Οἰκουμενισμὸς

Γενικότερη συζήτηση σχετικά με την ερμηνεία των προφητειών της Ορθοδοξίας και τα Σημεία των Καιρών στην Εποχή μας.

Συντονιστής: Συντονιστές

pan
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 736
Εγγραφή: Πέμ Αύγ 11, 2005 5:00 am

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από pan »

ΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Εἰς τό ὄνοµα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.
Ὅλοι ὅσοι λάβαµε τό Βάπτισµα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί πιστεύουµε Ὀρθόδοξα εἴµαστε πλήρη µέλη τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι µόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δηλ. τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ, πού ἔχει κεφαλή τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Κύριον ἡµῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Ἁγίου Χρίσµατος λάβαµε τήν Σφραγίδα τῆς Δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος καί διά τῆς θείας Μεταλήψεως τοῦ Τιµίου Σώµατος καί Αἵµατος τοῦ Χριστοῦ ἑνωνόµαστε µέ τόν Χριστό καί γινόµαστε µέλη τοῦ Σώµατός Του.
Ὡς µέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀποκλειστικῶς καί µόνον εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, µόνο στήν ὁποία ἑνωνόµαστε µέ τόν Ἀληθινό Θεό καί µόνο µέσα στήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος µπορεῖ νά σωθεῖ, ἀποκηρύττουµε καί ἀπορρίπτουµε δηµόσια τίς ποικίλες αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες µόλυναν ἀρκετά µέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ αἵρεση δέν βλάπτει µόνο ἐκείνον, πού πιστεύει σ’ αὐτήν, ἀλλά καί τά µέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐφόσον ἐκεῖνοι, πού ἔχουν αἱρετικό φρόνηµα στήν Ἐκκλησία, διακηρύττουν τήν αἵρεση καί στά ὑπόλοιπα µέλη λόγω καί ἔργω, διασκορπίζοντας ἔτσι τό µικρόβιο τῆς αἱρέσεως σ’ ὁλόκληρο τό σῶµα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ αἵρεση, ὅταν διακηρύττεται ἀπό ἐπίσκοπο ἤ ἱερέα, βλάπτει καί τούς πιστούς. Ὁ ἐπίσκοπος καί ὁ ἱερεύς ὀφείλει νά φροντίζει, ὥστε τά µέλη τοῦ ποιµνίου του νά µήν διδάσκουν αἱρέσεις. Ἄν οἱ ἠθικές ἁµαρτίες χωρίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, ἀκόµη περισσότερο ἡ αἵρεση. Τό καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου εἶναι νά ὀρθοτοµεῖ τόν λόγον τῆς Ἀληθείας, ἐφόσον ἡ ἁγιότης συνδέεται ὀργανικά µέ τήν Ἀλήθεια1. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Ἡ αἵρεση εἶναι ψέµα καί βλασφηµία ἐναντίον τοῦ σεσαρκωµένου Λόγου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ αἵρεση δηµιουργεῖται ὡς πνευµατική πλάνη καί διαµορφώνεται ὡς ἰδεολογία, πού ἐναντιώνεται στήν Ἀλήθεια, µηδενίζοντας τή δυνατότητα ἁγιότητος καί σωτηρίας.
Ὅπως µιά ἀρρώστια δέν βλάπτει µόνο τό ἄρρωστο ὄργανο, ἀλλά ὁλόκληρο τόν ὀργανισµό, µέ τόν ἴδιο τρόπο καί ἡ αἵρεση, ἐφόσον δηλητηριάζει κάποια µέλη τῆς Ἐκκλησίας, προκαλεῖ πόνο σέ ὁλόκληρο τό σῶµα της καί τό βλάπτει. Γι’αὐτόν τόν λόγο, κάθε φορά πού ἐµφανιζόταν µία αἵρεση, ἡ ὁποία ἀπειλοῦσε τό Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας, συνέρχονταν Οἰκουµενικές καί Τοπικές Σύνοδοι, πού ἀναθεµάτιζαν καί τήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι τήν ὑπεράσπιζαν. Μέ τόν τρόπο αὐτόν, ἀπέκοπταν ἀπό τό Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν αἱρετική διδασκαλία καί αὐτούς, πού τήν προωθοῦσαν.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στήν πρός Ρωµαίους ἐπιστολή, λέγει: «καθάπερ γὰρ ἐν ἑνὶ σώματι πολλὰ μέλη ἔχομεν, τὰ δὲ μέλη πάντα οὐ τὴν αὐτὴν ἔχει πρᾶξιν, οὕτως οἱ πολλοὶ ἓν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, τὸ δὲ καθ’ εἷς ἀλλήλων μέλη. ἔχοντες δὲ χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν, κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως»2. Καί στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή: «οὐ δύναται δὲ ὁ ὀφθαλμὸς εἰπεῖν τῇ χειρί∙ χρείαν σου οὐκ ἔχω∙ ἢ πάλιν ἡ κεφαλὴ τοῖς ποσί∙ χρείαν ὑμῶν οὐκ ἔχω∙ ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον τὰ δοκοῦντα μέλη τοῦ σώματος ἀσθενέστερα ὑπάρχειν ἀναγκαῖά ἐστι»3, ἐπισηµαίνοντας ἀκολούθως ὅτι «εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη. Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους»4.
Ἔχοντας ὑπ’ὄψιν µας ὅτι µέχρι σήµερα δέν συνῆλθαν Τοπικές Σύνοδοι, γιά νά καταδικάσουν ἐκείνους, πού παραβιάζουν ἐδῶ καί ἕνα περίπου αἰώνα τόσο τούς Ἀποστολικούς Κανόνες, ὅσο καί τίς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουµενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, ἐµεῖς, ὡς ζωντανά µέλη τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ, ἀπορρίπτουµε καί ἀποστασιοποιούµαστε ἀπό ὅλες τίς πράξεις, τίς ὁποῖες καταδικάζει ἡ Ἐκκλησία , δηλ.:
● τίς συµπροσευχές µέ τούς αἱρετικούς, ὅπως τήν λεγοµένη «ἑβδοµάδα προσευχῆς ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν», τούς «ἑσπερινούς ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν» καί ἄλλες παρόµοιες ἐκδηλώσεις, πού λαµβάνουν χώρα σέ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, κατά τήν «ἑβδοµάδα προσευχῆς ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν», στίς ὁποῖες προσκαλοῦνται αἱρετικοί νά κηρύξουν ἀπό τό Ἱερό καί Φοβερό Ὀρθόδοξο Βῆµα, ὅπου θυσιάζεται Χριστός ὁ Θεός,
●τήν συµµετοχή σέ συγκρητιστικές διαθρησκευτικές καί διαχριστιανικές συναντήσεις, στίς ὁποῖες οἱ συµµετέχοντες προβαίνουν σέ συγκρητιστικές συµβολικές πράξεις καί γίνονται συµπροσευχές µέ τούς αἱρετικούς.
Ἀποκηρύττουµε ὡς παναίρεση καί ἀπορρίπτουµε δηµόσια τόν Οἰκουµενισµό ὑπό ὅλες τίς µορφές του :
α΄. Τήν παρουσία τῆς Ρουµανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί τῶν ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό λεγόµενο «Παγκόσµιο Συµβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν»,
β΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ µόνο ἕνα µέρος τῆς Ἐκκλησίας,
γ΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ὅλες οἱ χριστιανικές ὁµολογίες εἶναι κλάδοι τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας,
δ΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι µία Ἐκκλησία µεταξύ πολλῶν ἄλλων «οἰκογενειῶν Ἐκκλησιῶν», οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν µαζί τήν Μία Ἐκκλησία,
ε΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀπολεσθεῖ. Ἡ Ἐκκλησία, σύµφωνα µέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, εἶναι Μία καί Μοναδική, ἐπειδή ἡ Κεφαλή της εἶναι Μία, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται διά τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, τῆς λατρείας καί τῆς διοικήσεως καί διά τῆς ὑπακοῆς τῶν πιστῶν στήν ἱεραρχία της, ἐφ’ὅσον ἡ ἱεραρχία διατηρεῖ τήν ἑνότητα τῆς πίστεως.
στ΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι «διηρηµένη σέ χριστιανικές ὁµολογίες», καί ὅτι τώρα ἐµεῖς, ὡς δῆθεν «νέοι πατέρες», θά πρέπει νά «ἐπανεύρουµε τήν ἑνότητά της» διά τοῦ «δογµατικοῦ µινιµαλισµοῦ», µέ τό νά ἀποδεχτοῦµε δηλ. ὡς βάση τῆς ἑνώσεως τῶν ὀρθοδόξων µέ τίς αἱρέσεις µία µινιµαλιστική πίστη, δηλ. µόνο τήν πίστη στήν Ἁγία Τριάδα καί στόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Σεσαρκωµένο Θεό καί Σωτήρα, παραβλέποντας ὅλα τά ὑπόλοιπα δόγµατα τῆς Ἐκκλησίας, συµπεριλαµβανοµένης τῆς µυστηριακῆς ἱερωσύνης, τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τῆς ἀκτίστου Χάριτος, τῆς τιµητικῆς προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων κλπ.
ζ΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ὑπάρχει µία «ἀόρατη ἑνότητα» τῆς Ἐκκλησίας, µέσω τῆς κοινῆς πίστεως στήν Ἁγία Τριάδα καί στόν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς Κύριο καί Σωτήρα, καί ὅτι αὐτήν (τήν «ἀόρατη ἑνότητα») θά ἀκολουθήσει µία «ὁρατή ἑνότητα», ἡ ὁποία θά ἐκπληρωθεῖ διά τῆς ἑνώσεως τῶν «ὁµολογιῶν» (ἑνότης ἐν τῆ ποικιλία τῶν δογµάτων καί παραδόσεων).
η΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἀρκεῖ νά πιστεύει κανείς στήν Ἁγία Τριάδα καί στόν Κύριο Ἰησοῦ, ὡς Θεό καί Σωτήρα, γιά νά ἀνήκει στήν Ἐκκλησία. Δηλ. ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖται ὡς σύναξη ὅλων τῶν χριστιανικῶν «ὁµολογιῶν».
θ΄. Τήν αἵρεση, σύµφωνα µέ τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ αἵρεση τοῦ Παπισµοῦ εἶναι «ἀδελφές ἐκκλησίες» καί «οἱ δύο πνεύµονες», µέ τούς ὁποίους ἀναπνέει ἡ Μία Ἐκκλησία.
ι΄. Τήν αἵρεση, σύµφωνα µέ τήν ὁποία µεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισµοῦ δέν ὑπάρχει καµία δογµατική διαφορά, ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ µόνη διαφορά εἶναι τό παγκόσµιο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ «πάπα» Ρώµης ἐπί τῆς Καθόλου Ἐκκλησίας.
ια΄. Τίς ἀνορθόδοξες συµφωνίες, τίς ὁποῖες ὑπέγραψαν οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό πλαίσιο τοῦ διαχριστιανικοῦ διαλόγου. Στό σηµεῖο αὐτό θέλουµε νά τονίσουµε ὅτι δέν εἴµαστε ἐναντίον τοῦ διαλόγου, µέ τήν προϋπόθεση, ὅµως, ὅτι αὐτός διεξάγεται µέ ὀρθόδοξες βάσεις καί ἔχει ὡς σκοπό τήν ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διά τῆς κατηχήσεως, τῆς ἀποκηρύξεως τῆς αἱρέσεώς τους καί τῶν ἱερῶν µυστηρίων τοῦ Βαπτίσµατος, τοῦ Χρίσµατος καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
ιβ΄. Τήν συγκατάθεση τῆς Ρουµανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στόν διάλογο τοῦ Chambesy, βάσει τοῦ ὁποίου οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι αἱρετικοί, οἱ µονοφυσίτες, οἱ λεγόµενοι µιαφυσίτες, διάδοχοι τῆς αἱρέσεως τοῦ Σεβήρου Ἀντιοχείας ἀναγνωρίζονται ὡς ὀρθόδοξοι. Οἱ µονοφυσίτες / µιαφυσίτες διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστός, µετά τήν ἕνωση, ἔχει µόνο µία σύνθετη φύση, καί ἀπορρίπτουν τό γεγονός ὅτι οἱ δύο φύσεις στόν Χριστό εἶναι ἑνωµένες ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως στό ἕνα Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου, διατηρώντας ἡ κάθε φύση τήν δική της θέληση καί ἐνέργεια. Οἱ ἐν λόγω αἱρετικοί δέν ἀποδέχονται τήν διδασκαλία τῶν Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ καί Ζ΄ Ἁγίων καί Οἰκουµενικῶν Συνόδων καί παραµένουν σέ πλάνη καί ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἐπίσης, τό κείµενο τοῦ Chambesy ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ἀναθεµατισµός τους ὀφείλεται ἁπλῶς σέ µία παρεξήγηση ὅρων καί ὅτι, ἀκολούθως, δέν ὑπάρχει καµία δογµατική διαφορά µεταξύ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί τῶν µονοφυσιτικῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων (Κοπτῶν, Ἀρµενίων, Συροϊακωβιτῶν, Μαλαµπαριῶν καί Αἰθιόπων), πράγµα ἐντελῶς ἀπαράδεκτο.
ιγ΄. Τήν συµφωνία τοῦ Μπαλαµάντ, βάσει τῆς ὁποίας οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀποδέχτηκαν ἕνα νέο εἶδος Οὐνίας καί ἀναγνώρισαν τά ψευδῆ Μυστήρια τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν. Ἡ ἐν λόγω συµφωνία ἀπορρίφθηκε ἀπό τούς ἐκπροσώπους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πού συνῆλθαν στή Baltimore τό 2000.
ιδ΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ αἵρεση τοῦ Filioque (ἡ ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος «καί ἀπό τόν Υἱό») εἶναι µόνο µία ἁπλή παρεξήγηση ὅρων, καί ὄχι µία ἀλλοίωση τοῦ δόγµατος τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁποῖο µᾶς ἀπεκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός διά τοῦ σεσαρκωµένου Υἱοῦ του, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ5.
ιε΄. Τήν λεγοµένη «ἄρση τῶν ἀναθεµάτων» µεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἀλλά καί τῶν µονοφυσιτῶν, µονοθελητῶν καί µονοενεργητῶν, τά ὁποία ἀπήγγειλαν οἱ Ἅγιες καί Οἰκουµενικές Σύνοδοι. Σύµφωνα µέ την ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἕνα δογµατικό ἀνάθεµα δέν ἀκυρώνεται κατά µαγικό τρόπο, ἄν δέν ἐκλείψουν πρῶτα οἱ λόγοι του ἀναθεµατισµοῦ.
ιστ΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ὑπάρχει σωτήρια Χάρις καί ἐκτός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι ὑπάρχει ἔγκυρο βάπτισµα καί ἐνεργοῦσα Χάρις τῆς ἱερωσύνης καί ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅµως, καθώς εἶναι γνωστόν, ἡ ἁπλή ἱστορική καί τυπική ὕπαρξη µιᾶς διαδοχῆς ἀπό τούς Ἀποστόλους ἕως σήµερα καί ἡ ἁπλή ἐκφώνηση µιᾶς φόρµουλας τῆς Ἁγίας Τριάδος δέν ἐπικυρώνει τά «µυστήρια» τῶν αἱρετικῶν.
ιζ΄. Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία δέν εἶναι δυνατόν οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες νά εἶναι ἐπίκαιροι στίς ἡµέρες µας, ἡ ὁποία (αἵρεση) ἀρνεῖται στήν οὐσία τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος στούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρες τῶν Ἁγίων καί Οἰκουµενικῶν Συνόδων καί, ἀκολούθως, τήν ἴδια τήν συνέχεια τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς Θεανθρωπίνου θεσµοῦ.
ιη΄. Τήν αἵρεση, ἡ ὁποία ἰσχυρίζεται ὅτι δέν γνωρίζουµε ποιά εἶναι τά ὅρια µεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως, σύµφωνα µέ τήν ὁποία ὅλη ἡ ἀνθρωπότης εἶναι ἐνσωµατωµένη σέ µία «ἀόρατη Ἐκκλησία». Κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἱστορική, ὁρατή Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κατέχει τήν ἀποστολική διαδοχή καί διατηρεῖ τήν Ὀρθή Πίστη, δηλ. τά δόγµατα, τά ὁποία διατυπώθηκαν στίς Ἅγιες καί Οἰκουµενικές Συνόδους, καί τά ἀναθέµατα, πού ὁριοθετοῦν τήν δογµατική Ἀλήθεια ἀπό τό αἱρετικό ψέµα, καί τήν µεταδίδει ἕως συντελείας τῶν αἰώνων. Αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη.
ιθ΄. Τήν αἵρεση, σύµφωνα µέ τήν ὁποία καί οἱ αἱρετικοί ἐνσωµατώνονται κατά κάποιο τρόπο στήν Ἐκκλησία.
κ΄. Τήν ἀντίληψη, κατά τήν ὁποία ὁ ἀριθµός τῶν πιστῶν ἀποτελεῖ τό κριτήριο τῆς Ἀληθοῦς Ἐκκλησίας. Σύµφωνα µέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, τό κριτήριο τῆς Ἀληθοῦς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀναλλοίωτη διατήρηση τῆς ἀποκαλυπτικῆς Ἀληθείας.
κα΄. Τήν µετατροπή τῆς οἰκονοµίας σέ δόγµα καί κανόνα. Σύµφωνα µέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἡ οἰκονοµία εἶναι ἡ πρός καιρόν παρέκκλιση ἀπό τήν ἀκρίβεια, τόν κανόνα τῆς πίστεως, λόγω τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναµιῶν σέ ἐξαιρετικές περιστάσεις, ἔχοντας ὡς σκοπό τήν ἐπιστροφή τῶν ἀνθρώπων στήν ὀρθή πίστη, παρά τά ἀντικειµενικά ἐµπόδια. Ἡ οἰκονοµία ἐφαρµόζεται µόνο σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις, προκειµένου νά ἐκπληρωθεῖ ἕνας καλός σκοπός σέ δυσµενεῖς καταστάσεις. Ἐφόσον, ὅµως, ἐκλείψουν οἱ ἐξαιρετικές περιστάσεις, ἡ συνέχιση τῆς ἐφαρµογῆς τῆς οἰκονοµίας διασαλεύει καί καταστρατηγεῖ τήν κανονική τάξη, καί µ’ αὐτόν τόν τρόπο δέν συνιστᾶ σοφή προσαρµογή, ἀλλά περιφρόνηση τῶν ἱερῶν θεσµῶν, καί ἑποµένως ὁδηγεῖ στήν περιφρόνηση τῆς Ὀρθοδοξίας.
κβ΄. Τούς λεγοµένους «µικτούς γάµους» µεταξύ ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, ἐπειδή δέν δύνανται νά ἑνωθοῦν τά ἀντίθετα, δεδοµένου ὅτι ἡ βασική προϋπόθεση τοῦ µυστηρίου τοῦ Γάµου εἶναι ἡ κοινή ὀρθόδοξη πίστη τῶν ὑποψηφίων νεονύµφων, οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν νά εἶναι βαπτισµένοι κλπ.
Τό µυστήριο τοῦ Γάµου εἶναι τό µυστήριο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνώσεως βάσει τῆς ὀρθῆς πίστεως. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἰσχύσει τό µυστήριο µόνο γιά ἕνα µέλος τοῦ ζευγαριοῦ, δηλ. γιά τό ὀρθόδοξο. Γι’αὐτόν τόν λόγο, ὁ µικτός γάµος καθίσταται ἄκυρος καί ἀνυπόστατος καί συνάµα συνιστᾶ συµπροσευχή µέ τούς ἑτεροδόξους.
κγ΄. Τήν ἀπάρνηση τῆς ἰσότητος τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Σύµφωνα µέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, τά ὑποστατικά ἰδιώµατα, δηλ. τό ὅτι ὁ Πατήρ εἶναι ἀγέννητος, ὁ Υἱός γενητός καί τό Ἅγιον Πνεῦµα ἐκπορευτό, ἀποδεικνύει τόν τρόπο ὑπάρξεως κάθε Προσώπου. Ταυτοχρόνως τά Πρόσωπα εἶναι ἰσοδύναµα σέ δόξα καί λατρεία, ἔχοντας τήν ἴδια οὐσία.
κδ΄. Τήν αἵρεση, σύµφωνα µέ τήν ὁποία ὁ ἑκάστοτε Οἰκουµενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος ἄνευ ἴσου. Αὐτή ἡ αἵρεση ἔχει ὡς βάση τήν αἵρεση, πού ἀρνεῖται τήν ἰσότητα τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Οἰκουµενική, καί ὄχι οἰκουµενιστική, καί γι’ αὐτόν τόν λόγο περιµένουµε ἀπό τά µέλη της νά ἐφαρµόζουν καί νά κηρύττουν τήν Ὀρθοδοξία σέ ὅλη τήν κτίση, φέρνοντας πολλούς ἀνθρώπους στήν Κιβωτό τῆς Σωτηρίας, πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, καθῶς ὀµολογοῦµε στό Σύµβολο τῆς Πίστεως Νικαίας Κωνσταντινουπόλεως. Γι’ αὐτόν τόν λόγο ἀποστασιοποιούµαστε ἀπό τίς θέσεις ὅλων ἐκείνων, πού διδάσκουν καί ἐφαρµόζουν τίς προαναφερθεῖσες αἱρέσεις, εἴτε διατυπωµένες σέ πανορθόδοξες καί τοπικές συνόδους, εἴτε διακηρυγµένες ἀπό πατριάρχες, ἱεράρχες, ἱερεῖς, διακόνους, ὑποδιακόνους, ἀναγνῶστες, µοναχούς, µοναχές ἤ ἁπλούς πιστούς.
Ὁ Σωτήρ Ἰησοῦς Χριστός µᾶς παροτρύνει νά ἐπιπλήττουµε τούς ἀδελφούς µας, µέ στόχο τήν ἐπανόρθωσή τους, καί ὑποδεικνύει τό καθῆκον τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνάξεως νά συνεχίσει τίς ἐπιπλήξεις, ὅταν χρειαστεῖ: «Ἐὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου∙ ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου∙ ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ῥῆμα»6.
Ὁ οε΄ (75ος) Ἀποστολικός Κανών δέν κάνει καµιά διαφοροποίηση µεταξύ λαϊκῶν καί κληρικῶν, ὅταν πρόκειται γιά µάρτυρες τῶν ἐκτροπῶν τοῦ ἐπισκόπου: «Εἰς μαρτυρίαν τήν κατά Ἐπισκόπου, αἱρετικόν μή προσδέχεσθαι, ἀλλά μηδέ πιστόν ἕνα μόνον∙ ἐπί στόματος γάρ δύω ἤ τριῶν μαρτύρων σταθήσεται πᾶν ρῆμα»7. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστοµος τονίζει ὅτι ὑπάρχει ὑποχρέωση τῶν µελῶν τῆς Ἐκκλησίας νά ἐπιπλήττουν τόν κλῆρο, πού διδάσκει ἀνορθόδοξα: «Πρέπει νά κάνουμε ὑπακοή στούς διδασκάλους καἰ ἱερείς καί νά μήν τούς κατακρίνουμε, ἀκόμα κί ἄν ἔχουν ἀσεβή ζωή∙ ἄν ὅμως ἡ πίστη τους εἶναι λανθασμένη, τότε ὄχι μόνο δέν πρέπει νά τούς ὑπακούσουμε, ἀλλά καί νά φύγουμε ἀπ’ αὐτούς καί νά τούς κατακρίνουμε»8.
Γι’αὐτό ἀποστασιοποιούµαστε ἀπό τίς θέσεις τους καί, προσευχόµενοι στόν Ἀγαθό Θεό µέ πόνο καί µέ τήν ἐλπίδα ἐπανορθώσεώς τους, ἐπιπλήττουµε:
● τούς ἐκπροσώπους τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι κάνουν δογµατικούς συµβιβασµούς καί ὑποστηρίζουν ἐκκλησιολογικές αἱρέσεις στόν διαχριστιανικό καί διαθρησκευτικό διάλογο,
● τόν Παναγιώτατο Οἰκουµενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολοµαῖο Α΄, ὁ ὁποῖος συµπροσευχήθηκε µέ τόν αἱρεσιάρχη «πάπα» Φραγκίσκο Α΄ στόν Πανάγιο Τάφο, στή Ρώµη καί στό Φανάρι, ποδοπατώντας τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν µέ τό ἐπιτίµιο τῆς καθαιρέσεως τίς συµπροσευχές µέ τούς ἑτεροδόξους,
● τούς Ἱεράρχες διαφόρων τοπικῶν συνόδων, µεταξύ τῶν ὁποίων καί τούς ἱεράρχες, πού ἐστάλησαν ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Ρουµανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, γιά νά συγχαροῦν τόν αἱρεσιάρχη «πάπα» Φραγκίσκο Α΄ στήν ἐνθρόνισή του ὡς ἡγέτου τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ καί τῆς παπικῆς αἱρέσεως.
Ἐπιπλήττουµε, ἐπίσης, καί
● τίς ἐκκλησιαστικές συνόδους, πού στάλθηκαν νά συµµετάσχουν σέ µιά τέτοια ἐπαίσχυντη ἐκδήλωση.
● τούς ἱεράρχες, ἱερεῖς, διακόνους, ὑποδιακόνους, ἀναγνῶστες, µοναχούς, µοναχές καί πιστούς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συµµετεῖχαν σέ συγκρητιστικές διαθρησκευτικές καί διαχριστιανικές συναντήσεις καί ἔκαναν συγκρητιστικές συµβολικές πράξεις καί συµπροσευχές µέ τούς αἱρετικούς καί κοινώνησαν µαζί τους.
● ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι στήν Ρουµανική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει πλέον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, ἐπειδή κάποια µέλη της ἔπεσαν στήν οἰκουµενιστική πλάνη, σά νά ἀποσύρθηκε αὐτοµάτως ἡ Χάρις ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἴµαστε ἐµεῖς οἱ σωτῆρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία σώζει ἐµᾶς.
Ἀποστασιοποιούµαστε ἀπό τήν ἐπαίσχυντη ἐνέργεια τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου νά προσκαλέσει στό Φανάρι τόν ψευδεπίσκοπο τῆς Ρώµης, Βενέδικτο ΙΣΤ΄, τό 2006, ἀλλά καί τόν ψευδεπίσκοπο Φραγκίσκο Α΄, τό 2014.
Ἀποστασιοποιούµαστε, ἐπίσης, καί ἀπό τήν µνηµόνευση τοῦ «πάπα» Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ στήν αἴτηση «Ὑπέρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου…» τῶν εἰρηνικῶν.
Ἀποστασιοποιούµαστε, παραλλήλως, ἀπό τίς ψευδευλογίες, τίς ὁποῖες ἔδωσε ὁ «πάπας» Βενέδικτος ΙΣΤ΄ στήν Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου ἐνδόξου µεγαλοµάρτυρος Γεωργίου στό Φανάρι καί ἀπό τήν ἐκφώνηση τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς ἀπ’τόν ἴδιο.
Ἀποστασιοποιούµαστε, ταυτοχρόνως, καί ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου Α΄ νά προσκαλέσει στά Ἱεροσόλυµα τόν ψευδεπίσκοπο τῆς Ρώµης, Φραγκίσκο Α΄, γιά νά ἑορτάσουν µαζί τήν ψευδή ἄρση τῶν ἀναθεµάτων, πού ἀπαγγέλθηκαν τό 1054, καθώς καί ἀπό ὅλες τίς ἐνέργειες ὑπέρ τῆς ψευδοενώσεως µέ τήν αἱρετική παπωσύνη.
Δηλώνουµε δηµόσια ὅτι οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι κάνουν δογµατικούς συµβιβασµούς καί λειτουργικές πράξεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ἐκπροσωποῦν µόνο τόν ἑαυτό τους καί ὄχι ἐµᾶς, τούς πιστούς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τό πλήρωµά της.
Δηλώνουµε, ἐπίσης, ὅτι ἀποστασιοποιούµαστε ἀπό ὅλες τίς οἰκουµενιστικές καί συγκρητιστικές ἐνέργειές τους καί περιµένουµε νά δηλώσουν δηµόσια µετάνοια, ἐπειδή καί ἡ αἱρετική καί ἑτερόδοξή τους ἐνέργεια ἔγινε δηµόσια.
Σέ µία ζῶσα Ἐκκλησία, ὅταν ἕνας ἐπίσκοπος διδάσκει µιά διδασκαλία ἀλλότρια ὡς πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οἱ ἱερεῖς ἐκείνης τῆς ἐπαρχίας ἔχουν τήν δυνατότητα νά διακόψουν τήν µνηµόνευση τοῦ ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος διδάσκει δηµόσια καί γυµνῇ τῇ κεφαλῇ τήν αἵρεση, ἕως ὅτου θά κριθεῖ ἀπό τήν Σύνοδο, σύµφωνα µέ τόν ιε΄ Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως9. Γι’αὐτό, ἐµεῖς, κλῆρος καί λαός, διά τῆς παρούσης ὁµολογίας, ἐπιπλήττουµε τούς πατριάρχες, τούς ἐπισκόπους καί τούς πιστούς, πού διδάσκουν τήν αἵρεση, µέ πόνο καί µέ ἐλπίδα ἐπανορθώσεώς τους, γιά τήν ὁποία προσευχόµαστε στόν Ἀγαθό Θεό. Ἐπίσης, ἐπιπλήττουµε καί ἐκείνους, πού δέν προσπαθοῦν νά διορθώσουν τούς ἀδελφούς τους, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν στήν οἰκουµενιστική πλάνη, υἱοθετώντας µιά παθητική, ἐφησυχαστική καί σιωπηλή στάση, τήν ὁποία ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς βλέπει ὡς τό τρίτο εἶδος ἀθεΐας, µετά τόν ἀθεϊσµό καί τήν αἵρεση.
Εὐχόµαστε ὑπέρ τῆς παρά τοῦ ἐν Τριάδι δοξαζοµένου καί προσκυνουµένου Θεοῦ βοηθείας!
Ἀµήν.

Ἐάν συµφωνεῖτε µέ τίς θέσεις τοῦ κειµένου τῆς ὁµολογίας, ἀποστείλατε τό ἐπώνυµο, τό ὄνοµα, τήν περιοχή καί τό λειτούργηµα / ἐπάγγελµά σας στό e-mail: synaxisorthkm@gmail.com
Κάθε κληρικός καί λαϊκός, πού ὑπογράφει τήν παροῦσα ὁµολογία, τήν ἀναλαµβάνει καί ὡς προσωπική του οµολογία.

Γιὰ τήν «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν

Ἀρχιµ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου

Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου

Ἀρχιµ. Σαράντης Σαράντος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς

Ἀρχιµ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου

Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου

Γέρων Εὐστράτιος Ἱεροµόναχος

Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Δηµήτριος Τσελεγγίδης

Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Σύμβουλος)

1. Ἰω. 17, 17 «Ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι».
2. Ρωμ. 12, 4-6.
3. Α΄ Κορ. 12, 21-22.
4. Α΄ Κορ. 12, 26-27.
5. Ἰω. 15, 26.
6. Ματθ. 18, 15-17.
7. ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΑΠΙΟΣ – ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Α. ΣΤ. Γεωργίου, Ἀθήνα 1886, σ. 91
8. Β΄ ὁμιλία στήν Β΄ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή.
9. «Τά ὁρισθέντα περί πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων καί Μητροπολιτῶν πολλῷ μᾶλλον ἐπί Πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε εἴ τις Πρεσβύτερος ἤ Ἐπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης τολμήσοι ἀποστῆναι τῆς πρός τόν οἰκεῖον Πατριάρχην κοινωνίας, καί μή ἀναφέροι τό ὄνομα αὐτοῦ κατά τό ὡρισμένον καί τεταγμένον, ἐν τῆ θείᾳ Μυσταγωγίᾳ, ἀλλά πρό ἐμφανείας συνοδικῆς καί τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσοι∙ τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι εἴ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. Καί ταῦτα μέν ἐσφράγισταί τε καί ὥρισται περί τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέ δρων, και σχίσμα ποιούντων καί τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων.
Οἱ γάρ δι’ αἵρεσίν τι να παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κε φαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς προς τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχί ζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».
pan
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 736
Εγγραφή: Πέμ Αύγ 11, 2005 5:00 am

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από pan »

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Πάπας Φραγκίσκος στο μήνυμα που απέστειλε προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο, με την ευκαιρία της θρονικής εορτής του Αγίου Ανδρέου, τονίζει ότι «δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια στην ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων». Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου.

Τα Ρωμαιοκαθολικά ΜΜΕ τονίζουν ότι η ένωση τους είναι προ των πυλών...

Ο Πάπας στην προσαγόρευσή του γράφει ότι ο κ. Βαρθολομαίος «προεδρεύει της Ορθοδόξου Εκκλησίας», προφανώς επειδή πιστεύει ότι «ένας είναι ο ηγεμών του Χριστιανισμού». Πάντως δεν ασπάζεται τις καινοφανείς απόψεις του Φαναρίου, περί του Πρωτείου του κ. Βαρθολομαίου στην Ορθοδοξία, όπως εκείνος το κατέχει στη Δύση...

Στην αρχή του μηνύματός του ο Πάπας σημειώνει ότι η συμμετοχή, όπως κάθε χρόνο, στην εορτή του Αγίου Ανδρέου, της αντιπροσωπείας του Βατικανού στη Θεία Λειτουργία της οποίας προΐσταται ο Πατριάρχης υπογραμμίζει «την πνευματική προσέγγιση της Εκκλησίας της Ρώμης προς τον ίδιο τον Πατριάρχη, όπως επίσης προς τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, τον κλήρο, τους μοναχούς και όλους τους πιστούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

Στη συνέχεια υπενθυμίζει την προ 50 ετών άρση των αφορισμών εκ μέρους του Πατριάρχου Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου Στ΄, η οποία, όπως γράφει, «αντικατέστησε τη λογική του ανταγωνισμού με τη λογική της αγάπης και της αδελφοσύνης» και προσθέτει πως «δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο για να υπάρξει μεταξύ τους ευχαριστιακή κοινωνία».

Τονίζει επίσης ότι « οι καθολικοί και οι ορθόδοξοι οφείλουν σήμερα να ζητήσουν συγγνώμη από τον Θεό και μεταξύ τους για τους χωρισμούς που επέφεραν στο Σώμα του Χριστού». Σημειώνει ακόμη ο Πάπας ότι παρά τις υφιστάμενες διαφορές «υπάρχουν τώρα οι αναγκαίες συνθήκες για την πορεία προς την πλήρη κοινωνία της πίστεως, της αδελφικής συμφωνίας και της μυστηριακής ζωής, οι οποίες υφίσταντο τα πρώτα χίλια χρόνια της ζωής της Εκκλησίας».

Πολλά και σοβαρά τα ζητήματα που θέτει ο Πάπας.

Πρώτον. Γράφει στον κ. Βαρθολομαίο ότι «δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια στην πλήρη ένωση». Αν αυτό το εξάγει εκ της όλης πολιτικής του Φαναρίου, όταν ο ίδιος αναγνωρίζει ότι ο κ. Βαρθολομαίος απλώς προεδρεύει των συνάξεων των Ορθοδόξων Προκαθημένων πώς θεωρεί ότι ο λόγος του, όποιος και αν είναι, δεσμεύει όλους τους Ορθοδόξους; Η απολυταρχία του Βατικανού δεν ισχύει στην Ορθοδοξία.

Δεύτερον. Στο διάλογο που διεξάγεται μεταξύ των Λατίνων και των Ορθοδόξων έχει συμφωνηθεί κάτι που δεν έχει γίνει γνωστό ευρύτερα; Το παγκοίνως γνωστό είναι πως δεν υπάρχει θέμα που να έχει υπάρξει συμφωνία. Από πού λοιπόν τεκμαίρει ο Πάπας ότι είμαστε κοντά στην Ένωση; Γνωρίζει κάτι περισσότερο από όσα όλοι γνωρίζουμε;...

Τρίτον. Δυο φορές γράφει για «τη λογική της αγάπης». Είναι η ασθένεια της παποσύνης. Τα πάντα εκλογικεύονται. Ακόμη και η αγάπη.

Τέταρτον. Ζητεί και από τους Ορθοδόξους να ζητήσουν συγγνώμη από τον Θεό «για τους χωρισμούς που επέφεραν στο Σώμα του Χριστού». Δηλαδή θύτες και θύματα στην ίδια κατηγορία. Όχι ότι οι Ορθόδοξοι δεν πρέπει να ζητούν τη συγγνώμη και το έλεος του Θεού για τα λάθη τους. Αλλά όχι για την Δ΄ Σταυροφορία και την άλωση της Πόλης, όχι για τις κακοδοξίες του Πάπα, όχι για τις σε βάρος τους προσηλυτιστικές εκστρατείες των Ιησουιτών και των άλλων Ταγμάτων, όχι για την παπική καταπίεση στα μέρη που κατείχαν οι Φράγκοι, όχι για τους θρησκευτικούς πολέμους της Δύσης, όχι για την Ιερά Εξέταση και τον index, όχι για τη Διαμαρτύρηση και την αθεΐα στη Γαλλία. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ζήτησε συγγνώμη από τους Ορθοδόξους για τα όσα οι Λατίνοι έχουν διαπράξει σε βάρος τους. Ο σημερινός Πάπας τον διορθώνει και γράφει ότι και οι Ορθόδοξοι πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη γιατί και αυτοί προκάλεσαν τον χωρισμό του Χριστιανισμού...

Πέμπτον. Στα πρώτα χίλια χρόνια της Εκκλησίας οι Χριστιανοί ήσαν ενωμένοι, όμως το Βατικανό επιχειρεί να διορθώσει την ιστορική πραγματικότητα και να πείσει τους Ορθοδόξους ότι το Πρωτείο του Πάπα υπήρχε πάντοτε, όπως σήμερα...

Έκτον. Ο κ. Βαρθολομαίος, με τη συμπεριφορά του, έχει δώσει το δικαίωμα στον Πάπα να γράφει με αυτό τον τρόπο. Ένα είναι το βέβαιο. Οποιοι και αν είναι οι σχεδιασμοί του ιησουίτη Πάπα και όπως και να συμπεριφέρεται το Φανάρι, οι Ορθόδοξοι δεν θα υποταγούν στον Πάπα, δεν θα προδώσουν την Πίστη τους, δεν θα γίνουν Μαρωνίτες.-

Πηγή: http://ekklisiaonline.gr/
Άβαταρ μέλους
Captain Yiannis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3182
Εγγραφή: Τρί Νοέμ 18, 2008 9:34 pm

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από Captain Yiannis »

Μην στεναχωριεσαι και παντα θα υπαρχουν Αγιοι Μαρκοι Ευγενικοι που θα αντιταξουν τον λογο της μιας και μονης αληθειας Του .... :smile:
Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν θα πρέπει να απαιτεί από τους άλλους τελειότητα.
Όλοι ως ατελείς πορευόμαστε και με ατέλειες συμπορευόμαστε.
Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό.
Άβαταρ μέλους
iliasgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1196
Εγγραφή: Δευ Απρ 07, 2008 5:00 am
Τοποθεσία: Ηλιας33@ΔυτικηΕλλαδα

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από iliasgr »

οπως ισως εχω ξαναγραψει,απο πολλα χρονια ασχοληθηκα με την αιρεση του οικουμενισμου,και κινδυνεψα να βρεθω προσηλυτος,σε μια παλαιοημερολογιτικη φατρια,με μονο γνωμονα οτι ηταν ''αντιοικουμενιστες''.
για πολλα χρονια διαβασα χιλιαδες σελιδες ,βιβλια γραμμενα και απο τους αντιοικουμενιστες και απο τους λεγομενους οικουμενιστες!
αυτο που καταλαβα ειναι οτι ο οικουμενισμος ως αιρεση υπαρχει σε δυο μορφες.η μια ειναι οσων πραγματικα πιστευουν οτι τιποτα δεν μας εμποδιζει απο την ενωση με τις αλλες ''εκκλησιες'',και εμμεσα το υποστηριζουν αλλα δεν τολμουν να το πουν ξεκαθαρα.
η αλλη ειναι οσων ,πιστευουν οτι πρεπει να ενωθουμε με τις υπολοιπες χριστιανικες ομολογιες,στην βαση ομως της ορθοδοξου διδασκαλιας και παραδοσεως.οι δευτεροι εχουν μια υποκατηγορια,αυτην,οσων στην προσπαθεια τους για την πολυποθητη ενωση,εχουν κανει αρκετα βηματα περα απο τα εσκαμμενα! υποδεχονται και δεχονται σε συμπροσευχες αιρετικους,και στα πλαισια μιας κακως εννοουμενης αβροφροσυνης,τους προσφωνουν σαν να μην μας χωριζει αβυσσαλεο χασμα στο θεματα δογματων!
κοινη συνισταμενη ομως ολων των παραπανω,ειναι οτι φανερα τουλαχιστον αναγνωριζουν οτι ο οικουμενισμος ειναι αιρεση,συνεπως αλλοτριος της ορθοδοξιας,και δεν αποδεχονται τον χαρακτηρισμο του ''οικουμενιστη''.
ο κατα πολλους (διαφωνω βεβαια),αρχιοικουμενιστης Πατριαρχης Βαρθολομαιος ,σε επιστολη του πριν 2 χρονια στον πατριαρχη Βουλγαριας,αναγνωριζει οτι ο οικουμενισμος ειναι κατι ξενο προς την Ορθοδοξια,και ενω τασσεται αναφανδον' ''υπερ της των παντων ενωσεως'',τονιζει δε οτι ,καθε προσεγγιση προς τους ετεροδοξους γινεται με μοναδικο σκοπο '' την αλληλοκατανόηση και την αποδοχή εν καιρώ υπό των ετεροδόξων της μιάς Ορθοδόξου πίστεως''.

εμενα προσωπικα αυτη η ομολογια πιστεως του Πατριαρχη με καθησυχαζει και με αναπαυει! αφ ενος γιατι δεν δεχεται τον οικουμενισμο ως ορθοδοξη πρακτικη,και αφ ετερου γιατι υποστηριζει οτι η βαση για την ενωση θα ειναι η αποδοχη των ορθοδοξων δογματων!

σκανδαλιζομαι φυσικα απο τις πρακτικες ιεραρχων κυριως του οικουμενικου θρονου,να συναγελαζονται με αιρετικους,και μαλιστα εν μεσω ιερων μυστηριων,αλλα οταν ο πρωτος της Ορθοδοξιας ομολογει τα παραπανω ,μου καταστελλονται οι λογισμοι περι ''προδοσιας'' που καμια φορα ολοι μας εχουμε!

σχετικα,μπορειτε να δειτε στο παρακατω link


http://www.dogma.gr/default.php?pname=A ... 58&catid=1
ελεησον με ο Θεος
pan
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 736
Εγγραφή: Πέμ Αύγ 11, 2005 5:00 am

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από pan »

Τα γεγονότα τρέχουν ραγδαία αγαπητοί και εάν ήταν να αναρτώ κάθε μέρα τα παρα φύση Ορθόδοξα θα έπρεπε να ασχολούμαι μόνο γι' αυτό. Όμως δεν μπορώ να μένω και αναίσθητος, και να μην υπερασπίζομαι την αγία πίστει μας, την Ορθοδοξία. Απο που να αρχήσω δεν ξέρω αδελφοί. Θα πω σε αυτό που έχει διάβασα πρόσφατα.


Παποκεντρικός Οικουμενισμός εις το περιβόλι της Παναγίας
Αναρτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2016 στη κατηγορία Ειδήσεις | 389 προβολές



Του κ. Παναγιώτου Κατραμάδου

Ο Οικουμενισμός κερδίζει νέο έδαφος, αυτή τη φορά στο Περιβόλι της Παν­αγίας, το Άγιον Όρος. Η Ορθόδοξος μαρτυρία νεκρά εν πολλοίς, η προς το χείρον άμβλυνσις της συνειδήσεως ανεπαισθήτως εξαπλούται υφάλως, ο συγκρητιστικός δούρειος ίππος του Οικουμενισμού εισήχθη εντός των τειχών, ο πολυμήχανος Οδυσσεύς Συνοδική μαγγανεία φιμώσας, εκπορθήσαι πειράται Αγίων το σύστημα, ο εστίν Εκκλησία· πλην και νυν, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν, ότι «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν», τις ποτέ Χριστόν νενίκηκεν; Ολίγον καιρόν έχουσιν οι ματαιόδοξοι και όψονται του λόγου το πλήρωμα υπό του ακρογωνιαίου λίθου συντετελεσμένον επ’ αυτοίς, ήτοι «εφ’ ον δ᾽ αν πέση, λικμήσει αυτόν»· κοσμικής δόξης γλιχόμενοι λησμονούσιν ότι «δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι» και τα έργα αυτών, ως γέγραπται. Τι δε το αναμένον αυτούς μετά το πικρόχαρον του θανάτου; Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.

Ως έγινε γνωστόν, ήδη κυκλοφορεί και εντός Αγίου Όρους βιβλίον με τίτλον ο “Άγιος της Πολιτικής”. Το βιβλίον αυτό αναφέρεται εκ πρώτης όψεως εις τον πρώτον Κυβερνήτη της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά εσωτερικά επεκτείνεται και σε πλείστα Εκκλησιολογικά θέματα, περιέχον ποικίλη ύλη, με πολλά επώνυμα πρόσωπα και εικόνες σχετικά με την ανάγκη προβολής ενός πολιτικού ηγέτου σύμφωνα με το πρότυπο του Ιωάννου Καποδίστρια.

Ταυτόχρονα, με παράλληλη ανάπτυξη προβάλλει σταδιακά Οικουμενιστικές θέσεις όπως η “άρσις των αναθεμάτων του 1965”, η απόφανσις της Β’ Βατικανής Συνόδου με την γνωστή επωδό “ίνα ώσιν εν”, λόγους του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ περί ενότητας των Εκκλησιών και τις γνωστές αξιολογικές κρίσεις του Οικουμενισμού όπως: “αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054”.

Ομιλεί με την γνωστή γλώσσα περί διασπασμένης Εκκλησίας με διατυπώσεις όπως: “Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού”.

Περιέχει πολλές εικόνες της Αναγεννήσεως και άλλες Ορθόδοξες χωρίς διαφοροποίηση μεταξύ αιρέσεως και Ορθοδόξου ευσεβείας, αρκετές από αυτές είναι απαράδεκτες Εκκλησιολογικά η και βλάσφημες, εξ αυτών δε μία είναι της Παναγίας με τι­τλο “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα”, μία καινοφανής απεικόνισης της Θεοτόκου ως κηρύττουσα την ένωση Ορθοδόξου Εκκλησίας και Βατικανού, στη θεολογική βάση του διατά­γματος περί Οικουμενισμού της Β’ Βατικανής Συνόδου, περί αποκαταστάσεως της «κοινωνίας των διϊσταμένων αδελφών με τον διάδοχο του Πέτρου, ίνα πάντες εν ώσιν!».

Αυτό δε το κήρυγμα του παποκεντρικού Οικουμενισμού, καθώς λέγουν μετ’ εμφάσεως οι συγγραφείς του βιβλίου, είναι δέησις της Θεοτόκου προς τον Χριστόν και μάλιστα είναι και εσχατολογική “παρακαταθήκη” του Χριστού, αλλά ταυτόχρονα και “παρακαταθήκη” του αγίου γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου και συνάμα “παρακαταθήκη” του Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια.

Το βιβλίο αυτό είναι μία έκδοσις της εταιρείας ΕΛΑΙΑ Α.Μ.Κ.Ε με έδρα τον Πειραιά και διεύθυνση:

Πατριάρχου Ιωακείμ 39 Τ.Κ. 18539 Πειραιάς.

Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο κ. Ιωάννης Κορνιλάκης διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ΕΛΑΙΑ και πρόεδρος αυτής ο Αγιορείτης ιερομόναχος π. Γεώργιος Αλευράς με τόπο διαμονής την Ι. Σκήτη Καυσοκαλυβίων της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους. Η εικόνα αυτή βρίσκεται στο προσκυνητάρι της Καλύβης Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, όπου και αυτός διαμένει.

Η έμπνευση και ο σκοπός της πρωτοφανούς “εικόνος” σύμφωνα με το συναφές σύγγραμμά τους “ο Άγιος της Πολιτικής”, αποδίδεται από τους ιδίους συνοπτικά στο απόσπασμα: (σελίδα 694, του βιβλίου).

“Η εξαιρετική και ιστορική ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ στὶς 12 Σεπτέμβρη 2006, την οποίαν αγνοούσαμε, πήρε την ολοκληρωτική της μορφή ενάμιση μήνα αργότερα στις 30 Νοέμβρη 2006, στο κοινό ανακοινωθέν που εκφωνήθηκε κατά την επίσημη συνάντησή του στη Κωνσταντινούπολη, με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο: Προτρέπομεν τους πιστούς ημών να αναλάβουν ενεργόν ρόλον, εις την διαδικασία προς την πλήρη ενότητα, δια της προσευχής και δια σημαντικών ενεργειών.

Η εικόνα σύμβολο της Παναγίας Ίνα ώσιν Εν της Πατριώτισσας και παρακαταθήκη του Χριστού, του Ιωάννη Καποδίστρια και του Γέροντα Πορφυρίου είναι προσευχή και η ενασχόληση και δραστηριότητα απέναντι σε αντίξοες συνθήκες, για την ανάδειξη της παγκόσμιας Αγίας μορφής του Ιωάννου Καποδίστρια, ας μη αμφιβάλει κανείς ότι είναι μία σημαντική ενέργεια”.

Η Βατικάνειος ερμηνεία της φράσης “ίνα ώσιν εν” εκφαίνεται με σαφήνεια τόσο στην εικόνα όσο και σε αποσπάσματα, όπως:

“Η πρώτη του και ταυτόχρονα τελευταία επιστολή του Καποδίστρια προς τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ήταν στις 25 Νοέμβρη 1827 με το παλαιό ημερολόγιο και 7 Δεκέμβρη 1827 με το νέο. Εκατό τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Δεκέμβρη 1965 με το νέο ημερολόγιο, Ανατολή και Δύση, Κωνσταντινούπολη και Ρώμη, Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία και Ρωμαιοκαθολική, Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος ΣΤ’, κάνουν το πρώτο βήμα προς το ευαγγελικό, Ίνα ώσιν εν, αίροντας τα ένθεν κακείθεν αναθέματα των δύο εκκλησιών από το 1054 (σελ. 186).

Η Οικουμενιστική αιρετική θεώρηση της Εκκλησίας ως διηρημένης, αποδίδεται με σαφή και κατηγορηματικό λόγο, στο απόσπασμα:

“Τα σύμβολα της Χριστιανοσύνης είναι προσευχή και εργασία ταυτόχρονα. Προσευχή εις Χριστόν και εργασία δια Χριστόν. Αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054. Ο συμβολισμός του τρομαχτικός. Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού (σελ. 691).

Στην εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” εικονίζεται στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου το Βατικανό ως “Άγιος Πέτρος Ρώμης” και στη αριστερά η Ορθόδοξος Εκκλησία ως “Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολη” και άνωθεν ο Χριστός επευλογών την ένωση των “Εκκλησιών” με την φράση: «ίνα ώσιν εν».

Το “δεξιά” ασφαλώς, δηλώνει σαφώς το παπικό πρωτείο, δηλαδή ένωση υπό τον διάδοχο του Πέτρου, δηλαδή με αρχηγό τον Πάπα. Η οποία είναι και η μόνη, πρώτη βασική προϋπόθεση που θέτουν οι Παπικοί, όλα τα άλλα γι’ αυτούς είναι δεύτερα.

Στο κέντρο της εικόνος παριστάνεται ο χάρτης της Ελλάδος και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ως συνευδοκών!, ο προφητικώς ειπών «τον Πάπα να καταράσθε, ότι αυτός θα είναι η αιτία». Εδώ έχομε την γνωστή τακτική του Οικουμενισμού να εγκολπώνεται τα πάντα ψευδοϋποκριτικώς, ως ποικίλον δέρμα παρδάλεως.

Εμφανίζονται επίσης επί της εικόνος ο Τίμιος Πρόδρομος, ο προφήτης Ηλίας, οι Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Γεώργιος και Δημήτριος. Όλοι μαζί κηρύττουν: Παπισμός – Ορθοδοξία – “ίνα ώσιν εν”!

Το βιβλίο αυτό και η εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” διαμοιράζεται από την ΕΛΑΙΑ ΑΜΚΕ σε πλείστα όσα Εκκλησιαστικά, πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα, αλλά και στον πρέσβυν του Βατικανού στην Αθήνα.

Οι συγγραφείς έχουν μία εργώδη δραστηριότητα σε Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Κύπρο, Ελλάδα και αλλού· αλλά και στο διαδίκτυο (όπως site Ρομφαία, η άλλα).

Μέσα στο βιβλίο αυτό μεταξύ των άλλων υπάρχει και ένα απόσπασμα μνημειώδους κακοδόξου ερμηνευτικής αποδόσεως του χωρίου «ίνα ώσιν εν».

“Ίνα ώσιν εν, προσευχή του Χριστού προς τον Πατέρα, Ίνα ώσιν εν, στάση ζωής από τον πρώτο μας Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, Ίνα ώσιν εν, Τάμα του Έθνους – Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρα Χριστού στο Μήλεσι Αττικής, Ίνα ώσιν εν, Άξιόν Εστι Οδυσσέας Ελύτης – Μίκης Θεοδωράκης. Τα πάντα είναι ένα, όλα ένα είναι, όλα προς το ένα κυλάνε, όλα προς το ένα τείνουν, όλα στο ένα θε να συν­αντηθούνε. Από τον Ηράκλειτο, τον Εμπεδοκλή, τον Σωκράτη, τον Μωυσή, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον Χριστό, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Ελύτη, τον Θεοδωράκη, Εσάς, Εμένα, τους Επόμενους, Άξιόν Εστι, Γένεση, Πάθη. Δοξαστικόν μέρη τρία κι όμως ένα Άξιόν Εστι, Οδυσσέας Ελύτης, Μίκης Θεοδωράκης, ο μελωδός και ο “αγιογράφος”, δυό κι όμως μία δημιουργία αχώριστη στον αιώνα. Ταύτιση μορφής και ψυχής, ύλης και πνεύματος, Ίνα ώσιν εν. Οι μνήμες να επανέλθουν, οι αιώνες να προβληθούν ξανά, οι ψυχές ν’ αφυπνισθούν, να μη χαθούν, να γίνουν ένα με το Ρωμαίϊκο νταού­λι και το Ευαγγέλιο, και να χορέψουν και για τους καημούς που μας ολοκληρώνουν, αλλά και για τις ελπίδες που χαρίζουν όραμα, τη δύναμη για ένα βήμα παρακάτω με Χριστό, Ιωάννη Καποδίστρια, Γέροντα Πορφύριο, Ελύτη, Θεοδωράκη” (Απόσπασμα από την σελ. 655).

Καθώς προκύπτει από το σύγγραμμά τους, έχουν βαθειά πεποίθηση ότι εργάζονται προς “δόξαν Θεού” και θεωρούν τον προς αυτούς ορθόδοξον αντίλογον ως πλάνη η και αίρεση! ως ρητώς υπαινίσσονται, αντιλέγουσα στην “παρακαταθήκη” του Χριστού, του γέροντος Πορφυρίου και του Καποδίστρια για την επίτευξη του “ίνα ώσιν εν”, ως εσχατολογική προϋπόθεση για την εποίκησιν της Άνω Ιερουσαλήμ, καθώς λέγουν.

«(εγώ ειμί η οδός), λιμάνι σωτηρίας η Άνω Ιερουσαλήμ και μέσο η ενότητα της ανθρωπότητας, Ίνα ώσιν Εν. Μία ενότητα κατά τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ , που καθοριστική συμβολή θα έχει η κατανόηση και εφαρμογή του Ορθού αρχαιοελληνικού Λόγου των Ευαγγελίων. Υπό του πρίσματος αυτού η εικόνα σύμβολο, και ταυτόχρονα παρακαταθήκη Παναγία Ίνα ώσιν Εν η Πατριώτισσα, ενδεχομένως προσλαμβάνει αιώνιες διαστάσεις απ’ τη Δημιουργία και τον αποχωρισμό του ανθρώπου απ’ τον κήπο της Εδέμ, και ίσως ακόμη και εσχατολογικές προεκτάσεις. Υποδηλώνει την εσωτερική ενότητα όλων των λαών της γης σε όλες τις επίγειες Πατρίδες, και στην συνέχεια στην εξωτερική ενότητα όλων των λαών μέσα από την κοινή αλήθεια της πίστης στον Λόγο, που θα αποβλέπει στον ουράνιο λιμένα, στην ουράνια Πατρίδα, στην κοινή Πατρίδα όλων την Άνω Ιερουσαλήμ, την οποίαν θα εποικίσουμε όταν επιτευχθεί το, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν. “Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη, τώρα πορεύομαι” (Άξιόν Εστι, Οδυσσέα Ελύτη). (Απόσπασμα από την σελ. 695).

Σε όλους εμάς τους πιστούς που προσβλέπουμε στο Άγιον Όρος, το σεβόμεθα και το αγαπούμε ως προμαχώνα και στυλοβάτη επί αιώνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από τα παραπάνω δυσσεβή, εύλογα γεννώνται πολλά ερωτηματικά, που η ορθόδοξος συνείδησις αδυνατεί να ερμηνεύση η να ατενίση καταφατικά.

Μπορεί άραγε ο καθένας να εικονογραφή μία νέα εικόνα της Θεοτόκου και του Κυρίου με ένα νέο θεολογικό περιεχόμενο που έχει ως δική του οραματική έμπνευση, πριν η μετά την ομιλία προτροπή ενός Πάπα;

Τότε πως μπορεί να υπάρξη η Ιερή παράδοση εικονογραφίας της Εκκλησίας, η οποία διατηρήθηκε 2000 χρόνια ως τώρα χωρίς αλλοίωση, εάν αποδεχθούμε μια τέτοια καινοφανή αντιπαραδοσιακή εικόνα στο προσκυνητάρι ιερών ναών;

Η εικόνα αυτή της Θεοτόκου σαφώς ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί Ενώσεως της Εκκλησίας μετά του Παπισμού.

Δεν είναι άραγε, η αίρεσις του Οικουμενισμού που επίσης ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί “Ενώσεως”, περί της “των πάντων Ενώσεως”; Δεν είναι δηλαδή ένα και το αυτό κήρυγμα;

Κήρυξ του Οικουμενισμού καθίσταται άρα η Θεοτόκος; Ψευδοπροφήτης!

Είναι η Θεοτόκος στέργουσα προς την εικόνα αυτή; αληθώς, δηλαδή, δέεται η Θεοτόκος να ενωθούμε με τους Παπικούς;

Διότι εάν, ως και βεβαίως, η Θεοτόκος δεν αναπέμπει τέτοια δέηση, τι είδους ψεύδος είναι αυτό; Να εμφανίζεται η Θεοτόκος κήρυξ του Οικουμενισμού!

Ψεύδος επί της παναμώμου Παρθένου, της Παγκοσμίου δόξης της Εκκλησίας; και ως τοιούτον ψεύδος πως γίνεται να υπάρχει στο προσκυνητάρι της Εκκλησίας και μάλιστα στο «ιερό» του Αγίου Όρους, στη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων;

Δεν θεωρεί πλέον η Θεοτόκος τους Παπικούς, εχθρούς του Υιού της και Εαυτής, τώρα δηλαδή οι εχθροί της έγιναν Εκκλησία;

Ασφαλώς τότε οι Ζωγραφίται Οσιομάρτυρες, οι Βατοπαιδινοί, οι Ιβηρίτες, ο Άγιος Οσιομάρτυς Κοσμάς μαρτύρησαν από πλάνη!; Διότι οι Παπικοί δεν αναίρεσαν καμμία αίρεσή τους, αλλά απεναντίας και προσθέτουν συνεχώς.

Πόθεν έλαβον οι εμπνευστές της εικόνος την πληροφορία αυτήν, ότι η Θεοτόκος αναπέμπει τέτοια δέηση προς τον Κύριον;

Τον Αύγουστο του 2006, ως λέγουν, λίγο πριν την “βαρυσήμαντη και ιστορική σε περιεχόμενο ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ στις 12 Σεπτέμβρη 2006” (σελ. 692 του βιβλίου); Πριν το 2006 δεν ανέπεμπε αυτήν την δέηση η Θεοτόκος; Τι άλλαξε το 2006; περίμενε η Θεοτόκος την ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’;

Εάν όχι, πότε άρχισε αυτήν την δέηση;

Προ των ημερών του Πατριάρχου Βέκκου; μετά το αιρετικό δόγμα των Παπικών περί ασπίλου συλλήψεως και άνευ θανάτου ενσωμάτου αναλήψεώς της; Άραγε μήπως μετά την λεγομένη “άρση των αναθεμάτων” του 1965;

Ποιά τα φοβερά “θεολογικά” μηνύματα που εκπέμπει η “εικόνα” αυτή;

Είναι το Βατικανό Εκκλησία; (διότι το εικονίζει ως Εκκλησία, δεξιά με πρωτείον)

Είναι διηρημένη η Εκκλησία; (διότι εικονίζει δύο Εκκλησίες)

Δεν ισχύει πλέον το ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν»; Το μίαν σημαίνει αδιαίρετον.

Εάν ισχύη ακόμη, τότε ασφαλώς η μία εκ των δύο εικονιζομένων στην εικόνα αυτή είναι αιρετική εκκλησία. Πως λοιπόν, αιρετική εκκλησία στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου;

Δεν έχουμε άρα εκπλήρωση και εδώ του προφητικού λόγου της Αγίας Γραφής· «το βδέλυγμα της ερημώσεως, εστώς εν τόπω αγίω»; Δεν είναι τόπος άγιος αι χείραι της Θεοτόκου; Δεν είναι η αίρεσις βδέλυγμα της ερημώσεως;

Προσκυνείται το βδέλυγμα της ερημώσεως; Συμπροσκυνείται μετά της Θεοτόκου;

Και όλα αυτά τα επευλογεί ο Χριστός; και μάλιστα με τον ποιό επιτακτικό τρόπο ως δική του εσχατολογική “παρακαταθήκη” – «ίνα ώσιν εν». Αυτό το τελευταίο ψεύδος ασφαλώς είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, διότι τίθεται νοηματικά στην εικόνα ως νεοπροφητικός λόγος: «τάδε λέγει Κύριος, ενωθείτε με τους Παπικούς»;!.

Μετενόησαν οι Παπικοί; Έδειξαν δείγματα μετανοίας; Ασπάσθησαν την Ορθοδοξίαν; Αναθεμάτισαν την αίρεσή τους; Ουδαμώς, αντιθέτως πανταχού και γυμνή τη κεφαλή κηρύττουν την Πανθρησκεία. Δεν είναι αυτός λόγος του Ψευδοπροφήτου; Δεν είναι ο Παπισμός Ψευδοπροφήτης και νυμφαγωγός εις Αντίχριστον; Ποιά εικόνα σκιαγραφεί ο Παποκαισαρισμός, το πρωτείον, το αλάθητον, η αίρεσις (ψεύδος)· δεν είναι αυτά ο χαρακτήρ του θηρίου;

Πως άρα η “εικόνα” αυτή με βάση το θεολογικό της περιεχόμενο είναι αποδεκτή η προσκυνητή;

Εάν δεν είναι προσκυνητή, πως εικών της Θεοτόκου; και εάν εικών της Θεοτόκου πως μη προσκυνητή; προς ποίους τότε ίσταται το ανάθεμα της Ζ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, επί των βεβηλούντων τας σεπτάς και αγίας εικόνας;

Πόθεν άραγε προέκυψαν όλα αυτά τα ερωτήματα;

Αναμφιβόλως, διότι οι συγγραφείς είχον την «εκ βαθέων» “έμπνευση”, να αναμείξουν τα άμεικτα, τα μη δεχόμενα μηδαμώς μείξιν, κατά τον λόγον της Αγίας Γραφής· «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;»

Μπορεί επομένως αυτή η “εικόνα” να τεθή εντός ιερού ορθοδόξου Ναού, όπου τελείται θεία Λειτουργία;

Θα κατέβει το Πνεύμα το Άγιον να καθαγιάση τα Τίμια Δώρα;

Η Θεοτόκος αρνείται να εισέλθη στο κελλίον του Αββά Κυριακού της Λαύρας του Καλαμώνος, λέγουσα προς αυτόν, «τον εχθρόν μου έχεις εντός και θέλεις να εισέλθω;»· καθότι αγνοών είχε ο αββάς εντός του κελλίου του δύο λόγους του Νεστορίου. Εάν λοιπόν δεν εισέρχεται η Θεοτόκος, όπου υπάρχουν αιρετικά βιβλία πως θα κατέλθει η χάρις του Αγίου Πνεύματος εις ναόν, όπου υπάρχει αυτή η εικόνα Παποκεντρικού Οικουμενισμού υπό της Θεοτόκου!. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς εσφαλμένα χαρακτήρισε τον Οικουμενισμό Παναίρεση; Εάν ναι, πως υπάρχει η εικόνα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στον ιερό ναό του Αγίου Ανδρέου στην ομώνυμη Σκήτη του Αγίου Όρους;

Εάν όχι, πως υπάρχει η “εικόνα” “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” στην Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, Οικουμενισμόν κηρύττουσα; Η παναίρεσις του Οικουμενισμού έχει αναθεματισθή υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σεραφείμ Πειραιώς, την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012.

«Τοις κηρύσσουσι και διδάσκουσι την παναίρεσιν του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού Οικουμενισμού, ανάθεμα». Εφόσον λοιπόν η παναίρεσις του διαχριστιανικού συγκρητιστικού Οικουμενισμού έχει αρχιερατικόν ανάθεμα πως γίνεται να εμφανίζεται ως δέησις της Θεοτόκου; Γραφικώς, «απορώ και εξίσταμαι»· φοβερόν γαρ το λογοθέσιον εν Ημέρα δικαιοκρισίας Θεού, εκεί όπου μόνον η Αλήθεια μπορεί να ίσταται, συγκαταβάσει δε Θείου ελέους και η αληθινή προ του θανάτου μετάνοια παρίσταται, πάντα τα λοιπά αστέκτω πυρί ετασθήσονται, τρόμος και κλόνος τότε αδιήγητος προς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος, τακήσονται γαρ ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός. Άραγε οι άλλοι Αγιορείτες μοναχοί γνωρίζουν αυτά που συμβαίνουν στο Περιβόλι της Παναγίας; Διότι εάν αυτά συμβαίνουν στο Περιβόλι της εν επιγνώσει και αδιαμαρτύρητα, τότε μήπως πνευματικώς εγγύς ίσταται η πρόρρησις της Παναγίας Πορταϊτίσσης; «Απορώ και εξίσταμαι»· εντός Αγίου Όρους από Αγιορείτες μοναχούς στο Περιβόλι της Θεοτόκου την οποίαν πάντες οι Αγιορείτες έχουν ως Έφορον και Δέσποινα Υπέρμαχον προστάτιδα, οίτινες νυκτός και ημέρας διαπαντός εν προσ­ευχαίς αδολεσχούσι επί τω αγίω ονόματι αυτής. Αλλά ιστορικώς ουκ άπορον το γεγονός ότι και εν αποστόλοις ου πάντες απόστολοι, αλλά και ψευδαπόστολοι και Ισκαριώται. Αληθώς και κυρίως έρχεται εις τον νουν, η φράσις του Κυρίου: «ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστι, το σκότος πόσον;».

Ευχόμεθα να φωτίζη πάντας ημάς η Θεοτόκος εις αυτογνωσίαν έκαστον και ποία είναι αληθώς τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών, προ πάντων δε να φυλάττη ημάς από πάσης πλάνης και απατηλής μεθοδείας του διαβόλου, όστις σερβίρει το δηλητήριόν του πάντοτε με ωραίον περιτύλιγμα, ίνα ευπαράδεκτον γίνεται. Στον Οικουμενισμό το ωραίον αυτό περιτύλιγμα είναι η “ειρήνη”, η “αγάπη”, η “ενότης των λαών” σε “μία πίστη”, σε “μία θρησκεία”, σε ένα “πατέρα”, σε ένα “θεό”. Το δηλητήριον όμως είναι ότι αυτός ο ένας “θεός” δεν είναι ο αληθινός Θεός και η προς αυτόν αληθινή πίστις, αλλά ο διάβολος εν προσώπω του ερχομένου Αντιχρίστου. Γρηγορείτε, καλή μετάνοια, εγγύς γαρ ο καιρός της δικαίας οργής επί πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν. Τέλος του μυστηρίου της ανομίας η Πανθρησκεία, ο έσχατος Αντίχριστος και η γέεννα του πυρός της αιωνίου κολάσεως. Τέλος του μυστηρίου της ευσεβείας η αιώνιος ζωή της βασιλείας του Θεού, Πατρός Υιού και Πνεύματος Αγίου. Αμήν.
Άβαταρ μέλους
Μ.Δ.Κ.
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1312
Εγγραφή: Τετ Ιουν 16, 2010 8:55 am

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από Μ.Δ.Κ. »

από iliasgr » Σάβ Δεκ 05, 2015 3:59 pm

ο κατα πολλους (διαφωνω βεβαια),αρχιοικουμενιστης Πατριαρχης Βαρθολομαιος ,σε επιστολη του πριν 2 χρονια στον πατριαρχη Βουλγαριας,αναγνωριζει οτι ο οικουμενισμος ειναι κατι ξενο προς την Ορθοδοξια,και ενω τασσεται αναφανδον' ''υπερ της των παντων ενωσεως'',τονιζει δε οτι ,καθε προσεγγιση προς τους ετεροδοξους γινεται με μοναδικο σκοπο '' την αλληλοκατανόηση και την αποδοχή εν καιρώ υπό των ετεροδόξων της μιάς Ορθοδόξου πίστεως''.





Kαι οφείλουμε να ενημερώσουμε 'οτι το Πατριαρχείο περνά δύσκολες στιγμές και ακόμα όπως διάβασα..." Ο Βαρθολομαίος τα γνωρίζει όλα αυτά...... Γνωρίζει ότι έβαλε πλώρη για τον Σταυρό του μαρτυρίου και είναι θέμα χρόνου αυτό να συμβεί..... Εάν οι τούρκοι προλάβουν....΄''
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από silver »

π. Θεόδωρος Ζήσης : Λυπούμαστε γιὰ ὅσους ἀποδέχονται καὶ πολὺ περισσότερο γιὰ ὅσους ἐγκωμιάζουν τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Μᾶς ἀφήνει καθόλου περιθώρια ἡ συνοδικὴ καὶ πατερικὴ Παράδοση νὰ ὀνομάζουμε τὶς αἱρέσεις ἐκκλησίες καὶ νὰ συναποτελοῦμε μαζί τους τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν»; Θὰ εἴμαστε μὲ τοὺς λατινόφρονες πατριάρχες Ἰωάννη Βέκκο (1275-1282), Ἰωάννη Καλέκα (1334-1347) καὶ τὸν ἀποστάτη καρδινάλιο Βησσαρίωνα ἢ μὲ τοὺς ὀρθοδόξους πατριάρχες Μ. Φώτιο (858-867, 877-886), Μιχαὴλ Κηρουλάριο (1043-1058), Γερμανὸ Β´ (1222-1240), Ἀρσένιο (1255-1259, 1261-1265), Ἰωσὴφ Α´ (1267-1275, 1282-1283), Γρηγόριο Β´ Κύπριο (1283-1289), Ἀθανάσιο Α´ (1289-1293, 1303-1310), Γεννάδιο Σχολάριο (1354-;), οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους τιμῶνται ὡς Ἅγιοι; Μὲ τοὺς Ἁγίους Γρηγόριο Παλαμᾶ, Μᾶρκο Εὐγενικό, Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, Νικόδημο Ἁγιορείτη, Ἀθανάσιο Πάριο καὶ τοὺς ὁσιομάρτυρες τῆς Καντάρας καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους; Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὔκολη καὶ προφανής. Λυπούμαστε γιὰ ὅσους ἀποδέχονται καὶ πολὺ περισσότερο γιὰ ὅσους ἐγκωμιάζουν τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.
Άβαταρ μέλους
Μ.Δ.Κ.
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1312
Εγγραφή: Τετ Ιουν 16, 2010 8:55 am

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από Μ.Δ.Κ. »

Νομίζουμε ότι είναι κατανοητό ότι όσο επιθυμούσε τον αφορισμό των αγωνιστών του 21 ο μαρτυρικός και άγιος Πατριάρχης Γρηγόριος ο Έ, τόσο επιθυμεί την έξωθεν και επιβαλλομένη σύγκλιση δια ψευδοσυνόδων ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Η πιό πάνω θέση του όπως περιγράφεται στην επιστολή του στον Πατριάρχη Βουλγαρίας το βεβαιεί.
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από silver »

Η απάτη του Οικουμενισμού -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Πόσο ασύμφορη και άστοχη υπήρξε η ένταξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.) – ευφυής και εύστοχη η απόδοση της συντομογραφίας ως «το ψέμμα του διαβόλου» - και η συμμετοχή της στις εκδηλώσεις του. Αντιλαμβανόμαστε πόσο άδικος είναι ο δελεασμός της Εκκλησίας από τα ποικίλα τερτίπια της οικουμενιστικής κινήσεως, η οποία καπηλεύεται την οικουμενικότητα, το πνευματικό και άγιο γνώρισμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όπως ήδη εξήγησα εφαρμόζοντας την αγιογραφική αλήθεια ότι «ο Θεός αγάπη εστί» η Εκκλησία έρχεται να αγκαλιάσει την οικουμένη, τον κάθε άνθρωπο και να τον ανεβάσει στη θέωση. Αντίθετα, η οικουμενιστική κίνηση διαστρέφοντας την ευαγγελική αλήθεια θεοποιεί την αγάπη. Αλλά αγάπη χωρίς την αλήθεια είναι απάτη. Και ο οικουμενισμός είναι η πιο βδελυρή απάτη. Παρουσιάζεται και προβάλλεται ως μία αγαπητική κίνηση, φιλάνθρωπη και φιλενωτική, που δεν ενοχλείται από τα δόγματα, στην πραγματικότητα όμως όχι απλώς τα κονιορτοποιεί, αλλά τα υποκαθιστά. Ισοπεδώνει την αλήθεια και την εξισώνει με την πλάνη, υποβιβάζει τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία στη σειρά της πανσπερμίας των αιρέσεων. Αν πρότυπο της αγάπης είναι η αγαπητική σχέση, που ενώνει τα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αυτά τα πρόσωπα έχουν το ομοούσιον και δι΄ αυτού συνιστούν τον ένα Θεό. Αντίστοιχα, χωρίς ομοφροσύνη και ταύτιση στα δογματικά θέματα, κάθε λόγος και εκδήλωση περί αγάπης μόνο σατανική παγίδα μπορεί να είναι. Παράδειγμα, η συνάντηση της Ασσίζης, που μας έκανε περίγελω του κόσμου και έδωσε επιχειρήματα και σ΄ αυτούς τους χιλιαστές. Για του λόγου το αληθές παραπέμπω στο χιλιαστικό βιβλίο «Αποκάλυψη, το μεγαλειώδες αποκορύφωμά της πλησιάζει», έκδ. 1988. Στη σελίδα 249 παρατίθεται φωτογραφία με αντιπροσώπους των θρησκευμάτων του κόσμου – μεταξύ των οποίων βεβαίως και ο εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας – «που ανέπεμψαν μία βαβυλωνία προσευχών στην πόλη της Ασσίζης, αλλά κανείς δεν προσευχήθηκε στο ζωντανό Θεό, τον Γιαχβέ»! Δυστυχώς, η κατάντια των ημερών μας δικαιώνει για πολλοστή φορά την προφητική φωνή του πολιού γέροντα επισκόπου πρώην Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη, ο οποίος κατ΄ επανάληψιν έχει στιγματίσει τα οικουμενιστικά ανοίγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν δίστασε μάλιστα να διακόψει το μνημόσυνο του οικουμενιστή πατριάρχη Αθηναγόρα, ενέργεια στην οποία τον ακολούθησαν και τρείς άλλοι, ήδη αείμνηστοι επίσκοποι, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο Παραμυθίας Παύλος και ο Μηθύμνης Ιάκωβος. Πριν μισό αιώνα, λοιπόν, το 1954, εξ αφορμής της Β΄ συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Έβανστον, ο τότε αρχιμανδρίτης π. Αυγουστίνος έγραφε στο υπ΄ αριθμ. 161 φύλλο της «Χριστιανικής Σπίθας»: «Με τοιαύτα συνέδρια η διαχωριστική γραμμή αληθείας και πλάνης, η καθαρώς άλλοτε διακρινομένη και από τα αμαθέστατα της Ορθοδοξίας τέκνα, σβήνεται, εξαλείφεται. Ορθόδοξοι και αιρετικοί μέσα εις το ιγδίον (=γουδί), το οποίον κρατούν και κτυπούν οι προτεστάνται γίνονται μία συναλοιφή». Πρόσφατα η γλοιώδης οικουμενιστική «συναλοιφή» έκανε την εμφάνισή της και σ΄ αυτό το βήμα του αποστόλου Παύλου, στον Άρειο Πάγο. Στα πλαίσια του τελευταίου συνεδρίου του Π.Σ.Ε., στον Άγιο Ανδρέα Αττικής, πραγματοποιήθηκε ειδική φιέστα στον Άρειο Πάγο, όπου εκπρόσωποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας αναμειγμένοι με το ποικιλώνυμο προτεσταντικό συνονθύλευμα ζήτησαν από το άγιο Πνεύμα «ίαση και συμφιλίωση»!
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Οἰκουμενισμὸς

Δημοσίευση από silver »

«Διαθρησκειακὲς συναντήσεις. Ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων».-- τοῦ πατρὸς Θεοδώρου Ζήση
Εἰς αὐτὸ το κείμενο ὑπάρχει ἕν μικρὸν κεφάλαιον ὑπὸ τὸν ὑπότιτλον:
«Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ, ἀκόμη καὶ ὡς αἰχμάλωτοι καὶ ὑπόδουλοι».
Τὸ κεφάλαιον αὐτὸ ἔχει ὡς ἀκολούθως:


«Τολμοῦν πολλοὶ ὀπαδοὶ τοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἢ μᾶλλον Συγκρητισμοῦ καὶ μάλιστα Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπίσκοποι, σὲ διακηρύξεις καὶ σὲ πανεπιστημιακὰ ἐγχειρίδια, νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, ὁ Γεννάδιος Σχολάριος κ.ἄ. ἦσαν ὑπὲρ τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου καὶ ὅτι αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὰ πρότυπά τους. Θὰ εὐχόμασταν ἐκ βάθους ψυχῆς νὰ ἦσαν ὄντως πρότυπα, γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἡγέτες οἱ μεγάλοι αὐτοὶ Ἅγιοι καὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς. Δυσ τυχῶς ὅμως δὲν εἶναι, διότι ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἔχουν ἀπόλυτα ἀρνητικὴ καὶ ἀπορριπτικὴ θέση γιὰ τὸ Ἰσλάμ, τὴν ὁποία δὲν διστάζουν νὰ διατυπώσουν ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναγκάζονται νὰ προσέλθουν σὲ διάλογο μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, εἴτε ὡς αἰχμάλωτοί τους, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἴτε ὡς ὑπόδουλοι καὶ κατακτημένοι, ὅπως ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος. Σήμερα προσερχόμαστε μόνοι, ἐθελουσίως στοὺς διαλόγους καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἐξωτερικὴ ἀνάγκη ἢ βία ἀναγνωρίζουμε τὸν Μωάμεθ ὡς προφήτη καὶ βλέπουμε πολλὰ θετικὰ στὴ διδασκαλία του. Μὰ τότε πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ ἀμνηστεύσουμε τοὺς Χριστιανοὺς αἱρετικούς, ποὺ καταδίκασε ἡ Ἐκκλησία μὲ οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Συνόδους, διότι ἀσφαλῶς αὐτοὶ ἔχουν πολὺ περισσότερα ὅμοια στοιχεῖα καὶ θετικά, ἀφοῦ ἡ κακοδοξία τους περιορίζεται σὲ ἕνα δύο συγκεκριμένα θέματα τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ὄχι στὴν ριζικὴ ἀπόρριψη τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως συμβαίνει μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Ἰσλάμ.
Καὶ ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἔχει καταδικάσει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἔχει ἀναθεματίσει, ὅπως θὰ ἀκούσουμε νὰ ἐκφωνοῦνται τὰ ἀναθέματα τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅπως πᾶμε οὔτε τὸ ἐπίθετο Ὀρθόδοξος καὶ τὸ οὐσιαστικὸ Ὀρθοδοξία θὰ ἔχουν πιὰ νόημα, διότι αὐτὰ ἀντιπαρατίθενται στὰ κακόδοξος καὶ κακοδοξία, τὰ ὁποῖα ὅμως σήμερα “καθαίρονται”, καθαρίζονται ἀπὸ τὸ ἀρνητικό τους περιεχόμενο. Καταργοῦν λοιπὸν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν ἀρνοῦνται ὅσοι ἀμνηστεύουν τὶς αἱρέσεις, πολὺ περισσότερο τὶς θρησκεῖες. Εἶναι λοιπὸν σαφές, ὅπως διακηρύσσεται πλέον ἀπὸ μερικοὺς “προοδευτικούς” ὅτι ἡ ἔννοια τῆς ἀφέσεως καὶ τοῦ αἱρετικοῦ, τοῦ ἑτεροδόξου καὶ τοῦ ἑτεροθρήσκου, δὲν ἰσχύει, δὲν ἔχει πέραση στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς συγχύσεως καὶ ἀναμίξεως τῶν πάντων, τοῦ φωτὸς πρὸς τὸ σκότος. Ὅλα εἶναι μόνιμα καὶ ἀποδεκτὰ καὶ στὸν τομέα τῆς πίστεως καὶ στὸν τομέα τῆς ἠθικῆς ζωῆς. Ἂς μᾶς ξεκαθαρίσουν λοιπὸν μερικοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες ὅτι ἔχουν προσχωρήσει σ᾽ αὐτὴν τὴν “προοδευτικὴ” ἄποψη, γιὰ νὰ καθορίσουμε καὶ ἐμεῖς τὴν στάση μας ἀπέναντί τους, τὴν ὁποία οὕτως ἢ ἄλλως εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ καθορίσουμε, διότι διαφορετικά, κοινωνοῦμε καὶ ἐμεῖς “τοῖς ἔργοις αὐτῶν τοῖς πονηροῖς” (Β´ Ἰω. 11). Ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε νὰ ἔχουμε κοινωνία ὄχι πρὸς τοὺς ἀκοινωνήτους, ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἁγίους καὶ πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν, νὰ πιστεύουμε ὅπως ἐπίστευαν ὅλοι οἱ πρὸ ἡμῶν Ἅγιοι Πατέρες, στοὺς ὁποίους πειθόμεθα καὶ ὑπακούουμε. Καλὴ ὑπακοὴ εἶναι ἡ ὑπακοὴ στὸ Εὐαγγέλιο καὶ στοὺς Ἁγίους· κακὴ εἶναι στοὺς κακοδόξους καὶ στοὺς ὑποστηρικτάς των. Ἡ ἀνυπακοὴ στοὺς δεύτερους εἶναι ἁγία ἀνυπακοή· τοὺς καλοὺς ποιμένες ἀκολουθοῦν τὰ πρόβατα· ἀποφεύγουν τοὺς κακοὺς ὅτι “οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν” (Ἰω. 10, 5). Ὅλοι λοιπὸν οἱ Ἅγιοι ἀνεξαιρέτως ἔχουν ἀρνητικὴ καὶ ἀπορριπτικὴ θέση γιὰ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὸν “προφήτη” του. Ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς, τῆς καθαρὰ ἐρευνητικῆς ἔχει δίκαιο ὁ Ἀστέριος Ἀργυρίου, ὅταν διαπιστώνει, ὅτι: “Καθόλη τὴ βυζαντινὴ περίοδο καὶ μέχρι μιὰ ἀρκετὰ πρόσφατη ἐποχὴ ἡ ἀρνητικὴ στάση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ θὰ ἐπικρατήσει σ᾽ ὁλόκληρη τὴ χριστιανικὴ θεολογία” (Ἀστέριος Ἀργυρίου. “Κοράνιο καὶ χριστιανικὴ πίστη. Σκέψεις πάνω στὸν ἰσλαμοχριστιανικὸ διάλογο χτὲς καὶ σήμερα”, ἐν ΚΑΘ᾽ ΟΔΟΝ, τεῦχος 3, Σεπτ. Δεκ. 1992, σελ. 39. Τὸ ἴδιο συμπέρασμα προκύπτει καὶ ἀπὸ τὴν παλαιότερη βασικὴ γιὰ τὸ θέμα μελέτη τοῦ Ε.Δ. Σδράκα, Ἡ κατὰ τοῦ Ἰσλὰμ πολεμικὴ τῶν Βυζαντινῶν Θεολόγων, Θεσσαλονίκη 1961). Τουλάχιστον δὲν ἐπιχειρεῖ νὰ νοθεύσει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν ἀλλοιώσει, ὅπως μερικοὶ ἄλλοι, ποὺ θεωροῦν ὡς προδρόμους καὶ πρότυπα τῶν σημερινῶν διαλόγων τοὺς Ἁγίους Πατέρες. Εἶναι μόνον λυπηρό, ποὺ ὁ ἐν λόγῳ ἐρευνητὴς στὴ συνέχεια δὲν συμφωνεῖ μὲ αὐτὴν τὴν καθολικὰ ἀρνητικὴ θέση τῶν ἁγίων καὶ ἐπαινεῖ σημερινοὺς ἐπιστήμονες, ποὺ βλέπουν θετικὰ τὸ Ἰσλάμ, γιατί λέγει τοὺς βοήθησαν σ᾽ αὐτὸ “ἡ γενναιότητα τῆς ψυχῆς τους καὶ ἡ βαθιά τους πίστη” σὰν νὰ ἐστεροῦντο αὐτὲς τὶς ἀρετὲς οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Γράφει ἐπὶ λέξει: “Οἱ ἐπιστήμονες ὅμως, ποὺ ἀνέφερα καθὼς καὶ πολλοὶ ἄλλοι συνάδελφοι καὶ μαθητές τους διακρίνονταν ἐπίσης, γιὰ τὴ γενναιότητα τῆς ψυχῆς τους καὶ γιὰ τὴν βαθιά τους πίστη. Οἱ δύο αὐτὲς ἀρετές, τὰ δύο αὐτὰ θεῖα χαρίσματα, τοὺς βοήθησαν ὥστε νὰ ἀναγνωρίσουν στὸ Ἰσλὰμ τὴ θρησκεία, ποὺ δοξολογεῖ τὸν ἴδιο μὲ μᾶς Θεό, τὸ Θεὸ τοῦ Ἀβραάμ, τὸν κοινὸ Πατέρα ὅλων τῶν πιστῶν. Οἱ ἴδιες ἀκριβῶς ἀρετὲς χαρακτηρίζουν καὶ ὅλους τοὺς χριστιανούς, καθολικούς, προτεστάντες καὶ ὀρθοδόξους, ποὺ τὰ πενῆντα τελευταῖα χρόνια, κυρίως ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 60 καὶ ὕστερα, ἀποφάσισαν νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὴν προώθηση τοῦ ἰσλαμοχριστιανικοῦ διαλόγου καὶ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερη προσ έγγιση καὶ καλύτερη γνωριμία μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ἀποκεκαλυμμένων θρησκειῶν” (Αὐτόθι σελ. 40). Νά! λοιπόν. Οἱ ἐνάρετοι καὶ χαρισματοῦχοι ἐπιστήμονες τῆς τελευταίας πεντηκονταετίας, σὲ διαφορετικὴ πορεία ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες χιλίων τετρακοσίων περίπου ἐτῶν. Τῶν Ἁγίων ὅμως ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ σοφία, ὡς καὶ τὰ θεῖα χαρίσματα, εἶναι ἀποδεδειγμένα θεόθεν καὶ ἁπτά· ἐμεῖς αὐτοὺς ἀκολουθοῦμε· οἱ ἄλλοι μποροῦν νὰ περιμένουν καὶ θὰ περιμένουν εἰς μάτην τὴν θεόθεν ἀναγνώριση τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν χαρισμάτων τους».
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προφητείες-Σημεία των Καιρών”