Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Τι είναι η εσωτερική ελεημοσύνη;

Μας έλεγε συχνά ο Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης (Αριζόνας): «Την εσωτερική ελεημοσύνη να προσέχετε. Εκεί κυρίως να φροντίσετε να σπουδάσετε τον κόπο σας, εκεί να φροντίσετε να αποθέσετε τον κοπετό σας».

Παράξενα λόγια, αμφίσημα ακούσματα τότε, στα ήδη ανήσυχα, ακόμη και τώρα, εφηβικά μας ώτα. Εσωτερική ελεημοσύνη που παραλληλίζεται με την εκούσια μόνωση του πιστού, την αυτοθέλητη απόπειρά του να ¨μορφώσει νουν Χριστού¨, να ¨παραμορφωθεί¨ διά τον κόσμον για να ¨μορφωθεί¨ τον Νυμφίο Χριστό.

Και ασφαλώς ο σεβαστός μας γέροντας αναφερόταν στην προσπάθεια του πιστού να καλλιεργήσει την περισυλλογή του νου, ν΄αγαπήσει την ησυχία, να εναρμονιστεί με την προσευχητική ενατένιση των ουρανίων και αρρήτων!

Όχι βέβαια πως ακύρωνε την αξία της ελεημοσύνης προς τον συνάνθρωπο, αλλά κυρίως, εναπόθετε το βάρος της πνευματικής ζωής και ορθοπραξίας στην καλλιέργεια της προσευχής και δη, της μονολόγιστης ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

Η ελεημοσύνη προς τον συνάνθρωπο, κυρίως όταν επιστρατεύεται για να ¨καλύψει¨ ανομήματα ανεξομολόγητα που βαραίνουν την συνείδησή μας, μάς τόνιζε ο γέροντας, δεν έχει μισθό, μάλλον δε, δεν έχει τον μισθό που αναμένει ο πιστός που ελεεί, καθώς τότε, υποκριτής καθίστασαι ενώπιον του Ουρανού και σμιλεύεις, ναι, αργά αλλά σταθερά, σμιλεύεις την άπειρη φιλανθρωπία και ανεξικακία του Δεσπότου Χριστού.

Βροντοφωνάζεις τότε πως ανήκεις στη χορεία των ¨πιστών¨ που ¨εξαγοράζεις¨ το Έλεός Του, στηρίζοντας την όποια ¨πνευματική¨ σου σχέση σε συμφεροντολογική βάση και αντισταθμία, ¨δουλική¨ εξαρτημένη ανταπόδοση που δύναται ακόμη και Παράδεισο να ¨αγοράζει¨.

Αναφέρομαι εδώ στην σκόπιμη και δόλια καλλιέργεια αυτού του είδους της ελεημοσύνης και ασφαλώς, πολλά είναι τα παραδείγματα, ακόμη και σε αυτή τη χορεία, που ακυρώνουν την πλειονότητα του κανόνα.

Η ελεημοσύνη πάλι που στηρίζεται σε συναισθήματα οίκτου και συμπόνοιας, ασφαλώς και εμπεριέχει στοιχεία ευαισθησίας, ενσυναίσθησης ή και φιλανθρωπικής αδελφοσύνης, πλην όμως, δεν αποτελεί καθάρια και ολόθερμη συγκατάθεση νου και καρδίας, γεγονός που επισφραγίζεται μόνο στην περίπτωση που δύνασαι να κοινωνείς τη χαρά του άλλου, και ακόμη περισσότερο, στην περίπτωση που διαφαίνεται η ποιότητα της χαράς, και επομένως και αυτής της αγάπης σου προς τη χαρά του συνανθρώπου σου.

Ο γέροντας όμως, εστίαζε τις συμβουλές του στην εσωτερική ελεημοσύνη, στην ελεημοσύνη δηλαδή, που παρέχει ο πιστός προς τον ίδιο του τον εαυτό. «Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, δίδασκε, πόλεμος γίνεται, συναγερμός μέσα μας. Στις επάλξεις, με τα όπλα μας να αγωνιστούμε, ¨νουν Χριστού¨ να μορφώσουμε, καθέδρα της Παναγίας Τριάδος να μεταποιήσουμε τον νου μας, ουχί εστία των δαιμόνων».

Και εδώ συμπλήρωνε ότι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη είναι η προσευχή του πιστού προς την ανέστια ακρασία του νου του, ακρασία που φιλοσοφικά μας οδηγεί στην απραξία, στην αδυναμία να πράξουμε το καλό ενώ γνωρίζουμε την ταυτότητά του ή, και ακόμη περισσότερο, στην πόρωση, που θεολογικά κομίζει την ¨αναισθησία¨ των πνευματικών μας αισθητηρίων και αυτής ακόμη της βούλησής μας.

Στον αντίποδα, ουκ ολίγα είναι τα παραδείγματα της καθημερινότητάς μας που μάς προτάσσουν το κοινωνικό φιλανθρωπικό έργο, τόσο ατομικό όσο και συλλογικό, έναντι του αγιαστικού και καθάρια πνευματικού.

Ασφαλώς και χρειάζονται αμφότερα, πλην όμως, το τονίζουμε εισέτι, προηγείται η εσωτερική ελεημοσύνη και έπεται η προσπάθεια προς τον κόσμο, γεγονός που όχι μόνο ατομικότητα δεν προβάλλει, αλλά αποδεικνύει έμπρακτα την ορθοπραξία και την όποια πνευματική ωριμότητα ενός εκάστους εξ ημών.

