η σωτηρία της ψυχής...

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου με όλους σας , ίσως περισσότερο με αυτούς που έχουν επισκεφθεί το Άγιο Όρος.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια της παραμονής μου σε κάποιο από τα μοναστήρια αισθάνομαι ιδιαίτερα αγχωμένος , προβληματισμένος και έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί μοναχοί είναι ιδιαίτερα απόμακροι. Επίσης πολλοί μοναχοί δείχνουν μια ιδιαίτερη απαξίωση για οτιδήποτε συμβαίνει σ' αυτή τη ζωή . Φαίνεται μια αγωνιώδης πολλές φορές προσπάθεια να φτάσουν στο τέρμα του δρόμου να παραδώσουν ψυχή . Νομίζω ότι πολλές φορές με τη λογική αυτή χάνουν πράγματα ουσίας που θα μπορούσαν να δώσουν πνευματική ανάταση στον κόσμο.
Πολλές φορές εμείς οι λαικοί νομίζω ότι είναι λογικό να μη καταννοούμε σωστά τον απόλυτο προορισμό αλλά πιστεύω ότι η σωστή προσέγγιση είναι κάπου στη μεση.

Είναι το πέρασμα απ΄αυτή τη ζωή ένας αγώνας δρόμου με στόχο αυτό τον προορισμό;;;
Όσα συμβαίνουν στη ζωή μας έχουν πραγματική αξία και καθετί αποτελεί ένα σκαλοπάτι;;;


Αναφέρω αυτά γιατί πράγματι μέσα σ' αυτό τον άγιο τόπο έχω αισθανθεί μερικές φορές πίεση και άγχος τέτοιο που να με κάνουν να θέλω να φύγω.
Μήπως εγώ δεν είμαι εντάξει;;;

[petrosathonas]

Αγαπητέ Στέφανε,
μήπως αμέσως μετά την έξοδό σου από το Άγιο Όρος, όταν ακόμα ήσουν στην Ουρανούπολη, ένοιωσες το αντίθετο, δηλαδή έντονη επιθυμία να ήσουν πάλι μέσα?

[vasilikirimp]

Θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου με όλους σας , ίσως περισσότερο με αυτούς που έχουν επισκεφθεί το Άγιο Όρος.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια της παραμονής μου σε κάποιο από τα μοναστήρια αισθάνομαι ιδιαίτερα αγχωμένος , προβληματισμένος και έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί μοναχοί είναι ιδιαίτερα απόμακροι. Επίσης πολλοί μοναχοί δείχνουν μια ιδιαίτερη απαξίωση για οτιδήποτε συμβαίνει σ' αυτή τη ζωή . Φαίνεται μια αγωνιώδης πολλές φορές προσπάθεια να φτάσουν στο τέρμα του δρόμου να παραδώσουν ψυχή . Νομίζω ότι πολλές φορές με τη λογική αυτή χάνουν πράγματα ουσίας που θα μπορούσαν να δώσουν πνευματική ανάταση στον κόσμο.
Πολλές φορές εμείς οι λαικοί νομίζω ότι είναι λογικό να μη καταννοούμε σωστά τον απόλυτο προορισμό αλλά πιστεύω ότι η σωστή προσέγγιση είναι κάπου στη μεση.

Είναι το πέρασμα απ΄αυτή τη ζωή ένας αγώνας δρόμου με στόχο αυτό τον προορισμό;;;
Όσα συμβαίνουν στη ζωή μας έχουν πραγματική αξία και καθετί αποτελεί ένα σκαλοπάτι;;;


Αναφέρω αυτά γιατί πράγματι μέσα σ' αυτό τον άγιο τόπο έχω αισθανθεί μερικές φορές πίεση και άγχος τέτοιο που να με κάνουν να θέλω να φύγω.
Μήπως εγώ δεν είμαι εντάξει;;;

Θεωρώ καταληκτική επιτέλους έκφραση - αυτό ακριβώς, που πιστεύω ότι έχουν αισθανθεί αρκετοί απο εμάς - μέσα σε μοναστήρια ( για το Άγιο Όρος δε μπορώ να εκφέρω άποψη )αλλά ακόμη και διαβάζοντας κείμενα....................

ναι ,ακούγεται υπερβολικό ; πως μπορούμε να κατανοήσουμε τη διαδικασία να φτάσουμε στο τέρμα του δρόμου και να παραδώσουμε ψυχή χωρίς όμως να έχουμε υποτιμήσει και να απαξιώσουμε αυτά που είναι τριγύρω μας - μιλάμε πάντα για εμάς τους λαικούς.

Ευχαριστώ που αι οι δυο σας ανοίξατε αυτό που πραγματικά σας κάνει να αναρωτιέστε , να έχετε ερωτηματικά......πραγματικά θα χαιρόμουν να παρακολουθήσω μια συζήττηση που θα βοηθήσει και εμένα να λειτουργήσω χριστιανικά δίχως αποκλεισμούς όμως μέσα στη ζωή.

[nikolaos-9]

Κατά τη γνώμη μου είναι το υπαρξιακό άγχος αυτό που μας διακατέχει τη στιγμή που βρισκόμαστε σε έναν ιερό τόπο και μας γεμίζει συναισθήματα απογοήτευσης.
Είναι η δική μας πνευματική ανωριμότητα που μας μπερδεύει το νού και μας οδηγεί σε μία σύγχυση που, όχι μόνο οφελημένοι δε φεύγουμε, αλλά πολλές φορές σκανδαλισμένοι. Θα μας ενοχλήσει η συμπεριφορά ενός μοναχού π.χ. ή ενός λαϊκού που παραβρίσκεται εκεί. Κι αυτό λόγω της δικής μας σύγχυσης, όχι πως φταίνε οι άλλοι άνθρωποι. Εάν εμείς έχουμε σχηματισμένη μιά εικόνα Α (γιά το μοναχισμό εν προκειμένω) και προκύψει μιά άλλη εικόνα, αμέσως αντιδρούμε και γεμίζουμε το μυαλό μας ερωτηματικά.

Νομίζω πως με την προσευχή και την πνευματική προσπάθεια ο νούς ξεκαθαρίζει τα πράγματα, τις πεποιθήσεις και τα ερωτηματικά που τον βασανίζουν και με τη χάρη του Θεού ενισχύεται η πίστη και αισθανόμαστε ηρεμία και σιγουριά.


Χρόνια πολλά σε όλους.

[ANTREAS]

εγω ακομα δεν εχω νιωσει αυτο που λες στεφανε.σε καταλαβαινω ομως..εννοειτε οτι ειναι δυσκολο να σου μιλησουν ολοι οι μοναχοι αλλα εγω αρκουμε στο να μιλαω με τον πνευματικο μου μονο και με ελαχιστους μοναχους ακομα.μην ξεχναμε οτι εχουν και αυτοι πολλες ασχολιες..μηπως σε κανει να αισθανεσαι αυτην την πιεση και αυτο το ανχος ο εξω απο δω?να ρωτησω και εγω κατι?εχει νιωσει κανενας που εχει επισκεφθει το ορος κατα την διαρκεια της παραμονης του μεσα να αισθανθει λιγο πιο εντονο τον πολεμο με τον εξω απο εδω?

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Αγαπητέ Στέφανε,
μήπως αμέσως μετά την έξοδό σου από το Άγιο Όρος, όταν ακόμα ήσουν στην Ουρανούπολη, ένοιωσες το αντίθετο, δηλαδή έντονη επιθυμία να ήσουν πάλι μέσα?

φίλε Πέτρο κάθε φορά που βγαίνω από το ΑΟ έχω τρελλή επιθυμία να ξαναμπώ...πίστεψέ με ,κάθεφορά και πρινα ακόμη πατήσω το πόδι μου στην Ουρανούπολη , σχδιάζω την επόμενη...

[filotas]

Θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου με όλους σας , ίσως περισσότερο με αυτούς που έχουν επισκεφθεί το Άγιο Όρος.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια της παραμονής μου σε κάποιο από τα μοναστήρια αισθάνομαι ιδιαίτερα αγχωμένος , προβληματισμένος και έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί μοναχοί είναι ιδιαίτερα απόμακροι. Επίσης πολλοί μοναχοί δείχνουν μια ιδιαίτερη απαξίωση για οτιδήποτε συμβαίνει σ' αυτή τη ζωή . Φαίνεται μια αγωνιώδης πολλές φορές προσπάθεια να φτάσουν στο τέρμα του δρόμου να παραδώσουν ψυχή . Νομίζω ότι πολλές φορές με τη λογική αυτή χάνουν πράγματα ουσίας που θα μπορούσαν να δώσουν πνευματική ανάταση στον κόσμο.
Πολλές φορές εμείς οι λαϊκοί νομίζω ότι είναι λογικό να μη κατανοούμε σωστά τον απόλυτο προορισμό αλλά πιστεύω ότι η σωστή προσέγγιση είναι κάπου στη μέση.

Είναι το πέρασμα απ΄αυτή τη ζωή ένας αγώνας δρόμου με στόχο αυτό τον προορισμό;;;
Όσα συμβαίνουν στη ζωή μας έχουν πραγματική αξία και καθετί αποτελεί ένα σκαλοπάτι;;;


Αναφέρω αυτά γιατί πράγματι μέσα σ' αυτό τον άγιο τόπο έχω αισθανθεί μερικές φορές πίεση και άγχος τέτοιο που να με κάνουν να θέλω να φύγω.
Μήπως εγώ δεν είμαι εντάξει;;;

Αγαπητέ Στέφανε, είναι θέμα προτεραιοτήτων, αυτό που αισθάνθηκες, αλλά το ερμήνευσες λάθος. Οι μοναχοί δεν αισθάνονται καμιά απαξία για τον κόσμο, αλλά μόνο για την αμαρτία. Όμως βάζουν διαφορετικές προτεραιότητες ακολουθώντας αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος "όλα μπορώ να τα κάνω, αλλά δεν με συμφέρουν όλα".

Οι μοναχοί, λοιπόν, δεν αισθάνονται απαξία για το Γάμο, αλλά επιλέγουν την αγαμία. Δεν απορρίπτουν ως αμαρτωλά τα υλικά αγαθά, αλλά επιλέγουν να μην τ' αποκτήσουν. Δεν αισθάνονται καμιά αγωνία να φτάσουν στο τέρμα, αντίθετα αγωνίζονται με ειρήνη ψυχική για να φτάσουν σε αίσιο τέρμα, όποτε κι αν έρθει αυτό, σύμφωνα με όσα μας είπε ο Χριστός και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Κανείς δε βιάζεται να φτάσει στο τέρμα, αφού κανείς πραγματικός αγωνιστής του Χριστού δεν αισθάνεται ότι έχει αξιοποιήσει αρκετά το χρόνο που του δόθηκε για να προετοιμαστεί.

Ο δρόμος αυτός, όπως είπε και ο Χριστός δεν είναι για τον καθένα, αλλά γι αυτούς που έχουν λάβει από το Θεό την ευλογία αυτή.

Εμείς, όμως που επιλέξαμε να παραμείνουμε στον κόσμο και να κάνουμε οικογένεια, έχουμε βάλει τις σωστές προτεραιότητες στη ζωή μας; Ασχολούμαστε κατά προτεραιότητα μ' αυτά που συμφέρουν την ψυχή μας ή έχουμε σκορπίσει τη ζωή μας σε μέριμνες βιοτικές;

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Γνωρίζω μοναχούς που την ώρα της πeρισυλλογής την περνούν στο σημείο όπου επιθυμούν να ταφούν , προσευχόμενοι και αναμένοντας...δεν είναι λίγο ακραίο;

[filotas]

Η μνήμη θανάτου είναι βασικό συστατικό της πνευματικής ζωής κάθε Χριστιανού. Μας θυμίζει ότι σ' αυτό τον κόσμο είμαστε προσωρινοί και πρέπει να έχουμε ανά πάσα στιγμή έτοιμες τις βαλίτσες για αναχώρηση. Η σκέψη αυτή βοηθά πολύ στο σωστό καθορισμό των προτεραιοτήτων, όπως ανέφερα παραπάνω.

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

Η μνήμη θανάτου είναι βασικό συστατικό της πνευματικής ζωής κάθε Χριστιανού. Μας θυμίζει ότι σ' αυτό τον κόσμο είμαστε προσωρινοί και πρέπει να έχουμε ανά πάσα στιγμή έτοιμες τις βαλίτσες για αναχώρηση. Η σκέψη αυτή βοηθά πολύ στο σωστό καθορισμό των προτεραιοτήτων, όπως ανέφερα παραπάνω.

Συμφωνώ ότι είμαστε προσωρινοί σε τούτο τον κόσμο . Ο στίβος της μάχης είναι η ζωή που ζούμε και πάνω στο στίβο αυτόν αγωνιζόμαστε μέχρι να έρθει το τέλος .
Επειδή όμως όλοι οι άνθρωποι και σαφώς πολλοί επισκέπτες του ΑΟ δεν είναι τόσο δουλεμένοι πνευματικά είναι λογικό να δυσκολεύονται να καταννοήσουν και κατά συνέπεια να αποδεχθούν μια τέτοια λογική .
Με τις ακαλλιέργητες ψυχές που ποθούν κι αγωνιούν ταυτόχρονα τί γίνεται ;;;