Σε μιά χθεσινή μου έξοδο, σε νυκτερινό κέντρο( από τις πολύ σπάνιες σήμερα, αλλά συχνές σε παλαιότερους καιρούς), βλέποντας τον κόσμο να διασκεδάζει( και εγώ μαζί!), μου ήρθε στο μυαλό, η παλαιά αυτή ερώτηση.
Ο Θεός μας αγαπά τον αμαρτωλό περισσότερο, ή τον δίκαιο;
Σε όλο το Ευαγγέλιο, βλέπουμε, καθαρά, την μεγάλη αγάπη του Χριστού, για τους αμαρτωλούς!
Στην παραβολή δε του Ασώτου, τελικά δικαιώνεται ο αμαρτωλός γυιός, ενώ ο δίκαιος, όχι.
Μήπως, λοιπόν ο Θεός, προτιμά τον πεσμένο άνθρωπο, που προσπαθεί να σηκωθεί απ' την αμαρτία(αναγνωρίζοντας την αμαρτωλότητά του), παρά τον δίκαιο, που ποτέ δεν έπεσε τόσο χαμηλά, ώστε να ταπεινωθεί στην συνέχεια;
Ο Θεός, αγαπά τον αμαρτωλό μάλλον ή τον δίκαιο;
Συντονιστές: pAntonios, Συντονιστές
-
tinios
- Έμπειρος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 231
- Εγγραφή: Τρί Νοέμ 13, 2007 6:00 am
- Τοποθεσία: ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ
- Επικοινωνία:
Ο Θεός, αγαπά τον αμαρτωλό μάλλον ή τον δίκαιο;
Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Χαίρε εν Κυρίω
Αδελφέ ο Κύριος στην Γή ήρθε για να σώσει εμάς τους αμαρτωλούς κατα πρώτον από το Προπατορικόν αμάρτημα και έπειτα από την συνεχή πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία! Ακόμα εξακολουθούμε αντι να ''άνω θρώσκουμε'' να ευχαριστιόμαστε με τα υλικά και να ασχολούμεθα με ανούσια πράγματα! Ο Χριστός ως επαναστάτης έφερε την αλλαγή και πλέον το προνόμιο της σωτηρίας δεν ανήκει στους ''Γραμματείς'' και τους ''Φαρισαίους'' αλλα σε όλους μας. Ο Κύριος τον ληστή πήρε μαζί του πρώτο στον Παράδεισο, ο Κύριος την πόρνη άφησε να του αλείψει τους ''αχράντους πόδας'' του! Ας είμεθα ταπεινοί και ''αδιαλείπτως προσευχόμενοι'' να αναμένουμε τον Νυμφίο της Εκκλησίας διότι άγνωστον το πώς το πού και το πότε θα έρθει αδελφέ μου! Χρόνια Πολλά με Υγεία και Αγάπη σε σένα και τους οικείους! Εύχεσθε
Re: Ο Θεός, αγαπά τον αμαρτωλό μάλλον ή τον δίκαιο;
Φίλε Τίνιεtinios έγραψε:....
Ο Θεός μας αγαπά τον αμαρτωλό περισσότερο, ή τον δίκαιο;
Σε όλο το Ευαγγέλιο, βλέπουμε, καθαρά, την μεγάλη αγάπη του Χριστού, για τους αμαρτωλούς!
Στην παραβολή δε του Ασώτου, τελικά δικαιώνεται ο αμαρτωλός γυιός, ενώ ο δίκαιος, όχι.
Μήπως, λοιπόν ο Θεός, προτιμά τον πεσμένο άνθρωπο, που προσπαθεί να σηκωθεί απ' την αμαρτία(αναγνωρίζοντας την αμαρτωλότητά του), παρά τον δίκαιο, που ποτέ δεν έπεσε τόσο χαμηλά, ώστε να ταπεινωθεί στην συνέχεια;
Αλοίμονο! ! ! Να αποδώσουμε στο Θεό ότι αγαπά την αμαρτία!!!!!
Απλά η αγάπη Του είναι τόσο μεγάλη που θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν "Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν" . Σκέψου όμως και τους πολύ δίκαιους ανθρώπους επί της γης πόση χάρη απόλαυσαν: Παρθένος Μαρία (Παναγία), Ιωάννης ο Πρόδρομος, Προφήτης Ηλίας, Ιώβ, Δανιήλ, Αβραάμ και τόσοι άλλοι άγιοι, όσιοι, μάρτυρες, ομολογητές που παρέμειναν "Πιστοί μέχρι θανάτου" στο Χριστό και στο Λόγο Του.
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Ωραιο ερωτημα,
Ολους το ιδιο τους αγαπα, οσο για τον δικαιο στην παραβολη δεν αναφερεται τι εγινε, μπορει πιο μετα να μπηκε στο σπιτι :D :D :D
Ο Κυριος εχει ετσι κανει τα πραγματα στην Γραφη ωστε να εχει ελπιδα ο αμαρτωλος αμα ελεγε πχ Ουξω παλιοαμαρτωλε, ελα εσυ δικαιε που σε αγαπω γιατι εισαι καλος οχι σαν τον αλλο που χοροπηδαει στο κεντρο διασκεδασης :D :D :D :D
Τι θα σκεπτοσουν τοτε εσυ ???
Παει ετσι που τα εκανα τα πραματα δεν υπαρχει σωτηρια.
Αυτη η "εξτρα αγαπη" που εννοεις μεταφραζεται σε "μεγαλο ενδιαφερον για τη σωτηρια" το οποιο δεν ειναι δυνατον να υπαρχει στον δικαιο αφου αυτος ειναι με τον Χριστο.
Και ο δικαιος αναγνωριζει την αμαρτωλοτητα του μην ανησυχεις εστω και αν δεν επεσε χαμηλα....
Ετσι τα κανει ο Κυριος ωστε ο καθε ενας να βλεπει την αμαρτωλοτητα του οσο μπορει να αντεξει και να ταπεινωθει.
Αλλος λεει κριμα να κανω την ταδε πραξη ξεφτιλιστηκα στα ματια του Θεου και ταπεινωνεται, αλλος λεει επαθε ο Χριστος στον σταυρο και εγω κοιμαμαι 4 νυχτες την εβδομαδα αντι να αγρυπνω και τις 7 για να τον δοξαζω, σαν δε ντρεπομαι (ΝΤΟΙΝΓΚ!!! 8O)
Ολους το ιδιο τους αγαπα, οσο για τον δικαιο στην παραβολη δεν αναφερεται τι εγινε, μπορει πιο μετα να μπηκε στο σπιτι :D :D :D
Ο Κυριος εχει ετσι κανει τα πραγματα στην Γραφη ωστε να εχει ελπιδα ο αμαρτωλος αμα ελεγε πχ Ουξω παλιοαμαρτωλε, ελα εσυ δικαιε που σε αγαπω γιατι εισαι καλος οχι σαν τον αλλο που χοροπηδαει στο κεντρο διασκεδασης :D :D :D :D
Τι θα σκεπτοσουν τοτε εσυ ???
Παει ετσι που τα εκανα τα πραματα δεν υπαρχει σωτηρια.
Αυτη η "εξτρα αγαπη" που εννοεις μεταφραζεται σε "μεγαλο ενδιαφερον για τη σωτηρια" το οποιο δεν ειναι δυνατον να υπαρχει στον δικαιο αφου αυτος ειναι με τον Χριστο.
Και ο δικαιος αναγνωριζει την αμαρτωλοτητα του μην ανησυχεις εστω και αν δεν επεσε χαμηλα....
Ετσι τα κανει ο Κυριος ωστε ο καθε ενας να βλεπει την αμαρτωλοτητα του οσο μπορει να αντεξει και να ταπεινωθει.
Αλλος λεει κριμα να κανω την ταδε πραξη ξεφτιλιστηκα στα ματια του Θεου και ταπεινωνεται, αλλος λεει επαθε ο Χριστος στον σταυρο και εγω κοιμαμαι 4 νυχτες την εβδομαδα αντι να αγρυπνω και τις 7 για να τον δοξαζω, σαν δε ντρεπομαι (ΝΤΟΙΝΓΚ!!! 8O)
Ο Θεός αγαπάει τους πάντες δεν διαχωρίζει, εμείς διαχωρίζουμε, απλά οι "αμαρτωλοί" όλοι μας δηλαδή, ανάλογα με την αρρώστια μας έχουμε ανάγκη το ανάλογο φάρμακο και την ανάλογη φροντίδα. Ένας γιατρός προτεραιότητα δεν δίνει κατ'αρχήν στα επείγοντα περιστατικά και μετά στα συνηθισμένα; Όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη υπάρχει και μεγαλύτερη φροντίδα.
-
tinios
- Έμπειρος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 231
- Εγγραφή: Τρί Νοέμ 13, 2007 6:00 am
- Τοποθεσία: ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ
- Επικοινωνία:
Ionas έγραψε
"Ο Χριστός, αμαρτίας διάκονος;
Μη γένοιτο!"
Τους αμαρτωλούς εννοούσα, και όχι βέβαια την αμαρτία.
Έπρεπε να διευκρινήσω, ποιούς εννοώ.
Εννοώ τους ανθρώπους εκείνους, που δεν γνώρισαν την αμαρτία, είτε γιατί έτσι έτυχε, είτε την απέφυγαν, από φόβο μόνο στον ανθρώπινο ή τον Θεϊκο νόμο.
Thomas15n έγραψε
Όπως η μητέρα, δείχνει αδυναμία στο παιδί, που αρρωσταίνει, πιό συχνά!
Εν κατακλείδι.
Οι πραγματικά δίκαιοι, πιστεύω πως ούτως ή άλλως, είναι αγαπητοί στον Θεό, ο οποίος όμως αγαπά εξ ίσου και τον μετανοούντα αμαρτωλό, εξ αιτίας της δυσκολίας που έχει, να ξεφύγει απ' τα δίχτυα της αμαρτίας.
Όλοι λίγο πολύ αμαρτωλοί είμαστε, και ξέρουμε τι αγώνας χρειάζεται να την πολεμήσουμε!
Καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους!
Προς Θεού, ποτέ δεν εννοούσα κάτι τέτοιο!Αλοίμονο! ! ! Να αποδώσουμε στο Θεό ότι αγαπά την αμαρτία!!!!!
"Ο Χριστός, αμαρτίας διάκονος;
Μη γένοιτο!"
Τους αμαρτωλούς εννοούσα, και όχι βέβαια την αμαρτία.
Εδω έχεις δίκιο!Σκέψου όμως και τους πολύ δίκαιους ανθρώπους επί της γης πόση χάρη απόλαυσαν: Παρθένος Μαρία (Παναγία), Ιωάννης ο Πρόδρομος, Προφήτης Ηλίας, Ιώβ, Δανιήλ, Αβραάμ και τόσοι άλλοι άγιοι, όσιοι, μάρτυρες, ομολογητές που παρέμειναν "Πιστοί μέχρι θανάτου" στο Χριστό και στο Λόγο Του.
Έπρεπε να διευκρινήσω, ποιούς εννοώ.
Εννοώ τους ανθρώπους εκείνους, που δεν γνώρισαν την αμαρτία, είτε γιατί έτσι έτυχε, είτε την απέφυγαν, από φόβο μόνο στον ανθρώπινο ή τον Θεϊκο νόμο.
Thomas15n έγραψε
Αυτό ακριβώς εννοώ!Ένας γιατρός προτεραιότητα δεν δίνει κατ'αρχήν στα επείγοντα περιστατικά και μετά στα συνηθισμένα; Όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη υπάρχει και μεγαλύτερη φροντίδα.
Όπως η μητέρα, δείχνει αδυναμία στο παιδί, που αρρωσταίνει, πιό συχνά!
Εν κατακλείδι.
Οι πραγματικά δίκαιοι, πιστεύω πως ούτως ή άλλως, είναι αγαπητοί στον Θεό, ο οποίος όμως αγαπά εξ ίσου και τον μετανοούντα αμαρτωλό, εξ αιτίας της δυσκολίας που έχει, να ξεφύγει απ' τα δίχτυα της αμαρτίας.
Όλοι λίγο πολύ αμαρτωλοί είμαστε, και ξέρουμε τι αγώνας χρειάζεται να την πολεμήσουμε!
Καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους!
Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο.
-
strumfi
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 614
- Εγγραφή: Κυρ Αύγ 12, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Ελένη@Αττική
Κάποια στιγμή στη ζωή μου έκανα μια ανάλογη σκέψη:
Ευχαριστώ τον Θεό που μου επέτρεψε να πέσω σε χοντρές αμαρτίες και μετά να τον γνωρίσω. Κι αυτό το έλεγα, γιατί παρατήρησα πως τα περισσότερα από τα πνευματικά αδέλφια που είχαν μεγαλώσει σε μια χριστιανική οικογένεια, εκκλησιάζονταν από μωρά κ.λπ., είχαν μία εμφανέστατη έπαρση απέναντι σε όλους εμάς τους... καθυστερημένους.
Κι από την άλλη σκεφτόμουν πως εγώ είχα μπόλικο... υλικό συντριβής και συναίσθησης της προσωπικής μου αμαρτίας, οι άλλοι τι να έχουν άραγε;
:)
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
Ευχαριστώ τον Θεό που μου επέτρεψε να πέσω σε χοντρές αμαρτίες και μετά να τον γνωρίσω. Κι αυτό το έλεγα, γιατί παρατήρησα πως τα περισσότερα από τα πνευματικά αδέλφια που είχαν μεγαλώσει σε μια χριστιανική οικογένεια, εκκλησιάζονταν από μωρά κ.λπ., είχαν μία εμφανέστατη έπαρση απέναντι σε όλους εμάς τους... καθυστερημένους.
Κι από την άλλη σκεφτόμουν πως εγώ είχα μπόλικο... υλικό συντριβής και συναίσθησης της προσωπικής μου αμαρτίας, οι άλλοι τι να έχουν άραγε;
:)
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
-
konstantinoupolitis
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1080
- Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
- Τοποθεσία: Μακεδονία
Ωραία ερώτημα, συμφωνώ επίσης.
Για τον Θεό αν εφαρμόζονταν απόλυτα κριτήρια Νόμου, δεν υπάρχει δίκαιος, δεν υπάρχει άξιος. Γενικά εμείς οι άνθρωποι ανήκουμε στο "ουδείς άξιος".
Για τον απόλυτο Νόμο, όποιος έχει παραβεί έναν νόμο καθίσταται ένοχος όλου του Νόμου, αφού τί λίγο, τί πολύ, παράνομος λέγεται. Σκεφτείτε έναν καταδικασμένο για το πιό απλό πράγμα. Πλέον έχει καταδικασθεί, το μητρώο του έχει κηλιδωθεί. Οι Άγγελοι για μια πτώση εξέπεσαν και όχι για κατα συρροή αμαρτίες.
Άρα με απόλυτα κριτήρια Νόμου και όχι Χάριτος δίκαιος δεν υπάρχει. Στο φινάλε, Εκείνος καλεί στην Πίστη, για πιά αξία έχουμε τα μούτρα να του μιλήσουμε;
Κατα δεύτερο λόγο ο Θεός πάντας ημάς θέλει σωθήναι. Άρα δεν θέλει περισσότερο τον αμαρτωλό απο τον κατα τα φαινόμενα δίκαιο και το αντίστροφο.
Στην Γραφή τονίζονται συγκεκριμένα παραδείγματα αμαρτωλών σε σχέση με δικαίους κατα το Νόμο που παρότι δίκαιοι δεν κλήθηκαν στην Πίστη και έγιναν πολέμιοί Του. Ωστόσο αυτό δεν υποδηλώνει διάκριση. Στην πράξη αυτό που αποτελεί καρπό της σωτηρίας δεν είναι η αγαθοεργία που μπορεί να είναι φαινομενική αλλά η πίστη.
Εξάλλου ανάλογα με την περίπτωση είναι και ο πειρασμός. Και εν προκειμένω Ελένη, άλλο πειρασμό έχει αυτός που είναι απο μικρός στην Εκκλησία και άλλο ο απο μεταστροφή και σε ποιά ηλικία.
Ωστόσο πρακτικά είναι ο ίδιος αφού σχετίζεται με τον βαθμό αντοχής μας.
Προσωπικά όσες φορές πήγα για εξομολόγηση "πιο καθαρός", αισθάνθηκα άμεσα την αίσθηση του πειρασμού της αλαζονείας: "άντεξα -πέτυχα - είμαι σωστός".
Στην περικοπή πάλι που γίνεται έδω αναφορά, έχουμε να κάνουμε με αναφορά και μάλιστα με μια κλασσική αναφορά παραβολική, αυτή της καταστάσεως στην Βασιλεία των Ουρανών. Και ως παραβολές τα γεγονότα αυτά εκφράζουν περίπου καταστάσεις που συμβαίνουν στον Ουρανό. Έχουν μια παιδαγωγική πρακτική με σημαντικό βαθμό αλληγορικού χαρακτήρα. Τέτοια ώστε να προκληθεί κίνητρο και οι πραγματικά ενδιαφερόμενοι να ζητήσουν να αξιωθούν της ερμηνείας.
Είτε πολύ δίκαιος ο σεσωσμένος είτε ελάχιστα, χαρισματικά κερδίζουν και αξιώνονται την Βασιλεία και λαμβάνουν αμφότεροι το ίδιο νόμισμα, την ίδια ανταμοιβή, τον Παράδεισο. Και μην βιαστεί κανείς να μιλήσει για "πολλές μονές" και διαφορές δόξας. Ο Παράδεισος και η Σωτηρία είναι απόλυτο μέγεθος και ως απόλυτο δεν κατατμάται.
Και σε αυτήν την περικοπή και σε αυτή των εργατών του αμπελώνος αν θυμάμαι καλά γίνεται λόγος για γογγυσμό δικαίων. Και δικαίων απόλυτα, με την έννοια ότι είναι σεσωσμένοι και όχι καλοί άνθρωποι εν ζωή. Ωστόσο ο Κύριος δεν αφαιρεί σε τίποτε, την αμοιβή απο τους γογγύζοντες που μπορεί να είναι και Άγγελοι..... Ίσως όμως το παράδειγμά αυτό να δείχνει πως με βάσει την ανθρώπινη δικαιοσύνη, λιγότεροι κτιστοί θα έβλεπαν Παράδεισο, ενώ εκείνος κρίνει δίκαια και αμερόληπτα ή μαλλον έτι περισσότερο: χατιρικά...
Για τον Θεό αν εφαρμόζονταν απόλυτα κριτήρια Νόμου, δεν υπάρχει δίκαιος, δεν υπάρχει άξιος. Γενικά εμείς οι άνθρωποι ανήκουμε στο "ουδείς άξιος".
Για τον απόλυτο Νόμο, όποιος έχει παραβεί έναν νόμο καθίσταται ένοχος όλου του Νόμου, αφού τί λίγο, τί πολύ, παράνομος λέγεται. Σκεφτείτε έναν καταδικασμένο για το πιό απλό πράγμα. Πλέον έχει καταδικασθεί, το μητρώο του έχει κηλιδωθεί. Οι Άγγελοι για μια πτώση εξέπεσαν και όχι για κατα συρροή αμαρτίες.
Άρα με απόλυτα κριτήρια Νόμου και όχι Χάριτος δίκαιος δεν υπάρχει. Στο φινάλε, Εκείνος καλεί στην Πίστη, για πιά αξία έχουμε τα μούτρα να του μιλήσουμε;
Κατα δεύτερο λόγο ο Θεός πάντας ημάς θέλει σωθήναι. Άρα δεν θέλει περισσότερο τον αμαρτωλό απο τον κατα τα φαινόμενα δίκαιο και το αντίστροφο.
Στην Γραφή τονίζονται συγκεκριμένα παραδείγματα αμαρτωλών σε σχέση με δικαίους κατα το Νόμο που παρότι δίκαιοι δεν κλήθηκαν στην Πίστη και έγιναν πολέμιοί Του. Ωστόσο αυτό δεν υποδηλώνει διάκριση. Στην πράξη αυτό που αποτελεί καρπό της σωτηρίας δεν είναι η αγαθοεργία που μπορεί να είναι φαινομενική αλλά η πίστη.
Εξάλλου ανάλογα με την περίπτωση είναι και ο πειρασμός. Και εν προκειμένω Ελένη, άλλο πειρασμό έχει αυτός που είναι απο μικρός στην Εκκλησία και άλλο ο απο μεταστροφή και σε ποιά ηλικία.
Ωστόσο πρακτικά είναι ο ίδιος αφού σχετίζεται με τον βαθμό αντοχής μας.
Προσωπικά όσες φορές πήγα για εξομολόγηση "πιο καθαρός", αισθάνθηκα άμεσα την αίσθηση του πειρασμού της αλαζονείας: "άντεξα -πέτυχα - είμαι σωστός".
Στην περικοπή πάλι που γίνεται έδω αναφορά, έχουμε να κάνουμε με αναφορά και μάλιστα με μια κλασσική αναφορά παραβολική, αυτή της καταστάσεως στην Βασιλεία των Ουρανών. Και ως παραβολές τα γεγονότα αυτά εκφράζουν περίπου καταστάσεις που συμβαίνουν στον Ουρανό. Έχουν μια παιδαγωγική πρακτική με σημαντικό βαθμό αλληγορικού χαρακτήρα. Τέτοια ώστε να προκληθεί κίνητρο και οι πραγματικά ενδιαφερόμενοι να ζητήσουν να αξιωθούν της ερμηνείας.
Είτε πολύ δίκαιος ο σεσωσμένος είτε ελάχιστα, χαρισματικά κερδίζουν και αξιώνονται την Βασιλεία και λαμβάνουν αμφότεροι το ίδιο νόμισμα, την ίδια ανταμοιβή, τον Παράδεισο. Και μην βιαστεί κανείς να μιλήσει για "πολλές μονές" και διαφορές δόξας. Ο Παράδεισος και η Σωτηρία είναι απόλυτο μέγεθος και ως απόλυτο δεν κατατμάται.
Και σε αυτήν την περικοπή και σε αυτή των εργατών του αμπελώνος αν θυμάμαι καλά γίνεται λόγος για γογγυσμό δικαίων. Και δικαίων απόλυτα, με την έννοια ότι είναι σεσωσμένοι και όχι καλοί άνθρωποι εν ζωή. Ωστόσο ο Κύριος δεν αφαιρεί σε τίποτε, την αμοιβή απο τους γογγύζοντες που μπορεί να είναι και Άγγελοι..... Ίσως όμως το παράδειγμά αυτό να δείχνει πως με βάσει την ανθρώπινη δικαιοσύνη, λιγότεροι κτιστοί θα έβλεπαν Παράδεισο, ενώ εκείνος κρίνει δίκαια και αμερόληπτα ή μαλλον έτι περισσότερο: χατιρικά...