Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Άγιος Παΐσιος : Φιλόλογος ἀπὸ τὴν Χαλκιδικὴ δὲν ἤξερε τί εἶναι τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἕνας Γερμανὸς δάσκαλος τοῦ μίλησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἦρθαν μαζί.
Ὁ Γερμανὸς ἤξερε ἀκόμη καὶ πόσα μοναστήρια ὑπάρχουν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Καὶ παρόλο ποὺ ἦταν Προτεστάντης, ἤξερε καὶ τί ἅγια Λείψανα ὑπάρχουν, ποῦ βρίσκονται κ.λπ. Αὐτὴ ἡ ἄγνοια δικαιολογεῖται;

Ἄλλος ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ εἶπε σὲ κάποιον ἀπὸ τὴν Χαλκιδικὴ νὰ ᾿ρθῆ γιὰ ἕνα πρόβλημά του νὰ τὸν βοηθήσω. Ἀπὸ τὴν Ἀμερική! Νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἀκόμη. Ἦρθε ἕνας στὸ Καλύβι ποὺ ἦταν ἀπὸ τὴν Φλώρινα. «Μέσα ἀπὸ τὴν Φλώρινα, τοῦ λέω, εἶσαι;». «Ναί, ἀπὸ μέσα», μοῦ λέει.

«Ἐσεῖς ἐκεῖ ἔχετε καὶ καλὸ μητροπολίτη», τοῦ λέω. «Σὲ ποιά ὁμάδα παίζει;», μοῦ λέει. Αὐτὸς νόμιζε ὅτι ἦταν ποδοσφαιριστής! Ἦταν προσηλωμένος στὸ ποδόσφαιρο. Οὔτε τὸν δεσπότη ἤξερε – τοὐλάχιστον τὸν Καντιώτη τὸν ξέρουν. Αὐτὰ δὲν δικαιολογοῦνται.

Ὄχι, ἄγνοια δὲν δικαιολογεῖται σήμερα στὸν κόσμο. Λείπει ἡ καλὴ διάθεση, τὸ φιλότιμο. Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει καλὴ διάθεση γιὰ νὰ γνωρίση τὸν Χριστό, θὰ Τὸν γνωρίση. Θὰ πάρη στροφή. Καὶ ἂν δὲν βρεθῆ οὔτε ἕνας θεολόγος οὔτε ἕνας καλόγερος, καὶ δὲν ἀκούση τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἅμα ἔχη καλὴ διάθεση, θὰ πάρη στροφὴ ἢ ἀπὸ ἕνα φίδι ἢ ἀπὸ ἕνα θηρίο ἢ ἀπὸ μιὰ ἀστραπή, ἀπὸ ἕναν κατακλυσμό, ἢ ἀπὸ κάποιο ἄλλο γεγονός. Θὰ τὸν οἰκονομήση ὁ Θεός. Ἕνα παιδὶ ἀναρχικὸ εἶχε πάει στὴν Γερμανία.

Ἐκεῖ τὸ ἔκλεισαν σὲ ἀναμορφωτήριο, γιατὶ εἶχε μπλέξει μὲ ναρκωτικὰ κ.λπ. Δὲν εἶχε βοηθηθῆ ἀπὸ πουθενά. Στὸ ἀναμορφωτήριο τοῦ ἔδωσε κάποιος ἕνα Εὐαγγέλιο. Τὸ διάβασε καὶ ἄλλαξε ἀμέσως. «Θὰ πάω στὴν Ἑλλάδα, εἶπε· ἐκεῖ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία». Γύρισε στὸ χωριό του. Οἱ συγγενεῖς του βάλθηκαν νὰ τὸν παντρέψουν. Τὸν πάντρεψαν· ἀπέκτησε καὶ ἕνα παιδάκι.

Διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο, πήγαινε στὴν Ἐκκλησία, τηροῦσε τὶς ἀργίες. Οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν ἔβλεπαν νὰ ζῆ ἔτσι ἔλεγαν: «Αὐτός, γιὰ νὰ διαβάζη Εὐαγγέλιο, πάσχει, τρελλάθηκε»! Μετὰ ἀπὸ λίγο τὸν ἐγκατέλειψε καὶ ἡ γυναίκα του· πῆρε μαζί της καὶ τὸ παιδάκι. Ὅταν ἔφυγε ἡ γυναίκα του, ἐκεῖνος ἄφησε ὅλα ὅσα εἶχε στὸ χωριό, χωράφια, τρακτὲρ κ.λπ. καὶ πῆγε στὶς σπηλιὲς καὶ ἀσκήτευε. Ἕνας Πνευματικὸς ὅμως τοῦ εἶπε: «Πρέπει νὰ βρῆς τὴν γυναίκα σου, νὰ συνεννοηθῆτε, καὶ ὕστερα νὰ ἀποφασίσης τί θὰ κάνης». Ξεκίνησε λοιπὸν νὰ πάη στὴν Θεσσαλονίκη, γιὰ νὰ βρῆ τὴν γυναίκα του.

Πίστευε ὅτι, ἀφοῦ ἔτσι τοῦ εἶπε ὁ Πνευματικός, θὰ τοῦ τὴν παρουσιάση ὁ Χριστός. Στὴν Θεσσαλονίκη δὲν τὴν παρουσίασε τὴν γυναίκα του ὁ Χριστός. Ἐν τῷ μεταξύ, βρῆκε κάτι Γερμανούς, τοὺς κατήχησε· ὁ ἕνας βαπτίσθηκε. Αὐτοὶ τοῦ ἔβαλαν τὰ ναῦλα καὶ πῆγε στὴν Ἀθήνα. Οὔτε ἐκεῖ τοῦ τὴν παρουσίασε. Τοῦ ἔβαλαν πάλι τὰ ναῦλα καὶ πῆγε στὴν Κρήτη.

Ἔπιασε ἐκεῖ μιὰ δουλειὰ καὶ πῆγε σὲ ἕναν Πνευματικό. Ἐκεῖνος, ὅταν ἄκουσε τὸ πρόβλημά του, τοῦ εἶπε: «Μήπως ἡ γυναίκα σου καὶ τὸ παιδάκι εἶναι ἔτσι καὶ ἔτσι; Ἐδῶ κάπου δουλεύει μιὰ γυναίκα. Δὲν ἔχει πολὺ καιρὸ ποὺ ἦρθε». Καὶ τοῦ περιέγραψε πῶς ἦταν αὐτὴ ἡ γυναίκα. «Αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι», λέει. Τὴν εἰδοποίησε ὁ Πνευματικός. Ἐκείνη, μόλις τὸν εἶδε, τὰ ἔχασε. «Μὲ μάγια μὲ βρῆκες, τοῦ εἶπε. Μάγος εἶσαι».

Καὶ τὸν ἄφησε καὶ ἔφυγε, πρὶν προλάβη νὰ τῆς μιλήση. Τὴν ἔχασε πάλι. Ἔμαθε καὶ γιὰ μένα καὶ ἦρθε στὸ Καλύβι. Χτύπησε μιὰ φορὰ καὶ περίμενε. Τραβήχθηκε στὴν ἄκρη καί, ὥσπου νὰ ἀνοίξω, ἔκανε μετάνοιες. Φοροῦσε κάτι παλιὰ ροῦχα. Μοῦ τὰ διηγήθηκε ὅλα. Εἶχα μερικὰ ξερὰ σύκα καὶ τοῦ ἔδωσα. «Θέλεις σύκα;», τοῦ λέω. «Δὲν ἔχω δόντια», μοῦ λέει. «Καὶ ἐγὼ δὲν ἔχω», τοῦ λέω. «Ἐσὺ πονᾶς; μὲ ρωτάει. Ἐγὼ πονῶ.

Μέσα ἀπὸ τὸν πόνο βγαίνει ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ», μοῦ λέει. «Θέλεις καμμιὰ φανέλλα;», τὸν ρωτάω. «Ἔχω δυό, μοῦ λέει. Ἂν ζεστάνη ὁ καιρός, θὰ τὴν δώσω τὴν μία». «Κοίταξε, τοῦ λέω, μέχρι νὰ ξεκαθαρίσης καὶ νὰ συνεννοηθῆς μὲ τὴν γυναίκα σου, νὰ προσέξης τὴν ὑγεία σου, γιατὶ ἔχεις εὐθύνη καὶ γιὰ τὸ παιδάκι». Τέτοια αὐταπάρνηση! Τέτοια πίστη! Δὲν ἦταν οὔτε εἴκοσι ἑπτὰ χρονῶν. Ποῦ νὰ εἶχε γνωρίσει αὐτὸς τὴν μοναχικὴ ζωή! Ἄγνοια τελεία εἶχε, ἀλλὰ εἶχε καλὴ διάθεση καὶ ὁ Θεὸς τὸν βοήθησε καὶ προχώρησε βαθιὰ εὐαγγελικά.

Γι’ αὐτὸ λέω ὅτι ἄγνοια δὲν δικαιολογεῖται μὲ τίποτε σήμερα. Μόνον ἂν εἶναι κανεὶς λειψὸς ἢ μικρὸ παιδί, δικαιολογεῖται νὰ ἔχη ἄγνοια. Ἀλλὰ καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ σήμερα εἶναι σπίρτα! Ἅμα θέλη κανείς, ὑπάρχουν πολλὲς δυνατότητες, γιὰ νὰ γνωρίση τὴν ἀλήθεια.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Β’- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Ορθοδοξία | Άγιος Παΐσιος : Εκείνος που θέλει να γνωρίσει τον Χριστό θα τον γνωρίσει

[toula]

Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Σπετσιέρης:

Οι Απόστολοι ρώτησαν τον Σωτήρα: «Κύριε, μήπως στο χρόνο αυτό θα αποκαταστήσεις τη βασιλεία στο Ισραήλ;» (Πραξ. 1:7) και ο Σωτήρας λέει προς αυτούς:
«Δεν είναι δικό μας έργο να γνωρίσουμε τα χρόνια ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατέρας έθεσε στη δική του εξουσία».

Ο χρόνος ενώπιον του άχρονου Θεού δεν έχει καμία σημασία. Ο Σωτήρας ομιλεί προς τους μαθητές του κατά το ανθρώπινο, ως Θεός όμως, επειδή ο ίδιος υπάρχει στον Πατέρα και ο Πατέρας σ’ αυτόν, γνωρίζει και το χρόνο και τη στιγμή. Ναι, δεν είπε στους αποστόλους το χρόνο της συντέλειας του κόσμου και της δευτέρας του παρουσίας, έδωσε όμως σημάδια, σύμφωνα με τα οποία πρόκειται να γνωρίσουν οι τότε άνθρωποι, ότι είναι κοντά η συντέλεια και ο δεύτερος ερχομός του.

Πρώτο σημάδι είναι η κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλα τα έθνη: «Και θα κηρυχθεί αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας σε όλη την οικουμένη για να το ακούσουν όλα τα έθνη, και τότε θα έρθει το τέλος» (Ματθ. 24:14). Ο Σωτήρας λέει, ότι δεν θα έλθει το τέλος του κόσμου αν πρώτα δεν κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη, για να μην έχουν να λένε ότι δεν άκουσαν το Ευαγγέλιο. Πρέπει λοιπόν, σύμφωνα με τους λόγους του Σωτήρα, να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε όλη την οικουμένη, αλλά δεν λέει, ότι αμέσως μόλις κηρυχθεί το Ευαγγέλιο θα έλθει το τέλος του κόσμου, αλλά λέει, ότι δεν θα έλθει το τέλος του κόσμου αν δεν κηρυχθεί πρώτα το Ευαγγέλιο σε όλη την οικουμένη.

Δεύτερο σημάδι είναι οι πόλεμοι, οι οποίοι προνόμιο έχουν την αδικία, την αρπαγή. Κάθε έθνος θέλει, προσπαθεί να αρπάξει ό,τι μπορεί από το άλλο έθνος. Ο πόλεμος βεβαίως είναι οργή Θεού, διότι, όπως είπαμε, είναι παιδί της αδικίας, παραχωρείται όμως από το Θεό για τιμωρία των ασεβών, οι οποίοι τίποτε άλλο δεν σκέπτονται από την αρπαγή και την απόλαυση των σαρκικών επιθυμιών, διότι, όπως θα δούμε, διανύουν ζωή όπως οι άνθρωποι της εποχής του Νώε.

«Μέλλετε, λοιπόν, να ακούτε πολέμους και φήμες πολέμων· κοιτάτε να μη ταραχθείτε· γιατί πρέπει όλα να γίνουν, αλλά ακόμη δεν είναι το τέλος» (Ματθ. 24:6). Με τους λόγους αυτούς του Σωτήρα φανερώνεται, ότι πρόκειται να είναι μία γενική και διαρκής αναστάτωση της ανθρωπότητας που θα βρίσκεται μέσα στην αμαρτία και την αδικία, αλλά το τέλος όχι ακόμη· πρέπει να κηρυχθεί παντού το Ευαγγέλιο.

Κατά την εποχή εκείνη των διεθνών και εμφυλίων πολέμων θα επέλθει πείνα και επιδημικές ασθένειες και σεισμοί κατά τόπους, αλλ’ η ανθρωπότητα πάντοτε θα είναι μέσα στην αδικία και την αμαρτία· οι δίκαιοι και ευσεβείς θα καταδιώκονται μέχρι θανάτου, θα περιπαίζονται και θα χλευάζονται ως υποκριτές και θρησκόληπτοι· αλλά, λέει ο Σωτήρας, ότι δεν πρέπει να φοβούνται οι δίκαιοι, όλα αυτά πρέπει να γίνουν, τα οποία είναι της αμαρτίας αποτελέσματα.

«Διότι θα ξεσηκωθεί έθνος εναντίον έθνους και βασίλειο εναντίον βασιλείου, και θα υπάρξουν πείνα και αρρώστιες και σεισμοί κατά τόπους» (Ματθ. 24:7). Και επειδή η αμαρτία πρόκειται να λάβει μεγάλες διαστάσεις, ο οικογενειακός βίος σχεδόν θα εκλείψει· θα υπάρχουν βεβαίως οικογένειες, αλλά μόνο φαινομενικά, διότι η εμπιστοσύνη και η αγάπη πρόκειται να διαταραχθούν τόσο, ώστε καθένας μόνο για τον εαυτό του θα φροντίζει και για τίποτε άλλο, ούτε αγάπη για τους άλλους, ούτε φιλία, ούτε συγγένεια, ούτε πατρίδα, διότι η αμαρτία τα κατέρριψε όλα αυτά. «Και επειδή θα πληθύνει η ανομία, θα ψυχραθεί η αγάπη των πολλών» (Ματθ. 12:12).

Βεβαίως και οι δίκαιοι εκείνες τις φοβερές μέρες πρόκειται να στενοχωρηθούν, αλλ’ η θεία χάρη θα τους ενισχύει και θα τους φωτίζει, ώστε να αποκρούουν την ψευδή διδασκαλία των ψευδοπροφητών και των ψευδοχρίστων, οι οποίοι, επωφελούμενοι από την στενοχώρια που θα επικρατεί τότε, θα εμφανισθούν σαν απεσταλμένοι από το Θεό για διδασκαλία των ανθρώπων και απαλλαγή από τις φοβερές εκείνες μέρες· για επιβεβαίωση λοιπόν της αποστολής τους θα κάνουν ψεύτικα “σημεία”, δηλαδή θαύματα, και “τέρατα”, δηλαδή θαύματα που προξενούν φόβο, ώστε, αν είναι δυνατό, να πλανήσουν και τους εκλεκτούς· οι εκλεκτοί όμως δεν πιστεύουν σε αυτούς, διότι ο δεύτερος ερχομός του Σωτήρα θα είναι αιφνίδιος και ταχύς σαν αστραπή.

«Διότι θα εμφανισθούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες, που θα κάνουν μεγάλα και φοβερά θαύματα, ώστε να πλανήσουν, αν είναι δυνατό, και τους εκλεκτούς» (Ματθ. 24:24).

Βεβαίως τέτοιου είδους ψευδόχριστοι από τους Ιουδαίους, μετά την ανάληψη του Σωτήρα μας, εμφανίστηκαν πολλοί, υποσχόμενοι πολλά, αλλά όλοι αυτοί και οι ψευδοπροφήτες χάθηκαν και εκμηδενίστηκαν, και ακόμη εμφανίζονται για να εξαπατήσουν, αν μπορέσουν, και τους εκλεκτούς, αλλά μάταια, η δολιότητα και το ψεύδος γίνονται φανερά και από τα έργα τους· «κάθε δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό του» (Λουκ. 6:44).

Όμως, με όλες τις πληγές που θα έλθουν εκείνες τις μέρες, η ανθρωπότητα θα βαδίζει προς τη διαφθορά και τον όλεθρο, επειδή οι άνθρωποι θα ζουν τελείως σαρκικό βίο και δεν θα φροντίζουν για τίποτε άλλο εκτός από την απόλαυση των ηδονών και των σαρκικών επιθυμιών· «όπως ακριβώς», λέει ο Σωτήρας, «ήταν οι ημέρες του Νώε, έτσι θα είναι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου (Θεανθρώπου)· όπως δηλαδή κατά τις ημέρες εκείνες πριν από τον κατακλυσμό οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν, νυμφεύονταν και πάντρευαν, μέχρι την ημέρα που εισήλθε ο Νώε στην κιβωτό, και δεν κατάλαβαν, ωσότου ήρθε ο κατακλυσμός και τους αφάνισε όλους, έτσι θα είναι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. 24:37-39).

Έβλεπαν οι σαρκικοί άνθρωποι της εποχής του Νώε τον Νώε που κατασκεύαζε την Κιβωτό και τον περιγελούσαν· αυτό είναι συνηθισμένο στους διεφθαρμένους, να περιγελούν τους δίκαιους και ευσεβείς ως στενοκέφαλους και δεισιδαίμονες. Ενώ όμως διεφθείρονταν μέσα στις επιθυμίες της σάρκας ήρθε ο κατακλυσμός και τους έπνιξε όλους, πλην του δίκαιου Νώε και της οικογένειάς του. Έτσι και στη συντέλεια του κόσμου, ενώ οι δίκαιοι θα αγωνίζονται εναντίον της αμαρτίας και της αδικίας, και οι ασεβείς και άδικοι αδιάντροπα θα ασωτεύουν και θα αδικούν περιφρονώντας τους δίκαιους σαν ανίκανους και ανάξιους να ζουν στην κοινωνία, ξαφνικά θα σκοτεινιάσει ο ήλιος και η σελήνη, και το φως του Σταυρού από τον ουρανό θα φωτίζει όλη την οικουμένη, προμηνύοντας τον ερχομό του μεγάλου Βασιλέως Χριστού.

Προτού όμως συμβούν αυτά, κατά τις ημέρες του λιμού και του λοιμού, δηλαδή της πείνας και των ασθενειών, πρόκειται να εμφανιστεί ο άνθρωπος της απώλειας, για τον οποίο μιλώντας ο απόστολος Παύλος αναφέρει: «Κανείς να μη σας εξαπατήσει με κανένα τρόπο· διότι δεν θα έρθει εκείνη η μέρα αν δεν έρθει πρώτα η αποστασία και δεν αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απώλειας, αυτός που αντιτάσσεται και υπερυψώνεται ενάντια σε καθετί που λέγεται θεός ή σέβασμα, ώστε να στήσει το θρόνο του στο ναό του Θεού, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ότι είναι θεός» (Β’ Θεσ. 2:3-4).

Ο απόστολος Παύλος εδώ μιλά για τον αντίχριστο, ο οποίος θα γεννηθεί από τους Ιουδαίους και θα εμφανιστεί τις φοβερές εκείνες ημέρες σαν σωτήρας. Οι Εβραίοι θα έχουν ανεγείρει το ναό του Σολομώντα, και ο υιός της απώλειας θα εισέλθει στο ναό και θα διαλαλήσει παντού, ότι είναι θεός· οι Εβραίοι θα τον δεχθούν σαν το μεσσία και θα τον προσκυνήσουν, ο οποίος, όπως λέει η παράδοση, τρία χρόνια μόνο θα βασιλεύσει.

Σημάδι ότι βρίσκεται στο κόσμο, είναι η ανοικοδόμηση του καταστραμμένου ναού του Σολομώντα.

Όταν οι Εβραίοι καταλάβουν το μέρος όπου είναι τα ερείπια του ναού του Σολομώντα και αρχίσουν την ανοικοδόμηση του ναού του Σολομώντα, είναι δείγμα, ότι έχει γεννηθεί ο υιός της απώλειας, ο οποίος θα καθίσει στο ναό σαν θεός. Πότε θα γίνουν αυτά; Όταν κυριαρχήσει η αμαρτία και η ασωτία· και οι λίγοι δίκαιοι τότε δεν θα τολμούν να εμφανίζονται σε συναθροίσεις, αλλά στα κρυφά περιφρονημένοι και εξουθενωμένοι θα προσμένουν τη μεγάλη εκείνη ημέρα της εμφάνισης του Σωτήρα.

Οι δίκαιοι και ευσεβείς που θα υπομείνουν κατά τις φοβερές εκείνες ημέρες, κατά τις οποίες θα κυριαρχεί η αδικία και η ασωτία, θα στεφανωθούν από το Σωτήρα με αμάραντα στεφάνια ως μάρτυρες.

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιωακείμ Σπετσιέρη, Περί της κοινής αναστάσεως και της πέραν του τάφου αιωνίου ζωής, Αθήναι 1935 (με γλωσσική απλοποίηση).

ΠΗΓΗ: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Σπετσιέρης: Τα τρία σημάδια προ του τέλους

[toula]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Προ ημερών, ήρθαν δύο παιδιά περίπου 23 ετών και μου είπαν ότι έπαιρναν ναρκωτικά.

– Τι είναι αυτό; τους ρώτησα.

– Να, παίρνουμε χαπάκια από το φαρμακείο, αλλά υπάρχει και χόρτο που το κάνουμε τσιγάρα και τα καπνίζουμε.

– Πόσο δίνεις σε αυτό το τσιγάρο;

– 2.000 δραχμές, πάτερ. (Περίπου το 1985).

– Πώς τα οικονομείς αυτά τα λεφτά;

– Να, πάτερ μου, με ψέματα και αλήθειες…

– Γιατί, παιδάκι μου, να πης το ψέμα; “Δικαιοσύνην ηγάπησεν ο Θεός”. Γιατί να μην εργασθής δίκαια, να ευλογή ο Χριστός τα αγαθά σου, να πάρης κάτι να φας, ένα ρουχάκι;… Και εάν έχης περίσσευμα, να κάνης καμμιά ελεημοσύνη, καμμιά Λειτουργία για την ψυχή σου και πας τα δίνεις σε αυτό το ναρκωτικό;… Τώρα τι κάνεις;

– Τώρα, όλο μου το σώμα πονάει.

– Όταν το παίρνης αυτό το χάπι, τι αισθάνεσαι;

– Ζαλίζομαι και το κεφάλι με πονάει. Και τώρα, δεν αισθάνομαι τον εαυτό μου καλά.

Βλέπετε, αδελφοί μου, ευσεβείς χριστιανοί (προς τους παρευρισκομένους που τους διηγείται), τι κακές συνέπειες έχουν τα ναρκωτικά; αυτά τα διαβολεμένα πράγματα;

Και ξενυχτούν και κάνουν πράξεις, που δεν λέγονται.

Να προσέχετε τους αιρετικούς! Εμείς, παιδιά μου, εκείνο που βρήκαμε εκείνο να τηρούμε, είτε εκ παραδόσεως, είτε εν λόγω, είτε δια επιστολής, όπως λέει και ο απόστολος Παύλος. Προ ετών είχε περάσει ένα παλληκάρι φοιτητής από την Θεσσαλονίκη, και το παιδί αυτό πήγαινε σε μια μεγάλη αίθουσα με άλλους φοιτητές και τους μιλούσαν αιρετικά πράγματα. Και το παιδί ήταν μαύρο στο πρόσωπο και έβγαζε από το στόμα του φλόγες. Μου έλεγε:

– Πάτερ μου, φωτιές βγάζω από το στόμα μου!

– Μα, αφού αρνήθηκες τον Θεό, παιδί μου;…

– Πάτερ μου, μας πλανήσανε. Ήμασταν παιδιά της Εκκλησίας… Τι να κάνω τώρα, πάτερ, για να σωθώ;

– Να μετανοήσης, παιδί μου, και να μην ξαναπάς σε τέτοιες πόρτες και τέτοιες συντροφιές να μην κάνης. Και να πηγαίνης στην εκκλησία. Στην εκκλησία υπάρχει η σωτηρία της ψυχής μας. Στην εκκλησία βρίσκουμε υγεία, παρηγοριά, σωτηρία ψυχής.

Τις προάλλες, πέρασε ένας νέος και ήταν σαν τον Φαρισαίο. Μου λέει:

– Πάτερ, για κοίταξέ με τι μπράτσα έχω! Τι νειάτα που έχω!

– Τι να σε δω, παιδί μου!

– Κοίταξέ με, τι ντρέπεσαι;

Τον κοίταξα μια ματιά.

– Έχω, πάτερ μου, 5-6 πτυχία. Έχω πλούτη, οικόπεδα, χρήματα, σπίτια. Ένα μόνο δεν έχω. Δεν πιστεύω στον Χριστό σας. Του λέω, λοιπόν, και ‘γω:

– Άκουσε, παιδί μου, εφ’ όσον τον Χριστό δεν πιστεύεις, τίποτα δεν έχεις. Αυτά που έχεις σου τα έδωσε ο Θεός. Δεν σου τα έδωσε μόνο για τον εαυτό σου. Τα έδωσε για τους φτωχούς, τους πονεμένους ανθρώπους. Πόσα φτωχά, πόσα ορφανά παιδιά υπάρχουν… Αυτά (που έχεις) σε ακολουθούν μέχρι τον τάφο. Μετά από τον τάφο αρχίζει νέα ζωή! Και του είπα το εξής περιστατικό:

Ήταν μια παπαδιά εδώ στα μέρη μας που ήταν και δασκάλα. Εκοιμήθη και μας φώναξαν στην κηδεία. Πήγαμε εκεί και είδα είχαν στα χέρια της ένα χαρτάκι διπλωμένο. Ρωτάω:

– Τι είναι αυτό;

– Ήταν δασκάλα! μου λένε.

– Και αν ήταν δασκάλα, τι είναι αυτό το χαρτάκι;

– Το πτυχίο της! μου είπαν με θαυμασμό.

– Ακούστε με, τους λέω. Τα πτυχία, τα αξιώματα, οι τιμές, μέχρι τον τάφο ακολουθούν. Το χαρτάκι αυτό θα μπη στο χώμα, θα σαπίση, πάει. Τα έργα μας θα εξετάση ο Θεός.

Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Α’. Διηγήσεις (να’). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Ορθοδοξία | Πάτερ μου, μας πλανήσανε. Ήμασταν παιδιά της Εκκλησίας

[toula]

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης : Έχουν διαλυθεί όλα, οικογένεια, παιδεία, υπηρεσίες… Α, δεν τους καίγεται καρφί! Τίποτε δεν έχουν μέσα τους…

– Τι είναι αυτό πού ακούγεται;

– Αεροπλάνο, Γέροντα!

– Κλείσε το παράθυρο, µην µπει μέσα! Έτσι πού είναι παλάβωσε o κόσμος, και αυτό σιγά-σιγά μπορεί να γίνει!…

Έχουν διαλυθεί όλα, οικογένεια, παιδεία, υπηρεσίες… Α, δεν τους καίγεται καρφί! Τίποτε δεν έχουν μέσα τους…

– Γέροντα, ποιος φταίει πού φθάσαµε σ’ αυτήν την κατάσταση;

– Μιλάω γενικά· θέλω να πω, µμέχρι πού έχει φθάσει ή αδιαφορία! Πήγαινε σε µια σχολή και θα δεις· αν λ.χ. χτυπούν τα παράθυρα από τον αέρα, ζήτηµα να βρεθεί ένα παιδί να τα κλείσει, για να µή σπάσουν. Αλλά θα χαζεύουν, άλλα θα κοιτάζουν πώς χτυπούν, άλλα θα περνούν από ‘κει σαν να µή συµβαίνει τίποτε. Αδιαφορία!

Μου έλεγε ένας αξιωματικός πού ήταν υπεύθυνος στις αποθήκες: «Τροµάζω να βρω έναν στρατιώτη σωστό, να τον βάλω φρουρό στην αποθήκη πετρελαίων, για να µή βάλουν οι άλλοι καµµιά φωτιά ή ό ίδιος µην πετάξει κανένα τσιγάρο απρόσεκτα».

Υπάρχει ένα πνεύµα χλιαρό, καθόλου ανδρισµός. Χαλάσαµε τελείως! Πώς µας ανέχεται ό Θεός! Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τι φιλότιµο! Στον πόλεµο τού ’40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια επικοινωνία µε τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καµµιά επίσκεψη στο ελληνικό φυλάκιο.

Και να δείτε τι φιλότιµο οι Έλληνες! Μια φορά πού πήγαν οι Ιταλοί στο ελληνικό φυλάκιο, οι Έλληνες έβαλαν να τους φτιάξουν καφέ. Βγάζει τότε µπροστά τους ένας Έλληνας αξιωµατικός ένα µάτσο χρήµατα, πενηντάρικα, εκατοστάρικα – και είχαν αξία τότε αυτά τα χρήµατα – και τα ρίχνει για προσάναµµα στην φωτιά, για να δείξει στους Ιταλούς ότι είναι πλούσιο το ελληνικό κράτος!

Οι Ιταλοί τα έχασαν. Βλέπετε θυσία! Σήµερα µπήκε και σ’ εµάς το πνεύµα πού συναντάει κανείς στα κοµµουνιστικά κράτη. Στην Ρωσία, παρόλο πού φέτος είχαν σοδειά, ξέρετε τι πείνα θα έχουν; ∆εν θέρισαν το σιτάρι στον καιρό του· πήγαν το φθινόπωρο να θερίσουν. Θερίζουν το φθινόπωρο; Αν δεν είναι δικό τους, πώς να το πονέσουν και να πάνε να το θερίσουν; Ή ζωή τους είναι µία αγγαρεία. ∆εν έχουν τον ζήλο να δηµιουργήσουν κάτι, γιατί τόσα χρόνια δεν δηµιουργούσαν. Με αυτό το ρέµπελο πνεύµα πού µπήκε, µε αυτήν την αδιαφορία, πάει, βούλιαξε όλο το κράτος.

Βρέχει και είναι απλωµένο το σιτάρι; ∆εν τους νοιάζει. Ήρθε ή ώρα να φύγουν; Φεύγουν. Το παίρνει το σιτάρι ή βροχή. Την άλλη µέρα θα πάνε στην ώρα τους να µαζέψουν όσο έµεινε!

Όταν όµως είναι δικό σου το σιτάρι και το έχεις απλωµένο στο αλώνι, αν βρέξει, το αφήνεις να χαθεί; ∆εν θα κοιµηθείς, για να το σώσεις. Και νιώθεις χαρά, αγαλλίαση από την κούραση. Ή αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα φέρνει την αποσύνθεση.

Η πίστη στον Θεό είναι µμεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ό άνθρωπος τον Θεό και υστέρα αγαπάει και τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νοµό του, το κράτος του, την πατρίδα του.

Ένας πού δεν αγαπάει τον Θεό, την οικογένεια του, δεν αγαπάει τίποτε· και φυσικά δεν αγαπάει ούτε την πατρίδα του, γιατί και ή πατρίδα είναι µία µεγάλη οικογένεια.
Θέλω να πω, όλα από εκεί ξεκινάνε. ∆εν πιστεύει ό άνθρωπος στον Θεό, και µετά ούτε γονείς ούτε οικογένεια ούτε χωριό ούτε πατρίδα υπολογίζει.

Και αυτά είναι πού πάνε τώρα να διαλύσουν, γι’ αυτό δηµιουργούν µία κατάσταση ρεµπελιό.

Μού έγραφε ένας αστυνοµικός: «∆εν µπόρεσα να έρθω, γιατί µού έπεσε πολλή δουλειά. Μείναµε δύο στην περιοχή, ενώ έπρεπε να είµαστε οκτώ». Ακούς πράγµατα; Αντί τώρα να προσθέσουν άλλους δύο, αφήνουν µόνο δύο! Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Ήρθε µία φορά ένας πατέρας και µού λέει: «Κάνε προσευχή για τον Αγγελο, γιατί θα τον σκοτώσουν». Τον ήξερα τον γιό του από µικρό παιδί. Τότε υπηρετούσε την θητεία του.

«Γιατί, τού λέω, τι συµβαίνει;». «Πήγε µία φορά, µού λέει, και βρήκε τους άλλους να παίζουν χαρτιά, ενώ είχαν υπηρεσία. Τους έκανε παρατήρηση· δεν τον άκουσαν. Τους έκανε µετά αναφορά, και ένας από εκείνους τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει». «Κοίταξε, τού λέω, για να τον σκοτώσουν, δεν τον σκοτώνουν. Εγώ θα κάνω προσευχή, για να µην περάσουν τον Άγγελο στρατοδικείο, πού δεν έπαιζε και αυτός χαρτιά…»!

Έµαθα και κάτι άλλο και είπα: «∆όξα τω Θεό, υπάρχουν ακόµη Έλληνες πού πονούν για την πατρίδα». Ένας αεροπόρος, επειδή είχαν παραβιάσει τα σύνορα τουρκικά αεροπλάνα, έκανε προσπάθεια να τα προσπέραση λίγο, για να βγάλει φωτογραφία και να αποδείξει ότι παραβίασαν τα σύνορα. «Παράτησε το», τού φώναζε ό άλλος από τον ασύρµατο, άλλα εκείνος επέµενε, προσπαθούσε… Ό Τούρκος εν τω µεταξύ είχε µεγαλύτερο αεροπλάνο και έτρεχε πιο πολύ και το πήγαινε πιο χαµηλά, µέχρι πού ό Έλληνας, ό καηµένος, βούλιαξε στην θάλασσα! Και είναι άλλοι πού µόνο βόλτες κάνουν µε το αεροπλάνο! Πόσο διαφέρει δηλαδή!

Χρειάζεται να µπει κανείς στο νόηµα, να αισθανθεί το καλό ως ανάγκη, αλλιώς είναι ένα ρέµπελο πράγµα. Άντε τώρα να βάλεις κάποιον αγγαρεία να πάει να πολεµήσει!

Θα κοιτάει να φύγει από ‘δώ, να γλυτώσει από ‘κει. Όταν καταλάβει όµως τι κακό θα κάνη ό εχθρός, πάει εθελοντής µετά.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β’- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

[toula]

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας.

Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.
Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη!

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του – ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.

Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας

Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι -με έναν κατακλυσμό- εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα – οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας.

Βλέπετε συνεπώς πως έχουν τα πράγματα. Όταν καλλιεργούμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ίσως εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, αλλά το κακό είναι εντός μας. Δεν έχουμε τη δύναμη να του αντισταθούμε. Και γνωρίζουμε ως χριστιανοί ότι δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε το κακό, πόσο μάλλον να το διαπράττουμε.

