Σήμερα είναι :

Πνευματικά άρθρα και Αναγνώσματα.Αποσπάσματα από διάφορα βιβλία.

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

Απάντηση
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη Θ΄ (9η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΙΑΚΩΒΟΥ του Αλφαίου.

Δημοσίευση από silver »

Ιάκωβος ο θείος Απόστολος του Κυρίου, ο του Αλφαίου υιός, ήτο εις εκ των Δώδεκα Αποστόλων, καθώς μαρτυρούσιν οι δύο Ευαγγελισταί, ο Ματθαίος και ο Μάρκος· υπήρξε δε και αδελφός του Ευαγγελιστού Ματθαίου. Ούτος λοιπόν ο Άγιος του Κυρίου Απόστολος, εξελθών εις το κήρυγμα του Ευαγγελίου, κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων, υπό θείου ζήλου φλεγόμενος, ιάτρευε τας νόσους και εδίωκε τα ακάθαρτα πνεύματα· δια τούτο και τα πλήθη των εξ εθνών πιστευόντων ωνόμαζον αυτόν σπέρμα θείον. Διελθών λοιπόν ο θείος ούτος Απόστολος μέγα μέρος της Οικουμένης και τον Χριστόν κηρύξας ο εραστής του Χριστού, του οποίου το πάθος και τον θάνατον εζήλωσε, τελευταίον εκαρφώθη εις τον σταυρόν και ούτως εις τον ποθούμενον Χριστόν παρέδωκε το πνεύμα του.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη Ι΄ (10η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΥΛΑΜΠΙΟΥ και ΕΥΛΑΜΠΙΑΣ των αυταδέλφων.

Δημοσίευση από silver »

Ευλάμπιος και Ευλαμπία οι ένδοξοι Άγιοι Μάρτυρες και αυτάδελφοι κατήγοντο από την μεγαλούπολιν Νικομήδειαν, όντες νέοι ωραίοι την όψιν, το γένος περιφανείς, ζηλωταί δε της ευσεβείας θερμότατοι, ζώντες κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού εν έτει 296 ηγεμονεύοντος εν Νικομηδεία του Μαξίμου. Μη υποφέρων δε ο Ευλάμπιος να βλέπη το όνομα του αληθινού Θεού υβριζόμενον, ανεχώρησεν από την πόλιν και κατώκει εις τόπον έρημον, εγκρατευόμενος από παν αμέρτημα και θεαρέστως πολιτευόμενος· ύστερον δε πάλιν κατανυγείς την καρδίαν, ενεπλήσθη ζήλου θείου ως ο ζηλωτής Ηλίας και αφήνων την έρημον επήγεν εις την πόλιν πρόθυμος να παρρησιασθή εις τους εθνικούς ειδωλολάτρας, κηρύττων την ευσέβειαν, δια να λάβη τον στέφανον της αθλήσεως. Ιδών δε άνωθεν των θυρών της πόλεως τα βασιλικά προστάγματα, περιεγέλασε τους ματαιόφρονας ειδωλολάτρας· όθεν οι παρεστώτες εγνώρισαν, ότι ήτο Χριστιανός και παρευθύς δένοντες αυτόν τον εφυλάκισαν, έως να τον φέρουν ως νέον κυνήγιον εις τον εξουσιαστήν. Μαθών ο ηγεμών ταύτα προσέταξε και τον έφεραν ενώπιόν του, ιδών δε αυτόν νεάζοντα και αγένειον είχεν ελπίδας ότι θα τον παραπλανήση και του λέγει· «Δια ποίαν αιτίαν παρεκινήθης εις τοσαύτην αναισχυντίαν, να περιφρονήσης τα βασιλικά προστάγματα, όταν η όψις του προσώπου σου δεικνύει ότι είσαι ευγενής και έκλαμπρος; Κάμε λοιπόν το συμφέρον σου ως γνωστικός, και θυσίασον εις τους θεούς, αν θέλης να ευφράνης αυτούς και ημάς και να λυτρωθής από δεινά κολαστήρια, τα οποία σε αναμένουν, εάν καταφρονήσης τους λόγους μου». Τότε ο Άγιος ποιήσας το σημείον του Τιμίου Σταυρού απεκρίθη· «Είθε, ω ηγεμών, να εγίνωσκες και συ το συμφέρον σου, να προσκυνήσης ένα Θεόν Τρισυπόστατον, τον οποίον και μόνον από την ευταξίαν της κτίσεως ημπορείτε να καταλάβητε, όστις εποίησε τον ουρανόν και την γην και τα επίλοιπα κτίσματα, με τοσαύτην σοφίαν θαυμάσιον, ει δε και προτιμάς πολλούς θεούς, με τους οποίους χλευάζεις τους απλουστέρους και τους προξενείς την αιώνιον κόλασιν, εγώ δεν καταδέχομαι καν να σου ακούσω, επειδή είμαι τετιμημένος με ψυχικήν λογικήν, και ελπίζω να υπάγω εις την αιώνιον ζωήν, να ευφραίνωμαι· ότι ένα και μόνον Θεόν προσκυνώ και σέβομαι, τον φύσει αόρατον και εις εκείνον μόνον θέλω αποδώσει τας ευχάς μου έμπροσθεν του λαού του». Ταύτα ακούσας ο τύραννος εκδύεται το προσωπείον της ημερότητος και προστάσσει να απλώσουν κατά γης γυμνόν και να δέρουν τον Άγιον άσπλαγχνα. Υπέμεινε δε ο μακάριος Ευλάμπιος ανδρείως τους ραβδισμούς και ουδέ ποσώς εδειλίασεν· όθεν ο δυσσεβής διπλασιάζει την παίδευσιν, προστάζων να τον δέρουν με νεύρα ασπλάγχνως· οι δε στρατιώται τον εμαστίγωνον τόσον πυκνά, ώστε του έδιδον οδύνην αμέτρητον. Αλλά και ταύτα ο Μάρτυς υπέμεινε με ανδρείον φρόνημα. Ο δε αχόρταγος τύραννος δεν ηυχαριστήθη εις τας τόσας βασάνους, που του έδωσαν, αλλά και εις ετέρας νεωτέρας ετρέπετο, προστάξας να κρεμάσωσιν εις ξύλον τον Μάρτυρα· κατέσχιζον δε τας σάρκας του τόσον, ώστε ησθάνετο τον πόνον έως του μυελού, επειδή από τον τοσούτον ξεσμόν και τα οστά του σχεδόν εφαίνοντο. Ο δε Άγιος με την προσευχήν ηλάφρωνε τας οδύνας επικαλούμενος τον αθλοθέτην Θεόν εις βοήθειαν και τόσην υπομονήν είχεν, ώστε εφαίνετο ότι άλλος ήτο ο βασανιζόμενος, ο δε Άγιος ήτο θεατής. Αφού εδαπάνησαν εκείνην την τρυφεράν σάρκα και κατέσπασαν όλα τα μέλη του Αγίου, έμεινεν ούτος ελεεινόν θέαμα εις τους ορώντας, τόσον ώστε όχι μόνον οι άνθρωποι εθαύμαζον, αλλά νομίζω και οι δαίμονες εξέστησαν, δια την πολλήν καρτερίαν του Μάρτυρος, τον οποίον και ο Δεσπότης Χριστός ηύφρανε και του έστειλεν αοράτως εξ ύψους βοήθειαν. Βλέπων δε ο ασεβής τύραννος, ότι ούτε με κολακείας, ούτε με κολαστήρια ηδύνατο να τον ταπεινώση, εσκέφθη να του δώση άλλην δριμυτάτην και τοσούτον πανώδυνον βάσανον, ώστε μόνον να την ακούση τις δειλιά και ταράττεται, ήτοι έδεσε σφικτά με δερμάτινα λωρία τους δακτύλους των χειρών και των ποδών, δια να τους στρεβλώσουν προς τα οπίσω και να τους εξαρθρώσουν, έκαστος δε δάκτυλος τοσαύτην οδύνην έδιδεν, ώστε δεν είναι δυνατόν να την περιγράψωμεν, μόνον δε εκείνος όστις διέστρεψέ ποτε τον πόδα του και ούτος εξηρθρώθη ή έβγαλε την χείρα του, αυτός από τον ολίγον εκείνον πόνον, τον οποίον ησθάνθη, δύναται να εννοήση οπόσον οδυνηράν βάσανον ελάμβανεν ο Άγιος εκάστην φοράν, που του εστρέβλωνον προς τα οπίσω έκαστον δάκτυλον, και μετετόπιζον τα μέλη από τους αρμούς των ή έκοπτον βιαίως τα νεύρα του. Πάλιν δε ύστερον, αφού του εγύρισαν όλα τα δάκτυλα, του εστρέβλωσαν και τας χείρας και τους αγκώνας και τους πόδας και τα γόνατα και τόσον πόνον του έδωσαν, ώστε θαύμα ήτο ότι δεν εξεψύχησε. Και όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά δύναμαι να είπω ότι και τα άψυχα κτίσματα συνέπασχον με τον βασανιζόμενον Μάρτυρα. Ο δε αναισθητότερος πάντων και των αλόγων αλογώτερος τύραννος δεν έκλινε ποσώς προς συμπάθειαν, αλλά δια να δώση περισσότερον πόνον εις τον Μάρτυρα κατελάλει την Σάρκωσιν του Χριστού, τον Σταυρόν και τον άτιμον θάνατον, προσθέτων ότι εκείνος επλάνησε τους ανθρώπους και τους έκαμε να καταφρονώσιν ως άφρονες την γλυκυτάτην ζωήν ταύτην, την απολαυστικήν και ευφρόσυνον, δια ψευδή ελπίδα μελλούσης μακαριότητος, και να υπομένωσι τόσας κολάσεις ματαίως και ανωφελώς. Αυτάς και ετέρας φλυαρίας έλεγεν ο ασύνετος, ώστε δεν υπέφερεν ο Άγιος, αλλά με όλους τους πόνους τους οποίους είχε, δεν αφήκε τον ασεβή να χαρή εις τον λόγον του, αλλά περιεγέλα και αυτός τους μιαρούς θεούς των Ελλήνων, διότι ήτο πεπαιδευμένος καλώς και εγίνωσκε τας μυθολογίας των Ελλήνων. Όθεν ήλεγχε τον τύραννον, λέγων ότι ήσαν οι θεοί του ερμαφρόδιτοι, δηλαδή αρσενικοθήλυκοι και αδύνατοι, πόρνοι, φονείς, μνησίκακοι και πολέμιοι. Έπειτα αφού κατεφρόνησεν εκείνους, ως έπρεπε, μετέφερε τον λόγον προς τον αληθή και ζώντα Θεόν, ειπών ότι όσα μας είπεν εκείνος είναι αληθέστατα· όθεν τιμωρούμεθα τώρα πρόσκαιρα, δια να συνδοξασθώμεν μετ’ αυτού αιώνια, να έχωμεν χαράν ανεκλάλητον και απόλαυσιν ατελεύτητον. Ταύτα παρώργισαν πάλιν τον ασεβή περισσότερον και προστάσσει να πυρώσουν σιδηράν κλίνην και να απλώσουν επάνω αυτής τον Άγιον· τούτου δε γενομένου έκαμε τον Σταυρόν του, και ηπλώθη όλος εις τον κεκαυμένον εκείνον και φοβερόν κράββατον· και αι μεν σάρκες διελύοντο κατακαιόμεναι, αυτός δε εφαίνετο ώσπερ να ήτο εις στρώμα μαλακόν και ηυχαρίστει τον Κύριον. Αλλ’ επειδή περισσότερον ελυπείτο ο Άγιος, ότι δεν εγνώριζαν τον αληθή Θεόν οι Έλληνες, παρά δια τας κολάσεις τας οποίας του έδιδον, ηθέλησε να τους κάμη να εννοήσουν την αδυναμίαν των μικρών των θεών και λέγει προς τον τύραννον να τον οδηγήσουν εις τον ναόν των ειδώλων. Οι δε ασεβείς, θαρρούντες ότι ήθελε να προσκυνήση, εχάρησαν και τον επήγαν εντίμως με δορυφορίαν, ως μέγαν άρχοντα. Φθάσας ο Άγιος εις τον βωμόν, ήγγισεν ολίγον με την δεξιάν του εις το μεγαλύτερον και περιφανέστερον είδωλον, λέγων· «Σε προστάσσω να πέσης κατά γης, να γίνης χώμα λεπτότατον». Και παρευθύς έγινεν έργον ο λόγος του· οι δε παρόντες εθαύμασαν, και γνωρίσαντες την αδυναμίαν των ειδώλων, επίστευσαν αναρίθμητοι εις τον αληθή Θεόν, προσκυνούντες τον Άγιον. Κατ’ εκείνην την ώραν εφάνη εξαίφνης εις το μέσον του πλήθους ωραία τις και πάγκαλος κόρη, ήτις έλαβεν από τας χείρας τον Άγιον λέγουσα· «Εγώ είμαι η αδελφή σου Ευλαμπία, καθώς δε μία μήτηρ μας εγέννησε και ανέθρεψεν, ούτως είναι πρέπον να λάβωμεν ένα θάνατον δια την αγάπην του αληθινού Θεού και Σωτήρος μας». Ταύτα λέγουσα ενουθέτει τους παρεστώτας να λάβουν από αυτήν παράδειγμα, να γνωρίσουν την ευσέβειαν. Ο δε κακοδαίμων τύραννος έγινεν άλλος εξ άλλου από την θλίψιν του όχι μόνον δια την απώλειαν του θεού του, αλλά και δια την παρρησίαν της Μάρτυρος· και βλέπων αυτήν με όμμα άγριον, είπε προς αυτήν ο παμμίαρος· «Ψεύδεσαι, αναίσχυντον γύναιον, ότι είναι αδελφός σου ο Ευλάμπιος, αλλά τον έχεις εραστήν και δια τούτο ήλθες εις το μέσον τόσων ανδρών, αναιδεστάτη, και προσποιείσαι την Χριστιανήν, άσεμνε· ιδέ να αφήσης αυτό το πάθος και δεήσου προς τους φιλανθρώπους θεούς να σε συγχωρήσωσι, και μη θελήσης να υστερηθής τα αγαθά της παρούσης ζωής και τον λαμπρότατον ήλιον, ούτε να προσκολληθής με αυτόν τον μάγον και γόητα· ει δε και παρακούσης τους λόγους μου, μάρτυρας επικαλούμαι όλους τους θεούς, ότι άλλο καλόν δεν θέλεις απολαύσει από τον Ευλάμπιον, ειμή μόνον να λάβης χειρότερα κολαστήρια». Τότε η γενναία Ευλαμπία και ανταξία αδελφή του Μάρτυρος απεκρίθη χωρίς τινα δειλίαν και λέγει εις τον τύραννον· «Άκουσον, ω δικαστά, να γνωρίσης καλώς την γνώμην μου. Χριστού δούλη είμαι· αυτός είναι η πνοή και ζωή μου, και της ψυχής μου το αγαλλίαμα· αυτόν αγαπώ και διψώ να θανατωθώ δια την αγάπην του· λοιπόν ετοίμαζε πυρ, ακόνιζε ξίφη, και πάσαν άλλην συλλογίσου βάσανον, διότι ετοίμη είμαι να πάθω περισσότερα, παρά όσα υπέμεινεν ούτος ο αδελφός μου, δια να καταλάβης ότι είμαι αδελφή του εις την σάρκα και εις την ψυχήν και γνώμην κατ’ αλήθειαν, και μη έχης ελπίδα τινά ποσώς εις εμέ, να με παραπείσης τάχα με τας κολακείας σου ή να δειλιάσω τας βασάνους ως απαλή κόρη και ανήλικος, διότι ο Παντοδύναμος Θεός, όστις μας έδωσε την προθυμίαν και τα όπλα να πολεμήσωμεν σε και τον διάβολον, τον οποίον προσκυνείς, εκείνος θέλει μας βοηθήσει και να σας νικήσωμεν». Ταύτα μεν η Αγία με γλώσσαν πεπαρρησιασμένην κατά του τυράννου ελάλησεν· αυτός δε, μη υποφέρων τον έλεγχον, προστάσσει να την δέρουν δυνατά εις το πρόσωπον και τόσον την ερράπισαν, ώστε ηλλοιώθη το κάλλος της μορφής και η φωνή της έσβησεν. Ο δε Ευλάμπιος την ενεθάρρυνε να ίσταται ανδρείως και να μη δειλιά την βάσανον, και ούτως υπέμεινεν η αείμνηστος. Μετά ταύτα εσκέφθη πάλιν ο τύραννος άλλην κόλασιν και προσέταξε να βράσουν νερόν εις ένα μεγάλον λέβητα, δια να τους βάλουν εντός αυτού και να τους αφήσουν εκεί, έως να μείνουν μόνον τα κόκκαλα. Όταν δε ητοιμάσθη ο λέβης, εισήλθεν ευθύς εντός αυτού ο Άγιος, η δε κόρη ως απαλωτέρα εις την φύσιν εδειλίασε και εφοβείτο βλέπουσα ότι εκόχλαζε το ύδωρ. Ο δε αδελφός και Συναθλητής αυτής εσήκωσε την κεφαλήν επάνω από τα ύδατα, και προσεκάλει την Αγίαν λέγων· «Είσελθε, αδελφή μου ηγαπημένη, και μη δειλιάζης ουδόλως, μη βλέπης το πυρ και τα ύδατα, αλλά ύψωσε τους ψυχικούς οφθαλμούς επάνω εις τον Θεόν και αυτός μας δίδει βοήθειαν, από εμέ δε γνώρισε την αλήθειαν, ότι δεν με βλάπτει ποσώς η καύσις του θερμού ύδατος, αλλά μου φαίνεται ως δρόσος καταψύχουσα». Με τούτους τους λόγους έλαβε θάρρος η Ευλαμπία και εισήλθεν εις τον λέβητα, παρευθύς δε εψυχράνθη το ύδωρ ως κρύσταλλος και ίσταντο αμφότεροι αγαλλόμενοι. Τοιούτον θαυμάσιον ιδόντες πολλοί των Ελλήνων επίστευσαν· όχι μόνον ο κοινός λαός, αλλά και αυτός ο τύραννος ήρχισε να ολιγοστεύη το σέβας, το οποίον είχεν εις τα είδωλα· πλην ο ασύνετος δεν επέστρεψεν εις την ευσέβειαν από τα τόσα θαυμάσια, αλλά πάλιν οπλίζεται κατά του Αγίου, και προστάσσει να τον τυφλώσουν, δια να δειλιάση και η αδελφή του, μήπως και την διαστρέψη. Αλλά ματαίως εκοπία ο ασυνείδητος, διότι τους μεν οφθαλμούς υστερήθη ο Άγιος, τας δε ψυχάς είχον αμφότεροι στερεωμένας εις την ευσέβειαν και ποσώς δεν εσάλευσεν ο πύργος της ομολογίας των. Τότε πάλιν εκέλευσεν ο ηγεμών να εκκαύσωσι δυνατά κάμινον, ούτως ώστε να σπινθηροβολά ως την Βαβυλώνιον. Έως ότου δε να συνάξουν τα ξύλα και την άλλην ύλην και να ευτρεπίσουν αυτήν, εκρέμασαν την Αγίαν από τας τρίχας της κεφαλής· αύτη δε η τιμωρία δίδει πολύν πόνον εις τα νεύρα και τας μήνιγγας, αλλ’ η μακαρία δούλη του Χριστού ενόμιζε τρυφήν εκείνην την βάσανον και προσηύχετο λέγουσα· «Ευχαριστώ σοι, Κύριέ μου, ότι με ηξίωσας να τιμωρηθώ δια την αγάπην σου». Αφ’ ου δε εκαύθη η κάμινος τόσον, ώστε οι περιεστώτες μόνον να την βλέπωσιν ετρόμαξαν, επήραν τους Μάρτυρας δια να τους ρίψουν εντός αυτής κατά την προσταγήν· και τον μεν Άγιον ήγειραν, διότι τον είχον τυφλώσει, ως είπομεν, και δεν ηδύνατο να περιπατή, η δε γενναία Ευλαμπία έτρεχε χαίρουσα, ώσπερ να επήγαινεν εις νυμφικόν δωμάτιον. Καθώς δε τους έρριψαν εις την κάμινον (ω του θαύματος!) η φλοξ εσχημάτισε θόλον και αφήνουσα το κέντρον κενόν περιεστρέφετο πέριξ των Αγίων, ανερχομένη δε επάνω αυτών εσχηματίζετο ως γέφυρα, και αυτοί ίσταντο εις το μέσον αβλαβείς, ως να ήσαν εις δροσερόν λειμώνα· εχαίροντο δε διότι το πυρ μεταστρέψαν την καυστικήν του φύσιν εις ψύχος τους εδρόσιζεν· όθεν και αυτοί ευχαριστούντες υμνολόγουν και εδόξαζον τον Κύριον Ιησούν, ψάλλοντες την πολυϋμνητον και παγκόσμιον ωδήν των Αγίων Τριών Παίδων. Τοιαύτην τερατουργίαν ιδών ο ασυνείδητος τύραννος εξεπλάγη, και μη γνωρίζων πλέον ποίαν άλλην βάσανον να τους δώση, εβαρύνθη να πολεμή με τον Παντοδύναμον ο αδύνατος. Μη έχων λοιπόν ελπίδα τινά εις τους Μάρτυρας έδωκε κατ’ αυτών την τελευταίαν απόφασιν, να κόψουν τας αγίας αυτών κεφαλάς· και ούτω ο μεν Άγιος απεκεφαλίσθη κατά το πρόσταγμα, η δε Ευλαμπία παρέδωκε την αγίαν ψυχήν εις τας αχράντους παλάμας του Δεσπότου Χριστού εν ειρήνη, πριν να κόψουν την κεφαλήν της οι δήμιοι. Τούτο δε συνέβη εις την Μάρτυρα ουχί απλώς και ως έτυχεν, αλλ’ ούτως ο Θεός ωκονόμησε, δια να μη εγγίσουν αι ακάθαρτοι χείρες των δημίων επάνω αυτής, αλλά να φυλαχθή, έτι δε και δια να διαψευσθή εις την ελπίδα αυτού ο μάταιος τύραννος και να γνωρίση ότι δεν ενίκησεν αυτός, αλλ’ ο Θεός, όστις εξουσιάζει την ζωήν και τον θάνατον και ότε αυτός ηθέλησε, τότε και την ψυχήν της Μάρτυρος παρέλαβεν ατάραχα και χωρίς σπάθην, δια νε μη τελειωθή το πρόσταγμα του τυράννου. Αυτά είναι των αηττήτων Μαρτύρων του Χριστού τα παλαίσματα· τοιούτον τέλος παμπόθητον έλαβον οι αοίδιμοι. Τούτους οι Άγγελοι εμακάρισαν, οι Πατριάρχαι και Απόστολοι επήνεσαν, οι Μάρτυρες ως συναθλητάς υπεδέχθησαν χαίροντες, και απλώς ειπείν και αυτός ο αγωνοθέτης και Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τον οποίον ενώπιον των ανθρώπων μαρτυρικώς ωμολόγησαν και δια την αγάπην του τοσαύτα κολαστήρια πάνδεινα υπέμειναν, τους υπεδέχθη με ιλαρόν και αγαλλιώμενον πρόσωπον και τους ευφήμησε και αυτός ενώπιον του Πατρός, καθώς έταξεν εις το Ιερόν Ευαγγέλιον, και τους έκαμε κοινωνούς της δόξης της Βασιλείας του. Ότι Αυτώ πρέπει τιμή και δόξα, κράτος, μεγαλωσύνη τε και μεγαλοπρέπεια, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη ΙΑ΄ (11η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΦΙΛΙΠΠΟΥ ενός των επτά Διακόνων.

Δημοσίευση από silver »

Τη ΙΑ΄ (11η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΦΙΛΙΠΠΟΥ ενός των επτά Διακόνων.

Φίλιππος ο Απόστολος και Διάκονος του Κυρίου ήτο εις εκ των Εβδομήκοντα Αποστόλων και των επτά Διακόνων, κατήγετο δε από την Καισάρειαν της Παλαιστίνης. Ούτος είχε τέσσαρας θυγατέρας, αίτινες προεφήτευον (μεταξύ των οποίων ήσαν η Ερμιόνη και η Ευτυχίς) καθώς περί τούτου αναφέρει ο θείος Ευαγγελιστής Λουκάς εις διάφορα μέρη των Πράξεων, και Ευαγγελιστήν αυτόν ονομάζει, λέγων· «τη δε επαύριον εξελθόντες ήλθομεν εις Καισάρειαν, και εισελθόντες εις τον οίκον Φιλίππου του Ευαγγελιστού, όντος εκ των επτά, εμείναμεν παρ’ αυτώ. Τούτω δε ήσαν θυγατέρες παρθένοι τέσσαρες προφητεύουσαι» (Πράξ. κα: 8-9). Μαρτυρεί δε ο αυτός και ότι ο Απόστολος ούτος κατεστάθη Διάκονος υπό των Αποστόλων επί τας χρείας και τραπέζας των πτωχών και χηρών ομού με τον Στέφανον και τους άλλους πέντε (Πράξ. στ΄). Ούτος ο Απόστολος εξελθών εις το κήρυγμα κατά το 35ον έτος από Χριστού Γεννήσεως, ενέπλησε την Σαμάρειαν από την διδασκαλίαν του Ευαγγελίου. Ούτος και τον Σίμωνα τον μάγον εβάπτισεν, υποκριθέντα ότι εδέχθη την πίστιν του Χριστού. Αρπαγείς δε ο αυτός υπό Αγίου Αγγέλου, έφθασεν εις τον δρόμον τον ευνούχον της Βασιλίσσης Κανδάκης και κατηχήσας αυτόν εβάπτισεν. Έπειτα πάλιν εφέρθη υπό του Αγγέλου εις την Άζωτον, και εφώτισεν αυτήν με την διδασκαλίαν του Ευαγγελίου. Μετά ταύτα επήγεν εις τας Τράλλεις, πόλιν ευρισκομένην εν τη Μικρά Ασία, και δια της διδασκαλίας του έπεισεν όλους τους εκεί ευρισκομένους να πιστεύσωσιν εις τον Χριστόν. Εις αυτήν δε την πόλιν κτίσας και Εκκλησίαν προς Κύριον εξεδήμησε.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη ΙΒ΄ (12η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΡΟΒΟΥ, ΤΑΡΑΧΟΥ και ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ.

Δημοσίευση από silver »

Τη ΙΒ΄ (12η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΡΟΒΟΥ, ΤΑΡΑΧΟΥ και ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ.

Πρόβος, Τάραχος και Ανδρόνικος οι Άγιοι Μάρτυρες έζησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος Φλαβιανού εν έτει 295. Κατά τούτους τους χρόνους υφίσταντο μέγαν διωγμόν όλοι οι Χριστιανοί, και μη δυνάμενοι να κρύπτωνται εις τας πόλεις έφευγον εις τα όρη και τα σπήλαια, και δεν ετόλμων να παρουσιασθούν, μη ηξεύροντες το συμβησόμενον, διότι παντού είχον ητοιμασμένα δια τους ευσεβείς οι δυσσεβείς και παράνομοι παγίδας και θήρατρα. Τότε ευρίσκοντο και οι τρεις ούτοι Άγιοι και γενναιότατοι στρατιώται, οίτινες ήσαν μεν από τρία γένη γεγεννημένοι και εις τρεις πόλεις πολυανθρώπους ανατεθραμμένοι εντίμως και πλουσίως, εις μίαν δε πίστιν του Χριστού ενδόξως και πανσόφως ηνωμένοι και ως αδελφοί αγαπώμενοι· και ο μεν πρώτος την ηλικίαν, ονόματι Τάραχος, ήτο από την Ρώμην, στρατιωτικός το επάγγελμα· ο δε δεύτερος από την Σίδην της Παμφυλίας, Πρόβος καλούμενος· ο δε τρίτος ήτο από την περιφανή Έφεσον, την κλήσιν Ανδρόνικος. Ούτοι οι ευσεβείς και φιλόθεοι άνδρες, νομίζοντες ότι και μόνον να συναυλίζωνται με τους ασεβείς ευσεβείας άρνησις και αυτό σχεδόν ελογίζετο, εμάκρυναν από την τύρβην των πόλεων, πολιτευόμενοι εις ερήμους τόπους ησύχως και αταράχως· αλλά πάλιν από τον πολύν πόθον, τον οποίον είχον προς τον Χριστόν, ελυπούντο, νομίζοντες, ότι εάν δεν μαρτυρήσουν και δεν γίνουν των παθημάτων του Δεσπότου συμμέτοχοι, μεγάλως εζημιούντο κινδυνεύοντες να στερηθούν της Βασιλείας Του, και να ζημιωθούν αυτόν τον Χριστόν τον παμπόθητον. Ταύτα ενώ εμελέτων οι τρισμακάριοι, έστειλεν ο βασιλεύς εις την Ταρσόν, εις τα όρια της οποίας κατώκουν οι Άγιοι, ηγεμόνα θηριόγνωμον και απάνθρωπον ονομαζόμενον Μαξέντιον, όστις ευθύς καθήσας εις το κριτήριον προσέταξε τους δημίους να ζητήσουν επιμελώς και εάν εύρωσι Χριστιανούς να τους φέρωσιν εις το θέατρον. Όθεν οι ζηλωταί των ειδώλων και δεισιδαίμονες επρόδωσαν τους Αγίους, τους οποίους συνέλαβον και εφυλάκισαν. Ο δε δικαστής, μαθών ταύτα, προστάσσει να φέρουν τον ένα μόνον εις το κριτήριον, δια να τον εξετάση χωριστά· ωδηγήθη λοιπόν εις το μέσον ο γεροντότερος, τον οποίον ερωτήσας ο άρχων πως ωνομάζετο, απεκρίνατο· «Χριστιανός είμαι, (ώσπερ να έλεγε προς τον άδικον δικαστήν: εκείνο το οποίον συ διώκεις ως έγκλημα, εκείνο εγώ νομίζω καύχημά μου και κύριον όνομα). Πλην επειδή επιμένεις να μάθης και το εκ των γονέων μου όνομα, Τάραχος καλούμαι· ήμην στρατιώτης, αλλ’ ηρνήθην την κάτω στρατείαν, διότι τα όπλα ημών των Χριστιανών δεν είναι σαρκικά, αλλά πνευματικά και δυνατά, δια να νικώμεν τον αντικείμενον· λοιπόν κάμε μου όσα κακά βουληθής και θέλεις με γνωρίσει με την δύναμιν του Θεού μου ανίκητον. Μη μου ενθυμίζης δε το γήρας και τα λευκά μου γένεια· διότι εις την προθυμίαν είμαι νεώτερος· μήτε να επαινής την αλογίαν των βασιλέων σου, λέγων ότι είναι πατρώος νόμος, και άλλους λήρους και φλυαρήματα, διότι εις είναι ο αληθής Θεός, όστις έκτισεν εκ του μη όντος εις το είναι τα σύμπαντα· οι δε θεοί σου είναι λίθοι και ξύλα και άλλα βδελύγματα, όσοι δε προσκυνείτε τοιούτους θεούς είσθε αναισθητότεροι τούτων και αλογώτεροι». Τότε θυμωθείς εις ταύτα ο δικαστής ότι όχι μόνον εκείνον, αλλά και τους βασιλείς και τους θεούς του εξύβρισε, προστάσσει να δείρουν τας σιαγόνας και τον αυχένα του. Τυπτόμενον λοιπόν ώραν πολλήν και βασανιζόμενον, τον συνεπόνουν οι παρεστώτες ως γεροντότερον αυτών και τον συνεβούλευον κατά την γνώμην, λέγοντες να αφήση την μωρολογίαν και ματαιότητα. Ο δε απεκρίνατο λέγων· «Εξήκοντα χρόνους εκοπίαζα φιλοπόνως να αποκτήσω τοιαύτην μωρίαν πάνσοφον και σωτήριον και τώρα δια μίαν ώραν να απολέσω εκείνο όπερ με τόσον κόπον απέκτησα; Όχι, ποτέ δεν θέλω αρνηθή τον αγώνα τούτον της ευσεβείας και την εις Χριστόν τον αληθινόν μου Θεόν πεποίθησιν, δεν παραστρατίζω ποσώς από την αλήθειαν, έστω και αν τύχη και άλλος Μαξέντιος να με βασανίση από τούτον χειρότερα». Ταύτα ακούσας ο παράνομος δικαστής και μη υποφέρων την παρρησίαν του Μάρτυρος, προατάσσει με ράβδους ωμάς, ήτοι χλωράς, να τον δέρωσιν· αλλά και με όλας εκείνας τας πληγάς έμεινεν ανδρείος και ακλινέστερος· όθεν δένοντες αυτόν με βαρύτερα των προτέρων σίδηρα, αυτόν μεν εφυλάκισαν, έφερον δε τον Πρόβον εις το κριτήριον. Ελθών ο Άγιος Πρόβος εις το κριτήριον ευθύς με ολίγους λόγους είπεν όσα ήθελε να τον ερωτήση ο δικαστής, δια να τον βασανίση το ταχύτερον, και του λέγει· «Το πρώτον μου και εξαίρετον όνομα καλούμαι από τον Θεόν μου Χριστιανός, Πρόβος δε το ανθρώπινον· είμαι από την Θράκην, ιδιώτης την πολιτείαν, καταφρονώ τας τιμάς σας και μισώ την φιλίαν σας, διότι αύτη μας χωρίζει από τον αληθή Θεόν· όλον μου τον πλούτον και τα υπάρχοντα κατεφρόνησα, δια την εντολήν του Χριστού, δια τον οποίον είμαι έτοιμος να πάθω κολαστήρια μυρία και επιποθώ δι’ Αυτόν τον θάνατον». Ταύτα ειπόντος, εξέδυσαν αυτόν και τον έδερον με νεύρα βοών ασπλάγχνως και τόσας μάστιγας του έδωσαν, ώστε η γη εκοκκίνισεν από το πλήθος του αίματος, οι δε παρεστώτες εθαύμαζον και του έλεγον· «Βλέπε, άνθρωπε, το φοβερόν ρεύμα των αιμάτων σου και λυπήσου σεαυτόν». Εις τους λόγους τούτους ο Άγιος απεκρίνατο· «Τούτο το αίμα νομίζω ότι είναι μύρον ή έλαιον, με το οποίον προς τους αγώνας αλείφομαι και προθυμότερος γίνομαι». Μετά ταύτα τον εκτύπων και εις την κοιλίαν ωμότερα και έτρεχε το αίμα πλήθος άμετρον· όθεν ο Μάρτυς αισθανόμενος τον πόνον δριμύτερον έλεγε· «Χριστέ, βοήθει μοι». Ο δε ηγεμών απεκρίνατο· «Εάν σου εβοήθει, ήθελε σε αρπάσει από ταύτην την βάσανον». Ο δε Άγιος του λέγει· «Δεν του ζητώ εγώ να μη πάθω, αλλά να με ενδυναμώση δια να υπομείνω τα πάθη· διότι κανείς αγωνιζόμενος, έχων τον κοινόν νουν, δεν ήθελε ποτέ να τον απαλλάξη από τους αγώνας, δια να μη χάση την αμοιβήν και τον στέφανον. Γίνωσκε λοιπόν, ω δικαστά, ότι μου επήκουσεν ο Δεσπότης μου και πολύ με εβοήθησε· δια τούτο καταφρονώ τας βασάνους σου, με τας οποίας νομίζεις ότι θα με νικήσης και γίνομαι ανδρειότερος». Τότε ο άρχων προστάσσει να τον δέσουν με σίδηρα και να τον τανύσουν εις τας τέσσαρας τρύπας, τας οποίας είχε το ξύλον το τιμωρητικόν. Ακολούθως φέρουν εις το κριτήριον και τον Ανδρόνικον, όστις κατήγετο από την Έφεσον της Ιωνίας, όστις εις μεν την ηλικίαν ήτο μικρότερος, εις δε την ένστασιν και παρρησίαν τέλειος, καθώς με λόγους και με έργα απέδειξε και έλεγεν ότι ήτο δούλος του Δεσπότου Χριστού πιστότατος. Ο δε άρχων του λέγει· «Θυσίασον εις τους θεούς και μη είσαι μωρός και ανόητος». Τότε ο Μάρτυς του απεκρίθη φρονίμως λέγων· «Εάν δεν ελαμβάνομεν εις την μέλλουσαν ζωήν δια τας βασάνους ταύτας καμμίαν ανταμοιβήν, δίκαιον είχες συ και πας άλλος, να λέγης ότι ετρελλάθημεν· ει δε και λαμβάνομεν, καθώς ελπίζομεν, πλουσίαν την ανταπόδοσιν, κατά την αληθεστάτην του Σωτήρος Χριστού υπόσχεσιν, τότε τα παθήματα όλα του νυν καιρού, όσα ημπορεί να πάθη τις, δεν είναι άξια να αντιπαραβληθώσι προς την μέλλουσαν δόξαν και αγαλλίασιν». Τούτους τους σοφωτάτους λόγους του Μάρτυρος θέλων να δείξη μύθους ο δικαστής, απέδειξεν αυτούς πιστοτέρους και τους εμαρτύρησεν αληθινούς με τα πράγματα, διότι εκρέμασαν τον Μάρτυρα εις το ξύλον και εχάρασσαν τας κνήμας του με σίδηρα και τας πλευράς εκέντων με αιχμάς πεπυρωμένας και οξυτάτας και με κοπτεράς κεράμους κατέσχιζον τας σάρκας του, και έτριβον με άλας τας πληγάς του, δια να τον κάμουν να νικηθή με την δριμύτητα των κολάσεων. Αλλ’ αυτός τα υπέμεινεν όλα και έλεγεν· «Ευχαριστώ σας, ότι αλατίζετε τας σάρκας μου, δια να δύνανται να υποφέρουν και τα επίλοιπα βάσανα». Ιδών όθεν ο άρχων, ότι ματαίως τον εβασάνιζεν, ή μάλλον ειπείν εκείνος εβασανίζετο, τον εφυλάκισεν έως δευτέραν εξέτασιν. Αφού παρήλθον ημέραι τινές έφεραν και πάλιν τους Αγίους ένα έκαστον κατά τάξιν ως και πρότερον. Και σταθείς με πολλήν παρρησίαν ο Τάραχος, γηραλέος κατά την ηλικίαν, Ρωμαίος το γένος και στρατιώτης το επάγγελμα, ήλεγξε τον ηγεμόνα, τους βασιλείς και τους αδυνάτους θεούς των καρτερικώτατα· όθεν εκτύπησαν με λίθους το στόμα του, κατέκαυσαν τας χείρας του, έπειτα τον εκρέμασαν με την κεφαλήν προς τα κάτω, κάτωθεν δε τον εκάπνιζον και αφ’ ου τον κατεβίβασαν από ταύτην την βάσανον του έδωσαν άλλην ανυπόφορον· ήτοι καπνίζοντες σινάπι με άλας και άλλα δριμύτερα βότανα, ενώσαντες με το όξος, το έχυσαν από την ρίνα εις το στόμα και τον εγκέφαλον του Αγίου. Ο δε Άγιος και ταύτην την δριμείαν πόσιν ενόμιζε γλυκύτητα, και την καύσιν του πυρός υπέμεινεν ως δρόσον και άνεσιν, ενθυμούμενος του αιωνίου πυρός την δριμύτητα, αφού δε οι μιαροί εβασάνισαν επ’ αρκετόν τον Άγιον, απέρριψαν αυτόν σιδηροδέσμιον εις το δεσμωτήριον. Φέρουσιν όθεν και πάλιν τον Πρόβον εις το κριτήριον, όστις περιεγέλασεν ευθύς πολύ τους ψευδωνύμους θεούς και τους βασιλείς με τους ανόμους νόμους, τους οποίους αγνώστως έγραψαν, οι δε ασύνετοι άνθρωποι τους φυλάττουσιν. Έδειραν λοιπόν και αυτού το στόμα και πυρώσαντες σίδηρον τον έβαλον επάνω, αλλά ποσώς δεν εκαίετο· νομίζων δε ο άρχων, ότι από την αμέλειαν των υπηρετών, οι οποίοι δεν έκαυσαν καλά τον σίδηρον, ήτο η αιτία και δεν εκαίετο ο Άγιος και όχι από την θείαν θαυματουργίαν και δύναμιν, τους προσέταξεν οργιζόμενος να πυρώσουν αυτόν περισσότερον· όσον δε αυτοί τον επύρωνον, τοσούτον μάλλον ο Άγιος εδροσίζετο και περιεγέλα τον άρχοντα ως ανόητον. Αισχυνθείς δε ο άρχων εκέλευσε να δείρουν τον Άγιον εις την ράχιν, να ξυρίσουν την κεφαλήν του, να του βάλουν επάνω άνθρακας ανημμένους και να κόψουν την γλώσσαν του. Ο δε Μάρτυς ταύτα πάσχων, έλεγεν· «Έχω άλλην γλώσσαν αθάνατον, την οποίαν δεν ημπορείτε να κόψετε, και την οποίαν προσευχομένην ακούει ο Κύριος». Αφ’ ου δε του έδωσαν όλα ταύτα τα δεινά κολαστήρια, εφυλάκισαν πάλιν και αυτόν. Φέρουσιν είτα τον Ανδρόνικον δια τον οποίον γινώσκων ο άρχων ότι δεν θα τον ενίκα με κολαστήρια, του λέγει με δόλον· «Πριν να σου δώσω δεινότερα παιδευτήρια, πράξε ως γνωστικός και θυσίασε εις τα είδωλα καθώς έκαμαν οι σύντροφοί σου, οίτινες εγνώρισαν το συμφέρον των και προσεκύνησαν τους θεούς». Ο δε Ανδρόνικος του λέγει· «Εάν πείσης και εμέ να προσκυνήσω, τότε θέλω πιστεύσει ότι και αυτοί σε ήκουσαν· εάν δε και εμέ δεν νικήσης ούτε εκείνους ενίκησες· και μη δοκιμάζης με πανουργίας, διότι όλοι μας μίαν γνώμην έχομεν, την ευσέβειαν εις τον Δεσπότην Χριστόν, δια τον οποίον είμεθα έτοιμοι να πάθωμεν δεινότερα κολαστήρια». Τότε θυμωθείς ο τύραννος τον ηπείλησε να τον βασανίση περισσότερον, και τόσον δυνατά τον έδειραν, ώστε έγινε μία πληγή όλον το σώμα του· με όλον τούτο δεν εδειλίασεν ο Άγιος, αλλά είπε περιγελών τον τύραννον· «Εψεύσθης εις τας απειλάς σου, ω δικαστά, επειδή δεν ηδυνήθης να εύρης άλλην τινά νεωτέραν κόλασιν, αλλά πάλιν τα πρώτα επιχειρίζεσαι». Τότε ο άρχων, νομίζων ότι θα του δώση οδύνην χειροτέραν, προστάσσει να του χύσουν άλας εις τας πληγάς. Αλλ’ ο Άγιος πάλιν του έλεγεν· «Άλλο κακόν δεν μου κάμνεις, μόνον ότι προξενείς με το άλας αφθαρσίαν εις τα μέλη μου και δεν σήπονται, καθώς το βλέπεις και μόνος σου, ότι με όλας τας πληγάς, που μου έδωσες, δεν φαίνεται ουδέν σημείον επάνω μου με του Χριστού μου την δύναμιν». Ταύτα ακούων ο άρχων εθυμώθη κατά των φυλάκων, νομίζων ότι ιατροί εθεράπευσαν τους Αγίους και απειλών αυτούς εφυλάκισαν πάλιν τους Αγίους έως άλλην πρόσταξιν. Μετά τινας ημέρας, συνάξας ο τύραννος θέατρον πολυάνθρωπον, έφερε τους Μάρτυρας και βλέπων ότι ούτε με κολακείας, ούτε με πανουργίας δύναται να τους διαστρέψη, ηγριώθη ως θηρίον ανήμερον και εξέδαρεν όλην την κεφαλήν του Ταράχου και τα χείλη του· του δε Πρόβου εξώρυξε τους οφθαλμούς και του έχυσεν εις το στόμα οίνον μεμιγμένον με αίματα θυσιών· του δε Ανδρονίκου έβαλε βιαίως εις το στόμα κρέας μιαρόν από των μεμολυσμένων θυσιών, και εξορύξας τους οφθαλμούς του, προστάσσει να κατακεντώσι και των τριών με πεπυρωμένας σούβλας τους μαστούς, τας πλευράς, τους μηρούς, τα μέσα των δακτύλων και τους βραχίονας· και τόσον τους εβασάνισαν, ώστε και τα οστά έκαυσαν. Όταν δε είδεν ο τύραννος, ότι δεν του έμεινε πλέον καμμία βάσανος, την οποίαν να μη τους την έδωκεν, αρχίζει να ονειδίζη τον Πρόβον και τον Ανδρόνικον, ότι τους εμίανε με την γεύσιν των ακαθάρτων αιμάτων των θυσιών, τα οποία έβαλε βιαίως εις το στόμα των. Ταύτα ακούσαντες οι Άγιοι κατεγέλασαν την αγνωσίαν του και απεκρίθησαν λέγοντες· «Αφού εδοκίμασες να μας νικήσης με διαφόρους κολάσεις και πανουργίας και δεν ηδυνήθης, έρριψας κάτω τους οφθαλμούς και ομολογείς ότι ημείς σε ενικήσαμεν, διότι εάν ελογίζετο θυσία αυτό το ακούσιον, να βάλης αίμα και κρέας βιαίως εις το στόμα μας, ήθελες το κάμει πρότερον, να σου λείπη τόσος κόπος και βάσανος, αλλά διότι προσεπάθεις να νικήσης τον λογισμόν μας με την μετάθεσιν και τροπήν της ευσεβείας προς την ασέβειαν, δια τούτο έβαλες τόσον κόπον και επιμέλειαν να νικήσης το αυτεξούσιον· αλλά δεν μας ενίκησες με του Θεού την βοήθειαν. Εάν δε πάλιν νομίζης, ότι παρά μικρόν ημάρτομεν, διατί έβαλες το ειδωλόθυτον κρέας βιαίως εις το στόμα μας; Ει τι μέρος έμεινεν από τα χείλη μας, κόψον αυτό ή δος μας ει τινα άλλην παίδευσιν βούλεσαι, διότι εις όλα είμεθα έτοιμοι, μόνον εις τους δαίμονάς σου δεν θυσιάζομεν, ούτε φοβούμεθα άγρια θηρία, επειδή από την ψυχήν σου δεν είναι άλλο τι αγριώτερον, την οποίαν εξ αρχής ενικήσαμεν». Ακούσας ταύτα ο τύραννος, επρόσταξε και τους εφυλάκισαν δια να τους δώση εις τα θηρία να τους φάγωσι. Τη επαύριον καθίσας ο άρχων εις το θέατρον, όπερ ήτο έξω της πόλεως, έφεραν τους Αγίους σηκωτούς, διότι ήσαν ετοιμοθάνατοι, ηκρωτηριασμένοι, εστερημένοι των μελών, κατακεκαυμένοι από το πυρ, και κατακεκομμένοι από τα ξίφη και δεν ηδύναντο ουδόλως να βαδίσωσι· μόνον τον έσω άνθρωπον, ήτοι το λογικόν είχον όλον τέλειον κατ’ εικόνα του κτίσαντος, το οποίον εκέλευσεν εξ αρχής ο Κύριος να εξουσιάζη όλα τα ερπετά και θηρία· δια τούτο και τότε τα θηρία, τα οποία αφήκε κατά των Αγίων ο εκείνων ανοητότερος τύραννος, δεν ήγγισαν ποσώς εκείνα τα άγια σώματα. Ο δε τούτων απανθρωπότερος Μαξέντιος ηπείλει να θανατώση τον επιμελητήν αυτών· όθεν αφήκε μίαν άρκτον ανδροφόνον και πολλά φοβεράν, ήτις επήγεν εις τον Άγιον Ανδρόνικον, και ανέλειχε με την γλώσσαν τα αίματα των πληγών του. Ο δε Άγιος έβαλε και την κεφαλήν του εις τους οδόντας της και την παρώξυνε δια να τον φάγη και να υπάγη η ψυχή του ταχέως προς τον ποθούμενον, αλλά αυτή έστρεφεν εκείθεν την κεφαλήν παίζουσα και ελησμόνη την φυσικήν αγριότητα. Ο δε των αλόγων αλογώτερος Μαξέντιος προστάσσει να φονεύσουν την άρκτον, νομίζων ότι ήτο εκείνη αιτία της τοιαύτης θαυματουργίας και ουχί η θεία δύναμις. Μετά ταύτα αφήνουσι μίαν λέαιναν δεινήν και αγρίαν, ήτις έδραμε με πολλήν οργήν και τόσον θυμόν, ώστε όλοι οι παρεστώτες εταράχθησαν· ως δε εκείνη επλησίασεν εις τους Μάρτυρας, λησμονήσασα την φυσικήν αγριότητα, έγινεν ως αρνίον ήμερον. Ο δε Άγιος Τάραχος την έσυρεν από το ωτίον και τας τρίχας, αλλ’ αυτή έστρεψεν οπίσω και εδάγκανε τας σανίδας της θύρας, προσπαθούσα να εξέλθη έξω του θεάτρου. Ταύτα βλέπων ο ασύνετος Μαξέντιος, απορήσας και μη γινώσκων πλέον τι άλλο να πράξη καινότερον, έδωκε κατά των Αγίων την δια ξίφους απόφασιν· οίτινες απεκεφαλίσθησαν χαίροντες και ανήλθον στεφανηφόροι προς την εκείθεν μακαριότητα, να απολαύσουν πλουσίαν την αμοιβήν των αγώνων των. Αλλ’ ο μεν βάσκανος και μιαρώτατος τύραννος, δια τον φθόνον τον οποίον είχε προς τους Χριστιανούς, ήνωσε τα λείψανα των Αγίων με άλλα σώματα Ελλήνων, που εφονεύθησαν μαστιγούμενοι, δια να μη τα εύρουν οι Χριστιανοί και τα πάρωσιν, έτι δε έβαλε και στρατιώτας να τα φυλάττωσιν. Ο δε των θαυμασίων Θεός δεν ημέλησεν, αλλά καθώς εκάθηντο οι φύλακες την νύκτα και έτρωγον εις την πυράν πλησίον και έπινον χαίροντες, αίφνης ήλθε βροχή πολλή και έγινε σεισμός δυνατός, και το μεν πυρ εσβέσθη, οι δε φύλακες έφυγον έντρομοι. Τα δε άγια λείψανα ήσαν αναμεμιγμένα με τα άλλα σώματα, και δεν εγνώριζον οι Χριστιανοί ποία ήσαν, δια το σκότος της νυκτός. Εφάνη τότε αστήρ εκ του ουρανού και εκάθησεν εις ένα έκαστον άγιον λείψανον, καθώς και ο αστήρ τον καιρόν της του Δεσπότου Χριστού Γεννήσεως ωδήγησε τους Μάγους έως το άγιον σπήλαιον· τούτο δε το θαυμάσιον έγινε δια τας προσευχάς εναρέτων τινών Χριστιανών, οι οποίοι ήσαν εκεί πλησίον εις εν όρος, και παρεκάλεσαν τον Θεόν να τους φανερώση τους Αγίους του Μάρτυρας, τους οποίους εύρον με την λάμψιν του αστέρος, και με σπουδήν πολλήν τους επήραν, δια τον φόβον του ηγεμόνος· φθάσαντες δε εις το όρος τους έκρυψαν εις λάκκον λίθινον, δοξάζοντες το υπεράγιον όνομα Χριστού του Θεού ημών. Ω πρέπει πάσα δόξα, συν τω ανάρχω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη ΙΓ΄ (13η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΑΡΠΟΥ, ΠΑΠΥΛΟΥ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΥ και ΑΓΑΘΟΜΙΚΗΣ.

