Παρακλητικός Κανών επι τη Κοίμηση της Θεοτόκου

[efthumhs]

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον Ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142)

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.
Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος. Και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τα χείρας μου. η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.
Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου
Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε. προς σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου.
Το Πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με.
Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σού ειμί.




Ήχος δ΄

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, και επικαλείσθε το όνομα το άγιον αυτού.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.



Είτα τα παρόντα τροπάρια.


Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Τους ανυμνούντας σου την Κοίμησον Κόρη, δι’ ης ανήλθες προς ζωήν την αγήρω, και δεξιόθεν του Υιού σου έστηκας, σκέπε και διάσωζε, από πάσης ανάγκης, χάριν τε και έλεος, και πταισμάτων την λύσιν, εξαιτουμένη Δέσποινα ημίν, τοις προσκυνούσι, την άφραστον δόξα σου.


Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Τους ανυμνούντας σου την Κοίμησον Κόρη, δι’ ης ανήλθες προς ζωήν την αγήρω, και δεξιόθεν του Υιού σου έστηκας, σκέπε και διάσωζε, από πάσης ανάγκης, χάριν τε και έλεος, και πταισμάτων την λύσιν, εξαιτουμένη Δέσποινα ημίν, τοις προσκυνούσι, την άφραστον δόξα σου.


Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Εκ των περάτων Αποστόλων ο δήμος, παραγενόμενος Αγνή εν νεφέλαις, τω σω οικήματι αθρόοι έσπευσαν. όθεν και κηδεύσαντες, το σον άχραντο σώμα, ύμνησαν της δόξης σου, το απόρρητον ύψος, ων ταις πρεσβείαις φύλαττε ημάς.



Ο Ν΄ (50) ΨΑΛΜΟΣ

Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψον το ανόμημά μου.
Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.
Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστί δια παντός.
Σοι μόνω ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα. όπως αν δικαιωθείς εν τοις λόγοις σου, και νικήσεις εν τω κρίνεσθαί σε.
Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου.
Ιδού γαρ αλήθεια ηγάπησας. τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι.
Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι. πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.
Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην. αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα.
Απόστρεψον το πρόσωπόν σουαπό των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.
Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου.
Μη απορρίψεις με από του προσώπου σου, και το Πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλεις απ’ εμού.
Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με.
Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι.
Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου. αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου.
Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου.
Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν. ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις.
Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον. καρδία συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, ο Θεός, ουκ εξουδενώσει.
Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ.
Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.


Ο Κανών ού η ακροστιχίς.
«Θεογεννήτρια ημάς σκέποις. Γερασίμου.»



Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.

Θεόν η τεκούσα σωματικώς, σωμάτων οδύνης, και κινδύνων επιφοράς, απάλλαξον Πάναγνε Παρθένε, τους ανυμνούντας την θείαν σου Κοίμησιν.

Επήρθης προς δόξαν των ουρανών, και έλιπες πάσι, την σην χάριν την μητρικήν, τοις πίστει Παρθένε ανυμνούσι, την θαυμαστήν σου και θείαν μετάστασιν.

Ολόφωτον σκήνωμα του Θεού, ήδη μεταστάσα, προς σκηνώματα ουρανών, ουράνωσον πάντων τας καρδίας, Θεογεννήτορ των πόθω τιμώντων σε.

Γαλήνην ειρήνην και φωτισμόν, ημίν δίδου Κόρη, τοις υμνούσιν ειλικρινώς, την γήθέν σου άνοδον Παρθένε, ην και αγγέλων δοξάζουσιν τάγματα.




Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.

Εκ περάτων συνήλθον, θεαρχικώ νεύματι, και το σον ακήρατον σώμα, Αγνή εκήδευσαν, οι Μαθηταί του Χριστού. ων παρακλήσεσι Κόρη, δίδου ημίν άπασι, την σην βοήθειαν.

Νοσημάτων παντοίων και πειρασμών λύτρωσαι, τους υμνολογούντας Παρθένε, την σην Μετάστασιν, και κατακοίμησον τα δολεράς επιθέσεις, του δολίου δράκοντος, κατά των δούλων σου.

Νάμα ένθεον βλύσον, και γλυκασμόν άϋλον, οία χαριτόβρυτος κρήνη, θείας χρηστότητος, τοις εορτάζουσι, της σης Κοιμήσεως Κόρη, την λαμπράν πανήγυριν, και σε γεραίρουσιν.

Ηλιόμορφε Κόρη, η τον Χριστόν τέξασα, της δικαιοσύνης τον μέγαν, Παρθένε Ήλιον, τον ζόφον σκέδασον, της ταλαιπώρου ψυχής μου, και φωτί με λάμπρυνον, της σης λαμπρότητος.

Την σεπτήν σου και θείαν, και θαυμαστήν Κοίμησιν, ύμνοις ιεροίς ευφημούντες, αναβοώμεν σοι. Έσο ακοίμητος, ημίν προστάτης Παρθένε, άπασαν κοιμίζουσα, εχθρών επίθεση.


Διάσωσον πάσης ανάγκης και θλίψεως Θεοτόκε, τους υμνούντας την παναγίαν σου Κοίμησιν, πάσι παρέχουσα Κόρη παθών την λύσιν.

Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.



Αίτησις και το Κάθισμα.


Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.

Μετέστης εκ γης, προς δόξαν υπερκόσμιον, ως Μήτηρ Θεού, και πάντων υπερέχουσα, Παρθένε Παναμώμητε. διά τούτο απαύστως βοώμεν σοι. Τον σον Υιόν και Θεόν εκτενώς, δυσώπει υπέρ των ανυμνούντων σε.



Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.

Ρώσιν δίσου και ίασιν, τοις τετρυχωμένοις νόσοις και πάθεσι, τοις υμνούσι σου την Κοίμησιν, Κεχαριτωμένη Αειπάρθενε.

Ιερώς ανελύληθας, προς τα υπέρ λόγον θεία σκηνώματα, ιλασμόν ημίν παρέχουσα, τοις δοξολογούσί σου την Κοίμησιν.

Αποστόλων ο θίασος, τη ση μεταστάσει Αγνή συνέδραμε, και τα θεία μεγαλεία σου, θεολήπτω γλώσση εμεγάλυνεν.

Η σκηνή η αμόλυντος, της υπερφυούς του Λόγου σαρκώσεως, Θεοτόκε Αειπάρθενε, πάσης αλογίας ημάς λύτρωσαι.




Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.

Μένει σου κενός, του σου σώματος Πανάχραντε, ο σος τάφος και παρέχει τοις πιστοίς, φωτισμόν αγιασμόν και θείον έλεος.

Άλυπον ζωήν, και ειρήνην δίδου άτρεπτον, Παντευλόγητε Παρθένε Μαριάμ, τοις υμνούσι σου την ένδοξον Μετάστασιν.

Σε προς ουρανόν, ανιούσιν τα στρατεύματα, των Αγγέλων ανευφήμουν εν χαρά, ων λιταίς ημάς Παρθένε λύπης λύτρωσαι.

Σύντριψον Αγνή, του εχθρού τα μηχανήματα, α τεκταίνει καθ’ ημών διηνεκώς, Θεοτόκε ανθρώπων καταφύγιον.




Ωδή ς΄. Την δέησιν.

Κυμάτων και χαλεπών καταιγίδων, των του βίου απολύτρωσαι Κόρη, τους εορτάζοντας πίστει και πόθω, την ιεράν σου και θείαν Μετάστασιν, δι’ ης ως πάντων βασιλίς, εις τα άνω ανήλθες βασίλεια.

Επέστη, των Αποστόλων ο δήμος, υπό θείων νεφελών τω σω οίκω, Γεσθημανή δε εν τάφω Παρθένε, το σον ακήρατον σώμα εκήδευσαν. ων ταις δεήσεσι ημάς, φωτισμού ουρανίου αξίωσον.

Πηγάζει, αγιασμόν ο σος τάφος, καταθέσει του αχράντου σου σκήνους, και αγιάζει αεί Θεοτόκε, τους προσιόντας αυτώ μετά πίστεως. Διό αγίασον καμού, και ψυχήν και καρδίαν ση χάριτι.

Ο Λόγος, ο του Πατρός ώσπερ οίδε, σαρκωθείς εκ των αγνών σου αιμάτων, από της γης προς ουράνιον δόξαν, σε Θεογεννήτορ ενδόξως μετέστησεν. Ον καθικέτευε αει, των πταισμάτων διδόναι μοι άφεσιν.



Διάσωσον πάσης ανάγκης και θλίψεως Θεοτόκε, τους υμνούντας την παναγίαν σου Κοίμησιν, πάσι παρέχουσα Κόρη παθών την λύσιν.

Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.



Αίτησις και το Κοντάκιον.


Ήχος β΄. Τοις των αιμάτων σου.

Τη αθανάτω Κοιμήσει σου Άχραντε, ο ουρανός και η γη συναγάλλονται. διό και ημάς νυν απάλλαξον, εξ αθυμίας και πάσης στενώσεως, ως πέλαγος θείας χρηστότητος.



Προκείμενον. Ήχος δ΄.

Μνησθήσομαι του ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά.

Στιχ. Άκουσον θύγατερ και ίδε και κλίνον το ους σου και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός σου και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου.


Ευαγγέλιον εκ του κατά Λουκάν.

Εν ταίς ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής εις πόλιν Ιούδα και εισήλθεν εις τόν οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τόν ασπασμόν τής Μαρίας, εσκίρτησε τό βρέφος εν τή κοιλία αυτής και επλήσθη Πνεύματος αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν, Ευλογημένη σύ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός τής κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τουτο, ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου πρός με; Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τά ώτά μου, εσκίρτησε τό βρέφος εν αγαλλιάσει εν τή κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοίς λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Και είπε Μαριάμ, Μεγαλύνει η ψυχή μου τόν Κύριον και ηγαλλίασε το πvεύμα μου επί τώ Θεώ τώ σωτήρι μου, ότι επέβλεψεν επί τήv ταπείvωσιν τής δούλης αυτου. Ιδού γάρ από του νύv μακαριούσί με πάσαι αι γεvεαί. Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυvατός και άγιοv τό όvομα αυτου. Έμεινε δέ Μαριάμ σύv αυτή ωσεί μήvας τρείς και υπέστρεψεν εις τόν οίκοv αυτής.


Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.



Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Ταις της Παναχράντου πρεσβείαις ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.


Προσόμοιον.

Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός...

Γήθεν ανελήλυθας, προς την ουράνιον δόξαν, ως πάντων βασίλισσα, και δεξιά έστηκας του Παντάνακτος, φωτισμόν νέμουσα, και χαράν και λύσιν, τοις την θείαν σου Μετάστασιν, ύμνοις γεραίρουσι, και πανευλαβώς εκβοώσι σοι. Παρθένε Παναμώμητε, μη ελλίπης πάντοτε σκέπουσα, και περιφρουρούσα, εκ πάσης λυπηράς επαγωγής, και νοσημάτων και θλίψεων, τους σε μεγαλύνοντας.


Σώσον ο Θεός τον λαόν σου....



Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.

Ιλασμόν ημίν αίτει, και παθών πολυτρόπων την απολύτρωσιν, τοις πίστει ανυμνούσι, την Κοίμησίν σου Κόρη, και θερμώς ανακράζουσι. Χαίρε Παρθένε Αγνή, ημών η προστασία.

Συναγάλλονται Κόρη, ουρανός και γη πάσα εν τη Κοιμήσει σου, εν η καμού την θλίψιν, διάλυσον Παρθένε, της ψυχής ίνα ψάλλω σοι. χαίρε Αγγέλων χαρά, και των ανθρώπων σκέπη.

Γήθεν ήρθης εν δόξη, δεξιόθεν δε έστης του σου Υιού και Θεού. διό καμέ Παρθένε, τοις δεξιοίς προβάτοις, συναρίθμησον δέομαι, εν ώρα τη φοβερά, της αδεκάστου δίκης.

Εκ γαστρός σου ετέχθη, ο το παν ουσιώσας Λόγος το πρότερον. αυτόν ουν εκδυσώπει, οικτείραι Θεοτόκε, τους εν πίστει κραυγάζοντας. Ο των Πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.




Ωδή η΄. Τον βασιλέα.

Ρώσιν παράσχου κατά ψυχήν τε και σώμα, τοις προσπίπτουσι τη ιερά Εικόνι, της Κοιμήσεώς σου, Παρθένε Θεοτόκε.

Από περάτων, Χριστού οι μύσται συνήλθον, του κηδεύσαι σου το σώμα Θεοτόκε, μεθ’ ων ανυμνούμεν, την θείαν Κοίμησίν σου.

Σκέπασον Κόρη, εκ των βελών του δολίου, τους προστρέχοντας τη θαυμαστή σου σκέπη, και δοξολογούντας, την θείαν Κοίμησίν σου.

Ισχύν μοι δίδου, κατά παθών ολεθρίων, και απάλλαξον πικράς με συνηθείας, Κεχαριτωμένη, τον σον οικτρόν ικέτην.




Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Μετέστης προς τα άνω, ως Μήτηρ Κυρίου, και ανυψοίς προς ουράνιον έρωτα, τους ανυμνούντας Παρθένε την σην Μετάστασιν.

Ολόφωτε Λυχνία, Κεχαριτωμένη, τους την σεπτήν σου γεραίροντας Κοίμησιν, τω φωτισμώ τη σης χάριτος καταλάμπρυνον.

Υμνούμεν συν Αγγέλοις, Κεχαριτωμένη, την ιεράν σου και θείαν Μετάστασιν, επιβοώμενοι Κόρη την σην βοήθειαν.

Υπέρτερον τον νουν μου, δείξον Θεοτόκε, χαμαιπετών εννοιών τη ση χάριτι, και της μανίας με λύτρωσαι του αλάστορος.



Άξιον εστιν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών.

Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σερουφείμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν. την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν.



Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.

Γήθεν μετέθης προς ουρανόν, Κεχαριτωμένη, ως βασίλισσα του παντός, και δεξιά έστης, του σου Υιού Παρθένε, παρέχουσα τω κόσμω, την ευλογίαν σου.

Από των περάτων πάσης της γης, συνήλθον Παρθένε, οι Απόστολοι του Χριστού, Πνεύματος δυνάμει, υπό νεφών αρρήτως, και το σεπτόν σου σώμα, τάφω παρέδωκαν.

Άγγελοι και άνθρωποι εν ωδαίς, την Μετάστασίν σου, ανυμνούσι Μήτερ Θεού. συ γαρ τω σω τόκω, συνήψας παραδόξως, την γην και τα ουράνια, Παναμώμητε.

Εν χωρίω κόρη Γεθσημανή, το ζωαρχικόν σου, μετεκόμισαν εν χαρά, σώμα Θεοτόκε, οι Μαθηταί Κυρίου, και ευλαβώς τω τάφω, τούτο κατέθεντο.

Την σην προστασίαν δίδου αεί, τοις υμνολογούσι, την σην Κοίμησιν την σεπτήν, Κεχαριτωμένη, Παρθένε Θεοτόκε, πταισμάτων αιτουμένη, ημίν συγχώρησιν.

Ως της συμπαθείας θείος κρουνός, επίβλεψον Κόρη, ουρανόθεν νυν εφ’ ημάς, και ειρήνη αίτει, ημίν και σωτηρίαν, τοις ανυμνολογούσι, την σην Μετάστασιν.


Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.





Άγιος ο Θεός, άγιος Ισχυρός, άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς (γ΄).

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών ένεκεν του ονόματός σου. Κύριε, ελέησον. Κύριε ελήσον. Κύριε ελέησον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς αγιασθήτω το όνομά σου . Ελθέτω η βασιλεία σου. Γεννηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επίτης γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον. Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Ο Ιερεύς.

Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος , νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.





Κατόπιν τα τροπάρια.

Ήχος πλ. β΄.

Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς. πάσης γαρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν. Ελέησον ημάς.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Κύριε ελέησον ημάς, επί σοι γαρ πεποίθαμεν. μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. αλλ’ επίβλεψον και νυν ως εύσπλαχνος, και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. συ γαρ ει Θεός ημών, και ημείς λαός σου, πάντες έργα χειρών σου, και το όνομά σου επικεκλήμεθα.


Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Της ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε. ελπίζοντες εις σε, μη αστοχήσωμεν. ρυσθείημεν δια σου των περιστάσεων. συ γαρ ει η σωτηρία του γένους των χριστιανών.

Η εκτενής παρά του Ιερέως, και απόλυσις. Μετά την «απόλυσιν» ψάλλομεν αργώς το κάτωθι τροπάριο:

Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.

Πάντας τους υμνούντας ευλαβώς, την σην Παναγία Παρθένε, θείαν Μετάστασιν, σώζε και απάλλαττε, εκ πάσης θλίψεως, και πταισμάτων συγχώρησιν, και έλεος θείον, οία Μήτηρ αίτησαι, παρά Χριστού του Θεού, πάσι τοις αεί αφορώσι, προς την θερμοτάτην πρεσβείαν, της σης αγαθότητος Πανύμνητε.


Δίστιχον.

Φέρων τη Κοιμήσει σου δέησιν Κόρη
Την σην εξαιτούμαι Γεράσιμος χάριν.



ΠΗΓΗ: http://www.arxontariki.net/viewtopic.php?f=58&t=6066