Πώς το κρίνετε;
Συντονιστής: Συντονιστές
- ΣΤΕΦΑΝΟΣ
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1280
- Εγγραφή: Τετ Νοέμ 19, 2008 9:35 am
- Τοποθεσία: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Πώς το κρίνετε;
Θα ήθελα να σας πω μια μικρή ιστοριούλα:
πριν 5 περίπου χρόνια συζητούσα στο αρχονταρίκι ενός Αγιορείτικου μοναστηριού με ενα γέροντα για τα πρώτα χρόνια της μοναχικής του ζωής.Μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό:
"Όταν έφυγα από το σπίτι μου πριν 35 χρόνια σε μια τσάντα με προσωπικά αντικείμενα έβαλα και μια φωτογραφία της μάνας μου. Κάποια στιγμή ώς δόκιμος μοναχός διακονούσα ένα γέροντα στον οποίο φυσικά έδειχνα απόλυτο σεβασμό και υπακοή . Μια φορά νοσταλγώντας τη μάνα μου , εβγαλα από την τσέπη μου την φωτογραφία. Με αντιλήφθηκε ο γέροντας και σε αυστηρό τόνο μου είπε ή να σκίσω τη φωτογραφία ή να πάρω την απόφαση μα εγκαταλείψω το μοναστήρι."
"Κι εσύ τί απάντησες γέροντα;" τον ρώτησα
"τίποτε παιδί μου εσκισα μόνο τη φωτογραφία της μάνας μου.Από τότε η εικόνα αυτή μου"χει μείνει στα μάτια μου."
Βούρκωσε εκείνη τη στιγμή και έγειρε το κεφάλι προς τα αριστερά για να μη τον δω.
Τον γέροντα αυτόν τον αγαπώ όπως τον πατέρα μου . Χιλιάδες ψυχές έχει ανακουφίσει στην εξομολόγηση.Και είναι τόσο ταπεινός που αν τον αντικρύσιει κανείς ίσως να μη γυρίσει να τον κοιτάξει...αλλά η ψυχή του φτερουγίζει
εύχομαι ο ΘΕΟΣ να τον έχει καλα...
όποιος θέλει να εκφράσει άποψη ας την εκφράσει
πριν 5 περίπου χρόνια συζητούσα στο αρχονταρίκι ενός Αγιορείτικου μοναστηριού με ενα γέροντα για τα πρώτα χρόνια της μοναχικής του ζωής.Μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό:
"Όταν έφυγα από το σπίτι μου πριν 35 χρόνια σε μια τσάντα με προσωπικά αντικείμενα έβαλα και μια φωτογραφία της μάνας μου. Κάποια στιγμή ώς δόκιμος μοναχός διακονούσα ένα γέροντα στον οποίο φυσικά έδειχνα απόλυτο σεβασμό και υπακοή . Μια φορά νοσταλγώντας τη μάνα μου , εβγαλα από την τσέπη μου την φωτογραφία. Με αντιλήφθηκε ο γέροντας και σε αυστηρό τόνο μου είπε ή να σκίσω τη φωτογραφία ή να πάρω την απόφαση μα εγκαταλείψω το μοναστήρι."
"Κι εσύ τί απάντησες γέροντα;" τον ρώτησα
"τίποτε παιδί μου εσκισα μόνο τη φωτογραφία της μάνας μου.Από τότε η εικόνα αυτή μου"χει μείνει στα μάτια μου."
Βούρκωσε εκείνη τη στιγμή και έγειρε το κεφάλι προς τα αριστερά για να μη τον δω.
Τον γέροντα αυτόν τον αγαπώ όπως τον πατέρα μου . Χιλιάδες ψυχές έχει ανακουφίσει στην εξομολόγηση.Και είναι τόσο ταπεινός που αν τον αντικρύσιει κανείς ίσως να μη γυρίσει να τον κοιτάξει...αλλά η ψυχή του φτερουγίζει
εύχομαι ο ΘΕΟΣ να τον έχει καλα...
όποιος θέλει να εκφράσει άποψη ας την εκφράσει
ο Χριστός σώζει....
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 24979
- Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)
Re: Πως το κρίνετε;
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ» του Ιερομονάχου Ισαάκ (ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004).
Αναχωρώντας ο Γέροντας από τον κόσμο για το Άγιον Όρος, διέκοψε την επικοινωνία με τους συγγενείς του, για να αποκτήσει ξενιτεία, που αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι στην κλίμακα των μοναχικών αρετών. Δεν ήταν εύκολο και ανώδυνο να ξεριζωθεί από την οικογένειά του, γιατί ήταν πολύ συνδεδεμένος με τους γονείς και τα αδέλφια του και η αγάπη του προς αυτούς έφθανε μέχρι θυσίας. Έλεγε : «Στην αρχή είναι πολύ οδυνηρό να βγει κανείς από την μικρή του οικογένεια και να μπει στη μεγάλη οικογένεια του Αδάμ, του Θεού».
Για το λόγο αυτό υπέφερε, ή μάλλον «τηγανίστηκε», στις αρχές της αποταγής του από την αγάπη προς τους συγγενείς του. Αγωνίστηκε όμως με ανδρεία, ξεκόλλησαν, με τη χάρη του Θεού, η καρδιά και ο νους του από τους οικείους του και κατόρθωσε να αποκτήσει τέλεια ξενιτεία.
Οι «ψυχικοί» άνθρωποι, που δεν κατανοούν και δεν δέχονται τα του πνεύματος, ίσως σκανδαλιστούν από τη στάση αυτή του Γέροντα, επειδή αγνοούν ότι ο Θεός και οι απαιτήσεις του μοναχικού Σχήματος θέλουν τον μοναχό ξένο προς τους κατά σάρκα συγγενείς του. Όχι από μίσος και αποστροφή, αλλά για να μιμηθεί τον «ξενιτεύσαντα δι ημάς Κύριον» και να αγαπήσει όλους τους ανθρώπους το ίδιο.
Ο Γέροντας, όταν έγινε μοναχός, έκανε μυστική συμφωνία με τον Θεό να φροντίζει Αυτός πλέον για τους δικούς του. Αν ο ίδιος είχε προσπάθεια και ενδιαφέρον, θα αθετούσε την συμφωνία. Άπαξ δια παντός, τους ανέθεσε στον Θεό και δεν ασχολήθηκε πλέον μαζί τους. Η απόλυτη εμπιστοσύνη, ότι τους άφηνε σε πιο σίγουρα χέρια ήταν μια αδιάλειπτη μυστική προσευχή για τους οικείους του. Γι’ αυτό ούτε και προσευχή τους έκανε. «Τουλάχιστον σαν μοναχός ποτέ μου δεν προσευχήθηκα για συγγενείς μου κατά σάρκα», έγραφε σε επιστολή του. Είχε μόνο τα ονόματά τους γραμμένα στα δίπτυχα, για να μνημονεύονται στην προσκομιδή.
Αναχωρώντας ο Γέροντας από τον κόσμο για το Άγιον Όρος, διέκοψε την επικοινωνία με τους συγγενείς του, για να αποκτήσει ξενιτεία, που αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι στην κλίμακα των μοναχικών αρετών. Δεν ήταν εύκολο και ανώδυνο να ξεριζωθεί από την οικογένειά του, γιατί ήταν πολύ συνδεδεμένος με τους γονείς και τα αδέλφια του και η αγάπη του προς αυτούς έφθανε μέχρι θυσίας. Έλεγε : «Στην αρχή είναι πολύ οδυνηρό να βγει κανείς από την μικρή του οικογένεια και να μπει στη μεγάλη οικογένεια του Αδάμ, του Θεού».
Για το λόγο αυτό υπέφερε, ή μάλλον «τηγανίστηκε», στις αρχές της αποταγής του από την αγάπη προς τους συγγενείς του. Αγωνίστηκε όμως με ανδρεία, ξεκόλλησαν, με τη χάρη του Θεού, η καρδιά και ο νους του από τους οικείους του και κατόρθωσε να αποκτήσει τέλεια ξενιτεία.
Οι «ψυχικοί» άνθρωποι, που δεν κατανοούν και δεν δέχονται τα του πνεύματος, ίσως σκανδαλιστούν από τη στάση αυτή του Γέροντα, επειδή αγνοούν ότι ο Θεός και οι απαιτήσεις του μοναχικού Σχήματος θέλουν τον μοναχό ξένο προς τους κατά σάρκα συγγενείς του. Όχι από μίσος και αποστροφή, αλλά για να μιμηθεί τον «ξενιτεύσαντα δι ημάς Κύριον» και να αγαπήσει όλους τους ανθρώπους το ίδιο.
Ο Γέροντας, όταν έγινε μοναχός, έκανε μυστική συμφωνία με τον Θεό να φροντίζει Αυτός πλέον για τους δικούς του. Αν ο ίδιος είχε προσπάθεια και ενδιαφέρον, θα αθετούσε την συμφωνία. Άπαξ δια παντός, τους ανέθεσε στον Θεό και δεν ασχολήθηκε πλέον μαζί τους. Η απόλυτη εμπιστοσύνη, ότι τους άφηνε σε πιο σίγουρα χέρια ήταν μια αδιάλειπτη μυστική προσευχή για τους οικείους του. Γι’ αυτό ούτε και προσευχή τους έκανε. «Τουλάχιστον σαν μοναχός ποτέ μου δεν προσευχήθηκα για συγγενείς μου κατά σάρκα», έγραφε σε επιστολή του. Είχε μόνο τα ονόματά τους γραμμένα στα δίπτυχα, για να μνημονεύονται στην προσκομιδή.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
- eleimon
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3520
- Εγγραφή: Τρί Νοέμ 11, 2008 6:34 am
- Τοποθεσία: Ελπίδα-Αθήνα
Re: Πως το κρίνετε;
Δεν εχω αποψη για το πως ζουν οι μοναχοι και τους κανονες της υπακοης τους αλλα το βρισκω λιγο σκληρο,και συγκινητικο συγχρονως.
«Το θάνατο δεν τον φοβάμαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού».
- filotas
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4117
- Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Re: Πως το κρίνετε;
"37 Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος·" (Ματθ. 10, 37)
- ΣΤΕΦΑΝΟΣ
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1280
- Εγγραφή: Τετ Νοέμ 19, 2008 9:35 am
- Τοποθεσία: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Re: Πως το κρίνετε;
Αγαπητέ φίλε aposalaposal έγραψε:Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ» του Ιερομονάχου Ισαάκ (ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004).
Αναχωρώντας ο Γέροντας από τον κόσμο για το Άγιον Όρος, διέκοψε την επικοινωνία με τους συγγενείς του, για να αποκτήσει ξενιτεία, που αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι στην κλίμακα των μοναχικών αρετών. Δεν ήταν εύκολο και ανώδυνο να ξεριζωθεί από την οικογένειά του, γιατί ήταν πολύ συνδεδεμένος με τους γονείς και τα αδέλφια του και η αγάπη του προς αυτούς έφθανε μέχρι θυσίας. Έλεγε : «Στην αρχή είναι πολύ οδυνηρό να βγει κανείς από την μικρή του οικογένεια και να μπει στη μεγάλη οικογένεια του Αδάμ, του Θεού».
Για το λόγο αυτό υπέφερε, ή μάλλον «τηγανίστηκε», στις αρχές της αποταγής του από την αγάπη προς τους συγγενείς του. Αγωνίστηκε όμως με ανδρεία, ξεκόλλησαν, με τη χάρη του Θεού, η καρδιά και ο νους του από τους οικείους του και κατόρθωσε να αποκτήσει τέλεια ξενιτεία.
Οι «ψυχικοί» άνθρωποι, που δεν κατανοούν και δεν δέχονται τα του πνεύματος, ίσως σκανδαλιστούν από τη στάση αυτή του Γέροντα, επειδή αγνοούν ότι ο Θεός και οι απαιτήσεις του μοναχικού Σχήματος θέλουν τον μοναχό ξένο προς τους κατά σάρκα συγγενείς του. Όχι από μίσος και αποστροφή, αλλά για να μιμηθεί τον «ξενιτεύσαντα δι ημάς Κύριον» και να αγαπήσει όλους τους ανθρώπους το ίδιο.
Ο Γέροντας, όταν έγινε μοναχός, έκανε μυστική συμφωνία με τον Θεό να φροντίζει Αυτός πλέον για τους δικούς του. Αν ο ίδιος είχε προσπάθεια και ενδιαφέρον, θα αθετούσε την συμφωνία. Άπαξ δια παντός, τους ανέθεσε στον Θεό και δεν ασχολήθηκε πλέον μαζί τους. Η απόλυτη εμπιστοσύνη, ότι τους άφηνε σε πιο σίγουρα χέρια ήταν μια αδιάλειπτη μυστική προσευχή για τους οικείους του. Γι’ αυτό ούτε και προσευχή τους έκανε. «Τουλάχιστον σαν μοναχός ποτέ μου δεν προσευχήθηκα για συγγενείς μου κατά σάρκα», έγραφε σε επιστολή του. Είχε μόνο τα ονόματά τους γραμμένα στα δίπτυχα, για να μνημονεύονται στην προσκομιδή.
εκτιμώ απεριόριστα την άποψη σου , και αυτά που αναφέρεις παραπάνω κατά την ταπεινή μου γνώμη αφορούν τη θεολογική πλευρά του θέματος με την οποία συμφωνώ απολύτως.Σκληρή η απόφαση αλλά αλήθινή.
Επειδή όμως πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος γέροντας αποτελεί την ενσάρκωση της ορθοδοξίας ή τουλάχιστον για να μη λέμε λόγια που μπορεί να θεωρηθούν κάπως , είναι υπόδειγμα μοναχού , αντιλήφθηκα ότι η ανθρώπινη πλευρά τον κατέβαλε .
ο Χριστός σώζει....
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 24979
- Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)
Re: Πως το κρίνετε;
Στέφανε δεν καταλαβαίνω τι θα πει "Θεολογική πλευρά". Κατά το πτωχό μου μυαλό η "πλευρά" είναι μία : Όταν αγαπάς τον Θεό τόσο πολύ ώστε να αφήσεις τα εγκόσμια και να απομονωθείς για να Τον συναντήσεις, δεν μπορείς αφήνεις τον λογισμό σου "κολλημένο" στην προηγούμενη ζωή.
Είναι σκληρό, αλλά χωρίς σκληρή προπόνηση δεν γίνεσαι πρωταθλητής. Αφού επέλεξες πρωταθλητισμό θα ιδρώσεις και θα πονέσεις και θα ματώσεις περισσότερο από τους άλλους.
Εξ άλου ο μοναχός δεν στερείται οικογένειας, το αντίθετο : Την μεγαλώνει, παύοντας να την περιορίζει στον στενό βιολογικό του κύκλο. Ομοίως και την αγάπη του : την απλώνει σε όλους. Μόνο έτσι θα προσεγγίσει τον Κύριο.
Ο πονηρός βέβαια θα τον πολεμήσει σκληρά, επαναφέροντάς του συνεχώς την εικόνα των αγαπημένων του προσώπων. Αλλά με δύσκολους αντιπάλους γίνεσαι καλός πολεμιστής.
Η ανηψιά μου έγινε μοναχή σε ηλικία 21 ετών. Κάποια στιγμή που την επισκέφτηκε η μάνα της, της είπε ότι "δεν σε βλεπω όπως πριν, σαν μάνα μου". Το χτύπημα για τη μάνα (και εξ αγχιστείας ξαδέλφη μου) ήταν πολύ δυνατό, όπως δυνατό ήταν και όταν έφυγε για να μονάσει : Κλάματα, κλάματα και πάλι κλάματα.
Με τον καιρό και πρωτίστως με τη βοήθεια του Θεού και τις προσευχές κάποιων, σιγά - σιγά, το ξεπερνάει.
Πάντα - θεωρώ - υπάρχει πόνος όταν πρόκειται κάποιος να ακολουθήσει την οδό του Κυρίου. Τον οποίο τον μεγαλώνει ο πονηρός. Αλλά το χρεός μας είναι να μην μας καταβάλει ο πόνος αυτός, αλλά να τον παλέψουμε, να τον ξεπεράσουμε και τότε να χαρούμε τη πραγματική χαρά, τη χαρά του Κυρίου μας.
Είναι σκληρό, αλλά χωρίς σκληρή προπόνηση δεν γίνεσαι πρωταθλητής. Αφού επέλεξες πρωταθλητισμό θα ιδρώσεις και θα πονέσεις και θα ματώσεις περισσότερο από τους άλλους.
Εξ άλου ο μοναχός δεν στερείται οικογένειας, το αντίθετο : Την μεγαλώνει, παύοντας να την περιορίζει στον στενό βιολογικό του κύκλο. Ομοίως και την αγάπη του : την απλώνει σε όλους. Μόνο έτσι θα προσεγγίσει τον Κύριο.
Ο πονηρός βέβαια θα τον πολεμήσει σκληρά, επαναφέροντάς του συνεχώς την εικόνα των αγαπημένων του προσώπων. Αλλά με δύσκολους αντιπάλους γίνεσαι καλός πολεμιστής.
Η ανηψιά μου έγινε μοναχή σε ηλικία 21 ετών. Κάποια στιγμή που την επισκέφτηκε η μάνα της, της είπε ότι "δεν σε βλεπω όπως πριν, σαν μάνα μου". Το χτύπημα για τη μάνα (και εξ αγχιστείας ξαδέλφη μου) ήταν πολύ δυνατό, όπως δυνατό ήταν και όταν έφυγε για να μονάσει : Κλάματα, κλάματα και πάλι κλάματα.
Με τον καιρό και πρωτίστως με τη βοήθεια του Θεού και τις προσευχές κάποιων, σιγά - σιγά, το ξεπερνάει.
Πάντα - θεωρώ - υπάρχει πόνος όταν πρόκειται κάποιος να ακολουθήσει την οδό του Κυρίου. Τον οποίο τον μεγαλώνει ο πονηρός. Αλλά το χρεός μας είναι να μην μας καταβάλει ο πόνος αυτός, αλλά να τον παλέψουμε, να τον ξεπεράσουμε και τότε να χαρούμε τη πραγματική χαρά, τη χαρά του Κυρίου μας.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1460
- Εγγραφή: Σάβ Νοέμ 29, 2008 4:55 pm
Re: Πως το κρίνετε;
Στη μονή Σταυρονικήτα ένας μοναχός μας είπε για τον π.Παίσιο ότι τρεις φορές ξεκίνησε να δει τους γονείς του όταν ήταν στο Άγιο Όρος αλλά και τρεις φορές γύρισε πίσω. Υπογράμμισε στη συνέχεια ότι τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του προς τον Θεό.
- ΣΤΕΦΑΝΟΣ
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1280
- Εγγραφή: Τετ Νοέμ 19, 2008 9:35 am
- Τοποθεσία: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Re: Πως το κρίνετε;
ΦΙΛΕ APOSAL ... ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ...ΣΚΛΗΡΟ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΟ...ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΦΟΣΙΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΕΟ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ...ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΗΜΙΜΕΤΡΑ...ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΦΤΩΧΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΡΟΜΑΖΕΙ...
ΣΥΜΠΑΘΑ ΜΕ
ΣΥΜΠΑΘΑ ΜΕ
ο Χριστός σώζει....
Re: Πως το κρίνετε;
Είναι πράγματι συγκινητικό...
Ξέρεις... θέλω να πιστεύω ότι ο ηγούμενος το έκανε για να εξασκήσει τον μοναχό αυτό στην ταπείνωση..
Έχω ακούσει ότι συμβαίνουν αυτά στους δόκιμους, δοκιμάζονται δηλαδή σκληρά πριν ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο οριστικά... Και ο ηγούμενος επειδή έχει την απόλυτη ευθύνη των ψυχών αυτών, νιώθει την υποχρέωση να
σιγουρέψει (με σκληρό πράγματι τρόπο πολλές φορές), ότι ο δόκιμος πράγματι θέλει να απαρνηθεί τα εγκόσμια..
Είμαι σίγουρη πως ο ηγούμενος μέσα του θα πόνεσε επίσης πολύ με αυτό που έκανε... Αλλά θα έπρεπε να δείξει το αντίθετο...
Ξέρεις... θέλω να πιστεύω ότι ο ηγούμενος το έκανε για να εξασκήσει τον μοναχό αυτό στην ταπείνωση..
Έχω ακούσει ότι συμβαίνουν αυτά στους δόκιμους, δοκιμάζονται δηλαδή σκληρά πριν ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο οριστικά... Και ο ηγούμενος επειδή έχει την απόλυτη ευθύνη των ψυχών αυτών, νιώθει την υποχρέωση να
σιγουρέψει (με σκληρό πράγματι τρόπο πολλές φορές), ότι ο δόκιμος πράγματι θέλει να απαρνηθεί τα εγκόσμια..
Είμαι σίγουρη πως ο ηγούμενος μέσα του θα πόνεσε επίσης πολύ με αυτό που έκανε... Αλλά θα έπρεπε να δείξει το αντίθετο...
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 24979
- Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)
Re: Πως το κρίνετε;
Στέφανε το συμπάθα με το λες γιατί έβγαλα, με τα γραφόμενά μου, αντίδραση προς εσένα; Τότε εγώ πρέπει να σου ζητήσω να με συγχωρέσεις, γιατί ο Χριστιανός πρέπει να έχει αγάπη για τους αδελφούς του (που φαίνεται στην ομιλία, ή στα γραπτά του) που εγώ δεν την έχω. Κι εγώ είμαι μακριά από τον Θεό, όπως βλέπεις.
Ασπαζόμενος την άποψη του μακαριστού πατρός Παϊσίου δεν σημαίνει βέβαια ότι κατηγορώ τον μοναχό! Για όνομα του Θεού! Ο μοναχός δέχεται έναν ύπουλο πόλεμο πολύ πιο δυνατό από αυτόν που δέχομαι εγώ, οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι μία προσευχή στον Θεό να τον βοηθήσει.
Ασπαζόμενος την άποψη του μακαριστού πατρός Παϊσίου δεν σημαίνει βέβαια ότι κατηγορώ τον μοναχό! Για όνομα του Θεού! Ο μοναχός δέχεται έναν ύπουλο πόλεμο πολύ πιο δυνατό από αυτόν που δέχομαι εγώ, οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι μία προσευχή στον Θεό να τον βοηθήσει.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.