Η Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου παρουσία του Π

[dionysisgr]

Αφιερωμενο στους ρομαντικους και αγαπολογους ανα τη πασα επκρατεια.

Αποσπασμα απο τον λογο του ποντιφηκα στο Φαναρι.

Προσεξτε "ταπεινωση". Μας αναγνωριζει λεει οτι εχουμε "αληθινα μυστηρια", και Ιερωσυνη.

Δεν θα σχολιασω οπως μου'ρχεται, αλλα θα βαλω φιλτρο "καθως πρεπει",
γιατι θα φριξετε απο αυτα που θα γραψω.

Οποτε το αφηνω ετσι να το απολαυσετε, οσοι τρεφετε ακομα αυταπατες:

"...
Για μιά ευτυχή σύμπτοση, αυτή η επίσκεψη μου γίνεται αρκετές μέρες μετά απο τον εορτασμό της 50 επετείου της έκδοσης του Διατάγματος της δέυτερης συνόδου του Βατικανού Unitatis redintegratio για την αναζήτηση της ενότητος μεταξύ όλων των χριστιανών. Πρόκειται για ενα θεμελιώδες κείμενο με το οποίο ανήχθηκε ενας νέος δρόμος για την συνάντηση μεταξύ των καθολικών και των αδελφών των αλλων Εκκλησιών και εκκλησιακών κοινοτήτων.
Ιδιαίτερα με αυτό το διάταγμα η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει οτι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες «έχουν αληθινά μυστήρια και κυρίως, δυνάμει της αποστολικής διαδοχής, την Ιεροσύνη και την Ευχαριστία, δια μέσου των οποίων παραμένουν ακόμα ενωμένες μαζί μας με στενότατους δεσμούς» (n.15). Εν συνεχεία, αναφέρεται ότι για να διαφυλάξουν πιστά την πληρότητα της χριστιανικής παράδοσης, και για να φέρουν εις πέρας την συμφιλίωση των χριστιανών ανατολής και δύσεως είναι ύψιστης σημασίας να διατηριθεί και να υποστηριχθεί η πλουσιότατη παρακαταθήκη των Εκκλησιών της ανατολής, οχι μόνο σε ότι αφορά τις λειτουργικές και πνευματικές παραδόσεις, αλλα επίσης την κανονική τάξη που θέσπισαν οι άγιοι Πατέρες και οι Σύνοδοι, η οποία τάξη ρυθμίζει τον βίο αυτών των Εκκλησιών ( βλ. n. 15 -16)..."

Προσεξτε αλαζονεια, και πως πραγματικα μας βλεπουν εις την εσπερια,
στην πραξη, οταν αποφασιζουν, οχι στα λογια και τις διπλωματικες αβροτητες, και τις αγκαλιτσες,
μιλαμε παντα για το Βατικανο, δεν φταιει φυσικα συμπασα η Δυση.

Υπαρχουν παντου στην Δυση και σοβαροι και αξιολογοι ανθρωποι,
απο ολες τις ομολογιες που ψαχνονται παρα πολυ σοβαρα με την Ορθοδοξια,
με αγωνα, κοπο, μελετη, αναζητηση, προσκυνηματα, και βρισκουν τον δρομο τους,
πολυ περισσοτερο απο την μεγαλη πλειοψηφια των χαβαλεδων νεο-ελληναραδων,
που δεν ξερει που πατα και που βρισκεται σχετικα με την Πιστη των πατερων τους.

Οποιος θελει, εχω και αλλο υλικο..

[filotas]

Διονύση γράψε τις πηγές να τα δούμε κι εμείς.

Παραπάνω αναφέρθηκα ρητά στις ομοιότητες της περίπτωσης της πορείας επανόδου των αιρετικών αδελφών μας στην Ορθοδοξία με την Παραβολή του Ασώτου. Στην πραγματικότητα οι ομοιότητες είναι περισσότερες απ' ότι νομίζετε.

Οι ερμηνείες της Παραβολής του Ασώτου όπως είναι γνωστό είναι 2. Η μία είναι η προφανής και κυριολεκτική και η άλλη είναι μεταφορική. Στο πρόσωπο του ασώτου εικονίζεται το ανθρώπινο γένος, που απομακρύνθηκε από το Θεό μετά την πτώση και έφτασε να τρώει ξυλοκέρατα, δηλαδή ψεύτικους θεούς. Δρόμος για τη μετάνοια και την επιστροφή του ανθρωπίνου γένους δόθηκε με την θυσία του Υιού και Λόγου του Θεού, πριν καν υπάρξει η μετάνοια του ανθρώπου, μόνο και μόνο για να υπάρχει η δυνατότητα η κίνηση κάθε ανθρώπου, που θέλει να συναντήσει το Θεό Πατέρα, να έχει διέξοδο. Στην Παραβολή αυτό εικονίζεται με την κίνηση του Πατέρα να συναντήσει τον άσωτο πριν ακόμη αυτός φτάσει στην πατρική εστία. Πόσο πριν αυτό δεν αναφέρεται. Στο πρόσωπο του μεγάλου αδελφού εικονίζεται το γένος των Ιουδαίων που αντιμετώπιζαν τη σωτηρία των υπολοίπων με μικροψυχία και στενή ερμηνεία του νόμου.

Όπως βλέπετε, η πιθανότητα επιστροφής των αιρετικών αδελφών μας ομοιάζει πάρα πολύ με την δεύτερη ερμηνεία της Παραβολής του Ασώτου. Υπενθυμίζω ότι η κίνηση του Θεού Πατέρα έγινε πριν καν ξεκινήσει το ανθρώπινο γένος την επιστροφή, μόνο και μόνο για να υπάρχει η δυνατότητα. "16 Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ' έχη ζωήν αιώνιον" (Ιωαν. γ' 16). "4 ο δε Θεός πλούσιος ών εν ελέει, διά την πολλήν αγάπην αυτού ήν ηγάπησεν ημάς , 5 και όντας ημάς νεκρούς τοίς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τώ Χριστώ" (Εφεσ. β' 4-5), "9 εν τούτω εφανερώθη η αγάπη τού Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι' αυτού. 10 εν τούτω εστίν η αγάπη, ουχ ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. 11 Αγαπητοί, ει ούτως ο Θεός ηγάπησεν ημάς, και ημείς οφείλομεν αλλήλους αγαπάν" (Καθ. Ιωαν. Α' δ' 9-11). Ας μιμηθούμε επομένως το Θεό Πατέρα μας και όχι τους Ιουδαίους και στην περίπτωση αυτή.

Ο διάλογος όσο υπάρχει δίνει τη δυνατότητα στους αιρετικούς αδελφούς μας να επιστρέψουν στην Εκκλησία, εφόσον το επιθυμούν, και τους στερεί τη δικαιολογία, ότι παραμένουν μακριά απ' αυτή, γιατί η Εκκλησία τους διώχνει μακριά της. Συμφωνώ όμως, ότι για να υπάρχει Εκκλησία, στην οποία θα επιστρέψουν, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, οι αιρετικοί, η Εκκλησία πρέπει να μείνει εδραία στην Αλήθεια και την ακρίβεια του Ευαγγελίου και της Ιεράς Παραδόσεώς της. Μα θα μου πείτε, αφού εμείς δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε σε δογματικά θέματα, τι θα συζητάμε με τους αιρετικούς; Άμα θέλουν ας έρθουν, εμείς εδώ είμαστε και τους περιμένουμε. Δεν είναι όμως έτσι, γιατί εκτός από τα δογματικά ζητήματα, υπάρχουν και πάρα πολλά διαδικαστικά ζητήματα. Για παράδειγμα:

1) Τι θα γίνει με τα "μυστήρια" που έχουν ήδη τελεσθεί, γάμους, βαπτίσεις, ιερωσύνη;
2) Τι θα γίνει με τις υπάρχουσες δομές των "εκκλησιών", ιδίως σε περιοχές που υπάρχουν ήδη δομές της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
3) Τι θα γίνει με το τυπικό των μυστηρίων και των ακολουθιών;
4) Τι θα γίνει με τους ναούς κλπ.

Όλα αυτά δεν μπορούν να λυθούν χωρίς συζήτηση. Ακόμη κι αν αποφασίσουν κάποιοι αιρετικοί να επιστρέψουν άμεσα στην Εκκλησία, μπορεί να διστάζουν, επειδή τους προβληματίζουν όλα αυτά (στις λεπτομέρειες βρίσκεται ο διάβολος).

Η γνώμη μου είναι, ότι είναι χρέος της Εκκλησίας να συνεχίσει να συζητά με τους αιρετικούς και να προσεύχεται (ακόμη και συμπροσεύχεται) για την επιστροφή τους. Αλλά πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις υπερβολές και τις εκτροπές των θερμοκέφαλων και από τις δύο πλευρές και προς τις δύο κατευθύνσεις (δεξιά, αριστερά).

[aposal]

Να συζητάει με αυτούς που μας θεωρούν αιρετικούς και κατά - μεγίστη - παραχώρηση του νυν Πάπα να μας ανακοινώνουν ότι δεν είναι αιρετικά τα μυστήριά μας;
Συζήτησε κανείς με τον άσωτο υιό και τον έπεισε να επιστρέψει;

[Captain Yiannis]

Να συζητάει με αυτούς που μας θεωρούν αιρετικούς και κατά - μεγίστη - παραχώρηση του νυν Πάπα να μας ανακοινώνουν ότι δεν είναι αιρετικά τα μυστήριά μας;
Συζήτησε κανείς με τον άσωτο υιό και τον έπεισε να επιστρέψει;

Καλό και περιεκτικό

[dionysisgr]

Διονύση γράψε τις πηγές να τα δούμε κι εμείς.

Θα αστειευεσαι προφανως. Αποσπασμα ειναι απο την προ λιγων ημερων ομιλια του Παπα στο Φαναρι.

Μπες οπου θες να το βρεις, μπες στην Ρομφαια.

Πηγες για κατι που ειναι ειδηση, και γεγονος, δεν ψαχνουμε.

Πηγες ψαχνουμε για σε οτι αφορα ερευνα και μελετη που κειται στον παρελθοντικο χρονο,
και ειναι μακραν της καθημερινοτητας, ωστε να τεκμηριωσουμε οσο ειναι αυτο δυνατο τον λογο μας.

Τωρα για τα υπολοιπα που λες, εχω απαντησει πολλακις, και σου εδωσε, μια πραγματικα θεοπνευστη απαντηση ο Αποστολος.

Και μιλαω πολυ σοβαρα. Αποστολε, σου βγαζω το καπελλο. Εδω μιλησε το Πνευμα.

Λοιπον..

Αλλο διαλογος και αλλο "θεολογικη" τρελλα, εαν με εννοεις.

Γιατι το πρωτο δηλαδη τον διαλογο, τον κανουμε δεκαετιες εμεις, με ταπεινωση και καλη προαιρεση,
καθως κινουμαστε ζουμε και αναπνεεουμε ηδη μεσα στον χωρο στης Αληθειας,
ενω αυτοι πουλανε θεολογικη τρελλα, και χρησιμοποιουν διπλωματια και τροπους εξουσιας,
για να πετυχουν οχι την Ενωση, με ορους θεολογικους και Ορθοδοξους,
που θα ηταν ευχης εργο ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ,
αλλα να μας καπελλωσουν και να μας κανουν παραμαγαζο τους,
εστω και εαν διατηρουμε την παραδοση μας, λειτουργικη και μη,
οπως κανουν με τις ουνιτικες "Εκκλησιες" οπου γης.

Πρωτειο, αλαθητο, Κρατος Βατικανου, δαχτυλιδι εξουσιας σε γη και ουρανο, και νοοτροπια "ο σκοπος αγιαζει τα μεσα",
δεν συμβαδιζουν με την ταπεινωση, το δακρυ, το αιμα, τον ιδρωτα, τις ωδινες και τις οδυνες, που καταθετει αιωνες τωρα η Αγια μας Πιστη,
για να αναγεννηθει ο καθε ταλαιπωρος ανθρωπος, εν Χριστω Ιησου.

Λοιπον τι θελουν απο εμας; Θελουν τα παντα;
Εαν θελουν την αγαπη μας, και το σεβασμο μας, και οτι επιτασσει το Ευαγγελιο θα το εχουν.

Παρα τα οσα ανομα εχουν διαπραξει εναντιον μας.

Εαν θελουν ομως την ψυχη μας, και την Πιστη μας, οχι δεν θα τα εχουν.

Με οποιοδηποτε τιμημα και κοστος, ας το βαλουν καλα στο νου τους.

Αυτα.

[akylina]

Η εικόνα του Πάπα με τον Βαρθολομαίο στο Φανάρι και πρίν απο μερικούς μήνες στα Ιεροσόλυμα είναι κάτι που με ταράζει πολύ. Η ψυχή μου διαμαρτύρεται και αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με όλο αυτό... Τί μπορεί να είναι, δεν γνωρίζω. Θεωρώ ότι το μέλλον θα δείξει τι ακριβώς συμβαίνει και απο την μία πλευρά και απο την άλλη. Ένα ερώτημα όμως υπάρχει στο μυαλό μου εδώ και καιρό: - Τί ακριβώς θέλουμε εμείς απο τον Πάπα;

[Captain Yiannis]

Η εικόνα του Πάπα με τον Βαρθολομαίο στο Φανάρι και πρίν απο μερικούς μήνες στα Ιεροσόλυμα είναι κάτι που με ταράζει πολύ. Η ψυχή μου διαμαρτύρεται και αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με όλο αυτό... Τί μπορεί να είναι, δεν γνωρίζω. Θεωρώ ότι το μέλλον θα δείξει τι ακριβώς συμβαίνει και απο την μία πλευρά και απο την άλλη. Ένα ερώτημα όμως υπάρχει στο μυαλό μου εδώ και καιρό: - Τί ακριβώς θέλουμε εμείς απο τον Πάπα;

Μα τι άλλο, από το να γίνουμε ένα.
Αυτό όμως το ένα που έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος,
δηλαδή ...«ίνα ώσιν εν» ....με το πνεύμα όμως του Θεού,
...το αγνό και ανιδιοτελές,
και όχι με το μπερδεμένο πνεύμα του κόσμου...

[ΜΙΧΣ]

Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ. Βαρθολομαίου



Ἄν συμφωνεῖτε μέ τό κείμενο ἐναντίον τῆς «Νέας Ἐκκλησιολογίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου», παρακαλοῦμε πατῆστε ἐδῶ, καί συμπληρῶστε τή φόρμα ἐπικοινωνίας (τά πεδία μέ ἀστερίσκο εἶναι ἀπαραίτητα).


Μέ θλίψη γίναμε ὅλοι μάρτυρες τῶν διαδραματισθέντων πρό ὀλίγων μηνῶν στήν Ἁγία Γῆ. Μεταξύ τῶν ἄλλων, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος διατύπωσε στό πλαίσιο τῆς συναντήσεώς του μέ τόν Πάπα Φραγκῖσκο στά Ἱεροσόλυμα στίς 25 Μαΐου τρ.ἔ. μία καινοφανῆ καί ἐντελῶς ξένη πρός τήν Ὀρθοδοξία ἐκκλησιολογία· ὡς ἡ χειρότερη ἔκφανση καί τό ἀποκορύφωμα μιᾶς παρεκκλίνουσας ἐκκλησιολογικῆς πορείας πού ἔχει ἐκκινήσει ἤδη ἀπό πολλοῦ, ἡ νέα αὐτή ἐκκλησιολογία, ἀπορρίπτει τό ἀκατάλυτον καί ἄφθαρτον τῆς Ἐκκλησίας, ἄν καί Αὐτή, κατά τούς ἁγίους Πατέρες, εἶναι «ὁ Θεάνθρωπος Χριστός παρατεινόμενος εἰς ὅλους τούς αἰῶνας καί εἰς ὅλην τήν αἰωνιότητα. Διά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει “σπίλον ἤ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων”»[1] . Ἀντιθέτως, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Πατριάρχου, ἡ Ἐκκλησία, παρά τό θέλημα τοῦ Παντοδυνάμου Χριστοῦ, ἔχει διασπασθεῖ.



1. Διατυπώσεις τῆς ἐκκλησιολογίας τῆς «διεσπασμένης ἐκκλησίας»

«Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπό τοῦ ἐν “ἀρχῇ Λόγου”, τοῦ “ὄντος πρός τόν Θεόν”, καί “Θεοῦ ὄντος” Λόγου, κατά τόν εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης, δυστυχῶς κατά τήν ἐπί γῆς στρατείαν αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι, ἐκ τῶν ὁποίων ἑκάστη διεκδικεῖ “αὐθεντίαν” καί “ἀλήθειαν”. Ἡ Ἀλήθεια ὅμως εἶναι Μία, ὁ Χριστός, καί ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ᾿ Αὐτοῦ Μία Ἐκκλησία».

«Ἀτυχῶς, ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων, καί διά τῆς συσσωρεύσεως προσθηκῶν “θεολογικῶν”, “πρακτικῶν” καί “κοινωνικῶν” αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι ὡδήγηθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν, ἐξελιχθεῖσαν ἐνίοτε εἰς ἐχθρικήν πολεμικήν» [2].

Ἡ θέση αὐτή δέν εἶναι παντελῶς νέα· ἤδη πολύ ἐνωρίς ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶχε ἐκφράσει τήν ἄποψή του ὑπέρ τῆς ἰσότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ:

«Μιά κοινή μυστηριακή κατανόηση τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀναδυθεῖ, διατηρηθεῖ καί μεταδοθεῖ διαχρονικῶς ἀπό τήν ἀποστολική διαδοχή [...] ἡ Μεικτή Ἐπιτροπή ἔχει δυνηθεῖ νά διακηρύξει, ὅτι οἱ Ἐκκλησίες μας ἀναγνωρίζουν ἡ μία τήν ἄλλη ὡς Ἀδελφές Ἐκκλησίες, ἀπό κοινοῦ ὑπεύθυνες γιά τή διαφύλαξη τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, μέ πιστότητα πρός τό θεῖο σχέδιο, καί μέ ἕναν τελείως ἰδιαίτερο τρόπο ὅσον ἀφορᾷ στήν ἑνότητα [...] Μέ αὐτήν τήν προοπτική παρακινοῦμε τούς πιστούς μας, Καθολικούς καί Ὀρθοδόξους, νά ἐνισχύσουν τό πνεῦμα τῆς ἀδελφοσύνης, τό ὁποῖο προέρχεται ἀπό τό ἕνα Βάπτισμα καί ἀπό τή συμμετοχή στή μυστηριακή ζωή»[3].

«Διά τήν συνειδητοποίησιν τῶν ἐπιβλαβῶν στοιχείων τῆς παλαιᾶς ζύμης, ἥτις ἀποτελεῖ προϋπόθεσιν τῆς ἀληθοῦς καί σῳζούσης μετανοίας, ὠφελιμότατος εἶναι ὁ διάλογος [...] Ἐφ’ ὅσον δηλονότι μία Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι ἄλλη τις Ἐκκλησία εἶναι ταμιοῦχος τῆς θείας χάριτος καί ἀρχηγός τῆς σωτηρίας, ἀποκλείεται, ὡς ἀντιφάσκουσα εἰς τήν παραδοχήν ταύτην, ἡ προσπάθεια ἀποσπάσεως πιστῶν ἀπό τῆς μιᾶς καί προσαρτήσεως αὐτῶν εἰς τήν ἑτέραν. Διότι ἑκάστη τοπική Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀνταγωνίστρια τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ΄ ἕν σῶμα μετ’ αὐτῶν καί ἐπιθυμεῖ τήν βίωσιν τῆς ἑνότητος αὐτῆς ἐν Χριστῷ, τήν ἀποκατάστασιν δηλονότι αὐτῆς, διαταραχθείσης κατά τό παρελθόν, καί ὄχι τήν ἀπορρόφησιιν τῆς ἄλλης»[4].

Ἡ παράδοξη αὐτή διεύρυνση τῆς Ἐκκλησίας δέν ἄφησε ἐκτός τοῦ περιβόλου της τούς αἱρετικούς Προτεστάντες· περί τῆς 9ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν ἐν Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2006), ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐδήλωσε τό ἔτος 2008:

«Ἀπηλλαγμένοι λοιπόν τῶν ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος καί ἀποφασισμένοι νά παραμείνωμεν ἡνωμένοι καί νά ἐργασθῶμεν ἀπό κοινοῦ, ἐθέσαμεν, πρό δύο ἐτῶν, κατά τήν διάρκειαν τῆς Θ’ Συνελεύσεως ἐν Porto Alegre Βραζιλίας, τάς βάσεις μιᾶς νέας περιόδου εἰς τήν ζωήν τοῦ Συμβουλίου»[5]

Πρός κοινή ἔκπληξη, τό τελικό κείμενο τῆς Συνελεύσεως ἐκείνης διακηρύσσει περί τῶν «ἐκκλησιῶν» τοῦ Π.Σ.Ε.:

«Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι ἡ ὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν καθολικότητά της ὅταν εἶναι σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες ἐκκλησίες [...] Ὁ ἕνας χωρίς τόν ἄλλο εἴμαστε πτωχευμένοι»[6].

Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας), θεολογικός σύμβουλος τοῦ Πατριάρχου, ἐπίσης θεωρεῖ ὡς ἐντός «ἐκκλησίας» ὅσες (δι)αιρέσεις καί σχίσματα ἐφαρμόζουν ἕνα ὁποιοδήποτε «βάπτισμα»:

«Τό βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριο στήν Ἐκκλησία. Τώρα μέ αὐτό τό βαπτιστικό ὅριο εἶναι κατανοητό νά ὑπάρξει διαίρεση, ἀλλά ὁποιαδήποτε διαίρεση μέσα σέ αὐτά τά ὅρια δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τήν διαίρεση πού ὑπάρχει μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί αὐτῶν πού βρίσκονται ἔξω ἀπό αὐτό τό βαπτιστικό ὅριο [...] Ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἀκόμη καί ἄν ὑπάρχει μία διάσπαση, μία διαίρεση, ἕνα σχίσμα, ἀκόμη μπορεῖς νά μιλᾶς γιά Ἐκκλησία»[7].

Διευρύνοντας αὐθαιρέτως τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, ὁ κ. Ἰωάννης περιόρισε τό ἐπ’ αὐτῷ καί τό πεδίο τῶν αἱρέσεων· κατ’ αὐτόν «ἐκκλησιαστικοποιεῖται» κάθε αἵρεση ἡ ὁποία δέν ἀντιπίπτει ἐκπεφρασμένως στό Σύμβολον τῆς Πίστεως, ὅπως δηλαδή ὁ Μονοφυσιτισμός-Μονοθελητισμός (τῶν λεγομένων «προχαλκηδονίων»), ἡ Εἰκονομαχία, ὁ ἀντι-ησυχασμός, ὁ ἐθνοφυλετισμός κ.λπ. :

«Ἡ αἵρεση, δηλαδή ἡ ἀπόκλιση ἀπό αὐτό πού πιστεύει καί ὁμολογεῖ μέ τό Σύμβολο τῆς πίστεώς της ἡ Ἐκκλησία, ὁδηγεῖ αὐτομάτως ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Τό πρόβλημα ὅμως ἀρχίζει ἀπό τή στιγμή πού ἡ ὀπτική αὐτή γωνία ἀπολυτοποιεῖται [...]»[8].

Ὅλα τά παραπάνω φαίνονται ὡς προβολή καί προέκταση τῆς παλαιᾶς προτάσεως τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, μέντορος τῶν μετά ταῦτα πρωτεργατῶν τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

«Εἰς τήν κίνησιν πρός ἕνωσιν, δέν πρόκειται ἡ μία Ἐκκλησία νά βαδίσῃ πρός τήν ἄλλην, ἀλλ’ ὅλαι ὁμοῦ νά ἐπανιδρύσωμεν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τήν Ἀνατολήν καί τήν Δύσιν, ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054, παρά καί τάς τότε ὑφισταμένας θεολογικάς διαφοράς»[9].



2. Ἔμπρακτη ἐφαρμογή διαχρονικῶς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας

Οἱ πεποιθήσεις αὐτές τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἔχουν ἐμπράκτως βεβαιωθεῖ μέ διάφορες παλαιότερες ἐκδηλώσεις τοῦ οἰκουμενιστικοῦ γίγνεσθαι: ἐπί παραδείγματι, μέ τήν παρουσία ἤ καί συμπροσευχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου σέ ἑσπερινό τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς τῆς Ρώμης (Ἰούνιος 1995), στήν κηδεία τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου Β΄ (Ἀπρίλιος 2005), σέ παπική λειτουργία στό Βατικανό (Ἰούνιος 2008), σέ συνεδρία τῆς Συνόδου τῶν Καθολικῶν Ἐπισκόπων (Ὀκτώβριος 2008) καί στήν πρώτη ἐπίσημη λειτουργία τοῦ Πάπα Φραγκίσκου (Μάρτιος 2013). Μέ τήν ἀπό κοινοῦ εὐλόγηση τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπό τόν κ. Βαρθολομαῖο καί τόν Καρδινάλιο Cassidy (Φανάρι, Θρονική Ἑορτή 1992), καθώς καί μέ τή συμμετοχή τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ σέ Πατριαρχική Λειτουργία στό Φανάρι (Νοέμβριος 2006), ὅπου ὁ Πάπας, φορώντας ὠμοφόριο, ἀπήγγειλε τό «Πάτερ ἡμῶν» καί τοῦ ἐψάλη Πολυχρόνιον! Μέ τήν πρόσφατη (Μάιος 2014) συμπροσευχή στήν Ἱερουσαλήμ, ἐνώπιον τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἀκόμη, μέ τήν ἐπίδοση ἁγίου Ποτηρίου ὡς δώρου στόν νεο-εκλεγέντα οὐνίτη (ἐν Ἀθήναις) ἐπίσκοπο «Καρκαβίας», Δημήτριο Σαλάχα (Μάιος 2008). Μέ τή συμμετοχή τοῦ παπικοῦ ἐπισκόπου Louis Pelâtre στόν ἑσπερινό τῆς ἀγάπης στό Φανάρι τό Πάσχα τοῦ 2009, ἔθος πού συνεχίσθηκε καί τά ἑπόμενα ἔτη, μέ εἴσοδο τῶν ἑτεροδόξων στό ἱερό Βῆμα διά τῆς Ὡραίας Πύλης. Μέ τή συμμετοχή τοῦ κ. Βαρθολομαίου στή Σύνοδο τῶν Ἀγγλικανῶν στό Labeth Palace (Νοέμβριος 1993). Ὅλα αὐτά καί πολλά ἄλλα, διανθίσθηκαν μέ συμπροσευχές, προσφωνήσεις ἤ καί κοινές ἐκκλησιολογικές δηλώσεις. Στό πλαίσιο τῆς οἰκουμενιστικῆς στοχεύσεώς του ὁ κ. Βαρθολομαῖος δέν παρέλειψε νά παροτρύνει καί τόν νέο Πατριάρχη Βουλγαρίας, Μακαριώτατο κ. Νεόφυτο, νά ἐπανέλθει τό Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας στήν οἰκουμενική κίνηση ἀπ΄ ὅπου ἀπεχώρησε τό 1998[10].



3. Ἄρνηση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, πίστεως «εἰς Μίαν Ἐκκλησίαν»

Οἱ ὡς ἄνω δηλώσεις καί τά γεγονότα προσδιορίζουν τή σταθερή ἐκκλησιολογική γραμμή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Ἡ πρόσφατη ἐν Ἱεροσολύμοις δήλωσή του, ἀναδεικνύει σαφῶς καί τήν προφανῆ ἀντιφατικότητα ἤ τή διγλωσσία τῆς ἐκκλησιολογίας αὐτῆς, χαρακτηριστικές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθώς προβάλλει μέν τήν Μίαν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ ὡς «διεσπασμένην ἐν χρόνῳ». Ἐν προκειμένῳ τό πατριαρχικό κείμενο δημιουργεῖ σύγχυση καί σαφῶς δέν ὑπαγορεύεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο εἶναι Πνεῦμα «εὐθές»[11]. Εἶναι ἀκόμη εὐνόητο, ὅτι ἡ θέση αὐτή συνιστᾷ συνειδητή ἄρνηση τοὐλάχιστον τῆς ἑνότητος τῆς «Μιᾶς» Ἐκκλησίας ὡς ἰδιότητος καί ὀντολογικοῦ Της δεδομένου. Ἡ συμπερίληψη τῆς ἰδιότητος αὐτῆς στό ἐκκλησιολογικό ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀποτελεῖ τήν ἔκφραση τῆς αὐτοσυνειδησίας καί ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας καί κατά συνέπειαν ὅποιος – κληρικός ἤ λαϊκός - ἀμφισβητεῖ συνειδητῶς ἤ ἀπορρρίπτει τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτή ὁριοθετεῖται μέ κάθε ἀκρίβεια στούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἰδιαιτέρως στά μονοσήμαντα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, εὐλόγως ἐκπίπτει ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὑποκείμενος σέ καθαίρεση ἤ ἀφορισμό κατά τίς Οἰκουμενικές Συνόδους[12].



4. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι αἰωνίως ἀκατάλυτη, ἡ ἑνότητα Χριστοῦ καί πιστῶν ἀδιάσπαστη

Ἡ σαφής ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου, ὅτι «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσι» [13] τῆς Ἐκκλησίας, πολλῷ μᾶλλον ἐπειδή «τό μωρόν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστίν καί τό ἀσθενές τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί»[14], καταρρίπτει κάθε ἰσχυρισμό τοῦ Πατριάρχου, ὅτι «ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων» στή β΄χιλιετία τῆς ἱστορίας Της! Εἶναι σαφεῖς ἐν προκειμένῳ οἱ διαπιστώσεις τῶν ἁγίων Πατέρων: γιά τόν Μ. Βασίλειο ὁ Χριστός «ἐν μέσῳ» τῆς Ἐκκλησίας «ἐγένετο, χαριζόμενος αὐτῇ τό μή σαλεύεσθαι»[15]· ὁ Θεολόγος Γρηγόριος ὀνομάζει τήν Ἐκκλησία «κληρονομίαν Χριστοῦ μεγάλην καί οὐ παυσομένην, ἀλλ’ ἀεί βαδιουμένην», ὁ δέ Χρυσόστομος Ἰωάννης διακηρύσσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζεται ἀπό τήν Γραφή «ὄρος, διά τό ἀπερίτρεπτον καί πέτρα, διά τό ἄφθαρτον»[16]. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὁ Πενταπόλεως, ὁμόφωνος μέ τήν ὁμολογία πάντων τῶν ἁγίων Πατέρων, βεβαιώνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία «μόνη ἐστίν ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας[17], διότι τό Πνεῦμα τό παράκλητον μένει ἐν αὐτῇ εἰς τόν αἰῶνα»[18]. Ἡ συνεχής παρουσία τοῦ Πνεύματος διασφαλίζει τήν Ἐκκλησία, καί γι΄ αὐτό εἶναι ὁλοκληρωμένο, «περατωθέν», τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «ἔργον ἐκπεράνας εὔφρανε φίλους»[19].

Στήν Ἐκκλησία πιστεύουμε ὡς εἰς αἰώνιο θεανθρώπινο καθίδρυμα τό ὁποῖον «οὐ πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐκταθήσεται μόνον, ἀλλά καί πανταχοῦ τοῦ αἰῶνος»[20] καί συνεπῶς δέν ἡττᾶται ἤ παρέρχεται· εἶναι πασιφανές, ὅτι αὐτή ἡ χωροχρονική ἔκταση δέν ἀφορᾷ μιά νοητή «ἄχρονη» Ἐκκλησία, ἀλλά τήν «ἐν χρόνῳ» στρατευομένη, ἡ ὁποία εἶναι καί ἱστορικῶς ἐμφανέστατη ὡς ἑνότητα-κοινωνία πιστῶν[21], διότι εἶναι «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη» καί «οἶκος τοῦ Θεοῦ περίοπτος τοῖς ἁπανταχοῦ»[22].

Ἡ ὑπερφυής ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ εἶναι κάτι τό δεδομένο, ἀπολύτως καί ἀμετακλήτως διασφαλισμένο ἀπό τήν Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας[23], τόν Χριστό, μέ τή συνεχῆ παρουσία τοῦ Παρακλήτου Πνεύματός Του σ’ Αὐτήν[24], ἕως τῆς συντελείας, ἤδη ἀπό τήν Πεντηκοστή. Οἱ πιστοί, ὡς τό Σῶμα τῆς Κεφαλῆς, τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀπαραίτητο συμπλήρωμά Της, «τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» Χριστοῦ[25], γι’ αὐτό δέν μπορεῖ νά νοηθεῖ ἡ Μία Ἐκκλησία «ἐκτός χρόνου», δηλαδή χωρίς ἐπί γῆς πιστούς· γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἔνθα γάρ ἡ κεφαλή, ἐκεῖ καί τό σῶμα· οὐδενί γάρ μέσῳ διείργεται ἡ κεφαλή καί τό σῶμα· εἰ γάρ διείργετο, οὐκ ἄν εἴη σῶμα, οὔκ ἄν εἴη κεφαλή [...] Ὅρα πῶς αὐτόν κοινῇ πάντων χρῄζοντα εἰσάγει [...] Διά πάντων οὖν πληροῦται τό σῶμα αὐτοῦ. Τότε πληροῦται ἡ κεφαλή, τότε τέλειον σῶμα γίνεται, ὅταν ὁμοῦ πάντες ὦμεν συνημμένοι καί συγκεκολλημένοι»[26]. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός δοξάζεται καί ἐν Χριστῷ καί ἐν τῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ, τῆς ὁποίας μόνης εἶναι Σωτήρ ὁ Θεάνθρωπος[27], ὁ ὁποῖος «ἐκτρέφει καί θάλπει αὐτήν»[28]. Ὅποιος δέν πιστεύει στή συνέχεια τῆς Ἐνσαρκώσεως, τήν Ἐκκλησία, δέν πιστεύει στόν Χριστό· ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ συνέχεια τῆς ἐντός τοῦ χρόνου Σαρκώσεως. Καί ὅπως ὁ Κύριός μας ἐθέαθη, ψηλαφήθηκε καί προσκυνήθηκε ἐν σαρκί, ἐν χρόνῳ, ἔτσι ἐπίσης συνεχίζει νά συμβαίνει καί μέ τό Σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία - ἑνωμένη καί ἁγία - ἐν χρόνῳ. Ἄν θά δεχόμασταν τή διαίρεση τῆς Ἐκκλησίας, θά δεχόμασταν λοιπόν τήν ἐκμηδένιση τῆς Ἐνσαρκώσεως καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου[29].



5. Ἐπειδή ὁ Χριστός «οὐ μεμέρισται» ἡ ἑνότητα εἶναι δεδομένον «κτῆμα» τῆς Ἐκκλησίας

Ἡ Ἐκκλησία ἔχοντας ὡς ὀντολογικό Της δεδομένο τήν ἑνότητα, δέν τήν ἐπιζητεῖ, ἁπλῶς τήν διατηρεῖ - «τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης»[30] -, εἶναι δέ αὐτή οὐσιῶδες χαρακτηριστικό Της, καθ΄ὅσον «τό τῆς Ἐκκλησίας ὄνομα οὐ χωρισμοῦ, ἀλλ΄ ἑνώσεώς ἐστι καί συμφωνίας ὄνομα»[31]. Ἐκκλησία διῃρημένη καί διεσπασμένη εἶναι τραγέλαφος καί ψιλή φαντασία. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος Αἰγίνης ὁ Θαυματουργός στρεφόμενος κατά τῆς προτεσταντικῆς θεωρίας περί «ἀοράτου Ἐκκλησίας» φαίνεται νά ἐρωτᾷ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη: «Πρός τί καί τό ὄνομα Ἐκκλησία, ἀφοῦ τά μέλη εἰσί μεμονωμένα καί πρός ἄλληλα ἄγνωστα, καί δέν ἀποτελοῦν ὀργανικόν τι σύστημα οὐδ’ ἕνωσιν ἀδιάσπαστον κατά τήν ἀληθῆ σημασίαν τοῦ ὀνόματος αὐτῆς;»[32]

Ἡ ἑνότης τῆς δογματικῆς πίστεως εἶναι λοιπόν ἐπίσης δεδομένον τῆς Ἐκκλησίας· διότι καθώς ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά διασπασθεῖ - «οὐ μεμέρισται ὁ Χριστός»[33] -, ἔτσι καί στήν Ἐκκλησία ὑφίσταται «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα»[34] καί ὄχι δογματική πολυφωνία· ἡ Ἐκκλησία διαμορφώνει ἑνιαία πίστη στό χριστεπώνυμο πλήρωμα, «κατά μίαν τῆς πίστεως καί χάριν καί κλῆσιν τούς πιστούς ἀλλήλοις ἑνοειδῶς συνάπτουσα»[35].



6. Ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν δέν βλάπτει τήν Ἐκκλησία

Ὅποιος ἐκπίπτει ἀπό τήν ὁμοφωνία τῆς θεολογικῆς ὁμολογίας, καί καθίσταται λοιπόν ξηρό κλῆμα πού ἀπεκόπη ἀπό τήν Ἄμπελο[36], εἶναι ὁ ἴδιος ὑπεύθυνος, καθώς σαφῶς προειδοποιεῖ ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης: «Μένε εἰς Ἐκκλησίαν καί οὐ προδίδοσαι ὑπό τῆς Ἐκκλησίας. Ἐάν δέ φύγῃς ἀπό Ἐκκλησίας, οὐκ αἰτία ἡ Ἐκκλησία [...] Ἐάν δέ ἐξέλθῃς ἔξω, θηριάλωτος γίνῃ· ἀλλ’ οὐ παρά τήν μάνδραν τοῦτο, ἀλλά παρά τήν σήν μικροψυχίαν [...] Ἐκκλησία γάρ οὐ τοῖχος καί ὄροφος, ἀλλά πίστις καί βίος»[37].

Σύμφωνα μέ τά παραπάνω, ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν Λατίνων καί ἡ ἀπουσία τῶν αἱρετικῶν Προτεσταντῶν ἀπό τή Μία καί Καθολική Ἐκκλησία δέν Τήν ἔβλαψε («οὐ προδίδοσαι ὑπό τῆς Ἐκκλησίας») καί οὔτε θά μποροῦσε νά τήν βλάψει· σαφέστατα δηλώνουν οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες σέ Σύνοδο τοῦ 18ου αἰῶνος τήν θεανθρώπινη ἀρτιμέλεια τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἔκπτωση τῶν Λατίνων ἐξ ὑπερηφανίας τοῦ Πάπα: «Ὕστερον μέντοι πρό χρόνων τινῶν ἐπηρείᾳ τοῦ πονηροῦ ὁ Ῥώμης πάπας ἀποσφαλείς καί εἰς ἀλλόκοτα δόγματα καί καινοτομίας ἐμπεσών, ἀπέστη τῆς ὁλομελείας τοῦ σώματος τῆς εὐσεβοῦς Ἐκκλησίας καί ἀπεσχίσθη [...] Νῦν δέ τά μέν τέσσαρα μέρη τοῦ ῥηθέντος ἱστίου ἐνέμειναν κατά χώραν συνημμένα τε καί συνεραμμένα, δι’ ὧν εὐχερῶς ἡμεῖς διαπλέομεν καί ἀκυμάντως τό τοῦ βίου τούτου πέλαγος [...]. Οὕτως οὖν ἡ καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ εὐσεβής Ἐκκλησία ἐπί τέσσαρσιν νῦν ἐρείδεται στύλοις, τοῖς τέσσαρσι δηλαδή Πατριάρχαις, καί μένει ἀδιάσειστος καί ἀκλόνητος»[38].

Βεβαίως, ἡ αἵρεση δέν εἶναι μόνον ἡ εἰς τά καίρια βλάβη τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως, ἀλλά καί στά ἐλάχιστα, τά ὁποῖα πάντοτε ἐξελίσσονται ἐπί τά χείρω. Μαζί μέ πολλούς ἄλλους ἁγίους ὁ Πατριάρχης ΚΠόλεως ἅγιος Ταράσιος παρατηρεῖ: «Τό γάρ ἐπί δόγμασιν εἴτε μικροῖς εἴτε μεγάλοις ἁμαρτάνειν, ταὐτόν ἐστι· ἐξ ἀμφοτέρων γάρ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀθετεῖται»[39]. Καί ὁ μέγας Πατριάρχης ΚΠόλεως Γεννάδιος Β΄ Σχολάριος συμφωνεῖ: «Εἴτε γοῦν ἐν μείζονι εἴτε ἐν ἐλάττονι διαμαρτάνοι τις τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως, αἱρετικός ἐστιν»[40].



7. Ἔχει καταλυθεῖ ἡ Ἱερωσύνη τῶν Ἐπισκόπων ;

Συνεπής ἑρμηνεία τῆς νέας αὐτῆς ἐκκλησιολογίας, καθιστᾷ τόν Πατριάρχη καί ἅπαντες τούς Ἐπισκόπους «ἐλλιπεῖς» ὡς πρός τήν πραγματική Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς τοποτηρητές, ἀλλ΄ ὄχι διαδόχους τῶν Θρόνων τους, καί ἐπόπτες, ἀλλ’ ὄχι τελειωτές τῶν θείων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Ἐπίσκοποι δέν μετέχουν στό πλήρωμα τῆς Ἱερωσύνης τῆς Ἐκκλησίας, ἄν ἀληθεύει ὁ κ. Βαρθολομαῖος. Ἄν διεσπάσθη ἐν χρόνῳ ἡ Μία Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τότε ἡ ἐκκλησιαστική Ἱεραρχία, ἡ ὁποία εἶναι ἐν Πνεύματι κοινωνός τῆς ἐπουρανίου Ἱεραρχίας κατά τόν ἅγιο Μάξιμο[41], ἔχει «θρυμματισμένο» τόν φωτισμό τῆς Ἱερωσύνης, διότι «θεοπτικῶς ὁ ἱεράρχης πρῶτον ἐλλάμπεται, εἶτα μεταδίδωσι τοῖς ὑπ΄ αὐτόν, εἶτα τελειοῖ τούτοις, οἷς μεταδίδωσι τῆς ἐλλάμψεως» [42].

Ἀπό τίς παραπάνω σύντομες, κατά τό δυνατόν περιεκτικές, δογματικές διαπιστώσεις καθίσταται ἡλίου φαεινοτέρα ἡ ἀπόσταση τῶν κατά καιρούς πατριαρχικῶν δηλώσεων ἀπό τήν Ὀρθοδοξία: ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος πιστεύει σέ μία «διευρυμένη καί διῃρημένη» Ἐκκλησία· διευρυμένη, διότι θεωρεῖ τούς αἱρετικούς ὡς ἀνήκοντες σέ αὐτήν δυνάμει ὁποιουδήποτε «βαπτίσματος», παρά τά αἱρετικά τους δόγματα καί τό σχίσμα τῆς ἀκοινωνησίας, διῃρημένη δέ, διότι δέν ὑπάρχει «διακοινωνία» ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν. Μολονότι διῃρημένη «ἐντός τῆς ἱστορίας», ἡ Μία Ἐκκλησία συνεχίζει νά ὑφίσταται «κάπου-κάπως», κατά τόν κ. Βαρθολομαῖο. Εἶναι ὅμως καταφανές στήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ ἑνότητά Της εἶναι ὀντολογικό καί ἀναφαίρετο γνώρισμά Της, διότι Αὐτή εἶναι Σῶμα τοῦ ἀδιαιρέτου καί Παντοδυνάμου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου Του, ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά διαιρεθεῖ, διότι αὐτό εἶναι κατάλυσή Της καί «ἧττα» τῆς Θεότητος, οὔτε μπορεῖ νά παύσει νά ὑφίσταται, διότι Αὐτή ἀποτελεῖ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν τῆς αἰωνίου ἐπί γῆς σωτηρίας. Ἡ ἑνότητα τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται μεταξύ ἄλλων καί στήν ἑνιαία δογματική πίστη, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ὁποίας συνιστᾷ αἵρεση, ἀμφισβήτηση τῶν προϋποθέσεων τῆς σωτηρίας μας. Ὁ Χριστός ἀπεφάνθη, ὅτι ὅποιος χωρισθεῖ ἀπό τήν Ἄμπελο, δηλ. τόν Ἴδιο, ξηραίνεται ὡς τό κλῆμα καί ἀπόλλυται[43]. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος θεωρεῖ ὅτι ἡ Ζῶσα καί εὔχυμος Ἄμπελος τοῦ Κυριακοῦ Σώματος χωρίς τά ξηρά κλήματα πού μέ δική τους εὐθύνη ἀπεκόπησαν εἶναι ἐλλιπής, «διεσπασμένη», καί πρέπει ὁπωσδήποτε νά τά «ἐγκεντρίσουμε» σέ Αὐτήν ἐκ νέου, νεκρά ὄντα, στό ἐκκλησιαστικό Σῶμα τῆς ὄντως Ζωῆς, τοῦ Ζῶντος Χριστοῦ.



8. Ἡ παλαιά ἀντίδραση μέ διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα

Ἡ καινοτόμος ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ἔχει προωθήσει τόν Οἰκουμενισμό ἀπό τό σημεῖο τῆς ἀπαξιώσεως τῶν δογμάτων, ἴδιον τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, στήν παροῦσα φοβερή διαστρέβλωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως· προφανῶς ἡ διακήρυξη «διαλύσεως» τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Οἰκουμενισμό, ὥστε ἡ «νέα-ἐκκλησία» νά «ἐπανιδρυθεῖ» σέ ἁρμονία μέ τίς οἰκουμενιστικές προδιαγραφές.

Ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, τό Ἅγιον Ὄρος σύσσωμο εἶχε ἀντιδράσει στά οἰκουμενιστικά του ἀνοίγματα. Τρεῖς Μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐφάρμοσαν τήν προβλεπόμενη ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες καί τούς ἱερούς Κανόνες, τόν 31ον Ἀποστολικό καί τόν 15ον τῆς Πρωτοδευτέρας, νόμιμη ἐκκλησιαστική ἀντίσταση διά τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου. Τό ἴδιο ἔπραξαν καί ὀκτώ ἀθωνικές ἱερές Μονές: «διά τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, Συνεδρίᾳ ΝΒ΄ τῆς 13ης Νοεμβρίου 1971, [...] ἑκάστη Ἱερά Μονή, ὡς αὐτοδιοίκητος, ἀφέθη ἐλευθέρα νά πράττη κατά συνείδησιν εἰς τό θέμα τοῦτο»[44]. Ἡ διακοπή ἐκείνη τοῦ μνημοσύνου, χωρίς περαιτέρω ἀποτείχιση ἤ παντελῆ ἀκοινωνησία, ἀποτελοῦσε ἐπαινετή στάση, διότι καθώς ὁρίζει ὁ 15ος ἱερός Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας[45] (ἔτους 861), ὅσοι ἀμύνονται ἔτσι «οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι»· ὅσοι μέ τέτοια πρόθεση διακόπτουν τό μνημόσυνον Ἐπισκόπων ἑτεροφρόνων, «οὐκ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν» καί γι΄ αὐτό «οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται [...] ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται»[46]. Λυπούμεθα, διότι ἡ πορεία τῶν πραγμάτων δέν ἐμπνέει αἰσιοδοξία γιά ἀλλαγή πλεύσεως τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Στήν προσεχῆ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου στό Φανάρι, γιά τή Θρονική Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, στά τέλη τοῦ ἐρχομένου Νοεμβρίου καί πάλιν ἀναφαίνεται στόν ζοφερό ὁρίζοντα τυπικόν αὐξημένης λειτουργικῆς συμμετοχῆς τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα στήν Ὀρθόδοξη Θεία Λειτουργία, φοροῦντος ὠμοφόριο, μέ λειτουργικό ἀσπασμό πρός αὐτόν (πού δέν προβλέπεται γιά ὅσους δέν λειτουργοῦν ἀλλά παρίστανται μόνον), μέ ἀπαγγελία ἀπό αὐτόν τοῦ «Πάτερ ἡμῶν», προσευχῆς μέ σαφῆ εὐχαριστιακή ἀναφορά («τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον») καί πού πρέπει νά ἀπαγγέλλεται ἀπό τόν Προεστῶτα ἐκ μέρους τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ· ἀκόμη μέ θυμιάτιση τοῦ Πάπα καί μέ παραχώρηση σέ αὐτόν τοῦ ἄμβωνος, γιά νά κηρύξει. Ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἁπλῆ συμπροσευχή, διότι ἀσφαλῶς, ἡ Θεία Λειτουργία δέν ἄρχεται ἀπό τό «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε», ἀλλά ἀπό τό «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία»[47]. Κατά τόν π. Ἀλέξανδρο Σμέμαν «ἀπό τήν πλευρά τῆς Παραδόσεως, ὁ μυστηριακός χαρακτήρας τῆς Εὐχαριστίας δέν μπορεῖ τεχνητῶς νά περιορισθεῖ σέ μία πράξη, σέ μία στιγμή τοῦ ὅλου τυπικοῦ. Ἔχουμε μία “τάξη” στήν ὁποία ὅλα τά μέρη καί ὅλα τά στοιχεῖα εἶναι ἀναγκαῖα, εἶναι ὀργανικῶς συνδεδεμένα μετ΄ ἀλλήλων σέ μία μυστηριακή δομή. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Εὐχαριστία εἶναι μυστήριο ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους καί ἡ ἐκπλήρωση ἤ ὁλοκλήρωσή της “καθίσταται ἐφικτή” ἀπό ὅλη τή Λειτουργία»[48].

Εὐχόμεθα, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος νά ἀναλογισθεῖ τή μέγιστη εὐθύνη του ἔναντι ἐκείνων τούς ὁποίους ὁδηγεῖ στήν πλάνη καί τήν ἀπογύμνωση τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν «χιτῶνα τῆς ἀληθείας, τόν ὑφαντόν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας»[49]. Τίποτε ἀπό τά ὀρθόδοξα δόγματα δέν θά ἐκπέσει ποτέ. Τίποτε δέν θά μεταβληθεῖ ποτέ. Καί ποτέ δέν θά προστεθεῖ καμμία ἀπόφαση νέα πού νά ἀλλοιώνει τίς παλαιές. Δογματική ἐξέλιξη δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει καμμία, κανενός εἴδους[50].



«Ὁ δέ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τό κρῖμα, ὅστις ἄν ᾖ»[51]



Ἀκολουθοῦν μετά τίς ὑποσημειώσεις οἱ ὑπογραφές τριῶν χιλιάδων περίπου προσώπων, Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν.

Τελευταία ανανέωση (2/12/2014)



ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ὅσοι ἐκ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν ἐπιθυμοῦν νά συμμετάσχουν στήν μικρή αὐτή κατάθεση ὀρθοδόξου ὁμολογίας ἠμποροῦν νά τό δηλώσουν γράφοντας: «Συμφωνῶ μέ τό κείμενο ἐναντίον της ”Νέας Ἐκκλησιολογίας τοῦ Πατριάρχου Βαρθο­λομαίου” καί προσυπογράφω». Νά ἀποστείλουν δέ τήν δηλωση μέ τό ὄνομά τους καί τήν κληρική, μονα­στι­κή ἤ ἐπαγγελματική τους ἰδιότητα στή διεύθυνση: Περιοδικό «Θεοδρομία», Τσιμισκῆ 128, 546 21 Θεσσαλονίκη, Fax: 2310.276590 καί e-mail: synaxisorthkm@gmail.com. Ἐπισημαίνεται ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη στό e-mail ἡ ἀναγραφή ὀνοματεπωνύμου, ἐπαγγέλματος (ἤ ἰδιότητος) καί τόπου διαμονῆς, μέ πεζούς καί τονισμένους χαρακτῆρες, πρός ἀποφυγήν λαθῶν (π.χ. παρατονισμῶν) στήν καταγραφή τοῦ ὀνόματος καί τοῦ ἐπωνύμου· ὄχι μόνον ὄνομα ἤ e-mail.


[1]. ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος· μελετήματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1987, σελ.182 (Κεφάλαια Ἐκκλησιολογικά, §33). Βλ. καί Ἐφ. 5, 27.

[2]. «Οικουμενικός Πατριάρχης προς Πατριάρχη Ιεροσολύμων: Αμφότεροι φυλάσσσομεν πνευματικάς καί κυριαρχικάς Θερμοπύλας», Amen.gr (24 Μαϊ 2014) http://www.amen.gr/article18151 (παράγραφος §4).

[3]. «Common Declaration Signed in the Vatican by Pope John Paul II and Patriarch Bartholomew I, June 29, 1995», EWTN Global Catholic Network, http://www.ewtn.com/library/PAPALDOC/BARTHDEC.HTM. Βλ. καί Ἐπίσκεψις 520 (31-7-1995) 20.

[4]. Προσφώνησις πρός τήν παπικήν ἀντιπροσωπείαν ὑπό τόν Καρδινάλιο William Keeler, κατά τήν Θρονική Ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως (1998) ἐν Ἐπίσκεψις, ἔτος 29ον, ἀρ. 563 (31-11-1998).

[5]. « Ὁμιλία ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑξηκοστῆς ἐπετείου ἀπό τῆς ἱδρύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (Καθεδρικός Ναός Ἁγίου Πέτρου Γενεύης, τήν 17ην Φεβρουαρίου 2008) ἐν http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?l ... 876&tla=gr

[6]. Μτφρ. ἀπό τό Called to be the One Church, §6 καί 7 ἐν God, in your Grace ... Official Report of the Ninth Assembly of the World Council of Churches, ὑπό Luis N. Rivera-Pagán, WCC Publications, Geneva 2007, σ. 257.

[7]. «Orthodox Ecclesiology and the Ecumenical Movement», Sourozh Diocesan Magazine (Ἀγγλία), τόμ. 21 (Αὔγουστος 1985), σ. 16.

[8]. «Ἐκκλησία καί ἔσχατα», Ἐκκλησία καί Ἐσχατολογία, Ἱ.Μ. Δημητριάδος, Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, ἐκδ. Καστανιώτη, Ἀθήνα 2001, σ. 30.

[9]. Πατριαρχικόν Μήνυμα ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 1967, ἐν Α. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ἀπό τήν πορείαν τῆς ἀγάπης: ἡ ἐπίσκεψις τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμεν. Πατριάρχου Ἀθηναγόρου εἰς Ἀγγλίαν –Νοέμβριος 1967, Ἀθῆναι 1968, σελ. 87.

[10]. «Χαιρετισμός τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν Ὑποδοχήν ἐν τῇ Αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου τοῦ Μακ. Πατριάρχου Βουλγαρίας κ. κ. Νεοφύτου» (Φανάριον, 20 Σεπτεμβρίου 2013) ἐν http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?l ... 757&tla=gr· «Ἔχομεν δι᾿ ἐλπίδος ὅτι ἡ Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας ὑπό τήν Ὑμετέραν πεπνυμένην καθοδήγησιν, Μακαριώτατε, θά συμμετέχῃ, κατά παράδοσιν καί πανορθόδοξον ἐν Διασκέψεσιν ἀπόφασιν, εἰς τούς διορθοδόξους καί διαχριστιανικούς διαλόγους».

[11]. Ψαλμ. 50, 12· πρβλ. καί Ἰακ. 5, 12· «ἤτω δέ ὑμῶν τό ναί ναί καί τό οὔ οὔ, ἵνα μή εἰς ὑπόκρισιν πέσητε».

[12]. Βλ. ἱερόν ζ΄Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (ACO 1,1,7,105ἑ.).

[13]. Ματθ. 16, 18.

[14]. Α΄ Κορ. 1, 25.

[15]. Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, Ὁμιλία εἰς τόν με΄ Ψαλμόν 5, PG 29B, 424B.C.

[16]. ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Λόγος Δ΄ (Κατά Ἰουλιανοῦ Βασιλέως Α΄) 67, PG 35, 588C-589A. Τό χωρίον τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου παρά τῷ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Ἱερά Παράλληλα, Στοιχεῖον Ε, τίτλος ΣΤ΄, PG 95, 1436A.

[17]. Α΄ Τιμ. 3, 15

[18]. ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, Μελέται δύο· Α΄: Περί τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Β΄: Περί τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως, ἐκδ. Ν. Παναγόπουλος, Ἀθῆναι 1987, σ. 32.

[19]. Πεντηκοστάριον, Ὄρθρος Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς, ἰαμβικός κανών, ᾠδή α΄.

[20]. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς τόν Ψάλμ. 44, PG 55, 203.

[21]. Ὅτι εἶναι ὁρατή εἶναι ἐμφανές καί στήν Ἁγία Γραφή· βλ. Πράξ. 2, 41 καί 2, 47: «ὁ δέ Κύριος προσετίθει καθ΄ ἡμέραν τούς σῳζομένους τῇ Ἐκκλησίᾳ».

[22]. Ματθ. 5, 14 καί ΑΓ. ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, Ἐξήγησις ὑπομνηματική εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν 1, 2 PG 70, 69A.B. Βλ. καί ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ, Εὐαγγελική προπαρασκευή 6, 18 PG 22, 457D

[23]. Ἐφ. 1, 22.23

[24]. Ἰω. 14, 16 καί Λουκ. 24, 49

[25]. Ἐφ. 1, 22.23· «καί αὐτόν ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις έστί τό σῶμα αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου»

[26]. Εἰς τήν πρός Ἐφεσίους 1, 3, 2· PG 62, 26.

[27]. Ἐφ. 3, 21· «αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς πάσας τάς γενεάς τοῦ αἰῶνος τῶν αἰώνων· ἀμήν»· Ἐφ. 5, 23· «... ὡς καί ὁ Χριστός κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, καί αὐτός ἐστι σωτήρ τοῦ σώματος».

[28]. Ἐφ. 5, 29

[29]. ΑΝΩΝΥΜΟΣ (Ὀρθόδοξος Ἱερεύς), Τά προσφάτως διαδραματισθέντα στήν Ἁγία Πόλη καί τό ἐκκλησιολογικό τους ὑπόβαθρο, http://www.impantokratoros.gr/B15881B3.el.aspx

[30]. Ἐφ. 4, 3.

[31]. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς τήν Πρός Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολήν 1, PG 61, 13

[32]. ΑΓ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, αὐτόθι, σ. 27.

[33]. Α΄ Κορ. 1, 13

[34]. Ἐφ. 4,5

[35]. ΑΓ. ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Μυσταγωγία 24, PG 91, 705Β.

[36]. Ἰω. 15, 4-6

[37]. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθείς Εὐτρόπιος 1, PG 52, 397.

[38]. Ἀποκρίσεις (1716/1725) τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους, (Ἀπόκρισις 5), εἰς ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1953, τόμ. Β', σ. 794ἑξῆς.

[39]. Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος,Πράξις Α’, Mansi 12, 1031-1034.

[40]. Πρός τόν Βασιλέα· ἐπέμφθη αὐτῷ τῇ ιβῃ τοῦ Μαρτίου 6, ἐν Γενναδίου Σχολαρίου Ἅπαντα τά Εὑρισκόμενα, τόμ. 3, ἐκδ. Louis Petit – X.A. Siderides, Paris 1930, σ. 161.

[41]. Σχόλια εἰς τό Περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας 5, 2.4 PG 4,161A.

[42]. ΑΓ. ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Σχόλια εἰς τό Περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραχίας 5, 2.4 PG 4,164Α. Πρβλ. ΑΓ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ, Περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας 3,2 PG 3, 428A.

[43]. Ἰω. 15, 4-6

[44]. Βλ. τό σχετικόν Γράμμα τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου ἐν Θεοδρομία ΙΑ΄1 (Ἰαν-Μάρ 2009) 77. Τά συναφῆ ὅλα στίς σσ. 75-81.

[45]. ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1982, σ. 358.

[46]. Βλ. τή γνώμη τοῦ ἁγίου Νικοδήμου (αὐτόθι, σ. 344) περί τῶν Κανόνων τῆς Πρωτοδευτέρας «... ἀναγκαῖοι μέν ὄντες εἰς τήν τῆς Ἐκκλησίας εὐκοσμίαν καί κατάστασιν, βεβαιούμενοι δέ καί ἐπικυρούμενοι ἀπό τε τοῦ Νομοκάνονος τοῦ Φωτίου, ἀπό τούς ἑρμηνευτάς τῶν κανόνων καί ἀπό ὅλην τήν Ἐκκλησίαν».

[47]. Πρβλ. ΠΡΕΣΒ. ΑΝ. ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ, Ἡ Συμπροσευχή μέ αἱρετικούς· προσεγγίζοντας τήν κανονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2009, σ. 118 καί γενικῶς σσ. 113-118.

[48]. «Theology and Eucharist» (§6), http://www.schmemann.org/byhim/theology ... arist.html

[49]. Κοντάκιον τῆς Κυριακῆς τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (13-19 Ἰουλίου)

[50]. Πρβλ. ΠΡΩΤΟΠΡ. Γ. ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, «Ὁ Οἶκος τοῦ Πατρός», ἐν Ἀνατομία Προβλημάτων τῆς Πίστεως, μτφρ. Ἀρχιμ. Μελετίου Καλαμαρᾶ, ἐκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1977, σ. 133.

[51]. Γαλ. 5, 10

[ΜΙΧΣ]

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης - Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΜΑΚΡΑΝ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ


1. Λύπη καὶ πίκρα τῶν Ὀρθοδόξων

Γεμάτο πίκρα καὶ στενοχώρια παρακολούθησε τὸ θεοσεβὲς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Χριστοῦ ὅσα συνέβησαν κατὰ τὴν συνάντηση τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου μὲ τὸν πάπα Βενέδικτο στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀνάμεσα στὰ πολλὰ τηλεφωνήματα ποὺ ἐδέχθη ὁ γράφων, ἐκφραστικὰ αὐτῆς τῆς πικρίας, ἀπὸ πολλὲς ἐπαρχίες καὶ μητροπόλεις καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἰδιαίτερη ἐντύπωση τοῦ προκάλεσαν:
Εὐλαβέστατος πνευματικὸς τῆς Θεσσαλονίκης μὲ πλῆθος πνευματικῶν τέκνων εἶπε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἡσυχάσῃ, λυπᾶται μέχρι θανάτου, διότι ἐβίασαν, ἀτίμασαν τὴν μάννα μας, τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔγγαμος ἱερεύς, πολύτεκνος, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἀποφασισμένος νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνο τοῦ συμφωνοῦντος μὲ ὅλα αὐτὰ ἐπισκόπου του, ὅταν διακριτικὰ τοῦ ὑπενθύμισα τὶς πιθανὲς διώξεις καὶ ποινὲς μοῦ εἶπε: «Προτιμῶ νὰ καλλιεργῶ τὰ χωράφια μου, ὡς ἁπλὸς ἀγρότης, καὶ νὰ κρατήσω τὴν πίστη μου, παρὰ νὰ συνεργήσω στὴν κατεδάφισή της καὶ νὰ πάω στὴν κόλαση μαζὶ μὲ τὸν πατριάρχη καὶ τοὺς ἐπισκόπους».
Δὲν ξέρω ἂν ὁ ἁπλοϊκὸς αὐτὸς καὶ ὀλιγογράμματος ἱερεὺς εἶχε διαβάσει συγγράμματα Ἁγίων Πατέρων· αὐτὰ ποὺ εἶπε ὅμως ἐκφράζουν τὴν διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν στάση ὅλων τῶν πιστῶν καὶ τῶν λαϊκῶν ἀπέναντι τῶν ἐπισκόπων καὶ τῶν πρεσβυτέρων σὲ περίπτωση ποὺ δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ ἐνισχύουν τὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη. Τὸ πλῆθος τῶν σχετικῶν πατερικῶν μαρτυριῶν ὑπάρχει τώρα στὸ βιβλίο μας «Κακὴ Ὑπακοὴ καὶ Ἁγία Ἀνυπακοή». Ὑπενθυμίζουμε ἁπλῶς ἐδῶ ἐνδεικτικὰ τὴν γνώμη τοῦ μεγάλου ἀγωνιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Μ. Ἀθανασίου. Γράφει ὅτι στὴν περίπτωση ποὺ ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, συμπεριφέρονται κακῶς καὶ σκανδαλίζουν τὸν λαό, πρέπει νὰ ἐκδιώκονται, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχῃ κίνδυνος νὰ μείνουν οἱ πιστοὶ χωρὶς ποιμένα. Εἶναι καλύτερα, συμφέρει, χωρὶς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς νὰ γίνονται οἱ συνάξεις στοὺς ναούς, παρὰ νὰ ριφθοῦν οἱ πιστοὶ μαζὶ μὲ τὸν ἐπίσκοπο καὶ τοὺς ἱερεῖς στὴν κόλαση, ὅπου πῆγαν οἱ Ἑβραῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ μαζὶ μὲ τοὺς ἀρχιερεῖς τους Ἄννα καὶ Καϊάφα: «Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον ἢ μετ᾿ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» .
Αὐτὸ ἔπραξε στὶς ἡμέρες μας ὁ Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος Γαβριὴλ καὶ μὲ μία ὀλιγόλογη καὶ θαρραλέα Δήλωση καὶ Ὁμολογία διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μετὰ τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὶς κοινὲς δηλώσεις μὲ τὸν προηγούμενο πάπα, ποὺ ἔγιναν πρὶν ἀπὸ δυὸ ἔτη κατὰ τὴν θρονικὴ ἑορτὴ τῆς Ρώμης στὶς 29 Ἰουνίου τοῦ 2004 καὶ τὴν τελετὴν τῶν θυρανοιξίων ὀρθοδόξου ἱεροῦ ναοῦ τὴν 1ην Ἰουλίου τοῦ αὐτοῦ ἔτους. Στὸ ἑξῆς, γράφει, γιὰ νὰ μὴ θεωρηθῇ ὅτι μὲ τὴν σιωπή μου συμφωνῶ μὲ ὅσα γίνονται, δὲν θὰ συμμετέχω στὶς ἀκολουθίες ποὺ μνημονεύεται τὸ ὄνομα τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου, ἀλλὰ θὰ παραμένω εἰς τὸ κελλάκι μου «κάμνων τὴν κανονικὴν καὶ καθωρισμένην μοναχικὴν ἀκολουθίαν μου κατὰ μόνας εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας καὶ ἕως ὅτου λάβη σαφῆ καὶ συγκεκριμένην θέσιν ἡ Ἱ. Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους περὶ τῶν συμβάντων γεγονότων τῶν ὡς ἄνω ἡμερῶν».

2. Τὸ ναρκωτικὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Συγκρητισμοῦ σὲ αὐξημένες δόσεις

Ὑπάρχουν πολλὲς τέτοιες ἄγρυπνες καὶ εὐαίσθητες συνειδήσεις Ὀρθοδόξων, τῶν ὁποίων ὅμως ἡ φωνὴ καὶ ἡ στάση δὲν φθάνουν στὶς ἀκοὲς καὶ στὰ ὄμματα τῶν πολλῶν καὶ ἐν πολλοῖς ἀδιαφόρων πιστῶν. Ἀντίθετα προβάλλονται καὶ μεγαλύνονται ὅσοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ὑμνοῦν καὶ προσκυνοῦν τὸ θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως, τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ τοῦ Ἀντιχρίστου, τὴν ἰσοπέδωση θρησκειῶν καὶ ὁμολογιῶν, τὸ πολυπολιτισμικὸ καὶ πολυθρησκευτικὸ μοντέλο τῆς δῆθεν Νέας Ἐποχῆς, ποὺ ἐπαναφέρει τὸν κόσμο στὸ σκοτάδι καὶ στὴν διαφθορὰ τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, ἡ ὁποία εἶχε γεράσει καὶ φθαρῆ μέσα σὲ πάθη ἀτιμίας. Κατὰ τὸ μέτρο ποὺ ἐκδιώκεται ὁ Χριστὸς καὶ ἀποχριστιανίζεται ὁ κόσμος, καὶ μάλιστα ὁ δυτικὸς καὶ «πολιτισμένος», μὲ εὐθύνη τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, κατὰ τὸ ἴδιο μέτρο τὸ κενὸ καλύπτει ὁ Διάβολος. Μεταλλάσσεται ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀληθινὴ θεογνωσία τοῦ Εὐαγγελίου, μὲ τὸ ψεῦδος τῆς νέας εἰδωλολατρίας τοῦ πολυπολιτισμοῦ καὶ τοῦ συγκρητισμοῦ, μὲ συνέπεια νὰ ἀτονήσῃ ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ νὰ φθάσουν οἱ ἄνθρωποι εἰς «ἀδόκιμον νοῦν» «πεπληρωμένοι πάσης κακίας», ἀκόμη καὶ στὴν διάπραξη τῆς πιὸ ἀπεχθοῦς ἀκαθαρσίας τοῦ Σοδομισμοῦ, τῆς ἐπαινούμενης καὶ ἀσκούμενης ἀκόμη καὶ ἀπὸ κληρικοὺς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπως ἀκριβῶς παρουσιάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχὴ στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς, στὴν ὁποία θέλουν νὰ μᾶς ἐπαναφέρουν ὡς δῆθεν Νέα Ἐποχὴ οἱ τοῦ συγκρητισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας.
Ὅσες συναντήσεις καὶ ἂν γίνουν τοῦ πάπα μὲ ὀρθοδόξους πατριάρχες, ἡ μόνη ὁδὸς ἐπανευαγγελισμοῦ τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἡ ἐν μετανοίᾳ ἐπάνοδος, ἡ μίμηση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στὰ δάκρυα ποὺ ἔχυσε γιὰ τὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, τοῦ πάπα τώρα γιὰ τὴν ἄρνηση τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας τῶν κοινῶν Πατέρων καὶ Ἁγίων τῆς πρώτης χιλιετηρῖδος. Ἂν ἐξακολουθήσῃ νὰ ἐπιμένῃ ἐγωιστικὰ στὸ δῆθεν ἀξίωμα τοῦ Πέτρου καὶ στὰ κλειδιὰ τῆς Βασιλείας, ὅπως ἔπραξε καὶ αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν Κωνσταντινούπολη, σὲ κοσμικὲς φιλοδοξίες καὶ πρωτεῖα, τότε δὲν ἰσχύει τὸ «ποίμαινε τὰ πρόβατά μου», ἀλλὰ τὸ «Ὕπαγε ὀπίσω μου Σατανᾶ, ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων». Μέσα, λοιπόν, στὸ κλῖμα αὐτὸ τῆς δῆθεν Νέας Ἐποχῆς, ποὺ διαμορφώνουν ὁ παπικὸς καὶ προτεσταντικὸς Οἰκουμενισμός, μὲ ἀπώτερο ὅραμα τὴν πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του δὲν κηρύσσονται ὡς τὸ μοναδικὸ φῶς, ἡ μόνη ὁδὸς σωτηρίας, συνεργούντων δυστυχῶς καὶ συμφωνούντων καὶ τῶν περισσοτέρων Ὀρθοδόξων πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καὶ ἐπισκόπων. Διαψεύδουμε στὴν πράξη αὐτὸ ποὺ ψάλλουμε στὸ τέλος κάθε θείας Λειτουργίας, ὅτι δηλαδὴ «εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες».
Δυστυχῶς τὸ φῶς ποὺ ἔδωσε ἡ πατριαρχικὴ θεία λειτουργία στὸ Φανάρι μὲ τὴν λειτουργικὴ συμμετοχὴ τοῦ πάπα δὲν ἦταν τὸ ἀληθινὸ Φῶς, ἡ ἀληθινὴ πίστις, ἀλλὰ τὸ σκότος καὶ ἡ πλάνη τῶν αἱρέσεων τοῦ filioque, τοῦ πρωτείου, τῶν ἀζύμων, τοῦ καθαρτηρίου πυρός, τῆς κτιστῆς Χάριτος, τῆς κακοποιήσεως ὅλων τῶν μυστηρίων, τῆς κοσμικῆς ἐκκλησίας τοῦ Βατικανοῦ ποὺ ὑπέκυψε στοὺς πειρασμοὺς τοῦ Διαβόλου, γιὰ νὰ ἀποκτήσῃ πλούτη καὶ ἐξουσία, νὰ γίνῃ κοσμικὸ κράτος καὶ οὐσιαστικὰ νὰ παύσῃ νὰ ἔχῃ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Χριστιανισμὸ κατὰ τὸν Ντοστογιέφσκυ.
Καὶ τὸ σκότος αὐτὸ μεταδόθηκε μέχρι ἐκεῖ ποὺ ἐργάζονται ὀρθόδοξοι ἱεραπόστολοι, οἱ ὁποῖοι διερωτήθηκαν πῶς τώρα μποροῦν νὰ πείσουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι καὶ ὄχι Ρωμαιοκαθολικοὶ ἢ πῶς νὰ ἐνισχύσουν πολλοὺς ποὺ ἔγιναν Ρωμαιοκαθολικοὶ νὰ ἔλθουν στὴν Ὀρθοδοξία, καὶ αὐτοὶ εἶναι πάρα πολλοὶ στὶς χῶρες τῆς ἱεραποστολῆς, ὅταν μεταδόθηκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἡ εἰκόνα τῶν συμπροσευχομένων καὶ ἐν πολλοῖς συλλειτουργούντων δυὸ προκαθημένων, τοῦ πάπα καὶ τοῦ πατριάρχου, ἀλληλοασπαζομένων καὶ ἀπὸ κοινοῦ εὐλογούντων; Διερωτώμεθα καὶ ἐμεῖς μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ μετὰ τοῦ 46ου ἀποστολικοῦ κανόνος, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει νὰ δεχόμαστε τὸ βάπτισμα καὶ τὴν Θ. Εὐχαριστία τῶν αἱρετικῶν, τὰ ὁποῖα δυστυχῶς καὶ πάλι ἔχουν ἀναγνωρίσει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἄλλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ποὺ ἐπιτρέπουν σιωπηρῶς ἀκόμη καὶ τὸ κοινὸν ποτήριον. «Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ ἢ τὶς μερὶς πιστῷ, μετὰ ἀπίστου;». Πῶς θὰ τολμήσουμε σὲ λίγες ἡμέρες νὰ ἀπευθυνθοῦμε πρὸς τὸν γεννώμενο Χριστό· καὶ νὰ ψάλλουμε ὅτι «Ἡ Γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως» καὶ ὅτι ὅπως οἱ Μάγοι ἔτσι καὶ ἐμεῖς τὸν προσκυνοῦμε «ὡς τὸν ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης» καὶ εὑρίσκουμε τὴν σωτηρία πιστεύοντες στὴ «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, στὴν Ὀρθόδοξη δηλαδὴ Ἐκκλησία; Πόσες ἐκκλησίες ὑπάρχουν, καὶ πόσες πίστες, καὶ πόσα βαπτίσματα, μία, ἕνα ἢ πολλὲς καὶ πολλά; Ἂν δὲν εἶναι μία, ἡ Ὀρθόδοξη, τότε κάνει λάθος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ποὺ λέγει «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμᾳ»:
Τὰ ἐρωτήματα ὅμως αὐτὰ τώρα δὲν προβληματίζουν, δὲν γίνεται κατανοητὴ ἀκόμη καὶ ἡ ἔννοια τῆς αἱρέσεως. Ἔπαυσαν οἱ ἄνθρωποι νὰ διακρίνουν μεταξὺ ὀρθοῦ καὶ ἐσφαλμένου, μεταξὺ ἀληθείας καὶ πλάνης. Τὸ ναρκωτικὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς νέας αὐτῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, τῆς Παναιρέσεως αὐτῆς κατὰ τὸν Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς, διδόμενο κατὰ μικρὲς δόσεις ἐπὶ δεκαετίες καὶ καλυμμένο μὲ ὀρθοδοξοφανὲς περικάλυμμα σὰν τὴν Οὐνία, μὲ παρερμηνευόμενα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ναρκώσει τὶς συνειδήσεις τῶν περισσοτέρων καὶ μάλιστα πολλῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων. Ἔχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ἀτμόσφαιρα εἰρήνης καὶ ἑνότητος μὲ τὸν δῆθεν διάλογο τῆς ἀγάπης, μέσα στὴν ὁποία ἀναπαύονται μακάρια τὰ πλήθη, ποὺ παίρνουν ἀνυποψίαστα καὶ δωρεὰν ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης τὸ χαπάκι τῆς οἰκουμενιστικῆς ἡρωίνης. Οἱ δόσεις διαρκῶς γίνονται ἰσχυρότερες· ἀπὸ τὴν ἁπλὴ συνεργασία σὲ πρακτικὰ καὶ κοινωνικὰ θέματα, ἀπὸ τὶς δηλώσεις τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων στὰ οἰκουμενιστικὰ συνέδρια ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία, φθάσαμε στὴν πλήρη κατεδάφιση τῶν ἱερῶν κανόνων, μὲ ἀπροκάλυπτες καὶ ἐμφανεῖς πλέον συμπροσευχὲς εἰς τὰ ὄμματα ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, εἰς τὴν διακωμώδηση τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, μυστηρίου ἀπολύτου ἐν ἀληθείᾳ ἑνότητος, μὲ τοὺς λειτουργικοὺς ἀσπασμοὺς τῶν αἱρετικῶν καὶ τὶς ὑπὲρ αὐτῶν δεήσεις τῶν διακόνων καὶ τοὺς πολυχρονισμοὺς τῶν ἱεροψαλτῶν.

3. Τὰ βήματα τοῦ Ἀθηναγόρα δὲν εἶναι βήματα τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων

Φαντάζεται κανεὶς τὸν Μ. Ἀθανάσιο νὰ ἔχῃ ἀπέναντί του τὸν Ἄρειο, στὸ ἀντίθρονο, νὰ συμπροσεύχονται καὶ νὰ ἀλληλοασπάζονται στὸ «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», καὶ ὁ χορὸς τῶν ψαλτῶν νὰ εὔχεται ὑπὲρ τῆς μακροημερεύσεως τοῦ Ἀρείου, γιὰ νὰ συνεχίζῃ τὸ αἱρετικὸ καταστροφικό του ἔργο; Ἔχει καμμία σχέση ἡ εἰκόνα, ποὺ παρουσιάζει τὸν Ἅγιο Νικόλαο νὰ ῥαπίζῃ, νὰ χαστουκίζῃ τὸν Ἄρειο, μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ πατριάρχου νὰ ἀσπάζεται τὸν παναιρετικὸ πάπα καὶ νὰ θεωρῇ εὐλογία τὴν παρουσία του; Ποιὸς ἔχει δίκαιο, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ καταρᾶται τὸν πάπα, ἢ ὁ πατριάρχης ποὺ τὸν ἐπαινεῖ καὶ τὸν περιπτύσσεται ὡς ἀδελφόν; Οἱ μοναχοὶ τῆς ἐρήμου τῆς Παλαιστίνης μὲ ἡγέτη τὸν ἑορτάζοντα ἐπίσης αὐτὲς τὶς ἡμέρες Ἅγιο Σάββα (http://www.impantokratoros.gr/CFBF1892.el.aspx), ποὺ ἐκράτησαν τὴν Ἐκκλησία ἀμόλυντη ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ, ἢ ὁ ταλαίπωρος καὶ δυστυχῆς μοναχὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους ποὺ συνέθεσεν ὕμνους καὶ τροπάρια, γιὰ νὰ τιμήσουν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρετικοῦ πάπα στὸ Φανάρι;
Ἔχουν αὐτοὶ οἱ Ἁγιορεῖτες καμμία σχέση μὲ τοὺς ὁσιομάρτυρες Ἁγιορεῖτες, ποὺ ἐμαρτύρησαν ἀντιδρῶντες στὸν φιλοπαπισμὸ τοῦ πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου;
Εἶναι βέβαιο πὼς ἡ Ἁγία Εὐφημία, τῆς ὁποίας τὸ σκήνωμα εὑρίσκεται στὸν πατριαρχικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, καὶ ἡ ὁποία «λίαν ηὔφρανε τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ κατῄσχυνε τοὺς κακοδόξους» Μονοφυσῖτες, δὲν εὐφραίνεται, ἀλλὰ λυπᾶται μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ συστέλλει τὴν Χάρη της. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Ἁγίους Γρηγόριο Θεολόγο καὶ Ἰωάννη Χρυσόστομο, τῶν ὁποίων τὰ λείψανα ἀσπάσθηκαν ὁ πατριάρχης καὶ ὁ πάπας· δὲν εὐφράνθηκαν, ἀλλὰ λυπήθηκαν.
Ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ δὲν εἶναι μόνον χρονικὴ διαδοχὴ στοὺς θρόνους, ἀλλὰ εἶναι καὶ διαδοχὴ στοὺς τρόπους καὶ στὴ διδασκαλία· «καὶ τρόπων μέτοχος καὶ θρόνων διάδοχος». Διακόπτεται, ὅταν διακοπῇ ἡ συνέχεια τῆς ἀληθείας, τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Τὸ μόνο ἀληθὲς στὶς προσφωνήσεις καὶ ὁμιλίες τοῦ πατριάρχου εἶναι ὅτι ἀκολουθεῖ τὰ βήματα τῶν προκατόχων του Ἀθηναγόρου καὶ Δημητρίου. Ἡ ἱστορία, ὅμως, τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀρχίζει ἀπὸ τὸν Ἀθηναγόρα, ἀλλὰ ἔχει ὀπίσω της δυὸ χιλιάδων ἐτῶν ἱστορία ἀγώνων ἐναντίον τῶν ἑτεροθρήσκων καὶ ἑτεροδόξων καὶ χιλίων διακοσίων περίπου ἐτῶν ἱστορία ἀγωνιστῶν πατριαρχῶν καὶ ὁμολογητῶν, ἀρχιερέων, ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ, ἀπὸ τοῦ Μ. Φωτίου μέχρι σήμερα. Καὶ ἀσφαλῶς οἱ ὀρθόδοξοι ἀκολουθοῦμε τοὺς ἀναγνωρισμένους ἀπὸ τὴν διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίους καὶ Πατέρες καὶ ὄχι τοὺς αἱρετίζοντας καὶ λατινοφρονούντας συγχρόνους πατριάρχας, ἀρχιεπισκόπους καὶ ἐπισκόπους. Τὰ βήματα τοῦ Ἀθηναγόρου καὶ τοῦ Δημητρίου δὲν εἶναι βήματα τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων.

4. Γκρεμίζεται ὁ φράκτης τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀκοινώνητοι καὶ ἀμνημόνευτοι οἱ ἐπίσκοποι

Αὐτὰ γράφονται ἐν πλήρει συνειδήσει τῶν ἱστορικῶν ὄντως στιγμῶν ποὺ ζοῦμε, ἀπὸ τὶς ἀρνητικὲς καὶ καταστροφικὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐνέργειες καὶ ἐκδηλώσεις. Ἐν πλήρει συνειδήσει ἐπίσης τῶν εὐθυνῶν καὶ τῶν συνεπειῶν αὐτῆς μας τῆς στάσεως.Προτιμοῦμε νὰ διωκόμεθα καὶ νὰ συκοφαντούμεθα, παρὰ νὰ μένουμε σιωπηλοὶ καὶ ἀφωνότεροι ἰχθύος μπροστὰ στὴν ἐμφανῆ κακοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, νὰ εἴμαστε μὲ τοὺς Ἁγίους, παρὰ νὰ ἔχουμε τὴν φιλία καὶ τὴν συμπάθεια τῶν φιλοπαπικῶν καὶ λατινοφρόνων. Περιμένουμε καὶ προσευχόμεθα νὰ ἐνισχυθῇ καὶ μὲ ἐπισκόπους ἡ ὀρθόδοξη παράταξη, ὅπως καὶ μὲ δειλιῶντες ἀκόμη καὶ ἀμφιρρέποντες ἱερεῖς καὶ μοναχούς. Ἡ ἀλήθεια, πάντως, δὲν εἶναι συνάρτηση ἀριθμῶν καὶ ποσῶν. Οἱ πολλοὶ πολλάκις ἔχουν κάνει ἰσχυρὸ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν πλάνη.
Ἐπισημαίνουμε ὅτι ἡ τηλεοπτικὴ εἰκόνα τῆς συναντήσεως πατριάρχου καὶ πάπα, οἱ λειτουργικοὶ ἀσπασμοὶ καὶ πολυχρονισμοί, ἀφύπνισαν τὶς συνειδήσεις πολλῶν οἱ ὁποῖοι διαπιστώνουν ὅτι κινδυνεύει πλέον ἡ ἀκεραιότητα τῆς ἀλήθειας, ὅτι οἱ μνημονευόμενοι στὴ Θ. Λειτουργία ἐπίσκοποι, ὡς ἐγγυητὲς τῆς ἐν τῇ πίστει ἑνότητος δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, δὲν εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τοὺς πρὸ αὐτῶν Ἁγίους, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, ὡς κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους. Εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη ὅσων σιωποῦν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως.Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, (http://www.impantokratoros.gr/3C04268C. ... κρινόμενος ἀπὸ συμμοναστάς του, γιατὶ ἄφησε τὸ ἁγιορειτικό του ἡσυχαστήριο, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νήψη, καὶ κατῆλθε στὴ Θεσσαλονίκη, γιὰ νὰ ἀναλάβῃ τὸν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ παπικοῦ Βαρλαὰμ καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, χαρακτηρίζει ὡς «ἀνευλαβῆ εὐλάβεια» τὴν παραίτηση ἀπὸ τὸ νὰ παρουσιάζουμε τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐλέγχουμε τὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη, ὅπως ἔπραξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς κακοδοξίες. Ἀληθὴς εὐσέβεια εἶναι νὰ ἀκολουθοῦμε ὄχι αὐτούς, ποὺ καταστρέφουν τοὺς φράκτες, γιὰ νὰ εἰσέλθουν οἱ αἱρετικοί, ἀλλὰ τοὺς θεοφόρους Πατέρας. Ἂν παραβλέψῃ κανεὶς καὶ ὑποτιμήσει καὶ ἑνὸς μόνο Πατρὸς τὴν διδασκαλία, ἀδυνατίζει ὁ φράκτης σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο καὶ εἰσέρχεται ἀπὸ ἐκεῖ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν κακοδόξων αἱρετικῶν.
Θλίβεται κανεὶς καὶ σπαράσσει μέχρι βαθέων, ἀναλογιζόμενος καὶ μόνο τὴν πατριαρχικὴ ρήση, ποὺ θεωρεῖ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ πάπα ὡς θύματα τοῦ Διαβόλου καὶ ἀξίους τῆς συγχωρήσεως καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ἂν ὅμως, ὁ Μ. Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μάρκος Εὐγενικὸς ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης καὶ πλεῖστοι ἄλλοι πολέμιοι τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ, εἶναι ὄργανα καὶ θύματα τοῦ Διαβόλου, πρέπει νὰ τοὺς διαγράψουμε ἀπὸ τὶς δέλτους τῶν Ἁγίων, νὰ καταργήσουμε τὶς ἑορτὲς καὶ τὶς ἀκολουθίες, καὶ ἀντὶ νὰ ἐπικαλούμεθα τὶς πρεσβεῖες καὶ τὴν βοήθειά τους, νὰ τοὺς κάνουμε μνημόσυνα καὶ τρισάγια, γιὰ νὰ τοὺς συγχωρήσῃ ὁ Θεός.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς πάντως λέγει: «Τοιγαροῦν, τουτ᾿ ἔστιν ἀληθὴς εὐσέβεια, τὸ μὴ πρὸς τοὺς θεοφόρους πατέρας ἀμφισβητεῖν. Καὶ γὰρ τῶν προειρημένων ἁγίων αἱ θεολογίαι ὅρος εἰσὶ θεοσεβείας ἀληθοῦς καὶ χάραξ, ὥσπερ ἑκάστη τὸν οἰονεῖ φραγμὸν καὶ τὸ περιτείχισμα τῆς εὐσεβείας συμπληροῦσα, κἂν περιέλῃ τις μίαν γοῦν αὐτῶν, ἐκεῖθεν ὁ τῆς κακονοίας τῶν αἱρετικῶν ἑσμὸς εἰσρυήσεται πολύς». Χαρακτηρίζει, μάλιστα, ὅσους σιωποῦν καὶ δὲν ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ὡς τρίτο εἶδος ἀθεΐας, ἐνῶ στὰ δυὸ πρῶτα εἴδη κατατάσσει τοὺς ἀπίστους καὶ τοὺς αἱρετικούς. Εἶναι εὔλογη αὕτη ἡ ἐκτίμηση, ἂν ἀναλογισθῇ κανεὶς τὴν ἀξιωματικὴ ρήση, ὅτι σιωπὴ σημαίνει συγκατάθεση.
Δὲν θὰ ἐπεκταθοῦμε τώρα περισσότερο. Εἴχαμε ἀποφασίσει ἐν ὄψει τῶν Χριστουγέννων νὰ ἀναστείλουμε τοὺς ἀγῶνες καὶ νὰ περιμένουμε· τὰ γεγονότα ὅμως τρέχουν κατεδαφίζεται ἡ εὐσέβεια, ἀκυρώνεται τὸ νόημα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, καὶ παρεμποδίζεται τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας. Χριστούγεννα χωρὶς ἀληθινὸ Χριστό, χωρὶς ἀληθινὴ πίστη, δὲν ἔχουν κανένα νόημα· καταντοῦν κοσμικὴ ἑορτὴ εὐωχίας ὑλικῆς καὶ σωματικῶν ἀπολαύσεων. Σὲ λίγες ἠμέρες τὸ σκηνικὸ θὰ ἐπαναληφθῇ καὶ στὴ Ρώμη μὲ τὴν ἐκεῖ ἐπίσκεψη τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Στὸ ἑπόμενο φύλλο τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» θὰ παρουσιάσουμε ἕνα συγκλονιστικὸ θαῦμα τοῦ ἑορτάζοντος αὐτὲς τὶς ἡμέρες Ἁγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου Κερκύρας, μὲ τὸ ὁποῖο ἀπέβαλε καὶ ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸν ναό του, ἑπομένως καὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸν πάπα, ὡς καὶ τὰ ἐπὶ τοῦ θαύματος σχόλια τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου.
Στὴ συνέχεια δὲ μὲ τὴ βοήθεια, τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν ἐναντίον τοῦ πάπα ἀγωνισθέντων, ὁμολογησάντων καὶ μαρτυρησάντων Ἁγίων, θὰ σχολιάσουμε θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιολογικὰ ὅσα ἔγιναν στὸ Φανάρι, «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι» καὶ ὄχι «τοῖς βήμασι» τοῦ Ἀθηναγόρου καὶ τοῦ προκατόχου του Μελετίου Μεταξάκη. Θὰ δείξουμε ὅτι ἐκτὸς τῶν συνηθισμένων ἤδη συμπροσευχῶν, γίνονται καὶ συλλείτουργα, συμμετοχὲς στὸ κοινὸ ποτήριο σὲ «οἰκουμενικές» λειτουργίες, καὶ ἁπλῶς αὐτὸ ἀποκρύπτεται δὲν ἐμφανίζεται ἐπισήμως, διότι ἡ οἰκουμενιστικὴ ἡρωίνη δὲν ἔχει ναρκώσει ἀκόμη ὅλες τὶς συνειδήσεις, ὑπάρχουν μερικοὶ «φανατικοί», ποὺ ἀρνοῦνται νὰ μετάσχουν στὴ νάρκωση καὶ ἀντιδροῦν.
Εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν ἑνότητα μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἀποσχιζόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας Ὀρθοδόξους· ἐκείνους νὰ τοὺς ἀγκαλιάζουμε, καὶ αὐτοὺς νὰ τοὺς ἀφορίζουμε καὶ νὰ τοὺς τιμωροῦμε. Ἐμεῖς παραμένουμε ἑνωμένοι μὲ τὴν ἀνὰ τοὺς αἰώνας Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων, μὲ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὡς τρόφιμοι καὶ τέκνα της. Ἀποδεχόμαστε ὅλα τὰ δόγματά της, ὅλους τοὺς ἱεροὺς κανόνες της, ὅλες τὶς οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς συνόδους καὶ ἀποκρούουμε καὶ ἀποκηρύσσουμε ὅλες τὶς αἱρέσεις, παλαιὲς καὶ νεώτερες, καὶ μεταξὺ αὐτῶν τὶς πάμπολλες τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ.
Ὅσοι τὶς δικαιολογοῦν ὡς θεολογούμενα, ὅσοι ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια καὶ τὴν Χάρη τῶν δῆθεν ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν, ὅσοι ἐσμίκρυναν καὶ ἐξευτέλισαν τὴν Ἐκκλησία, συναριθμοῦντες αὐτὴν μεταξὺ τῶν αἱρέσεων, τῶν δῆθεν ἐκκλησιῶν, αὐτοὶ σχίζουν καὶ διαιροῦν τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς καὶ ὑπόκεινται στὰ σχετικὰ ἐπιτίμια τῶν ἱερῶν κανόνων, ποὺ δὲν ἔχουν παλιώσει, οὔτε ἔχουν ἀκυρωθεῖ, ἀλλὰ ἴσχυαν, ἰσχύουν καὶ θὰ ἰσχύουν πάντοτε. Ἡ νέα ἐποχή, ἡ καινὴ κτίση, ἄρχισε διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως, διὰ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ συνεχίζεται διὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων. Δὲν τὴν ἀρχίζουν τώρα οἱ πατριάρχες καὶ οἱ ἀρχιεπίσκοποι, ποὺ διακρίνουν τὶς ἐποχὲς καὶ διαιροῦν τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὶς συνέπειες τῆς συνεχείας καὶ τῆς ταυτότητος.
Ὅσοι τολμήσουν νὰ χρησιμοποιήσουν κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ κατὰ τὸ συμφέρον κάποιους κανόνες ὡς κανόνια ἐναντίον τῶν ἀγωνιστῶν καὶ ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἂς σκεφθοῦν ἐν πρώτοις ὅτι εἶναι ἐμφανῶς καὶ καταφανῶς μὲ ὅσα δημοσίως λέγουν καὶ πράττουν ἔνοχοι οἱ ἴδιοι πλήθους κανονικῶν παραβάσεων, καὶ ὅτι ἐκτὸς τοῦ ὅτι «ἔνοχος ἔνοχον οὐ ποιεῖ», ἐνεδρεύει σὲ περίπτωση ἀδίκων ἀποφάσεων ὁ κίνδυνος τῆς ταυτοπαθείας εἴτε ἐν ζωῇ, εἴτε μετὰ θάνατον.
Μνημονεύουμε ἐνδεικτικὰ μερικοὺς μόνον κανόνες ποὺ ἔχουν πλέον κουρελιασθεῖ ἀπὸ τοὺς παραβαίνοντες: «Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω». «Ἐπίσκοπον ἢ πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους Βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν· τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; Ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου». «Περὶ τοῦ μὴ συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς οἶκον Θεοῦ, ἐπιμένοντας τῇ αἱρέσει». «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσιν, ἀλογίαι μᾶλλον, ἢ εὐλογίαι». «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι». «Ἀσπασίως τοὺς θείους κανόνας ἐνστερνιζόμεθα καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν διαταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑπὸ τῶν σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἐξ ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν τοπικῶν συναθροισθεισῶν ἐπὶ ἐκδόσει τοιούτων διαταγμάτων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν ἐξ ἑνὸς γὰρ ἅπαντες καὶ τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τὰ συμφέροντα· καὶ οὓς μὲν τῷ ἀναθέματι παραπέμπουσι ἀναθεματίζομεν, οὓς δὲ τῇ καθαιρέσει, καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν, οὓς δὲ τῷ ἀφορισμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομεν, οὓς δὲ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι καὶ ἡμεῖς ὡσαύτως ὑποβάλλομεν», πού δέν ἔχουν παλιώσει, οὔτε ἔχουν ἀκυρωθεῖ, ἀλλά ἴσχυαν, ἰσχύουν καί θά ἰσχύουν πάντοτε.

http://www.theodromia.gr/87D26F7F.el.aspx

[Shubik]

Πριν από λίγο έπεσα πάνω σε αυτό:

http://www.amen.gr/article19918

Βράδυ Κυριακής στο χαμένο μέσα στην ομίχλη Χονγκ Κονγκ. Ρίχνω μια ματιά στο διαδίκτυο και διαβάζω για αίσχη, προδοσίες και ενώσεις και σκέπτομαι: έχει γούστο σήμερα στο Φανάρι να συμφώνησαν ο Πάπας με τον Πατριάρχη την ένωση.

Έβαλα το καλό ράσο. Πήρα το δρόμο για το γραφείο. Έκανα και μία στάση στο ζαχαροπλαστείο να πάρω ένα cheese cake. Α, δεν θα με βρουν ανέτοιμο. Θα έρθουν οι Canossian Sisters από δίπλα για τα συγχαρίκια, μπορεί να περάσει και ο Καρδινάλιος να πιούμε ένα oolong tea για το καλό. Να μην έχω ένα γλυκό να κεράσω;

Η ώρα περνά και κανείς δεν εμφανίζεται. Τι συμβαίνει; Στο διαδίκτυο συνεχίζουν να γράφουν για τα αίσχη και τις προδοσίες που συνετελέσθηκαν σήμερα στο Φανάρι. Δεν αντέχω. Βάζω το βίντεο από την σημερινή Πατριαρχική Λειτουργία. Βλέπω στον Πατριαρχικό θρόνο να χοροστατεί ο Μητροπολίτης Βοστώνης. Κάτι δεν πάει καλά, σκέπτομαι. Γιατί δεν χοροστατεί ο Πάπας; Είναι κουρασμένος; Σε λίγο βλέπω να εισέρχεται στον πατριαρχικό Ναό ο Πάπας Φραγκίσκος και να του υποδεικνύουν να καθήσει στο τιμητικό στασίδι απέναντι από τον πατριαρχικό θρόνο. Α, δεν πάμε καλά. Γιατί δεν εισήλθε στο Ιερό, να ενδυθεί τα άμφιά του, να συλλειτουργήσει με τον Πατριάρχη; Τι σόϊ ένωση είναι αυτή;

Συνεχίζω να παρακολουθώ το βίντεο. Ο Πατριάρχης με τους Ιεράρχες του Θρόνου κυκλώνουν την Αγία Τράπεζα και ο Πάπας με τους δικούς του κάθονται έξω από το Ιερό Βήμα κι απλά παρακολουθούν. Το Σύμβολο της πίστεως το εκφωνεί ένας Άρχοντας του Πατριαρχείου, ενώ την Κυριακή Προσευχή την λέει ο Πάπας. Γιατί δεν του επέτρεψαν να πει και το Σύμβολο της Πίστεως; Άρχισα να απογοητεύομαι. Που είναι τα αίσχη και οι προδοσίες; Έφθασε η ώρα της θείας Κοινωνίας. Ο Πάπας και οι δικοί του δεν πλησίασαν στο Άγιο Ποτήριο. Ορίστε, σκέφτηκα, θα μείνει το γλυκό. Ποιός θα φάει ολόκληρο cheese cake;

Φτιάχνω το oolong tea. Ακούω τις ομιλίες. Ούτε λέξη για ένωση. Πού είναι το μοντέλο Φερράρας-Φλωρεντίας; Δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Ψάχνω και βρίσκω το Κοινό Ανακοινωθέν. Πάλι ούτε λέξη για ένωση. Σοκαρίστικα. Λες, σκέφτηκα, όλα αυτά που διάβαζα στο διαδίκτυο περί προδοσιών και ενώσεων να ήταν ανοησίες; Με ξεσήκωσαν βραδιάτικα και έχω και αυτό το cheese cake πάνω στο τραπέζι να περιμένει.

Κτυπά η πόρτα του Γραφείου. Αναθάρρησα. Ανοίγω. Ήλθε να με επισκεφθεί ένας από τους πρόσφυγες που προστατεύει η Μητρόπολη. Συγχυσμένος, του λέω να καθήσει. Για ποιό λόγο πέρασες από δω τέτοια ώρα, τον ρωτώ. Είναι χαρούμενος. Ήρθε να με ευχαριστήσει για την υποστήριξη. Μετά από τρία χρόνια αναμονής και σκληρό αγώνα για επιβίωση, πληροφορήθηκε ότι εγκρίθηκε η εργατική βίζα για Αμερική. Σε δύο μήνες φεύγει.

Συμμερίστηκα την χαρά του και δεν ξέρω γιατί αλλά το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο cheese cake. Άντε ευλογημένε, του είπα. Θα σου δώσω κι ένα ωραίο γλυκό να κεράσεις τους φίλους σου για τα ευχάριστα νέα. Το αγόρασα απόψε, συμπλήρωσα. Παρασύρθηκα από αυτούς που ασχολούνται καθημερινά περί όνου σκιάς και έχουν χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικής ζωής. Φαντασιώνονται τους ομολογητές. Άκαπνοι όμως και καλοπερασάδηκες. Μέσα στο βάλτο του διαδικτύου. Σαν τα βατράχια του Αισώπου. Ο πρόσφυγας με κοίταξε περίεργα. Με ευχαρίστησε με ευγένεια, πήρε το γλυκό και έφυγε.

Κάθησα και πάλι στο γραφείο και κοίταξα την οθόνη του υπολογιστή. Ο Πάπας και ο Πατριάρχης με χαιρετούν από το μπαλκόνι του Πατριαρχικού Οίκου. Σήκωσα κι εγώ την κούπα με το τσάϊ. Στην υγειά σας!