Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πόσο ζηλεύω τις πέστροφες. Που δε λογαριάζουν την ορμή του νερού και κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα...

Άραγε, πόσες φορές κάναμε και εμείς κάτι αντίστοιχο στη ζωή μας; Πόσες φορές αποφασίσαμε να ξεφύγουμε απ' το βόλεμα της καθημερινότητας; Απ' την απίστευτα στείρα ρουτίνα μας; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά στο Θεό;

Αυτό ζηλεύω: την αληθινή ζωή. Αυτό επιθυμώ: το γνήσιο βίωμα. Να είμαι αληθινός όσο και αν μου κοστίζει. Όσο και αν οι περιστάσεις δεν ανέχονται κάτι το διαφορετικό. Κι όλο αυτό, μυστικά...

Δύσκολο, μα αξίζει. Να κάνω ό,τι μπορώ για να στεριώσω σε μια σχεδία στη θάλασσα των πειρασμών. Να αγαπώ ανυπόκριτα, άδολα, ειλικρινά. Απροϋπόθετα. Λέξεις με τόση βαρύτητα.

Καιρός να περάσουμε απ' τη θεωρία στην πράξη. Καιρός να δείξουμε ότι με το Θεό βοηθό μπορούμε να κινήσουμε για την ανακάλυψη της αληθινής ζωής.

Ι. Ν. Αγίας Κυριακής Αμφιθέας-Παλαιού Φαλήρου

www.inak.gr

[toula]

Υπάρχει μία σπάνια τοιχογραφία στο νάρθηκα κάποιων ναών που επιγράφεται ως “Η γλυκύτης του κόσμου”. Τι απεικονίζει αυτή;
Απεικονίζει έναν άνθρωπο πάνω σε ένα δέντρο. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος ήταν ένας οδοιπόρος, ο οποίος βάδιζε αμέριμνος τον δρόμο του. Ξαφνικά συνάντησε ένα πεινασμένο θηρίο και για να σωθεί άρχισε να τρέχει. Ενώ έτρεχε, είδε ένα δέντρο και άρχισε να αναρριχάται. Έδιωξε τότε τον φόβο του, διότι ταυτόχρονα διαπίστωσε ότι, πάνω σε αυτό το δέντρο δεν βρήκε μόνο ασφάλεια, αλλά και απόλαυση. Τον δέντρο δεν ήταν όπως όλα τα υπόλοιπα, αλλά ήταν πολύ περίεργο και μυστηριώδες! Τα φύλλα του ολόδροσα έβγαζαν ένα γλυκύτατο μέλι. Και ο άνθρωπος αυτός κάθε λίγο άπλωνε το χέρι και μάζευε μέλι, έτρωγε και ευφραινόταν. Εκεί λοιπόν σε αυτήν την κατάσταση σκεπτόταν: εδώ είμαι ασφαλής! Κανένα θηρίο δεν θα μπορέσει να μου διαταράξει την ευτυχία μου!
Πόσο όμως απατιόταν! Διότι ένα άλλο θηρίο, πιο άγριο από το πρώτο έκανε την εμφάνισή του. Ένας πελώριος δράκος με ανοιχτά σαγόνια περίμενε πλέον κάτω από το δέντρο. Αλλά και αυτό δεν τρόμαξε τον άνθρωπο, διότι σκέφτηκε: γιατί να κατέβω από το δέντρο; Το δέντρο αυτό είναι γιγαντόκορμο, είναι στερεό, μου παρέχει ασφάλεια και ηδονή.
Όμως και πάλι ο ταλαίπωρος δεν υπολόγισε κάτι. Στη ρίζα του δέντρου υπήρχαν δύο ποντίκια, ένα άσπρο και ένα μαύρο. Και τα δύο εκτελούσαν σιωπηλά μια συνεχή και υπεύθυνη εργασία. Έτρωγαν την ρίζα του δέντρου εναλλάξ. Όταν σταματούσε να τρώει το λευκό άρχιζε το μαύρο και πάλι μετά.
Ένα τρομακτικό “κρακ” ακούστηκε όταν και το τελευταίο κομμάτι της ρίζας κόπηκε. Ο άνθρωπος αιφνιδιάστηκε και με το δάκτυλο κολλημένο στο μέλι, έπεσε μέσα στο ανοιχτό στόμα του πελώριου δράκου, ο οποίος περίμενε με λαχτάρα τη στιγμή αυτή!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μεγάλη σημασία έχει η εικόνα αυτή την οποία περιγράψαμε. Οδοιπόρος είναι ο κάθε άνθρωπος. Θηρίο είναι ο θάνατος, που καταδιώκει τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Δέντρο, που πάνω σε αυτό καταφεύγει ο άνθρωπος για να σωθεί, είναι ο κόσμος με τη γλυκύτητα των ηδονών του, που στάζουν μέλι και το μέλι αυτό προσπαθεί ο άνθρωπος να το ρουφήξει με όλες του τις αισθήσεις. Απορροφημένος λοιπόν ο άνθρωπος από τις ηδονές νομίζει ότι νίκησε το θάνατο. Πως είναι αθάνατος!
Ξεχνάει όμως τα δύο ποντίκια, που συμβολίζουν τον χρόνο. Το λευκό την ημέρα και το μαύρο τη νύχτα. Απολαμβάνει έτσι ο ταλαίπωρος τους φανταστικούς παραδείσους των γήινων ηδονών και ο χρόνος από την άλλη πριονίζει ακατάπαυστα το δέντρο της ζωής του. Και έρχεται η ώρα όπου ο αστόχαστος άνθρωπος εκμετρά το βραχύ του βίου του και πέφτει στο αδηφάγο στόμα της αβύσσου.
Ας είμαστε λοιπόν πάντοτε έτοιμοι για τη στερνή εκείνη ώρα. Την ώρα εκείνη τη φοβερά, που όταν την έχουμε υπόψιν μας συνέχεια μας συγκρατεί από την αμαρτία, κατασιγάζει τα πάθη, περιφρουρεί την καρδιά, φωτίζει το νου, μας καθιστά αξίους μπροστά στο αναπόφευκτο βήμα του δικαιοκρίτου Κυρίου μας!

Aρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[aposal]

«Η προσευχή είναι χάρη. Την δίδει ο Θεός, όταν υπάρχει ζήλος και ταπείνωση».
Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

[toula]

Τις περισσότερες φορές η προσευχή μας, είναι μια ατελείωτη λίστα από αιτήματα. Ακόμη κι όταν δεν ζητάμε κάτι συγκεκριμένο, και πάλι διεκδικούμαι την δύναμη του Θεού. Ως ένα σημείο είναι ανθρώπινο. Όμως σκέφτομαι ότι ο Εκείνος θα νιώθει μια «πικρία» ένα "παράπονο", ως εκείνον τον παππού που κάποτε συνάντησα σε ένα γηροκομείο, και μου είπε, ότι "τα παιδιά μου θέλουν μονάχα τα δώρα και την περιουσία μου, εμένα δεν με ζητάει κανείς.Με ξέχασαν". Κι όμως η πραγματική προσευχή, είναι εκείνη που ζητάει την κουβέντα, την παρέα, την σχέση με τον Θεό. Εάν αυτή έχουμε, πιστέψτε με όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους. «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμΐν», και «Οίδε ο Πατήρ υμών ο ουράνιος ων χρείαν έχετε και προτού αιτείσθε δίδωσιν υμίν» (Ματθ. Στ’ 32 καί 33).

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς ἐμπιστοσύνη, ἀλλά μέ ἄγχος, ἀγωνία, κατάθλιψη, ἀπελπισία, ἀποκτάει ἀσθένειες σωματικές καί ψυχικές. Ἡ ψυχασθένεια, ἡ νευρασθένεια, ὁ διχασμός εἶναι δαιμονικές καταστάσεις.

Δαιμόνιο εἶναι ἐπίσης καί ἡ ταπεινολογία. Τό λένε αἴσθημα κατωτερότητος. Ἡ ἀληθινή ταπείνωση δέν μιλάει, δέν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀνάξιος, ἐλάχιστος πάντων…». Φοβᾶται ὁ ταπεινός μήπως μέ τίς ταπεινολογίες πέσει στήν κενοδοξία.

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν πλησιάζει ἐδῶ. Ἀντίθετα, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἀληθινή ταπείνωση, ἡ θεία ταπείνωση, ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἡ ἐξάρτηση ἀπό Ἐκεῖνον.

Τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου www.agiazoni.gr

[toula]

Βλέπουμε σε κάποιους ανθρώπους να φεγγοβολά το πρόσωπό τους, να λιτανεύεται στην ύπαρξή τους μια ουράνια ομορφιά, μια ιερότητα, μια υπερκόσμια γοητεία και ψάχνουμε το μυστικό της "επιτυχίας" τους. Ψάχνουμε το μυστικό για την πνευματική τους προκοπή ώστε να προοδεύσουμε κι εμείς πνευματικά. Ψάχνουμε το μυστικό για να αποκτήσουμε και εμείς την ειρήνη που κατόρθωσαν.
---------------------------
Στην πνευματική ζωή όμως δεν υπάρχουν μυστικά. Όλα είναι αποκαλυμμένα. Το δυστύχημα είναι ότι ενώ όλα είναι φανερά και γνωστά εμείς αρνούμαστε να τ' αποδεχτούμε. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ότι υπάρχει κάποιο μυστικό για την πνευματική προκοπή μας αλλά το ότι δεν έχουμε την διάθεση και την τόλμη να ζήσουμε την αποκαλυμμένη αλήθεια που φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού δια του Παρακλήτου.
---------------------------
Πάντα βάζουμε ένα "ναι μεν, αλλά..." σε κάτι το πνευματικό που θα ακούσουμε ή θα διαβάσουμε, πάντα ψάχνουμε μια λύση (έναν τρόπο ζωής) που δεν θα έρθει σε αντίθεση με το βόλεμά μας, που δεν θα χρειαστεί να ταπεινωθούμε, που δεν θα χρειαστεί να σταυρωθούμε.
---------------------------
Δεν υπάρχει όμως μυστικό για ν'αγιάσουμε· ξέρουμε τον τρόπο όμως δεν το αποδεχόμαστε! Γνωρίζουμε τις ζωές του Χριστού και των Αγίων όμως αρνούμαστε να τις μιμηθούμε. Γι'αυτό και ψάχνουμε "κρυφές συνταγές" αγιότητας ενώ η Εκκλησία μας, μας έχει προσφέρει ολόκληρους τόμους με τέτοιες "συνταγές" ζωής.
---------------------------
Δεν υπάρχουν μυστικά που δεν γνωρίζουμε και γι'αυτό δεν προκόβουμε πνευματικά. Όλα είναι φανερά μέσα στην Εκκλησία, όλα τα έχει πει η Εκκλησία με το στόμα των Θεοφόρων Πατέρων Της και καλούμαστε να τα κάνουμε πράξη χωρίς να αμνηστεύουμε την νωθρότητά μας, την μαλθακότητά μας, τον εγωισμό μας· αλλιώς πάντα θα αναζητούμε κάποιο μυστικό (και θα κρυβόμαστε πίσω από την "άγνοιά" μας, ενώ ότι χρειάζεται να γνωρίζουμε το γνωρίζουμε) και ποτέ δεν θα μπαίνουμε στην διαδικασία να εφαρμόσουμε την αποκαλυμμένη αλήθεια!
---------------------------
Όλοι ξέρουμε πως επιθυμεί ο Χριστός να ζούμε.
Δεν είναι το θέμα λοιπόν ότι δεν ξέρουμε πώς μπορούμε να σωθούμε εν Χριστώ, αλλά ότι αυτά που ξέρουμε να τ' αποδεχτούμε (να προσπαθήσουμε να τα εφαρμόσουμε) και να πάψουμε να μιζεριάζουμε μέσα στην ατολμία της εμπαθούς και βολεμένη ζωής μας.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Ο άνθρωπος που προσέχει και διατηρεί την πνευματική του καθαρότητα, διατηρεί και τη θεία Χάρη. Έτσι βλέπει τα πάντα καθαρά, αλλά και τα ακάθαρτα τα αξιοποιεί».
Αγ. Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Ένας μοναχός κατέβηκε στην πόλη και πηγαίνοντας στην αγορά κοίταζε τα καταστήματα με τα διάφορα εμπορεύματα. Στο τέλος της ημέρας, έτοιμος να επιστρέψει, στάθηκε, τα κοίταξε και αναστενάζοντας από τα βάθη της ψυχής του, είπε με ικανοποίηση και χαρά:
- Δόξα να έχει ο Θεός! Κοίταξε εδώ, ένα σωρό πράγματα που δεν τα έχω ανάγκη!

Ι. Ν. Αγίας Κυριακής Αμφιθέας-Παλαιού Φαλήρου

Website: www.inak.gr

[toula]

«Ὅλους τοὺς πιστοὺς ὀφείλομε νὰ τοὺς βλέπομε σὰν ἕνα καὶ νὰ σκεπτόμαστε ὅτι στὸν κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ νὰ ἔχομε γιὰ τὸν καθένα τέτοια ἀγάπη, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσομε γιὰ χάρη του καὶ τὴν ζωή μας. Γιατί ὀφείλομε νὰ μὴ λέμε, οὔτε νὰ θεωροῦμε κανένα ἄνθρωπο κακό, ἀλλὰ ὅλους νὰ τοὺς βλέπομε ὡς καλούς. Κι ἂν δεῖς ἕναν ἀδελφὸ νὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ πάθη, νὰ μὴν τὸν μισήσεις αὐτόν, μίσησε τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν. Κι ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννεῖται ἀπὸ ἐπιθυμίες καὶ συνήθειες προηγούμενων ἁμαρτιῶν, περισσότερο σπλαχνίσου τoν, μὴν τυχὸν δοκιμάσεις καὶ σὺ,

π.Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

[toula]

Επιτέλους πάψτε!
Πάψτε να κάνετε τον Θεό τιμωρό!
Τέτοιες στιγμές μόνο η σιωπή αρμόζει.
Ούτε οι αναλύσεις, ούτε τα συμπεράσματα έχουν θέση στον θρήνο και στον πόνο.
Επιτέλους πάψτε πάνω στα πτώματα να το παίζεται αυθεντίες.
Είναι απίστευτη ύβρις αυτή που διαπράττεται από κάποιους δήθεν χριστιανούς οι οποίοι γράφουν για "οργή Θεού" και όλα τα συναφή! Αφήστε επιτέλους αυτή την διαβολική συνήθεια!
Σωπάστε επιτέλους!
Τέτοιες στιγμές μόνο να γονατίσεις αρμόζει και να προσευχηθείς περί ανάπαυσης των ψυχών που φύγανε τόσο αναπάντεχα, να προσευχηθείς για τους συγγενείς που βιώνουν τον πόνο της απώλειας αλλά και όλους εκείνους που δίνουν μάχη με τις φλόγες και τον καπνό.
Σωπάστε. Δείτε μονάχα τις στάχτες και κλάψτε...

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος