Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Συγχωρώ, σημαίνει βλέπω τον άλλο όπως είναι

Συγχωρώ σημαίνει βλέπω τον άλλον όπως είναι, με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του, με όλα τα βαρίδια του, και λέω: "Θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό, θα σε κουβαλήσω μέχρι τη Βασιλεία του Θεού είτε το θέλεις είτε όχι. Και είτε είσαι καλός είτε κακός, θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου, θα σε φέρω μπροστά στον Κύριο και θα πω: "Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο, γιατί φοβόμουνα μήπως χαθεί. Τώρα είναι δικό σου θέμα να τον συγχωρήσεις, στο όνομα της δικής μου συγχώρησης!..."

Πόσο όμορφο θα ήταν αν μπορούσαμε να σηκώνουμε έτσι "αλλήλων τα βάρη" και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, χωρίς να προσπαθούμε να λησμονήσουμε το αδύνατο σημείο του ενός, την αμαρτία του άλλου ή την κατάσταση εκείνου που περνά δύσκολες ώρες!

Πράττοντας δε αναλόγως να μην τον αφήνουμε να γονατίσει υπό το βάρος του πειρασμού αλλά αντίθετα να τον προστατεύουμε, ώστε να εμποδίζουμε την παράδοσή του σε αυτό ακριβώς που θα μπορούσε να τον κάνει να γονατίσει.

Αν περιβάλαμε τον αδύνατο με άγρυπνη και τρυφερή αγάπη, πόσοι άνθρωποι δε θα ξαναέβρισκαν το νου τους και πόσοι δε θα γίνονταν άξιοι συγχώρησης- μιας συγχώρησης που θα τους δινόταν δωρεάν!

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Μπλουμ
http://theomitoros.blogspot.com/

[toula]

Οφείλουμε να επιλέξουμε τον ανάδοχο με πνευματικά και όχι με κοσμικά κριτήρια. Δεν σημαίνει ότι ο κολλητός που πίνουμε κρασάκι στην ταβέρνα κάνει να γίνει και ανάδοχος του παιδιού μας στο Ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος. Δεν μπορούμε και δεν έχουμε δικαίωμα να παίζουμε με τα Ιερά Μυστήρια , διότι μοιάζει σαν να παίζουμε με τη φωτιά. Και εννοείται δεν παίζουμε με την ψυχή και την σωτηρία του παιδιού. Δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε.

Χαρακτηριστικό είναι αυτό λοιπόν που λέει ο «Άγιος Νικόδημος»: Αν οι ανάδοχοι ήξεραν το τί λένε, τί υπόσχονται κατά τις κατηχήσεις και το βάπτισμα και τί μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δεν θα ήθελαν να βαπτίσουν ούτε και αν τους παρότρυναν με θερμά παρακάλια.
Ο Ανάδοχος έχει δύο σαρκικά παιδιά και βαπτίσει πχ άλλα δύο θα κριθεί για τέσσερα ! Οπότε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι τα πράγματα.
Μην ξεχνάμε αγαπητοί μου , ότι όταν το παιδί βγει από την κολυμβήθρα ο πρώτος που αγγίζει το παιδί δεν είναι καν η μάνα που το γέννησε αλλά ο ανάδοχος! Τι μεγάλη τιμή ! Το μεγαλείο ευθύνης και αναδοχής!

Οπότε να επιλέξουμε ανάδοχο με καθαρά πνευματικά κριτήρια.Ο Ανάδοχος να έχει πνευματικό-εξομολόγο να βρίσκεται σε μετάνοια , να εκκλησιάζεται και να βαδίζει στον δρόμο της σωτηρίας ώστε να γίνει συνοδοιπόρος του βαπτιζομένου. Είναι φοβερό να ψάχνουμε με την κάθε λεπτομέρεια ποιος θα κάνει αγγλικά στο παιδί μας, πιάνο , ή έναν καλό γιατρό για ένα νόσημα, αλλά για τον ανάδοχο να αποφασίζουμε έτσι στο πόδι, που λέει και ο σοφός λαός. Είναι τραγικό οι ανάδοχοι να μην μπορούν να διαβάσουν καν μέσα από το βιβλίο το Σύμβολο της Πίστεως. Αν δεν μπορεί κάποιος να διαβάζει το Σύμβολο της Πίστεως σημαίνει ότι δεν το πιστεύει, άρα δεν το ζει , οπότε δεν μπορείς να μεταδώσεις κάτι που δεν ζεις και δεν βιώνεις. Έχουμε ακούσει απίστευτα πράγματα : "Πάτερ, επιλέξαμε αυτόν τον ανάδοχο διότι είμαστε κολλητοί απο μικροί , τα πίναμε, κάναμε τρέλες και έχουμε καλή φιλία". Και ο άνθρωπος αυτός μπορεί να έχει σχέση με το Χριστό όσο έχει σχέση το φως με το σκοτάδι. Καλός ο κολλητός σου αδερφέ αλλά δεν κάνει για ανάδοχος. Να βρούμε λοιπόν, αναδόχους να "μυρίζουν" λιβάνι για να οδηγήσουν τα παιδιά στο Χριστό και την σωτηρία και όχι στην αμαρτία, την μέθη, την κραιπάλη. Ποιός ανάδοχος άραγε οδηγεί το παιδί στην εξομολόγηση; στην Εκκλησία; Του λέει λόγια σωτηρίας ; Προσεύχεται για την ψυχή του;...

Η αναδοχή ενός ανθρώπου απο το βάπτισμα δεν κλείνει με μία λαμπάδα, λίγο χαρτζιλίκι , και κάποια δωράκια απο τα jumbo για να βγάλουμε την υποχρέωση με την οικογένεια.

Η καλλιέργεια των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος που δίδονται με το Άγιο Χρίσμα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Η ευθύνη είναι τεράστια και έχει τεράστιο πνευματικό κόστος. Οφείλουμε να δείξουμε τον ανάλογο σεβασμό.

Τέλος, κάτι που έχει και κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Πολλοί γονείς επιλέγουν αναδόχους που είναι από άλλο μέρος και όχι από εκεί που μένουν (ίσως και από την άλλη άκρη της Ελλάδος) με αποτέλεσμα το παιδί να μην φωνάξει ποτέ νονό ή νονά και απλά να παίρνει ένα δωράκι με το ταχυδρομείο με την πνευματική επαφή να είναι ανύπαρκτη. Ας τα προσέξουμε αυτά αγαπητοί μου. Θα δώσουμε φρικτό λόγο. Η βάπτιση δεν ειναι ένα μπανάκι που κάνει το παιδί στην Εκκλησία για να του κόψει ο παπας τα μαλλάκια και να φωνάξει ένα όνομα μπροστά σε κόσμο. Με το Ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος γινόμαστε μέλη του σώματος του Χριστού. Έχουμε ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ για σωτηρία !!!

Αλήθεια αγαπητοί μου γονείς εκτός από τα αγγλικά , το πιάνο, τα 19αρια στις Πανελλήνιες και την εξωτερική ομορφιά των παιδιών για να καμαρώνουμε προς τα έξω , μήπως ήρθε και η ώρα να ασχοληθούμε με την ψυχή τους ; Ερωτήματα . . . που ο καθένας καλείται να απαντήσει με πράξεις και βιώματα εν Χριστώ αγάπης.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Όταν ο άλλος σε πληγώσει, σε απαξιώσει, σε προδώσει, σε απογοήτευσει,σίγουρα πληγώνεσαι και λυπάσαι.

Μα μεγαλύτερη λύπη δέχεσαι όταν απογοητεύεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Νομίζω αυτό είναι δυσβάστακτο.

Η καρδιά σου τότε συντρίβεται μιας και ξέρεις ότι εσύ έφταιξες, ότι εσύ δεν πρόσεξες, ότι εσύ δεν προσπάθησες, ότι εσύ δεν κατάλαβες.

Καμία παρηγοριά πλέον δεν σου αρκεί, κανένα χάδι δεν σε ηρεμεί, κανένας λόγος δεν σε ειρηνεύει.

Τότε μόνο ο ίδιος μπορείς να παρηγορήσεις τον εαυτό σου με την μετάνοιά σου. Κλαις. Τα δάκρυα δεν έχουνε σταματημό αλλά νιώθεις ότι δεν μπορείς να εξιλεωθείς. Μα πίστεψέ με, εάν κλαις όχι από εγωισμό αλλά πλέον με ταπείνωση θα νιώσεις την παρηγοριά του Θεού. Γιατί Αυτός ξέρει πολύ καλά τι νιώθεις, γνωρίζει τα μύχια της καρδιάς σου. Δεν θα σε αφήσει ανυπεράσπιστο μπροστά στην θλίψη και την απογοήτευση. Θα έρθει και θα γλυκάνει την πίκρα σου. Θα έρθει και θα γιάνει τον πόνο σου.

Αν έσφαλες και θέλεις να σταυρώσεις τον εαυτό σου, κάντο. Μα επέτρεψέ του και να αναστηθεί. Γιατί αν αξίζεις τον σταυρό, αξίζεις και την ανάστασή σου.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

"Για να μην πεθάνω να μην ζήσω;"

Το να ζω για να μην κολλήσω τον ιό δεν μπορεί να είναι λόγος ύπαρξης.

Η επιστήμη μας βοηθάει αλλά δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους.

Μπορεί να μου δώσει την υγεία αλλά όχι την χαρά.

Να αυξήσει το όριο της ζωής αλλά όχι να νικήσει τον θάνατο.

Μπορεί να με κάνει υγιή άλλα όχι άνθρωπο.

Δεν μπορεί η ιατρική να μας λύσει όλα τα προβλήματα ούτε να θέσει νέες αξίες ζωής. Δεν μπορεί η επιστήμη να γίνει η νέα θρησκεία του κόσμου που τυφλά και άκριτα θα υπακούμε.

Βεβαίως έπρεπε και πρέπει να κάνουμε ότι χρειάζεται ώστε αυτή η πανδημία να μην σκοτώσει εάν γίνεται κανέναν άνθρωπο. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε θνητοί. Και δεν πεθαίνουμε επειδή αρρωσταίνουμε αλλά επειδή ζούμε.

Σαφέστατα και πρέπει να προστατέψουμε την ζωή και τον συνάνθρωπο μας, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει η ουσία της ζωής και του ανθρώπου για να μην αρρωστήσουμε.

Δεν θα πάψουμε να ζούμε επειδή υπάρχουν αρρώστιες. Δεν μπορεί η υγεία να γίνει το ύψιστο κριτήριο ζωής. Υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά όπως είναι η αγάπη, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, ο έρωτας, ο Θεός.

Παλεύουμε, χαιρόμαστε, απελπιζόμαστε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε, έχουμε ευλογίες και δοκιμασίες, σχετιζόμαστε και συνδεόμαστε, ερωτευόμαστε, ελπίζουμε και πιστεύουμε. Δεν μπορούμε να υποκύψουμε στο θάνατο. Δηλαδή να μην ζήσουμε για να μην πεθάνουμε.

Δίχως το φιλί και την αγκαλιά του παιδιού μου, της μάνας και του πατέρα μου, του συντρόφου μου πεθαίνω.

Δεν μπορώ να μην αγγίζω, να μην αγκαλιάζω και να φιλώ τον άλλον. Δίχως το κορμί και το άγγιγμα του άλλου δεν είμαι άνθρωπος αλλά φάντασμα. Αλλά και δίχως ψυχή και Θεό είμαι ένα πτώμα.

Είμαι αιώνιος, ο Χριστός αναστήθηκε και πλέον δε ζω για τον θάνατο. Δεν συμβιβάζομαι στα όρια του, πιστεύω στο δώρο της ζωής που δεν γνωρίζει τέλος.

Δε μπορώ να μην προασπίζομαι αξίες και ιδανικά, να λέω την αλήθεια, να παλεύω για το δίκιο του αδύναμου και ελάχιστου, να μην υψώνω την γροθιά στο μίσος, την απανθρωπιά και εκμετάλλευση, τον ολοκληρωτισμό και φασισμό επειδή μπορεί να με σκοτώσουν.

Δεν μπορώ να μην κοινωνώ στο σώμα και το αίμα του Χριστού επειδή ίσως κάτι «κολλήσω». Ο Χριστός είναι ζωή που γνωρίζεται μέσα από το άθλημα της πίστης. Η πίστη στον Χριστό είναι ένας άλλος τρόπος να γνωρίζω την ζωή και να νικάω τον θάνατο. Η πίστη μου ανοίγει έναν άλλον κόσμο το ίδιο πραγματικό ίσως και περισσότερο από αυτό που υπάρχω και ζω.

Το να μην πεθάνω κι απλά να επιβιώσω δεν σημαίνει ότι είμαι και ζωντανός. Και στην κόλαση οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια αλλά μόνοι. Αυτό είναι κόλαση, η αιώνια απουσία του Θεού, του άλλου, της χαράς, μόνος με την αώνια μοναξιά.

Δεν μπορεί να καταστεί ως νόημα ζωή μας, η φράση «ζω για να μην κολλήσω κορωνοικό». Όχι. Ζω για να αγαπώ, να ερωτεύομαι, να γελώ, να παίζω, να ελπίζω, να εκφράζομαι, να δημιουργώ, να πιστεύω, να πεθαίνω και πάλι να ζω. Δεν μπορώ για να μην πεθάνω να ξεχάσω τι σημαίνει να ζω....

π. Χαρ. λιβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ιερά Μυστήρια: Όλα για τα μάτια του κόσμου!

Δυστυχώς αγαπητοί μου δεν προσεγγίζουμε τα Ιερά Μυστήρια πνευματικά αλλά με κοσμικό πνεύμα που φτάνει πολλές φορές μέχρι και τη χυδαιότητα ή βλασφημία.

Πολλοί κληρικοί έχουμε αρκετές εμπειρίες από ανθρώπους που έρχονται να κλείσουν το Ιερό Μυστήριο του Γάμου ή της Βάπτισης ή κάποιο Μνημόσυνο και βλέπουμε ότι η Εκκλησία έρχεται πάντοτε τελευταία.

Μέσα στην ποιμαντική μου διακονία έχω αντιμετωπίσει όπως και κάθε κληρικός, κάθε καρυδιάς καρύδι που λέει και ο λαός και βλέπουμε ότι η νόσος της κοσμικότητας , της αδιαφορίας και της αναισθησίας καλά κρατεί στο Ορθόδοξο πλήρωμα. Υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις που μόλις τις συναντήσουμε κάνουμε τον σταυρό μας και κυριολεκτικά τις καταγράφουμε σαν ιστορικά ντοκουμέντα στην ενορία μας!

Οι περισσότεροι έρχονται απλά να μας ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους! Δεν ρωτάνε καν τον Ιερέα και την Εκκλησία. Ακόμα και αν ρωτήσουν στην περίπτωση που θα τους πεις το αντίθετο από αυτό που έχουν στο μυαλό τους, μεταμορφώνονται σε λύκους έτοιμους να κατασπαράξουν το πρόβατο που τολμάει να τους χαλάσει το όνειρο.

Πρώτα θα περάσουμε από τον εστιάτορα, τον διακοσμητή, τον ανθοπώλη και μετά θα πάμε στον παπά να του ανακοινώσουμε τι θέλουμε, και αν τολμάει ας μας πει το αντίθετο !!!

Τα τελευταία χρόνια η Εκκλησία έχει καθιερώσει την κατήχηση πριν από τα Ιερά Μυστήρια,εκτός δηλαδή από την συμπλήρωση των χαρτιών γίνεται μία χαλαρή πνευματική συζήτηση αλλά και κατήχηση γύρω από τα Μυστήρια μέσα απο slides ή αφίσες που δείχνουν τις λεπτομέρειες του Μυστηρίου ενώ γίνεται και ανάλυση στις ευχές αλλά και στο τελετουργικό.

Ελάχιστα ζευγάρια έχουν τον πόθο να ακούσουν έστω και λίγο. Μόλις αρχίζει η κατήχηση ακούς την γυναίκα να λέει : “Γιάννη πάμε διότι δεν θα προλάβουμε το φαγητό”. Τότε καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει νόημα να μιλάς άλλο , απλά συμπληρώνεις τα χαρτιά και τέλος.

Δυστυχώς όταν οι Ιερείς δεν μιλάνε τους κατηγορούμε ως αδιάφορους , όταν πάλι μιλάνε τους λέμε ότι μας ζαλίζουν με τα παπαδίστικα. Στην ουσία δεν ξέρουμε τι θέλουμε ως Χριστιανοί αλλά ουρλιάζουμε γιατί δεν πήγαμε φέτος στον Επιτάφιο..

Ιδιαίτερα για το Μυστήριο της Βαπτίσεως βλέπεις γονείς να είναι τελείως αδιάφοροι για την πνευματική πορεία του παιδιού τους. Απλά γουρλώνουν τα μάτια όταν σου μιλάνε για τον στολισμό, τα χρώματα από τις κορδέλες των κεριών και τον ανάδοχο. Μόλις αρχίζεις να μιλάς για Θεία Κοινωνία για το παιδί, για προσευχή , για διαπαιδαγώγηση σε κοιτάνε με το βλέμμα “Παπά μην μας πρήζεις άλλο, τελείωνε να φύγουμε”.

Έχουμε δεχτεί απίστευτες επιθέσεις γιατί δεν επιτρέπουμε να γίνει η Εκκλησία το τσίρκο που έχουν ονειρευτεί οι πιστοί. Ειδικά όταν τους λες για τις προϋποθέσεις που πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει ανάδοχος, γίνονται θηρία!.. “Εγώ παπά θα βάλω ανάδοχο όποιον γουστάρω, δεν θα μου πεις εσύ ! Δικό μου είναι το παιδί!”.

Όταν τους λες ότι η βάπτιση ΔΕΝ γίνεται για το όνομα, σε κοιτάνε με το βλέμμα του στυλ : “Καλά τι Παπάς είναι αυτός; Μας κάνει πλάκα; Άλλα μας έλεγε η γιαγιά τόσα χρόνια.”

Καλά, αν κάνεις το λάθος και μιλήσεις για Πνευματικό και Ιερά εξομολόγηση νιώθεις σαν να είσαι πυρηνικός φυσικός στη ΝASA και μιλάς για αστροφυσικά φαινόμενα σε ιθαγενείς.

Δυστυχώς αυτό είναι για αρκετούς η Εκκλησία: ένα βυζαντινό μουσείο που θα κάνουμε την τελετή μας (διότι ελάχιστοι πιστεύουν στο Μυστήριο) και μετά έχε γεια!

Πολλά παιδιά που τα βαπτίζουμε ΔΕΝ τα ξαναβλέπουμε στην ενορία και την Εκκλησία ΠΟΤΕ!...Εμείς ωστόσο κρατάμε τα ονόματά τους και προσευχόμαστε για αυτά τα παιδιά γιατί αν περιμέναμε από τους γονείς σωθήκαμε!...

Έχουμε ακούσει και το άλλο: “Δηλαδή τώρα παπά, θα μας πεις να σηκωνόμαστε το πρωί για να κοινωνάμε το παιδί;;;; Έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε!”

Ελάχιστα ζευγάρια βλέπεις να έχουν προαίρεση να ακούσουν μια κουβέντα και να ενδιαφέρονται πνευματικά για τα Ιερά Μυστήρια πέρα από το φορκλόρ.

Όταν λέμε στα ζευγάρια για την πνευματική προετοιμασία πριν τον γάμο (Ιερά εξομολόγηση, άσκηση κλπ) πολλές φορές μας επιτίθενται ....αλλά κατά τα άλλα θέλουν να κάνουν το Μυστήριο.

Δυστυχώς ο γάμος γίνεται κυριολεκτικά για το “θεαθήναι τοις ανθρώποις” και το Μυστήριο του Βαπτίσματος γίνεται για τις “παππουδογιαγιάδες” για να ακούσουν κάποιο όνομα λες και τους ανήκει το παιδί ή είναι προϊόν με το οποίο πρέπει να ξεπληρώσουμε κάποια κληρονομική υποχρέωση. Όλοι μένουν με προσοχή μέχρι να ακουστεί το όνομα ! Μετά απλά θα βγούμε έξω από τον Ναό για φρέντο και γλυκάκι μέχρι να τελειώσει παπάς να λέει εκείνα τα κινέζικα λόγια από το βιβλίο που διαβάζει.

Στο Μυστήριο του Γάμου οι καλεσμένοι περιμένουν την άθλια και απαράδεκτη στιγμή που η νύφη θα πατήσει τον γαμπρό. Πολλές φορές την ώρα της ανάγνωσης του Αποστολικού αναγνώσματος έχουμε και χειροκροτήματα μέσα στον ναό κραυγάζοντας “Πάτα τον ! Πάτα τον!”...

Την ενδυμασία ας μην την αναφέρουμε καθόλου διότι το θέμα πονάει. Τo instagram μοιάζει με παρθεναγωγείο από αυτά που βλέπουμε σε κουμπάρες, νονές και νύφες. Πραγματικά έρχονται στον Ιερό Ναό με ενδυμασία που περιμένεις να σε ρωτήσουν σε ποια μπάρα να ανέβουν για να χορέψουν τσιφτετέλι.

Τέλος, όσον αφορά τα Ιερά Μνημόσυνα μια από τα ίδια. Οι περισσότεροι θα έρθουν την ώρα του Μνημοσύνου δηλαδή στο τέλος της Θείας Λειτουργίας. Αν τύχει να έρθουν νωρίτερα, τη στιγμή της Θείας Κοινωνίας συνήθως σκουντάνε ένα παιδί ή καμιά γιαγιά να έρθει να κοινωνήσει απλά έτσι για το έθιμο. Ιδιαίτερα στην επαρχία αυτό που μετράει και έρχονται όλοι στο Μνημόσυνο είναι για το καφεδάκι, το κονιάκ και το κουτσομπολιό στο καφενείο. Προσευχή για την ψυχή που έφυγε ούτε λόγος. Τα μνημόσυνα είναι μια θεατρική παράσταση για κοινωνικούς λόγους. Οι περισσότεροι ούτε πρόσφορο θα φέρουν ούτε καν θα προετοιμαστούν για τη Θεία Κοινωνία και αν θα κοινωνήσουν θα το κάνουν απλά για να μας δει ο κόσμος. Έχουμε πιάσει πάτο που λέει και ο σοφός λαός μας...

Είναι πολύ ευχάριστο όταν βλέπουμε ανθρώπους πού είτε έρχονται προετοιμασμένοι να κλείσουν ένα Μυστήριο είτε έχουν το ενδιαφέρον να μάθουν κάποια πράγματα και να πάνε λίγο βαθύτερα, δηλαδή από την επιφάνεια στην ουσία των Ιερών Μυστηρίων.

Τραγελαφικά περιστατικά όπως αυτά που αναφέρονται πιο πάνω, τα οποία έχουν όλοι οι κληρικοί στην ιερατική τους ζωή, αξίζει να μας προβληματίσουν για να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα και να αλλάξουμε πνευματικό προσανατολισμό σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουμε την Εκκλησία και τα Ιερά Μυστήρια.

Ας πάρουμε την απόφαση να βιώσουμε την Εκκλησία στην ουσία της και όχι στους τύπους και την επιφάνεια. Να ξεκινάμε δηλαδή το Μυστήριο ΠΡΩΤΑ απο την Εκκλησία και κάνοντας υπακοή σε αυτή για να μπορέσουμε να το βιώσουμε στην πνευματική του πληρότητα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα έχουμε τη δυνατότητα να ξεδιψάσουμε πνευματικά. Να μην κάνουμε το Ιερό Μυστήριο για το “πρέπει” και για το “φαίνεσθαι” αλλά για την ουσία του “είναι”. Αυτή η ουσία του “είναι” στην Εκκλησία αποτελεί το πρόσωπο του Χριστού.

Ξέρετε ποια είναι η τραγικότητα του σημερινού Ορθόδοξου Χριστιανού;

Ότι μας φταίνε οι Μασόνοι, ο διάβολος, τα τσιπάκια, ο Πάπας και ο Οικουμενισμός, ο κάθε Πρωθυπουργός λες και εμείς είμαστε Άγιοι και αμόλυντοι. Βλέπουμε την Εκκλησία σαν τσίρκο ικανοποίησης της κοσμικής μας θρησκευτικότητας αλλά κατά τα άλλα μας φταίει ο Πάπας που θα έρθει στην Ελλάδα και θα πρέπει να πάμε στο αεροδρόμιο με πανό για να διαμαρτυρηθούμε .“ Πάρ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το” που λέει και ο σοφός λαός μας.

Η σωστή πνευματική μας πορεία ξεκινάει όταν αρχίζω να βλέπω τα λάθη στον εαυτό μου και όχι στους άλλους.

Καλό αγώνα και καλή πνευματική μεταμόρφωση ...

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Μακάρι...

Μακάρι να μπορούσαμε να χαιρόμαστε με την χαρά του άλλου και να λυπούμασταν με τον πόνο του.

Μακάρι να δίναμε προτεραιότητα στον άλλο και να βάζαμε πίσω το εγώ μας.

Μακάρι να μην λέγαμε λόγια που πικραίνουν και πονούν τον άλλο, ως υποτιμήσεις και υπονοούμενα.

Μακάρι να δίναμε λίγο από το χρόνο μας, για λίγο αγάπη στον άλλο. Για ένα λόγο παρηγοριάς. Για ένα χάδι. Μια κουβέντα.

Μακάρι να συγχωρούσαμε αυτόν που μας αδίκησε, μας ύβρισε, μας έκανε το οποιοδήποτε κακό.

Μακάρι να υπομέναμε χωρίς γογγυσμό. Να μην οργιζόμασταν με το παραμικρό. Να μην λογιζόμασταν πάντοτε το κακό, την πονηριά και το συμφέρον.

Μακάρι να είχαμε αγάπη για όλους και για όλα.

Μακάρι...

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Ένα ερώτημα που ακούγεται σαν τον ήχο ενός σπαθιού που σπέρνει τον θάνατο σε ζευγάρια που δεν έχουν ακόμα τεκνοποιήσει. Η τραγικότητα της ελληνικής νοοτροπίας στα καλύτερα της…Εμείς οι ιερείς το ζούμε με τα ζευγάρια που παντρεύουμε και έχουμε επαφή μαζί τους. Ας δούμε λίγο το σκηνικό….

Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, συνήθως μέχρι τα 3 χρόνια σε κάθε γιορτή (Πάσχα, Χριστούγεννα, της Παναγίας, Πρωτοχρονιά κλπ) ακούγεται από το σόι μια συγκεκριμένη ευχή. «Άντε και κανένα παιδάκι», «Τί ακόμα να κάνετε παιδί;», «Δεν φούσκωσε ακόμα η κοιλίτσα;», «Βάλατε ΜΠΡΟΣ;»!!. Αν μέχρι τα 3 χρόνια γάμου το ζευγάρι δεν έχει τεκνοποιήσει τότε οι γύρω-γύρω σταματούν αυτές τις ευχές γιατί σκέφτονται ότι ωχ! Κάτι συμβαίνει οπότε μην το συνεχίσουμε.

Καταρχήν , τέτοια ερωτήματα είναι τρομερή αγένεια όταν δεν ξέρεις τι συμβαίνει με τη ζωή του άλλου.. Δεν ξέρουμε τι περνάει ένα ζευγάρι. Αν κάνει προσπάθειες, αν έχει πρόβλημα, αν το έχει αφήσει στον Θεό. Στην τελική δεν μας αφορά. Τέτοια ερωτήματα βάζουν τους νέους ανθρώπους στη διαδικασία να απολογηθούν, τους αγχώνουν και φυσικά τους πληγώνουν . Η καλύτερη ευχή που κάνουμε σε παντρεμένο ζευγάρι είναι να γίνουν Άγιοι ! Τίποτε άλλο. Με παιδιά , χωρίς παιδιά, με προβλήματα, με πολυτεκνία δεν έχει σημασία. Ο σκοπός του γάμου είναι ο Αγιασμός των συζύγων και όχι να κάνουμε παιδιά. Η τεκνοποίηση είναι από τους τελευταίους λόγους του γάμου. Στην τελική δεν χρειάζεται κάποιος να παντρευτεί για να κάνει παιδιά , τα κάνει και χωρίς γάμο. Αλλά για να αγιάσει χρειάζεται την ευλογία του Μυστηρίου.

Ο σκοπός του Μεγάλου Μυστηρίου του Γάμου δεν είναι να κάνουμε παιδιά. Είναι ένας από τους σκοπούς που φυσικά δεν εξαρτάται από εμάς αλλά από τον Θεό.

Σύμφωνα με τους Πατέρες οι λόγοι για να παντρευτούν δύο άνθρωποι είναι οι εξής :

- Ο Αγιασμός των συζύγων

- Το σβήσιμο από την πύρωση της σαρκός που στο γάμο βρίσκει η επιθυμία το δικό της λιμάνι.

- Η υπακοή και η καρποφορία της αγάπης και των αρετών μέσα από την ενότητα ως «μία σάρκα».

- Αν είναι θέλημα του Θεού και συντελούν και οι βιολογικοί παράγοντες τότε θα έρθει ένα παιδί ως καρπός αγάπης και όχι απλά να το κάνουμε ώστε να διαιωνίσουμε το είδος μας ή να το προβάλουμε σαν προϊόν κοινωνικής καταξίωσης (Δυστυχώς συμβαίνει και αυτό πολλές φορές).

Αν ο Κύριος σκοπός του γάμου ήταν η απόκτηση των τέκνων, τότε στα χαρτιά του γάμου στην Εκκλησία θα έπρεπε να ζητάμε ιατρική γνωμάτευση γονιμότητας αλλιώς δεν θα εκδίδαμε άδεια. Από την άλλη, αν ερχόταν για να παντρευτεί κάποιο ζευγάρι άτεκνο ή που είχε πρόβλημα θα του λέγαμε «Αφού δεν μπορείτε να κάνετε παιδιά μην παντρευτείτε, δεν χρειάζεται».

Κύριος σκοπός του γάμου είναι ο Αγιασμός των συζύγων για να πάνε στη Βασιλεία των Ουρανών. Το «ΠΩΣ» θα πάνε εξαρτάται από τη δική τους συνέργεια με τη σχέση τους με τον Χριστό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο….

Σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο σκοπός του γάμου είναι η «άσκησις» και η «θεραπεία» για την «τελείωσιν» και την αγάπη και τη σωφροσύνη. Μιλάει δε για τη σωφροσύνη περισσότερο, όχι διότι η σπουδαιότητά της έχει στη σκέψη του προτεραιότητα, αλλά διότι το κάνει αυτό χάριν του ακροατηρίου του. Μένει άλλωστε πιστός στο χωρίο του Παύλου Α’ Κορ. 7, 5 όπου σκοπός της σωφροσύνης είναι η αγάπη, κι αυτό πάλι το κάνει χάριν του ακροατηρίου του. Δεύτερο δε συμπέρασμα είναι ότι την τεκνογονία δεν την θεωρεί πλέον σαν κύριο σκοπό του γάμου, την κρατάει όμως σαν μέσο τελειώσεως και την απαιτεί· μόνον όταν αρχίζει να καταλαμβάνει την πρώτη θέση, δεν της αναγνωρίζει τη θέση αύτη. Για τον Αγιασμό του ανδρογύνου μιλάει και ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης και άλλοι πατέρες.

Η Εκκλησία εύχεται στον γάμο την απόκτηση τέκνων και όλων των δωρεών του Θεού. Γι’ αυτό χρειάζεται προσευχή, ηρεμία και να ανοιχτούμε στο θέλημα του Θεού και όχι στη δική μας επιθυμία ή λογική. Είναι τρομακτικό να χωρίζουν ζευγάρια γιατί δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδιά ή να παίρνουν φάρμακα, να πέφτουν σε κατάθλιψη κλπ. Οφείλουμε να καταλάβουμε και να αντιληφθούμε ότι πήγαμε ως ζευγάρι στην Εκκλησία να παντρευτούμε για να ακολουθήσουμε το θέλημα του Θεού και όχι δικά μας θελήματα και επιθυμίες. Κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού και το ακολουθούμε ταπεινά , ως μια πράξη σταυρικής θυσιαστικής αγάπης. Τα υπόλοιπα είναι ματαιοδοξία που κολυμπάει στον εγωισμό της κοσμικής λογικής.

Σκοπός του γάμου λοιπόν είναι η εν Χριστώ τελείωση του ανδρογύνου και όχι ο πολλαπλασιασμός του είδους μας ή η εμμονή του ανδρογύνου στις σαρκικές τους σχέσεις χωρίς καμία προσπάθεια άσκησης και εγκράτειας με την δικαιολογία ότι πλέον είναι παντρεμένοι. (π.Παύλος Παπαδόπουλος).

Η γυναίκα ολοκληρώνεται όταν γίνει Μάνα:

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την μητρότητα ως Θείο δώρο. Εξάλλου έχουμε πρότυπο την Παναγία μας, δεν μπορούμε όμως να θέσουμε την μητρότητα ως αποκλειστική ολοκλήρωση της γυναίκας. Με την ίδια λογική τις Αγίες Παρθενομάρτυρες, άτεκνες Αγίες και τις μοναχές θα έπρεπε να τις πετάξουμε στον γκρεμό.

Ο άνθρωπος είτε είναι άνδρας , είτε γυναίκα ολοκληρώνεται εν Χριστώ όταν μεταμορφωθεί και καλλιεργήσει το βάπτισμα μέσα από τον δρόμο των μυστηρίων. Άλλη ολοκλήρωση δεν υπάρχει. Οι άλλες ολοκληρώσεις ειναι βοηθητικοί δρόμοι.

Η Μητρότητα ως δώρο και ευλογία:

Για να μην παρερμηνεύσουν κάποιοι τα λεγόμενα του άρθρου. Είναι σαφές ότι η μητρότητα είναι ευλογία , χαρά, και υπέρτατο δώρο μέσα από το θέλημα του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Δεν είναι όμως ένας αυτοσκοπός που αν δεν επιτευχθεί θα πάρουμε χάπια, θα πάθουμε κατάθλιψη ή θα πέσουμε στον γκρεμό. Ο Κύριος μας είναι ο μοναδικός καρδιογνώστης και οφείλουμε να κάνουμε υπακοή στο θέλημα Του ΟΠΟΙΟ και αν είναι αυτό.

Δυστυχώς έχουμε πλάσει στο μυαλό μας για τη ζωή το λεγόμενο ΡΟΖ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ : Θα μεγαλώσω, θα σπουδάσω, θα κάνω λεφτά, θα βρω τον τέλειο άνθρωπο να παντρευτώ, θα κάνω πολλά παιδιά, δεν θα έχω προβλήματα, θα παντρέψω τα παιδιά μου , θα μου φέρουν εγγονάκια και θα πάω 100 χρονών ώστε να απολαμβάνω όλα αυτά.

Δυστυχώς όμως, το έργο της ζωής δεν είναι αυτό…Κάποια στιγμή κόβεται από τον θάνατο ή δυσκολεύει από διάφορες συνθήκες. Οπότε ας προσγειωθούμε καλύτερα…

Τα παιδιά είναι υιοθετημένα αν έρθουν…

Δεν μας ανήκουν τα παιδιά αν έρθουν. Ανήκουν στο Θεό , εμείς είμαστε διαχειριστές και έχουμε ως στόχο να τους καλλιεργήσουμε το βάπτισμα και να τα προετοιμάσουμε για την Βασιλεία των Ουρανών. Υπάρχει ένας λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που λέει ότι αν δεν διαπαιδαγωγήσουν οι γονείς τα παιδιά τους για την αγιότητα θα κριθούν ως φονιάδες. Οπότε καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα.

Προς γονείς, πεθερικά, φίλους, συγγενείς, γείτονες κλπ…. Των Νεονύμφων..

Σταματήστε να ενοχλείτε τους νεόνυμφους με τέτοιου είδους ερωτήσεις και ευχές που περιέχουν δηλητήριο, ματαιοδοξία, κοσμική λογική και κουτσομπολίστικη διάθεση. Να εύχεστε και να προσεύχεστε στους δικούς σας ανθρώπους ο γάμος τους να πάει στον Ουρανό και να γίνει το θέλημα του Κυρίου. Τίποτε άλλο…. Το λέει το Ευαγγέλιο ξεκάθαρα : «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. στ΄ 33). Είμαι κρίμα να φέρνουμε τα νέα παιδιά σε δύσκολη θέση με τέτοια ερωτήματα. Τι θα κάνει ένα ζευγάρι αν δεν μπορεί να κάνει παιδιά αυτό ειναι προσωπικό θέμα του ζευγαριού και με την ευλογία του πνευματικού τους πατερα. Αν μπορούν δηλαδή να σηκώσουν αυτό τον Σταυρό ή αν θα περπατήσουν άλλους δρόμους όπως ειναι η αναδοχή , ή υιοθεσία κλπ. Αυτά ειναι προσωπικά θέματα δύσκολα και δεν μπορούμε να τα θέτουμε σε κοινή θέα και να φέρνουμε τους ανθρώπους σε δύσκολη θέση. Προσωπικά γνωρίζω ζευγάρια που δεν είχαν κάποιο ιατρικό πρόβλημα και δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδιά και άλλα ζευγάρια που η ιατρική έλεγε ότι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και τώρα ειναι πολύτεκνοι. Ας σταματήσουμε να παίζουμε με τις ψυχές και τις ζωές των ανθρώπων. Έρχονται ζευγάρια σε εμας τους κληρικούς με κλάματα γιατί δέχονται αφόρητη πίεση απο το οικογενειακό περιβάλλον για να τεκνοποίησουν και βλέπεις δύο βλαστάρια στεναχωρημένα απο διαβολές τρίτων. Ας το σταματήσουμε επιτέλους αυτο.

Προς τους νεονύμφους:

Αγαπητά μου παιδιά, κλείστε τα αυτιά σας. Σε αγενείς ερωτήσεις να απαντάτε ένα «ευχαριστούμε» με ένα χαμόγελο, δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Να κάνετε προσευχούλα μαζί και υπακοή στον πνευματικό σας πατέρα ακολουθώντας το θέλημα του Κυρίου για τη σωτηρία σας. Τον δρόμο σας θα τον φωτίσει ο Χριστός. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα. Μην αγχώνεστε και αφήστε τα όλα στον Χριστό. Τότε θα δείτε δωρεές και ευλογίες για τη σωτηρία σας.

Ο λόγος των Γάμο-Βαπτίσεων;

Δυστυχώς κάποιες φορές κρύβεται και το εξής εξοργιστικό, πέρα από τους λεγόμενους και καλά οικονομικούς λόγους.

«Κάτσε να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε παιδιά διότι αλλιώς γιατί να παντρευτούμε ;» (Δυστυχώς εμείς οι Ιερείς το έχουμε ακούσει και αυτό)

Τι λέει όμως άραγε η Ακολουθία του Γάμου;

Στα ειρηνικά της Ακολουθίας λέγεται η εξής ευχή γάμου «ὑπὲρ τοῦ παρασχεθῆναι αὐτοῖς... καρπόν κοιλίας πρός τό συμφέρον» και αλλού «Ὑπέρ τοῦ παρασχεθῆναι αὐτοῖς τέκνα εἰς διαδοχήν γένους, καί πάντα τά πρός σωτηρίαν αἰτήματα». Η λέξη συμφέρον έχει βαθύτερο νόημα. Εδώ πρόκειται για το συμφέρον της ψυχής και για τη σωτηρία των νεονύμφων. Αυτός είναι ο πόθος όλων και της Εκκλησίας: Η σωτηρία των ανθρώπων. Έχουμε και άλλες αναφορές στην Εκκλησιαστική υμνολογία (πρβλ· «τό συμφέρον ποίησον», «πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως», «τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν» ἀπό τίς Ἀκολουθίες του Παρακλ. Κανόνα καί της Θ. Λειτουργίας).

{Μέ τίς συχνές αὐτές ἀναφορές δηλώνεται κατηγορηματικά ὅτι ἡ τεκνογονία στό γάμο εἶναι θέλημα Θεοῦ καί δωρεά ἰδιαίτερα τιμητική γιά τούς νεονύμφους· προβάλλεται ὡς ὑποχρέωση καί καθῆκον τῶν νεονύμφων καί τονίζεται ἐμφαντικά πώς ἡ ἀπόκτηση τέκνων εἶναι συμπλήρωμα τῆς εὐτυχίας τους. Δικαίως λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία μας δέχεται ὅτι σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ τεκνογονία καί δικαιολογεῖται ἀπόλυτα τό ἐπίμονο αἴτημα τοῦ Λειτουργοῦ πρός τόν ἀγαθό οἰκονόμο καί «δοτήρα πάντων τῶν ἀγαθῶν» νά χαρίσει στούς νεονύμφους τέκνα καί πλούσια τή χάρη του καί τήν εὐλογία. Αὐτή ὅμως ἡ ἀπόκτηση τέκνων δέν μπορεῖ στήν οὐσία νά εἶναι οὔτε αὐτοσκοπός οὔτε ὁ μόνος σκοπὸς τοῦ γάμου· ἄλλωστε γιά διάφορους λόγους δέν πραγματοποιεῖται πάντοτε καί ἡ στειρότητα εἶναι ἕνα ἀρκετά σύνηθες φαινόμενο. Ἀπομένει ἑπομένως νά δοῦμε πῶς καί γιατὶ ἡ τεκνογονία ἐντάσσεται στά πλαίσια τῆς ἀγωνιστικῆς πορείας τοῦ ἀντρόγυνου πρός τήν πνευματική τελείωση καί σωτηρία του πού εἶναι ὁ ἄλλος, πρῶτος καί κύριος θά λέγαμε, σκοπὸς τοῦ γάμου. }(http://users.uoa.gr/…/praye…/service_we ... lation.htm)

Καλόν αγώνα σε όλα τα ζευγάρια με τέκνα, άτεκνα, σε μοναχικούς ανθρώπους, σε μοναχούς, σε μοναχές, σε ιερείς κλπ. Καλό αγώνα για τη ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Μεγάλη μέρα σήμερα αγαπητοί μου αδερφοί, η Αγία μας Εκκλησία έχει ορίσει μία Κυριακή πριν την Πεντηκοστή να εορτάζουμε την μνήμη των 318 Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Ο σημερινός εορτασμός θεσπίστηκε για να τονιστεί η θεότητα του προσώπου του Χριστού και η μεγάλη σημασία αυτής της αλήθειας για ολόκληρη την Εκκλησία.

Λίγες μόλις δεκαετίες μετά το γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Χριστού και το πάθος Του, εμφανίστηκαν οι πρώτες παραχαράξεις της πίστεως και αργότερα οι μεγάλες Χριστολογικές αιρέσεις στην Εκκλησία , σχετικά με το πρόσωπο και την υποστατική ένωση των δύο φύσεων του Κυρίου (την Θεία και την ανθρώπινη). Ερωτήματα όπως: Ποιός τελικά είναι ο Χριστός; Ποιά η σχέση του με τον Θεό; Πώς κατανοείται η σχέση και η ένωση κτιστού και ακτίστου από τον Ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού; Πώς μπορεί να είναι Θεάνθρωπος και η μητέρα αυτού Θεοτόκος; Σε αυτά λοιπόν τα ερωτήματα που κλήθηκαν να απαντήσουν και να δογματίσουν οι Άγιοι Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου ως φύλακες της παραδόσεως και της αλήθειας. Τα ερωτήματα αυτά που ετέθησαν αφορούσαν όχι μόνο τη Θεότητα του Θεού και Λόγου αλλά και την Ενανθρώπησή του.

Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Πρεσβύτερο Άρειο και τον Αρειανισμό, και τα τρία εκκλησιαστικά σχίσματα το Νοβοτιανό, του Παύλου Σαμοσατέα και το Μελιτιανό τα οποία ταλάνιζαν για χρόνια την εσωτερική ειρήνη της Εκκλησίας. Διατύπωσε τους πρώτους όρους ορθού Χριστιανικού δόγματος και ιδιαίτερα τα περί του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, τον Υιό και Λόγο , ως ομοούσιο τω Θεώ Πατρί. Συνέταξε δε τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως και εξέδωσε είκοσι Ιερούς Κανόνες.

Τη Σύνοδο αποτέλεσαν 318 Άγιοι Πατέρες. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ, κατά το 20ο έτος της Βασιλείας του και είχε διάρκεια 3,5 έτη. Διακριθείσες μορφές της Συνόδου ήταν ο Αλέξανδρος Κωνσταντινουπόλεως , ο Αλέξανδρος Αλεξανδρείας , Ο Μέγας Αθανάσιος, ο Ευστάθιος ο Αντιοχείας, ο Μακάριος ο Ιεροσολύμων, ο Άγιος Σπυρίδων , ο Άγιος Νικόλαος κ.α.

Αγαπητοί μου, Οι στρατιώτες έβαλαν κλήρο για τον Χιτώνα του Κυρίου ενώ ο Άρειος τον έσχισε βάζοντας σε σωτηριολογικό κίνδυνο το πλήρωμα της Εκκλησίας «Ποιός σοῦ ἔσχισε τό χιτώνα Σώτερ; Ἄρειος σύ εἶπας» απεκήρυξαν οι Άγιοι Πατέρες. Και Πράγματι ο ασεβής Άρειος με την κακόδοξο διδασκαλία του έσχισε τον χιτώνα του Σωτήρος Χριστού, αφού η διδασκαλία του μετέβαλε το σωτηριολογικό θεμελίωμα του Ευαγγελίου της Μίας Αγίας και Καθολικής Εκκλησίας, σε ένα άγονο φιλοσοφικό σύστημα. Δίδαξε, λοιπόν ότι ο Υιός και Λόγος (το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) δεν είναι κατά φύση και κατ’ ουσία αληθινός Θεός. Δημιουργήθηκε από τον Θεό – Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω», οπότε υπήρχε και στιγμή που δεν ήταν. Οπότε δεν ήταν αγέννητος αλλά ένα απλό κτίσμα του Θεού.

Αίτια διδασκαλίας Αρείου

Ο Άρειος επηρεάστηκε σταθερά από τον Ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, τη φιλοσοφική αντίληψη περί απόλυτης υπερβατικότητας και περί ακινήτου του Θεού, από τις κοσμολογικές αντιλήψεις και προπαντός από την διδασκαλία του Φίλωνα περί του κτιστού Λόγου , δια του οποίου ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο. Ο Άρειος με την διδασκαλία του αρνείτο ουσιαστικά τη Θεότητα του Χριστού, άρα και την σωτηρία του ανθρώπου.

Δογματική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων

Οι Άγιοι Πατέρες της Συνόδου υπερασπίστηκαν την ορθή πίστη ,όπως προκύπτει από τα Ευαγγέλια ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός είναι ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού που έπαθε και Αναστήθηκε για την σωτηρία του κόσμου. Εμείς αδελφοί μου, διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Χριστό να επικαλούμαστε και να φωνάζουμε τον Θεό Πατέρα μας «Πάτερ ημών», λέμε. Όπως και το απαγγείλαμε πρίν από λίγο όλοι μαζί πριν το σημείο του μελισμού στην Θεία Λειτουργία. Ο Χριστός όμως δεν είπε «Πάτερ ημών», αλλά «Πάτερ» σκέτο. Και αυτό διότι άλλη είναι η σχέση η δική μας προς τον Θεόν και άλλη η δική Του.

Για αυτό στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε με έμφαση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «φώς εκ φωτός, θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού», ότι δεν είναι κτίσμα και ότι υπήρχε πάντα μαζί με τον Πατέρα. Η σχέση όμως του Χριστού προς τον Θεό Πατέρα, είναι και σχέση ενότητος. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού , ο μοναδικός κατά φύσιν του Θεού Πατρός, ομοούσιος προς Αυτόν και τέλειος Θεός. Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ό,τι ο Πατήρ είναι και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα το θέσπισαν και δογμάτισαν οι 318 Άγιοι Πατέρες της ‘Α Οικουμενικής Συνόδου που γιορτάζουμε σήμερα. Δηλαδή ότι ο Χριστός είναι και τέλειος Θεός. Όχι ομοιούσιος προς τον Πατέρα όπως ισχυριζόταν ο Άρειος και εξακολουθούν πολλοί ακόμα να τον θεωρούν έτσι, αλλά ομοούσιος προς Αυτόν. Έχει την καθαυτή ουσία και την ίδια φύσι με τον Πατέρα. Έγινε όμως και άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, χωρίς να πάψει να είναι ποτέ και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, και αυτό πραγματοποιήθηκε για τη Σωτηρία μας.

Αυτή ακριβώς η αδιαίρετη και προαιώνια ενότητα του Ιησού Χριστού προς τον Θεό Πατέρα, διατυπώνεται πολλές φορές μέσα στην Καινή Διαθήκη. Όπως για παράδειγμα στα λόγια «ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἐν ἐσμεν». «Ἐν ἀρχή ἥν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἥν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἥν ὁ Λόγος», «ὁ ἐωρακως ἐμέ ἐωρακε καί τόν Πατέρα», «τά ἐμα πάντα σα ἐστί καί τά σα ἐμα» και πολλά άλλα.

Και τώρα τίθεται το ερώτημα αγαπητοί μου. Ποιος ήταν ο Χριστός πριν έρθει στον κόσμο και πάρει σάρκα και οστά μέσα από τα σπλάχνα της Μαρίας της Παρθένου; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Κύριος στη συνέχεια της Αρχιερατικής Του προσευχής που ακούσαμε στο Ευαγγέλιο, που απαντά στον Άρειο όσον αφορά το ότι υπήρχε στιγμή που δεν ήταν : «καί νῦν δοξασον μέ σύ Πάτερ, παρά, σέ ἀυτω τή δοξη, ἤ εἶχον, προτοῦ τόν κόσμο εἶναι παρά σόι». Δηλαδή ο Χριστός είναι θεϊκή δόξα στον Ουρανό μαζί με τον Πατέρα, ως ομοούσιος προς αυτόν, ως τέλειος Θεός, πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος και ο πνευματικός και ο υλικός, δηλαδή τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σε αδιάλειπτη κοινωνία-σχέση. Έχουμε την πρώτη μορφή κοινωνίας και σχέσης πριν καν δημιουργηθεί ο κόσμος.

Αξίζει, αγαπητοί μου, σε αυτό το σημείο, να αναφέρουμε ότι οι όροι στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο διατυπώθηκαν στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, επιβεβαιώνοντας έτσι την φράση του Κυρίου προς τους Έλληνες «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου". Η Αρχαία Ελληνική γλώσσα ήταν η καταλληλότερη να διατυπώσει με ακρίβεια και σαφήνεια αυτούς τους δογματικούς όρους ώστε να είναι ακριβείς ως προς το περιεχόμενο και την ουσία.

Η Συμβολή των Πατέρων και των Συνόδων

στην διαφύλαξη της Αλήθειας ανά τους αιώνες

Βλέπουμε ότι η Συμβολή των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων στην διαφύλαξη της Αλήθεια για τη σωτηρία του Ανθρώπου υπήρξε καταλυτική. Γι’ αυτό και πολλοί αναφέρουν ότι θα μπορούσε κάλλιστα στο Πιστεύω να σταθεί η φράση «και πατερική εκκλησία» . Διότι οι Θεοφόροι Πατέρες είναι αυτοί που ως βίωμα πρώτα και ύστερα με έκφραση δογματική μας διαφυλάσσουν από την πλάνη και τον εκτροχιασμό από τον δρόμο της Σωτηρίας σαν φρουροί και προστάτες. Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων δεν ήταν ανθρώπινες επινοήσεις για να λυθούν θέματα Θρησκευτικής νομοτέλειας όπως θα μπορούσε να πει ο καθένας, αλλά ήταν καθοδηγούμενες εν Αγίω Πνεύματι. Οι Δογματικές διδασκαλίες δεν είναι λογικές, νομικές εκφράσεις μιας κατάστασης, αλλά τα συστατικά της Αλήθειας και επιβεβαιώθηκαν βιωματικά μέσα στους αιώνες από Αγίους, ασκητές, μάρτυρες και ομολογητές.

Σημαντικό είναι να επισημανθεί ότι κατά την Σύνοδο της Νίκαιας έλαβαν χώρα και πολλά θαύματα από τους Άγιους και θεοφόρους Πατέρες. Χαρακτηριστικά ήταν τα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος, του Αγίου Οικουμένιου και του Αγίου Αχιλλίου. Άξιο αναφοράς θεωρείται και το συμβάν μεταξύ του Αγίου Νικολάου και του Αρείου. Ο πρώτος μην μπορώντας να συγκρατήσει την αγανάκτηση του για τα όσα υποστήριζε ο Άρειος τον χαστούκισε. Ο Μ. Κωνσταντίνος τιμώρησε τον Νικόλαο με φυλάκιση. Αλλά στη φυλακή συντελέστηκε ακόμα ένα θαύμα δείχνοντας την αγιότητα του Νικολάου και την πλάνη του Αρείου.

Δυστυχώς,και ο σύγχρονος άνθρωπος εξαιτίας της άγνοιας και της εκκοσμίκευσης που διέπει το είναι του αμφισβητεί τον Χριστό ως Θεάνθρωπο, την Αγία Τριάδα, και πολλές δογματικές διδασκαλίες που έχουν όμως σωτηριολογικό χαρακτήρα. Πολλοί ρωτούν γιατί δεν απαντά η Εκκλησία. Αλλά η Εκκλησία όπως βλέπουμε έχει λύσει όλα αυτά τα θέματα με την πάροδο των αιώνων. Πολλοί ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα ότι και οι Προτεστάντες , οι Καθολικοί και άλλες ομολογίες μιλάνε για Χριστό οπότε θέτουν το ερώτημα ποια είναι η διαφορά και γιατί η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι και οι Άγιοι Θεόπτες και Θεοφόροι Πατέρες απάντησαν πρωτίστως βιωματικά για τη Σωτηριολογική αλήθεια που εκφράζει η Ορθοδοξία και κατόπιν την δογμάτισαν.

Ας δεχτούμε λοιπόν αδερφοί μου, τις αποφάσεις των Αγίων Πατέρων μέσω της Α’ Οικουμενικής Συνόδου ως Αγιοπνευματικές αλήθειες , ως κλειδιά Σωτηρίας που θα μας οδηγήσουν κοντά στον Λυτρωτή και προαιώνιο Θεό Ιησού Χριστό. Αλήθειες που μας τονίζουν ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι πανταχού παρών και πάντα πληρών ως Θεάνθρωπος και ομοούσιος με τον Πατέρα στην ζωή του καθενός μας και που η σχέση μας μαζί του είναι διαρκής,προσωπική αλλά και αναλογική. Μια σχέση και Αλήθεια που σε κάθε Θεία Λειτουργία γινόμαστε κοινωνοί και μέτοχοι μέσο του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Με αυτά τα κλειδιά της Αλήθειας εμείς θα ανοίξουμε την πόρτα που τόσο Εκείνος επίμονα χτυπά με την προκλητική του αγάπη. Αμην!

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Υπάρχουν δοκιμασίες που με τον Χριστό γίνονται ευλογίες.

Μένουμε κοντά Του, ακόμη και όταν νιώθουμε ότι δεν μας ακούει.

Λέμε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με…»,δίχως αναλύσεις, συναισθηματισμούς και ερμηνείες.

Δεν υπάρχει καλή και κακή προσευχή. Η αξία της προσευχής δεν είναι σε αυτό που λέμε αλλά σε εκείνο που πράττουμε. Αυτή η εσωτερική κίνηση προς τον Θεό έχει την αξία, το άνοιγμα στην παρουσία Του. Ότι θέλω να τον γνωρίσω.

Κοινωνάμε το σώμα και το αίμα Του, κι ας επιμένει ο νους να τον καλεί απόντα στο προσκλητήριο της δοκιμασίας μας. Είναι εκεί ακόμη κι όταν δεν φαίνεται πουθενά.

Άσε να λέει το μυαλό. Άλλωστε πότε σε συμβούλευσε σωστά; Πάντα σου έπαιζε παιγνίδια μαζί με τις πληγές σου.
Εσύ μείνει μαζί Του ακόμη κι αν θες να φύγεις μακριά Του.

Μίλα του και λέγε Του τα πάντα.

Ότι σε νευριάζει η σιωπή του, ότι δεν αντέχεις την απουσία Του, ότι είναι άδικος και άκαρδος, ότι δεν έχει έλεος, ότι θέλεις πες του.

Μονάχα μην τα κρατάς μέσα σου, να του τα λες. Όταν την νύχτα του μιλάς το πρωί θα είσαι καλύτερα.

Θα δεις ότι θα έρθει και θα σε γλυκάνει, θα σε μαλακώσει,

θα σου δώσει πίστη, ελπίδα, κουράγιο, χαρά, φως, εμπειρίες της χάριτος Του.

Θα ανοίξει δρόμους θα φωτίσει τα σκοτάδια σου.

Υπάρχει μια παρηγοριά που βλασταίνει από τον πόνο.

Μια βοήθεια που έρχεται μετα από μεγάλες θλίψεις.

Μια γλύκα στην καρδιά μετα από εσωτερικά γδαρσίματα.

Μια ζεστασιά μετα από κρύα βράδια.

Μια χαρά που έρχεται μετα από μια σκληρή δοκιμασία.

Μια ανάσταση που ακολουθεί πάντα τον Σταυρό.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Πνευματικά μαθήματα! Αληθινή ιστορία! Η γιαγιά η Κωνσταντίνα!!!

Κάθε μέρα από νωρίς το πρωί στα Κοιμητήρια, μια συμπαθέστατη γιαγιά έρχεται στον ναό τον Αγίων Πάντων και αφού περάσει από το εκκλησάκι να ασπαστεί την εικόνα, θα ανάψει τα κεράκια της, θα μου δώσει εμένα καραμελίτσα, θα μου πει "Δόξα τω Θεώ που ξημέρωσε και σήμερα" και θα αρχίσει ένα σκληρό αγώνα προσφοράς έως και το μεσημέρι, να ανάβει τα καντηλάκια των κεκοιμημένων με δικό της λάδι και να προσεύχεται για αυτούς με τον δικό της τρόπο.

Την ρώτησα και εγώ μια ημέρα με απορία.
- Γιαγιά πόσους συγγενείς έχεις εδώ;

Με κοίταξε η γιαγιά με βλέμμα έκπληκτο!
- Γιατί ρωτάς Παππούλη μου; Για τα καντηλάκια που ανάβω;
- Ναι, της απαντώ!
- Όλοι εδώ παιδιά του Θεού είναι Παππούλη μου όπως και εγώ. Συγγενείς μου είναι όλοι!

Εδώ εγώ όπως καταλάβατε ένιωσα πνευματικά πολύ μικρός μπροστά της!!!

Και συνεχίζει η γιαγιά:
Εγώ ανάβω τα καντηλάκια στις ψυχούλες που εδώ και χρόνια δεν έρχεται κανείς και δεν έχουν κανένα πίσω να τους τα ανάψει ή που αδιαφορούν και να τους τα ανάψουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Βλέπω χαλασμένους τάφους που ούτε καν τα ονόματα τους δεν ξεχωρίζουν. Δεν δικαιούνται και αυτοί από εμάς ένα κεράκι και μια προσευχούλα καλέ μου παππούλη; Επειδή οι δικοί τους τους ξέχασαν;

Εγώ Παππούλη μου πέρασα τα 90 χρόνια της ζωής μου και ο Θεός με κρατάει όρθια για αυτές τις ορφανές ψυχούλες. Μωράκια Παππούλη μου, μόλις λίγων μηνών, έφυγαν από την ζωή αγγελάκια που χρόνια τώρα δεν πατάει κάνεις! Στρατιώτες που πολέμησαν για να είμαι σήμερα εγώ εδώ και να σου μιλάω και δεν τους ανάβει ένα κεράκι κανείς. Και πολλές άλλες ψυχούλες.
Δεν δικαιούνται ένα κεράκι από εμάς; Επειδή Παππούλη μου κάποιοι έχουν την συνήθεια να λένε, "γιατί να πάω στα μνήματα να ανάψω κερί; Εκεί είναι;"
Όχι Παππούλη μου, δεν είναι έτσι. Οι ψυχές το νιώθουν το κεράκι και την παρουσία μας, εμείς απλά δεν μπορούμε να το συλλάβουμε!

Είναι σκληρός ο κόσμος Παππούλη μου, τρώμε, πίνουμε, διασκεδάζουμε για χρόνια μαζί και μετά που θα έρθει ο θάνατος δεν επισκέπτονται τους δικούς τους για να μην χαλάσει η καρδούλα τους. Μόνο στα καλά δηλαδή και στα άσχημα όλα τελειώνουν για πάντα. Διαγραφή!
/> Το μόνο που λυπάμαι Παππούλη μου όταν φύγω και εγώ από την ζωή ποιος θα τους τα ανάβει; Γι' αυτό Παππούλη μου έχω ένα τετράδιο και γράφω καθημερινά όσα ονόματα μπορώ για να τα δώσω στις εκκλησίες να τα μνημονεύουνε όταν εγώ πλέον δεν θα μπορώ.

Αυτή είναι η γιαγιά Κωνσταντίνα.
Η συντροφιά των ψυχών, των κοιμητηρίων μας, η ευλογημένη!

π. Νικόλαος Αμαραντίδης

https://www.facebook.com/photo.php?fbid ... &%3Btype=3