Εμείς ωστόσο, έχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή και θεία ενέργεια. Την ημέρα της τελικής κρίσεως θα ερωτηθούμε για το τι είδους χρήση κάναμε αυτής της δύναμης, της ζωής και της ενέργειας, που μας δόθηκαν: συμβάλαμε στην αρμονία του σύμπαντος ή σπείραμε δυσαρμονία;

Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.

Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου, συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία. Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα.

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του. Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.

Μπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.

Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη.

Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε? ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.

Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού.

Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Ορθοδοξία | Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας

[toula]

Τα θαύματα του αγίου Τρύφωνος.

Τά κλήματα.

Περνοῦσαν οἱ μέρες στή Λάμψακο, κυλοῦσαν οἱ μῆνες, οἱ ἐποχές διαδέχονταν ἡ μία τήν ἄλλη καί ὁ Τρύφων μεγάλωνε. Ἦταν 15 χρονῶν. Καί ὅσο μεγάλωνε, μεγάλωνε καί μέσα στή καρδιά του καί ξεχιλοῦσε τρυφερή καί ζεστή ἡ ἀγάπη του γιά τήν πλάση ὁλόκληρη καί γιά τούς ἀνθρώπους. Ἀγαποῦσε τ’ ἀμπέλια καί τά χωράφια, τά περοβόλια καί τά δένδρα, τούς ἀνθρώπους.

Κάποια μέρα παρατήρησε στ’ ἀμπέλια ἄρρωστα τά κλήματα. Τά εἶχε βρεῖ μία ἀρρώστια πού ἔκανε τά φύλλα τους νά κιτρινίζουν καί νά ἀδυνατίζουν. Πικραμένοι οἱ χωρικοί δέν μποροῦσαν νά κάνουν τίποτα.

Γονάτισε, λοιπόν, μιά νύχτα ὁ Τρύφων πάνω στά χώματα, ἀνάμεσα στά κλήματα, ἅπλωσε τά χέρια του καί ἔβαλε τίς ἀνοιχτές του παλάμες στοργικά πάνω στά φύλλα τους. Ὕψωσε μετά τή ματιά του καί τά χέρια του στόν οὐρανό καί εἶπε: Μεγάλε Πατέρα καί Πλάστη καί Ἰατρέ, σέ παρακαλῶ γιάτρεψέ τα. Γονάτισε καί ξαναγονάτισε. Τά κλήματα ἄρχισαν νά συνέρχονται. Χριστέ μου, σ’ εὐχαριστῶ πού μ’ ἄκουσες, προσευχήθηκε τώρα τό παιδί.

Μέ τό σκάσιμο τοῦ ἥλιου οἱ χωρικοί βγῆκαν στ’ ἀμπέλια τους. Τά εἶδαν τότε καταπράσινα, κατάγερα καί ὅλα τά κλήματα μέ ὀρθωμένα τά φύλλα τους.

Θαῦμα μεγάλο, εἶπε κάποιος. Ἀκοῦς μέσα σέ μιά νύχτα ν’ ἀναστηθοῦν ὅλα τ’ ἀμπέλια στή Λάμψακο!
Μέ τήν προσευχή τοῦ Τρύφωνα φώναξε ἑνας ἄλλος. Τόν εἶδα γονατιστό μέσα στ’ ἀμπέλια νά προσεύχεται.

Ἔτρεξαν τότε καί τόν κύκλωσαν ὅλοι. Ἤθελαν νά τόν εὐχαριστήσουν.

Νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό, εἶπε τό ταπεινό παιδί. Εἶδε τήν πίκρα σας καί τή λαχτάρα σας καί γιάτρεψε σ’ ἕνα βράδυ τ’ ἀμπέλια σας!
Σάν τελείωσε ἡ δοξολογία Τρύφων ἐξαφανίστηκε. Τόν ἀναζήτησαν ἀλλά δέν τόν βρῆκαν. Αὐτό λέγεται ὅτι ἦταν τό πρώτο θαῦμα τοῦ ἁγίου.

Τά δένδρα.

Κάποια μέρα κάλεσαν τόν Τρύφωνα νά πάει σέ μιά ἄκρη τῆς Λαμψάκου.

Κοίταξε τά δένδρα μας, Τρύφωνα, τοῦ εἶπαν οἱ χωρικοί. Κιτρινίζουν τά φύλλα τους καί οἱ καρποί τους εἶναι μικροί καί ξεροί. Ἀρρώστησαν. Κάνε προσευχή νά γίνουν καλά.
Πόνεσε ἡ καρδιά τοῦ Τρύφωνα.

-Νά Τόν παρακαλέσετε εἶπε ταπεινά. Ὅλους τούς ἀκούει ὁ Θεός. Ἔτσι τούς εἶπε καί ἔφυγε.

Τή νύχτα πού κοιμόντουσαν οἱ γονεῖς του, σηκώθηκε ἀθόρυβα ὁ Τρύφων, ἔβαλε τόν χιτώνα του καί τράβηξε πρός τά ἄρρωστα δένδρα. Δέν ἤθελε νά τόν δοῦν. Γονάτισε ἀνάμεσα στά δένδρα, ὕψωσε τό βλέμμα του, σταύρωσε τά χέρια του στό στῆθος του καί εἶπε μέσα ἀπό τήν καρδιά του.

Θεέ μου, σέ παρακαλῶ, γιάτρεψε τα. Κάνε νά πρασινίσουν πάλι τά φύλλα τους καί νά πάρουν χρῶμα, ὀμορφιά καί γκύκα οἱ καρποί τους.
Μετά ἔφυγε γιά νά μήν τόν δοῦν. Πῆγε καί ἔπεσε πάλι στό στρῶμα του. Οἱ ἅγιοι κάνουν ἀθόρυβα τό καλό. Δέν θέλουν νά τούς βλέπουν. ” Μή γνώτω ἡ δεξιά σου τί ποιεῖ ἡ ἀριστερά σου”.

Τό πρωϊ εἶδαν ὅλοι τά δένδρα τους καταπράσινα καί σταυρωκοπήθηκαν. Μά αὐτό εἶναι θαῦμα εἶπαν ὅλοι τους.

Ὁ Τρύφων βροντοφώναξε ἕνας χωρικός. Ὁ Τρύφων σᾶς λέω. Τόν εἶδα ἐγῶ πού ἦρθε τά μεσάνυχτα στά δένδρα καί προσευχήθηκε. Καί ὄταν ἔφυγε τόν ξαναεῖδα.
Ἐν τῷ μεταξύ ἦρθαν καί ἄλλοι περαστικοί καί ἔβλεπαν τό θαῦμα. Ὁ Τρύφων μέ τήν προσευχή του τά μεσάνυχτα εἶπαν χαρούμενοι αὐτοί πού εἶχαν τά δένδρα καί ὅλοι δόξασαν τόν ἅγιο Θεό. Τό θαῦμα μαθεύτηκε ἀμέσως σ’ ὅλο τό χωριό.

Οἱ ἀκρίδες.

Χαρούμενος κάποια μέρα ὁ Τρύφων πῆγε καί κάθισε μέσα σ’ ἕνα ἀμπέλι καί κοίταζε τά κλήματα. Ξαφνικά εἶδε ἑνα σύννεφο ἀπό ἀκρίδες νά κάθονται στό πλαϊνό περιβόλι. Θά φάνε τά λαχανικά σκέφθηκε. Οἱ ἄνθρωποι πού τά καλλιέργησαν κοπίασαν. Ὕψωσε τότε τά μάτια, τήν ψυχή καί τήν καρδιά στόν οὐρανό καί προσευχήθηκε.

Χριστέ μου, σέ παρακαλῶ διῶξτες ἀμέσως.
Μετά πῆρε δύο ξερά κλαδιά τά ἔκανε σταυρό καί τόν ὕψωσε κατά τίς ἀκρίδες. Οἱ ἀκρίδες τότε σηκώθηκαν ὅλες μαζί στόν ἀέρα καί πέταξαν μαῦρο σύννεφο. Μαύρισε ἡ ἀκροθαλασσιά ἀπό τίς ἀκρίδες.

Ὅταν ἦρθαν οἱ χωρικοί καί εἶδαν τά λαχανικά τους κατάλαβαν ὅτι εἶχαν περάσει ἀκρίδες. Μόλις καί τά εἶχαν πειράξει. Πώς ἔφυγαν ἀμέσως ρωτοῦσαν; Ποιός τίς ἔδιωξε; Αὐτές, ἄμα πέσουν, δέν φεύγουν ἀπό τό περιβόλι ἄν δέν τό καταστρέψουν.

Ὁ Τρύφων εἶπαν ἄλλοι. Τί θέλει ἐδῶ; Κάποιο θαῦμα θά ἔκανε πάλι. Σίγουρα ἐκεῖνος τίς ἔδιωξε μέ τήν προσευχή του. Δέ θά ἄφηναν τίποτα. Θά τά ἔτρωγαν ὅλα. Δόξα σοι. Κύριε, εἶπαν.

Ὁ Τρύφων μόλις εἶδε νά ἔρχονται οἱ χωρικοί, ἔφυγε σιγά-σιγά.

Τό θαῦμα μέ τίς ἀκρίδες μαθεύτηκε σέ ὅλη τή Λάμψακο ἀλλά καί ἔξω ἀπ’ αὐτήν.

Ἡ θεραπεία τοῦ ἄρρωστου ἀγοριοῦ.

Ποῦ εἶναι ὁ Τρύφων; ρώτησε κάποιος πού ἦρθε στή Λάμψακο μαθαίνοντας τά θαύματα τοῦ ἁγίου.
Θέλω νά τόν παρακαλέσω γιά τό ἄρρωστο παιδί μου, τόν Χαρίτωνα.

Οἱ κάτοικοι τῆς Λαμψάκου εἶπαν στόν δυστυχή πατέρα τοῦ ἄρρωστου ἀγοριοῦ πού θά ἔβρισκε τόν ἅγιο, τόν δασκάλεψαν ὅμως νά μή πεῖ πώς τόν ζητάει γιατί εἶναι θαυματουργός για νά μή στεναχωρηθεῖ. Τόση ταπείνωση εἶχε.

Προσποιήθηκε, λοιπόν, ὁ πατέρας πώς ἤθελε νά ἀγοράσει μερικές χῆνες ἀπό αὐτές πού εἶχε ὁ Τρύφων καί παρακάλεσε τόν ἅγιο νά τόν βοηθήσει γιά νά τίς μεταφέρουν. Ἔτσι, ὁ Τρύφων χωρίς νά τό καταλάβει βρέθηκε στό σπίτι μέ τό ἄρρωστο παιδί. Ἐκεῖ ἔμαθε τήν ἀλήθεια.

Κοίταξε τότε στά μάτια ὁ Τρύφων τό παιδί, πῆρε τό σταυρό του στό χέρι καί ἄρχισε νά προσεύχεται μαζί μέ τό ἄρρωστο παιδί ἀφοῦ πρῶτα τοῦ μίλησε γιά τόν Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Κύριο. Γιά τόν Μεγάλο Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων. Ὕστερα φίλησε τό σταυρό καί τόν ἔδωσε νά τόν φιλήσει καί τό ἄρρωστο παιδί. Κράτησε τό σταυρό πάνω του γιά λίγο καί ἀδοῦ προσποιήθηκε ὅτι ἦταν βιαστικός, τοῦ εὐχήθηκε περαστικά, τοῦ χάϊδεψε τά μαλλιά, βγῆκε ἔξω καί ἄρχισε νά περπατά γρήγορα.

Οἱ γονεῖς ἔμειναν νά κοιτάζουν τό ἄρρωστο παιδί τους. Ἐκεῖνο ἄρχισε νά νοιώθει πολύ καλά. Θά σηκωθῶ, φώναξε, καί άνακάθησε στό κρεββάτι του. Ἔπειτα μέ μιά γρήγορη κίνηση σηκώθηκε καί στάθηκε ὄρθιο. Σέ λίγο βγῆκε στήν αὐλή καί ἄρχισε νά τρέχει μέχρι τό ἀμπέλι τους.

Ὁ Μεγάλος Ἰατρός, μέ τήν προσευχή τοῦ Τρύφωνα, γιάτρεψε τό παιδί μου, φώναξε ὁ πατέρας καί ἔφτασε μέχρι τή Λάμψακο διαλαλόντας τό θαύμα. Ἔφτασε μέχρι τόν Τρύφωνα. Καί ὁ ἅγιος μέ τήν ταπείνωση πού τόν διέκρινε τοῦ λέει:
Ἄκουσε ὁ Μεγάλος Ἰατρός τήν προσευχή του παιδιοῦ σου καί τό γιάτρεψε. Ἔτσι θά λές.

Ἔτσι θά λέω εἶπε ὁ πατέρας καί πῆρε τό δρόμο χαρούμενος γιά τό σπίτι του.

Ἡ θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου ἀγοριοῦ.

Μία μέρα ἕνα γεγονός ἦρθε νά ταράξει τήν ψυχή τοῦ Τρύφωνα. Νά τοῦ φέρει μιά ἀνησυχία, ἕναν ἄγνωστο φόβο.

Κάποια στιγμή ἄγριες φωνές ἄκουσε πίσω του. Γύρισε καί εἶδε ἕνα μεγάλο ἀγόρι, ἄσχημο μέ ἀγριεμένο πρόσωπο νά τρέχει κατά πάνω του. Τά μάτια του ἦταν πεταγμένα ἔξω καί τό στόμα του στραβό καί ἔβγαζε ἀφρούς.

Χριστέ μου, φώναξε ὁ Τρύφων καί ἔπιασε τό σταυρό του.
Μή … μή τό λές αὐτό τό ὄνομα. Φωτιά! Φωτιά! Καίει! φώναξε τό ἀγόρι μέ τό ἀγριεμένο πρόσωπο.

Θεραπεύει! εἶπε ὁ Τρύφων.

Ἐμένα μέ καίει, καί τό ὄνομά σου καίει, φώναξε τό ἀγόρι. Φεύγω, καίει, φώναξε καί τρέχοντας ἀπομακρύνθηκε.

Γοργοκτυποῦσε ἡ καρδιά τοῦ Τρύφωνα κοιτάζοντας πρός τό μέρος πού ἔφυγε τό παλληκάρι. Σταυροκοπήθηκε καί ἔτρεξε στόν ἱερέα. Πρώτη φορά ἀντίκρυσε τέτοιο θέαμα.

Ὁ δαίμονας μπῆκε μέσα τοῦ, παιδί μου, εἶπε ὁ ἱερέας. Παρακάλεσε τόν Κύριο καί γι’ αὐτόν τόν δυστυχῆ.
Θά τόν παρακαλέσω, πάτερ, ἀποκρίθηκε ὁ Τρύφων.

Μέρες καί νύχτες ὁ Τρύφων σκεφτόταν τό δυστυχισμένο παλληκάρι καί παρακαλοῦσε τόν Θεό γι’ αὐτό μέ πόνο καί ἀγάπη. Πέρασε ἀρκετός καιρός ἀπό τότε καί τό δυστυχισμένο πλάσμα τοῦ Θεοῦ δέν ξαναφάνηκε. Κόντευε νά τό ξεχάσει ὁ Τρύφων. Μιά μέρα ὅμως, ξαφνικά ἀκούει πάλι τίς ἴδιες ἄγριες φωνές.

Καίει, καίει, καίει κι’ Ἐκεῖνου τό ὄνομα καί τό δικό σου, Τρύφων. Μέ καίει. Δέν μπορῶ.
Χριστέ μου! φώναξε ὁ Τρύφων καί πετάχτηκε ὄρθιος. Ἕλα μαζί μου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, εἶπε θερμά. Πῆρε τόν ξύλινο σταυρό στό δεξί του χέρι, τόν ὕψωσε καί ἔτρεξε πρός τό μέρος τοῦ ἀγοριοῦ. Τό ἀγόρι ἀντιδροῦσε συνεχῶς.

Μή δέν μπορῶ νά βλέπω αὐτό τόν κεραυνό. Μήν ἔρχεσαι.

Ὁ Τρύφων τάχυνε τό βῆμα του, πλησίασε τό παλληκάρι καί μέ μιά κίνηση, σάν νά κρατοῦσε ξίφος κοφτερό, τό ἔριξε κάτω.

Ἄν δέν μπορεῖς νά βλέπεις τό σταυρό τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ τί κάθεσαι; Βγές καί φύγε καί χάσου στήν μαύρη κόλαση σου, ἀνθρωποκτόνε, φώναξε ὁ Τρύφων καί ἔβαλε τό σταυρό στό κεφάλι τοῦ ἀγοριοῦ.
Ἕνα δυνατό σφύριγμα ἀκούστηκε τότε, ἕνας θόρυβος, μιά φοβερή δυσοσμία ἦρθε καί τό ἀγόρι γαλήνεψε, βρῆκε τόν ἑαυτό του, τήν ὀμορφιά του καί τήν λιαλιά του.

Πῶς σέ λένε, παλληκάρι, ρώτησε ὁ Τρύφων;
Δάφνο, ἦταν ἡ ἀπάντηση.

Τότε ὁ Τρύφων πρόσφερε στόν Δάφνο κάτι νά φάει καί τόν ἔβαλε νά κοιμηθεῖ καί ὅταν μετά ἀπό ὥρα πολλή ξύπνησε ὁ Τρύφωνας τοῦ πρόσφερε δροσερό νέρο καί ἕναν ὄμορφο ξύλινο σταυρό πού κατασκεύασε ὁ ἴδιος.

Δάφνε, τοῦ εἶπε, ἔλα, νεράκι δροσερό. Καί αὐτό τόν σταυρό θά τόν ἔχεις πάντα στό στῆθος σου καί ἔβαλε στίς παλάμες τοῦ μεγάλου ἀγοριοῦ τό σταυρό. Εἶναι ὁ σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο θυσιάστηκε ὁ Θεός τῆς ἀγάπης γιά νά λυτρώσει αἰώνια τούς ἀνθρώπους ἀπό τό κακό. Καί μίλησε ὁ Τρύφων γιά τό Θεό τῆς ἀγάπης.
Ὁ Δάφνος δόξασε τόν Τριαδικό μας Θεό, άγκάλιασε καί φίλησε τόν Τρύφωνα.

Τό νέο θαῦμα, πού ἔκανε ὁ Τρύφων, ἔκανε μεγάλη αἴσθηση στόν τόπο τοῦ Δάφνου, στή Λάμψακο καί σ’ ὅλη τήν ἐπαρχία. Καί ὁ Δάφνος δέ σταμάτησε νά διαλαλεῖ τό θαῦμα.

Οἱ κάμπιες.

Τί νά κάνουμε Τρύφων; ρώτησαν τόν ἅγιο μιά μέρα κάποιοι χωρικοί, ἔχοντας μέσα τους τήν παράκλησή τους νά προσευχηθεῖ γιά υά χωράφια τους πού εἶχαν γεμίσει κάμπιες.
Τί μέ ρωτάτε; εἶπε λίγο κοφτά ὁ Τρύφων. Σᾶς τό εἶπε ὁ Κύριος : ” Αἰτεῖτε καί δοθήσετε ὑμῖν”. Ζητεῖτε καί θά σᾶς δοθεῖ.

Μόλις ἔφυγαν οἱ χωρικοί ὀ ἅγιος ἔτρεξε στά κτήματα. Τά εἶδε καί τά λυπήθηκε. Ἔβγαλε τό σταυρό του πάνω στό χιτώνα του, ἔβαλε εὐλαβικά τό δεξί του χέρι πάνω του καί ἄρχισε νά παρακαλεῖ:

Κύριε, διῶξε τίς κάμπιες, νά πάνε νά βροῦνε τήν τροφή τους ἐκεῖ πού ὅρισες γι’ αὐτές. Γλύτωσε τά ἄμπέλια καί τά χωράφια ἀπό αὐτό τόν κίνδυνο. Σέ παρακαλοῦν καί ὅλοι οϊ χωρικοί τῆς Λαμψάκου. Ἄκουσέ τους, γιά νά μάθουν νά προσεύχονται μέ πίστη καί νά χαίρονται τή θαυματουργική σου ἀπάντηση. Καί ἔπειτα δέν θά μπορέσουν νά ποῦν: Ὅ Τρύφων, γιατί καί αὐτοί προσευχήθηκαν.
Καί ἄκουσε ὁ Θεός τήν προσευχή τοῦ ἁγίου καί ἔκανε τό θαῦμα του. Καί οἱ χωρικοί ἔλεγαν μέ ὅλη τήν ψυχή καί τήν καρδιά τους μυστικά ὅμως καί μεταξύ τους για να μήν τό ἀκούσει καί στεναχωρηθεῖ ὁ ἅγιος.

Ὁ Τρύφων πάλι ἔκανε τό θαὐμα του!

Ἡ θεραπεία τῆς κόρης τοῦ αὐτοκράτορα.

Ἡ φιλάνθρωπη συμπεριφορά τοῦ Τρύφωνος καί τά θαυμαστά ἔργα πού ἐπιτελοῦσε γρήγορα διαδίδονται. Τό ὄνομα τοῦ νεαροῦ Τρύφωνος εἶχε ξεπεράσει τά σύνορα τῆς πατρίδος του. Ταξίδεψε καί σέ ἄλλες πόλεις καί χώρες καί ἔφτασε μέχρι καί τήν Ρώμη τήν πρωτεύουσα τῆς Ρωμαϊκής Αὐτοκρατορίας. Μέχρι καί στο παλάτι τοῦ πανίσχυρου Καίσαρα.

Περί τό 240 μ.Χ. βασίλευε στή Ρώμη ὁ Γορδιανός Γ’, ὁ ὁποῖος ἦταν εἰδωλολάτρης. Φρόνιμος ὅμως καί συνετός ἄνθρωπος δέν παρουσίαζε τήν κακία καί τήν θυριώδη ἐξαλλωσύνη τῶν ἄλλων Ρωμαίων αὐτοκρατόρων.

Ὁ αὐτοκράτορας Γορδιανός, λοιπόν, εἶχε μιά μονάκριβη κόρη μέ ἐξαιρετικά χαρίσματα. Πολύ ὄμορφη, μορφωμένη, συνετή καό φρόνιμη. Πολλοί ἄρχοντες τῆς πόλεως τήν ἀγαποῦσαν καί τήν ἤθελαν γιά γυναίκα τους. Μά ἐκεῖνος δέν ἤθελε νά τήν ἀποχωριστεῖ, τουλάχιστον προσωρινά. Γι’ αὐτό τήν ἔκλεισε στά ἀνάκτορα, νά μή τήν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι. Μέσα σ’ αὐτό τό κορίτσι καί στήν ψυχή του μπῆκε ὁ διάβολος καί τό βασάνιζε μέρα καί νύχτα. Προσπαθοῦσε νά τήν ρίξει μέσα στή φωτιά καί μέσα στό νερό. Κινδύνευε ἀπό ὥρα σέ ὥρα νά πεθάνει καί δοκίμαζε μεγάλη περιφρόνυση ἀπό ὅλους.

Ὑπέφεραν οἱ γονεῖς της. Μαράζωναν ἀπό τόν καϋμό τους καί τήν στεναχώρια τους. Ἔτρεξαν παντοῦ νά τήν θεραπεύσουν. Πῆγαν σέ ὅλους τούς γιατρούς, ἔκαναν ὅλα τά γιατροσόφια καί δοκιμασαν ὅλα τά βότανα καί τά φάρμακα. Δυστυχῶς καμμιά θεραπεία. Μέσα σ’ αυτή τήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση χύθηκε μιά ἡλιαχτίδα φωτός. Προερχόταν ἀπό τόν ἴδιο τό δαίμονα πού εἶχε φωλιάσει μέσα της καί φώναζε:

Ὅλα σας τά τρεξίματα καί ὅλοι οἱ κόποι σας θά πᾶνε χαμένα. Ἑάν δέν ἔρθει ὁ Τρύφων, πού ἔχει μεγάλη ἐξουσία ἐπάνω μου, γιά νά μέ διώξει, ἐγώ δέν πρόκειται νά φύγω ἀπό μέσα της.
Παράλληλα ἔφθασε στά ἀνάκτορα ἕνας χριστιανός πατέρας πονετικός , ἔμαθε τό δράμα τοῦ αὐτοκράτορα καί ζήτησε ἀκρόαση.

Εἶμαι πατέρας εἶπε τοῦ αὐτοκράτορα καί εἶχα καί ἐγώ ἄρρωστο τό κορίτσι μου. Αἰσθάνομαι, λοιπόν, τόν πόνο σου καί ἧρθα νά σοῦ πῶ κάτι πολύ εὐχάριστο. Ὑπάρχει γιατρός γιά τήν ἀρρώστια τῆς κόρης σου. Εἶναι ὁ Τρύφων, τό παιδί μέ τίς χῆνες στή Λάμψακο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Εἶναι ἅγνό καί θαυματουργό παλληκάρι. Δεκαεφτά χρονῶν εἶναι τώρα καί κάνει θαύματα στ’ ἀμπέλια καί στά χωράφια καί στά δένδρα, μά καί στούς ἀνθρώπους.
Ἄμέσως τότε ὁ αὐτοκράτωρ ἔστειλε ἀνθρώπους νά ψάξουν στίς πόλεις καί τά χωριά γιά νά βροῦνε τόν Τρύφωνα. Ὑπόσχονταν μάλιστα χρυσάφι ἀναρίθμητο καί ἄλλα βασιλικά χαρίσματα σ’ ἐκεῖνον, πού θά τόν ἔφερνε μπροστά του. Στρατιώτες ἀπεσταλμένοι τοῦ αὐτοκράτορα, μέ διαταγή τοῦ Χιλίαρχου Ἀριστόβουλου, ἄρχισαν νά τρέχουν παντοῦ. Φθάσανε καί στή Λάμψακο. Τόν βρήκανε ἐκεῖ νά βόσκει χῆνες. Τούς πλησίασε χωρίς κάν ἐκεῖνοι νά τόν ρωτήσουν (φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα) καί τούς εἶπε:

Ἐγώ εἶμαι ὁ Τρύφων, πού ζητάτε.
Ἐκεῖνοι μείνανε κατάπληκτοι καί μέ μεγάλη χαρά τόν πήγανε στόν ἔπαρχο τῆς περιοχῆς, στόν Πομπηϊανό. Ἀπό ἐκεῖ τοῦ ἔκαμαν μεγάλες τιμές. Τόν ἀνεβάσανε μετά σέ ἄλογο βασιλικό καί ἔφυγαν ὁλοταχῶς γιά τή Ρώμη. ὅταν πλησίαζαν νά φθάσουν στή Ρώμη, ἀπό τήν ὁποία τούς χώριζαν τρεῖς μέρες δρόμος, ὁ δαίμονας μυρίστηκε τόν ἐρχομό του καί ἄρχισε νά βασανίζει περισσότερο τό κορίτσι. Ὕστερα δείχνοντας τήν θλίψη του ἔλεγε:

Ἀλλοίμονο σέ μένα. Δέ μέ ἀφίνει πιά ὁ Τρύφων νά μένω ἐδῶ μέσα. Μέ διώχνει ἀπό αὐτό τό σπίτι μου. Δέ θά μείνω ἀκόμη, παρά τρεῖς μέρες. Νά! ὅπου νἆναι ἔρχεται ὁ Τρύφων. Καί ἐνῶ οὔρλιαζε ἀπογοητευμένος ὁ δατανᾶς, βασάνιζε τήν κόρη πού σπαρταροῦσε σάν τό ψάρι καί χτυπιόταν ἀπελπισμένα. Ἔπειτα προτοῦ ἀκόμη φτάσει ὁ ἅγιος, ὁ σατανᾶς ἔφυγε, γιατί δέν μποροῦσε οὔτε κἄν νά ἀντικρύσει κατά πρόσωπο τόν ἅγιο Τρύφωνα.
Τήν τρίτη ἡμέρα ἔφτασε ὁ ἅγιος. Τότε ὁ βασιλιᾶς τόν ὑποδχτηκε μέ μεγάλη χαρά καί τοῦ ἔκαμε μεγάλες τιμές γιατί καί ἀπό μακρυά εἶχε ἤδη κάνει καλά τό κορίτσι του.

Γιά νά βεβαιωθεῖ στή συνέχεια ὁ βασιλιᾶς, παρακάλεσε τόν ἅγιο νά τοῦ δείξει τόν δαίμονα, νά τόν δεῖ μέ τά μάτια του καί νά τόν ρωτήσει, γιατί μπῆκε στήν κόρη του καί γιά διάφορα ἄλλα ζητήματα. Τότε ὁ ἅγιος νήστεψε ἕξι ἡμέρες καί προσευχότανε στό Θεό νά τόν βοηθήσει. Τήν ἑβδόμη ἡμέρα τό πρωί, ὅταν ξημέρωσε, συγκεντρώθηκαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς πόλης στό θέατρο, καθώς καί ὁ αύτοκράτορας μέ τούς ἀκολούθους του καί ὅλους τούς μεγιστᾶνες καί τούς ἄρχοντες.

Καί ὁ Τρύφων μέ τή δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί μέ πίστη ἰσχυρή κ’ ἀκράδαντη στό Θεό, κάλεσε τόν δαίμονα σάν νά τόν ἔβλεπε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς του καί τοῦ λέει:

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σέ προστάζω νά φανεῖς ἔδῶ μπροστά μας, νά δοῦμε ὅλη τήν ἀσχήμια σου καί πόσο ἀδύναμος καί ἀνίσχυρος εἶσαι άπέναντι τοῦ Θεοῦ.
Μόλις ὁ ἅγιος εἶπε αὐτά τά λόγια παρουσιάζεται ἕνα σκυλί μαῦρο, συχαμερό καί ἀπαίσιο μέ μάτια κατακόκκινα σάν τή φωτιά καί τό καφάλι σκυμμένο στή γῆ.

Πές μας, τρισκατάρατε, τοῦ λέει τότε ὁ ἅγιος, ποιός σέ διέταξε νά κατοικήσεις σ’ αὐτή τήν κόρη καί πῶς τολμᾶς, νά ἀτιμάζεις τό τίμιο πλάσμα τοῦ Θεοῦ καί νά βασανίζεις τούς ἀνθρώπους;
Καί ὁ δαίμονας, σάν νά τόν πλήγωναν μέ βέλη τά λόγια τοῦ Τρύφωνος, ἀπάντησε μέ δυσκολία λέγοντας :

Ὁ πατέρας μου μέ .εστειλε νά τήν βασανίσω.
Καί ποιά ἐξουσία ἔχετε, σεῖς, πάνω στά πλάσματα τοῦ Θεοῦ;

Καί ὁ δαίμονας πιεζόμενος ἀπό τή θεία δύναμη, χωρίς νά τό θέλει, ὡμολόγησε μπροστά σέ ὅλους τοῦτα τά λόγια:

Ἐμεῖς, βέβαια, δέν ἔχουμε καμμιά ἐξουσία νά βασανίζουμε τούς Χριστιανούς, πού πιστεύουν στόν Παντοδύναμο Θεό καί στόν Υἱό Του τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν ὁποῖο ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος ἐδῶ σ’ αὐτή τήν πόλη κήρυξαν. Καί ὄχι μόνο δέν τούς πειράζουμε, ἀλλά βλέποντας τούς πιστούς αὐτούς ἀπό μακρυά, φεύγουμε καί χανόμαστε ἀπό μπροστά τους. Ἔχουμε ἀξουσία καί δύναμη νά βασανίζουμε μονάχα ὅσους βρίσκουμε νά ἀγαποῦν τά ἔργα μας. Τέτοιοι εἶναι οἱ εἰδωλολάτρες, οἱ βλάσφημοι, οἱ μοιχοί, οἱ φονιᾶδες, αὐτοί πού ἀσχολοῦνται μέ τά μάγια, οἱ ὑπερήφανοι, καί ὅλοι οἱ ὅμοιοί τους, πού ἀπομακρύνονται ἀπό τό Θεό καί κόβουν κάθε σχέση μαζί Του. Αὐτοί μόνοι τους φεύγουν ἀπό τό Θεό, μέ τίς ἁμαρτίες τους καί ἔρχονται στό δικό μας στρατόπεδο. Αὐτούς μόνο πειράζουμε, γιατί κάνουν ὅσα ἀρέσουν σέ μᾶς καί περιφρονοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἀκούγοντας ὅλα αὐτά, ὅσοι βρίσκονταν ἐκεῖ, θαύμασαν ἀλλά καί φοβήθηκαν. Πολλοί εἰδωλολάτρες πίστεψαν στόν Χριστό, ἀλλά καί οἱ πιστοί στερεώθηκαν περισσότερο στήν πίστη, σάν ἄκουσαν αὐτά. Ὁ δαίμονας ἐπιτιμήθηκε μέτα ἀπό τόν ἅγιο καί ἔγινε ἄφαντος.

Ὁ αὐτοκράτορας σάν εἶδε καί ἄκουσε τόσα θαυμαστά πράγματα, θαύμασε τόν Τρύφωνα καί τόν ἐτίμησε μέ τό παραπάνω, ὅπως ἔπρεπε. Τοῦ ἔκανε πολλές δωρεές καί διέταξε τόν ἔπαρχο Πομπηϊανό μαζί μέ ἄλλους ἄρχοντες νά τόν ὁδηγήσουν στόν τόπο του.

Μέ διαταγή τοῦ αὐτοκράτορα ὁ χιλίαρχος Ἀθηνόδωρος ἐτοίμασε αὐτοκρατορική ἄμαξα γιά τόν Τρύφωνα καί ἄλλες γιά τόν ἔπαρχο Πομπηϊανό καί τούς ἄλλος ἄρχοντες καί τιμητικό ἀπόσπασμα ἱππέων τῆς ἀνακτορικῆς φρουρᾶς.

Στήν ἐπιστροφή του ὁ ἅγιος μοίρασε στούς φτωχούς, πού συναντοῦσε στό δρόμο, ὅλα τά χρήματα, πού τοῦ χάρισε ὁ αὐτοκράτορας, χωρίς νά κρατήσει τίποτα γιά τόν ἑαυτό του.

Καί ὅταν ἔφθασε στό σπίτι του, ζοῦσε ὅπως καί πρώτα. Ξαναδόθηκε στίς δουλιές του, στίς χαρές του καί στίς ἀγάπες του. Θεράπευε τά ἀμπέλια, τούς ἀγρούς, τά δένδρα καί τούς ἀνθρώπους περισσότερο, μέ τήν προσευχή του, τόσο πού τόν ἔλεγαν πιά ὅλοι γιατρό. Ὁ θαυματουργός γιατρός τῆς Λαμψάκου.

Τό κύριο ἔργο του ὅμως ἦταν νά ὁδηγεῖ τούς πλανεμένους στήν ἀλήθεια. Νά διαδίδει τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί νά φέρνει τόν κόσμο κοντά Του.

Τῆς θεολόγου Αἰκατερίνης Τσακίρη
agtrifonas.webnode.gr

[toula]

Τι σχέση έχουν ο Άγιος Τρύφων και ο Ιβάν ο Τρομερός;

Ο Άγιος Τρύφων είναι ιδιαίτερα λαοφιλής στον αγροτικό πληθυσμό, αφού θεω­ρείται ο προστάτης άγιος των αμπελουργών και των γεωργών.

Άλλωστε η εορτή του Αγίου τον Φεβρουάριο συμπίπτει με την περίοδο κατά την οποία αρχίζει η σημαντικότερη αμπελουργική φροντίδα που είναι το κλάδεμα. Γι’ αυτό τον λόγο οι αμπε­λουργοί δεν εργάζονται την ημέρα της εορτής του και ραντίζουν τα αμπέλια τους με τον αγιασμό που τελείται στους ναούς, ενώ στο Ευχολόγιο του Δημητριέφσκυ υπάρχει και η «ευχή του Αγίου Τρύφωνος εις άμπελον».

O Άγιος Τρύφων καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας και έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Γορδιανού (238-244), Φιλίππου (244-249) και Δεκίου (249-251). Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στη παιδική του ηλικία, έβοσκε χήνες για να ζήσει.

Συγχρόνως όμως μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Έτσι, σιγά-σιγά ο Τρύφων με την ευσεβή φιλομάθεια του, κατόρθωσε όχι μόνο να διδαχθεί ο ίδιος, αλλά και να διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες της πίστεως του. Γρήγορα η ευσεβής ψυχή του δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός αξίωσε τον Τρύφωνα να θαυματουργεί.

Όμως ο Άγιος θεράπευε όχι μόνο κάθε ασθένεια, αλλά και εξάγνιζε τις μολυσμένες από τα δαιμόνια ψυχές. Όταν ο αυτοκράτορας Γορδιανός, πληροφορήθηκε για τις θαυματουργικές ικανότητες τού Τρύφωνα, τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του. O αυτοκράτορας προσπάθησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντας στον Άγιο αξιώματα και χρήματα, τα οποία όμως ο Τρύφων ευγενικά αρνήθηκε.

Όταν αυτοκράτορας έγινε ο Δέκιος, εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των Χριστιανών. Το 250 μ.Χ. ο Άγιος, επειδή δεν λάτρευε τους θεούς της ειδωλολατρικής θρησκείας και ήταν Χριστιανός, συνελήφθη από κάποιον στρατιωτικό που ονομαζόταν Φρόντων (ή Φόρτων) και οδηγήθηκε ενώπιον των επάρχων της Ανατολής, Τιβέριου Γράγχου και Κλαυδίου Ακυλίνου στη Νίκαια της Βιθυνίας.

Ο μάντης Πομπηϊανός τον παρουσίασε στους ηγεμόνες. Ο Άγιος Τρύφων ομολόγησε με θάρρος την πίστη του. Τότε υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Του κατατρύπησαν με σπαθιά όλο του το σώμα, έπειτα τον έδεσαν από τα πόδια σε άλογα και τον έσυραν, σε ώρες φοβερού ψύχους, σε δύσβατες και πετρώδεις τοποθεσίες. Εκείνος προσευχόταν και έλεγε: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία». Μετά το φρικτό μαρτύριο τον ρώτησαν αν σωφρονίσθηκε και ήθελε να θυσιάσει στα είδωλα.

Ο Μάρτυρας του Χριστού απάντησε τότε στον έπαρχο Ακυλίνο: «Ανόσιε και κακών αρχηγέ, είναι δυνατόν να είσαι σωφρονισμένος, όταν είσαι μεθυσμένος από τον διάβολο; Εγώ πάντοτε περνάω τον βίο μου με σωφροσύνη, γιατί έχω τον Χριστό βοηθό της ελπίδας μου». Ύστερα από αυτό τον έκλεισαν στο δεσμωτήριο με σκοπό να του δώσουν διορία, για να απαλλαγεί από την «άνοια» αυτού και να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Λίγες ημέρες μετά ο έπαρχος κάλεσε τον Άγιο και τον ρώτησε εάν το διάστημα του χρόνου και τα βασανιστήρια τον έπεισαν να θυσιάσει στους θεούς.

Ο Άγιος και πάλι ομολόγησε με πνευματική ανδρεία το Όνομα του Θεού. Τον έσυραν τότε γυμνό πάνω σε σιδερένια καρφιά, κατόπιν τον μαστίγωσαν και στη συνέχεια του έκαψαν με λαμπάδες τα πλευρά. Στο τέλος, μόλις ο Μάρτυρας παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου», απέκοψαν την τίμια κεφαλή αυτού.

Οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο λείψανο του Μάρτυρος και αφού το έχρισαν με πολύτιμα μύρα και το τύλιξαν σε σινδόνα, το κατέθεσαν σε λάρνακα και το απέστειλαν στην πόλη της Λαμψάκου κατά την επιθυμία του.

Η Σύναξη του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος ετελείτο στο Μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν μέσα στο σεπτό Αποστολείο του Ιωάννου του Θεολόγου, πλησίον της Μεγάλης Εκκλησίας.

Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Τρύφωνα έκτισε ο μέγας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.) στην τοποθεσία του Πελαργού Κωνσταντινουπόλεως. Μονή του Αγίου Τρύφωνος αναφέρεται και μετά τα μέσα του 9ου αιώνος μ.Χ., παρακείμενη στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος, στην οποία εκάρη μοναχός ο μετέπειτα Πατριάρχης Νικόλαος ο Μυστικός (901-907, 912-925 μ.Χ.).

Ο Άγιος Τρύφωνας τιμάται στην Ρωσία ως ο προστάτης των πουλιών

Στην Ρωσία ο Άγιος Τρύφωνας θεωρείται ο προστάτης των πουλιών.

Λέγεται ότι μία φορά που ο Ιβάν ο Τρομερός είχε βγει για κυνήγι.

Από μία απροσεξία του υπηρέτη του ξέφυγε το αγαπημένο του γεράκι.

Γεμάτος οργή ο τσάρος διέταξε τον υπηρέτη του Τρύφωνα Πατρικέιεβ σε τρεις μέρες να φέρει το γεράκι αλλιώς θα τον σκοτώσει.

Ο Τρύφωνας έψαξε σε όλο το δάσος και μη βρίσκοντας το γύρισε στην Μόσχα.

Καθήμενος για να ξεκουραστεί άρχισε να προσεύχεται στον προστάτη άγιό του τον Άγιο Τρύφωνα.

Όταν αποκοιμήθηκε είδε στον ύπνο του τον Άγιο Τρύφωνα καβάλα σ’ένα άλογο να κρατάει ένα άσπρο γεράκι και να του λέει:

-Να το γεράκι.Δώσε το στον τσάρο και μη στενοχωριέσαι

Ξυπνώντας βλέπει το γεράκι σ’ένα πεύκο. Το πήρε και το πήγε στον τσάρο ευχαριστώντας τον Άγιο Τρύφωνα.

Orthodoxia online

[toula]

παπα Γιώργης Δορμπαράκης: «Ο άγιος Τρύφων ήταν από την κώμη της Λαμψάκου της επαρχίας των Φρυγών, επί της βασιλείας του Γορδιανού, κατά το διακοσιοστό ενενηκοστό πέμπτο έτος από της βασιλείας του Αυγούστου.

Όταν ακόμη ήταν πολύ νέος και ασχολείτο με εργασία κατάλληλη για την ηλικία του (διότι έβοσκε χήνες, όπως λένε), γέμισε από Άγιο Πνεύμα και θεράπευε κάθε ασθένεια και έβγαζε και δαίμονες. Θεράπευσε μάλιστα και τη θυγατέρα του βασιλιά, που κυριαρχείτο από τον δαίμονα. Στην περίπτωση αυτή λέγεται ότι υπέδειξε ο άγιος στους παρόντες τον δαίμονα σαν μαύρο σκυλί, εξαγγέλλοντας τις πονηρές πράξεις του, και ότι με το θαύμα αυτό οδήγησε πολλούς στην πίστη του Χριστού.

Την εποχή του βασιλιά Δεκίου, που διαδέχτηκε τον Φίλιππο, τον κυρίαρχο μετά τον Γορδιανό, κατηγορήθηκε στον έπαρχο της Ανατολής Ακυλίνο, ότι έλεγε να μη λατρεύουν οι άνθρωποι τους δαίμονες. Οδηγήθηκε προς αυτόν στη Νίκαια, κι επειδή ομολόγησε το όνομα του Χριστού, πρώτον κτυπήθηκε με σπαθιά. Έπειτα τον έδεσαν σε άλογα και τον έτρεχαν, χειμώνα καιρό, μέσα από δύσβατα και δυσπρόσιτα μέρη.

Και μετά από αυτό, τον έσυραν γυμνό πάνω σε σιδερένια καρφιά. Κι ακόμη: τον μαστίγωσαν και του έκαψαν τα πλευρά με λαμπάδες πυρός, ενώ στο τέλος αποφάσισαν να τον σκοτώσουν με ξίφος, κάτι που δεν πρόφτασαν να το κάνουν, διότι είχε παραδώσει ήδη το πνεύμα του στον Θεό. Τελείται δε η σύναξή του στο Μαρτύριό του, που βρίσκεται μέσα στο ναό του Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου, πλησίον της Αγιωτάτης Μεγάλης Εκκλησίας».

Δεν είναι γνωστός ο άγιος Τρύφων για τις σπουδές του, τη μόρφωσή του και τη θεολογική του κατάρτιση∙ δεν προβάλλεται από την Εκκλησία μας ως κάποιος Ιεράρχης που την βοήθησε στην υπέρβαση κάποιας κρίσεως εξαιτίας αιρέσεως ή για το θαυμαστό κοινωνικό έργο που επιτέλεσε.

Τιμάται από την Εκκλησία, γιατί μέσα στην όλη απλότητα της ζωής του κατάλαβε ένα πράγμα, που προσπάθησε μέχρι τέλους, έστω και με θυσία αυτής της ζωής, να το κρατήσει: ότι δηλαδή σκοπός του στον κόσμο τούτο που βρέθηκε, ήταν να γίνει άγιος∙ να μοιάσει του Χριστού ζώντας με σωφροσύνη. Δηλαδή ό,τι είχε ακούσει από τον λόγο του Θεού, ό,τι ο Ίδιος ο Θεός τού φανέρωσε ως τρόπο ζωής, να το κάνει βίωμά του. Κι είναι αυτό που σημειώνει και ο άγιος Θεοφάνης, ο υμνογράφος του κανόνα του: «Άκουσες μέσα στην καρδιά σου τα θεία λόγια και τα έκανες πράξη, πανσεβάσμιε, διότι αγάπησες την αγιοσύνη και ασπάστηκες τη σωφροσύνη».

Η αγάπη για την αγιοσύνη συνιστά και το σκοπό της ζωής του κάθε ανθρώπου, ιδίως εκείνου που έχει τη δύναμη γι’ αυτό, του χριστιανού. Η εντολή του Θεού είναι σαφής: «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι», να γινόμαστε άγιοι, διότι ο ίδιος ο Θεός είναι άγιος. Κι αυτό σημαίνει ότι η αγιοσύνη ως σκοπός ζωής δεν αποτελεί ιδιορρυθμία ενός περίεργου ανθρώπου, ένα «βίτσιο» ίσως. Είναι το όραμα προς το οποίο καθημερινώς και αδιαλείπτως κατατείνει, πρέπει να κατατείνει, κάθε χριστιανός. Και θεολογική βάση γι’ αυτό είναι η «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» δημιουργία του ανθρώπου.

Δημιουργηθήκαμε από τον Θεό να Τον εικονίζουμε, με σκοπό να Του μοιάσουμε όσο το δυνατόν πληρέστερα στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης μας. Έτσι η φυσιολογία του ανθρώπου είναι να γίνεται – που σημαίνει να αγωνίζεται διαρκώς για να το φτάσει – άγιος. Ο άγιος Τρύφων, έστω και απλός βοσκός χηνών – προστάτης των γεωργών αλλά και των ζώων θεωρείται – χωρίς κάποια μόρφωση, χωρίς μελέτες και ακούσματα κηρυγμάτων, αλλά με μόνη την αγνότητα των προθέσεών του, το κατάλαβε και το άκουσε στο βάθος της καρδιάς του. Κι επειδή πήρε στα σοβαρά αυτό που κατάλαβε, το ενεργοποίησε στη ζωή του. Το «ασπάστηκες τη σωφροσύνη» που λέει ο υμνογράφος, αυτό ακριβώς φανερώνει.

Η πιστότητα και η αγάπη του στο όραμα αυτό της ζωής του τον έκανε αφενός να δεχτεί τις ακτίνες της χάρης του Θεού, γινόμενος δεύτερο φως μετά το πρώτο, του Θεού («έγινες δεύτερο φως, επειδή πλησίασες το πρώτο φως, γινόμενος σαν πυρσός και παίρνοντας μορφή από τη δόξα Αυτού»), αφετέρου να γίνει, ακριβώς γι’ αυτό, θαυμαστό όργανο Εκείνου για τη θεραπεία ασθενών και δαιμονισμένων, ωθώντας έτσι τους ανθρώπους στο να βρίσκουν τον δρόμο τους για τον Θεό. Κι αυτό σημαίνει ότι όπου ο Θεός βρίσκει άνθρωπο καλοπροαίρετο και με διάθεση στροφής προς Αυτόν εν αγάπη, τον κάνει κατοικητήριό Του και οδό Του για την εύρεση του Ίδιου από τους ανθρώπους. Ο άγιος άνθρωπος, με άλλα λόγια, και χωρίς να μιλάει, με μόνο το παράδειγμά του, δρα ως ιεραπόστολος. Οι άνθρωποι βλέποντάς τον καθοδηγούνται προς Αυτόν.

Την παραπάνω αλήθεια ο άγιος Θεοφάνης μας την προσφέρει με έναν έξοχο ύμνο, ήδη από την πρώτη ωδή του κανόνα: «Υπήρξες πράγματι ποιμένας, με το να ποιμαίνεις με σοφία τους λογισμούς της ψυχής σου, και με το να επιστρέφεις τις πλανεμένες ψυχές και να τις οδηγείς στον Θεό, ένδοξε». Είναι μία καταπληκτικής εμπνεύσεως αλήθεια: ο άγιος Τρύφων, αλλά και κάθε πιστός, είτε κληρικός είτε λαϊκός, είναι ποιμένας, γιατί ποιμαίνει πρώτα από όλα τον εαυτό του. Πώς;

Με το να ελέγχει τους λογισμούς της ψυχής του, καθοδηγώντας τους, όπως ο βοσκός τα πρόβατα στο μαντρί, εκεί που είναι ο τόπος της καταπαύσεώς του, ο ίδιος ο Θεός. Επομένως, όταν οι λογισμοί του ανθρώπου απομακρύνονται από τον Θεό, κινδυνεύουν να «φαγωθούν» από τον λύκο διάβολο, ή από το λιοντάρι διάβολο, κατά την εικόνα του αποστόλου Πέτρου:

«ο διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη». Και βεβαίως, με τον τρόπο αυτό γίνεται ποιμένας και των υπολοίπων ανθρώπων: επιστρέφει στον Θεό τις πλανεμένες ψυχές. Το συμπέρασμα είναι προφανές: κανείς δεν μπορεί να γίνει αληθινός ποιμένας, κυρίως μάλιστα ο κληρικός, αν πρώτα δεν είναι και δεν γίνεται ποιμένας του εαυτού του. Εκείνος που έχει μάθει να διαποιμαίνει τους λογισμούς του, εκείνος χαριτώνεται από τον Θεό και για την καθοδήγηση των άλλων.

παπα Γιώργης Δορμπαράκης
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

[toula]

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους: Δεν είναι αγάπη όπως του Θεού μας όταν δεν ανεχόμαστε το δύσκολο άνθρωπο κι όταν τονίζουμε την αδυναμία του.

Δεν είναι «οδός προς σωτηρία» όταν δεν υπάρχει υπομονή στις θλίψεις και στις δοκιμασίες που έρχονται αναπάντεχα.

Δεν είναι προσευχή που ενώνει με το «Θεό της καρδιάς», όταν γίνεται βιαστικά, από καθήκον και για να «νιώσουμε ωραία», δηλαδή συμφεροντολογικά.

Δεν είναι «λειτουργική ζωή» που αποκαλύπτει την ομορφιά του ουρανού, όταν γίνεται χωρίς λαχτάρα και πόθο να βρεθούμε «εις τας αυλάς του Κυρίου».

Δεν είναι η Θεία Κοινωνία για ατομική σωτηρία, αυτοδικαίωση και αυτοβεβαίωση της αρετής μας.

Δεν είναι η Λειτουργία της Κυριακής για να σπάσει τη ρουτίνα της βδομάδας χωρίς συνέχεια στην καθημερινότητα με σχέση κι επικοινωνία με τους αδελφούς μας, ώστε να έχει εφαρμογή το: «Λειτουργία μετά τη Λειτουργία».

Δεν είναι πάντα ο ιερέας- εξομολόγος πνευματικός πατέρας, επειδή λέω σ’ αυτόν τις αμαρτίες μου κάθε τόσο και μου δίνει συμβουλές.

Δεν είναι η «πνευματική πατρότητα» εύκολο και συνηθισμένο χάρισμα στην Εκκλησία. Όμως, είναι απαραίτητο για να συνεχίζεται εμπειρικά η Παράδοση ως «εν αγίω Πνεύματι ζωή».

Δεν είναι Χάρις Θεού η συναισθηματική φόρτωση κατά την προσευχή ή τη Λειτουργία, χωρίς συντριβή της καρδιάς και «πνεύμα τεταπεινωμένο».

Δεν είναι ταπείνωση η μειονεξία, τα κόμπλεξ κατωτερότητας και η ταπεινολογία.

Δεν είναι πίστη αληθινή, ως εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, η αναζήτηση των θαυμάτων σε άλλους ή σ’ εμάς.

Δεν είναι εκκλησιαστική ζωή όταν περιορίζεται στο χώρο του ναού ή στο προσευχητάριο μου, χωρίς να διαχέεται σ’ όλες τις πτυχές της ζωής μου.

Δεν είναι χωρίς εγωισμό η επιθυμία μου να γίνουν όλα τα έργα μου τέλεια και αψεγάδιαστα.

Δεν είναι δείγμα γνώσης πνευματικού αγώνα όταν θέλω να παλεύω ενάντια στα πάθη μου χωρίς πτώσεις κι αποτυχίες.

Δεν είναι ελπίδα στο Θεό κι όχι στις δυνάμεις μου όταν απογοητεύομαι από τον εαυτό μου και οδηγούμαι στη μελαγχολία και στη δαιμονική θλίψη.

Δεν είναι η γνώση του Θεού διανοητική επεξεργασία, απομονωμένη από τη μυστηριακή ζωή και την τήρηση των εντολών του Χριστού.

Δεν είναι, τέλος, η σωτηρία και η ολοκλήρωση του προσώπου μας και η «γεύση ζωής αιωνίου», έργο αποκλειστικά δικό μας, ανθρώπινο.

Μακάρι να πορευόμαστε κατά πως μας προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία Του, για να έχουμε στην καρδιά την ειρήνη και τη χαρά Του, σ’ ένα κόσμο αγχωμένο και διχασμένο. Για να γίνεται ο κάθε πιστός χριστιανός, πέρα από τα πάθη και τα λάθη του, σημείο που θα δείχνει την αγάπη, την πίστη και την ελπίδα που στηρίζονται στο Χριστό και Θεό μας. Αμήν!

Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

[toula]

Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημόπουλος: Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου. Να είσαι πάντοτε προσεκτικός. Με ανύστακτο βλέμμα να παρακολουθείς τα σκιρτήματα της καρδιάς σου. Φεύγε τις αφορμές. «Φεύγω, για να μη ηττηθώ», λέγει ο Μεθόδιος Πατάρων.

Μην ξεχνάς ότι το σώμα αδυνατίζει, εξασθενεί, αρρωσταίνει, όμως οι επιθυμίες ούτε αδυνατίζουν, ούτε εξασθενούν, ούτε αρρωσταίνουν. Το σώμα και τα κύτταρα γηράσκουν, ο παλαιός όμως άνθρωπος δεν συγγηράσκει με το σώμα.

Πολλούς έχει τους συμπαθούντες ο νέος όταν αμαρτάνει, ο δε ώριμος ουδένα. Να θυμάσαι το της Γραφής: «Τρία δε είδη εμίσησεν η ψυχή μου και προσώχθισα σφόδρα τη ζωή αυτών· πτωχόν υπερήφανον, και πλούσιον ψεύστην, γέροντα μοιχόν ελαττούμενον συνέσει» (Σοφία Σειράχ 25:2). Τρία πράγματα μίσησε η ψυχή μου: πλούσιο ψεύτη, φτωχό υπερήφανο και γέροντα μοιχό.

Ολόκληρη η νομοθεσία του Θεού συνοψίζεται στην εντολή «ουκ επιθυμήσεις». Πρόσεχε τις επιθυμίες σου. Μην επιθυμείς την σάρκα του πλησίον σου, μην επιθυμείς την περιουσία του πλησίον σου, το σπίτι του, το αυτοκίνητό του, το κτήμα του, το κατάστημά του, τον πλούτο του εν γένει. Μην επιθυμήσεις το αξίωμά του και την δόξα του. Και θα έχεις χάρη Θεού, αναμάρτητη ζωή, ευτυχία και ειρήνη στην καρδιά σου.

Όσο περιποιείσαι και κολακεύεις τα θελήματα της σαρκός, αυτά σε οδηγούν στην δουλεία, την φθορά και τελικά τον θάνατο. Μάθε να πηγαίνεις κόντρα στα θελήματα της σαρκός σου. Κάνε το αντίθετο απ’ ό,τι αυτή σε παρακινεί και σε προτρέπει. Να είσαι εγκρατής στο φαγητό, το ποτό, τον ύπνο, τα πολλά λόγια, τις συντυχίες με πολλούς ανθρώπους για να πάρεις χάρη και έλεος. Και επιπλέον ψυχή και σώμα δώρισέ τα στον Θεό να τα κυβερνήσει και κατευθύνει και διαφυλάξει, όπως εκείνος θέλει και γνωρίζει.

Πρόσεξε την φιλήδονη ζωή. Μίσησε τις ηδονές που είναι το ανοιχτό στόμα του άδη, ο βέβαιος χειροπιαστός θάνατος. Θάνατος της ψυχής, του σώματος, του πνεύματος, του συναισθήματος.

Μακάριος ο νέος που διαφυλάχθηκε αγνός, αμόλυντος από τα βδελύγματα του αιώνος τούτου. Αυτός έχει ένα μεγάλο κεφάλαιο για όλη του τη ζωή. Ένα γερό θεμέλιο επάνω στο οποίο πυργώνει ασφαλώς και σταθερώς τη ζωή του.

Δυστυχής ο φιλήδονος και ακόλαστος. Εκείνος που πρώιμα, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ήπιε το δηλητήριο των ηδονών. Αυτός πολύ πρέπει να θρηνήσει. Πολύ να μετανοήσει. Πολλά δάκρυα να χύσει. Πολλές δυνάμεις να καταβάλει κατά του κακού. Πολύ να βασανίσει τον παλαιό άνθρωπο για ν’ απαλλαγεί από την τυραννική του καταδυνάστευση. Και αυτός ο αγώνας θα φέρει καρπούς και νίκη με σύμμαχο και βοηθό τον παντοδύναμο Θεό.

Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015 (αποσπάσματα).

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Ορθοδοξία | Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημόπουλος: Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου