Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Μην αγχώνεσαι, ο Θεός σε έφτιαξε για την αιωνιότητα, οπότε μάθε να έχεις υπομονή. Ο Θεός δεν βιάζεται, περπατά αργά και θεραπευτικά....

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία. Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω όσα ύπουλα έκλεψε ο θάνατος από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές. Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης........

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
https://www.polymerwsvolos.org/.../i-anastasi-anamesa.../...

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Είναι κάτι ψυχές που σήμερα το βράδυ δεν θα κατέβουν από τον Σταυρό. Που δεν μπορούν να συμμεριστούν την χαρά της Αναστάσεως. Θέλουν μα δεν σκάει το γέλιο στα χείλη τους. Σ' αυτούς λοιπόν θέλω να πω, οτι όλοι μας έχουμε περάσει παρόμοιες αν όχι και ίδιες καταστάσεις. Τότε που όλα μύριζαν κόλαση και δυσκολευόμασταν να βρούμε το άρωμα του παραδείσου, να αναπνεύσουν άνοιξη τα μέσα μας. Τότε που ο πόνος σαν βαθύ πέπλο κύκλωνε την ψυχή και η χαρά των πολλών μας κούραζε. Είναι οι στιγμές αυτές που λες, μακάρι να ερχόταν ένας να μου πει, οτι κι αυτός πονάει, να μοιάσουμε, να μιλήσουμε, να συνεννοηθούμε, να μην νιώθω μόνος σε αυτό το σκοτάδι.

Όμως ένα πράγμα δεν πρέπει να ξεχνάμε και να είμαστε βέβαιοι γι αυτό, ότι ο Σταυρός θα γίνει Ανάσταση. Θα έρθει η μέρα που θα γελάσουμε πάλι και θα χαρούμε. Τώρα μοιάζει μακρινό, αλλά θα γίνει.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη της ζωής επι του θανάτου. Ο θάνατος, και το κακό σήμερα δέχονται πλήγμα αφού η απειλή τους τερματίζεται. Πλέον και στα πιο βαθιά σκοτάδια εισήλθε το Φως. Και στις πιο δύσκολες στιγμές φάνηκε η ελπίδα. Εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά χωρά ξανά η ζωή. Μετα Χριστό τίποτε πλέον, δεν μπορεί να νικήσει την ζωή, τίποτε δεν μπορεί να μας κρατήσει στην κόλαση αφού μας χαρίστηκε ο παράδεισος…

"Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο..."

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Το συγκλονιστικό όραμα και προφητεία του Ιεζεκιήλ που διαβάζεται Μ. Παρασκευή στις εκκλησίες

1Ένιωσα πάνω μου τη δύναμη του Κυρίου. Μ’ έβγαλε με το Πνεύμα του έξω, μ’ έφερε σε μια πεδιάδα που ήταν γεμάτη κόκαλα 2και με περιέφερε πάνω απ’ αυτά. Τα κόκαλα ήταν πάρα πολλά και πολύ ξερά, απλωμένα στην πεδιάδα.
3«Άνθρωπε» με ρώτησε, «μπορούν να γίνουν ζωντανοί άνθρωποι αυτά τα κόκαλα;» Κι εγώ απάντησα: «Κύριε, Θεέ, εσύ ξέρεις». 4Τότε μου είπε: «Μίλα εκ μέρους μου σ’ αυτά τα κόκαλα και πες τους: “κόκαλα εσείς ξερά, 5ο Κύριος ο Θεός σάς λέει: Προσέξτε! Εγώ θα φέρω πνοή μέσα σας και θα πάρετε ζωή. 6Θα σας δώσω νεύρα και θα κάνω να ’ρθει πάνω σας σάρκα και θα τη σκεπάσω με δέρμα· μετά θα σας δώσω πνοή και θα πάρετε ζωή. Τότε θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος”».
7Προφήτεψα, λοιπόν, κατά πώς διατάχθηκα. Κι εκεί που προφήτευα, έγινε ένας θόρυβος κι ακούγονταν τριξίματα· τα κόκαλα πλησίαζαν το ένα το άλλο. 8Ύστερα κοίταξα και είδα ότι νεύρα και σάρκες φύτρωναν πάνω στα κόκαλα και μετά ντύθηκαν με δέρμα· ζωή όμως δεν υπήρχε ακόμα μέσα τους.
9Τότε μου είπε ο Κύριος: «Μίλα εκ μέρους μου στην πνοή της ζωής! Προφήτεψε, άνθρωπε, και πες της: “ο Κύριος ο Θεός λέει: Έλα, πνοή, από τις τέσσερις άκρες και μπες μέσα σ’ αυτά τα πτώματα για να ξαναπάρουν ζωή”». 10Προφήτεψα, λοιπόν, όπως με πρόσταξε ο Κύριος. Μπήκε τότε η πνοή της ζωής στα πτώματα και αναστήθηκαν και στάθηκαν στα πόδια τους…..

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

«Όταν δίψασε ο Χριστός…»

Ο Χριστός είναι ώρες επάνω στο Σταυρό. Αιμορραγεί, δυσκολεύεται να αναπνεύσει, είναι εξαντλημένος από την δίκη, τον εμπαιγμό, τις βλασφημίες και τα φρικτά βασανιστήρια. Είναι και κάτι άλλο που τον πονά, ίσως πιο πολύ κι από τα καρφιά. Είναι η προδοσία. Όχι μόνο του Ιούδα, αλλά ενός ολόκληρου λαού. Ενός λαού που ο Χριστός ευεργέτησε αλλά εκείνος ζήτησε τον θάνατο του, «..Λαέ μου, τί σοῦ ἔκανα καί τί μου ἀνταπόδωσες; Ἀντί τοῦ μάννα, μοῦ ἔδωσες χολή, καί ἀντί τοῦ ὕδατος (στήν ἔρημο) μοῦ ἔδωσες ξύδι, καί ἀντί νά μέ ἀγαπᾶτε, μέ καρφώσατε στό σταυρό…» (12ο Αντίφωνο της Μεγάλης Πέμπτης)

Κάποια στιγμή ο Χριστός κουρασμένος θα γείρει το κεφάλι Του και θα φωνάξει «Διψώ…». Θα ζητήσει λιγάκι νερό, καίγεται, υποφέρει, διψά. Για πρώτη φορά ζητάει κάτι από εμάς. Από την ανθρωπότητα. Αλλά και πάλι, είμαστε ανίκανοι να τον δροσίσουμε ή τον παρηγορήσουμε, τον κερνάμε ξύδι και χολή. Αυτή ήταν η απάντηση της ανθρωπότητας στην δίψα του Χριστού. Κακία, μίσος και αδικία. Αυτός ο κόσμος κάθε αγνό, καθαρό και αγαθό, ή τον τρελαίνει ή τον σταυρώνει.

Πέρα όμως από την εξάντληση και φυσική δίψα του Χριστού, τι άλλο μπορεί να κρύβει η κραυγή αυτή «Διψώ»; Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός επάνω στον Σταυρό σηκώνει όλο το κακό και τις αμαρτίες του κόσμου. Εκείνες που είχαν γίνει από Αδάμ μέχρι αυτές που θα γίνουν έως της συντελείς του κόσμου. Ο Χριστός με το αίμα και την σταυρική του θυσία δεν σώζει μόνο εκείνους που έζησαν και πέθαναν πριν από την γέννηση του, αλλά κάθε ανθρώπινο πλάσμα που μέλει να γεννηθεί, ολάκερη την κτίση έως εσχάτων χρόνων.
Η αμαρτία φέρει μέσα της το θάνατο, «τα οψόνια της αμαρτίας θάνατος…» (Ρωμ. 6:23). Φέρει το κακό, την ταραχή και την σύγχυση, τον κατακερματισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Η φράση νιώθω κομμάτια, φανερώνει ότι η αμαρτία αποσυνθέτει την ενότητα του ανθρώπινου προσώπου. Ο Χριστός σηκώνει επάνω του, στον Σταυρό του, όλο το κακό του κόσμου και όλες τις μορφές θανάτου που φέρει εκείνο. Μπορεί λοιπόν να φανταστεί κανείς τον πόνο, τον φόβο, την φρίκη και αγωνία που νιώθει; Το «Διψώ» φανερώνει όλη αυτή την αγωνία, τον καύσωνα του κακού με τον οποίο αναμετριέται ο Χριστός. Πεθαίνει εκείνος στην θέση μας ώστε το κακό να μην βρει εμάς, και ο θάνατος να παύσει να μας απειλεί με το μηδέν της ανυπαρξίας. «Γι’ αυτό έστειλε (ο Θεός) τον Ιησού Χριστό να μας ελευθερώσει από την αμαρτία. Ο Θεός τον όρισε να γίνει, με το σταυρικό του θάνατο, ο εξιλασμός των αμαρτιών δια της πίστεως δείχνοντας την αγάπη του και συγχωρώντας τις αμαρτίες που έγιναν στο παρελθόν εξαιτίας της ανεκτικότητάς του. Έτσι ο Θεός φανερώνει την αγάπη του στον έσχατο αυτό καιρό, και δείχνει καθαρά ότι είναι και δίκαιος και δικαιώνει όποιον πιστεύει στον Ιησού». (Ρωμαίους 3:24-26)

Γι’ αυτό το «Διψώ» του Χριστού συνδέεται απόλυτα με το «Τετέλεσται». Την επόμενη φράση που λέει ο Χριστός επάνω στον Σταυρό, και πολλοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν ως αδυναμία και παραίτηση. Όμως δεν είναι αυτό το βαθύτερο νόημα της φράσης. Ο Χριστός φωνάζει «Τετέλεσται» επι του Σταυρού όχι για να δηλώσει ότι πεθαίνει, αλλά ότι ολοκλήρωσε το έργο που του είχε αναθέσει ο Θεός. Όλα τελείωσαν και ολοκληρώθηκαν όπως τα ήθελε, τα αποφάσισε και τα σχεδίασε ο Θεός. Η ζωή του Χριστού ήταν ένας προορισμός, μια θυσία, ένα θεϊκό σχέδιο σωτηρίας που είχε αποφασιστεί προ καταβολής του κόσμου. Τίποτε δεν έγινε στην τύχη και τίποτε δεν ήταν δίχως νόημα και σκοπό. Ο Θεός δίψασε την σωτηρία μας και ο Χριστός την ολοκλήρωσε, σε εμάς ανήκει η δοξολογία και αέναη ευχαριστία, γιατί «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια…»(Ιωάννη 3:16)

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Όταν έχεις μάθει να αγαπάς την δύναμη και την επιτυχία, πως μπορείς να ερωτευθείς έναν Νυμφίο κουρελιασμένο, γυμνό και ταπεινωμένο; Όταν ζητάς μια ανώδυνη αγάπη, πως θα αγκαλιάσεις Εκείνον που ζητά θυσία. Κι όταν για σένα αγάπη σημαίνει να παίρνεις πως θα αγαπήσεις εκείνον που ξέρει μονάχα να δίνει, δίχως λογαριασμούς και βερεσέδια;
Ο Νυφμίος της εκκλησίας Χριστός, έρχεται κάθε χρόνο, προς αναζήτηση της νύμφης. Ζητά νυμφώνα για να φωλιάσει τον μεγάλο του έρωτα προς την ανθρωπότητα. Ο Νυμφίος δεν ζητάει την τελειότητα μας, μήτε τις αρετές ή την αναμαρτησία μας, αλλά την ταπείνωση, το πάθος και τον πόθος μας γι’ αυτόν.

Κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος, μπορεί όμως να είναι αληθινός. Καμιά αγάπη στον κόσμο δεν είναι τέλεια μπορεί όμως να είναι αυθεντική και τίμια. Ο Νυμφίος της ψυχής μας Χριστός, ζητά αυτόν τον πόθο που τις περισσότερες φορές ξεπερνά τις πράξεις. Γιατί πάντα, μα πάντα, νιώθουμε πολλά περισσότερα από αυτά που λέμε ή πράττουμε.

Ο Χριστός κένωσε τον εαυτό του από την θεϊκή δόξα, άδειασε από κάθε μορφής δύναμη και εξουσία. Στάθηκε γυμνός απέναντι μας, έτοιμος να γίνει η τροφή της πιο βαθιάς μας πείνας. Αποδέχθηκε να πεθάνει στην θέση μας, για να ζήσουμε εμείς. Αυτή είναι η αληθινή φύση της αγάπης. Να πεθαίνεις εσύ για να ζήσει ο άλλος. Να παίρνεις την κόλαση του και να δίνεις τον παράδεισο σου.
Γιατί όταν πραγματικά αγαπάς δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια». Δεν ντρέπεσαι για τον έρωτα σου να συρθείς στα πατώματα, να τρέξεις, να παρακαλέσεις, να δοθείς, να τραυματιστείς, να λαβωθείς έως θανάτου. Στον έρωτα πας γυμνός, ξαρμάτωτος. Όποιος προσέχει μην πονέσει απλά δεν αγάπησε ακόμη….

