Βιώνουμε τη σχέση μας με τον Θεό ως χαρά;

[arxontopoulo]

Η ζωή του χριστιανού είναι σταυροαναστάσιμη. Το σταυρικό στοιχείο προέρχεται από την σχέση με τον κόσμο και το αναστάσιμο από την σχέση με τον Θεό.

Η σχέση με το Θεό είναι χαρά. Οι νηπτικές προσπάθειες που κάνουμε για να πλησιάσουμε τον Θεό γίνονται στα πλαίσια της χαράς. Η άσκηση είναι χαρούμενη άσκηση. Όταν για να εφαρμόσουμε το θέλημα του Θεού αγκομαχούμε και βασανιζόμαστε αυτό σημαίνει ότι δεν βαδίζουμε ορθόδοξα. Ο Θεός δεν θέλει να υποφέρουμε. Το φορτίο Του είναι ελαφρύ και ο ζυγός Του χρηστός. Η υπακοή στο θέλημά Του δεν γίνεται με άχαρο βιασμό των δυνατοτήτων μας.

Ο Θεός δεν απαιτεί να κάνουμε κάτι περισσότερο από αυτό που χαρούμενα θα θέλαμε και θα μπορούσαμε να κάνουμε. Ο Θεός είναι αγάπη και είναι γόνιμο να σχετιζόμαστε μαζί Του στα πλαίσια της αγάπης και όχι της καταπίεσης. Η υπομονή, η συγχώρηση, ο εκκλησιασμός, η προσευχή, η νηστεία, η διακονία και η ελεημοσύνη είναι χαρούμενες-αναστάσιμες δραστηριότητες. Αν δεν μπορούμε να χαρούμε μέσα από τη σχέση μας με τον Θεό αυτό δεν οφείλεται στην ποιμαντική θεολογία της Εκκλησίας αλλά στις δικές μας αδυναμίες ή στα δικά μας νευρωσικά πλέγματα.

Εμείς ενοχοποιούμαστε, θλιβόμαστε, απογοητευόμαστε και βασανιζόμαστε από μόνοι μας. Γινόμαστε βασιλικότεροι του Βασιλέως και κρίνουμε αυστηρά τον εαυτό μας πιέζοντάς τον μερικές φορές να συμπεριφέρεται σαν άγιος. Αυτή η βία κρύβει εγωκεντρισμό. Νομίζουμε ότι είμαστε τόσο καλοί και πνευματικοί άνθρωποι ώστε δεν θα πρέπει να πέφτουμε σε παραπτώματα. Αν τύχει να πέσουμε σε αμαρτία νιώθουμε πολύ άσχημα διότι τραυματίζεται η αυτοεικόνα της αγιότητας η οποία αντανακλά τον εγωκεντρισμό μας.

Κριτήριο για την πιστότητα της πνευματικής μας πορείας δεν είναι η βεβιασμένη (φαρισαϊκή) τήρηση των εκκλησιαστικών κανόνων αλλά η ανάπαυση της ψυχής, η γλυκύτητα της ταπείνωσης και η χαρά της Χάριτος. Το να προσπαθείς να πείσεις με το ζόρι τον εαυτό σου και τους άλλους ότι είσαι χριστιανός είναι επώδυνος ψυχαναγκασμός.

Το να ζεις ως χριστιανός είναι σεμνή εορτή, βαθειά γαλήνη και υπαρξιακός φωτισμός. Το να ζεις ως χριστιανός είναι να συμμετέχεις στην εορτή της Αγάπης.

Πηγή: http://www.psyche.gr/forum/viewtopic.php?f=3&t=3

[arxontopoulo]

Η άσκηση εν Αγίω Πνεύματι είναι ανακουφιστική εμπειρία. Η άσκηση συνοδεύεται από την ένταση της προσδοκίας της παρουσίας του Θεού. Η άσκηση συνοδεύεται από μετάνοια και παράκληση. Τα δάκρυα της μετανοίας είναι άκρως ανακουφιστικά. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα δάκρυα είναι το ζητούμενο στην άσκηση. Τα δάκρυα της μετανοίας είναι γλυκά. Ο πόνος που προκύπτει μέσα από τη συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητάς μας ενώπιον του Θεού Πατέρα είναι γλυκός. Η άρση του προσωπικού σταυρού εν Αγίω Πνεύματι είναι πράξη και εμπειρία γεμάτη από πνευματικό νόημα. Ο προσωπικός σταυρός συνιστά την δυνατότητα έσχατης (και πλήρους) νοηματοδότησης της υπάρξεως. Η άσκηση είναι ο δρόμος που τελειώνει στην Ανάσταση, ο δρόμος που ήδη φωτίζεται από το φως της Ανάστασης.

Οι βιασταί που αρπάζουν τη βασιλεία των ουρανών είναι ειρηνικοί βιασταί, γαληνεμένοι και χαριτωμένοι. Οι βιασταί αρπάζουν τη Βασιλεία των Ουρανών την ώρα που η Βασιλεία των Ουρανών τους χαρίζεται. Οι βιασταί ανοίγουν την καρδιά τους στην πληρότητα της Χάριτος η οποία ήταν πάντοτε πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα.

Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ψυχική ανακούφιση από το να βιώνεις τη δωρεά της δυνατότητας για άσκηση;

Πηγή: http://www.psyche.gr/forum/viewtopic.php?f=3&t=3

[arxontopoulo]

Η σχέση μας με το Θεό υπακούει συχνά σε ξερά σχήματα και γίνεται συνήθεια. Ακολουθούμε με το ζόρι ηθικούς και εκκλησιαστικούς κανόνες, γινόμαστε άνθρωποι καθωσπρεπικοί και σιγά-σιγά αδειάζουμε από Χάρη και ζωντάνια. Όπως ο γάμος, έτσι και η σχέση μας με τον Θεό μπορεί να ξεκινήσει από δυνατό έρωτα και να καταλήξει ανυπόφορη συνήθεια. Κάνουμε από συνήθεια και υποχρέωση αυτό που θεωρούμε σωστό αλλά χάνουμε τη λαχτάρα για τον Θεό.

Προβληματίζομαι καμιά φορά για τον άνθρωπο που έμαθε να λειτουργεί από συνήθεια τα «πνευματικά του καθήκοντα» μήπως θα ήταν καλύτερα να πέσει στην αμαρτία για να ξυπνήσει. Θα διακινδύνευα να πω ότι η αμαρτία κρύβει περισσότερη ζωντάνια από την απολιθωμένη ηθικοχριστιανική πράξη. Ένα ρεμπέτικο, ένα ποτήρι κρασί ή μια ερωτική ματιά κρύβουν πολλή περισσότερη αλήθεια από μια ρουτινιασμένη θρησκευτική πράξη, έναν στημένο κηρυγματικό λόγο. Η σχέση Θεού και ανθρώπου θέλει πάθος για να ενεργοποιηθεί και να εξελιχθεί. Η σχέση Θεού και ανθρώπου θεμελιώνεται στην ένταση του Θείου έρωτα και όχι στα χλιαρά, ατομικά, θρησκευτικά επιτεύγματα και στη συνήθεια.

Πηγή: http://www.psyche.gr/forum/viewtopic.php?f=3&t=3

[arxontopoulo]

Όταν η σχέση με τον Θεό είναι θεσμική και τυπική, είναι στατική και αμετάβλητη. Έχουμε εσωτερικεύσει από την παιδική ηλικία θρησκευτικούς-ηθικούς κανόνες και ρυθμίζουμε τη συμπεριφορά μας σύμφωνα με αυτά τα πρότυπα.

Όταν η σχέση με τον Θεό είναι ζωντανή, διαδραματίζεται μια συνεχής προσωπική επικοινωνία με τον Θεό. Ο ζωντανός πιστός παλεύει συνεχώς με τον Θεό. Στην προσευχή προσπαθεί να συγκεντρώσει το νου του στην προσευχή και άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε όχι. Στην καθημερινή ζωή προσπαθεί να έχει καλούς λογισμούς, να αισθάνεται αγάπη και να συμπεριφέρεται με ταπείνωση και άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε όχι. Ζει συνεχώς τον καλό αγώνα της διαφυγής από τον εαυτό του και της προσφυγής στον Θεό. Βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στη Χάρη και στην αμαρτία. Και προοδεύει πνευματικά καθώς ανεβαίνει εν ταπεινώσει τον Γολγοθά των αποτυχιών του.

Πηγή: http://www.psyche.gr/forum/viewtopic.php?f=3&t=3

[theodora]

“Το να ζεις ως χριστιανός είναι σεμνή εορτή, βαθειά γαλήνη και υπαρξιακός φωτισμός. Το να ζεις ως χριστιανός είναι να συμμετέχεις στην εορτή της Αγάπης.

Στην καθημερινή ζωή προσπαθεί να έχει καλούς λογισμούς, να αισθάνεται αγάπη και να συμπεριφέρεται με ταπείνωση και άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε όχι. Ζει συνεχώς τον καλό αγώνα της διαφυγής από τον εαυτό του και της προσφυγής στον Θεό. Βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στη Χάρη και στην αμαρτία. Και προοδεύει πνευματικά καθώς ανεβαίνει εν ταπεινώσει τον Γολγοθά των αποτυχιών του.”

ΑΜΗΝ .


«Προβληματίζομαι καμιά φορά για τον άνθρωπο που έμαθε να λειτουργεί από συνήθεια τα «πνευματικά του καθήκοντα» μήπως θα ήταν καλύτερα να πέσει στην αμαρτία για να ξυπνήσει. Θα διακινδύνευα να πω ότι η αμαρτία κρύβει περισσότερη ζωντάνια από την απολιθωμένη ηθικοχριστιανική πράξη. Ένα ρεμπέτικο, ένα ποτήρι κρασί ή μια ερωτική ματιά κρύβουν πολλή περισσότερη αλήθεια από μια ρουτινιασμένη θρησκευτική πράξη, έναν στημένο κηρυγματικό λόγο.
Η σχέση Θεού και ανθρώπου θέλει πάθος για να ενεργοποιηθεί και να εξελιχθεί. Η σχέση Θεού και ανθρώπου θεμελιώνεται στην ένταση του Θείου έρωτα και όχι στα χλιαρά, ατομικά, θρησκευτικά επιτεύγματα και στη συνήθεια.


Εμ... ? Δεν πουλάει ντομάτες ο ψαράς !!!! Ούτε ψάρια ο μπακάλης!!!
Ότι έχουμε πουλάμε! Καιρός να προσέχουμε και τί έχει να μας "πουλήσει" ο καθένας, ανεξάρτητα από την ταμπέλα που θέλει να βάζει..........................

[arxontopoulo]

Για πολλούς, η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι’ αυτό πολλούς απ’ τους «θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Και πράγματι. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν την ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστεια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι άγχος και φέρεται υπό κακού πνεύματος (δηλ. δαιμονικής ενέργειας). Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είμαι μία σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοι άνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως. Μέσα στην εκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι», και μόλις βγούνε έξω, αρχίζουν να βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. Φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει στο μέσον δαιμόνιο.

Στην πραγματικότητα, η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση, για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια, είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια.

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Βίος και Λόγοι"
Γέροντος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτου
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής
ΧΑΝΙΑ 2007

[arxontopoulo]

Πολλές φορές ούτε ο κόπος, ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν τη χάρη. Υπάρχουν μυστικά. Το ουσιαστικότερο είναι να φύγεις απ’ τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη.

Όταν δεν ζεις με τον Χριστό, ζεις μές στη μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στενοχώρια. Δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό. Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκρινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το πρωί το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δυο-τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστό, μ’ ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει. Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στην λατρεία του Χριστού. Όλα θεραπεύονται. Όλα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει.

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Βίος και Λόγοι"
Γέροντος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτου
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής
ΧΑΝΙΑ 2007

[eleimon]

Οταν εισαι κοντα στο Χριστο ολα μπορεις να ταντιμετωπισεις,και τις αρρωστιες και τις δοκιμασιες....Ο Χριστος μας ειπε οτι ο δρομος του δεν ειναι ευκολος,ουτε ολο χαρες και πανηγυρια.
Μακαριοι αυτοι που δε γνωρισαν ποτε την αμαρτια σαν εμας τους λαικους,και αφοσιωθηκαν απ τα παιδικα τους χρονια στη λατρεια του Θεου.Για οσους επεσαν με τα μουτρα στην αμαρτια και ξανασηκωθηκαν και γι αυτους ο Θεος εβαλε το παναγιο χερι Του και τους ξανασηκωσε.Μονοι τους σηκωθηκαν????Οχι βεβαια,καποιος αλλος μεριμνησε.Καποιος που οσες πικρες και να του δωσουμε,οσα λαθη και να κανουμε,οσες πραξεις κι αν κανουμε και σπιλωνουμε το Ναο του,δηλαδη το σωμα μας,Εκεινος περιμενει,καρτερικα,υπομονετικα,και τη καταλληλη ωρα επεμβαινει για να μας σωσει....

Οταν θα φτασουμε στο επιπεδο να υποδεχομαστε την αρρωστεια και την καθε ειδους δοκιμασια με χαρα,οπως τις υποδεχονταν οι γερονταδες μας,τοτε ισως να μπορουμε να πουμε οτι ο Θεος μας εριξε και μας μια ματια.....μας κοιταξε λιγο κ με το τροπο του μιλησε στη καρδια μας.....

[larys]

Εγώ που είμαι στον δρόμο τον στραβό,μόνο που θα θυμηθώ την λέξη Θεός,νιώθω μια κούραση που λίγη θα καταλάβουν αν το εξηγήσω

[arxontopoulo]

Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση μας με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά..

Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτ’ άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα. Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση.

Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν’ αρχίσει η ζήλεια, η γκρίνια, μέχρι και ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά-σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σ’ απελπισία. Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν τη βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.

Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο∙ όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε ένα τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσουμε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει.

Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμαστούμε ανάλογα, η Χάρις θα μας τα δώσει. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσουμε την Χάρη, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία θεού. Η θεία Χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ ανοίξουμε, για να έλθει στην διψώσαν καρδία μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα! Άμα αγαπάς, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάς. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.

Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις...

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Βίος και Λόγοι"
Γέροντος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτου
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής
ΧΑΝΙΑ 2007

http://www.xfd.gr/%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE ... F%81%CE%AC