Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ο Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αι.) αξιώθηκε να δει πολλά θεϊκά οράματα με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του.
Κάποτε, σε μια θεία λειτουργία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε:
«Ευλογημένη η βασιλεία…»,
Ο άγιος είδε φωτιά να
κατεβαίνει από τον ουρανό και να καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και
τον ιερέα χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτα.
Αργότερα, όταν άρχισε να ψάλλεται ο ΤΡΙΣΑΓΙΟΣ ΥΜΝΟΣ από το λαό,
ΤΕΣΣΕΡΙΣ
ΑΓΓΕΛΟΙ
ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΚΙ ΕΨΑΛΛΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.
Στον Απόστολο,φανερώθηκε ο μακάριος Παύλος να καθοδηγεί τον αναγνώστη.
Στο «Αλληλούια»,
μετά τον Απόστολο,
οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό σαν ένα πύρινο
σφιχτοπλεγμένο σχοινί.
Και στο Ευαγγέλιο,
κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια.
Λίγο πριν από την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο όσιος
ν’ ανοίγει ο ουρανός και να ξεχύνεται μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία.
Άγγελοι κατέβαιναν από ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον Αμνό, τον Χριστό και Υιό του Θεού και να!
Παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτωμένο Βρέφος!
Το κρατούσαν στα χέρια τους άγγελοι, που το έφεραν και το απέθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα.
Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, που ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεϊκή Του ομορφιά.
Ήρθε η στιγμή της μεγάλης εισόδου.
Ο λειτουργός πλησίασε για να πάρει στα χέρια του το άγιο δισκάριο
και το άγιο ποτήριο, τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας
μαζί τους και το Βρέφος.
Όταν βγήκαν τα Άγια, κι ενώ ο λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε ο όσιος αγγέλους να φτερουγίζουν κυκλικά πάνω απ’ το λειτουργό.
Δύο Χερουβείμ και Δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος άλλων αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους ύμνους.
Όταν ο ιερέας έφτασε στην αγία τράπεζα κι ακούμπησε τα τίμια Δώρα,
οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες τους. τα Δύο Χερουβείμ στάθηκαν
στα δεξιά του λειτουργού και τα Δύο Σεραφείμ στ’ αριστερά του,
χωρίς όμως εκείνος να τα βλέπει.
Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε.
Είπαν το «Πιστεύω» κι έφτασαν στον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων.
Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «…μεταβαλών τω Πνεύματι σου τω Aγίω. Αμήν Αμήν Αμήν».
Τότε βλέπει πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το Βρέφος.
το αίμα Του το έχυσε στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε
και το τοποθέτησε στο δισκάριο.
Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε σεμνά κι ευλαβικά.
‘Όταν ο λειτουργός ύψωσε τον άγιο Άρτο εκφωνώντας «τα άγια τοις αγίοις», ενώ ο λαός έψαλλε
«Εις άγιος, εις Κύριος…»,
κάποιος από το εκκλησίασμα στράφηκε στον άγιο και τον ρώτησε σιγανά:
Γιατί, πάτερ, ο ιερέας λέει «τα άγια τοις αγίοις»; -για μας όλους το λέει, παιδί μου.
και σημαίνει: στα άγια μέλη του Χριστού να προσέλθει όποιος είναι άγιος!
Και τι είναι αγιοσύνη, πάτερ; ξαναρώτησε ο άλλος, που ήταν απλοϊκός.
Να…
Αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις να γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο.
Αν έχεις έχθρα με κάποιον, μην πλησιάσεις.
Αν περιγελάς ή ορίζεις ή κατακρίνεις το συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά από τη θεία Κοινωνία.
Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, κι αν είσαι ενάρετος πλησίασε.” Αν όμως δεν είσαι, φύγε.
Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε:
«Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».
Ο άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν.
Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν, μόλις έπαιρναν τα θεία Μυστήρια, ενώ άλλων έλαμπαν σαν τον ήλιο.
Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν με σεβασμό τη μετάληψη.
‘Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής, του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι.
Όταν, αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή.
Τότε τα άχραντα Μυστήρια σαν να εξαφανίζονταν από την αγία λαβίδα,
έτσι που ο αμαρτωλός φαινόταν να μην παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Κι έφευγε κατάμαυρος σαν αράπης, με την αποδοκιμασία του Κυρίου διάχυτη στην όψη του.
Όταν τελείωσε η λειτουργία και ο ιερέας έκανε την κατάλυση, παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω στα χέρια των αγίων αγγέλων!
Ξαφνικά η στέγη του ναού σαν να σχίστηκε στα δύο. Από κει οι άγγελοι ανέβασαν το Παιδί στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες,
όπως το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.»
Παραγωγή του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου (2010), με σκοπό να γνωρίσουν
οι πιστοί τα τελούμενα μέσα στον Ορθόδοξο Ιερό Ναό, κατά τη Θεία Λειτουργία,
ώστε να συμμετέχουν συνειδητά και να βιώνουν με κατάνυξη το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Το Βίντεο
Δημοσιεύτηκε στις 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014
ΑΠΟ ΤΟ
you tube
https://youtu.be/OM1mF_1Shbg

[toula]

Γέροντα, είναι δυο αδελφάκια· το μικρό δίνει, ενώ το μεγάλο δεν δίνει.
– Να μάθουν οι γονείς και στο μεγάλο να γλυκαίνεται από το να δίνη. Αν το μεγάλο δούλεψη πάνω σ’ αυτό, θα έχη μεγαλύτερο μισθό από το μικρό που από την φύση του δίνει, και θα γίνη καλύτερο.

Γέροντα, πώς θα απαλλαγή κανείς από την στενότητα της καρδιάς, από την δυσκολία που έχει να δίνη;
-Τι, είσαι τσιγγούνα; Θα σε πετάξω έξω! Και στην διακονία, λ.χ. όταν είσαι στο αρχονταρίκι, να πάρης μια γενική ευλογία, για να μπορής να δίνης. Βλέπεις και Θεός πόσο άφθονα δίνει σε όλους τις ευλογίες Του; Αν δεν συνηθίση να δίνη κανείς, μαθαίνει στην τσιγγουνιά και δυσκολεύεται μετά να δώση.

Ο φιλάργυρος είναι «κουμπαράς»· μαζεύει αυτός, για να τα βρουν οι άλλοι. Χάνει έτσι την χαρά του δοσίματος και την θεία ανταπόδοση.
Λέω σε έναν πλούσιο μια φορά:

– Τι τα μαζεύεις; Υποχρεώσεις δεν έχεις. Τι θα τα κάνης;
– Εδώ θα μείνουν, μου λέει, όταν πεθάνω.
– Εγώ σου δίνω ευλογία, του λέω, να τα πάρης επάνω όλα!
– Εδώ θα μείνουν, ξαναλέει. Άμα πεθάνω, ας τα πάρουν οι άλλοι.
– Εμ, εδώ θα μείνουν, του λέω. Ο σκοπός είναι να τα δώσης με τα ίδια σου τα χέρια τώρα που ζης!

Δεν υπάρχει πιο ανόητος άνθρωπος από τον πλεονέκτη, που μαζεύει συνέχεια και ζη συνέχεια με στέρηση και τελικά αγοράζει την κόλαση με τις συγκεντρωμένες του οικονομίες.
Το έχει τελείως χαμένο, γιατί δεν δίνει και χάνεται με υλικά πράγματα, οπότε χάνει τον Χριστό.