Δημοσίευση από silver »

Τη ΙΓ΄ (13η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΑΡΠΟΥ, ΠΑΠΥΛΟΥ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΥ και ΑΓΑΘΟΜΙΚΗΣ.

Κάρπος, Πάπυλος, Αγαθόδωρος και Αγαθονίκη οι ένδοξοι Άγιοι Μάρτυρες, οι στεροί στύλοι της Εκκλησίας και θεμέλιοι άσειστοι, ήσαν από την περιφανή Πέργαμον, ακμάσαντες κατά τους χρόνους Δεκίου μεν του βασιλέως, ανθυπάτου δε της Ανατολής Βαλεριανού, εν έτει σν΄ (250). Εκ τούτων οι Άγιοι Κάρπος και Πάπυλος ήσαν ιατροί κατά την τέχνην, η Αγία Αγαθονίκη ήτο αδελφή του Αγίου Παπύλου και ο Άγιος Αγαθόδωρος ήτο υποτακτικός των Αγίων Κάρπου και Παπύλου. Και ο μεν Άγιος Κάρπος ήτο Επίσκοπος Θυατείρων, ο δε Πάπυλος ήτο Διάκονος, χειροτονηθείς από τον ίδιον αυτόν Κάρπον. Συλληφθέντες λοιπόν οι Άγιοι Κάρπος και Πάπυλος από τον άρχοντα των Θυατείρων και ερωτηθέντες, ωμολόγησαν ενώπιον πάντων το όνομα του Χριστού και με πολλήν παρρησίαν απεκρίθησαν προς αυτόν· «Μεγάλη σας αισχύνη είναι, και αγνωμοσύνη, να γνωρίζη, κατά τον Ησαϊαν, τον κύριον αυτού ο βους και ο όνος (Ησ. α: 3), υμείς δε να γίνεσθε αναισθητότεροι και αλογώτεροι των αλόγων ζώων και να αφήνετε τον Δεσπότην και Σωτήρα σας, δια να προσκυνήτε αναίσθητα είδωλα». Ταύτα οι Άγιοι είπον και ο Δεσπότης Χριστός έδειξεν αληθείς τους λόγους των, διότι έγινε παρευθύς τοσούτον μέγας σεισμός, ώστε έπεσον και έγιναν κονιορτός όλα τα είδωλα. Αλλ’ η κακία του άρχοντος των Θυατείρων δεν μετετράπη, ούτε ποσώς εσαλεύθη, αλλ’ έμεινεν ο αυτός, μάλιστα και αγριώτερος έγινεν ο ασύνετος, και δεν ηννόησε του μεν Θεού την άφατον δύναμιν, των δε ειδώλων την ασθένειαν, αλλά προσέταξε να βάλουν εις τον λαιμόν των Αγίων κλοιούς σιδηρούς και να τους σύρουν εις το μέσον της αγοράς ως άλογα ζώα. Έγιναν όθεν οι αληθώς τιμιώτατοι άτιμοι εις όλους και καταφρονημένοι και μυκτηρισμός και γέλως του όχλου οι μυρίων επαίνων και εγκωμίων άξιοι. Έπειτα προτρέπων αυτούς ο δικαστής με κολακευτικούς λόγους να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα, τους έλργε πως είναι γνωστικοί, όθεν έπρεπε να γνωρίσωσι το συμφέρον των και άλλα απατηλά και δόλια λόγια. Οι δε πάλιν μετά παρρησίας απεκρίθησαν λέγοντες· «Επειδή εγνώρισες ότι είμεθα, καθώς είπες, συνετοί και φρόνιμοι, μη πειράζεσαι πλέον άκαιρα να μας συμβουλεύης προς τοιαύτην αγνωσίαν να προσκυνήσωμεν κωφά είδωλα· μάλιστα εάν έχης ολίγην γνώσιν, μάθε από ημάς τον αληθή Θεόν, ο οποίος είναι απερίγραπτος, και ούτε αρχήν έχει ούτε τέλος πώποτε, αλλά δια την σωτηρίαν ημών έγινεν άνθρωπος, και σταυρωθείς εκουσίως ανέστη τριήμερος, αναστήσας και ημάς και αξιώσας της προτέρας μακαριότητος. Έχεις να είπης και συ δια τους θεούς σου, πως έκαμαν τοιούτον καλόν, ή άλλο θαυμάσιον ποτέ; Ουχί, μάλιστα δεν είναι καν πρέπον να ονομάζης θεούς αναίσθητα είδωλα. Τα δε χρήματα και τα πράγματα και άλλα όσα σεις τιμάτε ως φιλόσαρκοι, ημείς τα νομίζομεν ως σκύβαλα, έχοντες εις τον Θεόν την ελπίδα μας, ότι θα απολαύσωμεν τα αιώνια, δια την αγάπην του οποίου λαμβάνομεν προθύμως τον θάνατον». Ταύτα ακούσας ο τύραννος εθυμώθη ο αλιτήριος, και απορρίψας το επίπλαστον προσωπείον της ημερότητος εξεγύμνωσε την εσωτερικήν αγριότητα και πρώτον μεν επήρεν όλα τα πράγματά των και τα εχάρισεν εκείνων οι οποίοι τους συνέλαβον, έπειτα τους έδεσαν όπισθεν ίππων αγρίων δια να τους σύρουν από Θυατείρων έως εις τας Σάρδεις. Οι δε Άγιοι υπέμειναν ούτως ελαυνόμενοι δύο ημέρας και εις σκληρούς λίθους κατασυρόμενοι· την δε νύκτα ήλθον ουρανόθεν Άγιοι Άγγελοι, και θεραπεύοντες τας πληγάς των, τους έκαμαν εις τας μελλούσας βασάνους προθυμοτέρους. Έπειτα, όταν ήλθεν ο δικαστής εις τας Σάρδεις και τους εύρε χαριεστάτους την όψιν και στερεούς εις το φρόνημα, προσεπάθησε πρώτον με κολακείας να τους διαστρέψη ο δείλαιος, αλλ’ εφάνη ως αλώπηξ μαχομένη προς λέοντα· όθεν απορρήσας αφήκεν αυτούς κατά το παρόν προστάσσων να τους φυλάττουν ασφαλώς. Μαθών δε ο τύραννος ότι οι Άγιοι είχον υποτακτικόν τον Άγιον Αγαθόδωρον, όστις υπηρέτει αυτούς επιμελώς, εκέλευσε να ραβδίσουν αυτόν ασπλάγχνως· ενώ δε εμαστίγωνον το μαρτυρικόν εκείνο σώμα ώραν πολλήν, έτρεχον ως ρυάκια τα αίματα αυτού εις την γην, αι αρμονίαι ανεσπώντο και τα σπλάγχνα σχεδόν εγυμνούντο. Ο δε Αθλητής του Χριστού ησθάνετο τους δριμυτάτους πόνους έως εις την καρδίαν, αλλ’ υπέμενον ανδρείως, έχων τον Δεσπότην Χριστόν παραμυθίαν και υπέμεινε τας μάστιγας με φαιδρόν και αγαλλόμενον πρόσωπον, έως ου εκουράσθησαν οι δήμιοι δέροντες. Τότε και ο Μάρτυς παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού και έλαβεν αξίως τον της αθλήσεως στέφανον. Το δε άγιον και τίμιον αυτού λείψανον έρριψαν οι τύραννοι να το φάγουν τα θηρία, αλλά το μεσονύκτιον επήγαν φιλομάρτυρές τινες, και λαβόντες αυτό κρυφίως, το έκρυψαν εις εν σπήλαιον, έως να παύση ο διωγμός, δια να το ενταφιάσουν ως έπρεπε. Μετά ταύτα εδοκίμαζε πάλιν η πολύστροφος εκείνη αλώπηξ, ο δόλιος Ουαλέριος, να διαστρέψη τους Αγίους με κολακείας, φοβούμενος μήπως ζημιωθή και αυτούς, ως τον Αγαθόδωρον, και τους έλεγεν, ότι «αυτός μεν έλαβεν αξίως τον θάνατον, διότι δεν κατεδέχθη να προσκυνήση τους θεούς, ως άφρων και υπερήφανος· αλλά σεις, ως φρόνιμοι, ίδετε το συμφέρον σας και μη θελήσετε να λάβητε ανοήτως βίαιον θάνατον». Ταύτα λέγοντος του τυράννου τον απέκρουσαν οι Άγιοι, επαινούντες τον Αγαθόδωρον και λέγοντες ότι επόθουν δια τον Χριστόν να λάβουν τον αυτόν και επωδυνώτερον θάνατον. Επειδή δε ο δικαστής είχε να διανύση κατ’ εκείνας τας ημέρας μακράν οδοιπορίαν, προκειμένου να μεταβή δι’ υπηρεσίαν από τας Σάρδεις εις την Πέργαμον, προσέταξε να τον ακολουθούν και οι Άγιοι τρέχοντες, δια να βαρυνθούν τον κόπον και να ραθυμήσωσιν. Αλλ’ οι Άγιοι έτρεχον οδοιπορούντες και ηκολούθουν τους ίππους νομίζοντες ευφροσύνην την δια τον Χριστόν κακοπάθειαν, φθάσαντες δε εις τινα πόλιν, τους εφυλάκισαν· την δε επερχομένην νύκτα ήλθεν εξ ουρανού θεία δύναμις, ήτις εθεράπευσε τας πληγάς των και τους έδωσε προς τους αγώνας προθυμίαν περισσοτέραν. Το πρωϊ προσέταξε πάλιν ο τύραννος να τον ακολουθούν ως και πρότερον· και βλέπων αυτούς ότι δεν είχον ουδεμίαν κακοπάθειαν από την οδοιπορίαν της προηγουμένης ημέρας, εκάλει την θαυματουργίαν μαντείαν και κακουργίαν δαιμόνων ο δαιμονόψυχος· όθεν θυμωθείς τους έβαλεν εις όλα τα μέλη βαρύτατα σίδηρα, και τους ηνάγκαζε να τρέχουν, δια να έχουν διπλήν την βάσανον. Αφού έφθασαν εις τον ωρισμένον τόπον, έκαμεν ο Ουαλέριος θυσίαν εις τους δαίμονας, έπειτα καθήσας επί βήματος λέγει εις τον Κάρπον· «Έπρεπεν εις σε να ευλαβηθής εξ αρχής την πολλήν καλωσύνην μου και να προσκυνήσης τους μεγάλους θεούς, οι οποίοι σε ηυσπλαγχνίσθησαν τόσον, ώστε ήλθες εις τόσην οδοιπορίαν χωρίς τινα βάσανον· αλλά συ φαίνεσαι εις τους ευεργέτας αχάριστος και καταφρονείς αυτούς και ημάς, οι οποίοι ποθούμεν το συμφέρον σου, και σε συμβουλεύομεν τα σωτήρια· εγώ ευλαβούμαι τας λευκάς σου τρίχας και λυπούμαι να κάμω εκείνο, το οποίον σου ήξιζεν· αλλ’ όμως, εάν έως τέλους δεν υπακούσης, είναι ανάγκη να σε παιδεύσω ως παραβάτην των θείων νόμων, ως παρήκοον εις τα εμού προστάγματα και ως υβριστήν των θεών αθεώτατον». Ο δε Άγιος του λέγει· «Αυτή δεν είναι συμβουλή, αλλ’ επιβουλή και με συμβουλεύεις να επιστρέψω από το φως εις το σκότος και από την ζωήν εις τον θάνατον· εάν λοιπόν ευλαβήσαι την πολιάν μου κεφαλήν, πίστευσον τους λόγους μου, εάν θέλης να γίνης και συ φίλος του μεγάλου Θεού, και μη ελπίζης εις αψύχους θεούς, τους οποίους οι τεχνίται εσφυροκόπησαν». Θυμωθείς εις ταύτα σφόδρα ο ανηλεής δικαστής εκέλευσε να δέρουν τον Άγιον με ράβδους ακανθωτάς χωρίς καμμίαν συμπάθειαν, και τόσον τον εξέσχισαν, ώστε επέτων εις τον αέρα αι σάρκες κατακοπτόμεναι. Αλλά και πάλιν δεν εχόρτασεν ο αχόρταστος· όθεν τον κατέκαιον με λαμπάδας και έθετον άλας εις τας πληγάς του και κατέσπων αυτού τα νεύρα. Έτρεχον δε εις την γην τα αίματα και είχε πόνον ο Μάρτυς ανείκαστον, αλλά δια τον πόθον τον οποίον είχε προς τον Χριστόν δεν ησθάνετο τους έξωθεν πόνους ο γενναιότατος, αλλ’ έχαιρεν, ως να εγεύετο ηδύτατόν τι και νόστιμον φαγητόν. Αφ’ ου εβαρύνθη ο Ουαλέριος βασανίζων τον Άγιον Κάρπον, αυτόν μεν εφυλάκισεν, έφερε δε εις εξέτασιν τον Πάπυλον και τον ηρώτησε να ειπή την πατρίδα του, την τέχνην και τους γεννήτορας. Ο δε απεκρίνατο· «Ιατρός είμαι επιμελέστατος, θεραπεύων ουχί μόνον το σώμα, αλλά και τα της ψυχής παθήματα, όχι με τέχνην βοτάνων, αλλά με την θείαν βοήθειαν». Ο δε Ουαλέριος λέγει προς τον Μάρτυρα· «Αυτήν την τέχνην δεν την έμαθες από τον Γαληνόν και τον Ιπποκράτην, οίτινες έλαβον από τους αθανάτους θεούς την σοφίαν της επιστήμης»; Ο δε Άγιος Πάπυλος απεκρίνατο· «Ούτε Γαληνός ούτε Ιπποκράτης ή άλλος μεταγενέστερος δύναταί ποτε να θεραπεύση χωρίς την θείαν Χάριν του Χριστού μου· αλλ’ αυτοί, τους οποίους ονομάζεις θεούς, αφού δεν δύνανται να ωφελήσουν τον εαυτόν των, πως θα θεραπεύσουν άλλους οι ελεεινοί και ανίσχυροι; Ει δε και δεν πιστεύεις όσα σου λέγω, κάμε την δοκιμήν εις αυτόν τον συγκάθεδρόν σου μονόφθαλμον, και εάν δυνηθούν να θεραπεύσουν τον τυφλόν οφθαλμόν του, να πιστεύσω και εγώ εις τους θεούς σου, ει δε και τον ιατρεύσω εγώ, να πιστεύσητε σεις εις τον Δεσπότην Χριστόν, ως Θεόν παντοδύναμον, όστις θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν». Και ο Άγιος είπε· «Δεν προβαίνω εγώ πρώτος εις το εγχείρημα, δια να μη είπητε ύστερον ότι οι δαίμονες εις τούτο ενήργησαν, αλλά πρώτον επικαλεσθήτε σεις τους θεούς σας και κατόπιν, όταν αυτοί δεν δυνηθούν να τον ιατρεύσουν, τότε να δείξω εγώ του Χριστού μου την δύναμιν». Συνήθροισε τότε ο ανόητος τύραννος όλους τους ιερείς και θύτας των αναισθήτων θεών ο θεόργιστος, οίτινες εδέοντο, ικέτευον, εθυσίαζον ώραν πολλήν εις τους κωφούς οι τυφλοί και ανόητοι, αλλ’ εις μάτην εδέοντο. Τότε ο Πάπυλος, ευξάμενος προς Κύριον μετά πίστεως, έκαμε το σημείον του Σταυρού εις το πρόσωπον του άρχοντος και εγγίζει την χείρα εις τον τυφλόν οφθαλμόν και παρευθύς, ω του θαύματος! εφωτίσθη ο άρχων ψυχή τε και σώματι, διότι ευθύς ως ευρέθη με δύο οφθαλμούς, επίστευσεν εις τον Χριστόν αυτός και όσοι άλλοι είχον γνώσιν και σύνεσιν. Ο δε ασύνετος Ουαλέριος έμεινε τυφλός και αχάριστος προς τον ευεργέτην, όστις ιάτρευσε τον συγκάθεδρόν του, αυτός δε ο αγνωμονέστατος εκρέμασε τον Μάρτυρα εις το ξύλον, όπου του εξέσχιζαν το σώμα και τον ερράβδιζον, άλλοι δε κατέκαιον τας πλευράς του, και άλλοι τον ελιθοβόλουν, αλλ’ οι λίθοι ποσώς δεν τον ήγγιζον, το δε πυρ ηυλαβείτο τον Άγιον και δεν τον έβλαπτεν· όθεν εφυλάκισαν και αυτόν, έως να παρέλθουν ημέραι τινές, να μολυνθούν αι πληγαί του και τότε να τους ξαναβασανίση περισσότερον. Αλλ’ αυτοί είχον τον ουράνιον ιατρόν, όστις τους εθεράπευσε τόσον, ώστε ουδέ στίγμα πληγής δεν εφαίνετο. Μετά ταύτα τους έφεραν εκ νέου εις εξέτασιν και εδοκίμαζε πάλιν ο ανόητος να τους διαστρέψη εις την ασέβειαν. Οι δε ύβρισαν αυτόν ότι δεν τους εθανάτωσε το συντομώτερον. Τότε έστρωσαν κατά γης τριβόλους σιδηρούς και ηκόντιζον γυμνούς εις αυτούς τους Αγίους, και τους έσυρον υπτίως, πράγμα πικρότατον μόνον και να το βλέπη ο άνθρωπος. Ο δε Θεός και τότε εθαυματούργησε, και οι μεν τρίβολοι ηφανίσθησαν, οι δε Άγιοι αβλαβείς εφυλάχθησαν και ο δικαστής εθυμώνετο περισσότερον και κατεξέσχιζε με ξέστρα τας πλευράς των χωρίς συμπάθειαν· έπειτα βλέπων ότι υπέμειναν καρτερικώς και ταύτην την βάσανον, συνήθροισε θηρία ωμότατα, και φέρων εις το μέσον τους Μάρτυρας αφήκεν εναντίον των μίαν άρκτον μεγάλην, η οποία έγινε των λογικών γνωστικωτέρα και φιλικώς των Αγίων τους πόδας ησπάζετο. Ο δε ανοητότερος ταύτης δεν ηννόησε το θαυμάσιον, αλλ’ αφήκεν ένα λέοντα, ο οποίος ομοίως υποτασσόμενος εις το θείον βούλημα εφίλει τους πόδας αυτών, ώσπερ να είχε γνώσιν και σύνεσιν και, ω του θαύματος! ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν και ημπόδιζε τους διώκτας να δεικνύουν τόσην ωμότητα κατά των Αγίων. Ο δε ανήμερος και ασύνετος τύραννος ου συνήκεν, αλλ’ έμεινεν εις την κακίαν αχόρταγος, και ρίπτει τους Αγίους εις λάκκον γεμάτον ασβέστην άσβεστον, εις τον οποίον έχυσαν την ώραν εκείνην ύδωρ και έκαιεν ως το πυρ· εις τούτον τους αφήκεν ημέρας τρεις, νομίζων ότι θα γίνουν στάκτη, να λυτρωθή απ’ αυτούς. Αλλ’ εις μάτην επολέμει με τον Θεόν ο μισόθεος, διότι εις τον λάκκον ήτο η θεία Χάρις και δύναμις, ήτις έκαμνε την ενέργειαν της ασβέστου ανενέργητον και αβλαβείς τους ευλαβείς διεφύλαξεν. Ο δε ασύνετος Ουαλέριος, όσον έβλεπε την Χάριν λαμπροτέραν εις τους Αγίους, τόσον εφιλονίκει με τον παντοδύναμον Θεόν ο αδύνατος, και τους έβαλε σιδηρά υποδήματα με περόνας μακράς, αναγκάζων αυτούς να τρέχωσιν, αλλά πάλν ακαίρως εβασανίζετο, και ματαίως ο μάταιος εκουράζετο· διότι όσον αυτός εύρισκε καινοτέρας βασάνους και τους ετιμώρει, τοσούτον η θεία δύναμις τους εσκέπαζε και παρεσκεύαζεν αυτούς προθυμοτέρους εις τον αγώνα και δεν τους ενίκων αι βάσανοι. Όθεν μη έχων τι άλλο να κάμη ο πολυμήχανος, ήναψε κάμινον και τους έρριψε μέσα ο αφρονέστατος, αλλά και εκεί ίσταντο ως άλλοι τρεις Παίδες εις το μέσον της φλογός δροσιζόμενοι. Τότε η σεμνοτάτη Αγαθονίκη, η αδελφή του Αγίου Παπύλου, εισήλθε και αυτή εις την κάμονον ομολογούσα τον Χριστόν Θεόν αληθή και τα είδωλα μυκτηρίζουσα· όθεν καθώς εις τον αγώνα συνεκοινώνησεν, ούτως ηξιώθη και των στεφάνων. Βλέπων δε ο άδικος δικαστής, ότι και του πυρός εκυρίευσαν οι χρυσού τιμιώτεροι, εφυλάκισε πάλιν αυτούς έως να συλλογισθή ποίον θάνατον να τους δώση· έπειτα σκεφθείς κατά διάνοιαν, ότι όσα άλλα κολαστήρια και αν τους δώση, δεν τους νικά, αλλά μάλλον αυτός κατησχύνετο, έδωκε μετά βίας κατ’ αυτών την δια ξίφους απόφασιν· επήγαινον όθεν οι Άγιοι εις τον τόπον της τελειώσεως ευφραινόμενοι, ακολουθούσης και της σεμνής Αγαθονίκης, ήτις έχαιρεν, ώσπερ να μετέβαινεν εις χαράν πανευφρόσυνον. Έκαμαν δε ευχήν και δια τους φονευτάς αυτών προς τον Κύριον, όπως τους λυτρώση από την πλάνην και τους οδηγήση ως αναθός προς ευσέβειαν. Με τοιαύτην αμοιβήν επλήρωναν τους εχθρούς των οι αμνησίκακοι του ανεξικάκου Χριστού υπήκοοι, όστις εζήτησε παρά του Πατρός την άφεσιν του τολμήματος των φονευτών. Ευξάμενοι λοιπόν οι Άγιοι δια την των απάντων ψυχικήν σωτηρίαν απετμήθησαν τας τιμίας αυτών κεφαλάς τη δεκάτη Τρίτη του Οκτωβρίου μηνός, τα δε τίμια αυτών λείψανα έλαβόν τινες Χριστιανοί και μετά λαμπάδων και ύμνων ευλαβώς αυτά ενεταφίασαν, εις δόξαν Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος, του ενός Θεού.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη ΙΔ΄ (14η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΝΑΖΑΡΙΟΥ, ΠΡΟΤΑΣΙΟΥ, ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ και ΚΕΛΣΙΟΥ.

Δημοσίευση από silver »

Τη ΙΔ΄ (14η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΝΑΖΑΡΙΟΥ, ΠΡΟΤΑΣΙΟΥ, ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ και ΚΕΛΣΙΟΥ.

Ναζάριος, Προτάσιος, Γερβάσιος και Κέλσιος οι θαυμαστοί και ένδοξοι Άγιοι Μάρτυρες έλαμψαν ως λαμπροί αστέρες βασιλεύοντος του ασεβεστάτου Νέρωνος, εν έτει νζ΄ (57). Ήτο δε τότε ο πρώτος τούτων, ο μακάριος Ναζάριος, εις την περίφημον και περιβόητον Ρώμην, διότι από την Ρώμην ήτο αυτός και η μήτηρ του, ο δε πατήρ του ήτο από την Λιβύην, αμφότεροι πλούσιοι και ενάρετοι, οίτινες ήσαν μαθηταί του κορυφαίου των Αποστόλων Πέτρου, όστις και τους ωδήγησε προς την ευσέβειαν και τους εβάπτισεν, ο δε Πανάγαθος Θεός τους έδωκε κληρονόμον της αρετής και της περιουσίας αυτών τον Ναζάριον, τον οποίον εβάπτισεν ο Λίνος, όστις ήτο του θρόνου και της αρετής του Πέτρου διάδοχος. Όσον δε ηύξανεν ο νέος εις την ηλικίαν του σώματος, τοσούτον και ο πόθος του Χριστού επλήθυνεν εις την ψυχήν του και εδεικνύετο εις την αρετήν θερμότερος. Επειδή δε ήρχοντο πολλοί εις αυτόν χάριν ωφελείας δια την θαυμαστήν του διαγωγήν και του έδιδαν ενόχλησιν, ηθέλησε να αναχωρήση δια να εύρη ησυχίαν να συνομιλή κατά μόνας με τον ποθούμενον, έτι δε να ωφελήση και άλλους με την ένθεον πολιτείαν του και με την διδασκαλίαν του να επιστρέψη τους ειδωλολάτρας προς την ευσέβειαν. Κατά τον εικοστόν όθεν χρόνον της ηλικίας του, πωλήσας όλην την περιουσίαν του, επήρε τα αργύρια και περιπατών από πόλεως εις πόλιν έδιδεν ελεημοσύνην εις πένητας, διδάσκων αποστολικώς την ευσέβειαν· όθεν και πολλούς προς Χριστόν εχειραγώγησε και ηξίωσε του θείου Βαπτίσματος. Μετέβη δε μετά δέκα έτη εις την πόλιν Πλακεντίαν και εις τα Μεδιόλανα και εκεί εύρε φυλακισμένους δια την πίστιν του Χριστού δύο Αγίους άνδρας, τον Προτάσιον και τον Γερβάσιον, των οποίων η φήμη είχε φθάσει εις πολλάς πόλεις δια τας θαυματουργίας τας οποίας ετέλεσαν. Με τούτους εφιλιώθη και ο Ναζάριος και παρακινών αυτούς προς το Μαρτύριον εθέρμανε τας ψυχάς των προς τον ένθεον έρωτα. Έφθασε λοιπόν η φήμη του και έως του άρχοντος της Ιταλίας Ανουλίου, όστις είχε και τους άλλους δύο φυλακισμένους, και παραστήσας εις το βήμα και τον Ναζάριον, τον συνεβούλευε να μη υβρίζη τους θεούς του τοσούτον αναίσχυντα· μετά ταύτα, γνωρίσας την γνώμην του, του έδωσε πολλά ραπίσματα εις το πρόσωπον, έπειτα τον εδίωξεν από την πόλιν με πολλήν ατιμίαν ως μίασμα ο παμμίαρος. Τούτο δε όσον εις τον δικαστήν εφαίνετο μεγάλη τιμωρία και περιφρόνησις, τοσούτον ο καταδικασθείς το είχεν εις ευεργεσίαν και ευφροσύνην του, ότι έλαβε πληγάς και ύβρεις δια τον Κύριον. Εξήλθε λοιπόν και από εκεί και μετέβη εις πόλιν λεγομένην Κείμελιν, όχι σιωπών, αλλά μετά παρρησίας διδάσκων και πολλούς εχειραγώγησε προς ευσέβειαν. Κατ’ εκείνην δε την νύκτα βλέπει την μητέρα του εις οπτασίαν και του λέγει να υπάγη εις την Γαλλίαν, δια να κηρύξη και εκεί την ευσέβειαν. Εκείθεν απήλθεν εις πόλιν τινά της Γαλλίας, Μελίαν ονόματι, και εις ολίγον καιρόν έφερε σχεδόν όλους εις την αλήθειαν. Ήτο δε εκεί γυνή τις επιφανής και πρώτη της πόλεως, ήτις είχε παιδίον τριών ετών και το έφερεν εις τους πόδας του Αγίου, λέγουσα· «Λάβε μετά σου τον παίδα τούτον να σου ακολουθή όπου υπάγεις, δια να αξιωθή και αυτός της ουρανίου αγαλλιάσεως». Ο δε Άγιος τον εδέχθη μετά χαράς και προσευξάμενος τον εβάπτισεν ονομάσας αυτόν Κέλσιον· ακολούθως ο Ναζάριος επήγε και εις άλλας πόλεις της Γαλλίας κηρύττων το ιερόν Ευαγγέλιον· ακούσας δε το όνομά του ο άρχων των πόλεων εκείνων, καλούμενος Δεινόβαος, εξήτασεν αυτόν ομού με τον Κέλσιον, ερωτών πόθεν ήτο και ποίας πίστεως. Ο Άγιος απεκρίθη· «Ρωμαίος είμαι και προσκυνώ τον Εσταυρωμένον». Λέγει ο Δεινόβαος· «Δαιμόνιον έχεις· εγώ σε ερωτώ δια τους γονείς σου και συ μου λέγεις φλυαρίας». Λέγει ο Άγιος· «Εάν είχον δαιμόνιον, δεν θα ύβριζα τους δαίμονας, τους οποίους προσκυνείτε, ανόητοι». Θυμωθείς εις ταύτα ο θηριόγνωμος ήρπασεν από τας χείρας αυτού τον Κέλσιον και έδειρεν ανηλεώς ο νηπιόφρων τον γεροντόφρονα, ότι δια την πολλήν του απανθρωπίαν και ωμότητα δεν ελυπήθη την νεαράν ηλικίαν, την οποίαν πάσα ψυχή φιλάνθρωπος και ζώσα σπλαγχνίζεται. Το δε παιδίον εδέχετο τας ανυπίστους πληγάς με πολλήν αγαλλίασιν, λέγων με γλώσσαν ψελλίζουσαν· «Αυτός ο Θεός τον οποίον λατρεύω να σε κρίνη, άδικε δικαστά, ως Κριτής δικαιότατος». Μετά ταύτα τους εφυλάκισεν έως δευτέραν εξέτασιν. Γυνή δε τις ευγενής και περίβλεπτος, Δεινομέδα ονόματι, συνεβούλευσε την γυναίκα του άρχοντος να λυπηθή το βρέφος και να τους αφήσουν να αναχωρήσωσιν, αυτή δε πάλιν παρεκάλεσε τον Δεινόβαον, όστις απέλυσε τον Ναζάριον δια την δέησιν της συμβίας του. Αναχωρήσας εκείθεν ο Άγιος με τον Κέλσιον μετέβη εις πόλιν τινα καλουμένην Τίμεριν, διδάσκων και επιστρέφων πολλούς προς επίγνωσιν. Ο δε βάσκανος διάβολος, μη υποφέρων την ωφέλειαν τόσου λαού, κατέπεισε τον άρχοντα και έγραψε προς τον βασιλέα δια τον Άγιον, ότι κηρύττει τον Χριστόν πανταχού και μυκτηρίζει τα είδωλα. Ο δε Νέρων έστειλε πρόσταγμα να τον φέρουν πάραυτα. Οι δε απεσταλμένοι, ευρόντες αυτόν παρρησία διδάσκοντα, ήρπασαν αυτόν και τον παρέστησαν χαίροντα χαίροντες εις τον Νέρωνα, όστις εδοκίμασε να τον διαστρέψη και μη δυνηθείς τους εφυλάκισεν ολίγον καιρόν και πάλιν τους απεφυλάκισε, δοκιμάζων αυτούς με κολακείας και απειλάς. Αλλά ποσώς δεν ηδυνήθη να εκφοβίση καν το παιδίον. Όθεν προστάσσει να τους ρίψωσιν εις το πέλαγος και ούτως εβύθισαν αυτούς. Αλλ’ εις μάτην εκοπίαζεν ο ασύνετος, διότι εφάνησαν αληθείς οι λόγοι του Ησαϊου, ως εκ Θεού προς αυτούς λεγόμενοι· «Εάν διαβαίνης δι’ ύδατος μετά σου ειμι, και ποταμοί ου συγκλύσουσί σε· και εάν διέλθης δια πυρός, ου μη κατακαυθής» (Ησ. μγ: 2). Ελθών δε ουρανόθεν Άγιος Άγγελος τους εξήγαγεν εις την γην χωρίς βλάβην· τούτο το θαύμα είλκυσε πολλούς εις την πίστιν, εις πείσμα του Νέρωνος, από τον οποίον απεστάτησαν και έγιναν μαθηταί του Χριστού, ομού με τον Ναζάριον, όστις επήγε πάλιν εις άλλην πόλιν της Ιταλίας, καλουμένην Γένουαν, έπειτα εις τα Μεδιόλανα, διδάσκων πάλιν τα νεκταρώδη και γλυκύτατα της σωτηρίας διδάγματα, με τα οποία οι μεν ευλαβείς εποτίζοντο και ηγάλλοντο, οι δε ασεβείς διέβαλον αυτόν εις τον άρχοντα Ανούλιον, ο οποίος τον εφυλάκισεν. Όθεν πάλιν ευρίσκων εκεί τους συνάθλους Γερβάσιον και Προτάσιον, συνηυφράνθησαν απολαμβάνοντες μεταξύ των της διδασκαλίας τα γλυκύτατα νάματα· εγένετο δε η φυλακή τιμιωτέρα των βασιλείων και άλλος Παράδεισος ευώδης και ωραιότατος. Ενουθέτησαν δε και αυτοί ικανώς τον νεώτερον Κέλσιον να υπομένη τας βασάνους δια τον Κύριον, διότι εφοβούντο μήπως και δειλιάση ως παιδίον και χάση τον στέφανον· αλλ’ αυτός ήτο εις την πράξιν τέλειος. Ο δε Ανούλιος γινώσκων την αγριότητα του βασιλέως εθαύμασε πως έφυγεν από τας χείρας του ο Ναζάριος και του γράφει ότι τον είχε φυλακισμένον με άλλους τρεις και τι προστάσσει να τους κάμη. Ο δε Νέρων, ακούσας ότι ζη ακόμη ο Ναζάριος, εδαιμονίσθη από τον θυμόν ο ασύνετος, επήδησεν από τον θρόνον και εφώναζεν ονομάζων αχαρίστους και ασεβείς εκείνους, που έστειλε να τον ρίψουν εις την θάλασσαν, τους οποίους εζήτει να θανατώση ο μάταιος. Έπειτα μη δυνάμενος να τους εύρη, έστειλεν εις τον Ανούλιον την κατά των Αγίων απόφασιν προστάζων να κόψη με το ξίφος τας κεφαλάς των, τα δε λείψανά των να δώση εις τα θηρία να τα φάγωσιν. Ο δε άρχων δεξάμενος τας διαταγάς, προσέταξε να τους θανατώσωσι πάραυτα. Επήγαιναν λοιπόν οι Άγιοι εις τον τόπον της καταδίκης αγαλλιώμενοι με τόσην φαιδρότητα, ώσπερ να τους είχον καλεσμένους εις πλουσίαν ευωχίαν και τράπεζαν και εφιλονίκουν μεταξύ των τις να λάβη πρώτος τον στέφανον, φοβούμενοι μήπως και αλλάξη γνώμην ο Νέρων και δεν τους δώση τον φιλούμενον θάνατον. Αφ’ ου δε έφθασαν εις τον τόπον της τελειώσεως, εδίωξαν πρότερον οι δήμιοι τους ευσεβείς Χριστιανούς, δια να μη λάβωσι μέρος τι εις αγιασμόν από τα αίματα και τα λείψανά των, έπειτα έκοψαν τας κεφαλάς των τη δεκάτη Τετάρτη του Οκτωβρίου μηνός, και τα μεν τίμια αυτών λείψανα παρέμειναν εδώ εις την γην προς αγιασμόν των πιστών, αι δε ψυχαί αυτών ανήλθον λελαμπρυσμέναι εις τους ουρανούς δια να συναγάλλωνται μετά του Δεσπότου Χριστού εις τους απεράντους αιώνας υπέρ του οποίου το τίμιον αυτών αίμα εξέχεον. Ολίγας ημέρας μετά το μαρτυρικόν αυτών τέλος εφάνησαν οι Άγιοι εις φιλόχριστον τινα εν οράματι και τον προσέταξαν να λάβη τα λείψανά των, του υπέδειξαν δε τον τόπον εις τον οποίον τα έρριψαν οι ασεβείς κρυφίως δια να τα φάγωσι τα θηρία κατά το πρόσταγμα του τυράννου. Τούτο δε έκαμαν οι Άγιοι όχι δια να δοξασθούν αυτοί, οι οποίοι δια την αγάπην του Κτίστου πάσαν τιμήν και δόξαν προθύμως κατεφρόνησαν, αλλά δια να ωφελήσωσι τους πιστούς με την τιμήν και ευλάβειαν την οποίαν θα επεδείκνυον προς αυτούς. Αναστάς δε ο φιλόχριστος εκείνος εκ του ύπνου επήγεν αγαλλιώμενος και επήρε τα άγια λείψανα, καθώς δε έφερεν αυτά εις τον οίκον του, παρευθύς ιατρεύθη μία θυγάτηρ, την οποίαν είχε παράλυτον. Εκρύπτοντο δε οι πολύτιμοι αυτοί θησαυροί εις αυτήν την οικίαν έως τον καιρόν του Μεγάλου Θεοδοσίου, όστις είχε μεγάλην ευλάβειαν εις τα θεία, ως ουδείς άλλος των βασιλέων, εξαιρουμένου βεβαίως του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ευρισκόμενος λοιπόν ο ευσεβέστατος βασιλεύς εις τα Μεδιόλανα έστειλε τον μέγαν Αμβρόσιον, τον ενάρετον όντως και περιβόητον Αρχιερέα, ο οποίος με όλους τους Κληρικούς και ευλαβείς άρχοντας έφεραν αυτά τα άγια λείψανα, με τα οποία επλούτισαν τα Μεδιόλανα, διότι καθώς εισήλθον εις τας πύλας της πόλεως ετέλεσαν θαυμάσια άπειρα· τυφλοί εφωτίσθησαν, χωλοί περιεπάτησαν, λεπροί εκαθαρίσθησαν και οι δαίμονες από τους πάσχοντας έφευγον και απλώς ειπείν όλοι οι ασθενείς, οι οποίοι ησπάσθησαν τα μαρτυρικά εκείνα και πάνσεπτα λείψανα, την ώραν εκείνην εθεραπεύθησαν. Λαβών δε μέρος εξ αυτών ο ευσεβής και πανευλαβής Θεοδόσιος είχε περισσοτέραν αγαλλίασιν, παρά εάν ήθελεν αιχμαλωτίσει πλουσίαν πόλιν και είχε λάβει χρυσίον πολύ και αργύριον· πλουτίσας δε δια των αγίων αυτών λειψάνων την Κωνσταντινούπολιν, έκτισεν επ’ ονόματι αυτών και Ναόν περιβόητον, εις τον οποίον ετέλουν θαυμάσια και έως την σήμερον τελούσιν, εις δόξαν του αληθινού και μόνου Τρισυποστάτου Θεού ημών, όστις αντιδοξάζει πλουσίως τους αυτόν δοξάζοντας.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη ΙΕ΄ (15η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ, Πρεσβυτέρου της εν Αντιοχεί

Δημοσίευση από silver »

Τη ΙΕ΄ (15η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ, Πρεσβυτέρου της εν Αντιοχεία Εκκλησίας.

Λουκιανός ο Πρεσβύτερος και Μάρτυς του Χριστού ήτο από μίαν πόλιν της Συρίας καλουμένην Σαμόσατα, εν έτει 290. Οι γονείς του ήσαν ευγενείς και Χριστιανοί, οίτινες τον έβαλαν να σπουδάζη τα ιερά γράμματα. Όταν δε έφθασεν ο νέος εις το δωδέκατον έτος της ηλικίας του, οι γονείς του ετελεύτησαν. Ο δε Λουκιανός, διαμοιράσας εις τους πτωχούς τα υπάρχοντα, απήλθεν εις Έδεσσαν, και παρέμεινεν επί πολύ εις τινα διδάσκαλον ενάρετον, ονομαζόμενον Μακάριον, από τον οποίον συνήθροισε πάσαν αρετήν και εβαπτίσθη απ’ αυτόν, διότι ακόμη δεν ήτο Χριστιανός τέλειος· έπειτα ηθέλησε να γίνη Μοναχός και τόσον ηγάπησε την εγκράτειαν, ώστε δεν ηθέλησε να φάγη ποσώς πράγμα εψημένον, ούτε μαγείρευμα, ούτε οίνον εδοκίμασεν, αλλά μαχόμενος καθ’ εκάστην κατά της σαρκός με νηστείαν και κακοπάθειαν, τοσούτον την κατέβαλε με προσευχάς και με δάκρυα, ώστε εθαύμαζον όσοι τον εγνώριζον. Διότι, όταν ήσαν ημέραι χαρμόσυνοι έτρωγεν άπαξ της ημέρας, τον δε άλλον καιρόν εκάστην εβδομάδα. Ποτέ δεν εγέλασεν, ούτε ηργολόγει, αλλ’ ήτο σκυθρωπός και περίλυπος· και τόσον ηγάπα να μελετά την θείαν Γραφήν, ώστε δεν εκοιμάτο σχεδόν από την αγάπην, την οποίαν είχεν εις την ανάγνωσιν· και πάλιν, όταν ήθελε να αναπαυθή ολίγον δια την ασθένειαν της σαρκός, έκαμνε πρώτον μετανοίας και γονυκλισίας, όσας ηδύνατο, και έχυνε θερμότατα δάκρυα. Έπειτα εκοιμάτο ολίγον, και πάλιν προσηύχετο, ούτω δε επορεύετο από παιδίον και δεν έτρωγεν άλλα βρώσιμα, ειμή μόνον άρτον ολίγον και ούτε τότε εχόρταινεν ο μακάριος, αλλά τόσον μόνον ώστε να μη αποθάνη. Δια την θαυμασίαν λοιπόν ταύτην αρετήν του έγινεν ο Άγιος ονομαστότατος· όθεν και εχειροτόνησαν αυτόν Πρεσβύτερον εις την Αντιόχειαν, εις την οποίαν κατέστησε διδασκαλείον μέγιστον και ήρχοντο εις αυτόν πανταχόθεν οι σπουδαίοι και φιλομαθείς και τους εδίδασκεν, επειδή ήτο πολυμαθής και άριστος καλλιγράφος και ταχυγράφος. Από δε την πληρωμήν που του έδιδον ηγόραζε μόνον τον άρτον του, τα δε λοιπά, τα οποία του επερίσσευον, τα διένεμεν εις τους πένητας· και εάν δεν έτρωγον και έτεροι από τον κόπον του, ουδέ αυτός μετελάμβανε τίποτε. Ούτος ο αξιοθαύμαστος, βλέπων τας ιεράς Βίβλους ότι ήσαν νενοθευμέναι από αιρετικούς, τας εκαθάρισε με μεγάλην επιμέλειαν, διότι ήτο ευφυής εις τον νουν, μάλιστα δε, επειδή εγίνωσκε καλώς την Εβραϊκήν γλώσσαν, διώρθωσεν όλην την παλαιάν Γραφήν. Έπειτα αφήσας την ιδίαν του πατρίδα, μετέβη εις την Νικομήδειαν, αφήσας εις την Εκκλησίαν της Νικομηδείας εν ιερόν βιβλίον, του οποίου εκάστη σελίς ήτο τρίστηλος, και περιείχεν όλην την Παλαιάν και Νέαν Γραφήν. Τόσον δε ανώτερος έγινεν ο μακάριος ούτος από την φύσιν των ανθρώπων δια τας αρετάς του, ώστε όταν διέβαινεν εις το μέσον της πόλεως ήτο μεν ορατός εις όσους ήθελεν, αόρατος δε εις όλους τους άλλους. Κατά την εποχήν ταύτην εβασίλευεν ο Μαξιμιανός ο μισόχριστος, όστις είχε μανίαν να εξαλείψη το όνομα των Χριστιανών τελείως· και ακούσας την φήμην του Αγίου, έστειλεν ανθρώπους δια να τον συλλάβωσι και να του τον φέρωσι, διότι επεθύμει πολύ να τον τιμωρήση. Ο δε Άγιος εκρύπτετο, δια να μη φανή ριψοκίνδυνος, και δια να ωφελήση ακόμη τους μαθητάς του με την παρουσίαν του. Ιερεύς όμως τις, όστις ήτο εις την αίρεσιν του Σαβελλίου, Παγκράτιος ονόματι, τον εφθόνει και τον παρέδωσεν ο τρισάθλιος. Λαβόντες δε αυτόν οι απεσταλμένοι, τον μετέφερον εις την Νικομήδειαν, εις την οποίαν ήτο τότε ο τύραννος και εφόνευσε τον Επίσκοπον ταύτης Άγιον Άνθιμον, τον Άγιον Πέτρον Αλαξανδρείας, και ετέρους πολλούς· και τόσην ωμότητα είχεν ο τρισκατάρατος και δίψαν εις τα των Αγίων αίματα, ώστε δεν ελυπείτο ούτε τα παιδία, αλλά εθανάτωνε και αυτά, επειδή δεν ήθελον να δοκιμάσουν τα αίματα των θυσιών και πλείστα όσα άωρα βρέφη εμαρτύρησαν ενδυναμούμενα από την θείαν βοήθειαν, προς μεγαλύτερον έλεγχον του δυσσεβούς, όστις δεν ηδύνατο να νικήση ψελλίζοντα νήπια. Από δε τα πολλά, άτινα τον κατήσχυνον, να είπωμεν εν παράδειγμα, διότι είναι λίαν αξιοθαύμαστον και άξιον διηγήσεως. Εν μέσω των άλλων παιδίων, ήγαγον δύο αδελφούς από γένος λαμπρότατον, τους οποίους προσεπάθησε κατά πολύ να δελεάση ο Μαξιμιανός, να γευθώσιν από το αίμα των θυσιών, και δεν ηδυνήθη ούτε με κολακείας, ούτε με απειλάς, αλλά έστρεφον οπίσω το πρόσωπον κλαίοντα· όθεν ο βασιλεύς το είχεν εις μεγάλην του αισχύνην και καταφρόνησιν ότι δεν ηδύνατο να νικήση δύο βρέφη απονήρευτα και τα έδειρεν ασπλάγχνως· αλλά εκείνα ουδόλως εφοβήθησαν, δια να κάμουν την προσταγήν του. Εις δε από τους σοφούς εις την κακίαν, όστις ήτο πλησίον του βασιλέως, προσποιούμενος δήθεν καλωσύνην προς αυτόν, εκαυχήθη να νικήση αυτός τα νήπια· κατασκευάσας δε μίαν μηχανήν, έστριψε σινάπι με όξος δριμύτατον και γυρίσας τας κεφαλάς των παίδων, κατέπλασεν επάνω εις την κεφαλήν των το σινάπι ο τρισάθλιος· έπειτα τα έρριψεν εις εν βαλανείον πυρωμένον, το οποίον εκοκκίνιζεν από την μεγάλην φλόγα και έκκαυσιν. Οι δε Άγιοι Παίδες κατεφλέγοντο εις τας κεφαλάς δριμύτατα· όθεν εις ολίγην ώραν ετελεύτησεν ο νεώτερος, μη υποφέρων την φλόγα, ήτις εξήψεν εις το κρανίον του. Τότε ο έτερος, δια να καταισχύνη τους ειδωλολάτρας και δια να στερεώση τους κεκρυμμένους Χριστιανούς εις την πίστιν, ευφήμιζε την νίκην του αδελφού αγαλλιώμενος και κατεφίλει αυτόν ονομάζων αυτόν στρατιώτην αήττητον και νικητήν γενναιότατον, και ούτως εναγκαλιζόμενος εκείνον παρέδωκε και αυτός ο μακάριος την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού. Όθεν οι μεν τύραννοι έμειναν κατησχυμμένοι, οι δε ευλαβείς Χριστιανοί έλαβον τα άγια ταύτα και σεβάσμια λείψανα και εντίμως αυτά ενεταφίασαν, μετά τινας δε χρόνους τους έκτισαν και Μαρτύριον, το οποίον έως την σήμερον φαίνεται εις την Νικομήδειαν, το των νηπίων ονομαζόμενον· αλλ’ επί το προκείμενον επανέλθωμεν. Όταν μετέφερον τον Άγιον Λουκιανόν δεδεμένον, διήλθον από την Καππαδοκίαν, ευρών δε εκεί στρατιώτας τινάς, οι οποίοι ηρνήθησαν τον Χριστόν, τους εδίδασκε πρώτον με λόγους πλήρεις αγάπης και ευσπλαγχνίας παρακινών αυτούς να επιστρέψωσι και πάλιν εις την ευσέβειαν, έπειτα τους παρεκίνει και με παραδείγματα, λέγων προς αυτούς ο σοφώτατος ταύτα· «Απρεπές και ανοίκειον είναι να δειλιώσιν οι στρατιώται τον δια Χριστόν θάνατον, τον οποίον παίδες και γυναίκες αναρίθμητοι δεν εφοβήθησαν. Δια τον επίγειον βασιλέα κινδυνεύετε καθ’ εκάστην εις θάνατον, τον δε επουράνιον επροδώσατε, όστις είναι ζωής και θανάτου Κύριος. Καλύτερον είναι να καταφρονήσητε αυτήν την πρόσκαιρον ζωήν δια την αγάπην Αυτού, όστις θα σας δώση μακαριότητα αιώνιον, παρά να προτιμήσητε αυτήν την ολιγοχρόνιον, την οποίαν και μη θέλοντες χάνετε εις τον πόλεμον και υπάγετε και εις ατελεύτητον κόλασιν». Με τοιαύτα και άλλα παρόμοια παραδείγματα επροθυμοποίησεν αυτούς δια το Μαρτύριον· όθεν μετανοήσαντες δια την προτέραν αγνωσίαν, επέδειξαν κατόπιν περισσοτέραν ευσέβειαν και προθυμίαν και έδραμον τεσσαράκοντα άνδρες ανδρείως εις το Μαρτύριον. Ουχί δε μόνον καθ’ όλην την οδοιπορίαν εστήριζε τους ολιγοψύχους ο Άγιος, αλλά και όταν έφθασεν εις την Νικομήδειαν συνωμίλησε με πολλούς, οίτινες, Χριστιανοί όντες πρότερον, εβιάσθησαν από τους ειδωλολάτρας και μη δυνάμενοι να υπομείνουν τα πάνδεινα κολαστήρια εθυσίασαν εις τα είδωλα· τούτους συμβουλεύσας ικανώς ο σοφός Λουκιανός διώρθωσε τας γνώμας των, υποδείξας εις αυτούς τον εκ της παραβάσεως κίνδυνον και τας ατελευτήτους κολάσεις, αίτινες αναμένουν εκείνους οι οποίοι ηρνήθησαν τον Χριστόν δια πρόσκαιρον απόλαυσιν. Δια των λόγων τούτων επέστρεψαν εις την Εκκλησίαν άπαντες οι παραπλανηθέντες. Ουχί δε μόνον εκείνους, τους οποίους έβλεπε, διώρθωνεν, αλλά και εις άλλους τόπους διαφόρους έστελλε γράμματα καθ’ όλην του την ζωήν, με τα οποία οι δειλιώντες εστερεούντο εις την ευσέβειαν· λέγουσι δε ότι έγραψε τρεις χιλίαδας επιστολάς, έτι δε και ολόκληρον την Παλαιάν Γραφήν μετεγλώττισεν από το Εβραϊκόν. Είχε δε τοσούτον σεβασμίαν μορφήν ο μακάριος, ώστε μόνον να τον έβλεπε τις συνεστέλλετο να τον κοιτάζη εις το πρόσωπον· όθεν τινές συνεβούλευσαν τον βασιλέα, ότι εκινδύνευε να γίνη Χριστιανός, εάν ίδη τον Λουκιανόν και συνομιλήση μετ’ αυτού. Δια τον λόγον όθεν τούτον εφοβήθη ο Μαξιμιανός και δεν τον έφερεν έμπροσθέν του, αλλά διέταξε και τον αφήκαν εκτός του παραπετάσματος του δωματίου του, εκείνος ευρισκόμενος έσωθεν αυτού ωμίλει εκείθεν και διεβίβαζε δια τινος υπηρέτου την απόκρισιν. Και πρώτον μεν τον εκολάκευσε φιλοτίμως και του υπέσχετο μυρία πράγματα, να τον έχη πατέρα και σύμβουλον εις τας κρίσεις και κοινωνόν εις την τιμήν και δόξαν της βασιλείας και ετέρας φλυαρίας· αφού δε απεκρίθη ο Άγιος εις αυτόν ότι όλος ο φαινόμενος κόσμος δεν ήτο αντάξιος της ευσεβείας, εθυμώθη ο τύραννος και τον ηπείλησε να του δώση τα σκληρότερα κολαστήρια, αφ’ όσα ηκούσθησαν· ο δε Άγιος δεν εφοβείτο ποσώς τας απειλάς του· όθεν προσέταξε να τον φυλακίσουν και να βασανίζουν όσον δύνανται το σώμα του με διάφορα κολαστήρια, στρεβλώνοντες ποικιλοτρόπως τα μέλη του επί καιρόν πολύν, ούτως ώστε να μη αποθάνη ταχέως, αλλά να έχη πόνους καθ’ ώραν δριμυτάτους και να λαμβάνη καθ’ εκάστην πικρότατον θάνατον. Έβαλαν λοιπόν εις την ποδοκάκην τους πόδας του· αύτη ήτο εν ξύλινον στρεβλωτήριον όργανον και είχε τέσσαρας οπάς, εις τας οποίας διαπερόντες τους πόδας του, του έδιδον μεγάλην τιμωρίαν, διότι μετετίθοντο αι αρμονίαι των οστών του. εις την ράχιν πάλιν του εκάρφωσαν κοπτερά και σουβλερά όστρακα και τανύσαντες τας χείρας αυτού, τας έδεσαν σφικτά εις εν ξύλον, το οποίον ήτο επάνω εις την κεφαλήν του, δια να μη δύναται να σαλεύση τελείως. Υβρίζοντες λοιπόν και παιδεύοντες αυτόν ποικιλοτρόπως, δεν του έδιδον να φάγη τι, ειμή μόνον από τα μιαρά των θυσιών βρώματα, αλλ’ αυτός προετίμα καλύτερον μυρίους θανάτους, παρά να μιάνη απ’ εκείνα την ψυχήν και το σώμα του. Έμεινε λοιπόν ούτω ταλαιπωρούμενος από τους πόνους, την πείναν και τας άλλας κακώσεις ημέρας δεκατέσσαρας, διδάσκων τους άλλους φυλακισμένους και στηρίζων αυτούς εις την ευσέβειαν, με τον ζήλον αυτού και το παράδειγμα. Επειδή δε ήγγιζε η εορτή των Θεοφανείων, συνήχθησαν εις την φυλακήν πολλοί από τους μαθητάς του από την Αντιόχειαν και από άλλους τόπους, να τους ευχηθή και να τους δώση την τελευταίαν συγχώρησιν, επικραίνοντο δε διότι δεν ήτο δυνατόν να λειτουργήση δια την εορτήν και να τους κοινωνήση τα θεία Μυστήρια· ο δε Άγιος είπεν εις αυτούς· «Μη λυπήσθε και ελπίζω εις τον Θεόν να συνεορτάσωμεν ομού τα Άγια Θεοφάνεια». Και ούτως έγινε το έργον κατά τον λόγον του με του Θεού την βοήθειαν. Όταν λοιπόν ήλθεν η ημέρα της εορτής, είχον πόθον οι μαθηταί αυτού να λειτουργήση την τελευταίαν μυσταγωγίαν, να κοινωνήσουν από τας χείρας του, αλλά δεν ήτο δυνατόν εκεί μέσα εις την φυλακήν να έχωσι Αγίαν Τράπεζαν, ο δε Άγιος είπεν εις αυτούς· «Μη λυπήσθε, ότι τούτο το στήθος μου θέλει γίνει Τράπεζα σήμερον, και θαρρώ εις τον Θεόν να μη είμαι εγώ ατιμώτερος από τον έψυχον λίθον. Σεις να γίνητε Ναός, να με βαστάτε γύρωθεν, και εγώ να γίνω θύτης και Τράπεζα». Ωκονόμησε δε ο Θεός, και δεν ήσαν εκεί κατά την ημέραν εκείνην οι ειδωλολάτραι, διότι ενόμιζον ότι ήτο αποθαμένος από την πείναν και την κακουχίαν. Παρέστησαν λοιπόν πέριξ του Αγίου όλοι οι μαθηταί του και τον εβάσταζον επιμελώς, του έβαλον δε εις το στήθος τα χρειαζόμενα της ιερουργίας και βλέπων ο Άγιος εις τον ουρανόν ανέγνωσε τας ευχάς, και όλους τους επιλοίπους λόγους, οι οποίοι τελειώνουσι τα Άγια, κατά την τάξιν της Εκκλησίας και ούτω ποιήσας και τελειώσας την ιερουργίαν, πρώτον μεν εκοινώνησεν αυτός, έπειτα δε τους παρευρισκομένους, και έπεμψε και εις εκείνους τους μαθητάς, οίτινες έλειπον, καθώς ο ίδιος αναφέρει εις την τελευταίαν του επιστιλήν. Αυτή λοιπόν ήτο η τελευταία ημέρα του Αγίου και συνεώρτασεν ούτος μετ’ αυτών την πανήγυριν καθώς τους έταξεν. Αφού δε εκοινώνησαν όλοι, τότε απέστειλεν ο βασιλεύς υπηρέτας τινάς δια να ίδωσιν εάν απέθανε, διότι το είχον μεγάλον θαύμα πως έχη τόσας ημέρας άσιτος. Βλέπων δε ο Άγιος τους απεσταλμένους, εφώναξεν όσον ηδύνατο λέγων· «Χριστιανός είμαι». Ταύτα δε ειπών τρεις φοράς, με την τελευταίαν φωνήν αφήκε τη μακαρίαν του ψυχήν ο γενναίος του Χριστού Αθλητής, τινές δε λέγουσιν, ότι ακόμη ανέπνεεν όταν τον έρριψαν εις την θάλασσαν, διότι ο βασιλεύς προσέταξε να δέσουν ένα λίθον εις την δεξιάν του και να τον βυθίσουν εις το πέλαγος, δια να μη αξιωθή ταφής το λείψανον. Έκαμε δε τούτο εις τον βυθόν της θαλάσσης νυχθήμερα δεκατέσσαρα, όσα έκαμε και εις την φυλακήν αγωνιζόμενος και την δεκάτην πέμπτην ημέραν εξήλθε με τον εξής θαυμασιώτατον τρόπον. Οι μαθηταί του ανέμενον εις τον αιγιαλόν ημέρας τινάς, μήπως και τον εκβάλη η θάλασσα, διότι ήτο μεγάλη τρικυμία. Έπειτα, όταν επέρασαν δέκα ημέραι, μη έχοντες πλέον ελπίδα τινά, ανεχώρησαν, κατά δε την δεκάτην πέμπτην ημέραν εφάνη ο Άγιος εις ένα μαθητήν του, την κλήσιν Γλυκέριον, και του είπε να υπάγη εις τον δείνα τόπον να τον εύρη. Ο δε εγερθείς έλαβε και άλλους πιστούς εις την συνοδείαν του, και ελθόντες εις τον δηλωθέντα τόπον βλέπουσιν δελφίνα ερχόμενον προς την γην και έχοντα εις την ράχιν απλωμένον τον Άγιον, ως να εκείτετο εις την κλίνην αναπαυόμενος, δεν εταλαντεύετο δε ούτε έκλινε ποσώς προς το εν ή το έτερον μέρος, αν και ήτο μεγάλη τρικυμία και έκρουον τα κύματα εις τον δελφίνα, αλλ’ ούτος έτρεχε σπουδαίως με κόπον πολύν αντιμαχόμενος με την θάλασσαν, ευθύς δε ως έφθασεν εις την γην και απέθεσεν εις την άμμον τον νεκρόν, ενεκρώθη και αυτός και εξέψυχεν· ούτω δοξάζει τους δοξάζοντας αυτόν ο Κύριος. Ω των παραδόξων θαυμάτων! Ούτε η θάλασσα τον έβλαψε τόσας ημέρας, ούτε ουδείς ιχθύς τον ήγγισεν, ούτε εσάπισεν ή ασχήμισε ποσώς ούτε απέφερε δυσοσμίαν τινά, αλλ’ ήτο σώος, ευώδης και ολόκληρος, μόνον η δεξιά του χειρ έλειπεν, εις την οποίαν είχον προσδέσει τον λίθον. Μετά καιρόν όμως, αφού έλυσεν ο λίθος, εξήλθε και η αγία του δεξιά, ήτις εφυλάχθη και αύτη αβλαβής με θείαν νεύσιν και βούλησιν, διότι εκοπίασε πολλά εκείνη η αγία χειρ εις την της θείας Γραφής εξήγησιν, δια τούτο δεν την αφήκεν ο Παντοδύναμος να την φάγωσιν οι ιχθείς, αλλά την εφύλαξε σώαν και αβλαβή, εις δόξαν αυτού και μεγαλοπρέπειαν. Λαβόντες λοιπόν οι μαθηταί ευλαβώς του διδασκάλου το ιερόν λείψανον ενεταφίασαν αυτό εις τόπον επίσημον, ως ηδυνήθησαν· μετά δε καιρόν, όταν επέστρεψεν η Αγία Ελένη από τα Ιεροσόλυμα, συνήθροισε λαόν πολύν εις εκείνον τον τόπον και έκτισε τειχόκαστρον δυνατόν γύρωθεν, έσωθεν δε έκτισε Ναόν μεγάλον και πλούσιον, δια να δοξάζεται εις αυτόν ο Άγιος, εις τον οποίον Ναόν γίνονται και θαύματα έως την σήμερον, εις όσους επικαλεσθώσι τον Άγιον μετά πίστεως, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη ΙΣΤ΄ (16η) Οκτωβρίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΟΓΓΙΝΟΥ του Επισκόπου.

Δημοσίευση από silver »


Λογγίνος, ο Άγιος Μάρτυς, ο Εκατόνταρχος, ήτο Ιουδαίος το γένος, ζων κατά τας ημέρας της ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, υπηρέτει δε ως εκατόνταρχος εις την υπηρεσίαν του Πιλάτου. Ούτος κατά την ημέραν καθ’ ην ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δια την άπειρον αυτού ευσπλαγχνίαν εσταυρώθη κατά το ανθρώπινον δια να μας λυτρώση από την προπατορικήν παράβασιν, προσετάχθη από τον Πιλάτον να φυλάττη μετά των στρατιωτών του το Σώμα του Ιησού. Και οι μεν Μαθηταί και Απόστολοι του Κυρίου δια τον φόβον των Ιουδαίων έφυγαν, ο δε μακάριος Λογγίνος παραμείνας πλησίον του Εσταυρωμένου και βλέπων τα σημεία και άπειρα θαύματα, άπερ έγιναν εις εκείνην την σωτήριον Σταύρωσιν, ήτοι τον σεισμόν, την του ηλίου εις σκότος μεταβολήν, τους ανοιγέντας τάφους και τους εξ αυτών εκπηδήσαντας νεκρούς ανεβόησε μετά μεγάλης φωνής ειπών· «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος» (Ματθ. κζ:54). Γνωρίσας δε την αλήθειαν, ωμολόγησεν αυτήν χωρίς φόβον τινά εις το μέσον της Συναγωγής των Ιουδαίων με ελευθέραν γλώσσαν, λέγων και πάλιν· «Θεού Υιός ήτο ο Ιησούς κατά αλήθειαν»· έπειτα πάλιν, όταν ενεταφίασαν το ζωοποιόν και πανακήρατον εκείνο Σώμα, προσέταξεν ο Πιλάτος τον αυτόν Λογγίνον να φυλάττη τον Τάφον με την κουστωδίαν του. Τότε λοιπόν ο Εκατόνταρχος, καίτοι είχεν αγαθήν γνώμην δια τον Χριστόν και επίστευεν ότι ήτο Υιός Θεού, καθώς και με το στόμα τον εμαρτύρησεν, όμως επήγε να φυλάττη κατά το πρόσταγμα. Μετά την του Σωτήρος Ανάστασιν επήγεν ο Λογγίνος με τους άλλους στρατιώτας της κουστωδίας εις την συναγωγήν των Ιουδαίων, και λέγουσιν εις αυτούς όλα τα γενόμενα, ήτοι δια τον σεισμόν, όστις έγινε, και τον αστραπόμορφον Άγγελον, ο οποίος εκύλισε τον μέγαν λίθον του Τάφου, και ότι αληθώς ανέστη ο Χριστός, και έμεινεν ο Τάφος κενός με το σουδάριον· οι δε προεστώτες των Ιουδαίων, νομίζοντες αισχύνην των μεγάλην του Χριστού την Ανάστασιν, έδωσαν εις τους στρατιώτας όσα αργύρια ήθελον, ίνα συκοφαντήσωσι την Ανάστασιν, λέγοντες ότι οι Απόστολοι επήγαν την νύκτα κρυφίως και τον έκλεψαν. Αυτά μεν είπον οι επίλοιποι στρατιώται προς τον Πιλάτον και τους άλλους της πόλεως, ο πιστός όμως Λογγίνος δεν έλαβε καν έν αργύριον, αλλά παρρησία, με ελευθέραν γνώμην και γλώσσαν ελέγχων το ψεύδος των Ιουδαίων, εκήρυττε την αλήθειαν, ότι δηλαδή ο Χριστός είναι Θεός αληθινός και ηγέρθη εκ νεκρών. Ταύτα μαθών ο Πιλάτος και οι έξαρχοι των Ιουδαίων έστρεψαν προς τον Λογγίνον το μίσος, όπερ είχον κατά του Χριστού πρωτύτερα, και εγύρευον τρόπον και καιρόν επιτήδειον να τον φονεύσωσιν οι αλιτήριοι, το οποίον ακούσας ο Λογγίνος από τινα φίλον του, έδωκε, κατά το κοινώς λεγόμενον, τόπον εις την οργήν, απορρίπτει την ζώνην και την χλαμύδα, καταφρονεί το αξίωμα, απαρνείται τους συγγενείς και φίλους του, και λαβών εις την συνοδείαν του δύο στρατιώτας, οίτινες επίστευσαν και αυτοί εις τον Χριστόν, επήγεν εις την Καππαδοκίαν και γίνεται μετά των συντρόφων αυτού κήρυξ των παραδόξων θαυμασίων του Χριστού και άλλος Απόστολος. Αύτη η φήμη του Λογγίνου διεδόθη σχεδόν εις τον κόσμον άπαντα, ότι δηλαδή κηρύττει τον Εσταυρωμένον Ιησούν Θεόν αληθέστατον. Μαθόντες δε τούτο οι θεοκτόνοι Ιουδαίοι συνήχθησαν και καταπείθουσι τον Πιλάτον να γράψη κατηγορίας δια τον Λογγίνον προς τον Καίσαρα Τιβέριον, ότι κατεφρόνησε την αξίαν του και την πίστιν των ειδωλολατρών και κηρύττει ένα άνθρωπον Ιησούν Χριστόν δια Βασιλέα αιώνιον, και έσυρεν εις την γνώμην αυτήν τους περισσοτέρους των Καππαδοκών και επίστευσαν. Ομού δε με τα γράμματα ταύτα έστειλαν οι Ιουδαίοι και αργύρια, δια να καταπείσουν τον βασιλέα να αποφασίση τον Λογγίνον εις θάνατον, και ούτως εγένετο. Λαβών λοιπόν ο Πιλάτος το βασιλικόν πρόσταγμα, το οποίον έγραφε να θανατώσωσι τον Λογγίνον, το έδειξε των Ιουδαίων, οίτινες ευθύς εκίνησαν πρόθυμοι, ως γύπες σαρκοβόροι, και φθάνουσιν εντός ολίγου εις την Καππαδοκίαν, διέμειναν δε εις εν μέρος έξω της πόλεως εις το οποίον ήτο αγρός πατρογονικός του Λογγίνου, ευρίσκετο δε εις αυτόν και ο Άγιος, όστις κατώκει εκεί δια την ησυχίαν διάγων πολιτείαν ασκητικήν και ατάραχον. Μη γνωρίζοντες δε οι στρατιώται ότι αυτός ήτο ο ζητούμενος, τον ηρώτησαν εμπιστευτικώς, εάν ήξευρε να τους υποδείξη τον τόπον εις τον οποίον κατώκει ο Λογγίνος ο Εκατόνταρχος· τούτο δε είπον, διότι εσκέπτοντο να υπάγωσιν αιφνιδίως και να τον συλλάβωσι, καθότι ενόμιζον ότι, αν το μάθη, θα φύγη δια να μη τον φονεύσωσι και δεν ηννόουν οι άφρονες ότι περισσότερον εδίψα εκείνος να λάβη την σφαγήν δια την αγάπην του Χριστού, όστις εθανατώθη δια την σωτηρίαν μας, παρά εκείνοι δια να το επιτύχωσι. Γνωρίσας λοιπόν ο μακάριος Λογγίνος από Πνεύμα Άγιον τι τον ήθελαν, είπε προς αυτούς με φωνήν πραείαν και φιλάνθρωπον· «Ακολουθείτε μοι, να σας δείξω εκείνον τον οποίον ζητείτε». Ως δε ευφραινόμενος ο γενναίος του Χριστού Αθλητής είχε μεγάλην χαράν, γνωρίζων και προ του Μαρτυρίου πόσην ηδονήν έμελλε να απολαύση δια τον πρόσκαιρον θάνατον, και έλεγε ταύτα καθ’ εαυτόν· «Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά» (Ρωμ. ι: 15, Ησ. νβ: 7), τώρα αξιούμαι και εγώ να ίδω τους ουρανούς ανεωγμένους, με τον Πρωτομάρτυρα Στέφανον, και να επικαλεσθώ με λαμπροτάτην φωνήν τον θάνατον, λέγων μετ’ αυτού προς τον Θεόν και Σωτήρα μου: Κύριε Ιησού, δέξαι το Πνεύμα μου (Πράξ. ζ: 59). Τώρα γυμνούμαι τον πήλινον χιτώνα, λυτρούμαι από την φθοράν, και την αφθαρσίαν χαίρων ενδύομαι, εξέρχομαι από τα μεγάλα κύματα και χαλεπά του προσκαίρου βίου ναυάγια, και υπάγω προς τον αληθή λιμένα, εις τον οποίον είναι ζωή άλυπος και ανάπαυσις αιώνιος. Ευφραίνου λοιπόν, ω ψυχή μου, απερχομένη προς τον ποιητήν και σωτήρα, δείξον, ω Λογγίνε, φαιδρόν και ιλαρόν σου το πρόσωπον, υπόδεξαι φιλοφρόνως και φίλευσον πλούσια τούτους, οι οποίοι σου προξενούσι τοιαύτην μακαριότητα, δείπνησον πολυτελώς τους καλεστάς, οι οποίοι ήλθον να σε υπάγωσιν εις τον δείπνον του Δεσπότου σου». Ταύτα λέγων καθ’ εαυτόν ο μακάριος επήρε τους εχθρούς του εις την οικίαν του, και αφ’ ου τους εφιλοξένησε πλουσιώτατα, τους ηρώτησε, δια ποίαν αιτίαν εζήτουν με τόσον πόθον τον Λογγίνον. Οι δε πρώτον μεν τον ώρκισαν να μη είπη εις ουδένα την υπόθεσιν, έπειτα του ωμολόγησαν την αλήθειαν, ότι δηλαδή έγραψεν ο βασιλεύς προς τον Πιλάτον να θανατώση αυτόν μετά δύο άλλων συστρατιωτών του, ο δε Άγιος ηρώτησε και δια τους άλλους δύο τίνες ήσαν, τους οποίους ήθελον να αποκεφαλίσουν μετ’ αυτού, και μαθών ότι δια τους συντρόφους του έλεγον, είπε προς αυτούς· «Αναπαύθητε δύο ημέρας εις την οικίαν μου, ότι αυτοί οι τρεις έρχονται εδώ μεθαύριον και θα σας τους παραδώσω χωρίς να υπάγετε προς αναζήτησίν των». Τούτο δε είπε, διότι έλειπαν οι άλλοι δύο εις υπηρεσίαν τινά. Ούτος δε έχων πόθον να συγκοινωνήσωσι και εκείνοι εις το Μαρτύριον, ηθέλησε να αναμείνη έως να έλθωσιν, έστειλε δε εις αυτούς μήνυμα να επιστρέψωσι ταχέως· εφίλευσε λοιπόν τους φονευτάς αυτού ο μιμητής του Δεσπότου και τους υπηρέτει ημέρας δύο με μεγάλην φιλοτιμίαν πλουσιοπάροχα. Όταν δε ήκουσεν, ότι ήρχοντο και οι άλλοι δύο, λέγει προς τους στρατιώτας ο μακάριος· «Να ηξεύρετε, φίλοι ηγαπημένοι μου, ότι εγώ είμαι ο Λογγίνος, τον οποίον ζητείτε». Οι δε ακούσαντες εξεπλάγησαν, και βλέποντες αυτόν ιλαρόν και πρόσχαρον δεν επίστευον, ότι ήτο αυτός ο ζητούμενος, αλλ’ ύστερα, ότε το εβεβαίωσαν, επόνεσεν η ψυχή των και βαρέως εστέναξαν, κατακεντούμενοι από την συνείδησιν, ενθυμούμενοι δε την κακίστην ανταπόδοσιν, την οποίαν έμελλον να του δώσωσι δια την τοσαύτην αγάπην, την οποίαν τους έδειξεν, έλεγον μετά πόνου καρδίας και θλίψεως· «Ω δυστυχή δείπνε και κακότυχον φίλευμα! Διατί, φίλε Λογγίνε, έκαμες τοιούτον εγχείρημα, να υποδεχθής τους φονευτάς εις τον οίκον σου και η φιλοξενία σου γίνεται εις σε θάνατος; Ύπαγε εις ειρήνην, ω άνθρωπε, ας είναι η ζωή χάρισμά σου δια τον μισθόν της φιλοξενίας σου, φοβούμεθα να βάλωμεν εις τον λαιμόν σου την μάχαιραν, ευλαβούμεθα το άλας και τα λοιπά βρώματα, με τα οποία μας εφίλευσες, αμελεί ο νους και δειλιούν αι χείρες ημών να εγγίσουν εις σε, κάλλιον να κινδυνεύσωμεν από τον Πιλάτον παρά να μολύνωμεν την συνείδησιν, τοιαύτας ανταμοιβάς αποδίδοντες». Ούτω μεν οι στρατιώται έλεγον συμπονούντες τον Άγιον· ο δε απεκρίθη προς αυτούς γενναίως και αγαλλόμενος· «Διατί φθονείτε τα αγαθά, τα οποία προξενείτε, παρά την θέλησίν σας, εις εμέ; Διατί οδύρεσθε δια τον θάνατόν μου, όστις είναι απαρχή της ζωής μου και Βασιλεία αιώνιος; Μη λυπείσθε, φίλοι μου, αλλά παρηγορήθητε, ότι τούτο το τέλος προξενεί εις εμέ αγαλλίασιν αιώνιον, επειδή με αξιώνει να συνευφραίνωμαι εις τον Παράδεισον πάντοτε μετά του Δεσπότου Χριστού, όστις είναι Θεός αληθέστατος, καθώς όλα τα κτίσματα εις το εκούσιον Πάθος αυτού ωμολόγησαν, ο ουρανός εστύγνασεν, ο ήλιος εσκοτίσθη, η γη έτρεμε και αι πέτραι εσχίσθησαν, εγώ δε να γίνω αναίσθητότερος των λίθων και των άλλων κτισμάτων, να μη γνωρίσω τον κτίστην μου; Να τον αρνηθώ; Μη γένοιτο!». Αυτά και έτερα λέγων ο Άγιος δια να πείση τους απεσταλμένους να κάμωσι το προστασσόμενον, έφθασαν και οι άλλοι δύο, τους οποίους ιδών ηγαλλιάσατο και εναγκαλισθείς αυτούς τους κατεφίλησε γλυκύτατα λέγων· «Χαίρετε, στρατιώται και κληρονόμοι της Βασιλείας του Χριστού! Τώρα ανοίγουσι τας θύρας των ουρανών οι Άγγελοι δια να υπάγωσι τας ψυχάς μας εις τον Παράδεισον· ιδού βλέπω τας λαμπάδας και τα χαρίσματα, με τα οποία θα παραστώμεν εις τον αγωνοθέτην και Σωτήρα Χριστόν αγαλλόμενοι». Ταύτα ειπών ο Άγιος έβαλε τα λαμπρά του ενδύματα, ώσπερ να τον είχον καλεσμένον εις γάμον πλούσιον και δεικνύων όρος τι, εις το οποίον ήθελε να ενταφιάσουν το σώμα του, εγονάτισαν και οι τρεις και απέκοψαν οι απεσταλμένοι τας τιμίας αυτών κεφαλάς τη δεκάτη έκτη του Οκτωβρίου μηνός. Και αι μεν μακάριαι ψυχαί αυτών απήλθον εις τα ουράνια, οι δε στρατιώται, οι οποίοι τους απεκεφάλισαν, επήραν την κεφαλήν του Λογγίνου και την έφεραν εις τον Πιλάτον, ίνα βεβαιωθή ότι τον εθανάτωσαν και να ευφρανθούν οι Ιουδαίοι ορώντες αυτήν. Έδωσαν δε εις αυτούς οι Εβραίοι πολλά αργύρια, ο δε Πιλάτος πάλιν προσέταξε να ρίψωσιν ατίμως την τιμίαν κεφαλήν έξω της πόλεως. Αλλ’ ο Κύριος, δια τον οποίον η τιμία αύτη κεφαλή εκόπη, δεν αφήκε να μείνη καταφρονημένη εκεί εις την κοπρίαν, εις την οποίαν την έρριψαν, αλλά την εφύλαττεν αοράτως και την έσκεπε δια να μη πάθη από την κόπρον βλάβην τινά και ου μόνον τούτο το σημείον ετέλεσεν, αλλά και άλλο θαυμασιώτερον, και ακούσατε. Γυνή τις χήρα ήτο τυφλή, έχουσα υιόν μονογενή, μικράν παρηγορίαν εις την χηρείαν και τυφλότητα αυτής. Αύτη λοιπόν είχεν εις τον Θεόν πίστιν μεγάλην και ευλάβειαν· όθεν έλαβε την ράβδον και τον υιόν οδηγόν και απήλθεν εις τον Άγιον Τάφον να προσκυνήση, ελπίζουσα εις τον Δεσπότην Χριστόν να της δώση το φως της ως παντοδύναμος. Φθάσασα εις τους Αγίους Τόπους έλαβε το χώμα της γης και έθεσεν αυτό εξ ευλαβείας εις τους οφθαλμούς της, αλλ’ όχι μόνον το φως της δεν έλαβεν, αλλά και άλλη συμφορά δεινή επηκολούθησεν εις αυτήν, ήτοι ήλθεν ασθένεια εις τον υιόν της, τον οποίον είχεν αντί των οφθαλμών οδηγόν και βοήθειαν, και ετελεύτησεν. Έκλαιε λοιπόν η ταλαίπωρος και τας τρεις ταύτας συμφοράς και ωδύρετο λέγουσα· «Διατί, Κύριέ μου, με εγκατέλιπες τελείως την τάλαιναν; Εβαρύνθη εις εμέ η αγία σου χειρ και έκαμεν εις όλους παραβολήν και αισχύνονται εις εμέ οι δούλοι σου; Τάχα εγώ μόνον ημάρτησα και δια τούτο μόνη κολάζομαι και με εστέρησας του μονογενούς μου υιού, τον οποίον είχα αντί του φωτός των οφθαλμών μου; Ποία ελπίς σωτηρίας και παραμυθία μου έμεινεν; Ω γλυκύτατον τέκνον μου, παρηγορία του πάθους μου, τι να γίνω η ταλαίπωρος; Πως να κυβερνηθώ χωρίς σε»; Αυτά και άλλα παρόμοια μυρολόγια, κατά την συνήθειαν των γυναικών, λέγουσα η δυστυχής εκείνη γυνή, αποκοιμηθείσα από τον πόνον και τα δάκρυα, βλέπει καθ’ ύπνον τον Άγιον και της λέγει· «Εγώ είμαι Λογγίνος ο Εκατόνταρχος, του οποίου έκοψαν δια τον Χριστόν την κεφαλήν, την οποίαν, αφού έφερον εδώ, την έρριψαν εις την κοπρίαν έξω της πόλεως. Ύπαγε λοιπόν εις τον τόπον αυτόν, σκάλισε βαθέως εις την κοπρίαν και θέλεις εύρει την κεφαλήν μου, έγγισον τότε αυτήν εις τους οφθαλμούς σου και θα αναβλέψης, θα σου δείξω δε τότε και τον υιόν σου εις πόσην δόξαν ευρίσκεται, να παρηγορηθής δια τα παθήματά σου». Τοιαύτα ιδούσα η τυφλή, απήλθεν εις τον ρηθέντα τόπον με κόπον πολύν χειραγωγουμένη από άλλον και ήρχισε με μεγάλην προθυμίαν να σκαλίζη την κοπρίαν με τας χείρας της. Ευρούσα δε, ως θησαυρόν ατίμητον, την τιμίαν κεφαλήν, ευθύς ανέβλεψε και είδεν αυτήν ως αστέρα υπέρλαμπρον. Ησπάζετο λοιπόν ταύτην και την κατεφίλει με θερμότατα δάκρυα· έπειτα καθαρίσασα αυτήν επιμελώς την ήλειψε μύρα και επέστρεψεν εις τον οίκον της, βαστάζουσα τοιούτον μαργαρίτην πολύτιμον. Κατά δε την επομένην νύκτα εφάνη πάλιν εις τον ύπνον αυτής ο Άγιος, κρατών τον υιόν της εις τας αγκάλας του, ως τέκνον του, ήτο δε ο υιός της ενδεδυμένος δια πλουσίων νυμφικών ενδυμάτων και εχαίρετο. Τότε της είπεν ο Άγιος· «Ιδέ τον υιόν σου, δια τον οποίον εθρήνεις, πόσην απόλαυσιν εύρε· μη λυπήσαι λοιπόν, αλλά χαίρε, ότι ο Θεός τον ηξίωσε της Βασιλείας Του και μου τον έδωκε συνοδείαν, να μη αποχωρισθή ποτέ από εμέ. Λάβε λοιπόν την κεφαλήν μου και το λείψανον του υιού σου και θάψον εις ένα τάφον αμφότερα, ευχαρίστει δε τον Κύριον, όστις τον ανέπαυσεν εις τόσην δόξαν και ευφροσύνην αιώνιον». Ταύτα ακούσασα η γυνή έθεσεν εις θήκην την κεφαλήν του Μάρτυρος και το λείψανον του υιού της και τα μετέφερεν εις την πατρίδα της Καππαδοκίαν εις χωρίον Σανδάλην καλούμενον, παθούσα το ίδιον εκείνο όπερ έπαθε και ο Σαούλ. Διότι καθώς εκείνος ζητών τους όνους του πατρός του, εύρε παρ’ ελπίδα βασιλείαν, τοιουτοτρόπως και αυτή, ζητούσα να απολάβη το φως των οφθαλμών της, και αυτό έλαβε και θερμόν προστάτην εύρε τον Άγιον. Όθεν κτίσασα Εκκλησίαν εις το όνομα του Αγίου Λογγίνου, απεθησαύρισεν εις αυτήν την του Μάρτυρος ιεράν κεφαλήν και δι’ αυτής απέκτησε πηγήν ιαμάτων και δια τον εαυτόν της και δι’ όλους τους συμπατριώτας της Χριστιανούς, ευχαριστούσα δε τον Θεόν έλεγε· «Τώρα εγνώρισα πόσων αγαθών αξιούνται όσοι αγαπώσιν τον Κύριον! Οφθαλμούς εζήτουν σώματος, εγώ δε και τους του πνεύματος έλαβον· ελυπούμην δια την ζημίαν του τάκνου μου και είδα αυτό εις δόξαν μεγάλην συγκληρονόμον των Αγίων πλησίον Θεού παριστάμενον, συναυλιζόμενον μετά των Προφητών και των Μαρτύρων και μετά του Εκατοντάρχου Λογγίνου, ενδεδυμένους λαμπρότατα και ψάλλοντας ομού ωδήν επινίκιον, λέγοντες την ιεράν εκείνην φωνήν· «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος» (Ματθ. κζ: 54) και έστι και έσται η Βασιλεία Αυτού αιώνιος, και η δεσποτεία Αυτού ατελεύτητος. Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :Τη ΙΖ΄ (17η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΑΝΔΡΕΟΥ του εν τη Κρίσει.

Δημοσίευση από silver »

Τη ΙΖ΄ (17η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΑΝΔΡΕΟΥ του εν τη Κρίσει.

Ανδρέας ο Άγιος Οσιομάρτυς εγεννήθη εις την ευσεβεστάτην Κρήτην και ζηλώσας παιδιόθεν την πατρικήν Ορθοδοξίαν, δεν επόθησε δόξαν ή πλούτον, ούτε άλλην τρυφήν επεθύμησε ποτε, αλλά τον σκληρόν και επίπονον βίον εβίωσε και τοσούτον ηγάπησε την αρετήν εξ όλης του της ψυχής, ώστε έμεινεν από όλας τας ηδονάς ελεύθερος· όθεν απολαύσας κατά των εχθρών θαυμάσια τρόπαια, έγινεν εις όλους οδός αρίστης σωτηρίας και αρετής υποτύπωσις, ότι πολλούς κατέπεισε να καταφρονήσωσι την παρούσαν ζωήν ως ευμάραντον και να δράμουν προς την ουράνιον ως αθάνατον. Ούτω λοιπόν ανετράφη ο Όσιος φυλάττων ακριβώς εκ νεότητος τα αποστολικά και πατρικά δόγματα, αλλά και πάσα η οικουμένη κατετρύφα τότε εις την ευσέβειαν χωρίς κανέν ζιζάνιον. Την γαλήνην όμως ταύτην της Εκκλησίας μη υποφέρων ο πονηρός και μισόκαλος εχθρός της αληθείας, επειδή η ειδωλολατρία από πολλού έπαυσεν, ήγειρε πάλιν πόλεμον κατά των Ορθοδόξων ο αλιτήριος καταπείσας τον βασιλέα Κωνσταντίνον τον Κοπρώνυμον, τον εν έτει ψμα΄ (741) βασιλεύσαντα, να μη προσκυνή τας αγίας Εικόνας. Έστειλε λοιπόν πανταχού ο δυσσεβής βασιλεύς το ασεβές αυτού και ανόητον πρόσταγμα, δια του οποίου απηγορεύετο η προσκύνησις των αγίων Εικόνων και επεβάλλοντο αυστηραί τιμωρίαι εναντίον εκείνων οίτινες ήθελον τολμήσει να προσκυνήσουν πλέον εικόνισμα, ήτοι να δημεύεται η περιουσία των και να λαμβάνουν ως παραβάται πικρότατον θάνατον. Όθεν τας αυστηράς ταύτας απειλάς φοβούμενοι οι Ορθόδοξοι κατέφευγον εις τα όρη και τα σπήλαια, και αι μεν πόλεις και χώραι ηρημώθησαν, αι δε έρημοι και τα σπήλαια ενεπλήσθησαν κόσμου, έτι δε και εις τας φυλακάς εστενοχωρούντο οι έγκλειστοι από του πλήθους των φυλακιζομένων, διότι δεν εφυλάκιζον φονείς και κλέπτας και άλλους ανθρώπους κακοποιούς, αλλά εναρέτους και φίλους του Παντοκράτορος Θεού. Ταύτα μαθών ο ανδρειωμένος κατά την ψυχήν Ανδρέας επόθησε ψυχή τε και σώματι να λάβη δια την αγάπην του αθανάτου Θεού θάνατον πρόσκαιρον, δια να αποφύγη τας μετά θάνατον τιμωρίας και να γίνη της αθανάτου ζωής κληρονόμος και των Αγγέλων συμμέτοχος. Αφήσας λοιπόν την ποθητήν του πατρίδα εμίσησε πάσαν απόλαυσιν φίλων και συγγενών και πράγματα και έπλευσεν εις Κωνσταντινούπολιν να πολεμήση τον αντίπαλον ως αγωνιστής ανδρειότατος και παρουσιασθείς εις το θέατρον δεν εφοβήθη τα φοβερά και πικρά κολαστήρια, δεν εδειλίσασε θυμόν αρχόντων, δια τον Κύριον, αλλά φανερώς εκήρυξε την αλήθειαν λέγων, ότι όστις δεν προσκυνεί τας αγίας Εικόνας είναι αιρετικός και αντίχριστος, τους δε ακροατάς παρεκίνει να μη φοβώνται βασιλέως θρασύτητα ούτε σκληρά παιδευτήρια, αλλά να δίδωσι την οφειλομένην και πρέπουσαν τιμήν εις τας Εικόνας, αι οποίαι είναι των πρωτοτύπων αντίτυπα και όστις τας υβρίζει, ατιμάζει τον εν αυταίς εικονιζόμενον. Ο δε βασιλεύς εκάθητο με την συνήθη δορυφορίαν εις τα βασίλεια του Αγίου Μάμαντος τιμωρών με μεγάλην αγριότητα και με σκληρά βασανιστήρια τους Ορθοδόξους και άλλους μεν ερράβδιζεν, άλλους έρριπτεν εις το πυρ, άλλων ανέσπα την γλώσσαν δια να μη δύνανται να παρακινώσι τους άλλους προς την ευσέβειαν, άλλων πάλιν εξώρυττε τους οφθαλμούς δια να μη βλέπωσι των Μαρτύρων την γενναιότητα ούτε να έχωσι τινα παρηγορίαν, αλλων δε πάλιν έκοπτε τας χείρας και τους πόδας, των ανευθύνων ο υπεύθυνος και άξιος πάσης κολάσεως. Βλέπων ταύτα ο Άγιος επόνεσε την ψυχήν ο συμπαθέστατος και ύβρισε παρρησία τον εμπαθέστατον τύραννον λέγων· «Δια τί, βασιλεύ, τιμωρείς τους Αγίους με τόσην ωμότητα; Πως δεν λυπείσαι τους Χριστωνύμους, μισόχριστε, αλλά τους δίδεις τοιαύτα βασανιστήρια»; Ο δε βασιλεύς, ακούσας ταύτα, εκέλευσε να τον συλλάβωσιν οι παριστάμενοι, οίτινες ήρπασαν αυτόν ως φονείς αγριώτατοι, άλλοι από τας χείρας, άλλοι από τους πόδας και άλλοι από τα ιμάτια, έρριψαν αυτόν εις την γην υβρίζοντες και λακτίζοντες αυτόν, έπειτα τον έφεραν πλησίον του βασιλέως, όστις του λέγει· «Διατί ήλθες με τόσην θρασύτητα και αγριότητα, άγροικε, να με ελέγξης κατά πρόσωπον; Ή έκαμες τούτο δια να γίνης προς ημάς γνώριμος»; Λέγει προς αυτόν ο Άγιος· «Δεν είχα ανάγκην εγώ να γίνω της βασιλείας σου γνώριμος, διότι όλον τον κόσμον κατεφρόνησα, διάγων ησυχαστικήν ζωήν και ήρεμον, ούτε από αυθάδειαν και αμάθειάν μου επαρρησιάσθην, αλλά ακούσας την νεωτέραν και αντίχριστον πλάνην, ότι βιάζεις τους ευσεβείς να μη προσκυνώσι τας αγίας Εικόνας, δεν ηδυνήθην να υπομένω τοιαύτην αδικίαν· όθεν αφήκα την ωραιοτάτην πατρίδα μου, επέρασα τόσην θάλασσαν και ήλθα δια την αγάπην του Χριστού μου και των αγίων Εικόνων ή να λυτρώσω σας από την πλάνην ή να θυσιάσω εγώ την ζωήν μου δια τον Δεσπότην Χριστόν, όστις έλαβε δι’ ημάς επονείδιστον θάνατον». Λέγει προς αυτόν ο τύραννος· «Τόσον μεγάλην γνώσιν έχεις συ και τόσην φρόνησιν, ώστε ήλθες από την Κρήτην δια να μεταβάλης την γνώμην τόσον αρχόντων και Αρχιερέων, οίτινες πείθονται εις ημάς και να μας κάμης να προσκυνώμεν είδωλα και έργα χειρών ευτελέστατα; Αλλά ας αφήσωμεν την πολυλογίαν και υποτάξου εις το πρόσταγμά μου πάραυτα, ει δε εγώ θα σε κάμω να γνωρίσης πόσον κακόν είναι η απερισκεψία και η έπαρσις και η προς τους βασιλείς αυθάδεια». Ταύτα ακούσας ο Άγιος εκοίταξε προς τον ουρανόν λέγων· «Δεν θέλω σε απαρνηθή, Χριστέ Βασιλεύ, ούτε ποτέ θέλω ατιμάσει την Εικόνα σου, έστω και αν ξεσχίσουν τα μέλη μου οι μισόχριστοι, και αν εξορύξωσι τους οφθαλμούς και κόψωσι την γλώσσαν μου. Ας κόψωσι μάλλον τας χείρας και τους πόδας μου και ας μου δώσωσι τα δεινότερα κολαστήρια, άτινα ηκούσθησαν πρότερον ή να καταφρονήσω τον σεβάσμιον χαρακτήρα Σου». Λέγει ο τύραννος· «Διατί έχεις τόσην αγνωσίαν και παχύτητα νοός, να περιγράφης τον απερίγραπτον; Δεν ήκουσες του Μωϋσέως, όστις ενομοθέτησε να μη κάμη τις του Θεού κανέν ομοίωμα; Διατί λοιπόν προσκυνείτε σανίδια και τοίχους, δυστυχείς και ανόητοι; Νομίζεις ότι θα λάβης τα παιδευτήρια, τα οποία θα σου δώσω, δια μισθόν και σωτηρίαν σου; Πλανάσαι, ταλαίπωρε, διότι δεν βασανίζεσαι δια την αλήθειαν, αλλά δια την παράλογον γνώμην σου και παιδεύεσαι δικαίως δια την αυθάδειάν σου». Ο δε Άγιος, μη υποφέρων την ύβριν της θείας Εικόνος, εξύβρισε τον τύραννον λέγων· «Μιαρά κεφαλή, ούτω νομίζεις ότι δεν έχει μισθόν, όστις παιδευθή δια την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων; Η τιμή, την οποίαν δίδομεν εις αυτάς, δεν διαβαίνει εις το ορωτότυπον; Αλλά πως σεις παιδεύετε με σκληρά κολαστήρια όσους υβρίζουν και ατιμάσουν τας στήλας σας και τα μορφώματά σας, των οποίων πρέπει καταφρόνησις, επειδή απ’ έξω είναι χάλκωμα ή χρυσός και τα έσωθεν αυτών είναι πίσσα και ξύλα και ύλη ευκαταφρόνητος; Σεις δυσώδεις και ανάξιοι τιμάσθε και θέλετε να προσκυνώμεν τους ανδριάντας σας και τα μορφώματά σας, το δε να υβρίζητε τας Εικόνας του Χριστού και των Αγίων δεν σας φαίνεται αμάρτημα»; Ταύτα λέγων ο Άγιος ήθελε να μακρύνη τον λόγον και να του αποδείξη ότι και ο Μωϋσής ετύπωσε τα Σεραφίμ και να του εξηγήση διατί είπε να μη κάμωσιν οι Εβραίοι ομοίωμα Θεού, αλλ’ ο τύραννος εθυμώθη, διότι τον ύβρισε και λέγει προς τους περιεστώτας· «Εάν, όστις υβρίση την στήλην του βασιλέως βαρέως παιδεύεται, καθώς είπεν ούτος ο αναιδέστατος, αυτός, όστις με ύβρισεν εις το πρόσωπον, πόσης κολάσεως είναι άξιος ο αναίσχυντος»; Ούτως είπε, και βλέπων με άγριον βλέμμα τον Άγιον, εφώναξεν οργίλως να τον γυμνώσωσι και τανύοντες αυτόν με σχοινία να τον δέρουν ανηλεώς. Έπειτα, βλέπων αυτόν ότι δεν εδειλίασε τελείως, αλλ’ ανέμενε να λάβη τους ραβδισμούς με ανδρείαν και γενναιότητα, εγνώρισεν ότι δεν θα τον ενίκα με το κακόν. Όθεν ηθέλησε να τον κολακεύση και του λέγει με ημερότητα· «Πριν να λάβης τα κολαστήρια, κάμε το θέλημά μου, να μη μετανοήσης ματαίως και αδιαφόρως ύστερον». Ο δε Άγιος, υψώσας προς τον Χριστόν τους οφθαλμούς της ψυχής και του σώματος, προσηύξατο νοερώς να τον ενδυναμώση, δια να φυλάξη το σέβας των αγίων Εικόνων ακλινές τε και άτρεπτον. Έπειτα στραφείς προς τον τύραννον λέγει· «Δεν πολεμείς τους βαρβάρους, οίτινες σε ζημιώνουσιν, αλλά βάλλεις όλην την σπουδήν σου να πολεμής τον Χριστόν και τους δούλους του; Δεν φοβείσαι την κρίσιν του Θεού, όστις μέλλει να εξετάση τας πράξεις σου»; Τότε απέβαλε πλέον ο μιαρός τύραννος το πρόσχημα και διέταξε να μαστιγώσουν τον Μάρτυρα σκληρότατα με τα βούνευρα· δια να θεραπεύσουν δε τον θυμόν του τυράννου, εκείνοι που ήσαν προστεταγμένοι ήρχισαν να τον δέρουν με μεγάλην σκληρότητα, και τον εξέσχισαν τόσον άσπλαγχνα, ώστε έτρεχαν ποταμοί αίματος και ήτο η γη κατακόκκινος, άλλοι δε εκτύπων με λίθους και ύβριζον ποικιλοτρόπως τον τιμιώτατον, αγνοούντες οι άθλιοι, ότι δια να αρέσουν εις τον επίγειον αυτοκράτορα και να χαροποιούν τον κοσμοκράτορα, ελυπούσαν τον Παντοκράτορα, όστις έμελλεν εις αυτούς μεν να δώση ατελεύτητον κόλασιν, εις δε τον Άγιον ευφροσύνην αιώνιον και στέφανον αμάραντον. Μετά ταύτα τον εξανακολάκευσεν ο ασύνετος τύραννος με ευσπλαγχνικά λόγια και μη δυνάμενος να μεταβάλη την καλήν του προαίρεσιν, απέρριψε του προβάτου το επίπλαστον ένδυμα και έμεινε πάλιν ως πρότερον λύκος άρπαξ, προστάσσων να συνθλάσωσι και να συντρίψωσι τας σιαγώνας του, και ούτως αυτοί μεν εμαστίγωνον όσον ηδύναντο τον Άγιον, εκείνος δε με την προσευχήν του ήμειβε τους μιαιφόνους ως ο Πρωτομάρτυς Στέφανος. Αφού εποίησαν εις τον Μάρτυρα τας πρώτας ταύτας τιμωρίας, έβαλον αυτόν εις την φυλακήν μέχρι δευτέρας εξετάσεως· ευρών δε ούτος εκεί εις το δεσμωτήριον και άλλους πολλούς των Χριστιανών, τους εδίδασκεν επιμελώς να ίστανται ανδρείως εις την ομολογίαν και να μη προδώσουν την ευσέβειαν, εκ του φόβου των προσωρινών κολαστηρίων, δια να λυτρωθώσιν από τα αιώνια· έχαιρε δε και αυτός ως ο μέγας Παύλος, ότι ηξιώθη να πάθη θλίψεις δια τον Κύριον και τον ηυχαρίστει εξ όλης καρδίας και δια στόματος. Οι δε λοιποί φυλακισμένοι, ταύτα ακούοντες, εστερεώνοντο περισσότερον. Ήτο λοιπόν εις την φυλακήν το σώμα του Μάρτυρος, η ψυχή όμως αυτού και προ της αναλώσεως εφαντάζετο τα ουράνια και επεθύμει να λυτρωθή το συντομώτερον από το σώμα, δια να απολαύση τον ποθούμενον εις την εκείθεν μακαριότητα. Μετ’ ολίγας ημέρας έφεραν και πάλιν τον Μάρτυρα εις το κριτήριον, δοκιμάζων δε αυτόν διαφόρως ο τύραννος, δεν ηδυνήθη να τον φέρη εις την μιαράν γνώμην του, αλλά μάλιστα και ευτολμότερον τον ευρήκε και εις τον έρωτα του Χριστού θερμότερον· όθεν προσέταξε πάλιν να τον γυμνώσουν και να τον δέρωσιν άσπλαγχνα, μετά δε τας άλλας πληγάς, τας οποίας του έδωσαν πρότερον, εξέσχιζαν και τας πλευράς του ανηλεώς και πολλήν οδύνην του έδιδαν, όμως τον θησαυρόν της πίστεως δεν ηδυνήθησαν να του κλέψωσιν. Βλέπων λοιπόν ο αλιτήριος τύραννος, ότι ακαίρως εβασανίζοντο, αυτός μεν δέρων, ο δε Αθλητής υπομένων, έδωκε κατ’ αυτού την ποθουμένην απόφασιν, να τον δέσωσι με σχοινία από τους πόδας και να τον σύρωσιν εις την αγοράν και εις κάθε τόπον της πόλεως έως να εκπνεύση και τότε να τον ρίψωσιν εις τον άτιμον τόπον των κακούργων, να τον φάγωσι τα θηρία και τα όρνεα. Καθώς λοιπόν τον έσυραν ατίμως εις όλην την αγοράν και κατεκτύπα εις τους λίθους η κεφαλή του, έτυχεν ένας αλιεύς, όστις εκράτει ιχθείς δια να τους πωλήση· βλέπων δε τον Άγιον ηρώτησε ποίον έγκλημα έπραξε και μαθών την αιτίαν, αρπάσας μίαν μακελλινήν μάχαιραν, ως υπό διαβόλου κινούμενος, έκοψε τον ένα πόδα του Μάρτυρος. Όθεν υπό τον αφόρητον πόνον, τον οποίον έλαβεν από την εκκοπήν του ποδός, παρέδωκεν ο μακάριος την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού. Ούτως ετελείωσεν ο δρόμος του αριστέως, τοιούτον ήτο των αγώνων του το στάδιον, τοσαύτη η ανδρεία αυτού και τα παλαίσματα, και η μεν αγία και πανάμωμος ψυχή του ανήλθε προς τον ποθούμενον, το δε τίμιον αυτού και σεβάσμιον λείψανον έσυρον έως ου έφθασαν εις τον τόπον των κακούργων, και έρριψαν εις αυτόν ατίμως αυτό, το πάσης τιμής και ευλαβείας επάξιον, εκείτετο δε εκεί ημέρας πολλάς εις βρώσιν των θηρίων και των πετεινών, κατά το ρητόν του Προφήτου· «Έθεντο τα θνησιμαία των δούλων σου βρώματα τοις πετεινοίς του ουρανού, τας σάρκας των Οσίων σου τοις θηρίοις της γης» (Ψαλμ. οη: 2). Όμως ο φιλάνθρωπος Κύριος δεν αφήκε το σώμα του Μάρτυρος να απολεσθή, αλλά εφανέρωσεν εις τας φιλοθέους ψυχάς τον θησαυρόν εκείνον, δια να δοξάση τον δούλον του και να ωφελήση τους πάσχοντας, ο δε τρόπος της αναγνωρίσεως του ιερού λειψάνου ούτως εγένετο. Τον καιρόν εκείνον ήσαν δώδεκα δαιμονιζόμενοι από διαφότους τόπους και χωρία, εξ ων έκαστος επήγαινεν όπου τον διέτασσε το δαιμόνιον, άλλος εις μίαν πόλιν και άλλος εις άλλην, ανωφελώς και ακαίρως τον καιρόν αναλίσκοντες. Τότε μίαν ημέραν συνήχθησαν όλοι ομού και επήγαινον εις τον τόπον των κακούργων, ώσπερ να είχον μίαν ψυχήν και φρόνησιν άπαντες, και φωνάζοντες επεκαλούντο τον Άγιον. Έπειτα ανασύραντες όλα τα σώματα των κακούργων, άτινα έκειντο εις τον λάκκον, εύρον τέλος και το του Αγίου άγιον λείψανον και το εσήκωσαν χαίροντες· τότε παρευθύς θαύμα τω θαύματι ηκολούθησε και ελυτρώθησαν οι δαιμονιζόμενοι άπαντες και όσοι άλλοι είχον τινά ασθένειαν ιατρεύθησαν, τον δε Άγιον έλαβον οι ευλαβείς Χριστιανοί και τον ενεταφίασαν εντίμως εις τόπον τινά καλούμενον Κρίσιν, εις τον οποίον εγίνοντο καθ’ εκάστην άπειρα θαύματα και τελούνται έως την σήμερον· ότι οίαν ασθένειαν και ταλαιπωρίαν έχει τις, αρκεί να υπάγη εις τον τάφον του Μάρτυρος μετά πίστεως και θεραπεύεται με την Χάριν και φιλανθρωπίαν του Δεσπότου Χριστού, ω πρέπει δόξα συν τω Πατρί και τω Πνεύματι εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
silver
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3145
Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
Επικοινωνία:

Re: Σήμερα είναι :]Τη ΙΗ΄ (18η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΛΟΥΚΑ.

Δημοσίευση από silver »

Τη ΙΗ΄ (18η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΛΟΥΚΑ.

Λουκάς ο θείος Ευαγγελιστής και Απόστολος του Κυρίου κατήγετο από την μεγάλην Αντιόχειαν, ιατρός το επάγγελμα, αλλά και άριστος κατά την ζωγραφικήν τέχνην και εντελώς γεγυμνασμένος κατά την έξωθεν σοφίαν κατέχων την Εβραϊκήν και την Συριακήν διάλεκτον. Ούτος διατρίβων εις τας Θήβας της Βοιωτίας και ιατρεύων, κατά τους χρόνους του βασιλέως Τίτου Κλαυδίου εν έτει μβ΄ (42), συνήντησε τον Άγιον Απόστολον Παύλον· και πιστεύσας εις τον Χριστόν απέβαλε την πατρικήν πλάνην. Καθ’ υπαγόρευσιν δε του Αποστόλου Παύλου συνέγραψε και το ίδιον αυτού Άγιον Ευαγγέλιον και απέστειλεν αυτό προς τον ηγεμόνα της Αχαϊας Θεόφιλον, όστις επίστευσεν εις τον Χριστόν· έπειτα συνέγραψε και τας πράξεις των Αποστόλων αποστείλας και αυτάς εις τον ίδιον Θεόφιλον. Αφ’ ου δε εχωρίσθη από τον Παύλον, περιήλθεν όλην την Ελλάδα κηρύττων το Ευαγγέλιον του Χριστού. Επανελθών δε εις τας Θήβας της Βοιωτίας, ως λέγουσιν, εκεί εν ειρήνη ανεπαύθη, ων ογδοήκοντα ετών γέρων. Μετά θάνατον δε, θέλων ο Θεός να δοξάση τον θεράποντα και υπηρέτην του τούτον Λουκάν, έβρεξεν επί του τάφου του κολλύρια. Όθεν εκ της αιτίας ταύτης έγινε ο τάφος του θείου Αποστόλου κοινότερος εις όλους τους ανθρώπους. Ο δε Κωνστάντιος, ο υιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μετέφερεν από τας Θήβας εις την Κωνσταντινούπολιν το λείψανον του Αποστόλου τούτου, δια του Αγίου Αρτεμίου του μεγάλου, δουκός της Αιγύπτου και κατόπιν Μάρτυρος, και απεθησαύρισεν αυτό εις τον Ναόν των Αγίων Αποστόλων υπό την αγίαν Τράπεζαν ομού με τα τίμια λείψανα των Αγίων Ανδρέου, Θωμά και Τιμοθέου των Αποστόλων. Λέγουσι δε ότι ο Λουκάς ούτος πρώτος εζωγράφισε τρεις Εικόνας εκ κηρίου, μαστίχης και χρωμάτων της Κυρίας Θεοτόκου, φερούσης εν αγκάλαις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, και προσέφερε ταύτας εις Αυτήν έτι ζώσαν επί της γης, ίνα μάθη εάν ήσαν αρεσταί εις Αυτήν. Η δε Μήτηρ του Κυρίου απεδέξατο αυτάς και είπεν· «ΗΧάρις του εξ εμού τεχθέντος είη δι’ εμού μετ’ αυτών». Ωσαύτως δε εζωγράφισε και τας Εικόνας των Αγίων Αποστόλων των Κορυφαίων και έκτοτε διεδόθη εις τον κόσμον το καλόν τούτο και ευσεβές και πάντιμον έργον να ζωγραφίζωνται δηλαδή αι των Αγίων Εικόνες.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Αναγνώσματα”