Γιατί πέφτω;

Ψυχολογικά Θέματα

Συντονιστές: pAntonios, Συντονιστές

giorgospet
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 250
Εγγραφή: Παρ Αύγ 01, 2008 5:00 am
Τοποθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ @ ΡΕΘΥΜΝΟ

Γιατί πέφτω;

Δημοσίευση από giorgospet »

Γιατί πέφτω πάντα στα ίδια λάθη και χάνω την επαφή με τον Θεό;
Την μια ημέρα προσεύχομε με θέρμη και νιώθω γαλήνη και την άλλη ημέρα δεν έχω καμία όρεξη και το κάνω σαν αγγαρεία.Βιάζομε να τελειώσω και κοιτάζω συνεχώς τον αριθμό των σελίδων.
Άθλιες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου και δεν έχω διάθεση να τις καταπολεμήσω, ενώ ξέρω ότι μπορώ γιατί το έχω καταφέρει και άλλες φορές.
Και έρχετε η πτώση : τύψεις , πίκρα και αηδία για τον μη εγκρατή εαυτό μου.
Τι που απαγγέλω απλά τα λόγια από το προσευχητάριο, τι που γονατίζω και κάνω το σταυρό μου, θεωρώ ότι δεν έχουν καμία αξία, νιώθω τοσο άσχημα που δεν προσεύχομε πια σαν παιδί, με λαχτάρα.
Όσο και να προσπαθώ δάκρυ δεν βγάζω, μάλλον δεν αγαπάω αρκετά τον Θεό για να μου κάνει την χάρη, να δακρίσω γι΄αυτόν.
Σας ευχαριστώ όλους.
-Για να έρθεις στην κατάσταση που να μην μπορείς να χωρέσεις την χαρά, ούτε να την εκφράσεις, χρειάζεται να προσέξεις τρία πράγματα :
• να κινείσαι απλά,
• να μην ασχολείσαι με τους άλλους,
• να λες την ευχή.
Merkourios
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 237
Εγγραφή: Τρί Οκτ 10, 2006 5:00 am

Δημοσίευση από Merkourios »



Αυτό αγαπητέ αδελφέ είναι μία πνευματική ξηρασία πού κατά περιόδους σε πολλούς συμβαίνει, είτε από αμαρτία είτε από ακηδία...

Μή ανησυχείς λοιπόν, θα φύγει, μόνο εμείς να εξομολογούμαστε ειλικρινά καί τακτικά τίς αμαρτίες μας, να κοινωνούμε τακτικά με άδεια πνευματικού όμως, καί να παρακαλούμε τον Χριστό να μάς βοηθήσει λέγοντάς του τήν όποια αδυναμία μας...

Αυτός την ξέρει ποιά είναι, αλλά θέλει καί την ταπεινωτική παραδοχή της αδυναμίας μας για να επενεργήσει το έλεός Του...

Νά εξομολογούμαστε ακόμη τό φαινόμενο αυτό της ψυχικής ξηρασίας, καί μία, καί δύο, καί τρείς φορές, καί όσες παρουσιάζεται, γιατί μπορεί να είναι καί από δαιμονική επίδραση..

Καλό είναι να γονατίζουμε όταν παρακαλούμε τον Θεό καί μάλιστα μερικές φορές κάποιοι πατέρες λένε να κοπανάμε καί τό μέτωπό μας κάτω ( δεν είναι αστείο... ), έστω καί εάν κατά βάθος όλα αυτά δεν τά νοιώθουμε..

Αυτά τα πράγματα ανήκουνι στά μυστήρια του Θεού, καί με υπομονή καί επιμονή, σύν την αυτομεμψία τού εαυτού μας, έρχεται καί το ρεύμα αλλαγής από την ξηρασία στήν ευφορία, πού είναι καί το ζητούμενο...
Merkourios
lovethink
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5014
Εγγραφή: Πέμ Μαρ 09, 2006 6:00 am

Re: Γιατί πέφτω;

Δημοσίευση από lovethink »

Προσευχή είναι και το "αχ" που βγαίνει από τη καρδιά μας

Διάβασε αυτό το κείμενο
Θα θερμανθείς :)

http://www.zephyr.gr/stjohn/pyrinos.htm
Καλή Σαρακοστή
Άβαταρ μέλους
smarti
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5165
Εγγραφή: Κυρ Μαρ 09, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Σμαρώ@Κατερίνη, Σέρρες

Δημοσίευση από smarti »

Πολυ με συγκινησαν τα λογια σας !!!!

Εχθες, καποιος πολυ ταπεινος ανθρωπος του θεου, πανω σε καποια προβληματα μου , μου ειπε,, Οταν πανε καποιοι ανθρωποι να γινουν μοναχοι η δοκιμοι η μοναχες στα μοναστηρια, οι αλλοι αυτο που τους ευχονται , ειναι καλες υπομονες.ΟΧΙ ΚΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΛΛΑ ΚΑΛΕΣ ΥΠΟΜΟΝΕΣ.
Αυτα ηταν τα λογια του και για ολες τις δυσκολιες πρεπει να λεμε,,Βοηθα με Χριστε μου ,Παναγια μου , να αντεξω τον σταυρο που μου εστειλες.Οποια και να ειναι τα προβληματα.Πολυ υπομονη!!!
Αν ειναι ασχετο με το θεμα σας ,ζηταω συνωμη.Το εγραψα νομιζοντας ,οτι ταιριαζει!!!
Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν Γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών.
Άβαταρ μέλους
panosgreece
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2941
Εγγραφή: Πέμ Αύγ 07, 2008 5:00 am

Δημοσίευση από panosgreece »

Το δρόμο της άθλησης του Νου τον έδειξαν οι άγιοι και αυτός είναι δύσκολος, επίπονος και απόμακρος της ύλης.

Είναι μακρινός ο δρόμος από το Νου στον εγκέφαλο ;;;;
Εχουμε την δυναμη του Τιμιου Σταυρου, του Αγιου Συμβολου, την θεια χαρη του Χριστου, μονον οταν αρκουμεθα στο Αγιον Σφραγισμα του Βαπτισματος, που απαρνουμεθα τον σατανα, και συντασσωμεθα στον Χριστο, και δεχομεθα το Αγιο Σφραγισμα. "Σφραγις δωρεας Πνευματος Αγιου".
ΕικόναΕικόνα
«Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών»
lovethink
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5014
Εγγραφή: Πέμ Μαρ 09, 2006 6:00 am

Re: Γιατί πέφτω;

Δημοσίευση από lovethink »

Γιώργο διάβασε και λίγο Πατήρ Πορφύριο
Θα σε ξεκουράσει ψυχικά , δεν είναι υπέρ της πίεσης της ψυχολογικής


"Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.


Πατήρ Πορφύριος
"Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μια ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι.

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ ...;». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αυπνία. να μη ακέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ ...;» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.
Να μη διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για τη διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάσθε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτα. Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα σ' αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεσθε, να πλήττετε και να σφίγγεσθε, για να βελτιωθείτε. Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεσθε, να προχωράτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας
Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα (δηλ. ο διάβολος) και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μην κάνετε καμιά προσπάθεια ν' απαλλαγείτε από αυτές. Ν' αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος. Μη λέτε: «Τώρα θα σφιχτώ, θα κάνω προσευχή ν' αποκτήσω αγάπη, να γίνω καλός κ.λπ.». Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις καλός. Έτσι θ' αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται με απαλό τρόπο, αβίαστα και ελεύθερα. Ούτε να λέτε: «Θεέ μου, απάλλαξέ με απ' αυτό», παραδείγματος χάριν, τον θυμό, την λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή και να σκεπτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος. κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμη περισσότερο. Ρίξου με ορμή, για να νικήσεις το πάθος και θα δεις τότε πως θα σ' αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα.
Καλή Σαρακοστή
Άβαταρ μέλους
smarti
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5165
Εγγραφή: Κυρ Μαρ 09, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Σμαρώ@Κατερίνη, Σέρρες

Re: Γιατί πέφτω;

Δημοσίευση από smarti »

giorgospet έγραψε:Γιατί πέφτω πάντα στα ίδια λάθη και χάνω την επαφή με τον Θεό;
Την μια ημέρα προσεύχομε με θέρμη και νιώθω γαλήνη και την άλλη ημέρα δεν έχω καμία όρεξη και το κάνω σαν αγγαρεία.Βιάζομε να τελειώσω και κοιτάζω συνεχώς τον αριθμό των σελίδων.
Άθλιες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου και δεν έχω διάθεση να τις καταπολεμήσω, ενώ ξέρω ότι μπορώ γιατί το έχω καταφέρει και άλλες φορές.
Και έρχετε η πτώση : τύψεις , πίκρα και αηδία για τον μη εγκρατή εαυτό μου.
Τι που απαγγέλω απλά τα λόγια από το προσευχητάριο, τι που γονατίζω και κάνω το σταυρό μου, θεωρώ ότι δεν έχουν καμία αξία, νιώθω τοσο άσχημα που δεν προσεύχομε πια σαν παιδί, με λαχτάρα.
Όσο και να προσπαθώ δάκρυ δεν βγάζω, μάλλον δεν αγαπάω αρκετά τον Θεό για να μου κάνει την χάρη, να δακρίσω γι΄αυτόν.
Σας ευχαριστώ όλους.
Μην απογοητευεσαι ,να ξερεις δεν εισαι μονος σου !!!!Θα πεφτουμε και θα ξανασηκωνομαστε , ωσπου καποια στιγμη κλείσουν τα ματακια μας.Δεν ξερω αν ειναι σωστη σκεψη ,αλλα νομιζω πως μετα απο καθε πεσιμο στη πνευματικη ζωη ,ερχεται και μια ανοδος με πιο πολυ ταπεινωση και πιο σωστη αυτογνωσια ,για το τι καναμε λαθος .και οσο εχουμε αυτογνωσια και γινομαστε και πιο ταπεινοι ,ισως καποια στιγμη να τρεξουν και τα δακρυα μας ,για τον Χριστο μας ,για την Παναγια μας ,που τοσα κανουν για μας και για ολον τον κοσμο.Αν κανω λαθος ,συγνωμη :oops:
Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν Γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών.
Άβαταρ μέλους
costisk
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 170
Εγγραφή: Σάβ Ιούλ 26, 2008 5:00 am
Τοποθεσία: Κώστας@Αθήνα

Re: Γιατί πέφτω;

Δημοσίευση από costisk »

giorgospet έγραψε:Γιατί πέφτω πάντα στα ίδια λάθη και χάνω την επαφή με τον Θεό;
Την μια ημέρα προσεύχομε με θέρμη και νιώθω γαλήνη και την άλλη ημέρα δεν έχω καμία όρεξη και το κάνω σαν αγγαρεία.
Φυσικά δεν μιλάω εκ μέρους όλων, αλλά πιστεύω οι περισσότερο το έχουμε πάθει και για να είμαι ειλικρινής, έτσι νιώθω τις τελευταίες μέρες και νομίζω πως όταν ξεκινάω την προσευχή περισσότερο κακό κάνω στον ευατό μου μιας κι εκείνη την ώρα μου έρχονται οι απίστευτες σκέψεις και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, ώσπου διάβασα απόψε αυτό....
lovethink έγραψε:"Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μια ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη.
...όπου το συγκεκριμένο από τον Πατέρα Πορφύριο δεν το είχα διαβάσει ποτέ και με άγγιξε...
Ίσως τελικά χρειάζεται - για όλα - να έρθει η κατάλληλη στιγμή...
pAntonios
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 545
Εγγραφή: Δευ Μαρ 27, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: p.Antonios @otenet.gr
Επικοινωνία:

ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

Δημοσίευση από pAntonios »

Διάβασε αν μπορείς, τον Αόρατο Πόλεμο του Αγίου ΝΙκοδήμου (Αγιορείτου) αδελφέ. Πιστεύω θα σε βοηθήσει πολύ.

Εκεί κάπου στην αρχή μας δίνει 4 όπλα για να αγωνιστούμε.

1) Καθόλου εμπιστοσύνη στον εαυτό μας!

2) Πϊστη και ακλόνητη ελπίδα στο Θεό

3) Αγώνας χωρίς σταματημό

4) Προσευχή


Στην περίπτωσή σου ίσως ταιριάξουν περισσότερο το 1 και το 3...
Ο Πονηρός πολλές φορές μας στέλνει λογισμούς ότι είναι ματαιοπονία να αγωνιστούμε αφού είμαστε συνέχεια στον ίδιο παρονομαστή!
Όμως αυτό είναι ένα χοντροκομμένο ΨΕΜΑ, διότι άλλο είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι και άλλο να μένεις συνέχεια πεσμένος κάτω!
Εμείς λοιπόν συνεχίζουμε ακάθεκτοι τον αγώνα και ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ!
Είναι ασύγκριτα πιο δυνατός ο Θεός παρά ο Πονηρός...
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ
ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ!
Άβαταρ μέλους
nasos
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 248
Εγγραφή: Τετ Δεκ 05, 2007 6:00 am

Re: Γιατί πέφτω;

Δημοσίευση από nasos »

giorgospet έγραψε:Γιατί πέφτω πάντα στα ίδια λάθη και χάνω την επαφή με τον Θεό;
Την μια ημέρα προσεύχομε με θέρμη και νιώθω γαλήνη και την άλλη ημέρα δεν έχω καμία όρεξη και το κάνω σαν αγγαρεία.Βιάζομε να τελειώσω και κοιτάζω συνεχώς τον αριθμό των σελίδων.
Άθλιες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου και δεν έχω διάθεση να τις καταπολεμήσω, ενώ ξέρω ότι μπορώ γιατί το έχω καταφέρει και άλλες φορές.
Και έρχετε η πτώση : τύψεις , πίκρα και αηδία για τον μη εγκρατή εαυτό μου.
Τι που απαγγέλω απλά τα λόγια από το προσευχητάριο, τι που γονατίζω και κάνω το σταυρό μου, θεωρώ ότι δεν έχουν καμία αξία, νιώθω τοσο άσχημα που δεν προσεύχομε πια σαν παιδί, με λαχτάρα.
Όσο και να προσπαθώ δάκρυ δεν βγάζω, μάλλον δεν αγαπάω αρκετά τον Θεό για να μου κάνει την χάρη, να δακρίσω γι΄αυτόν.
Σας ευχαριστώ όλους.


Ένα ωραίο κείμενο που διάβασα Πρόσφατα : Μην απελπιζόμαστε (Άγιος Αμφιλόχιος)

Κάποιος αδελφός νικήθηκε από το πάθος της πορνείας και έκανε την αμαρτία καθημερινά., αλλά και καθημερινά ζητούσε έλεος από τον Κύριo του με δάκρυα και προσευχές. Ενεργώντας λοιπόν έτσι, τον ξεγελούσε η κακή συνήθεια, και έκανε την αμαρτία· έπειτα πάλι, μετά την αμαρτία, πήγαινε στην εκκλησία, και βλέποντας την ιερή και σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έπεφτε μπροστά της με πικρά δάκρυα και έλεγε: «Σπλαχνίσου με, Κύριε, και πάρε από επάνω μου αυτόν τον ύπουλο πειρασμό, γιατί με ταλαιπωρεί φοβερά και με τραυματίζει με τις πικρές ηδονές. Δεν έχω πρόσωπο, Κύριε, να αντικρύσω και να δω την αγία εικόνα σου και την υπέρλαμπρη μορφή του προσώπου σου, ώστε να γλυκαθεί η καρδιά μου».

Τέτοια έλεγε, και όταν έβγαινε από την εκκλησία έπεφτε πάλι στον βούρκο. Όμως και πάλι δεν απελπιζόταν για τη σωτηρία του, αλλά από την αμαρτία ξαναγύριζε στην εκκλησία και έλεγε τα παρόμοια προς τον φιλάνθρωπο Κύριο και Θεό: «Εσένα, Κύριε, βάζω εγγυητή, ότι από εδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω αυτή την αμαρτία· μόνο, αγαθέ, συγχώρησε μου όσες αμαρτίες σου έκανα από την αρχή μέχρι τώρα». Και αφού έδινε αυτές τις φοβερές υποσχέσεις, πάλι γύριζε στη βαριά αμαρτία του. Και έβλεπε κανείς τη γλυκύτατη φιλανθρωπία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού να ανέχεται καθημερινά και να υπομένει την αδιόρθωτη και βαριά παράβαση και την αχαριστία του αδελφού και να θέλει από πολλή ευσπλαχνία τη μετάνοιά του και την οριστική επιστροφή του. Γιατί αυτό δεν γινόταν για ένα, δύο ή τρία χρόνια, αλλά για δέκα και περισσότερο.

Βλέπετε αδελφοί, την άμετρη ανοχή και την άπειρη φιλανθρωπία του Κυρίου; Πως κάθε φορά δείχνει μακροθυμία και καλοσύνη, υπομένοντας τις βαριές ανομίες και αμαρτίες μας; Γιατί αυτό που συγκλονίζει και προκαλεί θαυμασμό σχετικά με την πλούσια ευσπλαχνία του Θεού είναι ότι ο αδελφός, ενώ υποσχόταν και συμφωνούσε να μην ξανακάνει την αμαρτία, αποδεικνυόταν ψεύτης.

Μια μέρα λοιπόν, καθώς γινόταν αυτό, ο αδερφός, αφού έκανε την αμαρτία, πήγε τρέχοντας στην εκκλησία, θρηνώντας και στενάζοντας και κλαίγοντας και βιάζοντας της ευσπλαχνία του αγαθού Θεού να τον λυπηθεί και να τον γλυτώσει από τον βούρκο της ασωτείας. Καθώς λοιπόν ο αδελφός παρακαλούσε τον φιλάνθρωπο Θεό, ο αρχέκακος διάβολος, η καταστροφή των ψυχών μας, είδε ότι τίποτε δεν κάνει, αλλά όσο αυτός έραβε με την αμαρτία, ο αδελφός τα ξήλωνε με τη μετάνοια. Με θράσος λοιπόν του παρουσιάστηκε φανερά και, στρέφοντας το πρόσωπο του προς τη σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κραύγαζε και έλεγε: «Τι θα γίνει μ' εμάς τους δύο, Ιησού Χριστέ; Η άπειρη συμπάθειά σου με νικά και με ρίχνει κάτω, καθώς δέχεσαι αυτόν τον πόρνο, τον άσωτο, που κάθε μέρα σου λέει ψέματα και δεν λογαριάζει την εξουσία σου. Γιατί λοιπόν δεν τον καις, αλλά μακροθυμείς και τον ανέχεσαι; Εσύ πρόκειται να δικάσεις του μοιχούς και τους πόρνους και να εξολοθρεύσεις όλους τους αμαρτωλούς. Πράγματι, δεν είσαι δίκαιος κριτής, αλλά όπου νομίσει η εξουσία σου, κρίνεις άδικα και παραβλέπεις. Εμένα, για τη μικρή παράβαση της υπερηφάνειας, με έριξες από τον ουρανό κάτω· και αυτός είναι ψεύτης και πόρνος και άσωτος, και επειδή πέφτει μπροστά σου, του χαρίζεις ατάραχος την ευμένειά σου. Γιατί λοιπόν σε λένε δίκαιο κριτή; Όπως βλέπω, και εσύ χαρίζεσαι σε πρόσωπα από την πολλή σου αγαθότητα και παραβλέπεις το δίκαιο». Και αυτά ο διάβολος τα έλεγε πνιγμένος από την πολλή πίκρα του και βγάζοντας φλόγες και καπνό από τα ρουθούνια του.

Αφού τα είπε αυτά ο διάβολος, σώπασε· και αμέσως ακούστηκε μία φωνή σαν από το άγιο βήμα να λέει: «Παμπόνηρε και ολέθριε δράκοντα, δεν χόρτασε η κακία σου που κατάπιες όλο τον κόσμο, αλλά και αυτόν που κατέφυγε στο άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας μου πασχίζεις να τον αρπάξεις και να τον καταπιείς; Έχεις να παρουσιάσεις αμαρτήματα τόσα που να ζυγίζουν βαρύτερα από το πολύτιμο αίμα που έχυσα γι' αυτόν επάνω στον σταυρό; Μάθε ότι η σταύρωση και ο θάνατος μου συγχώρησαν τις αμαρτίες του. Και εσύ βέβαια, όταν αυτός πηγαίνει στην αμαρτία, δεν τον διώχνεις, αλλά τον δέχεσαι με χαρά και δεν τον αποστρέφεσαι, ούτε τον εμποδίζεις, γιατί ελπίζεις να τον κερδίσεις. Εγώ λοπόν, που είμαι τέτοιος σπλαχνικός και φιλάνθρωπος, που έδωσα εντολή στον κορυφαίο μου απόστολο Πέτρο να συγχωρεί ως εβδομήντα φορές το επτά αυτόν που αμαρτάνει καθημερινά, άραγε δεν θα συγχωρήσω και δεν θα τον σπλαχνιστώ; Ναι, σου λέω· και επειδή καταφεύγει σ' εμένα, δεν θα τον αποστραφώ, ώσπου να τον πάρω δικό μου· γιατί εγώ για τους αμαρτωλούς σταυρώθηκα και γι' αυτούς άπλωσα τα άχραντα χέρια μου, έτσι ώστε όποιος θέλει να σωθεί, να καταφεύγει σ' εμένα και σώζεται. Κανέναν δεν αποστρέφομαι ούτε διώχνω· ακόμη και μύριες φορές τη μέρα να αμαρτήσει κάποιος και μύριες φορές να έρθει σ' εμένα, δεν θα φύγει λυπημένος. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους ενάρετους αλλά τους αμαρτωλούς».

Μόλις ακούστηκαν αυτά τα λόγια, ο διάβολος έμεινε στη θέση του τρέμοντας, χωρίς να μπορεί να φύγει. Και ακούστηκε πάλι η φωνή: « Άκουσε, απατεώνα, και σχετικά με αυτό που είπες, ότι δηλαδή είμαι άδικος. Γιατί εγώ είμαι δίκαιος σε όλους, και σε όποια κατάσταση βρω κάποιον, σύμφωνα με αυτή τον κρίνω. Δες, λοιπόν· αυτόν τον βρήκα τώρα σε μετάνοια και επιστροφή, πεσμένο μπροστά στα πόδια μου και νικητή σου. Θα τον πάρω λοιπόν και θα σώσω την ψυχή του, επειδή δεν απελπίστηκε για τη σωτηρία του. Και εσύ, βλέποντας την τιμή που του κάνω, να σουβλιστείς από τον φθόνο σου και να καταντροπιαστείς».

Και όπως ήταν ο αδελφός πεσμένος μπρούμυτα και θρηνούσε, παρέδωσε την ψυχή του· και αμέσως ήρθε οργή μεγάλη σαν φωτιά και έπεσε επάνω στον σατανά και τον κατέκαιγε. Από αυτό λοιπόν ας μάθουμε, αδελφοί, την άμετρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού και πόσο καλό Κύριο έχουμε, και ποτέ να μην απελπιστούμε ή να αμελήσουμε τη σωτηρία μας.



Κάποιας νέας, που λεγόταν Ταϊσία, πέθαναν οι γονείς και έμεινε ορφανή. Αυτή τότε μετέτρεψε το σπίτι της σε ξενώνα των πατέρων της Σκήτης και για πολύ καιρό τους δεχόταν και τους φιλοξενούσε. Όταν όμως ξόδεψε όσα είχε, άρχισε να στερείται. Την πλησίασαν τότε άνθρωποι διεστραμμένοι και την έβγαλαν από τον καλό δρόμο. Και ζούσε πλέον αμαρτωλά,. Έτσι που κατάντησε και στην πορνεία.

Όταν το έμαθαν οι πατέρες, λυπήθηκαν πάρα πολύ και κάλεσαν τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του είπαν: «Ακούσαμε για την τάδε αδελφή ότι ζει στην αμαρτία. Αυτή, όταν μπορούσε, είχε δείξει αγάπη σ' εμάς· ας τη βοηθήσουμε και εμείς τώρα, όπως μπορούμε. Κάνε λοιπόν τον κόπο να πας σε αυτήν και με σοφία που σου έδωσε ο Θεός, φρόντισε για τη διόρθωση της».

Πήγε λοιπόν ο γέροντας σε αυτήν, και είπε στη γριά που φύλαγε στην πόρτα: «Πες στην κυρία σου ότι ήρθα». Εκείνη τον έδιωξε λέγοντας: «Εσείς παλιά της τα φάγατε όλα και τώρα είναι φτωχή». Ο γέροντας επέμενε: «Πες της, και θα δει πολύ καλό από εμένα». Ανέβηκε λοιπόν η γριά και ανέφερε στη νέα για τον γέροντα. Ακούγοντας την εκείνη είπε: «Αυτοί οι μοναχοί όλο γυρίζουν κατά την Ερυθρά Θάλασσα και βρίσκουν μαργαριτάρια». Στολίστηκε λοιπόν, κάθισε στο κρεβάτι και είπε στη θυρωρό: «Φέρε τον εδώ».

Όταν μπήκε ο αββάς Ιωάννης, κάθισε κοντά της και, κοιτώντας την στο πρόσωπο, τη
ς είπε: «Τι σε έκανε να απορρίψεις τον Ιησού, ώστε να φτάσεις σε αυτή την κατάσταση;» Αυτή, ακούγοντας τα λόγια του, πάγωσε· και ο γέροντας, σκύβοντας το κεφάλι, άρχισε να κλαίει πικρά. «Αββά, γιατί κλαις;» τον ρώτησε. Αυτός σήκωσε λίγο το κεφάλι του, και σκύβοντας πάλι είπε: «Βλέπω τον σατανά να χορεύει στο πρόσωπο σου, και πως να μην κλάψω;» «Υπάρχει μετάνοια, αββά;» ρώτησε η κόρη. «Ναι», της είπε ο γέροντας. Και εκείνη πρόσθεσε: «Πάρε με, όπου νομίζεις». «Πάμε», είπε ο γέροντας, και αυτή αμέσως σηκώθηκε να τον ακολουθήσει. Ο γέροντας παρατήρησε ότι δεν άφησε καμιά παραγγελία για το σπίτι της και θαύμασε.

Κοντεύοντας στην έρημο, τους πρόλαβε το βράδυ. Και ο γέροντας της ετοίμασε ένα μικρό προσκέφαλο, το σταύρωσε και της είπε να κοιμηθεί εκεί. Έκανε έπειτα και για τον εαυτό του πιο πέρα και αφού τελείωσε τις προσευχές του πλάγιασε και αυτός.

Τα μεσάνυχτα ξύπνησε και βλέπει κάτι σαν δρόμο από φως να ξεκινά από αυτήν και να καταλήγει στον ουρανό, και είδε τους αγγέλους του Θεού να ανεβάζουν την ψυχή της. Σηκώθηκε, πλησίασε και τη σκούντηξε με το πόδι. Όταν κατάλαβε ότι ήταν νεκρή, γονάτισε με το πρόσωπο στη γη και παρακαλούσε τον Θεό. Και άκουσε μια φωνή να του λέει ότι η μία ώρα της μετανοίας της έγινε δεκτή περισσότερο από τη μετάνοια πολλών άλλων, που διαρκεί πολύν καιρό αλλά δεν έχει θέρμη.
Εικόνα
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ψυχολογικά Θέματα”