Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ν’ ανταποκρίνεσθε στην αγάπη των παιδιών με διάκριση.
Έτσι άμα σας αγαπήσουν, θα μπορέσετε να τα οδηγήσετε κοντά στον Χριστό.
Θα γίνετε εσείς το μέσο.
Η αγάπη σας να είναι αληθινή, να μην τ’ αγαπάτε ανθρώπινα,
όπως κάνουν συνήθως οι γονείς, δεν τα βοηθάτε.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Αυτά τα γεροντάκια είναι οι αληθινοί θησαυροί του Αγίου Όρους…

Μια φορά καθώς πηγαίναμε μαζί με τον ασκητή πού με φιλοξενούσε για ψώνια στις Καρυές είδα από μακριά ένα γεροντάκι να λιάζεται έξω από ένα ερείπιο.
– Γέροντα, ποιος είναι αυτός; ρώτησα με έκπληξη.
– Ο γέρο-Ηρωδίων… από τους παλιούς Ρουμάνους… δεν είναι και πολύ στα καλά του.
– Πάμε να τον δούμε γέροντα, μήπως έχει καμιά ανάγκη, είπα με έμφαση.
– Μπα, δεν μπορείς να τον πλησιάσεις. Μόλις καταλάβει άνθρωπο κρύβεται… Δεν θέλει. Λένε ότι είναι σαλεμένος… τα έχει χαμένα.
Αυτοί γνωρίζουν καλλίτερα από μένα την περιοχή, τους ανθρώπους… σκέφτηκα…
Ο φίλος μου ανακάλυψε τον γέρο-Ηρωδίωνα..
– Ρε συ… μας δουλεύει όλους ο γέρος, μου λέει μια μέρα, πού πήγα να τον δω.
– Ποιόν λες;
– Ο γέρο-Ηρωδίων… μας δουλεύει όλους… κάνει τον τρελό αλλά δεν είναι… έχει πνευματική κατάρτιση.
– Γιατί το λες;…
Άρχισε να μου εξηγεί με λεπτομέρειες όλα τα περιστατικά και τις πνευματικές συμβουλές που του έδωσε… Εντυπωσιάσθηκα.
– Να πάμε μαζί μια μέρα, παρακάλεσα.
– Πάμε, είπε…
Εκείνη την εποχή είχα τρεις λογισμούς πού με ταλαιπωρούσαν…
Ενώ παρακολουθούσα την συνομιλία τους με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο γέρο-Ηρωδίων απάντησε και στους τρεις λογισμούς μου, χωρίς εγώ να ρωτήσω τίποτα και χωρίς ο φίλος μου να καταλάβει τίποτα..
Κάποια στιγμή γυρνά ο μοναχός και του λέει.
– Γέροντα, ο Θανάσης θέλει να γίνει μοναχός.
– Τί μοναχός! Αυτός… νοικοκύρης. Πρώτα Θεσσαλονίκη, μετά ένα χωριό κοντά Θεσσαλονίκη, μετά Φλώρινα και μετά… δίστασε λίγο και τελικά είπε… Σιβηρία, Σιβηρία.
Γύρισε ο φίλος μου και του λέει:
– Καλά γέροντα πού ξέρεις εσύ ότι είναι από την Φλώρινα;
– Τί Φλώρινα; Εγώ δεν είπα Φλώρινα… είπα Φλόριντα στην Αμερική, εκεί πού είναι τα καράβια και συνέχισε σ’ αυτό το μήκος κύματος… Χαμογελάσαμε με τον τρόπο πού ξεγλιστρούσε, σαν χέλι άπιαστο.
Τριάντα χρόνια μετά βλέπω ότι τα πράγματα στη ζωή μου εξελίχθηκαν όπως τα προέβλεψε ο γέρο-Ηρωδίων. 1) Δεν έγινα μοναχός, 2) έζησα 24 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και 3) τώρα εδώ και έξι χρόνια ζω σ’ ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη. Απομένει η Φλώρινα και η Σιβηρία. Πιστεύω ότι θα βγουν αληθινά όλα όσα μου προείπε. Δηλαδή όχι μόνο οι σκέψεις και οι διαθέσεις της καρδιάς μου ήταν “ανοιχτά” μπροστά στα πνευματικά μάτια του γέροντα, αλλά και το μέλλον μου του ήταν γνωστό. “Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού”, Δόξα τω Θεώ.
Μετά άπ’ αυτή την συνάντηση ήμουν χαρούμενος και προβληματισμένος. Τί κρύβει το Άγιον Όρος! Τί θησαυρούς κρύβει! Τί πνευματικούς θησαυρούς βγάζει!…
Αυτά τα γεροντάκια είναι οι αληθινοί θησαυροί του Αγίου Όρους. Ναι, ναι, ναι… χίλιες φορές ναι!
Κάποιοι μοναχοί ήταν δύσπιστοι. Ο Περικλής στον «Επιτάφιο» του λέει, ότι η αιτία που δεν πιστεύουν οι άνθρωποι στα κατορθώματα των άλλων είναι ο φθόνος. Δηλαδή δεν μπορούμε να παραδεχθούμε την ανωτερότητα των άλλων εξ’ αιτίας του φθόνου μας. Θέλουμε όλους να τους κατεβάζουμε στα μέτρα μας. Γι’ αυτούς ο γέρο-Ηρωδίων δεν μπορούσε να ήταν ένα πνευματικό ανάστημα, δεν τους ταίριαζε… ήταν μόνο ένα σαλεμένο γεροντάκι. Εγώ όμως δεν συμφωνούσα μαζί τους. Εξ άλλου είχα ιδία πείρα, είχα ακούσει με τα αυτιά μου. Αυτοί όχι.
Για να είμαι σίγουρος πήγα στον γέροντα, τον π. Παΐσιο. Μόλις του είπα για τον γέρο-Ηρωδίωνα άστραψαν τα μάτια του από την χαρά του. Ευχαριστήθηκε, αγαλλίασε η ψυχή του.
– Είναι μεγάλος ασκητής, μου είπε. Έστειλα τον π. Αρσένιο να του φτιάξει την σκεπή πού έπεσε και δεν δέχτηκε. Κάθεται εκεί σε μια γωνιά του δωματίου πού έχει από πάνω ένα κομμάτι σκεπής και προσεύχεται όλη την νύχτα. Κάνει μεγάλη άσκηση.
– Γέροντα, έμαθε και ο «Πρώτος» και θα πάει να τον επισκεφθεί, να δει αν αυτά πού λένε γι’ αυτόν είναι αληθινά ή είναι όντως σαλός.
Γέλασε ο γέροντας.
– Μην στεναχωριέσαι, μου λέει,… θα τον βολέψει και αυτόν μια χαρά.
Πράγματι, ο «Πρώτος» πήρε τον φίλο μου και πήγε να βγάλει άκρη, να λύσει το μυστήριο…
*****
– Τον τρέλανε ο γέρο-Ηρωδίων, μου λέει ο φίλος μου… τον έκανε βαπόρι, έφυγε αγανακτισμένος και… σίγουρος για την τρέλα του. Τζάμπα η ταλαιπωρία του στα μονοπάτια της Καψάλας….
Αυτά είπα την άλλη μέρα στον γέροντα Παΐσιο. Τα δέχτηκε όλα. Τα «σφράγισε» με τον λόγο του.
– Ο γέρο-Ηρωδίων μπήκε με άριστα στον Παράδεισο, είπε.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε μετά από χρόνια στην ανακομιδή των λειψάνων του. Πάλι βρεθήκαμε εκεί, «τυχαία», χωρίς να μας ειδοποιήσει κανείς. Όλοι αυτοί πού τον ευλαβούμασταν και τον αγαπούσαμε. Το έμαθα λίγο πριν γίνει η ανακομιδή. Η ίδια λαμπρή χαρούμενη ατμόσφαιρα της Χάριτος. Τα οστά του είχαν πάρει ένα κίτρινο χρώμα. Την ευχή του να έχουμε όλοι μας.

iellada.gr

[toula]

"Έσχατο καταφύγιο"

Υπάρχουν στο Άγιο Όρος μερικές σπάνιες ανθρώπινες φύσεις που όσο και να θέλει κανείς, είναι αδύνατο με ακρίβεια να προσδιορίσει τα μέτρα της αξίας τους ή να περιγράψει με λόγια τη δύναμη και την ομορφιά της ψυχής τους.
Απλοί καλόγεροι, άσημοι για τα μάτια του κόσμου, όμως τόσο έντονα ζυμωμένοι με το σπάνιο χάρισμα να γνωρίζουν επακριβώς την πεπτωκυΐα κατάσταση στην οποία οι ίδιοι κινούνται, να μιλούν με γόνιμη παρρησία για την αμαυρωθείσα εικόνα τους και να ’ναι πρακτικά υπαρκτοί ακόμα και για ληστές, τελώνες και πόρνες.

Άνθρωποι που έζησαν την ολέθρια οδύνη της πτώσης και το μαρτύριο του θρυμματισμού της ανθρώπινης ύπαρξης με αφορμή την αποστασία, για να φθάσουν έπειτα από αφάνταστες οριακές ανόδους και καταρρεύσεις στην κατάσταση της σημερινής χαρισματικής τους εμπειρίας.
Κοντά σε τέτοιες μορφές ο εξαθλιωμένος και αποκαμωμένος άνθρωπος αισθάνεται ένα βαθύτατο αίσθημα ανακούφισης και ενθάρρυνσης. Νιώθει επιτακτικά την ανάγκη να αποκαλύψει την ιταμότητα του προσώπου του. Θέλει να μιλήσει για τα αξιοθρήνητα ναυάγια της ζωής του για τα οποία οι φίλοι, οι συγγενείς και οι γνωστοί όχι μόνο δεν δείχνουν κατανόηση και συμπάθεια, αλλά άλλοτε εύσχημα, άλλοτε ξεδιάντροπα και ανοιχτά, έρχονται με την κριτική και την αδιακρισία τους να του δημιουργήσουν μια τέτοια πολεμική κατάσταση στην ψυχή, ώστε να νομίζει πως γι’ αυτόν τα πάντα είναι χαμένα. Ότι δεν υπάρχει ελαφρυντικό για τις ανθρώπινες παραβάσεις του ή ότι στις βαθμίδες απώλειας που έχει αναρριχηθεί, είναι αδύνατο να προσεγγίσει το έλεος και να φθάσει τη σωτηρία.

Θαύμασα τη φιλανθρωπία, την αγάπη και τη διάκριση μερικών μοναχών του Αγίου ΄Ορους που ο Θεός τους προίκισε με το χάρισμα και τους έκανε την τιμή να γίνονται έσχατο καταφύγιο ελπίδας και θάρρους ανθρώπων που η κοινωνία χλευάζει, απομονώνει και αφανίζει στο περιθώριο της ζωής. Τους είδα να χειρίζονται τα προβλήματα των αμαρτωλών που έρχονταν να τους συναντήσουν, ψάχνοντας για παρηγοριά και ελπίδα, μ’ ένα πνεύμα απόλυτης κατανόησης και με μια διάθεση απύθμενης ευσπλαχνίας και επιείκειας, επιχείρημα αποστομωτικό για όλους εκείνους τους «άμωμους» και «παμμάκαρες» που αν και αυτοί εκκρεμοδικούν για τα ίδια και για χειρότερα ίσως κρίματα απ’ ό,τι οι πρώτοι, ωστόσο δεν δείχνουν την παραμικρή συγκατάβαση, αλλά μεταβάλλονται σε άσπλαχνους και αφύσικους δικαστές.

Οκτώβρης 1980 στη Θεσσαλονίκη. Την άλλη μέρα πολύ πρωί φεύγουμε για το Όρος. Στο μεταξύ με τους άλλους δυο της παρέας συμφωνήσαμε να τριγυρίσουμε μέσα στην πόλη. Επιθυμία μας, να συγκρίνουμε την συμπρωτεύουσα με την πρωτεύουσα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, την Αθήνα, στην οποία το καθημερινό θέαμα του περιβάλλοντος είναι τόσο απαίσιο και φρικτό, ώστε να διστάζει κανείς να πιστέψει ότι τούτη εδώ η γωνιά γης ήταν κάποτε τόσο πολύ προικισμένη με την καλαισθησία των οικιστών της και την ομορφιά του τοπίου της.

Σε κάποια στιγμή, λίγα μέτρα πιο κει από μας, στην παραλιακή λεωφόρο, βλέπουμε ξαφνικά να πραγματοποιείται μια πλούσια κινητοποίηση ανθρώπων που θύμιζε κοπάδι από ακρίδες όταν επιτίθενται για να λεηλατήσουν κάποιο χωράφι. Η συρροή του κόσμου γινόταν ταχύτατα όλο και πιο μεγάλη, ενώ η παράσταση συνιστούσε, δίχως υπερβολή, θέμα ασφυκτικό και συνάμα ενδιαφέρον. Στο κέντρο του κύκλου βρισκόταν ένας εικοσάχρονος περίπου νεαρός με παρδαλό ντύσιμο, μακρύ καλοχτενισμένο μαλλί που σχεδόν κάλυπτε όλο το μήκος των ώμων του, με πρόσωπο που δεν μπορούσες ορθά να προσδιορίσεις αν τη ζωηρότητά του τη στήριζε στο φυσικό χρώμα της επιδερμίδας του ή στη δύναμη κάποιων γυναικείων καλλυντικών. Στο αριστερό χέρι φορούσε ασημένια ταυτότητα, στο ένα από τ’ αυτιά κρεμόταν σκουλαρίκι, ενώ τα παπούτσια που φόραγε, κάλλιστα θα μπορούσε να ταιριάξουν και σε γυναίκα.

Από τους συγκεντρωθέντες άλλοι σφύριζαν και χαχάνιζαν, μερικοί του πέταγαν πέτρες, χαρτιά τουαλέτας και κουτιά μεταλλικά από κόκα-κόλα, κάποιος άλλος γνωστοποιούσε με μια σάπια ντομάτα την εγκάρδια συμφωνία του για όσα γίνονταν, ενώ ένας κύριος με γραβάτα, κουστούμι και φαβορίτες προσπαθούσε να δέσει από το λουρί του δύστυχου νεαρού ένα σπάγγο, στην άκρη του οποίου είχε προσαρμοσθεί ένας παλιός τενεκές από λάδι. Οι υπόλοιποι, όσοι δεν είχαν αναλάβει χειρωνακτική δράση, είχαν περιοριστεί στο να ρίχνουν ομαδικά και πειθαρχημένα το «συνετό» σύνθημα: «δέστε τον και στη θάλασσα». Άξιζε, να μπορούσε να φωτογραφίσει κανείς αυτό το αυθόρμητα σκηνοθετημένο μελόδραμα…! Σε κάποια στιγμή ο νεαρός μπόρεσε να ξεφύγει από τον κλοιό που του είχαν στήσει οι θύτες του και σε ένα ξέσπασμα λυσσαλέας οργής για όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους του, τον είδαμε να παίρνει φόρα και να ορμάει με το κεφάλι πάνω στις κολώνες του γωνιακού ζαχαροπλαστείου, λες και ήθελε να τις σπάσει.

Δεν περίμενα μετά τέσσερις μέρες να τον συναντήσω στο ΄Αγιον ΄Ορος. Και δεν το περίμενα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι σε περιβάλλοντα ανάλογα με αυτό της μοναστικής πολιτείας, όπου τα δεδομένα των αισθήσεων φωταγωγούνται από τους νόμους της αρετής, αντί να υποτάσσονται «τω θανάτω», όπως συνήθως συμβαίνει στον κόσμο, είναι εύκολο να βρει στέγη και καταφύγιο κάποιος ράθυμος κοσμικός που δραστήρια εμμένει «εφησυχάζων» στην αμαρτία και ο οποίος κινείται σε πλαίσια διαμετρικά αντίθετα από εκείνα του τρόπου ζωής των μοναχών. Επανειλημμένα προσπάθησα να τον πλησιάσω, ιδιαίτερα δύο φορές που τον είδα να κλαίει στο βάθος του κήπου, όμως χωρίς αποτέλεσμα γιατί κάθε φορά που το επιχειρούσα, εκείνος με κοίταζε δύσπιστα και έφευγε μακριά. Λες και είχε φόβο για τους ανθρώπους, λες και στο πρόσωπο ακόμα και των προσκυνητών, διέκρινε τύραννους και διώκτες.

Μόνο για το γέρο καλόγερο με την καλοσυνάτη μορφή και την τολμηρή κατανόηση δεν είχε επιφυλάξεις. Μόνο για χάρη δικιά του γίνεται ευπειθής υποτακτικός και παίρνει το δρόμο για το ΄Αγιο ΄Ορος κάθε φορά που παρεμβάλλονται στη ζωή του οδύνες, κάθε φορά που το κενό που δημιουργείται στον εαυτό του πάει να γίνει ασφυκτικό και τα ψυχολογικά αδιέξοδα έρχονται να συστήσουν την αυτοκτονία σαν λύση. Και ξέρει πολύ καλά πως κάθε φορά από δω θα φύγει δικαιωμένος…! Αποφασισμένος να κερδίσει το χαμένο καιρό και να μετατρέψει τα πάθη σε θεϊκό πόθο. Ο Γέροντας πατρικά θα του πει: Ο Θεός είναι ο Πατέρας σου. Σε δέχεται, όπως είσαι. Μην περιμένεις να σε νιώσουν οι άνθρωποι και μη βιάσεις ποτέ τον εαυτό σου ν’ αγιάσει. Η θέωση δεν είναι αντιμισθία και ο Θεός δεν μετράει την αξία των έργων μας. Ο ληστής είναι μια μορφή που οι περισσότεροι αγνοούμε. Να τον φέρνεις στη μνήμη σου τακτικά. Κάθε φορά που η ζωή σου προσεγγίζει στον ΄Αδη, φρόντισε να μιμείσαι το ληστή στη μετάνοια».
Ευτυχώς που και σήμερα δε λείπουν μέσα από την Εκκλησία μορφές τόσο φιλάνθρωπες και φιλεύσπλαχνες σαν και αυτή του καλόγεροι από το ΄Αγιο Όρος, πρόθυμες και ικανές να βγάλουν τον άνθρωπο μέσα από το κενό της αβάσταχτης πλήξης, της απόγνωσης και της καθημερινότητας φέροντάς τον σε κορυφαίες βαθμίδες. Μορφές πρακτικά και τολμηρά υπαρκτές, ακόμα και για ληστές, τελώνες και πόρνες, ακόμα και για ψυχορραγούντες και χλευαζόμενους φοιτητές, σαν και αυτόν της Θεολογίας που πέρυσι στη Θεσσαλονίκη όρμησε στις κολώνες για να … χωθεί από την ασπλαχνία και τη σκληρότητα των ανθρώπων.

Από το βιβλίο «Άθως: όρος άγιο, πολιτεία ανθρώπινη»
Τάσου Μιχαλά
isagiastriados

[toula]

Επειδή εἶναι δύσκολο να φθάσουμε ἀπ’ εὐθείας στη μεγάλη ὁμολογία και στο μαρτύριο, ἂς ἀρχίσουμε με μικρές ὁμολογίες
Υπάρχουν, ἀγαπητοί μου, ἄπιστοι καὶ ἄθεοι, ποὺ ἀνοίγουν τὰ στόματά τους καὶ χλευάζουν τὰ ὅσια καὶ ἱερά, καὶ προσπαθοῦν νὰ ξερριζώσουν ἀπ’ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων τὴν πίστι στὸ Θεό.
Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς λένε μὲ τρόπο δόλιο:
Καλὰ εἶν’ αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κηρύττει ἡ ᾿Εκκλησία, ἀλλὰ ποιός τὰ κάνει;…
Ὁ λόγος αὐτὸς σπέρνει ἀπιστία. «Ποιός τὰ κάνει;…»· θέλουν δηλαδὴ νὰ ποῦν, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε πλέον. Ἀλλὰ ὁ ἥλιος μπορεῖ νὰ παλιώσῃ, τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει. Αὐτοὶ δὲν πιστεύουν, γι᾿ αὐτὸ θέλουν ἕνα καινούργιο «εὐαγγέλιο», ἀντιευαγγέλιο, «εὐαγγέλιο» τοῦ ἀντιχρίστου. Τί ἔχουμε ν’ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς; Ὅτι, καὶ ἕνας ἀκόμη μέσ᾿ στὰ δισεκατομμύρια ἂν παρουσιαστῇ νὰ ἐφαρμόζῃ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀρκεῖ αὐτὸς ν’ ἀποδείξῃ, ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγελίου εἶνε δυνατή. Ἐφ’ ὅσον ἕνας τὸ ἐφήρμοσε, μποροῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν καὶ οἱ ἄλλοι· διότι… ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶνε τοῦ αὐτοῦ φυράματος.

᾿Αλλ’ ἐρωτῶ· ἕνας μόνο ἐφήρμοσε τὸ Εὐαγγέλιο; Ὄχι ἕνας ἀλλὰ πολλοί. Πόσοι; Ἐὰν μπορῆτε νὰ μετρήσετε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, τότε θὰ μπορέσετε νὰ μετρήσετε καὶ τοὺς ἁγίους γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους. Οἱ ἅγιοι εἶναι ἀπ᾿ ὅλο τὸν κόσμο. Εἶναι ἄντρες ἀλλὰ καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Εἶναι γέροι ἀλλὰ καὶ νήπια. Εἶναι ἀπ’ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα· βοσκοί, γεωργοί, ἐργάται, διδάσκαλοι, καθηγηταί, φιλόσοφοι, ποιηταί, ῥήτορες, βασιλεῖς, στρατηγοί. Εἶναι ἀπ’ ὅλα τὰ μέρη τῆς γῆς· Ἕλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, ῾Ρουμᾶνοι, ῾Ρῶσοι, παντοῦ ὅπου ὑπάρχει ᾿Ορθοδοξία. Ἅγιοι ἑκατομμύρια. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ τί μᾶς φωνάζουν; Διαψεύδουν τοὺς ἀπίστους καὶ λένε· Ἐμεῖς δὲ ζήσαμε στὸ φεγγάρι οὔτε στὰ ἄστρα, ἐδῶ κάτω στὴ γῆ ζήσαμε· ἐφ’ ὅσον λοιπὸν ἐμεῖς ἐφαρμόσαμε τὸ Εὐαγγέλιο, μπορεῖτε κ᾽ ἐσεῖς νὰ τὸ ἐφαρμόσετε. Μᾶς φωνάζουν μὲ σάλπιγγες οὐράνιες νὰ τοὺς μιμηθοῦμε, νὰ ζήσουμε κ’ ἐμεῖς ὅπως ἐκεῖνοι.

Ἕνα ἀπὸ τὰ γνωρίσματα τῶν ἁγίων εἶναι – ποιό; Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· Ὅποιος μὲ ὁμολογήσῃ, θὰ τὸν ὁμολογήσω κ’ ἐγὼ μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα (βλ. Ματθ. 10,32). Καθῆκον μας δηλαδὴ εἶναι ἡ ὁμολογία.
Τί θὰ πῇ ὁμολογία; Αὐτὸ ποὺ πιστεύεις νὰ μὴν τὸ κρύβῃς, ἀλλὰ νὰ τὸ λὲς μὲ τὸ στόμα σου. Σωστὸ εἶν’ αὐτό. Ὅπως ἕνας νέος ποὺ ἀγαπάει μιὰ νέα δὲν κρύβει τὸν ἔρωτά του, ἀλλ’ ὅπου νὰ σταθῇ μὲ ὅλα τὰ μέσα (μὲ νεύματα, μὲ λουλούδια, μὲ γράμματα, μὲ ποιήματα, μὲ τραγούδια, μὲ κάθε τρόπο) ἐκφράζει τὸν ἔρωτά του, φανερώνει τὴν ἀγάπη του, ἔτσι κ’ ἐσύ. Ἂν εἶσαι Χριστιανός, ἂν αἰσθάνεσαι ἀγάπη γιὰ τὸ Χριστό, νὰ τὸν ὁμολογῇς παντοῦ, νὰ τὸν κηρύττῃς θερμά. Αὐτὸ ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πάντες· ὡμολόγησαν τὸ Χριστό.

Ποῦ τὸν ὡμολόγησαν; Ὄχι μόνο στὰ χρόνια τὰ ἥσυχα, ἀλλὰ καὶ στὰ χρόνια τὰ δύσκολα, στὰ φοβερὰ χρόνια τῶν διωγμῶν. Τότε ἕνα ἔγκλημα ὑπῆρχε· τὸ νὰ λέῃ κανεὶς ὅτι εἶνε Χριστιανός. Τὸ νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι εἶνε Χριστιανὸς ἀποτελοῦσε αἰτία συλλήψεώς του. Τὸν ἔπιαναν, τὸν ὡδηγοῦσαν στὸ δικαστήριο καὶ τοῦ ἔκαναν τὴν ἐρώτησι· Εἶσαι Χριστιανός; Τὸ νὰ πῇς σήμερα, Εἶμαι Χριστιανός, δὲν κοστίζει τίποτα· τότε τὸ νὰ πῇς, Ναὶ εἶμαι Χριστιανός, κόστιζε τὸ κεφάλι σου! Εἶσαι Χριστιανός; ρωτοῦσαν τότε, δυὸ λέξεις. Καὶ ἄλλοι μὲν ἀρνοῦντο, ἄλλοι δὲ ὡμολογοῦσαν καὶ ἔλεγαν «Εἶμαι Χριστιανός». Καὶ ἐφυλακίζοντο, ἐστεροῦντο τὰ δικαιώματά τους, ἀπελύοντο ἀπὸ τὶς θέσεις τους, ὑπεβάλλοντο σὲ φοβερὰ μαρτύρια, γιὰ τὰ ὁποῖα ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος Παύλος (῾Εβρ. 11,33–12,2), καὶ τέλος τοὺς κατεδίκαζαν σὲ θάνατο καὶ τοὺς ἐκτελοῦσαν. Κ’ ἐκεῖνοι μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ ὡμολογοῦσαν τὸ Χριστό, δὲν τὸν ἀρνοῦντο.

Ζοῦμε βέβαια τώρα σὲ ἐποχὴ φιλελευθέρου δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, κανείς δὲ μᾶς διώκει. Ἀλλὰ «ῥόδα εἶνε καὶ γυρίζει», ἀλλάζει ὁ κόσμος. Δὲν ἀποκλείεται νὰ βρεθοῦμε κ’ ἐμεῖς σὲ δοκιμασία.
Φαντασθῆτε λ.χ. ν’ ἀπαγορευθῇ ὁ ἐκκλησιασμός, ὅπως ἔγινε ἀλλοῦ. Σᾶς ἐρωτῶ· ἐὰν βγῇ ἕνα τέτοιο διάταγμα καὶ λέῃ ὅτι «Ὅποιος πάῃ στὴν ἐκκλησία, θὰ ἐκτελῆται», ποιός θὰ τὸ ἀψηφήσῃ;
Οὔτε ὁ παπᾶς δὲ θὰ πάῃ! Γιατὶ δὲν εἴμαστε θερμοὶ Χριστιανοί, δὲν ἔχουμε μέσα μας τὴ φωτιὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὥστε νὰ προτιμήσουμε τὴ θυσία. Εἴμεθα ὕλη καὶ μόνο ὕλη, κοιλιὰ καὶ ἔντερα καὶ ἔρωτες αἰσχροί, τίποτα περισσότερο. Σᾶς ὁμιλῶ μὲ σκληρὰ λόγια. Ἀλλὰ πρέπει ἀπὸ τώρα νὰ προετοιμάσουμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως. Κ’ ἐπειδὴ εἶναι δύσκολο νὰ φθάσουμε ἀπ’ εὐθείας στὴ μεγάλη ὁμολογία καὶ στὸ μαρτύριο, ἂς ἀρχίσουμε μὲ μικρὲς ὁμολογίες.

Ποιές εἶναι οἱ μικρὲς ὁμολογίες; Λόγου χάριν· σηκώνεσαι τὸ πρωί; κάνε τὸ σταυρό σου· μιὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή, μικρὰ ὁμολογία. Πηγαίνεις στὸ χωράφι; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή. ᾿Επιστρέφεις, κάθεσαι στὸ τραπέζι, ἔχεις ὅλα τ’ ἀγαθὰ ἐκεῖ; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή. ᾿Ακοῦς τὴν καμπάνα νὰ χτυπάῃ; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε κι αὐτή. Περνᾷς ἀπὸ ἐκκλησία; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή. Μπαίνεις στὸ αὐτοκίνητο; κάνε τὸ σταυρό σου. Ποιός κάνει σήμερα τὸ σταυρό του ξεκινώντας; Κανείς. Κ’ ὕστερα κλαῖμε ὅταν σκοτώνων­ται ἄνθρωποι.
Στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε τροχαῖα δυστυχήματα ὅσα σὲ καμμιά ἄλλη χώρα· γιατὶ μπαίνουν στὰ αὐτοκίνητα ὄχι μόνο χωρὶς σταυρὸ ἀλλὰ καὶ μὲ βλαστήμιες. Πρὶν πιάσῃς τὸ τιμόνι κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία τῆς πίστεως εἶνε. Πᾷς στὸ καφενεῖο, ἀκοῦς τὸν ἄλλο νὰ ὑβρίζῃ τὸ Χριστό, τὸ Θεό, τὴν Παναγία; ἔχεις γλῶσσα; νὰ ὑπερασπισθῇς! Ἂν ὕβριζε τὸν πατέρα ἢ τὴ μάνα σου, τί θὰ ἔκανες; ἔτσι θὰ σιωποῦσες; Ἂν πιστεύῃς, δεῖξε τὴν πίστι σου.

Ἂς ὁμολογοῦμε, ἀγαπητοί μου, τὸ Χριστὸ παντοῦ καὶ πάντοτε. Γι’ αὐτὸ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ γλῶσσα. Τὰ ζῷα δὲ μιλᾶνε· ὁ ἄνθρωπος μόνο ἔχει αὐτὸ τὸ προνόμιο. Καὶ λέμε τόσα λόγια. Ἂν μετρήσῃς, μέσα σὲ μιὰ μέρα ἄλλος λέει 100 λέξεις, ἄλλος λέει 500, ἄλλος 600, ἄλλος 1.000· γιὰ ἔρωτες, γιὰ γυναῖκες, γιὰ συνοικέσια, γιὰ διαζύγια, γιὰ φαγητά, γιὰ ροῦχα, γιὰ λεφτά, γιὰ σπίτια, γιὰ κόμματα, γιὰ ὅ,τι φανταστῇς. Ἀπ’ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ πριόνι τὸ στόμα· ἀλλ’ οὔτε μιὰ λέξη γιὰ τὸ Χριστό! Τίποτα. Ἂν τὸν ἀγαπᾷς τὸ Χριστό, ποῦ εἶνε ἡ ἀγάπη σου; Ὅ,τι ἀγαπάει κανείς, τὸ λέει, δὲ ντρέπεται, δὲ δειλιάζει.

Δυστυχῶς ὅμως δὲν εἴμαστε μόνο δειλοί. Ἀντὶ ν’ ἀκούγεται ὁμολογία, ἀκούγεται βλασφημία. Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι! Ἕνα σκύλο ἔχεις, τοῦ πετᾷς ἕνα κόκκαλο, καὶ κουνάει τὴν οὐρά του, σὰ νὰ λέῃ· Εὐχαριστῶ, ἀφεντικό. Κ᾽ ἐμεῖς, ποὺ δεχόμαστε τόσα δῶρα, ποιό εἶνε τὸ εὐχαριστῶ;
Εἴμαστε ἀγνώμονες, ἀχάριστοι.
Ν’ ἀγαπᾷς τὸ παιδί σου, ν’ ἀγαπᾷς τὸν ἄντρα σου, ν’ ἀγαπᾷς τὴν οἰκογένειά σου, ν’ ἀγαπᾷς τοὺς ἀνθρώπους· ἀλλὰ παραπάνω ν’ ἀγαπᾷς τὸ Χριστό· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

✞ Μακαριστοῦ Αὐγουστῖνου Καντιώτη

[toula]

Όπως εκείνος που πρόκειται να γράψει πάνω σε κερί, κάνει προηγουμένως λεία την επιφάνεια και τότε χαράζει τα γράμματα που θέλει, έτσι και η καρδιά που πρόκειται να υποδεχθεί πνευματική διδασκαλία και Θεία λόγια, πρέπει να καταστεί καθαρή, από τα αντίθετα φρονήματα.

(Μέγας Βασίλειος)

[toula]

Στην ελευθερία του ανθρώπου έγκειται η τραγικότητα όλης της ιστορίας του κόσμου. Και ο Θεός αναμφίβολα προείδε την Τραγωδία αυτή, τη μελέτησε μέσα στην Αιωνιότητά Του…
Ο Θεός, «ο πανταχού Ών και τα πάντα πληρών» μας περιβάλλει, όπου και αν είμαστε. Αγαπητικά μας αναζητεί, μας καλεί κοντά Του, μακροθυμεί, αναμένει … Ουδέποτε εκβιάζει την ελευθερία μας· μας τιμά σαν να είμαστε ίσοι με Αυτόν.
Σε κάθε περίπτωση συμπεριφέρεται μαζί μας ως με ίσους Του, και τίποτε άλλο δεν περιμένει από μας, παρά μόνο να μας δει σε όλα όμοιους με Αυτόν …
Εγώ έτσι εννοώ την αποκάλυψη εν Χριστώ, ο Οποίος και ως Άνθρωπος κάθισε στα δεξιά του Πατρός .
Το πρόβλημα έγκειται στο πώς να δώσουμε στους ανθρώπους να εννοήσουν ότι η ταπείνωση είναι θεϊκό ιδίωμα, κατηγόρημα της Θείας αγάπης, που παραδίδει τον εαυτό της χωρίς μέτρο, χωρίς σύγκριση, χωρίς επιφύλαξη.
Η αγάπη και η ταπείνωση αποτελούν κάτι το ενιαίο. Έξω από την ταπείνωση ή χωρίς την ταπείνωση δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη…
Έτσι, αγαπητή μου Μαρία, δεκάδες χρόνια προσεύχομαι στον Θεό να χαρίσει ειρήνη σε όλο τον κόσμο, να χαρίσει εκείνη την ειρήνη που φέρνει στην ψυχή η αναμφισβήτητη, αν και μη αποδεικνυόμενη με άλλον τρόπο, αίσθηση της αιωνιότητος, ότι το πνεύμα μας δεν «πεθαίνει», να χαρίσει τη συνείδηση για το αναπόφευκτο της νίκης του Αγαθού.
…Η αγάπη όμως του Χριστού αγκαλιάζει όλο τον κόσμο σε όλες τις διαστάσεις του μέσα στον χώρο και τον χρόνο του, δηλαδή στους αιώνες που πέρασαν και σε αυτούς που ακόμη έρχονται.
Για την αγάπη αυτή είναι απόλυτα αναγκαίο να νικήσουμε την υπερηφάνεια που μας «εμποδίζει να αγαπάμε».
Και όταν ταπεινωνόμαστε, καταδικάζοντας τον εαυτό μας και μόνο τον εαυτό μας, τότε δεν υπάρχει σε μας αμαρτία, και με τον τρόπο αυτό παρέχεται η δυνατότητα στο Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει μέσα μας.
Και αν αυτό το Άγιο Πνεύμα έρθει στην ψυχή, τότε η νίκη επάνω στον θάνατο γίνεται οφθαλμοφανέστερη από την υλική πραγματικότητα του φθαρτού αυτού κόσμου…
Αν όλοι οι άνθρωποι δεν φθάσουν στο καθ’ ομοίωσιν, δεν πρέπει να αναμένουμε ριζική διόρθωση της ζωής πάνω στη γη… καλύτερα να πάσχουμε για το αγαθό και να ειρηνεύουμε στο πνεύμα μας, παρά να θριαμβεύουμε πρόσκαιρα εκβιάζοντας τον πλησίον μας σαν τα θηρία που απομυζούν το αίμα των αδελφών.

Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Γράμματα στη Ρωσία, Έσσεξ Αγγλίας 2009.

[toula]

*Σε πολλούς που ζητούσαν να προσευχηθεί για κάποιο ζήτημα που τους απασχολούσε ο Γέροντας Γαβριήλ έλεγε*
– Ο Θεός μου είπε: «Γαβριήλ, αυτός ο ίδιος δεν μου το ζητάει. Γιατί εσύ λοιπόν με παρακαλάς»;
Και τότε έβαζε πολλές φορές τον επισκέπτη να προσευχηθεί:
– Να παρακαλέσεις εσύ τον Κύριο! Γονάτισε και, έτσι γονατιστός, να λες τον 50ό ψαλμό.

ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

[toula]

Σε μια εποχή πνευματικού εκτροχιασμού γίνεται λόγος ιδιαίτερα για τους νέους, τί μπορούμε να τους πούμε ως Εκκλησία;
Καταλήγουμε συχνά κι εμείς οι ιερείς να γινόμαστε σαν τους celebrities με fun club. Η λογική είναι να φέρουμε τους νέους στην Εκκλησία δηλαδή να γεμίσουμε τους ναούς ή να αποκτήσουμε ακολούθους. Το ζητούμενο όμως είναι να φέρουμε τα παιδιά στον Χριστό, όχι στον εαυτό μας. Το λέει χαρακτηριστικά ο Απόστολος των Εθνών Παύλος (Α Κορ. 1,12) : «Εννοώ δε τούτο, ότι ο καθένας από σας, θέλων να παρουσιάση ανώτερον τον εαυτόν του από τους άλλους, λέγει· “εγώ μεν είμαι του Παύλου μαθητής”. Αλλος λέγει· “εγώ είμαι του Απολλώ”. και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Κηφά”, και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Χριστού”.”»

Οι νέοι δεν είναι ανόητοι και φυσικά δεν τρώνε κουτόχορτο. Τα νέα παιδιά διψούν και κραυγάζουν για αλήθεια. Αυτό και μόνο οφείλουμε να τους δώσουμε. Ούτε χαδάκια, ούτε ψεύτικες αγάπες, ούτε ηθικολογικές απάτες. Την μία και μόνη Αλήθεια. Μια Αλήθεια που είναι Πρόσωπο. Και στην πρόταση αυτή η απόκριση στο κάλεσμα της ελευθερίας τους θα γίνει με τη χρήση του αυτεξουσίου τους. Το κάλεσμα ειναι ξεκάθαρο και ανεπανάληπτο «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι». Κατά Μάρκον (8: 34).
Δεν θα πούμε στα παιδιά ότι δεν υπάρχει αμαρτία , αλλά θα τους οδηγήσουμε στη ζωή και στη θεραπεία. Θα τους εξηγήσουμε ποιος είναι ο στόχός και γιατί η αστοχία στοιχίζει και πονάει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Δεν θα τους πούμε πώς θα παλεύουν στο σκοτάδι αλλά πώς θα ανάψουν το φως για να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα.
Δεν θα πούμε στα παιδιά ότι η ζωή είναι ωραία μόνο με χαβαλέ και πλάκα, αλλά θα τους πούμε να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους με πραότητα και γενναιότητα και ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι κατά το οποίο το πλοίο χρειάζεται καλό πηδαλιούχο και καλύτερος πηδαλιούχος απο τον Χριστό δεν υπάρχει.
Δεν θα πούμε στα παιδιά ότι “Δεν τρέχει και τίποτα , δεν βαριέσαι ” , γιατί αυτό μπορεί να κοστίσει τη ζωή τους. Θα τους πούμε ότι σε κάποιο “δεν τρέχει και τίποτα” μπορεί να κρύβεται ο θάνατος.
Δεν θα πούμε στα παιδιά ότι το κακό είναι απρόσωπο ή ότι ο διάβολος δεν υπάρχει. Αντίθετα θα τους πούμε ότι ο διάβολος είναι πρόσωπο και οφείλουμε να γνωρίζουμε πως κινείται ο εχθρός για να μπορέσουμε να προστατευθούμε.
Δεν θα πούμε στα παιδιά ότι ο έρωτας είναι μια σεξουαλική καλοπέραση που δεν τρέχει και τίποτα αλλά ότι είναι δόσιμο για μια ζωή προορισμού με κάποιον άνθρωπο που θα του δοθώ ολοκληρωτικά και μέσα σε αυτή τη σχέση θα βάλω τον Χριστό. Θα τους πούμε ότι ο έρωτας έχει αξία όταν πραγματοποιήσει τον προορισμό του που είναι να ανθίζει ως αγάπη στον αμπελώνα του Κυρίου και αυτή η καλλιέργεια γίνεται μόνο με τον Χριστό στο Μυστήριο του γάμου. Έξω από εκεί έχουμε ανεμοσκορπίσματα. Δεν είναι κακός ο έρωτας, αλλά το θέμα είναι που οδηγούμε τον έρωτα. Ένας έρωτας χωρίς προορισμό είναι λουλούδι με την ρίζα στον αέρα. Ο προορισμός του έρωτα είναι στην Βασιλεία των ουρανών να βλαστήσει η ρίζα του άνθους στον αμπελώνα του Κυρίου και να τρέφεται από τους χυμούς της χάριτος του Θεού. Αυτό στην Εκκλησία λέγεται : Ιερό Μυστήριο του γάμου.
Δεν θα πούμε στα παιδιά ότι τα μυστήρια είναι μαγικές ευλογίες και ότι πρέπει να κάνουν φανουρόπιτες για να γράψουν καλά στις πανελλήνιες. Αλλά ότι η ευλογία χρειάζεται κατάσταση υποδοχής για να κατοικήσει μέσα μου και αυτό γίνεται με αγώνα και όχι με μαγικά. Οι ευτυχίες και οι επιτυχίες του κόσμου τούτου είναι τα μέσα για να φανερωθούν οι αρετές της χάριτος και όχι ένας προσωπικός ματαιόδοξος αυτοσκοπός.
Δεν θα τους πούμε για το τατουάζ ότι δεν τρέχει τίποτα , αλλά θα τους πούμε ότι το σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και ότι θα αναστηθεί πλήρες στη Δευτέρα Παρουσία. Είναι το διαμάντι μας, ο πολύτιμος λίθος του ουρανού. Θα τους πούμε να κάνουν τατουάζ τον Χριστό στην καρδιά τους που δεν φεύγει με τίποτα.

Δεν θα τους πούμε ότι ο Θεός είναι ένας υπερφυσικός δικαστής αλλά ένας Θεός αγάπης και δικαιοσύνης που φανερώθηκε με σάρκα στον κόσμο για να σώσει τον κόσμο περιμένοντας μας με μια ανοιχτή αγκαλιά τρυπημένη από τα καρφιά της θυσίας. Μα περιμένεις να μας συνγχωρήσει και να μας θεραπεύσει.
Δεν θα τους πούμε οτι το Ιερό Μυστήριο της εξομολόγησεως ειναι μία δίκη που αποφασίζει ποινές για τους κακούς αλλά ένας διάλογος αγάπης όπως του γιατρού με τον ασθενή, όπως του πατέρα με το παιδί του με σκοπό την θεραπεία και την σωτηρία.
Δεν θα τους πούμε ότι ο Θεός ικανοποιεί κάθε αίτημα για πλάκα, ούτε είναι το τζίνι απο το λυχνάρι του Αλλαντίν, αλλά ένας πατέρας που νοιάζεται απεριόριστα για εμάς και κάθε αίτημα μας τπ πραγματοποιεί προς ωφέλεια ψυχών και σωμάτων. Θα τους πούμε ότι η προσευχή ειναι διάλογος μεταξύ δύο προσώπων εμάς και του Θεού και όχι κάποια λόγια του αέρα για να ικανοποιήσουμε ένα υπερφυσικό ον.
Δεν θα πούμε στα παιδιά ότι η Θεία Κοινωνία είναι «χρυσό δοντάκι», αλλά το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Ο ίδιος ο Χριστός Προσωπικά!.
Δεν θα πούμε στους νέους ότι οι Άγιοι είναι εξωγήϊνα προορισμένα απόκοσμα όντα. Αλλά ότι όλοι είμαστε προσκεκλημένοι να γίνουμε άγιοι. Και πάντα να έχουν στο νου τους : «Τα αδύνατα παρά τοις άνθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν.».

Δεν θα πούμε στους νεους οτι η Ορθοδοξία ειναι θρησκεία αλλά Αποκάλυψη!Ο θεραπευτικός δρόμος για την κατα χάριν θέωση του ανθρώπου μέσα απο τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας.
Δεν θα τους πούμε ότι στην Εκκλησία πάμε για να έχουμε καλή ζωή και υγεία , αλλά ότι σαν μέλη του σώματος του Χριστού αγωνιζόμαστε να αγαπήσουμε ακόμα και τον εχθρό αλλά κάτι τέτοιο πονάει και θέλει αγώνα. Στην Εκκλησία αντιμετωπίζω τον κακό μου εαυτό που θέλει να με τραβάει προς τα κάτω και δεν μπορώ να του αντισταθώ γιατί μου προβάλει την αμαρτία ως αρετή . Πιάνομαι όμως από την άγκυρα της Χάριτος με το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με ” και όλα αλλάζουν και μεταμορφώνονται.
Δεν φέρνουμε τα παιδιά κοντά στον Χριστό αν τους πούμε ότι έλα κοινώνα δεν τρέχει και τίποτα ο παράδεισος είναι για σένα και όλα είναι εντάξει. Με αυτόν τον τρόπο προσβάλουμε το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και δεν θεραπεύουμε τον άνθρωπο αντίθετα του δημιουργούμε προβλήματα. Θα τους οδηγήσουμε στο Χριστό με σοβαρότητα και διάκριση πάντα με την αναλογικότητα της προσωπικότητας των παιδιών.
Να οδηγήσουμε τους νέους στην σχέση με τον Θεό με το δικό μας παράδειγμα και τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε στον Θεό.
Οι νέοι θέλουν αλήθειες, πάντα με διάκριση και αγάπη αλλά αλήθειες.
Ανάσταση χωρίς σταύρωση δεν υπάρχει.
«γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω. 8, 32).

π.Σπυρίδων Σκουτής -euxh.gr
Τι έχουμε να πούμε τελικά στους νέους ως Εκκλησία; - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

+ π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: ”Στα βουνά ή στις φυλακές, τίποτε δεν μας σταματάει!”

Ἐδῶ ὅταν μπαίνετε σέ μία ἐκκλησία μέσα, βλέπετε μία Ἁγία Τράπεζα πάντα στό κέντρο. Ἔτσι εἶναι σήμερα δομημένη ἡ Ἁγία Τράπεζα ὁποιασδήποτε ἐκκλησίας βλέπετε. Ἄν αὔριο μία κρατική ἐξουσία ἀπαγορεύσει τήν Λειτουργία καί πεῖ «διώκονται ὅλοι οἱ Χριστιανοί, κανείς δέν θά πάει Λειτουργία, ἀπαγορεύονται οἱ Λειτουργίες» καί βάλουν ἀπ΄ ἔξω στρατιωτικούς. Εἶναι ἔτσι δομημένη (ἡ Ἐκκλησία / ὁ ναός), ὁ παπᾶς πού τό ξέρει νά πάρει τήν Ἁγία Τράπεζα στήν τσέπη του, ὅπως τό λέω, τό Ἀντιμήνσιο. Ὑπάρχει ἕνα πανί πού λέγεται Ἀντιμήνσιο, λατινικά anti mensa = ἀντί τραπέζης, πού εἶναι ἁγιασμένο καί ἀντικαθιστᾶ τήν Ἁγία Τράπεζα.

Νά ξέρω πού αὔριο τό πρωί βγῆκε διαταγή νά μή λειτουργήσω, νά πάρω τό Ἀντιμήνσιο πού εἶναι ἔτσι φτιαγμένο καί ραμμένο, τό διπλώνω καί μπαίνει στό μικρό μου τσεπάκι. Καί νά πάω στά βουνά καί νά κάνω Λειτουργία μαζί σας ἄν ἔχετε τήν τόλμη. Καί ἄν ἀκόμη μέ βάλουνε φυλακή καί ποῦν «εἶσαι τρελός δέν θά λειτουργεῖς», καί μοῦ πάρουν καί τό Ἀντιμήνσιο, τότε στήν φυλακή ἄν εἴμαστε φυλακισμένοι μαζί, θά σοῦ πῶ «ξάπλωσε κάτω». Θά ξαπλώσεις κάτω καί θά κάνω Λειτουργία πάνω στό στῆθος σου χωρίς Ἀντιμήνσιο! Ὁ κάθε πιστός εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπειδή εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὁ κάθε πιστός εἶναι μία Ἁγία Τράπεζα. Θά βάλω πάνω στό στῆθος σου ἕνα πλαστικό ποτηράκι, λίγο ψωμί πού θά βρῶ ἀπό τό φαγητό τῶν φυλακισμένων καί ἕνα πιάτο ὁποιοδήποτε καί θά κάνω Λειτουργία! Δέν μᾶς σταματάει τίποτε, εἴμαστε ἀποφασισμένοι γιά ὅλα! Ἤ στά βουνά ἤ στίς φυλακές, τίποτε δέν μᾶς σταματάει! Ποιά ἐξουσία λοιπόν;

Πῶς γινόταν Λειτουργία τόσα χρόνια διωγμῶν; Αὐτά τά σκεφτήκατε ποτέ; Τά περιγράφει πανέμορφα, πάρα πολύ ὡραία αὐτά τά γεγονότα ὁ πατήρ Βίργκιλ Γκεοργκίου, αὐτές τίς ἀκραῖες περιπτώσεις. Γιατί ἔζησε σέ ἕνα καθεστώς πού ἐδίωκε τούς Χριστιανούς. Καί μάλιστα ἦταν ὁ βιώσας καί ὁ πράξας, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι πρίν γίνει κληρικός ἦταν Γενικός Γραμματέας τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Ρουμανίας, δέν ἦταν τυχαία προσωπικότητα. Καί ξέρει τήν πράξη τῶν γεγονότων, ὅταν τά περιγράφει.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Κοινωνία καί χωρίς Κοινωνία δέν γίνεται τίποτε! Δέν ἔχω νά πῶ κάτι ἄλλο…

[toula]

Να γίνεσαι μικρούλης όπως έλεγε ο πατήρ Πορφύριος. Και από κεί να βλέπεις τον Θεό και τον άνθρωπο.
Μικρούλης, για να μπορείς να δείς το αγριολούλουδο από κοντά. Αν είσαι γίγαντας σου ξεφεύγει. Μικρούλης για να χάσεις τις ψεύτικες αβεβαιότητες. Μικρούλης, μήπως αξιωθείς την πνευματική ακτημοσύνη, την αθωότητα και τα έκθαμβα μάτια. Μήπως ανταλλάξεις την μεγάλη ιδέα με την απλή αλήθεια. Μήπως και γλυτώσεις την «χριστιανική καριέρα»…

πρωτ. Σταμάτιος Σκλήρης
περιοδικό Εφημέριος, Ιανουάριος 2012

Πηγή: Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας

το «σπιτάκι της Μέλιας»