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Νέο βίντεο με θέμα την Μ.Τρίτη!!!
Η μετάνοια και ο έρωτας της πόρνης προς τον Χριστό έρχεται να ανατρέψει τον Ηθικό Ορθολογισμό μας… Μας θυμίζει μια μεγάλη αλήθεια, ότι στην καρδιά ενός μαθητής μπορεί να κρύβεται ένας προδότης και στην καρδιά μιας πόρνης μια μεγάλη αγία...

https://www.youtube.com/watch?v=-DvLi2uf7wk

[toula]

"Κανένα σκοτάδι δεν θα μείνει δίχως φως..."(Κυριακή Βαίων)

Στο ζωγραφικό πίνακα της Ελβετίδας Bradi Barth ο οποίος αναφέρεται στην είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, βλέπουμε τον Χριστό καθήμενο σε ένα αξιολάτρευτο γαϊδουράκι, να εισέρχεται στη πόλη, αλλά να απουσιάζει παντελώς το πλήθος του κόσμου που τον υποδέχθηκε. Δεν υπάρχουν καν οι μαθητές Του. Υπάρχει ερημιά. Γιατί άραγε; Αισθάνομαι ότι το πανηγυρίζων πλήθος μαζί με τους μαθητές του Χριστού λείπουν ώστε να φανεί η βαθιά μοναξιά του Χριστού. Το γεγονός ότι κανείς ούτε ακόμη και οι ίδιοι οι μαθητές Του δεν είχαν καταλάβει τι ήρθε να κάνει ο Χριστός στο κόσμο. Ποιο ήταν το έργο και ο προορισμός Του. Άλλωστε ο Σταυρός έχει βαθιά μοναξιά.

Μην ξεχνάμε ότι λίγες ημέρες πριν την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, ο ίδιος ο Πέτρος ζήτησε από τον Χριστό να μην μπουν στην πόλη, να φύγουν μακριά, εάν ήταν σίγουρος ότι θα τον συλλάβουν και θανατώσουν. Αυτή η πρόταση του Πέτρου έφερε την οργή του Χριστού λέγοντας "ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων.." (Μτ. 16:20-24)
Ξέρετε πολλές φορές η πιο βαθιά μοναξιά είναι με τους πολλούς. Μέσα στα πλήθη αισθάνεσαι ερημιά. Όταν ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να κατανοήσουν αυτό που στην πραγματικότητα είσαι και ζητάς. Άλλωστε ας μην ξενχάμε ότι μια από τις βασικές αιτίες που το πλήθος θα ζητήσει την σταύρωση του Χριστού θα είναι, ότι ο Χριστός ματαιώνει την φαντασίωση τους. Δεν είναι εκείνος που αυτοί πίστευαν και ήθελαν να είναι.

Πολλές φορές αυτό που ονομάζουμε έρωτα ή αγάπη, είναι η προβολή των αναγκών μας προς τον άλλον. Γι αυτό και δεν τον αγαπούμε αλλά τον χρησιμοποιούμε. Γίνεται προέκταση της φαντασίωση μας, προέκταση του ναρκισσισμού μας. Οπότε δεν αγαπάμε αυτό που πραγματικά είναι ο άλλος, αλλά εκείνο που θα θέλαμε να είναι. Όταν έρθει η ώρα και θα ματαιώσει τις φαντασιακές προσδοκίες μας τι κάνουμε; Τον μισούμε, θέλουμε να τον σκοτώσουμε, γιατί αισθανόμαστε ότι μας πρόδωσε. Έτσι εξηγείτε και το μίσος προς τον Χριστό, και πως το "Ωσαννά" μέσα σε λίγες μέρες έγινε "Σταυρωθήτω". Αυτόν που κάποτε "αγαπήσαμε" στο τέλος τον εκδικούμαστε.

Στην αριστερή πλευρά όμως του ζωγραφικού πίνακα υπάρχει κι μια άλλη φιγούρα. Μια πληθωρική μαύρη φιγούρα. Ποιος είναι άραγε; Είναι ο σατανάς, το κακό, εκείνο που προς στιγμή θα φανεί να νικάει οδηγώντας τον Χριστό σε μια στημένη δίκη, σε σκληρά βασανίστρια, και τελικά στο θάνατο. Και εκεί το κακό πανηγυρίζει, αφού αισθάνεται ότι σκότωσε και εξαφάνισε την προσπάθεια του Θεού να σώσει τον άνθρωπο και την κτίση. Κι όμως ο Θεός δεν έχει πει την τελευταία λέξη. Θα φέρει την απόλυτη ανατροπή του όλου σκηνικού. Μέσα από το θανάτου του Χριστού θα νικήσει τον ίδιο το θάνατο. "Θανάτω θάνατο πατήσας, και εν τοις μνήμασι ζωή χαρισάμενος.."

Ξέρετε αυτό το σκηνικό το βλέπουμε και εμείς στην ζωή μας. Όταν καθημερινά μέσα από λάθη και αστοχίες, από δοκιμασίες και πειρασμούς, από πόνο και οδύνη αισθανόμαστε ότι ήρθε το τέλος, ότι καταστραφήκαμε και ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να είμαστε όπως πριν, ο Θεός μας εκπλήσσει. Διότι την τελευταία λέξη την λέει πάντα ο Θεός. Ας τον εμπιστευθούμε, ας έχουμε υπομονή κι ας του επιτρέψουμε να μιλήσει στην ζωή μας με τον μοναδικό σωτήριο τρόπο του.

Διότι και στην περίπτωση του Χριστού φαινομενικά για λίγο διάστημα φαίνεται το κακό να κυριαρχεί. Όμως ο Θεός θα ανατρέψει ολοκληρωτικά την ιστορία. Θα φέρει τα πάνω κάτω. Κι εκεί που ο Σταυρός ήταν σύμβολο νίκης του κακού, θα το μεταμορφώσει σε νίκη επί του θανάτου. Ο Θεός παίρνει την κακία και το μίσος των ανθρώπων και το μεταβάλει σε φως, χαρά και ανάσταση.
Αυτό είναι το μέγα μυστήριο της παρουσίας του Θεού στην ιστορία και την ζωή μας. Ότι ενεργεί με ένα δικό του τρόπο, πολλές φορές ακατανόητο σε εμάς, στο νου και την λογική μας, αλλά σωτήριο και θεραπευτικό για την ύπαρξη μας. Ξέρει το πως, πότε και πόσο. Παίρνει το σκοτάδι και το μεταπλάθει σε φως, τα λάθη μας τα κάνει αρετές, τις αποτυχίες μας επιτυχίες, τον θάνατο Πάσχα και Ανάσταση.
Πόσο φοβερό είναι αυτό, να ξέρεις ότι ο Θεός δεν θα αφήσει τίποτα χωρίς να προσπαθήσει να το μεταμορφώσει. Τα λάθη, πάθη, αστοχίες και αποτυχίες μας, τα βάσανα και δοκιμασίες μας, τα πάντα θα τα αγγίξει ώστε να μεταπλαστούν ως ευκαιρίες ζωής που νικάνε τον θάνατο.

................................................................................................
Υπενθύμιση: https://www.facebook.com/events/929577871177919

[toula]

Πόσο δύσκολο Κύριε είναι να σε εμπιστευτούμε, όταν το μυαλό μας δεν μπορεί να βρει καμία εξήγηση σε αυτά που μας συμβαίνουν; Οι θλίψεις και η σκληρότητα των δοκιμασιών μας εξαντλούν, οι σκέψεις μας συνθλίβουν, κοντεύουμε να χάσουμε το μυαλό μας στην προσπάθεια μας, να κατανοήσουμε το "Γιατί" του πόνου και της συμφοράς μας.
Ίσως να πονάνε περισσότεροι οι λογισμοί από το ίδιο το τραύμα. Ίσως να υποφέρουμε περισσότερο από τις σκέψεις που κάνουμε γύρω από αυτό που μας συμβαίνει παρά από το ίδιο το γεγονός της δοκιμασίας. Όπως κι εάν έχει όμως, αισθανόμαστε κομμάτια και συντρίμμια. Διαμελισμένα πτώματα που κάποιος πρέπει να ενώσει και να σηκώσει από τα πατώματα της απόγνωσης. Ποιος μπορεί άραγε;

Ας διαβάσουμε στο Ευαγγέλιο του Μάρκου 4:35-41, "Το βράδυ εκείνης της ημέρας λέει ο Ιησούς στους μαθητές του: «Ας περάσουμε στην απέναντι όχθη». Κι αφού άφησαν τον κόσμο, πήραν τον Ιησού όπως ήταν στο πλοιάριο κι έφυγαν. Τον συνόδευαν κι άλλα πλοιάρια. Τότε έγινε μεγάλη ανεμοθύελλα και τα κύματα χτυπούσαν πάνω στο πλοιάριο, με αποτέλεσμα αυτό ν’ αρχίσει να βυθίζεται. Ο Ιησούς ήταν στην πρύμνη και κοιμόταν πάνω σ’ ένα μαξιλάρι. Τον ξυπνούν και του λένε: «Διδάσκαλε, δε σε νοιάζει που χανόμαστε;» Εκείνος σηκώθηκε, επιτίμησε τον άνεμο και είπε στη θάλασσα: «Σώπα· φιμώσου!» Σταμάτησε τότε ο άνεμος κι έγινε απόλυτη γαλήνη. Και στους μαθητές είπε: «Γιατί είστε τόσο δειλοί; Γιατί δεν έχετε πίστη;» Τότε τους κατέλαβε μεγάλο δέος κι έλεγαν μεταξύ τους: «Ποιος τάχα είναι αυτός, που κι ο άνεμος και η θάλασσα τον υπακούν;»

Ποιος είναι τάχα εκείνος ρώτησαν οι μαθητές που μπορεί τους ανέμους να σωπάσει και την άγρια θάλασσα να υποτάξει ώστε να μην μας πνίξει; Η απάντηση είναι ο Θεός. Μονάχα, Εκείνος μπορεί
να μας κρατήσει στις τρικυμίες του βίου. Όχι όμως γιατί πάντα θα σταματάει τους δυνατούς ανέμους. Δεν θα γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις το σωσίβιο μας, γιατί έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ να κολυμπάμε. Ο Θεός δεν θέλει απλά να ξεπεράσουμε ένα πρόβλημα αλλά να μάθουμε και να το λύνουμε. Να βγούμε σοφότεροι, εμπειρότεροι, πιο δυνατοί και θεραπευμένοι, περισσότερο αγιασμένοι από μια δοκιμασία.

Πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή να μάθουμε να κολυμπάμε. Και για να μάθεις να κολυμπάς πρέπει να εμπιστευθείς, να αφεθείς, να ωριμάσεις στην πίστη ότι δεν θα πνιγείς. Εάν δεν πιστέψεις ότι δεν θα πνιγείς, και δεν αφήσεις το εαυτό σου τότε το μόνο βέβαιο είναι ότι θα σε βρουν πνιγμένο.
Πρέπει να πιστέψουμε ότι στην θάλασσα του βίου δεν είμαστε μόνοι. Ότι ο Θεός βλέπει, ακούει και απαντά στις προσευχές μας, αλλά με τον δικό Του τρόπο, που δεν είναι πάντα κατανοητός σε εμάς. Κι εδώ είναι το δύσκολο σημείο. Να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό ακόμη κι όταν δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας.
Ο Χριστός σηκώνεται και ησυχάζει τους ανέμους, ηρεμεί την θάλασσα και παύει τον φόβο των μαθητών. Τι θέλει να τους πει; Ότι είμαι εδώ. Τίποτε δεν γίνεται που να μην το ξέρω, που να είναι έξω από το σχέδιο μου, εγώ ελέγχω τα πάντα. Εγώ είμαι ο Κύριος της ζωής. Εμπιστευτείτε με.

Ο Θεός είναι άξιος της αγάπης μας και της εμπιστοσύνης μας, ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας. Δεν τον αγαπώ επειδή τον καταλαβαίνω αλλά γιατί τον εμπιστεύομαι.
Η μόνη γνώση που έχω γι' Αυτόν είναι ότι με αγαπάει, ότι έχει ανέβει στο Σταυρό για μένα, ότι Αναστήθηκε από τους νεκρούς για να μην χαθώ εγώ. Αυτό μου αρκεί, μου φτάνει. "Πες μου μόνο ότι με αγαπάς και μπορώ να αντέξω τα πάντα....", έτσι δεν λέμε σε κάποιον που αγαπάμε; Αυτή πρέπει να είναι και η προσευχή μας.

Χριστέ μου ως άνθρωπος φοβάμαι, δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που μου συμβαίνουν, λυγίζω και δαρκύζω, αλλά θέλω και χρειάζομαι να σε εμπιστευτώ. Να Εμπιστευτώ την Σοφία σου, το σχέδιο σου και την μεγάλη σου αγάπη για μένα. Κύριε, σε εμπιστεύομαι, αφήνομαι απόλυτα σε Εσένα, Κύριε, όταν, όσο και όπως θέλεις....

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Προσευχή

Τὸ κύριο ἔργο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ ὑμνεῖ τὸ Θεό. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο ποὺ τοῦ ἁρμόζει. Αὐτὸ μόνο ἐξηγεῖ τὴν πνευματική του ὑπόσταση. Αὐτὸ μόνο δικαιώνει τὴν ἐξέχουσα θέση του μέσα στὴ δημιουργία. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ λατρεύει τὸ Θεὸ καὶ νὰ μετέχει στὴ θεία Του ἀγαθότητα καὶ μακαριότητα.
Ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι, λαχταράει γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τρέχει μὲ πόθο νὰ ἀνυψωθεῖ πρὸς Αὐτόν. Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ὑμνωδία εὐφραίνεται. Τὸ πνεῦμα του ἀγάλλεται καὶ ἡ καρδιά του σκιρτάει. Ὅσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο ἡ ψυχή του ἀπογυμνώνεται ἀπὸ τὶς κοσμικὲς ἐπιθυμίες καὶ γεμίζει ἀπὸ τὰ οὐράνια ἀγαθά. Καὶ ὅσο ἀποχωρίζεται τὰ γήινα καὶ τὶς ἡδονὲς τοῦ βίου, τόσο περισσότερο ἀπολαμβάνει τὴν οὐράνια εὐφροσύνη. Ἡ δοκιμὴ καὶ ἡ πείρα μᾶς ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀλήθεια αὐτή.
Ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται στὶς προσευχὲς ἐκεῖνες ποὺ προσφέρονται μὲ τὸν πρέποντα τρόπο, δηλαδὴ μὲ συναίσθηση τῆς ἀτέλειας καὶ τῆς ἀναξιότητός μας. Γιὰ νὰ ὑπάρξει ὅμως τέτοια συναίσθηση, ἀπαιτεῖται τέλεια αὐταπάρνηση τοῦ κακοῦ μας ἑαυτοῦ καὶ ὑποταγὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἀπαιτεῖται ταπείνωση καὶ ἀδιάλειπτη πνευματικὴ ἐργασία.

Ἀναθέστε ὅλες τὶς φροντίδες σας στὸ Θεό. Ἐκεῖνος προνοεῖ γιὰ σᾶς. Μὴ γίνεστε ὀλιγόψυχοι καὶ μὴν ταράζεστε. Αὐτὸς ποὺ ἐξετάζει τὰ ἀπόκρυφα βάθη τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων, γνωρίζει καὶ τὶς δικές σας ἐπιθυμίες καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὶς ἐκπληρώσει ὅπως Αὐτὸς γνωρίζει. Ἐσεῖς νὰ ζητᾶτε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ νὰ μὴ χάνετε τὸ θάρρος σάς. Μὴ νομίζετε ὅτι, ἐπειδὴ ὁ πόθος σας εἶναι ἅγιος, ἔχετε δικαίωμα νὰ παραπονιέστε, ὅταν οἱ προσευχές σας δὲν εἰσακούονται. Ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τοὺς πόθους σας μὲ τρόπο ποὺ ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε. Νὰ εἰρηνεύετε λοιπὸν καὶ νὰ ἐπικαλεῖστε τὸ Θεό.

Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ δεήσεις ἀπὸ μόνες τους δὲν μᾶς ὁδηγοῦν στὴν τελειότητα. Στὴν τελείωση ὁδηγεῖ ὁ Κύριος, ποὺ ἔρχεται καὶ κατοικεῖ μέσα μας, ὅταν ἐμεῖς ἐκτελοῦμε τὶς ἐντολές Του. Καὶ μία ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐντολὲς εἶναι νὰ γίνεται στὴ ζωή μας τὸ θέλημα ὄχι τὸ δικό μας, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ νὰ γίνεται μὲ τὴν ἀκρίβεια ποὺ γίνεται στὸν οὐρανὸ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Γιὰ νὰ μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ λέμε: «Κύριε, ὄχι ὅπως ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὅπως Ἐσύ, «γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς»». Χωρὶς λοιπὸν τὸ Χριστὸ μέσα μας, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ δεήσεις ὁδηγοῦν στὴν πλάνη.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως