Η Χάρις του Θεού

θεματική ενότητα με Πνευματικά Quiz

Συντονιστής: Συντονιστές

Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από dionysisgr »

Θα πρεπει να αναρωτηθουμε αγαπητοι,
λιγο πιο ειδικα, σε τι συνισταται η Χαρις του Θεου,
και πως αυτη διανεμεται τροπον τινα, πολυμερως και ποικιλοτροπως,
σε καθε εναν ο οποιος την λαμβανει, οπως επαρκως εξηγησαμε παραπανω.

Καταρχην η Ακτιστος Χαρις δεν ειναι κατι μαγικο και απροσδιοριστο,
η οποια απλως κατερχεται στον ανθρωπο, μη μετεχοντος του ιδιου, στανικα και εξωτερικα,
και τον καθιστα κατι αλλο απο αυτο που ηταν μεχρι να την αξιωθει. Αυτο ειναι πλανη.

Υπαρχει μια μεγαλη παρανοηση, και παρεξηγηση, που προερχεται απο αγνοια,
και ελλειψη ορθης θεολογικης θεωρησης των θειων δωρεων.

Τι ειναι Χαρις; Τι ποιει, που στοχευει, ποιο σκοπο εκπληρωνει;

Tι ειδους Χαρη ειχε ο π.Παϊσιος, και τι ο Αγιος Ιωαννης ο Δαμασκηνος, η ο π.Πορφυριος και ο Αγιος Μαξιμος ο Ομολογητης,
η ο γ.Ιωσηφ ο Ησυχαστης και Σπηλαιωτης, και ο Αγιος Γρηγοριος ο Παλαμας;

Πολλες και ποικιλες, ακαταληπτες και ατελειωτες οι διαμορφωσεις, αναλογα με το προσωπο, και πως αυτο εξυπηρετει τον σκοπο του Θεου προς την ολοκληρωσιν και οικοδομη του, αλλα και προς την διακονια για την οποια το εχει προορισει ο Θεος.

Ολοι εχουν Χαρι, οσοι ευρισκοντο μεσα στην Εκκλησια. Αυτο ειναι δεδομενο.

Δεν μπαινεις στην Εκκλησια, και μενεις εκτος Χαριτος, και καποια στιγμη στο μελλον,
θα σου ερθει ενας κουβας στο κεφαλι, με τη μορφη της Χαριτος, ως τρεχουμενο νερο και θα σε λουσει..

Η Χαρις ειναι ΕΚΕΙ. Ειναι οπως η βρυση που περιμενει απλα να την ανοιξουμε για να αρχισει να τρεχει το νερο της ζωης.

Εαν δεν κουνησουμε τα ποδαρακια και τα χερακια μας, θα πεθανουμε απο την διψα.

Ετσι γινεται και με την Θεια Χαρι.
Κουναμε χερακια και ποδαρακια, δηλαδη αγωνιζομαστε κατα Θεον,
και οπως εχουμε παραλαβει απο το Ευαγγελιον και τους Πατερες μας,
ως ασφαλην και βεβαιαν οδον, και η Χαρις θα μας επισκεφθει.

Στην πραγματικοτητα, ηδη, απλως και το να ξεκινησει καποιος να αγωνιζεται,
ειναι επενεργεια και αποτελεσμα της δωρεαν Χαριτος, του Θεου, ως κληση προς το πλασμα Του,
για αγωνα και υιοθεσια και σωτηρια.

Χωρις Χαριν, ουτε το σταυρο μας δεν μπορουμε να κανουμε, και ας φαινεται παραδοξο.

Στην συνεχεια λοιπον, δια μεσου, ποικιλων πειρασμων, θλιψεων, υπομονης και επιμονης, εμπειριων,
νοερων μαχων, με νικες και ηττες, ερχεται η αποκτηση της εμπειρικης βιωματικης γνωσεως του Θεου,
και παραλληλα μεσω της ενσυνειδητου και ταπεινης ασκησεως των αρετων,
ο ανθρωπος, ανερχεται σταδιακα στο αρχαιον προτυπο καλλος,
κατα το Θεανδρικο Προτυπο, δηλαδη τον Χριστον, και Χριστοποιειται, και θεραπευεται και ολοκληρωνεται.

Ετσι θεωρει πλεον ορθως και πραγματικως, και απλανως τους λογους των οντων και τον Λογο του Θεου,
για τον οποιο υπαρχει ζει και αναπνεει.

Ξερει απο που ερχεται, που πορευεται και πως αυτο θα γινει πραξη. Η Χαρις τον καθοδηγει και τον διδασκει.

Ετσι λοιπον η Χαρις δεν ειναι κατι απροσδιοριστο, αλλα ξεκαθαρα προσωπικο, ενυποστατο και οντολογικο, ως τελειποιητικη ενεργεια και ζωντανος διαλογος μεταξυ Θεου και θεουμενου εν δυναμει ανθρωπου και δη Χριστιανου φυσικα και Ορθοδοξου εννοειται.

Ομως το πως η Χαρις οδηγει, με ποιον τροπο, και ποια κριτηρια, και ποια απτα αποτελεσματα, ειναι κατι ακαταληπτο για τον πεπερασμενο νου μας.

Σε αλλον δινει χαρισματα πρακτικα, απτα, ωφελιμα στην καθημερινοτητα, ιαματικο, προορατικο, διακριτικο, ποιμαντικο, κ.α.
σε αλλον δινει το θεωρητικο, το θεολογικο, το πνευματικο και συγγραφικο, το να υπερασπιζεται την Πιστη και την Αληθεια,
την φωτιση, να διαλεγεται και να υπερισχυει των εκ των εσω καπηλευοντων την Πιστη, η των εξωτερικων εχθρων της.

Σε αλλους δινει το χαρισμα της αποταγης και της αδυσωπητης παλης με τα αντιθετα πνευματα.
Σε αλλους την διακονια των φτωχων και την παραμυθια, παρηγορια των ασθενων.

Πολλοι οι δρομοι, οι οδοι, οι τροποι, ενα το αποτελεσμα. Η σωτηρια εν Χριστω και η θεωση του ανθρωπου, και μεσω αυτου και των πλησιων του, αφου σχεδον παντα η Χαρις ειναι και διαμοιραζομενη, απο τον ληψαντα αυτην, ως ωφελεια για τον αδελφο.

Οπως λεει παλι ο Αγιος Σεραφειμ του Σαρωφ, ο εξαιρετος αυτος και ανυπερβλητος οικονομος της Χαριτος:
αποκτησε αδερφε την Χαρι - Αγιο Πνευμα (το ιδιο ειναι ως ενεργεια, μεσω του Αγιου Πνευματος την λαμβανουμε ), και χιλιαδες ψυχες θα σωθουν διπλα σου.

Αυτη η φραση εξηγει επακριβως, το τι πετυχαινει ο πανσοφος Θεος, με το να εκχυσει αφθονη την Χαρι Του,
σε ενα καταλληλο σκευος εκλογης,
εναν ανθρωπο δηλαδη απολυτα δεκτικο και ελευθερα και αγωνιστικα, και αποφασιστικα,
χωρις ορια και επιφυλαξεις,
ωστε να συμπαρασυρει τροπον τινα, παλι προς τον Εαυτο Του,
πληθος επηρεαζομενων ανθρωπων απο τον πλουτο των χαρισματων του ανθρωπινου σκευους της εκλογης Του.

Καθενας ομως, και αυτη ειναι η κλειδα της υποθεσης, εχει Χαρι, εχει χαρισματα, μεσα στην Εκκλησια.

Δεν υπαρχει αμετοχος χαρισματων, αυτο ειναι βλασφημια κατα του Θεου. Αυτο που οφειλει ειναι με προσευχη και ταπεινωση να εκζητησει απο τον Θεον, να του υποδειχθουν, να φωτισθουν, να ενεργοποιηθουν τα χαρισματα του, και να τα θεσει οχι προς δοξαν του εαυτου του, και ως ατομικιστικα συγκριτικα πλεονεκτηματα, ως μη οφειλε,
αλλα ως διακονια αλληλοσυμπληρωσεως και αλληλοβοηθειας, προς τον κοινον σκοπον της σωτηριας των αδελφων εν Χριστω.

Διοτι χαρισμα που θαβεται, η υπεραιρεται, η σπαταλαται ασκοπως, θα ζητηθει ως λογος, εν ημερα Κρισεως.

Πολλα γνωριζεις και αξιωθηκες, πολλα και θα δαρεις, κατα την Γραφη.

Ετσι ειναι προσωπικη ευθυνη,
η καλλιεργεια, και η οικονομια των χαρισματων, ενος εκαστου, προς το κοινο συμφερον της Εκκλησιας.

Και εκει πρεπει να επικεντρωσουμε, αντι να μενουμε μονο να θαυμαζουμε τα χαρισματα των αλλων,
υπαρκτα η ανυπαρκτα, υπερβολικα η ελαχιστα, υψηλα η ταπεινα.

Οπως ειπαμε και παραπανω η βρυση περιμενει, ειναι στο χερι μας να την ανοιξουμε,
και να μην πινουμε συνεχεια ξενο νερο και εμφιαλωμενο.

Υπαρχει φυσικο τρεχουμενο νερο για ολους, και δεν ειναι αλλο,
απο το υδωρ το αλλομενο εις ζωην αιωνιον,
ο Χριστος, η Χωρα των Ζωντων, η Χαρις Αυτοπροσωπως και Ενυποστατως,
τοτε, τωρα και παντοτε, ο Αυτος εις τους αιωνες.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Άβαταρ μέλους
stathis73
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6455
Εγγραφή: Δευ Απρ 19, 2010 8:44 am
Τοποθεσία: Ευστάθιος-Λευκός Πύργος της Μακεδονίας.

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από stathis73 »

Δεν θυμαμαι που το διαβασα και ποιος το ειπε αλλα ειναι πολυ ωραιο " Η Θεια Χαρις ειναι σαν το αεροπλανο, εαν εμεις δεν ετοιμασουμε διαδρομο προσγειωσης πως θα ερθει σε εμας; "
Τις θεός Μέγας ως ο Θεός ημών.
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από dionysisgr »

Dimitris39 έγραψε:Ρε Διονυση ενοειτε οτι και οι Μοναχοι ειναι μεσα σοτυς Ιερεις δηλαδη κληρικοι
λαθος το εθεσε ο αδελφος μας :mrgreen:
αν εισουνα εδω τωρα θα σε εδερνα ειληκρινα :mrgreen: :mrgreen:

ο Σαββας μπορει να ειναι αγραμματος σαν εμενα και να μην μπορει να εκφραστει ελευθερα
Αδελφε ξυλοκοπε, να με συγχωρεις, αλλα κανεις λαθος.

