Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.

[Iosif]

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΛΕΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΗΝ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Γέροντας Εφραίμ τα λέγει πολύ καλά.
Κάποιοι όμως λεγόμενοι δήθεν «Θεολόγοι», έχουν εφεύρει δική τους ψευτοθεολογία, που εκφράζει απλά και μόνο τις δικές τους φαντασιώσεις.

Χρειάζεται ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

[Iosif]

ΑΛΗΘΙΝΗ Θεολογία και ψευτοθεολογία.

Είπε ο Άγιος Νείλος :
«Εάν είσαι ( πραγματικά ) Θεολόγος, προσεύχεσαι αληθινά. Εάν προσεύχεσαι αληθινά, είσαι ( πραγματικά ) Θεολόγος».

Παρόμοια λέγουν και όλοι οι άλλοι Άγιοι πατέρες της Εκκλησίας.

[silver]

==============================================
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων. =


8 ) Eπιστολή


Δια πολλών θλίψεων θα σωθώμεν, παιδί μου, διότι ποίος άγιος ηγίασε ή άνθρωπος εσώθη, χωρίς να περάση από το καμίνι των διαφόρων πικριών; Αν εδώ πικρανθώμεν, εκεί, εις το άλλον κόσμον, ο Χριστός μας, θα μας γλυκάνη με την τόσον όμορφον βασιλείαν Του.
Όταν σου έρχεται η θλίψις, να παρηγορήσαι ότι και πάλιν θα σου έλθη η χαρά και η γαλήνη. Συνεχώς ενθυμού τον θάνατον, αυτή η μνήμη θα σου δίδη πολύ κουράγιο εις τα λυπηρά του ματαίου τούτου βίου και θα γεμίζη η ψυχή σου παρηγορίαν. Τα βάσανα της ζωής μίαν ημέραν, παιδί μου, θα λήξουν, διότι ο κόσμος παρέρχεται, μόνον ό,τι πράξη κανείς δια την δόλια του ψυχήν, εκείνο αιώνια θα μείνη ή προς ύψος ή προς βάθος και απώλειαν.

============================================

[silver]

==============================================
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.


9 ) Επιστολή

Δεν γνωρίζεις, παιδί μου, ότι δωρεάν σώζει τον άνθρωπον ο Θεός; Βεβαίως οι κόποι δείχνουν την προαίρεσιν του ανθρώπου και όχι αυτοί καθ’ εαυτοί δύνανται να απαλλάξουν τον άνθρωπον εκ των παθών του, αλλά δια να μάθωμεν να ελπίζωμεν εις τον Θεόν και όχι εις τους κόπους μας, επιτρέπει ο Θεός μετά από κόπον να μην έχωμεν φυλαχθή από το κακόν. Συν τω κόπω να λέμε λοιπόν ότι, εάν δεν φυλάξη ο Θεός τον άνθρωπον, τα έργα του είναι άνεμος και φεύγουν κούφια.


============================================

[silver]

=============================================
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.


10 ) Επιστολή

Πως λοιπόν θα δικαιολογηθώμεν, όταν σκεφθώμεν ότι ο Χριστός μας, έπαθε τόσα φοβερά παθήματα, χωρίς να πράξη κανένα αμάρτημα, διότι ήτο Θεός; Σκέψου την φοβεράν συγκατάβασιν του απείρου Θεού, να γίνη άνθρωπος και να πάθη τόσα αισχύνης γέμοντα πάθη χάριν ημών των αμαρτωλών, των ενόχων και κατακρίτων! Να ραπισθή εις το πρόσωπον, να Τον μαστιγώσουν, να Τον υβρίσουν, να Τον σταυρώσουν, να αποθάνη με τον πιο κακόν θάνατον, «επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου» ( Γαλ. 3,13 ). Αυτός ως Θεός δι’ ημάς τους αμαρτωλούς έπαθε τόσα, τι έχομεν να απολογηθώμεν, εάν δεν υπομένωμεν ένα πειρασμόν δια την αγάπην Του, ή έστω και δια τας αμαρτίας μας;
Δια των θλίψεων σώζεται ο άνθρωπος, χωρίς θλίψεις κανείς δεν εσώθη. Ο δρόμος που πηγαίνει εις τον Θεόν είναι στενός και ακανθώδης και όποιος θέλει να τον περιπατήση, στενοχωρείται και ματώνει και ιδρώνει. Αυτόν ας περιπατήσωμεν, δια να πάμε εις την αιώνιον ζωήν.



=========================================

[silver]

============================================
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.



