10/3 Tης Τυρινής [Ι.Μ. Μεσογαίας]

[toula]

10/3 Tης Τυρινής [Ι.Μ. Μεσογαίας]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ (Μτθ. στ΄14-21) [Από Αρχείο]

Στὰ πρό­θυρα τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς ἡ Ἐκ­κλη­σία μὲ τὸ ση­με­ρινὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὸ νό­ημα καὶ τὶς δι­α­στά­σεις τῆς ἀ­λη­θι­νῆς νη­στείας.

Ἡ νη­στεία εἶ­ναι τὸ πιὸ δι­α­δε­δο­μένο ἀ­σκη­τικὸ μέσο τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς μας πα­ρά­δο­σης. Ἡ λέξη ση­μαί­νει τὴν ἀ­ποχὴ ἀπὸ τὶς τρο­φές. Ὡς πρα­κτικὴ μὲ θρη­σκευ­τικὸ πε­ρι­ε­χό­μενο τὴ συ­ναν­τᾶμε σὲ ὅ­λες σχε­δὸν τὶς θρη­σκεῖες καὶ σχε­τί­ζε­ται κυ­ρίως μὲ τὴν ἐ­ξω­τε­ρί­κευση τοῦ πέν­θους, τῆς θλί­ψης, τῆς ἐ­σω­τε­ρι­κῆς συν­τρι­βῆς καὶ τὴν προ­ε­τοι­μα­σία γιά με­γά­λες ἑ­ορ­τὲς ποὺ προ­ϋ­πο­θέ­τουν ἐ­σω­τε­ρικὴ κά­θαρση.

Οἱ πα­λαιοὶ Χρι­στι­α­νοὶ τη­ροῦ­σαν μὲ εὐ­λά­βεια τὶς κα­θο­ρι­σμέ­νες νη­στεῖες μὲ μόνη δι­και­ο­λο­γη­μένη ἐ­ξαί­ρεση τοὺς ἐμ­πε­ρί­στα­τους ἀ­δελ­φοὺς (ἀ­σθε­νεῖς, ὁ­δοι­πό­ρους, νή­πια). Ἄλ­λω­στε γιὰ ὅ­σους ἀ­δι­και­ο­λό­γητα κα­τα­στρα­τη­γοῦν τὶς νη­στεῖες οἱ Ἱ­ε­ροὶ Κα­νό­νες ἐ­πι­βάλ­λουν αὐ­στηρὰ ἐ­πι­τί­μια.

Σή­μερα ἡ νη­στεία ὡς θε­σμὸς εἶ­ναι πε­ρι­φρο­νη­μένη καὶ πα­ρε­ξη­γη­μένη. Ἄλ­λοι, πα­ρα­συ­ρό­με­νοι ἀπὸ τὴν γε­νι­κευ­μένη ἐκ­κο­σμί­κευση τὴν πα­ρα­με­ρί­ζουν, τὴν προσ­δι­ο­ρί­ζουν κατὰ τὴν κρίση καὶ δυ­να­τό­τητά τους ἢ καὶ τὴν κα­ταρ­γοῦν, ἐνῷ ἄλ­λοι τὴν ὑ­περ­τι­μοῦν ἀ­δι­ά­κριτα καὶ τῆς ἀ­πο­δί­δουν τε­ρά­στια σω­τη­ρι­ο­λο­γικὴ ἀ­ξία κα­θι­στῶν­τας την αὐ­το­σκοπό.

Ἡ νη­στεία, ὅ­μως, δὲν εἶ­ναι αὐ­το­σκο­πός, εἶ­ναι μέσο τοῦ ἀ­σκη­τι­κοῦ ἀγώνα τοῦ πι­στοῦ, τὸ μυ­στικὸ ὅ­πλο τοῦ «πο­λέ­μου» κατὰ τῶν πα­θῶν, «ἡ μά­χαιρα ἥ­τις ἐκ­κό­πτει πολ­λὰς κα­κίας» κατὰ τοὺς Θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες.

Ἡ ἀ­λη­θινὴ νη­στεία ἔ­χει χα­ρα­κτῆρα παι­δα­γω­γικὸ καὶ ἀ­να­γω­γικό. Δι­δά­σκει τὸν ἄν­θρωπο νὰ μὴ βα­σί­ζε­ται στὰ ὑ­λικὰ πρά­γματα, ὑ­πεν­θυ­μί­ζον­τάς του τὴ σχε­τικὴ ἀ­ξία τῶν ὑ­λι­κῶν ἀ­γα­θῶν, ἐνῷ τὸν ὁ­δη­γεῖ νὰ ξε­πε­ρά­σει τὴν τυ­ραν­νία τῆς ὑ­λι­κῆς ἀ­ναγ­και­ό­τη­τας καὶ νὰ φθά­σει στὸ βα­σί­λειο τῆς ἐ­λευ­θε­ρίας τοῦ Πνεύ­μα­τος.

Ὁ μέ­γας ἐ­χθρὸς τῆς νη­στείας, ὅ­πως φαί­νε­ται στὴ ση­με­ρινὴ Εὐ­αγ­γε­λικὴ πε­ρι­κοπὴ εἶ­ναι ἡ τυ­πο­λα­τρεία καὶ ἡ ὑ­πο­κρι­σία, μὲ μιὰ λέξη ὁ φα­ρι­σα­ϊ­σμός, αὐτὴ ἡ φο­βερὴ πνευ­μα­τικὴ ἀ­σθέ­νεια ποὺ πλήτ­τει καὶ ἀ­κυ­ρώ­νει κάθε ἐ­σω­ρικὴ δι­ά­θεση καὶ ἐ­ξω­τε­ρικὴ ἐκ­δή­λωση.

Ἡ Ἐκ­κλη­σία μὲ τὸν θε­ό­πνευ­στο λόγο τῶν Πα­τέ­ρων, διὰ τῆς ὑ­μνο­γρα­φίας, μᾶς προ­ει­δο­ποιεῖ ὅτι ἀ­λη­θινὴ καὶ εὐ­ά­ρε­στη στὸν Θεὸ νη­στεία δὲν εἶ­ναι ἁ­πλᾶ ἡ τυ­πικὴ τή­ρηση κά­ποιων πε­ρι­ο­ρι­σμῶν στὴ δι­α­τροφή, ἀλλὰ γε­νικὰ ἡ κυ­ρι­αρ­χία τοῦ πνεύ­μα­τος ἔ­ναντι ὅ­λων τῶν πι­ε­στι­κῶν ἀ­ναγ­κῶν τοῦ σώ­μα­τος.

«Ἀ­λη­θὴς νη­στεία ἡ τῶν κα­κῶν ἀλ­λο­τρί­ω­σις, ἐγ­κρά­τεια γλώσ­σης, θυ­μοῦ ἀ­ποχή, κα­τα­λα­λιᾶς, ψευ­δοῦς καὶ ἐ­πι­ορ­κίας. Ἡ τού­των ἔν­δεια, νη­στεία ἔ­στιν ἀ­λη­θὴς καὶ εὐ­πρόσ­δε­κτος» θὰ ἀ­κού­σουμε ἀ­πόψε στὸν ἑ­σπε­ρινὸ τῆς Κα­θα­ρᾶς Δευ­τέ­ρας..

Οἱ Πα­τέ­ρες συ­νι­στοῦν ἐ­πί­σης νὰ συ­νο­δεύ­ε­ται ἡ νη­στεία μὲ τὴν ἄ­σκηση καὶ ἄλ­λων ἀ­ρε­τῶν καὶ κυ­ρίως τῆς ἐ­λε­η­μο­σύ­νης. «Νη­στεύ­εις; Δεῖ­ξον μοι διὰ τῶν ἔρ­γων αὐ­τῶν. Ποίων ἔρ­γων, φη­σίν. Ἐὰν ἴ­δῃς πέ­νητα, ἐ­λέ­η­σον», ὅ­πως λέει ὁ ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος.

Ἡ νη­στεία συν­δέ­ε­ται μὲ τὴν κοι­νω­νι­κό­τητα τοῦ ἀν­θρώ­που. Δὲν ἀ­πο­σκο­πεῖ στὴν ἐ­γω­κεν­τρικὴ κα­τά­κτηση ἀ­το­μι­κοῦ ἀ­σκη­τι­κοῦ στό­χου. Παι­δα­γω­γεῖ τὸν ἄν­θρωπο νὰ ἀ­κο­λου­θεῖ τὸν κοινὸ κατ’ ἀ­λή­θειαν τρόπο ζωῆς «σὺν πᾶσι τοῖς ἁ­γί­οις». Ἀ­ναγ­καῖος ὅ­ρος, λοι­πόν, γιὰ νὰ ἀρ­χί­σουμε «τὸν κα­λὸν τῆς νη­στείας ἀ­γῶνα» εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­κα­τά­σταση τῶν κοι­νω­νι­κῶν μας σχέ­σεων σὲ σω­στὴ βάση μὲ ἀ­μοι­βαία συγ­χώ­ρηση.

Γι’ αὐτὸ ὁ πρῶ­τος Κα­τα­νυ­κτι­κὸς ἑ­σπε­ρι­νὸς τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, στὸν ὁ­ποῖο πρέ­πει νὰ συμ­με­τά­σχουμε ὅ­λοι μας ἀ­πόψε, ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται σύμ­φωνα μὲ πα­λαιὸ μο­να­στικὸ τυ­πικὸ στὴν καρ­δι­ακὴ ἀν­ταλ­λαγὴ τῆς συγ­χώ­ρη­σης, ὡς προ­ϋ­πό­θε­σης τῆς προ­σπά­θειάς μας καὶ ὀ­νο­μά­ζε­ται Ἑ­σπε­ρι­νὸς τῆς συγ­γνώ­μης. Μό­νον ἔτσι συμ­πε­ρι­φε­ρό­με­νοι καὶ προ­σευ­χό­με­νοι οἱ Χρι­στι­α­νοὶ θὰ κα­τα­λή­ξουμε στὴν ἑ­νό­τητα τῆς πί­στεως καὶ στὴν κοι­νω­νία τῆς ἀ­γά­πης, τὰ ὁ­ποῖα ἑ­ορ­τά­ζουμε στὸ τέ­λος αὐ­τῆς τῆς πο­ρείας καὶ λει­τουρ­γι­κῆς πε­ρι­ό­δου μὲ τὴν με­τοχή μας στὸν Ἀ­να­στά­σιμο ἑ­σπε­ρινὸ τῆς Ἀ­γά­πης.

Καλὴ Σα­ρα­κο­στὴ καὶ καλὴ δύ­ναμη στὸν προ­κεί­μενο ἀ­γῶνα.