Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Πνευματικά άρθρα και Αναγνώσματα.Αποσπάσματα από διάφορα βιβλία.

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

Απάντηση
irida
Βασικός Αποστολέας
Βασικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 129
Εγγραφή: Παρ Ιαν 15, 2010 1:32 pm

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από irida »

ΣΠΕΙΡΕ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ. Σπειρε με ταπεινωση ελεημοσυνη και θα θερισεις ελεος κατα την Κριση. Με οποιο τροπο δινεις με τον ιδιο τροπο θα σου επιστρεψει ο Θεος την καλοσυνη σου. Εαν του χρωστας οβολο, δεν διεκδικει απο σενα μαργαριτη. Εκεινο που σου ζηταει ειναι ν αγιασεις κανοντας καλωσυνες. ειναι αγιαστικη η δυναμη της καλοσυνης.
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

3. Ξενιτεία

- Η ψυχή μου ποθεί τη ξενιτεία, εξωμολογήθηκε μια μέρα στον Γέροντά του, τον Αββά Λούκιο, ο Αββάς Λογγίνος.
- Αν δεν συνηθίσης πρώτα να συγκρατής τη γλώσσα σου, και στην άλλη άκρη του κόσμου να πάς, ξένος δε θα είσαι. Μάθε να σωπαίνης και τότε θα έχης κι εδώ ξενιτεία, του αποκρίθηκε ο σοφός Γέροντας.

*********************************************************************************************************

Ένας νέος παρακάλεσε τον Όσιο Σισώη να του εξηγήση τι ακριβώς είναι η ξενιτεία.
-Αληθινή ξενιτεία, αποκρίθηκε ο σοφός Γέροντας, είναι να μάθη ο άνθρωπος να σωπαίνη πάντοτε και να μην απαιτήση δικό του πράγμα.

*********************************************************************************************************

Τρείς ευσεβείς νέοι, φίλοι μεταξύ τους, ακολούθησαν τρείς διαφορετικούς δρόμους για την αγάπη του Χριστού.
Ο ένας αποφάσισε ν'αφιέρωση τη ζωή του στο να συμφιλιώνη μεταξύ τους, τους εχθρούς και αντιπάλους. Τον συγκινούσε βαθειά το έργον του ειρηνοποιού.
Ο άλλος, δοσμένος ολόψυχα στην αγάπη του πλησίον, πήγαινε βάλσαμο παρηγορίας στους δυστυχισμένους.
Ο τρίτος, φλογερός εραστής της ησυχίας, πήγε στην έρημο να ζήση ξένος κι άγνωστος ανάμεσα στους ασκητάς και ερημίτας.
Πέρασαν μερικά χρόνια. Ο πρώτος, αηδιασμένος από τις δολοπλοκίες, τις αντιθέσεις, τις διαμάχες των ανθρώπων, που δεν είχαν σταματημό, πήγε να βρή το σύντροφό του να ιδή μήπως εκείνος είχε πιο επιτυχία στο έργο του. Αλλά κι εκείνος ήταν απογοητευμένος. Η δυστυχία κι η κακομοιριά των συνανθρώπων του ήταν τόσο μεγάλη που δεν έφθανε να την ανακουφίση, καθώς ήθελε. Κι οι δυό μαζί τότε ξεκίνησαν να συναντήσουν τον παλιό τους φίλο, να ιδούν τι κέρδος είχε εκείνος από την ξενιτεία του. Τον βρήκαν στο ερημητήριό του κι αφού του διηγήθηκαν τα βάσανά τους, τον ρώτησαν τι απόκτησε ζώντας τόσα χρόνια αποτραβηγμένος από τον κόσμο.
Εκείνος αντί να τους αποκριθή με λόγια, έκανε τούτο το παράξενο: Πήρε ένα δοχείο, το γέμισε με νερό κι είπε στους φίλους του να κυττάξουν μέσα.
- Βλέπετε τίποτε; τους ρώτησε.
- Νερό ταραγμένο.
Ύστερα από λίγο, όταν το νερό είχε ηρεμήσει πιά, τους είπε να ξανακυττάξουν μέσα.
-Τι βλέπετε;
- Τα πρόσωπά μας, αποκρίθηκαν εκείνοι.
- Να, λοιπόν, τι απόκτησα στην ηρεμία της ερήμου, είπε τότε ο ησυχαστής. Βλέπω κάθε μέρα και γνωρίζω καλλίτερα τον ευατό μου, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μου. Αγωνίζομαι να διορθωθώ και ποτέ δεν ένιωσα κόπο κι απογοήτευσι.
Οι άλλοι δυό συμφώνησαν πως ο ερημίτης είχε δίκαιο.

*********************************************************************************************************

Πήγε κάποτε κάποιος απεσταλμένος από την οικογένειά του στον Αββά Ευάγριο τον Διάκονο.
- Ήλθα να σε πληροφορήσω, Αδερφέ, του είπε, πώς πέθανε ο πατέρας σου.
- Πάψε, άνθρωπέ μου, να βλασφημής, του αποκρίθηκε αυστηρά ο Αββάς. Ο δικός μου Πατέρας είναι Αθάνατος.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

Σ΄άλλον αρχάριο Αδερφό, που πρόθυμα ξεκινούσε για την πόλι, ο ίδιος Γέροντας έλεγε:
-Μην είσαι τόσο πρόθυμος να τρέχης για την πόλι, τέκνο μου, αλλά να γυρίζης από εκεί εδώ.

*********************************************************************************************************

Κάποτε που ο Αββάς Ποιμήν βρισκόταν στη σύναξι των Γερόντων, πήγε στη σκήτη ένας συγγενής του να του ζητήση να κάνη καλά το παιδί του που κυριεύτηκε ξαφνικά από πονηρό πνεύμα και το κεφάλι του έστρεφε πίσω. Ο δυστυχισμένος πατέρας παρακάλεσε ένα από τους Γέροντας να μεσιτέψη στον Όσιο να τον δεχτή.
-Δεν θέλει να έχη επαφή με τους συγγενείς του κι αν με ιδή εδώ, χωρίς άλλο θα με διώξη.
Ο Γέροντας, που τον λυπήθηκε, έκανε αυτό το τέχνασμα. Έφερε το άρρωστο παιδί στη σύναξι και είπε στους Πατέρας:
-Κάνετε αγάπη, Αδερφοί, και σφραγίστε με το σημείο του Σταυρού το βασανισμένο αυτό πλάσμα.
Αρχίζοντας από το νεώτερο, το γύρισε σε όλους. Όταν έφτασε μπροστά στον Όσιο Ποιμένα, εκείνος αρνήθηκε. Τότε τον μάλωσαν οι Γέροντες και τον πρόσταξαν να κάνη ότι έκαναν όλοι. Ο Όσιος, για να μη φανή παρήκοος, προσευχήθηκε και μόλις έκανε το σημείο του σταυρού στο άρρωστο παιδί, έφυγε το πονηρό πνεύμα κι έγινε εντελώς καλά.

*********************************************************************************************************

Βγάζομε το νεκρό από το σπίτι του και τον θάβομε στα κοιμητήρια έξω από την πόλι. Αν τον αφήσωμε όμως έτσι εκτεθειμένο, περισσότερο απ'ότι πρέπει, δεν θα μπορούμε να τον πλησιάσωμε από τη δυσωδία.
Κι ο Μοναχός, που νεκρώθηκε για την αγάπη του Χριστού, θάβεται με τη θέλησί του στις ερήμους. Αν παραμείνη στον κόσμο, παθαίνει ηθική σήψι και βλάπτει τους άλλους με τη δυσωδία του, έλεγε ένας αυστηρός Ερημίτης.

*********************************************************************************************************

Και ο σοφώτατος Αββάς Αγάθων:
-Όταν αντιληφθώ πως ένα πρόσωπο, και το πιο αγαπητό μου ακόμη, γίνεται αφορμή ν'αποκτήσω κάποιο ελάττωμα κόβω αμέσως κάθε δεσμό μαζί του.

*********************************************************************************************************

Ένας αρχάριος Μοναχός συμβουλεύτηκε κάποιον διακριτικό Γέροντα:
-Αν η συμπεριφορά του Αδερφού μου με σκανδαλίζει, Αββά, πρέπει εγώ να του ζητήσω συγγνώμη;
-Ζήτησέ του συγγνώμη, αποκρίθηκε ο Γέροντας, αλλά πάψε να τον συναναστρέφεσαι. Δεν ακούς τον Μέγα Αρσένιο τι συμβουλεύει; Με όλους έχε αγάπη, αλλ' από όλους άπεχε.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
Άβαταρ μέλους
smarti
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5165
Εγγραφή: Κυρ Μαρ 09, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Σμαρώ@Κατερίνη, Σέρρες

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από smarti »

Ένας άγιος Γέροντας έμενε με τον υποτακτικό του σε μια καλύβη, όχι μακριά από ένα κεφαλοχώρι. Κάποτε έπεσε στον τόπο μεγάλη δυστυχία κι ο φτωχός κόσμος πέθαινε σχεδόν από την πείνα. Πολλοί στην απελπισία τους πήγαιναν και κτυπούσαν στην καλύβη του ερημίτη. Εκείνος πάλι, που ήταν πολύ ελεήμων, έδινε με την καρδιά του απ’ ό,τι τύχαινε να έχει. Ο υποτακτικός όμως που έβλεπε με τρόπο το ψωμί τους να λιγοστεύει, είπε μια μέρα στενοχωρημένος στο Γέροντα:

-Αββά, δε μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που μου αναλογούν, κι από δω και πέρα μοίραζε από τα δικά σου ελεημοσύνη. Έτσι όπως πάμε τώρα, γρήγορα θα πεινάσουμε κι οι δυο.

Ο αγαθός Γέροντας χώρισε τα ψωμιά του υποτακτικού του, χωρίς να πει τίποτα κι εξακολούθησε να δίνει από τα δικά του στους φτωχούς. Μα κι ο Θεός που είδε την καλή του προαίρεση τα ευλόγησε, κι όσο εκείνος έδινε, τόσο αυτά επληθύνονταν.

Ο υποτακτικός στο μεταξύ έφαγε τα δικά του. Όταν πια δεν του έμειναν παρά λίγα ψίχουλα, πήγε στον Γέροντα του και τον παρακαλούσε να τρώνε πάλι μαζί. Εκείνος τον δέχτηκε χωρίς να φέρει αντίρρηση. Τώρα όμως είχαν αυξηθεί και οι ζητιάνοι, κι ο υποτακτικός άρχισε πάλι να δυσανασχετεί. Ο υποτακτικός κατσούφιασε.

-Δώσε του ένα καρβέλι, πρόσταξε ο Γέροντας, που έκανε πως δεν είδε το μορφασμό του.

-Μου φαίνεται πως δεν έχουμε πια να φάμε ούτε εμείς. Είπε φωναχτά ο υποτακτικός, για να τον ακούσει κι ο ζητιάνος.

-Πήγαινε και ψάξε καλά, πρόσταξε ο Γέροντας.

Σηκώθηκε εκείνος απρόθυμα να πάει στο κελλαρικό. Μα τρόμαξε ν’ ανοίξει την πόρτα. Το βρήκε γεμάτο ως επάνω από καλοψημένα φρέσκα καρβέλια!

Από την ημέρα εκείνη απόκτησε μεγάλη εμπιστοσύνη στον άγιο Γέροντά του κι έγινε πρόθυμος στο ν’ ανακουφίζει τους φτωχούς.
Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν Γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών.
Άβαταρ μέλους
smarti
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5165
Εγγραφή: Κυρ Μαρ 09, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Σμαρώ@Κατερίνη, Σέρρες

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από smarti »

Ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης, παρακάλεσε τον Όσιο Παμβώ να του πει έναν ωφέλιμο λόγο, που να τον θυμάται σ’ όλη του ζωή.

-Απόκτησε έλεος για όλους τους συνανθρώπους σου, Αββά Θεόδωρε, για να ‘ χεις παρρησία στο Θεό, του είπε ο άγιος Γέρων.
Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν Γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών.
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ΄
1. Ταπεινοφροσύνη

Ερώτησαν κάποτε τον Αββά Λογγίνο ποιά αρετή θεωρεί σπουδαιότερη απ'όλες. Ο σοφός Γέροντας αποκρίθηκε:
-Καθώς η υπερηφάνεια είναι το πιο μεγάλο από όλα τα κακά αφού κατώρθωσε να ρίξη τους Αγγέλους από τον Ουρανό στην άβυσσο, έτσι και η ταπεινοφροσύνη είναι η πιο μεγάλη απ'όλες τις αρετές. Αυτή έχει τη δύναμι κι από την άβυσσο ακόμη ν'ανεβάση στον Ουρανό τον αμαρτωλό. Για το λόγο αυτό ο Κύριος μακαρίζει πριν απ'όλους τους πτωχούς τω πνεύματι.

*********************************************************************************************************

Προτιμώ πτώσι με ταπεινοφροσύνη, παρά νίκη με υπερηφάνεια, λέγει άλλος Πατήρ.

*********************************************************************************************************

Η ταπείνωσις
χωρίς μεγάλο κόπο έσωσε πολλούς, λέγει άλλος Γέροντας. Το πιστοποιούν ο Τελώνης και ο Άσωτος που με δύο λόγια ταπεινά, που είπαν, τους δέχτηκε ο Θεός.

*********************************************************************************************************

Και άλλος Πατήρ: Ο ταπεινόφρων ταπεινώνει τους δαίμονας. Ο υπερήφανος περιπαίζεται απ'αυτούς.

*********************************************************************************************************

Στέφανο του Μοναχού λέγουν την ταπεινοφροσύνη όλοι οι Πατέρες.

*********************************************************************************************************

Ερώτησαν κάποιο Γέροντα, πότε αποκτά ο άνθρωπος ταπείνωσι.
- Όταν θυμάται τις αμαρτίες του συνεχώς, αποκρίθηκε.

*********************************************************************************************************

Όπως το χώμα που πατάμε δεν έχει φόβο να πέση, έλεγε κάποιος Γέροντας, το ίδιο κι ο ταπεινός άνθρωπος.

*********************************************************************************************************

Κάθησε κάποτε να φάγη
με τους αδερφούς ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης και πρόσεξε πως έπιναν νερό χωρίς να ειπούν προηγουμένως το "ευλόγησον", όπως ήταν παλιά συνήθεια στους Μοναχούς. Αναστέναξε τότε βαθειά ο Γέροντας και είπε:
-΄Εχασαν οι σημερινοί Καλόγεροι την ευγένειά τους.

*********************************************************************************************************

Περαστικός από την καλύβα κάποιου αναχωρητή ο όσιος Σισώης, τον χαιρέτησε και τον ερώτησε πως περνούσε.
-Να, τον καιρό σπαταλώ, αποκρίθηκε εκείνος.
-Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σπαταλώ τον καιρό μου, αδερφέ μου, χωρίς να προσθέτω αμαρτίες, είπε αναστενάζοντας ο ταπεινός Γέροντας.

Από το βιβλίο "Γεροντικόν" - Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρα Χαμπάκη (Ηγουμένη Ι. Μονής Οσίου Θεοδοσίου)
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

Καθώς γύριζε μια μέρα στο κελλί του ο Όσιος Μακάριος, φορτωμένος φοινικόφυλλα για το εργόχειρό του, τον σταμάτησε ο διάβολος, έτοιμος να του επιτεθή, αλλά δεν μπορούσε. Μια ακατανίκητη δύναμι τον εμπόδιζε.
-Πολύ μ΄έχεις βασανίσει, Μακάριε, του φώναξε άγρια. Τόσα χρόνια σε πολεμώ και δεν μπορώ να σε ρίξω. Και τι περισσότερο από μένα κατορθώνεις εσύ; Νηστεύεις τάχα; Άμ'εγώ ποτέ δεν τρώγω. Αγρυπνείς; Εγώ ούτε καν έχω ανάγκη από ύπνο. Ένα μόνο φοβερό έχεις που με τρομάζει.
-Ποιό είναι αυτό; ρώτησε με πολύ ενδιαφέρον ο Όσιος.
-Η ταπεινοφροσύνη, ωμολόγησε θέλοντας και μη ο διάβολος κι εξαφανίστηκε.

*********************************************************************************************************
Χριστιανοί από τη Θηβαΐδα, έφεραν αλυσοδεμένο κάποιο δαιμονισμένο σ΄ένα Γέροντα Ερημίτη να τον κάνη καλά. Ο Όσιος εξώρκισε το πονηρό πνεύμα να φύγη από το πλάσμα του Θεού.
-Δε βγαίνω, φώναξε εκείνο, αν δε μου ειπής πρώτα ποιοί είναι τα ερίφια και ποιοί τα αρνία, που λέει ο Χριστός.
-Εγώ είμαι από τα ερίφια, αποκρίθηκε ο Γέροντας. Όσο για τα αρνία Του, Εκείνος γνωρίζει.
-Η ταπείνωσί σου με διώχνει, φώναξε φοβισμένο το δαιμόνιο, και βγήκε από τον δυστυχισμένο, που είχε τόσο βασανίσει.

*********************************************************************************************************

Κάποιος αδερφός ρωτούσε έναν από τους μεγάλους Γέροντας, τι είναι ταπεινοφροσύνη.
-Ταπεινοφροσύνη, τέκνον μου, είναι να νοιώθης πάντοτε τον ευατό σου αμαρτωλό και χειρότερο από όλους τους ανθρώπους, εξήγησε ο Γέροντας. Είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό και δύσκολο. Μπορείς όμως να το αποκτήσης, βάζοντας τον ευατό σου σε ακατάπαυστο κόπο.
-Μα πως είναι δυνατόν να βλέπης διαρκώς τον ευατό σου χειρότερο απ'όλους;απόρησε ο αδερφός.
-Μάθε να βλέπης τα προτερήματα των άλλων και τα δικά σου σφάλματα και ζήτει κάθε μέρα γι΄ αυτά συγχώρησι από τον Θεό, και θα το κατορθώσης, συμβούλεψε ο Όσιος.

*********************************************************************************************************

Ένας νέος Μοναχός είχε φτάσει σε τόση ταπείνωσι, που στην προσευχή του έλεγε αυτά μόνο τα λόγια στον Θεό:
-Κύριέ μου, ρίξε στην κεφαλή μου κεραυνό να μ'εξαφανίση από το πρόσωπο της γης, γιατί όσο ζω σε παρακούω.

*********************************************************************************************************

Ένας πολύ ταπεινός
σε κάποιο Κοινόβιο, ακολουθώντας πιστά την προτροπή του αποστόλου, "αλλήλων τα βάρη βαστάζετε", όταν έσφαλλε κανένας από τους Μοναχούς, έπαιρνε αυτός την ευθύνη, κατηγορούσε τον ευατό του και δεχόταν ευχαρίστως τις τιμωρίες που του επέβαλλαν.
Μερικοί Καλόγεροι όμως που δεν έβλεπαν την αρετή του αδερφού, αλλά κάποια αδεξιότητα που είχε στο εργόχειρο -ήταν λίγο αργός -, τον κατηγορούσαν συχνά και έλεγαν μεταξύ τους:
- Κύτταξε κει πόσα σφάλματα κάνει διαρκώς και για τίποτε δεν είναι ικανός.
Ο Ηγούμενος όμως, που ήξερε καλά πόσο ενάρετος ήταν ο αδερφός, έλεγε σ'εκείνους που τον κατηγορούσαν:
- Προτιμώ ένα δικό του ψαθί, πλεγμένο με ταπεινοσύνη, από όσα φτιάχνετε εσείς με υπερηφάνεια.
Μια μέρα, που έπιασε πάλι ο Ηγούμενος τους καλογήρους αν κατακρίνουν τον αδερφό για την αδεξιότητά του, πήρε από τα χέρια τους τα καλάθια που έπλεκαν και τα πέταξε στη φωτιά, που ήταν αναμμένη στη μέση της αυλής. Πέταξε μαζί και το καλάθι του ταπεινού αδερφού. Όλων των άλλων έγιναν σε λίγο στάχτη, το δικό του βγήκε ακέραιο από τη φωτιά.
Βλέποντας αυτό το θαύμα οι φιλοκατήγοροι καλόγεροι, έβαλαν μετάνοια στον αδερφό και του ζήτησαν συγγνώμη. Από τότε τον τιμούσαν σαν πνευματικό Πατέρα.

*********************************************************************************************************

Ένας ευλαβής Μοναχός,
όταν κάποιος του ζητούσε μια εξυπηρέτησι, για να είναι πρόθυμος να την δώση, έλεγε στον ευατό του:
-Ο Κύριός σου σε διατάζει, κάνε αμέσως αυτό που ζητεί.
Αν ερχόταν σε λίγο άλλος, να τον επιφορτίση με πιο δύσκολη δουλειά, ψιθύριζε:
-Είναι ο αδερφός του Κυρίου σου, πρέπει να τον ακούσης.
Καμμιά φορά συνέβαινε να τον προστάζη κι ο μικρότερος του. Τότε γινόταν πιο πρόθυμος.
- Υπάκουσε γρήγορα στον γυιό του Κυρίου σου, ταπεινέ, έλεγε στον εαυτό του.
Έτσι εξυπηρετούσε όλους με πολλή ταπείνωσι κι έφτασε σε μεγάλα μέτρα αρετής.

Από το βιβλίο "Γεροντικόν" - Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρα Χαμπάκη (Ηγουμένη Ι. Μονής Οσίου Θεοδοσίου)
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

Προσκάλεσε κάποτε επισήμως στην Κωνσταντινούπολι τον Όσιο Αντώνιο ο αυτοκράτωρ Μέγας Κωνσταντίνος.
Ο Όσιος έπεσε σε μεγάλη συλλογή. Δεν ήξερε τι ν'αποφασίση ν'αρνηθή στον αυτοκράτορα ή να θυσιάση την αγαπημένη του ερημία.
Τελικά σκέφτηκε να ρωτήση το μαθητή του, τον Παύλον τον Απλούν.
- Τι λες, παππούλη, - έτσι τον έλεγε συνήθως, γιατί έγινε στα γεράματά του Μοναχός - , πρέπει να πάω στην Κωνσταντινούπολι;
- Αν πας, του αποκρίθηκε εκείνος με την απλότητα που τον χαρακτήριζε, θα είσαι Αντώνιος, αν όμως αρνηθής να πας, θα είσαι Μέγας Αντώνιος.
Κι ο Μέγας Πατήρ, ακολουθώντας ταπεινά την υπόδειξι του υποτακτικού του, αρνήθηκε να παή.

*********************************************************************************************************

Δύο Επίσκοποι σε γειτονικές επαρχίες, ο ένας πλούσιος και ισχυρός, ο άλλος φτωχός και ταπεινός, παρεξηγήθηκαν κάποτε γι'ασήμαντη αφορμή.
Από τότε ζητούσε ο πλούσιος ευκαιρία να εκδικηθή το φτωχό. Εκείνος όμως δε φοβήθηκε κι έλεγε συχνά στους κληρικούς του:
- Κάνετε υπομονή, Αδερφοί, εμείς θα νικήσωμε στο τέλος.
Σ'ένα μεγάλο πανηγύρι, που ο πλούσιος Επίσκοπος με πομπή ατελείωτη λιτάνευε την εικόνα του Αγίου που γιόρταζε,
ο γείτονάς του πήρε όλους τους κληρικούς του και πήγε στην επαρχία του.
- Θα κάνετε ό,τι κάνω εγώ, τους είχε ειπή, και σήμερα, με τη δύναμι του Θεού, θα τον νικήσωμε.
- Τι έχει στο νού του τάχα να κάνη; έλεγαν με απορία εκείνοι μεταξύ τους.
Σαν έφτασαν στη γειτονική πόλι, η πομπή βρισκόταν στον πιο κεντρικό δρόμο.
Τότε ο ταπεινός Επίσκοπος, με όλο του τον κλήρο, έπεσε στα πόδια του αντιπάλου του και είπε δυνατά για ν'ακουστή απ'όλους:
- Συγχώρεσέ μας, δέσποτα, δούλοι σου είμαστε όλοι.
Ο ισχυρός Επίσκοπος εκάμφθηκε και, διώχνοντας τη σκληρότητα από την καρδιά του, αγκάλιασε τον αδερφό του και του είπε ταπεινά:
- Συ είσαι Πατέρας και δεσπότης μου.
Από την ημέρα εκείνη απόκτησαν μεγάλη φιλιία μεταξύ τους.
- Δεν σας έλεγα, τέκνα μου, πως θα τον νικήσωμε; έλεγε ο φτωχός Επίσκοπος στους κληρικούς του. Η ταπεινοσύνη είναι αληθινή δύναμι στη ζωή.

*********************************************************************************************************

Ο Αββάς Σέργιος διηγείτο το ακόλουθο περιστατικό στους υποτακτικούς του για να τους αποδείξη πόσο κερδίζει ο ταπεινός:
Κάποτε κατεβαίναμε στην πόλι με τον μακαρίτη τον Γέροντα μου και δύο ακόμη Αδερφούς.
Στο δρόμο, χωρίς να το καταλάβωμε, πέσαμε σ'ένα χωράφι και πατήσαμε λιγα σπαρτά.
Μόλις το πήρε είδησι ο ιδιοκτήτης, που έσκαβε πιο πέρα, έγινε έξω φρενών από το θυμό του.
Ήλθε κοντά μας κι άρχισε να μας βρίζη με το χειρότερο τρόπο:
- Καλόγεροι είσαστε εσείς; Έχετε Θεό μέσα σας; Αν φοβόσαστε το Θεό, θα υπολογίζατε τους ξένους κόπους.
- Για την αγάπη του Χριστού, μην απαντήση κανένας, μας ψιθύρισε ο Γέροντας. Ύστερα γύρισε στο χωριάτη με ταπεινοσύνη:
- Έχεις δίκιο, παιδί μου, του είπε, αν είχαμε φόβο Θεού θα προσέχαμε και δε θα κάναμε τέτοια ζημιά. Σφάλαμε, συγχώρεσέ μας, για την αγάπη του Κυρίου.
Με μιας ο χωρικός ηρέμησε.
Τα ταπεινά λόγια του Γέροντος έσβυσαν το θυμό του. Ντράπηκε για όσα προηγουμένως είχε ειπή και πέφτοντας στα γόνατα του είπε:
- Συγχώρεσέ με, άνθρωπε του Θεού, και πάρε με μαζί σου να γίνω κι εγώ Καλόγερος.
Ο Γέροντας τον δέχθηκε μετά χαράς κι από τότε έμεινε για πάντα στην υποταγή του.

*********************************************************************************************************

Τρία ολόκληρα χρόνια, λέγουν οι Πατέρες, προσηύχετο ο Όσιος Παμβώ και έλεγε:
- Κύριε, μη με δοξάσης εδώ στη γη.
Και τόσο τον εδόξασε ο Θεός για την ταπείνωσί του, που το πρόσωπό του έλαμπε σαν τον ήλιο και πολλές φορές δεν μπορούσαν να τον βλέπουν οι συνασκηταί του.
Το ίδιο χάρισμα, να λάμπουν οι μορφές τους, είχαν ο Όσιος Σισώης και ο Αββάς Σιλουανός.

Από το βιβλίο "Γεροντικόν" - Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρα Χαμπάκη (Ηγουμένη Ι. Μονής Οσίου Θεοδοσίου)
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

Ένας αρχάριος αδερφός ζήτησε μια συμβουλή από κάποιο Γέροντα, για να την κρατήση σ'όλη του τη ζωή.
- Μάθε να δέχεσαι ευχαρίστως τις προσβολές και τις περιφρονήσεις των ανθρώπων. Αυτό είναι ταπεινοσύνη και ξεπερνά όλες τις άλλες αρετές,
του αποκρίθηκε ο Γέρων.

*********************************************************************************************************

Δεν είναι ταπεινός στ'αλήθεια εκείνος που εξευτελίζει τον ευατό του μόνος του, λέγει άλλος Πατήρ. Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο.
Ταπεινοσύνη είναι να δέχεσαι μ'ευχαρίστησι να σε εξευτελίζουν οι άλλοι.
Ο ίδιος πάλι συμβουλεύει:
Αν σ'επαινούν, μη δεχθής τον έπαινο. Θυμίσου παρευθύς πόσες αμαρτίες έχεις, που αν τις γνώριζαν οι άνθρωποι, όπως τις γνωρίζει ο Θεός,
δε θα σ'εγκωμίαζαν καθόλου. Παρακάλεσε τον Κύριο, με την καρδιά σου, να σε σκεπάση, για να μη ζημιωθής από τον έπαινο.

*********************************************************************************************************

Θέλοντας να βεβαιωθούν οι Γέροντες
, αν πραγματικά ήταν τόσο ταπεινός και πράος ο Αββάς Αγάθων, όσο τουλάχιστον φημιζόταν, πήγαν μια μέρα τάχα θυμωμένοι στο κελλί του και του φώναξαν:
-Εσύ είσαι ο Αγάθων, ο φαύλος κι υπερήφανος;
-Ναι, Πατέρες μου, τέτοιος είμαι, αποκρίθηκε εκείνος, χωρίς καν να ταραχθή.
-Και τολμάς να φλυαρής και να κατακρίνης τους αδερφούς; εξακολούθησαν οι άλλοι.
-Δίκιο έχετε, αλλά παρακαλέστε τον Θεό να μ'ελεήση, είπε πάλι ο ταπεινός Αγάθων.
-Και δεν φτάνουν όλα αυτά, έγινες τώρα κι αιρετικός.
-Α, όχι αιρετικός δεν έγινα ακόμη, ύψωσε ζωηρά τη φωνή ο Αββάς, προς μεγάλη έκπληξι των ανακριτών του.
-Για εξήγησέ μας, Αγάθων, του είπαν χαμογελώντας οι Γέροντες, γιατί δέχτηκες ευχαρίστως όλες τις άλλες κατηγορίες και τούτη τη τελευταία δεν θέλησες να την παραδεχτής;
-Καλό είναι για την ψυχή μου, κι ούτε κανένα βλάπτει, να με νομίζουν οι άλλοι φαύλο και φλύαρο, υπερήφανο και φιλοκατήγορο, αποκρίθηκε ο
Όσιος. Αλλά να με νομίζουν αιρετικό, ζημειώνονται, και μένα χωρίζουν από τον Κύριο μου.
Οι Γέροντες θαύμασαν τη διάκρισί του και παραδέχτηκαν πως είχε δίκιο.

*********************************************************************************************************

Όποιος επαινεί μπροστά του άνθρωπο, έλεγε κάποιος Γέροντας, τον παραδίνει στο διάβολο για να τον πολεμάη.

*********************************************************************************************************

Κάποιος επισκέπτης μια μέρα επαίνεσε το εργόχειρο του Αββά Ιωάννη. Εκείνος έκανε πως δεν άκουσε κι εξακολούθησε τη δουλειά του. Ο ξένος τον επαίνεσε για δεύτερη φορά και πάλι ο Γέροντας σιώπησε. Μα σα πήγε για τρίτη φορά να τον εγκωμιάση, παραμέρισε το εργόχειρό του ο Αββάς και του είπε ενοχλημένος:
-Από τη στιγμή που μπήκες εδώ μέσα άνθρωπέ μου, κοντεύεις να διώξης τον Θεό.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

Λένε πως ο Αββάς Μακάριος φερνόταν με ψυχρότητα και σπάνια μιλούσε σ'εκείνους που τον τιμούσαν και τον εγκωμίαζαν.
Οι αδερφοί που τον ήξευραν σαν ήθελαν να τον συμβουλευτούν, του έπιαναν έτσι κουβέντα:
-Τι έκανες, Αββά, τον καιρό που ήσουν καμηλιέρης κι έκλεβες νίτρο και το πούλαγες κρυφά; Έτρωγες πολύ ξύλο από τους φύλακες;
Ο Γέροντας χαμογελούσε ευχαριστημένος, για τα προσβλητικά λόγια, και συνωμιλούσε με τους αδερφούς.

*********************************************************************************************************

Προσκάλεσαν στην πόλι έναν Άγιο Ερημίτη να θεραπεύση με την προσευχή του ένα δαιμονισμένο νέο. Σαν τον είδαν να πλησιάζη, οι συγγενείς του αρρώστου, βγήκαν με λαμπάδες αναμμένες να τον υποδεχτούν.
Αυτό όμως κακοφάνηκε στον ταπεινό Γέροντα και βρήκε αυτό το τέχνασμα να τους διώξη:
Έβγαλε όλα του τα ρούχα κι έμεινε γυμνός. Ύστερα κάθησε να τα πλένη στο ποτάμι.
Οι άνθρωποι που τον είδαν, έφυγαν σκανδαλισμένοι.
- Πώς το έκανες αυτό, Αββά; τον ρώτησε αργότερα κάποιος φίλος του. Όσοι σε είδαν να γυμνώνεσαι, είπαν πως είχεις δαιμόνιο.
-Αυτό γύρευα κι εγώ, αποκρίθηκε ο ταπεινός γέροντας.

*********************************************************************************************************

Όταν σε τιμούν οι άνθρωποι, τότε να ταπεινώνεσαι περισσότερο και να λές στο λογισμό σου, αν ήξεραν ποιός είμαι στ'αλήθεια, δε θα μου έδειχναν καμμιά υπόληψι. Έτσι δε θα ζημιωθή η ψυχή σου, έλεγε σοφός Πατήρ.




2. Υποταγή

Κάποιος αδερφός ρώτησε τον Όσιο Παΐσιο:
-Τι να κάνω, Αββά, που έχω σκληρή καρδιά και δεν φοβούμαι τον Θεόν;
-Πήγαινε να υποταχτής σε Γέροντα που έχει θείο φόβο, τον συμβούλεψε ο Όσιος. Κοντά του θα μάθης κι εσύ να φοβήσαι τον Θεόν.

*********************************************************************************************************

Υπακοή συνδυασμένη με εγκράτεια υποτάσσει και θηρία, έλεγε ο Μέγας Αντώνιος.

*********************************************************************************************************

Ο Αββάς Ρούφος πάλι λέγει πώς πιο μεγάλη δόξα περιμένει τον καλό υποτακτικό, από τον Ερημίτη, που ζή με το θέλημά του στη μοναξιά της Ερήμου.

*********************************************************************************************************

Τρία πράγματα αρέσουν ιδιαιτέρως στο Θεό, έλεγεν ο Αββάς Ιωσήφ ο Θηβαίος.
Αρρώστια με υπομονή, έργα χωρίς επίδειξι, μόνο για την αγάπη Του, και υποταγή σε Πνευματικό Πατέρα με τέλεια αυταπάρνησι.
Αυτό το τελευταίο έχει ένα στεφάνι περισσότερο.

Από το βιβλίο "Γεροντικόν" - Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρα Χαμπάκη (Ηγουμένη Ι. Μονής Οσίου Θεοδοσίου)
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Αναγνώσματα”