Λόγος εις την λαμπράν εορτήν του Μεγαλομάρτυρος... Δημητρίου

[ΜΙΧΣ]

Λόγος εις την λαμπράν εορτήν του Μεγαλομάρτυρος, θαυματουργού και μυροβλύτου Δημητρίου
Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ποία είναι ή θαυμαστή αυτή ήμερα, ή οποία απεικονίζει την αναστάσιμο ημέρα του Σωτήρος Χριστού; Ποία είναι αυτή ή τόσον μεγάλη λαμπροφορία, ή οποία προδηλώνει το μέγα και άδυτον φως; Ποία είναι αυτή ή τόσον μεγάλη σύναξις των φιλοχρίστων, ή οποία εικονίζει την ένδοξον εκείνη και παγκόσμιον συγκέντρωσιν; Ποίος είναι ό ήχος αυτός των ύμνον και των αίνων, οι οποίοι επί πολύ χρονικό διάστημα και κατά τρόπον θαυμάσιον και ευχάριστον ψάλλονται, όπως ψάλλουν ασίγητος οί αγγελικοί χοροί και ό όποιος ήχος ομοιάζει πολύ, όσο βέβαια είναι τούτο δυνατόν, με τον ήχον των εορταζόντων εις τους ουρανούς; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ποίος είναι ό αίτιος αυτών που γίνονται τώρα;

Είναι ό Δημήτριος, ό εκλεκτός αγωνιστής. Ό Δημήτριος, ό σοφώτατος και παρθένος. Ό Δημήτριος, που ευωδιάζει με τάς άρετάς του• Δημήτριος, ό γλυκύς, ό συμπαθής, ό φιλόπατρις• προς τιμήν του οποίου σήμερα όλη ή σύναξις της πατρίδος, μαζί με όλους τους ευσεβείς της γης, ευφραίνεται και πανηγυρίζει και χαίρεται δια την μνήμην του όπως ακριβώς και εις την Ανάστασιν του Σωτήρος• επειδή απολαμβάνει το ίδιο κέρδος και την ιδίαν Χάριν, αφού και ό Άγιος, όπως γνωρίζετε, έγινε μιμητής του σωτηρίου Πάθους, λογχευθείς εις την αγίαν πλευρά του• και έτσι δίδει άφθονα τα θεία δωρήματα, που λαμβάνει από τον Σωτήρα. Διότι όπως ακριβώς ανέβλυσε αίμα και ύδωρ από την θείαν πλευρά, μετά τον σταυρικό θάνατον, δια την ζωήν του σύμπαντος κόσμου, έτσι και τα δωρήματα ταύτα αναβλύζουν πάντοτε, σαν μία πολύ φρικτή και ζωντανή θυσία, από την ηγιασμένη πλευρά του Μάρτυρος, έστω και αν είναι νεκρός, μαζί με ευωδιαστούς κρουνούς μύρων, πού ευφραίνουν όλην την οικουμένη. Έτσι ό Δημήτριος έγινε για όλους οσμή ζωής, αφού άλλωστε ανεδείχθη και οσμή ευωδιάς που προσφέρεται εις τον νεκρωθέντα και άναστάντα και ζώντα Χριστόν και σκεύος εκλογής όπως ό Παύλος, αφού εβάστασε το όνομα του Χριστού και αλάβαστρο μύρου ζώντος. Ανεδείχθη ακόμη δοχείον που έχει το μάννα, ανώτερο από την στάμνα που περιείχε ή κιβωτός της διαθήκης• και οίκος αρωμάτων με διαφόρους χάριτας και άρετάς• και κυπάρισσος υψηλή και ευωδιαστή, ή οποία στάζει τα ουράνια δωρήματα• και έλαια γεμάτη από θείους καρπούς ελέους και ευσπλαχνίας, φυτεμένη άριστα εν οίκω Θεού.


Ανεδείχθη επίσης, λευκόν κρίνον καθαρότητας και ρόδον κόκκινον δια του αθλητικού αίματος του και ευωδιαστή βοτάνη λόγω των θεραπευτικών ιάσεων πού επιτελεί και παράδεισος ωραίος, πού δίδει τους καρπούς των θείων χαρισμάτων και κήπος κεκλεισμένος, ο όποιος βλαστάνει διάφορα ωραία φυτά ζωής• και ιερό λιβάδι, γεμάτο από όλα τα άνθη των ποικίλων αρετών φέρων την ζωοποιόν νέκρωσιν, έτσι ώστε, μολονότι ήτο νεκρός ως προς την αμαρτίαν, όχι μόνον να δίδη ζωήν κατά τρόπον θαυμαστόν εις όλην την κτίσιν, αλλά και να ευφραίνει τον άνω και επουράνιον Κόσμον και να ευχάριστη και αυτόν τον Δεσπότην του Ουρανού.


Διατί όμως συνέβησαν αυτά ιδιαιτέρως εις αυτόν, πιο πολύ από όλους τους αθλητές και μάλιστα ή μυροβλυσία περισσότερον από όλους τους ηγιασμένους; Τούτο συνέβη διότι έζησε με μίαν εξαιρετική καθαρότητα, παρέμεινε εντελώς αμέτοχος από τάς φθαρτάς ηδονάς και του μολυσμού της σαρκός και αγάπησε με όλη την καρδιά του τον Κύριον.


Όπως λοιπόν το εξαιρετικό χάρισμα του Πέτρου ήτο ή πίστης και δια τούτο του εδόθη ως δώρον να ονομαστή (ή ομολογία του) πέτρα πίστεως και εις τον Παύλον εδόθη το κήρυγμα ως ιδιαίτερο χάρισμα, περισσότερον από τους άλλους κήρυκας, δια το όποιον και περισσότερος από όλους κοπίασε και ως δώρον του εδόθη ή χάρις να είναι διδάσκαλος εθνών και να ονομάζεται διακριτικά χριστοκήρυξ περισσότερον από τους άλλους και να φθάση έως τρίτου ουρανού και όπως εις τον Ιωάννη εδόθη, δια την παρθενία του, το να ανακληθεί επί το στήθος του Ιησού και να αναδειχθεί κορυφή των θεολόγων και να μετατεθεί και να ζή έτσι και εις τον Δημήτριο, δια την παρθενία και την πολλήν άγάπην και την διδασκαλία και το κήρυγμα, του εδόθη ή χάρις να μετατεθεί με θάνατον μαρτυρικό δια λογχεύσεως, εξεικονίζοντας έτσι το Πάθος του Χριστού, ζών και μετά θάνατον και αποκαλύπτοντας συνεχώς την άθάνατον ζωή ν του με τα ρέοντα μύρα του.


Συμβαίνουν λοιπόν συγχρόνως και τα δύο εις την περίπτωσιν αυτήν: και ό θάνατος και ή ζωή. Το πρώτον, δια να δείξη την τελείαν άγάπην και να τίμηση τον Δεσπότην με τα ίδια Πάθη• το δεύτερον, δια να αναδειχθεί κληρονόμος της αφθαρσίας του Χριστού. Τούτο φανερώνει ή μυροβλυσία και το πλάτος της αγάπης του, όπως είπαμε αγάπης και προς τον Χριστόν και προς εμάς. Και εάν ό ουρανός και ή γη είναι πλήρης της δόξης Κυρίου, όπως έχει γραφή, τότε επειδή και ό Δημήτριος ηγάπησε τον Κύριον, ό ουρανός και ή γη είναι πλήρεις από την δόξαν του. Το χάρισμα αυτό είναι ακόμη δείγμα του ελέους και της ευσπλαχνίας της αγαθότατης ψυχής του. Και εάν ή γη είναι πλήρης τον ελέους Κυρίου, τότε και του Δημητρίου είναι πλήρης, αφού και εκείνος μιμείται το έλεος του Κυρίου.


Ακόμη τούτο είναι μία λαμπρότατη απόδειξης της μελλούσης αθανάτου ζωής και της αφθαρσίας πού μας εδωρήθη. Τούτο φανερώνουν όλοι οί κατά Χριστόν ζήσαντες και υπέρ Αυτού αποθανόντες, με το να διασώσουν και μετά την νέκρωσιν άφθαρτα τα σώματα των και γεμάτα από την μεταδοτικήν ευωδιά του Αγίου Πνεύματος. Όλως δε ιδιαιτέρως τούτος, με το να αναβλύζει ανεξάντλητος εκ των Αγίων Λειψάνων του ζωηρούς κρουνούς, σαν άλλη πηγή ανωτέρα και πιο θαυμαστή από εκείνη που έρρεεν από την Εδέμ και ή οποία πηγή γεμίζει όλην την οικουμένη.


Ακόμη ή μυροβλυσία είναι γνώρισμα της υψοποιού ταπεινώσεως. Διότι εάν σημείων της υπερηφάνειας είναι ή νέκρωσις, ή πτώσης και ή διάλυσης, -και αυτό φαίνεται από την περίπτωσιν του Αδάμ, ό όποιος επιθυμήσας την ίσο - θείαν εύρε τον θάνατον-, τότε ή μέχρι θανάτου ταπείνωσις δια την άγάπην του Χριστού, είναι αιτία της ζωής. Επειδή και ό Χριστός, με το να ταπεινωθή θανάτου, ανέστη και ζή αιωνίως• διότι λέγει: θάνατος Αυτού ουκέτι κυριεύει. Δια να αποδειχθή λοιπόν ότι και ό Δημήτριος ζή, ταπεινωθείς δια τον Χριστόν και αποθανών, κείται μεν νεκρός σύμφωνα με τον φυσικόν, ανθρώπινου νόμον, διότι ελογχεύθη και απέθανε, αναβλύζει δε αεννάως ζωήν αθάνατου εκ των νεκρών Λειψάνων του, φανερώνοντας ότι ζή, ταπεινωθείς εν Χριστώ και ότι είναι δοξασμένος και θα δοξαστεί ακόμη περισσότερον, όταν θα φανεί από του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Αυτός πού εταπεινώθη χάριν της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου, δια να δοξάσει δικαίως εκείνους πού μιμήθησαν το παράδειγμα Του.


Ότι δε εταπεινώθη αληθώς ό Δημήτριος, είναι φανερό από τα έργα πού έπραξε, με τα όποια εμιμήθη τον Χριστόν, ό όποιος προς χάριν ημών, οί οποίοι πλανηθέντες χάσαμε τον πλούτον της ψυχής μας, επτωχεύσαμεν πάρα πολύ, πράγμα πού είναι ανέκφραστο και ακατάληπτο. Διότι έγινε από πλούσιος πτωχός, από ένδοξος άδοξος, ό όντως τίμιος έχασε τις τιμές και τις δόξες, εγκαταλείψας εκουσίως όλα τα γήινα, ένεκα της δόξης του Χριστού. Και πατρίδα του μεν ήτο αυτή, ή πρωτεύουσα των Θετταλών, το γένος δε πολύ εκλεκτόν εν αύτη• γονείς επίσης οί πλέον έντιμοι από όλους και, το μεγαλύτερον, ευσεβέστατοι. Εκ προγόνων λοιπόν είχε την θεοσέβεια και την Χριστιανική ιδιότητα- ή δε μήτηρ του ήτο μία αγιασμένη γυναίκα, που είχε το όνομα του ζώντος Μαργαρίτου, τον όποιον και ηγάπησε εκ βάθους ψυχής.


Αυτός λοιπόν, καταγόμενος από αυτές τις εκλεκτές ρίζες, δεν ντροπιάζει την καταγωγή του, αλλά την τίμα με αυτά που πρέπει, δηλαδή με τον βίον και με τον λόγον και με τάς ευσεβείς πράξεις, όχι μετά την ώριμο ηλικία, ούτε εις τα γηρατειά -πράγμα που συμβαίνει με τους περισσοτέρους, οί οποίοι πίπτουν εις τάς ηδονάς και προκαλούν την δύναμιν της φύσεως εναντίον τους, υποτασσόμενοι περισσότερον εις τον πολέμιον και μισούντα ημάς εχθρόν και όχι εις τον Δεσπότην πού μας αγαπά• ενώ μόλις και κάποιοι ολίγοι κατορθώνουν να δώσουν πίσω τα ασθενικά γηρατειά τους εις τον Θεόν και έτσι σώζονται μόνο με το έλεος του Θεού και όχι και με την προσωπική διάθεση και μετάνοια τους- αλλά όλος και αμέσως, από την μικράν ηλικία του, αφιερώνει ολόκληρο τον εαυτόν του εις τον Θεόν και πριν ή γνώναι αγαθόν ή κακόν, όπως έχει γραφή, εκλέγει μόνος του και με την προαίρεσίν του το αγαθόν το όποιον το διατηρεί μέσα εις τον εαυτόν του, φθάνοντας έτσι και εις την τρίτην ηλικία, αφού πέρασε ήδη την εφηβική ηλικία και ήρχισε την ηλικία του νέου.


Τότε μάλιστα έδειξε περισσότερον το μεγαλόψυχο και γενναίο φρόνημα της ψυχής του, καθώς δεν υπέκυψε εις τάς ήδονάς, έστω και αν ή νεότης ενοχλούσε, αλλά περιφρόνησε την σάρκα, σαν να ήτο άσαρκος και όλος πνευματικός και αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου εις τον Θεόν. Έτσι λοιπόν αποκτά την μετριοφροσύνη, αφού μάλιστα καταφρόνησε οριστικώς την επιθυμία και την ματαίαν δόξαν. Τοιουτοτρόπως δεν νικήθηκε από τάς φαντασίας της ματαίας τιμής, πράγμα πού παθαίνουν πολλοί πού έχουν προτερήματα• τούτο το προσφέρει ό πονηρός ως εσχατον δόλωμα κατά των αγωνιζομένων και μάλιστα πολύ περισσότερον εις τοιαύτην ηλικία με πλούτη και αξιώματα.


Κατηξιώθη λοιπόν να εξουσιάζει και δια την υψηλή καταγωγή και δια τον πλούτον και δια την σοφία του και υπερείχε έτσι εις τους πολλούς, αφού προεβλήθη ανθύπατος της Ελλάδος και ηξιώθη μάλιστα να γίνει και ύπατος. Άλλ' όμως καταφρονεί μεν όλα τα γήινα σαν όνειρο, περιφρονεί δε όλην την κούφια δόξαν και θεωρεί τα παρόντα σκύβαλα όπως ό Παύλος και σκιάν όπως ό Δαβίδ' και αφιερώνεται όλος εις μόνον τον Χριστόν. Επιθυμεί τάς αρετάς του Χριστού και επιτυγχάνει τα έργα του Χριστού και γίνεται, με την αγάπην και τα έργα, σύμμορφος με τα θεία παθήματα Του και δια τούτο αναδεικνύεται μέτοχος της δόξης και της λαμπρότητας του Χριστού.


Πώς όμως μετέχει εις τα παθήματα του Χριστού; Μολονότι όλοι το γνωρίζετε, όμως ας το ενθυμηθήτε και πάλιν. Διότι είναι μεγάλη χαρά ή ενθύμησης των παθημάτων των Αγίων, όπως επίσης και του Σταυρού του Χριστού. Διότι όπως δια του Σταυρού σωθήκαμε και με την ανάμνησιν και τον τύπον Αυτού σωζόμεθα, έτσι και με την ενθύμησιν εκείνων αγιαζόμεθα.


Γενόμενος λοιπόν ό Δημήτριος, όπως είπαμε, Δούξ και ύπατος Θεσσαλίας και Ελλάδος και Ιλλυρικού, δεν συμφωνεί με τους δυσσεβεστάτους αυτοκράτορας ούτε επιδιώκει τα γήινα αγαθά ούτε σκέπτεται να λαβή μεγαλύτερη εξουσία ούτε προσπαθεί να υπηρέτηση τους αντίθεους (τυράννους), οί οποίοι ήσαν συνεργάται της εφήμερου εξουσίας και τρυφής. Αλλά αγαπά -και δικαίως- τον βασιλέα των βασιλέων και αγωνίζεται να δοξάζει τον μόνον εκ φύσεως Δεσπότην, ό Όποιος μας δημιούργησε εκ μη όντων, όχι δια να λαβή κάτι από ημάς, αλλά δια να μας δίδη τα δικά Του αγαθά και να μας χορηγεί τις ατελείωτες δωρεές Του.


Έτσι λοιπόν ό Θεός ανακηρύττει και τούτον τον άγιον και τον δοξάζει και γίνεται υπερασπιστής του και ανταλλάσσει την εξουσίαν του με την αποστολικήν χάριν και τούτο γίνεται αίτιον σωτηρίας εις πάρα πολλούς και εις την Ελλάδα και εις το Ιλλυρικό και εις την Θεσσαλία και εξισούται απολύτως με τους Αποστόλους και προσφέρει προθύμως προς τον Χριστόν τους κόπους και τους αναρίθμητους ίδρωτας της αγνότητας και των άλλων αρετών, επί πλέον δε με την εξουσίαν του συμβάλλει εις την διάδοσιν και καρποφορία του θείου κηρύγματος. Δια τούτο λοιπόν γίνεται πολύ μισητός προς τους τότε άρχοντας και θεωρείται αποστάτης και εχθρός.


Έτσι οδηγείται δέσμιος εις αυτήν την Θεσσαλονίκη, όπως ό Ιησούς Χριστός εις την Ιερουσαλήμ, δια να άθληση εις την αγαπητή του πατρίδα, ποθώντας να πάθη εκεί, οπού κατόρθωσε τα μεγάλα εκείνα• δηλαδή την ευλάβεια, την αγνότητα, τον θεωρητικό βίο, την ευσέβεια κηρύττων τον Χριστόν και την άρετήν, προσκαλών εις μετάνοιαν όπως ό Βαπτιστής και παρέχων εις τους πλησιάζοντας το σωτήριον Βάπτισμα του Χριστού. Δι' αυτά λοιπόν φθονείται -διότι δεν μπορούσε να τα ανεχθεί αυτά ό απ' αρχής φθονερός εχθρός- και συκοφαντείται και προδίδεται και προσκληθείς χάνει τις δόξες του, γυμνώνεται, δένεται και κλείνεται μέσα εις την φυλακήν.


Αλλά ούτε έτσι σταματά να πολεμά τον έχθρόν. Διότι ευχαριστεί τον Δεσπότην, που έπαθε πριν από αυτόν και με την Σταύρωσίν Του έγινε πρότυπο ανδρείας. Και αφιερώνεται εξ ολοκλήρου εις την άγάπην Του και εις τάς προσευχάς και εις την θείαν θεωρίαν. Έτσι αναδεικνύεται θεοφόρος και γεμίζει από χαρίσματα και γίνεται προφητικός και ιαματικός, όπως οί Απόστολοι και εις τους δαίμονας φοβερός. Και κατ' αρχάς, με την σφραγίδα του Σταυρού και την προσευχήν, συντρίβει τον διάβολο, -ό όποιος προσβάλλει και την ψυχήν και το σώμα- και στεφανώνεται από Αγγέλους ως νικητής, αυτός πού ή ζωή του ήτο αγγελική. Έπειτα νίκα και τον καταστρεπτικό όφιν, τον υπερήφανο τύραννο, πατώντας επί ασπίδα και βασιλίσκον και καταισχύνοντας αυτόν δια της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος και με τάς προσευχάς καταπατεί λέοντα και δράκοντα, αυτόν που απ' αρχής σπείρει τον θάνατον και μαζί μ' αυτόν και τον Λυαίον, οπλίζοντας τον Νέστορα με την προσευχήν του.


Αναδεικνύεται επίσης ανώτερος του Δαυίδ, διότι συντρίβει τους εχθρούς όχι με πέτρες και μάχαιραν, αλλά μόνον με την προσευχήν. Διότι μολονότι έφερε αυτό το (υλικό) σώμα, νίκησε το φρόνημα της σαρκός και εδεήθη με τον Κύριον και συνομιλεί μαζί Του και λαμβάνει αυτά πού ζητεί ειλικρινώς, σαν φίλος και δούλος πού προσεύχεται με πολλήν άγάπην προς τον Θεόν. Για αυτό φθονείται και σαν αποτέλεσμα του φθόνου έρχεται προς αυτόν ό φόνος, όπως συνέβη και εξ αρχής με τον Αδάμ από τον πρώτον εκείνον φθονερό έχθρόν και με τον Αβελ, πού εμισήθη από τον Κάιν και συκοφαντείται ό δίκαιος ως πονηρός και ό θεοσεβής ως άσεβης και ό κήρυξ και μαθητής και διδάσκαλος της αληθείας, ως απατεώνα και μάγος. Και κατακρίνεται για όλα αυτά και σφάζεται μέσα εις την φυλακήν και εγκαταλείπεται περιφρονημένος χωρίς καμία επικήδειο τελετή, επειδή το τέλος του ήτο μακάριο και ό θάνατος του τιμιότατος. Διότι ό Δημήτριος μιμείται τον κοσμοσωτήριων θάνατον του Ιησού Χριστού.


Και Εκείνος μεν δέχεται πέντε πληγάς, καθαρίζοντας έτσι τάς πέντε αισθήσεις μας: εις τα χέρια και εις τα πόδια και εις την ζωηφόρον πλευρά και αγιάζει όλα τα μέλη μου. Αυτός δε δέχεται τάς παλλάς πληγάς εις μόνην την πλευρά, φανερώνοντας έτσι ότι ιατρεύθη με την πληγή και το πάθος του Σωτήρος και έζησε εκ της Πλευράς και ότι θα ήθελε χάριν Εκείνου να λαβή πολλάς πληγάς εις την πλευρά. Επειδή δε υπέμεινε το πάθος της πλευράς, χωρίς να τρωθή από γυναίκα όπως ό Αδάμ, δια τούτο αναβλύζει ζωήν από την πλευρά του. Έτσι απέθανε, χωρίς να ταφή, δια να τίμηση την ταφή του Χριστού, ό όποιος εζητήθη και ετάφη υπό ξένου και όχι μαθητού. Αντί δε σπηλαίου και τάφου δια ξένους -διότι ό Χριστός δεν είχε τίποτε ιδικό Του, αφού παρέμεινε πτωχός χάριν εμού, μόνος Αυτός «Ο Κύριος της δόξης- ως τάφον ό Δημήτριος ευρίσκει κάποιο πηγάδι ανταναπληρών τα υστερήματα του Δεσπότου.


Και το πηγάδι που έγινε τάφος αναδεικνύεται δια τους μεταγενεστέρους πηγή αστείρευτων δωρεών και εδοξάσθη από τον Κύριον με το να αναβλύζει πλήθος ιαμάτων και πόταμους μύρων και ό χώρος εκείνος δεν είναι πλέον δεσμωτήριο, αλλά οίκος ιερός, ναός Θεού, αναψυχή των λυπουμένων, θεραπευτήριο των πασχόντων, ιατρείων δια τους νοσούντας, παράκλησις των θλιβομένων, κοινόν και σωτήριον καταφύγιον.


Και ευρισκόμενος άνω ό Δημήτριος είναι ναός της Αγίας Τριάδος, έχων ένοικον το Τρισήλιον Φως, διότι δέχεται την έλλαμψιν του Πατρός, συμμορφώνεται με τον Υίόν, του οποίου φέρει το κάλλος και στολίζεται με τάς θείας χάριτας και τάς λαμπρότητας του Αγίου Πνεύματος• όλος ωραίος, γεμάτος από φως, εις την ιδίαν τάξιν με τους Αγγέλους, ομόσκηνος με τους Αποστόλους, ίσος με τους Ευαγγελιστάς, κορυφή των Μαρτύρων, ή λαμπρότης των παρθένων, ισοστάσιο με τους Ασκητές, το εγκαλλώπισμα όλων των Αγίων.


"Έτσι λοιπόν καθώς φωτίζει και τον κόσμον κάτω, αναδεικνύεται στενός συνεργάτης των διδασκάλων, ως διδάσκαλος• φρουρός και παράκλησις των αρχιερέων, ως συμβοηθός• προγυμναστής των μοναζόντων, ως ασκητής• φύλαξ των παρθενευόντων, ως αγνός• υπέρμαχος των ευσεβών βασιλέων, ως στρατιώτης Χριστού• ανδρεία του στρατού, ως στρατηγός των αθλητών δύναμις και νομοθέτης των αρχόντων, επειδή περιφρόνησε τα γήινα• θεραπευτήριο όλων των πιστών, αφού μάλιστα πολλούς ωδήγησεν προς τον Χριστόν δια της πίστεως.


Εις την γην δε έχει τούτον τον ναό, οπού ευρίσκεται και ό τάφος του και το ιερότατων λείψανο του, γεμάτο από ουράνιους χάριτας, όλον ευωδιαστόν, όλον ευφρόσυνον, όλον πλούσιον εις δωρεάς, ωραιότατον είναι ακόμη παραμυθία των καρδιών, άγαλλίαμα των ψυχών, ιερόν λιβάδι, όντως ένας ανθισμένος παράδεισος• ό τάφος αυτός, ωσάν άλλη πηγή, αναβλύζει αστείρευτα μύρα εις όλον τον κόσμον.


Αυτά είναι τα θαυμάσια σου, Δημήτριε, ή δόξα των Μαρτύρων! Τα πλέον μεγάλα έδωσες εις τον Δεσπότην, έλαβες όμως ακόμη μεγαλύτερα από Αυτόν. Και επάνω μεν λάμπεις μαζί με τους Αγγέλους ως άγγελος, προνοείς δε και φροντίζεις δια τους δούλους σου και επισκέπτεσαι τους ευρισκομένους εις την γην. Έτσι αναδεικνύεσαι διώκτης των έχθρων, προασπιστής των γνωστών και φίλων, τείχος άσειστων και απόρθητων της πατρίδος, βοηθός και σκεπαστής• των συμπολιτών σου• και πολλές φορές μεν τιμωρείς παιδαγωγικώς, επειδή έχεις πολλήν άγάπην και προνοείς δια την σωτηρίαν μας, μας φροντίζεις όμως ως πατήρ. Και επιπλήττεις μεν όταν πρέπει, θεραπεύεις δε πάντοτε, απειλώντας και παρακαλώντας συγχρόνως, «Παιδεύων και πάλιν ίώμενος»• αφήνεις την δοκιμασία της πείνης, Αλλά και διατρέφεις πλουσίως• και με όλα αυτά γίνεσαι τοις πασι τα πάντα. Άλλοτε μεν παιδεύεις τους μικρόψυχους και αυτούς πού δεν σκέπτονται τα πρέποντα, άλλοτε δε θεραπεύεις τους ασθενείς• και τους αρρώστους ενδυναμώνεις και τους κινδυνεύοντας υποστηρίζεις, μη αφήνοντας τους να καταπέσουν (και να συντρίβουν).


Απορρίπτεις επίσης το κακόν της δουλείας και θεωρείς την απομάκρυνσιν από τους οικείους βλαβερά και το να βρεθεί κανείς εις ξένον περιβάλλον ως επικίνδυνο, ιδίως όταν εκεί υπάρχουν άθεοι• διότι αυτό οδηγεί εις αθεΐα παραχωρείς όμως και την δουλεία, δια να μάθωμεν το συμφέρον μας δια της πείρας, διδασκόμενοι έτσι από τα παθήματα μας. Είθε όμως συ να μας ελευθέρωσης από κάθε δουλεία και να μας κάμεις αληθινούς δούλους του Χριστού και να μας δώσεις την προσήλωσιν εις την τήρησιν του θείου νόμου και την ανακούφισιν πού δίδει ή ορθοδοξία. Και αξίωσαν ημάς να ζήσωμε τον εδώ βίον μας ειρηνικός• κάνε μας επίσης και κοινωνούς της αθανάτου δόξης σου, Άγιε Δημήτριε, προσλαμβάνοντας μας συγκληρονόμους της αιωνίου ζωής και γεμίζοντας μας με το θείον κάλλος και την ευφροσύνη σου.


Ναι, συμπαθέστατε και αγνότατε και ευωδέστατε Μάρτυς, δια των ιερών πρεσβειών σου ένωσε και μας μαζί σου και έχε μας κοντά σου, όπως προσηυχήθη υπέρ ημών προς τον Πατέρα Εκείνος τον όποιον ηγάπησε. Και εδώ μεν σκέπε και σώζε τους βασιλείς και τους ιερείς, τους μοναχούς και τον λαόν σου, ώστε να φρονούν τα ορθά, εκεί δε καταξίωσαν όλους μας της ιδικής σου θείας χαράς και καταπαύσεως.


'Αλλά και ημείς, όσοι ανήκομε εις το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, ας γίνωμεν φίλοι και οικείοι του Δημητρίου• προ πάντων όμως ευσεβείς, προσηλωμένοι εις τα ορθά δόγματα και εις την ηθική της Εκκλησίας. Επίσης καθαροί, πιστοί, υπομονητικοί, ευχάριστοι, έχοντες καθαράν άγάπην μεταξύ μας• επίσης εύσπλαχνοι, περιφρονούντες τα γήινα, επιδιώκοντας τα άνω και επουράνια• ας γίνωμεν κήρυκες της αληθείας, μισούντες τους εχθρούς του Χριστού και των Χριστιανών και αγωνιζόμενοι κατ' αυτών, υπερασπίζοντες θερμώς τον Χριστόν και εάν το καλέσει ή ανάγκη, πρόθυμα να αποθάνομε δια την αγάπην Του. Διότι αυτά έπραξε και ό Δημήτριος και αυτά μας δίδαξε και αυτά ζητεί από μας.


Ας περιφρονήσομε το σώμα και τα πάθη του σώματος, την κοιλίαν και την φιληδονία, την μέθη και την ασωτία της. Ας αφήσομε την γην και όλα τα γήινα. Ας ζητήσουμε τα ουράνια, όπου υπάρχει το πολίτευμα μας, οπού ευρίσκεται ό Παύλος, ό κήρυξ τούτων και διδάσκαλος μας και ό λοιπός χορός των Αποστόλων όπου ευρίσκονται οι δήμοι των Ποιμένων, των Μαρτύρων και ή σύναξις όλων των Αγίων όπου ευρίσκονται οι χοροστασίαι των Αγγέλων και ό κοινωνός των Αγγέλων και όλων των Αγίων Δημήτριος, ό βοηθός και προστάτης μας• όπου μάλιστα ευρίσκεται και ό δοτήρ των χαρίτων και αρχηγός της ζωής και εστεμμένος νικητής και φωτοδότης, ό αίτιος κάθε αγαθού και ετοιμαστής των αιωνίων αγαθών, ό Κύριος Ιησούς Χριστός, ό μονογενής Υιός, ό ων εις τον κόλπον του Πατρός, ό ποιμήν ό καλός και αγαθός πατήρ και διδάσκαλος.


Ας ευχηθώμεν Αυτός να είναι, δια πρεσβειών του Δημητρίου, ό ποιμήν που θα κυβερνά τους ποιμένας και συγχρόνως όλα τα ποίμνια, ώστε να τα εισαγάγει εις την ασφαλή μάνδρα Του και να τα διαφυλάττει και να τα διατρέφει και να τα σώζει και να μεταδίδει εις αυτά την αίώνιον θείαν κοινωνίαν και λαμπρότητα Του. εις τον όποιον ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.


Βιβλιογραφία. Περιοδικό αγιορείτικη μαρτυρία. Εκδόσεις Ι. Μονή Ξηροποτάμου . Τεύχη 16-17.

http://www.pigizois.net/kiriakodromio/a ... rtiros.htm