Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Μπορεί να πηγαίνεις τακτικά εκκλησία, να διαβάζεις Θεολογικά βιβλία, να έχεις εικόνες αγίων στο σπίτι σου, κομποσχοίνια στα χέρια σου, να δίνεις ελεημοσύνη, να ακούς ομιλίες θεολογικές, να ταπεινολογείς και να μιλάς πνευματικά.
Όμως να είσαι θυμωμένος με τους άλλους.
Στις δυσκολίες να μεμψιμοιρεις.
Να μην ικανοποίησαι με τα λεφτά που έχεις, με τις ανέσεις που έχεις, να νοιώθεις καταπιεσμένος, ανήσυχος, ανικανοποίητος με όλα και όλους, να βρίσκεσαι συνέχεια σε αντιπαράθεση και ανταγωνισμό με ότι και όποιον βρίσκεται δίπλα σου.
Αυτό σημαίνει δεν ζεις Χριστό.
Όσο και αν μιλάς για Χριστό.
Αυτό μυρίζει Θάνατο.
Τι ξεχωρίζει σήμερα ένα Χριστιανό από τον υπόλοιπο λαό;
Αν στις δυσκολίες, στους πειρασμούς, μπροστά σε δύσκολους ανθρώπους, δεν έχεις υπομονή, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει εν Χριστώ ζωή.

Μοναχος Μωυσής

[toula]

Γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ πλάσθηκε ὁ ἄνθρωπος• καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ ἐπιθυμία γιὰ τὸν Χριστὸ ἔγιναν.
Πήραμε νοῦ γιὰ νὰ γνωρίζουμε τὸν Χριστό, καὶ ἐπιθυμία γιὰ νὰ τρέχουμε πρὸς Ἐκεῖνον.
Ἔχουμε μνήμη γιὰ νὰ τὸν θυμώμαστε, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἦταν τὸ ἀρχέτυπο κατὰ τὴν δημιουργία μας.

Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας

[toula]

Κατά την τάξη των Καυσοκαλυβίων, έπρεπε όμως μετά τρία χρόνια να γίνει εκταφή, ανακομιδή όπως λέγεται, των λειψάνων του, η οποία και πράγματι έγινε επίσης μυστικά, σε ανύποπτο χρόνο, για να μην αντιληφθεί κανείς που θα είναι τα άγια οστά του, τα οποία πέρασαν τόσες δοκιμασίες, ταλαιπωρίες και ασθένειες.
Η ανακομιδή μάλιστα φέρεται να έγινε έναν μήνα πριν συμπληρωθούν τα τρία χρόνια, στις 3 Νοεμβρίου 1994 μ.Χ., (ημέρα ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου) ώστε να επιτευχθεί η μυστικότητα.
Σύμφωνα δε με κάποιες μαρτυρίες, τα ιερά λείψανα του Οσίου Πορφυρίου έχουν πια ταφεί σε απόρρητο μέρος στο παρακείμενο δάσος των Καυσοκαλυβίων, σε τόπο που μόνο ένας – δύο πατέρες γνωρίζουν!
Πόσο όμως μπορεί να κρυφτεί ο λύχνος κάτω από το μόδι;
Πόσο μπορεί ένας τόσο, μα τόσο μεγάλος Άγιος, με χαρίσματα απίστευτα, συγκλονιστικά, να παραμένει “κρυμμένος”, ενώ η κοινωνία έχει τόση ανάγκη από ένα τέτοιο μεγάλο θείο αποκούμπι και παρηγοριά;
Όταν μάλιστα, όπως ομολογεί εδώ και χρόνια, ένας από τους μοναχούς που ήταν συνεχώς δίπλα του στις τελευταίες του ώρες, ο Γέροντας Ακάκιος ο Καυσοκαλυβίτης, τα χέρια του Αγίου Πορφυρίου βγήκαν παντελώς άφθαρτα από τον τάφο.
Γιατί με αυτά τα χέρια ευλογούσε.
Με αυτά τα χέρια θεράπευε.
Με αυτά τα χέρια έδινε τους θησαυρούς της αγάπης και της παρηγοριάς του, “ανασταίνοντας” την ζωή των ανθρώπων.

[toula]

Τα πονηρά πνεύματα διεξάγουν αμείλικτο πόλεμο εναντίον μας για να μας απομακρύνουν από την ευαγγελική διαγωγή, τη χριστομίμητη ταπείνωση, την κατάνυξη και την πνευματική θεωρία, για να αποτρέψουν την απελευθέρωσή μας από τον ζυγό των παθών και την ανάστασή μας, για να μας κρατήσουν στην κατάσταση της τυφλότητας, της δουλείας και του θανάτου.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο ξεχύνουν όλη τη φυσική τους κακία και όλη τη φυσική τους πανουργία.
Και ονομάζω την κακία και την πανουργία τους φυσικές, όχι επειδή πλάστηκαν μ’ αυτές.
Όχι!
Τα πονηρά πνεύματα πλάστηκαν αγαθά, ξένα προς το κακό.
Με την εκούσια πτώση τους, όμως, οικειώθηκαν το κακό κι έγιναν ξένα προς το καλό.
Τα πονηρά πνεύματα ενεργούν εναντίον μας, πρώτον, με λογισμούς, δεύτερον, με φαντασίες και, τρίτον, με άμεση επαφή.
Από τις ενέργειές τους αυτές μπορούμε να τα αντιληφθούμε και να τα μελετήσουμε, καθώς μάλιστα υπάρχουν άφθονες σχετικές αναφορές στην Αγία Γραφή.
Το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί πως ο διάβολος πρώτα έβαλε στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη τη σκέψη να προδώσει τον Θεάνθρωπο (Ιω. 13:2) και μετά μπήκε ολόκληρος μέσα του (Ιω. 13:27).
Από το Ευαγγέλιο, επίσης, μαθαίνουμε πως ο Ιούδας είχε κλίση προς τη φιλαργυρία (Ιω. 12:6) και, παραβαίνοντας τις εντολές του Κυρίου, ικανοποιούσε το πάθος του αυτό με το πρόσχημα της φροντίδας για τους φτωχούς.
Ο διάβολος εκμεταλλεύθηκε τη φιλαργυρία του Ιούδα για να του υποβάλει την ιδέα της προδοσίας.
Και όταν ο μαθητής του Χριστού υιοθέτησε τη διαβολική εισήγηση, αποφασίζοντας να την πραγματοποιήσει, τότε ο πονηρός τον κυρίεψε ολοκληρωτικά:«Μπήκε μέσα του ο σατανάς», λέει ο μακάριος Θεοφύλακτος, «μπήκε, δηλαδή, στο εσωτερικό της καρδιάς του και κυρίεψε την ψυχή του.
Πρωτύτερα τον ενοχλούσε απ’ έξω με το πάθος της φιλαργυρίας· τώρα, όμως, τον κατέκτησε τελείως» (Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Ερμηνεία εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, κεφ. ΙΓ’, στ. 26-30).
Είναι φοβερό το να συμφωνεί κανείς με τη σκέψη του διαβόλου.
Ύστερ’ από μια τέτοια συμφωνία, ο Θεός φεύγει μακριά από τον άνθρωπο, κι εκείνος χάνεται. Αυτό έγινε με τον Ανανία και τη Σαπφείρα, οι οποίοι, όπως αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων, με υπόδειξη του διαβόλου αποφάσισαν να πουν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα και αμέσως μετά την ανομία τους έπεσαν νεκροί. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του αποστόλου Πέτρου προς τον Ανανία, πριν ο τελευταίος ξεψυχήσει: «Γιατί, Ανανία, άφησες τον σατανά να κυριέψει την καρδιά σου; Γιατί είπες ψέματα στο Άγιο Πνεύμα;» (Πραξ. 5:3).
Το ότι ο διάβολος πολεμάει τον άνθρωπο και με φαντασίες είναι φανερό από τους πειρασμούς στους οποίους υπέβαλε τον ίδιο τον Θεάνθρωπο. «Του έδειξε», λέει, «όλα τα βασίλεια της οικουμένης μέσα σε μια στιγμή» (Λουκ. 4:5).
Αυτό σημαίνει ότι Του τα έδειξε σε φαντασία.
Ο νους μας έχει την ικανότητα να σκέφτεται και την ικανότητα να φαντάζεται.
Με την πρώτη κατανοεί τα πράγματα και με τη δεύτερη σχηματίζει μέσα του τις εικόνες τους.
Ο διάβολος, λοιπόν, χρησιμοποιεί την πρώτη για να υποβάλει στον νου μας αμαρτωλούς λογισμούς και τη δεύτερη για να εντυπώσει σ’ αυτόν πλανεμένες παραστάσεις.
«Το μικρό και, επομένως, απονήρευτο παιδί», γράφει ο όσιος Ησύχιος, «όταν βλέπει κάποιον που κάνει θεατρικά τεχνάσματα, ευχαριστείται και τον ακολουθεί από ακακία.
Έτσι και η ψυχή μας, επειδή είναι απλή και αγαθή – γιατί έτσι πλάστηκε από τον αγαθό Κύριο –, ευχαριστείται από τις προσβολές του διαβόλου, που παριστάνει ψευδείς φαντασίες.
Έτσι εξαπατάται και τρέχει προς το κακό σαν να ήταν καλό και ανακατώνει τους λογισμούς της με τη φαντασία της δαιμονικής προσβολής» (Οσίου Ησυχίου, Προς Θεόδουλον, μγ’).
Οι δαιμονικές φαντασίες έχουν πολύ βλαπτική επίδραση στην ψυχή, γιατί ξεσηκώνουν μέσα της τη ροπή προς την αμαρτία.
Αν, μάλιστα, είναι συχνές, μπορεί να τη βλάψουν καίρια και ανεπανόρθωτα.
Για το πώς επενεργεί ο διάβολος στον άνθρωπο με άμεση επαφή πληροφορούμαστε από το βιβλίο του Ιώβ (Ιώβ 1:6-2:8) και από την ευαγγελική διήγηση για την κυρτωμένη γυναίκα, που την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια ο πονηρός (Λουκ. 13:10-16).
Η επαφή, το άγγιγμα – ας το πούμε έτσι – του διαβόλου ξεσηκώνει τα σαρκικά πάθη ή προκαλεί αρρώστιες στις οποίες δεν επενεργούν οι συνηθισμένες ανθρώπινες θεραπείες.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

[toula]

«Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς».

Δεν γίνεται χωρίς αυτή την φράση να κάνουμε το οτιδήποτε.
Δεν μπορεί να υπάρξει καμία πνευματική πρόοδος αν δεν πούμε το γενηθήτω τό θέλημά σου.
Το θέλημα το άγιο του Θεού είναι εκείνο που φέρνει την Βασιλεία του Θεού, εκείνο που με σώζει, εκείνο που συντομεύει την οδό μεταξύ Θεού και ανθρώπου.
Πρέπει να μάθουμε να ζητάμε.
Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι ο άνθρωπος να ξέρει που βρίσκεται πνευματικά ανά πάσα στιγμή; Πρέπει, θεωρητικά, να βρίσκεται σε κατάσταση θεοπτίας για να τα ξέρει αυτά τα πράγματα.
Δεν γνωρίζουμε την πνευματική μας κατάσταση.
Ακόμα και πνευματικό να έχεις, περίπου μόνο ξέρεις που βρίσκεσαι, και ευτυχώς που το ξέρεις και αυτό το περίπου.
Δεν ξέρεις με ακρίβεια ενώπιον του Θεού που είσαι.
Άρα δεν ξέρουμε τι να ζητήσουμε.
Ο πνευματικός θα προσφέρει σε μία στιγμή μια γενική καθοδήγηση.
Το επόμενο υπαρξιακό βήμα;
Το ξέρω;
Δεν το γνωρίζω.
Το ξέρει όμως η χάρη του Θεού.
Λέμε γενηθήτω τό θέλημά σου για να γίνουν μία σειρά πραγμάτων που εμείς δεν ξέρουμε, αλλά τα έχουμε απόλυτα ανάγκη.
Απόλυτη ανάγκη είναι τελικά αυτό που ο Θεός ξέρει και θέλει, διότι ο Θεός είναι η αγάπη.
Αυτό που ο ίδιος θέλει είναι αγαπητικό, ερωτικό και συνάμα προνοητικό.
Αυτό που πράγματι θέλει ο καθένας μας στο βάθος του είναι του να αποκτήσει .

πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος

[toula]

Ἀπὸ τὸν Καποδίστρια καὶ μετὰ ὅλες, μὰ ὅλες οἱ κυβερνήσεις τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἐγκλωβισμένες καὶ ὑπακοῦν σὲ ξένα κέντρα ἐξουσίας.
Ἀκόμη καὶ πολλοὶ ραβδοῦχοι μας ἐργάστηκαν συστηματικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὴν σχέση μας μὲ τὸν Χριστό.
Μπλέχτηκαν στὰ δίκτυα τῆς μασονίας καὶ προκάλεσαν σχίσματα καὶ διαιρέσεις στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως λ.χ. τὸ νέο καὶ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο.
Δὲν πῆγα στὰ πανεπιστήμια γιὰ νὰ μάθω λεπτομέρειες ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πείρα μου καὶ τὰ λίγα κολλυβογράμματα ποὺ ἔμαθα κατάλαβα πὼς ὅλοι ἐπιχειροῦσαν νὰ διασπάσουν τὴν ἑνότητα τοῦ ὀρθόδοξου πιστοῦ μὲ τὸν τριαδικὸ Θεό.
Στὸ ὄνομα τῆς προόδου διέλυσαν τὰ μοναστήρια μας, ποὺ ἦταν τὰ ὀρθόδοξα μετερίζια, κατέστρεψαν τὴν ἑλληνορθόδοξη παιδεία μας, ἐπιχείρησαν νὰ κατεβάσουν τὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ σχολειὰ καὶ τὰ δικαστήρια, διέγραψαν τὸ θρήσκευμα ἀπὸ τὶς ταυτότητες".

Ο Γέροντας των Αγράφων
+πατήρ Παναγιώτης Τσιώλης

[toula]

Κυριακή πριν την Πεντηκοστή
† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom

Ἔχουμε ἀκούσει στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων πώς, καθὼς ἡ Ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς πλησίαζε, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶχε ἀρχίσει τὸ ταξίδι του πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα για νὰ βρεθεῖ μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν ἡμέρα εἶχαν λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἀπό ὅλους αὐτούς, ἦταν ὁ μόνος ὁ ὁποῖος δὲν ἦταν παρών στὸ ὑπερῶο ὅπου συνέβη τὸ γεγονός. Κι ὅμως, ὁ Θεὸς τοῦ εἶχε δώσει μιὰ τέλεια, μιὰ πραγματικὴ μεταστροφὴ στὴν καρδιά, στὸ νοῦ, στὴ ζωὴ καὶ τοῦ εἶχε δωρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ ἀπάντηση τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφοσοίωσής του σ’ Ἐκεῖνον ποὺ λάτρεψε ἄν καὶ δὲν Τὸν εἶχε γνωρίσει.
Καὶ ἐμεῖς πορευόμαστε πρὸς τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς· θὰ ἑορτάσουμε τὸ γεγονὸς τὴν ἑπόμενη ἑβδομάδα.
Ὅταν ὁ Παῦλος ἦταν καθ’ ὁδόν, ἀναλογιζόταν τὶ τοῦ εἶχε συμβεῖ στὸ μοναχικὸ του ταξίδι ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ στὴ Δαμασκὸ καὶ τὴν Δωρεὰ τοῦ Πνεύματος ποὺ εἶχε λάβει μέσῳ τοῦ Ἀνανία.
Ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ πρέπει νὰ ἀναλογιστοῦμε τὶ μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός.
Μᾶς ἔδωσε ὀντότητα καὶ ἐνεφύσησε τὴ ζωὴ μέσα μας, ὄχι μόνο τὴν σωματική, ἀλλὰ μιὰ ζωὴ ποὺ μᾶς ἔκανε συγγενεῖς μὲ Αὐτόν, συγγενεῖς μὲ τὴν δική Του ζωή.
Μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ Τὸν γνωρίσουμε, Αὐτὸν τὸν Ζωντανὸ Θεό καὶ νὰ συναντήσουμε, στὸ Εὐαγγέλιο και στὴ ζωή, τὸν Μονογενῆ Υιό Του, τὸν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό.
Ἡ συνάντηση αὐτὴ συμβαίνει, στὸ Βάπτισμα, στὸ Ἅγιο Χρῖσμα, στὴν Κοινωνία μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν μυστηριώδη, σιωπηλὴ κοινωνία τῆς προσευχῆς, στὶς στιγμὲς ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἦρθε κοντά μας, ἄν καὶ δὲν Τὸν σκεφτόμασταν· μᾶς ἔχει δώσει τόσα πολλά.
Ἄς συλλογιστοῦμε ὅλα ὅσα μᾶς ἔχει δώσει, ρωτώντας τὸν ἑαυτό μας ἄν ὄντως εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ.
Ξέρουμε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο τὶ σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος μαθητής: ὅλη του ἡ ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός, τὸ νὰ πεθάνει εἶναι ὄφελος γιατὶ ὅσο ζεῖ εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὸν Χριστὸ ποὺ ἀγαπάει καὶ εἶναι τὰ πάντα γιὰ τὴν ζωή του, ὄχι μόνο στὴν ἐποχή του, ἀλλὰ στὴν αἰωνιότητα.
Ὡστόσο λέει ὁ Ἀπόστολος ὅτι εἶναι προετοιμασμένος νὰ ζήσει καὶ ὄχι νὰ πεθάνει γιατὶ ἡ παρουσία του στὴ γῆ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τοὺς ἄλλους.
Αὐτὸ εἶναι τὸ μέτρο τῆς κοινωνίας ποὺ εἶχε μὲ τὸν Χριστό.
Καὶ αὐτὸ φαίνεται τόσο συγκινητικὰ σὲ ἕναν παραλληλισμὸ μεταξὺ μιᾶς μικρῆς φράσης στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καὶ στὸ Εὐαγγέλιο: Καὶ ὁ Χριστὸς καὶ ὁ μαθητὴς λένε ὅτι τώρα πᾶνε πίσω στὸν Πατέρα, ὅτι ἡ ὥρα τῆς ἀναχώρησής τους ἔχει ἔρθει.
Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ τοῦ μαθητῆ ἔχει ταυτιστεῖ σὲ τέτοιο βαθμό μὲ ὅ,τι ἀντιπροσώπευε ὁ Χριστός, καὶ, πέρα ἀπὸ αὐτό, μὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν ὁ Χριστός, ὥστε ὅ,τι ἔγινε πράξη στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἔγινε καὶ στὸν μαθητή.
Ὄντως, γιὰ τὸν μαθητή, ἡ ζωὴ του ἦταν ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Χριστὸς ἦταν ἡ ζωή του καὶ ἀποζητοῦσε τὸν θάνατο του, ἀλλὰ εἶχε μάθει ἀπὸ τὸν Θεὸ κάτι παραπάνω ἀπ’ αὐτὴν τὴν λαχτάρα γιὰ ἐλευθερία, γιὰ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ ποὺ εἶχε λατρέψει καὶ ὑπηρετήσει τόσο πιστά – εἶχε μάθει ὅτι τὸ νὰ δίνει εἶναι μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ τὸ νὰ λαμβάνει.
Οἱ ἅγιοι εἶχαν ἀκούσει τὸν Χριστὸ νὰ λέει, «Κανεὶς δὲν ἀγαπάει περισσότερο ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ θυσιάζει τὴ ζωή του γιὰ τοὺς φίλους του».
Ὁ Παῦλος, οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, και ἀμέτρητοι μεταγενέστερα ἅγιοι ἔδωσαν τὶς ζωές τους, ἀψηφώντας την μέρα μὲ τὴ μέρα ξεχνώντας τοὺς ἑαυτούς τους, ἀπορρίπτοντας κάθε σκέψη, κάθε ἔγνοια γιὰ τοὺς ἴδιους, ἔχοντας στὴν σκέψη τους μόνο αὐτοὺς ποὺ χρειάζονταν τὸν Θεό, αὐτούς ποὺ χρειάζονταν τὸν λόγο τῆς ἀλήθειας, τὴν Θεία ἀγάπη.
Ἔζησαν γιὰ τοὺς ἄλλους, δίνοντας τόσο γενναιόδωρα ὅσα ἔλαβαν.
Καλούμαστε ἐπίσης νὰ μάθουμε τὴ χαρά, τὴν εὐφρόσυνη καὶ θαυμάσια χαρὰ τῆς προσφορᾶς, τὴ χαρὰ τοῦ νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας ὥστε νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ προσφέρουμε, καὶ νὰ τὸ κάνουμε σὲ ὅλες τὶς περιστάσεις, στὰ πιὸ μικρὰ καὶ στὰ πιὸ σπουδαῖα πράγματα.
Καὶ αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ μάθουμε μόνο μέσῳ τῆς δύναμης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μᾶς κάνει ἕνα σῶμα μὲ Αὐτόν, ἕνα σῶμα ἀνθρώπων ἑνωμένων μὲ τὰ δεσμὰ μιᾶς ἀπόλυτης συντροφικότητας, ἕνα μὲ τὸν Θεὸ ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἑνότητά μας.
Ἄς σκεφτοῦμε ὅλα ὅσα ἔχουμε δεχθεῖ ἀπό τὸν Θεὸ καὶ ἄς ἀναρωτηθοῦμε: Τὶ μποροῦμε νὰ δώσουμε πρῶτα σὲ Αὐτόν, ὥστε νὰ χαρεῖ γιὰ μᾶς, ὥστε νὰ ξέρει ὅτι δὲν ἔχει ζήσει καὶ δὲν ἔχει πεθάνει μάταια;
Καὶ τὶ μποροῦμε νὰ δώσουμε σὲ ὅλους ὅσους εἶναι γύρω μας, ξεκινώντας ἀπὸ τὶς μικρότερες, τὶς πιὸ ταπεινὲς δωρεὲς πρὸς αὐτοὺς ποὺ εἶναι πιὸ κοντὰ μας καὶ τελειώνοντας μὲ τὸ νὰ προσφέρουμε ὅτι μποροῦμε σὲ αὐτοὺς ποὺ χρειάζονται περισσότερα;
Τότε ἡ Πεντηκοστὴ θὰ ἔρθει σὰν ἕνα δῶρο ζωῆς, ἕνα δῶρο ποὺ μᾶς ἑνώνει σέ ἕνα σῶμα τὸ ὁποῖο εἶναι ἱκανὸ νὰ εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους ἕνα ἐπίγειο ὅραμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πηγὴ ζωῆς καὶ χαράς, ὥστε πραγματικὰ ἡ χαρά μας καὶ ἡ χαρὰ ὅλων αὐτῶν ποὺ συναντοῦμε νὰ γίνει πραγματικότητα.
Ἀμήν.

[toula]

Το φίδι βλάπτει συνήθως αυτόν που το ζεσταίνει και το σώμα μολύνει με την ηδονή αυτόν που το πολυφροντίζει.
Αν θανατώσεις τα άτακτα πάθη σου και τις επιθυμίες σου, θα αρέσεις περισσότερο στο Θεό, παρά όταν αυστηρά νηστεύεις και ταλαιπωρείς το σώμα σου.
Εαν θέλεις να νικάς τους εχθρούς σου γρήγορα και εύκολα, τότε χρειάζεται, αδελφέ μου, να πολεμάς συνεχώς και ανδρειωμένα όλα σου τα πάθη.
Πρέπει να ξέρεις, αδελφέ μου, ότι τον πόλεμο δεν είναι δυνατό να τον αποφύγει κανείς είτε στη ζωή είτε στο θάνατο.
Και όποιος δεν πολεμά να νικήσει τα πάθη του, κατ’ ανάγκη θα πιαστεί ή εδώ ή εκεί και θα πεθάνει!
Για να γλυτώσεις από τις σαρκικές πτώσεις απέφευγε την παρέα με πρόσωπα που σκανδαλίζουν, την τεμπελιά, την παρακοή στους πνευματικούς πατέρες, την κατάκριση προς τον πλησίον σου, να βρίσκεσαι σε εγρήγορση με σκέψεις και έργα πνευματικά και να καλλιεργείς την ταπείνωση.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

[toula]

Μετά την πτώση, το νόημα και η αλήθεια του ανθρώπου κρύβεται στο τέλος του, όπου τέλος είναι ο ένσαρκος, προσωπικός Θεός-Λόγος, ο οποίος έλκει τους πάντες προς τον Εαυτό του!

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

[toula]

Ὁ Θεός γνωρίζει σέ τί ἄσχημες ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς καταστάσεις εἶχαν φτάσει στό Βυζάντιο πρίν τήν ἅλωση τῆς Πόλης, καί γι᾿ αὐτό ξέσπασε ἡ ὀργή του, ὅπως τά περιγράφει καί ὁ ἅγιος Γεννάδιος στήν εἰδική ἐκείνη Εὐχή πού ἔγραψε καί διάβαζε σέ κάθε ἀκολουθία.
Καί σέ ἄλλες χῶρες ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι χριστιανοί· ἐμεῖς ὅμως ἐμφανιζόμαστε ὡς χριστιανικό ἔθνος καί θεωροῦμε ὅτι εἴμαστε ὁ ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ.
Καταλαβαίνετε τί ὀργή μπορεῖ νά ξεσπάσει –ὁ Θεός τά ξέρει αὐτά· ἀλλά νά τό ἔχουμε λίγο στόν νοῦ μας– καθώς ἡ ὅλη ζωή μας εἶναι μιά προδοσία.
Ἄλλο εἶναι νά εἶσαι ἁμαρτωλός ἀλλά νά ἔχεις συναίσθηση, νά μετανοεῖς καί νά κάνεις τόν ἀγώνα σου, καί ἄλλο νά μήν ἔχεις καμία συναίσθηση· καμία.
Καί αὐτό τό κάνουν ὄχι μόνο ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄθεοι ἤ πιστεύουν σέ ἄλλους θεούς, ἀλλά καί χριστιανοί βαπτισμένοι, πού ἔχουν δώσει φοβερές ὑποσχέσεις κατά τό βάπτισμα!
Τί λέει ἄραγε ὁ Θεός;

π. Συμεών Κραγιόπουλος(+)