Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.

[silver]

============================================================================================
Λόγος δεύτερος
Περί Προσευχής.


Επανερχόμενος εις το θέμα της προσευχής, επαναλαμβάνω ότι πρέπει να λάβωμεν τα μέτρα μας. Εις την ώραν μας να κλεισθούμε μέσα. Να προσπαθήσωμε να σκεφθούμε κάτι σχετικά με την προσευχήν, π.χ. τις αμαρτίες μας, το ότι περνά ο χρόνος και δεν κάμνομεν τίποτε, τον θάνατον που μας περιμένει, το δικαστήριον κ.λ.π.
Μετά από μίαν τοιαύτην πρόχειρον και σύντομον μελέτην, αμέσως έρχεται η διάθεσις δια προσευχήν. Βάζομε τον νουν μας εις την καρδίαν και αναπνέομεν αραιά, λέγοντας την ευχούλα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και αν αισθανώμεθα ενίοτε κόπον, ύπνον, πρέπει να επιμένωμεν. Δεν βγάζομεν βέβαια τίποτε, ανεπαίσθητα όμως δημιουργείται κάτι καλό μέσα μας. Την επομένην φοράν που θα καθήσωμεν δια προσευχήν, θα αισθανθώμεν κάπως καλύτερα και την επομένην ακόμη καλύτερα. Ούτω σιγά-σιγά, θα αρχίσωμε να βρίσκωμε κάτι εις την προσευχήν και συν τω χρόνω όλο και περισσότερον. Εις την προσπάθειαν βέβαια αυτήν θα μας επιτεθή και ο διάβολος οπωσδήποτε. Θα μας πάη τον νουν εδώ, και εκεί, θα μας φέρη διάφορες φαντασίες. Η προσπάθειά μας θα είναι να αποκλείωμεν όλα αυτά και να προσέχωμεν την προσευχήν. Δεν είναι μικρόν το έργον. Φαίνεται μεν απλό: να σκύψης το κεφάλι, να συγκεντρώσης το μυαλό σου και να παρακολουθής την προσευχήν. Εις την ουσίαν όμως είναι δύσκολον. Διότι ο πονηρός δεν την θέλει αυτήν την προσευχήν. Άσπονδος εχθρός του σατανά είναι η νοερά προσευχή! Και επομένως δεν είναι τόσον εύκολον, ο διάβολος να την ανεχθή να τον καίη, να τον ζεματάη και να της επιτρέψη να εγκαθιδρύση τον Χριστόν εις την καρδίαν του ανθρώπου και να διώξη αυτόν από τα πέριξ της καρδίας. Η προσευχή, όπως είπαμε, έχει ως σκοπόν να φέρη τον Χριστόν μέσα εις την καρδίαν, του ανθρώπου, πράγμα απαράδεκτον από την αντιπολίτευσιν, από τον σατανά. Η προσευχή αύτη η απλή, η μονολόγιστος, είναι τόσον δυνατή, όπου δεν δύναται να χωρέση το μυαλό του ανθρώπου. Δια τούτο ο σατανάς την καταπολεμεί, την μάχεται σκληρά και μας φέρει τον μετεωρισμόν, την ανησυχίαν, την στενοχωρίαν, το πνίξιμο, με μοναδικόν σκοπόν ο άνθρωπος να μη προσευχηθή.
«Τη προσευχή προσκαρτερούντες» (Ρωμ. 12,12 ). Η προσευχή θέλει υπομονήν, επιμονήν, μακροθυμίαν. Να μη λέγωμεν: δεν ημπορούμε να κάμνωμεν τίποτε, διότι τότε δεν θα κατορθώσωμε να κάμνωμεν αυτήν την προσευχήν, που εις την έκτασίν της είναι τόσον πολύ μεγάλη, ώστε περιλαμβάνει μέσα της ουράνια πράγματα!

Συνεχίζεται.
===========================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος δεύτερος
Περί Προσευχής.

Ας κάμνωμεν εξήγησιν της εκτάσεως αυτής. Όταν η προσευχή ενεργήση, ο νους γίνεται τόσον καθαρός, τόσον φωτεινός, τόσον δυναμικός, τόσα φτερά παίρνει, που ανεβαίνει τόσον πολύ υψηλά και συναντά τον Θεόν με όλες τις χάριτες! Τότε ο νους γίνεται τόσον δεκτικός των πνευματικών θεωριών, ώστε λέγει: «Ποία θεωρία να διαλέξω!».
Αντιθέτως, όταν ο νους δεν είναι φωτισμένος από την προσευχήν, είναι πάρα πολύ δυσκίνητος, δεν ημπορεί να κινηθή καρποφόρα προς μίαν θεωρίαν. Όταν ο άνθρωπος προσπαθήση και δεν εύρη προσευχήν, έρχεται ο πονηρός κατόπιν και του λέγει: Να, προσπάθησες τόσον και δεν ευρήκες τίποτε, παράτησέ την λοιπόν την προσευχήν αυτήν. Η πείρα όμως, με την ιδικήν της γλώσσα, μας λέγει τα εξής: χρειάζεται υπομονήν και επιμονήν, διότι εύκολα η καρδιά δεν ανοίγει εις την προσευχήν. Χρειάζονται αρκετά χτυπήματα, πολλή προσπάθεια προσευχής. Τι συμβαίνει εις τον σπόρον; Αποκτά κεντρί, σιγά-σιγά ανεβαίνει προς τα πάνω, σπάζει την επιφάνεια της γης, τα χώματα και βγαίνει εις το φως αυτού του κόσμου. Κατόπιν φυτρώνει, μεγαλώνει, ανθίζει, καρπίζει.
Έτσι συμβαίνει και εις την προσευχήν. Σιγά-σιγά θα σπάση την σκληρότητα της καρδίας, θα βγη εις την επιφάνειαν αυτής, και σαν βγη εις το φως του πνευματικού κόσμου, τότε θα αρχίση να φυτρώνη, να μεγαλώνη, να ανθίζη και να καρπίζη.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος δεύτερος
Περί Προσευχής.

Όταν μετά από χρόνια εργασίας αυτής της πνευματικής προσευχής ο καλός Θεός αξιώση τον άνθρωπον, τότε, ενώ προηγουμένως αυτός ο ίδιος αισθανόταν αδύνατον τον εαυτόν του εις την ταπείνωσιν και εύκολα έχανε την προσευχήν, βλέπει να εδραιώνεται η ταπείνωσις εις κατάστασιν πνευματικώς φυσιολογικήν, οπότε και η προσευχή εδραιώνεται και κρατείται. Το μικρό παιδί, όταν αρχίση να περιπατή, δεν έχει δύναμιν. Τα γόνατά του δεν είναι δυνατά, εύκολα πίπτει και κτυπά. Όταν βέβαια μεγαλώση εις την ηλικίαν, τότε δυναμώνουν τα σφυρά, περιπατεί και εύκολα δεν πίπτει. Έτσι συμβαίνει και με την προσευχήν. Πρέπει λοιπόν να γίνουν αυτοί οι κατά Θεόν κόποι, διότι προδιαθέτουν τον Θεόν να στείλη την χάριν Του. Εκείνο που βλάπτει εις τον πνευματικόν αγώνα είναι η απόγνωσις και η απελπισία. Απελπισία δεν χρειάζεται. Η απελπισία, εις οιονδήποτε τομέα πνευματικόν, είναι διαβολική. Ποτέ η απελπισία δεν είναι από Θεού, πάντοτε είναι διαβολική. Και όταν μας πλησιάζη να λέμε, είναι του διαβόλου. Ο διάβολος εις κάθε προσευχήν, αλλά εις αυτήν ιδίως είναι πολύ επιθετικός. Όλες τις προσευχές, ο άνθρωπος τις λέγει άνετα με τον ενδιάθετον λόγον. Όμως, όταν αρχίση αυτήν την προσευχήν, εκεί μαζεύονται όλα τα δαιμόνια. Με την αντίθεσιν αυτήν του σατανά και με την πολεμικήν που της κάνει, φανερώνεται το πόσον καλή, το πόσον πνευματική και καρποφόρος είναι αύτη. Δεν έχομεν καταλάβει, τι θα κερδίσωμεν, πόσον θα ωφεληθώμεν από αυτήν την προσευχήν, δι’ αυτό δεν έχομεν την όρεξιν, δεν έχομε και την υπομονήν δια την προσευχήν. Ας αγωνισθώμεν λοιπόν, ας κοπιάσωμεν εις την προσευχήν, έως ότου ο Θεός στείλη την χάριν Του, και τότε, όταν έλθη εκείνη, θα μας πληροφορήση δι’ όλα.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος τρίτος
Περί της Πρακτικής Μεθόδου
Της Νοεράς Προσευχής.

Όταν ήμεθα στην έρημο η αγρυπνία μας, άρχιζε με την δύσι του ηλίου και παρατεινόταν μέχρι των ορθινών ωρών. Ο μακαριστός Γέροντάς μου Ιωσήφ, διδάσκοντάς μας τα καθήκοντα της μοναχικής πολιτείας επέμενε πολύ στην πρακτική μέθοδο της νοεράς προσευχής. Καθώς η δική του ζωή ήταν μια συνεχής βία στο θέμα της προσευχής, έτσι επέμενε και εμείς να βιάζουμε όσο μπορούμε τον εαυτόν μας, για να στερεώσουμε βαθειά στο νου και στην καρδιά μας το όνομα του Κυρίου που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της όλης πνευματικής οικοδομής. Μετά τον ύπνο, μας έλεγε ο Γέροντας, ο νους του ανθρώπου είναι ξεκούραστος, καθαρός. Είναι ό,τι πρέπει για να του δώσουμε σαν πρώτη πνευματική ύλη το όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Τούτο όμως γνωρίζοντας ο Διάβολος σπεύδει και αυτός από της εξυπνήσεως να σπείρη αστραπιαία τα ζιζάνια των πονηρών λογισμών του, ούτως ώστε με αυτά να αρχίση να αλέθη ο μύλος της μνήμης και να ακούγεται το γύρισμά του σαν ήχος δικής του προσευχής. Οι μυλωνάδες στη γλώσσα τους, εκείνο το μέρος όπου βάζουν το σιτάρι, το κριθάρι, το καλαμπόκι ή ό,τι άλλο είναι για άλεσμα, το λέγουν «πόθο». Επάνω ανοιχτός και φαρδύς ο πόθος καταλήγει κάτω τόσο στενός που αφήνει λίγα μόνο σπυριά να πέφτουν ρυθμικά στις μυλόπετρες. Λοιπόν, ό,τι μπη στον πόθο θα περάση απ’ τις μυλόπετρες, θα αλεσθή. Αλλά ό,τι μπη στην καρδιά, που έχει όλους τους ανθρώπινους πόθους, δεν είναι αναγκαίο να ανεβή και να περάση απ’ τις μυλόπετρες του νου. «Εκ της καρδίας, είπεν ο Κύριος, εξέρχονται οι πονηροί λογισμοί» (Ματθ. 15,19 ) και ανεβαίνουν και περνούν ένας-ένας και αλέθονται. Όσο πιο ακάθαρτη και γήινη η καρδία, τόσο πιο αισχροί και χαμερπείς οι λογισμοί.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος τρίτος
Περί της Πρακτικής Μεθόδου
Της Νοεράς Προσευχής.


Λοιπόν για να μην ανεβή όλη η θολούρα των λογισμών στο νου, αλλά και για να καθαρισθή η καρδιά, καθώς το επιθυμεί ο Πλαστουργός της, κατεβάζουμε δια της νοεράς προσευχής το νου μας στον καρδιακό ουρανό και μετατρέπουμε το χώρο της εμπαθείας και της εμμέσου λατρείας του Σατανά σε ναό του Θεού άγιο, σε κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος. Με τα λόγια, αυτό το σχήμα που διαγράψαμε είναι απλό, αλλά στην εφαρμογή του απαιτεί όλες τις δυνάμεις του ανθρώπου και αμέριστη τη συνέργεια της θείας χάριτος. Και επειδή ο Θεός πάντοτε προσφέρεται και μάλιστα παρακαλώντας, «Δος μοι, υιέ, την καρδίαν» (Παροιμ. 23,26 ), απαραίτητο είναι να προσφέρουμε και εμείς τον εαυτό μας ολόκληρο και πειθήνιο στους ασκητικούς κανόνες των Νηπτικών Πατέρων μας. Λοιπόν προσοχή στους πρώτους λογισμούς μετά τον ύπνο. Όνειρα, φαντασίες, καλά-άσχημα, ό,τι μας κληροδότησε ο ύπνος τα σβήνουμε αμέσως. Και ευθύς αμέσως παίρνουμε το όνομα του Χριστού σαν αναπνοή της ψυχής μας. Εν τω μεταξύ, αφού ρίξουμε λίγο νερό στο πρόσωπο για να ξυπνήσουμε και αφού πάρουμε ένα καφέ ή κάτι άλλο για τόνωσι- εφ’ όσον η αγρυπνία μας αρχίζει πολύ πριν από τα μεσάνυκτα- λέγομε το Τρισάγιο, απαγγέλουμε το Σύμβολο της Πίστεως και το Άξιόν εστιν της Υπεραγίας Θεοτόκου και καθόμαστε στον τόπο της προσευχής μας με το όπλο κατά του Διαβόλου στο χέρι-το κομποσχοίνι. Κάθισες στο σκαμνάκι σου; Έλεγε ο Γέροντας. Μια στιγμή! Μην αρχίσης να προσεύχεσαι κατά τον ενδιάτακτο τρόπο, πριν συγκεντρώσης τη διάνοιά σου και πριν αδολεσχήσης λίγο με το θάνατο και τα επακόλουθα. Συλλογίσου ότι αυτή είναι η τελευταία νύκτα της ζωής σου. Για όλες τις άλλες μέρες και νύκτες είσαι σίγουρος ότι πέρασαν και διαδοχικά σε παρέπεμψαν σ’ αυτό το χρονικό όριο του βίου σου. Για τούτη όμως τη νύκτα, που έχεις μπροστά δεν είσαι σίγουρος αν σε παραδώση στην ημέρα που θα έρθη ή στο θάνατο που έρχεται. Πόσοι θα αποθάνουν αυτή τη νύκτα! Πως το ξέρεις ότι δεν θα είσαι ανάμεσα σ’ αυτούς;

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος τρίτος
Περί της Πρακτικής Μεθόδου
Της Νοεράς Προσευχής.

Συλλογίσου λοιπόν πως, φεύγοντας σε λίγο, θα έρθουν να διεκδικήσουν τη ψυχή σου οι Άγγελοι ή οι Δαίμονες κατά τα πεπραγμένα σου. Πικροί κατήγοροι οι Δαίμονες την ώρα του θανάτου παρουσιάζουν στη μνήμη όλα τα έργα της ζωής και ωθούν στην απόγνωση. Οι Άγγελοι αντιπροβάλλουν τα κατά Θεόν ειργασμένα. Και από εκείνο το πρόχειρο πρωτοδικείο προσδιορίζεται η πορεία της ψυχής. Έπειτα τα εναέρια τελώνια, έπειτα το φοβερό βήμα του Κριτού και έπειτα η απόφασι. Και αν το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας θα είναι κόλασι, τότε τι θα κάμης, ψυχή ταλαίπωρη; Τι θα έδινες την ώρα εκείνη για να λυτρωθής; «Ελθέ εις εαυτήν» καθώς ο άσωτος εκείνος υιός και μετανόησε και ζήτησε το έλεος του πολυελέου Θεού. Ό,τι θα ήθελες τότε να κάμης, κάμε το τώρα. Ήμαρτες; Μετανόησον. Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος. Εάν με αυτές τις σκέψεις, χωρίς εικόνες και φαντασίες, αδολεσχήση έστω και για λίγη ώρα ο άνθρωπος, κατανύσσεται, μαλακώνει η καρδιά του σαν το κερί και η διάνοιά του παύει να μετεωρίζεται. Η μνήμη του θανάτου έχει αυτό το προνόμιο, να νικά όλα τα απατηλά της ζωής και να γεννά στην καρδιά το κατά Θεόν πένθος. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα της κατανύξεως μπορείς ν’ αρχίσης τη μονολόγιστη, αδιάλειπτη, νοερά προσευχή σου.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος τρίτος
Περί της Πρακτικής Μεθόδου
Της Νοεράς Προσευχής.

Καθώς είναι συναγμένη η διάνοιά σου, καθώς είναι συντετριμμένο και τεταπεινωμένο το πνεύμα σου, κλίνε ελαφρά την κεφαλή σου και στρέψε την προσοχή σου προς το μέρος της καρδιάς. Είναι και αυτή συντετριμμένη και τεταπεινωμένη και περιμένει το νου να κατεβή για να προσφέρουν ικεσία στον πολυεύσπλαγχνο με την ελπίδα ότι δεν θα την εξουδενώση. Από την εισπνοή των μυκτήρων αρχίζει η διαδικασία της αναπνοής του σώματος. Εκεί σύναψε δια της προσευχής και την αναπνοή της ψυχής σου. Εισπνέοντας λέγε μια φορά την προσευχή παρακολουθώντάς την μέχρι την καρδιά και εκπνέοντας επαναλάμβανέ την άλλη μια φορά. Εκεί που σταματά η εισπνοή στο χώρο της καρδιάς, εκεί στερέωσε και το νου σου και αμετεώριστα παρακολούθει δια της εισπνοής και εκπνοής συνεισπνεομένην και συνεκπνεομένην την προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!».
Επιστράτευσε όση αγαπητική διάθεσι έχεις και αφάνταστα και ανεικόνιστα μνημόνευε με τον ενδιάθετο λόγο το όνομα του Κυρίου Ιησού. Απομάκρυνε κάθε σκέψι. Ακόμα και την πιο όμορφη και την πιο αγνή και την πιο σωτήρια. Είναι του πονηρού, εκ δεξιών, για να σταματήση την προσευχή. Καταφρόνησε όλους τους πονηρούς λογισμούς, όσο αισχροί και βέβηλοι και βλάσφημοι κι’ αν είναι. Δεν είναι δικοί σου, μη σε νοιάζει, δεν ευθύνεσαι, βλέπει ο Θεός πόθεν προέρχονται.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος τρίτος
Περί της Πρακτικής Μεθόδου
Της Νοεράς Προσευχής.

Μόνον εσύ μη δελεασθής, μη φοβηθής, μη συναρπασθής, μη συνδυάσης μαζί τους. Και αν για λίγο μετεωρισθής, ευθύς μόλις αντιληφθής τη φυγή από τον τόπο και τον τρόπο της προσευχής σου επίστρεψε. Και, αν πάλι συναρπασθής, πάλιν επίστρεψε. Και, αν, όσες φορές μετεωρισθής, τόσες και επιστρέψης, ο Θεός θα δη τον κόπο σου και την προθυμία σου και δια της χάριτός Του ολίγον κατ’ ολίγον θα στερεώση τη διάνοιά σου. Επειδή, συνήθεια έχει ο νους να τρέχη, αλλά και να παραμένη εκεί όπου πονάμε, συγκράτησε λίγο την αναπνοή σου. Μην εκπνέης αμέσως. Τούτο θα προξενήση ένα μικρό αβλαβές άλγος στην καρδιά, εκεί όπου θέλουμε να στερεώσωμε το νου μας. Αυτός ο μικρός πόνος θα συντείνη τα μέγιστα σαν μαγνήτης για να τραβά και να κρατά εκεί τη διάνοια, σαν θεραπαινίδα τρόπον τινά, για να τον θεραπεύση. Και όντως το γλυκύ όνομα του Κυρίου, το υπέρ παν όνομα επικαλούμενο με πόνο και συντριβή, κάμει ολίγον κατ’ ολίγον, χρόνω συν τω χρόνω, την αλλοίωσι της δεξιάς του Υψίστου, στο χώρο όπου προλαβόντως είχε σκηνώσει η αμαρτία. Η ανακύκλησι της προσευχής στο χώρο της καρδιάς διευρύνει τόσο τα όριά της, ώστε να γίνεται άλλος ουρανός καρδιακός, ικανός να χωρέση τον Αχώρητο. Πόλεμος, αγώνας κραταιός θα γίνη για το θρόνο της καρδιάς. Ο Διάβολος στην αρχή θα ενεργή δια των παθών και των αναθυμιάσεών των, δηλαδή των ποικίλων αντιστρατευομένων στην προσευχή λογισμών. Και όσον με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και τις άλλες ασκητικές προσπάθειες θα χάνη έδαφος, τόσον και θα ωρύεται, και τόσον θα επιχειρή, κατά παραχώρησι Θεού, όλο και δυναμικώτερα να εκδηλώνη την κακία του και την πανουργία του δια ποικίλων επηρειών και πειρασμών και θλίψεων. Πλην τα όρια της δικαιοδοσίας του θα τα διαγράφη πάντοτε η στοργική πρόνοια του Ουρανίου Πατρός ανάλογα με την δυνατότητα της αντικρούσεως των προσβολών. Πάντοτε πριν από τον πειρασμό χορηγεί κρυπτή χάρι στον αγωνιζόμενο ο αγωνοθέτης Χριστός, ούτως ώστε με αυτήν να συντρίβεται η μανία του εχθρού και να επιστρέφη νικημένος και κατησχυμένος. Πρέπει να δώσουμε στον Κύριο τόση χαρά υπομένοντας τις θλίψεις, όση θλίψη του προξενήσαμε δελεαζόμενοι από την αμαρτία. Τότε χαιρόταν ο Διάβολος και λυπόταν ο Θεός, τώρα σειρά να χαρή ο Θεός και να λυπηθή, να διαρραγή ο Διάβολος.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος τρίτος
Περί της Πρακτικής Μεθόδου
Της Νοεράς Προσευχής.

Β΄.

«Αλλά το έργον τούτο ουκ έστι μιας ημέρας ή δύο, αλλά χρόνου πολλού και καιρού, παρατηρεί ο θείος Χρυσόστομος, πολλού γαρ αγώνος και χρόνου χρεία, όπως εκβληθή ο εχθρός και ενοικήση ο Χριστός… Σχολάσατε τοίνυν και παραμείνατε Κυρίω τω Θεώ ημών, έως ου οικτειρήση ημάς, και μηδέν έτερον ζητείτε ή μόνον έλεος παρά του Κυρίου της δόξης, ζητούντες δε έλεος εν ταπεινή και ελεεινή καρδία ζητείτε, και βοάτε από πρωίας έως εσπέρας, ει δυνατόν και όλην την νύκτα, το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, και βιάσασθε τον νουν υμών εις το έργον τούτο έως θανάτου». Παρόμοιες συμβουλές δίνουν όλοι οι Πατέρες μας, καθένας με τον τρόπο του και με τα λόγια του, πάντως με την εμπειρία του πολέμου και της νίκης εναντίον του εχθρού, τον οποίο κυριολεκτικά εκνευρίζει και τελείως αποδυναμώνει η συνεχής αδιάλειπτος νοερά προσευχή. «Αδελφοί, τον Χριστόν αεί αναπνέετε», παροτρύνει ο καθηγητής της ερήμου Μέγας Αντώνιος. «Αεί μνημόνευε του Θεού, και ουρανός η διάνοιά σου γίνεται», αποφαίνεται ο όσιος Νείλος ο Σοφός. Όσον επιμένει ο ευχόμενος, τόσο καθαρίζεται η καρδιά, τόσο φωτίζεται ο νους, τόσο αγαθύνεται η διάθεσι, τόσο η βασιλεία του Θεού απλώνει τη χαρά και την παρουσία της μέσα στον κατ’ εικόνα Θεού άνθρωπο, χάριν του οποίου ο Θεάνθρωπος Ιησούς εκάλυψε όλες τις διαστάσεις του ουρανού και της γης δια της αρετής και του πάθους και της εαυτού Αναστάσεως. Από εδώ προγεύεται των αγαθών της ουρανίου Βασιλείας εκείνος όπου θα μαράνη τη γεύση του, θα συστείλη τις αισθήσεις του από όλα τα τερπνά του κόσμου και θα σταθή ανδρείως μέχρι τέλους έναντι των επηρειών του κοσμοκράτορος. Γαλήνη λογισμών, ειρήνη καρδιάς, γλυκύρροα δάκρυα, αρπαγή νοός, γνώσι μυστηρίων, αγάπης υπερβολή, θεωρία Θεού, τελείωσι «κατά το ενδεχόμενον τη ανθρωπίνη φύσει». Όλα αυτά με ένα συστηματικό, διαρκή, επίμονο, ανυποχώρητο αγώνα δια της νοεράς προσευχής.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος τρίτος
Περί της Πρακτικής Μεθόδου
Της Νοεράς Προσευχής.

Β΄.

Αλλά προκειμένου να εισακουσθή η αδιάλειπτος αυτή νοερά αδολεσχία απαιτείται από μέρους, του προσευχομένου και η παράλληλη βοηθητική εκπλήρωσι των μοναχικών και χριστιανικών εν γένει όρων της πνευματικής ζωής. Προκειμένου περί του υποτακτικού Μοναχού απαρασάλευτη απαιτείται η υπακοή στον Γέροντα, τον ορατό τύπο της ζωής του Σωτήρος Χριστού. Προκειμένου δε περί όλων των Χριστιανών, ρύθμισι της ζωής των κατά τις υποδείξεις των πνευματικών των πατέρων και υπακοή στους Κανόνες της Μίας Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, για να μη πλανάται έκαστος κατά την ιδίαν οδόν των επιθυμιών και των θελημάτων του, καθώς συνιστά να προσέχωμε η Αγία Γραφή. Αναφέρεται στο Γεροντικό πολύ απλή και πολύ περιεκτική η γνώμη του αββά Μίνωος: «Η υπακοή αντί υπακοής εστιν, ει τις υπακούει τω Θεώ, ο Θεός υπακούει αυτόν».
Και ο αββάς Ησαϊας διευκρινίζει εκτενέστερα: «Αδύνατον γαρ εστι τον Θεόν μη εισακούσαι του ανθρώπου, εάν μη παρακούση ο άνθρωπος του Θεού, ουκ έστι γαρ μακράν από του ανθρώπου, αλλά τα θελήματα ημών ουκ εά αυτόν ακούσαι». Τα θελήματά μας δεν αφήνουν να εισακουσθή η προσευχή μας.

Συνεχίζεται.
============================================================================================