Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Φύλλα και σαπουνόφουσκες και καπνό και άχυρα και σκιά και σκόνη... χαρακτήρισα όλα τα λαμπρά αυτού του κόσμου».
Αγ. Νείλος ο Ασκητής

[toula]

Ο γογγυσμός είναι το ανικανοποίητο που νοιώθουμε στη ζωή μας και προέρχεται από ένα μειονεκτικό εγώ.

Η ζήλεια προέρχεται από ένα εγώ υπερτροφικό,

ενώ η εξουδένωση από ένα εγώ αυτοτρεφόμενο και αυτοδυναμούμενο άνευ Θεού,

που βλέπει τον άλλον κατώτερο, μηδαμινό.

Το μίσος είναι η διαφοροποίηση, η απώθηση του άλλου από την ύπαρξη μας.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

[toula]

Το μυαλό σου ανακυκλώνει όσα η καρδιά σου δεν μπορεί να ξεχάσει, είτε είναι καλά είτε είναι κακά.

Βέβαια, εάν είναι κάτι το καλό τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, εάν όμως είναι κάτι το κακό, αρχίζει και σε πνίγει, σου δημιουργεί ένα σκοτεινό πέπλο λογισμών που σκεπάζει το φως και την ελπίδα στην ζωή σου.

Για να μην πνίγεσαι λοιπόν στους λογισμούς σου βγάλε από την καρδιά σου κάθε τι το τοξικό και βλαβερό και άσε μέσα της να ριζώσουν όλα εκείνα που σε κάνουν να χαμογελάς.

Μην τ’ αναλύεις όλα τόσο πολύ. Βάζε καλούς λογισμούς, μην επιτρέπεις τους κακούς λογισμούς να φωλιάζουν στην καρδιά σου.

Μην ξεχνάς ότι τελικά δεν μπορείς να τ' αλλάξεις όλα, ούτε να ταιριάξεις με όλους...
Αυτό χρειάζεται να το αποδεχθείς.
Αυτό είναι η ζωή.

Γίνε ευέλικτος σε ό,τι σου φέρνει η ζωή.
Ο εγωισμός, μας κάνει δυσκίνητους...

Ο ταπεινός άνθρωπος εύκολα προχωρά μπροστά. Όχι γιατί είναι αναίσθητος αλλά διότι έχει αποδεκτεί ότι οι δυνάμεις του δεν φτάνουν, ότι με το ζόρι δεν μπορεί να αγαπηθεί ή να ταιριάξει με τους άλλους, ότι πάντα το απροσδόκητο μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Κι έτσι δεν τα χάνει όταν αυτό συμβαίνει. Μπορεί προς στιγμήν να στεναχωρηθεί όμως δεν απογοητεύεται, δεν μαυρίζει η ύπαρξή του από την απελπισία και την παραίτηση.

Μην στερείς από τον εαυτό σου την ευκαιρία να ευτυχήσεις παραμένοντας στο παρελθόν και σε εμμονές του θιγμένου εγωισμού σου, διότι η ευτυχία μπορεί να βρίσκεται στο μέλλον σου. Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να ελευθερωθεί από ένα παρελθόν δυστυχίας, αποτυχίας και μιζέριας, γκρίνιας και κατήφειας και ανοίξου σ' ένα μέλλον που σε καλεί να βιώσεις τον παράδεισο.

Το παρελθόν είναι χρήσιμο μόνο εάν χρησιμοποιείται για να γίνουμε σοφότεροι αποφεύγοντας τα λάθη που κάναμε.

Όλοι είμαστε για τον παράδεισο.
Όλοι είμαστε για να ευτυχήσουμε.
Μην αδικείς λοιπόν τον εαυτό σου εγκλωβίζοντάς τον σε κακούς λογισμούς, σε κακές καταστάσεις του παρελθόντος.

Μην ξεχνάς ότι πάντα κάποιος σε αγαπά και νοιάζεται για σένα. Μην ξεχνάς ότι όποια δυστυχία κι αν στοιχειώνει την ζωή σου υπάρχει μια όαση ανάπαυσης που λέγεται Χριστός. Είναι Αυτός που πάντα σε αγαπά. Είναι Αυτός που πάντα σε συγχωρεί. Είναι Αυτός που σου προσφέρει ένα μέλλον χωρίς τέλος, χωρίς πόνο, χωρίς οδύνη, παρά μόνο ένα αιώνιο φιλί αποδοχής.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Έχασα τα πάντα εκτός από εκείνα που έδωσα.

Γέροντας Γαβριήλ

[toula]

Όλοι θα φύγουν από δω μία μέρα. Εδώ είμαστε περαστικοί διαβάτες. Ήρθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε. Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς που μας μισούν. Να τους συγχωρούμε και να τους αγαπούμε όσον μεγάλο κακό κι αν μας έχουν κάνει. Τότε είμαστε τέκνα του Θεού και τότε συγχωρούνται και τα δικά μας αμαρτήματα. Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε κάθε τόσο. Αφού στην γη πατήσαμε και σάρκα φορέσαμε, κάθε βήμα και αμαρτία..

Όσιος γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός

[toula]

Εγώ τον σταυρό μου θα τον φέρω πάντοτε. Κι αν δεν μπορώ να τον φέρνω, θα τον σέρνω. Γιατί δεν θέλω να τον χάσω. Θέλω να βρω το έλεος του Χριστού και την Σωτηρία και την Βασιλεία του.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

[toula]

Δεν υπάρχει άνθρωπος δίχως πόνο.

Πήγε κάποτε ένας να πει τον πόνο του σε κάποιον και δεν πρόλαβε και του είπε πρώτα ο άλλος τον πόνο του κι ήταν τόσο πιο μεγάλος που δεν τόλμησε να πει τον δικό του.

Δίχως τον πόνο θα είμασταν πιο πονεμένοι, πιο σκληροί, πιο ανάλγητοι, πιο αδιάφοροι και πιο άγριοι.

Κατά τον ιερό Χρυσόστομο δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο αυτό που να μη δοκιμάζει στη ζωή του πόνο.

Αν δεν πονέσει σήμερα, θα πονέσει αύριο κι αν όχι αύριο σίγουρα μεθαύριο.

Κύρια πηγή του πόνου η αμαρτία.

Ο πόνος είπαν είναι ο φρουρός της υγείας.

Σαν ένα καμπανάκι μας αφυπνίζει.

Αν δεν πονούσαμε δεν θα πηγαίναμε ποτέ στον ιατρό.

Ο πόνος είναι σαν ένα σήμα κινδύνου, που εκπέμπεται για να μας γλυτώσει από τα χειρότερα.

Αυτά ισχύουν και για το σώμα και για την ψυχή.

Έτσι ο πόνος καταντά σ’ ευλογία και για το σώμα και για την ψυχή.

Ο πόνος ακόμη καθίσταται σαν ένα προληπτικό εμβόλιο για να μη υπερηφανευόμεθα.

Ο πόνος μπορεί να γίνει μία οδός επιστροφής στον Θεό.

Ο πόνος γεννά την ωραία και θεάρεστη συμπόνια.

Ο πόνος δοκιμάζει την αγάπη μας στον Θεό.

Ο πόνος μας ζυγίζει, μας σμιλεύει, μας καλλιεργεί, μας ωριμάζει, μας ωραιοποιεί.

+Γέρων Μωυσής ο Αγιορείτης

[toula]

Μία ημέρα, ενώ ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ήταν στην αυλή και καθόταν με κάποιους προσκυνητές, ξαφνικά σηκώθηκε, έκανε τον σταυρό του και είπε: ''Ώρα καλή, Δημήτρη''. Σε μισή ώρα κτύπησε η καμπάνα του χωριού πένθιμα, γιατί όντως είχε πεθάνει ο Δημήτρης από τη Σίψα. Και άλλες φορές, έβλεπε από μακριά τις ψυχές των ανθρώπων ν’ ανεβαίνουν στον Ουρανό και μίλαγε σχετικά.

Από το βιβλίο του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου: ''Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας'' Έκδοσις Ι. Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμας.

[toula]

Μόρφου Νεόφυτος: «Όταν ξανάρθει (ο κορωνοϊός), να ξέρουμε ότι οι Εκκλησίες της Μόρφου από το Ακάκι και πάνω θα είναι ανοιχτές. Κι ας πάει ο Δεσπότης σας φυλακή. Πρέπει του.»

[toula]

Ο πατήρ Γεωρ.Καρσλίδης,έλεγε κάποτε:”Κανένας σας νά μήν μπαίνει στήν εκκλησία μέ βιοτικές μέριμνες, φροντίδες καί ταραγμένη συνείδηση.Προπαντός δέ νά μήν μπαίνετε μέ ταραγμένη συνείδηση.
Κατά τον Χερουβικό Ύμνο ο π,Γεώργιος χανοταν μεσ’ τήν ασύλληπτη ωραιότητα του ουρανίου θυσιαστηρίου.
Αυτόπτες μάρτυρες διηγούντο ότι κατά τήν Μεγάλη Είσοδο υποβασταζόταν από Αγγέλους, διότι μερικές φορές ήταν τόσο αδύνατος, έτοιμος νά καταρρεύση.
Άλλοτε πάλι, λόγω της αδυναμίας τόν βοηθούσαν .Αυτοί πού τόν βαστούσαν ένοιωθαν νά καίγωνται.
Καί ένας σύγχρονος ιερέας λέει:
Ενώ πλησίαζε η φρικτή ώρα της μεταφοράς των προσκομισθέντων Τιμίων Δώρων, της Μεγάλης Εισόδου, έβλεπα τόν εαυτό μου σάν πύρινη φλόγα.Μιά πυρακτομένη ανθρακιά μαζί μέ τά Τίμια Δώρα τά οποία κρατούσα “οι τά Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες καί τη ζωοποιώ Τριάδι
τόν Τρισάγιον Ύμνον προσάδοντες,πάσαν τήν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν,ως τόν Βασιλεα των όλων υποδεξάμενοι……”

(Εμπειρίες κατά την Θ.Λειτουργία)
π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος