Η πρώτη φορά στο Όρος

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Κάντε μια προσευχή και για μένα αδελφοί να με αξιώσει ο Θεός να πάω στο Όρος γιατί το θέλω εδώ και καιρό αλλά δεν έχει τύχει ευνοϊκή συγκυρία και όλο εμποδίζεται να γίνει αυτό και δεν τα 'χω καταφέρει.
Είναι πολύ σημαντικό για μένα.
Περιμένω τη συνέχιση της ιστορίας του panagiotisspy.

φίλε Παναγιώτη,πριν 20 περίπου χρόνια ξεκίνησα μόνος χωρίς να γνωρίζω καθόλου τα σχτικά με το άγιο ορος...ούτε που θα κοιμηθώ , ούτε που θα φάω , ούτε πως θα κινηθώ στα όρια του...ήτανε 20 αυγούστου...την ημέρα εκείνη στην ΙΜ Κουτλουμουσίου , σίγουρος προορισμός για κάθε πρωτάρη , γνώρισα 2 Κρητικους που ακόμη και σήμερα τους βρίσκω στα ταξίδια μου στο όρος...μια απόφαση είναι...η Παναγία θα σε βοηθήσει και θα βρείς το δρόμο.

[costisk]

Διαβάζω που όλοι σας πηγαίνετε εδώ και χρόνια στο Όρος και ζηλεύω φοβερά, μπαίνω στις 21 κι έχω τρομερή αγωνία, μακάρι γυρίζοντας να έχω κάτι όμορφο να διηγηθώ κι εγώ...η πρώτη μου φορά στο όρος φέτος τον Ιούνιο...άντε με το καλό...

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Διαβάζω που όλοι σας πηγαίνετε εδώ και χρόνια στο Όρος και ζηλεύω φοβερά, μπαίνω στις 21 κι έχω τρομερή αγωνία, μακάρι γυρίζοντας να έχω κάτι όμορφο να διηγηθώ κι εγώ...η πρώτη μου φορά στο όρος φέτος τον Ιούνιο...άντε με το καλό...

καλό προσκύνημα...δε θα χάσεις.....

[petrosathonas]

Διαβάζω που όλοι σας πηγαίνετε εδώ και χρόνια στο Όρος και ζηλεύω φοβερά, μπαίνω στις 21 κι έχω τρομερή αγωνία, μακάρι γυρίζοντας να έχω κάτι όμορφο να διηγηθώ κι εγώ...η πρώτη μου φορά στο όρος φέτος τον Ιούνιο...άντε με το καλό...

Αγαπητέ Κώστα,
κατά το μέτρο της πίστης σου και της προαίρεσής σου αυτό το προσκήνυμα θα είναι σταθμός στη ζωή σου.
Νομίζω ότι η τρομερή αγωνία που λες δεν είναι αγωνία αλλά λαχτάρα.
Σου εύχομαι η Παναγία να σ' έχει πάντα καλά για να πηγαίνεις στο περιβόλι της.
Πέτρος.

[costisk]

Διαβάζω που όλοι σας πηγαίνετε εδώ και χρόνια στο Όρος και ζηλεύω φοβερά, μπαίνω στις 21 κι έχω τρομερή αγωνία, μακάρι γυρίζοντας να έχω κάτι όμορφο να διηγηθώ κι εγώ...η πρώτη μου φορά στο όρος φέτος τον Ιούνιο...άντε με το καλό...

Αγαπητέ Κώστα,
κατά το μέτρο της πίστης σου και της προαίρεσής σου αυτό το προσκήνυμα θα είναι σταθμός στη ζωή σου.
Νομίζω ότι η τρομερή αγωνία που λες δεν είναι αγωνία αλλά λαχτάρα.
Σου εύχομαι η Παναγία να σ' έχει πάντα καλά για να πηγαίνεις στο περιβόλι της.
Πέτρος.

Φίλε Πέτρο καλημέρα,
Ναι, έχεις δίκιο, δεν είναι αγωνία αλλά λαχτάρα...Όταν το σκέφτομαι πεταρίζει η καρδιά μου...ανυπομονώ πάρα μα πάρα πολύ...σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για τις ευχές...με την επιστροφή θα πω εντυπώσεις και θα ανεβάσω και φωτογραφίες...

[petrosathonas]

Να 'σαι πάντα καλά.
Καλό προσκύνημα.

[panagiotisspy]

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΙΒΗΡΩΝ-ΦΙΛΟΘΕΟΥ-ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ

(ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΜΕΡΑ)


Το μονοπάτι για Ιβήρων, τυπική μορφή παραλιακού Αγιορείτικου μονοπατιού.
Φυλλοσκεπές αρχικά, με χαμηλή έως και καθόλου βλάστηση στη συνέχεια.
Σε κάποιο σημείο το μονοπάτι στενεύει πάρα πολύ, στα πρανή μιας πλαγιάς πάνω απ τη θάλασσα. Αριστερά μας ένα χάος, όχι και τόσο μεγάλου ύψους, αλλά σε κάθε περίπτωση ακατάλληλο για υψοφοβικούς. Μεταφέρω το σακίδιο στον δεξί ώμο, ώστε το κέντρο βάρους να πάει όσο το δυνατόν πιο μακρυά απ τον γκρεμό. Περνάμε το σημείο αυτό.
Στα μέσα της διαδρομής κατεβαίνουμε πλάι στο ακρογυάλι, πατάμε πια κροκάλες και άμμο. Μπροστά μας ο πύργος της Καλιάγρας. Στάση!
Βγάζουμε τ άρβυλα, σηκώνουμε τα μπατζάκια. Τσαλαβουτάμε τα πόδια μας στο νερό της θάλασσας. Μοιάζει λιγάκι με πλαζ το σημείο. Ολες οι εκδοχές της ελληνικής επικράτειας, απαντώνται στο περιβόλι της Παναγίας!
Φεύγοντας απ την Καλιάγρα, βλέπουμε έναν μοναχό στην άκρη μιας ετοιμόρροπης ξύλινης σκάλας, που οδηγεί στην αρκετά υπερυψωμένη πόρτα του πύργου. Ευλογείτε! μας προλαβαίνει πρώτος αυτός! Η απάντηση, Ο Κύριος έρχεται δύσκολα στα χείλη. Και αυτό διότι ως τα τώρα, είχαμε συνηθίσει, εμείς να είμαστε αυτοί που πρώτοι χαιρετούσαμε.
Αλλη μια σκέψη έρχεται στο νου. Ποιοί είμαστε εμείς που θα ευλογήσουμε αλήθεια? Με ποιο ανάστημα είναι δυνατόν να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό?

Πλησιάζοντας στην Ιβήρων είδαμε ένα φίδι, μια οχιά. Το αναφέρουμε σε έναν καλόγερο που βαδίζει αντίθετα σε μας, πλησίον της πύλης της μονής.
Πολλά φίδια φέτος Μάη μήνα, αποκρίνεται.
Ποιόν Μάη μήνα? Αφού έχουμε Ιούνιο και μάλιστα προχωρημένο! Α, ξέχασα! Εδώ πάνε 13 μέρες πίσω! Το γράφει και το διαμονητήριο άλλωστε.

Εντυπωσιασμός από τον αχανή εσωτερικό χώρο της Ιβήρων. Ανεβαίνουμε στο αρχονταρίκι. Εδώ , εκτός των άλλων μας κερνούν και ρακή! Κάποιος εξ ημών, κάνει το σφάλμα και πίνει το ποτηράκι μονοκοπανιά! Του κόπηκε η ανάσα! Πολλοί οι βαθμοί του οινοπνεύματος!

Στην συνέχεια είχαμε μια συνάντηση με έναν μοναχό. Η συμπεριφορά του μας ξένισε, μας απώθησε, δεν μας άρεσε,σχεδόν μας τρόμαξε. Ενπεριείχε εκείνα τα στοιχεία που ακούγονται κατά καιρούς από διάφορους για τους μοναχούς.
Δεν πειράζει, δεν είναι δυνατόν, ακόμα κι εδώ, να είναι όλα τέλεια.
Ασε που υπάρχει και το ενδεχόμενο, νάχουμε κάνει λάθος στην εκτίμησή μας. (Αν και δεν το νομίζω). Ας μην αναφερθεί τίποτα άλλο επ αυτού.

Ο στόχος μας είναι να συνεχίσουμε από την Ιβήρων και αφού περάσουμε από την Φιλοθέου, να καταλήξουμε στην Καρακάλλου και να διανυκτερεύσουμε εκεί.
Κάποιος από τους κοσμικούς που βρίσκονται στη μονή, μας λέει να περιμένουμε λιγάκι, γιατί όταν θάρθει το καραβάκι από Ιερισσό, θα μας ξεναγήσουν όλους μαζί και θα προσκυνήσουμε και την Παναγία την Πορταΐτισσα. Ας περιμένουμε λοιπόν λιγάκι.
Καθόμαστε στον ίσκιο ενός πελώριου δέντρου.
Ενας μοναχός έρχεται και μας ρωτά αν έχουμε δουλειά και αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι. Μα και βέβαια μπορούμε! Μας ενθουσίασε μάλιστα αυτό!
Φεύγει και επιστρέφει σε λίγο κρατώντας κάτι μαύρες μεγάλες σακούλες, απ αυτές που βάζουν σκουπίδια! Θα μαζέψετε , μας λέει, φλαμούρι. Αυτό το δέντρο από πάνω μας είναι φλαμουριά. Εχει πολύ μικρά ανθάκια που κόβωντάς τα πρέπει να κόβεις μαζί και το τελευταίο πράσινο τρυφερό φυλλαράκι. Οταν τα βράσεις αυτά φτιάχνεις το τίλιο! Και με αυτά τα μικροσκοπικά πραγματάκια να γεμίσουμε αυτές τις τεράστιες σακούλες, αν είναι δυνατόν! Χρειάζεσαι μέρες για να το κάνεις αυτό.
Του εξηγούμε ότι περιμένουμε να προσκυνήσουμε και να κινήσουμε για Καρακάλλου.
Δεν πειράζει λέει, όσα μαζέψετε ,ας είναι ευλογημένο!
Μαζέψαμε πολλά! Κάπου μισή σακούλα ο καθένας μας, δεν ήταν τελικά και τόσο χρονοβόρο.
Το καραβάκι ήρθε. Δίνουμε τη σοδειά στον γέροντα.
Η αμοιβή σας εις τους ουρανούς, μας λέει!
Τι ευχή! Τι πληρωμή ήταν αυτή! Πόσο όμορφη! Κι ας μην πιστεύαμε στην ευόδωσή της!

Προσκυνήσαμε τα Αγια Λείψανα και την Πορταΐτισσα. Σαν να προσκυνούσαμε κάτι κοινό. Βλέπαμε τους άλλους γονυπετείς και με μετάνοιες, ακόμα και ανθρώπους ηλικιωμένους, μοναχούς και λαϊκούς, να προσκυνούν και μας φαινόταν περίεργο. Αναχρονιστικό.

Κατεβήκαμε φεύγοντας, στο αγίασμα, εκεί όπου βρέθηκε πρώτη φορά η εικόνα της Πορταΐτισσας και είχαμε άλλη μια σύντομη συζήτηση. Περί εικονομάχων και εικονολατρών. Εμείς σίγουρα,αν ζούσαμε στην εποχή εκείνη, θα ανήκαμε στην πρώτη κατηγορία.

Ξεκινήσαμε την ανηφόρα για την Φιλοθέου. Αυτό το μονοπάτι ήταν πέρα από κάθε τι που είχαμε ως τα τώρα δει. Μέσα σε δάσος, του οποίου το κάλλος, η πυκνότητα, η δροσιά, τα τρεχούμενα νερά και η ησυχία παρέπεμπαν σε κάτι παράξενα αρχαϊκό και παρθένο. Υπήρχαν σημεία που λεγες ότι το φως του ήλιου ποτέ, μα ποτέ δεν έφτανε στη γη από την πυκνότητα των φυλλωσιών!

Κάναμε στάση σ ένα γεφυράκι. Ενα μικρό ποταμάκι πεντακάθαρο κυλούσε από κάτω. Φτιάξαμε με το παγωμένο νερό του καφέ στο σέικερ.

Κάτσαμε εκεί αρκετά. Οταν ξεκινήσαμε διαπιστώνω ότι πονούσε το πόδι μου πολύ. Λίγο πάνω απ τη φτέρνα, κάπου εκεί που είναι ο Αχίλλειος τένοντας.
Είχα καθήσει σ ένα πεζουλάκι, με έναν ανορθόδοξο κάπως τρόπο, πλακώνοντας με όλο μου το βάρος, το δεξί πόδι. Το συνήθιζα άλλωστε γενικά αυτό. Και να τα αποτελέσματα.
Ταλαιπωρήθηκα να φτάσω στη Φιλοθέου. Και καθυστέρησα όπως ήταν φυσικό όλη την παρέα. Εν τέλει φτάσαμε. Ο πόνος αμείωτος.




Αυστηρή μονή η Φιλοθέου ,απ ό,τι μας είπαν δύο άλλοι προσκυνητές που συναντήσαμε εκεί.

Νέκρα επικρατούσε. Απόλυτη σιγή.
Πλήρης τάξη στη μονή. Μια νοικοκυροσύνη δέσποζε στον χώρο, που φαινόταν να προέκυπτε, από το γεγονός ότι φαινόταν σαν όλα να ακολουθούσαν μια νομοτέλεια, που υπαγορευόταν από αυστηρά καθορισμένους ρόλους, ενός εκάστου, των διαμενόντων εκεί.

Στο μοναστήρι, απ ό,τι επίσης μας είπαν, λειτουργούσε ,ή θα λειτουργούσε οσονούπω (δεν θυμάμαι καλά), πλήρες οδοντιατρείο ,από κάποιον μοναχό ο οποίος ήταν οδοντίατρος στην πρότερη ζωή του.

Προσκυνήσαμε τα Αγια Λείψανα και την Παναγία την Γλυκοφιλούσα.
Ο μοναχός που μας ξεναγούσε, μας είπε ότι η εικόνα είναι θαυματουργή και μάλιστα η ιδιότητά της αυτή είχε παρατηρηθεί ,ακόμα και στο μόλις πρόσ
φατο παρελθόν. Ζητήστε, μας είπε, ό.τι θέλετε και αν έχετε πίστη, θα πραγματοποιηθεί η ευχή σας.
Εντελώς αφελώς και άνευ οποιασδήποτε εσωτερικής έντασης, ζήτησα από μέσα μου, σιωπηρά, να περάσει ο πόνος του ποδιού.

Φύγαμε για την Καρακάλλου. Κατηφόρα, επιτέλους!

Λίγα μέτρα πιο κάτω, στα δεξιά, το μονοπάτι κλεινόταν από μια περίεργη ξυλοκατασκευή, ευρύτατα διαδεδομένη στο Ορος. Επρόκειτο για κάτι σαν φράκτη, που όμως ανεβαίνοντας δυό σκαλάκια στο πλάι του και ανοίγοντας μια μικροσκοπική πορτούλα σπρώχνοντάς την, περνούσες τον φράκτη, κατεβαίνοντας δυό άλλα σκαλοπάτια.
Εκεί στο ψηλό σημείο αυτής της διάταξης, με κάποιο τρόπο μπερδεύτηκε το πόδι μου, ίσως λόγω του ότι περπατούσα αδέξια λόγω του πόνου και σωριάστηκα φαρδύς – πλατύς κάτω απ τα δυο σκαλάκια , προς τα εμπρός, μπρούμυτα. Και μάλιστα με πλάκωσε και η βαρειά αποσκευή που είχα στους ώμους. Τσακίστηκα! Θυμάμαι ότι έγδαρα και τις παλάμες μου ελαφρά.
Η πτώση μου πρέπει να ήταν εξαιρετικά κωμική, γιατί είδα τους άλλους δύο πίσω μου, να έχουν ξελιγωθεί απ τα γέλια!

Ξεκινάμε και πάλι. Ελα όμως που κάτι είχε συμβεί! Το πόδι δεν πονούσε πλέον!
Πριν από 3 λεπτά είχα ευχηθεί μπροστά στην Γλυκοφιλούσα να σταματήσει να πονάει! Και σταμάτησε! Αμέσως!

Ασφαλώς δεν επρόκειτο περί θαυματουργικού γεγονότος. Ηταν μια απλή σύμπτωση. Αλλού είναι όμως το ζήτημα.

Ολοι εκείνοι οι εκπληκτικοί μηχανισμοί, που με σοφία ο Θεός έχει τοποθετήσει μέσα στον νου του ανθρώπου και που στην δικιά μου περίπτωση, δεν είχε χρειαστεί να λειτουργήσουν ποτέ, τίθενται ξαφνικά σε κίνηση.
Η μηχανή υπήρχε. Και μάλιστα ολοκαίνουρια. Και καλολαδωμένη. Αλλά το ρεζερβουάρ της ήταν άδειο. Κάποιος έριξε μέσα στο τεπόζιτο της μηχανής λίγα καύσιμα. Οχι πολλά. Ελάχιστα. Κάποιες σταγόνες. Και γύρισε και τον διακόπτη, τη μίζα. Κάποιος.....
Αρχίζουν οι σκέψεις. Οι εσωτερικοί διάλογοι. Οι ερωταποκρίσεις.
Τι συνέβη? Εγινε αυτό ? Εγινε το άλλο? Τι άραγε?

Πρώτη φορά, ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, ο αφελής νεαρός αναρωτιέται αν τάχα αυτό που συνέβη, υπάρχει μια περίπτωση στο εκατομμύριο, να οφείλεται σε παράγοντες που δεν έχουν καμμιά σχέση με τα μαθηματικά, την φυσική ή την θεωρία των πιθανοτήτων.
Και μόνο μια φευγαλέα σκέψη να κάνει κανείς προς αυτή την κατεύθυνση, έστω και μία, τότε δεν πρόκειται για βήμα, ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΛΜΑ, πρόκειται για μια αλληλουχία λογισμών, που η κατάληξή τους, είναι δυνατόν να οδηγήσει σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ως τώρα πίστευε.
Περπατήσαμε και φτάσαμε στην Καρακάλλου. Ηταν πολύ κοντά, ούτε μισή ώρα.

Την διαδρομή δεν την πρόσεξα καθόλου. Συνεχώς σκεφτόμουν.

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ – ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΩ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ

[smarti]

Να είσαι καλά...σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλο αυτό το κόπο που κάνεις και την ωρα που διαθέτεις να μας πάρεις μαζί σου...στα πρώτα βήματα σου προς την πίστη μας και στο όμορφο περιβόλι της Παναγίας μας.......περιμένουμε τη συνέχεια....!!

[panagiotisspy]

costisk έγραψε:Στο καλύτερο το έκοψες, άντε γιατί σε δύο εβδομάδες πάω πρώτη φορά και η ιστορία αυτή ότι πρέπει ήταν για να αναπτερωθεί το ηθικό (όχι ότι δεν είναι αναπτερωμένο, αλλά λέμε)...



Τρομερή σύμπτωση! και εγώ πάω στις 21 του μήνα!

Κι εγώ με ένα φίλο μου 21 μπαίνουμε (Κουτλουμουσίου)...αλλά για τρεις μέρες μόνο δυστυχώς...(Δουλειές γαρ)...

Αφού μπαίνουμε την ίδια μέρα και μοιραζόμαστε και την ιστορία της πρώτης φοράς, μήπως να συναντιόμασταν, να σφίγγαμε ο ένας το χέρι του άλλου και να ακολουθούσαμε ο καθένας τον δρόμο του? Ετσι κι αλλιώς τα προγράμματά μας είναι άσχετα.

Καλό είναι νομίζω να μην χάνονται τέτοιες ευκαιρίες και συμπτώσεις.

[costisk]

costisk έγραψε:Στο καλύτερο το έκοψες, άντε γιατί σε δύο εβδομάδες πάω πρώτη φορά και η ιστορία αυτή ότι πρέπει ήταν για να αναπτερωθεί το ηθικό (όχι ότι δεν είναι αναπτερωμένο, αλλά λέμε)...



Τρομερή σύμπτωση! και εγώ πάω στις 21 του μήνα!

Κι εγώ με ένα φίλο μου 21 μπαίνουμε (Κουτλουμουσίου)...αλλά για τρεις μέρες μόνο δυστυχώς...(Δουλειές γαρ)...

Αφού μπαίνουμε την ίδια μέρα και μοιραζόμαστε και την ιστορία της πρώτης φοράς, μήπως να συναντιόμασταν, να σφίγγαμε ο ένας το χέρι του άλλου και να ακολουθούσαμε ο καθένας τον δρόμο του? Ετσι κι αλλιώς τα προγράμματά μας είναι άσχετα.

Καλό είναι νομίζω να μην χάνονται τέτοιες ευκαιρίες και συμπτώσεις.

Εννοείται πως όχι
Λοιπόν εγώ με ένα φίλο φεύγουμε με το ΚΤΕΛ, Σάββατο βράδυ 20 του μήνα, αλλάζουμε το πρωί λεωφορείο για Ουρανούπολη και μάλλον 08:45 (αν θυμάμαι καλά) φεύγουμε για Δάφνη. Πρώτη μέρα Κουτλουμούσι και Δεύτερη Παντοκράτορος. Τώρα πώς θα συναντηθούμε δεν έχω ιδέα