ΠΕΡΑΣΕ κάποτε από το λογισμό του Μεγάλου Αντωνίου σε τίνος τάχα αγίου μέτρα να είχε φτάσει. Ο Θεός όμως, που ήθελε να του ταπεινώση το λογισμό, του φανέρωσε μια νύχτα στ’ όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο μπαλωματής, που είχε ένα μικρομάγαζο σ’ ένα παράμερο δρόμο της Αλεξανδρείας.
Μόλις ξημέρωσε, ο Όσιος πήρε το ραβδάκι του και ξεκίνησε για την πόλι. ’Ηθελε να γνωρίση από κοντά τον περίφημο μπαλωματή και να ιδή τις αρετές του. Με πολλή δυσκολία ανακάλυψε το μαγαζάκι του, μπήκε μέσα, κάθισε πλάϊ του στον πάγκο κι άρχισε να τον ρωτά για τη ζωή του.
Ο απλοϊκός άνθρωπος, που δε του πήγαινε ο νους ποιός μπορούσε να ήταν εκείνος ο γερο-καλόγερος που ήλθε τόσο ξαφνικά να τον εξετάση, χωρίς να πάρη τα μάτια του από το παπούτσι που μπάλωνε, του αποκρίθηκε αργά-αργά με ηρεμία:
- Δεν ξέρω, Αββά μου, να έχω κάνει ποτέ κανένα καλό. Κάθε πρωϊ σηκώνομαι, κάνω την προσευχή μου κι αρχίζω τη δουλειά μου. Λέω όμως πρώτα στο λογισμό μου, πως όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτή την πόλι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, θα σωθούν και μόνο εγώ θα καταδικαστώ για τις πολλές μου αμαρτίες. Κι όταν το βράδυ πάω να πλαγιάσω, πάλι το ίδιο συλλογίζομαι.
Ο Όσιος σηκώθηκε με θαυμασμό, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε με συγκίνηση:
- Συ, αδελφέ μου, σαν καλός έμπορος, κέρδισες τον πολύτιμο μαργαρίτη άκοπα. Εγώ γέρασα στην έρημο, ίδρωσα και κόπιασα, μα δεν έφτασα την ταπεινοσύνη σου.
Ιστορίες από το Γεροντικό
Συντονιστής: Συντονιστές
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
ΕΝΑΣ ευλαβής Μοναχός, όταν κάποιος του ζητούσε μια εξυπηρέτησι, για να είναι πρόθυμος να την δώση, έλεγε στον εαυτό του:
- Ο Κύριος σου σε διατάζει• κάνε αμέσως αυτό που ζητεί.
Αν ερχόταν σε λίγο άλλος, να τον επιφορτίση με πιο δύσκολη δουλεία, ψιθύριζε:
- Είναι ο αδελφός του Κυρίου σου• πρέπει να τον ακούσης.
Καμμιά φορά συνέβαινε να τον προστάζη κι ο μικρότερος του. Τότε γινόταν πιο πρόθυμος.
- Υπάκουσε γρήγορα στον γυιό του Κυρίου σου, ταπεινέ, έλεγε στον εαυτό του.
Έτσι εξυπηρετούσε όλους με πολλή ταπείνωσι κι έφτασε σε μεγάλα μέτρα αρετής.
- Ο Κύριος σου σε διατάζει• κάνε αμέσως αυτό που ζητεί.
Αν ερχόταν σε λίγο άλλος, να τον επιφορτίση με πιο δύσκολη δουλεία, ψιθύριζε:
- Είναι ο αδελφός του Κυρίου σου• πρέπει να τον ακούσης.
Καμμιά φορά συνέβαινε να τον προστάζη κι ο μικρότερος του. Τότε γινόταν πιο πρόθυμος.
- Υπάκουσε γρήγορα στον γυιό του Κυρίου σου, ταπεινέ, έλεγε στον εαυτό του.
Έτσι εξυπηρετούσε όλους με πολλή ταπείνωσι κι έφτασε σε μεγάλα μέτρα αρετής.
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
ΟΠΟΙΟΣ απόκτησε ταπεινοφροσύνη, γράφει ο Αββάς Ησαϊας, ο Αναχωρητής, δεν έχει γλώσσα για να ελέγχη τον πλησίον του ούτε μάτια για να κυττάζη τα ελαττώματα του ούτε αυτιά για ν’ ακούση όσα δεν ωφελούν την ψυχή του. Ο ταπεινόφρων δνε έχει με κανένα διαφορές, προσέχει τον εαυτό του και κλαίει τις αμαρτίες του. Είναι ειρηνικός και τηρεί με ακρίβεια όλες τις θείες εντολές.
Αλλού πάλι συμβουλεύει:
Συνήθισε τη γλώσσα σου, αδελφέ, να λέγη εύκολα «συγχώρησον» και γρήγορα θα γεννηθή στην καρδιά σου ταπεινοσύνη. Αγάπησε αυτή την αρετή και είναι ικανή να σε προφυλάξη από πολλές αμαρτίες.
Γράφει ακόμη και τούτο το χαρακτηριστικό:
Αν κατορθώσης να τρως μόνο μια φορά την εβδομάδα, Μοναχέ, και να βασανίζης το σώμα σου με υπερβολικές ασκήσεις, χωρίς ταπείνωσι, πάνε χαμένοι όλοι σου οι κόποι.
Αλλού πάλι συμβουλεύει:
Συνήθισε τη γλώσσα σου, αδελφέ, να λέγη εύκολα «συγχώρησον» και γρήγορα θα γεννηθή στην καρδιά σου ταπεινοσύνη. Αγάπησε αυτή την αρετή και είναι ικανή να σε προφυλάξη από πολλές αμαρτίες.
Γράφει ακόμη και τούτο το χαρακτηριστικό:
Αν κατορθώσης να τρως μόνο μια φορά την εβδομάδα, Μοναχέ, και να βασανίζης το σώμα σου με υπερβολικές ασκήσεις, χωρίς ταπείνωσι, πάνε χαμένοι όλοι σου οι κόποι.
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΒΟΣΧΟΙΝΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ
Στην ίδια Σκήτη της Αγίας Άννας, ό Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί.
Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.
Ό αδελφός Προκόπιος είχε χάρισμα από το Θεό λάβει να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το όποιο δεν αποχωριζόταν ποτέ.
Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, πού δεν μπορούσε να βρει κανένα για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.
Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ' αυτόν γέροντας ό όποιος του είπε: «Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; τι σε απασχολεί; Ό Προκόπιος του απάντησε: «τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πώς είμαι λίγο φάλτσος». Ό ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι' αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καημένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ό καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι».
«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ό Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!». Τότε ό ασπρογένης του είπε: «Ή πληρωμή ή δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό πού λέτε ευχή και θα σε μάθω 'γώ, ότι θέλεις».
Ό Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πώς ό φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, άλλα ό παμπόνηρος Δαίμονας, πού ήθελε νά τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Υπάγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές και οι καλοσύνες σου» κι ό Δαίμονας έγινε άφαντος.
Άπ' αυτό μαθαίναμε πόσο ό Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι το όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, ή οποία καίει τον Δαίμονα. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και πέφτουν στον εγωισμό και την υπερηφάνεια!
Πηγή Ζωής
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΒΟΣΧΟΙΝΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ
Στην ίδια Σκήτη της Αγίας Άννας, ό Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί.
Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.
Ό αδελφός Προκόπιος είχε χάρισμα από το Θεό λάβει να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το όποιο δεν αποχωριζόταν ποτέ.
Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, πού δεν μπορούσε να βρει κανένα για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.
Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ' αυτόν γέροντας ό όποιος του είπε: «Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; τι σε απασχολεί; Ό Προκόπιος του απάντησε: «τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πώς είμαι λίγο φάλτσος». Ό ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι' αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καημένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ό καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι».
«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ό Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!». Τότε ό ασπρογένης του είπε: «Ή πληρωμή ή δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό πού λέτε ευχή και θα σε μάθω 'γώ, ότι θέλεις».
Ό Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πώς ό φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, άλλα ό παμπόνηρος Δαίμονας, πού ήθελε νά τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Υπάγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές και οι καλοσύνες σου» κι ό Δαίμονας έγινε άφαντος.
Άπ' αυτό μαθαίναμε πόσο ό Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι το όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, ή οποία καίει τον Δαίμονα. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και πέφτουν στον εγωισμό και την υπερηφάνεια!
Πηγή Ζωής
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ (1880 - 1967)
Στην Καλύβη του «Αγίου Σπυρίδωνος» έγινε Μοναχός και πήρε το όνομα Γαβριήλ και υστέρα από πολλά χρόνια υπακοής, στους Γεροντάδες του, έγινε Διάκονος, Πρεσβύτερος και Πνευματικός. Κατόπιν προσκλήσεως του Επίσκοπου Κορίνθου, με την ευλογία του Γέροντα του, πήγε στην Κόρινθο. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια, με την εξομολόγηση, τη πνευματική νουθεσία, άλλα και το παράδειγμα της πνευματικής του ζωής και πολιτείας, βοήθησε τους χριστιανούς να βρούνε το δρόμο του Θεού, το δρόμο της κατά Θεόν ζωής και της καθόλου αρετής.
Με το δικό του παράδειγμα, τη νηστεία, την εγκράτεια, την προσευχή, την ταπείνωση και κάθε άλλο είδος αρετής, πού πρέπει να έχει κάθε χριστιανός για να φτάσει στην κορωνίδα των αρετών πού είναι ή αγάπη, χωρίς την οποία δεν μπορεί ό άνθρωπος να λέγεται και να είναι χριστιανός και δε θ' αξιωθεί ποτέ να δει το πρόσωπο του Θεού, γι' αυτό έλεγε ό αείμνηστος αυτός Γέρο - Παπα - Γαβριήλ: — Ό άνθρωπος, αν κάθε μέρα κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια, το Σώμα και Αίμα του Δεσπότη Χριστού, όλη την περιουσία του να δώσει ελεημοσύνη, από τη νηστεία και τις μετάνοιες αν στεγνώσει και γίνει πετσί και κόκαλο σχέτος σκελετός, αν δεν αποκτήσει αγάπη προς το Θεό και τους ανθρώπους και σ' όλη τη φύση, δεν έκανε τίποτε και δε θα τύχει ποτέ του ελέους και των οικτιρμών του Θεού, όπως μας διδάσκει και ό μεγάλος εκείνος των Εθνών απόστολος Παύλος, ό οποίος έχει πλέξει το εγκώμιο της μεγάλης αυτής αρετής πού λέγεται αγάπη και έγραφε στους Κορίνθιους: «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πασάν την γνώσιν, και εάν έχω την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δεν μη έχω ουδέν ειμί, και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, άγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» και όλο το Κεφάλαιο τούτο είναι ένας συνεχής ύμνος της αρετής της αγάπης. (Α' Κορ. ΙΓ' 1-3).
Γεμάτος αγάπη ό Γέρο - Παπα - Γαβριήλ, υστέρα από 35 ολόκληρα χρόνια ιεραποστολικής ζωής, επέστρεψε στη Μετάνοια του, στη Νέα Σκήτη όπου ό Γέροντας των Παπακυριλλαίων Γεράσιμος Μοναχός τον έκαμε μεγαλόσχημο Μοναχό με το ίδιο όνομα Γαβριήλ γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.
Τότε ό κατά σάρκα αδελφός του Παπα - Νεόφυτος κι εκείνος Πνευματικός, κάλεσε και τον γέροντα Πνευματικό Παπα - Γαβριήλ Λευτεριώτη, ό οποίος, μ' όλη την αδελφική αγάπη, πήγε κοντά στον ασθενή και σαν έμπειρος Πνευματικός; όταν του είπε για το χαρτί, ρώτησε το Μοναχό Κύριλλο να του πει τι ακριβώς βλέπει. Ό ασθενής είπε, πώς στα δεξιά βλέπει δυο λευκοφόρους Αγγέλους και στα αριστερά ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ψυχή του πολλοί Δαίμονες, ό ένας από τους οποίους με την ουρά του γύριζε σύντομα και έπαιζε με το κομβοσχοίνι του ησυχαστή Γέροντα Ιωσήφ, πού βρίσκονταν κι αυτός εκεί.
Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, παρεκάλεσε όλους τους αδελφούς να βγουν έξω από το δωμάτιο του ασθενή και ρώτησε για δεύτερη φορά το Μοναχό Κύριλλο να του πει τα κρυπτά της καρδίας του.
Αφού ό ασθενής τα είπε όλα, τότε τον ρώτησε αν το χαρτί είναι ακόμα κολλημένο στον ωμό του. Ό ασθενής απάντησε πώς και πάλι το χαρτί είναι κολλημένο εκεί που αρχικά το αισθανόταν.
Ό Πνευματικός τότε είπε στον Μοναχό Κύριλλο να ρωτήσει το φύλακα Άγγελο, να του ειπεί εκείνος τι γράφει το χαρτί. Ό Μοναχός Κύριλλος γύρισε προς τους Αγγέλους και τους μίλησε σε γλώσσα, πού ό Πνευματικός δεν καταλάβαινε ούτε μια λέξη άπ' αυτά πού έλεγε. Κι ό Άγγελος του απαντούσε στην ίδια γλώσσα. Τότε ό Παπα - Γαβριήλ, έβαλε το πετραχήλι επάνω στον ασθενή και τον ρώτησε τι του είπε ό Άγγελος ότι γράφει το χαρτί; Κι ό Μοναχός Κύριλλος του είπε δυο αμαρτίες πού αυτός πρώτα δε θυμότανε να τις πει.
Ό Πνευματικός αφού του είπε αυτά, διάβασε τη συγχωρετική ευχή, κι όταν τελείωσε πήρε το πετραχήλι κι ό ασθενής είπε στον Πνευματικό, πώς το χαρτί κόλλησε πάνω στο πετραχήλι και σβήσανε τα αμαρτήματα του, πού ήτανε γραμμένα σ' αυτό και με το λόγο αυτόν, παρέδωκε το πνεύμα και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο των μακαρίων.
Ή πείρα και διάκριση του Πνευματικού, βοήθησε τον αδελφό Κύριλλο να εξομολογηθεί και να καθαρισθεί από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, με διερμηνέα και βοηθό τον Άγγελο φύλακα της ψυχής.
Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, στην Κόρινθο έζησε 28 χρόνια πνευματική ζωή, με παντός είδους εγκράτεια και έκτισε εκεί τον ωραιότατο, ευρύχωρο και περικαλλή Ναό του Αγίου Νικολάου.
Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και έφτασε ό καιρός της εκδημίας του, προείδε και προείπε το θάνατο του και δυο μέρες πριν να φύγει οριστικά από τον κόσμο τούτο, όπως μου είπε ό υποτακτικός του πνευματικός Ιερομόναχος Σπυρίδων, κάλεσε τους Πατέρες και αδελφούς της Σκήτης, από τους οποίους έλαβε και έδωκε συγχωρέσει, ευλόγησε τη Σκήτη και παρεκάλεσε με θερμή πίστη, δέηση και δάκρυα το Θεό, να χαρίσει την ευλογία Του, στη Συνοδεία του, σ' ολόκληρη τη Σκήτη και όλους τους αδελφούς να τους αξιώσει να αποκτήσουν την αρετή της αγάπης.
Έτσι, μετά άπ' αυτά, με τη γαλήνη και λάμψη της αρετής και της καλοσύνης στο πρόσωπο του, πλήρης ήμερων παρέδωκε τη μακαριά του ψυχή στα χέρια του Δεσπότη Χριστού και πέταξε σαν πουλάκι στα ουράνια θεία Σκηνώματα το 1967 σωτήριο έτος.
Τους κόπους και την αρετή του Γέροντα αυτού Παπα - Γαβριήλ, βράβευσε ό Πανάγαθος Θεός και του έδωκε συνοδεία ή οποία συνεχίζει την Παράδοση των Πατέρων, δοξάζει το Θεό, τιμάει τη Σκήτη και ολόκληρο το Περιβόλι της Παναγίας μας, ό τούτου διάδοχος Γέρων Σπυρίδων πνευματικός, με την ευλαβέστατη συνοδεία του
Πηγή Ζωής
Στην Καλύβη του «Αγίου Σπυρίδωνος» έγινε Μοναχός και πήρε το όνομα Γαβριήλ και υστέρα από πολλά χρόνια υπακοής, στους Γεροντάδες του, έγινε Διάκονος, Πρεσβύτερος και Πνευματικός. Κατόπιν προσκλήσεως του Επίσκοπου Κορίνθου, με την ευλογία του Γέροντα του, πήγε στην Κόρινθο. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια, με την εξομολόγηση, τη πνευματική νουθεσία, άλλα και το παράδειγμα της πνευματικής του ζωής και πολιτείας, βοήθησε τους χριστιανούς να βρούνε το δρόμο του Θεού, το δρόμο της κατά Θεόν ζωής και της καθόλου αρετής.
Με το δικό του παράδειγμα, τη νηστεία, την εγκράτεια, την προσευχή, την ταπείνωση και κάθε άλλο είδος αρετής, πού πρέπει να έχει κάθε χριστιανός για να φτάσει στην κορωνίδα των αρετών πού είναι ή αγάπη, χωρίς την οποία δεν μπορεί ό άνθρωπος να λέγεται και να είναι χριστιανός και δε θ' αξιωθεί ποτέ να δει το πρόσωπο του Θεού, γι' αυτό έλεγε ό αείμνηστος αυτός Γέρο - Παπα - Γαβριήλ: — Ό άνθρωπος, αν κάθε μέρα κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια, το Σώμα και Αίμα του Δεσπότη Χριστού, όλη την περιουσία του να δώσει ελεημοσύνη, από τη νηστεία και τις μετάνοιες αν στεγνώσει και γίνει πετσί και κόκαλο σχέτος σκελετός, αν δεν αποκτήσει αγάπη προς το Θεό και τους ανθρώπους και σ' όλη τη φύση, δεν έκανε τίποτε και δε θα τύχει ποτέ του ελέους και των οικτιρμών του Θεού, όπως μας διδάσκει και ό μεγάλος εκείνος των Εθνών απόστολος Παύλος, ό οποίος έχει πλέξει το εγκώμιο της μεγάλης αυτής αρετής πού λέγεται αγάπη και έγραφε στους Κορίνθιους: «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των Αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πασάν την γνώσιν, και εάν έχω την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δεν μη έχω ουδέν ειμί, και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, άγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» και όλο το Κεφάλαιο τούτο είναι ένας συνεχής ύμνος της αρετής της αγάπης. (Α' Κορ. ΙΓ' 1-3).
Γεμάτος αγάπη ό Γέρο - Παπα - Γαβριήλ, υστέρα από 35 ολόκληρα χρόνια ιεραποστολικής ζωής, επέστρεψε στη Μετάνοια του, στη Νέα Σκήτη όπου ό Γέροντας των Παπακυριλλαίων Γεράσιμος Μοναχός τον έκαμε μεγαλόσχημο Μοναχό με το ίδιο όνομα Γαβριήλ γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.
Τότε ό κατά σάρκα αδελφός του Παπα - Νεόφυτος κι εκείνος Πνευματικός, κάλεσε και τον γέροντα Πνευματικό Παπα - Γαβριήλ Λευτεριώτη, ό οποίος, μ' όλη την αδελφική αγάπη, πήγε κοντά στον ασθενή και σαν έμπειρος Πνευματικός; όταν του είπε για το χαρτί, ρώτησε το Μοναχό Κύριλλο να του πει τι ακριβώς βλέπει. Ό ασθενής είπε, πώς στα δεξιά βλέπει δυο λευκοφόρους Αγγέλους και στα αριστερά ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ψυχή του πολλοί Δαίμονες, ό ένας από τους οποίους με την ουρά του γύριζε σύντομα και έπαιζε με το κομβοσχοίνι του ησυχαστή Γέροντα Ιωσήφ, πού βρίσκονταν κι αυτός εκεί.
Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, παρεκάλεσε όλους τους αδελφούς να βγουν έξω από το δωμάτιο του ασθενή και ρώτησε για δεύτερη φορά το Μοναχό Κύριλλο να του πει τα κρυπτά της καρδίας του.
Αφού ό ασθενής τα είπε όλα, τότε τον ρώτησε αν το χαρτί είναι ακόμα κολλημένο στον ωμό του. Ό ασθενής απάντησε πώς και πάλι το χαρτί είναι κολλημένο εκεί που αρχικά το αισθανόταν.
Ό Πνευματικός τότε είπε στον Μοναχό Κύριλλο να ρωτήσει το φύλακα Άγγελο, να του ειπεί εκείνος τι γράφει το χαρτί. Ό Μοναχός Κύριλλος γύρισε προς τους Αγγέλους και τους μίλησε σε γλώσσα, πού ό Πνευματικός δεν καταλάβαινε ούτε μια λέξη άπ' αυτά πού έλεγε. Κι ό Άγγελος του απαντούσε στην ίδια γλώσσα. Τότε ό Παπα - Γαβριήλ, έβαλε το πετραχήλι επάνω στον ασθενή και τον ρώτησε τι του είπε ό Άγγελος ότι γράφει το χαρτί; Κι ό Μοναχός Κύριλλος του είπε δυο αμαρτίες πού αυτός πρώτα δε θυμότανε να τις πει.
Ό Πνευματικός αφού του είπε αυτά, διάβασε τη συγχωρετική ευχή, κι όταν τελείωσε πήρε το πετραχήλι κι ό ασθενής είπε στον Πνευματικό, πώς το χαρτί κόλλησε πάνω στο πετραχήλι και σβήσανε τα αμαρτήματα του, πού ήτανε γραμμένα σ' αυτό και με το λόγο αυτόν, παρέδωκε το πνεύμα και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο των μακαρίων.
Ή πείρα και διάκριση του Πνευματικού, βοήθησε τον αδελφό Κύριλλο να εξομολογηθεί και να καθαρισθεί από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, με διερμηνέα και βοηθό τον Άγγελο φύλακα της ψυχής.
Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, στην Κόρινθο έζησε 28 χρόνια πνευματική ζωή, με παντός είδους εγκράτεια και έκτισε εκεί τον ωραιότατο, ευρύχωρο και περικαλλή Ναό του Αγίου Νικολάου.
Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και έφτασε ό καιρός της εκδημίας του, προείδε και προείπε το θάνατο του και δυο μέρες πριν να φύγει οριστικά από τον κόσμο τούτο, όπως μου είπε ό υποτακτικός του πνευματικός Ιερομόναχος Σπυρίδων, κάλεσε τους Πατέρες και αδελφούς της Σκήτης, από τους οποίους έλαβε και έδωκε συγχωρέσει, ευλόγησε τη Σκήτη και παρεκάλεσε με θερμή πίστη, δέηση και δάκρυα το Θεό, να χαρίσει την ευλογία Του, στη Συνοδεία του, σ' ολόκληρη τη Σκήτη και όλους τους αδελφούς να τους αξιώσει να αποκτήσουν την αρετή της αγάπης.
Έτσι, μετά άπ' αυτά, με τη γαλήνη και λάμψη της αρετής και της καλοσύνης στο πρόσωπο του, πλήρης ήμερων παρέδωκε τη μακαριά του ψυχή στα χέρια του Δεσπότη Χριστού και πέταξε σαν πουλάκι στα ουράνια θεία Σκηνώματα το 1967 σωτήριο έτος.
Τους κόπους και την αρετή του Γέροντα αυτού Παπα - Γαβριήλ, βράβευσε ό Πανάγαθος Θεός και του έδωκε συνοδεία ή οποία συνεχίζει την Παράδοση των Πατέρων, δοξάζει το Θεό, τιμάει τη Σκήτη και ολόκληρο το Περιβόλι της Παναγίας μας, ό τούτου διάδοχος Γέρων Σπυρίδων πνευματικός, με την ευλαβέστατη συνοδεία του
Πηγή Ζωής
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
Ο ΓΕΡΟ ΙΩΣΗΦ - ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΤΗ Ν. ΣΚΗΤΗ (1912)
Ένας από τους αγωνιστές στην κατά Θεόν ζωή και πολιτεία ήτανε και ό Γέρο - Ιωσήφ, ό οποίος επειδή τα τελευταία του χρόνια πέρασε στα ησυχαστήρια της Νέας Σκήτης, πήρε το όνομα Σπηλαιώτης.
Εμείς γνωρίσαμε πολύ καλά τον Γέροντα αυτό στην ερημωθείσα Σκήτη του Άγιου Βασιλείου, έμενε εκεί σε ένα από τα πολλά ησυχαστήρια με τη συνοδεία του το Γέρο Αρσένιο, το Μοναχό Έφραίμ, τον Μοναχό Ιωάννη Βλάχο και το αδελφό του κατά σάρκα Αθανάσιο. Πολλές φορές τον επισκεπτόμαστε και συνήθιζε πάντα να λέει ρητά της Αγίας Γραφής από τη Παλαιά Διαθήκη και κατέβαλε μεγάλον αγώνα για την κατάκτηση της νοερας προσευχής.
Σχεδόν κάθε μέρα ερχότανε ό Πατήρ Έφραίμ και επί ώρες συζητούσε με το Γέροντα μου για τη νοερά προσευχή και για επιτεύγματα πνευματικά.
Μετά ό Πατήρ Έφραίμ έγινε Ιερεύς έφυγε στον κόσμο και σύστησε γυναικείο Μοναστήρι στο Βόλο, άπ' εκεί πήγε στην Αμερική.
Ό δε Γέροντας του Ιωσήφ με την υπόλοιπη συνοδείας οπού προσετέθη και ό νέος Έφραίμ, σήμερα ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλόθεου και ό Ιερομόναχος Χαράλαμπος πού σήμερα βρίσκεται στο χιλιανδρίνο κελί «Μπουραζέρι», κατέβηκε στα Κατουνάκια κι άπ' εκεί στα ησυχαστήρια και σπήλαια της Νέας Σκήτης, όπου επιδόθηκε περισσότερο στην εργασία της νοεράς προσευχής και τελειώθη εν Κυρίω αγωνιζόμενος τον καλόν αγώνα της πνευματικής ζωής και ενάρετης πολιτείας.
Ας ευχηθούμε να μην εκλείψουν και σήμερα αυτού του είδους οί πνευματικοί αγωνιστές, γιατί είναι κρίμα να αρνείται κανείς τον κόσμο όλον και τελευταία από πνευματική ολιγωρία και απροσεξία να χάνει όλους του τους κόπους και να κινδυνεύει να χάσει και την ψυχή του από κενή και μάταιη δόξα και όνομα χωρίς χάρι. Κα! τούτο λέγω και γράφω, διότι ό μακαρίτης Γέρο - Ιωσήφ πολλές φορές μας έλεγε: «Αδελφοί μου, είναι καλύτερα οί άνθρωποι να μας βρίζουν και κακολογούν παρά να μας εγκωμιάζουν και επαινούν.
Ό Καλόγερος από τις κακολογίες και βρισιές δεν παθαίνει τίποτα, μάλλον καθαρίζεται και ψυχικά ωφελείται ενώ, από τους επαίνους και τα εγκώμια, μπορεί να πιστεύση ότι κάτι είναι, και τότε χάνει τα λογικά του και όλοι οί κόποι του πάνε χαμένοι, όπως έλεγε και ό άγιος Βαρσανούφιος ότι «από τη στιγμή πού ό άνθρωπος θα ψηφίσει τον εαυτό του ότι είναι τι, εξήλθε της πόλεως», δηλ. από τη στιγμή πού θα πιστέψει ότι κάτι είναι αμέσως εξέρχεται από τα όρια της αρετής και βρίσκεται στα όρια της πλάνης και στην περιοχή της κακίας», θυμάμαι αυτά τα λόγια του σα να ήταν χθες, διότι μου έκανε εντύπωση ό τρόπος με τον όποιον ερμήνευε πώς να αποφύγουμε την κενοδοξία και να αποκτήσομε την ταπείνωση, πού είναι το θεμέλιο όλων των αρετών. Ό Θεός να αναπαύσει την ψυχή του μακαρίτη Γέρο - Ιωσήφ.
Στη Νέα Σκήτη, θα βρούμε κι άλλους εργάτες της νοεράς προσευχής, της υπακοής και της καθόλα πνευματικής ζωής, όπως και αγιογράφους, οί οποίοι μαζί με τη χειροτεχνία καλλιεργούν και τον κήπο της καρδίας τους και καθαρίζουν αυτόν από τα βλαπτικά ζιζάνια, τα όποια είναι: Ό φθόνος, ή ζήλια, ή φιλοδοξία, ό εγωισμός και όλα τα πάθη πού μέρα - νύχτα πολεμούν τον άνθρωπο και περισσότερο τον Μοναχό. Για μας όλοι οί Πατέρες είναι βιαστές και άγιοι.
Πηγή Ζωής
Ένας από τους αγωνιστές στην κατά Θεόν ζωή και πολιτεία ήτανε και ό Γέρο - Ιωσήφ, ό οποίος επειδή τα τελευταία του χρόνια πέρασε στα ησυχαστήρια της Νέας Σκήτης, πήρε το όνομα Σπηλαιώτης.
Εμείς γνωρίσαμε πολύ καλά τον Γέροντα αυτό στην ερημωθείσα Σκήτη του Άγιου Βασιλείου, έμενε εκεί σε ένα από τα πολλά ησυχαστήρια με τη συνοδεία του το Γέρο Αρσένιο, το Μοναχό Έφραίμ, τον Μοναχό Ιωάννη Βλάχο και το αδελφό του κατά σάρκα Αθανάσιο. Πολλές φορές τον επισκεπτόμαστε και συνήθιζε πάντα να λέει ρητά της Αγίας Γραφής από τη Παλαιά Διαθήκη και κατέβαλε μεγάλον αγώνα για την κατάκτηση της νοερας προσευχής.
Σχεδόν κάθε μέρα ερχότανε ό Πατήρ Έφραίμ και επί ώρες συζητούσε με το Γέροντα μου για τη νοερά προσευχή και για επιτεύγματα πνευματικά.
Μετά ό Πατήρ Έφραίμ έγινε Ιερεύς έφυγε στον κόσμο και σύστησε γυναικείο Μοναστήρι στο Βόλο, άπ' εκεί πήγε στην Αμερική.
Ό δε Γέροντας του Ιωσήφ με την υπόλοιπη συνοδείας οπού προσετέθη και ό νέος Έφραίμ, σήμερα ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλόθεου και ό Ιερομόναχος Χαράλαμπος πού σήμερα βρίσκεται στο χιλιανδρίνο κελί «Μπουραζέρι», κατέβηκε στα Κατουνάκια κι άπ' εκεί στα ησυχαστήρια και σπήλαια της Νέας Σκήτης, όπου επιδόθηκε περισσότερο στην εργασία της νοεράς προσευχής και τελειώθη εν Κυρίω αγωνιζόμενος τον καλόν αγώνα της πνευματικής ζωής και ενάρετης πολιτείας.
Ας ευχηθούμε να μην εκλείψουν και σήμερα αυτού του είδους οί πνευματικοί αγωνιστές, γιατί είναι κρίμα να αρνείται κανείς τον κόσμο όλον και τελευταία από πνευματική ολιγωρία και απροσεξία να χάνει όλους του τους κόπους και να κινδυνεύει να χάσει και την ψυχή του από κενή και μάταιη δόξα και όνομα χωρίς χάρι. Κα! τούτο λέγω και γράφω, διότι ό μακαρίτης Γέρο - Ιωσήφ πολλές φορές μας έλεγε: «Αδελφοί μου, είναι καλύτερα οί άνθρωποι να μας βρίζουν και κακολογούν παρά να μας εγκωμιάζουν και επαινούν.
Ό Καλόγερος από τις κακολογίες και βρισιές δεν παθαίνει τίποτα, μάλλον καθαρίζεται και ψυχικά ωφελείται ενώ, από τους επαίνους και τα εγκώμια, μπορεί να πιστεύση ότι κάτι είναι, και τότε χάνει τα λογικά του και όλοι οί κόποι του πάνε χαμένοι, όπως έλεγε και ό άγιος Βαρσανούφιος ότι «από τη στιγμή πού ό άνθρωπος θα ψηφίσει τον εαυτό του ότι είναι τι, εξήλθε της πόλεως», δηλ. από τη στιγμή πού θα πιστέψει ότι κάτι είναι αμέσως εξέρχεται από τα όρια της αρετής και βρίσκεται στα όρια της πλάνης και στην περιοχή της κακίας», θυμάμαι αυτά τα λόγια του σα να ήταν χθες, διότι μου έκανε εντύπωση ό τρόπος με τον όποιον ερμήνευε πώς να αποφύγουμε την κενοδοξία και να αποκτήσομε την ταπείνωση, πού είναι το θεμέλιο όλων των αρετών. Ό Θεός να αναπαύσει την ψυχή του μακαρίτη Γέρο - Ιωσήφ.
Στη Νέα Σκήτη, θα βρούμε κι άλλους εργάτες της νοεράς προσευχής, της υπακοής και της καθόλα πνευματικής ζωής, όπως και αγιογράφους, οί οποίοι μαζί με τη χειροτεχνία καλλιεργούν και τον κήπο της καρδίας τους και καθαρίζουν αυτόν από τα βλαπτικά ζιζάνια, τα όποια είναι: Ό φθόνος, ή ζήλια, ή φιλοδοξία, ό εγωισμός και όλα τα πάθη πού μέρα - νύχτα πολεμούν τον άνθρωπο και περισσότερο τον Μοναχό. Για μας όλοι οί Πατέρες είναι βιαστές και άγιοι.
Πηγή Ζωής
-
g_aggelos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1474
- Εγγραφή: Πέμ Φεβ 24, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: Άγγελος @ Αθήνα
- Επικοινωνία:
Ο ΓΕΡΟ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ
Ό υποτακτικός του Πατρός Ιωακείμ, θεοφύλακτος Μοναχός, μετά το θάνατο του γέροντα του, είδε υπερφυσικά φαινόμενα πού προξενούν θείο φόβο και τρόμο.
α) Μια μέρα, εκεί πού έκανε τον κανόνα του —ιδιαίτερη προσευχή— όπως τον είχε παραδώσει ό γέροντας του, είδε ένα Σταυρό φωτεινό να λάμπει από τη γη μέχρι τον ουρανό και να φέγγει όπως ό ήλιος. Άκουσε δε και φωνή πού Έλεγε: «Ουαί και αλίμονο στους ηγουμένους, τους γεροντάδες και τους αρχηγούς των εκκλησιών, πού δε φροντίζουν για τους υποτακτικούς και τους παπάδες και κυρίως τους νέους, να τους οδηγούν στο δρόμο του Θεού και στην αρετή, ή τιμωρία και καταδίκη τους, θα είναι μεγάλη από το δίκαιο Κριτή!
β) Ό Γέρο - θεοφύλακτος είδε άλλη φορά, στο κατώφλι της πόρτας του Κυριάκου, να είναι κάτω Σταυρός και μπαίνοντας, μέσα οι Παπάδες, πατούσαν πάνω. Τούτο του ήρθε φώτιση, ότι, φανέρωνε τους Παπάδες, Μοναχούς και χριστιανούς πού μπαίνουν στην εκκλησία του Θεού να κάνουν προσευχή, ενώ είναι γεμάτοι μίσος και κακία. Αυτό σημαίνει καταφρόνηση στο Πάθος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστου και το Σταυρό Του, από τον όποιον ό Δεσπότης Χριστός κήρυξε την αγάπη και όχι το μίσος!
γ) Ό ίδιος σε όράμα, είδε μεγάλη λίμνη, στην οποία πέφτανε οι άνθρωποι και χώνευαν μέσα. Άκουγε δε συνέχεια φωνή πάνω από τη λίμνη πού έλεγε: «Θεέ μου ελέησον τον κόσμο σου». Αυτή ή φωνή, του ήρθε έμπνευση, πώς είναι της Παναγίας Θεοτόκου πού προσεύχεται για όλο τον κόσμο!
δ) Άλλοτε πάλι στη Σκήτη αυτή, υπήρχε μεγάλη διαφωνία και φιλονικία μεταξύ των Μοναχών για το υδραγωγείο, και όλοι οι Πατέρες έκαναν λιτανεία, να τους φωτίσει ό Θεός τι να κάνουν;
Τότε ό Γέρο - θεοφύλακτος άκουσε φωνή πού έλεγε: «Ταλαίπωροι, δε βλέπετε τους πύρινους ποταμούς πού άρχονται εναντίον της Σκήτης, γιατί τρωγόσαστε; Πρέπει να ξέρετε ότι για να κάνετε θεάρεστο έργο πρέπει να έχετε αγάπη και ταπείνωση!»
Πηγή Ζωής
Ό υποτακτικός του Πατρός Ιωακείμ, θεοφύλακτος Μοναχός, μετά το θάνατο του γέροντα του, είδε υπερφυσικά φαινόμενα πού προξενούν θείο φόβο και τρόμο.
α) Μια μέρα, εκεί πού έκανε τον κανόνα του —ιδιαίτερη προσευχή— όπως τον είχε παραδώσει ό γέροντας του, είδε ένα Σταυρό φωτεινό να λάμπει από τη γη μέχρι τον ουρανό και να φέγγει όπως ό ήλιος. Άκουσε δε και φωνή πού Έλεγε: «Ουαί και αλίμονο στους ηγουμένους, τους γεροντάδες και τους αρχηγούς των εκκλησιών, πού δε φροντίζουν για τους υποτακτικούς και τους παπάδες και κυρίως τους νέους, να τους οδηγούν στο δρόμο του Θεού και στην αρετή, ή τιμωρία και καταδίκη τους, θα είναι μεγάλη από το δίκαιο Κριτή!
β) Ό Γέρο - θεοφύλακτος είδε άλλη φορά, στο κατώφλι της πόρτας του Κυριάκου, να είναι κάτω Σταυρός και μπαίνοντας, μέσα οι Παπάδες, πατούσαν πάνω. Τούτο του ήρθε φώτιση, ότι, φανέρωνε τους Παπάδες, Μοναχούς και χριστιανούς πού μπαίνουν στην εκκλησία του Θεού να κάνουν προσευχή, ενώ είναι γεμάτοι μίσος και κακία. Αυτό σημαίνει καταφρόνηση στο Πάθος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστου και το Σταυρό Του, από τον όποιον ό Δεσπότης Χριστός κήρυξε την αγάπη και όχι το μίσος!
γ) Ό ίδιος σε όράμα, είδε μεγάλη λίμνη, στην οποία πέφτανε οι άνθρωποι και χώνευαν μέσα. Άκουγε δε συνέχεια φωνή πάνω από τη λίμνη πού έλεγε: «Θεέ μου ελέησον τον κόσμο σου». Αυτή ή φωνή, του ήρθε έμπνευση, πώς είναι της Παναγίας Θεοτόκου πού προσεύχεται για όλο τον κόσμο!
δ) Άλλοτε πάλι στη Σκήτη αυτή, υπήρχε μεγάλη διαφωνία και φιλονικία μεταξύ των Μοναχών για το υδραγωγείο, και όλοι οι Πατέρες έκαναν λιτανεία, να τους φωτίσει ό Θεός τι να κάνουν;
Τότε ό Γέρο - θεοφύλακτος άκουσε φωνή πού έλεγε: «Ταλαίπωροι, δε βλέπετε τους πύρινους ποταμούς πού άρχονται εναντίον της Σκήτης, γιατί τρωγόσαστε; Πρέπει να ξέρετε ότι για να κάνετε θεάρεστο έργο πρέπει να έχετε αγάπη και ταπείνωση!»
Πηγή Ζωής
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
ΑΒΒΑΣ ΣΙΣΩΗΣ
1.Ένας μοναχός αδικήθηκε από κάποιον άλλο μοναχό και πήγε στον Αββά Σισώη λέγοντάς του: "Αδικήθηκα από κάποιον μοναχό και θέλω να πάρω εκδίκηση". Κι ο αββάς του έλεγε: "Όχι παιδί μου, άφησε την αδικία στο Θεό και ξέρει Αυτός". Ο μοναχός επέμεινε λέγοντας: "Δεν θα ησυχάσω αν δεν εκδικηθώ". Τότε ο γέροντας του είπε: "Έλα, αδελφέ μου, ας προσευχηθούμε". Κι άρχισε ο γέροντας να λέει: "Κύριε, δεν σε έχουμε πλέον ανάγκη να φροντίζεις για μας. Γιατί μόνοι μας παίρνουμε το δίκιο μας". Μόλις άκουσε αυτό το λόγο ο μοναχός, έπεσε στα πόδια του γέροντα και είπε: "Συγχώρεσέ με, αββά. Κατάλαβα. Δεν θέλω πλέον να εκδικηθώ τον αδελφό μου. Προσευχήσου στο Θεό για μένα". Έτσι, ο γέροντας με το παράδειγμά του και την προσευχή του έδειξε την μακροθυμία και διόρθωσε τον μοναχό.
2. Είπε κάποτε ο αββάς Σισώης σε κάποιους μοναχούς που τον ρωτούσαν: "Να έχετε θάρρος και υπομονή. Να, τριάντα χρόνια έχω που δεν παρακαλώ πλέον το Θεό για αμαρτία. Αλλά η προσευχή μου αυτή είναι: Κύριε Ιησού, φύλαξέ με από τη γλώσσα μου. Και έως τώρα, κάθε ημέρα, εξαιτίας της πέφτω κι αμαρτάνω".
3. Έμεινε κάποτε ο αββάς Σισώης στο όρος που είχε ασκητέψει ο ʼγιος Αντώνιος. Κανείς δεν ήρθε να τον δει επί δέκα μήνες. Κάποια μέρα περπατούσε στο βουνό και συνάντησε έναν κυνηγό, ο οποίος έψαχνε για αγρίμια. Και ο γέροντας τον ρώτησε: "Από πού έρχεσαι και πόσον καιρό έχεις εδώ;" Και του απάντησε ο κυνηγός: "Έντεκα μήνες βρίσκομαι στο βουνό αυτό και είσαι ο πρώτος που συναντώ". Ο αββάς γύρισε στο κελί του περίλυπος κι έλεγε στον εαυτό του: "Σισώη, νόμισες ότι κάτι κατόρθωσες. Αλλά ένας λαϊκός κατάφερε περισσότερα από σένα. Ταπεινώσου και προσπάθησε να βρεις τη χάρη και το έλεος του Θεού"!
4. Ένας μοναχός ρώτησε τον αββά Σισώη: "Τι να κάνω, γέροντα, που έπεσα στην αμαρτία;" Του λέει ο αββάς: "Να σηκωθείς με την μετάνοια". Λέει ο μοναχός: "Σηκώθηκα, αλλά ξαναέπεσα στην αμαρτία". Του λέει ο γέροντας: "Να ξανασηκωθείς". Λέει τότε ο μοναχός: "Έως πότε;" Και του απαντά ο γέροντας: "Έως ότου σε βρει ο θάνατος, είτε στο καλό είτε στην πτώση. Σε όποια κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος, σ' αυτήν και φεύγει για την άλλη ζωή".
5. Ένας μοναχός συμβουλεύθηκε τον Αββά Σισώη λέγοντας: "Βλέπω στον εαυτό μου ότι η μνήμ του Θεού παραμένει μέσα μου". Του λέει ο γέροντας : "Είναι καλό η σκέψη σου να βρίσκεται με το Θεό. Αλλά σπουδαιότερο είναι το να βλέπεις τον εαυτό σου κάτω από όλη τη δημιουργία. Αν βάζεις τον εαυτό σου έτσι και κοπιάζεις σωματικά, τότε θα οδηγηθείς στην αληθινή ταπείνωση"!
2. Είπε κάποτε ο αββάς Σισώης σε κάποιους μοναχούς που τον ρωτούσαν: "Να έχετε θάρρος και υπομονή. Να, τριάντα χρόνια έχω που δεν παρακαλώ πλέον το Θεό για αμαρτία. Αλλά η προσευχή μου αυτή είναι: Κύριε Ιησού, φύλαξέ με από τη γλώσσα μου. Και έως τώρα, κάθε ημέρα, εξαιτίας της πέφτω κι αμαρτάνω".
3. Έμεινε κάποτε ο αββάς Σισώης στο όρος που είχε ασκητέψει ο ʼγιος Αντώνιος. Κανείς δεν ήρθε να τον δει επί δέκα μήνες. Κάποια μέρα περπατούσε στο βουνό και συνάντησε έναν κυνηγό, ο οποίος έψαχνε για αγρίμια. Και ο γέροντας τον ρώτησε: "Από πού έρχεσαι και πόσον καιρό έχεις εδώ;" Και του απάντησε ο κυνηγός: "Έντεκα μήνες βρίσκομαι στο βουνό αυτό και είσαι ο πρώτος που συναντώ". Ο αββάς γύρισε στο κελί του περίλυπος κι έλεγε στον εαυτό του: "Σισώη, νόμισες ότι κάτι κατόρθωσες. Αλλά ένας λαϊκός κατάφερε περισσότερα από σένα. Ταπεινώσου και προσπάθησε να βρεις τη χάρη και το έλεος του Θεού"!
4. Ένας μοναχός ρώτησε τον αββά Σισώη: "Τι να κάνω, γέροντα, που έπεσα στην αμαρτία;" Του λέει ο αββάς: "Να σηκωθείς με την μετάνοια". Λέει ο μοναχός: "Σηκώθηκα, αλλά ξαναέπεσα στην αμαρτία". Του λέει ο γέροντας: "Να ξανασηκωθείς". Λέει τότε ο μοναχός: "Έως πότε;" Και του απαντά ο γέροντας: "Έως ότου σε βρει ο θάνατος, είτε στο καλό είτε στην πτώση. Σε όποια κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος, σ' αυτήν και φεύγει για την άλλη ζωή".
5. Ένας μοναχός συμβουλεύθηκε τον Αββά Σισώη λέγοντας: "Βλέπω στον εαυτό μου ότι η μνήμ του Θεού παραμένει μέσα μου". Του λέει ο γέροντας : "Είναι καλό η σκέψη σου να βρίσκεται με το Θεό. Αλλά σπουδαιότερο είναι το να βλέπεις τον εαυτό σου κάτω από όλη τη δημιουργία. Αν βάζεις τον εαυτό σου έτσι και κοπιάζεις σωματικά, τότε θα οδηγηθείς στην αληθινή ταπείνωση"!
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
-
ntinoula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1428
- Εγγραφή: Πέμ Μαρ 09, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Θεσσαλῶν Νίκη
Πήγαν κάποτε μερικοί Γέροντες να επισκεφτούν τον Όσιο Αντώνιο. Μαζί τους ήταν κι ο Αββάς Ιωσήφ. Ο Μέγας Πατήρ, για να τους δοκιμάσει, διάλεξε κάποιο Γραφικό ρητό και ρώτησε έναν- έναν να πει την ερμηνεία του. Άρχισε τότε ο καθένας να το εξηγεί σύμφωνα με τις γνώσεις του.
-Δεν το βρήκες, απαντούσε, σ’ όλους ο Όσιος.
Έφτασε κι η σειρά του Αββά Ιωσήφ.
-Τι λες εσύ γι’ αυτό, Ιωσήφ; τον ρώτησε ο Μέγας Αντώνιος.
-Εγώ δε γνωρίζω απ’ αυτά, αποκρίθηκε εκείνος.
-Ο Αββάς Ιωσήφ έδωσε τη σωστή απάντηση, είπε τότε ο Όσιος, θαυμάζοντας την ταπεινοσύνη του.
-Δεν το βρήκες, απαντούσε, σ’ όλους ο Όσιος.
Έφτασε κι η σειρά του Αββά Ιωσήφ.
-Τι λες εσύ γι’ αυτό, Ιωσήφ; τον ρώτησε ο Μέγας Αντώνιος.
-Εγώ δε γνωρίζω απ’ αυτά, αποκρίθηκε εκείνος.
-Ο Αββάς Ιωσήφ έδωσε τη σωστή απάντηση, είπε τότε ο Όσιος, θαυμάζοντας την ταπεινοσύνη του.
Το χαμόγελο είναι το φως του προσώπου μας που δείχνει πώς η καρδιά μας είναι μέσα.
-
ntinoula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1428
- Εγγραφή: Πέμ Μαρ 09, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Θεσσαλῶν Νίκη
Μαζεύτηκαν κάποτε οι Πατέρες της σκήτης να συνομιλήσουν πνευματικά και λησμόνησαν να καλέσουν τον Αββά Κόπρι. Άρχισαν να συζητούν για το πρόσωπο του Μελχισεδέκ και δεν συμφωνούσαν στις γνώμες. Τότε θυμήθηκαν τον Αββά Κόπρι κι έστειλαν να τον φωνάξουν για να πάρουν την γνώμη του. Σαν άκουσε εκείνος την υπόθεση της διαφωνίας και το θέμα, που τόση ώρα έχασαν για να συζητούν, κτύπησε τρεις φορές το στόμα του και είπε: -Αλλοίμονο σου, Καλόγερε. Άφησες κατά μέρος εκείνα που γυρεύει από σένα ο Θεός και ψάχνεις να βρεις αυτά που ποτέ δε θα σου ζητήσει. Ακούγοντας τα σοφά του λόγια οι άλλοι Γέροντες, έφυγαν από τη σύναξη και γύρισαν συλλογισμένοι στα κελλιά τους.
Το χαμόγελο είναι το φως του προσώπου μας που δείχνει πώς η καρδιά μας είναι μέσα.