Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Πνευματικά άρθρα και Αναγνώσματα.Αποσπάσματα από διάφορα βιβλία.

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

Απάντηση
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

Ένας από τους παλαιούς μεγάλους Γέροντας, καθώς προσηύχετο μια μέρα, ήλθε σε έκστασι κι ανέβηκε με το πνεύμα του στον ουράνιο κόσμο. Εκεί ξεχώρισε τέσσερα διαφορετικά τάγματα δικαίων.
Στο πρώτο είχαν καταταχθή εκείνοι που βασανίστηκαν στη ζωή τους από σωματικές ασθένειες και υπόμειναν αγόγγυστα, ευχαριστώντας τον Θεόν. Στο δεύτερο όσοι εξήσκησαν την αρετή της αγάπης και ανακούφιζαν με κάθε τρόπο τον πλησίον τους. Το τρίτο τάγμα αποτελείτο από ερημίτας και αναχωρητάς που έζησαν με υπερβολική κακοπάθεια και σκληραγωγία. Το τέταρτο το αποτελούσαν όλοι οι υποτακτικοί. Αυτοί έδειχναν να υπερβάλλουν όλους τους άλλους σε δόξα. Σαν διακριτικό του αξιώματός τους φορούσαν ολόχρυσα επιμανίκια.
-Πως συμβαίνει τούτοι οι μικρότεροι να έχουν μεγαλύτερη δόξα από τους άλλους; ρώτησε ο Γέροντας τον Άγγελο που τον συνώδευε.
-Γιατί όλοι οι άλλοι, εξήγησε ο Άγγελος, ζήσανε με το θέλημά τους, ενώ αυτοί κάθε ημέρα το θυσίαζαν για την αγάπη του Θεού, σταυρώνοντας διαρκώς τον ευατό τους.

*********************************************************************************************************

Ένας νέος μοναχός
πήγε να συμβουλευτή κάποιον πνευματικό Γέροντα.
- Κάνω όλα μου τα μοναχικά καθήκοντα, του είπε, και κάτι παραπάνω, κι όμως δεν αναπαύεται η ψυχή μου. Καμμιά παρηγοριά δε παίρνω από τον Θεό.
- Ζής στο θέλημά σου, γι'αυτό σου συμβαίνουν όλα αυτά, του εξήγησε ο Γέροντας.
- Τι πρέπει τότε να κάνω, Αββά για να βρω ανάπαυσι;
- Πήγαινε να βρής ένα Γέροντα, που να έχη φόβο Θεού στη ψυχή του. Παράδωσε του τον ευατό σου μ'όλα του τα θελήματα κι άφησε τον να σε οδηγήση, όπως ξέρει, στο δρόμο του Θεού. Τότε η ψυχή σου θα βρη παρηγορία.
Ο νέος άκουσε τη συμβουλή του Γέροντος κι αναπαύτηκε η ψυχή του.

*********************************************************************************************************

Λένε για τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό, πως προτού γίνει Ερημίτης, έζησε πολλά χρόνια στην υποταγή κάποιου Γέροντος στη Θηβαΐδα. Όταν πρωτοπήγε, για να τον δοκιμάση ο Αββάς του, τον πήρε μια μέρα κι αφού περπάτησαν δώσεκα ώρες δρόμο από την καλύβα τους, έφτασαν σ'ένα τόπο άνυδρο.
Πήρε τότε ο Γέροντας το ραβδί του, το έμπηξε στη γη και πρόσταξε το νεαρό Ιωάννη να πηγαίνη κάθε μέρα μ'ένα κάδο νερό να το ποτίζη. Ο καλός υποτακτικός έκανε πρόθυμα τον ορισμό του Γέροντος. Ύστερα από τρία χρόνια το ξερό ξύλο βλάστησε κι έκανε καρύδια. Τα πήρε τότε ο Γέροντας και τα πήγε την Κυριακή στην Εκκλησία. Μετά τη Λειτουργία τα μοίρασε στους Ερημίτας, λέγοντάς τους:
-Ελάτε, αδερφοί, να γευτήτε τους καρπούς της υπακοής.

*********************************************************************************************************

Ανέβηκε κάποιος κοσμικός από τη Θηβαΐδα στη σκήτη του Αββά Σισώη και του ζήτησε να τον κάνη Μοναχό.
-Άφησες στον κόσμο κανένα στενό συγγενή; τον ρώτησε ο Γέροντας.
-Ναι, ένα γυιό, Αββά.
-Πήγαινε να τον ρίξης πρώτα στο ποτάμι κι ύστερα έλα να σε κάνω Μοναχό, του είπε ο Αββάς Σισώης.
Χωρίς δισταγμό ο άνθρωπος έφυγε να εκτελέση την προσταγή του. Ο Όσιος όμως έστειλε πίσω του το μαθητή του να τον παρακολουθήση και να τον εμποδίση από ένα τέτοιο εγχείρημα. Μόλις τον πρόφθασε εκείνος, έτοιμο να ρίξη το παιδί του στο ποτάμι και τον εμπόδιζε.
-Μη μ'εμποδίζεις, αδερφέ, του έλεγε ο άνθρωπος. Αυτή είναι η προσταγή του Αββά μου.
Ο αδερφός τότε του εξήγησε πως ήθελε μ'αυτό τον τρόπο να τον δοκιμάση ο Γέροντας και μετά βίας τον έπεισε. Μόλις επέστρεψαν στη σκήτη, ο Αββάς Σισώης τον έκανε αμέσως Μοναχό, γιατί αποδείχτηκε τέλειος υποτακτικός.

Από το βιβλίο "Γεροντικόν" - Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρα Χαμπάκη (Ηγουμένη Ι. Μονής Οσίου Θεοδοσίου)
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από angieholi »

Ένας πατέρας μια φορά πήρε το μικρό του γυιό και πήγε στην έρημο να γίνη καλόγερος. Έγινε υποτακτικός σ'ένα σοφό Γέροντα.
Εκείνος μια μέρα, για να δοκιμάση την υπακοή του, την στιγμή που άναβε το φούρνο να ψήση τα ψωμιά, του φώναξε να ρίξη μέσα το μικρό γυιό του.
Ο καλός υποτακτικός, χωρίς χρονοτριβή, άρπαξε το παιδί και το πέταξε στο φούρνο. Μα για την υπακοή του η φωτιά σχημάτισε καμάρα γύρω από το παιδί και τ'άφησε τελείως ανέγγιχτο.

*********************************************************************************************************

Θέλεις να σώσης την ψυχή σου, αδερφέ; λέγει στους υποτακτικούς ο Αββάς Ποιμήν. Γίνε σαν την πέτρινη στήλη. Ούτε όταν σε βρίζουν να εξοργίζεσαι, ούτε όταν σε επαινούν να υψηλοφρονής.

*********************************************************************************************************

Δώδεκα χρόνια βασανίστηκε από την αρρώστια του ο Αββάς Αμμώης. Όλο αυτό το διάστημα στάθηκε δίπλα του, σαν αναμμένη λαμπάδα, ο Ιωάννης, ο καλός του υποτακτικός, και τον υπηρετούσε σ'όλα. Ο Γέροντας ήταν αυστηρός και ποτέ δεν είπε λόγο γλυκό στο μαθητή του, ούτε ένα "είθε να σωθής". Μα στις τελευταίες του στιγμές, ενώ τον είχαν περικυκλώσει όλοι οι συνασκηταί του, πήρε με συγκίνησι ο Γέροντας στα τρεμάμενα χέρια του τα χέρια του υποτακτικού του, τα φίλησε και ψιθύρισε:
- Τέκνον μου, να είσαι βέβαιος πως σώθηκες για την καλή σου υπακοή.
Ύστερα γύρισε στους Πατέρας και, δείχνοντας τον Ιωάννη, τους είπε:
-Αυτός που βλέπετε, είναι Άγγελος και όχι άνθρωπος.

*********************************************************************************************************

Ο υποτακτικός κάποιου Γέροντος
πήγε να φέρη νερό από το πηγάδι, που ήταν τρείς ώρες μακριά από την καλύβα τους. Σαν έφτασε εκεί, θυμήθηκε πως δεν είχε πάρει το σχοινί μαζί του.
- Κύριε, βοήθησέ με σε τούτη την ανάγκη, δι'ευχών του αγίου μου Γέροντος, προσευχήθηκε ο νεός με πίστι στο Θεό και εμπιστοσύνη στις ευχές του Αββά του.
Είδε τότε με έκπληξι το νερό του πηγαδιού ν'ανεβαίνη ως το χείλος. Όταν γέμισε τα δοχεία του, το νερό ξανακατέβηκε πάλι στην κανονική του στάθμη.

Από το βιβλίο "Γεροντικόν" - Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρα Χαμπάκη (Ηγουμένη Ι. Μονής Οσίου Θεοδοσίου)
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
Άβαταρ μέλους
eleimon
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3520
Εγγραφή: Τρί Νοέμ 11, 2008 6:34 am
Τοποθεσία: Ελπίδα-Αθήνα

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από eleimon »

Ζούσε σ' ένα κοινόβιο ένας ευλαβής μονάχος ο οποίος κάποτε ακούγοντας τον στίχο του ψαλτηρίου «Χίλια έτη, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυλακή εν νυκτί» (Ψαλ. 89 στ. 3), δεν μπορούσε να καταλάβει τον στίχο κι επειδή σ' αυτό το δεν υπήρχε κανένας έμπειρος διδάσκαλος να το βοηθήσει, έκανε επίμονη προσευχή στον Κύριον να του αποκαλύψει την έννοια του στίχου. Πράγματι ο Κύριος άκουσε το θέλημά του φοβούμενου αυτόν. Μια ήμερα μετά τον όρθρο, αφού έφυγαν οι αδελφοί στα κελιά τους, αυτός έμεινε να προσευχηθεί –κατά την συνήθεια του- στην εκκλησία.


Τότε βλέπει ξαφνικά έναν πολύ ωραίο αετό να πετά πάνω από το κεφάλι του μέσα στο ναό! Ξαφνιάστηκε, εντυπωσιάσθηκε και χάρηκε πολύ από την ωραιότητα του και θέλησε να τον πιάσει. Ο αετός απομακρυνόταν λίγο -λίγο και ο μοναχός τον ακολουθούσε. Δεν πετούσε ψηλά όπως οι άλλοι αετοί. Ακολουθώντας τον ο μοναχός, βγήκε από την εκκλησία, βγήκε από το μοναστήρι κι έφθασε σ' ένα δάσος.


Εκεί εισήλθε σ' έναν απόκρυφο τόπο κι άρχισε ο αετός να ψέλνει μια μελωδία γλυκύτατη και αγγελική, ώστε ο μοναχός -απορροφημένος από την γλυκιά ψαλμωδία- ξέχασε όλα τα του κόσμου και με τον νου και την καρδιά του βρισκόταν στον παράδεισο. Με την χάρη του Θεού δεν αισθανόταν κόπωση, πείνα, δίψα, πόνους, κρύο ή άλλες ανάγκες του σώματος. Αισθανόταν μέσα του τόση αγαλλίαση, ώστε επί... τριακόσια χρόνια άκουγε ευφραινόμενος την αγγελική ψαλμωδία διότι άγγελος Κυρίου ήταν ο φαινόμενος ωσάν αετός! Μετά ό άγγελος υψώθηκε στους ουρανούς, ενώ ό μοναχός επανερχόμενος στον εαυτό του από αυτή την «θεωρία», επέστρεψε στο μοναστήρι, νομίζοντας ότι μία μόνον ώρα πέρασε από τότε που έφυγε από την μονή. Φθάνοντας εκεί, ο πορτάρης τον ρώτησε από που είναι….Τότε αυτός απόρησε, διότι δεν είδε αυτόν που γνώρισε ως πορτάρη και του είπε με φυσικό τρόπο:


- Εγώ είμαι ο τάδε μοναχός. Δεν με γνωρίζεις ; Ο πορτάρης νόμιζε ότι ο επισκέπτης του θα έχασε τα μυαλά του και του είπε:


Πήγαινε στον δρόμο σου, γιατί εμείς δεν έχουμε τέτοιο μοναχό. Εσένα δεν σε είδα καμιά φορά ούτε μπήκες ποτέ σ' αυτό το μοναστήρι!


Τότε ο μοναχός ταραγμένος, του είπε όλα τα τυπικά του κοινοβίου και τα ονόματα των αδελφών. Κατόπιν πηγαίνοντας στον ηγούμενο και λέγοντας όλα 'αυτά, αυτός συγκέντρωσε τους πατέρες, αλλά από αυτούς κανέναν δεν γνώριζε. Τότε ο μοναχός τους είπε με απορία:


-Θαυμάζω κι εξίσταμαι πατέρες, πώς έγινε αλλαγή για μία μόλις ώρα που απουσίασα από εδώ, ώστε ν' αλλάξουν τα πάντα, ώστε να μη γνωρίζω κανέναν από εσάς κι εσείς να μη γνωρίζετε εμένα!


Μάρτυς μου ό Θεός, ότι δεν πέρασε παρά μία ώρα που εξήλθα από το μοναστήρι, αφού προηγουμένως διαβάσαμε την ακολουθία του όρθρου.


Ο Γέροντας ανέτρεξε στον κώδικα του μοναχολογίου, αναζητώντας τα ονόματα των πατέρων που ανέφερε ο άγνωστος μοναχός. Εξετάζοντας προσεκτικά τον κώδικα του μοναχολογίου -όπου ήσαν γραμμένα όλα τα ονόματα των αδελφών- διάβασε τα ονόματα που του είπε ο μοναχός και κατάλαβε με τρόμο, πώς είχαν περάσει... τριακόσια ολόκληρα χρόνια! Τότε άρχισε να ρωτά τον μοναχό τι είδους άνθρωπος είναι και τι αγαθά έργα στην ζωή του έκανε, για να μάθει πώς αξιώθηκε από τον Θεόν τέτοιας χάριτος.


Αυτός του είπε: Δεν γνωρίζω καμιά αρετή στον εαυτό μου, παρά μόνον ότι είχα υπακοή στους προεστούς της μονής, τέλεια αγάπη προς όλους και δεν σκανδαλιζόμουν ποτέ και από τίποτε. Είχα πολλή αγάπη στην Παναγία Δέσποινα και κάθε μέρα διάβαζα μπροστά στην εικόνα Της τους χαιρετισμούς.


Κατόπιν διηγήθηκε την εμφάνιση του αετού και την ιστορία στο δάσος και οι πατέρες τον αγκάλιαζαν τον καταφιλούσαν ως έναν κατά κυριολεξία ουράνιο και όχι επίγειο άνθρωπο, διότι και τα λόγια του ουράνια και θεία. Ο ηγούμενος του είπε:


-Δόξαζε τον παντοδύναμο Θεόν, ο οποίος σε αξίωσε μιας τέτοιας θαυμαστής οπτασίας, την οποία δεν είδε άλλος με αυτό τον τρόπο σ' αυτό τον παράλογο κόσμο. Έζησες κάτι από την χαρά και την γλυκύτητα του παραδείσου!.. Άλλα γνώριζε, αδελφέ μου τριακόσια χρόνια πέρασαν και όχι μία ώρα όπως σου εφάνη!..


Τόση χαρά κι ευφροσύνη θα αισθάνονται οι άγιοι στον παράδεισον -όντες μπροστά στον θρόνο της Αγίας Τριάδος- ώστε να περνούν χίλια χρόνια σαν ΜΙΑ μέρα!


Ακούγοντας αυτά ο μοναχός δόξασε τον Θεόν έκλαψε από χαρά και ζήτησε να κοινωνήσει των αχράντων Μυστηρίων। Λαμβάνοντας τ' άχραντα Μυστήρια, είπε: «Νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα...» και αμέσως παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.


ΡΟΗ ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ KAI ΡΟΥΜΑΝΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ.


ΕΚΔΟΣΗ 2004


ΜΑΝΟΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ
«Το θάνατο δεν τον φοβά­μαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού».
Domna
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6147
Εγγραφή: Τετ Μαρ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Γερμανία
Επικοινωνία:

ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ-ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Δημοσίευση από Domna »

Ο αληθινός χριστιανός έχει τρία γνωρίσματα:
1. Διαβάζει τον Λόγο του Θεού (Αγία Γραφή).
2. Τον εφαρμόζει στη ζωή του.
3. Φροντίζει να τον διαδίδει για να σώζονται και οι άλλοι και να γίνονται κοινωνοί του θαύματος που έζησε.
gkou
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2629
Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από gkou »

ΙΓ΄

ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

ιδ΄


Κάποιος μοναχός είχε αδελφό κοσμικό που ήταν φτωχός, και απ’ ό,τι έβγαζε απ’ το εργόχειρό του τον ενίσχυε κ’ εκείνον. Όμως, όσο τον ενίσχυε, τόσο εκείνος πιο πολύ βυθίζονταν στη φτώχεια. Φεύγει, λοιπόν, ο μοναχός και πάει στον Γέροντα και του εξομολογείται ό,τι συμβαίνει. Κ’ εκείνος του λέει:
- Αν θέλεις να μ’ ακούσεις, μην του ξαναδώσεις πια τίποτε. Μονάχα πες του: «αδελφέ μου, όταν είχα σου έδινα ∙ τώρα, λοιπόν, κ’ εσύ, απ’ ό,τι σε βοηθήσει ο Κύριος να βγάλεις με την εργασία σου, φέρνε και σ’ εμένα». Κι απ’ ό,τι θα σου φέρει, να τα παίρνεις ∙ και όπου δεις ξένον ή φτωχό, να του δίνεις, παρακαλώντας τους να προσεύχονται για κείνον.
Έφυγα π μοναχός, κ’ έκαμε όπως του είπε ο Γέροντας . Και μόλις έφτασε ο αδελφός του, του μίλησε καθαρά, κι ακριβώς όπως του είχε παραγγείλει ο Γέροντας. Κ’ εκείνος έφυγε πολύ λυπημένος.
Και ιδού, την άλλη Κυριακή, μάζεψε από τον κήπο του μικρά λάχανα κ’ έφερε στον αδελφό του, το μοναχό. Εκείνος τα πήρε, τα πήγε στους Γέροντες και τους παρακάλεσε να προσευχηθούν για τον αδελφό του. Κι αφού τον ευλόγησαν οι Γέροντες, έφυγε πάλι για το σπίτι του, στον κόσμο.
Σε λίγες μέρες , έφερε πάλι λάχανα και τρία ψωμιά. Τα πήρε πάλι ο αδελφός του κ’ έκαμε όπως την πρώτη φορά. Κι αφού πήρε πάλι την ευλογία των Γερόντων, έφυγε για τον κόσμο.
Όταν ήρθε για τρίτη φορά, έφερε πολλά φαγώσιμα, και κρασί και ψάρια. Και βλέποντας όλ’ αυτά ο αδελφός του εθαύμασε , κ’ εκάλεσε φτωχούς να τους φιλέψει και να τους περιποιηθεί. Και λέει στον αδελφό του:
- Μήπως έχεις ανάγκη από λίγα ψωμιά;
- Όχι, του απαντά εκείνος. Γιατί, όταν έπαιρνα από σένα, έμπαιναν ωσάν φωτιά μέσα στο σπίτι μου και μου τ’ αφάνιζαν όλα. Μα από κείνη τη στιγμή που σταμάτησες να μου δίνεις, ο Θεός μου τα ευλογεί όλα, κ’ έχω και περισσεύματα.
Πάει, λοιπόν, ο μοναχός και τ’ αναφέρει όλ’ αυτά στον Γέροντα. Κ’ εκείνος του λέει:
- Δεν ξέρεις, πως το έργο του μοναχού είναι φωτιά και όπου μπει τα καίει; Και πάνω απ’ όλα τον ωφελεί εκείνο: το να κάνει ελεημοσύνη απ’ ό,τι βγάζει με τον κόπο του και να παίρνει από τους αγίους ευλογία. Όταν κάνει κανείς αυτό, σίγουρα έχει την ευλογία του Θεού.


Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ
gkou
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2629
Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος

Γιά τη νήψη

Δημοσίευση από gkou »

ΙΔ΄

ΓΙΑ ΤΗ ΝΗΨΗ

η΄


Είπε ο αββάς Αγάθων:
Δεν πρέπει ποτέ ο μοναχός να φτάσει στο σημείο ν’ αφήσει τη συνείδησή του να τον κατηγορήσει για οποιοδήποτε πράγμα.
Όταν, μάλιστα, πλησίαζε η ώρα του θανάτου του ,έμεινε τρεις μέρες με ολάνοιχτα τα μάτια του, δίχως να κινείται καθόλου. Οι μοναχοί τον σκούντησαν ελαφρά, ρωτώντας τον:
- Αββά Αγάθων, πού βρίσκεσαι;
- Στέκομαι μπροστά στο κριτήριο του Θεού, τους απαντά.
Κ’ εκείνοι τον ρωτούν:
- Φοβάσαι κ’ εσύ ,πάτερ;
- Εγώ μεν, τους απαντά εκείνος, έκαμα το κατά δύναμη ,για να φυλάξω και να εφαρμόσω τις εντολές του Θεού∙ μα, ωστόσο, είμαι άνθρωπος, κι από πού να ξέρω αν άρεσαν στο Θεό τα έργα μου;
Τον ξαναρωτούν οι αδελφοί:
- Δεν έχεις πεποίθηση πως τα έργα σου είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού;
Και τους απαντά ο Γέροντας:
- Δεν παραπαίρνω θάρρος αν δεν συναντήσω το Θεό, γιατί άλλη είναι η κρίση του Θεού και άλλη εκείνη των ανθρώπων.
Κ’ ενώ εκείνοι ήθελαν ακόμη να τον ρωτήσουν και γι’ άλλα θέματα , εκείνος τους λέγει:
- Σας παρακαλώ, κάνετε αγάπη , και μη μου μιλάτε, γιατί ο νους μου είναι απασχολημένος.
Ύστερ’ από λίγο εκοιμήθη ο Γέροντας, χαρούμενος. Τον έβλεπαν να φεύγει στο ταξίδι για τα υψηλά, όπως ακριβώς όταν ταξιδεύει κάποιος κι ασπάζεται τους φίλους του και τα προσφιλή του πρόσωπα. Γιατί ο Γέροντας είχε μεγάλη προσοχή σε όλα, πάντα του. Και δίχως αυτή την προσοχή, δεν προκόβει σε καμμιάν αρετή ο άνθρωπος.

λδ΄

Για τον αββά Απολλώ διηγιότανε, πως είχε κάποιο μαθητή, ονομαζόμενο Ισαάκ∙ αυτός είχε καταβάλει πολύ κόπο κ’ έμαθε να κάνει με τέλειο τρόπο κάθε έργο αγαθό, κ’ είχε αποχτήσει και το χάρισμα της ησυχίας την ώρα της θείας λειτουργίας. Και ο λόγος του γι’ αυτό το θέμα ήταν γιατί πίστευε, πως όλα είναι καλά στην ώρα τους, ή ακόμη πως το κάθε πράγμα έχει τη δική του στιγμή. Με την απόλυση της συνάξεως στην εκκλησία, εκείνος έφευγε γρήγορα , λες και τον κυνηγούσε η φωτιά, κ’ έτρεχε να κρυφτεί στο κελλί του. Πολλές φορές , μετά τη θεία λειτουργία , δίνονταν στους αδελφούς απόνα παξιμάδι κ’ ένα ποτήρι κρασί, μα εκείνο; Ποτέ δεν έπαιρνε∙ όχι γιατί έδιωχνε κι απέφευγε την ευλογία των αδελφών, αλλά για να κρατήσει άθικτη την ησυχία από τη σύναξη.
Έτυχε ν’ αρρωστήσει κάποτε και να μείνει στο κρεβάτι. Το έμαθαν οι αδελφοί κ’ ήρθαν να τον επισκεφθούν. Κάθησαν , λοιπόν, κοντά και τον ρωτούσαν:
- Αββά Ισαάκ, γιατί φεύγεις αμέσως μετά τη σύναψη, και δεν κάθεσαι μαζί με τους άλλους αδελφούς;
Κ’ εκείνος τους απάντησε:
- Δεν φεύγω για ν’ αποφύγω τους αδελφούς , μα την πανουργία των δαιμόνων με τις δόλιες τέχνες τους. Γιατί, όπως ακριβώς εκείνος που κρατάει μια λαμπάδα αναμμένη και αργοπορεί και στέκεται μες στον αέρα, θα του σβηστεί, έτσι κ’ εμείς: παίρνοντας το φωτισμό του αγίου Πνεύματος στη θεία Ευχαριστία, αν τύχει και αργήσουμε να μπούμε στο κελλί μας, ο νους μας σκοτίζεται, χάνει το φωτισμό.
Αυτή ήταν η ενάρετη πολιτεία του αββά Ισαάκ.


Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ ΕΚΔΟΣΗ
gkou
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2629
Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από gkou »

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΟΤΗΤΑ

κη΄


Ο αββάς Κασσιανός έλεγε, ότι κοντά στον μεγάλο άγιο Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της Σκήτης, ήταν κάποιος διάκονος Παφνούτιος, που για την αρετή του τη μεγάλη ο Γέροντάς του θέλησε να τον κάνη ιερέα, για να μπορεί μετά το θάνατό του να τον έχει και διάδοχό του. Εκείνος, όμως, από ευλάβεια δεν πλησίασε τη χειροτονία κ’ έμεινε διάκονος. Αυτόν, λοιπόν, το διάκονο, τον τόσο ενάρετο, εφθόνησε κάποιος από τους Γέροντες, που έγινε όργανο του δαίμονος ˙ και, όταν όλοι βρισκόταν για την ακολουθία στην εκκλησία, , βγαίνει ο φθονερός και βάζει ένα δικό του βιβλίο στο κελλί του αββά Παφνουτίου. Μετά, πάει στον αββά Ισίδωρο και του λέει:
- Κάποιος από τους αδελφούς μου έκλεψε το τάδε βιβλίο και δεν το βρίσκω.
Απόρησε ο αββάς Ισίδωρος:
- Τι λες, αδελφέ. Ποτέ δεν έγινε τέτοιο πράγμα στη Σκήτη!
Κι ο μοναχός που είχε βάλει κρυφά το βιβλίο λέει στον Γέροντα:
- Στείλε μαζί μου άλλους δυο πατέρες, να κάνουμε μια έρευνα στα κελλιά.
Έφυγαν , λοιπόν, οι τρεις πατέρες για την έρευνα. Ο φθονερός μοναχός τους οδήγησε πρώτα στα κελλιά των άλλων μοναχών, και στο τέλος τους πήγε και στο κελλί του αββά Παφνουτίου. Εκεί βρίσκουν το βιβλίο και το πηγαίνει επιδεικτικά στον ηγούμενο, που βρισκόταν ακόμη στην εκκλησία. Τότε βάζει μετάνοια ο αββάς Παφνούτιος, μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα , στον αββά Ισίδωρο τον πρεσβύτερο λέγοντας:
- Αμάρτησα, Γέροντα! Βάλε μου επιτίμιο.
Κι ο Γέροντας του έβαλε επιτίμιο να μην κοινωνήσει επί τρεις εβδομάδες. Αλλά κάθε φορά που είχαν σύναξη μπρος στην εκκλησία οι πατέρες, έβαζε μπρος σε όλους μετάνοια, λέγοντας:
- Συγχωρήστε με για το αμάρτημα που έκαμα.
Ύστερ’ από τις τρεις εβδομάδες του επιτιμίου, τον δέχτηκαν στην κοινωνία. Αλλά, ευθύς , αμέσως, ο μοναχός που τον είχε συκοφαντήσει δαιμονίστηκε κι άρχισε να εξομολογείται δημόσια:
- Εγώ εσυκοφάντησα το δούλο του Θεού!
Τότε προσευχήθηκαν στην εκκλησία γι’ αυτόν όλοι οι πατέρες, μα εκείνος δεν θεραπεύονταν. Τότε ο μέγας Ισίδωρος λέει, μπροστά σε όλους, στον αββά Παφνούτιο:
- Προσευχήσου εσύ, σε παρακαλώ, αββά Παφνούτιε, γιατί εσένα συκοφάντησε. Κι αν θεραπευτεί, τούτο θα γίνει μόνο με τη δική σου προσευχή.
Και μόλις ο αββάς Παφνούτιος προσευχήθηκε, αμέσως έγινε καλά ο δαιμονισμένος γέροντας.


Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ
Άβαταρ μέλους
smarti
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5165
Εγγραφή: Κυρ Μαρ 09, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Σμαρώ@Κατερίνη, Σέρρες

Η κατάργηση των οκτώ παθών

Δημοσίευση από smarti »

Η κατάργηση των οκτώ παθών


Η κατάργηση των οκτώ παθών ας γίνεται με τον εξής τρόπο:
Με την εγκράτεια καταργείται η γαστριμαργία.
Με τον θείο πόθο και την επιθυμία των μελλόντων αγαθών καταργείται η πορνεία.
Με την συμπάθεια προς τους φτωχούς καταργείται η φιλαργυρία.
Με την αγάπη και την καλοσύνη προς όλους καταργείται η οργή.
Με την πνευματική χαρά καταργείται η κοσμική λύπη.
Με την υπομονή, την καρτερία και την ευχαριστία προς τον Θεό καταργείται η ακηδία.
Με την κρυφή εργασία των αρετών και την συνεχή προσευχή με συντριβή καρδιάς, καταργείται η κενοδοξία.


Με το να μην κρίνει κανείς τον άλλο, ή να τον εξευτελίζει, όπως έκανε ο αλαζόνας Φαρισαίος, αλλά να νομίζει τον εαυτό του τελευταίο από όλους καταργείται η υπερηφάνεια.

Έτσι λοιπόν αφού ελευθερωθεί ο νους από τα παραπάνω πάθη και ανυψωθεί στο Θεό, ζει από εδώ τη μακάρια ζωή και δέχεται τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Και όταν φύγει από εδώ, έχοντας απάθεια και αληθινή γνώση, στέκεται μπροστά στο φως της Αγίας Τριάδος, και καταφωτίζεται μαζί με τους αγίους αγγέλους στους απέραντους αιώνες.

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν Γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών.
gkou
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2629
Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από gkou »

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ
νθ΄



Ο αββάς Πιστός άρχισε μια διήγηση , λέγοντας:
- Ξεκινήσαμε κάποτε μια συντροφιά από εφτά αναχωρητές, , να πάμε στον αββά Σισώη, που έμενε στο νησί του Κλύσματος, και να τον παρακαλέσουμε να μας πει κάποιο λόγον ωφέλιμο για την ψυχή μας. Κ’ εκείνος μας είπε:
- Συγχωρέστε με , που εγώ, καθώς είμαι αμόρφωτος , δεν έχω τίποτε να σας πω. Αλλά θα σας πω για τον αββά Ωρ και τον αββά Αθρέ, που πήγα κάποτε να τους επισκεφτώ. Ο αββάς Ωρ ήταν άρρωστος επί δεκαοχτώ ολάκερα χρόνια . Και, πηγαίνοντας τους έβαλα μετάνοια, παρακαλώντας τους να μου πούνε λόγο πνευματικό. Και μου λέει ο αββάς Ωρ:
- Τι να ‘χω να σου πω εγώ; Πήγαινε, κι ό,τι βλέπεις πράξε. Ο Θεός ανήκει σ’ εκείνον που είναι πλεονέχτης στα πνευματικά και σε όλα βιάζει τον εαυτό του.
Ο αββάς Ωρ κι ο Αββάς Αθρέ δεν ήταν από τα ίδια μέρη, αλλά μονοιάσανε τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε να μείνουν αχώριστοι ως το θάνατο. Ο αββάς Αθρέ είχε μεγάλην υπακοή, κι ο αββάς Ωρ μεγάλη ταπεινοφροσύνη. Έμεινα , λοιπόν, μερικές μέρες κοντά τους, προσπαθώντας να ιδώ τις αρετές τους, κ’ είδα ένα θαυμαστό σημείο , που έκαμε ο αββάς Αθρέ. Κάποιος δηλαδή τους έφερε ένα μικρό ψάρι, κι ο αββάς Αθρέ θέλησε να μαγειρέψει για τον Γέροντα, τον αββά Ωρ. Κρατούσε το μαχαίρι κ’ έκοβε το ψάρι, όταν τον κάλεσε ο αββάς Ωρ, λέγοντας:
- Αθρέ, Αθρέ!
Κι εκείνος άφησε το μαχαίρι, έτσι όπως το ‘χε, μέσα στο ψάρι., δίχως να κόψει το υπόλοιπο , κ’ έτρεξε αμέσως στον Γέροντα! Κ’ είδα και θαύμασα τη μεγάλην υπακοή του, γιατί δεν είπε: « περίμενε μια στιγμή, να κόψω το ψάρι». Κ’ είπα τότε στον αββά Αθρέ:
- Πού βρήκες αυτή την υπακοή;
- Δεν είναι δική μου αυτή η υπακοή, μου απαντά, μα είναι του Γέροντα.
Με τράβηξε λίγο παράμερα μετά, και μου λέγει:
- Έλα να ιδείς και μόνος σου τη μεγάλην υπακοή του.
Και παίρνει ένα κομμάτι ψάρι να το ψήσει, και το ‘καψε λίγο, επίτηδες. Το έδωκε ,λοιπόν , στον Γέροντα, κ’ εκείνος το ‘φαγε δίχως να πει τίποτε. Στο τέλος τον ρωτά:
- Καλό ήταν, Γέροντα;
- Πολύ καλό, απάντησ’ εκείνος.
Ύστερα του έφερε το άλλο ψάρι, πολύ καλά ψημένο, και του λέει:
- Αυτό το έκαψα λίγο, Γέροντα.
- Ναι, το ‘καψες λίγο, είπε ο Γέροντας.
Και μου λέει τότε ο αββάς Αθρέ:
- Είδες που, καθώς σου έλεγα, η υπακοή είναι του Γέροντα;
Κ’ έφυγα τότε από κοντά τους. Και ό,τι είδα τις μέρες που έμεινα κοντά τους, προσπάθησα το κατά δύναμη να το φυλάξω και να του το εφαρμόσω.
Αυτά είπε στους εφτά αναχωρητές ο αββάς Σισώης και σιώπησε.
Ένας από μας τότε τον παρακάλεσε λέγοντας:
- Κάνε αγάπη , Γέροντα, και πες μας κ’ εσύ ένα λόγο.
Και κείνος μας είπε:
- Όποιος έχει το αψήφιστο, δηλ. την ταπεινοφροσύνη με τη σωστή γνώση, δίχως να ενδιαφέρεται για τιμές και τι θα πουν οι άλλοι γι’ αυτόν, αυτός εφαρμόζει όλα όσα λέει ο αγία Γραφή.
Ένας άλλος από μας τον ρώτησε:
- Τι είναι η ξενιτεία, Γέροντα;
Κ’ εκείνος απάντησε:
- Το να σιωπάς, λέγοντας μέσα σου: «δεν έχω δικό μου ούτε το παραμικρότερο πράγμα, σ’ όποιον τόπο κι αν βρεθώ», αυτό είναι η ξενιτεία.

Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ
gkou
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2629
Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος

Re: Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

Δημοσίευση από gkou »

ΙΒ΄
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ι΄


Επισκέφθηκαν κάποτε τον αββά Λούκιο, που έμενε στο Ένατο , κάποιοι μοναχοί που ανήκαν στους λεγόμενους «Ευχίτες». Κι ο Γέροντας τους ρώτησε:
- Ποιο είναι το εργόχειρό σας;
- Εμείς δεν αγγίζουμε κανένα εργόχειρο , απάντησαν εκείνοι, σύμφωνα με το λόγο του απόστολου Παύλου, που είπε να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, συνέχεια.
- Καλά, δεν τρώτε; τους ρωτάει ο Γέροντας.
- Τρώμε, απαντούν.
- Κι όταν τρώτε, τους ξαναρωτά, ποιος προσεύχεται για σας;
Εκείνοι σιωπούν. Τους ρωτάει πάλι:
- Δεν κοιμάστε;
- Ναι, απαντούν.
- Κι όταν, λοιπόν, κοιμάστε, ποιος προσεύχεται για σας;
Κ’ εκείνοι κοιταζόντουσαν με απορία, μην έχοντας τι ν’ απαντήσουν. Και τότε τους λέει ο Γέροντας:
- Συγχωρήστε με, αλλά απ’ ό,τι λέτε , φαίνεται καθαρά πως δεν πράττετε όπως διδάσκετε. Να σας πω, λοιπόν, κ’ εγώ το εργόχειρό μου, για να ιδήτε, πως και το εργόχειρό μου δεν αφήνω, και η προσευχή μου είναι αδιάλειπτη , χωρίς καμία διακοπή. Έτσι, κάθομαι μπροστά στο Θεό, αφού έχω βρέξει τα βλαστάρια από τα φύλλα των φοινίκων, και πλέκοντας μ’ αυτά το σχοινί, λέω το «Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και καλά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου». Αυτό δεν είναι προσευχή;
- Ναι, απάντησαν εκείνοι.
Και συνεχίζει ο Γέροντας:
- Όταν , λοιπόν, δουλέψω σ’ αυτή την εργασία όλη τη μέρα, βγάζω ένα μεροκάματο γύρω στα δεκάξι νουμία. Απ’ αυτά προσφέρω α δυο σ’ όποιον έρθει στη θύρα μου και τα ‘χει ανάγκη , και τα υπόλοιπα κρατώ εγώ για τη δική μου διατροφή. Και μ’ αυτό τον τρόπο, όταν εγώ τρώγω ή κοιμούμαι, προσεύχεται για μένα εκείνος, που πήρε μερίδιο από τα δύο νουμία. Έτσι, με τη χάρη του Θεού, σ’ εμένα εφαρμόζεται ο λόγος του Αποστόλου, δηλαδή το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι» .


Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Αναγνώσματα”