Ολοι οι Μοναχοι δεν ειναι Κληρικοι.

Κληρικοι ειναι οι Ιερομοναχοι.
Ενα μικρο ποσοστο δηλαδη, Ιερωμενων Μοναχων,
που ελαβαν την Ιερωσυνη, για να διακονουν τις Λειτουργικες αναγκες των Μονων.

Οι υπολοιποι Μοναχοι ανηκουν στην κατωτερα ταξη ιεραρχικα μεσα στην Εκκλησια, την ιδια με των Λαϊκων.

Αυτο βεβαια ουδολως ειναι υποτιμητικο, αλλα ειναι θεμα ιεραρχιας μεσα στο Εκκλησιαστικο σωμα.

Επιγραμματικα και πολυ απλα, ειναι καπως ετσι..

1. Αρχιερεις
2. Κληρικοι-Ιερομοναχοι
3. Μοναχοι-Λαϊκοι
4. Κατηχουμενοι - προς βαπτισμα.

Αυτα προς χαριν της αληθειας και της ορθοτητος.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Άβαταρ μέλους
stathis73
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6455
Εγγραφή: Δευ Απρ 19, 2010 8:44 am
Τοποθεσία: Ευστάθιος-Λευκός Πύργος της Μακεδονίας.

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από stathis73 »

Αδελφε ξυλοκοπε, να με συγχωρεις, αλλα κανεις λαθος.

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:
Το ξυλοκοπε ειναι μεταφορικο ή κυριολεκτικο αδελφε Διονυση;
Τις θεός Μέγας ως ο Θεός ημών.
Άβαταρ μέλους
panosgreece
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2941
Εγγραφή: Πέμ Αύγ 07, 2008 5:00 am

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από panosgreece »

Savas έγραψε:(quiz) Σε ποιον απο τους παρακάτω ο Θεός δίνει τη χάρη του ?

1) Σε έναν λαικό ,
2) Σε εναν ιερέα ,
3) Σε εναν μητροπολίτη,
4) Σε εναν Πατριάρχη ?
θα δωθει σε αυτον που θα πιστεψει οτι δεν θα την λαβει ποτε ...
«Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών»
Άβαταρ μέλους
filotas
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4117
Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
Επικοινωνία:

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από filotas »

dionysisgr έγραψε:Θα πρεπει να αναρωτηθουμε αγαπητοι,
λιγο πιο ειδικα, σε τι συνισταται η Χαρις του Θεου,
και πως αυτη διανεμεται τροπον τινα, πολυμερως και ποικιλοτροπως,
σε καθε εναν ο οποιος την λαμβανει, οπως επαρκως εξηγησαμε παραπανω.

Καταρχην η Ακτιστος Χαρις δεν ειναι κατι μαγικο και απροσδιοριστο,
η οποια απλως κατερχεται στον ανθρωπο, μη μετεχοντος του ιδιου, στανικα και εξωτερικα,
και τον καθιστα κατι αλλο απο αυτο που ηταν μεχρι να την αξιωθει. Αυτο ειναι πλανη.

Υπαρχει μια μεγαλη παρανοηση, και παρεξηγηση, που προερχεται απο αγνοια,
και ελλειψη ορθης θεολογικης θεωρησης των θειων δωρεων.

Τι ειναι Χαρις; Τι ποιει, που στοχευει, ποιο σκοπο εκπληρωνει;

Tι ειδους Χαρη ειχε ο π.Παϊσιος, και τι ο Αγιος Ιωαννης ο Δαμασκηνος, η ο π.Πορφυριος και ο Αγιος Μαξιμος ο Ομολογητης,
η ο γ.Ιωσηφ ο Ησυχαστης και Σπηλαιωτης, και ο Αγιος Γρηγοριος ο Παλαμας;

Πολλες και ποικιλες, ακαταληπτες και ατελειωτες οι διαμορφωσεις, αναλογα με το προσωπο, και πως αυτο εξυπηρετει τον σκοπο του Θεου προς την ολοκληρωσιν και οικοδομη του, αλλα και προς την διακονια για την οποια το εχει προορισει ο Θεος.

Ολοι εχουν Χαρι, οσοι ευρισκοντο μεσα στην Εκκλησια. Αυτο ειναι δεδομενο.

Δεν μπαινεις στην Εκκλησια, και μενεις εκτος Χαριτος, και καποια στιγμη στο μελλον,
θα σου ερθει ενας κουβας στο κεφαλι, με τη μορφη της Χαριτος, ως τρεχουμενο νερο και θα σε λουσει..

Η Χαρις ειναι ΕΚΕΙ. Ειναι οπως η βρυση που περιμενει απλα να την ανοιξουμε για να αρχισει να τρεχει το νερο της ζωης.

Εαν δεν κουνησουμε τα ποδαρακια και τα χερακια μας, θα πεθανουμε απο την διψα.

Ετσι γινεται και με την Θεια Χαρι.
Κουναμε χερακια και ποδαρακια, δηλαδη αγωνιζομαστε κατα Θεον,
και οπως εχουμε παραλαβει απο το Ευαγγελιον και τους Πατερες μας,
ως ασφαλην και βεβαιαν οδον, και η Χαρις θα μας επισκεφθει.

Στην πραγματικοτητα, ηδη, απλως και το να ξεκινησει καποιος να αγωνιζεται,
ειναι επενεργεια και αποτελεσμα της δωρεαν Χαριτος, του Θεου, ως κληση προς το πλασμα Του,
για αγωνα και υιοθεσια και σωτηρια.

Χωρις Χαριν, ουτε το σταυρο μας δεν μπορουμε να κανουμε, και ας φαινεται παραδοξο.

Στην συνεχεια λοιπον, δια μεσου, ποικιλων πειρασμων, θλιψεων, υπομονης και επιμονης, εμπειριων,
νοερων μαχων, με νικες και ηττες, ερχεται η αποκτηση της εμπειρικης βιωματικης γνωσεως του Θεου,
και παραλληλα μεσω της ενσυνειδητου και ταπεινης ασκησεως των αρετων,
ο ανθρωπος, ανερχεται σταδιακα στο αρχαιον προτυπο καλλος,
κατα το Θεανδρικο Προτυπο, δηλαδη τον Χριστον, και Χριστοποιειται, και θεραπευεται και ολοκληρωνεται.

Ετσι θεωρει πλεον ορθως και πραγματικως, και απλανως τους λογους των οντων και τον Λογο του Θεου,
για τον οποιο υπαρχει ζει και αναπνεει.

Ξερει απο που ερχεται, που πορευεται και πως αυτο θα γινει πραξη. Η Χαρις τον καθοδηγει και τον διδασκει.

Ετσι λοιπον η Χαρις δεν ειναι κατι απροσδιοριστο, αλλα ξεκαθαρα προσωπικο, ενυποστατο και οντολογικο, ως τελειποιητικη ενεργεια και ζωντανος διαλογος μεταξυ Θεου και θεουμενου εν δυναμει ανθρωπου και δη Χριστιανου φυσικα και Ορθοδοξου εννοειται.

Ομως το πως η Χαρις οδηγει, με ποιον τροπο, και ποια κριτηρια, και ποια απτα αποτελεσματα, ειναι κατι ακαταληπτο για τον πεπερασμενο νου μας.

Σε αλλον δινει χαρισματα πρακτικα, απτα, ωφελιμα στην καθημερινοτητα, ιαματικο, προορατικο, διακριτικο, ποιμαντικο, κ.α.
σε αλλον δινει το θεωρητικο, το θεολογικο, το πνευματικο και συγγραφικο, το να υπερασπιζεται την Πιστη και την Αληθεια,
την φωτιση, να διαλεγεται και να υπερισχυει των εκ των εσω καπηλευοντων την Πιστη, η των εξωτερικων εχθρων της.

Σε αλλους δινει το χαρισμα της αποταγης και της αδυσωπητης παλης με τα αντιθετα πνευματα.
Σε αλλους την διακονια των φτωχων και την παραμυθια, παρηγορια των ασθενων.

Πολλοι οι δρομοι, οι οδοι, οι τροποι, ενα το αποτελεσμα. Η σωτηρια εν Χριστω και η θεωση του ανθρωπου, και μεσω αυτου και των πλησιων του, αφου σχεδον παντα η Χαρις ειναι και διαμοιραζομενη, απο τον ληψαντα αυτην, ως ωφελεια για τον αδελφο.

Οπως λεει παλι ο Αγιος Σεραφειμ του Σαρωφ, ο εξαιρετος αυτος και ανυπερβλητος οικονομος της Χαριτος:
αποκτησε αδερφε την Χαρι - Αγιο Πνευμα (το ιδιο ειναι ως ενεργεια, μεσω του Αγιου Πνευματος την λαμβανουμε ), και χιλιαδες ψυχες θα σωθουν διπλα σου.

Αυτη η φραση εξηγει επακριβως, το τι πετυχαινει ο πανσοφος Θεος, με το να εκχυσει αφθονη την Χαρι Του,
σε ενα καταλληλο σκευος εκλογης,
εναν ανθρωπο δηλαδη απολυτα δεκτικο και ελευθερα και αγωνιστικα, και αποφασιστικα,
χωρις ορια και επιφυλαξεις,
ωστε να συμπαρασυρει τροπον τινα, παλι προς τον Εαυτο Του,
πληθος επηρεαζομενων ανθρωπων απο τον πλουτο των χαρισματων του ανθρωπινου σκευους της εκλογης Του.

Καθενας ομως, και αυτη ειναι η κλειδα της υποθεσης, εχει Χαρι, εχει χαρισματα, μεσα στην Εκκλησια.

Δεν υπαρχει αμετοχος χαρισματων, αυτο ειναι βλασφημια κατα του Θεου. Αυτο που οφειλει ειναι με προσευχη και ταπεινωση να εκζητησει απο τον Θεον, να του υποδειχθουν, να φωτισθουν, να ενεργοποιηθουν τα χαρισματα του, και να τα θεσει οχι προς δοξαν του εαυτου του, και ως ατομικιστικα συγκριτικα πλεονεκτηματα, ως μη οφειλε,
αλλα ως διακονια αλληλοσυμπληρωσεως και αλληλοβοηθειας, προς τον κοινον σκοπον της σωτηριας των αδελφων εν Χριστω.

Διοτι χαρισμα που θαβεται, η υπεραιρεται, η σπαταλαται ασκοπως, θα ζητηθει ως λογος, εν ημερα Κρισεως.

Πολλα γνωριζεις και αξιωθηκες, πολλα και θα δαρεις, κατα την Γραφη.

Ετσι ειναι προσωπικη ευθυνη,
η καλλιεργεια, και η οικονομια των χαρισματων, ενος εκαστου, προς το κοινο συμφερον της Εκκλησιας.

Και εκει πρεπει να επικεντρωσουμε, αντι να μενουμε μονο να θαυμαζουμε τα χαρισματα των αλλων,
υπαρκτα η ανυπαρκτα, υπερβολικα η ελαχιστα, υψηλα η ταπεινα.

Οπως ειπαμε και παραπανω η βρυση περιμενει, ειναι στο χερι μας να την ανοιξουμε,
και να μην πινουμε συνεχεια ξενο νερο και εμφιαλωμενο.

Υπαρχει φυσικο τρεχουμενο νερο για ολους, και δεν ειναι αλλο,
απο το υδωρ το αλλομενο εις ζωην αιωνιον,
ο Χριστος, η Χωρα των Ζωντων, η Χαρις Αυτοπροσωπως και Ενυποστατως,
τοτε, τωρα και παντοτε, ο Αυτος εις τους αιωνες.
Διονύση, εξαιρετική ανάλυση περί της Θείας Χάριτος. Με την άδειά σου θα την αντιγράψω για το αρχείο μου.
Άβαταρ μέλους
Μ.Δ.Κ.
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1312
Εγγραφή: Τετ Ιουν 16, 2010 8:55 am

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από Μ.Δ.Κ. »

Η λέξη χάρις για εμένα αδελφοί ήταν πάντα μια λέξη γεμάτη μυστήριο. Είναι οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος; Ποιές δωρεές; Αυτές που είναι εμφανείς και αναγνωρίσιμες ως δωρεές του Αγίου Πνεύματος;
Αυτή η ίδια η ζωή, είναι και αυτή δωρεά του Θεού και του Αγίου Πνεύματος, τι υπάρχει και ΄΄μπορεί να υπάρχει΄΄ κεχωρισμένο και ανεξάρτητο του Υψίστου; Τι μπορεί να υπάρξη χωρίς την χάρη του Θεού;
Είναι τα τάλαντα; Μήπως και η λοιπή κτίση είναι κεχωρισμένη της χάρης του Θεού;Μη γένοιτο να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο.
Η λέξη αυτή περιέχει και την σημασία της ιδιαίτερης εύνοιας και της επιλογής Του Υψίστου; νομίζω έχει και αυτό το εννοιολογικό περιεχόμενο. Η χάρις Του Θεού είναι παντού σε ότι υπάρχει, πως μπορούμε να ορίσουμε τη λέξη εννοιολογικά;
Διονύση βοήθεια!!! ( και λοιποί αδελφοί )
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
Άβαταρ μέλους
Savas
Βασικός Αποστολέας
Βασικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 76
Εγγραφή: Δευ Αύγ 20, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Stafford

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από Savas »

Η απάντηση σου dionysis είναι υπερπλήρης θα ελεγα και ναι απορώ και εγώ πως ξέχασα τη μοναχική τάξη.. Το ερώτημα βέβαια είναι γενικό μεν , αλλά σίγουρα η Χάρη πάει σε όλους αναιξερέτως ανάλογα με τον πνευματικό αγώνα τους. Εάν και εφόσον καθαρίσθει ο άνθρωπος απο τα πάθη , ενεργώντας η νοερά ευχή στην καρδιά του , τότε είναι σημαδι της Χάριτος καθώς πλέον δεν προσεύχεται ο ίδιος ο άνθρωπος μόνος αλλα το Άγιον Πνεύμα είναι αυτό που πλέον τον καθοδηγεί και που πνέει σε αυτόν. Δεν είμαι όμως και ο πλέον κατάλληλος για να απαντήσω ..ισώς και να είπα ήδη πολλά..
theodore
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 202
Εγγραφή: Δευ Νοέμ 05, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από theodore »

Στον άνθρωπο που θα δώσει όλη την καρδιά του σε Εκείνον.Θα το καταλάβει σίγουρα γιατί θα είναι δύσκολο αντέξει τόση χαρά κι ευτυχία και τόσο φως στην ύπαρξη του.
Άβαταρ μέλους
Savas
Βασικός Αποστολέας
Βασικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 76
Εγγραφή: Δευ Αύγ 20, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Stafford

Re: Η Χάρις του Θεού

Δημοσίευση από Savas »

Να και κάτι που μόλις βρήκα στο ιντερνετ απο τον μακαριστό γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη
Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

ΛΟΓΟΙ ΔΙΔΑΧΗΣ

Θεία Χάρις



Η θεία χάρις μία είναι, αλλά κατά το μέτρον του καθενός εμφανίζεται, εργάζεται, οράται, ναι, οράται! Αχ, και πόσον σκιρτάει μέσα σου όταν βλέπεις, όταν αισθάνεσαι αυτήν την θεία χάρη! «Εγώ είπα, θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμ. 81,6)

Ω! χάρις, χάρις! Έλα και σε μας, έλα γρήγορα, έλα. Πόσον αλλάζει ο άνθρωπος, πώς μεταβάλλεται, πώς γίνεται ο ταλαίπωρος άνθρωπος όταν τον επισκιάσει η θεία χάρις! Αυτή η θεία χάρις έκανε τους μάρτυρας όχι μόνον να μην αισθάνονται τους πόνους του μαρτυρίου των, αλλά και να χαίρονται που μαρτυρούν διά τον Χριστόν. «Ένεκα Σου θανατούμεθα όλην την ημέραν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής» (Ψαλμ. 43, 23). Άλλο να αισθάνεσαι και άλλο να διαβάζεις ή να ομιλείς περί θείας χάριτος.

Αυτή η θεία χάρις έκανε τον Μοτοβίλωφ, τον μαθητή του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, να μη μπορεί να δει το πρόσωπο του Αγίου από την υπερβολική λάμψη αυτού. Να αναφέρω και άλλο; Διατί οι υιοί Ισραήλ δεν ηδύναντο να ατενίσουν, να ίδουν το πρόσωπον του προφήτου Μωϋσέως, όταν κατέβηκε από το όρος Σινά κρατώντας τας δύο θεοχαράκτους πλάκας του γραπτού Νόμου, και ηναγκάσθη ο Προφήτης να το σκεπάσει;

Υπάρχουν πολλά που ο άνθρωπος τα συναντά εις τον βίο του, να πούμε. Πολλές φορές απορούσα, πώς οι άγιοι Πατέρες, όταν προσηύχοντο, σήκωναν τα χέρια ψηλά; Δεν μπορούσα να καταλάβω. Όταν ήρθε η σειρά, τότες το κατάλαβα.

Δεν μπορείς, πάτερ, να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, όταν έρχεται αυτή η χάρις, να πούμε, δεν μπορείς. Αλλά ποτές, όμως, στη ζωή μου δεν σήκωσα κι εγώ τα χέρια ψηλά στον ουρανό. Ψυχικώς τα σήκωσα πολλές φορές. Ως υιός προς Πατέρα.

Δεν μπορείς να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Όταν υπερεκχυλίσει η χάρις, τότες κι εσύ τα χάνεις. Όταν συσταλεί η χάρις, τότε σε πιάνει ρίγος. Πού προχώρησα! Πού προχώρησα!



Άλλη φορά μάζευα μύγδαλα στην περιοχή μας, να πούμε, και πέρασε ένα αεροπλάνο, επειδή το μέρος μας είναι μεταξύ δύο, ένα βουνό εδώ κι άλλο εκεί, κι είμαστε στη χαράδρα· και το έφερνε σαν μελωδία, να πούμε, σαν χορωδία. Ο βόμβος του αεροπλάνου, τό 'φερνε σαν μελωδία, σαν μουσική, να πούμε. Έφυγε η ψυχή μου αμέσως, απότομα, έφυγε η ψυχή μου προς υπάντησιν του Νυμφίου, όπως λέει, νομίζω, στον Απόστολο: «Ημείς δε αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου, και ούτω πάντοτε μετά του Κυρίου εσόμεθα» (Α' Θεσ. 4,17). Έτσι τότες από την πείρα καταλαμβάνεις τι εννοεί ο Απόστολος. Όταν δεν το περάσεις, το καταλαμβάνεις εν μέρει, πλήρως δεν το καταλαμβάνεις. Το καταλαμβάνεις όταν τον περνάς αυτόν τον δρόμο, να πούμε. Και λέω, να, γι' αυτό λέει ο Απόστολος: «Ημείς δε αρπαγησόμεθα».

Κάτι τέτοια δεν τα προκαλείς εσύ, μονάχα τους έρχονται. Αλλιώς είναι να τα σχεδιάζεις, να τα μελετάς, να τα γράφεις, και αλλιώς είναι μονάχα τους να έρχονται, να πούμε.

Έκανα μετάνοιες. Έρχεται ο λογισμός: «Εκεί που κάνεις μετάνοιες, εκεί είναι τα ποδάρια του Χριστού». Πέφτω και φιλώ το έδαφος εκεί που πάτησε ο Χριστός, το φιλώ και το ασπάζομαι το έδαφος όπου πάτησε ο Χριστός. Μα, μονάχα τους έρχονται, δεν τα προκαλείς εσύ, μονάχα τους έρχονται. Αυτή είναι η χάρις , αδελφέ μου.



Δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Γι' αυτό λέω. Όπως ένα μυρμήγκι, όταν βρίσκει μια τροφή εκεί, και πηγαίνει, ειδοποιεί όλο το κοπάδι, ας το πούμε, κι έρχονται πολλά μυρμήγκια να φάνε αυτήν την τροφή. Όπως κι ο άγιος Χρυσόστομος λέει: «Ο μόσχος πολύς, η τράπεζα γέμει, μηδείς εξέλθει πεινών» (στον πανηγυρικό λόγο της Αναστάσεως αυτό). Έτσι κι εγώ, δεν μπορώ να το συγκρατήσω. Δηλαδή, αυτό που βρήκα, έλα και συ, ελάτε να φάτε, εδώ έχει θησαυρό!

Όταν πλησιάζεις έναν άνθρωπο πνευματικό, παίρνεις. Παίρνεις.

Δηλαδή, η χάρις μεταδίδεται, και διά μέσου της προσευχής και εξ αποστάσεως μεταδίδεται η χάρις. Και, αν έχω καμιά καλή προσευχή, λέω, ο Γέροντας εύχεται για μένα εδώ κάτω, το λέω. Έτσι το αισθάνομαι κι εγώ.

Η χάρις έρχεται κατ' αυτόν τον τρόπο, να πούμε. Όταν εγώ, πάτερ, κοιμήθηκα, είδα μπροστά μου ένα εξαπτέρυγο -ή εξαπτέρυγο ήταν ή πολυόμματο, δεν γνωρίζω. Έτσι τούπ και το φίλησα. Όταν το είπα στον Γέροντα, λέει: «Όχι , παιδί μου, ότι ήτανε πολυόμματο, εξαπτέρυγο απάνω στον Ουρανό. Η Χάρις έρχεται κατ' αυτόν τον τρόπο».



Χθες, προχθές διαβάσαμε τον Εσπερινό της Μεταμορφώσεως. Εκεί που λέει ο Θεός στον προφήτη Ηλία ότι, μετά που έφυγε και περπάτησε σαράντα μέρες, το πρώτο λέει: «Φωτιά, συντρίβων όρη και βουνά, και ουκ ην εκεί Θεός εν τω συσσεισμώ», κι έπειτα «πυρ, και ουκ ην ο Θεός εν τω πυρί», και «αύρα λεπτή, εκεί ην ο Θεός» (Γ' Βασ. 19, 11-12). Στην αύρα τη λεπτή, η οποία μόνο τη νύχτα μπορεί ο άνθρωπος, εάν θέλει ο Θεός να τον χαριτώσει. Την ημέρα δύσκολα απολαμβάνει αυτό ο άνθρωπος. Διότι την ημέρα έχει πολλούς λογισμούς μέσα, Τη νύχτα το απολαμβάνει.

Όταν έρθει η χάρις ξεχνάς και τις θλίψεις και τα βάσανα, χαλάλι να γίνουν όλα. Όταν έρθει η λύπη, ξεχνάς τη χάρη και λες, αμάν, ο Θεός μ' εγκατέλειψε, ούτε να προσευχηθώ τίποτε, πάει, ο Θεός μ' εγκατέλειψε, , τρόπον τινά, μ' έχει για την κόλαση. Όταν γυρίσεις απ' την άλλη πλευρά, ξεχνάς τα πρώτα· γυρίζεις στα πρώτα, ξεχνάς τα δεύτερα. Έτσι είναι. Ε, αυτό, γυμνάζεται ο άνθρωπος στην ταπείνωση. «Ουχί εγώ, αλλά η χάρις η συν εμοί», όπως έλεγε και ο Απόστολος (Κορ. 15, 10). Γυμνάζεται ο άνθρωπος στην ταπείνωση.

Πολλές φορές πήγα μέσα στην εκκλησία, στο Ιερό, εδώ είναι ο Θεός. Σε πληροφορεί, να πούμε. Πολλές φορές που λειτουργούσε ο Γέροντας, εγώ δεν λειτουργούσα: ε, ή αυτός ή εγώ. Όλη η εκκλησία ήταν βουτηγμένη σε γλυγύτητα, στο μέλι, να πούμε. Ο Γέροντας λειτουργούσε κι εγώ αισθανόμουνα τη χάρη.

Όταν είχα το έκζεμα στη δράση του, να πούμε, δεν μπορούσα να καθίσω όπως κάθομαι τώρα, ξαπλωμένος όπως κοιμάται κανένας. Αν ήταν χειμώνας, είχα το πάπλωμα από πάνω κι έκανα ακολουθία. Να καθίσω έτσι δεν μπορούσα, όρθιος δεν μπορούσα να καθίσω. Έτσι και αυτό έδωσε και μία νύξη, άφησα τη Λειτουργία, δεν μπορώ, πονάω, πονάω πολύ.

Ξαπλωμένος λοιπόν όπως ήμουνα και σκεπασμένος με το πάπλωμα, μου έρχεται μια χαρά μέσα μου, πολλή χαρά, ποτέ στη ζωή μου δηλαδή, και σ' αυτή την χάρη, δεν έχω αισθανθεί τόση πολλή χαρά. Η χαρά μεγάλωσε, μεγάλωσε κι ένα φως μέσα μου κι ένα φως απ' έξω, γίνηκα κι εγώ ένα σαν φως όλο.

Παναγία μου, θα δω κάναν άγγελο τώρα, μήπως δω την Παναγία, καμιά θεοφάνεια θα δω τώρα, λέω, τόση χαρά.

Μετά, έτσι, λίγο-λίγο ταπεινώθηκε κι έσβησε. Ε, τέλειωσε αυτό και με πήρε ο ύπνος. Με πήρε ο ύπνος και βλέπω ότι θα γινόταν παρέλαση της βασιλικής οικογενείας. Καθόμουνα σ' ένα θεωρείο και βλέπω λοιπόν, περνούσαν τ' αυτοκίνητα ανοιχτά και κάθε πρίγκηπας είχε την οικογένειά του. Ε, λέω εγώ, φτωχόπαιδο, ερημίτης καλόγηρος, ν' αξιωθώ να δω αυτά τα πράγματα!

Και περνούσαν, πέρασαν τρεις-τέσσερις οικογένειες, έπειτα έγινε ένα φως υπό τον ουρανό και λέει: Έρχεται ο Βασιλεύς τώρα. Μ' αυτό ξύπνησα. Α, λέω, τον Βασιλέα δεν τον είδα! Τους πρίγκηπας τους είδα, αλλά οι πρίγκηπες μπροστά στον Βασιλέα δεν είναι τίποτες.



Ο γερο-Ιωσήφ μας έλεγε ότι, αν πάτε σ' ένα σπίτι και έχετε πνευματική κατάσταση, μπορείτε να προσανατολισθείτε τι πνεύμα κυκλοφορεί στο σπίτι αυτό. Αν π.χ. υπάρχει πνεύμα αρπαγής ή ψεύδους ή χρημάτων κλπ. Αυτά που μας έλεγε εν μέρει τα καταλαβαίναμε. Τι εννοεί τώρα ο Γέροντας, να πας σ' ένα σπίτι και να καταλάβεις τι πνεύμα κυκλοφορεί; Όχι απίστευτο σου φαίνεται, αλλά και παράλογο ακόμη. Και όμως έτσι είναι.

Είχα πάει μία ημέρα να λειτουργήσω στον γερο-Ιωσήφ. Μόλις μπήκα εις το κελλί του, λέω αμέσως: «Γέροντα, τι συμβαίνει εδώ μέσα;» «Τι είναι;» μου λέει. «Κάτι σαν να μου επιβάλλει σιωπή, Γέροντα». Αμέσως στην ψυχή μου δημιουργήθηκε τέτοια αίσθησις· σαν να ειδοποιήθηκε, τρόπον τινά, ότι εδώ μέσα υπάρχει σιωπή.

«Να σου ειπώ», λέει ο γερο-Ιωσήφ. «Τώρα τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, το Σάββατο θα λειτουργήσουμε· θα κοινωνήσουμε· θα φάμε και θα ομιλήσουμε με τον π. Αρσένιο μέχρι την Κυριακή το βράδυ. Την Κυριακή βράδυ θα βάλουμε μετάνοια. Όλην την εβδομάδα κατόπιν δεν θα ομιλήσουμε. Μόνον με τα νοήματα συνεννοούμεθα. Θα έρθεις το Σάββατο εσύ, να κοινωνήσουμε, και τότε θα ομιλήσουμε κ.ο.κ.»

Τότε λοιπόν κατάλαβα, από την ιδική μου πείρα πλέον, εκείνα που μας έλεγε ο γερο-Ιωσήφ.



Πόσο, μα πόσο γλυκύς είναι ο Ιησούς! Όλος χαρά, όλος αγάπη, όλος ειρήνη, όλος γαλήνη, όλος αγαλλίαση, όλος σκιρτήματα. Μα πόσο γλυκύς είναι ο Ιησούς!

Η χάρις διατηρείται με την ταπείνωση και την ευχαριστία εις τον Θεό.

Η ταπείνωσις ότι «εγώ δεν είμαι άξιος κληθήναι υιός Σου, ποίησόν με ως ένα εκ των δούλων σου» (Λουκ. 15,19).

Είναι όντως λυπηρό, ότι τον μέγα θησαυρόν που πήραμε στο άγιο βάπτισμα, δηλαδή την υιοθεσίαν, και κατέχουμε αυτόν, κατά τον Απόστολον (Β' Κορ. 4,7), εν οστρακίνοις σκεύεσι, αγνοούμε. Και γι' αυτό εύκολα ραθυμούμε, εύκολα αδιαφορούμε, εύκολα καταφρονούμε, και μ' ένα λόγο εύκολα πίπτομεν.

Μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος έλαβε την χάρη και απέθανε με αυτήν.

Μακαριότερος είναι εκείνος, ο οποίος έζησε και την ηύξησε, την εμαγάλωσε και έπειτα εκοιμήθη.

Είδα ένα όνειρο ότι πήγα στο χωριό μου, εκεί που γεννήθηκα. Και δεν πήγα στο πατρικό μου σπίτι, αλλά πήγα στην εκκλησία. Μπήκα στην εκκλησία, προχώρησα και μπήκα στο Ιερό. Εκεί είδα την κολυμβήθρα, εκεί που βαπτίσθηκα, εκεί που ήρθε η χάρις. Γονάτισα, την αγκάλιασα, τη φίλησα, τη φίλησα, τη φίλησα με πολλά δάκρυα.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Quiz”