Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Συζήτηση σχετικά με το Αγιο Όρος γενικότερα.

Συντονιστής: Συντονιστές

angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Άγιος Ευδόκιμος - Ιερά Μονή Βατοπαιδίου

Πέρασαν από τότε πολλές εκατοντάδες χρόνων και κατά το έτος 1840, στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, θέλησαν οι Μοναχοί να μετακομίσουν το κτίριο, που φυλάσσονται μέσα τα οστά των κοιμηθέντων αδερφών της Μονής σε άλλο τόπο. Άρχισαν να κατασκευάζουν το καινούργιο κτίριο για να βάλουν μέσα τα οστά, αλλά για την εύκολη μεταφορά τους, έπρεπε να γκρεμίσουν την μία πλευρά του παλιού κτιρίου.

Όταν άρχισαν να χαλούν τον τοίχο και φτάσανε κοντά στα οστά, αισθανθήκανε ουράνια ευωδία, η οποία όσο πλησιάζανε τόσο πιο έντονη γινότανε. Τελικά ανεκάλυψαν πως η ευωδία προερχόταν από λείψανο κάποιου αγίου. Ψάξαν όλα τα οστά και βρήκαν ολόκληρο το σκελετό με το δέρμα, πίσω από τα άλλα οστά να εκπέμπει αυτή την ουράνια ευωδία και το υπερκόσμιο άρωμα.

Τότε οι ιερείς φορεμένοι τα άμφια τους, οι μοναχοί λαμπαδοφορούντες, με δάκρυα στα μάτια, με πολλή χαρά και ευφροσύνη και με πολλή ευλάβεια, όλοι οι Πατέρες, πήρανε το άγιο εκείνο λείψανο, το βάλανε σε ειδική λάρνακα - θήκη και το μετέφεραν στον καθολικό ναό της Μονής. Επειδή όμως δεν γνώριζαν οι Πατέρες σε ποιόν ανήκε το άγιο αυτό λείψανο, του έδωσαν το όνομα "Ευδόκιμο" ότι ευδοκίμησε στην αρετή και έγινε ευάρεστος στο Θεό και συμπέραναν πως, ο ευλογημένος αυτός μοναχός, οδηγούμενος από το προορατικό χάρισμα που είχε, προείδε, την ημέρα και την ώρα της αναχωρήσεώς του από την ζωή αυτή για να περάσει στην αιώνια και μακάρια ζωή, αισθάνθηκε το θάνατό του και πήγε μόνος του, σχημάτισε το σώμα του πίσω από τα άλλα οστά, όπου και ετελειώθη "εν Κυρίω" και κοιμήθηκε μεν το σώμα του, αλλά η αγία ψυχή του ζεί αιώνια με το Θεό και τους Αγίους.

Ο δε παντεπότης και παντογνώστης Θεός, "ο βλέπων εν τω κρυπτώ και αποδιδών εν τω φανερώ" (Ματθ. ΣΤ΄ 4) ηθέλησε και ευδόκησε με τον τρόπο αυτόν να φανερώσει τον πιστό και αφοσιωμένο Μοναχό και την ενάρετη ζωή και πολιτεία αυτού. Πολύ δε αργότερα στον ηγούμενο της Μονής αυτής αποκάλυψε ο Θεός ότι το όνομα του μοναχού αυτού ήταν Σάββας, αλλ'επεκράτησε και είναι γνωστός με το όνομα "Ευδόκιμος". Όποιος θέλει να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του αγίου αυτού, ας μελετήσει τη βιογραφία του, στο μεγάλο Συναξαριστή του Βίκτωρος Ματθαίου, στις 5 Οκτωβρίου.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από aposal »

Την ευλογία του Αγίου Ευδοκίμου να έχουμε!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Διηγήματα του πνευματοφόρου Γέροντος Δανιήλ (μέρος α΄)

Έλεγεν ο Γερό - Δανιήλ ότι, στην Ιερά Σκήτη του Ξενοφώντος, ο Γέροντας της Καλύβας "Εισόδεια της Θεοτόκου" Γρηγόριος Ιερομόναχος, είχε υποτακτικό πολύ απλό, αγαθό και άκακο, Θεοφύλακτο ονομαζόμενον.