Τον τσιγγούνη τον κοροϊδεύουν και οι άλλοι.
Ήταν ένας πολύ πλούσιος κτηματίας· είχε χωράφια σε μια επαρχία, είχε και στην Αθήνα διαμερίσματα, άλλα ήταν πολύ τσιγγούνης.
Μια φορά έφτιαξε μια χύτρα φασολάδα τελείως νερουλή, για να φάνε οι εργάτες που δούλευαν στα χωράφια του.
Παλιά δούλευαν οι καημένοι από το πρωί, πριν βγη ο ήλιος, μέχρι να βασιλέψη.
Το μεσημέρι που σταμάτησαν λίγο, για να ξεκουρασθούν, άδειασε το αφεντικό μέσα σε έναν ταβά την φασολάδα και φώναξε τους εργάτες να φάνε.
Κάθησαν γύρω-γύρω οι καημένοι οι εργάτες και άρχισαν να τρώνε· πότε έπιαναν με το κουτάλι από κανένα φασόλι, πότε μόνον ζουμί!
Ένας εργάτης ήταν πολύ πειραχτήρι. Αφήνει το κουτάλι του και πάει παραπέρα. Βγάζει τις αρβύλες του, τις κάλτσες του και προχωράει να μπη μέσα στον ταβά.
– Τι κάνεις; του λένε οι άλλοι.
– Λέω να μπω μέσα, μήπως πιάσω κανένα φασόλι! τους λέει.

Τόσο τσιγγούνης ήταν εκείνος ο ταλαίπωρος.
Γι’ αυτό, χίλιες φορές να τον κυριέψη η σπατάλη τον άνθρωπο παρά η τσιγγουνιά.

Απόσπασμα από το βιβλίο, Γέροντος Παϊσίου, “Πνευματική αφύπνιση”, Λόγοι β’, έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

[toula]

Τι είναι επιτέλους εκείνο το «εγώ ήρθα για να έχουν όλοι ζωή, και μάλιστα ζωή περίσσια»; Γιατί δεν κάνουμε αυτό κορνίζα;

Για την απάντηση τη βρίσκει κανείς αν αφουγκραστεί με σκέψη σοβαρή τις συζητήσεις που γίνονται σε πολλά μοναστήρια μας κυρίως μετά τη Θεία Λειτουργία αλλά και κατά τις επισκέψεις προσκυνητών σ΄αυτά. Οι συζητήσεις που ανοίγονται συνήθως με τους μοναχούς ή με τις μοναχές είναι γύρω από το σύγχρονο κατάντημα του κόσμου, για την απιστία των ανθρώπων, για το πόσο ακατήχητοι και αδιάφοροι είναι οι άνθρωποι, για το τραγικό αμάρτημα του παντελονιού των γυναικών, για όλα τα επαπειλούμενα δεινά και τις συμφορές που έρχονται , για τα «σημεία» των καιρών και τις προφητείες περί καταστροφής, πολέμων και λιμών που αφθονούν στο διαδίκτυο., για τους προδότες της πίστεως οικουμενιστές (πατριάρχες, επισκόπους, ιερείς και θεολόγους), για τους αιρετικούς καθολικούς και προτεστάντες, για το αποκλειστικό κριτήριο ηθικής αξιοσύνης του ανθρώπου: τις προγαμιαίες σχέσεις, μαζί βέβαια με την υποφώσκουσα ικανοποίηση: τι κάλά που εμείς είμαστε και πόσο ορθόδοξα φρονούμε. Φεύγεις από τη μονή κι έχει μαυρίσει η ψυχή σου . Αισθάνεσαι το σκοτάδι παντού να κυριαρχεί. Σε πιάνει πραγματικά απελπισία συνειδητοποιώντας το τραγικό επίπεδο των συζητήσεων αυτών. Έρχεται βέβαια και η στιγμή που ανοίγεις ένα βιβλίο με το απόσταγμα ζωής και εμπειρίας ενός Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, και το πώς εκείνος μιλούσε στους μοναχούς και στις μοναχές του, το βάθος των επισημάνσεων του και τη σοβαρότητα που αναδύουν οι λόγοι του – σοβαρότητα που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τη σχέση μας με τον Θεό-και ανασαίνει η ψυχούλα σου. Αναπνέεις έναν μοναχισμό που κοινωνεί τη Βασιλεία και μεταγγίζει στον κόσμο τη ζωή κι όχι τον θάνατο.

Τότε είναι που συνειδητοποιείς την ευθύνη που ως χριστιανοί έχουμε , να υπάρχουμε στον κόσμο φέροντας την ορμή μιας ζωής ακατάλυτης από τον θάνατο, χωρίς θρήνους. Ο κόσμος δεν χρειάζεται χριστιανούς που κλαψουρίζουν και που μοιρολατρούν, αλλά χριστιανούς που αγαπούν συμμερίζονται, που ευχαριστούν και αγκαλιάζουν, για να μεταγγίζουν την ελπίδα και να στραγγίζουν το σκοτάδι, κι όχι το αντίστροφο.

Από το βιβλίο «Σε λάθος ώρα νυχτώνει» του π.Βασιλείου Χριστοδούλου
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr – Iερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

“Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.” Τραγούδι : οι 7 νάνοι στο s/s Cyrenia. Είναι πολύ βαθύ, και είναι στο βυθό μας. Στον δικό μας βυθό. Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι είναι αλλά μας ελέγχει σε τέτοιο βαθμό που του παραδινόμαστε.

Είναι μια πληγή βαθιά , πολύ βαθιά και έχει επιθυμίες. Αυτές τις ανεκπλήρωτες που παθαίνουμε κατάθλιψη αν δεν τις ικανοποιήσουμε και πολλές φορές δεν έχουν αγάπη αλλά μια ψεύτικη ηδονή με κάλυψη αγάπης. Ένας προβατόσχημος λύκος που μας τρώει την ψυχική μας σάρκα με λύσσα.

Από αυτό όμως το βαθύ που μας λερώνει βγαίνει η καλύτερη προσευχή. Μέσα από αυτή την πληγή βγαίνει η προσευχής της κραυγής. Είναι η προσευχή που βγάζει έναν εκκωφαντικό ήχο : «Πονάω σε παρακαλώ έλα!» και έρχεται ο Κύριος αμέσως χωρίς δεύτερη κουβέντα, πολλές φορές δεν μας μιλάει αρκεί μια αγκαλιά της χάριτος όπως κάνει η μάνα που αγκαλιάζει το παιδί όταν πονάει και ενώ αυτό κλαίει αυτή δεν λέει τίποτα απλά δυναμώνει την αγκαλιά και έρχεται η ίαση.
Και αυτή η προσευχή του πόνου έχει και αναζήτηση «Πονάω! Που είσαι ;». Και είναι εκεί μέσα στο βυθό του πόνου. Γιατί πολλές φορές πρέπει να τον δεις σε αυτό το βάθος για να τον καταλάβεις καλύτερα. Χρειάζεται ο πόνος, γιατί ο πόνος όταν μέσα εκεί δεις τον Χριστό γίνεται ένας άλλος πόνος. Είναι ερωτικός ο πόνος αυτός. «Πονάω πολύ γιατί μου λείπεις Κύριε και ξέρεις γιατί ; γιατί δεν έφυγες εσύ αλλά εγώ έφυγα από εσένα»
«Αυτό το βαθύ που με λερώνει»

Να θέλω εσένα και την αμαρτία ταυτόχρονα, και σε αυτό το σταυροδρόμι να με κοιτάς σιωπηλός με αγάπη και όταν διαλέγω τον δρόμο της αμαρτίας πάλι να με κοιτάς με την ίδια αγάπη γιατί ξέρεις ότι εγώ δεν είμαι η αμαρτία μου, αλλά η λάθος επιλογή μου.
Σε αυτό το βάθος με τραβάει η αμαρτία με λερώνει αλλά δεν απελπίζομαι…, μέσα σε αυτόν τον βυθό βρίσκεται ένα σιωπηλό διαμάντι είναι η νοσταλγία του χαμένου παραδείσου. Άνοιξε ο Κύριος τον δρόμο της επιστροφής…
Ας τον βαδίσουμε….

Ας φύγουμε από τον βυθό που μας λερώνει, και ας κολυμπήσουμε στην επιφάνεια διότι μας περιμένει ο ήλιος της Δικαιοσύνης ώστε να φωτοσυνθέσουμε τα άνθη της Αγιότητας.
Πως θα φύγουμε ; ....δεν χρειάζονται πολλά...δύο πράγματα μόνο...Απόφαση και δράση.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου
“Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.”

[toula]

Παρασκευή 29 Ίαν. ώρα: 19:00 θα μιλήσω σε διαδικτυακή εκδήλωση της Ι.Μ.Γλυφάδος, προς τιμήν των Τριών Ιεραρχών, με θέμα: "Η ελευθερία και ο άνθρωπος κατα την διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών".
Της ομιλίας θα προηγηθεί εσπερινός.

Για να παρακολουθήσετε πατήστε στο παρακάτω σύνδεσμο.
https://us02web.zoom.us/j/89690675457...

Στοιχεία σε περίπτωση που δεν λειτουργεί ο σύνδεσμος:
Meeting ID: 896 9067 5457
Passcode: 685671

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

- Κάθε λάθος δεν είναι αμαρτία…-

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να έζησε σε αυτή την γη και να μην έκανε λάθη; Που να μην έχει πέσει σε αμαρτίες; Σαφέστατα και όχι. Κι αυτό οφείλεται στο ότι είμαστε κτιστοί, φθαρτοί και τρεπτοί.
Μονάχα ο Θεός είναι έξω από την αμαρτία, είναι Άγιος και αμετάβλητος. Εμείς οι άνθρωποι μεταβαλλόμαστε, κινούμαστε μεταξύ του καλού και του κακού, του αγαθού και πονηρού, έχουμε αρετές και πάθη, χαρίσματα και αδυναμίες. Αυτή είναι η πραγματικότητα μας, γι’ αυτό και το απροϋπόθετο της Θείας ενανθρωπίσεως, κατά τον Άγιο Μάξιμο Ομολογητή.
Διότι από μόνος του ο άνθρωπος δεν μπορούσε να οδηγήσει τον ίδιο του τον εαυτό και την κτίση στην ένωση με τον Θεό. Αυτό δηλαδή που έκανε ο Χριστός. 'Ενωσε το άκτιστο(Θεό) με το κτιστό(άνθρωπο κ' κτίση).

Όλοι λοιπόν στην ζωή μας, κάναμε και κάνουμε λανθασμένες κινήσεις. Εδώ όμως πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι σημαντικό. Δεν είναι όλα τα λάθη αμαρτίες. Το λάθος μέσα στην ζωή μας έχει μια εξελικτική αξία. Δηλαδή μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε. Είναι η μουσούδα της ύπαρξης. Μυρίζουμε την ζωή, την ιχνηλατούμε, μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη και τις αστοχίες. Αυτό σημαίνει ότι κάθε λάθος δεν είναι απαραίτητα και αμαρτία.

Η αμαρτία δεν είναι ηθικό μέγεθος αλλά υπαρξιακό και οντολογικό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όταν αμαρτάνω δεν κάνω απλά μια λάθος επιλογή, που ίσως να κοστίσει, αλλά αυτοκαταστρέφομαι και αυτοακυρώνομαι ως ον, ως ύπαρξη.
Όταν αμαρτάνω:
1. Δεν ζω συμφωνά με τις οντολογικές μου προδιαγραφές. Σύμφωνα με τον τρόπο που ο Θεός με έχει δημιουργήσει, ώστε να έχω χαρά και πληρότητα ζωής. Οι εντολές του Θεού, π.χ αγάπη, συγχώρεση, πίστη κ.ά. δεν είναι διαταγές ενός εξουσιομανούς, αλλά προτάσεις ζωής. Οι εντολές του Θεού είναι ένα υπαρξιακό manual, το οποίο περιγράφει τον τρόπο ζωής που οδηγεί στην χαρά και την πληρότητα.
2. Όταν αμαρτάνω πληγώνω μια σχέση. Την σχέση μου με τον Θεό, τον άλλο και την κτίση.
3. Η αμαρτία έχει μέσα απόφαση, ελεύθερη επιλογή, πράξη και κίνηση. Δεν είναι όλα τα λάθη με πρόφαση και στόχο να βλάψουμε και να κάνουμε κακό.

Από τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε λάθος δεν είναι αμαρτία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν λάθη που είναι και αμαρτίες. Το λέω αυτό διότι πολλοί άνθρωποι ταυτίζουν ενοχικά το ανθρώπινο λάθος, που είναι συστατικό της παρούσας φάσης ζωής, με την αμαρτία ενοχοποιώντας τα πάντα στην ζωή τους.
Ας είμαστε πνευματικά και θεολογικά ρεαλιστές. Η Αγία Γραφή αναφέρει ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος θα ζήσει σε αυτόν το κόσμο, στην παρούσα φάση ζωής, και δεν θα αμαρτήσει. Ακόμη και οι άγιοι έκαναν αμαρτίες. Όμως αυτό δεν μας απελπίζει, διότι ως χριστιανοί δεν πιστεύουμε στις αρετές ή την ηθική μας, αλλά το μέγα έλεος του Θεού. Διότι οι αμαρτίες, μας βυθίζουν στην κόλαση αλλά η αγάπη του Θεού μπορεί μέσα από την μετάνοια να μας βάλει στον παράδεισο.
...........................................................................................
...........................................
π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Προσωπικά το κατάλαβα και γι'αυτό το λέγω και το ξαναλέγω ότι όσο καλός κι αν είσαι, όση καλή διάθεση κι αν έχεις, όσο κι αν πιστεύεις, όσο κι αν εκκλησιάζεσαι και τηρείς το νόμο του Θεού, όσο κι αν ζεις απλά και με διάκριση, δεν θα γίνει στην ψυχή σου εκείνο το καλό που θα γίνει, όταν ακριβώς θα έρθει ο άλλος -καθώς θα επιτρέψει ο Θεός- και με τον χειρότερο τρόπο που μπορεί θα σε αδικήσει, θα σε απαξιώσει, θα σε αγνοήσει, θα σε προδώσει, θα σε κατηγορήσει, θα σε πονέσει.
Εκείνες τις στιγμές θα δεις τελικά κάτα πόσο απέβαλες την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, πόσο νέκρωσες το εγώ σου, πόσο έχει ανοίξει η καρδιά σου στον Χριστό.

Δεν είναι αυτό καθ'αυτό το πάθημα που είναι καλό για την ψυχή σου αλλά το πάθημα σε βοηθά να δεις τον εγωισμό σου και να μετανοήσεις και να ταπεινωθείς.
Εκείνη την ώρα της προσβολής (όποια μορφή κι άν έχει) θα πρέπει να δεις την κίνηση της καρδιάς σου. Ταράσσεσαι; Εκνευρίζεσαι; Έχεις σκοτώσει τον άλλον μέσα σου; Τότε πρέπει να καταλάβεις ότι ακόμα αρχή δεν έβαλες. Η χριστιανική ζωή δεν είναι απλά η τήρηση κάποιων ηθικών κανόνων και εκκλησιαστικών "νόμων", αλλά διαμέσου της ασκητικής που προτείνει η Εκκλησία να απεκδυθούμε τον εγωισμό μας, να πάψουμε να αυτοδικαιωνόμαστε, να σταματήσουμε να βλέπουμε τον άλλον ως εχθρό. Μπορεί ο άλλος να έσφαλε σε εμάς. Ευκαιρία να ταπεινωθούμε. Μπορεί ο άλλος να μας μίλησε απότομα και απαξιωτικά. Δεν είναι εχθρός μας. Ασθενής είναι. Μην βάλουμε κακό λογισμό γι'αυτόν. Ας τον δούμε ως αδελφό που θέλει αγάπη και αποδοχή.

Μερικές φορές έρχονται οι άνθρωποι στην εξομολόγηση και είναι έτοιμοι να τρελαθούν από τους λογισμούς εναντίον κάποιων που τους φέρθηκαν σκληρά, με κακία και εμπάθεια. Και αυτό συμβαίνει όχι διότι είναι τόσο μεγάλη η αδικία που τους έγινε (που μπορεί και να είναι) αλλά κυρίως είναι εγωιστικός ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η αδικία.
Ο μεγάλος αδικημένος της ιστορίας είναι ο Ιησούς, κι όμως δεν έπαψε να είναι Χριστός για τον καθένα, ακόμα και για τους σταυρωτές Του. Αυτός είναι το παράδειγμά μας.
Και ακριβώς αυτός είναι ο αγώνας μας.

Να πω και αυτό: Πολλές φορές τα παίρνουμε τα πράγματα πολύ στα σοβαρά και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, ακόμα και με τους οικείους μας. Αμέσως παρεξηγούμαστε. Αυτό δείχνει μια σκληρότητα της καρδιάς μας, μια δυσκινησία της αγάπης μας. Κάποιες φορές χρειάζεται χαλαρότητα· μια "καλή αναισθησία" όπως έλεγε ο Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Όπως ακριβώς ο Χριστός αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, έτσι η και μάνα Εκκλησία αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο που θέλει να συναντηθεί με τον Χριστό.
Κανείς μας αδελφοί μου δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίζει τον οποιοδήποτε άνθρωπο που θέλει να γνωρίσει τον Χριστό. Και αυτό το λέγω διότι πολλές φορές με την συμπεριφορά μας, εμείς οι "καλοί χριστιανοί", οι ηθικοί, καθαροί και καλοί οικογενειάρχες, οι δίκαιοι επαγγελματίες εύκολα σαν τους Φαρισαίους ζητούμε την τιμωρία των αμαρτωλών, ζητούμε την απόρριψή τους διακατεχόμενοι από μία κοσμική δικαιοσύνη. Και όλα αυτά διότι και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταλάβει τί ήρθε και έκανε ο Χριστός, τί είναι η Εκκλησία Του και πώς καλούμαστε και εμείς να ζήσουμε για να εισέλθουμε στην Βασιλεία του Θεού.

Μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Όπως οι Φαρισαίοι που τηρούσαν τον νόμο αλλά ήταν βδέλυγμα στα μάτια του Θεού έτσι και εμείς, πολλές φορές τηρούμε τον νόμο, την επιφάνεια της χριστιανικής ζωής και ενώ νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό πολλές φορές ζούμε αντίχριστα και αντιεκκλησιαστικά.
Το Εκκλησιαστικό βίωμα το έχουμε μετατρέψει σε μία ρηχή θρησκευτικότητα, και την πνευματική ζωή την οριοθετούμε στην τήρηση κάποιων κανόνων και εντολών και τίποτα παραπάνω. Βγάζουμε από την ζωή μας την υπομονή, την ανεκτικότητα προς τους άλλους, απορρίπτουμε την συγκατάβαση και την κατανόηση, ούτε λόγος για συγχώρεση και ομόνοια.

Πολλές φορές ακούω να λέγεται από "καλούς χριστιανούς" αυτός ο αντίχριστος λόγος: "πάτερ εγώ είμαι σωστός και καλό, απαιτώ και από τους άλλους να είναι αλλιώς να πάνε από κει που ήρθαν".
Τί χριστιανός είσαι εσύ που απαιτείς από τους άλλους; Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις τους άλλους; Ποιος είσαι εσύ που απορρίπτεις τους άλλους, έτσι απλά και εύκολα;
Φανταστείτε αδελφοί μου να είχε αυτό το σκεπτικό ο Χριστός. Αλίμονό μας. Διότι μπροστά στον Χριστό όλοι μας είμαστε ένοχοι. Μπροστά στην καθαρότητά Του όλοι είμαστε βρώμικοι, μπροστά στην αναμαρτησία Του όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί. Για ποια δικαιοσύνη λοιπόν τολμούμε και μιλάμε.

Θέλουμε δικαιοσύνη; (ας το σκεφτούμε καλύτερα) Καλύτερο δεν είναι το έλεος; Θέλουμε τιμωρία ή συγχώρεση. Θέλουμε χαστούκια ή αγκαλιά;
Μην πλανόμαστε λοιπόν αδελφοί μου, όπως εμείς χρειαζόμαστε συγχώρεση από τον Θεό, όπως και εμείς ζητούμε έλεος, συγκατάβαση, ανεκτικότητα και κατανόηση από τον Θεό για τα λάθη και τα πάθη μας (αλλά και από τους ανθρώπους), έτσι θα πρέπει να ενεργούμε και εμείς προς τους άλλους. Αλλιώς όλες οι αρετές μας, η ηθική ζωή μας, τίποτα δεν μας ωφελούν.
Η σωτηρία περνά μέσα από τους άλλους, να το θυμόμαστε αυτό. Σωτήρια μέσα στην αυτονομία μας και στην ατομικότητά μας δεν υπάρχει.

Θέλεις να σωθείς; μας ρωτά και σήμερα ο Χριστός. Εάν θέλεις, τότε σώσε τον αδελφό σου, αγάπησέ τον, στήριξέ τον, απάλυνε τον πόνο του, γίνε παράδεισος γι’αυτόν, μην εισβάλλεις στην ζωή του έτοιμος να τον σταυρώσεις (κατα τ' άλλα για τον καλό του) αλλά να είσαι έτοιμος να συσταυρωθείς μαζί του, ακόμα και με αυτόν που ζει μακρυά από τον Ευαγγελικό Λόγο.
Άσε τον κάθε άνθρωπο να ζήσει όπως θέλει, να πιστεύει ότι θέλει. Δεν είναι δική σου δουλειά να τον κρίνεις, να τον καταδικάζεις. Εργασία σου είναι να τον αγαπάς, να προσεύχεσαι γι'αυτόν, να του δείχνεις με το παράδειγμά σου τον Ουρανό. Μην του τον δείχνεις όμως με το δάκτυλό σου (ελέγχοντάς τον αδιάκριτα), αλλά με την ζωή σου, με την καλοσύνη σου, με το φως του χαμόγελού σου.
Ο Χριστός δεν έκανε καμία υπόδειξη σε κανέναν. Το μόνο που έκανε ήταν να πάει κοντά του, να φάει μαζί του, να συζητήσει μαζί του, χωρίς να απορρίπτει, χωρίς να αποστρέφεται κανέναν. Έδειξε ότι αγαπά και είναι εκεί για τον καθένα. Έτσι κέρδισε τον Ζακχαίο, την πόρνη, τον κάθε αμαρτωλό...
Με την αγάπη του, τους έφερε σε μετάνοια και τους έκανε δικούς Του.

Φωτο: Ο γέροντας Γεράσιμος ο υμνογράφος και ο γέροντας Διονύσιος ο πνευματικός οι Μικραγιαννανίτες, δύο άνθρωποι της αγάπης, της διάκρισης, της συγκατάβασης που ζήσανε ως συνασκητές στην έρημο του Αγίου Όρους.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή και ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι

Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου. Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά. Όχι προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή. Και λές: «Τι αλλο να λέω;» Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: «Κύριε ελέησον!»

Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφραστεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα. Οι ποιητές νιώθουν τους συναθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησε τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν. Λυπάμαι όταν δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και τούτο προσευχή είναι, μου ‘πε ένας διακριτικός γέροντας. Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική στάση μου ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο. Πιστεύω πως για την ταπείνωσή τους θα τους ελεήσει ο Κύριος. Προτιμώ, έλεγε ένας άλλος γέροντας, την προσευχή από τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλοσύνες. Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή και ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν. Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία.

Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, μα περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί. Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.

Κύριε, συγχώρεσε με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει. Κύριε, ελέησον.

† Μωυσής μοναχός Αγιορείτης

simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

«Αυτοί που σας μακαρίζουν σας πλανούν και δεν σας αφήνουν να βαδίζετε ορθά» (Ησ. 3:12)

"...Διότι από τους επαίνους γεννάται η φιλαυτία· από τη φιλαυτία η υπερηφάνεια και η οίηση· κι απ’ αυτές η πλήρης από τον Θεό αποξένωση. Καυχήθηκε ο Δαβίδ για τα πλήθη του λαού του, και τον είδε ν’ αφανίζεται από το φοβερό θανατικό. Καυχήθηκε ο Εζεκίας για τα πλούτη του, κι έχασε όλους τους θησαυρούς του. Καυχήθηκε ο Ναβουχοδονόσορ για τη Βαβυλώνα του, κι έχασε τα λογικά του...

Καλύτερα να μην κάνης τίποτε αξιόλογο και να είσαι γι’ αυτό ταπεινός, παρά να καυχάσαι για τις όποιες επιτυχίες σου..."

Από το βιβλίο: Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ.
Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 28