Το κοσμικό φρόνημα.

[smarti]

Πως μπορούμε να ζούμε μέσα στον κόσμο, να έχουμε τις οικογένειες μας με τα προβλήματα ο καθένας μας, να έχουμε τη δουλειά μας, τους ανθρώπους γύρω μας που συναναστρεφόμαστε και να μην έχουμε το κοσμικό φρόνημα... ειναι δυνατόν αυτό?

[vivika]

Σμαρώ μου, κι εγώ την ίδια απορία είχα μου φαίνεται πολύ δύσκολο, αλλά αυτά που διάβασα και τα παραθέτω γράφουν πως είναι δυνατό να γίνει:

...Ναί, μποροῦμε, μέ τήν προϋπόθεση πώς ἔχουμε ἀναγεννηθεῖ ἐν Χριστῷ καί διαθέτουμε βαθειά καί ζωντανή πίστη σ᾿ Ἐκεῖνον. Γιατί «τό γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾷ τόν κόσμον· καί αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν», γράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Καί συμπληρώνει: «Τίς ἐστίν ὁ νικῶν τόν κόσμον; Ὁ πιστεύων ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ».
Ἡ πίστη μας αὐτή θά μᾶς δώσει τή δύναμη νά πολεμήσουμε μέ τόν κόσμο καί νά τόν νικήσουμε. Γιατί ἡ πίστη ἐνεργοποιεῖ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Καί «τά ἀδύνατα παρ᾿ ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστι». Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο θά μπορέσουμε τελικά νά ποῦμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ».
Περ᾿ ἀπό τόν κόσμο ὅμως, εἴπαμε στήν ἀρχή πώς πρέπει νά πεθάνουμε καί γιά τή σάρκα. Γιατί; Ἐπειδή ἡ σάρκα μας, μετά τήν προπατορική πτώση, ἀποζητάει νά τραφεῖ μέ τήν ἁμαρτία, κι ἔτσι ἀντιπολεμάει τά πνευματικά ἔργα. «Ἡ γάρ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ Πνεύματος, τό δέ Πνεῦμα κατά τῆς σαρκός. Φανερά δέ ἐστι τά ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρεία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καί τά ὅμοια τούτοις. Οἱ τά τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν».
Νά ποιά εἶναι τά ἔργα τῆς σάρκας. Νά καί ἡ φοβερή κατάληξη τῶν σαρκικῶν ἀνθρώπων: «βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι»!
Ἀντίθετα, ὅσοι ἀνήκουν στόν Χριστό, «τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις». Αὐτοί ἀγωνίζονται νά καθαριστοῦν «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἀγωνίζονται μέ φόβο Θεοῦ νά γίνουν ἅγιοι, ὁδηγούμενοι ἀπό τό πανάγιο Πνεῦμα, σύμφωνα μέ τήν ἀποστολική προτροπή: «Πνεύματι περιπατεῖτε καί ἐπιθυμίαν σαρκός οὐ μή τελέσητε. Οἱ γάρ κατά σάρκα ὄντες τά τῆς σαρκός φρονοῦσιν, οἱ δέ κατά Πνεῦμα τά τοῦ Πνεύματος. Τό γάρ φρόνημα τῆς σαρκός θάνατος, τό δέ φρόνημα τοῦ Πνεύματος ζωή καί εἰρήνη· διότι τό φρόνημα τῆς σαρκός ἔχθρα εἰς Θεόν· τῷ γάρ νόμῳ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται· οὐδέ γάρ δύναται. Εἰ γάρ κατά σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνήσκειν· εἰ δέ Πνεύματι τάς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε».
Ἄς νεκρώσουμε λοιπόν, μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν αὐτοπροαίρετο ἀγώνα μας, τό κοσμικό καί σαρκικό μας φρόνημα, γιά νά ζήσουμε αἰώνια μαζί μέ τόν Χριστό, ἀλλά καί νά φωτίσουμε τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου, πού ζοῦν στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί τῆς ἁμαρτίας, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος: «Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου. Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
Βασισμένα σέ κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ


Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/08/bl ... _1827.html

Επίσης βρήκα:
1. ¨Οι Χριστιανοί μέσα στον κόσμο¨, Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του † Π. ΑΘΑΝ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ viewtopic.php?f=75&t=16024

2. "Το κοσμικό πνεύμα - Γέροντος Παϊσίου viewtopic.php?f=3&t=2198

[dionysisgr]

Καταρχην Σμαρω αγαπημενη και αγιασμενη, εξ'αιτιας του αγωνα που κανεις,
(να δω ποτε θα ξανακανουμε καμμια συναντηση ιστορικη στα μερη σου..πρωτα ο Θεος)
η εννοια του κοσμου, στην Πατερικη μας διδασκαλια εχει ενα αλλο νοημα,
σε σχεση με αυτο που του αποδιδει η περιρρεουσα ατμοσφαιρα της εποχης μας.

Θελω να πω οτι αλλιως νοηματιζει την εννοια "κοσμος", ο συγχρονος ανθρωπος,
και αλλιως οι Πατερες, σε σχεση με την σταση μας, προς αυτον (τον κοσμο) και προς τον Θεο.

Οποτε διασαφηνιζοντας πρωτα αυτο, μετα μπορουμε να βοηθησουμε στην απορια σου,
καθως και την απορια πολλων, που ειναι η σταση του πιστου εν Χριστω εναντι του κοσμου.

"Κοσμος" κατα τους Πατερες, και δη τους ασκητικους-νηπτικους,
ειναι το αρρωστημενο και αδιεξοδο "φρονημα της σαρκος", κατα Απ.Παυλο,
δηλαδη η γηινη προσκολληση, και η αξιακη τοποθετηση αυτης της προσκολλησης
και της ικανοποιησης των υλικων αναγκων,
στην πρωτη βαθμιδα της υπαρξεως του ανθρωπου.

Δηλαδη ο ανθρωπος που λογιζεται ως κοσμικος, εχει αρχη και τελος, αναφορα και οριο πορειας, την υλη.

Την αναγκη των αισθησεων, και την τερψη των σωματικων εξεων,
για τις οποιες δινει ολο του το Ειναι,
για να τις πληρωσει, και ποτε πεπληρωμενες δεν ειναι.

Απο εκει ξεκινα ολο το δραμα του ανθρωπου.
Ο λογος; Ο λογος ειναι οτι ο Ανθρωπος ως εικονα του Θεου,
δεν εξαντλειται στο εδω και τωρα, σε οτι βλεπει και ακουει,
σε οτι τρωει και τον τερπει, στις ηδονες και τις τρυφες, το θεαμα και την αναπαυση,
αλλα εχει αναφορα και προσανατολισμο στο αιωνιο, και οχι στο εφημερο.

Στο βαθος ολων αυτων των προσκολλησεων ηγεμονευει ο αρχεγονος και καταλυτικος φοβος του θανατου.

Αυτα δεν ειναι θεωρητικα, ειναι η ουσια και η βαση της ασκητικης της Εκκλησιας μας.

Ολοι μας, κουβαλαμε μεσα μας, ακομα και εαν δεν το σκεφτομαστε καν, την απειλη του θανατου.
Για την ακριβεια, πεθαινουμε καθε στιγμη, αφου το παρον, αποτελει ενα απιαστο απειροστο σημειο,
μεταξυ παρελθοντος και μελλοντος.

Καθε τι που κανουμε, εχει την εικονα της θνητοτητος. Μια συναντηση, μια παρεα, ενα γευμα, καποια εκδρομη,
ολες μας οι δραστηριοτητες, ειναι θνητοτητες, και πριν το συνειδητοποιησουμε, περνουν στην ληθη και χανονται.

Ολα ομως αυτα, αφηνουν ενα στιγμα, που θα ειναι η ποιοτητα της ψυχης μας, της πνευματικης μας καρδιας,
στο νυν και στο αει της υπαρξεως μας.

Δηλαδη οι τοποθετησεις μας σε καθε περισταση της ζωης μας, μας δημιουργουν μια παρακαταθηκη-τελειωση,
ως κατασταση υπαρξεως και αναφορας προς τον Δημιουργο και Θεο μας.

Αναλογα με την σταση σου, μου, του καθενος, στον διαλογο που βαζει μπροστα μας ο Θεος,
με τις υπαρξιακες "απαντησεις μας", τα ναι και τα οχι μας, θα καθοριστει και η κοινωνια μας, μαζι Του, εις τον Αιωνα.

Ο κοσμος, δεν ειναι τιποτα αλλο, παρα ενας διαλογος, οντολογικος,
μεταξυ Θεου και ανθρωπου, καθε ωρα και στιγμη.

Ο μεγας θεολογος Μαξιμος ο Ομολογητης, μας λεει συγκλονιστικα,
οτι ο ανθρωπος, δεν Ειναι, απλα.
Ο ανθρωπος ειναι εν τω Γιγνεσθαι. Δεν ειναι εαν στατικο ον.
Δεν ειναι αυτο που βλεπουμε στην ολοτητα του.

Ειναι ενα μυστηριακο ον, που τετελειωνεται, και συμπληρωνεται,
αυξανεται και μαθαινει την αλφαβητα του Θεου,
την ζωη της μελλουσας αφθαρτης κτισεως,
και θα φανερωθει τι πραγματικα ειναι στην Βασιλεια του Θεου,
στο τελος της κτισης και της ιστοριας οπως την βιωνουμε τωρα.

Αυτο ακριβως μεσα στην Εκκλησια, δινει το μετρο και την απεραντη αξια αυτης εδω της ζωης.

Με ολα της τα χαλια και την κακοτητα, την αδικια και τον πονο της.

Για τα οποια φυσικα δεν φταιει καποιος "κακος θεος",
οπως πλανερα θεωρουν οι αμαθεις και οι αθεοι, οντες μανιχαϊστες ολοι τους,
αλλα η κακη χρηση της ελευθεριας μας και η φιλαυτια μας.

Και εαν επεκταθηκα πολυ, το εκανα για να καταληξω εδω.

Που;

Στο οτι, απο την εδω σταση μας, απεναντι στον κοσμο, ο οποιος δεν ειναι κακος, αλλα κακο ειναι το ματι μας,
θα κριθουμε απο τα παρακατω κριτηρια που απορρεουν απο το Ευαγγελικο σωτηριο μυνημα του Θεανθρωπου Χριστου.

Δηλαδη.

Απο την λελογισμενη χρηση των αγαθων του κοσμου.
Απο την μη θεοποιηση τους, που τα θετει ως οριστικα εμποδια αναμεσα σε εμας και την σχεση μας με τον Θεο.
Απο τον διαμοιρασμο τους η, μη προς ανακουφιση και παρακληση των αδελφων μας.
Απο την εποπτικη αποσταση, την οποια κρατησαμε στις σειρηνες και τις δοξασιες του κοσμου.
Απο την υπομονη μας, στα καθε λογης εμποδια και βασανα του κοσμου.
(μεσα εδω μπαινει ο τοπος, οι περιστασεις, η οικογενεια, οι σχεσεις καθε ανθρωπου)

Και τελος απο την δοξολογικη ανα-φορα ολων των δωρεων του κοσμου, του λιαν καλως κτισμενου κοσμου παρα του Θεου,
ξανα προς Αυτον, ως Ευχαριστια και αντιδωρημα, απο μερους μας.

Τηρωντας ολα αυτα, μενοντας μεσα στην Εκκλησια, στο πετραχηλι, στην εξομολογηση, την μετανοια, την Θεοκοινωνια,
την αναστηλωση μετα απο καθε πτωση, καθημερινα, καθε στιγμη και ωρα,
προσπαθωντας να μην αδικουμε, μενοντες καλυτερα με την πλευρα των αδικημενων,
κι ας μας λενε ηττοπαθεις οι κατα κοσμον ζωντες και ελπιζοντες,
μενοντες εν υπομονη και δοξολογια, θα πετυχουμε τα εξης ψυχοσωτηρια αποτελεσματα.

Και θα επιφερουμε την Χαρη του Θεου επανω μας, και στο περιβαλλον μας,
και θα μεταστρεψουμε ανθρωπους που κειτονται μακραν του Χριστου, με το παραδειγμα μας,
και θα εχουμε μια σχεση διακρισεως και οχι εξαρτησεως με τον κοσμο,
οποτε οταν κληθουμε να τον αποχωρισθουμε δεν θα διαλυθουμε ψυχοπνευματικα,
αφου θα εχουμε ολη την ελπιδα μας εναποθεμενη στον Χριστο και οχι στα υλικα και θελγητρα του κοσμου.

Για να γινει ομως αυτο απο θεωρια πραξη, χρειαζεται πολυς αγωνας, προσευχη, μελετη, ησυχια, και απομακρυνση
οχι τοσο τοπικη αλλα τροπικη απο την συγχυση και τον συσχηματισμο με αυτο που θεωρειται παλι πατερικα κοσμος.

Και αυτο μας το προσφερει απλοχερα η Εκκλησιαστικη και Ευχαριστιακη μας ζωη,
που ειναι ο Χριστος εν τω μεσω υμων, τωρα και παντοτε.

Τελικα η υπομονη, και η μονη εν Χριστω, εναντι καθε περιστασεως,
ειναι η βασιλικη και σωτηρια οδος που οδηγει μεσα απο την ευχαριστιακη χρηση του κοσμου,
προς την ανεσπερο Βασιλεια μετα του Φιλανθρωπου Πατρος μας.

[smarti]

Ευχαριστώ παρά πολύ και για την πρώτη απάντηση, αλλά και για τη δεύτερη απάντηση του Διονύση μας. Διονύση μπήκες ακριβώς στο πνεύμα της ερώτησης και σε ευχαριστώ παρά πολύ για τον τόσο μεγάλο κόπο που έκανες, να μου τα εξηγήσεις τόσο αναλυτικά . Βοήθεια σας ! Όσο για μια συνάντηση θα χαιρόμουν παρά πολύ , για να γνωρίσω και το καινούριο μέλος της οικογένειας.Μακάρι, να τα καταφέρουμε. Την άνοιξη πάντως πρώτα ο Θεός θα πάμε στο παλιό μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου με το σχολείο....

[theodosis79]

Ο Γέρων Πορφύριος το έλεγε απλά κάπως έτσι. "Εσείς να κοιτάτε να αγαπάτε τον Χριστό , απαλά , αβίαστα , να δίνεστε σ ' Αυτόν με χαρά και να μην ανησυχείτε για όλα τα άλλα θα τα κανονίσει Εκείνος όπως πρέπει."!
Ομολογώ να πω ότι αυτά τα λόγια με βοήθησαν πολύ. Μου έδιωξαν πολλά άγχη και ανησυχίες για το πως και το γιατί σε διάφορα θέματα.

[Captain Yiannis]

Καλημέρα Χριστέ μου! [Αληθινή ιστορία]

Το 1922 ήρθε από τη Μικρασία με τους πρόσφυγες, ένα ορφανό Ελληνόπουλο ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε, ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας. Είχε τη μακάρια απλότητα και πίστη επίσης απλή.

Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δυο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.
Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησε με να βγάλω το ψωμάκι μου».

Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».

Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου το έτος 1950, όλα τα μέλη της οικογένειας του αρρώστησαν από φυματίωση και κοιμήθηκαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του, αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα, να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας τη βοήθεια Του και ευχαριστώντας Τον.

Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα, τον ρώτησε κάποτε:
- Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα, δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανέναν δικό σου στον κόσμο;
- Έρχεται παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί.
- Και τι σου λέει, παππού;
- Μου λέει: «Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».

Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών, μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση. Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στον ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών.

Τον ρώτησε ο Πνευματικός:
- Μήπως είναι φαντασία σου;
- Όχι πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι.
- Ήρθε και σήμερα;
- Ήρθε.
- Και τι σου είπε;
- Μου είπε: «Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου, πρωί-πρωί».

Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έτσι έμαθε για τη ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την Τρίτη μέρα πρωί-πρωί, πήγε πάλι να δει τον Συμεών και να διαπιστώσει, αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
Πράγματι εκεί που κουβέντιαζαν, φώναξε ο Συμεών ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός» και κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου.

Αιωνία η μνήμη αυτού,...
εν Βίβλο Ζωής Αμήν.