Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η απάθεια [Όσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ]

Η απάθεια είναι όχι μόνο η αποφυγή εφάρματων – εμπαθών έργων, αλλά η εξάλειψη ακόμα και της επιθυμίας τους. Απαθής είναι όποιος έχει κατανικήσει την προσκόλληση σ’ όλους τους λογισμούς που εξαναγκάζουν ή εξαπατούν, βρίσκεται πάνω απ’ όλα τα πάθη, δεν ταράζεται και δεν ενοχλείται από τίποτα εγκόσμιο, δεν φοβάται θλίψεις ή δυστυχίες ή κινδύνους και δεν τρομάζει ούτε μπροστά στο θάνατο, που τον θεωρεί ως σύμβολο της αιωνίας ζωής.

Απαθής είναι εκείνος, που, όταν βασανίζεται είτε από τους ανθρώπους είτε από τους δαίμονες, ούτε σημασία δίνει ούτε το θεωρεί αυτό κακό, λες και βασανίζεται κάποιος άλλος. Δεν φουσκώνει από κενοδοξία όταν δοξάζεται, και δεν θυμώνει όταν προσβάλλεται, αλλά, σαν παιδί, κλαίει με μετάνοια όταν τιμωρείται, και χαίρεται με απλότητα όταν παρηγορείται. Η απάθεια δεν είναι ειδική αρετή, αλλά η περιεκτική ονομασία όλων των αρετών μαζί. Όταν ο άνθρωπος την κατακτήσει, μεταφέρεται από το Άγιο Πνεύμα στη ζωή. Γιατί χωρίς Αυτό δεν έχει την δύναμη το όλο πνευματικό σώμα, δηλαδή το σύνολο των αρετών.

[aposal]

«Όποιος ανεβαίνει στην ταπεινοφροσύνη, χαμηλώνει την ιδέα για τον εαυτό του».
Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής

[toula]

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης:Ο οποιοσδήποτε λογισμός είναι μαρτυρία ότι υπάρχει αντίστοιχο πάθος.

"Λογισμοί σημαίνει, έλλειψις μετανοίας, έλλειψις πνευματικής ζωής, έλλειψις στοιχειώδους εμπειρίας, απουσία Θεού.
Ο οποιοσδήποτε λογισμός είναι μαρτυρία ότι υπάρχει αντίστοιχο πάθος, και δη πάθος που αγαπάμε.
Εάν δεν το αγαπούσαμε, θα μας έφευγε. Το αγαπάμε, το θέλομε, το τρέφομε και αγωνιούμε στην πραγματικότητα μήπως μας φύγη, έστω και αν προσευχώμεθα να μας το πάρη ο Θεός. Αυτή η προσευχή είναι ένα "ξεγέλασμα" του εαυτού μας και του Θεού".

Τα λόγια του γέροντα -νομίζω- μας πιάνουν (σχεδόν) όλους. Πολλές φορές λέμε ότι παλεύουμε με τους λογισμούς μας αλλά από την άλλη τρέφουμε το πάθος που γεννά τους λογισμούς· δηλαδή αντί να επικεντρωθούμε στο κέντρο του προβλήματος εμείς κινούμαστε στα πέριξ. Αντί να εναντιωθούμε στην πηγή του πάθους -στο ίδιο το πάθος- εμείς πολεμούμε τους λογισμούς που είναι απόρροια του πάθους. Οι λογισμοί παύουν όταν το αντίστοιχο πάθος εκλείψη και μεταμορφωθεί σε αρετή.
Η σιωπή των λογισμών κατορθώνεται με την Χάρη του Θεού αλλά και τον δικό μας φιλότιμο αγώνα, μα κυρίως -όσο αφορά την δική μας πλευρά- με το ταπεινό φρόνημα. Είναι αδύνατον να έρθει η Χάρις σε άνθρωπο που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Όλα γίνονται εύκολα όταν ο άνθρωπος έχει ταπείνωση. Γιατί στον ταπεινό άνθρωπο έρχεται η Χάρις του Θεού που τα γλυκαίνει όλα, τα φωτίζει όλα.
Υπάρχεις Χάρις; Υπάρχει ταπείνωσις. Υπάρχει πάθος και λογισμοί; Υπάρχει εγωισμός.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η Θεία Κοινωνία είναι η μετοχή του ανθρώπου στο Σώμα και στο Αίμα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Κάποιοι άνθρωποι έχοντας προετοιμαστεί κατάλληλα προσέρχονται να μεταλαμβάνουν και μερικές φορές ομολογούν ότι "σήμερα αισθάνθηκα τη Θεία Κοινωνία", βιώνοντας χαρά μέσα τους.
-----------------------
"Αισθάνθηκα τη Θεία Κοινωνία" όμως σημαίνει είμαι έτοιμος να πεθάνω, είμαι έτοιμος να τ'αφήσω όλα, είμαι έτοιμος να ενωθώ για πάντα με τον Χριστό. Γι’αυτό και βλέπουμε Αγίους ανθρώπους να κοινωνούν και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας να αποσύρονται στο δωματιό τους και να χάνονται μέσα στην προσευχή, στα δάκρυα, στη νήψη. Ενώ εμείς κοινωνούμε και μετά πάμε για καφέ.
-----------------------
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τις περισσότερες φορές προσεγγίζουμε την Θεία Κοινωνία ως μία πράξη που μας ικανοποιεί ψυχολογικά και συναισθηματικά. "Κοινώνησα και αισθάνομαι όμορφα" λέμε. Όμως ας διερωτηθείς. Γιατί αδελφέ αισθάνεσαι όμορφα, επειδή έγινες ένα με τον Χριστό; Δηλαδή, επειδή πλέον είσαι έτοιμος να φύγεις απ'αυτή την ζωή και να εισέλθεις στην Βασιλεία των Ουρανών; Ή μήπως επειδή βλέπεις την μετοχή σου στην Θεία Κοινωνία ως μία πράξη επιβράβευσης και γι'αυτό χαίρεσαι; Πολλές φορές λοιπόν η Θεία Κοινωνία γίνεται ένα placebo χαράς, ευτυχίας, αυτοεπιβεβαίωσης. Κοινωνούν οι άνθρωποι και λένε ότι "αισθάνθηκαν την Θεία Κοινωνία" και συγκινούνται και δακρύζουν· κι αν τους πεις "ωραία, άρα είσαι έτοιμος να πεθάνεις; έλα να προσευχηθούμε ο Θεός να σε πάρει τώρα που είσαι έτοιμος..."· οι άνθρωποι τότε σκιάζονται, τα χάνουν, σε βλέπουν ως εχθρό. Μα γιατί άνθρωπε; Εσύ δεν είσαι που αισθάνθηκες τον Θεό; Τότε που είναι το κακό να φύγεις τώρα απ' αυτήν την ματαιότητα και να γίνεις ένα με τον Θεό; Γιατί ταράσσεσαι; Γιατί φοβάσαι; Γιατί αρνείσαι τον θάνατο που θα σε ενώσει μόνιμα με τον Θεό που βίωσες (όπως είπες) πιο πρίν; Μήπως τελικά δεν "αισθάνθηκες την Θεία Κοινωνία" αλλά κοινωνώντας αισθάνθηκες ότι είσαι κάποιος σπουδαίος; ή ότι απλά έφτασες στον θρησκευτικό σου στόχο;
-----------------------
Το ξέρω ότι ίσως όλ' αυτά σας φαίνονται "κάπως", ακούγονται περίεργα ή ακόμα και ακραία...όμως δεν είναι. Δυστυχώς εμείς συνηθίσαμε να προσεγγίζουμε τα φρικτά Μυστήρια ως θρησκευτικές πράξεις.
-----------------------
Το θέμα είναι αδελφοί μου ότι όταν κοινωνώ τρώω τον Θεό και γίνομαι ένα μαζί Του. Αυτό σημαίνει ότι είμαι έτοιμος πλέον να γίνω ένα μαζί Του εις τους αιώνας των αιώνων. Αλλιώς πώς κοινωνώ; Αλλιώς γιατί κοινωνώ; Για να μου πάνε καλά τα πράγματα; Κοινωνώ επειδή είναι το μνημόσυνο ενός οικείου μου; ή επειδή είναι κάποια μεγάλη εορτή; ή επειδή είχα μια ατυχία στην δουλειά μου; ή επειδή χώρισα με την κοπέλα μου;
ή επειδή αρρώστησα και θέλω να γίνω καλά;
-----------------------
Μην μπερδευόμαστε λοιπόν. Γι'αυτό και τονίζουμε ότι η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο "εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον". Αυτό λέγει ο ιερεάς όταν μας προσφέρει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Δεν λέγει "εις άφεσιν αμαρτιών και επίγεια ευμάρεια, κοινωνική καταξίωση, υγεία σώματος, να πάνε καλά οι δουλείες σου, καλή αποκατάσταση...κτλ".
-----------------------
Μετέχω στην Θεία Κοινωνία σημαίνει: "έλα Θεέ μου και σβήσε με, έλα Χριστέ μου και χριστοποίησέ με, έλα Χριστέ μου και βγάλε με απ' αυτήν τη ματαιότητα, απ' αυτήν την φθαρτότητα και κάνε με αιώνιο μαζί Σου, όπως θέλεις Εσύ, όποτε θέλεις Εσύ".
-----------------------
Προσέξτε λοιπόν όταν λέτε "σήμερα κοινώνησα και χάρηκα". Η χαρά αυτή εάν δεν έχει πηγή το ότι πλέον μπορώ να πεθάνω, τότε είναι χαρά ψεύτικη. Χαίρομαι που πήρα τον Χριστό μέσα μου σημαίνει συγκλονίζομαι, φωτίζομαι και χαίρομαι που πλέον λευτερώθηκα απ' όλα αυτά τα υλικά πράγματα που με κρατούσαν, λευτερώθηκα από πρόσωπα και καταστάσεις και το μόνο που βιώνω είναι ο Χριστός. Και αυτό το βίωμα με ενώνει με όλα χωρίς να με δεσμεύει με οτιδήποτε.
-----------------------
Όχι, η Θεία Κοινωνία δεν σημαίνει "θέλω να πεθάνω".
Η Θεία Κοινωνία σημαίνει "είμαι έτοιμος να ζήσω αιώνια".

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Γνώρισμα της πραγματικής και σταθερής αγάπης είναι να θέλουμε ‘όχι μόνο εμείς να σωθούμε, αλλά και όλοι οι αδελφοί μας.

Αγ. Πολύκαρπος Σμυρνης.

[aposal]

«Η ταπείνωση και χωρίς καλά έργα, μπορεί να συγχωρέσει πολλά αμαρτήματα, ενώ τα καλά έργα χωρίς την ταπείνωση δεν ωφελούν σε τίποτε».
Όσιος Φιλόθεος

[toula]

Το ραγισμένο δοχείο.

Μια γριά γυναίκα, Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο, που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε, ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
-Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!
-Μα γιατί; ρώτησε η γριά.
-Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;
-Ε, να!
-Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου
Και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ!
Η γριά χαμογέλασε:
-Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου;
Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!
Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γυναίκας εκείνης να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.

Ο καθένας μας έχει τις «ρωγμές» του και τις «αδυναμίες» του που μπορούν ακόμη κι αυτές να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας.
Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας.

«Ραγισμένοι» φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε, σαν τη γριά γυναίκας της ιστορίας μας τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος!

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[aposal]

«Για να φθάσει κάνεις στο Θεό, χρειάζεται φωτισμένο πνευματικό οδηγό».
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

[toula]

Η ζωή μας για ένα πράγμα αξίζει, ότι έχουμε την δυνατότητα να πεθαίνουμε για τους άλλους κατα μίμηση Χριστού, βγαίνοντας από το εγώ μας, σταυρώνοντας το βόλεμά μας, αγαπώντας χωρίς υπολογισμούς, χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς όρια. Η ζωή μας αξίζει όχι για τα πάθη και τις ψευτοαρετές μας αλλά για όλα αυτά που θυσιάσαμε για να συγχωρεθούμε με τους άλλους.
----------------
Αύριο, Δευτέρα 30 Απριλίου στις 5:00 μ.μ. στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Μηνά Ναούσης θα ομιλήσουμε με σχετικό θέμα των παραπάνω σκέψεων.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι της δύναμης και της ισχύς, οι άτρωτοι και ατσαλάκωτοι. Εκείνοι που περιμένουν την πτώση σου, για να γελάσουν αυτάρεσκα. Ούτε αυτοί οι "αναμάρτητοι πιστοί", που είναι έτοιμοι να πετάξουν την πέτρα του αναθέματος, στον αδύναμο, τον αμαρτωλό, τον δυσκολεμένο και διαφορετικό. Έχουν κάτι παγωμένο στο βλέμμα τους. Τους λείπει η ευσπλαχνία, δηλαδή ο Θεός. Δυνατός δεν είναι αυτός που δεν έκλαψε ποτέ, εκείνος που δεν φοβήθηκε ή δεν ένιωσε την αγωνία του θανάτου, μήτε αυτός που δεν έκανε λάθη φρικτά στην ζωή του, μα αυτός που μπορεί να πει, πεινώ, διψώ, συγνώμη, μου λείπεις, πάρε μια αγκαλιά…..

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος