Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Άθως "Το Άγιον Όρος", μια ταινία του 1965.

Τότε που στο Περιβόλι της Παναγίας υπήρχαν λίγοι μοναχοί, ελάχιστοι προσκυνητές· θα λέγαμε ότι βρισκόταν σε παρακμή.
Τα άλλοτε πάλι λαμπρά κτίρια τώρα στέκονται ετοιμόρροπα.
Οι περισσότεροι μοναχοί είναι ασπρομάλληδες.

Κι όμως, ενώ όλα δείχνανε τότε ότι το Άγιον Όρος βρίσκεται στην δύση του, μετά από λίγα χρόνια άρχισαν να έρχονται για να μονάσουν πολλοί νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι, γεμάτοι ζήλο και θείο έρωτα.
Τα μοναστήρια γέμισαν και πάλι με νέες αδελφότητες, τα κτίρια συντηρήθηκαν και η πνευματική αίγλη του Αγίου Όρους όχι μόνο σώθηκε αλλά μεγάλωσε.

Είναι συγκινητικό να βλέπεις αυτές της μορφές του 1965. Μοναχούς που ήρθανε στο Άγιον Όρος στις αρχές του 20ου αιώνα. Άνθρωποι της άσκησης, της προσευχής, της υπακοής, της ακτημοσύνης, της ιεράς παραδόσεως, της Μυστηριακής ζωής.
Με την πάροδο των ετών μείνανε λίγοι.
Πλέον ασθενικοί με σώματα κουρασμένα από την πολυετή άσκηση. Κι όμως δεν άφησαν τον τόπο. Δεν απελπίστηκαν.
Σε αυτούς οφείλουμε πολλά, διότι σε αυτήν την περίοδο της "παρακμής", άκμασαν πνευματικά με αποτέλεσμα οι προσευχές τους να εισακουστούν κι έτσι σήμερα και πάλι το Άγιον Όρος να στέκει φωτεινός φάρος για τον Ορθόδοξο μοναχισμό, αλλά και γενικότερα να είναι ένας ανεκτίμητος παγκόσμιος πολιτιστικός θησαυρός.

Στο Άγιον Όρος ασκήτευσαν πολλοί άνθρωποι. Έζησαν με μετάνοια και ταπείνωση. Πολλοί αγίασαν. Προσκυνητές βοηθήθηκαν να έλθουν "εις εαυτόν".
Εδώ, το υπέρλογο έγινε καθημερινότητα και η καθημερινότητα μπήκε στην σφαίρα του υπέρλογου.
Ακατανόητη ζωή για πολλούς.
Μα μην περιμένουμε να κατανοήσουμε όταν δεν θέλουμε να νοήσουμε την ζωή του Χριστού, την ταπείνωση και την αγάπη του Θεανθρώπου.
Πολλοί μένουνε σε έναν απλό θαυμασμό αυτής της ζωής. Άλλοι πάλι απαξιώνουν κάθε τι σχετικό με αυτήν. Και είναι φυσικό, διότι δεν είναι όλοι ώριμοι πνευματικά για να δούνε το βάθος και το νόημα της μοναχικής πολιτείας.
Μέσα στο Περιβόλι ο καθένας θα βρει ότι ψάχνει. Όπως τότε, έτσι και σήμερα. Ο άνθρωπος που ψάχνει τον Θεό θα τον βρει. Ο άνθρωπος που ψάχνει το "σκάνδαλο" θα το βρει.

Όπως σε κάθε περιβόλι υπάρχουν άνθη αλλά και τριβόλια, έτσι και σε αυτό το περιβόλι...
Είναι λυπηρό όμως να πηγαίνουμε στον Άθω ψάχνοντας κάποια αφορμή για να καταδικάσουμε, για να κατακρίνουμε, για να απαξιώσουμε ανθρώπους που αφιέρωσαν όλη τους την ζωή στον Θεό, που ενδύθηκαν τα μαύρα, που άφησαν οικογένεια και φίλους, πτυχία και περιουσίες.
Όποιος πηγαίνει στο Όρος ας είναι έτοιμος όχι να παρεξηγήσει αλλά να κατανοήσει. Μα για να κατανοήσει κάποιος χρειάζεται ταπείνωση. Χωρίς ταπείνωση μάλλον θα βλαφτεί παρά θα ωφεληθεί.
Ο κάθε μοναχός κάνει τον δικό του αγώνα. Ένας αγώνας που τις περισσότερες φορές μένει κρυφός. Η αρετή κρύβεται. Γι'αυτό και οι άνθρωποι που πλησιάζουν με υπεροψία ενάρετους ανθρώπους μένουνε ακοινώνητοι της πνευματικής εμπειρίας που θα μπορούσαν να αποκομίσουν.

Κάθε μοναστήρι είναι ένας τόπος ευλογίας και παρουσίας Θεού.
Το Άγιον Όρος είναι μια χερσόνησος ευλογίας και παρουσίας Θεού που μαρτυρεί καθημερινά ότι ο άνθρωπος μπορεί να αγιάσει, μπορεί να αλλάξει, αρκεί να παραδοθεί στον Θεό, αρκεί να αφήσει στην άκρη το "εγώ" του και πλέον να βάλει στο κέντρο της ζωής του τον Ιησού Χριστό.

https://www.youtube.com/watch?v=BcbQdzYM8VU

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ἕνας ἀδελφὸς εἶπε στὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

- Τὸ σῶμα μου ἀδυνάτισε, ἀλλὰ τὰ πάθη μου δὲν ἀδυνατίζουν.

- Τὰ πάθη μοιάζουν μὲ ἀγκαθωτὰ φυτά, ἀποκρίθηκε ὁ γέροντας.

Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι, ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ ξεριζώσει τὰ φυτὰ αὐτά,

πληγώνει καὶ ματώνει τὰ χέρια του,

ἔτσι καὶ ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ ξεριζώσει τὰ πάθη του, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἱδρῶτες καὶ κόπους.

Απ΄το Γεροντικό

[toula]

Δεν μπορείς ποτέ να περιχωρήσεις την ομορφιά του τέλους, την ολοκλήρωση του φτασίματος, αν δεν ζήσεις το ταξίδι. Τα πάντα είναι το ταξίδι, όλα βρίσκονται στην πορεία.

Εκεί είναι που η καρδιά αναφλέγεται και οι επιθυμίες πυρώνουν. Δεν έχει κανένα νόημα η μετάληψη του Θεού χωρίς την ετοιμασία της καρδιάς. Ευτελίσαμε το ταξίδι αυτό σε ολιγοήμερη νηστευτική διαδικασία διεκπεραιωτική. Ο Χριστός έγινε το έπαθλο μια βαρυγκομημένης αλλαγής διαιτολογίαου, που τολμάμε να το ονομάζουμε νηστεία.Οι μαθητές επέγνωσαν γιατί πόθησαν, γιατί επεθύμησαν, γιατί τόλμησαν να σταθούν στο χείλος της αβύσσου της απόγνωσης, στο χάος της απελπισίας και να αγωνιούν. Η καθημερινή μας ζωή πρέπει να μας ετοιμάζει για το Ευχαριστιακό τραπέζι. Στην καθημερινή εβδομαδιαία πορεία (σμικρογραφία όλης της ζωής) κτίζουμε τις προϋποθέσεις της Ευχαριστιακής επίγνωσης Του. Ετοιμάζουμε την καρδιά, αγωνιούμε, προσδοκούμε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε (μετάνοια), Τον πεινάμε και Του το φωνάζουμε (προσευχή), Τον προσδοκούμε αδειάζοντας τα περιττά για να γεμίσουμε τα σημαντικά (νηστεία), συνοδοιπορούμε με άλλους Κλέοπες, με άλλα πρόσωπα Λουκά (ενοριακή ζωή), γιατί καμμιά μοναξιά δεν δημιούργησε ποτέ πορεία.

Σε αντίθετη περίπτωση, θα περιμένουμε το έκτακτο μιας συναισθηματικής έξαρσης όταν μεταλαμβάνουμε, για να πείσουμε τον εξεργερμένο εαυτό ότι δήθεν χόρτασε, ότι γνώρισε, ότι συνάντησε. Μια συναισθηματική έξαρση που δεν αντέχει ούτε μέχρι τα σκαλοπάτια της εξώθυρας του ναού. Έχει σβήσει μαζί με το “δι΄ευχών”, αφοντας τον γνωστό πια, εκκωφαντικό κρότο του κενού. “Ποιός θα έρθει να κατοικήσει” αναρωτιέμται μαζί με τον ποιητή, επιτέλους “αυτό το τεράστιο ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ του κενού”.

Από το βιβλίο του π.Βασιλείου Χριστοδούλου: “Μείνε μαζί μας βράδιασε” σελ 134-135

[toula]

"Προς βιβλιοφάγους 2"
.......................................
Ίσως ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφεί για την πίστη!
"Πρόκειται για ένα υπέροχο βιβλίο. Απ’ εκείνα τα βιβλία που όταν το διαβάζεις δεν κοιτάς πότε τελειώνουν οι σελίδες του, αλλά εύχεσαι να έχει ακόμη πολλές. Κείμενο απλά γραμμένο, αλλά βαθυστόχαστο, με πληρότητα Πνεύματος. Λέξεις, φράσεις και σκέψεις που χτυπάνε όχι στο μυαλό αλλά στην καρδιά του αναγνώστη......."
(π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος)

Από τον πρόλογο του βιβλίου

Τούτο το βιβλίο δεν είναι θεολογικό αλλά αγγίζει την καρδιά της θεολογίας. Δεν είναι "πνευματικό" αλλά μιλά για την ουσία της πνευματικής ζωής. Δεν έχει τίποτε να πει σε βολεμένους και επαναπαυμένους χριστιανούς· δεν έρχεται να επαληθεύσει βεβαιότητες, αλλά να τις κλονίσει. Πυρήνας του βιβλίου είναι ένα πρόσωπο και ένα γεγονός. Το πρόσωπο είναι ο Ιησούς Χριστός, το γεγονός είναι η δίκη Του.
Ο Rowan Williams, ένας από τους κορυφαίους Χριστιανούς στοχαστές σήμερα, ζωντανεύει τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων για τη δίκη και την καταδίκη ενός Αθώου, επιχειρώντας απρόσμενες προεκτάσεις στις κρυμμένες γωνιές του κόσμου μας.
Μας ξεβολεύει, διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις της προστατευμένης ασφάλειας που τρέφουμε και που μας τρέφουν. Και μας υπενθυμίζει πως η θέση μας ως μαθητών του Ιησού είναι μία και μόνη: πλάι στον Χριστό την ώρα που δικάζεται. Από αυτή τη θέση και μόνο, μπορούμε να δούμε Εκείνον ως αυτό που όντως είναι· τον κόσμο ως αυτό που Εκείνος θέλησε· κι εμάς ως αυτό που Εκείνος με άφατη αγάπη ατενίζει...
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
https://www.enploeditions.gr/index.../g ... proion/461

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο άδικος πλούτος που πλούτισε τους γιατρούς (από τις χειρόγραφες σημειώσεις του Αγίου Παϊσίου)

Κάποτε σέ μιά γνωστή οικογένεια συνέβαιναν πολλές δοκιμασίες.
Είχε αρχίσει από τόν αρχηγό τής οικογένειας αρρώστια βαριά, ταλαιπωρία, κατάκοιτος ορισμένα χρόνια καί θάνατος. Στή συνέχεια ή γυναίκα του καί τά παιδιά του τό ένα κοντά στό άλλο. Τώρα πρόσφατα πέθανε καί τό τελευταίο πέμπτο παιδί καί άπό πολύ πλούσια οικογένεια κατήντησε ή πιό φτώχειά, γιατί πουλούσαν τά κτήματα όσο-όσο, γιά νά πληρώσουν γιατρούς καί έξοδα διάφορα.

Απορούσα, γι’ αύτήν τήν οικογένεια! Πώς νά συμβαίνουν τόσες άρρώστιες καί άτυχήματα σ’ αύτούς, ενώ άπό τά άτομα τής οικογένειας αύτής πού γνώρισα δέν φαίνονταν ή καλή περίπτωση, δηλαδή νά τούς δοκιμάζη ό Θεός σάν έκλεκτούς, άλλά μάλλον νά λειτουργούν οί πνευματικοί νόμοι τού Θεού. Γιά νά είμαι πιό σίγουρος προσπάθησα νά μάθω άπό άξιόλογα γεροντάκια συμπατριώτες τους, καί έμαθα τά έξης: Ο άνθρωπος λοιπόν αύτός είχε βρει μιά σχετική περιουσία άπό τόν πατέρα του, άλλά στή συνέχεια τήν αύξησε μέ άδικίες.

Δηλαδή άν τού ζητούσε μιά χήρα δανεικά γιά νά παντρέψη τήν κόρη της καί θά τού τά έδινε μετά όταν θά άλώνιζε, αύτός τής ζητούσε ένα οικόπεδο πού είχε, καί έπάνω στήν άνάγκη τό έπαιρνε όσο-όσο. Άλλος τού ζητούσε δάνειο νά πληρώση τήν Τράπεζα, καί θα τού τό έπέστρεφε μόλις μάζευε τά βαμβάκια, εκείνος τού ζητούσε ένα χωράφι, καί στήν άνάγκη ό άλλος τό έδινε όσο-όσο, γιά νά μήν τόν κυνηγήση ή Τράπεζα. Άλλος τού ζητούσε λίγα δανεικά νά πληρώση τούς γιατρούς καί αύτός τού ζητούσε νά τού πουλήση τήν άγελάδα πού είχε, καί τήν έπαιρνε όσο-όσο. Καί μέ αύτόν τόν τρόπο έμασε αύτήν τήν μεγάλη περιουσία.

Όλος λοιπόν αυτός ό γογγυσμός των πονεμένων άνθρώπων χτύπησε καί στά παιδιά του άκόμη, έκτος άπό αύτόν καί τήν γυναίκα του.

Έτσι λειτούργησαν οι Πνευματικοί νόμοι καί έκαναν καί αυτοί τό ίδιο γιά να πληρώνουν τούς γιατρούς καί έξοδα από τίς αρρώστιες καί τά ατυχήματα, πουλούσαν όσο-όσο τά κτήματα καί από πολύ πλούσιοι έγιναν φτωχοί καί ένας-ένας έφυγαν όλοι. Ό Θεός θα κρίνη φυσικά άνάλογα μέ τήν πολλή του άγάπη καί δικαιοσύνη. Οι προηγούμενοι όμως πού άναγκάζονταν έπάνω στήν άνάγκη να τά πουλήσουν γιά να ξεχρεώσουν χρέη ή γιατρούς καί φτώχεψαν, αυτοί θα άνταμειφθούν άνάλογα τήν άδικία, ένώ οι άδικοι έξοφλούν καί αυτοί άνάλογα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΩΦΕΛΙΜΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥ ΑΡΙΔΑΙΑΣ
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

[toula]

Γιατί η αδιάλειπτη προσευχή οδηγεί στην ταπείνωση;

Διότι, αν κοιτάξεις στα βάθη της ψυχής σου, θα δεις ότι κανένα καλό δεν έχεις και ότι τίποτε δεν μπορείς να κατορθώσεις χωρίς τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού.

Και τότε δεν θα κουραστείς να Τον ικετεύεις να σ’ ελεήσει και να σε σώσει. Και ταπεινώνεσαι βαθιά, τρέμοντας μήπως χάσεις τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού.

Κι έτσι με ταπείνωση προσεύχεσαι και με την προσευχή ταπεινώνεσαι και προοδεύεις πνευματικά.

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

[toula]

Συγγενεύουμε καθόλου με τον Χριστό;

«Για να 'χουμε τη χάρη του Θεού –έλεγε ο όσιος Γέροντας Παΐσιος– πρέπει να συγγενέψουμε λίγο με τον Χριστό». Που θα πει: τα γνωρίσματα του Χριστού πρέπει να αγωνιζόμαστε (με τη χάρη πια του αγίου βαπτίσματος με την οποία γίναμε μέλη Του) να γίνουν γνωρίσματα και δικά μας.

Ποιο το κύριο γνώρισμα του Κυρίου; Ασφαλώς η απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Θεού Πατέρα Του, όπως μας το λέει ιδιαιτέρως ο απόστολος Παύλος (Φιλ. 2, 7-10): Ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος· και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού).

Η υπακοή του Χριστού στον Θεό Πατέρα φανέρωνε την απόλυτη ταπείνωσή Του, γι’ αυτό και όπου δεν υπάρχει σε άνθρωπο και μάλιστα χριστιανό ταπείνωση, εκεί δεν υπάρχει Χριστός και Θεός και το μόνο που υπάρχει σε περίσσια είναι η δαιμονική υπερηφάνεια.

Έκτοτε το κύριο γνώρισμα του κάθε αγίου ήταν και είναι η δηλωτική της υπακοής ταπείνωση, η οποία συνιστά και το μοναδικό βάθρο πάνω στο οποίο μπορεί να αναπτυχθεί και η «καθ’ ὑπερβολήν ὁδός» της αγάπης – ό,τι φανερώνει και την εγκατοίκηση πια του Τριαδικού Θεού στον άνθρωπο. Κατεξοχήν την ταπεινή υπακοή και αγάπη βλέπουμε στην ανώτερη από όλα τα κτιστά όντα, την Παναγία Μητέρα του Κυρίου. Η Παναγία πράγματι συνιστά το ανθρώπινο όριο, πάνω στο οποίο μετριέται η όποια εν ελευθερία υπακοή στο θέλημα του Θεού. Το «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά Σου» αποτελεί το αδιάκοπο όραμα κάθε πιστού προκειμένου να βαδίσει τον δρόμο της αγιότητας. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι την υπακοή της Παναγίας πρόβαλλαν και προβάλλουν πολλοί άγιοι για να διαπιστώνουν αν όντως κάτι είναι εκ Θεού ή όχι.

Θυμόμαστε αίφνης τον άγιο Σιλουανό του Άθω, όπως μας περιγράφει ένα περιστατικό της ζωής του ο μεγάλος Γέροντας (άγιος κι αυτός πια) μαθητής του Σωφρόνιος του Έσσεξ, ο οποίος συνάντησε κάποια στιγμή στο μοναστήρι του στο Άγιον Όρος, την Ιερά Μονή Παντελεήμονος, έναν συνασκητή του. Ο ασκητής αυτός με ένα είδος καύχησης, όπως διέκρινε ο όσιος, του ανέφερε ότι του εμφανίστηκε η ίδια η Παναγία. Κι ο άγιος Σιλουανός με πλήρη επίγνωση αρνήθηκε να αποδεχθεί το «όραμα» του καλογέρου, με το συντριπτικό επιχείρημα: «Είναι αδύνατο να εμφανίστηκε σε σένα η Παναγία μας. Γιατί Εκείνη ήταν τέκνο υπακοής, ενώ εσύ δουλεύεις πάνω στο δικό σου θέλημα».

Για τον όσιο δηλαδή κριτήριο της ορθής πνευματικής πορείας και ιδίως ενός «οράματος» ήταν ακριβώς η αγία υπακοή και ταπείνωση. Πορεύεται επομένως κάποιος με βάση τις δικές του επιλογές, κάνοντας πέρα την υπακοή; Δεν είναι του Χριστού άνθρωπος, έστω κι αν διατείνεται χίλιες φορές ότι ανήκει και πάσχει για Εκείνον.

Την αλήθεια αυτή από την οποία κρίνεται το πνευματικό και αιώνιο συμφέρον μας πρέπει να έχουμε πάντοτε κατά νου. Ιδίως τις κρίσιμες αυτές ώρες που διερχόμαστε, κατά τις οποίες δοκιμάζεται η παγκόσμια κοινότητα, αλλά δοκιμάζεται και η δική μας ποιότητα πίστεως, πρέπει να λειτουργούμε όχι αυτονομημένα, όχι με το σκεπτικό του «έτσι μ’ αρέσει» ή «έτσι κατανοώ εγώ την πίστη» ή «έτσι εγώ ερμηνεύω τους αγίους» ή ακόμη χειρότερα «οι ιεράρχες και οι παπάδες είναι “χλιαροί και ξεπουλημένοι” πλην ολίγων που συμφωνούν με εμένα»· αλλά (να πορευόμαστε) όπως μας προτρέπει συντεταγμένα η Εκκλησία μας διά στόματος της Ιεράς Συνόδου. Εκεί, στην υπακοή αυτή, έστω κι αν διαφωνούμε (γιατί άραγε; Γιατί είμαστε «καλύτεροι και ανώτεροι;») κρίνεται η γνήσια ή όχι εκκλησιαστικότητά μας, που θα πει η χριστιανικότητά μας. Μάλλον στην ώρα της κρίσεως - κι είναι ευλογία τούτο - ανοίγονται τα μάτια μας για να δούμε κατάματα τον αληθινό εαυτό μας: τον χαρισματικό ταπεινό εαυτό μας ή τον υπερήφανο εγωιστικό εαυτό μας.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

https://www.facebook.com/10033906468059 ... 525255876/

[toula]

Κάποτε ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε:

Προσέξτε μην γκρινιάζετε. Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό, αχαριστία.
Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με χαμόγελο! Θυμηθείτε ότι αυτό έκαναν οι παλαιότεροι. Στους καθρέπτες και στα προσόψιά τους γράφανε το «Καλημέρα» και το «Δόξα Σοι ο Θεός»! Ξέρανε να ζήσουνε! Μήπως δεν είχανε και τότε βάσανα, αρρώστιες και φτώχεια; Κι όμως τα περνούσαν όλα με ψυχική λεβεντιά! Ήταν φτωχοί, αλλά αξιοπρεπείς, άρχοντες. Είχαν συνεχώς στο στόμα τους και στην καρδιά τους το «Έχει ο Θεός»…! Γνώριζαν να προσεύχονται, να καρτερούν και να νικούν! Έλεγαν:
«Και να θέλω, δεν μπορώ να στενοχωρηθώ. Όταν στενοχωριόμαστε είναι σαν να λέμε στον Θεό: "Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά"».

…Ύστερα είναι και αχαριστία!!! Να δοξάζουμε τον Θεό και στα καλά και στα ανάποδα! Ξέρει ο Θεός! Με αγάπη, σεβασμό, ταπείνωση και υπομονή!

Μια φορά ήταν ένας άνθρωπος που κέρδιζε το ψωμί του πουλώντας μπαλόνια στα πανηγύρια. Είχε απ’ όλα τα χρώματα: κόκκινα, κίτρινα, μπλε και πράσινα. Όταν δεν πήγαιναν καλά οι δουλειές ελευθέρωνε ένα μπαλόνι γεμάτο με ήλιον. Το έβλεπαν τα παιδιά κι έτρεχαν κοντά του για να αγοράσουν από ένα κι έτσι οι δουλειές έπαιρναν τα πάνω τους ξανά. Αυτό γινόταν συνεχώς.

Κάποια μέρα ένιωσε ένα τράβηγμα στο σακάκι του. Γυρίζει και βλέπει έναν μικρό που ήθελε να ρωτήσει κάτι:
- Κύριε αν αφήσετε ένα μαύρο μπαλόνι, θα πετάξει κι αυτό;

Ευχαριστημένος με την ερώτηση του αγοριού απάντησε με το ίδιο ενδιαφέρον:
- Δεν είναι το χρώμα του μπαλονιού μικρέ μου που το κάνει να πετάει, αλλά εκείνο που έχει μέσα του!

Κατάλαβες τώρα; Μετράει το μέσα μας, η στάση μας. Το αν θα είσαι ένας σημαντικός άνθρωπος δεν έχει να κάνει με το παρουσιαστικό σου, αλλά με το τι έχεις μέσα στην ψυχή σου! Αν η ψυχή σου είναι καθαρή θα πετάξεις προς τον Θεό, δεν έχει σημασία το έξω αλλά το μέσα!

Πατέρων λόγοι, διδαχαί
Μην ξεχνούμε οτι 12 Απόστολοι, πλήρεις Πνεύματος Αγίου, μετέστρεψαν την οικουμένη ολόκληρη εις το Ευαγγέλιο.
Σήμερα, χιλιάδες από μας, κληρικοί, μοναχοί, επίσκοποι, χριστιανοί, κοσμικοί, λαϊκοί, μοναχοί χιλιάδες, μετά βίας αν κάνουμε έναν -αν κάνουμε τον εαυτό μας.

Γιατί; Διότι πάμε ανθρώπινα. Πάμε να πείσουμε τον άλλο με τα επιχειρήματά μας. Πάμε να τον πείσουμε με τα λόγια μας, με αποδείξεις, με αντιπαραθέσεις, με χίλιες δυο επινοήσεις. Δεν πάμε να τον πείσουμε με την προσευχή.

Γιατί ουσιαστικά υπάρχει μία πνευματική ασθένεια, η ασθένεια της απιστίας. Δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν. Εάν Αυτός δεν ενεργήσει, δεν γίνεται τίποτα. Κι αν Αυτός ενεργήσει, καταργούνται όλα τα ανθρώπινα.

Έτσι λοιπόν, να το ξέρετε, ότι η μεγαλύτερη δράση, η μεγαλύτερη ενέργεια, η μεγαλύτερη πράξη είναι η προσευχή.

Κι όπως έλεγε ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Έμοί δέ μεγίστη πρᾶξίς ἐστιν ἡ ἀπραξία». Σε μένα, λέει, η μεγαλύτερη πραξη -η μεγίστη πράξη- είναι η απραξία. Η απραξία της προσευχής, δηλαδή. Ότι σταματώ την πράξη και ασχολούμαι με την προσευχή. Και θα δείτε ότι η προσευχή έχει τεράστια αποτελέσματα.

π. Αθανάσιος Λεμεσού

[toula]

Ο Θεός επιτρέπει να μας πικράνουν και να μας αδικήσουν χωρίς να φταίμε, προκειμένου να ξεχρεώσουμε κάποια "βερεσέδια" από παλιά.

Πολλές φορές επιτρέπει ο Θεός να μας πικράνουν και να μας αδικήσουν χωρίς να φταίμε, προκειμένου να ξεχρεώσουμε κάποια "βερεσέδια" που οφείλαμε από παλιά. Είναι οικονομία Θεού, που βρίσκονται ορισμένοι άνθρωποι και μας πικραίνουν. Άμα ο άνθρωπος σκέφτονταν έτσι, δεν θα ερχόταν ποτέ σε ρήξη με κανέναν. Θα έλεγε μάλιστα: "Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έστειλες αυτόν τον άνθρωπο, να με βάλει μυαλό!". Οι περισσότεροι όμως από εμάς, αθωώνουμε τον εαυτόν μας, χωρίς να βλέπουμε, ότι πρέπει να τιμωρηθούμε...
Γι' αυτό εάν παθαίνουμε μια ζημιά ή μια αδικία να παραδεχόμαστε, ότι πληρώνουμε βερεσέδια παλαιότερα ή είναι μια ευκαιρία για αγιασμό.

Μια μέρα συνάντησα στο δρόμο έναν κρεοπώλη γείτονά μου, ο οποίος είχε ένα δικαστήριο αγρονομικό και με είπε:
- κ. Παναγόπουλε, σήμερα πάω άδικα στο δικαστήριο.
- Θα μου επιτρέψεις, να σε παρηγορήσω και του είπα την εξής ιστορία:
"Κάποτε ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος πήγαινε στην Αλεξάνδρεια, όμως νύχτωσε και δεν πρόλαβε να μπει στην πόλη. Αναγκάστηκε έτσι να διανυκτερεύσει, λίγο έξω από την πόλη, σε ένα ποιμενοστάσιο ενός βοσκού, ο οποίος ήταν γνωστός του. Το βράδυ όμως, ήρθαν κλέφτες και έκλεψαν τα πρόβατα του βοσκού και το πρωί όταν ήρθε η αστυνομία κατηγόρησαν τον Άγιο, ότι πήγε εκεί, με σκοπό να απασχολήσει το βοσκό και να βρουν έτσι την ευκαιρία οι κλέφτες να επιτελέσουν το έργο τους. Έτσι φυλακίστηκε ο Όσιος, παρόλο που δεν έκανε τίποτα. Στο κελί που τον βάλανε, υπήρχαν άλλοι 2 συγκρατούμενοι. Αυτοί ρώτησαν τον Όσιο, τί έκανε και τον έφεραν εδώ.
- Τίποτα δεν έκανα τέκνα μου, απάντησε αυτός. Είμαι αθώος!
- Δεν μπορεί, επέμεναν αυτοί. Κάτι θα έχεις κάνει. Δηλαδή ο Θεός είναι άδικος, ώστε επέτρεψε να σε βάλουν φυλακή, χωρίς να έχεις κάνει το παραμικρό; Και ακόμα φοράς το ράσο και δεν το έχεις πετάξει, με όλα αυτά που σου συμβαίνουν;
Ο Όσιος δεν τους απάντησε πάνω σε αυτό, αλλά τους ρώτησε, για ποιό λόγο ήταν και αυτοί φυλακισμένοι.
- Και οι 2 μας, καταδικαστήκαμε για φόνο, χωρίς να τον έχουμε διαπράξει, απάντησαν. Είμαστε και εμείς άδικα εδώ μέσα, όπως και εσύ! Πού είναι ο Θεός, που είναι η δικαιοσύνη Του; Δεν υπάρχει γέροντα ο Θεός. Και εμείς πιστεύαμε, αλλά μετά από όλα αυτά, δεν πιστεύουμε πιά...

Ο Όσιος Εφραίμ σοκαρίστηκε και σιώπησε και το βράδυ, όταν οι 2 συγκρατούμενοι του αποκοιμήθηκαν, άρχισε να προσεύχεται και να παρακαλεί το Χριστό, να του αποκαλύψει τί ακριβώς συμβαίνει...
Εκεί που προσευχότανε, του παρουσιάζεται άγγελος Κυρίου και του λέει:
- Άκουσε να μάθεις, ότι ο Θεός δεν είναι άδικος, αλλά δίκαιος. Δεν είστε άδικα εδώ μέσα και μη σκανδαλίζεσαι. Ο ένας κρατούμενος και τον έδειξε με το χέρι του, είχε πάει με τον φίλο του στο ποτάμι, για να κόψουν ξύλα και ο άλλος γλίστρησε και έπεσε στο ποτάμι. Και τον φώναξε να τον βοηθήσει, αλλά αυτός αδιαφόρησε, φοβούμενος μήπως πέσει και αυτός στο ποτάμι. Ο φίλος του τελικά πνίγηκε... Χρεώθηκε λοιπόν τον θάνατο αυτόν και αυτό πληρώνει. Ο άλλος συγκρατούμενος σου, είχε κάποτε κάποιες διαφορές με έναν προύχοντα του χωριού του. Δυνατός άνθρωπος ο προύχοντας και διότι δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί του, αφού δεν ήταν το χεριού του, του συκοφάντησε το κορίτσι του ως ανήθικο. Το κορίτσι εκείνο με τις κατηγορίες εκείνες, δεν μπόρεσε να παντρευτεί... Αυτή η πράξη του συγκρατούμενό σου, θεωρείται από το Θεό φόνος ηθικός και πληρώνει τώρα αυτήν την πράξη του. Εσύ πάλι όταν ήσουν μικρός 10 ετών, εκεί που έπαιζες, έλυσες μια μοσχάρα μιας χήρας και έφυγε η μοσχάρα και ακόμα η χήρα την κλαίει... Αυτή τη μοσχάρα της χηρούλας πληρώνεις τώρα! Τους αναστεναγμούς αυτής της χήρας πληρώνεις τώρα...
- Μα εγώ μοιράσα όλα όσα είχα και τα έδωσα στους φτωχούς και χρωστάω την μοσχάρα, ρώτησε ο Όσιος.
- Εκείνα τα έδωσες ελεημοσύνη, τα χάρισες, ενώ η αμαρτία σου είναι χρέος, δεν σβήνει και την πληρώνεις με την φυλάκισή σου.

Αυτά είπε ο άγγελος και έγινε άφαντος. Κόκκαλο ο Άγιος Εφραίμ. Όταν ξημέρωσε, είπε στους συγκρατούνενούς του.
- Δίκαια παιδιά μου είμαστε εδώ μέσα. Εσύ και εσύ έκανες αυτό και αυτό και εγώ έκανα αυτό. Οπότε δικαίως είμαστε εδώ μέσα. Ας γονατίσουμε λοιπόν και ας προσευχηθούμε, για να κάνει έλεος ο Θεός.
Πράγματι προσευχηθήκανε και το αποτέλεσμα ήταν, μετά από 3 μέρες να έρθει και για τους 3 αθωωτική απάντηση και ελευθερώθηκαν.

Ακούγοντας ο κρεοπώλης την ιστορία αυτή, μου είπε:
- Ωχ! Αν ισχύσει αυτό και σε μένα και πληρώσω όλα τα άλλα, κάηκα! Κάνε την προσευχή σου κ. Παναγόπουλε, ώστε να δικαστώ μόνο για το σημερινό...

Καταλάβατε; Εμείς δεν βλέπουμε εκείνες τις αδικίες, που κάναμε άλλοτε. Εκείνα τα γλυτώσαμε και τα καταφέραμε και κοιτάζουμε το σήμερα και λέμε: "έχω δίκαιο". Ναι έχεις δίκαιο, αλλά κάποτε άλλοτε είχες άδικο και πληρώνεις εκείνα. Είναι δίκαιος ο Θεός και σε βοηθάει να πληρώσεις λογαριασμούς από εδώ, για να μη βρεθείς χρεωμένος εκεί.

Μακάριοι όσοι ξεχρεώσουν εδώ και δεν θα βρεθούν με εντάλματα συλλήψεως εκεί, στον άλλο κόσμο...

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

[toula]

Η Βασιλεία του Θεού θα είναι γεμάτη με υπάρξεις που θα λούζονται στο φως της δόξας Του, όχι όμως εκείνων που εμείς πιστέψαμε ότι το «αξίζουν», αλλά όλων αυτών που είχαμε ως «ξεγραμμένους» και "τελειωμένους" με τα δικά μας κριτήρια. Αυτά τα ταλαιπωράκια της ζωής.
Γι’ αυτό ακόμη και το καιρό δεν τα καταφέρνουμε καλά, μην απογοητεύεστε, υπάρχει κάποιος που μπορεί να νιώσει την αποτυχία μας. Υπάρχει ένας Θεός που ξέρει να χάνει για να μας κερδίσει όλους.
Όταν ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό πάντες πίστεψαν ότι όλα τελείωσαν. Συκοφαντημένος, προδομένος, μόνος και λαβωμένος, ανάμεσα σε ληστές και κακούργους, πεθαίνοντας με τον πιο ατιμωτικό θάνατο. Κανείς δεν έμεινε μαζί του. Ένιωσαν ότι απέτυχε. Και στην αποτυχία οι άνθρωποι ξεχνάνε ακόμη και το όνομα σου.
Είχαν κάνει όμως λάθος. Σε αυτό το σκοτεινό σκηνικό του Γολγοθά τότε που πάντες πίστευαν ότι όλα τελείωσαν, τότε όλα άρχιζαν. Γιατί για τον Θεό εκεί που τελειώνει η ανθρώπινη ελπίδα και λογική, ξεκινούν οι δικές του απαντήσεις.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος