Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η καλύτερη ώρα της πραγματικής μας Ανάστασης δεν έχει να κάνει με τους δείκτες του ρολογιού αλλά με την ώρα που θα πούμε μέσα από την καρδιά μας «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν Σου» και θα αλλάξουμε τους δείκτες της πυξίδας της ζωής μας από τη Δύση προς την Ανατολή του ήλιου της δικαιοσύνης Χριστού.

π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr – Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα που σε αντικρίζω Χριστέ μου επάνω στον Σταυρό, ένα πράγμα σκέφτομαι: “Εσύ είσαι ίδιος και λαμπερός, τα καρφιά Σου είναι από χρυσάφι και το στεφάνι Σου βασιλικό, ενώ εγώ κάθε χρόνο αντί να Σε πλησιάζω, γίνομαι χειρότερος και απομακρύνομαι από κοντά Σου. Ενώ Εσύ μου άνοιξες τον παράδεισο, εγώ τρέχω προς την κόλαση. Νιώθω σαν ληστής στα πάθη αλλά όχι στη μετανοημένη καρδιά. Καρφώθηκαν, πόνεσαν και μάτωσαν τα χέρια και τα πόδια Σου και ενώ τα δικά μου χέρια και πόδια δεν καρφώθηκαν αλλά μυρώθηκαν με το άγιο βάπτισμα, εγώ τα πληγώνω με τις αμαρτίες μου.
Οι αδυναμίες μου και τα πάθη μου με τραβούν σαν σχοινιά στον γκρεμό αλλά εγώ ελπίζω στη γέφυρα της αγάπης Σου για να περάσω στην όχθη του παραδείσου.

Εσύ είσαι ίδιος και εγώ ο χειρότερος, αλλά ελπίζω όχι στις ανθρώπινες δυνάμεις μου αλλά στο απέραντο έλεος Σου...
Μακάρι σε αυτή τη ζωή να μοιάσω στον ληστή που μπόρεσε και “έκλεψε” τον παράδεισο με “όπλο” μια μετανοημένη καρδιά...
Καλή Ανάσταση σε όλο τον κόσμο...

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Ένας μαθητής χάνει τον παράδεισο και ένας ληστής τον κερδίζει.Μην κρίνουμε τίποτα και κανέναν...Όλα παίζονται
Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού διαλύει οποιαδήποτε κοσμική βεβαιότητα.
Μόνο δύο βεβαιότητες υπάρχουν: Η σταθερά του προσωπικού μας βιολογικού θανάτου και ότι ο παράδεισος είναι πλέον ανοιχτός.
Πολλές φορές εκεί που νομίζουμε ότι όλα τελειώνουν τελικά ανατέλλει μια καινούργια αρχή.
Μονόδρομος η Εσταυρωμένη αγάπη...Το λιγότερο που μπορούμε να περιμένουμε στην ζωή μας είναι τα πάθη του Κυρίου....Είναι πόνος θεραπευτικός όπως η φωτιά λαμπυρίζει το χρυσό...
Ας κλάψουμε για τις αμαρτίες μας στο πετραχήλι όσο είναι καιρός...και τότε θα ακούσουμε στο Παράδεισο τον Κύριο να φωνάζει το όνομα μας. . .«Μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθεις ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου»

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Σιωπή...Μέρα που η σιωπή μιλάει περισσότερο από λόγια......και αναζήτηση της προσωπική μας ευθύνης μήπως ξυπνήσει μέσα μας η μετάνοια του ληστή....
«Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι» ....
Το "παράλογο και το παράδοξο" να τον καρφώνουν χέρια που έπλασε και αυτός να αγαπάει αιωνίως...

π.Σπ. Σκουτής Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Από πέρυσι ήδη, αλλά πολύ περισσότερο φέτος (για τους θεσμικά, αλλά και για τους ουσιαστικά χριστιανούς), ο εορτασμός του Πάσχα, που θα γίνει υπό πίεσιν, έχει φέρει στην επιφάνεια πολλά τεχνικά και ουσιαστικά θέματα. Η ρουτίνα της παγιωμένης συνήθειας και το τυπικό που έχει αποχτήσει σταδιακά πέτρινη ακαμψία, είναι πλέον συνήθειες, για μεν τους θρησκευόμενους ψυχολογικής εν πολλοίς ανακούφισης, για δε τους μη θρησκευόμενους, «συμμετοχή» σε φολκλορικές τοπικές συνήθειες! Αυτό πάντοτε, και τώρα έκδηλα με την ελλιπή συμμετοχή, λόγω του υπερβολικού πολλές φορές ψυχολογικού φόβου του ιού.
Ας μη φοβόμαστε, τουλάχιστον όσοι θέλουμε να είμαστε χριστιανοί, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η Θεία Λειτουργία έχει καταλήξει εορταστικό τυπικό, όχι υλοποίηση του λόγου του Χριστού «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν»!
Η μετάληψη είναι απόηχος και ανάμνηση παιδικής εορταστικής συνήθειας (Χριστούγεννα-Πάσχα-Παναγίας) και όχι συνειδητοποιημένη αποδοχή του λόγου του Χριστού «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον»!
Η προσευχή έχει καταντήσει ψυχολογική πίεση αιτημάτων για κάλυψη αναγκών ή θεμάτων υγιείας. Έχει εκπέσει δηλαδή, για τους περισσότερους, στην φρικαλέα επιπολαιότητα: «Ας μπούμε να ανάψουμε ένα κερί»!

Η μεγαλύτερη γιορτή του ετήσιου εκκλησιαστικού κύκλου, η γιορτή του Πάσχα, συνδυασμένη με την άνοιξη και την επιστροφή στον τόπο καταγωγής, για συνεορτασμό με τους συγγενείς, αποχτάει ένα στοιχείο βιταλιστικό, που επιτείνει το «σκόρπισμα» και γίνεται ανακουφιστική ανάπαυλα στην καθημερινή ρουτίνα και όχι προσκυνηματική αναζωογόνηση και προσθήκη πίστεως, έστω σ’ εκείνους που υπάρχει η πίστη. Η φόρτιση της ατμοσφαιρικής συνήθειας συντρίβει την ουσία του εορτασμού.
Κεφαλαιώδες -ατυχώς αμετακίνητο- μέχρι τώρα εμπόδιο συμμετοχής, η μορφή της γλώσσας! Πώς να αντέξεις μιάμιση, δυόμιση, τεσσερισήμισι ώρες ακολουθία, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τα διαμειβόμενα; Αλλά να προσπαθείς σαν «τυφλός», αγνοών την γλώσσα, δια της «αφής»-θεάματος, να συμμετάσχεις στα τελούμενα;

Η Μ. Εβδομάδα έχει ένα εντυπωσιακό «σκηνογραφικό» αποτύπωμα. Άραγε μήπως για αναπληρωτική αντιστάθμιση και δέσμευση της προσοχής των χριστιανών, που δεν κατανοούν τα προσευχητικά λεγόμενα; Έχει συγχρόνως και μια ακατανόητη σύγχυση χρονικών δεδομένων. Το βράδυ διαβάζουμε τον όρθρο της ερχομένης-επομένης ημέρας και το πρωί τελούμε τον... εσπερινό!!! Και ακούς τον παπά το βράδυ να δέεται και για σένα λέγοντας: «Πληρώσωμεν τὴν ἑωθινὴν δέησιν...» ενώ το πρωί να φωνάζει (ενώ μόλις έχει ξημερώσει!): «Ἑσπέρας προκείμενον»! Και αυτά να μην ενοχλούν κανένα και λόγω της πακτωμένης (και όχι απλά παγιωμένης) συνήθειας και λόγω της γλωσσικής άγνοιας.

Στον ορθόδοξο χώρο η ιεροποίηση της παράδοσης έχει θέσει στο απυρόβλητο ακόμα και τα παράλογα! Και για μεν το πρώτο ήμισυ του εικοστού αιώνα τα πράγματα ήταν κοινωνικώς αδιατάραχα. Το δεύτερο όμως ήμισυ του εικοστού και κατά τον ήδη διανυόμενο 21ο αιώνα, με τις ανατροπές, τις αναταράξεις, την ταχύτητα, τα ηλεκτρονικά μέσα, και τον υποκειμενισμό, που κυριαρχεί ως κριτήριο θέασης και αξιολόγησης των πάντων, κάθε αφελής απλουστευτική και «πνευματική» (;!) εξήγηση όλων αυτών καταντά (και είναι) δικαιολογία των αδικαιολογήτων!
Τώρα λοιπόν που η πανδημία την οποία υφιστάμεθα και περνάμε, ανατρέπει τα αυτονόητα και ανατινάζει τα δεδομένα, μήπως θάταν καλό να κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και να «ἀποκαταστήσωμεν εἰς τὸ ὀρθὸν» θέματα που φαίνονται μεν τυπικά (Ακολουθίες και περιεχόμενό τους) είναι όμως προϋπόθεση και βάση συνειδητού συνδέσμου με το Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού;
Μήπως πρέπει να διδάξουμε ότι η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι υπόθεση της μιας εκ των τριών μεταλήψεων του έτους, αφού στην Μ. Εβδομάδα γιορτάζουμε την παράδοση σε μας από τον Χριστό των Φρικτών (πελωρίων, όχι τρομακτικών) Μυστηρίων, την Μ. Πέμπτη το πρωί;;

Μήπως πρέπει να θέσουμε το θέμα της Ευχαριστιακής συμμετοχής, ως υπόθεση κατεπείγουσα και για το τι πιστεύουμε και για το πώς συμμετέχουμε;
Η Μ. Εβδομάδα θέτει απαιτητικά το ερώτημα του Χριστού: Ὑμεῖς δὲ τίνα μὲ λέγετε εἶναι; Χωρίς, δεσμευτική ζωής, απάντηση στην ερώτηση, η Εκκλησία καταντάει fraus pia (ευσεβής απάτη) και ο Χριστός ναρκωτικό για τον λαό.
Αν η ακολουθία των Παθών, το βράδυ της Μ. Πέμπτης (...όρθρος Μ. Παρασκευής!!), θα είναι τέσσερις ώρες και δώδεκα ευαγγελικά αποσπάσματα δεν είναι το μείζον. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι αν βοηθάει τους μετέχοντας στην συνειδητοποίηση του Σταυρού, ως του κυρίως χριστιανικού Μυστηρίου. Αν η διαδρομή του Χριστού μάς μαθαίνει ότι δια Σταυρού έρχεται στην ζωή χαρά κα ανάσταση. Δια Σταυρού στον οποίον ανερχόμαστε εμείς, και δεν «προσηλώνουμε» τους άλλους!

Η Μ. Παρασκευή ατυχώς έχει πλέον καταλήξει ένα θρησκευτικό φολκλόρ. Ο Επιτάφιος και τα Εγκώμια μονοπωλούν τις εντυπώσεις, το ενδιαφέρον και την συμμετοχή. Μένει ανοιχτή εκκρεμότητα-πληγή όχι τόσο το κατά πόσον το ενδιαφέρον και η συμμετοχή είναι γνήσια (αυτά μόνο ο Χριστός τα γνωρίζει) όσο το κατά πόσον υπάρχουν συνθήκες να αφουγκραστούμε (πίσω από τα βρισίδια για τον Ιούδα και τους Εβραίους, τους οποίους καταριόμαστε, αυτοαναιρούμενοι...! Ο Χριστός δέεται για τους σταυρωτές Του!!) αυτό που γιορτάζεται. Δηλαδή το ότι: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον υιό του, για να μη χάνεται όποιος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιω. 3,16)
Φυσικό ψυχολογικό αυτονόητο να «αρέσουν και να συγκινούν» (βλέπε Στ. Ζουμπουλάκη, «Ανθοδέσμη για την Μ. Εβδομάδα», σελ. 111, εκδ. ΑΡΤΟΣ ΖΩΗΣ, βιβλίδιον πάντερπνον και ουσιαστικόν) και τα Εγκώμια και ο Επιτάφιος και ουδείς ψόγος. Όμως ως παρεπόμενα της λατρείας, όχι ως το λατρευόμενον!!

Η κατάληξη του Επιταφίου είναι η ελπίδα νοήματος στη ζωή μας, περιγραφόμενη από μια μεγαλειώδη εικόνα από τον προφήτη Ιεζεκιήλ. Επιστρέφοντας στον ναό μετά την περιφορά ακούμε όλοι την διαβεβαίωση του Θεού ότι θα ανοίξει τα μνήματά μας και θα επανασυναρμολογήσει τα ξηρά οστά μας και θα μας δώσει ζωή! Γιατί;; Γιατί ο Χριστός ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να αφήσει τους αγαπημένους Του στην ανυπαρξία. Επιστρέφουμε στο σπίτι μας το βράδυ της Μ. Παρασκευής πλημμυρισμένοι με την γλυκύτερη ελπίδα. Πώς όμως να γίνει αυτό, όταν δεν κατάλαβες τι είπε ο προφήτης;;

Το Μ. Σάββατο, στην σωστή εκδοχή του εορτασμού του, είναι ημέρα πλήρους ησυχίας και σιγής. Χωρίς καμμία ακολουθία. Κυριολεκτικά με... νεκρική σιγή! Όπως λέει ο άγιος Επιφάνειος Κύπρου: «Σιγὴ πολλὴ ἐν τῇ γῇ, ὅτι ὁ Βασιλεὺς ὑπνοῖ...». Σιωπή μπροστά στο μεγαλύτερο και φρικτότερο γεγονός. Στο γεγονός του θανάτου. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί ή να υμνηθεί ότι ο Χριστός βρίσκεται «Ἐν τάφῳ σωματικῶς | ἐν ἅδου δέ μετὰ ψυχῆς ὡς Θεός | καὶ ἐν θρόνῳ μετὰ Πατρὸς πάντα πληρῶν ὁ ἀπερίγραπτος Αυτός που δεν χωράει πουθενά, ούτε σε χώρο ούτε σε σκέψη, ούτε σε λόγια, πολύ περισσότερο). Κι εμείς σιωπώντες περιμένουμε «ἵνα καὶ τοῖς ἐν ἃδῃ κηρύξη τὴν ἂφεσιν».

Οι βιολογικοί προσδιορισμοί «ζωντανός... νεκρός...» είναι κατά το ανθρώπινον! Για τον Θεό... πάντες ζῶσιν. Δεν είναι ο Θεός, Θεός νεκρών, αλλά ζώντων. Είναι η Χώρα των ζώντων. Είναι ο Θεός του Αβραάμ, που είναι πατήρ των πιστευόντων, και Θεός όλων των πατέρων μας, των οποίων επικαλούμαστε τις πρεσβείες γιατί φυσικά είναι ζῶντες παρά τῷ Θεῷ.

Στη σωστή σειρά των πραγμάτων της λατρείας, το Μ. Σάββατο περνούσε σε σιωπή και απόλυτη ασιτία-νηστεία (έχει μείνει τώρα το μόνο του έτους αλάδωτο Σάββατο!) μέχρι τις τρεις το απόγευμα, την «ἐνάτην», όπως ονομαζόταν παλαιά η τρίτη απογευματινή. Και όπως «ο κόσμος άρχισε ένα απόγευμα» (...καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα πρώτη... γι’ αυτό αρχίζουμε τις γιορτές με τον εσπερινό!) αρχίζαμε τον εορτασμό της Αναστάσεως του Χριστού το Μ. Σάββατο το απόγευμα. Πράγμα που σωστά τηρούν οι αδελφοί μας Καθολικοί με αυτό που ονομάζουν Easter Vigil, Πασχάλια Αγρυπνία. Γινόταν λοιπόν στις τρεις ο εσπερινός της μεγαλοπρεπούς εορτής, βαπτίζονταν οι μέλλοντες γενέσθαι Χριστιανοί, (εξ ου και τα πελώρια αναγνώσματα και η ψαλμώδησις του ύμνου των Τριών Παίδων «Τόν Κύριον ὑμνεῖτε» και το αντί τρισαγίου εἰς τήν Λειτουργίαν, Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε) και ετελείτο η πρώτη επίσημη Θ. Λειτουργία της Αναστάσεως, στο μέσον της οποίας με εφύμνιο τον τελευταίο όγδοο στίχο του Ψαλμού 81 ...Ἀνάστα ὁ Θεός, κρίνων τὴν γῆν..., γίνεται θερμοτάτη έκκληση του ιερέα και του λαού προς τον Χριστό να εγερθεί και να καταδικάσει την αδικία και ταλαιπωρία των πενήτων και πτωχών και να αποκαταστήσει δικαιοσύνην. Σήμερα σ’ αυτό το σημείο γίνεται κρότος και θόρυβος και ανοησίες, «εκδηλώματα τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως»... σε ημέρα Νηστείας!! Ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται... Η Ανάσταση του Χριστού σκουπίζει κάθε δάκρυ από τα ανθρώπινα μάτια και καταργεί τον θάνατο, τώρα ψυχικά και στην συνέχεια σωματοψυχικά.

Στο αφελές λοιπόν show, που έχει επικρατήσει, η πρώτη λειτουργία της Αναστάσεως γίνεται... το πρωί του Μ. Σαββάτου (!!) και μετά από όλα τα αναστάσιμα εσπέρια που ψάλλουμε... οι χριστιανοί συνεχίζουν την νηστεία, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι είναι και αθεολόγητη υπόθεση και ανόητη, αφού η Γιορτή προσδιορίζει τη νηστεία και όχι η νηστεία την γιορτή. Όμως το show συνεχίζεται και στη δεύτερη Λειτουργία, που αντί να τελεσθεί το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, τελείται τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, με αφελή φιλοτιμία να ψαλλεί το τροπάριο Χριστός Ανέστη... στις 12 τα μεσάνυχτα!! Προφανέστατα ο Χριστός θα ξεκαρδίζεται στα γέλια με την... ιδιωτεία των κατ’ όνομα μαθητών Του, που θέλουν να φαντάζονται ότι... δίκην Canaveral... εκτοξεύθηκε από τον τάφο του στις 12 ακριβώς!! Ας σοβαρευτούμε όμως.

Τα Χριστούγεννα, που παλιά ήταν μαζί με τα Θεοφάνεια, και η Ανάσταση είναι οι ΜΟΝΕΣ γιορτές που τελούμε, μέσα στην ίδια εορταστική μέρα, δύο φορές το Μυστήριο της Ευχαριστίας. Μία με τον εσπερινό της εορτής και με Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου και μία με τον όρθρο της εορτής και με Θ. Λειτουργία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Η Ανάσταση δεν είναι φολκλορική ανάμνηση ούτε εθιμοτυπική επέτειος. Ή είναι η ζωή μας ο Χριστός και η Ανάστασή Του προσδοκία (όπως λέμε στο Πιστεύω...) και της δικής μας αναστάσεως, ή αν δεν είναι, ας μη συντρίβουμε την ελπίδα των ανθρώπων. Η Εκκλησία δεν είναι μια κοινότητα-γυάλα μέσα στην οποία ομοϊδεάτες καθόμαστε άνετα κλεισμένοι στον εαυτό μας και απολαμβάνουμε τα όμορφα και καλά έθιμά μας, που «πάντα έτσι κάναμε»!! Μια τέτοια αντίληψη και στάση «διώχνει» από την Εκκλησία τους σκεπτόμενους ανθρώπους που δεν επιθυμούν να είναι μέλη ενός χριστιανισμού... μη βιώσιμου!

Το αναγκαστικό πλαίσιο εορτασμού, που επιβάλλεται φέτος από τις συντεταγμένες της καθημερινότητας (9 μ.μ. Ανάσταση, λόγω απαγορεύσεων κυκλοφορίας) ας γίνει, έστω εξ ανάγκης, φιλοτιμία, να επιστρέψουμε στην σωστή λατρευτική έκφραση την εορτή της Αναστάσεως. Δηλαδή, η επίσημη Θ. Λειτουργία της Αναστάσεως με το εσπερινό της εορτής το απόγευμα του Μ. Σαββάτου, και η δεύτερη το πρωί με τον όρθρο της Κυριακής του Πάσχα και Εσπερινός Αγάπης το απόγευμα, όπως είναι φυσικό και λογικό.
Αν όμως μας νοιάζει απλώς να ’ρθούν και φέτος με την «λαμπαδούρα», ένα δεκάλεπτο τα μεσάνυχτα ή στις 9 έστω, έξω από τον ναό οι βαφτισμένοι ως χριστιανοί συνέλληνες, τότε ας ετοιμάσουμε την ράχη μας για το φραγγέλιο που θα κρατάει Αυτός, που έγινε έξαλλος όταν ο Άννας και ο Καϊάφας μετέφεραν τις... λατρευτικές συναλλαγές, από το άκρο της πόλεως, που μέχρι τότε διεξαγόντουσαν, στο εσωτερικό του Ναού... για «να μην κουράζεται ο κόσμος»!

«Καλή Ανάσταση», αδέρφια.

[toula]

ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ;
«Εξετάστε τον εαυτό σας…..» (Β΄ Κορινθίους 13: 5)

Είσαι 30 χρονών, είσαι 40 ή 50, όμως έχεις πραγματικά ζήσει 50 χρόνια; Ή μήπως ένα χρόνο 50 φορές;
Έχει μεγάλη διαφορά η ζωή από την άνευρη και άοσμη επιβίωση. Ζωή δεν λογίζεται μονάχα η ανάσα που πάλλεται στα στήθη μας, αλλά κάτι βαθύτερο. Εκείνο που σου δίνει νόημα και χαρά, που ξημερώνει και λες ζω με σκοπό, που νυχτώνει και δοξάζεις τον Θεό που έζησες και σήμερα με πληρότητα.

Γιατί όμως αρνούμαστε να ζήσουμε; Γιατί αργοπεθαίνουμε; Γιατί δεν αλλάζει τίποτα; Γιατί επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, πέφτουμε στα ίδια πάθη, αναπαράγουμε συμπεριφορές και συνήθειες που μας καταστρέφουν. Δεν ζούμε το δώρο του Θεού που λέγεται ζωή, δεν χαιρόμαστε τη χάρη και τις χαρές του Θεού. Ανασαίνουμε ναι, αλλά δεν ζούμε.
Μια από βασικότερες αιτίες είναι, γιατί δεν βλέπουμε και δεν αντιμετωπίζουμε την ζωή μέσα από τον Χριστό. Δεν ερμηνεύουμε ότι μας συμβαίνει Χριστοκεντρικά. Όλες οι ερμηνείες μας είναι κοσμικές. Κλαίμε και μιζεριάζουμε που δεν μας αγαπάει κανείς, που είμαστε άτυχοι, που πάντα κάποιος θέλει το κακό μας ή μας δημιουργεί προβλήματα. Αλλά ποτέ δεν σκεφτήκαμε, γιατί τα προβλήματα μου επιμένουν ; Γιατί τίποτε δεν αλλάζει στην ζωή μου; Γιατί πέφτω πάντα στα ίδια πρόσωπα; Γιατί ότι δεν θέλω το βρίσκω μπροστά μου; Γιατί δεν μπορώ να αλλάξω την ζωή μου;

Σκεφτήκαμε άραγε ποτέ ότι ο Θεός μας έχει φτιάξει για την αιωνιότητα και όχι για το σήμερα μέσα στο οποίο πνιγόμαστε; Μήπως ο Θεός επιτρέπει στη ζωή μας πειρασμούς και δοκιμασίες που θα θεραπεύσουν τα αδύνατα και σκοτεινά μας σημεία; Μήπως ζητάει κάτι να μάθουμε και να καταλάβουμε; Μήπως προσπαθεί να μας κινήσει σε αλλαγές που δεν θα κάναμε αλλιώς; Μήπως θέλει να μας ωριμάσει, θεραπεύσει και ενώσει μαζί Του; Μην ξεχνάμε μας έφτιαξε με σκοπό και μας θέλει κοντά Του.
Πίσω από κάθε λάθος επιλογή υπάρχει μια λανθασμένη σκέψη. Πίσω από κάθε αμαρτία ένα ταραγμένο συναίσθημα. Δες τι πρέπει να αλλάξεις σε σκέψεις και πεποιθήσεις ώστε να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη. Εάν είσαι τίμιος με το σκοτάδι σου, το Φως θα σε ευλογήσει πλουσιοπάροχα.

Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί στην Αγία Γραφή οι Ισραηλίτες περιφερόταν στην Έρημο επι σαράντα χρόνια μέχρι να μπουν στην γη της Επαγγελίας; Ήταν τόσο μακριά; Όχι, καθόλου. Αυτό συνέβαινε γιατί δεν μάθαιναν από τα λάθη τους, γιατί δεν ήθελαν να ταπεινωθούν και να διδαχθούν από τον Θεό και την ζωή, τις εμπειρίες που μιλούσαν. Άφησε λοιπόν τον Θεό να σε διδάξει μέσα από τις εμπειρίες. Αυτή είναι η γλώσσα του, γεμάτη σημάδια και σημεία θαυμαστά.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

"Ένας Θεός που μάχεται για την ζωή..." (Σοφία Σειράχ 38)

«Πόσο λάθος είναι να χρησιμοποιούμε τον Θεό ως κάλυμμα για την έλλειψη πληρότητας των γνώσεων μας;….Πρέπει να βρούμε τον Θεό σε όσα γνωρίζουμε, και όχι σε όσα δεν γνωρίζουμε..»
Τα παραπάνω λόγια είναι του μεγάλου Γερμανού θεολόγου, Ντίτριχ Μπονχέφερ, και τα θυμήθηκα σήμερα που είναι η παγκόσμια ημέρα νοσηλευτών. Των ανθρώπων εκείνων που καθημερινά δίνουν μάχες για το αγαθό της υγείας μας, πάντα στην πρώτη γραμμή τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και πολέμου.

Ένας παραπάνω λόγος να τους τιμούμε φέτος που βρίσκονται στα χαρακώματα πολεμώντας την πανδημία από την μεριά του ανθρώπου. Κι όποιος αγωνίζεται στο πλευρό του ανθρώπου και υπέρ της ζωής, είναι με τον Θεό και ο Θεός μαζί του.
Εδώ ακριβώς έρχονται τα λόγια του Μπονχέφερ να μας θυμίσουν ότι πρέπει να κοιτάξουμε προς μια θεολογία που βλέπει τον Θεό όχι μόνο σε αυτά που δεν καταλαβαίνουμε αλλά κυρίως σε εκείνα που έχουμε μπροστά μας. Μια θεολογία δηλαδή που καταφάσκει υπέρ της ζωής και της προόδου, που πιστεύει στα χαρίσματα και τις δυνατότητες του ανθρώπινου πλάσματος ως εικόνας Θεού.
Ο Θεός δεν βρίσκεται μονάχα σε ένα στείρο αποφατισμό, «δεν ξέρω, δεν γνωρίζω, δεν καταλαβαίνω, πιστεύω…». Υπάρχει και μια καταφατική διάσταση της Παρουσίας Του. Σε όλα εκείνα που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει για εμάς, στην Δημιουργία Του, την Ενανθρώπιση και την Ανάσταση, αλλά και στην καθημερινή παρουσία Του στην ζωή μας. Γιατί ο Θεός του Χριστιανισμού δεν είναι ο Θεός του «ουρανού» αλλά της γης, της ιστορίας, της πάλης και του αγώνα για το αγαθό, το δίκαιο και την ελευθερία. Ο Θεός ποτέ δεν σταμάτησε να δημιουργεί, να παλεύει υπέρ του ανθρώπου, κι αυτό φανερώθηκε με απόλυτο τρόπο στην ενανθρώπιση του Χριστού.

Η Αγία Γραφή είναι απόλυτη σε αυτό, τονίζοντας ότι ιατρούς και φάρμακα έδωσε ο Θεός: Λέει η Σοφία Σειράχ κεφ 38:1-8 «Να αποδίδεις στο γιατρό τις τιμές που του ανήκουν, γιατί κι αυτόν ο Κύριος τον έχει ορίσει στο λειτούργημά του... Ο Ύψιστος δίνει στο γιατρό τη γνώση να γιατρεύει...Ο Κύριος δημιούργησε τα φάρμακα από τη γη κι ο άνθρωπος που έχει φρόνηση δε θα διστάσει να τα χρησιμοποιήσει....Αυτός έδωσε στους ανθρώπους την ικανότητα να γνωρίζουν αυτά τα φάρμακα, ώστε να τον δοξάζουν με τα έργα του τα θαυμαστά. Μ’ αυτά γιατρεύει ο γιατρός κι απαλύνει τον πόνο. Μ’ αυτά κι ο φαρμακοποιός κάνει τα μίγματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο συνεχίζει ο Κύριος το δημιουργικό του έργο και στους ανθρώπους την υγεία δίνει πάνω στη γη…»
Είναι λοιπόν απολύτως σαφές ότι στην Αγία Γραφή τα φάρμακα, η ιατρική επιστήμη, οι γιατροί και οι νοσηλευτές είναι δώρα του Θεού στην ανθρωπότητα. Είναι ο Θεός λοιπόν που ενεργεί, φωτίζει και στηρίζει τους γιατρούς, ερευνητές και νοσηλευτές στην μάχη κατά των ασθενειών, υπέρ της ζωής και της ανθρωπότητας.

Όπως είναι ο Θεός αυτός που κρύβεται πίσω από κάθε αγαθό και ωραίο, φωτεινό και δημιουργικό, θεραπευτικό και σωτήριο για τον άνθρωπο. Είναι ο Θεός που κρατάει το χέρι μας κάθε φορά που εκείνο θέλει να αγκαλιάσει και θεραπεύσει τον πόνο των ανθρώπων. Είναι ο Θεός που ενεργεί μέσα από εμάς υπέρ της ζωής στο νυν και μέλλοντα αιώνα.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

"Κάθε γυναίκα είναι μια μητέρα...."

Σε ευχαριστούμε Θεέ μου, για κάθε μητέρα που μας έδωσες. Για κάθε αγκαλιά, φιλί, αγάπη και νοιάξιμο που δεχθήκαμε από αυτές τις γυναίκες, που μας κάλεσαν με τον όνομα μας, μας έδωσαν φωνή, βλέμμα και άγγιγμα. Πού απάντησαν στις κραυγές μας, στην πείνα και την δίψα μας για ζωή.

Σε ευχαριστούμε Κύριε όμως και για κάθε γυναίκα, που είχες ετοιμάσει για μητέρα, αλλά δεν κατάφερε να γίνει. Οι λόγοι πολλοί. Μονάχα εσύ γνωρίζεις το «γιατί» που κάποτε και εμείς, εκεί στην Βασιλεία σου θα μάθουμε, γιατί ξέρουμε ότι τίποτε Κύριε δεν δημιουργείς δίχως σκοπό και τίποτε δεν επιτρέπεις χωρίς νόημα.
Γι αυτές τις τελευταίες μητέρες που δεν αγκάλιασαν παιδιά ενώ το διψούσε η καρδιά και το κορμί τους, περισσότερο σε παρακαλώ. Δώσε Θεέ παρηγοριά στο πόνο τους, αλλά και νόημα στην ψυχή τους, να γίνουν μητέρες για ορφανά και ξεχασμένα παιδιά, για όλα εκείνα που πέταξαν και ξέχασε κάποιος να φωνάξει το όνομα τους, που καμιά αγκαλιά δεν άνοιξε να σκεπάσει το αίτημα τους, και κανένα φιλί δεν σαρκώθηκε στο σώματα τους.

Δώσε εσύ Χριστέ, σε κάθε γυναίκα να γίνει μάνα της ζωής, μάνα του ανθρώπου, που πέρα και πάνω από χρώμα, φυλή και θρησκεία, φανερώνει την δόξα Σου, και με την φωνή του Προφήτη σου Ιεζεκιήλ να φωνάξει σε κάθε πλάσμα ξεχασμένο και πεταμένο από ανθρώπους στην Γη:: «Τη μέρα που γεννήθηκες δεν σού ‘κοψαν τον ομφάλιο λώρο ούτε σε πλύναν με νερό για να σε καθαρίσουν, δεν σ’ έτριψαν με αλάτι ούτε σε σπαργάνωσαν. Κανένα μάτι δεν σε λυπήθηκε [...] αλλά σε πέταξαν στα χωράφια, όταν γεννήθηκες, χωρίς για τη ζωή σου να νοιαστούν. Εγώ πέρασα από κοντά σου, σε είδα να κυλιέσαι μες στο αίμα σου, κι έτσι στην κατάσταση που βρισκόσουνα σου είπα: Ζήσε!».

Προφήτης Ιεζεκιήλ, κεφ. 16, 1-6.

[toula]

"Ο Θεός αγαπάει κι εμάς και τις αμφιβολίες μας.."

Κι όμως οι αμφιβολίες μας δεν εμποδίζουν τον Θεό να μας αγαπήσει και να έρθει στην ζωή μας. Ο Θωμάς αμφισβητεί τους μαθητές περί της Αναστάσεως του Χριστού. «Θέλω να δω κι εγώ», λέει, «εάν δεν βάλω το δάκτυλο στις πληγές του Κυρίου δεν θα πιστέψω». Στον ευσεβισμό και νομικισμό μας, οι φράσεις αυτές του Θωμά ακούγονται σχεδόν ως βλασφημία. Στο Χριστό όμως, που ξέρει το βάθος κάθε ανθρώπινης καρδιάς, που δεν κρίνει επιφανειακά και εξωτερικά τα πλάσματα του, δεν ακούστηκε ως ύβρις, αλλά ως πείνα και δίψα συνάντησης. Θέληση για εμπειρία και βίωμα Θεού.

Υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες που είναι γεμάτες πίστη και πολλές μορφές πίστεως που είναι γεμάτες αμφιβολία. Πιστός δεν είναι εκείνος που το δηλώνει αλλά αυτός που το φανερώνει στην καθημερινή πράξη της ζωής του.
Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε αμφιβολίες, η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από τέτοια περιστατικά και πρόσωπα. Πρόσωπο ιερά και άγια, που πέρασαν σε κάποια φάση της ζωής τους από την δυσπιστία π.χ Ιωάννης Πρόδρομος, Θωμάς, Αβραάμ και Σάρα, Ιωσήφ κ.α. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν διαβάζουμε την Αγία Γραφή. Από εκεί ξεκινάνε πολλά. Μπορεί σε ένα σπίτι Ορθοδόξου Χριστιανού, να βρεις δεκάδες θρησκευτικά βιβλία αλλά δεν θα βρεις την Βίβλο, και το χειρότερο δεν θα τον δεις να την μελετάει. Το γιατί, μεγάλη συζήτηση.

Όταν ο Θωμάς αμφισβητεί την Ανάσταση και ζητάει να γευτεί και ο ίδιος της Παρουσίας του Χριστού, ο Κύριος δεν τον μαλώνει, καταλαβαίνει και συγκαταβαίνει. Του εμφανίζεται, ανοίγει τα Χέρια του και αγκαλιάζει την αμφιβολία του, και τον Θωμά μαζί, θυμίζοντας του πόσο πολύ τον αγαπάει.

Οι αμφιβολίες μας δεν εμποδίζουν τον Θεό να μας αγαπάει. Οι αμφιβολίες μας δεν εμποδίζουν τον Θεό να μας δώσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αρκεί όμως να κάνουμε αυτό που έκανε ο Θωμάς. Δηλαδή; Εδώ είναι το μυστικό. Ο Θωμάς μεταμορφώνει και μεταπλάθει την αμφιβολία του σε προσευχή και αναζήτηση του Χριστού. Την δυσπιστία του την αναγνωρίζει και την καταθέτει ενώπιον του Κυρίου. Δεν την κρύβει, δεν την κάνει θυμό και επίθεση στους άλλους. Την μεταλλάσσει σε αίτημα συνάντησης.
Καμία αμφιβολία δεν μας κάνει άπιστους, απλά φανερώνει ότι είμαστε άνθρωποι. Ότι χρειαζόμαστε ενίσχυση από το Άγιο Πνεύμα, ότι μόνοι μας δεν μπορούμε και έχουμε ανάγκη της Παρουσίας του Κυρίου. Η αμφιβολία πρέπει να μεταμορφωθεί σε αίτημα συνάντησης με τον Χριστό. Ας Τον ζητήσουμε ακόμη και στο πιο βαθύ σκοτάδι της απιστίας μας, να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μας αρνηθεί να τον Αγγίξουμε.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Νέο βιντεάκι, "Ο μιμιτησιμός δεν οδηγεί στην αγιότητα..."
πατήστε εδω: https://www.youtube.com/watch?v=IB8NrMXjGUE

Οι άγιοι δεν ζητάνε να μιμηθούμε την ζωή τους, αλλά να εμπνευστούμε από το πάθος και τον πόθο τους προς τον Χριστό. Οι άγιοι φανερώνουν ότι η ζωή της αγιότητας, ως μετοχή στην μόνη αγιότητα του Θεού, είναι πραγματικότητα. Ο Θεός δωρίζεται σε Εκείνους που πείνασαν και δίψασαν την ένωση μαζί Του. Όχι γιατί είναι τέλειοι αλλά γιατί υπήρξαν πεινασμένοι.
Όμως η σχέση του κάθε Αγίου με τον Θεό είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, γιατί μοναδικό και ανεπανάληπτο είναι το κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Το Άγιο Πνεύμα δεν επαναλαμβάνεται, δημιουργεί μοναδικότητες, που καλούνται να ανακαλύψουν τις χάρες και χαρές του Θεού, τα ιδιαίτερα χαρίσματα και κλίσεις τους.

Για να ενωθούμε με τον Θεό δεν χρειάζεται να μιμηθούμε την ζωή κάποιου, αλλά να γίνουμε αυτό που ο Θεός θέλησε για εμάς. Πρέπει να ανακαλύψουμε την μοναδικότητα μας, τον αληθινό ευατό μας. Ήρθαμε στον κόσμο, στην ύπαρξη, κι αυτό έχει σκοπό και σχέδιο. Ο Θεός αγιάζει την αλήθεια μας και όχι τον ρόλο μας. Στην αγιότητα πορεύεσαι όχι όταν μιμείσαι αλλά όταν βρίσκεις τρόπους να αγαπάς, αυτό που είσαι, αυτό που είναι ο άλλος, τον ίδιο τον Θεό.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος