Τα όρια της φιλανθρωπίας

[eleimon]

Όταν τελείωσα το γυμνάσιο και πήγα να γραφτώ στο Εκκλησιαστικό Λύκειο, χρειαζόταν ένα χαρτί χριστοηθίας από τον Μητροπολίτη της επαρχίας που ζούσα. Γι΄ αυτό το λόγο με είχε πάρει ο Ιερέας της Ενορίας μου στη Μητρόπολη (που ήταν και Γενικός Αρχιερατικός) για να πάρω την ευχή του Μητροπολίτου και για να υπογράψει το συγκεκριμένο χαρτί. Μέχρι να έρθει η σειρά μου και να με δεχτεί ο Επίσκοπος θυμάμαι ήμουν στο χώρο αναμονής των Γραφείων της Μητροπόλεως και μπαινόβγαιναν ένα σωρό άνθρωποι (τσιγγάνοι κτλ) που ζητούσαν οικονομική βοήθεια. Οι υπεύθυνοι εκεί ή τους έδιναν αλλά ελάχιστα, είτε τους παρέπεμπαν για άλλη μέρα, είτε τους απέφευγαν τελείως.

Ομολογώ ότι όλο το σκηνικό μου προκάλεσε τότε ένα σφίξιμο στο στομάχι και ένα σκανδαλισμό! Θεωρούσα ότι έπρεπε να τους είχαν βοηθήσει άμεσα, χωρίς να έχω μπει στη λογική ότι όλοι αυτοί πιθανόν να ήταν και χθες και προχθές και ότι θα ερχόντουσαν και αύριο και μεθαύριο που δεν θα ήμουν εκεί!
Τα χρόνια πέρασαν τελείωσα το Εκκλησιαστικό και πήγα να δώσω εξετάσεις για την Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών! Ανέβαινα στη σχολή σχεδόν καθημερινά με τον Ηλεκτρικό μέχρι να τακτοποιηθώ μόνιμα στο οικοτροφείο αλλά και γενικότερα κατά τις σπουδές μου στην Αθήνα (δεν υπήρχε το μετρό ακόμα). Εκεί έμπαιναν διάφοροι σε κάθε σταθμό (άλλοι με όργανα, άλλοι με επιγραφές ότι είναι αλλοδαποί και έχουν ανάγκη, άλλοι που έλεγαν ότι είναι πρώην τοξικομανείς κτλ). Στις αρχές ένοιωθα το ίδιο σφίξιμο που ένοιωσα και στη Μητρόπολη. Έδινα ότι μπορούσα και μάλιστα ταυτόχρονα είχα άλλο ένα συναίσθημα ακόμα αυτό του θυμού, για την αδιαφορία των Αθηναίων να βοηθήσουν τον «συνάνθρωπο». Πάλι δεν είχα μπει στη λογική ότι πιθανόν να ήταν οι ίδιοι και χθες και προχθές και ότι θα ερχόντουσαν και αύριο και μεθαύριο. Αυτό το αντιλήφθηκα σιγά σιγά με το χρόνο που τύχαινε οι ίδιοι που είχα δώσει το πρωί να μου άπλωναν το χέρι και το μεσημέρι….! Δεν ήμουν και κανένα πλούσιος άλλωστε και ξαφνικά άρχιζα να ελαττώνω, μετά να αποφεύγω και στο τέλος να μη δίνω και εγώ καθόλου…. Βέβαια μίλησα και με τον πνευματικό μου για το θέμα και είχαμε βρει μια λύση που γνωρίζει ο ίδιος και ο Θεός… απλά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν , όταν διαπιστώνεις ότι δίνεις με όλη σου την καρδιά βοήθεια στον άλλον, αλλά κάποιοι αυτό δεν το παίρνουν ως προσωρινό… αλλά θέλουν να το καταστήσουν μόνιμο εις βάρος σου.

Τα πράγματα πέρασαν, έγινα κληρικός και τώρα λες και το ράσο έχει μαγνήτη όπου και να είμαι είτε στην Ενορία, είτε στην Μητρόπολη, είστε στην αγορά, είτε στο κέντρο έρχονται ένα σωρό άνθρωποι που λένε ότι τους λείπουν λίγα λεφτά για να πάνε στην επαρχία, κάποιοι που βγήκαν από τη φυλακή, κάποιοι που τους έκλεψαν το πορτοφόλι και ένα σωρό κάποιοι….! Στην αρχή προσπάθησα να ικανοποιώ όσο μπορώ, δεν ήθελαν να νοιώθω αυτό το γνωστό σφίξιμο, άλλωστε είναι εικόνα Θεού ο συνάνθρωπος. Τότε αυτοί που άρχιζαν σιγά σιγά να γίνονταν οι ίδιοι και οι ίδιοι λες και είναι σωματείο…. Άρχιζαν να καταφτάνουν όλο και περισσότεροι… που είπαν ότι ξέρουν ότι είμαι «καλός» και ήρθαν από μακριά για να βοηθήσω. Το τι έγινε και τι κάνω μπορείτε να φανταστείτε από τα παραπάνω…τα ίδια… ξαφνικά άρχιζα να ελαττώνω, μετά να αποφεύγω και στο τέλος να μη δίνω και εγώ καθόλου…. Όταν ρωτάς που μένουν δηλώνουν άστεγοι για να μην υπάρχει το θέμα της τοπιότητος, καθώς τους λες ότι δεν είμαστε ιερείς πάσης Ελλάδος, αλλά έχουμε την ευθύνη για συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια και πρέπει να διασταυρώσουμε αν λένε αλήθεια σε αυτά που λένε! Έρχονται και ένα σωρό αλλοδαποί και εκεί τα ίδια τους λες ότι το πρόβλημά τους αφορά την μεταναστατευτική πολιτική της χώρας και δεν μπορεί να το λύσει ένας παπάς μόνο….! Ήρθε και η κρίση και τα περιστατικά πληθαίνουν ενώ η βοήθειά μας ελαττώνεται …θέλοντας και μη!


Και θα πει κάποιος ως παπάς πρέπει να δίνεις συνεχώς …αλλιώς να μη γινόσουν! Αυτή είναι η χριστιανική στάση έτσι νόμιζα και εγώ άλλωστε! Και όμως αδελφοί μου, εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν είναι αυτή η στάση… και το διαπίστωσα και εγώ όταν τέλεσα την ακολουθία του μικρού αγιασμού για κάθε ιδιωτικό έργο και αναφέρομαι συγκεκριμένα στον Απόστολο που προβλέπεται να αναγνωστεί .

Είναι απόσπασμα από την Β΄ Θεσσαλονικείς 3ο Κεφάλαιο και στίχους 6 έως 12 όπου αναφέρει : 6 Παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν ἣν παρέλαβον παρ' ἡμῶν. 7 αὐτοὶ γὰρ οἴδατε πῶς δεῖ μιμεῖσθαι ἡμᾶς, ὅτι οὐκ ἠτακτήσαμεν ἐν ὑμῖν, 8 οὐδὲ δωρεὰν ἄρτον ἐφάγομεν παρά τινος, ἀλλ' ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, νύκτα καὶ ἡμέραν ἐργαζόμενοι, πρὸς τὸ μὴ ἐπιβαρῆσαί τινα ὑμῶν· 9 οὐχ ὅτι οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν, ἀλλ' ἵνα ἑαυτοὺς τύπον δῶμεν ὑμῖν εἰς τὸ μιμεῖσθαι ἡμᾶς. 10 καὶ γὰρ ὅτε ἦμεν πρὸς ὑμᾶς, τοῦτο παρηγγέλλομεν ὑμῖν, ὅτι εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω. 11 ἀκούομεν γάρ τινας περιπατοῦντας ἐν ὑμῖν ἀτάκτως, μηδὲν ἐργαζομένους, ἀλλὰ περιεργαζομένους· 12 τοῖς δὲ τοιούτοις παραγγέλλομεν καὶ παρακαλοῦμεν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα μετὰ ἡσυχίας ἐργαζόμενοι τὸν ἑαυτῶν ἄρτον ἐσθίωσιν.

Και σε νεοελληνική μετάφραση,Σας παραγγέλλουμε ακόμα, αδελφοί, στο όνομα του Kυρίου μας Iησού Xριστού, να κρατιέστε μακριά από κάθε αδελφό που ζει άτακτα κι όχι σύμφωνα με τον τρόπο ζωής που παρέλαβαν από μας. 7’λλωστε, κι εσείς οι ίδιοι ξέρετε πώς πρέπει να μιμείστε εμάς, γιατί δε συμπεριφερθήκαμε άτακτα ανάμεσά σας, 8ούτε φάγαμε δωρεάν ψωμί από κανέναν, αλλά εργαζόμασταν νύχτα και μέρα με κόπο και μόχθο για να μην επιβαρύνουμε κανέναν από σας. 9Όχι γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα αυτό, αλλά για να γίνουμε σε σας το παράδειγμα, ώστε να μας μιμείστε. 10’λλωστε, και τότε που ήμασταν κοντά σας, η παραγγελία μας σε σας ήταν τούτη: Aν κάποιος δε θέλει να εργάζεται, δεν πρέπει ούτε και να τρώει. 11Γιατί, πράγματι, ακούμε πως κάποιοι μεταξύ σας ζουν άτακτα, οι οποίοι καμιά εργασία δεν κάνουν, παρά μόνο ασχολούνται με ξένες υποθέσεις. 12Σ� αυτούς, λοιπόν, παραγγέλλουμε και τους συνιστούμε στ� όνομα του Kυρίου μας Iησού Xριστού, να τρώνε το ψωμί τους εργαζόμενοι με τάξη.

Όσοι πραγματικά έχουν ανάγκη είναι αξιοπρεπείς και σου παρουσιάζονται με σεβασμό και διακριτικά. Οι άλλοι σε βλέπουν σαν τράπεζα που νομίζουν κόβεις 1000αδες ευρώ κάθε μέρα. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και σαν πιστοί και σαν επίσημη εκκλησία για το τι θα κάνουμε και πως θα ασκείται η φιλανθρωπία υπεύθυνα! Γιατί έτσι όπως είναι τώρα μάλλον κακό κάνουμε παρά καλό!
Κλείνω με αυτό που λέει και μια κινέζικη παροιμία : Αν σου δώσω ένα ψάρι θα ξαναπεινάσεις… αν σε μάθω να ψαρεύσεις δεν θα πεινάσεις ποτέ!

Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε αρκεί και όσοι δηλώνουν αναξιοπαθείς να το καταλάβουν καλά αυτό ότι δεν μπορούν συνεχώς και μονίμως να ζουν εις βάρος των άλλων, γιατί ούτε λύνεται το πρόβλημά τους, αλλά και οι υπόλοιποι δεν πρόκειται να σηκώσουμε ποτέ κεφάλι και για τα δικές μας ανάγκες αλλά και γι αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη.
π Αντώνιος Χρήστου

http://axrhstou.blogspot.com/

[ψυχουλα]

Για μας τους λαικους ειναι πολυ πιο ευκολα και απλα τα πραγματα οσο αφορα το ζητημα αυτο. Ενας ιερεας ειναι σα να φορα ταμπελακι "κοροιδο" για πολλους. Ομως οταν δινεις με την καρδια σου εσυ δεν εισαι κοροιδο αλλα εκεινος που νομιζει οτι σε κοροιδεψε, γιατι εσυ το θησαυρο σου τον μαζεψες στον ουρανο ενω εκεινος εβαλε ακομα μια μουτζαλια στον πινακα της ψυχης του.

το πιο ουσιαστικο μηνυμα της δημοσιευσης ειναι η κινεζικη παροιμια που παραθετει "Αν σου δώσω ένα ψάρι θα ξαναπεινάσεις… αν σε μάθω να ψαρεύσεις δεν θα πεινάσεις ποτέ!" Αυτη ειναι η πραγματικη βοηθεια και φιλανθρωπια.

η δε θερμη και ειλικρινης προσευχη ειναι η μεγαλυτερη φιλανθρωπια που μπορεις να κανεις. Οσοι εχουν γευτει τις ευεγερσιες της το ξερουν.

[panagiotisspy]

Συμφωνώ κατά βάσιν.
Είναι δύσκολο να μην σκανδαλίζεται κανένας.

Αλλά ας σκεφτούμε τους εαυτούς μας πρώτα και κύρια.

Πόσους ανθρώπους ελεούμε και σε πόσους γυρίζουμε την πλάτη?
Και πόσες φορές κρίνουμε κιόλας διάφορους απ' αυτούς καθημερινά? ("α, αυτός δεν έχει πρόβλημα να πάει για δουλειά", "α, αυτός είναι αλλοδαπός δεν του δίνω φράγκο", "α, αυτός τα μαζεύει και τα κάνει μασούρι, τον ξέρω" κλπ κλπ κλπ.

Πρέπει πάνω απ' όλα να αντιληφθούμε, ότι η Εκκλησία είμαστε εμείς οι ίδιοι, είμαστε τα πρωτογενή της κύτταρα, η συμπεριφορά των οποίων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καθορίζει και το γενικότερο πλαίσιο.

Και επειδή "ουκ εν τω πολλώ το ευ", η Ψυχούλα τα είπε όλα, χωρίς να πει πολλά:

η δε θερμη και ειλικρινης προσευχη ειναι η μεγαλυτερη φιλανθρωπια που μπορεις να κανεις. Οσοι εχουν γευτει τις ευεγερσιες της το ξερουν.

[aggelikiglafki]

Στους κύκλους μελέτης της Αγ.Γραφής η κυρία που μας μιλάει μας είπε ότι -το χέρι μας πρέπει να ιδρώνει για να δώσουμε την ελεημοσύνη.Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει πραγματική ανάγκη.Ποιός μπορεί να είναι σίγουρος;Και εδώ πρέπει να έχουμε διάκριση.Και εγώ μπερδεύομαι πάντως και παρακαλώ το Θεό να μας φωτίζει.

[ψυχουλα]

στην τελικη καλυτερα να δωσεις και ας μην εχει αναγκη παρα να εχει αναγκη και να μη δωσεις επειδη σκεφτηκες οτι μπορει και να μην εχει αναγκη με αποτελεσμα να τη πληρωσει και το χλωρο μαζι με το ξερο...

εκει που αλλαζει το θεμα ειναι αν δω ζητιανο με μωρο αγκαλια. εκει δε δινω μονο παιρνω το 1056-χαμογελο του παιδιου και κανω καταγγελια. μπορει και να ειναι λαθος κι αυτο δεν ξερω...

[terzagelos]

Διαβαζω θεματα καλα,και θα ειθελα να εχω συμετοχει σ'αυτα.
Eleimon,ο Αποστολος Παυλος,Αποστολος τον εθνων,οπως αναφερεται στην Αγια Γραφη,
μιλησε στα χωρια Θεσσαλ.Β' 3, 6-12,,και επικεντρωνεται στο χωριο,γ10,(αυτος που δεν δουλευη
ας μη τρωει,για να μην γινεται βαρος στους αλλους.)
Και προτρεπει τους πιστους να προσεχουν, για να μην τους εκμεταλευοντε,μερικοι που κανανε
τους(αδελους),εκεινον τον καιρο.
για την φιλανθρωπια που αναφερεται, και που θα πρεπει να κανουμε και εμεις,οντως ειναι
ετσι ακριβος,πρεπει να διακρινουμε, αλλα και οπως αναφερθικε,θα πρεπει να ιδρωνι το χερι μας,
(και φυσικα χωρις επιδηξη)κανοντας αυτα, τοτε θησαυριζουμε στον ουρανο,
καθως αναφερεται στο Ευαγγελιο Λουκα 6,9 στο οποιο ο Κυριος μας αναφερει την παραβολη,
εκ του μαμωνα της αδικιας,οτι θα πρεπει να κανουμε φιλους,
και σ'αυτο το σημειο αναφερεται για ελεημοσυνη.
Ειθε ο Κυριος μας και Θεος μας να μας ευλογη,και να μας δινει Σοφια και συνεση.ΑΜΗΝ.

[vasilisalt]

Προσωπικά με εχει προβληματίσει αυτό το θέμα.
Σε οφθαλμοφανέστατες περιπτώσεις απάτης δεν δίνω.
Στις περιπτώσεις που παίζονται δίνω λίγα.Με τη λογική ότι αν
τελικά λέει αλήθεια και πεινάει με τα 20 λεπτά που του δίνω μπορεί
να συνεχίσει τον αγώνα του και τελικά να μαζέψει τα αναγκαία.
Αν τελικά είναι απατεώνας μου έφαγε 20 λεπτά. Συνολικά όλο το χρόνο
δεν ξεπερνού τα 20 ευρώ...
Πάντως είναι ωραίο θέμα.

[stathis73]

Ενα θα πω πως ορια στην φιλανθρωπια δεν υπαρχουν, τα αλλα ολα ειναι σεβαστα και προς συζητηση

[Tom1]

Καλημέρα κι από μένα. Πράγματι πολύ ενδιαφέρον θέμα κι απ' ότι κατάλαβα, έχουμε όλοι τον ίδιο προβληματισμό: μας κοροϊδεύουν ή όχι; ή καλύτερα: πιανόμαστε κορόϊδα ή κάνουμε καλό; Απλή η απάντηση (δύσκολη η εφαρμογή της...). Κάνε το καλό και ρίξ' το στο γυαλό. Εϊτε έδωσες σε κάποιον που το αξίζει είτε όχι, ας μην ζαλίζουμε το μυαλό μας μετά την πράξη. Αν καταλαβαίνουμε πως μας χαλάει τόσο πολύ, ας μην ξαναδώσουμε πουθενά για κάποιο χρονικό διάστημα. Όλα τα κάνουμε για ν' αγαπήσουμε τον Χριστό μας (έτσι δεν πάει;) και να μάθουμε τον εαυτό μας, μέσα από τις δοκιμασίες που περνάμε καθημερινά.

Προσωπικά -για να μην κάνω τον «προφέσορα»- τό' χω ένα πρόβλημα και δεν μπορώ ν' αντισταθώ τις περισσότερες φορές. Όταν κάποια φορά όμως, όντας στη δουλειά μου, μου ζήτησαν κι αρνήθηκα ...συγχωρέστε με, αλλά ένοιωσα καλύτερα (απ' ότι αν έδινα). Δεν μπορώ να το εξηγήσω, μήτε θέλω να βγω από το θέμα. Ίσως δεν γνωρίζει η φιλανθρωπία ποσότητα ή ποιότητα... συναισθηματισμούς και σκέψεις. Ό, τι δίνεις είναι καλό. Το κακό που επισημαίνω σε κάθε τέτοια πράξη είναι η σημασία που της δίνω κάθε φορά. Αυτή μου ταλλανίζει το μυαλό περισσότερο. Στην τελική, καμία γραφή δεν μιλάει να δίνουμε μόνον χρήματα. Ένα ποτήρι νερό, μιά τυρόπιτα, ένα μπουκάλι γάλα, ένα σακουλάκι καφέ, υπάρχουν κι ένα σωρό λογαριασμοί στις τράπεζες για διάφορες καταστάσεις (από αδέσποτα ζωάκια μέχρι αδέσποτα ανθρωπάκια)... έχει ο Θεός. Αλλά βρε παιδιά, κανείς δεν σου ζητάει στο δρόμο μιά τυρόπιτα. Όλοι χρήματα θέλουν κι αυτό απογοητεύει πολύ... δεν είναι;
Και φυσικά δεν υπάρχουν όρια στη φιλανθρωπία, καλύτερα είναι όταν αυτή κινείται από αγάπη στον πάσχοντα, κι όχι από τη δική μας ανασφάλεια (ή άλλες ψυχικές καταστάσεις... -αν το λέω σωστά-). Δεν έιμαστε όπως οι Άγιοί μας που δεν είχαν τίποτα κι όμως, κανείς δεν έφευγε παραπονεμένος από το κελάκι τους... άλλο θαύμα και τούτο.

Και τελικά πιστεύω πως κανείς μας δεν θα είχε πρόβλημα να μαγειρεύει όλο το βράδυ και να μοιράζει φαΐ το πρωί σ' ολόκληρη τη γειτονειά. Εκεί που αντιδρούμε είναι στο ότι όλοι αυτοί οι αναξιοπαθούντες (με πραγματική ανάγκη ή όχι) ζητάνε χρήματα... χρήματα, χρήματα. Κι αν τους πας κανένα νερό, μπορεί και να σε στραβοκοιτάξουν!!!
... νομίζω.

Και αντί για υστερόγραφο, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι.

Όταν είχα ταξειδέψει στην Ινδία για πρώτη φορά, έμεινα άφωνη (εννοείται!) με την ανέχεια στην οποία ζούνε η "ατέλειωτη πλειοψηφία" των συνανθρώπων μας. Έμεινα άφωνη και με τη στάση των ανώτερων καστών (κοινωνικές βαθμίδες) προς αυτούς. Δίνουν μεν κάποια χρήματα (στους ναους τους κυρίως και κάποιες γυναίκες που ασχολούνται με αυτά, μοιράζουν φαγητό νωρίς το απόγευμα) αλλά ποτέ δεν έρχονται σ' επαφή μαζί τους (κι αυτό γιατί το όνομα της κατώτατης αυτής κάστας των άστεγων και ταλαίπορων είναι "ανέγγιχτοι" ... δεν κάνει να τους ακουμπήσουν). Χρειάστηκαν πολλές μέρες για να ... καταφέρω να βάλω στην καθημερινότητά μου αυτό το θέαμα αλλά κι εκεί να δεις κατάσταση. Έδινες σε έναν, ο οποίος σε ακολουθούσε (μερικές φορές) και σου έλεγε ευχές, και την επόμενη μέρα, γύρω σου ήταν 30!!! Άλλες φορές το έπαιζα σκληρή και τους αγριοκοίταζα, άλλες φορές τους έδινα χρήματα, μια φίλη μου έπαιρνε όλα τα παιδάκια που μαζευόντουσαν και πήγαιναν να τους κεράσει φαγητό. Μετά το γεύμα, ... της ζητούσαν χρήματα... (κομικοτραγικό!). Κάθε μέρα -και κάθε μέρα -και κάθε μέρα. Δεν υπήρχε σταματημός... Εκεί κατάλαβα πως, κι όλα τα λεφτά του κόσμου, παιδιά, να είχα, δεν θα έφταναν κι ότι δεν έιμαι φιλάνθρωπη, θέλω να γίνω..

Πολλά παιδιά χρησιμοποιούσαν τα χρήματα που τους δίναμε για άσχημους σκοπούς. Πώς να ξέρεις κι εκεί τι κάνουν; Μήπως τελικά τους διαφθείραμε περισσότερο και κάναμε μεγαλύτερη ζημιά απ' ότι οφελήσαμε; Φυλάει ο Θεός λέω από μέσα μου και δεν το σκέφτομαι. Πάντως η ζητιανειά είναι αποτέλεσμα, απόρροια του τουρισμού και όχι της επιδείνωσης της ζωής τους.

Είναι και πώς σε βλέπει ο άλλος, αν σε κοιτάει στα μάτια ή στην τσέπη. Πάντων ένεκε(ν;). Εγώ συνεχίζω όπως μου λέει η συνείδησή μου. Στην τελική, από το περίσσεμα δίνω... ακόμη. Δοξα τω Θεώ.

[constantinosa.gr]

Είχα και εγώ αυτή την απορία για τα όρια της φιλανθρωπίας... Αυτό που μου έλυσε την απορία ήταν αυτές οι τρείς ομιλίες του Μεσογαίας περί αγάπης . Νομίζω είναι ξεκάθαρες και στο θέμα της φιλανθρωπίας. Στο να δίνω ή να μην δίνω....

http://www.constantinosa.gr/index.php?o ... 6&Itemid=8