Διάδοση του χριστιανισμού και ενότητα της Εκκλησίας
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Απρ 06, 2008 1:27 pm
Διάδοση του χριστιανισμού
Η διάδοση του Χριστιανισμού στον Ελληνορωμαικό κόσμο ήταν αισθητή ήδη κατά τους αποστολικούς χρόνους,συνεχίστηκε δε με εντυπωσιακά αποτελέσματα και κατά την μεταποστολική εποχή,παρά την εντεινόμενη κλιμάκωση των διωγμών της Ρωμαικής πολιτείας.
Η ανταπόκριση του ελληνορωμαικού κόσμου στο μήνυμα του ευαγγελίου για τον Θεό,για τον άνθρωπο και για τον κόσμο δεν ήταν βεβαίως άσχετη προς την ικανοποίηση των αγωνιωδών ερωτημάτων του,ως προς την ύπαρξη ή τη φύση του Θεού,ως προς την προέλευση ή την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου,ως προς την σχέση τού ανθρώπου με τον Θεό και με τον κόσμο,ως προς τον θάνατο και την μεταθανάτια ζωή,ως προς τη σχέση της ανθρώπινης αμαρτίας με το φυσικό ή το ηθικό κακό,ως προς την πνευματική αναγέννηση και τη θέωση του ανθρώπου,ως προς την οντολογική ισότητα όλων των ανθρώπων με τις αυτονόητες κοινωνικές προεκτάσεις σε όλες τις πτυχές του δημοσίου και του ιδιωτικού βίου τους.
Η χριστοκεντρική προσέγγιση όλων των σχετικών ερωτημάτων από το χριστιανικό κήρυγμα είχε ήδη θεμελιωθεί στην αποστολική παράδοση,η οποία εμπλουτιζόταν συνεχώς με την αυθεντική της προσαρμογή σε κάθε νέα πραγματικότητα.
Σπονδυλική στήλη του χριστιανικού κηρύγματος παράμενε πάντοτε η συνοπτική έκθεση του όλου μυστηρίου της εν Χριστώ θείας οικονομίας με τις αυτονόητες προσαρμογές της στις ιδιαιτερότητες των πνευματικών προυποθέσεων των ακροατών του κηρύγματος.
Ωστόσο η καρποφορία του ευαγγελικού κηρύγματος κορυφωνόταν στην εμπειρική βίωση του κατά την τέλεση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας,κατά την οποία πραγματωνόταν η ένωση όλων των πιστών στο σώμα του Χριστού για τη συγκρότηση του κάθε τοπικού εκκλησιαστικού σώματος.
Η συνείδηση της ενότητας των πιστών μεταξύ τους και με τη θεία κεφαλή της εκκλησίας καθιστούσε πρόδηλη και την ανάγκη συμβολής όλων των μελών για την αρμονική λειτουργία ή τη συνεχή ανάπτυξη του τοπικού εκκλησιαστικού σώματος.
Η αδιάκοπη συνέχεια της αποστολικής μαρτυρίας της πίστεως βιωνόταν ως κοινή ευθύνη όλων των μελών του σώματος και εκφραζόταν βεβαίως όχι μόνο στο κήρυγμα,αλλά και σε όλες τις μορφές του καθημερινού βίου των χριστιανών.
Ολόκληρη η τοπική χριστιανική κοινότητα λειτουργούσε ιεραποστολικά με όλα τα μέλη της και απευθυνόταν με τον ίδιο ζήλο σε όλα τα μέλη της ευρύτερης ρωμαικής κοινωνίας,έστω και αν η πρόσβαση προς τις ανώτερες κοινωνικές ή τις λόγιες τάξεις παρουσίαζε συνήθως μεγαλύτερες δυσχέρειες.
Βεβαίως ο αποστολικός ζήλος όλων των μελών της χριστιανικής κοινότητας εκδηλωνόταν αναλόγως προς τα ιδιαίτερα χαρίσματα κάθε πιστού,αλλά ήταν κοινή αποστολή της μαρτυρίας της πίστεωςστούς εγγύς και στους μακράν.
Άντρες και γυναίκες,λόγιοι και αμαθείς,ελεύθεροι και δούλοι,πλούσιοι και πτωχοί κυριαρχούντο από την σφοδρή επιθυμία να αναγγείλουν το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστεως και την προσωπική τους πνευματική εμπειρία στο στενό ή και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.Η εσώτερη αυτή σχέση τού περιεχόμενου τής πίστεως με τον καθʼόλου βίο των χριστιανών,η οποία κορυφωνόταν με τη δημόσια ομολογία της πίστεως ή και με τον μαρτυρικό θάνατο των χριστιανών κατά τους σκληρούς διωγμούς της ρωμαικής πολιτείας,εντυπωσίαζε τούς εθνικούς και καθίστατο το αυθεντικότερο και αποτελεσματικότερο αποστολικό κήρυγμα.
Η διάδοση του Χριστιανισμού στον Ελληνορωμαικό κόσμο ήταν αισθητή ήδη κατά τους αποστολικούς χρόνους,συνεχίστηκε δε με εντυπωσιακά αποτελέσματα και κατά την μεταποστολική εποχή,παρά την εντεινόμενη κλιμάκωση των διωγμών της Ρωμαικής πολιτείας.
Η ανταπόκριση του ελληνορωμαικού κόσμου στο μήνυμα του ευαγγελίου για τον Θεό,για τον άνθρωπο και για τον κόσμο δεν ήταν βεβαίως άσχετη προς την ικανοποίηση των αγωνιωδών ερωτημάτων του,ως προς την ύπαρξη ή τη φύση του Θεού,ως προς την προέλευση ή την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου,ως προς την σχέση τού ανθρώπου με τον Θεό και με τον κόσμο,ως προς τον θάνατο και την μεταθανάτια ζωή,ως προς τη σχέση της ανθρώπινης αμαρτίας με το φυσικό ή το ηθικό κακό,ως προς την πνευματική αναγέννηση και τη θέωση του ανθρώπου,ως προς την οντολογική ισότητα όλων των ανθρώπων με τις αυτονόητες κοινωνικές προεκτάσεις σε όλες τις πτυχές του δημοσίου και του ιδιωτικού βίου τους.
Η χριστοκεντρική προσέγγιση όλων των σχετικών ερωτημάτων από το χριστιανικό κήρυγμα είχε ήδη θεμελιωθεί στην αποστολική παράδοση,η οποία εμπλουτιζόταν συνεχώς με την αυθεντική της προσαρμογή σε κάθε νέα πραγματικότητα.
Σπονδυλική στήλη του χριστιανικού κηρύγματος παράμενε πάντοτε η συνοπτική έκθεση του όλου μυστηρίου της εν Χριστώ θείας οικονομίας με τις αυτονόητες προσαρμογές της στις ιδιαιτερότητες των πνευματικών προυποθέσεων των ακροατών του κηρύγματος.
Ωστόσο η καρποφορία του ευαγγελικού κηρύγματος κορυφωνόταν στην εμπειρική βίωση του κατά την τέλεση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας,κατά την οποία πραγματωνόταν η ένωση όλων των πιστών στο σώμα του Χριστού για τη συγκρότηση του κάθε τοπικού εκκλησιαστικού σώματος.
Η συνείδηση της ενότητας των πιστών μεταξύ τους και με τη θεία κεφαλή της εκκλησίας καθιστούσε πρόδηλη και την ανάγκη συμβολής όλων των μελών για την αρμονική λειτουργία ή τη συνεχή ανάπτυξη του τοπικού εκκλησιαστικού σώματος.
Η αδιάκοπη συνέχεια της αποστολικής μαρτυρίας της πίστεως βιωνόταν ως κοινή ευθύνη όλων των μελών του σώματος και εκφραζόταν βεβαίως όχι μόνο στο κήρυγμα,αλλά και σε όλες τις μορφές του καθημερινού βίου των χριστιανών.
Ολόκληρη η τοπική χριστιανική κοινότητα λειτουργούσε ιεραποστολικά με όλα τα μέλη της και απευθυνόταν με τον ίδιο ζήλο σε όλα τα μέλη της ευρύτερης ρωμαικής κοινωνίας,έστω και αν η πρόσβαση προς τις ανώτερες κοινωνικές ή τις λόγιες τάξεις παρουσίαζε συνήθως μεγαλύτερες δυσχέρειες.
Βεβαίως ο αποστολικός ζήλος όλων των μελών της χριστιανικής κοινότητας εκδηλωνόταν αναλόγως προς τα ιδιαίτερα χαρίσματα κάθε πιστού,αλλά ήταν κοινή αποστολή της μαρτυρίας της πίστεωςστούς εγγύς και στους μακράν.
Άντρες και γυναίκες,λόγιοι και αμαθείς,ελεύθεροι και δούλοι,πλούσιοι και πτωχοί κυριαρχούντο από την σφοδρή επιθυμία να αναγγείλουν το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστεως και την προσωπική τους πνευματική εμπειρία στο στενό ή και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.Η εσώτερη αυτή σχέση τού περιεχόμενου τής πίστεως με τον καθʼόλου βίο των χριστιανών,η οποία κορυφωνόταν με τη δημόσια ομολογία της πίστεως ή και με τον μαρτυρικό θάνατο των χριστιανών κατά τους σκληρούς διωγμούς της ρωμαικής πολιτείας,εντυπωσίαζε τούς εθνικούς και καθίστατο το αυθεντικότερο και αποτελεσματικότερο αποστολικό κήρυγμα.