Διάφορα θαύματα Αγίων

[fotis]

Ή οπτασία του Σαρακηνού


Ο ΑΜΗΡΑΣ της Συρίας έστειλε κάποτε τον ανιψιό του στη Διόσπολη για ορισμένες εργασίες.
Στην πόλη αύτή ο ανιψιός συνάντησε έναν θαυμάσιο ναό του άγίου Γεωργίου.
Αμέσως πρόσταξε τούς υπηρέτες του να μεταφέρουν τα πράγματά του επάνω στα κατηχούμενα του ναού, όπου εγκαταστάθηκε κι ο ίδιος.
'Ύστερα είπε να βάλουν μέσα ατό ναό και τις δώδεκα καμήλες του, παρά τις διαμαρτυρίες και τις παρακλήσεις των ιερέων.
Μόλις όμως οι καμήλες μπήκαν στην εκκλησία, έπεσαν ατό έδαφος νεκρές, ενώ ο ανιψιός του αμηρά έμεινε να θαυμάζει την ακαταμάχητη δύναμη του άγίου Γεωργίου.
Την άλλη μέρα, καθώς ο ιερέας τελούσε τη θεία λειτουργία. Ο Σαρακηνός τον παρακολουθούσε από τα κατηχούμενα.
Τότε ο φιλάνθρωπος Θεός του άνοιξε τα μάτια της ψυχής, και τι βλέπει τον ιερέα να σφάζει ένα μικρό παιδί και να χύνει το αίμα του μέσα στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα του να το κόβει και να το τοποθετεί ατό ιερό δισκάριο!
Όταν τελείωσε το κοινωνικό, παρατηρούσε ο Σαρακηνός απορημένος τον ιερέα να μεταδίδει ατό λαό τις σάρκες και το αίμα του παιδιού.
Μετά τη λειτουργία πήρε ο ιερέας τα καλύτερα πρόσφορα και τα πήγε φιλοδώρημα στο Σαρακηνό. Τι είναι αυτά; ρώτησε εκείνος.
Αυτά, αφέντη μου, είναι ψωμιά πού προσφέρουν οι πιστοί.
Μ' αυτά λειτουργούμε στην Εκκλησία μας.
Άπ' αυτά πήρες και λειτούργησες σήμερα; ρώτησε θυμωμένος εκείνος.
Δεν σε είδα εγώ, πού έσφαξες το παιδί κι έδωσες τη σάρκα και το αίμα του ατό λαό;
Νομίζεις πώς όλ' αυτά Δεν τα έβλεπα, κακούργε και φονιά; .
Ό ιερέας τρόμαξε. Δόξασε το Θεό και είπε:
Πιστεύω, αφέντη μου, πώς ο Θεός σ' έχει κατατάξει ατή χορεία των σωζόμενων, αφού σε αξίωσε να δεις τέτοιο φρικτό μυστήριο. Αύτή τη θεωρία ποτέ Δεν αξιώθηκα εγώ να τη δω, αλλά βλέπω πάντα μπροστά μου ψωμί και κρασί.
Εμείς πιστεύουμε πώς ο άρτος και ο οίνος, πού προσφέρουμε στη λειτουργία μας, εΙναι Σώμα και Αίμα Χριστού, μα τούτο το θαυμάσιο Δεν το βλέπει ο καθένας.
Ακούγοντας την εξήγηση ο Σαρακηνός, θαύμασε και αποφάσισε να γίνει χριστιανός. Βαπτίστηκε, πήγε στο Σινά, έγινε μοναχός, και αργότερα επισφράγισε με το μαρτύριο την ορθόδοξη πίστη του.


ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

[fotis]

Μία πειστική απόδειξη



ΣΤΟΝ ιερό ναό του Τιμίου Σταυρού της Λαύρας του άγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι, στην Πετρούπολη της Ρωσίας, συνέβη κάποτε το ακόλουθο συγκλονιστικό περιστατικό:
Στη διάρκεια μιας θείας λειτουργίας, ο λειτουργός αρχιερέας Στέφανος, αφού διάβασε την ευχή«Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ...» σήκωσε το κάλυμμα του άγίου ποτηριού κι έμεινε σαν αποσβολωμένος.
Είδε μέσα σάρκα και αίμα ανθρώπινα!
Γύρισε τότε στο διάκονο, τον κατοπινό στάρετς Σαμψών(1979), και του είπε: "Βλέπεις, πάτερ"; τι να έκαναν;...
Ό επίσκοπος αφού τοποθέτησε το άγιο ποτήριο στην άγία τράπεζα, γονάτισε και ικέτεψε τον Κύριο' να κάνει έλεος.
Πώς θα μετέδιδε σάρκα ανθρώπινη στους πιστούς; Ποίος θα την έπαιρνε;
Αφού προσευχήθηκε για ένα τέταρτο με υψωμένα τα χέρια, ξανακοίταξε στο άγιο ποτήριο.
Ή σάρκα και το αίμα είχαν γίνει ψωμί και κρασί. 'Έτσι βγήκε και κοινώνησε τούς πιστούς.
'Όσοι κληρικοί πληροφορήθηκαν το θαύμα, είπαν ότι το επέτρεψε ο Θεός για να ενισχυθεί ή πίστη τους.
Ο διάκονος Σαμψών μάλιστα, πού κρατούσε το άγιο ποτήριο, ομολόγησε ότι από το γεγονός αυτό πήρε ξεχωριστή δύναμη και παρηγοριά.
Πίστεψε απόλυτα και αναμφίβολα πώς ή θεία Ευχαριστία είναι αυτό το τίμιο Σώμα και Αίμα του ΣΩΤΗΡΟΣ.
Πείστηκε ο ίδιος, αλλά το διέδωσε και σε άλλους, για να πάρουν όλοι, όσοι θα το μάθαιναν, δύναμη και χαρά. το σημείο αυτό ήταν ακόμα, όπως είπε, μία αφορμή για ν' αποκτήσουν περισσότερη ταπείνωση οι κληρικοί και να συνειδητοποιήσουν την αναξιότητά τους.


ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

[fotis]

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΣ
Ωφέλιμοι Λόγοι - ΘΑΥΜΑΤΑ
Τὸν Σεπτέμβριο κάποιου ἔτους στὸ ὀγκολογικὸ τμῆμα τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου τοῦ Ρίου ἐπικρατεῖ μεγάλη ἀναστάτωση.
Ὁ μικρὸς Δημητράκης ζητοῦσε ἐπειγόντως τὸν ἱερέα τοῦ Νοσοκομείου. Ἤθελε ὁπωσδήποτε νὰ κοινωνήσει. Ἦταν 13 ἐτῶν. Ἑνάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στὴν συγκεκριμένη κλινική. Ἕνας μικρὸς πονοκέφαλος τὸν ὁδήγησε ἐκεῖ. Οἱ γιατροὶ διέγνωσαν καρκίνο τοῦ ἐγκεφάλου. Ἡ καταγωγὴ τοῦ ἦταν ἀπὸ τὸ Φίερι τῆς Ἀλβανίας. Οἱ γονεῖς του ἀβάπτιστοι. Ἔμεναν ἀρκετὰ χρόνια στὴν Πάτρα. Αὐτός, λίγο μετὰ τὴν εἴσοδό του στὸ Νοσοκομεῖο, θέλησε νὰ βαπτιστεῖ. Ἄκουγε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἤθελε νὰ γίνει «παιδί» Του. Βαπτίστηκε «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια. Ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν πολὺ στὴν κλινική. Ὁ καρκίνος εἶχε προχωρήσει ἀρκετὰ καὶ ἤδη τοῦ εἶχε στερήσει τὴν ὅραση. Δὲν ἔβλεπε καθόλου, τίποτε καὶ κανέναν. Ἄκουγε ὅμως μὲ μεγάλη καὶ θαυμαστὴ ὑπομονή. Δὲν παραπονιόταν. Ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ πολύ. Προσευχόταν καὶ παρακαλοῦσε καὶ τοὺς γονεῖς του νὰ κάνουν τὸν ἴδιο.
Ὅσοι τὸν ἐπισκέπτονταν καταλάβαιναν νὰ ὑπάρχει κάτι διαφορετικὸ σ' αὐτὸ τὸ παιδί. Μιλοῦσε συνέχεια γιὰ τὸν Θεό. Ἦταν πάντα εὐγενικὸ καὶ χαρούμενο. Τὸ πρόσωπό του ἔλαμπε. Ἤθελε νὰ κοινωνάη συχνὰ τῶν Τιμίων Δώρων. Ὅταν κάποιες φορὲς ἡ μητέρα του ἦταν σὲ κάποιον ἄλλο χῶρο τῆς κλινικῆς, φώναζε: «Μητέρα, ἔλα γρήγορα. Φτάνει ὁ παππούλης μὲ τὸν Χριστό. Ἀνεβαίνει τὰ σκαλιά. Ἔλα νὰ μὲ ἑτοιμάσεις». Καὶ ἔτσι γινόταν. Ὁ ἱερέας ἐρχόταν καὶ εὕρισκε τὸν Δημητράκη καθισμένο στὸ κρεβάτι του, μὲ ἀνοιχτὸ τὸν στόμα κάνοντας μὲ εὐλάβεια τὸν σταυρό του. Ἐνῶ δὲν γνώριζε τὴν ἀκριβῆ ὥρα τῆς προσελεύσεως τοῦ ἱερέως μὲ τὰ Τίμια Δῶρα, μὲ διορατικὸ χάρισμα τὸν ἔβλεπε νὰ ἔρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δύο κλειστὲς πόρτες ποῦ χώριζαν τὸν δωμάτιό του ἀπὸ τὸν διάδρομο ποῦ ἐρχόταν ὁ ἱερέας.
Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει καὶ ἡ εὐλαβὴς κυρία Μαρία Γαλιατσάτου ἡ ὁποία ἐθελοντικὰ φρόντιζε τὸ παιδὶ αὐτό. «Κυρία Μαρία, θέλω κάτι νὰ σᾶς πῶ», τῆς εἶπε μία μέρα. «Ὅταν ἔρχεται ὁ παππούλης μὲ τὸν Χριστό, τὸν βλέπω στὶς σκάλες ποὺ ἀνεβαίνει καὶ δίπλα του ὑπάρχουν δύο ψηλοί, ὄμορφοι ἄνθρωποι μὲ ὁλόασπρη στολὴ ποὺ γέρνουν πρὸς τὸν Ἅγιο Ποτήριο καὶ μὲ ἀνοιχτὰ τὰ χέρια τοὺς τὸν προστατεύουν».
Κάποτε τὸν ρώτησε ὃ γιατρός: «Τί κάνεις, Δημητράκη, πῶς πᾶμε;». Τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορῶ νὰ σᾶς πῶ ἀπὸ κοντά. Ἐγὼ εἶμαι καλά. Ἐσεῖς μὴν στενοχωριέστε ποῦ ἔφυγε ἡ γυναίκα σας.
Ὁ Θεὸς θὰ εἶναι μαζί σας γιατί εἶστε καλὸς ἄνθρωπος». Ὁ γιατρὸς ἔμεινε λίγο ἀκίνητος. Κανεὶς δὲν ἤξερε τὸ θλιβερὸ γεγονὸς ποὺ εἶχε συμβεῖ τὴν προηγούμενη ἡμέρα στὸ σπίτι του, ὅτι δηλαδὴ ἡ γυναίκα του τὸν ἐγκατέλειψε καὶ πῆρε ἄλλον ἄνδρα.
«Αὐτὸ εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ», ἔλεγαν ὅσοι τὸν γνώριζαν.
Τὴν τελευταία φορὰ ποὺ κοινώνησε δὲν μποροῦσε πλέον νὰ σταθεῖ καθιστὸς στὸ κρεβάτι ἀλλὰ ὑποδέχθηκε μὲ χαρὰ καὶ λαχτάρα τὸν Χριστὸ ξαπλωμένος. «Εὐχαριστῶ πολύ», ψέλλισε καὶ μετὰ ἐκοιμήθη.
Ὁ ἱερέας, ὅταν τὴν ἄλλη μέρα πῆγε στὸ νεκροτομεῖο νὰ διάβαση στὸν Δημητράκη τὸ τρισάγιο, εἶπε: «Τέτοιο λείψανο πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου βλέπω. Τὸν πρόσωπό του εἶναι χαμογελαστό, λάμπει καὶ ἔχει τὸ χρῶμα τοῦ κεχριμπαριοῦ»..
Οἱ γονεῖς του ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ πολὺ καὶ θέλουν καὶ αὐτοὶ νὰ βαπτιστοῦν.

Βιβλίο: ¨Ασκητές μέσα στον κόσμο¨

[fotis]

Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου
Ωφέλιμοι Λόγοι - ΘΑΥΜΑΤΑ
Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου
Το Δεκέμβριο του 1997 παρουσίασα αιμορραγία στά κόπρανα. Πήγαμε στό Νοσοκομείο “'Αγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης, και μετά από πολλές γαστροσκοπήσεις και βιοψία μου λένε οι γιατροί: Πρέπει νά πας αμέσως στό “Θεαγένειο“ νά χειρουργηθείς, βλέπουμε κάτι που δέν μάς αρέσει καθόλου. Δέν μου είχαν πεί τότε σε μένα όλη την αλήθεια, την ήξερα μόνο η γυναίκα μου• είχαν βρεί αδενοκαρκίνωμα στό στομάχι. Σύμφωνα μέ τις ιστολογικές εξετάσεις, προέβλεπαν περιθώριο ζωής έξι μήνες, όπως έμαθα πολύ αργότερα.


Τελικά πήγαμε στήν Κλινική “'Αγιος Λουκάς”. Δέν αποχωριζόμουν την εικόνα του αγίου Ραφαήλ από τα χέρια του. Λόγω των εορτών με έδωσαν άδεια γιά 2-3 μέρες, και θά εισαγόμουν πάλι γιά εγχείρηση. Προσπαθήσαμε μέ κάθε τρόπο νά βρούμε εισιτήρια νά πάμε στον 'Αγιο Ραφαήλ. Δέν βρίσκαμε τίποτε. Είπαμε νά κάνω την εγχείρηση κρατώντας την εικόνα του Αγίου στά χέρια. Χειρουργήθηκα στις 30.12.1997.


Στο δωμάτιο, όπως ήμουν χειρουργημένος και είχα γάζες στήν κοιλιά, είδα στόν ύπνο μου ότι περνούσε πολύς κόσμος και μέ χαιρετούσε και ότι έβγαζα πάνω από τους επιδέσμους της κοιλιάς σάν μιά ταινία μέ συνεχόμενες μικρές εικόνες των Αγίων τη μία δίπλα στήν άλλη, τις έκοβα και τις μοίραζα στούς ανθρώπους. Μοίρασα εκατοντάδες εικόνες κι έκλαιγα.


Με όλη την ταλαιπωρία ήμουν πολύ αδύνατος, δέν είχα κουράγιο, είχα απελπισθεί. Η σύζυγός μου η Ζωή έκλαιγε συνέχεια. Βλέπει κι εκείνη στόν ύπνο της ότι αναρωτιόταν που αλλού νά μέ πήγαινε• σε άλλο νοσοκομείο; στό εξωτερικό; 'Ερχεται ένας 'Αγιος και της λέει: Ο γιατρός ο επάνω (έδειχνε προς τα πάνω, προς τον ουρανό) είπε ότι είναι καλά, μη στενοχωρείσαι καθόλου.


Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μάς είπαν ότι ήταν πάρα πολύ καλά. Θαύμα έγινε, όπως είπαν οι γιατροί και ο Καθηγητής Χρήστος Κωνσταντάρας που μέ χειρούργησε. Και οι γιατροί από τον “'Αγιο Δημήτριο”, ο κ. Βουσνακίδης μέ άλλους δύο ιατρούς, όταν έμαθαν ύστερα από μήνες από φίλους τους ότι ζω, έλεγαν: Δέν είναι δυνατόν, εδώ πρόκειται γιά θαύμα!

[fotis]

Το Δεσποτικό Αίμα



ΚΑΤΑ τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο χωριό Ζάρκα της 'Ιορδανίας, στις 21 'Απριλίου1991, μετά τη μεγάλη είσοδο, ο ορθόδοξος ιερέας τοποθέτησε τα τίμια Δώρα στην άγία τράπεζα. Ξαφνικά είδε το δισκάριο γεμάτο αίμα.
'Από τον άγιο " Άρτο ξεχυνόταν επίσης αίμα ζεστό. Ό ιερέας έβαλε τις φωνές, και οι πιστοί έτρεξαν στο ιερό να δουν τι συμβαίνει.
Βλέποντας το θαυμαστό γεγονός, έμειναν άφωνοι. Άλλοι προσπαθούσαν να μεταλάβουν μερικές σταγόνες ενώ άλλοι να χρίσουν το σώμα τους.
"Επισκέφθηκα την πόλη", διηγείται αυτόπτης μάρτυρας, "για να δω από κοντά το θεϊκό σημείο.
Χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλύσει την περιοχή.
Ό ιερέας είχε κατορθώσει να φυλάξει δύο κομματάκια "Άρτου. Ομολογώ πώς αυτό πού έβλεπα δεν ήταν Άρτος και οίνος.
Ήταν Σώμα και Αίμα 'Ιησού Χριστού" .



ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

[fotis]

Θαύματα που συμβαίνουν ανήμερα της εορτής του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλλονιά


"... Πρίν αρκετά χρόνια " διηγείται ένας φίλος , " σ΄ένα ταξίδι μου στήν Κεφαλονιά , συνέπεσε νά τύχω στήν εορτή τού Αγίου Γερασίμου, καί στήν ολονύκτια αγρυπνία του. Εκεί, γιά πρώτη φορά κατάλαβα τήν δύναμη τών πονηρών πνευμάτων. Μέχρι τότε πίστευα στόν Θεό, αλλά μέ τόν τρόπο μου. Νόμιζα, ότι όσα άκουγα γι΄αυτά τά πράγματα, ήταν πολυλογίες θρησκολήπτων ανθρώπων καί τίποτα περισσότερο. Μέ μιά μονοκονδυλιά, χωρίς νά ψάξω σέ βάθος τά πράγματα, είχα αποκλείσει τήν ύπαρξη τών δυνάμεων τού σκότους καί τής καταστροφής. Ομως, ο Θεός είχε άλλα σχέδια γιά μένα ...
Βρέθηκα στό Μοναστήρι τού Αγίου Γερασίμου , καί όσα συνάντησα εντυπώθηκαν βαθειά στό μυαλό μου. Οι άγριες φωνές τών δαιμονισμένων ανθρώπων, οι κραυγές " μ΄ έκαψες Γεράσιμε, μ΄ έκαψες Καψάλη " , καί μάλιστα από νέους ανθρώπους πού σπαρταρούσαν στό δάπεδο όταν βγήκαν τά Αγια , ή στήν Παράκληση τού Αγίου , υπήρξαν γιά μένα καταστάσεις μεγάλου προβληματισμού. Κατάλαβα, ότι εκεί πέρα, συνέβαινε κάτι περισσότερο από αυτό, πού εμείς οι άλλοι μπορούσαμε νά αντιληφθούμε... Κάποιες " δυνάμεις " πού δέν βλέπαμε , ευρίσκονταν σέ πόλεμο μέ κάποιες "άλλες " ...Συνέπεσε όμως κι΄ ένα περιστατικό πού κυριολεκτικά μέ καθήλωσε. Μία κοπέλα, μοντέρνος τύπος , πού από ώρα φώναζε καί βλαστήμαγε, έτρεξε γρήγορα, σάν βέλος θά έλεγα, κι΄ άρπαξε από τά πέτα τού σακακιού του έναν άγνωστό της νεαρό, (πού όπως μάθαμε αργότερα, μόλις πρό δύο ημερών είχε έλθει από τήν Αυστραλία ), καί τραντάζοντάς τον, κυριολεκτικά τόν "ξεσκόνισε ...".
" Ρέ Γιάννη,τού έλεγε, άφησες τήν αραββωνιάρα σου τήν Ντίνα στήν Καμπέρα, κι΄ ήλθες εδώ στόν Καψάλη... Κι΄ είχες καί τήν άλλη, τήν παντρεμένη... Γιατί ρέ, τί καλύτερο βρήκες εδώ πού ήλθες ; Καί στό δρόμο, πήγε νά πέσει καί τό αεροπλάνο πάνω από τήν Σιγκαπούρη ... Εγώ ήμουνα εκείνος ρέ , πού θά τό ριχνα τό αεροπλάνο, αλλά δέν μέ άφησε ο Ναζωραίος μέ τόν Γεράσιμο , καί γλυτώσατε ..."Ελεγε ονόματα ανθρώπων , αγνώστων της , έλεγε περιστατικά σέ χώρες μακρινές , χιλιάδες μίλια από τήν Κεφαλονιά , ήταν γυναίκα καί έλεγε, εγώ ήμουνα "εκείνος " ( γένος αρσενικό ), καί τέλος τούς είχε γλιτώσει από τού χάρου τά δόντια ο Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος , καί ο Αγιος Γεράσιμος ...
Αυτή η άγνωστη " δύναμη " λοιπόν, ήτανε " πρόσωπο " , είχε αντίληψη καί διάκριση τών πραγμάτων, έλεγε είμαι "εκείνος ", είδα τό ένα, ξέρω τό άλλο, καί μόνο ο Χριστός καί οι Αγιοι μπορούσαν νά τόν βάλουν τελικά στήν άκρη " . Είναι λοιπόν Θεός αληθινός ο Χριστός , καί οι Αγιοι πού γιά τόν Χριστό εμαρτύρησαν , είναι φορείς δυνάμεως ανώτερης τών δυνάμεων τού σκότους.
Ρώτησα έναν ιερέα πού έμενε από μέρες στό μοναστήρι, καί μού είπε .
"Αυτά πού άκουσες δέν είναι τίποτα, από όσα πραγματικά συμβαίνουν. Τήν κοπέλα αυτή τήν έχουν φέρει από τήν Ξάνθη. Είχε μπλέξει μέ κάτι συμμαθήτριές της καί είχανε πάει σέ κάποιο νά τούς πεί ...τό μέλλον τους. Μετά από αυτό, η κοπέλα δαιμονίστηκε, καί τώρα τήν γυρίζουν στά μοναστήρια. Ωρες - ώρες λέει καί μυστικά. Οπως αυτά πού είπε προηγουμένως, στόν νεαρό μέ τό μπέζ σακκάκι. Πρόσεξε όμως. Οι Αγιοι Πατέρες λένε νά μή έχουμε εμπιστοσύνη σέ δαιμονισμένους. Λένε καμιά φορά μυστικά, όσα τούς επιτρέπει ο Χριστός νά πούνε, αλλά λένε καί αρκετά δικά τους ψέμματα. Σού λένε πέντε σωστά καί αφού τούς δείξεις τυφλή εμπιστοσύνη, σού πετάνε καί ένα ψέμα κυρίως γιά νά σέ βάλουνε νά σκοτωθείς μέ κάποιους συνανθρώπους σου. Μόνο σέ εξομολογημένους μέ ειλικρίνεια, μπλοκάρονται...

[fotis]

Μια φορά πηγαίνοντας ένας Χριστιανός να προσευχηθεί στον Ναό αυτού του Αγίου Μηνά, διανυκτέρευσε σε ένα ξενοδοχείο. Ο ιδιοκτήτης όμως του ξενοδοχείου γνωρίζοντας, ότι ο φιλοξενούμενος είχε χρήματα στον κόλπο του, σηκώθηκε κατά τα μεσάνυκτα και τον σκότωσε. Κατόπιν, αφού έκοψε όλα τα μέλη του σώματός του, τα έβαλε σε ένα ζιμπίλι και τα κρέμασε, περιμένοντας να ξημερώσει. Την ώρα λοιπόν που ο φονιάς βρισκόταν σε αγώνα και μέριμνα, πώς και πού και πότε να πάει να κρύψει τα μέλη αυτού που σκότωσε, για να μη τον καταλάβει κανένας, να, και του παρουσιάζεται ως καβαλάρης με την μορφή στρατιώτου ο Άγιος Μήνας. Και τον ρώτησε τί απέγινε ο ξένος που παρέμεινε εκεί. Ο φονιάς όμως βεβαίωνε, ότι δεν ξέρει τίποτε. Τότε ο Άγιος κατεβαίνοντας από το άλογό του, μπήκε μέσα στο κρυφότερο μέρος του σπιτιού του. Και βρίσκοντας το ζιμπίλι και κατεβάζοντάς το, βλέπει τον φονιά με φοβερό και άγριο βλέμμα και του λέει• «Ποιός είναι αυτός;». Ο φονιάς όμως από τον φόβο του όντας άφωνος και σαν εκστατικός, έρριξε τον εαυτό του ως ελεεινό πτώμα στα πόδια του Αγίου. Ο Άγιος, αφού συνέδεσε όλα τα μέλη του φονευθέντος και προσευχήθηκε, ανέστησε τον νεκρό και του είπε• «Δόξασε τον Θεό». Και ο νεκρός σαν να σηκώθηκε από ύπνο και σκέφθηκε εκείνα που έπαθε από τον ξενοδόχο και πως ξανάζησε πάλι δόξασε τον Θεό και ευχαριστούσε και προσκυνούσε τον φαινόμενο στρατιώτη, που τον ανέστησε. Αφού ο φονιάς σηκώθηκε επάνω, πήρε ο Άγιος από αυτόν τα χρήματα και τα έδωσε στον άνθρωπο που αναστήθηκε, λέγοντάς του• «Συνέχισε, αδελφέ, τον δρόμο σου». Επιστρέφοντας όμως στον φονιά τον έδειρε, όπως του έπρεπε. Στην συνέχεια, αφού τον νουθέτησε και επί πλέον συγχώρησε το σφάλμα του και προσευχήθηκε γι’ αυτόν, καβαλίκευσε το άλογό του και έγινε άφαντος.
Άλλος πάλι πλούσιος Χριστιανός υποσχέθηκε να κάνει στον Άγιο έναν δίσκο ασημένιο. Πηγαίνοντας λοιπόν στον χρυσοχόο, του είπε να κατασκευάσει δύο δίσκους και να γράψει επάνω στον ένα το όνομα του Αγίου και επάνω στον άλλο το όνομα το δικό του. Όταν όμως κατασκεύασε και τους δύο, επειδή ο δίσκος του Αγίου φαινόταν λαμπρότερος και πιο ωραίος, για τον λόγο αυτόν ο Χριστιανός εκείνος κράτησε για τον εαυτό του τον δίσκο του Αγίου, χωρίς να υπολογίσει την επιγραφή, που είχε και το όνομα του Αγίου. Έτυχε λοιπόν να κάνει ταξείδι στην θάλασσα. Την ώρα λοιπόν που δειπνούσε έφερε ο δούλος στην τράπεζα τον δίσκο του Αγίου γεμάτο από φαγητά. Ο δε αναίσθητος εκείνος και ανευλαβής Χριστιανός, έτρωγε από τα φαγητά του δίσκου χωρίς καμμία συστολή και ευλάβεια. Όταν τέλειωσε η τράπεζα, πήρε ο δούλος τον δίσκο, για να τον πλύνει στην θάλασσα. Ο δίσκος όμως παρα¬συρθείς, δεν γνωρίζω πώς, από τα χέρια του δούλου, έπεσε στο βυθό της θάλασσας• ο δούλος όμως έγινε σύντρομος και, επειδή φοβήθηκε πολύ και ακόμη αφού μούδιασε και χαυνώθηκε, έπεσε και αυτός στη θάλασσα.
Βλέποντας αυτό ο κύριός του, ελεεινολογώντας τον εαυτό του, έλεγε• «Αλλοίμονό μου τον άθλιο! Διότι επιθυμώντας τον δίσκο του Αγίου, να, κοντά στον δίσκο έχασα και τον δούλο μου. Αλλά σ’ εσένα, Κύριε, κάνα) την υπόσχεση αυτή, ότι αν βρω μόνο το λείψανο του δούλου μου, θα δώσω στον Μάρτυρά σου Άγιο Μηνά μαζί με αυτόν τον άλλον δίσκο και την τιμή που είχε ο δίσκος του Αγίου που καταβυθίσθηκε. Όποτε βγαίνοντας από το καΐκι, παρατηρούσε στην παραλία προσμένοντας και ελπίζοντας να δει το ζητούμενο νεκρό σώμα του δούλου του. Εκεί λοιπόν που πρόσεχε με επιμέλεια, ω του θαύματος! βλέπει τον δούλο του ζωντανό, που έβγαινε από την θάλασσα κρατώντας στα χέρια τον δίσκο του Αγίου. Και, βλέποντας τον ίδιο, εξεπλάγη. Τότε φώναξε δυνατά με μεγάλη φωνή, κηρύττοντας το θαύμα του Αγίου, ενώ όσοι ήταν μέσα στο πλοίο, βγήκαν όλοι έξω. Βλέποντας τον δούλο να κρατά στα χέρια του τον δίσκο, θαύμαζαν πολύ και δόξαζαν τον Θεό και τον ρώτησαν με ποιόν τρόπο γλύτωσε από την θάλασσα. Και ο δούλος διηγήθηκε λέγοντας, ότι «μόλις έπεσα στην θάλασσα, ήλθε ένας άνθρωπος ωραίος, μαζί με άλλους δύο και με έπιασαν. Και αφού βάδισαν μαζί μου χθες και σήμερα, ήλθαμε μέχρις εδώ». Οπότε το θαύμα αυτό διαδόθηκε παντού. Και εξ αιτίας αυτού μέχρι σήμερα μεγαλύνεται ο Χριστός, ο οποίος έτσι δοξάζει τους Αγίους του.
Μία φορά περίμεναν στον Ναό του Αγίου ένας κουτσός και μία γυναίκα βουβή, μαζί με άλλους πολλούς ασθενείς, για να λάβουν την θεραπεία από τον Άγιο. Κατά το μεσονύκτιο, τον καιρό που όλοι οι ασθενείς κοιμούνταν, εμφανίζεται ο Άγιος στον κουτσό και του λέει• «Τώρα που είναι ησυχία πήγαινε και πιάσε το επανωφόρι της βουβής γυναίκας και θα γιατρευθείς. Μόλις πήγε ο κουτσός και έπιασε το επανωφόρι της βουβής, αμέσως εκείνη ταραγμένη φώναξε, κατηγορώντας δήθεν τον κουτσό. Και με τον χαριτωμένο αυτόν τρόπο λύθηκε η γλώσσα της και ο κουτσός πάλι επειδή ντράπηκε από τα λόγια της βουβής, αμέσως σηκώθηκε στα πόδια και άρχισε να τρέχει. Όταν γνώρισαν και οι δύο το ωραιότατο θαύμα, που τους έγινε από τον Άγιο, δόξασαν τον Θεόν.
Ένας Εβραίος έχοντας φίλο έναν Χριστιανό, πολλές φορές τον εμπιστευόταν και του άφηνε αρκετά χρήματα, όταν επρόκειτο να πάει σε μέρος μακρινό. Του άφησε λοιπόν μία φορά ως παρακαταθήκη ένα πουγκί με πεντακόσια νομίσματα. Ο Χριστιανός όμως σκέφθηκε να αρνηθεί την παρακαταθήκη αυτή του Εβραίου, πράγμα που το έκανε και με το έργο. Όταν λοιπόν ήλθε ο Εβραίος, όπως συνήθιζε, ζήτησε τα χρήματά του• ο Χριστιανός όμως δεν του τα έδινε λέγοντας• «Εσύ δεν μου άφησες τίποτε την φορά αυτή και τί ζητάς από μένα»; Ο δε Εβραίος ανέλπιστα ακούγοντας αυτό τον λόγο, άλλος άνθρωπος έγινε. Όταν συνήλθε, λέει προς τον Χριστιανό• «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά ο όρκος να διαλύσει αυτήν την αμφιβολία, επειδή δεν ήταν κάποιος μάρτυρας παρών, όταν σου παρέδωσα τα χρήματά μου, έχοντας για σένα την πληροφορία, ότι είσαι πιστός και αληθινός άνθρωπος». Τότε ζητούσε ο Εβραίος να αποδειχθεί μέσω του Αγίου Μηνά εκείνος που λέει την αλήθεια.
Από συμφώνου λοιπόν πήγαν και οι δύο στο Ναό του Αγίου Μηνά και αμέσως ο Χριστιανός χωρίς αργοπορία ορκίστηκε και βεβαίωσε την άρνηση της παρακαταθήκης. Αφού λοιπόν ο όρκος τελείωσε, βγήκαν και οι δυο από τον Ναό και καβαλίκεψαν τα άλογά τους. Το άλογο όμως του Χριστιανού ατακτούσε και εξαγριωνόταν εναντίον του κυρίου του. Και δαγκώνοντας το χαλινάρι, φοβέριζε, ότι θα προξενήσει στον καβαλάρη του πικρό θάνατο. Και αρχικά τον έρριξε στην γη, αλλά δεν τον έβλαψε στο σώμα. Χάθηκε όμως μόνο το μανδήλι του μαζί με το κλειδί και την χρυσή του σφραγίδα. Έπειτα πάλι αφού καβαλίκευσε το άλογο, πήγαινε μαζί με τον Εβραίο, ο οποίος, μη υποφέροντας την ζημία, ελυπείτο πολύ στον δρόμο και αναστέναζε από το βάθος της καρδίας του. Τότε ο Χριστιανός λέει προς τον Εβραίο• «Επειδή ο τόπος αυτός, φίλε. είναι κατάλληλος, ας κατέβουμε από τα άλογα και ας φάμε ψωμί».
Όταν όμως άρχισαν να τρώνε, να, μετά από λίγο βλέπει ο Χριστιανός τον δικό του δούλο να έρχεται και να κρατά με το ένα χέρι το πουγκί του Εβραίου και με το άλλο το κλειδί μαζί με το μανδήλι του. Όταν τα είδε αυτά, εξεπλάγη. «Τί είναι τούτο;», είπε προς τον δούλο του. Ο δε δούλος απάντησε• « Ένας φοβερός ήλθε στην κυρία μου και δίνοντάς της το κλειδί με το μανδήλι σου, της είπε• Πολύ γρήγορα να στείλεις το πουγκί του Εβραίου, για να μη κινδυνέψει ο άνδρας σου. Όποτε εγώ παίρνοντας αυτό από την κυρία μου, ήλθα σ’ εσένα, όπως διέταξες». Τότε ο Εβραίος γεμάτος από χαρά γύρισε μαζί με τον Χριστιανό στον Άγιο. Και αυτός μεν παρακαλούσε να βαπτισθεί, ο δε Χριστιανός ζητούσε να λάβει συγχώρηση για τον ψεύτικο όρκο, που έκανε και παρόργισε τον Θεό. Οπότε και οι δύο έλαβαν εκείνο που ζήτησαν. Και ο μεν Εβραίος έλαβε το Άγιο Βάπτισμα, ο δε Χριστιανός έλαβε την του όρκου συγχώρηση. Και έτσι επέστρεψαν στα σπίτια τους χαρούμενοι.
(Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Συναξαριστής τ. Β΄, Έκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Ι. Καλύβη «Άγιος Σπυρίδων Α΄», Νέα Σκήτη Άγιον Όρος σ. 81-85). Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

[fotis]

ΜΑΡΤΥΡΙΑ: Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΙ
Αναγνώστρια του «Αγιορείτκου Βήματος» κάνει λόγο για Θαύμα της Παναγίας της Προυσιώτισσας
Το Σάββατο 3 Νοεμβρίου βρέθηκα στην Ιερά Μονή Παναγίας Προυσιώτισσας προκειμένου να προσκυνήσω τη Χάρη Της. Είναι γνωστό από την παράδοση ότι η συγκεκριμένη εικόνα βρισκόταν αρχικά στην Προύσσα της Ασίας από όπου ένας ενάρετος νέος γιος άρχοντα της βασιλικής αυλής τη μετέφερε στην Ελλάδα προκειμένου να γλυτώσει τη λαίλαπα της εικονομαχίας. Φθάνοντας στην Καλλίπολη όμως την έχασε και τότε ποταμοί δακρύων κύλησαν από τα μάτια του.Αισθάνθηκε την αμαρτωλότητά του παρόλα αυτά δεν θέλησε να φύγει από εκείνα τα μέρη και εγκαταστάθηκε στη Νέα Πάτρα (σημερινή Υπάτη).

Το μέρος όπου βρίσκεται σήμερα το Μοναστήρι ήταν τότε άγνωστο λόγω του δύσβατου της περιοχής. Η εικόνα της Παναγίας φανερώθηκε κατά τρόπο θαυμαστό σε έναν απλό βοσκό ο οποίος είδε την νύχτα να βγαίνει από την σπηλιά ένας φωτεινός στύλος που έφτανε μέχρι τον ουρανό. Αφού το είπε στον πατέρα του, πήγαν μαζί και βρήκαν την Αγία Εικόνα σε ένα σημείο της σπηλιάς να φεγγοβολά. Από αυτό το θαύμα μέχρι σήμερα ονομάζεται το Μοναστήρι Πυρσός (δηλαδή λαμπάδα φωτός).

Όταν μπήκα στο Μοναστήρι να προσκυνήσω θέλησα πολύ να τραβήξω μια φωτογραφία την Αγία Εικόνα της Παναχράντου. Αμέσως όμως δίστασα και σκέφτηκα ότι δεν θα βγει καθαρή και φωτεινή λόγω του ότι θα έβγαινε ΧΩΡΊΣ ΦΛΑΣ αλλά με παρότρυνση της μητέρας μου αποφάσισα να τη βγάλω. Όταν εμφάνισα τις φωτογραφίες, είδα - ω του θαύματος! - το πρόσωπο της Παναγίας Προυσιώτισσας να φέγγει σαν ήλιος φωτεινός! Προσκυνώ με σεβασμό και ευλάβεια τη Χάρη Σου Παναγία Δέσποινα.

Είμαι άπειρες φορές ευγνώμων που με αξίωσες να δω αυτό το θαύμα. Βοήθησέ μας Παναγία μου να διάγουμε τον αγώνα τον καλό και να μην πέφτουμε στις ενέδρες που μας στήνει ο μισόκαλος. Η Παναγία είναι κοντά μας αυτές τις δύσκολες μέρες και να μην απελπιζόμαστε.

[fotis]

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
Ένας Μουσουλμάνος στην Αίγυπτο σκότωσε τη γυναίκα του και την έθαψε με τα δύο κοριτσάκια τους...

Ύστερα κατήγγειλε στην αστυνομία ότι τα κορίτσια τα σκότωσε ένας θείος τους. Μετά από 15 μέρες πέθανε ένα άλλο μέλος από το σόι τους. Οι δικοί του αποφάσισαν να τοποθετήσουν τη σορό στον τάφο όπου βρισκόταν η μητέρα και τα δύο κοριτσάκια. Όταν άνοιξαν τον τάφο για την κηδεία, οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα μάτια και στα αυτιά τους: βρήκαν κάτω από το χώμα τα δύο κοριτσάκια ΖΩΝΤΑΝΑ!!!

Το εκπληκτικό γεγονός διαδόθηκε σαν αστραπή σ’ όλη τη χώρα και ο πατέρας των παιδιών ετοιμάστηκε για τη θανατική ποινή. Όπως ήταν φυσικό, οι ερωτήσεις έπεσαν βροχή πάνω στο μεγαλύτερο παιδί προκειμένου να τους διαφωτίσει για το πώς επέζησαν.

- Ένας άνδρας, ο οποίος φορούσε λευκά ρούχα που έλαμπαν σαν τον ήλιο, με χέρια ματωμένα από πληγές, ερχόταν και μας έδινε φαγητό, ήταν η απάντηση της μικρής. Ακόμη, ο άνθρωπος αυτός ξυπνούσε και τη μαμά μου για να περιποιηθεί την αδελφή μου.

Το εθνικό αιγυπτιακό κανάλι, το οποίο πήρε τη συνέντευξη, μετάδωσε μέσω της (μουσουλμάνας) δημοσιογράφου: «Ο άνδρας αυτός δε μπορεί να ήταν άλλος από τον ΙΗΣΟΥ, διότι κανείς άλλος δεν κάνει τέτοιου είδους πράγματα!», όπως διαβάζουμε στα "Αττικά Νέα".

Μπορεί μεν οι μουσουλμάνοι να δέχονται ότι ο «ISA» (Ιησούς) τα έκανε όλα αυτά, αλλά οι πληγές δείχνουν ότι πραγματικά σταυρώθηκε, όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι ο Ιησούς ΖΕΙ. Εξάλλου, κανείς δε διανοήθηκε να μη βασιστεί στα λόγια του κοριτσιού, γιατί ούτε αυτή ούτε η αδελφούλα του θα ήταν δυνατό να επιζήσουν αν δε συνέβαινε ένα πραγματικό θαύμα.

Οι ηγέτες των μουσουλμάνων βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα αδιέξοδο, καθώς ούτε την αυθεντικότητα του θαύματος μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε και να περιορίσουν την έκταση που πήρε η δημοσιότητα της όλης ιστορίας.

[fotis]

Ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου στο πλοίο «Θεόφιλος»!

Είμαστε γύρω στους 50 κι επιστρέφουμε. Το πλοίο της γραμμής έχει το όνομα του μεγάλου περιθωριακού «Θεόφιλος».Είναι αργά το βράδυ, παραμονή της 1ης Οκτωβρίου. Κάποιος προτείνει στον ιερέα να κάνουμε απόψε τον αγιασμό του μήνα, μια που το πρωί δεν θα μπορούσε. Εκείνος δεν φέρνει αντίρρηση. Είπαμε να συναντηθούμε στην τραπεζαρία λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Νομίζουμε πώς θα τον συντροφεύουμε λίγοι, έτσι κουρασμένοι κι έτσι φορτωμένοι με πολλές συγκινήσεις.

Όσοι μαζευόμαστε, ξεπερνάμε τους εκατό. Κάποιος το ψιθύρισε και πολλοί έσπευσαν. Μαζί ό πλοίαρχος κι άλλη μια δεκάδα βαθμοφόροι στα επίσημα τους, χώρια το άλλο προσωπικό του σκάφους.
Ό παπά-Μάρκος ξεκινά. Μια σιωπή περίεργη γεμίζει το χώρο. Στη μέση του αγιασμού, ή φίλη μου φέρνει τη μικρή εικόνα με τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου που αγόρασε το πρωί και την κρατά στο στήθος της. Τότε ό πλοίαρχος, που δεν πρέπει να ξεπερνά τα 40, κάνει νόημα σε κάποιον και εκείνος μ’ έναν άλλον πάνε προς το βάθος της αίθουσας. Επιστρέφουν σε λίγο. Κρατούν προσεκτικά κάτι σαν πίνακα ζωγραφικής, σαν εικόνα. Σιγά – σιγά αφαιρούν τα χοντρά χαρτιά που το τυλίγουν και ό ιερέας ζητά να το στρέψουν προς τον κόσμο.
Και τότε… τότε νιώθουμε το καράβι να γέρνει έντονα, αργά, υποβλητικά, μεγαλόπρεπα, και να επανέρχεται. Τρεις φορές. Σαν κάποιος να το σπρώχνει απ’ τη μία μεριά να γείρει στην άλλη έτσι για να τονίσει την παρουσία του, κι ενώ ή θάλασσα είναι ήρεμη και γλυκιά και φιλόξενη. Για δύο-τρία λεπτά.Ακούγονται φωνές έκπληξης. Προσέχω τον καπετάνιο. Έχει το κεφάλι κατεβασμένο. Ό υποπλοίαρχος, μελωδικός στην ψαλτική όσο λίγοι, χαμογελά. Οι άλλοι βαθμοφόροι δεν σαλεύουν. Κάποιοι από τους επιβάτες σταυροκοπιούνται.

Κι όταν ό αγιασμός τελειώνει, ό πλοίαρχος μάς μιλά: -Καταλάβατε το κούνημα του πλοίου; Αυτό δεν ήταν «θάλασσα», λέει με βεβαιότητα. Ήταν ό Αρχάγγελος. Και το κάνει κάθε φορά που τον ξεσκεπάζουμε.Αφήνει να εννοηθεί πώς έχει ζήσει ό ίδιος ένα θαύμα, αρνείται να το αποκαλύψει, μόνο λέει πώς τη συγκεκριμένη εικόνα την έχει μαζί του πάντοτε, όταν ταξιδεύει, ενώ, σαν γυρίζει στον Πειραιά, την παίρνει πάλι στο σπίτι του.
Εκείνο το βράδυ, ανοίγω ένα παλιό ξεχασμένο στίχο και προσεύχομαι:
Καθάριε μου Άγγελε, Άγγελε, Άγγελε,που διέσχιζες με υπομονή τη μνήμη τον Θεού μέχρι που σε άραξε το παρελθόν, πώς βρήκες την τοιχογραφία σον κι αιωνιώθηκες;Με ποιο κρινάκι σαν φωνήεν να φέγγει μου θα με δεχθεί και μένα κάποιο ξέφωτο ποίημα;Καθάριε μου ομογάστριε, πώς να σωθώ;