Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η πολύχρονη υπομονή, που έφερε άμετρη τη χάρη του Θεού (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Ένας από τους αγίους πατέρες είπε: Ήταν ένας γέροντας αναχωρητής, τίμιος, και πήγα μια φορά σ’ αυτόν, όταν ήμουν καταπονημένος από τους πειρασμούς.
Αυτός ήταν άρρωστος και κατάκοιτος και, αφού τον χαιρέτησα, κάθισα κοντά του και του είπα:
- Κάνε μια ευχή για μένα, πάτερ, διότι πολύ θλίβομαι από τους πειρασμούς των δαιμόνων.

Και ο γέροντας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε:
- Παιδί μου, εσύ είσαι νέος και δε θ’ αφήσει ο Θεός να καταπονηθείς από αβάσταχτους πειρασμούς.

Κι εγώ του είπα:
- Και νέος είμαι και πειρασμούς έχω από πολύ ενάρετους ανθρώπους.

Κι εκείνος πάλι μου είπε:
- Λοιπόν, ο Θεός θέλει να σε κάνει σοφό.

Κι εγώ είπα:
- Πώς θα με κάνει σοφό; Εγώ κάθε μέρα γεύομαι το θάνατο της ψυχής.

Κι εκείνος αμέσως απάντησε:
- Σώπα, παιδί μου. Είπα ότι σε αγαπά ο Θεός και θα σου δώσει τη χάρη του. Και πρόσθεσε:
- Να ξέρεις, παιδί μου, ότι τριάντα χρόνια πολέμησα με τους δαίμονες και επί είκοσι χρόνια δε φάνηκε να μη βοήθησε καθόλου ο Θεός. Κι όταν πέρασε το εικοστό πέμπτο, άρχισα να βρίσκω κάποια ανάπαυση, που με τον καιρό γινόταν πιο μεγάλη. Μετά το εικοστό έβδομο και το εικοστό όγδοο έτος η ανάπαυση της ψυχής μου γινόταν πολύ πιο έντονη. Και τώρα που περνάει το τριακοστό έτος και κοντεύει να τελειώσει, τόσο στερεώθηκε μέσα του η ανάπαυση, ώστε δεν μπορώ να την υπολογίσω και να τη μετρήσω.

Και τελείωσε ο γέροντας με αυτά τα λόγια:
- Όταν θελήσω να σηκωθώ για να προσευχηθώ, τρεις ψαλμούς προφταίνω να πω με το στόμα μου και από κει και πέρα, τρεις μέρες να στέκομαι όρθιος, αισθάνομαι έκσταση κοντά στο Θεό και δεν καταλαβαίνω καθόλου κούραση. Βλέπεις τώρα, τι άμετρη ανάπαυση μου προξένησε η πολύχρονη εργασία της υπομονής;

http://www.orthodoxfathers.com/
http://anavaseis.blogspot.com/
http://hristospanagia3.blogspot.com

[toula]

Ο δρόμος της σωτηρίας…

Μαθητής: Ποιος είναι ο ευκολότερος δρόμος, πού οδηγεί στην σωτηρία;

Γέρων: Φαντάσου, ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, βαδίζει επάνω στην γη. Με όλη του την ευαγγελική απλότητα. Περπατώντας και σύ μαζί Του, γίνεσαι καλύτερος από ό,τι είσαι τώρα;

Μαθητής: (Αφού σκέφθηκα για μια στιγμή, απάντησα):
– Υποθέτω, πώς θα έμενα ο ίδιος, όπως και πριν! Χωρίς καμία ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό. Πολλοί είχαν ακολουθήσει τον Χριστό. Και έπειτα εξέπεσαν!

Γέρων: Και ποιο είναι εκείνο, πού ελκύει την χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε τι άλλο;

Μαθητής: Δεν γνωρίζω, πάτερ.

Γέρων: Αν προσπαθείς να έχεις την απλότητα των Αποστόλων, δεν κρύβεις τα ανθρώπινα ελαττώματά σου, και δεν προσποιείσαι τον πολυευλαβή, τότε τον βρήκες τον δρόμο.

Μα παρ’ ότι είναι εύκολος, πολλοί δεν τον βρίσκουν! Ο δρόμος αυτός είναι η συντομότερη οδός προς την σωτηρία. Και ελκύει την χάρη του Θεού στον άνθρωπο. Η απλότητα και η ειλικρίνεια, είναι οι πιο ευάρεστες στον Κύριο αρετές. Εάν μή στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μή εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών (Ματθ. 18,3).

https://www.vimaorthodoxias.gr

[toula]

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης: "Η υπομονή"

Πολύ απουσιάζει στους βιαστικούς καιρούς μας η αρετή της υπομονής. Οι υπομονετικοί συνήθως κερδίζουν. Η ανυπομονησία είναι πηγή αρκετών σοβαρών προβλημάτων. Η υπομονή στις δυσκολίες της ζωής δίνει πνευματική ωρίμανση. Η υπομονή φανερώνει ανδρεία, γενναία και σοφή ψυχή. Οι ανυπόμονοι φοβούνται, δειλιάζουν και χάνουν. Οι ασθενείς, οι τραυματίες, οι ανάπηροι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, έχουν μεγάλη την ανάγκη της υπομονής. Δίχως αυτή εύκολα απελπίζονται.

Συχνά λέμε να κάνουν οι άλλοι υπομονή. Δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο. Στο Άγιον Όρος εύχονται «καλές υπομονές!». Συνηθισμένη έκφραση η υπομονή, αλλά δυσκολοκατόρθωτη. Θέλει κόπο, μόχθο, γνώση, ταπείνωση, ανεκτικότητα, επιμέλεια και καλλιέργεια. Η ανυπομονησία συνήθως προέρχεται από τον εγωισμό. Δεν μπορεί κάποιος να αγαπά αληθινά και να μην υπομένει πάντοτε. Όποιος υπομένει ελπίζει κι έτσι ελευθερώνεται από πικρές περιπέτειες. Οι ελπιδοφόροι είναι αισιόδοξοι, καρτερικοί και θαρραλέοι. Θέτουμε ασφυκτικούς χρόνους στους συνανθρώπους μας, τους θέτουμε αυστηρούς όρους και στεναχωρούμεθα που δεν ανταποκρίνονται.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν ήμασταν πιο καρτερικοί. Ακόμη και στην πνευματική ζωή μερικές φορές υπάρχει μία προπέτεια. Ο Δίκαιος Ιώβ είναι κλασικό παράδειγμα μεγάλης υπομονής. Τους ανυπόμονους δεν τους εμπιστεύεται ο Θεός. Οι άνθρωποι θέλουν γρήγορες και άμοχθες κατακτήσεις. Τα αγαθά όμως αποκτιούνται με κόπο. Μέσα από τη σωματική ασθένεια μπορεί να έλθει η ψυχική υγεία. Είναι πολλές οι ευκαιρίες στη ζωή που από το πικρό μπορεί να προέλθει το καλό. Τα εμπόδια της ζωής θέλουν να μας αναστήσουν από την οκνηρία, την αμέλεια και τη χαύνωση. Οι ανυπόμονοι δεν έχουν χάρη πνευματική, αφού χαρακτηρίζονται από λύπη, θλίψη, στενοχώρια, κατάθλιψη, μελαγχολία και απογοήτευση.

Σε ένα λαβύρινθο αντιξοοτήτων, σκανδάλων, κοσμικοτήτων, ηδονών, πλεονεξιών και πλανών, ο άνθρωπος παρασύρεται. Όποιος έχει ταπείνωση και υπομονή αντιστέκεται και κερδίζει. Η υπομονή θα τον συνδράμει σε πολλά καλά. Δεν θα λυγίσει στις συμφορές, δεν θα οδηγηθεί στο διαζύγιο, θα περιορίσει το στόμα του, δεν θα τυραννιέται από τα διάφορα αντίξοα γεγονότα της ζωής. Είναι μεγάλη υπόθεση να υπομένει κανείς τα πικρά συμβάντα της ζωής ατάραχα και αδιαμαρτύρητα. Οι πολλές προκλήσεις, περιέργειες, παραξενιές και δυσκολίες δεν αφήνουν κανέναν να υπομείνει. Η σφοδρή επιθυμία όσων έχουν οι άλλοι και λείπουν στους ίδιους τους κάνει να ανυπομονούν.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις χρειάζεται οπωσδήποτε μεγάλη υπομονή. Θα πρέπει να παίρνουμε και τη θέση του άλλου, να ακούμε τον πόνο του, να βλέπουμε τη δυσκολία του, να του μιλάμε με επιείκεια και καλοσύνη. Δεν μπορούμε να στεκόμαστε απέναντι του άλλου μόνο με παρατηρήσεις.

Υπομονή θα πρέπει να κάνουμε και στον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε, να τον αποδεχθούμε, όποιος κι αν είναι. Η υπομονή δεν προέρχεται μόνο από την ελπίδα, αλλά και από την αγάπη. Αγάπη προς Θεό και άνθρωπο. Αγάπη θυσιαστική. Αυτός που υπομένει τον άλλο είναι ανεκτικός, πράος, καλοσυνάτος, αζηλόφθονος, χαμογελαστός και ειρηνικός.

Η υπομονή έχει πολλά καλά να προσφέρει στη δύσκολη σύγχρονη ζωή. Είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε την αταξία των καιρών, τα προβλήματα των άλλων, τις δυσκολίες του εαυτού μας. Μακάριοι οι υπομένοντες έως τέλους.<

http://paterikakeimena.blogspot.com/

[aposal]

«Ο Θεός μας σώζει από τους κινδύνους και όταν ακόμη χαθεί κάθε ελπίδα σωτηρίας».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Πόσο φορές είπαμε ή ακούσαμε την λέξη «σ αγαπώ» ; Πόσες φορές μας έδωσαν ή δώσαμε όρκους αγάπης; Κι όμως χορτάσαμε από φιλιά προδοσίας. Και τούτο διότι η αγάπη δεν είναι απλά ένας φτηνός συναισθηματισμός, αλλά μια πράξη θυσίας. Δεν υπάρχει αγάπη εκεί που δεν υπάρχει σταυρός.

Ο Θεός δεν μιλάει απλά για αγάπη, αλλά πεθαίνει από αγάπη. Ο Σταυρός είναι το σύμβολο της αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για ολάκερη την κτίση. Μιας αγάπης που θυσιάζεται για να ζήσει ο άλλος. Που κενώνεται και αδειάζει για να χωρέσει ο άλλος.
Ο Σταυρός όμως του Χριστού δεν κρίνει μονάχα την ποιότητα της αγάπης μας, αλλά και της πίστεως μας. Είναι πολύ εύκολο να αναφέρεσαι στον Θεό με υψηλές θρησκευτικές κορώνες και μεγάλες δηλώσεις, αλλά είναι αρκετά δύσκολο να αφεθείς με απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του για σένα, ιδιαιτέρως όταν αυτά που συμβαίνουν δεν ταυτίζονται με τα δικά μας σχέδια και επιθυμίες.

Να σκεφτούμε μονάχα, πόσοι ήταν εκείνοι που δεν εγκατέλειψαν τον Χριστό, όταν τον είδαν γυμνό, αδύναμο και νεκρό επι του σταυρού; Ελάχιστοι, σχεδόν κανείς. Σκέφτηκαν, «αυτό ήταν, πάει τελείωσαν όλα…». Όμως ο Θεός δεν είχε πει την τελευταία λέξη. Δεν είχε τελειώσει το έργο Του. Είχε κι άλλα επεισόδια. Πίσω από το σκηνικό του Γολγοθά ακολουθούσε η ανάσταση. Πίσω από την θλίψη η χαρά το φως, πίσω από το φαινομενικό τέλος μια νέα αρχή.

Αυτή είναι η πίστη στον Θεό, να πιστέψεις ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Να εμπιστευθείς το σχέδιο Του. Να μην χαθείς μέσα τις δικές σου ερμηνείες, και να πιστέψεις ότι πίσω από την δοκιμασία σου, τον σταυρό που σηκώνεις, ξημερώνει η ανάσταση. Γιατί θα ξημερώσει.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Παρατηρείται το φαινόμενο πολλές φορές μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας οι χριστιανοί να βαπτίζουν τον κομπλεξισμό τους αρετή. Ντύνουν δηλαδή τα κόμπλεξ τους με τον μανδύα της ηθικής, της καθαρότητας, του ασκητικού πνεύματος, της ήσυχης ζωής. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Θα τολμούσα να πω ότι είναι πιο επικίνδυνο από την αμαρτία διότι οδηγεί τον άνθρωπο στην πλάνη. Ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι δεν ζει θεάρεστα, αντιθέτως, θεωρεί ότι ζει μία ανώτερη πνευματική ζωή (σε σχέση με τους άλλους).

Για να το καταλάβουμε ας πούμε μερικά παραδείγματα.
Ο κομπλεξικός άνθρωπος δεν έχει δική του ζωή. Δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο ασχολείται με τις ζωές των άλλων. Συνήθως ζει ήσυχα, όχι όμως από επιλογή, όχι επειδή θέλει να προσεύχεται, να μελετά και να ασκείται στην αφάνεια, αλλά διότι είναι γεμάτος ανασφάλειες και φοβίες.

Από την μία λοιπόν θεωρεί ότι ζει “θεάρεστα” επειδή ζει ήσυχα, όμως ξεχνά ότι η ησυχία από μόνη της δεν είναι αρετή εάν δεν συνδυάζεται με ησυχία του νου, με απλότητα καρδιάς, με προσευχή και μελέτη.

Γι’αυτό και ο κομπλεξικός άνθρωπος ζηλεύει, μάλλον φθονεί τους άλλους· και γι’αυτό τους κατακρίνει εύκολα. Βλέπει κάποιον να είναι κοινωνικός και χαρούμενος και τον κατακρίνει επειδή θεωρεί ότι αυτό δεν είναι πνευματικό. Βεβαίως στα βαθιά του θα ήθελε κι αυτός να μπορούσε να έχει το χάρισμα της ομιλίας, αλλά επειδή δεν το έχει, μειώνει το χάρισμα του άλλου, το απαξιώνει και το βαπτίζει και αμαρτία.

Ο κομπλεξικός άνθρωπος προσπαθεί να μειώσει, να υποτιμήσει κάθε ενέργεια των άλλων, διότι είναι ο μοναδικός τρόπος να αναδειχθεί. Επειδή ο ίδιος δεν κάνει τίποτα, η μόνη οδός προς την δική του ανάδειξη είναι η απαξίωση των άλλων. Γι'αυτό και παντού και πάντοτε βρίσκει λάθη και προτείνει διορθώσεις (στα έργα των άλλων). Βεβαίως αυτό γίνεται με πλάγιους τρόπους διότι ο κομπλεξικός άνθρωπος φοβάται να έρθει σε κατα μέτωπο αντιπαράθεση με τον άλλον άνθρωπο διότι εκεί φαίνεται πόσο “λίγος” είναι. Πάντα στις ανοικτές διαδικασίες ο κομπλεξικός άνθρωπος χάνει και γι’αυτό πάντα τις αποφεύγει.

Ο κομπλεξικός κουβαλάει, μόνιμα, στην καμπούρα του, την ανεπάρκεια του και υποφέρει οικτρά.
Όπως αναφέραμε όμως και πιο πριν το φοβερό είναι ότι αντί να δει την ανεπάρκειά του και να ταπεινωθεί, αναγάγει την ανεπάρκειά του σε αρετή και τα χαρίσματα των άλλων σε αμαρτίες.

Π.χ. είναι ένας κληρικός που δεν μπορεί να έχει το χάρισμα του κηρύγματος και αντί να ταπεινώνεται και να αναγνωρίζει το χάρισμα αυτό που ίσως έχουν άλλοι κληρικοί, αυτός υποστηρίζει ότι δεν χρειάζεται το κήρυγμα, ότι δεν είναι σημαντικό αυτό. Το ίδιο και με τα ψαλτικά. Ή να μπορεί να μιλήσει όμορφα αλλά να μην είναι καλός στα διοικητικά και να απαξιώνει τους καλούς ιερείς προϊσταμένους. Ή μπορεί να έχει μακρυά γένια και να επιμένει ότι αυτό είναι το μείζον για έναν κληρικό, η εξωτερική εμφάνιση.

Ο κομπλεξικός άνθρωπος δεν έχει ταπείνωση, δεν έχει Χριστό!

Ζει χωρίς να κάνει τίποτα, χωρίς να καλλιεργεί κανένα τάλαντο που ίσως του έχει ο Θεός και ενώ μένει στην αδράνεια από την άλλη απαξιώνει τους άλλους που προοδεύουν. Δεν κάνει εσωτερική εργασία και ακριβώς επειδή δεν έχει βάθος η πίστη του και ο αγώνας του, ασχολείται με τις ζωές των άλλων προσπαθώντας όχι να ωφεληθεί αλλά να σκανδαλιστεί.

Ο κομπλεξικός άνθρωπος είναι μονίμως σκανδαλισμένος. Όχι γιατί υπάρχει σκάνδαλο αλλά διότι ο ίδιος μέσα του φαντασιώνεται σκάνδαλα. Ότι έχει μέσα του, όπως σκέφτεται ο ίδιος, όπως θα έπραττε ο ίδιος νομίζει ότι και οι άλλοι έτσι ενεργούν. Παντού βλέπει λάθη και αμαρτίες (στις ζωές των άλλων).

Ο κομπλεξικός χριστιανός βλέπει έναν νέο και μία νέα να μιλούν στο δρόμο και σκανδαλίζεται επειδή μέσα του έχει το πάθος της πορνείας. Και ενώ ο ίδιος αμαρτάνει και με τον λογισμό της πορνείας αλλά και με την κατάκριση που κάνει δεν το καταλαβαίνει· αντιθέτως θεωρεί ότι αμαρτάνουν αυτοί οι δύο άνθρωποι που συζητούν στο δρόμο.

Ο κομπλεξικός χριστιανός είναι γεμάτος εμπάθεια. Και ότι “ενάρετο” κάνει, το κάνει για τα μάτια του κόσμου, το κάνει επειδή δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο (όχι από επιλογή αλλά αναγκαστικά λόγο των φοβιών που έχει), το κάνει για να μπορεί να ελέγχει τους άλλους που δεν το κάνουν.

Είδες άνθρωπο που “κρύβεται” μα συνάμα σε παρατηρεί για να σε ελέγξει;
Είδες άνθρωπο που κατακρίνει τους άλλους σε καταστάσεις που αυτός δεν “μπλέκει” ενώ για όλα αυτά στα οποία είναι επιρρεπής κάνει τα στραβά μάτια;
Είδες άνθρωπο που έχει ήσυχη ζωή αλλά συγχρόνως είναι γεμάτος χολή και πίκρα για όλους;
Είδες άνθρωπο που δείχνει σεμνός και ειρηνικός αλλά πολλές φορές ξαφνικά οργίζεται;
Είδες άνθρωπο που ταπεινοφρονεί αλλά συγχρόνως δεν βγαίνει από το δικό του;
Είδες άνθρωπο που ζει “ηθικά” και είναι γεμάτος απωθημένα;
Να ξέρεις είδες άνθρωπο κομπλεξικό.

Ο κομπλεξικός γνωρίζοντας ενδόμυχα τις αδυναμίες του υιοθετεί ανάλογο τρόπο συμπεριφοράς, προκειμένου να καλύψει τα μειονεκτήματα και να ικανοποιήσει την τάση για επιβολή. Ο αγώνας για υπεροχή είναι τόσο εντονότερος, όσο περισσότερο το άτομο αισθάνεται κατώτερο. Μ’αυτό τον τρόπο θέλει να φανεί ανώτερο στην ίδια του την αδυναμία.

Είναι θλιβερό όμως αδελφοί μου να προέρχονται τέτοιες καταστάσεις κομπλεξισμού από ανθρώπους που το παίζουν “άνθρωποι του Θεού”, από κληρικούς, από μοναχούς, από “καλούς χριστιανούς”.

Ο άνθρωπος του Θεού πρωτίστως τα έχει βρει με τον εαυτό του. Ξέρει ποιος είναι και ποιος δεν είναι, έχει αποδεχθεί τα καλά και τα κακά του (αυτό είναι διάκριση) και από εκεί και πέρα κάνει τον προσωπικό του αγώνα.

Ο άνθρωπος του Θεού δεν ασχολείται με τις ζωές των άλλων, δεν κατακρίνει τους άλλους, δεν θέλει να ελέγχει τις ζωές των άλλων, δεν θέλει να επιβάλει την άποψή του στους άλλους με το πρόσχημα “εγώ από ενδιαφέρον σου το λέγω αυτό”.

Ο άνθρωπος του Θεού χαίρεται με την πρόοδο των άλλων και προσεύχεται γι’αυτούς.
Ο άνθρωπος του Θεού πράττει το λόγο του Θεού αθόρυβα χωρίς όμως να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από εκείνους που ζούνε αδιάφορα.
Ο άνθρωπος του Θεού αντί για κόμπλεξ και φοβίες και κακίες έχει αρχοντική καρδιά, χαρά, απλότητα και αγαθότητα.
Ο άνθρωπος του Θεού βλέπει κάποιον που αγόρασε καινούργιο αμάξι και δεν βγάζει κακία “που τα βρήκες τα λεφτά; σου χρειαζόταν καινούργιο αμάξι;” αλλά χαίρεται και καμαρώνει για τον αδελφό του.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν έχει γκρίνια, μιζέρια, μουρμούρα.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν αντιδρά σε κάθε τι που διαφέρει από τον δικό του χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία.
Ο άνθρωπος του Θεού ψάχνει να ωφεληθεί και όχι να σκανδαλιστεί.

Κομπλεξικός και άνθρωπος του Θεού είναι αντίθετες καταστάσεις.
Δεν μπορεί να σκηνώσει στην καρδιά του κομπλεξικού ανθρώπου η Χάρις του Θεού διότι ο κομπλεξικός τρέφεται από τον φθόνο, από την κακία, από την αλαζονεία του, από τον εγωισμό του.

Για να καταλάβεις οι κομπλεξικοί σε ποιον μοιάζουν...ο πρώτος και μεγαλύτερος κομπλεξικός είναι ο διάβολος.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[Αναστάσιος]

«Βιασθείτε, παιδάκια μου, διότι είμεθα προς το τέλος και πρέπει να είμεθα έτοιμοι πάντοτε σε κάθε στιγμή. Μιμήσθε τας φρονίμους παρθένους και φροντίζετε την ψυχήν σας, διά να απολαύσετε τον γλυκύτατον Ιησούν».
Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής

[aposal]

«Η αποβολή μιας συνήθειας είναι δύσκολο, αλλά όχι και ακατόρθωτο έργο».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Μια υγιής σχέση ειναι σαν ένα ποταμάκι που κυλά ήρεμα και απαλά. Μπορεί μέσα στο ποταμάκι να υπάρχουν και κάποιες πετρούλες που «χαλάνε» την ηρεμία της ροής, όμως δεν σταματούν την ροή, δεν αλλάζουν την κατεύθυνση του ποταμιού. Έτσι και σε μια υγιής σχέση μπορεί να υπάρχουν πετρούλες-πειρασμοί που όμως καλύπτονται από το γάργαρο νερό της αγάπης και της ταπείνωσης, της κατανόησης και της αλληλοπεριχώρησης.
Εάν όμως τα προβλήματα αλλάζουν συνεχώς την ροή της σχέσης αλλά και την ποιότητα του νερού και μια γίνεται το νερό στάσιμο και μια καταρράκτης, μια ρηχό και μια βαθύ, μια κινείται προς τα αριστερά και μια προς τα δεξιά, μία ειναι κρύο και μια ζεστό, μια γλυκό και μια αλμυρό...δεν γίνεται προκοπή. Έδω δεν υπάρχει υγιής σχέση, εδώ υπάρχει ταραχή και σύγχυση. Έτσι δεν μπορούν να πορευτούν δυο άνθρωποι. Γι’αυτό χρειάζεται να δούνε κατάματα την κατάστασή τους, το προσωπικό τους ποτάμι (την σχέση τους) και εαν δούνε ότι υπάρχουν τέτοια προβλήματα είτε να χωρίσουν είτε να αποσύρουν τις πέτρες του εγωισμού τους μέσα από το ποτάμι και τις εμπαθείς παρεμβάσεις τους (γκρίνια, απαιτήσεις, παράπονα, ζήλιες, ιδιοτροπίες) ώστε να ειρηνεύσουν (είτε χωριστά, είτε μαζί)...άλλη λύση δεν υπάρχει.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Τίποτε από τα γύρω μας δεν μένει αμετάβλητο, ούτε κι εμείς οι ίδιοι».
Μέγας Βασίλειος