14/6 Των Αγίων Πάντων [Ι.Μ. Μεσογαίας]

[toula]

14/6 Των Αγίων Πάντων [Ι.Μ. Μεσογαίας]
Από Αρχείο
(Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄27-30)

Ἡ ση­με­ρι­νὴ Κυ­ρι­α­κὴ εἶ­ναι ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη σὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, ὅσοι ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τῆς ἐποχῆς μας τελειώθηκαν ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δόξασαν μὲ τὴν ζωή τους τὸν Θεό.

Ὅλα αὐτὰ τὰ πλήθη ἔ­γι­ναν ἅ­γι­οι καὶ ἀ­ξι­ώ­θη­καν τῆς φι­λί­ας τοῦ Θε­οῦ, δι­ό­τι ἀ­κο­λού­θη­σαν τὸν δρό­μο τὸν ἁ­πλὸ καὶ εὐ­αγ­γε­λι­κό. Τή­ρη­σαν δηλαδὴ τὶς δύ­ο βα­σι­κὲς προ­ϋ­πο­θέ­σεις ποὺ ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στὸς ἔ­θε­σε, ὥ­στε νὰ χα­ρι­τώ­σει κά­ποιον.

Ἡ πρώ­τη ἀ­φο­ρᾶ στὴν ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στης μας πρὸς τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ ὁ­ποί­α συ­νο­δεύ­ε­ται μά­λι­στα ἀ­πὸ τὴν ἀ­να­γνώ­ρι­ση ποὺ ὁ πι­στὸς θὰ λά­βει ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στὸ μπρο­στὰ στὸν Θε­ὸ Πα­τέ­ρα «Πᾶς οὖν ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γῶ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς».

Τὸ ση­μαν­τι­κὸ στὴν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς δὲν μᾶς ζη­τᾶ μί­α ἀ­ό­ρι­στη καὶ χω­ρὶς ἀν­τίκρυ­σμα ὁ­μο­λο­γί­α. Ἀν­τι­θέ­τως θέ­λει καὶ ζη­τᾶ νὰ Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦ­με κα­θὼς πρέ­πει, δηλαδὴ ὡς Θε­ὸ καὶ Λυ­τρω­τή. Καὶ ζη­τᾶ αὐτό, ἐπειδὴ ἀ­πὸ τό­τε ποὺ βρι­σκό­ταν σω­μα­τι­κὰ ἀ­νά­με­σα στοὺς ἀν­θρώ­πους, μέ­χρι καὶ τὴν ἐ­πο­χή μας, ὅ­λοι ὁ­μο­λο­γοῦν καὶ δὲν ἀρ­νοῦν­ται τὸ ἠ­θι­κὸ με­γα­λεῖ­ο τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τὴν ὑπεροχὴ τῶν λόγων Του, ἀλλὰ ἀ­πο­φεύ­γουν ἐ­πι­με­λῶς νὰ πι­στεύ­ουν καὶ νὰ ὁμολογοῦν τὴν θε­ό­τη­τά Του.

Ἐ­ὰν ὅ­μως ἀ­πο­δεχόμαστε τὸν Χρι­στὸ ἁ­πλῶς ὡς ἕ­να ἱ­στο­ρι­κὸ πρό­σω­πο, δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ἔ­χει κά­ποια οὐ­σι­α­στι­κὴ ἐ­πί­δρα­ση στὴ ζω­ή μας. Ἐ­ὰν ὅ­μως τὸν ἀ­πο­δε­χθοῦ­με καὶ Τὸν ὁμολογοῦμε ὡς Θε­ό, τό­τε πρέ­πει νὰ ἀ­πο­δε­χθοῦ­με καὶ ὅ­σα ζη­τᾶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς γιὰ νὰ ζή­σου­με σύμ­φω­να μὲ τὶς ἐν­το­λές Του. Μό­νο ἔ­τσι θὰ μπο­ρέ­σου­με νὰ ἀ­κο­λου­θή­σου­με τὸν δρό­μο ποὺ ἀ­κο­λού­θη­σαν καὶ τὰ νέφη τῶν ἁγίων καὶ νὰ φτά­σου­με ὅπως ἐκεῖνοι στὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

Ἡ δεύ­τε­ρη βα­σι­κὴ προ­ϋ­πό­θε­ση ποὺ θέ­τει ὁ Χρι­στός εἶ­ναι νὰ Τὸν ἀ­γα­ποῦ­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ἄλ­λο πρό­σω­πο στὸν κό­σμο. «Ὁ φι­λῶν πα­τέ­ρα ἢ μη­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὁ φι­λῶν υἱ­ὸν ἢ θυ­γα­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὃς οὐ λαμ­βά­νει τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ καὶ ἀ­κο­λου­θεῖ ὀ­πί­σω μου, οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος». Ὅ­ποιος μὲ ἄλλα λόγια ἱεραρχεῖ δευτερευόντως τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ, τὴν πνευ­μα­τι­κὴ ζω­ὴ καὶ τὴν τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ, δὲν μπο­ρεῖ νὰ θε­ω­ρη­θεῖ χρι­στια­νὸς καὶ ἄ­ξι­ος μα­θη­τὴς τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἡ ἀ­παί­τη­ση τοῦ Χρι­στοῦ δὲν ἔχει ἰ­δι­ο­τέ­λει­α. Ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι ἀ­νεν­δε­ής, εἶ­ναι τὸ πλή­ρω­μα τῆς ἀ­γά­πης καὶ τῶν δω­ρε­ῶν. Αὐ­τὸς χο­ρη­γεῖ τὰ πάντα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Ὁ Χρι­στὸς ζη­τᾶ αὐ­τὴ τὴν ἀ­πο­κλει­στι­κό­τη­τα γιὰ τὸ δι­κό μας συμ­φέ­ρον. Ζη­τών­τας μας νὰ Τὸν ἀ­γα­πή­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὅ­λους τοὺς ἄλ­λους, μᾶς προ­σκα­λεῖ οὐσιαστικὰ νὰ γίνουμε μέ­το­χοι στὴ μα­κα­ρι­ό­τη­τά Του.

Κοινωνώντας ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Χρι­στὸ ζεῖ ἀ­πὸ τώ­ρα, ἀ­πὸ αὐ­τὴ τὴ ζω­ή, τὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἔτσι ἁγιάζεται καὶ μπορεῖ πλέον νὰ βοηθήσει καὶ νὰ παρηγορήσει ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ ἅγιοι.

Κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ἔ­ζη­σαν καὶ ἀ­γω­νί­στη­καν ὅσοι ἑορτά-ζουν σήμερα. Τή­ρη­σαν τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θε­οῦ καὶ νοιάστηκαν πά­νω ἀ­πὸ ὅ­λα γιὰ τὴν κοι­νω­νί­α τους μὲ τὸν Χρι­στό, Τὸν Ὁποῖον ὁμολόγησαν μὲ τὸν λόγο τους καὶ τὰ ἔργα τους καὶ γιὰ χάρη τοῦ Ὁποίου ἔδωσαν ἐν τέλει καὶ τὴν ζωή τους.

Ἄς παρακινηθοῦμε ἀπὸ τὰ ὑπέροχα παραδείγματά τους κάνοντας κι ἐμεῖς φιλότιμη προσπάθεια νὰ γίνουμε ἀρεστοὶ στὸν Μόνο Κύριο τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιτύχουμε τὰ ἀκατόρθωτα. Ἀμήν.

www.imml.gr