Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Είναι γυναίκα και είναι ιερή…"

Μικρή έφηβη κοπελίτσα, μόλις έχει ανέβει τα σκαλιά του λεωφορείου και προσπαθεί να βρει θέση να καθίσει. Ένα νεαρό αγόρι, λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία της, την πλησιάζει, και με διακριτικό τρόπο της ψιθυρίζει στο αυτί, «έχεις λεκέ στο παντελόνι σου. Μην σοκαριστείς. Βάλε το πουλόβερ μου γύρω από την μέση σου και πήγαινε σπίτι..». Μόλις η κοπελίτσα αυτή, βλέπει για πρώτη φορά έμμηνο ρύση, αυτό το μέγιστο θαύμα και δώρο του Θεού στην γυναίκα. Και το νεαρό αυτό αγόρι γλυκά και τρυφερά, με απόλυτη ιερότητα, την σέβεται και την προστατεύει. Αυτό θα κάνει τον πατέρα της κοπέλας, να γράψει ένα μήνυμα στο διαδίκτυο για να ευχαριστήσει τον ανώνυμο αυτό νέο άνδρα, λέγοντας, «Σήμερα θέλω να ευχαριστήσω την μητέρα αυτού του αγοριού που μεγάλωσε έτσι το παιδί της. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό το θετικό γεγονός σε έναν κόσμο που καθημερινά ακούμε δυσάρεστα νέα. Μπράβο. Μόνο Μπράβο."

Αυτό όμως που με κάνει να γράψω δεν είναι μονάχα το περιστατικό που είναι άξιο επαίνου και θαυμασμού, σε μια εποχή που τόσα ακούγονται για την σωματική και σεξιστική βία ή την υποτίμηση του ανθρώπινου σώματος.
Εκείνο που με κάνει να γράψω αυτή την ανάρτηση είναι διότι θα ήθελα την ίδια προστασία και τον ίδιο σεβασμό που έλαβε η κοπέλα αυτή από τον νεαρό άνδρα στο λεωφορείο, να εισέπραττε από την θρησκεία. Δεν θα πω Εκκλησία, γιατί για μένα η Εκκλησία είναι κάτι άλλο και μεγάλο.

Δηλαδή να πάψει κάθε γυναίκα να αισθάνεται βρώμικη και ένοχη όταν περνάει τις ημέρες της έμμηνου ρύσης. Δεν θα αναφέρω κανόνες και αντιλήψεις, λειτουργικές ευχές και ποιμαντικές πεποιθήσεις που την θέλουν, ακάθαρτη, βρώμικη και ένοχη αμαρτίας, μη έχοντας ακόμη και δικαίωμα μετοχής στην λατρευτική σύναξη γιατί θα χρειαστούμε χώρο και χρόνο που το διαδίκτυο δεν προσφέρει. Ούτε από την άλλη θα παραλείψω σημαντικές θεολογικές και ποιμαντικές ενέργειες από Μητροπόλεις και Ενορίες προς την σωστή θεολογική κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται κάτι περισσότερο συλλογικό και θεσμοθετημένο.

Ωστόσο το μόνο που θα πω είναι να σκεφτούμε το πρόσωπο της Παναγία μας, της γυναίκας που γίνεται μητέρα του Θεού, Θεοτόκος, τα πρόσωπα αγίων μαρτύρων γυναικών και ιεραποστόλων, που δίχως αυτές η χριστιανική εκκλησία δεν θα είχε καρποφορήσει την παρουσία της στην ιστορία, τις απόψεις και θέσεις των καππαδοκών πατέρων κ.α για να ζητήσουμε συγνώμη από όλες τις γυναίκες για όσες φορές τις κάναμε να αισθανθούν άσχημα, ένοχα και αμαρτωλά για το σώμα και την φύση τους.

Να αγκαλιάσουμε κάθε νέο κορίτσι προσφέροντας αγάπη και σεβασμό όχι μονάχα τις ημέρες που είναι «καθαρή», αλλά όλες εκείνες που είναι γυναίκα δηλαδή εικόνα Θεού. Να αποκαταστήσουμε τις γυναίκες στη θέση που τους αξίζει τόσο στην λατρεία όσο και την ποιμαντική διακονία με ισχυρούς θεσμικούς τρόπους. Και να τους πούμε ότι η χριστιανική εκκλησία στο πρόσωπο και την τιμή της Παναγίας και των Αγίων Γυναικών, αποκαθιστά κάθε ανδροκρατούμενο ιστορικό και κοινωνικό λάθος απέναντι τους. Γιατί κάθε σταγόνα αίματος από γυναίκειο σώμα είναι ιερή, αφού μέσα απ' αυτή ο Θεός μας έδωσε και μας δίνει ζωή.
.........................................................................................................
Προτείνω για μελέτη: https://www.academia.edu/6285324/Από_τη ... _in_Christ

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Οι Σταυροί στη ζωή μας είναι σκαλοπάτια για τη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν τους κόβουμε, δεν τους πετάμε, τους αγκαλιάζουμε ερωτικά, θεληματικά διότι η θυσία δεν είναι υποχρέωση ούτε αναγκαιότητα. Σταυρός σημαίνει ότι ο θάνατος της θυσίας γίνεται ζωή. Από τον πόνο της θυσίας δεν αναβλύζει δυσωδία θανάτου αλλά ευωδία αιωνιότητας.
Ο Σταυρός δεν υψώνεται για να μας δώσει μόνο δύναμη και παρηγοριά αλλά γιατί μας καλεί να ανέβουμε επάνω Του. Να πάρουμε την ευθύνη, γιατί μόνο επάνω στον Σταυρό τα διαλυμένα μου κομμάτια θα γίνουν πάλι μια ενότητα.
Σταύρωση σημαίνει αναστήλωση της αληθινής μου πραγματικότητας η οποία δεν είναι άλλη από το να πάρω εγώ τον πόνο σου ώστε να γίνει χαρά και για τους δύο μας.

Σταύρωση.....η πρόσκληση της προσωπικής μας ελευθερίας στα καλύτερα της. . .
Δεν είναι ο Σταυρός κατάντια , ή στάση, αλλά κίνηση με αρχή χωρίς τέλος.

Όταν αγαπάς θυσιαστικά δεν βάζεις τέλος, βάζεις απλά μια αρχή.......διότι τέλος δεν υπάρχει. Αν βάλεις τέλος σημαίνει ότι αρχή δεν υπήρξε πότε, άρα δεν αγάπησες θυσιαστικά αλλά έβαλες την αγάπη και τη θυσία σε μπουκαλάκια προσδοκίας και συναλλαγής.
Υψώνεται ο Σταυρός για να μας δείξει έναν δρόμο, μια πορεία που ξεκινάει μεν αλλά δεν σταματάει πουθενά. Πριν την Ανάσταση έχουμε τη Σταύρωση διότι η πραγματική χαρά οφείλει να περάσει από καμίνι του πόνου για να αντέξει στην αιωνιότητα. Και όταν αυτός ο πόνος σημαίνει να πεθάνω εγώ για να ζήσεις εσύ...είναι πόνος χαροποιός διότι δίνει ζωή καταργώντας τον θάνατο. Σαν να φυτρώνει τριαντάφυλλο στα κάρβουνα ένα πράγμα. Δεν μπορούμε να κουβαλήσουμε τα δικά μας μικρά σταυρουδάκια αν δεν μας δώσει δύναμη ο Χριστός, που κουβάλησε επάνω στον Σταυρό όλον τον κόσμο. Κόψιμο ή πέταμα του Σταυρού σημαίνει διαζύγιο με τον Παράδεισο. Μη γένοιτο!

Κύριε βοήθησε μας , όχι να μας πάρεις τον Σταυρό αλλά να μας δώσεις δύναμη να τον κουβαλήσουμε μέχρι τέλους ώστε να γευτούμε την Ανάσταση.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Ποιος είναι τελικά ο ελεύθερος;
Τι είναι η ελευθερία;
Ελευθερία είναι η συγχώρεση.
Και πραγματικά ελεύθερος είναι ο συγχωρεμένος και αυτός που συγχωρεί.
Εκεί βιώνεται η πραγματική ελευθερία: στο βίωμα της αποδοχής και της κοινωνίας δια της συγχωρήσεως.
Στην πραγματική συγχώρεση δεν υπάρχει όριο, εμπόδιο, κόλλημα. Γι’αυτό και κάθε νόμος καταργείται, κάθε απόσταση εκμηδενίζεται, κάθε σκιά φωτίζεται.
Όλα συγχωρούνται, όλοι συγχωρούνται.
Δηλαδή όλα ελευθερώνονται, όλοι ελευθερώνονται. Τα σύνορα καταργούνται, οι κανόνες προσπερνιούνται, τα λάθη ξεχνιούνται.
Και τότε η ελπίδα ανθίζει, η ταπείνωση θριαμβεύει, η αγάπη βασιλεύει...
Όταν μιλάμε για συγχώρεση μιλάμε για ελευθερία. Και όπου απουσιάζει η συγχώρεση, μιλάμε για δουλεία.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο Θεός περίμενε από τον εγκληματία, το δάκρυ της μετανοίας του...

Κάποτε κάποιος μεγάλος εγκληματίας, αποφάσισε να εξομολογηθή. Και τι δεν του είπε του πνευματικού! Φοβερά αμαρτήματα!

Στην διάρκεια της εξομολογήσεως, ο πνευματικός προσεύχονταν μέσα του και έλεγε:
- Θεέ μου, φώτισέ με! Πώς να του συμπεριφερθώ και τι κανόνα να του βάλω;...

Όταν ο εγκληματίας τελείωσε την εξομολόγηση, του δίνει ο πνευματικός ένα μικρό βαρελάκι και του λέει:
- Πήγαινε να γεμίσεις αυτό το βαρελάκι με νερό και όταν το γεμίσεις και μου το φέρεις, τότε οι αμαρτίες σου θα έχουν τακτοποιηθή!

Πανεύκολο του φάνηκε αυτό το επιτίμιο του εγκληματία και έτσι το πήρε αμέσως και πήγε σε ένα κοντινό ποταμάκι να το γεμίσει.
Όμως, παρότι το γέμιζε με νερό, το βαρελάκι παραδόξως δεν γέμιζε!
Το εξέτασε να δει αν έχει καμμία οπή, αλλά τίποτα. Ήταν ένα συνηθισμένο βαρελάκι, σαν όλα τα άλλα.
Προσπάθησε στην συνέχεια να το γεμίσει, από βρύσες και άλλες πηγές, και δεν τα κατάφερε!


Καθημερινώς φρόντιζε, όπου υπήρχε νερό να το γεμίσει, για να πάρει την άφεση των αμαρτιών, αλλά μάταια. Έτσι παιδευόταν για πολλά χρόνια...

Μια μέρα ήρθε πραγματικά εις εαυτόν.
Προβληματιζόταν για ποιό λόγο να μην μπορεί να γεμίσει το βαρελάκι.
- Θεέ μου, τόσο αμαρτωλός είμαι, ώστε οι αμαρτίες μου δεν αφήνουν να γεμίσει αυτό το βαρελάκι;

Λέγοντας τα λόγια αυτά με πόνο, του έφυγε ένα δάκρυ από τα μάτια.
Το δάκρυ αυτό, έπεσε μέσα στο βαρέλι.
Και τότε το βαρέλι, θαυματουργικώς γέμισε!

Αρπάζει το βαρελάκι και το πάει κατευθείαν στον γέροντα, για να του δώσει την άφεση.

Η μετάνοια που δεν έχει δάκρυα, συντριβή και ταπείνωση, συνήθως δεν είναι γνήσια...

Ο Θεός, περίμενε από τον εγκληματία, το δάκρυ της μετανοίας του. Είναι εκείνο, που καθαρίζει τον άνθρωπο...

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982)

[toula]

Η Εκκλησία μας λέγει, πες μόνον «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και άφησε τον Θεόν να κανονίζει την πορεία σου!

Ἐσὺ νὰ ταπεινώνης τὸν ἑαυτό σου καὶ νὰ τηρῆς τὶς ἐντολές, ἤτοι τὴν ἐγκράτεια, τὴν νηστεία, τὴν προσευχή, τὴν μακροθυμία, τὴν ἀγάπη, ὡς ὀφειλέτης. «Δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμεν». Νὰ λές, τί νὰ πῆ σὲ μένα ὁ Θεός; σὲ μένα θὰ παρουσιασθῆ ὁ Θεός; ἀστεῖο πράγμα!

Μπορεῖς νὰ ἀποκτήσης αὐτὴ τὴν ταπείνωσι; Ἀπόκτησέ την, καὶ ὅ,τι κάνεις, κᾶνε το ὡς δουλωθεῖς εἰς τὸν Θεόν. Τί δικαιώματα εἶχε ὁ δοῦλος στὸν ἀφέντη του; Ἀκόμη καὶ τὴν ζωὴ μποροῦσε νὰ τοῦ πάρη ὁ κύριός του. Ἔτσι νὰ σκέπτεσαι καὶ ἐσύ.

Ἐφ΄ ὅσον νοιώθεις ἀκόμη ὅτι ἔχεις τὴν ἀνάγκη Του, μὴ ζητᾶς τὰ ὑψηλά. Ποιὸς ἀπὸ μᾶς μπορεῖ νὰ πῆ, Θεέ μου, τώρα δὲν σὲ ἔχω ἀνάγκη, γι΄ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ, ἐφ΄ ὅσον μπορῶ καὶ κάνω τὴν ζωή μου, τὸν ἀγώνα μου, δῶσε μου ἀποκαλύψεις, δῶσε μου θαυματουργίες, νὰ ἁπλώνω τὸ χέρι μου καὶ ἀμέσως νὰ ἀλλάζη ὁ καιρός, νὰ σταματᾶ ἡ θάλασσα, νὰ γίνεται βοριάς; Ἀφοῦ λοιπὸν ζητᾶς ἀκόμη τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ταπείνωνε τὸν ἑαυτό σου καὶ σώσῃ σε ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας. Τότε θὰ σὲ σώση ἀπὸ… τὴν ἁμαρτία ἡ ὁποία σὲ ἀπειλεῖ, ἀπὸ τὴν θανατηφόρο ἁμαρτία τῆς ὑπερηφανείας, τῆς φυσιούσης γνώσεως, καὶ ἀπὸ τὰ χαρίσματα τὰ ὁποῖα γιὰ σένα θὰ εἶναι ὁ τάφος σου, ἡ τελικὴ κατάπτωσις τῆς ζωῆς σου.

Ἐὰν ἡ καρδιά σου ἔχη ὅλη τὴν αἴσθησι τῆς ἁμαρτίας, ἐὰν δὲν τὴν βεβηλώνης μὲ τίς ἀπαιτήσεις σου, μὲ τὶς προσδοκίες σου, μὲ τοὺς πειρασμούς σου, τότε ὁ Θεὸς θὰ σοῦ τὰ δώση ὅλα μόνος του. Ὁ Θεὸς ἔθεσε μέσα μας τὴν τάσι, τὴν διάθεσι, τὸν πόθο τῆς γνώσεως καὶ τῶν χαρισμάτων, ἀλλὰ μόνον ὁ ἴδιος μπορεῖ νὰ μᾶς τὰ ἱκανοποιήση. Ἄφησε τὸν Θεὸν νὰ κανονίζη τὴν πορεία σου. Αὐτὸς γνωρίζει προτοῦ ζητήσης ἐσὺ κάτι.

Ζήτα λοιπὸν νὰ σοῦ δώση μετάνοια, νὰ σοῦ συγχωρήση τὶς πτώσεις σου, καὶ γιὰ τὰ ὑπόλοιπα Ἐκεῖνος ξέρει. Αὐτὸς ξέρει καὶ τί ἀνέμους θὰ δώση, ἂν θὰ σοῦ πάρη τὴν χαρὰ καὶ τὴν κάνη στεναχώρια, ἂν θὰ σοῦ πάρη τὴν στεναχώρια καὶ θὰ σοῦ τὴν κάνη χαρά, ἂν θὰ σοῦ δώση ἐπιτυχία ἢ ἀποτυχία, ἂν θὰ σοῦ κόψη τὰ πάθη ἢ θὰ σοῦ τὰ ἀφήση, ἂν θὰ σοῦ θεραπεύση τὴν ἀρρώστια καὶ θὰ σοῦ δώση ὑγεία, ἢ ἂν θὰ σοῦ πάρη τὴν ὑγεία καὶ θὰ σοῦ δώση ἀρρώστια.

Τὸ τί μᾶς δίνη ὁ Θεὸς εἶναι μυστήριο, τὸ ὁποῖο μᾶς εἰσάγει στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ δικές μας ἀπαιτήσεις καὶ προσδοκίες καὶ παρακλήσεις, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, εἶναι ἀπομακρύνσεις ἀπὸ τὸν Θεόν. Τὰ αἰτήματα τῆς καρδιᾶς μας, κατὰ κανόνα, εἶναι προβολὴ τοῦ ἐγώ μας. Γι΄ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία βγάζη ὅλες τὶς κοινὲς προσευχὲς καὶ μᾶς λέγει, πὲς μόνον Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν· δὲν ζητάει τίποτε ἄλλο, μόνον τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι γίνεται ἀβέβηλος καὶ ἁγνὸς ὁ τόπος τῆς ψυχῆς μας, δὲν ἐκπαρθενεύεται δηλαδὴ ἀπὸ τὴν δυσωδία μας, ἀπὸ τοὺς πόθους μας καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας. Τότε μπορεῖ νὰ εἰσέρχεται ὁ Θεὸς μέσα μας.

«Λόγοι ἀσκητικοὶ» – ἑρμηνεία στὸν Ἀββᾶ Ἠσαΐα, ἀρχιμ. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου
https://simeiakairwn.wordpress.com/

[toula]

Η ελπίδα στον Χριστό έχει αποτέλεσμα!

Εμπειρίες από το Άγιον Όρος – Λεμεσού Αθανασίου

~ Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος κάναμε ένα διάστημα στην Καψάλα, στην έρημο της Καψάλας –είναι περιοχή μεταξύ Καρυών Παντοκράτορος και Σταυρονικήτα• μια αγιασμένη περιοχή, έρημος, πανέμορφη, τότε στην εποχή μου ακόμα πιο γραφική, χωρίς δρόμους, χωρίς τίποτα. Γεμάτη γεροντάκια, ερημίτες. Ήμασταν εκεί πάμφτωχοι, δεν μας ήξερε κανένας, ούτε κι εμείς ξέραμε κανένα. Αφού να σκεφτείτε μια φορά πήγα στη Δάφνη να πάρω κάποια γράμματα κι ήρθε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ελλάδος, κι είδαμε αστυνομίες, στρατό και μου λέει ένα γεροντάκι «πήγαινε, διάκο, ρώτα γιατί είναι αυτή όλη η αστυνομία εδώ». Λέω, «να πάω». Πάω και λέω «γιατί είναι η αστυνομία εδώ;»
Λέει «θα ’ρθει ο Σαρτζετάκης». Λέω, «ποιος είν’ αυτός;»! Λέω, «παππού, παππούλη, θα ’ρθει ο Σαρτζετάκης!». «Ποιος είν’ αυτός;» μου λέει. Λέω, «πού ξέρω κι εγώ;». Μου λέει, «πήγαινε ξαναρώτα». Πάω να ξαναρωτήσω τον αστυνομικό, μόνο που δεν με συνέλαβε! Λέω, «συγγνώμη, ποιος είναι ο Σαρτζετάκης;». Μου λέει, «τρελός είσαι;». Τίποτα, ιδέα δεν είχαμε!
Τέλος πάντων, κατά διαστήματα, όταν είχαμε κάποια πράγματα στον κήπο μας, λαχανικά ή κάποια άλλα τρόφιμα, ο γέροντας ετοίμαζε κάποιες σακουλίτσες με διάφορα πράγματα και τα παίρναμε στα γεροντάκια.

Ένα γεροντάκι απέναντί μου, μέσα σε μια χαράδρα, μέσα σε μια καλύβα, μόνος του, ο Σέργιος, τον έβλεπα κάθε βράδυ από το κελί μου που άναβε το καντηλάκι του με το καντηλοκέρι τη νύχτα, θεοσκότεινα, αλλά φαινόταν το κερί του, πήγα να του πάρω τρόφιμα. Μόνος του, γεροντάκι, πανέρημος ο τόπος, το καλύβι του μισογκρεμισμένο, πήγα να του πάρω τρόφιμα. Του λέω, «γέροντα, μ’ έστειλε ο γέροντας ο δικός μου να σου φέρω αυτά τα πράγματα». Ήταν μια σακούλα με πολλά πράγματα.

«Αχ, ευχαριστώ πάρα πολύ»! Λέει, «να πάρω ό,τι μου χρειάζεται…». Επήρε λίγο ψωμί, ένα μαρούλι, δυο-τρία πράματα, μου λέει, «φτάνουν αυτά για σήμερα»! Του λέω, «πάρε και τα υπόλοιπα. Για σένα τα’ φερα!». «Όχι, δεν τα θέλω, δεν μου χρειάζονται! Φτάνουν αυτά για σήμερα!» Του λέω, «πάρε να’ χεις και για αύριο»! Μου λέει, «αύριο έχει ο Θεός!» Λέω, «πάρε γέροντα, έχει ο Θεός, αλλά αφού ο Θεός σού τα’ στειλε!» «Ναι», λέει, «αλλά ο Θεός είπε τον άρτον ημών τον επιούσιον• δεν είπε και τον αυριανόν! Μου φτάνει ο σημερινός άρτος. Αύριο έχει ο Θεός». Του λέω, «πόσα χρόνια έχεις εδώ;» Μου λέει, «πενήντα έξι».

Πενήντα έξι (56) χρόνια ζούσε σ’ αυτό το καλυβάκι, έχοντας μόνο τον άρτον τον επιούσιον. Κι ο Θεός είχε γι’ αυτόν πάντοτε τον αυριανόν άρτον! Ουδέποτε αισθάνθηκε ο άνθρωπος αυτός αυτή την αγωνία. Μα τι μου λες τώρα, μέσα σ’ αυτή την έρημο, πώς θα βρεθεί ο αυριανός άρτος; Καμιά μέριμνα περί τούτου!

Μια άλλη φορά στα Καρούλια, πήγα να επισκεφθώ εκεί τους πατέρες, όταν ήμασταν στη Νέα Σκήτη, είχε ένα Σέρβο, παπα-Στέφανο, ο οποίος έμενε στα Καρούλια. Του λέω, «γέροντα, δεν φοβήθηκες να’ ρθεις εδώ, μέσα σ’ αυτά τα σπήλαια που κατεβαίνεις με αλυσίδες»; Μου λέει, «φοβήθηκα πάρα πολύ! Και την πρώτη μέρα που ήρθα είπα «τι έκανα κι ήρθα εδώ»! Όταν κατέβηκα εκείνο τον κατήφορο όλο κι εκείνους τους γκρεμούς όλους κι είχα μαζί μου ένα ψωμί και μια σακουλίτσα με ελιές, είπα «εντάξει, θα φάω το ψωμί σήμερα κι αύριο και μεθαύριο. Μετά;». Και μ’ έπιασε μεγάλη δειλία όταν είδα ότι δεν είχα τίποτε γύρω μου! Κατακόρυφα κάτω η θάλασσα κι εγώ μόνος μου εδώ!» «Κι έχω, μου λέει, εικοσιπέντε χρόνια που με δώ στην έρημο κι ο Θεός δεν με άφησε ποτέ! Και έχω ακόμα από το ψωμί εκείνο! Το φυλάω! Όχι μόνο δεν πρόλαβα να το φάω, έμεινε εκεί και δεν χάλασε κιόλας».

Βλέπει κανείς πώς ο Θεός προνοεί τον ταπεινό άνθρωπο, ο οποίος έμαθε αυτό το μεγάλο πράγμα, να τ’ αφήνει στα χέρια του Θεού• όλα! Αλλά έμαθε ότι όποιος τ’ αφήνει στα χέρια του Θεού, ο Θεός δεν μένει αδρανής, ο Θεός αναλαμβάνει την ευθύνη πλέον. Και τα έργα του Θεού είναι πολύ σημαντικότερα και πολύ σπουδαιότερα από τα δικά μας έργα.

Εσύ κάμε αυτό που μπορείς• κάμε ό,τι μπορείς, χωρίς ν’ αγχώνεσαι, χωρίς ν’ αγωνιάς, χωρίς να ταλαιπωρείσαι. Αφού κάνεις αυτό που μπορείς και η συνείδησή σου σού καταμαρτυρεί ότι «έκανα ότι μπορούσα, μέχρις εδώ! Από ‘δώ και κάτω δεν μπορώ να κάνω τίποτα!» Τότε παραδίδεις το θέμα, το πρόβλημα, το παιδί σου, την υγεία σου, τα οικονομικά σου, ό,τι έχεις που σε βαραίνει το παραδίδεις στα χέρια του Θεού. Και τότε πράγματι, εκεί ο Θεός εμφανίζεται!

Κι αν ακόμα αργήσουν να γίνουν τα πράγματα, όπως πιθανόν πρέπει να γίνουν, κι αν ακόμα φανεί ότι ο Θεός σιωπά και δεν ενεργεί και παραμείνει ο άνθρωπος μέσα στην εμπιστοσύνη του Θεού, τότε ο Θεός αποκαλύπτει πράγματι με θαυμαστό τρόπο τον εαυτό Του.

Κανένας, λέγει η Γραφή, κανένας δεν ήλπισε επί Κύριον και καταισχύνθηκε. Λέει ο Δαβίδ ένα ωραίο λόγο: «Εμβλέψετε, κοιτάξετε στις αρχαίες γενεές, βρέστε μου ένα άνθρωπο ο οποίος ήλπισε επί Κύριον και εντράπηκε. Ένας άνθρωπος να βρεθεί που να πει ότι εγώ, είχα την ελπίδα μου στον Χριστό κι ο Χριστός δεν ανταποκρίθηκε. Δεν με βοήθησε. Μ’ εγκατέλειψε!» Κανένας!

Βέβαια θα μου πεις ότι μπορεί να μην έγινε αυτό που ήθελα, μπορεί να μην έγινε αυτό που εγώ ζητούσα… Εάν όμως έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό, θα δεις πως τελικά αυτό που έγινε, αυτό ήταν το καλύτερο.

isagiastriados
https://simeiakairwn.wordpress.com
https://romioitispolis.gr/

[toula]

Η αρά και η Χαρά (π. Δημητρίου Μπόκου)

«Η γυνή απατηθείσα εν παραβάσει γέγονε» (η γυναίκα εξαπατήθηκε και έπεσε στην παράβαση) (Α΄ Τιμ. 2, 14). Η Εύα στον Παράδεισο παρασύρθηκε από την απάτη του όφεως. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ύπουλη υποβολή του «θα γίνετε θεοί». Έμπειρος στρατηγός ο διάβολος, γνωρίζοντας ότι το θήλυ είναι ασθενέστερο σκεύος, διάλεξε να χτυπήσει στο αδύνατο σημείο. Φρόντισε να την απομονώσει από τον Αδάμ. Περίμενε. Και τη στιγμή που την βρήκε μόνη της, συγκέντρωσε αμέσως εκεί όλη τη δύναμη κρούσης του. Και πέτυχε τον σκοπό του.

Η πτώση της Εύας έφερε την πτώση του Αδάμ. Και κατά συνέπεια όλων των εξ Αδάμ. Το ανθρώπινο γένος ολόκληρο, εφόσον κατάγεται απ’ το πρωτόπλαστο ζεύγος, κληρονόμησε την πεπτωκυία φύση (όχι κάποια προσωπική ενοχή), που λόγω της παρακοής υποτάχτηκε στη φθορά και τη θνητότητα. Δεν έγιναν θεοί οι προπάτορες, όπως έλπιζαν, αλλά πέθαναν. Από την προοπτική της αθανασίας που είχαν, περιέπεσαν στον θάνατο. Θνητή φύση ήταν η μόνη κληρονομιά που άφησε πίσω της η προμήτωρ Εύα, όντας η ίδια πλέον θνητή. Κληροδότησε την αρά, την κατάρα, τη λύπη, την καταδίκη στους απογόνους της. Αντί για ζωή (Εύα=Ζωή), έδωσε τον θάνατο. Γι’ αυτήν ειπώθηκε: «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα» (απ’ τη γυναίκα ήρθαν τα κακά).

Όμως δεν διαιωνίστηκε η κατάσταση αυτή. Με «το πλήρωμα του χρόνου» ήρθε πλήρως η ανατροπή της. Το ανθρώπινο γένος κυοφόρησε με πολύ κόπο διά μέσου των γενεών τον τέλειο άνθρωπο, που θα υλοποιούσε το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Έδωσε ό,τι καλύτερο μπορούσε να υπάρξει μέσα στη σύνολη δημιουργία. Ετοίμασε «Μητέρα Παρθένον» και την πρόσφερε σ’ εκείνον που θα συνέτριβε την κεφαλή του όφεως.

Ο ερχομός της ήταν κοσμοχαρμόσυνο γεγονός. Η γέννησή της «χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη». Τη στιγμή του Ευαγγελισμού ο Γαβριήλ, εκστατικός απ’ το μεγαλείο της Παρθένου, με χαρμόσυνη φωνή τής μηνύει «χαράν ανεκλάλητον». «Μετά δέους παρίσταται και το Χαίρε κομίζει, της λύπης αντίθετον». «Ο όφις, της λέγει, εξαπάτησε την Εύα παλιά, τώρα όμως σου φέρνω το ευχάριστο μήνυμα, τη χαρά». «Νυν ευαγγελίζομαί σοι την χαράν».

Είναι η στιγμή κατά την οποία κρίνεται αναπότρεπτα η τύχη του κόσμου. Η πιο κρίσιμη στιγμή στη διαχρονική πορεία του ανθρώπου. Η Παρθένος, με πλήρη επίγνωση της ευθύνης της, αναλαμβάνει τα ηνία της ανθρώπινης ιστορίας. Λέγει το «ναι» στην πρόταση του Θεού. Δέχεται να γίνει η είσοδος «του Ιερέως του μεγάλου, μόνη και μόνον εισάγουσα Χριστόν εις την οικουμένην». Γιατί αμέσως με τον διάλογο Γαβριήλ και Μαρίας, «άμα τω λόγω του αρχαγγέλου και αυτής, συνέλαβεν υπερφυώς εν τη αχράντω γαστρί τον Υιόν και Λόγον του Θεού». Και στη συνέχεια, επειδή η Θεοτόκος «έγινε μητέρα της καλής θέλησης του Θεού Πατρός, («μήτηρ γέγονε της ευδοκίας του Πατρός»), μια και κράτησε στην αγκαλιά της τον Λόγο του Θεού που σαρκώθηκε», «ανέτρεψε την πρώτην κατάραν της Εύας». Ο τόκος της «του Αδάμ την κατάραν την εις ημάς (που ήταν πάνω μας) ανατρέπει». «Λύσας την κατάραν έδωκε την ευλογίαν».

Εδώ είναι το βάθος της σοφίας του Θεού. Η γυναίκα απατήθηκε πρώτα και προξένησε τον θάνατο στο ανθρώπινο γένος, η γυναίκα τώρα γίνεται μητέρα του Θεού και απαρχή σωτηρίας όλου του κόσμου. Δίκαια εξυμνείται με υπέροχο τρόπο στους Χαιρετισμούς η Παναγία: «Χαίρε, δι' ης η χαρά εκλάμψει, χαίρε, δι' ης η αρά εκλείψει. Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις, χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις».

Γι’ αυτήν ειπώθηκε: «Εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» (απ’ τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα). Ποιός είναι τόσο μίζερος λοιπόν, που να μη χαίρεται ακόμα για την παγκόσμια χαρά, την Παναγία μας;

ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 416, Μαρτ. 2018

Α ν τ ι ύ λ η
Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

[toula]

Μόνον οι ταπεινοί λογισμοί φέρνουν ταπείνωση και μόνο με την ταπείνωση φεύγει η υπερηφάνεια...

Μιά φορά, ένας ιεροκήρυκας μου είπε ότι, ετοίμασε ένα ωραίο κήρυγμα. Ανέβηκε στον άμβωνα και μιλούσε πολύ ωραία. Κάποια στιγμή, όμως, του πέρασε ένας υπερήφανος λογισμός και μπερδεύθηκε.
Ξέσπασε τότε σε ένα νευρικό κλάμα και κατέβηκε από τον άμβωνα ντροπιασμένος. Ύστερα, γιά πολύ καιρό, δεν μπορούσε να ομιλήσει. Είχε αχρηστευθή…

“Κοίταξε”, του λέω, “εκείνο το έπαθες από υπερηφάνεια.
Επειδή υπερηφανεύθηκες, απομακρύνθηκε η Χάρις του Θεού. Τώρα να ξεκινήσεις ταπεινά. Όταν έλθη η ώρα να ανεβείς στον άμβωνα, να πεις: «Αν μπερδευθώ, σημαίνει ότι μου χρειάζεται ρεζιλίκι, γιατί αυτό θα με βοηθήσει πνευματικά».
Και αν τυχόν σε πιάσει πάλι το κλάμα, οι άνθρωποι θα νομίζουν ότι συγκινήθηκες, οπότε θα βοηθηθούν και δεν θα σκανδαλισθούν. Μη φοβάσαι...”

Πράγματι, ξεκίνησε έτσι ταπεινά, περιμένοντας ρεζιλίκι, και άρχισε πάλι να κηρύττει.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Η Παναγία την γύρισε πίσω...

Μία κόρη είπε μία μέρα στην μητέρα της:
- «Μαμά, απόψε θα πάω σε ένα πάρτι».
- «Παιδί μου, να μην πας. Εκεί που θα πας, δεν είναι γιὰ σένα...»
- «Μαμά εκεί θα είναι οι φίλες μου και οι συμφοιτήτριές μου...»
- «Παιδί μου, να μην πας!»
- «Εγώ θα πάω», είπε με επιμονή η νεαρά.

Η κόρη βγήκε έξω, πήρε ταξί και πήγε στο πάρτι. Η μητέρα πάει στο προσκυνητάρι, γονατίζει και άρχισε να προσεύχεται στην Παναγία: «Παναγία μου, όπως βλέπεις, δεν μπορώ να κάνω τίποτα... Σε παρακαλώ να βοηθήσεις Εσύ!! Ο δικός μου λόγος δεν περνάει, Εσύ κάποιον τρόπο θα έχεις».

Έτσι προσευχόταν η μητέρα με κλάματα επὶ μία ώρα, όταν σε μία στιγμή δέχεται ένα χτύπημα στην πλάτη και ακούει μία φωνή να της λέει:
- «Μαμά σήκω, γύρισα»! Ήταν η κόρη που είχε φύγει γιὰ το πάρτι.
- «Γιατί γύρισες παιδί μου»;
- «Δεν ήταν γιὰ μένα εκεί… Όταν είδα ποιοι ήσαν στο πάρτι, έφυγα»...

Ποιος γύρισε πίσω την κόρη; Η λογική της κόρης; Η Παναγία την γύρισε πίσω, αφού τροποποίησε τη σκέψη της. Ο Χριστός και η Παναγία έχουν έναν "βιδολόγο", ο οποίος τροποποιεί τα μυαλά των ανθρώπων όταν έχουν καλές προθέσεις και εμείς με πίστη παρακαλούμε να βοηθηθούν!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982)

[toula]

Ενώ ζητάμε τον Θεό, ανακαλύπτουμε γύρω μας τους ανθρώπους. Εμείς ζητάμε Χριστόν και ανοίγοντας τα μάτια βλέπουμε τους ανθρώπους. Τότε αμέσως λέμε: Εγώ δεν γύρευα εσένα, τον Χριστόν θέλω. Και ξεχνάω ότι ο ξένος, ο φτωχός, ο φυλακισμένος, ο κάθε άνθρωπος δηλαδή, ο πλέον ταπεινωμένος και μάλιστα ο αμαρτωλός, ο εχθρός μου, αυτός που προσπαθεί να μου κόψει το κεφάλι, αυτός ακριβώς είναι για μένα ο Χριστός.

Δοκιμάζουμε λοιπόν αυτή την απογοήτευση, την σύγκρουση με το εγώ μας.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, εφ' όσον ζητάμε τον Χριστό διώχνουμε τον άνθρωπο; Διότι θεωρούμε ότι ο Χριστός μας σέβεται, ότι Τον έχουμε υποχείριο. Ο άνθρωπος όμως έχει στόμα, έχει κρίση, έχει γνώμη, έχει αυτιά, έχει θέλημα, έχει πάθη, έχει αδυναμίες, έχει απαιτήσεις, και φοβόμαστε μήπως χάσουμε την βασιλικότητα του εαυτού μας. Κλείνουμε λοιπόν την πόρτα και αγκομαχάμε, πονάμε, ταραζόμαστε, συμπλέκομε την ύπαρξή μας μαζί του με στάση αρνητική. Το αποτέλεσμα είναι ότι χάνουμε ευθύς αμέσως την σχέση μας με τον Χριστό.

Όταν ξεπεράσουμε το στάδιο αυτό και αρχίσουμε να αποδεχόμαστε τον άλλον όπως είναι, όταν τον αγαπήσουμε, όταν ζούμε γι' αυτόν, θυσιαζόμαστε γι' αυτόν, μελετάμε αυτόν, με το βλέμμα μας καταλαβαίνουμε και την βαθύτερη επιθυμία του και προτρέχουμε να την πραγματώσουμε, τότε αρχίζουμε να νοιώθουμε την παρουσία του Θεού.
Ανέγγιχτος ακόμη ο Θεός για μας, αλλά μας φαίνεται πως ακούμε τα βήματά Του, καταλαβαίνουμε ότι πλησιάζει. Είναι οι πρώτες σχέσεις που συνάπτουμε με τον Χριστόν.

Αλλά νοιώθετε τι αγώνας χρειάζεται, για να νικήσουμε τον παλαιστή εαυτό μας, που θέλει να εξουδετερώσει πάντα έτερον, για να μείνει μόνος του; Όπως δεν χωρούν δύο βασίλισσες μέσα σε ένα μελίσσι, έτσι δεν χωρούν μέσα σε μια καρδιά δύο θεοί. Γι' αυτό θέλουμε να πετάξουμε τον άλλον από μέσα μας. Όμως, μόνον εάν μείνει ο άλλος, θα ανακαλύψουμε ότι αυτό είναι ο Χριστός. Στον άλλον βρίσκουμε τον Κύριο. Τότε η αγάπη του πλησίον, η παρουσία του, η ζεστασιά του, ο πόνος του, ο πόθος του, η κοινωνία του, μας κάνουν να αρχίσουμε να ζητάμε τον Χριστό και να ζούμε γι' Αυτόν. Αρχίζει τώρα το προανάκρουσμα, το ξημέρωμα, η αίσθησης ότι έχω και εγώ δικαιώματα στην ζωή του Θεού. Από της στιγμής αυτής ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται πια, δεν αναπαύεται με τίποτε. Μέχρι να φθάσουμε στην ώρα αυτή, μα αναπαύουν πολλά: το κρεβάτι μας, η προσευχή μας, οι επιτυχίες μας, ο έπαινος του άλλου· κάθε φορά έχουμε και κάτι που γεμίζει την ζωή μας...

Κάθε ημέρα η ζωή μας κινείται γύρω από κάτι. Αυτό είναι το πλήρωμά μας. Το πλήρωμα όμως του παντός είναι ο Χριστός.
Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να νοιώθει τα επόμενα βήματα του Κυρίου, δεν υπάρχει πια τίποτε που να τον ικανοποιεί· δεν θέλει να σταματήσει πουθενά· γίνεται ακόρεστος, ανικανοποίητος· θέλει να νηστεύει πιο πολύ, να προσεύχεται πιο πολύ, να αγρυπνεί πιο πολύ, να αγαπά πιο πολύ· προ πάντων, έχει μία τάση να δίνεται πιο πολύ και να υπομένει τον Χριστόν: "Υπόμεινον τον Κύριον". Δεν μπορεί να πονά παρά μόνον για τον Χριστόν. Δεν θέλει τίποτε άλλο παρά μόνον τον Θεόν. Ό,τι και αν του δώσεις, ό,τι και αν του πει, το δέχεται ευχαρίστως, αλλά από αγάπη σε σένα. Δεν δημιουργεί προβλήματα. Δεν ασχολείται με προβλήματα. Δεν ταράσσεται με τίποτε, διατηρεί την ειρήνη και την γαλήνη του· η δε ειρήνη του είναι μια προσδοκία του Θεού, ένα στάδιο από το οποίο πρέπει ο καθένας μας να περάσει.

Γίνεται λοιπόν αυτός ο άνθρωπος ειρηνικός, απροσπαθής. Δεν άγχεται με τίποτε, όλα τα κάνει, επειδή παίρνει μίαν εντολή, μίαν ευλογία· τα κάνει εν πληρότητι, εν τελειότητι· αυτός όμως σε τίποτε δεν σταματάει, παρά μόνον ζητάει τον Θεόν. Γι' αυτό, δεν τσακώνεται για τίποτε, δεν μιλάει για τίποτε, δεν αρνείται τίποτε. Τότε αρχίζει να νοιώθει πως υπάρχει ζεστασιά, πως υπάρχει χνότο, όπως λέμε ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπίνη ζωή σε κάποιον που πεθαίνει, αφού αντιλαμβανόμαστε την αναπνοή του με τον καθρέφτη που βάζουμε μπροστά του. Ο άνθρωπος δηλαδή αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ζει· άνοιξε την καρδιά του και νοιώθει τον Θεόν...

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης