"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

πείτε μου σε ποια βιβλία βρίσκονται όλες αυτές η καταπληκτικές και διδακτικές ιστορίες

Δυστυχώς έπεσες στην περίπτωση σε ότι αφορά την συγκεκριμένη ιστορία. Δεν την βρήκα σε κάποιο βιβλίο. Μου την είπε μια γνωστή μου κάποτε. Γύρω στο 1994!! Την θυμάμαι ακόμα όπως βλέπεις γιατί μου έσκασε την φούσκα της αυταπάτης. Πάντα πίστευα βλέπεις, ότι το καλό νικάει πάντα. Και με το που μίλησε ο φύλακας άγγελος της μαζί Του και Εκείνος τον άφησε να προσπαθήσει, εθεώρησα ότι "ε, αυτο ήταν". Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως όχι μόνο δεν την έβγαλε έξω αλλά δεν την έβγαλε εξ' αιτίας της δικιάς της της κακίας!! Μέχρι τότε πίστευα ότι ο Θεός ήταν ικανός να κάνει τα πάντα!! Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι υποχωρεί ακόμα και μπροστά μας (!!) προς χάρην της δικιάς μας ελευθερίας!! Αυτό μου έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα ευθυνών. Μέχρι τότε ζούσα στην αυταπάτη που είχα μάθει. Ήταν από τις πρώτες φορές που κατάλαβα ότι "ελευθερία"σημαίνει και ευθύνες. Μέχρι τότε είχα διαβάσει του κόσμου τα σχετικά περί ελευθερίας. Κανένας δεν είχε μιλήσει όμως μέχρι τότε για ευθύνες. Μόνο δικαιώματα ζητούσαν όλοι. Γι' αυτο και επειδή μου έσκασε την φούσκα που λέγαμε στην αρχή στεναχωρήθηκα ( ποιος θέλει τις ευθύνες; ) αλλά επειδή όπως είπα έχω την τάση να βλέπω μόνο το καλό γι' αυτό και κράτησα την ιδέα του να μαζεύω πολλά κρεμμύδια και άφησα την φούσκα στην άκρη μέχρι να την κατανοήσω. Και δεν ξέρω αν τα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα...

Πάντως για να μην σε στεναχωρήσω τελείως, έχω να σου πω και κάποιες ελπίδες. Στον ραδιοφωνικό σταθμό Πειραϊκή εκκλησία 91.2 θα βρεις πολλά χρήσιμα. Από διηγήματα και θαύματα, μέχρι επεξηγήσεις της πίστεως. Αν ακούς καθημερινώς όσο ποιο πολλές ώρες μπορείς και όταν έχεις ελεύθερο χρόνο θα μάθεις πάρα πολλά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μάλιστα η εκπομπή του Γεωργίου Μπάρλα "Ομιλήματα" κάθε μέρα στις 16:00, πέρα από κάποιες "χαλαρωτικές" στιγμές (κάπου-κάπου λέει και πιο ήπια θέματα... καθημερινής και κοινωνικής φύσεως....) θα σε διαφωτίση πάρα πολύ.

Ή να ακούς τις πρώτες 2-3 ώρες του νυχτερινού ραδιοφώνου που αρχίζει στις 22:00. Εκεί τα θέματα δεν ειναι τόσο επεξηγηματικά και ενδιαφέροντα όσο ψυχικά και διηγηματικά. Είναι περίπου αυτό που θες.

Αν τώρα θες να διαβάζεις και όχι να ακούς ραδιόφωνο τότε να αγοράσεις το "Γεροντικόν"! Είναι η αποσταγμένη σοφία των πατέρων της εκκλησίας μας. Εκεί μέσα θα δεις τις καλύτερες πνευματικές συμβουλές. Π.χ τι έκανε ο Αββάς Μακάριος, για να καταπολεμήση το τάδε πάθος... Ή τι κατάφερε που το έκανε αυτό τελικά, κ.τ.λ.... Και αν ψάξεις λίγο στο internet σε ορθόδοξα sites θα δεις πολλές διηγήσεις από το Γεροντικόν. Πολύ πιθανόν η ιστορία που αφηγήθηκα να υπήρχε και σε αυτό εδώ το site.

iliasvou έγραψε:Αδελφοί συμφωνώ μαζί και με τους 2 Αλλά αν είναι να το γράφουμε με αι ως ενδειξη τιμής στο θαύμα, θα πρέπει να αλλάξει και η λέξη βατοπεδινός. Γιατί το υποκοριστικό του πεδίου είναι πεδινός, εξ` ου και Βατοπεδινός. Αν το πάρουμε ως Βατοπαίδι, το υποκοριστικό του παιδιου γραμματικά είναι παιδικός, άρα θα πρέπει να γράγουμε Βατοπαιδικός. Για αυτό δημιουργούνται πολλά προβλήματα γλωσσικά. Το να το γράψουμε το Βατοπαιδινός με ``αι`` γραμματικά δεν στέκει.

Προσωπικά πιστεύω ότι τα γλωσσικά προβλήματα τα έχει κάποιος αν δεν ξέρει την γλώσσα. Οι άνθρωποι που δεν ξέρουν ορθογραφία -που είναι το πιο εύκολο- δυστυχώς είναι πολύ εύκολο και να μπερδευτούν. Λόγο του ότι η ορθογραφία παίζει τρομερά σπουδαίο ρόλο για την κατανόηση του νοήματος είναι ο πρώτος στόχος που πρέπει να καταρρίψει κανείς όταν θέλει να διαλύσει την αλυσιδωτή πρόοδο της αναπτύξεως της διανοίας. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που όλοι έχουν φαγωθεί να καταστρέψουν την παιδεία μας....

Τέσπα... το θέμα γυρίζει αλλού τώρα και δυστυχώς βιάζομαι να φύγω... Θα τα ξαναπούμε αργότερα...

Η ιστορία της Μαίρης Αλεξοπούλου, επιτυχημένης τραγουδίστριας στην δεκαετία του ’60 που σήμερα ζει ως γερόντισσα Θεονύμφη, χωρίζεται σε δύο περιόδους: Σε εκείνη που τραγουδούσε μέχρι τα 43 της χρόνια στις πίστες και σε αυτήν που ζει σήμερα ανάμεσα στους πιστούς της σε μοναστήρι λίγο έξω από την Αθήνα. Ως δούλη πια του Κυρίου - Αυτόν που επέλεξε να υπηρετήσει για πάντα.

ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΑΣ
«Ο μπαμπάς μου δεν ήθελε με τίποτα να ασχοληθώ με το χορό. Ούτε με το τραγούδι. Τον έπεισαν τελικά κάτι φίλοι του παππού μου, κάτι μουσικοί. Του έλεγαν “Γιατί την αδικείτε τη Μαίρη; Έχει τόσο ωραία φωνή! Αφήστε την να εξελιχθεί με το τραγούδι”. Τελικά κάποιος από αυτούς, ο οποίος έπαιζε σε μία ορχήστρα στη Χωριάτικη Ταβέρνα στην Εκάλη, του υποσχέθηκε ότι θα με παίρνει αυτός εκεί να τραγουδάω και θα με φέρνει πίσω στο σπίτι το βράδυ. Ο πατέρας μου του είχε εμπιστοσύνη και κάπως έτσι ξεκίνησα. Μετά τον πρώτο μου δίσκο, πήγα και τραγούδησα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είπα ένα τραγούδι του Μαυρομουστάκη μαζί με την Κλειώ Δενάρδου, το “Πανηγύρι”. Εκεί βραβεύτηκα, πήρα το πρώτο βραβείο. Ξεκίνησα μάλιστα να βγάζω και καλό νυχτοκάματο. Τότε δεν είχα καθόλου χρόνο να πηγαίνω στην εκκλησία, παρόλο που εγώ αλλιώς τα είχα μάθει από την οικογένειά μου. Μέσα μου, όμως, υπήρχε ένας μεγάλος καημός. Τότε είχα κάνει επιτυχία και ένα τραγούδι του Κατσαρού στο φεστιβάλ της Μάλτας, με το οποίο πήραμε ξανά το πρώτο βραβείο, ήταν μία περίοδος που ακούγονταν πολύ τα τραγούδια που έλεγα, που με ήξεραν όλοι οι άνθρωποι του χώρου. Παρ’ όλα αυτά, όλα τα ερωτικά μου τραγούδια που έλεγα στην πίστα τα αφιέρωνα στον Θεό, προσπαθούσα μέσα από τον προβολέα να πάω στον ουρανό. Τόσο πολύ Τον αγαπούσα».

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΗΣ
«Στο μεταξύ παντρεύτηκα, έκανα και δύο παιδιά, δύο κοριτσάκια, την Κωνσταντίνα και την Ελευθερία μου. Ο άντρας μου δεν ήθελε πλέον να εργάζομαι στα νυχτερινά μαγαζιά και με σταμάτησε. Ήταν η εποχή που είχα τραγουδήσει την “Μπάμπολα”, το οποίο τραγουδούσε όλος ο κόσμος και ακουγόταν συνέχεια στο ραδιόφωνο. Ύστερα από τέσσερα χρόνια, κάτι δεν είχε πάει καλά με τις δουλειές του συζύγου μου και έπρεπε να ξαναβγώ στη δουλειά. Ήταν οδυνηρό αυτό για μένα, είχα χάσει τη ροή. Παράλληλα, με τα χρήματα που είχα βγάλει από το τραγούδι, είχα ξεκινήσει να φτιάχνω μαγαζιά με υγιεινές τροφές, ήθελα να φτιάξω μια μεγάλη αλυσίδα. Το 1984 η Κωνσταντίνα μου ήταν 18 χρόνων, λίγο πριν φύγει για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στο εξωτερικό. Ένα πρωί, πήρε το αυτοκίνητό της από το σπίτι μας για να πάει στο μαγαζί της Κηφισιάς. Στη στροφή της Αγίας Μαρίνας στο Κορωπί έγινε μετωπική με κάποιο φορτηγό. Ήταν ακαριαίο. Τότε κατάλαβα ότι όλα είναι μάταια. Τίποτα δεν είμαστε. Μόνο χώμα».

ΟΤΑΝ Η ΜΑΙΡΗ ΕΓΙΝΕ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΟΝΥΜΦΗ
«Το 1992 δημιούργησα το ησυχαστήριό μου. Εδώ έρχεται κόσμος από όλο τον κόσμο, Έλληνες από το εξωτερικό και την Κύπρο, γίνονται θαύματα με παιδάκια που έχουν προβλήματα, η Παναγία η Θεονύμφη βρίσκεται παντού και τα φυλάει. Δεν θα ήθελα να γράψετε πού βρίσκεται ακριβώς το μοναστήρι, γιατί δεν ανοίγω πλέον σε κανένα, μόνο τις Κυριακές. Αυτός που θα θελήσει μέσα από την ψυχή του να με συναντήσει και να έρθει εδώ να προσκυνήσει να είσαι βέβαιος, παιδί μου, ότι θα με βρει. Εδώ μένουν και όσες μοναχές –δόκιμες ή όχι– το θελήσουν, το μισό μοναστήρι είναι άβατο».

http://trelogiannis.blogspot.com/2011/0 ... _5339.html

Τι λόγια Θεέ μου εγώ να βρω ,
να 'ρθω να Σου μιλήσω ,
και πώς μπροστά Σου να σταθώ ,
και πώς να ξεκινήσω ; ...

Δώσε μου λόγια Εσύ να πω
και κάν΄ τα ένα ποτάμι ,
να τρέχει γάργαρο νερό
στα πόδια Σου να φθάνει !

Γεροντισσα Θεονυμφη

Την ευχαριστω απο τα βαθη της καρδιας μου
ο Θεος να της δινει δυναμη και η Παναγια μας να την σκεπη

Γι'αυτους που ενιαφερονται τους το αφιερωνο Το βιντεο ειναι διαρκειας 1.28.45
http://www.sigmatv.com/metinelita/playl ... 69787749_1

πιστευω οτι αρμοζει εδω το παρακατω κειμενο και ειναι αφιερωμενο σε ολες τις μανουλες που χασανε τα παιδια τους

Ο Θρήνος της Μανας


Η Υπεραγία Θεοτόκος με όλη τη θεική χάρη που περιβάλλει την ύπαρξή της σαν Μητέρας του Χριστού, δεν παύει να είναι μια Μανα, που έχει για το Μονογενή της τα αισθήματα, που έχουν όλες οι Μανάδες για τα παιδιά των.
Έτσι οι ιεροί υμνογράφοι στις θεομητορικές εορτές (και σε άλλες εορτές), αναφερόμενοι στο πανσεβάσμιο πρόσωπό της ομιλούν συχνά για πόνους και θρήνους της Μητέρας του Χριστού. Ιδιαίτερα στα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής και σε άλλα λαϊκά μοιρολόγια της Σταύρωσης, η Παναγία κλαίει και θρηνεί το Μονογενή της με λόγια τρυφερά και πονεμένα που συντρίβουν την ανθρώπινη καρδιά.
Παραθέτομε μερικά από τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής:

Κλαίει και θρηνεί σε, η πάναγνός Σου Μητηρ,
Σωτήρ μου, νεκρωθέντα.
Θρήνον συνεκίνει, η πάναγνός σου Μητηρ,
Σου Λογε, νεκρωθέντος.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον,
που έδυ σου το κάλλος;
Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατον μου τέκνον,
πως τάφω νυν καλύπτη;

Παρ' όλα αυτά τα οδυνηρά κλάματα της πονεμένης Μανας του Σταυρού, δεν υπάρχει σε αυτά ίχνος απελπισίας γιατί γνωρίζει ότι ο Υιός της θα αναστηθή κι αυτή η βεβαιότητα την παρηγορεί και τη στηρίζει.
«Ανάστα Ζωοδότα, η Σε τεκούσα Μητηρ δακρυροούσα λέγει».Τονίζομε αυτή την παρηγορημένη στάση της Μητέρας του Χριστού και την υπευνθυμίζομε στις χριστιανές Μανες οι οποίες συχνά συντρίβονται στούς θανάτους των παιδιών των σαν να μην έχουν την ελπίδα του «Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος», που τόσο θριαμβευτικά τονίζει το Συμβολο της Πιστεωως μας.
Γνωρίζομε πόσο οδυνηρός είναι ο θάνατος των παιδιών για τη Μανα, όμως το παράδειγμα της πονεμένης Μανας του Σταυρού γίνεται παρηγοριά και στήριγμα για τις χριστιανές Μανες, που βλέπουν στο φέρετρο τα πεθαμένα παιδιά των, όπως η Παναγία έβλεπε το Σταυρωμένο τέκνο της πάνω στο Σταυρό.
Ω Πονεμένη Μανα του Σταυρού! Δινε την παρηγοριά σου σ' όλες τις Μανες του κόσμου.

http://agioritis.pblogs.gr/2011/09/o-th ... manas.html

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΠΑΣΧΑ 2011 . ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΟΝΥΜΦΗΣ

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΠΑΣΧΑ 2011 . ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΟΝΥΜΦΗ

Προς το μελος το οποιο με ρωτησε να παμε μαζι στην Γεροντισσα κατα την συναντηση μας στην Αθηνα
ευχαριστως, υπαρχει ευλογια, και περιμενει με ανοιχτες αγκαλες να παμε,
ανθρωπος με πολλυ αγαπη προς τον συνανθρωπο της, και μεγαλο εργο σωζοντας πολλες ψυχες απο τον πονο τον χαμου των παιδιων τους
απαλυνη την ψυχη καθε πονεμενου
το επραξε σε μια δικια μου Κυρια μητερα φιλου μου τον οποιο χασαμε

εκεινος γνωριζει αν θελει ας επικοινιση μαζι μου τα Χριστουγεννα πρωτα ο θεος να παμε