11 ) Επιστολή

Μη φοβού, μηδέ δειλιάτω η καρδία σου, ο Χριστός μας αοράτως σε βοηθεί κρυφία χειρί, σε δοκιμάζει δια να σου δώση την χάριν Του.
Όσον γεωργείται η γη της καρδίας και όσον πιο βαθειά ο γεωργός βάζει το αλέτρι, τόσον περισσότερον καρπόν θα δώση το χωράφι εις τον καιρόν του. Ούτω κάνει και ο μέγας γεωργός, ο Θεός, την ψυχήν μας. Μας αφήνει να έρχονται πειρασμοί και θλίψεις και πόνος και στενοχωρία, να εισέρχωνται βαθειά εις την καρδίαν και πολλάκις να ευρισκώμεθα εις αδιέξοδον, το πώς θα τα καταφέρωμεν με αυτόν ή εκείνον τον πειρασμόν, και πάσχει και οδυνάται ο άνθρωπος, αλλά εις τους αγαπώντας τον Θεόν, συνεργεί ο Θεός να γίνωνται εις αγαθήν έκβασιν.


============================================

[silver]

============================================
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.



12 ) Επιστολή

Εύχομαι εις τον Θεόν να μας δώση υπομονήν και ηθικόν σθένος, να περάσωμεν και αυτήν την δοκιμασίαν, που μας έδωκεν ο άγιος Θεός προς ωφέλειάν μας. Κάμνετε υπομονήν, ούτως επιτρέπει ο Θεός εις τα γνήσια παιδιά Του, πειρασμούς και θλίψεις, αυτός είναι ο δρόμος που τελειοποιείται η ψυχή, ο πόνος εξαγνίζει την ψυχήν, την κάνει ταπεινήν, πονετικήν, αγαθήν και ούτω καταστρώνεται το έδαφος δια την θείαν επίσκεψιν.
Μην αποκάμνετε εις τους πειρασμούς, διότι δια των πειρασμών προχωρούμεν εις την θείαν κατάκτησιν, οι πειρασμοί, μας γνωστοποιούν ότι είμεθα παιδιά του Θεού και μέλλομεν να κληρονομήσωμεν τον Θεόν.

==========================================

[silver]

============================================
ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.

13 ) Επιστολή

Τους κακούς λογισμούς, παιδί μου, να τους διώκης, διότι ο διάβολος ποτέ δεν θέλει το καλόν του ανθρώπου. Του παρουσιάζει διαφόρους δυσκολίας, δια να τον πείση πως δεν κάνει τίποτε εις τον μοναχισμόν. Και τούτο διότι τον καίει το μαύρο ράσο, που φανερώνει τον στρατιώτην του Χριστού. Ας έχωμεν πειρασμούς και θλίψεις, και ο Χριστός θλίψεις είχε και με φοβερούς πόνους παρέδωκε την τεθεωμένη ψυχήν Του επάνω εις τον Σταυρόν. Ο Χριστός μας, κρεμάμενος επάνω εις τον Σταυρόν, γυμνός, έρημος, εγκαταλελειμένος, υβριζόμενος από χιλιάδας κόσμου και τόσα άλλα τα υπέμεινε με χαράν δι’ ημάς τους αχαρίστους και ημείς, λοιπόν παιδί μου, να μην υποφέρωμεν ολίγην θλίψιν και πόνον; Ο Χριστός μας, θα μας δείξη εις την δευτέραν παρουσίαν Του τα παθήματα της σαρκός Του ως αποδείξεις της προς ημάς αγάπης, τότε και ημείς, παιδί μου, θα του δείξωμεν την πονεμένην και ματωμένην καρδίαν μας από θλίψεις δια την αγάπην Του. Όλοι οι άγιοι πολύ επόνεσαν, οι μάρτυρες τι και τι δεν υπέφεραν. Δια τούτο έχε υπομονήν και προσεύχου και ο Θεός δεν θα μας αφήση να πονέσωμεν περισσότερον των δυνάμεών μας.

============================================

[MHTSAKOS]

Έκανα αντιγραφή από λόγους του Πάτερ Εφραίμ και φαντάζομαι θα είναι και αυτοί αξιόλογοι με τις επιστολές.
Τους λόγους τους βρήκα στο:
www.pantokrator.info
Στις ομιλίες του Πατέρα Εφραίμ απο την Αριζόνα.
Είναι το νούμερο 033_PERI_XARAS_ANASTASEOS_KAI_TAPEINOFROSYNHS
(στην 4η σελίδα των ομιλιών του Πάτερ Εφραίμ)

Τυχών λάθη στην αντιγραφή να γίνουν καταννοητά.
Η αντιγραφή της ηχογράφησης άρχισε από το 28ο λεπτό.

Οι ταπινοί θα ειδούν τον Θεό στο άλλο κόσμο!
Κάθε υπερήφανος θα αποκλειστεί της βασιλείας των ουρανών!
Και στο λογοθέσιο που θα γίνει, θα ερωτηθεί εαν, ένιωθε τον εγωισμό, αν τον έβλεπε και μετά θα συνεχίσει η ερώτηση, εαν αγωνίστηκε καλώς, εάν ακολούθησε την γραμμή και την νουθεσία προς την ταπείνωση.
Παρότι την ώρα, κουβαλόμεθα απο επανάσταση, παρότι βλέπουμε το θηρίο μέσα μας.
Δεν θέλουμε να το πνίξουμε!
Πολλές φορές εθελοτυφλούμε.
Μόνοι μας, κάνουμε πως δεν βλέπουμε, κάνουμε τα στραβά μάτια.
Μα είναι εγωισμός!
Γιατί παιδί μου, δεν κάνεις τον αγώνα που χρειάζεται;
Τη ζωή, δεν την έχουμε στα χέρια, από στιγμή σε στιγμή, ενδεχομένος να την χάσουμε..................................................
..................Δεν έχουμε νιώσει το τι θα αισθανθεί η ψυχή, όταν θα αναβαίνει προς τον ουρανό.
Δεν έχουμε νιώσει τους λογισμούς εκείνους που θα' χουμε όταν θα περνούμε τα εναέρια Τελώνια................................
.................Τέλος δεν θα έχει εκείνη η ζωή, και σε περίπτωση αποτυχίας, πως θα ζήσει αιώνια στη κόλαση, πως θα συντροφεύεται με τους δαίμονες, πως δε θα δεί ποτέ ΦΩΣ και ότι δε θα δεί ποτέ το Θεό.....................
.................Αυτά τα πράγματα, αυτές τις σκέψεις, αυτά τα αισθήματα, δεν τα έχουμε γνωρίσει!
Και κατά κάποιο τρόπο ψυχικά είμεθα τυφλοί.
Η καρδιά μας σαν να είναι νεκρομένη πνευματικώς και δεν νιώθει.
Μερικές φορές ένιωσα αυτή την κατάσταση και δεν την ένιωσα στη προσευχή, αλλά κοιμόμουνα και στο ενδιάμεσο, ξύπνισα και ο νούς μου ήτανε, όχι πεντακάθαρος, αλλά κάτι πάρα πολύ περισσότερο.
Και κανείς όταν ξυπνάει στο ενδιάμεσο του ύπνου του, είναι σκοτισμένος και θολομένος στο μυαλό...
Αυτό δεν συνέβαινε σε μένα!
Ήμουνα σε μια κατάσταση νού και καρδιάς, που ένιωθα ότι πράγματι, ότι έχω φύγει από τη ζωή και ότι μπαίνω στην αιωνιότητα.
Η αίσθηση της αβεβαιότητος.
Τι θα γίνει τώρα;
Πως θα ειδώ τον Κριτή;
Σε περίπτωση αποτυχίας και κολάσεως, τι γίνεται;
Αιώνια;;;
Τότε αισθανόμουνα, πραγματικά την αναχώρηση, την αίσθηση του Κριτού, της κολάσεως, της αιωνιότητως και ήτανε κάτι που δεν μπορώ με λόγια να σας το εκφράσω!
Και σκευτόμουνα ύστερα την ημέρα και λέω, ώστε αυτά θα συμβούν στη ψυχή μου, όταν κλείσω τα μάτια μου;
Τι πρέπει να κάνω τώρα;
Εαν ζωντανός, είχα αυτή την φοβερή και ανέκφραστη αίσθηση, αυτών των πραγμάτων, αυτής της πραγματικότητας και αληθείας, τι θα γίνει όταν όντως, αποφάση Θεού, βρεθώ εκτός σώματος;
Όλα αυτά φανερώνουν πόσον έχουμε κλειστά τα μάτια της ψυχής μας και δεν νιώθουμε, όχι ότι δεν πιστεύουμε, στη θεωρία.......τα πιάνουμε όλα αυτά, αλλά η καρδιά μένει αμέτοχη, γιατί είναι αμέτοχη;
Γιατί δεν έχει, αν όχι ολοκληροτικά, αλλά εν μέρει δεν έχει καθαριστεί, γι' αυτό και δεν αισθάνεται.
Δεν έγινε ο κόπος, δεν έγινε η υπομονή στον πόνο.
Πάνω στη θεραπεία του εγωισμού, η καρδιά δεν πόνεσε, δεν υπέμενε το ξερίζομα της ρίζας του εγωισμού.
Γι' αυτό ακριβώς δεν έχουμε και αυτά τα αποτελέσματα.
Πρέπει απαραιτήτως να λάβομαι υπ' όψιν μας ότι, πρέπει σιγά, σιγά, να καταλάβουμε, να ειδούμε τον εγωισμό μέσα μας και να πάρουμε θέση, να δώσουμε μάχη.
Όταν μας γίνεται ο έλεγχος.
Όταν μας γίνονται οι παρατηρήσεις, να αυτομεμφόμεθα τον εαυτό μας.
Να τον κατηγορούμαι.
Να τον μαστίζουμαι.
Να τον χτυπάμε.
Να ρίχνομαι την ευθύνη επάνω μας.
Να δικαιώνομαι τον άνθρωπο που μας έκαμε τον έλεγχο και τον καυτιριασμό.
Να ευγνωμονούμε τον Θεό που κάμει αυτή την προσπάθεια της καθάρσεως και κάνοντας αυτόν τον αγώνα, σιγά, σιγά, χάριν του Θεού, θα απαλασόμεθα, θα γλιτόνουμε, θα ελευθερόνεται η καρδιά.
Θα ξερζόνονται οι ρίζες της εμπάθειας και θα' ρθούμε στη θέση και στην κατάσταση να νιώσουμε, τόσο την ψυχική υγεία, να νιώσουμε με αίσθηση αυτά που έχουν σχέση με τον άλλο κόσμο.
Και τότε θα μπορέσουμε να δούμε το Φώς της Θείας Αναστάσεως.
Αυτό το φώς υπάρχει.
"Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι".
Το λέμε αυτό, το ομολογούμε, αλλά το νιώθουμε, το βλέπουμε;
Όχι.
Εγώ προσωπικά όχι.
Πότε όμως θα το δούμε; Όταν αξιωθούμε της καθάρσεως.
Να κάνουμε αγώνα κατά του εγωισμού, οπλισμένοι με την προσευχή.
Το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόμαι".
Να μην σταματά.
Ει δυνατόν, νύχτα, μέρα!
Το σώμα όταν απουσιάζει η ψυχή, βρομάει, σκουλικιάζει, σαπίζει, γίνεται εστία μολύνσεως.
Όταν απουσιάζει η προσευχή από την ψυχή, η ψυχή υπομένει τα ίδια πράγματα!
Πάντα να έχουμε τώρα τον οφθαλμό μας, το πως να χτυπήσουμε, να σκοτώσουμε αυτό το θηρίο που είναι μέσα μας.
Τον εγωισμό!
Και στη συνέχεια να προσευχόμεθα, να ευοδιάζομαι τον ναόν του Θεού που είναι η καρδιά, η ψυχή του ανθρώπου και αυτό το σώμα.
Και εν το σώματι και εν το πνεύματι, να δωξάσομαι τον Άγιο Θεό.
Χρειάζεται αγώνας.....................................................................

[MHTSAKOS]

http://pantokrator.info/modules.php?nam ... eA&show=10

* Εργάζεται το σώμα, πρέπει να εργάζεται και η ψυχή.
Το στόμα να λέγει την προσευχή, ο νούς να σκεύτεται την προσευχή, να είμεθα έτοιμοι να αντιμετοπίσουμε τους δαιμονικούς λογισμούς.
Μας φέρνει λογισμούς κατά του Θεού, εναντίον των αδελφών, μας φέρνει λογισμούς από τα κοσμικά.
Όλοι αυτοί οι λογισμοί θα αντιμετοπιστούν με την ευχή, με την περιφρόνιση ή με την αντίρηση.
Όταν έτσι εργαζόμεθα κάθε μέρα, είναι αδύνατον να μη μάθουμε το πνευματικό εργόχειρο, το να μην μάθουμε την πνευματική τέχνη και επιστήμη.
Στην εργασία μας, στο διακόνισμα, στη παγκανιά, πρέπει να μελετούμε το όνομα του Χριστού.
Να μην αργολογούμε, η αργολογία πάντα φέρνει αμαρτία.
Όταν αργολογούμε, ανάμεσά μας έρχονται οι δαίμονες και πότε στον έναν πηγαίνουν πότε στον άλλον και συμβουλεύουν, πες τούτο, πες το άλλο και έτσι ξεκινάει η αργολογία με τα άσχιμα επακόλουθα.
Όταν όμως λέγεται η προσευχή.
Τότε οι δαίμονες φεύγουν μακριά.
Δεν μπορούν να ακούσουν το όνομα του Χριστού.
"Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίως" λέγει ο Άβας Ιωάννης της κλοίμακος.
Όταν όμως δεν μαστίζουμαι τους δαίμονες, με την προσευχή, τότε έρχονται, μας πλησιάζουν και μας γεμίζουν με χίλιους δυό βρόμικους λογισμούς.