Μικρές θαυμαστές ιστορίες από το Άγιο Όρος

[angieholi]

Έλεγε ο Γέρο-Ζαχαρίας ότι στην <<Μεταμόρφωση>>της Νέας Σκήτης έλεγαν οι πατέρες την ευχή εκφώνως.
Κάποτε είχαν μαζευτεί οι δαίμονες οργισμένοι και ένας από τους έξω από εδώ φώναζε:
-Λένε εκφώνως την ευχή, δεν έχει δύναμη η προσευχή!
Τότε ένας από τους μεγαλύτερους δαίμονες είπε:
-Είτε εκφώνως είτε νοερώς την λένε την ευχή, έχει δύναμη, μια που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

***************************************************************************************************************************************

Έλεγε ο Γερο-Αρσένιος, ο Σπηλαιώτης:
-Όταν κάνω κομποσχοίνι όρθιος, αισθάνομαι έντονη ευωδία θεϊκή. Ενώ όταν λέω την ευχή καθιστός, ελάχιστη ευωδία αισθάνομαι. Παρ' όλο που ήταν τότε ενενήντα πέντε χρονών ο Γέροντας, αγωνιζόταν συνέχεια φιλότιμα και συνέχεια πλουτιζόταν πνευματικά και ας είχε πολλά αποταμιευμένα πνευματικά κεφάλαια!

***************************************************************************************************************************************

Κάτω από τον Άγιο Βασίλειο εκεί που στρίβει ο Ζυγός για την Αγια Άννα, παλαιότερα έμενε ο Διακονητής της Μεγίστης Λαύρας, ο οποίος επέβλεπε τους τράγους που είχαν για πάχυνση. Κάποτε τις αποκριές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ενώ ήταν πανσέληνος και ο Διακονητής Πατήρ Εφραίμ, αδελφός της Μονής, έκανε κομποσχοίνι άκουσε οχλαγωγία μεγάλη χωρίς φασαρίες, μόνο φωνές:
<<Ωχ!Ωχ!...>> <<Θα είναι ξένοι αυτοί οι άνθρωποι και ευθυμούν>>σκέφτηκε ο πατήρ Εφραίμ.
Βγαίνει λοιπόν έξω στο φεγγάρι, αλλά τι να δει! Περίπου τριακόσιους δαίμονες να αδημονούν και ο αρχηγός τους να λέει:
-Για δες !Ένας σκελετωμένος καλόγηρος να μας καθυστερεί μέρες την φάλαγγα και να μη μπορούμε να πάμε στον κόσμο τώρα για τα αποκριάτικα γλέντια και ξεφαντώματα!

πηγή: http://1myblog.pblogs.gr/2010/04/607121.html

[angieholi]

Ο υπερήφανος δε μετανοεί είναι...νους αμεταμέλητος!

330060-Mount Athos - Skiti Profiti Ilia 002.jpg

Στα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, στην Καλύβα «Γέννησις του Χριστού» με εγκράτεια και άσκηση ζούσε ο Μοναχός Ιλαρίων, σαν υποτακτικός στην Συνοδεία του Γέροντος Αρτεμίου και Παντελεήμονος Μοναχού.

Ο Μοναχός Ιλαρίων είχε ευστροφία και ετοιμότητα στο μυαλό, ήταν εγκρατής και άκρως ασκητικός, είχε πολύ μελέτη στα Πατερικά βιβλία, έκανε τον Κανόνα του ανελλιπώς και απέφευγε τις συναντήσεις και συναναστροφές με τους άλλους ερημίτες Μοναχούς.

Σιγά, σιγά και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει πίστεψε στην ιδέα και στο λογισμό του, ότι αυτός σαν έξυπνος και μελετηρός που ήταν, δεν είχε ανάγκη από τις συμβουλές των Πατέρων και γι' αυτό τους απέφευγε.

Οι Πατέρες τον εκτιμούσαν για την εξυπνάδα του αυτή και τον θεωρούσαν, σαν μεγάλο εργάτη της αρετής και πραγματικά ήταν περιβόητος από όλους και φημισμένος σαν ενάρετος Μοναχός.

Εκεί κοντά, στην Καλύβα «Κοίμησης της Θεοτόκου» έμενε και με πραγματική ασκητική ζωή, αγωνίζονταν και ο πνευματικός και εξομολόγος Παπα - Ιγνάτιος, με τους επίσης ασκητικούς αδελφούς και υποτακτικούς του, Πατέρα Νεόφυτο και Παπα - Ιγνάτιο τον νεώτερο.

Ο Πνευματικός Παπα - Ιγνάτιος παρακολουθούσε, από μακριά βέβαια, με πραγματικό πνευματικό ενδιαφέρον, τη ζωή του ερημίτη και ασκητή μοναχού Ιλαρίωνα, και μια μέρα που πήγε να τον επισκεφθεί άκουσε από έξω από το Καλύβι του να λέει ο Π. Ιλαρίων τα ρητά της αγίας Γραφής: «Τίς ό ανιστάμενός μοι, αντιστήσω μοι άμα», έλεγε και ξανάλεγε φωναχτά τα λόγια αυτά πολλές φορές.

Ο πνευματικός νόμισε πώς ο Π. Ιλαρίων μιλούσε με κανένα επισκέπτη αδελφό, ή κανένα γείτονα και γύρισε να φύγει. Τότε άκουσε πάλι τον Π. Ιλαρίωνα να λέει τα ίδια λόγια δυνατά και κτυπούσε τα πόδια του στο πάτωμα, χωρίς να παίρνει απάντηση από άλλον αδελφό. Έτσι κατάλαβε ότι κάτι το ιδιαίτερο θα συμβαίνει στον αδελφό και εξαναγκάστηκε να χτυπήσει την πόρτα του γείτονα του και αφού είπε το «Δι' ευχών των αγίων πατέρων...» και περίμενε λίγο να ακούσει «Αμήν», αλλά αντί για απάντηση άκουσε να του λέει ο Μοναχός Ιλαρίων «όποιος κι αν είσαι έλα μέσα δεν φοβάμαι κανέναν».

Ο Πνευματικός Παπα - Ιγνάτιος τότε έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα, φαίνεται έλειπαν οι άλλοι αδελφοί και ήταν ο Π. Ιλαρίων μόνος του, και υποδέχθηκε τον πνευματικό με τα ίδια λόγια: «Τίς ό ανιστάμενός μοι αντιστήσω μοι άμα».

Ο πνευματικός κατάλαβε ότι πρόκειται για σατανική πλάνη και εωσφορική υπερηφάνεια, οπότε με επιτακτικό ύφος του είπε: «Και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που λες τέτοια πράγματα και φοβερίζεις;»

Ο Μοναχός Ιλαρίων, προφανώς υπό την επήρεια του Σατανά βρισκόμενος, με στόμφο και αγριεμένη όψη, αλλά και με πολλή αυθάδεια στον πνευματικό είπε: «Εγώ είμαι η υπερηφάνεια» και σε ερώτηση του Πνευματικού: «Τι είναι και Τι θα πει υπερηφάνεια;» ο ταλαίπωρος εκείνος Μοναχός ή μάλλον ο δαίμονας πιεζόμενος από την αρετή και ταπείνωση του Πνευματικού, απάντησε και είπε: «Υπερηφάνεια είναι νους αμεταμέλητος» δηλαδή νους αμετανόητος και αδιόρθωτος.

Ο Πνευματικός μετά από την απόκριση αυτή του δαιμονισμένου και φαντασμένου εκείνου μοναχού, άρχισε να κλαίει, να εξορκίζει τον δαίμονα και να παρακαλεί τον Μοναχό να εξομολογηθεί, να ταπεινωθεί και να μετανοήσει.

Ο ταλαίπωρος εκείνος Μοναχός Ιλαρίων, δεν δέχονταν καμία συμβουλή από τον πνευματικό, ο οποίος με πολύ πόνο στην καρδιά και λύπη αφόρητη για την φοβερή εκείνη πλάνη του αδελφού Ιλαρίωνα, είπε τα λόγια αυτά της αγίας Γραφής: «Ανήρ ασύμβουλος καθ' εαυτού πολέμιος» (Σοφ. Σολομώντος) Αλίμονο δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι και μάλιστα οι Μοναχοί ότι η σωτηρία γίνεται εν πολλή βουλή, δηλαδή όπως λέγει και ο άγιος Ηλίας ο Μηνιάτης «ήγουν σωτηρία γίνεται εν πολλή συμβουλή».

Όταν είπε αυτά ο Πνευματικός έφυγε βαθύτατα συγκινημένος και λυπημένος και άρχισε να κάνει θερμή προσευχή στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να λυπηθεί το πλάσμα των χειρών Του, να συγχωρέσει τον αδελφό Ιλαρίωνα και να του χαρίσει μετάνοια και ψυχική σωτηρία.

Ύστερα από αυτό με ενέργειες του Πνευματικού Παπα - Ιγνάτιου, πήγαν τον αδελφόν αυτόν στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρα, που έχουν το χέρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, για να θεραπευθεί, επειδή η Αγία αυτή έχει το χάρισμα να βγάνει τα δαιμόνια.

Εκεί οι Πατέρες με πολλές παρακλήσεις και θείες Λειτουργίες και ακατάπαυστη προσευχή, βοήθησαν τον αδελφό Ιλαρίωνα, ο οποίος μετανοιωμένος και κάπως διορθωμένος κοιμήθηκε στο Μοναστήρι αυτό το 1955 σωτήριο έτος.

πηγή: http://1myblog.pblogs.gr/2010/05/o-yper ... lhtos.html

[angieholi]

Οι άγγελοι και ο Όσιος Σάββας ο Βατοπαιδινός

savas.jpg

Γόνος ευλαβών Θεσσαλονικέων ο όσιος Σάββας, έζησε τον 14ο αιώνα καί ξεκίνησε τη μοναχική του ζωή από τον Άθωνα. Αργότερα επισκέπτεται τούς Άγιους Τόπους, όπου, κλεισμένος σε κάποιο σπήλαιο του Ιορδάνη, γεύεται την εμπειρία του ακτίστου φωτός.

Εκεί, στην έρημο του Ιορδάνη, πέρασε κάποτε πενήντα μέρες χωρίς να βρει τίποτα για να φάει. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν κι έπεσε στη γη σχεδόν νεκρός. Τότε τον πλησιάζει άγγελος Κυρίου, όχι για να παραλάβει την ψυχή του, αλλά για να του μεταδώσει δύναμη και αναψυχή.

Ο μισοπεθαμένος ασκητής ένιωσε μιαν άρρητη ευωδιά, μία δροσιά, ένα φως. Ό άγγελος τόν έπιασε από το χέρι, τον ανασήκωσε και, σαν να ήταν παλιοί γνώριμοι, του μίλησε φιλικά:

- «Ανδρίζου και ίσχυε»! Από τώρα θα βρίσκομαι πάντα κοντά σου εγώ, σαν άμαχος σύμμαχος. Έτσι με πρόσταξε ο Θεός, γι’ αυτό μη φοβάσαι τίποτα.

Άλλοτε πάλι, με συνεργεία του πειρασμού, του επιτέθηκαν δυό άραβες ληστές και τον χτύπησαν πολύ άσχημα. Τόσο, που κειτόταν καταγής, χωρίς να μπορεί να σαλέψει. Τότε ο φύλακας άγγελος του εμφανίζεται και πάλι κοντά του. Τόν πιάνει από το χέρι και τον στήνει όρθιο, χαρίζοντας του σωματική υγεία και ψυχική ευφροσύνη.

Συνεχίζοντας ο όσιος την ανοδική πορεία του με υπερφυσικούς αγώνες, επιστρέφει αργότερα στον Άθωνα και κοινοβιάζει στη μονή του Βατοπαιδίου. Εδώ θ’ αξιωθεί ν’ απολαύσει μια θαυμαστή οπτασία με αγίους αγγέλους, ιδιαίτερα διδακτική και ωφέλιμη για κάθε υποτακτικό:

Ήταν η ώρα του γεύματος. Οι μοναχοί, κι ανάμεσα τους ο όσιος Σάββας, έτρωγαν στήν κοινή τράπεζα. Όσο περνούσε η ώρα, άρχισε να δημιουργείται ένας θόρυβος από συνομιλίες ανάμεσα σε ορισμένους αδελφούς, αταίριαστος στην ιερότητα του χώρου.

Οι υπεύθυνοι έκαναν τις απαραίτητες συστάσεις στους υπαίτιους της αταξίας και της συγχύσεως, μα εκείνοι δεν συμμορφώνονταν. Τότε, σηκώθηκε όρθιος ο ηγούμενος και επιτίμησε με πολλή αυστηρότητα καί πικρία τους αναιδείς και φλύαρους ταραχοποιούς. Διέκοψε μάλιστα και την ανάγνωση και συνέχισε με αγανάκτηση τους έλεγχους.

Όταν ο αναγνώστης έπαψε, σήκωσε ο όσιος τα μάτια του και αντίκρυσε θέαμα θαυμαστό: Δύο φωτεινοί άγγελοι φάνηκαν να ξεπροβάλλουν από την ηγουμενική θέση. Ακτινοβολούσαν περισσότερο κι απ’ τον ήλιο. Αμέσως έλαμψε όλος ο γύρω χώρος.

Οι δύο άγγελοι ήταν ωραίοι και χαρωποί, ευγενικοί και γλυκόθωροι. Φαίνονταν έτοιμοι να διακονήσουν σε επίσημη δεξίωση, γιατί κρατούσαν στα χέρια τους ποικίλα εδέσματα, που προορίζονταν για τους συνδαιτημόνες.

Ο ένας απ’ αυτούς κρατούσε φιάλες και καλάθια από καθαρό χρυσάφι, πού είχαν μέσα εκλεκτά οπωρικά, γλυκίσματα και φαγητά μαζί με διάφορα λουλούδια ευωδιαστά και πολύχρωμα.

Οι άγγελοι άρχισαν να μοιράζουν στους αδελφούς απ’ τ’ αγαθά τους, αλλά δεν έδιναν σε όλους το ίδιο. Όσοι αδελφοί υπέμεναν μακρόθυμα, ταπεινά και αγόγγυστα τη δίκαιη οργή και τον έλεγχο του ηγουμένου, δέχονταν άφθονες τις αγγελικές δωρεές, μαζί με το ιλαρό τους βλέμμα και τη μυστική ομιλία τους. Όσοι όμως αντιδρούσαν και γόγγυζαν στις πατρικές επιτιμήσεις, δεν αξιώνονταν να πάρουν απ’ τα ουράνια εκείνα δώρα. Σ’ αυτούς οι άγγελοι δεν έδιναν καμιά σημασία κι έφευγαν λυπημένοι.

Βλέποντας ο όσιος ένα τέτοιο θέαμα, σκίρτησε από χαρά. Άνοιξε τα χέρια και την αγκαλιά του για να πάρει από εκείνα τ’ αγαθά. Και οι φιλάνθρωποι άγγελοι του έδιναν άφθονα τα δώρα τους. Ο όσιος παρακαλούσε ενδόμυχα να μη σταματήσει ο γέροντας τους ονειδισμούς, για να μη σταματήσουν και οι άγγελοι τη διανομή.

Όταν τελείωσε το γεύμα κι έγινε η τελετή της Υψώσεως της Παναγίας, οι δύο άγγελοι στέκονταν όρθιοι κοντά στην ηγουμενική τράπεζα και συμπροσεύχονταν με ευλάβεια.

Όταν ξεκίνησε ο ηγούμενος να βγει από την Τράπεζα, τον ακολούθησαν οί άγγελοι καί στάθηκαν κι αυτοί κοντά στην καθιερωμένη θέση, απ’ όπου εκείνος συνήθιζε νά προσφέρει την ευλογία του. Περνούσαν τώρα μπροστά του οι μοναχοί βάζοντας μετάνοια και ζητώντας συγχώρηση.

Όσοι απ’ αυτούς το έκαναν με ταπείνωση και συναίσθηση, τους πλησίαζαν οι άγγελοι, τους πρόσφεραν πάλι από τα δώρα τους και τους ψιθύριζαν κάτι μυστικά, μ’ ένα γλυκό και σεμνό χαμόγελο.

Όσοι όμως περνούσαν με υποκρισία και γογγυσμό, αυτούς και πάλι τους αποστρέφονταν. Τελειώνοντας έτσι τη θεϊκή τους διακονία οι δύο άγγελοι έγιναν άφαντοι.

Πηγή: Εμφανίσεις και θαύματα των αγγέλων, Ιερά Μονή Παρακλήτου

Αναδημοσίευση από: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/08/ ... more-49119