Ο Μοναχός Θεοφύλακτος, κατά την εορτή των Θεοφανείων, που γίνεται ο μεγάλος Αγιασμός, όταν άκουσε τα τροπάρια και τις ευχές που ψάλλει η Εκκλησίας μας και τα οποία λένε: "Σήμερον αγιάζεται η φύσις των υδάτων....", του φάνηκε κάπως περίεργο και όταν τελείωσε η τελετή, ρώτησε το Γέροντά του Παπα-Γρηγόρη: "Γέροντα, άκουσα στα τροπάρια και στις ευχές να λέτε πώς "Σήμερον αγιάζεται η φύσις των υδάτων...", πώς γίνεται αυτό το πράγμα και όλα τα νερά αγιάζονται; Αγιάζονται και τα νερά της θαλάσσης;"

Ο Γέροντας του Παπα-Γρηγόρης σ'αυτά απάντησε: "Αδερφέ Θεοφύλακτε, ο Πανάγαθος Θεός, με τις προσευχές των ανθρώπων, που γίνονται με ταπείνωσι, από αδιάκριτη και ακλόνητη πίστι, με την επιφοίτησι της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, επενεργεί επί των εμψύχων και αψύχων ακόμη μεταβάλλει αυτά και τα αγιάζει, για να καθαρίσει και αγιάσει μ'αυτά τους πιστούς δούλους του.

Όπως, επί παραδείγματι, αγιάζει το νερό και το λάδι στο Βάπτισμα, και απαλλάσει τον άνθρωπο, και καθαρίζει αυτόν από το προπαρτορικό αμάρτημα και από κάθε είδους άλλης αμαρτίας και έτσι βγαίνει από την Αγία Κολυμβήθρα αγνός, καθαρός και τέλειος χριστιανός.

Όπως μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί, που προσφέρει θυσία των χριστιανών ο ιερεύς και με την επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος, τα κάνει απο ψωμί - Σώμα και από κρασί - Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και γίνονται τα Τίμια Δώρα, που μεταλαμβάνουν οι πιστοί, και μ'αυτά όταν άξιοι και καθαροί, με τη μετάνοια και εξομολόγησι τα παίρνουν, αγιάζονται και θεοποιούνται.

Όπως μεταβάλλει το λάδι του ευχελαίου και γίνεται θεραπευτικό μέσο στους μετά πίστεως χριωμένους. Έτσι αγαπητέ Θεοφύλακτε, μεταβάλλεται με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος και η φύσι των υδάτων.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Διηγήματα του πνευματοφόρου Γέροντος Δανιήλ (μέρος β΄)

Ο Μοναχός Θεοφύλακτος για δεύτερη φορά ρώτησε το Γέροντα του και του είπε:
- Πάτερ και το νερό της θαλάσσης αγιάζεται κι αυτό;
- Ναι αδερφέ, άκουσε και γι'αυτό: Όταν ο πρωτάγγελος Εωσφόρος, από την υπερηφάνειά του, ξέπεσε από τους ουρανούς και σαν αστραπή βρέθηκε στα κατώτερα μέρη, στα κατάβαθα της γής, εκεί που είναι τα τάρταρα του Άδη, τότε πέφτωντας αυτός, παρέσυρε με την πτώσι του το ένα τρίτο (1/3) από τους Αγγέλους, που κι αυτοί έγιναν όπως κι ο αρχηγός τους Δαίμονες.

Πέφτωντας αυτοί, οι πρώην Άγγελοι, από τους ουρανούς πρός τη γή και επειδή εξακολοθούσαν να πέφτουν συνέχεια κι άλλοι άγγελοι, τότε στάθηκε στην πύλη του ουρανού ο μέγας Αρχάγγελος Μιχαήλ με την πύρινη ρομφαία, φώναξε προς όλους τους Αγγέλους και είπε: "Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού" και με τη φωνή αυτή συνήλθαν οι Άγγελοι και σταμάτησαν να πέφτουν.

Εκείνοι όμως που είχαν πέσει, με το πρόσταγμα αυτό του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ, σταμάτησαν εκεί που βρέθηκαν, άλλοι στον αέρα κι έγιναν τα εναέρια Τελώνια, άλλοι στη γή, κι έγιναν οι πειρασμοί και εξουσιαστές της γής, κι άλλοι στα ύδατα των ποταμών της γής και της θαλάσσης, όπου πειράζουν, δοκιμάζουν και πνίγουν τους διερχομένους επειδή, κατά το λόγο του Κυρίου "Απ'αρχής ο διάβολος ανθρωποκτόνος έστι" (Ιωάν. Η΄ 44).

Όταν όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, όπως λέγουν οι άγιοι Απόστολοι και το ιερό Ευαγγέλιο, και ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινεν άνθρωπος, με το μέγα και ανερμήνευτο μυστήριο της θείας ενσάρκου Αυτού οικονομίας, με τη κάθοδο Του από τους ουρανούς αγιάσε τον αέρα, τη γή, τη θάλασσα, τα ύδατα και πάντα "τα εν αυτοίς", και με τον αγιασμόν και τη χάρι του Αγίου Πνεύματος κατήργησε την δύναμι και την εξουσία του Σατανά που είχε, πριν να σαρκωθεί ο Δεσπότης Χριστός επάνω στους ανθρώπους, στα ζώα και στα στοιχεία της φύσεως, και έτσι ο αέρας, η γη και το νερό αγιάσθηκαν, από την παρουσία του Δεσπότη Χριστού του Θεού ημών.

Η ημέρα αυτή των Θεοφανείων, πάτερ Θεοφύλακτε, όπου γίνεται ο Μεγάλος Αγιασμός, γίνεται η ανάμνησις της του Χριστού παρουσίας και της θεοφανείας του τρισυπόστατου και τρισηλίου Θεού των χριστιανών, του Ποιητού και Δημιουργού των όλων, που σαν σήμερα στη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό, παρουσιάστηκε ο ουράνιος Πατέρας με τη φωνή και ο οποίος με την επιφοίτησι του Αγίου Πνεύματος, που το έστειλε σαν ένα περιστέρι επάνω στο κεφάλι του Χριστού, μ'αυτό δείχνοντάς μας, το Χριστό, είπε: "Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός ενώ ηυδόκησα...." δηλαδή αυτό είναι το αγαπημένο μου παιδί, ο μονογενής, με τον οποίον, όπως δημιουργήσαμε μαζί μ'αυτόν και το Άγιον Πνεύμα τον κόσμο όλον, έτσι και τώρα ευδόκησα, μέσον Αυτού να σωθεί ο κόσμος και να αναγεννηθεί ανακαινιζόμενος με το άγιο Βάπτισμα.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Διηγήματα του πνευματοφόρου Γέροντος Δανιήλ -
Γλυκώτερο το νερό της θάλασσας (μέρος γ΄)


Εάν λοιπόν θέλεις να δοκιμάσεις την αλήθεια όλων αυτών που σου είπα, πήγαινε πάτερ Θεοφύλακτε, κάτω στη θάλασσα σήμερα, να ιδείς πως το νερό είναι γλυκό και πίνεται.

Ο απλός κι αγαθός Μοναχός Θεοφύλακτος, παρ'όλο τον κόπο της αγρυπνίας, μόλις άκουσε αυτά τα πράγματα για να βεβαιωθεί, πήρε ένα μικρό δοχείο και πήγε αμέσως στη θάλασσα, η οποία από τη Σκήτη αυτή απέχει περισσότερο από μια ώρα πεζοπορία, έσκυψε με ταπείνωσι και τυφλή υπακοή, πήρε νερό από τη θάλασσα, ήπιε και μετά θαυμασμού είδε πως το νερό ήταν γλυκό και πίνονταν με ευχαρίστησι. Γέμισε το δοχείο του και γύρισε στο Γέροντά του, τον οποίον αφού ευχαρίστησε του έδωκε να πιεί κι αυτός από το νερό της θάλασσας, ήπιε κι εκείνος και δόξασαν "τον θαυμαστόν Θεόν εν τοις έργοις και τοις αγίοις αυτού" (Ψαλμ. ΞΖ΄ 36).

Πέρασαν περισσότερα απο τριάντα χρόνια, ο Γέροντας Παπα-Γρηγόρης, πλήρης ημερών, αρρώστησε λίγο και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο. Ο υποτακτικός του Θεοφύλακτος συνέχιζε να παίρνει κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανείων, νερό από τη θάλασσσα και συνεχίζονταν το ίδιο θαύμα, το νερό να είναι γλυκό και πόσιμο.

Τρία χρόνια μετά το θάνατο του γέροντά του, ο πάτερ Θεοφύλακτος, μετά την αγρυπνία των Θεοφανείων, όταν βγήκαν οι Πατέρες από το "Κυριακό" βλέπουν τον αδερφό Θεοφύλακτο να πηγαίνει περισσότερο κατώ από την Καλύβα που έμενε. Οι άλλοι Πατέρες της Σκήτης τότε τον ρώτησαν: -Για που πηγαίνεις πάτερ Θεοφύλακτε; Δε θα πάς να ξεκουραστείς σπίτι σου;

Ο πάτερ Θεοφύλακτος για απάντησι, τους φανέρωσε το μέχρι άγνωστο στους άλλους Πατέρες της Σκήτης θαύμα, πως δηλαδή την ημέρα του μεγάλου Αγιασμού το νερό της θαλάσσης γίνεται γλυκό και πίνεται.

Οι πατέρες, επειδή γνώριζαν πως ο αδερφός αυτός ήταν απλός και άκακος, δεν πίστεψαν τα λόγια του και τον ειρωνεύτηκαν. - Άϊντε καημένε να ξεκουραστείς και πάς μετά να μας φέρεις κι εμάς να πιούμε... θάλασσα! Ο πάτερ Θεοφύλακτος όμως δεν έδωκε καμία σημασία στα λόγια τους, πήγε στη θάλασσα ήπιε, όπως έκανε μέχρι τότε, νερό που ήταν γλυκό, γέμισε και το δοχείο του και το πήγε να πιούν και οι άλλοι Πατέρες.

Εκείνοι με ειρωνία και δυσπιστία πήραν το νερό αυτό να πιούν, αλλά το μέχρι τότε κείνη τη στιγμή γλυκό νερό, για την απιστία τους έγινε αλμυρώτερο και πικρότερο από το νερό της θάλασσας.

Τότε ο αδερφός Θεοφύλακτος τους φανέρωσε πως επί τριάντα και πλέον χρόνια πίνανε με το Γέροντά του το γλυκύτατο και νοστιμώτατο, για την ημέρα εκείνη νερό της θαλάσσας. Και έτσι από την ημέρα εκείνη για την απιστία των Πατέρων σταμάτησε να γίνεται το θαύμα αυτό!
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Η προφητεία της δαιμονισμένης

Ο Παπα-Χρυσόστομος μας διηγήθηκε, πώς, πρίν από πολλά χρόνια, είχε μεταβεί σαν πνευματικός στη Κεφαλληνία και επισκέφτηκε το γυναικείο Μοναστήρι εκεί του Αγίου Γερασίμου του Νέου. Όταν έφτασε ‘κεί ήταν μεσημέρι και στην είσοδο του Μοναστηριού βρέθηκε μια γυναίκα. Ο πνευματικός ρώτησε τη γυναίκα, που ήταν στην είσοδο: «Δεν είναι ‘δώ κανείς άλλος;» Εκείνη απάντησε: «Όχι, εδώ είμαι μόνο εγώ! Οι άλλοι πάνε όλοι στο Άγιον Όρος».

Ο πνευματικός άμα άκουσε αυτά, ξαφνιάστηκε και ρώτησε πάλι τη γυναίκα: «Και τι πάνε να κάνουν οι άλλοι εκεί;» Η γυναίκα με πολλή παρρησία και αναίδεια του είπε: «Εκεί σε λίγο, θα κάνουν κάθε Μοναστήρι Μητρόπολι, κάθε Κελλί Σύνοδο και κάθε Καλύβα Πατριαρχείο!

Όταν έλεγε αυτά η γυναίκα εκείνη στον Παπα-Χρυσόστομο, φάνηκε στο βάθος της αυλής της Μονής εκείνης, να έρχεται βιαστικά μια Μοναχή προς την είσοδο, η οποία διέκοψε την συζήτησι και είπε στον πνευματικό, ότι η γυναίκα αυτή έχει φοβερό δαιμόνιο και να μην δίνει σημασία σ’αυτά που του λέγει.

Στην πραγματικότητα όμως, βγήκαν όλα όσα είπε η δαιμονισμένη εκείνη σωστά, διότι, κατά παραχώρησι Θεού, είπε αυτά το δαιμόνιο στον Παπα-Χρυσόστομο, γιατί ύστερα από λίγο το 1924-25 φύτρωσε το ημερολογιακό ζήτημα, που κατατάραξε κυριολεκτικά το Άγιον Όρον, κι έγιναν οι λεγόμενοι «ζηλωταί» με πολλά κόμματα και διαιρέσεις.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Ευλαβής Υποτακτικός

Ο Παπα-Χρυσόστομος είχε στη συνοδεία του, δύο αδέρφια ανήψια του, που έγιναν Μοναχοί στο Κελλί του «Αγίου Δημητρίου» και έλαβαν τα ονόματα, ο πρώτος Μιχαήλ που έγινε και ιερέας και ο δεύτερος Γαβριήλ, ο οποίος στον κόσμο είχε κάνει γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, όταν όμως έγινε Μοναχός, ήταν ευλαβέστατος, ταπεινός, λιγόλογος και είχε μνήμη θανάτου παντοτεινή.

Ο Παπα-Χρυσόστομος για να έχει ζωντανή τη μνήμη του θανάτου, έφτιαξε μόνος του τον τάφο του, τον οποίον όμως αντί να επισκέπτεται αυτός, πήγαινε ο νεαρός ανηψιός του Μοναχός Γαβριήλ συχνά, έμπαινε μέσα, έβαζε ξερά χόρτα και αφού έκανε την προσευχή του –τον Κανόνα- μετάνοιες και κομβοσχοίνια, μετά ξάπλωνε κι έκανε τον πεθαμένο.

Επειδή όμως το μέρος είναι πολύ υγρό και η διαιτά τους πολύ πενιχρή και λιτή, δεν άργησε, ο νεαρός Μοναχός, αλλά καλός υποτακτικός να προσβληθεί από πλευρίτιδα, η οποία σε συνέχεια εξελίχθηκε σε φυματίωσι και έτσι δεν άργησε τελικά να εγκαινιάσει στην πραγματικότητα αυτός τον τάφο, σε πολλή νεαρή ηλίκια μόλις 25 ετών, αντί για το θείο και Γέροντά του Παπα-Χρυσόστομο, που προορίζονταν ο τάφος και ο οποίος διακρίνονταν για την σκληρότητα και αδιακρισία του, γι’αυτό και τον βίον κατέλυσε στον κόσμο και όχι στο Άγιον Όρος. Αλλ’ ο νέος και καλός υποτακτικός κέρδισε μέσα σε λίγα χρόνια τον Παράδεισο και την αιώνια μακαριότητα, γιατί αξιώθηκε να καταταγεί με τους οσίους Αγιορείτες Πατέρες, πρός δόξαν Θεού.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Ο Γέρο-Φιλάρετος (α΄ μέρος)

Ο Γέρο-Φιλάρετος ήταν προϊστάμενος στην Ιερά Μονή του Σταυρονικήτα. Έφυγε δε απ’αυτήν, διότι τότε ήταν ιδιόρρυθμη και η ζωή των Πατέρων σ’αυτήν δεν ήτανε ‘κείνη που είχε ο Πατήρ Φιλάρετος στη φαντασία του, γι αυτό έφυγε απ’αυτήν για να βρεί περισσότερη ησυχία και ψυχική γαλήνη. Για να βρεί ολοκληρωμένη ηρεμία του νού και να επιδοθεί σ’ αυτό που επιθυμούσε η ψυχή του, στη νοερά προσευχή. Έφυγε λοιπόν στην έρημο, πήγε στα Καρούλια κι έμεινε σε μια απομονωμένη Καλύβα.

Είχε κατά κόσμον μόρφωσι, γιατί στην Καλογερική ήρθε σε μεγάλη ηλικία και με επίγνωσι προτίμησε το Μοναχικό βίο, από τον έγγαμο, που έχει πολλές φροντίδες μέριμνες, και πολλές φορές απομακρύνεται από το Θεό.

Ήταν εγκρατής, λιγόλογος και σοβαρός, είχε την αδιάλειπτη προσευχή και συνεχή μελέτη της Αγίας Γραφής, των Πατερικών συγγραμάτων και αδιάκοπη μελέτη στα θεία θεωρήματα της ζωής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Νύχτα – μέρα, αναλογίζονταν το μέγεθος της αγάπης του Θεού και Πατρός, πρός τον αποστάτη και αχάριστον άνθρωπο, ώστε για χάρι του να θυσιάσει τον Μονογενή Υιόν Του, ο Οποίος πρόθυμα δέχτηκε να κάνει τη θυσία αυτή, με την ένσαρκη θεία οικονομία Αυτού, για να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Έφερνε μπροστά του σε ζωντανή εικόνα, την άκρα συγκατάβασι, τη άκρα ταπείνωσι, τα φρικτά πάθη, τους ονειδισμούς και τα ανείπωτα τρομερά μαρτύρια, που, ως άνθρωπος τέλειος, έπαθε ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, και την αγάπη που έδειξε, δείχνει και θα δείχνει πρός τον αχάριστο, κακούργο και εγκληματία άνθρωπο. Θαύμαζε μέσα του την μεγαλοπρέπεια, τη δόξα, τη χαρά και την ειρήνη του νού, που κατασκεύασεν, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, μετά την ένδοξη τριήμερη Ανάστασί Του, όταν εμφανίστηκε στους μαθητές και αγίους αποστόλους Του και είπε: «Ειρήνη υμίν, ειρήνην την εμήν δίδομι υμίν» (Ιωάν. ΙΔ΄ 27) και «λάβετε πνεύμα Άγιον αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται.» (Ιωάν. Κ΄23). Έτσι ετοίμασε με το εμφύσημα τη κατοικία του τελεταρχικού, καθαρκτικού και αγιαστικού Παρακλήτου του Παναγίου Πνεύματος και Θεού των όλων, όπως ο ίδιος είπε: «Ο δε Παράκλητος το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονοματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν (Ιωάν. ΙΔ΄ 28).
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Ο Γέρο-Φιλάρετος (β΄ μέρος)

Με τη μελέτη και αδολεσχία αυτή, που όλο το 24ωρο είχεν ο Γερό-Φιλάρετος, θεωρούσε τον άνθρωπο σαν ιδανική κατοικία του Πανάγαθου, τρισηλίου και τρισυπόστατου Θεού, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Θεός στην Αγία Γραφή: «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και πρός αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’αυτώ ποιήσομεν» (Αυτόθι ΙΔ΄ 23).

Απ’αυτά και άλλα πνευματικά θεωρήματα θερμαινότανε η καρδιά του, άναβε η φλόγα του θείου έρωτα και δινότανε ολόψυχα στη νοερά προσευχή και σαν αποτέλεσμα πλημμύριζε η καρδιά του από αγάπη πρός όλους τους αδερφούς, πρός όλους τους ανθρώπους, πρός όλον τον κόσμο, ορατό και αόρατο.

Από τα αισθήματα αυτά κινούμενος, για να ικανοποιήσει και αισθητά, με την πράξι και να βοηθήσει τους συνασκητάς του, φύτευε σε κάτι ξεροπέζουλα πατάτες, οι οποίες, από την έλλειψι του νερού, γίνονταν μικρές και καχεκτικές μέν, αλλά πολύ νόστιμες και γευστικές. Τις πρόσφερε όλες στους γύρω του Ασκητές και ερημίτες, λέγοντάς τους, ότι Πατέρες και αδερφοί, φέτος ο Θεός τις ευλόγησε και έγιναν πολλές και ότι δεν μπορεί να τις φάει μόνος του, ενώ για τον ευατό του δεν κρατούσε ούτε μία, γιατί ήθελε από τους κόπους του να τρώνε οι άλλοι, για να ‘χει κι αυτός μισθό μιμούμενος τον Απόστολο Παύλο, που έλεγε: «Αυτοί γινώσκετε ότι ταίς χρείας μου και τοίς ούσι μετ’εμού υπηρέτησαν αι χείραι αύται... ότι ούτω κοπιώντες δεί αντιλαμβάνεσθαι των ασθενούντων... μακάριον έστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πραξ. Κ΄34,35).

Το ίδιο έκανε και με τα λάχανα, τα ραδίκια και τα μαρούλια που φύτευε και όσα απ’αυτά γίνονταν, τα μοίραζε όλα στους Πατέρες, αυτός δε, έτρωγε τα πιο τραχειά χόρτα, τα οποία έβραζε, τα ανακάτευε με πίτουρα κι αυτό αποτελούσε την πιο ιδανική γι’αυτόν τροφή.

Για να τιμωρεί τον ευτό του δε φορούσε ποτέ παπούτσια ή άλλα υποδήματα, αλλά στα ανώμαλα και κακοτρόχαλα εκείνα μέρη του Αγίου Όρους, περπάταγε με γυμνά πόδια, τελείψως ανυπόδητος.Τα δε πόδια του, από τα πολλά κτυπήματα στις πέτρες και την αφόρητη ζέστη, που κάνει στα μέρη αυτά το καλοκαίρι, είχαν σκληρυνθεί κι είχαν γίνει σαν το όστρακο της χελώνας.

Έτσι γύριζε σ’όλους τους ερημίτες, μοίραζε τα λάχανα, τις πατάτες και το παξιμάδι που του στέλνανε από τα πλησιέστερα Μοναστήρια κι έλεγε: «Πάρτε Πατέρες και αδερφοί, φάτε από την ευλογία και τα δώρα που μας έδωκε φέτος ο Θεός».
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Ο Γέρο-Φιλάρετος (γ΄ μέρος)

Πολλές φορές, για να τον περάσουν για τρελλό, έλεγε πολλά και ασυνάρτητα πράγματα, κι αυτό το ‘κανε με τόση φυσικότητα, που πολλοί τον νόμιζαν για τρελλό ή χαζό! Αυτός δε χαίρονταν και αισθάνονταν ικανοποίησι, που πολλοί αδερφοί είχαν πιστέψει πως πράγματι είναι τρελλός.

Εκ του λόγου τούτου, πολλοί τον κορόϊδευαν, τον περιφρονούσαν ή και τον βρίζανε ακόμη. Άλλοι πάλι τον δοκίμαζαν να ιδούν με ποιό σκοπό κάνει όλα αυτά τα πράγματα. Έτσι μια μέρα, ο Γέροντας των Δανιηλαίων Γερόντιος Μοναχός, ένας από τους πιο πρακτικούς και πεπειραμένους Μοναχούς, καλός αγιογράφος και άριστος μουσικός και ψάλτης, με πολλή σοβαρότητα, είπε στο Γέρο-Φιλάρετο: «Αδερφέ Φιλάρετε, συγχώρεσε με αλλά είσαι υποκριτής και ψεύτης, γυρίζεις ξυπόλητος και μας κάνεις τον άγιο, θέλεις με τον τρόπο αυτό να εντυπωσιάζεις τους ανθρώπους, για να πιστεύουν και να σε εγκωμιάζουν πως είσαι άγιος άνθρωπος. Και συ πιστεύεις στα εγκώμιά τους, φουσκώνεις και γεμίζεις από υπερηφάνεια και κενοδοξία. Ταλαίπωρε, δεν ξέρεις πώς θα κολασθείς που κάνεις αυτά τα πράγματα και σκανδαλίζεις τους αδερφούς;»

Τούτο έκαμε ο Γέρο-Γερόντιος, μπροστά στο Μοναχό Δανιήλ τον νεώτερο, ο οποίος μου είπε και με βεβαίωσε πως είδε το Γέρο-Φιλάρετο αμέσως μετά, από τα λόγια αυτά που του είπε ο Γέρο-Γερόντιος, να βάνει μετάνοια, ζήτησε συγχώρεσι και αφού σκανδαλίστηκε ο Γέρο-Γερόντιος, του λοιπού όταν πήγαινε στο ησυχαστήριο των Δανιηλαίων φορούσε κάτι παλιά και πολύ μεγάλα παπούτσια, τα οποία είχε πάντα στο ντορβά του κι όταν πλησίαζε στο σπίτι ταβανε στα πόδια του, για να μην σκανδαλίζει τους αδερφούς.

Το τακτικό φαγητό του ήταν φραγκόσυκα, που στην περιοχή των Καρουλιών βρίσκονται πολλά σαν φυσικά, διότι φαίνεται από πολύ παλιά χρόνια τα έχουν φυτέψει κι έχουν πολλαπλασιαστεί τόσο που έχουν γεμίσει τα βράχια. Τα φραγκόσυκα λοιπόν φρέσκα ή ξερά τα’τριβε όπως είναι με τ’αγκάθια, τα ανακάτευε με πίτουρα και τα έτρωγε άλλοτε ωμά κι άλλοτε ψημένα.

Είχε πολλή ευλάβεια στην Παναγία Θεοτόκο, κι όταν πρόφερε το όνομά της, τα μάτια του τρέχανε σα βρύσες τα δάκρυα. Όταν άκουγε ψαλμωδίες και μάλιστα να ψάλλεται το «Άξιον εστίν» έκλαιγε και γέμιζε χαρά και ευφροσύνη η καρδιά του.

Μια μέρα, ο πάτερ Δανιήλ, ρώτησε το Γέρο-Φιλάρετο: «Γέροντα Φιλάρετε, πολύν καιρό έχω που σε παρακολουθώ, και βλέπω πως όταν ψάλλουμε, αντί να χαίρεσαι όπως όλοι μας, εσύ κλαίς, γιατί; Τι είναι εκείνο που σε κάνει και κλαίς;»

Αυτός τότε με δισταγμό είπε: «Πάτερ Δανιήλ, όταν ακούω να ψάλλουν οι αδερφοί, μεταφέρεται ο λογισμός μου, από τα γήϊνα στα ουράνια και μου φαίνεται πως ακούω τους Αγγέλους του Θεού να ψάλλουν, τότε ευφραίνεται η ψυχή μου και από τη χαρά μου τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Άλλοτε πάλι, αισθάνομαι την αμαρτωλότητά μου και κλαίω που δεν μπορώ κι εγώ να ψάλλω με τους επίγειους αυτούς Αγγέλους του Θεού, τότε και πάλι τρέχουν τα δάκρυά μου, γιατί λογίζομαι, πώς αν, με τους αδερφούς αυτούς εδώ στη γή, δεν μπορω να συμψάλλω, τότε πως θα αξιωθώ κι εγώ να δοξολογώ και να ψάλλω το όνομα Κυρίου του Θεού μας, με τα ουράνια Τάγματα των Αγγέλων να δοξολογώ και να υμνώ τον Κύριο; Εγώ ο ανάξιος και αμαρτωλός; Και απ’αυτές όλες τις σκέψεις μου αδερφέ, τρέχουν τα μάτια μου δάκρυα χαράς και λύπης μαζί κι αρχίζω μέσα μου να δοξολογώ το πάντιμο, πανάγιο και μεγαλοπρεπές όνομα Κυρίου του Θεού μας.»
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
Απάντηση

Επιστροφή στο “Το Αγιο Όρος”