<< ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ >>
" Κύτταξε Αυτόν, που βλέπει από ψηλά, Αυτόν που σκύβει πάνω απ΄τ΄ανθρώπινα
πράγματα. ΄Οπου κι άν βαδίζεις ό,τι κι άν κάνης είτε στο σκοτάδι είτε στο φώς της
ημέρας, το μάτι του Θεού σε παρακολουθεί με κάθε ακρίβεια "εξ ετοίμου κατοικητηρίου αυτού" (Ψαλμ.32,14). Το κατοικητήριο αυτό είναι ένα έτοιμο παρατηρητήριο, χωρίς ν΄ανοίγωνται πύλες κι ούτε να παραμερίζωνται παραπετάσματα.
Βλέπει όλους τους υιούς των ανθρώπων. Ούτε ένας δεν ξεφεύγει.Κανένα εμπόδιο δεν υπάρχει στα μάτια του Θεού, ούτε σκοτάδι , ούτε τοίχοι, που να καλύπτουν.
" Ο Θεός είναι παρών και όχι μόνο βλέπει τον καθενα, αλλά ακόμη παρακολουθεί και τις καρδιές που αυτός έπλασε , χωρίς βέβαια την επιμιξία με το κακό. Γιατί ο Θεός , ο δημιουργός των ανθρώπων, έπλασε την καρδιά απλή, με το χάρισμα να διατηρή η ίδια την εικόνα του Θεου. ΄Υστερα όμως, εμείς αυτή την καρδιά την τυλίξαμε με τα πάθη της σαρκός , με αποτέλεσμα να γίνη σύνθετη και να διαφθαρή το θεοειδές, το απλούν και μονότροπο.
Επειδή λοιπόν ο Θεός είναι δημιουργός των καρδιών μας, γι΄αυτό γνωρίζει όλα τα έργα μας. Και έργα λέμε και τα λόγια και τις έννοιες, κάθε γενικά κίνησι του ανθρώπου. Διότι με ποιά διάθεσι και πρόθεσι ενεργούμε, άν κάτι το κάνωμε επειδή μας αρέσει ή επειδή το προστάζει ο Θεός, μόνο Αυτός το γνωρίζει, που βλέπει καθαρά όλα τα έργα μας"
Μ. Βασίλειος (ομιλία εις Ψαλμ. 32,8 )
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Πώς πάει ο ζήλος σου;
Σ’ ένα άρθρο από το περιοδικό «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ» (1-11-1956), το οποίο είχε φυλάξει στό αρχείο του ο αείμνηστος Γέροντας, πατήρ Αρσένιος Κομπούγιας, τού ησυχαστηρίου «Παναγία η Γοργοεπήκοος» στη Ναύπακτο, γράφει το εξής σημαντικό γεγονός:
Ένας ιερεύς ζηλωτής, με πλούσια δράση, είδε κάποτε ένα όνειρο. Ο ίδιος μας τό έχει περιγράψει ως εξής:
«Καθόμουνα στήν πολυθρόνα μου, κουρασμένος κι εξαντλημένος από την εργασία. Το σώμα μου πονούσε απ’ τη μεγάλη κόπωση.
Πολλοί στήν ενορία μου ζητούσαν τον πολύτιμο «Μαργαρίτη». Και πολλοί τον είχαν βρεί. Η ενορία μου προόδευε από κάθε άποψη. Η ψυχή μου πλημμύριζε από χαρά, ελπίδα καί θάρρος.
Τα κηρύγματά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Πολλοί προσήρχοντο στήν Εξομολόγηση. Η εκκλησία μου ήταν πάντοτε ασφυκτικά γεμάτη. Είχα κατορθώσει νά κινητοποιήσω ολόκληρη την ενορία.
Ικανοποιημένος απ’ όλα, εργαζόμουνα κάθε μέρα μέχρις εξαντλήσεως. Ενώ σκεπτόμουνα όλα αυτά, χωρίς να το καταλάβω, με πήρε ο ύπνος. Τότε συνέβη το εξής, που θα σάς περιγράψω:
Ένας ξένος μπήκε στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει την πόρτα. Το πρόσωπό του ήταν γλυκό κι είχε μεγάλη πνευματικότητα. Ήταν καλά ντυμένος και κρατούσε στο χέρι του μερικά όργανα χημικού εργαστηρίου. Η όλη του εμφάνιση προκαλούσε παράξενη εντύπωση. Ο ξένος με πλησίασε. Κι ενώ μου άπλωνε το χέρι του για να με χαιρετήσει, μέ ρώτησε:
-Πώς πάει ο ζήλος σου;
Η ερώτηση αυτή μου προξένησε μεγάλη χαρά. Γιατί ήμουν πολύ ικανοποιημένος με το ζήλο μου. Καί δεν είχα καμία αμφιβολία, πως κι αυτός ο ξένος θα ήταν πολύ χαρούμενος, άν τόν γνώριζε.
Τότε, όπως θυμάμαι απ’ το όνειρό μου, για να του δείξω πόση αξία έχει ο ζήλος μου, σαν νά έβγαλα απ’ το στήθος μου μιά συμπαγή μάζα, που ακτινοβολούσε σαν χρυσάφι. Του τήν έβαλα στο χέρι και του λέω:
-Αυτός είναι ο ζήλος μου.
Εκείνος τήν πήρε και τη ζύγισε προσεκτικά πάνω στη ζυγαριά του:
-Ζυγίζει πενήντα κιλά, μου λέει σοβαρά.
Εγώ μόλις πού μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου για το βάρος αυτό. Εκείνος όμως μέ σοβαρότητα, σημείωσε το βάρος σ’ ένα χαρτί και συνέχισε την εξέτασή του.
Έσπασε τη μάζα εκείνη σε κομμάτια και την έβαλε μέσα σ’ ένα χημικό τηγάνι πάνω στή φωτιά. Όταν η μάζα έλειωσε και καθαρίστηκε, την έβγαλε απ’ τη φωτιά. Ξεχώρισε τα διάφορα στοιχεία. Όταν αυτά κρύωσαν, σχηματίσθηκαν διάφορα κομμάτια. Τα άγγιζε μ’ ένα σφυράκι και ζύγιζε το βάρος κάθε κομματιού πάνω στό χαρτί.
Όταν τελείωσε, μου έριξε μιά ματιά γεμάτη από συμπόνια και μου λέει:
-Εύχομαι νά σέ λυπηθεί ο Θεός και να σωθείς.
Κι αμέσως, εγκατέλειψε το δωμάτιο.
Στό χαρτί πού μου άφησε στο τραπέζι, ήταν γραμμένα τα εξής:
Ανάλυσις τού ζήλου του ιερέως Χ.
Συνολικόν βάρος: 50 κιλά
Η προσεκτική ανάλυσις παρουσιάζει τα εξής στοιχεία:
• Φανατισμός: 5 κιλά.
• Προσωπική φιλοδοξία: 15 κιλά.
• Φιλοχρηματία: 12 κιλά.
• Τάση πρός επιβολή και κυριαρχία πάνω στις ψυχές: 8 κιλά.
• Επίδειξις: 10 κιλά παρά 20 γραμμάρια.
• Αγάπη πρός τόν Θεό: 10 γραμμάρια.
• Αγάπη πρός τούς ανθρώπους: 10 γραμμάρια.
Σύνολον: 50 κιλά.
Η παράξενη συμπεριφορά του ξένου και η ματιά με την οποία με αποχαιρέτησε, μου μετέδωσαν κάποια ανησυχία. Μα όταν είδα το αποτέλεσμα της εξετάσεώς του, ένοιωσα τά γόνατά μου να λυγίζουν.
Θέλησα στήν αρχή ν’ αμφισβητήσω την ορθότητα των αριθμών. Μα εκείνη τη στιγμή άκουσα έναν αναστεναγμό του ξένου, που είχε φθάσει στην εξώπορτα. Ηρέμησα κι άρχισα νά σκέπτομαι πιό ψύχραιμα.
Μα καθώς σκεπτόμουν, σκοτείνιασε μπροστά μου. Δέν μπορούσα να διαβάσω το χαρτί, που κρατούσα στα χέρια μου. Αγωνία και φόβος μέ κατέλαβαν. Στα χείλη μου ήλθε η κραυγή:
-Κύριε, σώσον με…
Έριξα πάλι μιά ματιά στο χαρτί. Ξαφνικά, μεταμορφώθηκε αυτό σ’ έναν ολοκάθαρο καθρέπτη, πού καθρέπτιζε την καρδιά μου. Ένοιωσα και ανεγνώρισα την κατάστασή μου. Μέ δάκρυα στα μάτια παρακαλούσα τον Κύριο να μ’ ελευθερώσει απ’ το ΕΓΩ μου. Τέλος, ξύπνησα με μιά κραυγή αγωνίας.
Στά περασμένα χρόνια, παρακαλούσα τον Θεό να με σώσει από διαφόρους κινδύνους. Μά από την ημέρα εκείνη, άρχισα να παρακαλώ τον Θεό να μ’ ελευθερώσει από το δικό μου ΕΓΩ.
Γιά πολύ καιρό ένοιωθα ταραγμένος. Τέλος, ύστερα από επίμονες προσευχές, ένοιωσα το φώς τού Κυρίου να πλημμυρίζει την καρδιά μου και να καίει τ’ αγκάθια τού εγωκεντρισμού μου.
Όταν ο Κύριος με καλέσει κοντά Του, θα Τον ευχαριστήσω ολόθερμα για την αποκάλυψη εκείνης της ημέρας, γιατί μου φανέρωσε τότε τόν αληθινό εαυτό μου και οδήγησε τα πόδια μου στον πιό στενό, αλλά και πιό όμορφο δρόμο. Από τότε κάθε μέρα ανανέωνα τις αποφάσεις μου.
Εκείνη η επίσκεψη που μου έκανε Εκείνος που «ετάζει καρδίας και νεφρούς» (πρβλ. Ψαλμ. 7:10), με έκανε άλλον άνθρωπο και ωφέλησε πολύ την εργασία μου».
π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος
askitikon
Σ’ ένα άρθρο από το περιοδικό «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ» (1-11-1956), το οποίο είχε φυλάξει στό αρχείο του ο αείμνηστος Γέροντας, πατήρ Αρσένιος Κομπούγιας, τού ησυχαστηρίου «Παναγία η Γοργοεπήκοος» στη Ναύπακτο, γράφει το εξής σημαντικό γεγονός:
Ένας ιερεύς ζηλωτής, με πλούσια δράση, είδε κάποτε ένα όνειρο. Ο ίδιος μας τό έχει περιγράψει ως εξής:
«Καθόμουνα στήν πολυθρόνα μου, κουρασμένος κι εξαντλημένος από την εργασία. Το σώμα μου πονούσε απ’ τη μεγάλη κόπωση.
Πολλοί στήν ενορία μου ζητούσαν τον πολύτιμο «Μαργαρίτη». Και πολλοί τον είχαν βρεί. Η ενορία μου προόδευε από κάθε άποψη. Η ψυχή μου πλημμύριζε από χαρά, ελπίδα καί θάρρος.
Τα κηρύγματά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Πολλοί προσήρχοντο στήν Εξομολόγηση. Η εκκλησία μου ήταν πάντοτε ασφυκτικά γεμάτη. Είχα κατορθώσει νά κινητοποιήσω ολόκληρη την ενορία.
Ικανοποιημένος απ’ όλα, εργαζόμουνα κάθε μέρα μέχρις εξαντλήσεως. Ενώ σκεπτόμουνα όλα αυτά, χωρίς να το καταλάβω, με πήρε ο ύπνος. Τότε συνέβη το εξής, που θα σάς περιγράψω:
Ένας ξένος μπήκε στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει την πόρτα. Το πρόσωπό του ήταν γλυκό κι είχε μεγάλη πνευματικότητα. Ήταν καλά ντυμένος και κρατούσε στο χέρι του μερικά όργανα χημικού εργαστηρίου. Η όλη του εμφάνιση προκαλούσε παράξενη εντύπωση. Ο ξένος με πλησίασε. Κι ενώ μου άπλωνε το χέρι του για να με χαιρετήσει, μέ ρώτησε:
-Πώς πάει ο ζήλος σου;
Η ερώτηση αυτή μου προξένησε μεγάλη χαρά. Γιατί ήμουν πολύ ικανοποιημένος με το ζήλο μου. Καί δεν είχα καμία αμφιβολία, πως κι αυτός ο ξένος θα ήταν πολύ χαρούμενος, άν τόν γνώριζε.
Τότε, όπως θυμάμαι απ’ το όνειρό μου, για να του δείξω πόση αξία έχει ο ζήλος μου, σαν νά έβγαλα απ’ το στήθος μου μιά συμπαγή μάζα, που ακτινοβολούσε σαν χρυσάφι. Του τήν έβαλα στο χέρι και του λέω:
-Αυτός είναι ο ζήλος μου.
