Θα ήθελα τις σκέψεις σας πάνω σε ένα θέμα που απασχολεί τη σκέψη μου τελευταία: Κατα πόσο είναι εύκολο (ή δύσκολο) ένα ευλαβές νέο ζευγάρι να μετατρέψει το σπίτι του σε κατ' οίκον εκκλησία.Εννοώ κατα πόσο είναι εύκολο ένα ζευγάρι να κάνει κοινή προσευχή πρωι - βράδυ, προσευχή πριν το φαγητό, να ανάβει καντήλι, τα πνευματικά του καθήκοντα με ακρίβεια και γενικά να σέβεται ο ένας τον άλλον και να είναι καθαροι και κρυσταλλινοι στη συμπεριφορά τους.
Φαντάζομαι πως όλα ξεκινουν κατ αρχήν απο το να βρεθεί ένα τετοιο ζευγάρι (δύσκολο ή ευκολο;)
Καταλαβαίνω ακόμα πως η βοήθεια του Θεού και η θέληση των ανθρώπων για πνευματικό αγώνα παίζουν το σπουδαιότερο ρόλο αλλά μπορεί να υπάρχουν πτυχές του θέματος που μπορεί να μου ξεφευγουν και να μην τις εχω σκεφτεί οπότε θα ήθελα τις σκεψεις και τις γνωμες σας πάνω στο ζήτημα αυτό
Ωραίο θέμα αγαπητέ μου Ευθύμη.
Τι να πω όμως προσωπικά;
Τις απόψεις μου για το τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι;
Προσωπικά είμαι πολύ ΄΄χαμηλά΄΄. Πέραν της βραδυνής προσευχούλας ΄΄κλαύτα Χαράλαμπε΄΄.
Άντε και το πρωί με ΄΄κόπο΄΄ την προσευχή του Στάθη, γιατί τη βλέπω στο γραφείο όταν ήδη έχουν ξεκινήσει τα επαγγελματικά όργανα.
Εκεί βέβαια νιώθω και το πόσο ελεεινός είμαι στην σχέση μου με τον Ευεργέτη μας.
Σε ταξίδι του φόρουμ στο Αγιο Όρος, εξομολογήθηκα στο γέροντα Φιλόθεο, ηγούμενο της μονής Καρακάλου.
Όλες του οι νουθεσίες ήταν πάνω στην βάση της κοινής πίστης του ζεύγους στο σπιτικό τους.
Μου είπε πως εχουν μέγιστη ευλογία τα ζευγάρια που κάνουν το απόδειπνο και τους χαιρετισμούς.
Για να είμαι ειλικρινής δεν το προσπάθησα ποτέ να πείσω τη σύζυγο.
Μια γυναίκα κατάκοπη με τα μικρά, τι μπορεί να ακούσει;
Θα έπρεπε, αλλά...
Νιώθοντας λοιπόν την απόλυτη αμαρτωλότητά μου και ελπίζοντας σε μελλοντική βελτίωση, κλείνω λέγοντας:
Μακάριοι αυτοί που βιώνουν την πίστη μας και μέσα στο σπίτι τους.
Λαμβάνοντας υπόψιν ότι μιλάς για ζευγάρι νομίζω ότι έχουμε αναφορές και παραδείγματα παρομοίων περιπτώσεων στα συναξάρια των Αγίων μας .
Αν δεν κάνω μάλιστα λάθος σε κάποια περίπτωση το ζευγάρι αυτό είχε επιλέξει από κοινού να ζουν εν παρθενία , και μάλιστα για να μην είναι αυτό γνωστό στους φίλους και συγγενείς όταν γύριζε στο σπίτι ο σύζυγος άλλαζε ρούχα (φόραγε ταπεινά –τσουβάλια-) και ακολουθούσαν μία εν χριστώ ασκητική ζωή
Ευλογείτε
Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν θα πρέπει να απαιτεί από τους άλλους τελειότητα.
Όλοι ως ατελείς πορευόμαστε και με ατέλειες συμπορευόμαστε.
Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό.
Σίγουρα, αφού αναφέρεσαι στη σημερινή εποχή, είναι δύσκολο να μετατρέψουμε τα σπίτια μας σε κατ΄οίκον εκκλησίες.Θα ήταν βέβαια ευχής έργον να μπορούν τα ζευγάρια να συνεργάζονται τόσο αρμονικά στα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Αλλά, πίστεψέ με, έστω ο ένας από τους δύο να κάνει αυτές τις τόσο θεάρεστες κινήσεις, και πάλι αγιάζεται το σπίτι και κατ΄επέκταση και η ίδια η οικογένεια. Θα χρησιμοποιήσω μάλιστα λίγες προτάσεις από ένα κείμενο που μόλις ανέβασε η αγαπητή Domna Με τίτλο: "Η μετάδοση της κατανύξεως": Δύο ερημίτες που αγωνίζονταν μαζί, διάβαζαν μαζί και την καθημερινή τους ακολουθία. Ο ένας είχε πολλή κατάνυξη! Από τα δάκρυα που έχυνε, άφηνε συχνά το διάβασμα στη μέση.
Μα τι σκέπτεσαι και κλαις με τόσο πόνο, όταν προσεύχεσαι; τον ρωτούσε ο άλλος με απορία.
Νομίζω, αδελφέ μου, πως την ώρα αυτή παραστέκομαι στο βήμα του Χριστού για να δικαστώ. Και μη βρίσκοντας τι ν’ απολογηθώ για τις πολλές μου αμαρτίες, φράζει το στόμα μου από φόβο και χάνω τη συνέχεια τού στίχου πού διαβάζω. Αλλά εάν σ’ ενοχλώ μ’ αυτό, ας διαβάζει ο καθένας μας ξεχωριστά την ακολουθία.
Όχι, αδελφέ μου, διαμαρτυρήθηκε ο άλλος, δεν μ’ ενοχλείς. Αντίθετα μάλιστα, με ωφελείς πολύ. Γιατί, εγώ που δεν έχω το χάρισμα τής κατανύξεως και των δακρύων, βλέποντας εσένα συγκινούμαι και θλίβομαι για τη σκληρότητά μου.
Οπότε, ακόμα κι έτσι μεταδίδεται η όλη κατάνυξη και η ευλογία που προκύπτει από την τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων του ενός για το καλό του ζευγαριού
gkou έγραψε:Σίγουρα, αφού αναφέρεσαι στη σημερινή εποχή, είναι δύσκολο να μετατρέψουμε τα σπίτια μας σε κατ΄οίκον εκκλησίες.Θα ήταν βέβαια ευχής έργον να μπορούν τα ζευγάρια να συνεργάζονται τόσο αρμονικά στα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Αλλά, πίστεψέ με, έστω ο ένας από τους δύο να κάνει αυτές τις τόσο θεάρεστες κινήσεις, και πάλι αγιάζεται το σπίτι και κατ΄επέκταση και η ίδια η οικογένεια. Θα χρησιμοποιήσω μάλιστα λίγες προτάσεις από ένα κείμενο που μόλις ανέβασε η αγαπητή Domna Με τίτλο: "Η μετάδοση της κατανύξεως": Δύο ερημίτες που αγωνίζονταν μαζί, διάβαζαν μαζί και την καθημερινή τους ακολουθία. Ο ένας είχε πολλή κατάνυξη! Από τα δάκρυα που έχυνε, άφηνε συχνά το διάβασμα στη μέση.
Μα τι σκέπτεσαι και κλαις με τόσο πόνο, όταν προσεύχεσαι; τον ρωτούσε ο άλλος με απορία.
Νομίζω, αδελφέ μου, πως την ώρα αυτή παραστέκομαι στο βήμα του Χριστού για να δικαστώ. Και μη βρίσκοντας τι ν’ απολογηθώ για τις πολλές μου αμαρτίες, φράζει το στόμα μου από φόβο και χάνω τη συνέχεια τού στίχου πού διαβάζω. Αλλά εάν σ’ ενοχλώ μ’ αυτό, ας διαβάζει ο καθένας μας ξεχωριστά την ακολουθία.
Όχι, αδελφέ μου, διαμαρτυρήθηκε ο άλλος, δεν μ’ ενοχλείς. Αντίθετα μάλιστα, με ωφελείς πολύ. Γιατί, εγώ που δεν έχω το χάρισμα τής κατανύξεως και των δακρύων, βλέποντας εσένα συγκινούμαι και θλίβομαι για τη σκληρότητά μου.
Οπότε, ακόμα κι έτσι μεταδίδεται η όλη κατάνυξη και η ευλογία που προκύπτει από την τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων του ενός για το καλό του ζευγαριού
συμφωνω με την γεωργια απολυτα ......μιας και σε ενα σπιτι που υπαρχει θυμιαμα ...θυμιαμα θα μυριζουν ολοι ασχετα με το ποιος κρατα το θυμιαμα ...........
και μην ξεχνουμε οτι ολοι μας ειμαστε ενα μικρο εκκλησακι .
vasilisalt έγραψε:
Σε ταξίδι του φόρουμ στο Αγιο Όρος, εξομολογήθηκα στο γέροντα Φιλόθεο, ηγούμενο της μονής Καρακάλου.
Μεγάλο πνευματικό ανάστημα. Με πολύ ταπείνωση...
Όσον αφορά το θέμα της κατ' οίκον εκκλησίας μπορώ να πω διάφορα που έχω διαβάσει. Προσωπική εμπειρία όμως δεν έχω (ίσως θα μπορούσα να πω αυτά που είδα από την μητέρα μου και είναι σύμφωνα με όσα γράφει παραπάνω η Γεωργία) οπότε ας απαντήσουν όσοι έχουν οικογένεια και το βιώνουν.
αρχικά διαπιστώνεις οτι δεν υπάρχουν πιστοί .
Σπάνια σε ένα ζευγάρι είναι πιστοι και οι δύο.
Αν ειναι πιστοι και οι δύο , πρεπει να παρει καποιος την πρωτοβουλια να το εφαρμόσει , που σημαινει οτι αμφοτεροι θα πρεπει να αποφυγουν την πνευματική χαλαρότητα και το ωχαδερφίστικο σκεπτικό .
Δεν μπορω να πω οτι έχω δει τοσο ζήλο .
Μακάρι βέβαια να υπάρχει όχι μονο ένα αλλα πολλές οικογένεις που να εχουν το σπιτι τους ως κατ οικον εκκλησία
Κοιταξτε, θεωρω και εγω, με τον λογισμο μου, αλλα και βασει της εμπειριας, στην πραξη,
οτι το πρωτο και βασικο ειναι να εχει το ζευγαρι κοινο Πνευματικο.
Απο εκει αρχιζουν ολα. Εκει διδεται το εναυσμα,
και η πρωτη κινηση που θα βαλει τα πραγματα σε σειρα.
Μεσω της ποιμαντικης επιστημης, ο Πνευματικος, μπορει,
προσμετρωντας βεβαια και τις αντοχες και το πνευματικο επιπεδο, του καθενος,
να καθορισει στο ζευγαρι μια ωρα προσευχης, εναν μικρο η μεγαλο, κανονα, σε σταθερη ωρα.
Η σταθερη ωρα εχει σημασια, γιατι μπαινει σε πνευματικο προγραμμα ο ανθρωπος.
Το χυμαδιο ειναι κακο σημαδι παντου, και στα πνευματικα.
Δεν ειναι τυχαιο το προγραμμα των Μονων. Σαν παραδειγμα. Ετσι και στο σπιτι.
Πρεπει να υπαρχει ενα προγραμμα, το οποιο με μικρες αποκλισεις, να τηρειται.
Τωρα εαν μια μερα, μια ωρα παραπανω παρακατω, δεν γινει προσευχη δεν ειναι και για θανατο.. Ανθρωπινο.
Απο εκει και περα με ομονοια, κατανοηση, ταπεινο πνευμα, ολα προχωρανε.
Ο Θεος βλεπει και επευλογει καθε προσπαθεια.
Το μικρο λουλουδι ποτιζεται και μεγαλωνει με την θεια χαρη.
Εαν ομως δεν φυτεψει καποιος κατι, τι να ποτισει και ο Θεος; Απλο ειναι.
Ερχεται παντως ωρα, να εκπληρωθει το ρηθεν αποφθευγμα,
καποιου πνευματικου ανθρωπου, αγιου προφανως,
που δεν θυμαμαι το ονομα του, που ειχε πει: "Ερχεται καιρος που τα διαμερισματα θα γινουν Μοναστηρια και κελλια.."
Μακαρι αυτο να γινει με το καλο, και με αγαθη διαθεση και αγαπη προς τον Θεο,
αλλα και με το στανιο να γινει λογω συνθηκων,
παλι ο Θεος καλο αποτελεσμα θα βγαλει,
για να σωσει το πλασμα Του, για το οποιο ενανθρωπησε, επαθε και σταυρωθηκε.
Ο Θεος βλεπει και επευλογει καθε προσπαθεια.
Το μικρο λουλουδι ποτιζεται και μεγαλωνει με την θεια χαρη.
Εαν ομως δεν φυτεψει καποιος κατι, τι να ποτισει και ο Θεος; Απλο ειναι.
Πολύ όμορφο το παραπάνω, για κάθε πνευματική προσπάθεια.
Είναι πολύ ενδιαφέρον επίσης και το συγκεκριμένο θέμα αλλά και το να αναρωτηθεί κανείς σχετικά με το ύψος της πνευματικής συμβίωσης που θα μπορούσε να επιτύχει ένα αντρόγυνο.
Φαντάζομαι πως όλα ξεκινουν κατ αρχήν απο το να βρεθεί ένα τετοιο ζευγάρι (δύσκολο ή ευκολο;)
αν μου επιτρέπεται η κρίση εύκολο ή δύσκολο δεν υπάρχει..
αυτό το επιλέγει ο άνθρωπος.
αν κάποιος έχεις ήδη βρει ζευγάρι τότε ίσως υφίσταται κάποιος βαθμός δυσκολίας,
αλλιώς πορεύεται με φάρο το ευαγγέλιο και στο δρόμο θα εμφανιστεί αυτό που ψάχνει..