Άλλωστε, τα μεγαλύτερα θαύματα, ή, ακόμη καλύτερα, όλα τα θαύματα μόνο από προσευχή λαμβάνουν χώρα, μόνο προσευχητικά χέρια και κοπιάζουσες προσευχητικά καρδιές τα προσελκύον εις τον κόσμο!

Έρχονται στο νου μου εκείνα τα λόγια του μακαριστού γέροντα Σωφρονίου Σαχάρωφ, που ¨εξομοληγητικά¨ ομιλούσε για την προσευχή και τα αποτελέσματα αυτής ως ακολούθως: «Η θαυμαστή αίσθησις της ελεύσεως του Θεού εντός ημών συνοδεύεται μεθ΄ ολοκληρωτικής συμφωνίας νου και καρδίας.

Η Θεία αρμονία της πνευματικής ταύτης καταστάσεως είναι ευφροσύνη διά την καρδίαν και φως διά τον νουν. Όλος ο άνθρωπος αισθάνεται την ¨ειρήνην του Θεού, την υπερέχουσαν πάντα νουν¨(πρβλ., Φιλ., δ΄7)».

Δημήτριος Π. Λυκούδης, Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών.
https://romioitispolis.gr/

[toula]

"Η ψύχρανση του πνευματικού ζήλου και οι αιτίες της" (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

ΦΟΒΑΣΑΙ. Αμφιβάλεις αν θα καταφέρεις να ολοκληρώσεις την προσπάθειά σου, μολονότι έκανες μια φιλότιμη αρχή. Ναι, πρέπει να το φοβάσαι αυτό, γιατί ,καθώς είμαστε συχνά άστατοι, προκαλούμε βλάβη στον εαυτό μας. Μη στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου. Απόθεσε κάθε ελπίδα σου στον Θεό. Από την ανησυχία και το φόβο της αποτυχίας όχι μόνο δεν θα ζημιωθείς, αλλ’ απεναντίας και θα ωφεληθείς, αν, πρώτον, δεν απελπιστείς και, δεύτερον, ακουμπήσεις και στηριχθείς στον παντοδύναμο Κύριο. Διατήρησε αυτή την καλή ανησυχία. Να φοβάσαι μήπως λυπήσεις τον αγαπημένο σου Κύριο. Και να σκέφτεσαι πως αύριο έρχεται ο θάνατος. Αργότερα, την ανησυχία θα την αντικαταστήσει η στέρεη ελπίδα της σωτηρίας.

Προς το παρόν όμως, μην την αποδιώξεις. Σου χρειάζεται. Θα πυροδοτεί τον ενθουσιασμό σου, θα σε απομακρύνει από επιβλαβείς αδυναμίες και θα σε παρακινεί σε ακατάπαυστη καρδιακή ικεσία: «Κύριε, βοηθησέ με! Κύριε σώσε με! Και σώσε με, την ανάξια, με τον τρόπο που Εσύ ξέρεις!». Αυτή είναι η έμπονη συντριβή της καρδιάς ενώπιον του Κυρίου. Οι εχθροί, τόσο οι εσωτερικοί όσο και εξωτερικοί, είναι ισχυροί. Δεν ξέρεις τι θύελλες θα ξεσπάσουν απ’ έξω και μέσα σου. Κάθε στιγμή μπορεί να παραπατήσεις και να πέσεις. Γι’ αυτό μη σταματάς, να κραυγάζεις, «Κύριε, σώσε με!», με καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη, όπως λέει ο προφήτης Δαβίδ (Ψαλμ.50:19)˙ γιατί μια τέτοια καρδιά ο Θεός ποτέ δεν την περιφρονεί. Μην το ξεχάσεις: Όποιος έχει αμετάπτωτο το βίωμα της έμπονης συντριβής ενώπιον του Κυρίου, βίωμα που προέρχεται από την επίγνωση των κινδύνων και των δυσκολιών της πνευματικής ζωής, αυτός βρίσκεται στον σωστό δρόμο.

“Να δώσει ο Θεός”, γράφεις, “ώστε ο τωρινός πνευματικός μου ζήλος να μην καταπέσει αργότερα”. Να δώσει ο Θεός, ναι, ώστε ο πνευματικός σου ζήλος να μην καταπέσει όχι αργότερα, αλλά ποτέ! Όταν υπάρχει αυτός ο ζήλος, υπάρχει πνευματική ζωή˙ όταν δεν υπάρχει ο ζήλος, ούτε πνευματική ζωή υπάρχει. Η εξάτμιση του πνευματικού ζήλου συνεπάγεται διακοπή της πνευματικής αναπνοής και ανακοπή της πνευματικής καρδιάς. Το πνεύμα είτε πεθαίνει είτε αδρανεί. Γι’ αυτό, το πρώτο μέλημα του ανθρώπου που μπαίνει στο δρόμο του Θεού, πρέπει να είναι η διατήρηση με κάθε δυνατό τρόπο του ζήλου, της προθυμίας, της φιλοτιμίας και της φιλοπονίας. Ο πνευματικός ζήλος και η έμπονη συντριβή ενώπιον του Κυρίου, για την οποία έγραψα πιο πάνω, είναι τα θεμέλια της πνευματικής ζωής, η ασπίδα της και ο προμαχώνας της. Αντίθετα, ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι η ψύχρανση του ζήλου. Φοβερό πράγμα! Πρέπει να ξέρεις, ωστόσο, πως η ψύχρανση αυτή δεν είναι σε κάθε περίπτωση οριστική ούτε αυτόχρημα καταστροφική. Πολλές φορές ακολουθεί είτε μιάν αλόγιστη υπερένταση των δυνάμεων της ψυχής είτε μιάν ασθένεια του σώματος.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρόκειται για κατάσταση μόνιμη και επιβλαβή, όπως, απεναντίας, συμβαίνει, όταν η ψύχρανση ακολουθεί την εκούσια απόρριψη της ευσέβειας και την ενσυνείδητη επιλογή της ασέβειας, παρά την αντίθεση και την διαμαρτυρία της συνειδήσεως. Τότε είναι που το πνεύμα νεκρώνεται και η πνευματική ζωή τερματίζεται. Αυτό το ενδεχόμενο να φοβάσαι πάνω απ’ όλα, να το φοβάσαι σαν τη φωτιά και σαν το θάνατο.

Και να θυμάσαι πως είναι το πρώτο ολέθριο επακόλουθο της απώλειας, πρώτον, της προσοχής και, δεύτερον, του θείου φόβου. Αν λοιπόν, πάντοτε προσέχεις τον εαυτό σου και φοβάσαι τον Θεό, θα διατηρήσεις ζωντανό και θερμό τον πνευματικό σου ζήλο. Όσο για τις ακούσιες και φευγαλέες ψυχράνσεις του ζήλου, που οφείλονται σε ψυχική κόπωση η σωματική ασθένεια, υπάρχει ένας κανόνας: Να υπομένεις και να εκτελείς με συνέπεια τα έργα του Θεού έστω και τυπικά μόνο, δίχως ψυχική συμμετοχή. Χάρη στην καρτερία και την εμμονή σου, σύντομα η ψυχρότητα θα ξαναδώσει τη θέση της στην θέρμη…

https://www.facebook.com/10033906468059 ... 033391191/

[toula]

Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν δουλεύη τὴν καρδιά, δὲν εἶναι οὔτε σὰν ζῶο...

– Γέροντα, ὁ Ἀββᾶς Παμβὼ λέει: «Εἰ ἔχεις καρδίαν, δύνασαι σωθῆναι». Τί ἐννοεῖ μὲ τὸ «εἰ ἔχεις καρδίαν»;

– Πολλὰ μπορεῖ νὰ ἐννοῆ.
Πρῶτον· ἂν ἔχης καρδιά, ἴσον ἂν ἀγαπᾶς τὸν Θεό.
Δεύτερον· ἂν ἔχης καρδιά, ἴσον ἂν ἔχης εὐαισθησία καὶ δὲν εἶσαι ἀναίσθητος.
Τρίτον· ἂν ἔχης καρδιά, ἴσον ἂν ἔχης καλωσύνη.
Τέταρτον· ἂν ἔχης καρδιά, ἴσον ἂν ἔχης ἀνεκτικότητα. Πέμπτον· ἂν ἔχης καρδιά, ἴσον ἂν ἔχης παλληκαριά.
Ὅταν λέμε «καρδιά», δὲν ἐννοοῦμε ἕνα κομμάτι σάρκα, ἀλλὰ τὴν διάθεση γιὰ θυσία, τὴν ἀρχοντικὴ ἀγάπη.

Μεγάλο πράγμα ἡ δύναμη τῆς καρδιᾶς! Ἡ καρδιὰ εἶναι σὰν μιὰ μπαταρία ποὺ συνέχεια φορτίζεται. Οὔτε κουράζεται οὔτε γερνάει· ἡ δύναμή της δὲν ἐξαντλεῖται ποτέ. Ἀλλὰ πρέπει νὰ δουλεύουμε τὴν καρδιά. Γιατὶ κι ἐγὼ ἔχω καρδιὰ κι ἐσὺ ἔχεις καρδιά, ἀλλὰ τί τὸ θέλεις, ἂν δὲν τὴν δουλεύουμε; Ἂν δὲν δουλεύη κανεὶς τὴν καρδιά, μπορεῖ νὰ εἶναι γίγαντας καὶ νὰ μὴν ἔχη κουράγιο νὰ κάνη τίποτε. Καὶ ἄλλος μπορεῖ νὰ εἶναι τόσος δά, ἀλλά, ἐπειδὴ ὅ,τι κάνει τὸ κάνει μὲ τὴν καρδιά του, δὲν κουράζεται καθόλου.

Νά, βλέπω κι ἐδῶ μιὰ ἀδελφὴ ποὺ δὲν ἔχει ἀντοχή, ἀλλά, ἐπειδὴ βάζει καρδιὰ σὲ ὅ,τι κάνει, δὲν νιώθει κούραση. Δὲν κοιτάζει νὰ ξεφύγη τὴν δουλειά· κοιτάζει πῶς θὰ ἀναπαύση τὸν ἄλλον. Τὸ καθετὶ τὸ κάνει μὲ ἀγάπη, γιατὶ τὸ πονάει καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὴν δοῦν οἱ ἄλλοι καὶ νὰ τῆς ποῦν «μπράβο». Δὲν ἔχει φιλαυτία, ἀνθρωπαρέσκεια, κινεῖται στὴν ἀφάνεια, ὁπότε δέχεται τὴν θεία Χάρη καὶ βοηθιέται ἀπὸ τὸν Θεό.

Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος εἶναι ἀσθενικὸς ἢ ἔχη γεράσει καὶ τὸ σῶμα του δὲν μπορῆ νὰ κοπιάση, ἂν ἔχη μάθει νὰ δουλεύη τὴν καρδιά, ἡ καρδιὰ ζορίζει τὸ σῶμα, γιὰ νὰ δουλέψη. Εἶναι σὰν ἕνα παλιὸ αὐτοκίνητο μὲ ρόδες ξεφουσκωμένες, μὲ ἄξονες χαλασμένους, ποὺ ἡ μηχανή του ὅμως εἶναι γερὴ καὶ τὸ σπρώχνει καὶ τρέχει. Ἐνῶ ἕνας ἄνθρωπος νέος καὶ γερός, ἂν δὲν δουλεύη τὴν καρδιά, εἶναι σὰν ἕνα καινούργιο αὐτοκίνητο ποὺ δὲν ἔχει γερὴ μηχανὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ προχωρήση. Τοῦ φαίνεται βουνὸ νὰ κάνη καὶ τὸν πιὸ μικρὸ κόπο.

Καμμιὰ φορὰ στὸ Καλύβι τυχαίνει νὰ ξεχάση κανένα γεροντάκι τὴν ὀμπρέλα του ἢ μιὰ τσάντα καὶ λέω σὲ κανένα νέο παιδί: «Ἄντε παλληκάρι, τρέχα λιγάκι νὰ προλάβης τὸ γεροντάκι». Μόλις τ᾿ ἀκούη, ἀναστενάζει. «Δὲν θὰ γυρίση πίσω, Πάτερ;», λέει. «Ἄντε, βρὲ παλληκάρι, ξαναλέω, κάνε ἀγάπη». Πάλι ἀναστενάζει. Ἔ, αὐτὸς μόνον ποὺ ἄκουσε: «τρέχα λιγάκι», κουράστηκε, πόσο μᾶλλον νὰ πήγαινε!

Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν δουλεύη τὴν καρδιά, δὲν εἶναι οὔτε σὰν ζῶο· ἄγαλμα γίνεται. Εἶναι ἄχρηστη ἡ καρδιά του.

Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς»

[toula]

Πώς ο σατανάς αντιλαμβάνεται την νοερά προσευχή του ανθρώπου και απομακρύνεται απ’ αυτόν;

Κάποιος νέος μοναχός είχε μία απορία:
"Πώς ο σατανάς αντιλαμβάνεται την νοερά προσευχή του ανθρώπου και απομακρύνεται απ’ αυτόν, εφόσον δεν έχει τη δύναμη να του διαβάσει το πνεύμα δηλ. δεν γνωρίζει το τι σκέφτεται ο άνθρωπος μέσα του".

Ένα βράδυ, του παρουσιάζεται μια Αγία στον ύπνο και του λέει:
– Νίκο (έτσι τον έλεγαν) έχεις την απορία, πως ο σατανάς αντιλαμβάνεται, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται νοερώς, εφόσον τη σκέψη του ανθρώπου, μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.

Άκουσε λοιπόν:
Όπως η σόμπα, που καίει εσωτερικώς ξύλα και δεν φαίνεται η φωτιά, όμως η θέρμανση σε πληροφορεί ότι η σόμπα έχει φωτιά, έτσι και ο σατανάς, μπορεί να μην βλέπει την προσευχή σου, αλλά επειδή καίγεται όταν σε πλησιάζει, αντιλαμβάνεται ότι είσαι ενωμένος με τον Θεό, δια της προσευχής…

Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

[toula]

Το να είσαι ορθόδοξος είναι εύκολο – Το να ζεις ορθόδοξα θέλει κόπο (Άγιος Παΐσιος)

– Αν, Γέροντα, ο ακροατής ή ο αναγνώστης έχη καλή διάθεση;
– Ε, τότε αυτός έχει ήδη την θεία Χάρη, γι’ αυτό και ωφελείται. Ένας όμως που δεν έχει καλή διάθεση θα πάρη και θα εξετάση αυτά που λέει ο ιεροκήρυκας και δεν θα έχη καμιά ωφέλεια. Το να σκεφτόμαστε ορθόδοξα είναι εύκολο∙ το να ζούμε όμως ορθόδοξα θέλει κόπο.

Μια φορά ένας θεολόγος είχε κάνει μια ομιλία και είχε πει να πάνε να δώσουν αίμα, γιατί υπήρχε ανάγκη. Και πράγματι πολλοί παρακινήθηκαν και έδωσαν πολύ αίμα. Εκείνος όμως δεν έδωσε ούτε μια σταγόνα, αν και είχε… μπόλικο. Οι άλλοι τότε σκανδαλίσθηκαν.

«Εγώ, τους είπε εκείνος, με την ομιλία που έκανα και παρεκίνησα τον κόσμο να δώση αίμα, είναι σαν να έδωσα το περισσότερο αίμα»!

Έτσι ανέπαυε τον λογισμό του. Καλύτερα ήταν να μην έκανε την ομιλία και αθόρυβα να πήγαινε να δώση λίγο αίμα. Η ζωή μετράει.

«Εγώ είμαι δεξιός», μου είπε ένας που δεν είχε καμμιά σχέση με την Εκκλησία. «Άμα δεν κάνης σταυρό, τι ωφελεί;», του είπα... Το χέρι που δεν κάνει σταυρό τι ωφελεί που είναι δεξί; Σε τι διαφέρει από το αριστερό που δεν κάνει σταυρό; Εκείνο έτσι κι αλλιώς δεν κάνει σταυρό». Αν εσύ είσαι δεξιός και δεν κάνης σταυρό, σε τι διαφέρεις από τους αριστερούς; Ο σκοπός είναι να είσαι άνθρωπος πνευματικός, να ζης κοντά στον Χριστό, τότε βοηθάς και τους άλλους.

Όταν ο άνθρωπος έχη ζωή σωστή, το έργο του πληροφορεί.
Σε μια πόλη ήταν ένας Προτεστάντης που όλους τους κατηγορούσε∙ τι κληρικούς, τι δεσποτάδες. Εκεί κοντά σε ένα μοναστήρι ασκήτευε και ένας μοναχός.
Μια φορά ρώτησε τον Προτεστάντη ένας άθεος: «Καλά, όλους τους δεσποτάδες, τους παπάδες, τους κατηγορείς. Γι’ αυτόν τον καλόγηρο τι έχεις να πης;».
«Αυτόν τον παραδέχομαι, του λέει, γιατί διαφέρει από τους άλλους».

Ένας πιστός, όπου και να ‘ναι, πόσο βοηθάει, όταν ζη σωστά!
Θυμάμαι, ένας γνωστός μου αστυνομικός υπηρετούσε στα σύνορα. Εκεί ήταν και Σέρβοι κομμουνιστές, και μάλιστα από τους πιο έμπιστους του κόμματος. Όταν έρχονταν Σέρβοι παπάδες στα σύνορα Ελλάδος και Σερβίας, ο αστυνομικός τους φιλούσε το χέρι. Οι κομμουνιστές το πρόσεξαν. Έλληνας αστυνομικός να φιλάη το χέρι των Σέρβων παπάδων! Έκανε μεγάλη εντύπωση στους κομμουνιστές και προβληματίσθηκαν στο θέμα της πίστεως.

Πόσο βοηθούν αυτοί που έχουν μια θέση, όταν κρατάνε λίγο!
Γι’ αυτό και εγώ κοιτάω μερικούς μεγάλους να τους δω, όταν έρχωνται, για να τους βοηθήσω, γιατί αυτοί μπορεί να βοηθήσουν πάρα πολύ με το παράδειγμα.
Να, ένας στρατάρχης που γνωρίζω, είναι παράδειγμα. Και, ό,τι κάνει, το κάνει από μέσα του με την καρδιά του∙ δεν το κάνει εξωτερικά. Οι άλλοι που τον βλέπουν προβληματίζονται και βοηθιούνται.

Παλιά και οι άρχοντες του τόπου είχαν αρχές, πίστευαν.
Ξέρετε τι είχε πει μια αρχόντισσα σε κάποιον βουλευτή σε μια πόλη; Είχε πάει με τον σύζυγό της την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου σε ένα γεύμα και είχαν εκεί ψάρια, κρέατα… Αυτή δεν έτρωγε, γιατί νήστευε.
Το πρόσεξε ο βουλευτής και της είπε: «Ασθενείς και οδοιπόροι νηστεία δεν κρατούν».
«Ναι, οδοιπόροι με ρόδες!» του απάντησε εκείνη και δεν άγγιξε τίποτα από τα αρτύσιμα.

Στο γεύμα εν τω μεταξύ ήταν και ένας κληρικός που τους προσφώνησε: «Μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι μαζί σας κ.λπ.», έλεγε-έλεγε ένα σωρό εγκώμια.
Οπότε τον διέκοψε ο άντρας της αρχόντισσας και του είπε:
«Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία!». Γιατί εκείνος πήγε να τους κολακεύση. Άλλοτε πάλι είχε πει αυτή η αρχόντισσα σε έναν καθηγητή Θεολογίας:
«Μην κοιτάτε λεπτομέρειες και κόβετε στις εξετάσεις τους παπάδες. Κοιτάξτε να τους περνάτε, γιατί οι επαρχίες δεν έχουν παπά!». Θέλω να πω ότι παλιά οι τοπικοί άρχοντες ενδιαφέρονταν για την Εκκλησία, ήταν παράδειγμα για τον λαό.
Αυτό που θα βοηθήση θετικά τους ανθρώπους σήμερα είναι το παράδειγμά μας το χριστιανικό και η ζωή μας η χριστιανική.

Τους Χριστιανούς πρέπει να τους διακρίνη η πνευματική λεβεντιά και η αρχοντιά, η θυσία. Γι’ αυτό λέω στους λαϊκούς:
«Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας και ο Χριστός θα προδώση την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων».

Η αρετή έχει τυπικό να προδίδη τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Ακόμη και να κρυφθή, και να υποκριθή με την δια Χριστόν σαλότητα, η αρετή θα τον προδώση, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του θησαυρός, που θα ανακαλυφθή τότε μαζεμένος, θα βοηθήση πάλι πολλές ψυχές∙ ίσως τότε περισσότερο.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

[toula]

Είναι τόσο σοβαρή βέβαια η κατάκριση, παρ’ ότι εμείς την έχουμε για «ψωμοτύρι» (Γέροντος Εφραίμ, Προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου)

Το ότι κατακρίνουμε τι σημαίνει; Ότι θεωρούμε τον εαυτό μας μη σφάλλοντα σε οποιοδήποτε αμάρτημα. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε… Εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. 7:1).

Είναι τόσο σοβαρή βέβαια η κατάκριση, παρ’ ότι εμείς την έχουμε για «ψωμοτύρι» και σαν εμπερίστατη αμαρτία. Εμπερίστατη αμαρτία είναι αυτή, που γίνεται σε κάθε περίσταση και κάθε ώρα.

Καίτοι τέτοιοι είμαστε κι εμείς όλοι, λαβωμένοι, καίτοι όλοι είμαστε φορτωμένοι από πληγές κι αμαρτήματα, λέμε για τον άλλον. Όταν πάμε στο νοσοκομείο, θα δούμε ότι όλοι είναι άρρωστοι.

Βλέπετε όμως ότι κανένας δεν κατακρίνει τον άλλο άρρωστο· το έχετε παρατηρήσει; Κανείς δεν λέει στον άλλο: «Γιατί εσύ είσαι στο κρεβάτι», αφού είναι κι αυτός άρρωστος στο κρεβάτι.

Ενώ εμείς εδώ όλοι είμαστε άρρωστοι ψυχικά κι όμως ο ένας χτυπάει τον άλλον. Ο ένας είναι άρρωστος στο μάτι και κοιτάζει τον άλλον που είναι άρρωστος στο πνευμόνι. Κι όμως δεν το καταλαβαίνουμε οι ταλαίπωροι. Μας σκοτίζει η αμαρτία, μας σκοτίζει ο δαίμονας, για να μας κρατάει όλους στην κατάκριση.

«Θα πεθάνουν αύριο και θα τους πιάσω μια χαρά στη φάκα», λέει ο διάβολος· και ο Χριστός, που είναι δικαιοσύνη θα τους πει: «Κρίνατε; Κρίνατε; Τι σας είπα εγώ στο Ευαγγέλιο; Μη κρίνετε. Εσείς είσθε οι κριτές; Από πού είσθε κριτές εσείς; Εγώ είμαι ο Κριτής».

Κι έτσι θα μας καταδικάσει όλους εμάς με το μέτρο που μετρούμε τους άλλους. Κι όμως εμείς οι ταλαίπωροι δεν το καταλαβαίνουμε κι ανοίγουμε το στόμα και μιλάμε για τον ένα, για τον άλλο και ρίχνουμε την πέτρα του αναθέματος, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εμείς πρώτοι έχουμε το ανάθεμα.

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι, που εμείς τους έχουμε για τιποτένιους και για αμαρτωλούς, μία μέρα μπορεί να βρεθούνε στην Βασιλεία του Θεού· κι εμείς που παίρνουμε την καθέδρα του δικαστού και κρίνουμε, να βρεθούμε κατακριτέοι και να περάσουμε στην κόλαση!

Γι’ αυτό, λοιπόν, χρειάζεται πάρα πολλή προσοχή στα έργα μας και να αγωνιζόμαστε να ξεριζώσουμε τον εγωισμό, αυτό το φοβερό θηρίο, που μας τρώει όλα τα σωθικά. Το «εγώ»!

Αυτό φουντώνει μέσα μας και θυμώνουμε και οργιζόμαστε και κατακρίνουμε και απαιτούμε το ένα, απαιτούμε το άλλο και βρίζουμε και χλευάζουμε τον έναν και ταπεινώνουμε τον άλλον. Θηρίο!

Αυτό βοηθάει στην κατάκριση, αυτό φουσκώνει τον λογισμό ότι κάτι φτιάχνουμε, ότι είμαστε καλοί, ότι έχουμε αρετές, και χίλια δύο άλλα.

Η αφετηρία των καλών είναι η ταπεινοφροσύνη και η αφετηρία των κακών ο εγωισμός.

Όταν εγώ κρίνω έναν άνθρωπο από συμπάθεια, όχι για να τον κατακρίνω, να τον κατηγορήσω και να τον ταπεινώσω από το φούσκωμα του εγωισμού, αλλά από μια αγάπη και στοργή –π.χ. λέμε ότι ο τάδε, αν δεν έκανε αυτό, πόσο θα ωφελούσε– με πόνο το λέμε και προσευχόμαστε γι’ αυτόν, αυτό δεν είναι κατάκριση.

Ενώ όταν τον χαρακτηρίζουμε σαν κακό και εγωιστή και τον ταπεινώνουμε μπροστά στους άλλους, αυτό είναι αμαρτία και κατάκριση.

Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου, Η τέχνη της σωτηρίας, Έκδ. Ι.Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2005. Ομιλία Ι’. Ο πόλεμος κατά των παθών

[toula]

Ο διάβολος θα σε αφήσει να εκκλησιαστείς και να πας σε προσκυνήματα…
Θα σε αφήσει να κάνεις ελεημοσύνες και να θρέφεις χήρες και ορφανά…
Θα σε αφήσει να ανάβεις λαμπάδες ίσα με το μπόϊ σου και τα καντήλια στα εξωκκλήσια…
Θα σε αφήσει να παρηγορείς και να βοηθάς τους αρρώστους και να διακονείς στην Εκκλησία…

Δεν θα σε αφήσει όμως να εξομολογείσαι σωστά και τακτικά και να Κοινωνείς, διότι από εκεί ξεκινάει η ωφέλεια και η σωτηρία σου και αξιοποιείται ο υπόλοιπος πνευματικός σου αγώνας...

Δημήτριος Παναγόπουλος
https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/

[toula]

Zoύμε σε έναν εμφύλιο πνευματικό πόλεμο που οι πληγές των τραυματισμένων δεν στάζουν αίμα αλλά πνεύμα. Χορεύουμε τον χορό του Ζαλόγγου (του διαβόλου), και ρίχνουμε τον αδερφό μας στον γκρεμό. Οι αντι-εμβολιαστές βρίζουν τους εμβολιασμένους, οι μασκοφόροι τους μή μασκοφόρους, οι ζηλωτές βρίζουν τους υποστηρικτές του Ουκρανικού.

Όταν οι απόψεις σου, οι γνώμες σου σε χωρίζουν από τον αδερφό σου, κάτι δεν πάει καλά μέσα σου.
Ο εγωϊσμός μας, τεμάχισε το Σώμα του Χριστού. Γινόμαστε κομμάτια, χάντρες στο κομπολόϊ του διαβόλου που μας γλεντάει.
Γελάει ο διάβολος , δακρύζει ο Χριστός και εμείς ζαλισμένοι αφήνουμε τον εγωϊσμό να μας κινεί σαν μαριονέτες. Oυρλιάζουμε σαν τα σκυλιά αντί να σιωπήσουμε και να προσευχηθούμε.

Γέμισαν οι οθόνες , πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια από υποστηρικτές του Χριστού, των Αγίων και των Οικουμενικών Συνόδων. Μερικοί λειτουργούν σαν θρησκευτικοί κομματάρχες. Έχουμε δεχτεί αυτό το διάστημα τέτοια επίθεση από "ανθρώπους της Εκκλησίας" που προσεύχονται και εξομολογούνται, που οι χρυσαυγίτες μοιάζουν γατάκια μπροστά τους. Μιλάμε για γηπεδικό βρίσιμο στην καλύτερη μέχρι και απειλές. Αυτό είναι το πνεύμα του Χριστού ή του διαβόλου ;
Η υπακοή στην Εκκλησία είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στον Χριστό και τη σωτηρία. Οι άλλοι οδηγούν στο γκρεμό. Δυστυχώς δεν θέλουμε να το καταλάβουμε και ανοίγουμε άλλους δρόμους παίζοντας το παιχνίδι του διαβόλου . .
Κρίμα . . .
Ας ελπίσουμε να σταματήσει όλο αυτό όσο είναι καιρός. . . διότι θα κομματιαστούμε σαν τους κόκκους της άμμου και τότε η επιστροφή δεν θα είναι εύκολη…
Ελπίζουμε, και θα ελπίζουμε. Είμαστε όλοι αδέρφια με μητέρα την Εκκλησία και κεφαλή τον Χριστό μην το ξεχνάμε.

π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr – Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Στο ερώτημα του Κυρίου : «Τι θέλεις άνθρωπε;» αν η απάντηση δεν είναι ΕΣΕΝΑ ΚΥΡΙΕ… τότε οτιδήποτε άλλο θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην ειδωλολατρία και στον εκτροχιασμό της ζωής.

Για να ακολουθήσουμε τον Χριστό οφείλουμε να τον καταλάβουμε, να τον αφήσουμε να μας μιλήσει και να τον ακούσουμε για να προχωρήσουμε στην έξοδο ώστε να τον ακολουθήσουμε, διότι αυτό μας προστάζει συνεχώς.
Θέλουμε τον Χριστό στην ζωή μας; Βλέπουμε την κάθε μας πράξης μέσα από τον μικροσκόπιο του Ευαγγελίου; Βιώνουμε αυτή την ζωή ως προετοιμασία για την βασιλεία των Ουρανών ; Αν ναι, τότε έχουμε θέσει τις βάσεις για να οικοδομήσουμε την σωτηρία μας. Αν όχι, ακόμα και η παρουσία μας στο Ιερό Ναό κατά την διάρκεια των ακολουθιών είναι ανώφελη από την στιγμή που έχω στάση ζωής αμετανοησίας.

Πολλές φορές στην προσευχή μας θέλουμε να αλλάξει ο Χριστός και όχι εμείς. Θέλουμε τον Χριστό να δεί τα πράγματα όπως εμείς θέλουμε και όχι εμείς να δούμε τα πράγματα στην ζωή μας όπως ο Κύριος επιθυμεί.
Τόσο μικρά και απλά ερωτήματα , μα τόσο δύσκολο να απαντηθούν . . . .
Τι θέλουμε από την ζωή ; Τι θέλουμε από τον γάμο μας, Γιατί κάναμε παιδιά; Πως βλέπω τα παιδιά μου και τι θέλω από αυτά; Τι θέλουμε από τον Χριστό; Τι σημαίνει σωτηρία και βασιλεία των Ουρανών για την δική μου υπαρξιακή πορεία; Γιατί πηγαίνω Εκκλησία; Τι είναι αυτό που ζητάω από τον Θεό; Γιατί τον θέλω στην ζωή μου;
Κάθε απάντηση και ένα κομμάτι παζλ που συνθέτει την εικόνα της ζωής μου και της πορείας μου. Φοβόμαστε να απαντήσουμε και ανοίγουμε το δρόμο της κατάθλιψης..

Να ασχοληθούμε αγαπητοί μου σοβαρά με την ζωή μας. Να βάλουμε θεληματικές βάσεις ώστε να ξέρουμε τι θέλουμε και που βαδίζουμε. Να θέσουμε την ύπαρξη μας σε συγκεκριμένη τροχιά. Να μην ακροβατούμε μεταξύ παθών και αρετών. Δεν μπορούμε να είμαστε και με τον Χριστό και με τον διάβολο… Να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα όχι όπως θα ήθελα εγώ , αλλά όπως ο Κύριος προστάζει σύμφωνα με το θέλημα του .
Και αυτές οι ευαγγελικές απαντήσεις , να γίνουν ζωή, βίωμα ώστε η χάρις να μου δείξει τον δρόμο….
Καθημερινά έρχεται ο Χριστός να μας ζητήσει σε γάμο ας πούμε το μεγάλο ΝΑΙ…

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Iερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Οι σχέσεις γκρεμίζονται διότι πάντα θέλουμε κάτι από τον άλλον και όχι τον άλλον. Αυτό το κάτι , κάνει την σχέση χρηστική. Κάνει τον άλλον αντικείμενο και όχι πρόσωπο σε σχέση. Αυτό σημαίνει ότι οι σχέσεις μας θα είναι για εμάς πάντα καλές όταν έχουν το στοιχείο της ηδονικής αφαίμαξης αλλιώς θα πρέπει να φύγουμε διότι δεν αντέχουμε να μένουμε κάπου που δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε.

Για αυτό και ο Χριστός για την ζωή μας είναι σκάνδαλο.
Θέλουμε συνεχώς κάτι από εκείνον, τον χρησιμοποιούμε. Δεν τον βλέπουμε ως ζωή αλλά σαν κάποιον που θέλω να κάνει κάτι στην ζωή μου , σε ένας μέρος της ζωής μου για να είμαι φαινομενικά καλύτερα στην εδώ ζωή για κάποια χρόνια.
Όταν είσαι με κάποιον γιατί θες κάτι από αυτόν όταν αυτό το κάτι φύγει ή χαλάσει τότε θα πάρει και την αγάπη που είχες για τον άλλον.

Αυτό το κάτι μπορεί να είναι το σώμα του, τα λεφτά του, η κοινωνική του κατάσταση, οι σπουδές του.
Έχεις μπει ήδη σε επαγγελματική σχέση που απλά έχεις βάλει μια ψεύτικη αγάπη ώστε να ζήσεις «καλά» σε έναν ψεύτικο κόσμο.
Και κάποτε όλο αυτό θα γκρεμιστεί και θα διαλυθείς.
Όταν θες κάτι από τον άλλον είσαι αιχμάλωτος σε μια συναλλαγή. Είσαι δέσμιος και αυτό θα πονάει για πάντα.
Χωρίς ελευθερία δεν μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά.
Το βλέπουμε για παράδειγμα στον γάμο. Ενώ το παιδί μας το αγαπάμε όπως και να έχει , ότι και να έχει τον σύντροφο μας τον αγαπάμε για κάποιους λόγους.

Το "Δεν πειράζει , μην στεναχωριέσαι σε συνγχωρώ" εύκολα θα το πούμε στο παιδί μας αλλά όχι στον σύντροφο μας . Εκεί έχουμε απαιτήσεις και στηριζόμαστε σε άλλα θεμέλια , φυσικά με ιδιοτέλεια και όχι με άνοιγμα πραγματικής και αληθινής αγάπης.
Αυτό το λάθος κάνουμε και με τον Χριστό.
Το βλέπουμε ως ένα μεταφυσικό Ον που υπάρχει εκεί έξω για να μου κάνει τα χατίρια και τον καλώ όταν κάτι δεν πάει καλά για να μου το ισιώσει διότι έτσι το θέλω. Πολλές φορές θα βάλω και τον Θεό στο ειδώλιο του κατηγορουμένου και θα του ζητήσω τα ρέστα γιατί τα πράγματα δεν πήγανε όπως τα είχα υπολογίσει και ήθελα. Μάλιστα μπορεί να φτάσω σε σημείο να τον αρνηθώ κιόλας.
Η ενσάρκωση μας δείχνει κάτι άλλο. Ότι ο Θεός είναι παρών μέσα στην ιστορία μέσα στην ζωή μου και απλά με περιμένει να του ανοίξω την πόρτα για την μεγάλη και συγκλονιστική σχέση. Μια σχέση που θα θέλω εκείνον και η ζωή μου να πλημμυρίσει από Θεό και τίποτε άλλο.

Θέλουμε να περάσουμε την ζωή μας όπως την έχουμε φανταστεί και απαιτούμε και στο τέλος να μας περιμένει και ένας παράδεισος. Όλα αυτά χωρίς πόνο, σταυρό, υπομονή, υποχώρηση, συγχώρηση και αγώνα. Τέτοια σωτηρία δεν υπάρχει .
Να μην γίνουμε χρήστες της ζωής, να μου κάνουμε κατάχρηση του άλλου και της δημιουργίας. Να μην βλέπουμε τον Χριστό ως μάγο για να μου κάνει αυτά που θέλω.
Ας ανοίξουμε το θέλημα , την επιθυμία, την αγάπη με ανιδιοτέλεια.
Να βλέπουμε τον σύντροφο όπως είναι , το παιδί μας , τον γείτονα το ίδιο, το εχθρό με αγάπη.
Να μην ζητάμε κάτι από τον άλλον η από την ζωή. Na μην βλέπουμε τον άλλον και τον Χριστό σαν το λυχνάρι που θα ζητήσουμε μαγικά. Αυτή είναι μια ειδωλολατρική σχέση.

Να διψάμε για πληρότητα , ενότητα, και ένωση με τον Κύριο και Θεό μας.
Καμία σχέση δεν θα μπορέσει να καρποφορήσει όταν στηρίζεται σε συναλλαγματικά τερτίπια.
Ας ανοίξουμε την προσευχή μας , ώστε να ανοίξει και το θέλημα στην ζωή μας.
«Έλα Χριστέ μου και κάνε με ότι θέλεις και ας μην με συμφέρει».

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου