"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Σε αυτή τη μορφή όμως το βλέπουμε πιο έμπρακτα. Αλλο να αμαρτήσεις καπου μόνος σου που δεν θα σε δει κανείς και δεν θα επιρεαστεί και άλλο να πληγώσεις με φαρμακερά λογια και να κάνεις άσχημε και απαράδεκτες σκέψεις για άλλους ανθρώπου και να φαρμακώσεις έτσι την ψυχή τους.

Koyk έγραψε:Απάντησα μονο στην απορια σου πως πρεπει να ονομαζεται κανεις....

Αγαπητέ koyk σου ζητώ συγνώμη αλλά βιάστηκα να απαντήσω ......
ένα ακόμη απο τα πάθη μου που , προσπαθω και καταπολεμώ

Πολλές φορές αυτό δε γίνεται μόνο μέσω των λογισμών όπως προαναφέρθηκε αλλά και διότι η πράξης κάποιων μας έφτασε σε τέτοιο σημείο.
Γιατί όμως φτάσαμε εκεί; Δε θα μπορούσαμε απλά να πάμε παρακάτω;

Αφορμές για να γίνουμε "πύραυλοι", να ζητήσουμε το "χαμένο δίκιο" μας, να φωνάξουμε, να θέλουμε να ακουστεί δυνατά η δική μας η φωνή, δίνονται ανά πάσα στιγμή και όποτε εμείς το επιθυμούμε και είμαστε "ετοιμοπόλεμοι". Αλλά όσο πιό έτοιμοι αισθανόμαστε εμείς για να ακουστεί το δικό μας το "δίκιο" (δεν υπάρχει και άλλος λόγος για να εκραγούμε) τόσο πιό συχνά και πιό δυνατά μας δίνονται οι αφορμές από τους αγγέλους του σκότους.

Όταν δεν μας δίνουν οι άλλοι αφορμές για καυγάδες, έ τότε θα είμαστε και για δέσιμο εάν τους ξεκινήσουμε μόνοι μας!

Η μαγκιά όμως είναι, να μην αναζητάμε να ακουστεί η δική μας η γνώμη, η δική μας η άποψη, το δικό μας το "εγώ", ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΟΙ ΠΥΡΟΔΟΤΟΥΝΕ μία κατάσταση.
Και δεν μιλάω για αδιαφορία και πνίξιμο όπως-όπως της φωνής και της γνώμης μας, αλλά για πραγματική κατανόηση εκ μέρους μας πως εάν αντιλογήσουμε την δεδομένη στιγμή ΘΑ ΘΛΙΨΟΥΜΕ και τον Φύλακα Αγγελό μας και τον Ιησού Χριστό –είτε έχουμε δίκιο είτε άδικο-.

Ένα «ας είναι ευλογημένο για χάρη του Χριστού» ας πούμε από μέσα μας, και ένα «μπορεί να έχεις και δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι» στον αδελφό μας, και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.
Ο Κύριος δεν θα παραδεί το πνίξιμο του «εγώ» ή του «δίκιου» μας για χάρη Του.

Πράττοντας έτσι πιστεύω πως περνώντας ο χρόνος, όλο και λιγότερες αφορμές για θυμούς και αντιλογίες θα μας δίνονται γιατί δεν επιτρέπει ο Κύριος να «πειράζονται» τα δικά Του αδέλφια που τόσο πολύ Τον αγαπούν και προσπαθούν να μην εμπλέκονται σε δυσάρεστες και ψυχοφθόρες καταστάσεις.

vasilikirimp έγραψε: Σκέφτομαι όμως και λέω - ποιο αμάρτημα είναι χειρότερο ; Το ξέσπασμα ; ή το γεγονός ότι άφησα να συσσωρεύονται δίχως να έχω τη τόλμη να τα πω νωρίτερα;Με κουβέντα να ανοίξω τον εαυτό μου ; Με συνέπεια να μην έφτανα στο σημείο που αναφέρεσαι προς συζήτηση;

Σωστό ερώτημα. Σχετικά κάποτε ένας πνευματικός που είχα, με είχε συμβουλεύσει:

Η ψυχή πρέπει να αερίζεται!

Δηλαδή αυτό που έχεις μέσα σου πρέπει να το βγάζεις. Αυτή η συμπεριφορά πάντως που πολλοί πιθανά έχουμε, εγώ νομίζω ότι είναι το πάθος της κατάκρισης. Όπως και να το ονομάσει όμως κανείς, το μέτρο πάντα πρέπει να είναι η αγάπη, και όσο και δίκιο να έχουμε σε μία τέτοια συμπεριφορά, εφόσον λείπει η αγάπη ..

theodosis79 έγραψε:Εννοώ την περίπτωση να μιλήσουμε άσχημα σε άτομα που προτιμάμε να πεθάνουμε παρά να τα πληγώσουμε. Που εξαιτίας μιας παράλειψης ή αδυναμίας τους τα χαρακτηριζουμε άσχημα.

Εάν προτιμάμε να πεθάνουμε αντί να τα πληγώσουμε (εύχομαι το ίδιο να αισθανόμαστε ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, και βαθμό συγγενείας...........)
τότε η παράλειψη και η αδυναμία είναι δική ΜΑΣ και όχι δική τους!
Το λέμε κιόλας!! "Μα πώς πλήγωσα αυτόν που αγαπώ? Πώς? Γιατί δεν συγκρατήθηκα?" Άρα......... το πρόβλημα είναι της δικής μας ψυχής........ και όχι της δικής του.....

theodosis79 έγραψε:.......Πείτε μου, αυτή η συμπεριφορά, είναι μια μορφή δαιμονισμού?

Ναι ειναι συμπεριφορα δαιμονικη αφου τετοια χαρακτηριστηκα που αναφερεις ("απιστευτη σκληροτητα", "βαρια λογια") απεναντι σε καποιον ο οποιος μπορει να ειναι αγαπητος (ποτε? μονο οταν ειμαστε στα χαι μας?) τετοια λοιπον συμπεριφορα δειχνει μονο ο Σαταν και τα τσιρακια του οποτε τους μοιασαμε.
Εκει πρεπει να δειξουμε ποιοι ειμαστε, στα δυσκολα, να εντοπισουμε την οποια αδυναμια και να γινουμε καλυτεροι.
Ειδικα σε αυτην την περιπτωση που μπαινει και ο εγωισμος στην μεση γιατι καμια φορα δεν φταιμε, μα εκει ειναι το μεγαλειο να βαλεις τον εγωισμο στην ακρη, φυσικα τον εγωισμο στην ακρη δεν το εννοω με την κακη εννοια να γινουμε δλδ υποχειρια η αβουλοι.
ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πραΰς εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν(Ματθ 11-29) να μαθουμε απο τον Χριστο, να του μοιασουμε, και με το καλο μας παραδειγμα υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να φερουμε στο φως τετοια αισθηματα και στον αλλο.
Το να ξεσπασω με βαρια λογια κλπ που λες φιλε μου, ειναι ακριβως αυτο που θελει να καταργησει ο Χριστος οταν ειπε ολα αυτα περι αγαπης για τον αδελφο, περι να γυρισω την αλλη σιαγωνα κλπ. και οχι λαθεμενα οπως νομιζουν μερικοι να κανει τον Χριστιανο ηττοπαθη ή εναν αδυναμο ανθρωπακο.
Πρεπει να ειμαστε ιδιαιτερα μαχητικοι σε αυτο το θεμα, γιατι το κακο ξεσπασμα και οι βαριες κουβεντες αντιτιθενται στην μεγαλυτερη αρετη, την αγαπη, αυτην που συνεχεια κυρητε ο Χριστος, Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις ἀλλὰ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά, Πατερ αφες αυτοις, Μη στησης αυτοις την αμαρτιαν ταυτην, και τοσα αλλα, πρεπει να το προσπαθησουμε ζεστα το θεμα αλλιως δειχνει οτι δεν τα παμε καλα στην μεγαλυτερη αρετη, και στην 2η μεγαλυτερη εντολη.

vasilikirimp έγραψε:Πολλές φορές αυτό δε γίνεται μόνο μέσω των λογισμών όπως προαναφέρθηκε αλλά και διότι η πράξης κάποιων μας έφτασε σε τέτοιο σημείο.
Γιατί όμως φτάσαμε εκεί; Δε θα μπορούσαμε απλά να πάμε παρακάτω;

Για να φθάσουμε όμως σ`αυτό το σημείο (μια αντίδραση, μια πράξη, ένας λόγος) απέναντι σ`έναν συνάνθρωπό μας, κάτι προηγήθηκε. Το αναρωτήθηκες κι εσύ: γιατί όμως φθάσαμε εκεί;

Να θυμίσω τον αγιογραφικό λόγο του Κυρίου μας, που λέει: '' τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον άνθρωπον. εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι. ταύτα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον....''.

Αν προσέξουμε, οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν ιδιαίτερα το πρόβλημα των λογισμών. Για να φθάσει κάποιος να κάνει κάτι, είτε με πράξη, είτε με λόγο, ήδη έχει καλλιεργηθεί μέσα στην καρδιά του μια κατάσταση αρρώστιας. Όταν συνδιαλεγόμαστε με τους λογισμούς, τους αποδεχόμαστε και τους αφήνουμε ανεξέταστους, αυτοί ήδη έχουν κάνει ζημιά, που δεν γίνεται αισθητή. Ο διάβολος αυτό επιδιώκει: να εργασθεί ανεπαίσθητα. Εάν το έκανε μέσω μιας εκρηκτικής παρουσίας, τότε να είμαστε σίγουροι ότι όλοι μας αβίαστα θα γινόμασταν άγιοι, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Κάτι που φυσικά δεν θέλει ο διάβολος. Δυστυχώς όμως δεν δίνουμε καθόλου ή σχεδόν καθόλου σημασίια στους λογισμούς. Και ένας λόγος που πνευματικά παραμένουμε στάσιμοι, είναι ότι δεν εφιστούμε την προσοχή μας, ιδιαίτερα, στους λογισμούς.

Διότι εάν ο διάβολος έχει τρόπο να μας πειράξει, αυτός δεν είναι άλλος από την προσβολή με λογισμούς. Αυτό εξηγεί επίσης και το θέμα των ονείρων. Όταν το σώμα κοιμάται, κατά κάποιο τρόπο υπολειτουργεί και επίσης, μια τέτοια λειτουργία συμβαίνει στην ψυχή. Η λογική ικανότητα του ανθρώπου εξασθενεί και μέσω εικόνων και φαντασιών ο διάβολος προσβάλει την καρδιά, πετώντας της βέλη. Μια ανοχύρωτη από την χάρη του Θεού καρδιά, εύκολα γίνεται λεία σε χτυπήματα του πονηρού. Τότε βρίσκει εφαρμογή ο λόγος του ψαλμωδού που λέει : ''εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί''. Με την διαφορά όμως ότι σε εμάς η καρδιά μας και αυτή καθεύδει.

Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τις απαντήσεις σας και τις γνώμες. Και ξέρετε κάτι, δαιμονική συμπεριφορά δεν εννοώ μόνο τα άσχημα λόγια του θυμού και τις βρισιές αλλά και τα μικρόψυχα λόγια ή σκέψεις. να πω ένα παράδειγμα? Πχ αποφασίζει κάποιος να μάθει βυζαντινή μουσική ή αγιογραφία επειδή την αγαπάει. Και έρχεται ο άλλος και του λέει: "Μμμ! Σιγά τώρα στα γεράματα αποφάζισες να μάθεις ψαλτική και αγιογραφία ενώ όταν σε έστελναν στο σχολείο δεν διάβαζες καθόλου. Αλλά βέβαια, όταν πρόκειτε για τα χόμπυ σου δείχνεις ενδιαφέρον πάντα"! Η όταν κάποιος είναι άνεργος και του λένε: "Δεν κοιτάς να βρεις καμιά δουλειά, όλο σε παρακλήσεις και αγρυπνίες τρέχεις. Τι, περιμένεις απο το Θεό ή ρην Παναγία να σου βρει δουλειά"?
Τέτοια σχόλια εννοώ.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΓΟΝΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΥΤΙΑΣ.ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΣΧΕΤΩΣ ΑΝ ΘΡΗΣΚΕΥΕΙ Η ΟΧΙ.