Αδάμ που είσαι;

[Μ.Δ.Κ.]

Το δειλινό;
«Καὶ ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινόν…Γεν 3, 8»
Ναι, το δειλινό ο Άναρχος Θεός από το άπειρο ύψος του θρόνου Του κατέβαινε και συνομιλούσε με το τελευταίο εκ των δημιουργημάτων Του, τον Αδάμ εν τω Παραδείσω, τον άνθρωπο.
Και είδε, ότι ο άνθρωπος ως γένος ήταν μόνος και δεν είχε βοηθό, «Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον· Γεν. 2, 18»
Ναι, δεν ήταν καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος, ούτε στον Παράδεισο, ακόμα και αν είχε την τιμή να συνομιλεί το δειλινό με το μεγαλείο της Θεότητος ………
Τι μέγα μυστήριο κρύβει αυτό που λέμε μοναξιά………..τι κενό μέσα στην ψυχή…ούτε ο Παράδεισος αρκεί να το καλύψει, αλλά ούτε και το μεγαλείο της Θεότητος ;
Η λύτρωση αν ευρίσκεται ως παραμυθία – παρηγοριά, σε τούτη την κατάσταση που λέγεται μοναξιά, ευρίσκεται σε μια άλλη κατάσταση που λέγεται αγάπη για τον άλλον, και που ήταν ως φαίνεται καλά κρυμμένη τότε, από τον προπάτορά μας τον Αδάμ, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους περισσότερους ανθρώπους ως τα σήμερα... Για να γεννηθεί αυτή η κατάσταση στον άνθρωπο, χρειάστηκε μεταξύ των άλλων και ο άλλος άνθρωπος η Εύα.
Και η αγάπη του Αδάμ για Τον Θεό;
Ναι, αγάπη για Τον Θεό…….θα υπήρχε…..στο μέλλον…….και από τον Αδάμ, θα ιδούμε το πώς. Θα υπήρχε και από άλλους……πόσους; Ποιούς; Ξέρει Ο Καρδιογνώστης…..ετάζει νεφρούς και καρδίας.
Και όμως τότε η Αγάπη κατέβαινε το δείλι για τον άνθρωπο και συνομιλούσε μαζί του….Που; Μα στον Παράδεισο.
Ο Αδάμ δεν αντιλαμβανόταν; Δεν ήξερε; Δεν ένιωθε την αξία της Αγάπης που το δειλινό συνομιλούσε μαζί του; Μήπως δεν ήξερε ούτε την αξία του Φωτός; Μήπως δεν ήξερε ούτε την αξία της Αληθείας; Σήμερα όμως ο άνθρωπος σίγουρα τα ξέρει όλα αυτά, και δείχνει πολλαπλώς ότι τα εκτιμά…...
Έτσι λοιπόν φαίνεται, ότι ο Αδάμ δεν ήξερε, αλλά μπορεί και να μην είναι και έτσι, διότι το μέγεθος των συνεπειών των γεγονότων που ακολούθησαν, ήταν τόσο μεγάλο και καταστροφικό, που μόνο μια προδοσία της αγάπης μπορούσε να επιφέρει…
Αδάμ που είσαι; «καὶ ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ᾿Αδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ᾿Αδάμ, ποῦ εἶ; Γεν. 3 9»

Ό ΄΄όφις΄΄ το μελέταγε το πράγμα, πως όμως βρέθηκε μέσα στον Παράδεισο; Μήπως τελικά ο Παράδεισος ήταν περισσότερο εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου εκτός απο εξωτερικός τόπος,
Η βασιλεία των Ουρανών ήγγικεν και δύναται να είναι εντός ημών. Ακατανόητο;
Ναι, όσο και ο Παράδεισος. Όχι τόσο όμως, αν τον αντιληφθούμε ως κατάσταση. Διότι κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο άνθρωπος επηρεάζει σαφώς και τον γύρω κόσμο του, είτε έτσι είτε αλλιώς. Αυτό νομίζουμε έχει αποδειχθεί από πλήθος Αγίων που η βιωτή τους ειρήνευσε τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τα άγρια ζώα ακόμα, αλλά είναι προφανές ότι συμβαίνει και το αντίθετο.
Όσο λοιπόν και αν διέθετε περίφραξη ο Παράδεισος, αυτή δεν φαίνεται να βοήθησε εις το να μην εισέλθει και στην συνέχεια να μεταμορφωθεί σε όφη ο Πονηρός, πατήρ του ψεύδους. Αυτό το γεγονός δεν επηρέασε κανένα και σε τίποτα κατ΄αρχάς. Ο Παράδεισος εξακολουθούσε να είναι Παράδεισος, ο Αδάμ εργαζόταν σε αυτόν με χαρά, και το εσπέρας εξακολουθούσε να συνομιλεί με Τον Ύψιστο.
Ο πονηρός Αόρατος παρατηρούσε με προσοχή τον άνθρωπο, που τόση σημασία του είχε δώσει ως τώρα ο Ύψιστος, χωρίς ίσως να καταλαβαίνει το γιατί. Η εκδικητική του μανία έναντι του Υψίστου όπως και ο φθόνος του αύξανε, τώρα φθονούσε και μισούσε και τον άνθρωπο, αυτό το γένος που ο Θεός είχε τιμήσει με ιδιαιτέρα εύνοια, και το οποίο ο ίδιος περιφρονούσε, και ένεκα της εμφανούς εξωτερικής αδυναμίας του ανθρώπου, σε σύγκριση με τις πνευματικές και ασώματες σαν αυτόν δυνάμεις. Ο άνθρωπος ήταν και υλικός, η ύλη ήταν ίσως η κατώτατη μορφή κτίσεως που είχε δημιουργήσει ο Θεός. Σε αυτή δεν ανήκει ο Πονηρός, είναι πνευματική ασώματη οντότητα, και ναι κάποτε ήταν λαμπρός, δυνατός και ένδοξος, όσο και ξεχωριστός ίσως όσο κανένας άλλος εκ των νοερών δυνάμεων. Θεώρησε ότι ήταν άξιος να γίνει και αυτός ως ο Θεός, ξέχασε Ποιος τον δημιούργησε και σε Ποιόν όφειλε την ύπαρξή Του. Θεώρησε ότι γνωρίζει αρκετά πλέον για να αρπάξει από τα χέρια του Θεού την ΄΄ιδίαν Του κτήσιν΄΄. Θεωρούσε ίσως ότι ο Αγαθός Δημιουργός του Σύμπαντος δεν ήταν αρκετός για να άρχει επάνω σε αυτά που κοπίασε να δημιουργήσει. Ο πονηρός Άρπαξ σε λίγο θα είχε και θεωρητικές απόψεις περί ζητημάτων δικαιοσύνης, ιδιοκτησίας, ελευθερίας, ο Παμβασιλεύς Θεός θα ήταν άδικος. Δεν τον άφησε να αρπάξει την εξουσία, να ανέβει ως εκεί που ήταν ο Ύψιστος, να άρχει σε αυτά που δεν δημιούργησε, και μετά να κυβερνήσει με την ίδια δικαιοσύνη όλη τη κτίση.
Ξεσήκωσε και άλλες πνευματικές δυνάμεις με το μέρος του και ξεκίνησε ανοιχτό πόλεμο κατά του Υψίστου. Τότε υπέστη και την πρώτη εν δυνάμει και καθοριστική ήττα, συντρίφτηκε στην εν δυνάμει μάχη και αυτός και η στρατιά του, εξέπεσαν της Θείας ευνοίας, εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από τα ύψη των Ουρανών, και ίπτανται πλέον όσοι έμειναν ελεύθεροι θελήματι Θεού στα μεσοδιαστήματα μεταξύ ουρανού και γης, ενώ άλλοι σύρθηκαν έως άρτι δέσμιοι στα τάρταρα.
Αδάμ που είσαι;
Ώσπου παραβιάστηκε και η περίφραξη του εξωτερικού Παραδείσου και κυρίως ο εσωτερικός Παράδεισος του ανθρώπου – η εσωτερική πνευματική και ψυχική κατάστασή του - από τι;
Από το δηλητήριο της απάτης και του ψεύδους. Ήξερε ο Αδάμ ότι υπάρχει αυτό το δηλητήριο; Ίσως ναι, ίσως όχι. Όμως οι συνομιλίες με τον Θεό προς στιγμήν ξεχάστηκαν, οι προειδοποιήσεις απορρίφθηκαν ως αβάσιμες, γιατί έτσι βεβαίωνε το φίδι.<καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· Γεν 3, 4> Ίσως λοιπόν ήταν και δόλιες, προσχηματικές, για να μην γίνει ως θεός. Εμπόδιζαν να γίνει γρήγορα, άκοπα, ο άνθρωπος που είχε ήδη όλα τα προσόντα, και δεν του έλειπε κανένα, παρά μόνο το υπέρτατο κατόρθωμα, να γίνει ως θεός. Αρκεί να έτρωγε τον ωραίο και επιθυμητό καρπό απο το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, τόσο εύκολα.
Η Εύα που κι αυτή τα συζητούσε ως φαίνεται με το τόσο λογικό και φρόνιμο ζώο, τον όφη, αυτή πρώτη θέλησε να γίνει παραχρήμα θεός, έδωσε κατόπιν και στον Αδάμ να γευτεί.
Πάντως ο καρπός αυτός δεν ήταν μήλο, ούτε λωτός, ούτε σαρκική συνεύρεση των ανθρώπων όπως πολλοί υπονοούν. Τι ακριβώς ήταν αυτό το δένδρο και πως μετέδιδε τέτοιου είδους γνώση θα μας μείνει αναπάντητο. Είναι όμως εμφανή τα αποτελέσματα από την γεύση του. Ο Αδάμ κάθε άλλο παρά θεός έγινε, και όταν το συνειδητοποίησε, ήδη η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.
Άραγε γνώριζε ότι και κάποιος ΄΄άλλος΄΄ πριν από αυτόν θέλησε να γίνει και αυτός θεός, και εστράφη κατ’ ουσίαν ενάντια στον Θεό όπως και αυτός ο ίδιος εκείνη τη στιγμή έπραξε; Πιθανότατα το ήξερε.
Γνώριζε ότι αυτός ο ΄΄άλλος΄΄ τιμωρήθηκε για τούτο σκληρά; Πιθανότατα το ήξερε, γι'αυτό και τώρα είναι φοβισμένος, ξέρει πλέον ότι έπραξε κάτι κακό, κάτι πολύ κακό, και είναι βέβαιο ότι θα τιμωρηθεί.
Συνήθως το εσπέρας συνομιλούσε με Τον Θεό και όμως δεν του είχε αποκαλυφθεί το εύρος της αγάπης Του. Έμελλε να αποκαλυφθεί στον άνθρωπο ότι ήταν η Αγάπη, με τον ποιο απίθανο απίστευτο και καταπληκτικό τρόπο, ο Ιησούς Χριστός ο μονογενής Υιός και Λόγος Του Θεού, δεύτερο πρόσωπο Της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, έγινε άνθρωπος και έπαθε από τον άνθρωπο για να σώσει τον άνθρωπο.
Αποκαλύφθηκε ενώπιον του ανθρώπου αλλά και των πνευματικών ουρανίων δυνάμεων ως Αγάπη, κατέπληξε τα σύμπαντα.
Αγάπη, λέξη που η έννοια και το βάθος της ήταν μάλλον άγνωστη στον αρχαίο ανθρώπινο κόσμο, ίσως όσο και στον σημερινό, πλην κάποιων από αυτούς που ήταν ο λαός του Θεού την δεδομένη ιστορική περίοδο…. όπως και σήμερα……
Αδάμ που είσαι;
Δεν είναι μόνο φοβισμένος τώρα ο Αδάμ, είναι θυμωμένος με όλους και με όλα, έχει γνώση της μικρότητος και της αδυναμίας του, κάποιος τον εξαπάτησε, όλα γύρω του υπάρχουν για να τον εξαπατούν, όλα κα όλοι, το φίδι, η Εύα, ακόμα και ο Ύψιστος που κατέβαινε και τον επισκεπτόταν το εσπέρας. Έχει σκοτιστεί για τα καλά, μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο με τη γνώση του καλού και του κακού, δεν γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει, η μάλλον δεν γνωρίζει ότι αυτά που γνωρίζει είναι απειροελάχιστα σε σχέση με αυτά που δεν γνωρίζει. Δεν γνωρίζει την αξία της ταπείνωσης ενώπιον του Υψίστου ( αυτογνωσία), δεν γνωρίζει το έλεός Του, κυρίως δεν γνωρίζει την αγάπη Του, μερικοί από εμάς τα γνωρίζουμε, και θα κριθούμε ίσως με διαφορετικά μέτρα απ’ αυτά του Αδάμ.
Αδάμ που είσαι;

Το φίδι ήταν και αυτό κρυμμένο ποιο πέρα, χαιρόταν που πέτυχε τεραστίων διαστάσεων νίκη. Να Θεέ ποιος είναι αυτός που προτίμησες να δείξεις την εύνοιά σου, τα ίδια ήθελε όπως και εγώ, πικράθηκες γι’αυτό; Αυτό ήθελα, να σε πικράνω, να πάρω την εκδίκησή μου.
Αυτά που άκουσες από εμένα θα τα ακούσης τώρα από τον Αδάμ, που τον προτίμησες και του έδειξες την εύνοιά σου. Η τραγωδία σας μόλις άρχισε, θα τα πούμε και στο μέλλον. Αγαθός δεν είσαι; Δεν μας έδωσες ελευθερία για να’χουμε αξία; Απόδειξέ το λοιπόν, άσε με και θα δείς πολλά ακόμα που έχω να σας κάνω. Άσε με να δείξω ποιος είμαι.

Που είσαι Αδάμ;
-Εσύ φταίς, εσύ μαζί και αυτή που μου έδωσες για να μην είμαι μόνος, κρύφτηκα γιατί φοβήθηκα την οργή σου, νομίζω ότι μπορώ να κρύβομαι από Εσένα.
Δεν φταίω εγώ, το φίδι φταίει, αυτό με έκανε να πιστέψω ότι ψεύδεσαι, και ότι ποτέ δεν θα πάθαινα αυτά που μου είχες πεί. Αυτό με έβαλε να στραφώ εναντίον Σου στα μουλωχτά. Τι θέλεις τώρα; Να φανώ μπροστά Σου; Ντρέπομαι. Δεν γνωρίζεις ότι είμαι αδύναμος και γυμνός από προσπάθεια για κάτι καλό σαν τον σκώληκα; Τώρα γνωρίζω το καλό και το κακό, δεν γνωρίζω όμως τι είναι αυτός ο θάνατος που μου είχες πεί, μάλλον είναι κάτι κακό, και φοβάμαι μήπως το πάθω όπως με είχες προειδοποιήσει.

Η τραγωδία του ανθρώπου είχε ήδη αρχίσει…,, Ο άφθαρτος άνθρωπος έγινε φθαρτός. Η φθορά άγγιξε απόλυτα το υλικό σώμα του, μέχρι που επήλθε ο θάνατος, δηλαδή ο χωρισμός της αθανάτου ψυχής από το φθαρτό σώμα.
Και ο Θεός;
Δεν ξανακούστηκε, το ΄΄που είσαι Αδάμ;΄΄
Εγκατέλειψε τον άνθρωπο;
Βεβαίως και όχι.
Ο Αδάμ συνομιλούσε -τη απείρω Του συγκαταβάσει- με το Θεό και εκτός του Παραδείσου, και όχι μόνο αυτός αλλά και τα παιδιά του και τα παιδιά των παιδιών του… «καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Κάϊν· ποῦ ἔστιν ῎Αβελ ὁ ἀδελφός σου; Γεν. 4, 9»

Που είσαι Αδάμ;
Θρηνώ Κύριε, τρέχουν ποτάμι τα δάκρυά μου, για την κατάστασή μου. Θρηνώ για την αφέλεια μου, θρηνώ για την σκληροκαρδία μου, θρηνώ για την κακία μου, θρηνώ για πολλά, αλλά όσο περισσότερο θρηνώ, τόσο περισσότερο νιώθω, ότι έχω τόση ανάγκη να Σου μιλήσω, έφτασα να σου μιλώ ακόμα και όταν δεν σε βλέπω, ξέρω ότι με ακούς……
Που είσαι Αδάμ;
Κανείς δεν ΄΄πλάστηκε΄΄ με τα ίδια τα χέρια Του Θεού, και σε κανέναν δεν ενεφύσησε μέσα από το Είναι Του, πνοή ζωής αθάνατη όπως στον Αδάμ.
Μετά την πτώση κανείς δεν θρήνησε όσο ο Αδάμ. Γι’αυτό άλλωστε ο λεγόμενος ΄΄Αδαμιαίος θρήνος΄΄, ειπώθηκε ότι είναι μεν μυστική σε εμάς, αλλά υψηλότατη και κορυφαία δε πνευματική κατάσταση, που μόνο οι μεγάλοι άγιοι και οι ασκηταί την έχουν ζήσει και γευτεί, και εμείς μόνο με τα τυχών λίγα δάκρυα μετανοίας μας.
Κανείς άνθρωπος δεν μετανόησε ίσως τόσο, όσο ο Αδάμ, γιατί κανείς ίσως δεν έκλαψε και δεν θρήνησε όσο ο Αδάμ, αφού κανείς ίσως δεν συνομίλησε τόσο πολύ με τον Ύψιστο όσο ο Αδάμ, και αφού ίσως κανείς δεν έζησε την πνευματική παραδείσια ζωή, την οποία και να έχασε, και γι΄αυτό πικράθηκε και ταπεινώθηκε, όσο ο Αδάμ.
Ίσως τελικώς λίγοι αγάπησαν τον Θεό τόσο, όσο ο Αδάμ.

Προπάτορες Αδάμ και Εύα πρεσβέψατε υπέρ ημών.
Μ.Δ.Κ.

[dionysisgr]

Επιτρεπεις να σε ρωτησω απο που αντλεις το γλαφυρο αυτο κειμενο Κυριακο;

Μηπως ειναι καρπος δικης σου εργασιας;

[Μ.Δ.Κ.]

Διονύση είχα πολλούς ενδοιασμούς για το αν έπρεπε να παραθέσω αυτό το κείμενο, αν νομίζεις ότι κάπου δεν είναι αυτό που πρέπει να είναι, ας αρχίσουμε τις διαγραφές μαζί εδώ και τώρα.

[ΜΙΧΣ]

τάλαντο εν δράση

Κυριάκο αδέρφι μου αγαπημένο, μου επιτρέπεις να τιμήσω το έργο σου και να το συνοδεύσω <<μουσικο-ποιητικά>>; ελπίζω να μην στο χαλάσω γιατί δεν έχει τις ευλογίες που παράθεσες εσύ απο την πένα σου την προσωπική. Κι αν δεν το έκανα to your liking συγχώραμε και μπορούμε να το αφαιρέσουμε αν δε θέλεις

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... ZhLY8jN_Kk
του Don Francisco Adam where are you? Μεταφρασμένο...

Αδάμ, που να είσαι; Χωρίς ντροπή και γυμνοί στον κήπο,
που δεν γνώρισε ποτέ την βροχή,
Κυβερνήτες του βασιλείου, γεμάτοι χαρά -- ποτέ δεν στιγματίστηκαν από κανέναν πόνο
Αυτό το πρωινό όλα τριγύρω τους μοιάζει να γιορτάζει
τη ζωή που μόλις έχουν ξεκινήσει,
Και στην αυτού μεγαλειότητα τον βασιλιά και τη βασίλισσα έρχονται περπατώντας στον ήλιο

Αλλά ο άρχοντας της εξαπάτησης τώρα ξεκινά
με τη δική του ανατομή της Λέξης
Και με όλη του τη δεξιοτεχνία και τη λεπτότητα το ερπετό διαστρεβλώνει τις απλές αλήθειες που αυτοί έχουν ακούσει,
Την ώρα που κρατά ισορροπία ο κόσμος
που έχει τοποθετηθεί στη διοίκησή τους
Και όλα τα αγέννητα παιδιά τους πεθαίνουν
όσο αμφότεροι υποκλίνονται στο χέρι του Διαβόλου.

Και λίγο πριν το βράδυ στη δροσιά της ημέρας,
Αυτοί ακούν τη φωνή του Θεού και αυτός περπατά
Και αυτοί δεν δύνανται να υπομείνουν την παρουσία Του,
κι έτσι αυτοί προσπαθούν να κρυφτούν,
Αλλά αυτοί ακόμα ακούν τον ήχο όσο Αυτός καλεί:

"Αδάμ, Αδάμ, που να είσαι;
Αδάμ, Αδάμ, που να είσαι;
που να είσαι;"

Στην ασφυκτική ζέστη του καλοκαιριού
τώρα ο κηπουρός και η γυναίκα του είναι στο χωράφι
Και φαίνεται πως τα αγκάθια και τα γαϊδουράγκαθα είναι
η μόνη σοδειά που προσπάθησε αυτός ποτέ να καλλιεργήσει
Αυτός τρώει το φαγητό του με θλίψη ως την ώρα που βυθίζεται στη σκόνη απ'όπου προήλθε
Αλλά κατά τη διάρκεια όλων των ετών αυτός μπορεί να ακούσει τον Δημιουργό να καλεί το όνομά του.

"Αδάμ, Αδάμ, που να είσαι;
Αδάμ, Αδάμ, που να είσαι;"

Και μολονότι η κατάρα έχει ήδη σπάσει
Οι γιοί του Αδάμ είναι ακόμα δέσμιοι των φόβων τους
Ορμώντας χαωδώς προς την καταστροφή
με τα δάκτυλά τους στ'αυτιά τους
Την ώρα που η φωνή του Πατέρα καλεί με σπουδή
που δεν έχω ξανακούσει ποτέ πιο πριν
"Δεν θα μπεις μέσα τώρα, από το σκοτάδι,
πριν είναι η ώρα τελικώς να κλείσουμε τη θύρα!"

"Αδάμ, Αδάμ, που να είσαι;
Αδάμ, Αδάμ, που να είσαι;
Αδάμ, Αδάμ, σ'αγαπώ!"


http://lyricstranslate.com/en/adam-wher ... lhXBqbV.99

[dionysisgr]

Διονύση είχα πολλούς ενδοιασμούς για το αν έπρεπε να παραθέσω αυτό το κείμενο, αν νομίζεις ότι κάπου δεν είναι αυτό που πρέπει να είναι, ας αρχίσουμε τις διαγραφές μαζί εδώ και τώρα.

Ενταξει βρε παιδι μου, δεν ειναι "ιερα εξεταση" εδω.
Απλως ρωτησα εαν ειναι δικο σου, γιατι δεν το συνηθιζεις. Και δεν ταιριαζει στο υφος σου.

Βασικα ρωτησα επισης απο που το εχεις παρει, μονο και μονο,
γιατι οτι βαζουμε και δεν ειναι δικη μας εργασια,
βαζουμε και την πηγη παντα, οποτε παραξενευτηκα που δεν εβαλες πηγη.

Αλλα και δικο σου να ειναι, πολυ καλα κανεις. Και λιγη λογοτεχνια μονο καλο κανει.
Το copy/paste δεν ειναι απο μονο του πανακεια. Καλο ειναι να δημιουργουμε και λιγο.

Στο κειμενο τωρα.

Γενικα ετσι ειναι τα πραγματα.

Απλως διαφαινεται ενας σχολαστικισμος, με εμφαση στην λεπτομερεια,
ισως για ποιμαντικους λογους περισσοτερο,
και μια ετσι λιγο "πλατωνιζουσα" αποψη για την αθανασια,
καθως δεν ειναι κατα φυση, σαφως, ο ανθρωπος αθανατος,
ουτε φυσικα ειναι συνδυασμος αϋλου και υλικου. Ειναι μονο υλικος.

Ο ανθρωπος ειναι κτιστο και τρεπτο ον, αρα και επιδεχεται φθορας, και κινειται προς την ανυπαρξια,
δηλαδη αυτο που τελικα νοουμε ως θανατο, τοσο πνευματικως,
οσο και σωματικως, εκτος βεβαια Οικονομιας του Θεου, που αλλαξε αυτο το καθεστως.

Αυτο που κρατα και συνεχει τον ανθρωπο, τον κανει να υπαρχει,
αλλα και τον κατευθυνει προς τον σκοπο της κτισεως του, ειναι η χαρις του Θεου,
που εκφραζεται δημιουργικα, συνεκτικα, προνοιακα, τελειωτικα και απειρως ωσαυτως.

Μια απλη ενιαια ενεργεια, κοινη της Τριαδος μεν, απειρομορφη δε, για ολη την κτιση.

Ομως ο ανθρωπος δεν ειναι αθανατος-αφθαρτος φυσει, αλλα μονο χαριτι.

Καθετι που κτιζεται, ερχεται-κεκληται εις το ειναι, δεν εχει απο μονο του δυναμεις να παραμεινει στο ειναι.

Μονος αει Ων, ωσαυτως Ων, και Αυτο-Ειναι, ειναι ο Θεος μας. Αντλει το ειναι απο τον Εαυτο Του.
Θελει και υπαρχει ο Θεος, δεν υπαρχει απο φυσικη αναγκη. Εδω προηγειται η βουληση της φυσεως.

Εαν υπηρχε απο φυσικη αναγκη, θα ηταν κτισμα, πραγμα βλασφημο και ατοπο.

Στον ανθρωπο αντιθετως προηγειται η φυση, επειδη κτιζεται,
και επεται το θελημα-βουληση, ειτε φυσικο ειτε γνωμικο,
και το οποιο θελημα διαχειριζεται τα της φυσεως ειτε καλως, ειτε κακως.

Οπως και οι αγγελικες δυναμεις παλι, χαριτι ειναι αθανατες και αφθαρτες,
και απο οτι λενε και πολλοι Πατερες, πλεον και ατρεπτες προς το κακο,
η ακριβεστερα δυσκολοτρεπτες.

"Αϋλες" τις αγγελικες δυναμεις τις λεμε, "ψιλω τω τροπω",
δηλαδη κατα συγκαταβαση, νοηματικη, ωστε να συννενοουμαστε,
και να τις διαχωριζουμε σαφως απο την ανθρωπινη κατασταση του Ειναι.

ΤΙΠΟΤΑ, πλην του Τριαδικου Θεου, δεν ειναι αϋλο. Απολυτως.

Οτι κτισθηκε, ειναι και υλικο.
Απο μη προϋπαρχουσα υλη μεν, αλλα μονο απο υλη, εκ του μηδενος φυσικα.

Δυο "πραγματα", γεγονοτα υπαρχουν κατα τον Μεγα Βασιλειο: Η Ακτιστη-Αϋλη Θεοτητα, και η Κτιστη και Υλικη Κτιση.
(οπου "Κτιση" ειναι τα ΠΑΝΤΑ μεσα, και ειναι ΜΟΝΟ υλικη, οπου η υλη εχει σαφως διαβαθμισεις υφης και ποιοτητος.)

"Μονος παντι αϋλος, ο Θεος".
Θα μας πει ο απλανης δογματολογος αγιος Ιωννης Δαμασκηνος στην Εκδοση Ακριβη της Ορθοδοξου Πιστεως.

[Μ.Δ.Κ.]

Ευχαριστώ Μαρία, πάρα πολύ. Περιμένω π.μ. απο Διονύση stop - ζητώ τελική έγκριση stop - του έχω εξηγήσει λόγους stop- AN καταδεχτεί stop

...............................................................................................................................................................................................

Tελικά με πρόλαβε με το προηγούμενο, το διαβάζω....


……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Λοιπόν, αυτή η παρατήρηση που γράφεις στο τέλος, μου έχει γίνει ήδη Διονύση, ότι δηλαδή καλό θα ήταν να αναφερθώ και στους Πατέρες, και την ερμηνεία που δίδουν. Αν λοιπόν κάπου ξεφεύγει το κείμενο, χίλιες φορές να διαγραφούν όλα, αυτός και ο λόγος που ζήτησα την βοήθειά σου, όπως και των άλλων αδελφών.
Αλλά δεν ήθελα να γράψω ΄΄πραγματεία΄΄
Διαφωνώ λίγο με αυτό που γράφεις για την ψυχή του ανθρώπου, νομίζω και εγώ ότι ναι είναι μεν αθάνατη υπο τις προϋποθέσεις που αναφέρεις, αλλά έχω επίσης διαβάσει δεν θυμάμαι που, ότι η φύση του ανθρώπου αποτελεί μυστήριο που θα αποκαλυφθεί κατά την Δευτέραν ένδοξον επιφάνεια του Κυρίου. Και αυτό διότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε, από χώμα δι’ εμπτύσματος Του Θεού, το υγρό στοιχείο δηλαδή δεν ήταν απλώς ύδωρ, και ενεφύσησεν πνοήν ζωής εις αυτόν, που δεν ήταν ….αέρας.
Γνωρίζω επίσης ότι τέτοιου είδους ερωτήματα ενέχουν το στοιχείο του κινδύνου ως προς την απάντησή τους, και αυτός είναι 0 λόγος που παραμένουν αναπάντητα, ενώ δεν παρουσιάζουν και ιδιαίτερο πνευματικό όφελος.

[dionysisgr]

Κυριακο, φιλε και αδελφε, συζητηση κανουμε,
δεν ειπα να καψεις το κειμενο, καθε αλλο,
η, μηπως σε αυτα που γραφουμε ολοι μας, δεν εχουμε μεσα λαθη;

Αλλοιμονο δηλαδη! Εχω γραψει εγω κατι κοτρωνες!!!
Τις βλεπω μετα και λεω, καλα που δεν με πηραν..

Ολα τα στραβα τα εχουμε, ακομα τρελλοι δεν ειμαστε, η ετσι νομιζουμε τελος παντων.

Λοιπον, συνεχιζω, με αγαπη, χωρις φοβο και παθος.
Και μπορεις αναλογα να διαμορφωνεις το κειμενο σου.

Δεν "επτυσε" ο Θεος, θα μας παρουν με τις πετρες. Ουτε τιποτα υγρα βγηκανε..

Συμβολικη-Εικονικη γλωσσα ειναι της Βιβλου.
Αργοτερα ερμηνευθηκε-θεολογηθηκε λεπτομερεστερα απο τους Πατερες.

Ειναι η δημιουργικη Του ενεργεια, που καλει στο Ειναι, τον ανθρωπο,
και τον σφραγιζει με τον χαρακτηρα Του, ως προς το κατ'Εικονα.

Λογω του κατ'εικονος, εχει ο ανθρωπος την δυνατοτητα-προνομιο,
να φθασει στο καθ'ομοιωσιν, και απο "εν δυναμει", να το καταστησει "εν ενεργεια",
παντοτε και πρωταρχικως του Θεου συνεργουντος βεβαιως.

Ο ανθρωπος καλειται να γινει αυτο που ειναι το αρχετυπο του. ο Θεανθρωπος Χριστος.
Ο Αδαμ ειχε κληθει, να γινει οτι ειναι ο νεος Αδαμ, δηλαδη ο Χριστος, αλλα αστοχησε.

Ειναι μολις περιττο βεβαια, να επαναλαβουμε οτι θα ηταν κατα χαριν θεος, φυσικα,
οχι φυσει Θεος, οπως ο Ενανθρωπησας Υιος.

Αρχη και τελος του ανθρωπου ειναι ο Χριστος.

Ομως αθανατος δεν ηταν ο ανθρωπος. θα γινοταν.

Βασικα και η ιδια η αθανασια, ειναι μια παρεξηγημενη εννοια.

Τι σημαινει αθανασια; Και πως νοηματοδοτειται ορθα η αθανασια, οντολογικα;

Ειναι απλα το να ζεις για παντα; Να εισαι αφθαρτος; Απλα να μην πεθαινεις;
Και να κανεις τι; Αυτα που κανεις και στην περιορισμενη ζωη; Οχι βεβαια.

Αθανασια, ειναι η ζωη διχως τελος, αλλα εν Θεω. Δια, μαζι, και εν τω Θεω.
Αλλιως ειναι αιωνιος θανατος.

Απο μονο του, το "μη τελος", δεν ειναι πανακεια. Πολλοι ετσι νομιζουν.

Διοτι λεει ο αγιος Μαξιμος Ομολογητης: Αλλοι στην αιωνιοτητα θα εχουν το "ευ αει-ειναι", πλησιον του Θεου,
και αλλοι το "φευ αει-ειναι", μακραν του Θεου.

Τωρα για το αλλο που λες, οτι μελλει να αποκαλυφθει η αληθινη φυση και υποσταση του ανθρωπου,
στην μελλουσα ζωη και κριση, και κατασταση, αυτο ναι αληθευει διοτι ο ανθρωπος, ειναι και αυτος ενα μυστηριο,
γιαυτο και οι Πατερες απεφευγαν παντοτε, να δωσουν ενα κλειστο σχολαστικο συστημα περι ανθρωπολογιας,
καθως ο ανθρωπος ειναι ενα ον εν τω γιγνεσθαι, καλειται να γινει αυτο που του δοθηκε,
και δεν ειναι απλα οτι βλεπουμε, φαινομενικα και εξωτερικα, και μαλιστα στην μεταπτωτικη του κατασταση.

Με την πτωση δεν εχασε το κατ'εικονα, αλλα αυτο αμαυρωθηκε, τραυματισθηκε,
και ο Ιατρος των σωματων και των ψυχων Χριστος, το απεκατεστησε με την Θεανδρικη του Οικονομια.

Μελλει λοιπον να αποκαλυφθει και ο ανθρωπος στην δοξα του, σημαδια της οποιας εχουμε ηδη εδω,
απο του θεωμενους αγιους, ασκητες και ανθρωπους του Θεου,
δοξα που φυσικα ειναι χαρισμα και απαυγασμα της δοξης του Πατρος, και του Υιου και του Αγιου Πνευματος.

Γιατι οτι εχει ο ανθρωπος, αλλα και οτι αποκτησει ολα ειναι του Θεου,
εκτος απο την τιμια καταθεση της ελευθερης βουλησεως του, να ειναι μαζι Του.