Εκείνος τήν πήρε και τη ζύγισε προσεκτικά πάνω στη ζυγαριά του:
-Ζυγίζει πενήντα κιλά, μου λέει σοβαρά.
Εγώ μόλις πού μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου για το βάρος αυτό. Εκείνος όμως μέ σοβαρότητα, σημείωσε το βάρος σ’ ένα χαρτί και συνέχισε την εξέτασή του.
Έσπασε τη μάζα εκείνη σε κομμάτια και την έβαλε μέσα σ’ ένα χημικό τηγάνι πάνω στή φωτιά. Όταν η μάζα έλειωσε και καθαρίστηκε, την έβγαλε απ’ τη φωτιά. Ξεχώρισε τα διάφορα στοιχεία. Όταν αυτά κρύωσαν, σχηματίσθηκαν διάφορα κομμάτια. Τα άγγιζε μ’ ένα σφυράκι και ζύγιζε το βάρος κάθε κομματιού πάνω στό χαρτί.
Όταν τελείωσε, μου έριξε μιά ματιά γεμάτη από συμπόνια και μου λέει:
-Εύχομαι νά σέ λυπηθεί ο Θεός και να σωθείς.
Κι αμέσως, εγκατέλειψε το δωμάτιο.
Στό χαρτί πού μου άφησε στο τραπέζι, ήταν γραμμένα τα εξής:
Ανάλυσις τού ζήλου του ιερέως Χ.
Συνολικόν βάρος: 50 κιλά
Η προσεκτική ανάλυσις παρουσιάζει τα εξής στοιχεία:
• Φανατισμός: 5 κιλά.
• Προσωπική φιλοδοξία: 15 κιλά.
• Φιλοχρηματία: 12 κιλά.
• Τάση πρός επιβολή και κυριαρχία πάνω στις ψυχές: 8 κιλά.
• Επίδειξις: 10 κιλά παρά 20 γραμμάρια.
• Αγάπη πρός τόν Θεό: 10 γραμμάρια.
• Αγάπη πρός τούς ανθρώπους: 10 γραμμάρια.
Σύνολον: 50 κιλά.
Η παράξενη συμπεριφορά του ξένου και η ματιά με την οποία με αποχαιρέτησε, μου μετέδωσαν κάποια ανησυχία. Μα όταν είδα το αποτέλεσμα της εξετάσεώς του, ένοιωσα τά γόνατά μου να λυγίζουν.
Θέλησα στήν αρχή ν’ αμφισβητήσω την ορθότητα των αριθμών. Μα εκείνη τη στιγμή άκουσα έναν αναστεναγμό του ξένου, που είχε φθάσει στην εξώπορτα. Ηρέμησα κι άρχισα νά σκέπτομαι πιό ψύχραιμα.
Μα καθώς σκεπτόμουν, σκοτείνιασε μπροστά μου. Δέν μπορούσα να διαβάσω το χαρτί, που κρατούσα στα χέρια μου. Αγωνία και φόβος μέ κατέλαβαν. Στα χείλη μου ήλθε η κραυγή:
-Κύριε, σώσον με…
Έριξα πάλι μιά ματιά στο χαρτί. Ξαφνικά, μεταμορφώθηκε αυτό σ’ έναν ολοκάθαρο καθρέπτη, πού καθρέπτιζε την καρδιά μου. Ένοιωσα και ανεγνώρισα την κατάστασή μου. Μέ δάκρυα στα μάτια παρακαλούσα τον Κύριο να μ’ ελευθερώσει απ’ το ΕΓΩ μου. Τέλος, ξύπνησα με μιά κραυγή αγωνίας.
Στά περασμένα χρόνια, παρακαλούσα τον Θεό να με σώσει από διαφόρους κινδύνους. Μά από την ημέρα εκείνη, άρχισα να παρακαλώ τον Θεό να μ’ ελευθερώσει από το δικό μου ΕΓΩ.
Γιά πολύ καιρό ένοιωθα ταραγμένος. Τέλος, ύστερα από επίμονες προσευχές, ένοιωσα το φώς τού Κυρίου να πλημμυρίζει την καρδιά μου και να καίει τ’ αγκάθια τού εγωκεντρισμού μου.
Όταν ο Κύριος με καλέσει κοντά Του, θα Τον ευχαριστήσω ολόθερμα για την αποκάλυψη εκείνης της ημέρας, γιατί μου φανέρωσε τότε τόν αληθινό εαυτό μου και οδήγησε τα πόδια μου στον πιό στενό, αλλά και πιό όμορφο δρόμο. Από τότε κάθε μέρα ανανέωνα τις αποφάσεις μου.
Εκείνη η επίσκεψη που μου έκανε Εκείνος που «ετάζει καρδίας και νεφρούς» (πρβλ. Ψαλμ. 7:10), με έκανε άλλον άνθρωπο και ωφέλησε πολύ την εργασία μου».
π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος
askitikon
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Στάρετς Σέργιος : Γιατί πολλοί ψυχικά ασθενείς έχουν ως κέντρο τον εαυτό τους
Ένας ακόμη σύγχρονος Στάρετς, ο Στάρετς Σέργιος, συμφωνεί με τα λεγόμενα του Γέροντος Πορφυρίου και του Γέροντος Παϊσίου, που μόλις παρουσιάσαμε: «Στή βάση των ψυχικών ασθενειών», παρατηρεί ο Στάρετς Σέργιος, «βρίσκεται η υπερηφάνεια.
Θεμέλιο των ψυχικών ασθενειών είναι η θεώρηση του εαυτού μας ως κέντρου των πραγμάτων. Όλοι οι ψυχικά ασθενείς έχουν ως κέντρο τον εαυτό τους».
Εδώ ο Γέροντας ταυτίζεται πλήρως με τον Γέροντα Πορφύριο, που ομιλεί για τον εγωισμό ως αιτία της κατάθλιψης. Και συνεχίζει: «Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για την ασθένειά τους.
Η υπερηφάνεια, όπως και τα άλλα πάθη, έχουν στο άτομο ποικίλες προελεύσεις: την προσωπική βούληση, αλλά και τήν… κληρονομικότητα, το οικογενειακό περιβάλλον, την κοινωνία, τις προσωπικές σχέσεις και την ιστορία του καθενός.
Κάθε πνευματικός Πατέρας πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ψυχίατρος. Κάθε ψυχική ασθένεια έχει στην βάση της πνευματικά προβλήματα» .Καί εδώ ο Γέροντας Σέργιος ταυτίζεται με τον Γέροντα Πορφύριο που διδάσκει ότι πίσω από τα λεγόμενα «ψυχολογικά» κρύβονται πνευματικά προβλήματα και δαιμόνια.
«Η πνευματικότητα», παρατηρεί επίσης ο Στάρετς Σέργιος, «καλύπτει και περιλαμβάνει τα πάντα. Επομένως, μία πνευματική πράξη μπορεί να θεραπεύσει».
Εδώ ο Γέροντας απαντά σ’ αυτούς που λένε ότι (τάχα) χρειάζεται Πνευματικός για τα πνευματικά και ψυχολόγος-ψυχίατρος για τα ψυχολογικά προβλήματα. Όλα είναι πνευματικά προβλήματα και χρήζουν την Θεία Χάρη για να θεραπευθούν.
«Ο ψυχίατρος που δεν είναι πνευματικός άνθρωπος», σημειώνει εύστοχα ο Γέροντας Σέργιος, «μπορεί να ανακουφίσει τον ασθενή, να τον βοηθήσει να ξαναβρεί τον εαυτό του, να βελτιώσει τις σχέσεις του με τους άλλους.
Αλλά κατά βάθος τον αφήνει άδειο, γιατί δεν του λέει πως να βρεί ένα νόημα στην υπάρξή του. Κάτι πού, αντιθέτως, κάνει ο πνευματικός Πατέρας». Να η τεράστια διαφορά προσφοράς των μέν από τους δέ. Η «απουσία νοήματος ζωής» είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στον σημερινό σύγχρονο «πολιτισμένο» άνθρωπο.
Η θεραπεία επίσης από τους ψυχιάτρους δεν γίνεται στο βάθος αλλά στην επιφάνεια της ανθρώπινης ύπαρξης· είναι μία θεραπεία κυρίως στην συμπεριφορά και όχι στο «είναι», στην ουσία της ανθρώπινης ψυχής.
Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι αγνοούν την ανθρώπινη ψυχή και εν πολλοίς αρνούνται την ύπαρξή της. «Αντίθετα με ό,τι ισχυρίζεται ο Φρόυντ», υπογραμμίζει ο Στάρετς, «η βάση των ψυχικών ασθενειών δεν είναι η σεξουαλικότητα, αλλά η υπερηφάνεια».
Η νόσος του διαβόλου (η αλαζονεία-υπερηφάνεια) είναι αυτήν που αρρωσταίνει και την ανθρώπινη ύπαρξη.
«Η υπερηφάνεια», όπως παρατηρεί ο π. Παΐσιος, «γεννά τον εγωισμό».
Ο διάβολος, μπαίνοντας στην υπερήφανη-εγωκεντρική ψυχή, την γεμίζει με λύπη, κόπωση και απόγνωση.
Κάποιος ρώτησε τον Γέροντα Παΐσιο σχετικά με την στενοχώρια που του ερχόταν για τις πτώσεις του:
«Γέροντα, κάμπτομαι από την στενοχώρια για τις πτώσεις μου και κουράζομαι στον αγώνα μου.
– Από τον εγωισμό είναι. Επειδή δεν «κάμπτεις», γι’ αυτό αποκάμνεις μετά. Δεν υπάρχει ταπείνωση, μετάνοια, συντριβή· υπάρχει εγωισμός και ο εγωισμός πάντα φέρνει λύπη και άγχος.
Όταν ο άνθρωπος δεν έχει μετάνοια, αλλά στενοχωριέται από εγωισμό, απόανθρωπαρέσκεια, επειδή ξέπεσε στα μάτια των άλλων, τότε υπάρχει μέσα του αγωνία, φαρμάκι, πόνος».
Ο καταθλιπτικός άνθρωπος βιώνει ακριβώς την λύπη, το φαρμάκι, τον πόνο, διότι δεν «κάμπτει», δεν ταπεινώνεται, δεν μετανοεί αλλά στενοχωριέται, εξ αιτίας του πληγωμένου του εγωισμού και της ανθρωπαρέσκειας.
Πολλές φορές η υπερβολική στενοχώρια για τα πάθη και τις πτώσεις μας υποκρύπτει μία αυτονομημένη από τον Θεό προσπάθεια ηθικής βελτίωσής μας και έναν μεγάλο εγωισμό.
Ο στάρετς Μακάριος έγραφε σε ένα προφανώς καταθλιπτικό πρόσωπο: «Λές ότι η αδυναμία σου να αντισταθείς στον πειρασμό, η βραδύτητά σου να νικήσεις τα πάθη σου και η γενική ηθική αδυναμία σου σε πιέζει πολύ, πράγμα που απλά αποδεικνύει ότι στηρίζεις την σωτηρία σου στις δικές σου δυνάμεις…
Πως αλλιώς θα αποκτήσουμε την ταπείνωση, παρά μόνο αν αντικρίζουμε συνεχώς τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι – ο χειρότερος των αμαρτωλών». Η Ρωσία των στάρετς του 19ου αιώνα ήταν αρκετά εξοικειωμένη με την κατάθλιψη… (Η κατάθλιψη) θεωρείτο σύμπτωμα της υπερηφάνειας, και η θεραπεία του ήταν η ταπείνωση.
orthodoxia-ellhnismos
askitikon
Ένας ακόμη σύγχρονος Στάρετς, ο Στάρετς Σέργιος, συμφωνεί με τα λεγόμενα του Γέροντος Πορφυρίου και του Γέροντος Παϊσίου, που μόλις παρουσιάσαμε: «Στή βάση των ψυχικών ασθενειών», παρατηρεί ο Στάρετς Σέργιος, «βρίσκεται η υπερηφάνεια.
Θεμέλιο των ψυχικών ασθενειών είναι η θεώρηση του εαυτού μας ως κέντρου των πραγμάτων. Όλοι οι ψυχικά ασθενείς έχουν ως κέντρο τον εαυτό τους».
Εδώ ο Γέροντας ταυτίζεται πλήρως με τον Γέροντα Πορφύριο, που ομιλεί για τον εγωισμό ως αιτία της κατάθλιψης. Και συνεχίζει: «Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για την ασθένειά τους.
Η υπερηφάνεια, όπως και τα άλλα πάθη, έχουν στο άτομο ποικίλες προελεύσεις: την προσωπική βούληση, αλλά και τήν… κληρονομικότητα, το οικογενειακό περιβάλλον, την κοινωνία, τις προσωπικές σχέσεις και την ιστορία του καθενός.
Κάθε πνευματικός Πατέρας πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ψυχίατρος. Κάθε ψυχική ασθένεια έχει στην βάση της πνευματικά προβλήματα» .Καί εδώ ο Γέροντας Σέργιος ταυτίζεται με τον Γέροντα Πορφύριο που διδάσκει ότι πίσω από τα λεγόμενα «ψυχολογικά» κρύβονται πνευματικά προβλήματα και δαιμόνια.
«Η πνευματικότητα», παρατηρεί επίσης ο Στάρετς Σέργιος, «καλύπτει και περιλαμβάνει τα πάντα. Επομένως, μία πνευματική πράξη μπορεί να θεραπεύσει».
Εδώ ο Γέροντας απαντά σ’ αυτούς που λένε ότι (τάχα) χρειάζεται Πνευματικός για τα πνευματικά και ψυχολόγος-ψυχίατρος για τα ψυχολογικά προβλήματα. Όλα είναι πνευματικά προβλήματα και χρήζουν την Θεία Χάρη για να θεραπευθούν.
«Ο ψυχίατρος που δεν είναι πνευματικός άνθρωπος», σημειώνει εύστοχα ο Γέροντας Σέργιος, «μπορεί να ανακουφίσει τον ασθενή, να τον βοηθήσει να ξαναβρεί τον εαυτό του, να βελτιώσει τις σχέσεις του με τους άλλους.
Αλλά κατά βάθος τον αφήνει άδειο, γιατί δεν του λέει πως να βρεί ένα νόημα στην υπάρξή του. Κάτι πού, αντιθέτως, κάνει ο πνευματικός Πατέρας». Να η τεράστια διαφορά προσφοράς των μέν από τους δέ. Η «απουσία νοήματος ζωής» είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στον σημερινό σύγχρονο «πολιτισμένο» άνθρωπο.
Η θεραπεία επίσης από τους ψυχιάτρους δεν γίνεται στο βάθος αλλά στην επιφάνεια της ανθρώπινης ύπαρξης· είναι μία θεραπεία κυρίως στην συμπεριφορά και όχι στο «είναι», στην ουσία της ανθρώπινης ψυχής.
Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι αγνοούν την ανθρώπινη ψυχή και εν πολλοίς αρνούνται την ύπαρξή της. «Αντίθετα με ό,τι ισχυρίζεται ο Φρόυντ», υπογραμμίζει ο Στάρετς, «η βάση των ψυχικών ασθενειών δεν είναι η σεξουαλικότητα, αλλά η υπερηφάνεια».
Η νόσος του διαβόλου (η αλαζονεία-υπερηφάνεια) είναι αυτήν που αρρωσταίνει και την ανθρώπινη ύπαρξη.
«Η υπερηφάνεια», όπως παρατηρεί ο π. Παΐσιος, «γεννά τον εγωισμό».
Ο διάβολος, μπαίνοντας στην υπερήφανη-εγωκεντρική ψυχή, την γεμίζει με λύπη, κόπωση και απόγνωση.
Κάποιος ρώτησε τον Γέροντα Παΐσιο σχετικά με την στενοχώρια που του ερχόταν για τις πτώσεις του:
«Γέροντα, κάμπτομαι από την στενοχώρια για τις πτώσεις μου και κουράζομαι στον αγώνα μου.
– Από τον εγωισμό είναι. Επειδή δεν «κάμπτεις», γι’ αυτό αποκάμνεις μετά. Δεν υπάρχει ταπείνωση, μετάνοια, συντριβή· υπάρχει εγωισμός και ο εγωισμός πάντα φέρνει λύπη και άγχος.
Όταν ο άνθρωπος δεν έχει μετάνοια, αλλά στενοχωριέται από εγωισμό, απόανθρωπαρέσκεια, επειδή ξέπεσε στα μάτια των άλλων, τότε υπάρχει μέσα του αγωνία, φαρμάκι, πόνος».
Ο καταθλιπτικός άνθρωπος βιώνει ακριβώς την λύπη, το φαρμάκι, τον πόνο, διότι δεν «κάμπτει», δεν ταπεινώνεται, δεν μετανοεί αλλά στενοχωριέται, εξ αιτίας του πληγωμένου του εγωισμού και της ανθρωπαρέσκειας.
Πολλές φορές η υπερβολική στενοχώρια για τα πάθη και τις πτώσεις μας υποκρύπτει μία αυτονομημένη από τον Θεό προσπάθεια ηθικής βελτίωσής μας και έναν μεγάλο εγωισμό.
Ο στάρετς Μακάριος έγραφε σε ένα προφανώς καταθλιπτικό πρόσωπο: «Λές ότι η αδυναμία σου να αντισταθείς στον πειρασμό, η βραδύτητά σου να νικήσεις τα πάθη σου και η γενική ηθική αδυναμία σου σε πιέζει πολύ, πράγμα που απλά αποδεικνύει ότι στηρίζεις την σωτηρία σου στις δικές σου δυνάμεις…
Πως αλλιώς θα αποκτήσουμε την ταπείνωση, παρά μόνο αν αντικρίζουμε συνεχώς τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι – ο χειρότερος των αμαρτωλών». Η Ρωσία των στάρετς του 19ου αιώνα ήταν αρκετά εξοικειωμένη με την κατάθλιψη… (Η κατάθλιψη) θεωρείτο σύμπτωμα της υπερηφάνειας, και η θεραπεία του ήταν η ταπείνωση.
orthodoxia-ellhnismos
askitikon
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά…πέντε
Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.
– Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς;
Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη.
Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό.
Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ».
Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.
Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες.
Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός.
Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».
π.Παίσιος
askitikon
Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.
– Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς;
Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη.
Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό.
Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ».
Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.
Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες.
Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός.
Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».
π.Παίσιος
askitikon
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Άγιος Νεκτάριος-Ένας πιστός μιμητής του πράου και ταπεινού Ἰησού
Μιὰ ἱερὴ πορεία ἑβδομήντα τεσσάρων χρόνων, κατάφορτη ἀπὸ καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ὅλη ἡ ζωή του.
Νηστεύει, ἀγρυπνεῖ, προσεύχεται. Ταυτίζει τὸ θέλημά του μὲ τὸ θεῖο θέλημα καὶ γίνεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ "παθὼν καὶ μαθὼν τὰ θεῖα".
Λειτουργεῖ σὰν ἄγγελος, προσεύχεται χωρὶς νὰ πατάει στὴ γῆ.
Ἀναδεικνύεται ἔνθερμος ἐραστὴς τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἐγκάρδιος ὑμνητὴς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Θεολόγος θεόπνευστος καὶ συγγραφέας ἀκούραστος. Κηρύσσει, ἐξομολογεῖ, νουθετεῖ, θυσιάζεται γιὰ τὸν πλησίον.
Οἱ ἐλεημοσύνες του εἶναι ἄπειρες καὶ οἱ θαυματουργίες του ἀνεξάντλητες.
Ἡ παρουσία του γαληνεύει, εἰρηνεύει, ἐμπνέει τοὺς πάντες.
Εἶναι ἀληθινὰ μεγάλος, γι᾿ αὐτὸ καὶ βαθιὰ ταπεινός. Εἶναι ἀρχιερέας τοῦ Ὑψίστου, ἀλλὰ γίνεται καὶ καθαριστής, κηπουρός, τσαγκάρης καὶ χτίστης, μέχρι τὰ γεράματά του. Συκοφαντεῖται βαριὰ καὶ ὑπομένει εἰρηνικά, προσεύχεται, συγχωρεῖ, εὐχαριστεῖ γιὰ ὅλα. Ἕνας πιστὸς μιμητὴς τοῦ πράου καὶ ταπεινοῦ Ἰησοῦ, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἀνακηρύσσει ἐπίσημα ἅγιο τὸ 1961.
(Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.)
proskynitis
Μιὰ ἱερὴ πορεία ἑβδομήντα τεσσάρων χρόνων, κατάφορτη ἀπὸ καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ὅλη ἡ ζωή του.
Νηστεύει, ἀγρυπνεῖ, προσεύχεται. Ταυτίζει τὸ θέλημά του μὲ τὸ θεῖο θέλημα καὶ γίνεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ "παθὼν καὶ μαθὼν τὰ θεῖα".
Λειτουργεῖ σὰν ἄγγελος, προσεύχεται χωρὶς νὰ πατάει στὴ γῆ.
Ἀναδεικνύεται ἔνθερμος ἐραστὴς τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἐγκάρδιος ὑμνητὴς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Θεολόγος θεόπνευστος καὶ συγγραφέας ἀκούραστος. Κηρύσσει, ἐξομολογεῖ, νουθετεῖ, θυσιάζεται γιὰ τὸν πλησίον.
Οἱ ἐλεημοσύνες του εἶναι ἄπειρες καὶ οἱ θαυματουργίες του ἀνεξάντλητες.
Ἡ παρουσία του γαληνεύει, εἰρηνεύει, ἐμπνέει τοὺς πάντες.
Εἶναι ἀληθινὰ μεγάλος, γι᾿ αὐτὸ καὶ βαθιὰ ταπεινός. Εἶναι ἀρχιερέας τοῦ Ὑψίστου, ἀλλὰ γίνεται καὶ καθαριστής, κηπουρός, τσαγκάρης καὶ χτίστης, μέχρι τὰ γεράματά του. Συκοφαντεῖται βαριὰ καὶ ὑπομένει εἰρηνικά, προσεύχεται, συγχωρεῖ, εὐχαριστεῖ γιὰ ὅλα. Ἕνας πιστὸς μιμητὴς τοῦ πράου καὶ ταπεινοῦ Ἰησοῦ, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἀνακηρύσσει ἐπίσημα ἅγιο τὸ 1961.
(Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.)
proskynitis
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Οι συγγενείς ψυχές αναζητούν η μία την άλλη τόσο εδώ όσο και στην άλλη ζωή
Οι ευχές και οι στόχοι μας σ' αυτή τη ζωή δεν θα είναι άσχετοι. Ένας πνευματικός άνθρωπος παλεύει να επιτύχει τη Βασιλεία των Ουρανών, και ένας άνθρωπος του κόσμου τούτου αγωνίζεται για τα πράγματα του κόσμου τούτου.
Σε μια πρώτη επαφή, ίσως δίνεται η εντύπωση ότι είναι πολύ μικρή η διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που πίστευε στην ιδέα της επίγειας δικαιοσύνης και έδωσε ίσως ακόμα και τη ζωή του για την εκπλήρωση αυτής της ιδέας, και σε έναν άνθρωπο που πίστευε στην ιδέα της ουράνιας δικαιοσύνης, που δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθεί σ' αυτό τον κόσμο. Η διαφορά όμως είναι τεράστια.
Κι έτσι, παρά την φαινομενική πίστη, εντιμότητα και θυσιαστικότητα ενός ανθρώπου που παλεύει για δικαιοσύνη σ' αυτό τον κόσμο, οι επιθυμίες του ανθρώπου αυτού συνεχίζουν να αναπτύσσονται σε λάθος κατεύθυνση, ακόμα και μετά θάνατον, και θα ανακαλύψει τον εαυτό του να συντάσσεται με τους λάθος ανθρώπους!
Οι συγγενείς ψυχές αναζητούν η μία την άλλη τόσο εδώ όσο και στην άλλη ζωή.
Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
Οι ευχές και οι στόχοι μας σ' αυτή τη ζωή δεν θα είναι άσχετοι. Ένας πνευματικός άνθρωπος παλεύει να επιτύχει τη Βασιλεία των Ουρανών, και ένας άνθρωπος του κόσμου τούτου αγωνίζεται για τα πράγματα του κόσμου τούτου.
Σε μια πρώτη επαφή, ίσως δίνεται η εντύπωση ότι είναι πολύ μικρή η διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που πίστευε στην ιδέα της επίγειας δικαιοσύνης και έδωσε ίσως ακόμα και τη ζωή του για την εκπλήρωση αυτής της ιδέας, και σε έναν άνθρωπο που πίστευε στην ιδέα της ουράνιας δικαιοσύνης, που δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθεί σ' αυτό τον κόσμο. Η διαφορά όμως είναι τεράστια.
Κι έτσι, παρά την φαινομενική πίστη, εντιμότητα και θυσιαστικότητα ενός ανθρώπου που παλεύει για δικαιοσύνη σ' αυτό τον κόσμο, οι επιθυμίες του ανθρώπου αυτού συνεχίζουν να αναπτύσσονται σε λάθος κατεύθυνση, ακόμα και μετά θάνατον, και θα ανακαλύψει τον εαυτό του να συντάσσεται με τους λάθος ανθρώπους!
Οι συγγενείς ψυχές αναζητούν η μία την άλλη τόσο εδώ όσο και στην άλλη ζωή.
Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Μόνο μέσα στην εκκλησία σὠζεται ο άνθρωπος...
Όσοι θέλουν να ενωθούν με τον Χριστό και διά του Ιησού Χριστού με τον Θεό Πατέρα γνωρίζουν ότι αυτή η ένωσις γίνεται στο σώμα του Χριστού, που είναι η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Ένωσις όχι βέβαια με την Θεία ουσία, αλλά με την θεωμένη ανθρώπινη φύσι του Χριστού. Η ένωσις όμως αυτή με τον Χριστό δεν είναι εξωτερική, ούτε απλώς ηθική.Δεν είμαστε οπαδοί του Χριστού, όπως ίσως οι άνθρωποι είναι οπαδοί ενός φιλόσοφου ή ενός διδασκάλου. Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, το πραγματικό και όχι το ηθικό. Ο Χριστός μας παίρνει, τους Χριστιανούς, παρά την αναξιότητα και την αμαρτωλότητα μας, και μας ενσωματώνει στο σώμα Του. Μας κάνει μέλη Του. Και γινόμαστε πραγματικά μέλη του σώματος του Χριστού, όχι ηθικά. Όπως λέγει ο απόστολος Παύλος: «μέλη έσμεν του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού» (‘Εφεσ. Ε’, 30).
Βεβαίως ανάλογα με την πνευματική κατάσταση που έχουν οι Χριστιανοί, άλλοτε είναι ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού και άλλοτε νεκρά. Αλλά και νεκρά δεν παύουν να είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Ένας π.χ. που είναι βαπτισμένος, έχει γίνει μέλος του σώματος του Χριστού. Αν δεν εξομολογείται, δεν κοινωνεί, δεν ζει πνευματική ζωή, είναι νεκρό μέλος του σώματος του Χριστού. Όταν όμως μετανοήσει, αμέσως δέχεται την θεία ζωή. Αυτή τον διαποτίζει και γίνεται ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού. Αυτός δεν χρειάζεται να αναβαπτιστεί. Ο Αβάπτιστος όμως δεν είναι μέλος του σώματος του Χριστού, ακόμη και αν ζει ηθική κατ’ άνθρωπον ζωή. Χρειάζεται να βαπτιστεί, για να γίνει μέλος του σώματος του Χριστού, για να ενσωματωθεί στον Χριστό.Επειδή λοιπόν είμεθα μέλη του σώματος του Χριστού, προσφέρεται η ζωή του Χριστού και γίνεται δική μας ζωή. Και έτσι ζωοποιούμαστε και σωζόμαστε και θεωνόμαστε. Δεν θα μπορούσαμε να θεωθούμε, αν ο Χριστός δεν μας έκανε μέλη του αγίου σώματος Του.
Δεν θα μπορούσαμε να σωθούμε, εάν δεν υπήρχαν τα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, τα οποία μας συσσωματώνουν με τον Χριστό και μας κάνουν, κατά τους αγίους Πατέρες, σύσσωμους και όμαιμους Χριστού. Να είμαστε δηλαδή ένα σώμα και ένα αίμα με τον Χριστό. Τι μεγάλη ευλογία, να κοινωνούμε τα άχραντα Μυστήρια! Ο Χριστός γίνεται δικός μας, η ζωή του Χριστού γίνεται δική μας, το αίμα Του γίνεται αίμα μας. Γι’ αυτό το λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεός δεν έχει να δώσει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που του δίδει στην θεία Κοινωνία. Ούτε ο άνθρωπος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που λαμβάνει από τον Χριστό στην θεία Κοινωνία.
Έτσι λοιπόν βαπτισμένοι, χρισμένοι, εξομολογούμενοι, κοινωνούμε το Σώμα και Αίμα του Κυρίου και γινόμαστε και εμείς θεοί κατα Χάριν, ενωνόμαστε με τον Θεό, δεν είμαστε πλέον ξένοι, αλλά οικείοι Του.Μέσα στην Εκκλησία, στην οποία ενωνόμαστε με τον Θεό, ζούμε αυτή την νέα πραγματικότητα που έφερε ο Χριστός στον κόσμο: την καινή κτήση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, του Χριστού, που γίνεται και δική μας ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος.Όλα μέσα στην Εκκλησία οδηγούν στην θέωση. Η θεία Λειτουργία, τα Μυστήρια, η θεία Λατρεία, το κήρυγμα του Ευαγγελίου, η νηστεία, όλα εκεί οδηγούν. Η Εκκλησία είναι ο μοναδικός χώρος της θεώσεως.Η Εκκλησία δεν είναι ένα κοινωνικό, πολιτιστικό ή ιστορικό ίδρυμα που μπορεί να ομοιάζει με άλλα ιδρύματα στον κόσμο. Δεν είναι όπως οι διάφοροι θεσμοί του κόσμου. Ο κόσμος ίσως έχει ωραίους θεσμούς, ωραίες οργανώσεις, ωραία ιδρύματα, και άλλα πράγματα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας όμως είναι ο ανεπανάληπτος, μοναδικός χώρος της κοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο, της θεώσεως του ανθρώπου. Μόνο μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός, πουθενά αλλού. Ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στα ιδρύματα κοινωνικών υπηρεσιών, ούτε σε οτιδήποτε άλλο ωραίο και καλό έχει ο κόσμος. Όλα αυτά, όσο καλά και αν είναι, όμως δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που προσφέρει η Εκκλησία. Γι’ αυτό όσο και αν προοδεύσουν οι κοσμικοί θεσμοί και τα συστήματα, δεν μπορούν ποτέ να αντικαταστήσουν την Εκκλησία. Είναι δυνατόν, εμείς οι αδύνατοι και αμαρτωλοί άνθρωποι, να περνούμε κρίσεις και δυσκολίες κατά καιρούς, μέσα στην Εκκλησία. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν και σκάνδαλα μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Και αυτά γίνονται, διότι στην Εκκλησία είμαστε σε πορεία προς την θέωση και είναι πολύ φυσικό να υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες. Γινόμαστε, αλλά δεν είμαστε θεοί. Όσο όμως και να συμβαίνουν αυτά, εμείς ποτέ δεν θα φύγουμε από την Εκκλησία, διότι στην Εκκλησία έχουμε την μοναδική δυνατότητα να ενωθούμε με τον Θεό.
Όταν π.χ. πηγαίνουμε στον Ναό για να εκκλησιασθούμε, και συναντούμε εκεί ίσως μερικούς που δεν προσέχουν στη ιερά ακολουθία και συζητούν μάλιστα μεταξύ τους, έτσι ώστε και να αποσπούν προς στιγμήν την προσοχή μας απ’ αυτή, έρχεται ένας, εύλογος τάχα, λογισμός που μας λέγει: – «Τι κερδίζεις τελικά που έρχεσαι στην Εκκλησία; Δεν κάθεσαι καλύτερα στο σπίτι σου, όπου θα έχεις και περισσότερη ησυχία και άνεση για να κάνεις προσευχή;».
Εμείς όμως πρέπει με σύνεση να αντιλέξουμε στον πονηρό αυτόν λογισμό:– «Ναι μεν, θα έχω ίσως περισσότερη εξωτερική ησυχία στο σπίτι μου, αλλά δεν θα έχω την Χάρι του Θεού, να με θεώνει και να με αγιάζει. Δεν θα έχω τον Χριστό, ο Οποίος είναι παρών στην Εκκλησία Του. Δεν θα έχω το άγιο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του, που ευρίσκονται στον ιερό Ναό Του, επάνω στην αγία Τράπεζα. Δεν θα συμμετέχω στον μυστικό Δείπνο της θείας Λειτουργίας. Θα είμαι αποκομμένος από τους εν Χριστώ αδελφούς μου, με τους οποίους μαζί συναποτελούμαι το σώμα του Χριστού». Έτσι λοιπόν ότι κι αν συμβεί, εμείς δεν θα φύγουμε από την Εκκλησία, διότι σ’ αυτήν μόνο ευρίσκουμε τον δρόμο της θεώσεως.
Αρχιμανδρίτου Γεωργίου,
Καθηγούμενου της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου
Όσοι θέλουν να ενωθούν με τον Χριστό και διά του Ιησού Χριστού με τον Θεό Πατέρα γνωρίζουν ότι αυτή η ένωσις γίνεται στο σώμα του Χριστού, που είναι η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Ένωσις όχι βέβαια με την Θεία ουσία, αλλά με την θεωμένη ανθρώπινη φύσι του Χριστού. Η ένωσις όμως αυτή με τον Χριστό δεν είναι εξωτερική, ούτε απλώς ηθική.Δεν είμαστε οπαδοί του Χριστού, όπως ίσως οι άνθρωποι είναι οπαδοί ενός φιλόσοφου ή ενός διδασκάλου. Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, το πραγματικό και όχι το ηθικό. Ο Χριστός μας παίρνει, τους Χριστιανούς, παρά την αναξιότητα και την αμαρτωλότητα μας, και μας ενσωματώνει στο σώμα Του. Μας κάνει μέλη Του. Και γινόμαστε πραγματικά μέλη του σώματος του Χριστού, όχι ηθικά. Όπως λέγει ο απόστολος Παύλος: «μέλη έσμεν του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού» (‘Εφεσ. Ε’, 30).
Βεβαίως ανάλογα με την πνευματική κατάσταση που έχουν οι Χριστιανοί, άλλοτε είναι ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού και άλλοτε νεκρά. Αλλά και νεκρά δεν παύουν να είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Ένας π.χ. που είναι βαπτισμένος, έχει γίνει μέλος του σώματος του Χριστού. Αν δεν εξομολογείται, δεν κοινωνεί, δεν ζει πνευματική ζωή, είναι νεκρό μέλος του σώματος του Χριστού. Όταν όμως μετανοήσει, αμέσως δέχεται την θεία ζωή. Αυτή τον διαποτίζει και γίνεται ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού. Αυτός δεν χρειάζεται να αναβαπτιστεί. Ο Αβάπτιστος όμως δεν είναι μέλος του σώματος του Χριστού, ακόμη και αν ζει ηθική κατ’ άνθρωπον ζωή. Χρειάζεται να βαπτιστεί, για να γίνει μέλος του σώματος του Χριστού, για να ενσωματωθεί στον Χριστό.Επειδή λοιπόν είμεθα μέλη του σώματος του Χριστού, προσφέρεται η ζωή του Χριστού και γίνεται δική μας ζωή. Και έτσι ζωοποιούμαστε και σωζόμαστε και θεωνόμαστε. Δεν θα μπορούσαμε να θεωθούμε, αν ο Χριστός δεν μας έκανε μέλη του αγίου σώματος Του.
Δεν θα μπορούσαμε να σωθούμε, εάν δεν υπήρχαν τα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, τα οποία μας συσσωματώνουν με τον Χριστό και μας κάνουν, κατά τους αγίους Πατέρες, σύσσωμους και όμαιμους Χριστού. Να είμαστε δηλαδή ένα σώμα και ένα αίμα με τον Χριστό. Τι μεγάλη ευλογία, να κοινωνούμε τα άχραντα Μυστήρια! Ο Χριστός γίνεται δικός μας, η ζωή του Χριστού γίνεται δική μας, το αίμα Του γίνεται αίμα μας. Γι’ αυτό το λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεός δεν έχει να δώσει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που του δίδει στην θεία Κοινωνία. Ούτε ο άνθρωπος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που λαμβάνει από τον Χριστό στην θεία Κοινωνία.
Έτσι λοιπόν βαπτισμένοι, χρισμένοι, εξομολογούμενοι, κοινωνούμε το Σώμα και Αίμα του Κυρίου και γινόμαστε και εμείς θεοί κατα Χάριν, ενωνόμαστε με τον Θεό, δεν είμαστε πλέον ξένοι, αλλά οικείοι Του.Μέσα στην Εκκλησία, στην οποία ενωνόμαστε με τον Θεό, ζούμε αυτή την νέα πραγματικότητα που έφερε ο Χριστός στον κόσμο: την καινή κτήση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, του Χριστού, που γίνεται και δική μας ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος.Όλα μέσα στην Εκκλησία οδηγούν στην θέωση. Η θεία Λειτουργία, τα Μυστήρια, η θεία Λατρεία, το κήρυγμα του Ευαγγελίου, η νηστεία, όλα εκεί οδηγούν. Η Εκκλησία είναι ο μοναδικός χώρος της θεώσεως.Η Εκκλησία δεν είναι ένα κοινωνικό, πολιτιστικό ή ιστορικό ίδρυμα που μπορεί να ομοιάζει με άλλα ιδρύματα στον κόσμο. Δεν είναι όπως οι διάφοροι θεσμοί του κόσμου. Ο κόσμος ίσως έχει ωραίους θεσμούς, ωραίες οργανώσεις, ωραία ιδρύματα, και άλλα πράγματα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας όμως είναι ο ανεπανάληπτος, μοναδικός χώρος της κοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο, της θεώσεως του ανθρώπου. Μόνο μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός, πουθενά αλλού. Ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στα ιδρύματα κοινωνικών υπηρεσιών, ούτε σε οτιδήποτε άλλο ωραίο και καλό έχει ο κόσμος. Όλα αυτά, όσο καλά και αν είναι, όμως δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που προσφέρει η Εκκλησία. Γι’ αυτό όσο και αν προοδεύσουν οι κοσμικοί θεσμοί και τα συστήματα, δεν μπορούν ποτέ να αντικαταστήσουν την Εκκλησία. Είναι δυνατόν, εμείς οι αδύνατοι και αμαρτωλοί άνθρωποι, να περνούμε κρίσεις και δυσκολίες κατά καιρούς, μέσα στην Εκκλησία. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν και σκάνδαλα μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Και αυτά γίνονται, διότι στην Εκκλησία είμαστε σε πορεία προς την θέωση και είναι πολύ φυσικό να υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες. Γινόμαστε, αλλά δεν είμαστε θεοί. Όσο όμως και να συμβαίνουν αυτά, εμείς ποτέ δεν θα φύγουμε από την Εκκλησία, διότι στην Εκκλησία έχουμε την μοναδική δυνατότητα να ενωθούμε με τον Θεό.
Όταν π.χ. πηγαίνουμε στον Ναό για να εκκλησιασθούμε, και συναντούμε εκεί ίσως μερικούς που δεν προσέχουν στη ιερά ακολουθία και συζητούν μάλιστα μεταξύ τους, έτσι ώστε και να αποσπούν προς στιγμήν την προσοχή μας απ’ αυτή, έρχεται ένας, εύλογος τάχα, λογισμός που μας λέγει: – «Τι κερδίζεις τελικά που έρχεσαι στην Εκκλησία; Δεν κάθεσαι καλύτερα στο σπίτι σου, όπου θα έχεις και περισσότερη ησυχία και άνεση για να κάνεις προσευχή;».
Εμείς όμως πρέπει με σύνεση να αντιλέξουμε στον πονηρό αυτόν λογισμό:– «Ναι μεν, θα έχω ίσως περισσότερη εξωτερική ησυχία στο σπίτι μου, αλλά δεν θα έχω την Χάρι του Θεού, να με θεώνει και να με αγιάζει. Δεν θα έχω τον Χριστό, ο Οποίος είναι παρών στην Εκκλησία Του. Δεν θα έχω το άγιο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του, που ευρίσκονται στον ιερό Ναό Του, επάνω στην αγία Τράπεζα. Δεν θα συμμετέχω στον μυστικό Δείπνο της θείας Λειτουργίας. Θα είμαι αποκομμένος από τους εν Χριστώ αδελφούς μου, με τους οποίους μαζί συναποτελούμαι το σώμα του Χριστού». Έτσι λοιπόν ότι κι αν συμβεί, εμείς δεν θα φύγουμε από την Εκκλησία, διότι σ’ αυτήν μόνο ευρίσκουμε τον δρόμο της θεώσεως.
Αρχιμανδρίτου Γεωργίου,
Καθηγούμενου της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Κανένας δεν ζημιώθηκε από τη νηστεία!
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Η νηστεία ενισχύει την προσευχή. Γίνεται φτερό στην πορεία της προς τον ουρανό. Είναι μητέρα της υγείας, παιδαγωγός της νιότης, στολίδι των γηρατειών. Είναι συνοδοιπόρος των ταξιδιωτών και ασφάλεια των συγκατοίκων.
Ο άνδρας δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη συζυγική πίστη της γυναίκας του, όταν τη βλέπει να συζεί με τη νηστεία. Η γυναίκα δεν λιώνει από ζήλεια, όταν βλέπει τον άνδρα της να νηστεύει.
Ποιος ζημιώθηκε ποτέ από τη νηστεία; Υπολόγισε την οικονομική κατάσταση του σπιτιού σου σε μια μέρα νηστείας. Υπολόγισέ την και σε μια συνηθισμένη μέρα. Θα διαπιστώσεις έτσι εύκολα, πόσο μεγάλο κέρδος έχεις με τη νηστεία.
Σκέψου πως ακόμα και οι εφοριακοί αφήνουν τους φορολογουμένους να ζήσουν λίγο καιρό ήσυχοι και ανενόχλητοι. Ας επιτρέψει λοιπόν και η σάρκα μια μικρή ανάπαυλα στο στόμα. Ας κάνει μια μικρή ανακωχή αυτή, που, όταν χορτάσει, φιλοσοφεί γύρω από την εγκράτεια, ενώ, όταν πεινάσει, ξεχνάει όσα δέχτηκε πριν.
Όποιος νηστεύει, δεν έχει ανάγκη από δάνεια ούτε χρειάζεται να πληρώνει τόκους. Η νηστεία γίνεται αφορμή να ευφραίνεται ο άνθρωπος. Γιατί όπως η δίψα κάνει γλυκό το πιοτό και η πείνα ευχάριστο το τραπέζι, έτσι και η νηστεία κάνει απολαυστικά τα φαγητά.
Αν θέλεις λοιπόν να ‘ναι ευχάριστο το τραπέζι σου, δέξου την αλλαγή της νηστείας. Αν όμως είσαι πάντα κυκλωμένος από πλούσια φαγητά, αδικείς τον εαυτό σου, γιατί εξαφανίζεις την απόλαυση με την άμετρη φιληδονία.
Τίποτα δεν υπάρχει, που να μην περιφρονηθεί με τη συνεχή απόλαυσή του. Ενώ, αντίθετα, συχνά επιθυμούμε εκείνα τα φαγητά, που σπάνια γευόμαστε. Γι’ αυτό και ο Δημιουργός μας επινόησε την ποικιλία στη ζωή μας, ώστε να νιώθουμε την απόλαυση όλων των αγαθών Του.
Παρατήρησε τί συμβαίνει στη φύση: Ο ήλιος δεν είναι λαμπρότερος μετά τη νύχτα; Ο ύπνος δεν είναι γλυκύτερος μετά την αγρυπνία; Η υγεία δεν είναι περισσότερο επιθυμητή μετά τη δοκιμασία της αρρώστιας; Έτσι και το τραπέζι γίνεται περισσότερο ευχάριστο μετά τη νηστεία. Αυτό μάλιστα ισχύει για όλους. Και για τους πλουσίους, που έχουν άφθονα φαγητά, και για τους φτωχούς, που διαθέτουν λιγότερη τροφή.
Πηγή: synodoiporia.gr
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Η νηστεία ενισχύει την προσευχή. Γίνεται φτερό στην πορεία της προς τον ουρανό. Είναι μητέρα της υγείας, παιδαγωγός της νιότης, στολίδι των γηρατειών. Είναι συνοδοιπόρος των ταξιδιωτών και ασφάλεια των συγκατοίκων.
Ο άνδρας δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη συζυγική πίστη της γυναίκας του, όταν τη βλέπει να συζεί με τη νηστεία. Η γυναίκα δεν λιώνει από ζήλεια, όταν βλέπει τον άνδρα της να νηστεύει.
Ποιος ζημιώθηκε ποτέ από τη νηστεία; Υπολόγισε την οικονομική κατάσταση του σπιτιού σου σε μια μέρα νηστείας. Υπολόγισέ την και σε μια συνηθισμένη μέρα. Θα διαπιστώσεις έτσι εύκολα, πόσο μεγάλο κέρδος έχεις με τη νηστεία.
Σκέψου πως ακόμα και οι εφοριακοί αφήνουν τους φορολογουμένους να ζήσουν λίγο καιρό ήσυχοι και ανενόχλητοι. Ας επιτρέψει λοιπόν και η σάρκα μια μικρή ανάπαυλα στο στόμα. Ας κάνει μια μικρή ανακωχή αυτή, που, όταν χορτάσει, φιλοσοφεί γύρω από την εγκράτεια, ενώ, όταν πεινάσει, ξεχνάει όσα δέχτηκε πριν.
Όποιος νηστεύει, δεν έχει ανάγκη από δάνεια ούτε χρειάζεται να πληρώνει τόκους. Η νηστεία γίνεται αφορμή να ευφραίνεται ο άνθρωπος. Γιατί όπως η δίψα κάνει γλυκό το πιοτό και η πείνα ευχάριστο το τραπέζι, έτσι και η νηστεία κάνει απολαυστικά τα φαγητά.
Αν θέλεις λοιπόν να ‘ναι ευχάριστο το τραπέζι σου, δέξου την αλλαγή της νηστείας. Αν όμως είσαι πάντα κυκλωμένος από πλούσια φαγητά, αδικείς τον εαυτό σου, γιατί εξαφανίζεις την απόλαυση με την άμετρη φιληδονία.
Τίποτα δεν υπάρχει, που να μην περιφρονηθεί με τη συνεχή απόλαυσή του. Ενώ, αντίθετα, συχνά επιθυμούμε εκείνα τα φαγητά, που σπάνια γευόμαστε. Γι’ αυτό και ο Δημιουργός μας επινόησε την ποικιλία στη ζωή μας, ώστε να νιώθουμε την απόλαυση όλων των αγαθών Του.
Παρατήρησε τί συμβαίνει στη φύση: Ο ήλιος δεν είναι λαμπρότερος μετά τη νύχτα; Ο ύπνος δεν είναι γλυκύτερος μετά την αγρυπνία; Η υγεία δεν είναι περισσότερο επιθυμητή μετά τη δοκιμασία της αρρώστιας; Έτσι και το τραπέζι γίνεται περισσότερο ευχάριστο μετά τη νηστεία. Αυτό μάλιστα ισχύει για όλους. Και για τους πλουσίους, που έχουν άφθονα φαγητά, και για τους φτωχούς, που διαθέτουν λιγότερη τροφή.
Πηγή: synodoiporia.gr
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΓΩ» ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Ειδικοί, αλλά και πνευματικοί επισημαίνουν ότι η δυσκολία που γίνεται απουσία επικοινωνίας ταλαιπωρεί τη ζωή της οικογένειας.
Η υπεραπασχόληση των γονέων, τα μαθήματα και οι άλλες δραστηριότητες των παιδιών, το χάσμα των γενεών, οι εσωστρεφείς χαρακτήρες, η κουλτούρα της τηλεόρασης και του διαδικτύου που κατατρώγουν τον ελεύθερο χρόνο στερούν την δυνατότητα της παρέας και της συζήτησης στην οικογένεια.
Τα μέλη της οικογένειας συχνά δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα στην επικοινωνία δεν είναι τόσο ποσοτικό, όσο ποιοτικό. Μιλούν τα παιδιά στους γονείς κι αυτοί σκέφτονται άλλα. Μιλά ο άντρας στη γυναίκα και η γυναίκα στον άντρα και ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα όσα ακούει.
Κυριαρχεί «ο λογισμός του εγώ». Μπορείς να λες ό,τι θέλεις, όμως εγώ ακούω αυτά που νομίζω ότι μου λες, ακούω αυτά που θα ήθελα να ακούσω και πιάνομαι από μία κουβέντα σου, χωρίς να μπορώ ή να προσπαθώ να παρακολουθήσω συνολικά τι μου λες ή τι δεν μου λες. Η σιωπή κάποτε κρύβει τις μεγαλύτερες αλήθειες!
Την ίδια στιγμή «ο λογισμός του εγώ» καταργεί το πνεύμα της μαθητείας στις σχέσεις των μελών της οικογένειας. Όταν τα ξέρω όλα ή όταν έχω πείσει τον εαυτό μου ότι έχω δίκιο όπως σκέφτομαι, τι θα μάθω από τον άλλον; Βεβαίως οι γονείς ζητούν από τα παιδιά τους να τους ακούνε, εννοώντας να υπακούνε.
Πόσο όμως έχουν φροντίσει να διδάξουν τα παιδιά τους και με λόγια και με έργα το «τι» και το «γιατί» της υπακοής. Σε τι καλούνται τα παιδιά να υπακούσουν, σε ποιες αρχές και αξίες; Γιατί να υπακούσουν, ιδίως όταν βλέπουν τους γονείς να μην πράττουν όσα ζητούν από αυτά; Ο καθρέφτης, άλλωστε, είναι η συζυγική σχέση!
Οι μεγάλοι κουβαλούν τα φορτία της δικής τους ανατροφής, όπως επίσης και τις επιδράσεις του περιβάλλοντος και του πολιτισμού. Συχνά δεν έχουν ούτε την πειθαρχία ούτε την διδακτικότητα, αυτά που κρίνουν ως σωστά, να τα προσφέρουν. Κι έτσι τα παιδιά συνηθίζουν στο να μεγαλώνουν στον αυτόματο πιλότο. Ή οι γονείς επαναπαύονται στο σχολείο και στους εκπαιδευτικούς, στην Εκκλησία ή στον αθλητισμό και την μουσική για να μπορέσουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν αξίες, που οι ίδιοι είτε δεν ενστερνίζονται ή δεν θέλουν να διδάξουν.
Η επικοινωνία δεν προϋποθέτει πάντοτε ισότητα. Κυρίως χρειάζεται να έχεις και να θέλεις κάτι να πεις. Να μοιραστείς εμπειρίες, που δεν μπορεί να είναι μόνο αρνητικές. Να αντιμετωπίζεις τον άλλο με αγάπη, δηλαδή να τον βλέπεις ως πρόσωπο που καλείσαι να μοιραστείς μαζί του την ίδια σου τη ζωή.
Με «τον λογισμό του εγώ» άλλοτε θεωρείς ότι δεν χρειάζεσαι τίποτε και άλλοτε απαιτείς αυτό που νομίζεις ότι δικαιούσαι. Όμως ο άλλος, μικρότερος ή μεγαλύτερος δεν υπάρχει ως πρόσωπο που η αγάπη ζητά την προτεραιότητά σου γι’ αυτόν.
Η Εκκλησία στην συμβουλευτική της δεν αρκεί να προτρέπει στην επικοινωνία ή στην ακρόαση του ενός από τον άλλο. Η αυθεντική αγάπη δείχνει τον δρόμο για την ήττα του «λογισμού του εγώ» και την καλλιέργεια του «εμείς», της συνάντησης των προσώπων. Με τη βοήθεια της πίστης και την παρουσία του Χριστού παλεύουμε για τον δρόμο που θα καταστήσει την οικογένεια πρωτίστως κοινότητα, παρέα, κατ’ οίκον εκκλησία. Εκεί είναι η λύση!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 6 Σεπτεμβρίου 2017
Ειδικοί, αλλά και πνευματικοί επισημαίνουν ότι η δυσκολία που γίνεται απουσία επικοινωνίας ταλαιπωρεί τη ζωή της οικογένειας.
Η υπεραπασχόληση των γονέων, τα μαθήματα και οι άλλες δραστηριότητες των παιδιών, το χάσμα των γενεών, οι εσωστρεφείς χαρακτήρες, η κουλτούρα της τηλεόρασης και του διαδικτύου που κατατρώγουν τον ελεύθερο χρόνο στερούν την δυνατότητα της παρέας και της συζήτησης στην οικογένεια.
Τα μέλη της οικογένειας συχνά δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα στην επικοινωνία δεν είναι τόσο ποσοτικό, όσο ποιοτικό. Μιλούν τα παιδιά στους γονείς κι αυτοί σκέφτονται άλλα. Μιλά ο άντρας στη γυναίκα και η γυναίκα στον άντρα και ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα όσα ακούει.
Κυριαρχεί «ο λογισμός του εγώ». Μπορείς να λες ό,τι θέλεις, όμως εγώ ακούω αυτά που νομίζω ότι μου λες, ακούω αυτά που θα ήθελα να ακούσω και πιάνομαι από μία κουβέντα σου, χωρίς να μπορώ ή να προσπαθώ να παρακολουθήσω συνολικά τι μου λες ή τι δεν μου λες. Η σιωπή κάποτε κρύβει τις μεγαλύτερες αλήθειες!
Την ίδια στιγμή «ο λογισμός του εγώ» καταργεί το πνεύμα της μαθητείας στις σχέσεις των μελών της οικογένειας. Όταν τα ξέρω όλα ή όταν έχω πείσει τον εαυτό μου ότι έχω δίκιο όπως σκέφτομαι, τι θα μάθω από τον άλλον; Βεβαίως οι γονείς ζητούν από τα παιδιά τους να τους ακούνε, εννοώντας να υπακούνε.
Πόσο όμως έχουν φροντίσει να διδάξουν τα παιδιά τους και με λόγια και με έργα το «τι» και το «γιατί» της υπακοής. Σε τι καλούνται τα παιδιά να υπακούσουν, σε ποιες αρχές και αξίες; Γιατί να υπακούσουν, ιδίως όταν βλέπουν τους γονείς να μην πράττουν όσα ζητούν από αυτά; Ο καθρέφτης, άλλωστε, είναι η συζυγική σχέση!
Οι μεγάλοι κουβαλούν τα φορτία της δικής τους ανατροφής, όπως επίσης και τις επιδράσεις του περιβάλλοντος και του πολιτισμού. Συχνά δεν έχουν ούτε την πειθαρχία ούτε την διδακτικότητα, αυτά που κρίνουν ως σωστά, να τα προσφέρουν. Κι έτσι τα παιδιά συνηθίζουν στο να μεγαλώνουν στον αυτόματο πιλότο. Ή οι γονείς επαναπαύονται στο σχολείο και στους εκπαιδευτικούς, στην Εκκλησία ή στον αθλητισμό και την μουσική για να μπορέσουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν αξίες, που οι ίδιοι είτε δεν ενστερνίζονται ή δεν θέλουν να διδάξουν.
Η επικοινωνία δεν προϋποθέτει πάντοτε ισότητα. Κυρίως χρειάζεται να έχεις και να θέλεις κάτι να πεις. Να μοιραστείς εμπειρίες, που δεν μπορεί να είναι μόνο αρνητικές. Να αντιμετωπίζεις τον άλλο με αγάπη, δηλαδή να τον βλέπεις ως πρόσωπο που καλείσαι να μοιραστείς μαζί του την ίδια σου τη ζωή.
Με «τον λογισμό του εγώ» άλλοτε θεωρείς ότι δεν χρειάζεσαι τίποτε και άλλοτε απαιτείς αυτό που νομίζεις ότι δικαιούσαι. Όμως ο άλλος, μικρότερος ή μεγαλύτερος δεν υπάρχει ως πρόσωπο που η αγάπη ζητά την προτεραιότητά σου γι’ αυτόν.
Η Εκκλησία στην συμβουλευτική της δεν αρκεί να προτρέπει στην επικοινωνία ή στην ακρόαση του ενός από τον άλλο. Η αυθεντική αγάπη δείχνει τον δρόμο για την ήττα του «λογισμού του εγώ» και την καλλιέργεια του «εμείς», της συνάντησης των προσώπων. Με τη βοήθεια της πίστης και την παρουσία του Χριστού παλεύουμε για τον δρόμο που θα καταστήσει την οικογένεια πρωτίστως κοινότητα, παρέα, κατ’ οίκον εκκλησία. Εκεί είναι η λύση!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 6 Σεπτεμβρίου 2017
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36472
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ὁ ἄνθρωπος: «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἤ μασκαράς»;
Ἀγρίνιο 13/11/2020
Ὁ ἄνθρωπος: «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἤ μασκαράς»;
Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Ντανᾶ, Ἱεροκήρυκος
Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἀπό τόν Τριαδικό μας Θεό «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» (Γεν.1, 26-27). Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει τά ἑξῆς: «Ὁ Θεός δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπο ἀπό ὁρατή καί ἀόρατη φύση, μέ τά ἴδια του τά χέρια… Τό «κατ’ εἰκόνα» φανερώνει τή νοερή καί αὐτεξούσια φύση, ἐνῶ τό «καθ’ ὁμοίωσιν» τήν κατά τό δυνατόν ὁμοίωση στήν ἀρετή».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος ἐπισημαίνει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι σύνδεσμος «ὁρατῆς καί ἀοράτου φύσεως» (PE,36,321LD). Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης ἑρμηνεύει: «Τό μέν «κατ’ εἰκόνα» τῇ κτίσει ἔχομεν τό δέ «καθ’ ὁμοίωσιν» ἐκ προαιρέσεως κατωρθοῦμεν. (Εἰς τό ποιήσωμεν ἄνθρωπον).
Τό «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» ἀπό πολλούς ἐντοπίζεται στή λογική καί νοερή φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν ἀναφέρεται στόν ὅλο ἄνθρωπο. Ὅταν ὁμιλοῦμε γιά τό «κατ’ εἰκόνα» πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι ἔχει σχέση μέ τήν ψυχή καί τό σῶμα, μέ τήν ὁλότητα καί τήν ἁρμονική τους σχέση. Τό σῶμα ἀνήκει στό Θεό καί καλούμαστε νά τό ἀναδείξουμε «σκεῦος ἁγιασμοῦ» (Θεσ,4,4) καί νά μήν τό παραδίδουμε σέ πάθη ἀτιμίας» (Ρωμ.1,26).
Ἡ εἰκόνα ἀνήκει στήν κατηγορία τῆς φύσεως, ἡ ὁμοίωση ἀνήκει στήν κατηγορία τοῦ προσώπου καί σφραγίζει τήν τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, ἐπισημαίνει ὁ Παναγιώτης Χρήστου στό βιβλίο του: «Τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου».
Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά χαρίσματα ὅπως: τή νοερή καί λογική φύση, τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς του, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει κατά χάριν θεός. Ὅταν ὅμως χάσει τήν πνευματική ἐλευθερία, τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν πορεία πρός τήν τελείωση, ἀναπότρεπτα γίνεται ὑποχείριο τῶν παθῶν καί τῶν δαιμόνων.
Τί σχέση ἔχει, λοιπόν, ἡ μάσκα μέ τόν κατά Θεόν πλασθέντα ἄνθρωπο;
· Ἡ μάσκα σύμφωνα μέ τό λεξικό τοῦ Γ. Μπαμπινιώτη εἶναι κάλυμμα τμήματος ἤ ὁλοκλήρου τοῦ προσώπου πού φορᾶ κανείς, γιά νά μήν ἀποκαλύπτεται ἡ ταυτότητά του: οἱ ληστές φοροῦσαν μάσκες.
· Ἡ μάσκα πού χρησιμοποιεῖται γιά μεταμφίεση στίς ἀπόκριες ἤ στό θέατρο.
· Ἡ μάσκα πού καλύπτει γιά λόγους προστασίας ἀπό διάφορα ἀέρια καί στήν περίπτωση πού ὑπάρχουν ἰοί θανατηφόροι.
· «Βγάζω τή μάσκα» σημαίνει ὅτι ἀποκαλύπτω τίς πραγματικές μου προθέσεις.
· Μάσκα φοράνε οἱ κουκουλοφόροι γιά νά δείξουν τήν ἀπειθαρχία. Ἀλήθεια! Πῶς ἐξαφανίστηκαν οἱ κουκουλοφόροι; Μήπως τελικά εἶναι μέρος τοῦ συστήματος;
· Ἡ μάσκα καλύπτει τήν ἔκφραση τοῦ προσώπου γιά νά μήν ἀποτυπώνονται τά πραγματικά συναισθήματα.
· Ἡ μάσκα εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ὑποκρισία. Ὁ Κύριός μας ἐλέγχει δριμύτατα τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους μέ ἐκεῖνα τά φρικτά «Οὐαί ὑμῖν, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων…Οὐαί ὑμῖν, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τήν θάλασσαν καί τήν ξηράν ποιῆσαι ἕναν προσήλυτον, καί ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτόν υἱόν γεέννης διπλότερον ὑμῶν. Οὐαί ὑμῖν, ὁδηγοί τυφλοί …(Ματθ. κγ΄,13-29). Τό ἀποκορύφωμα τῆς ὑποκρισίας εἶναι τό φίλημα τοῦ Ἰούδα.
Λυπηθήκαμε καί σκανδαλισθήκαμε ὅταν εἴδαμε τήν Διαρκή Ἱερά Σύνοδο νά φοράει μάσκα - Ἀρχιεπίσκοπος καί Συνοδικοί Ἱεράρχες - στήν πρώτη Συνεδρίαση τοῦ Σεπτεμβρίου ἤ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί ἄλλους Ἀρχιερεῖς σέ διάφορες ἐκδηλώσεις. Μᾶς ἔκανε δέ ἀλγεινή ἐντύπωση, ὅτι ἡ μάσκα πού ἔφερε ὁ Πατριάρχης στήν πρόσφατη συνάντησή του μέ τόν παναιρετικό Πάπα καί πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου εἶχε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ὦ τῆς βλασφημίας! Πιστεύουμε ἤ δέν πιστεύουμε ὅτι ὁ «Σταυρός εἶναι ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης»;
Λυπηθήκαμε, πάλι, μέ τούς Ἀρχιερεῖς μας πού ὑποχώρησαν στήν κυβερνητική ἐντολή, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπιβάλουν στούς χριστιανούς νά φοροῦν μάσκα στόν Ἱερό Ναό καί νά κλείσουν γιά δεύτερη φορά οἱ Ἐκκλησίες μας.
Σκανδαλισθήκαμε μέ τόν Μητροπολίτη πού ἐξομοίωσε τή μάσκα μέ «τήν ζακετούλα!». καί μέ τόν ἁγιορείτη πού ὀνόμασε τόν ἰό «ἡσυχαστή!».
Σκανδαλισθήκαμε, ἐπίσης, μέ τίς δηλώσεις τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου Γέροντος Ἐφραίμ: «Ἡ μάσκα δέν ἐπηρεάζει τό ἦθος καί τό δόγμα τῆς Ἐκκλησίας. Μήν μένετε σέ αὐτά. Εἶπε τό κράτος βάλτε μάσκα, ἔ βάλτε τή μάσκα σας, βρέ παδιά.»
Καί ἐγώ στό ἀεροδρόμιο πού πῆγα ἦταν ἐκεῖ ἡ διευθύντρια τοῦ ἀεροδρομίου πού τήν ξέρω στή Θεσσαλονίκη καί μοῦ λέει:
-Γέροντα ἐπειδή σᾶς ξέρω καί σᾶς συνοδεύω κιόλας πρέπει νά ἔχετε μάσκα γιατί θά ἐκτεθῶ.
Καί τῆς εἶπα:
Κόρη μου, νά εἶναι εὐλογημένο.
Καί μοῦ ἔδωσε μιά μάσκα καί ἔβαλα μέχρι τό ἀεροπλάνο, τί νά κάνουμε. Τί νά κάνω, τί νά πῶ;
Δέν φορῶ μάσκα διότι ἀντίκειται στίς διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας;
Ποῦ τό βρίσκουν αὐτό ὅτι ἡ μάσκα ἀντίκειται στίς διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας;
Εἶναι μερικές ὑπερβολές πού γίνονται καί δέν εἶναι σωστό. Πάρε ἐκεῖ μιά μάσκα ἐκεῖ ταπεινώσου καί σιώπα".
Φυσικά καί ἀντίκειται ἡ μάσκα στή θεολογία τῆς Ἐκκλησίας ὅταν παραμορφώνεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο τό ὁποῖο ἀντικατοπτρίζει τήν εἰκόνα τῆς θείας ὀμορφιᾶς. Ἄλλωστε μή λησμονοῦμε ὅτι στό ὄρος Θαβώρ «ἔλαμψε τό πρόσωπο αὐτοῦ (τοῦ Κυρίου) ὡς ὁ ἥλιος…» (Ματθ. 17,2). Στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅσοι ἀξιωθοῦν νά γίνουν κληρονόμοι θά δοῦν τόν Χριστόν «πρόσωπον πρός πρόσωπον» (Α΄Κορ.13,12).
Τόν 8ο μ.Χ. αἰώνα ἡ Ἐκκλησία καταδίκασε τήν ὁποιανδήποτε ἀποτύπωση συμβόλου «ἐπί τοῦ σώματος τῶν πιστῶν». Ὁ Κων/νος Βαθιώτης, ἀναπληρωτής καθηγητής τῆς Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ. λέει τά ἑξῆς: «Ἕνας πόλεμος διεξάγεται πάντοτε μέ ὅπλα, σύμβολα, λάβαρα καί ἐμβλήματα. Στόν πόλεμο κατά τοῦ «ἀοράτου ἐχθροῦ», sic ἡ περίφημη μάσκα, ἐκτός ἀπό ἀμυντικό ὅπλο-ἀσπίδα γιά τήν «αὐτό-» καί ἑτεροπροσωπία τῶν ἀπειλουμένων ἀπό τόν ἐν λόγῳ «ἐχθρό», εἶναι καί πολυσήμαντο σύμβολο…Ἡ μάσκα θυμίζει φίμωτρο καί, ἄρα, παραπέμπει στήν προσπάθεια νά ἀποκρουσθεῖ ὡς συνωμοσιολογική ἤ ὡς προϊόν fake news κάθε ἀντίθετη ἄποψη πού ἀμφισβητεῖ τήν ὕπαρξη πανδημίας, καθώς καί τήν ὀρθότητα τῶν ἐφαρμοζόμενων μέτρων».
Ὁ Δῆμος Θανάσουλας δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ ἀναφέρει ὅτι: «Χρειάστηκε νά περάσουν 10 περίπου χρόνια ὅταν ἡ Economist, φέτος στίς 28 Μαρτίου ἐν μέσῳ κορωνοϊοῦ καί ὑποτιθέμενης ἀβεβαιότητας, πανηγύριζε μέ ἕνα ἐξώφυλλο τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἐγχειρήματος. “Everything is under control” δηλαδή «Ὅλα εἶναι ὑπό ἔλεγχο», δείχνοντας στό ἐξώφυλλό του ἕνα μεγάλο ἄνωθεν χέρι νά κρατᾶ ἀπό τό λουρί ἕναν ἄνθρωπο μέ μάσκα, πού μέ τή σειρά του κρατᾶ ἕναν σκύλο πού ἐπίσης φορᾶ μία μάσκα ἀντί γιά φίμωτρο».
Σημεῖον ἀντιλεγόμενον σ’ ὅλη αὐτή τήν ἱστορία εἶναι ὁ κ. Σωτήρης Τσιόδρας, λοιμωξιολόγος ὁ ὁποῖος μέ τήν εἰκόνα τοῦ εὐσεβοῦς ἀνθρώπου, παραπλάνησε πολλούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλήθεια! Ἀφοῦ εἶναι ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, πῶς ἐπιτρέπει τή μάσκα μέσα στό Ναό καί μάλιστα σέ ὅσους προσέρχονται νά κοινωνήσουν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ; Πῶς δέχεται νά κλείσουν τίς Ἐκκλησίες γιά δεύτερη φορά; Θεωροῦμε, ὅτι ἡ χριστιανική του ἰδιότητα θά ἔπρεπε νά τόν βοηθήσει ὥστε νά συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνώτερη ἀπό τήν Ἐπιστήμη καί τόν Ὀρθό Λόγο. Κατά τήν ταπεινή μας γνώμη θά ἔπρεπε καί ὁ ἴδιος νά ἀφορισθεῖ.
Ὁ καταξιωμένος θεολόγος καί ἐκδότης τῆς ἐφημερίδος «Στύλος Ὀρθοδοξίας» Διονύσης Μακρῆς ἀναφέρει: «Ὁ κ.Τσιόδρας ἐπισκέφθηκε τόν Γέροντα Εὐθύμιο στήν Καψάλα καί προσπάθησε νά τόν μεταπείσει, νά μήν ἔχει αὐτές τίς ἀπόψεις γιά τό ἐμβόλιο πού θά βγεῖ, ἀλλά ὁ γέροντας τοῦ τά ἔψαλλε σέ τόνο βαρύ καί ἀσήκωτο καί ἔβαλε τήν οὐρά κάτω ἀπό τά σκέλια καί ἔφυγε… μετά πῆγε στήν Ἀθωνιάδα νά δεῖ τούς μαθητές ἄν τηροῦσαν τά μέτρα, ἄν φοροῦσαν μάσκα καί κανένας μαθητής δέν φοροῦσε μάσκα καί τούς ρώτησε γιατί τό κάνουν αὐτό, γιατί δέν φοροῦν μάσκα… καί οἱ μαθητές τοῦ ἀπάντησαν ὅτι δέ μᾶς ἀφήνουν οἱ Πνευματικοί μας… Ἔχουμε τέτοια ἐντολή ἀπό τούς Πνευματικούς μας νά μήν ντυνόμαστε καρναβάλια…».
Πολλοί χριστιανοί σκανδαλίσθηκαν βλέποντας Ἐπισκόπους καί Κληρικούς μέ μάσκες νά παρίστανται στή Δοξολογία γιά τήν 28η Ὀκτωβρίου στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἀθηνῶν. Ὀρθῶς ἐλέχθη, ὅτι οἱ ἥρωες τοῦ 1940 εἶχαν ὡς σύνθημά τους τό «Ἐλευθερία ἤ θάνατος», ἐνῶ στήν ἐποχή μας γιά χάρη τῆς εὐδαιμονιστικῆς ζωῆς καί τῆς ἀδιαφορίας τό σύνθημα εἶναι «ἐλευθερία ἤ ζωή». Τί νόημα ἔχει ὅμως μιά ζωή μέσα στή σκλαβιά πού ἀπεργάζονται οἱ ἀπάτριδες καί οἱ ἀρνησίχριστοι πολιτικοί μας ἤ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων καί ἡ παγκόσμια δικτατορία τοῦ Ἀντιχρίστου;
Μήπως στά πλαίσια τῆς ἰσλαμοποίησης τῆς Πατρίδος μας ἡ μάσκα μᾶς ἐξομοιώνει μέ τούς μουσουλμάνους; Γιατί ποτέ οἱ χριστιανοί δέν κάλυψαν τά πρόσωπά τους, ἐνῶ οἱ μουσουλμάνοι πάντοτε εἶχαν κρυμμένα τά πρόσωπά τους.
Ἡ Ἀγγελική, μαθήτρια τῆς Γ΄ Γυμνασίου πού ἦταν Σημαιοφόρος κατά τήν 28η Ὀκτωβρίου -καί πρός τιμήν της- δέν φόρεσε μάσκα παρά τήν πίεση ἀπό τούς ἐκπαιδευτικούς της, ὁμολογεῖ: «Ἡ μάσκα εἶναι βολική, γιατί μπορεῖς νά τρῶς, νά μιλᾶς μέσα στό μάθημα καί ὁ Καθηγητής νά μή σέ βλέπει. Δέν εἶναι, ὅμως, στ’ ἀλήθεια βολική, γιατί δέν μπορεῖς νά ἀναπνεύσεις καί δέν εἴμαστε ἐγκληματίες γιά νά κρύβουμε τό πρόσωπό μας. Τό πρόσωπό μας εἶναι «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ, ἄρα δέν πρέπει νά τό κρύβουμε».
Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τήν παρρησία τῆς Ἀγγελικῆς. Ἄς ἀφυπνισθοῦμε καί ἄς ξεσηκωθοῦμε πρίν εἶναι ἀργά…
Πηγή: Aktines
Ἀγρίνιο 13/11/2020
Ὁ ἄνθρωπος: «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἤ μασκαράς»;
Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Ντανᾶ, Ἱεροκήρυκος
Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἀπό τόν Τριαδικό μας Θεό «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» (Γεν.1, 26-27). Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει τά ἑξῆς: «Ὁ Θεός δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπο ἀπό ὁρατή καί ἀόρατη φύση, μέ τά ἴδια του τά χέρια… Τό «κατ’ εἰκόνα» φανερώνει τή νοερή καί αὐτεξούσια φύση, ἐνῶ τό «καθ’ ὁμοίωσιν» τήν κατά τό δυνατόν ὁμοίωση στήν ἀρετή».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος ἐπισημαίνει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι σύνδεσμος «ὁρατῆς καί ἀοράτου φύσεως» (PE,36,321LD). Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης ἑρμηνεύει: «Τό μέν «κατ’ εἰκόνα» τῇ κτίσει ἔχομεν τό δέ «καθ’ ὁμοίωσιν» ἐκ προαιρέσεως κατωρθοῦμεν. (Εἰς τό ποιήσωμεν ἄνθρωπον).
Τό «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» ἀπό πολλούς ἐντοπίζεται στή λογική καί νοερή φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν ἀναφέρεται στόν ὅλο ἄνθρωπο. Ὅταν ὁμιλοῦμε γιά τό «κατ’ εἰκόνα» πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι ἔχει σχέση μέ τήν ψυχή καί τό σῶμα, μέ τήν ὁλότητα καί τήν ἁρμονική τους σχέση. Τό σῶμα ἀνήκει στό Θεό καί καλούμαστε νά τό ἀναδείξουμε «σκεῦος ἁγιασμοῦ» (Θεσ,4,4) καί νά μήν τό παραδίδουμε σέ πάθη ἀτιμίας» (Ρωμ.1,26).
Ἡ εἰκόνα ἀνήκει στήν κατηγορία τῆς φύσεως, ἡ ὁμοίωση ἀνήκει στήν κατηγορία τοῦ προσώπου καί σφραγίζει τήν τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, ἐπισημαίνει ὁ Παναγιώτης Χρήστου στό βιβλίο του: «Τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου».
Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά χαρίσματα ὅπως: τή νοερή καί λογική φύση, τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς του, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει κατά χάριν θεός. Ὅταν ὅμως χάσει τήν πνευματική ἐλευθερία, τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν πορεία πρός τήν τελείωση, ἀναπότρεπτα γίνεται ὑποχείριο τῶν παθῶν καί τῶν δαιμόνων.
Τί σχέση ἔχει, λοιπόν, ἡ μάσκα μέ τόν κατά Θεόν πλασθέντα ἄνθρωπο;
· Ἡ μάσκα σύμφωνα μέ τό λεξικό τοῦ Γ. Μπαμπινιώτη εἶναι κάλυμμα τμήματος ἤ ὁλοκλήρου τοῦ προσώπου πού φορᾶ κανείς, γιά νά μήν ἀποκαλύπτεται ἡ ταυτότητά του: οἱ ληστές φοροῦσαν μάσκες.
· Ἡ μάσκα πού χρησιμοποιεῖται γιά μεταμφίεση στίς ἀπόκριες ἤ στό θέατρο.
· Ἡ μάσκα πού καλύπτει γιά λόγους προστασίας ἀπό διάφορα ἀέρια καί στήν περίπτωση πού ὑπάρχουν ἰοί θανατηφόροι.
· «Βγάζω τή μάσκα» σημαίνει ὅτι ἀποκαλύπτω τίς πραγματικές μου προθέσεις.
· Μάσκα φοράνε οἱ κουκουλοφόροι γιά νά δείξουν τήν ἀπειθαρχία. Ἀλήθεια! Πῶς ἐξαφανίστηκαν οἱ κουκουλοφόροι; Μήπως τελικά εἶναι μέρος τοῦ συστήματος;
· Ἡ μάσκα καλύπτει τήν ἔκφραση τοῦ προσώπου γιά νά μήν ἀποτυπώνονται τά πραγματικά συναισθήματα.
· Ἡ μάσκα εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ὑποκρισία. Ὁ Κύριός μας ἐλέγχει δριμύτατα τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους μέ ἐκεῖνα τά φρικτά «Οὐαί ὑμῖν, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων…Οὐαί ὑμῖν, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τήν θάλασσαν καί τήν ξηράν ποιῆσαι ἕναν προσήλυτον, καί ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτόν υἱόν γεέννης διπλότερον ὑμῶν. Οὐαί ὑμῖν, ὁδηγοί τυφλοί …(Ματθ. κγ΄,13-29). Τό ἀποκορύφωμα τῆς ὑποκρισίας εἶναι τό φίλημα τοῦ Ἰούδα.
Λυπηθήκαμε καί σκανδαλισθήκαμε ὅταν εἴδαμε τήν Διαρκή Ἱερά Σύνοδο νά φοράει μάσκα - Ἀρχιεπίσκοπος καί Συνοδικοί Ἱεράρχες - στήν πρώτη Συνεδρίαση τοῦ Σεπτεμβρίου ἤ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί ἄλλους Ἀρχιερεῖς σέ διάφορες ἐκδηλώσεις. Μᾶς ἔκανε δέ ἀλγεινή ἐντύπωση, ὅτι ἡ μάσκα πού ἔφερε ὁ Πατριάρχης στήν πρόσφατη συνάντησή του μέ τόν παναιρετικό Πάπα καί πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου εἶχε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ὦ τῆς βλασφημίας! Πιστεύουμε ἤ δέν πιστεύουμε ὅτι ὁ «Σταυρός εἶναι ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης»;
Λυπηθήκαμε, πάλι, μέ τούς Ἀρχιερεῖς μας πού ὑποχώρησαν στήν κυβερνητική ἐντολή, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπιβάλουν στούς χριστιανούς νά φοροῦν μάσκα στόν Ἱερό Ναό καί νά κλείσουν γιά δεύτερη φορά οἱ Ἐκκλησίες μας.
Σκανδαλισθήκαμε μέ τόν Μητροπολίτη πού ἐξομοίωσε τή μάσκα μέ «τήν ζακετούλα!». καί μέ τόν ἁγιορείτη πού ὀνόμασε τόν ἰό «ἡσυχαστή!».
Σκανδαλισθήκαμε, ἐπίσης, μέ τίς δηλώσεις τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου Γέροντος Ἐφραίμ: «Ἡ μάσκα δέν ἐπηρεάζει τό ἦθος καί τό δόγμα τῆς Ἐκκλησίας. Μήν μένετε σέ αὐτά. Εἶπε τό κράτος βάλτε μάσκα, ἔ βάλτε τή μάσκα σας, βρέ παδιά.»
Καί ἐγώ στό ἀεροδρόμιο πού πῆγα ἦταν ἐκεῖ ἡ διευθύντρια τοῦ ἀεροδρομίου πού τήν ξέρω στή Θεσσαλονίκη καί μοῦ λέει:
-Γέροντα ἐπειδή σᾶς ξέρω καί σᾶς συνοδεύω κιόλας πρέπει νά ἔχετε μάσκα γιατί θά ἐκτεθῶ.
Καί τῆς εἶπα:
Κόρη μου, νά εἶναι εὐλογημένο.
Καί μοῦ ἔδωσε μιά μάσκα καί ἔβαλα μέχρι τό ἀεροπλάνο, τί νά κάνουμε. Τί νά κάνω, τί νά πῶ;
Δέν φορῶ μάσκα διότι ἀντίκειται στίς διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας;
Ποῦ τό βρίσκουν αὐτό ὅτι ἡ μάσκα ἀντίκειται στίς διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας;
Εἶναι μερικές ὑπερβολές πού γίνονται καί δέν εἶναι σωστό. Πάρε ἐκεῖ μιά μάσκα ἐκεῖ ταπεινώσου καί σιώπα".
Φυσικά καί ἀντίκειται ἡ μάσκα στή θεολογία τῆς Ἐκκλησίας ὅταν παραμορφώνεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο τό ὁποῖο ἀντικατοπτρίζει τήν εἰκόνα τῆς θείας ὀμορφιᾶς. Ἄλλωστε μή λησμονοῦμε ὅτι στό ὄρος Θαβώρ «ἔλαμψε τό πρόσωπο αὐτοῦ (τοῦ Κυρίου) ὡς ὁ ἥλιος…» (Ματθ. 17,2). Στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅσοι ἀξιωθοῦν νά γίνουν κληρονόμοι θά δοῦν τόν Χριστόν «πρόσωπον πρός πρόσωπον» (Α΄Κορ.13,12).
Τόν 8ο μ.Χ. αἰώνα ἡ Ἐκκλησία καταδίκασε τήν ὁποιανδήποτε ἀποτύπωση συμβόλου «ἐπί τοῦ σώματος τῶν πιστῶν». Ὁ Κων/νος Βαθιώτης, ἀναπληρωτής καθηγητής τῆς Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ. λέει τά ἑξῆς: «Ἕνας πόλεμος διεξάγεται πάντοτε μέ ὅπλα, σύμβολα, λάβαρα καί ἐμβλήματα. Στόν πόλεμο κατά τοῦ «ἀοράτου ἐχθροῦ», sic ἡ περίφημη μάσκα, ἐκτός ἀπό ἀμυντικό ὅπλο-ἀσπίδα γιά τήν «αὐτό-» καί ἑτεροπροσωπία τῶν ἀπειλουμένων ἀπό τόν ἐν λόγῳ «ἐχθρό», εἶναι καί πολυσήμαντο σύμβολο…Ἡ μάσκα θυμίζει φίμωτρο καί, ἄρα, παραπέμπει στήν προσπάθεια νά ἀποκρουσθεῖ ὡς συνωμοσιολογική ἤ ὡς προϊόν fake news κάθε ἀντίθετη ἄποψη πού ἀμφισβητεῖ τήν ὕπαρξη πανδημίας, καθώς καί τήν ὀρθότητα τῶν ἐφαρμοζόμενων μέτρων».
Ὁ Δῆμος Θανάσουλας δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ ἀναφέρει ὅτι: «Χρειάστηκε νά περάσουν 10 περίπου χρόνια ὅταν ἡ Economist, φέτος στίς 28 Μαρτίου ἐν μέσῳ κορωνοϊοῦ καί ὑποτιθέμενης ἀβεβαιότητας, πανηγύριζε μέ ἕνα ἐξώφυλλο τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἐγχειρήματος. “Everything is under control” δηλαδή «Ὅλα εἶναι ὑπό ἔλεγχο», δείχνοντας στό ἐξώφυλλό του ἕνα μεγάλο ἄνωθεν χέρι νά κρατᾶ ἀπό τό λουρί ἕναν ἄνθρωπο μέ μάσκα, πού μέ τή σειρά του κρατᾶ ἕναν σκύλο πού ἐπίσης φορᾶ μία μάσκα ἀντί γιά φίμωτρο».
Σημεῖον ἀντιλεγόμενον σ’ ὅλη αὐτή τήν ἱστορία εἶναι ὁ κ. Σωτήρης Τσιόδρας, λοιμωξιολόγος ὁ ὁποῖος μέ τήν εἰκόνα τοῦ εὐσεβοῦς ἀνθρώπου, παραπλάνησε πολλούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλήθεια! Ἀφοῦ εἶναι ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, πῶς ἐπιτρέπει τή μάσκα μέσα στό Ναό καί μάλιστα σέ ὅσους προσέρχονται νά κοινωνήσουν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ; Πῶς δέχεται νά κλείσουν τίς Ἐκκλησίες γιά δεύτερη φορά; Θεωροῦμε, ὅτι ἡ χριστιανική του ἰδιότητα θά ἔπρεπε νά τόν βοηθήσει ὥστε νά συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνώτερη ἀπό τήν Ἐπιστήμη καί τόν Ὀρθό Λόγο. Κατά τήν ταπεινή μας γνώμη θά ἔπρεπε καί ὁ ἴδιος νά ἀφορισθεῖ.
Ὁ καταξιωμένος θεολόγος καί ἐκδότης τῆς ἐφημερίδος «Στύλος Ὀρθοδοξίας» Διονύσης Μακρῆς ἀναφέρει: «Ὁ κ.Τσιόδρας ἐπισκέφθηκε τόν Γέροντα Εὐθύμιο στήν Καψάλα καί προσπάθησε νά τόν μεταπείσει, νά μήν ἔχει αὐτές τίς ἀπόψεις γιά τό ἐμβόλιο πού θά βγεῖ, ἀλλά ὁ γέροντας τοῦ τά ἔψαλλε σέ τόνο βαρύ καί ἀσήκωτο καί ἔβαλε τήν οὐρά κάτω ἀπό τά σκέλια καί ἔφυγε… μετά πῆγε στήν Ἀθωνιάδα νά δεῖ τούς μαθητές ἄν τηροῦσαν τά μέτρα, ἄν φοροῦσαν μάσκα καί κανένας μαθητής δέν φοροῦσε μάσκα καί τούς ρώτησε γιατί τό κάνουν αὐτό, γιατί δέν φοροῦν μάσκα… καί οἱ μαθητές τοῦ ἀπάντησαν ὅτι δέ μᾶς ἀφήνουν οἱ Πνευματικοί μας… Ἔχουμε τέτοια ἐντολή ἀπό τούς Πνευματικούς μας νά μήν ντυνόμαστε καρναβάλια…».
Πολλοί χριστιανοί σκανδαλίσθηκαν βλέποντας Ἐπισκόπους καί Κληρικούς μέ μάσκες νά παρίστανται στή Δοξολογία γιά τήν 28η Ὀκτωβρίου στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἀθηνῶν. Ὀρθῶς ἐλέχθη, ὅτι οἱ ἥρωες τοῦ 1940 εἶχαν ὡς σύνθημά τους τό «Ἐλευθερία ἤ θάνατος», ἐνῶ στήν ἐποχή μας γιά χάρη τῆς εὐδαιμονιστικῆς ζωῆς καί τῆς ἀδιαφορίας τό σύνθημα εἶναι «ἐλευθερία ἤ ζωή». Τί νόημα ἔχει ὅμως μιά ζωή μέσα στή σκλαβιά πού ἀπεργάζονται οἱ ἀπάτριδες καί οἱ ἀρνησίχριστοι πολιτικοί μας ἤ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων καί ἡ παγκόσμια δικτατορία τοῦ Ἀντιχρίστου;
Μήπως στά πλαίσια τῆς ἰσλαμοποίησης τῆς Πατρίδος μας ἡ μάσκα μᾶς ἐξομοιώνει μέ τούς μουσουλμάνους; Γιατί ποτέ οἱ χριστιανοί δέν κάλυψαν τά πρόσωπά τους, ἐνῶ οἱ μουσουλμάνοι πάντοτε εἶχαν κρυμμένα τά πρόσωπά τους.
Ἡ Ἀγγελική, μαθήτρια τῆς Γ΄ Γυμνασίου πού ἦταν Σημαιοφόρος κατά τήν 28η Ὀκτωβρίου -καί πρός τιμήν της- δέν φόρεσε μάσκα παρά τήν πίεση ἀπό τούς ἐκπαιδευτικούς της, ὁμολογεῖ: «Ἡ μάσκα εἶναι βολική, γιατί μπορεῖς νά τρῶς, νά μιλᾶς μέσα στό μάθημα καί ὁ Καθηγητής νά μή σέ βλέπει. Δέν εἶναι, ὅμως, στ’ ἀλήθεια βολική, γιατί δέν μπορεῖς νά ἀναπνεύσεις καί δέν εἴμαστε ἐγκληματίες γιά νά κρύβουμε τό πρόσωπό μας. Τό πρόσωπό μας εἶναι «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ, ἄρα δέν πρέπει νά τό κρύβουμε».
Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τήν παρρησία τῆς Ἀγγελικῆς. Ἄς ἀφυπνισθοῦμε καί ἄς ξεσηκωθοῦμε πρίν εἶναι ἀργά…
Πηγή: Aktines