Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Έλαβες εντολή να έχεις το σώμα υπηρέτη, όχι να δουλεύεις παρά φύση στις ηδονές».
Οσ. Θαλάσσιος ο Αφρικανός

[toula]

Οταν σε πετάνε οι άνθρωποι σε μαζεύει ο Θεός. Ο Χριστός ειναι φως, έρωτας, πάθος, ζωή, είναι χαρά που δεν αντέχεται........

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Κι αν η αγάπη που ξόδεψες δεν εκτιμήθηκε, ξόδεψε κι άλλη πιο πολύ, μέχρι να μην μπορεί να εκτιμηθεί, μέχρι να γίνει ανεκτίμητη...
Και τότε δεν θα νιώθεις ότι ξοδεύτηκες αλλά ότι ξεχείλισες αγάπη.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Μαλώσανε και ζήτησε συγγνώμη ὁ ἕνας...

Ἤτανε δύο πατέρες. Μαλώσανε. Λοιπόν ζήτησε συγγνώμη ὁ ἕνας. «Δέν σέ συγχωράω» λέει ο άλλος. Ἀμάν! Πάει τότε σέ ἕνα Γέροντα, ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε: «Πῶς τή ζήτησες τή συγγνώμη;
Εἶχες μέσα σου πειστεῖ ὅτι φταῖς ἐσύ πράγματι»;
«Ὄχι» απάντησε ο πατέρας.
Γιά κάντο, νά πειστεῖς ὅτι ἐσύ φταῖς πραγματικά καί πήγαινε καί ξαναζήτησέ του συγγνώμη.

Λοιπόν πάει πάλι ο «φταίχτης» και χτυπάει τήν πόρτα. Τοῦ ἀνοίγει ὁ ἄλλος, ο οποίος ἀμέσως τοῦ λέει: «Συγχώρεσέ με». Τελικά ζήτησε συγγνώμη ὁ αδελφός πού άνοιξε τήν πόρτα.
Πρίν κἄν πεῖ ὁ «φταίχτης» τή δική του συγγνώμη ὁ ἄλλος τό εἶχε πληροφορηθεῖ. Καταλάβατε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀληθινή συγχώρεση; Δέν είπε κἄν συγγνώμη «ο φταίχτης».
Ὁ ἄλλος τοῦ ἄνοιξε τήν πόρτα και τοῦ λέει: «Συγχώρεσέ με». Βλέπετε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀληθινή ταπείνωση; Ἀλλά ἐμεῖς δέν θέλουμε νά ταπεινωθοῦμε. Θέλουμε νά εἴμαστε καί ἐξωτερικά καλά μέ τόν Χριστό αλλά καί νά κρατήσουμε τήν ἀξιοπρέπεια, τόν χαρακτήρα. Κρατάω χαρακτήρα. Καταστρέφομαι δηλαδή.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/

[toula]

Οι μοναχοί είναι άνθρωποι. Υπάρχουν και καλοί και κακοί. Εμείς θα έχουμε πυξίδα στη ζωή μας τους καλούς, σαν τον Γέροντα Παΐσιο, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Γέροντα Ιάκωβο. Δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε κανέναν, ούτε τους κακούς. Μπορεί ένας αμαρτωλός να πει αύριο ένα «ήμαρτον» και να τον συγχωρήσει ο Θεός και να πάει πιο γρήγορα στον Παράδεισο από σένα.
Γι’ αυτό, μην κρίνεις.

wwww.agiameteora

[toula]

Μπροστά σε αυτά τα μάτια της Μυρτώς και κάθε λαβωμένου ανθρώπου, τι σημασία έχει τι φανέλα φοράς, τι χρώμα κασκόλ κρέμετε στο λαιμό σου, που ανήκεις; Σε αυτά τα μάτια καταργούνται οι αποστάσεις, πλαταίνεις και βαθαίνεις μέσα τους, ακούγοντας ένα τεράστιο «γιατί» να σχίζει τους αιθέρες της καρδιάς σου. Είναι αυτό το «γιατί» του ανθρώπου, αυτό που το ενοχοποίησαν όλα τα συστήματα εξουσίας και περισσότερο απειλητικά η "θρησκεία". Αυτό το «γιατι», που ο Χριστός για πρώτη φορά αγίασε πάνω στο Γολγοθά και έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους δίχως ενοχές να κάνουν σχέση με τον Θεό. Δηλαδή να αγαπάς ενώ αμφιβάλεις. Να εμπιστεύεσαι ενώ ρωτάς.
Πάνω στο σταυρό ο Θεός πήρε το μέρος των ανθρώπων. Μάζεψε αυτά τα λαβωμένα «γιατί», και τα ένωσε σε μια φράση, «Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες…..»

Ποια χείλη δεν έχουν προφέρει αυτή την φράση; Ποια κάρδιά δεν την έχει κραυγάσει; γιατί μέχρι να έρθει η στιγμή να πεις σε «ευχαριστώ Θεέ μου» θα ματώσεις στην απορία και θα σταυρωθείς στην σιωπή που ραγίζει και τα πιο δυνατά βλέμματα. Χίλιες φορές θα χωθείς στην κόλαση για να αντικρύσεις τον παράδεισο. Για να κοιμηθείς σε λευκά σεντόνια θα σαπίσεις στα πατώματα, και για να δεις το φως θα πρέπει να αντέξεις το σκοτάδι.
Όταν ένας άνθρωπος φωνάζει «γιατί» με αυτό το θάμπος στα μάτια, ο ουρανός σωπαίνει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πάντα η καρδιά καταλαβαίνει αυτά που ο νους δεν μπορεί να εξηγήσει. Και η ψυχή του ανθρώπου μιλάει την γλώσσα της σιωπής και στις πιο πικρές και βαθιες σιωπές λαμβάνει τις πιο ηχηρές απαντήσεις. Γι αυτό σώπα και μάθε να ακους αυτα που κανένα ανθρώπινο στόμα δεν μπορεί να σου εξηγήσει....

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος.

[aposal]

«Η δικαιοσύνη και η επιείκεια είναι προτιμότερη από την προσήλωση στον τύπο του νόμου».
Αγ. Κων/νος ο Μέγας

[toula]

Μόλις είχα τελειώση την εξομολόγηση. Η ώρα ήταν περασμένη. Ο νεοκώρος με περίμενε για να κλείσει τον ναό. Βγήκα από το γραφείο, πήγα στην εικόνα του Αγίου Μηνά. Την προσκύνησα.
----------------------------
Είχα ακούσει πολλά εκείνο το απόγευμα. Εξομολογήσεις με μετάνοια. Ομολογίες αμετανοησίας. Και σε όλα αυτά επιπρόσθετα προβλήματα, ασθένειες και προβληματισμοί ανθρώπων που στέκονται μπροστά σου και ζητούν λύσεις. Λες και είσαι κάποιος υπεράνθρωπος που ξέρεις, που γνωρίζείς το πού και το πότε, το πώς και το γιατί.
----------------------------
Εκεί μπροστά στην εικόνα του Αγίου Μηνά λοιπόν, έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα. Κοιτούσα τον Μεγαλομάρτυρα. Λεβέντης, ασπρογέννης, καβαλάρης. Τί ανδρεία ψυχή, σκέφτηκα. Τι άνθρωπος κι αυτός; Και γω τώρα στέκομαι εδώ μπροστά στην εικόνα του, μέσα στο ναό του χωρίς ίχνος ανδρείας. Στέκομαι καταβεβλημένος, κουρασμένος, ίσως και απογοητευμένος. Έκανα τον σταυρό μου και ασπάσθηκα τον άγιο. Βγήκα από τον ναό. Ο νεωκόρος με καληνύχτισε.
----------------------------
Κατευθύνθηκα προς το αμάξι μου που είχα αφήσει απέναντι από τον ναό. Καθώς διέσχιζα τον δρόμο άκσουσα κάποια να με καλεί. «Πάτερ, πάτερ...». Ήμουν σαν ζαλισμένος. Τα μάτια μου έψαχναν να βρούνε αυτήν την φωνή. Τελικά με βρήκε αυτή πριν την βρω εγώ. Ήταν μια κοπέλα γύρω στα τριάντα. Είχε εξομολογηθεί σε μένα δυο τρεις φορές. Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι αυτή η κοπέλα ζητούσε μέσα από την εξομολόγηση όχι να βρει τον Χριστό, αλλά να βρει συμπαράσταση, συμπόνοια. Πολλά προβλήματα. Έκλαιγε με λυγμούς όταν ερχόταν. Αναζητούσε παρηγοριά. Έψαχνε άνθρωπο να πει τον πόνο της, αυτό που έκανε τα βράδια της αξημέρωτα, τις ημέρες της σκοτεινές, την ζωή της ένα βάσανο.
----------------------------
Μου φίλησε το χέρι και καθώς σήκωνε το πρόσωπό της είδα τα μάτια της κόκκινα, δακρυσμένα. «Πάτερ...», έλεγε και έκλαιγε εκεί στον δρόμο. Προσπαθούσε να πνίξει το δράμα που βίωνε μα δεν μπορούσε. Κατάλαβα ότι πρέπει κάπου να καθίσουμε, έστω για λίγο να την δω, να την ακούσω, να την συμπονέσω.
Δεν ήταν το θέμα να την λυπηθώ, να την δικαιώσω γι’αυτά που περνούσε, αλλά να την συμπονέσω. Δηλαδή να βαστάξω και εγώ λίγο από τον πόνο της, από το βάσανό της. Δεν ήταν ώρα για θεολογικές θεωρίες. Δεν ήταν η στιγμή για να αναφέρω κανόνες της Εκκλησίας. Ήταν η ώρα της συμπόνοιας. Η ώρα που σιωπαίνεις και ανοίγεις την καρδιά σου να ποτιστεί από τα δάκρυα του άλλου ανθρώπου.
----------------------------
Απέναντι από τον ναό έχε ένα παγκάκι. Καθίσαμε εκεί. Ο νεωκόρος κατέβαινε τα σκαλιά του ναού. Με είδε, μου έκανε ένα νεύμα «καλή δύναμη» και κατηφόρησε για το σπιτικό του.
Αυτοκίνητα περνούσαν από μπροστά μας. Πεζοί διέκοπταν την σιωπή μας. Καθήσαμε εκεί περίπου ένα μισάωρο. Μου μίλησε, έκλαψε. Και εγώ άκουγα χωρίς να προσπαθώ να πω κάτι έξυπνο και πνευματώδη. Σ’αυτές τις στιγμές σιωπάς. Μπροστά στον άνθρωπο που φανερώνει τα συντρίμμια του το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι όχι να αυτοπροβληθείς ως εργολάβος αλλά να τα αγκαλιάσεις. Μπορεί να μην τα κατανοείς, μπορεί να βλέπεις ότι ο άνθρωπος αυτός μόνος του οδηγήθηκε σ’αυτήν την κατάσταση, όμως δεν μιλάς.
----------------------------
Δεν ήθελε να την λυπηθώ, δεν ήθελε να της δώσω λύση. Ήξερε τα λάθη της, γνώριζε την κατάστασή της. Άνθρωπο ζητούσε.
Είχε πάρει τους δρόμους μέσα στην απόγνωσή της, μέσα στην θλίψη της. Πέρασε από το ναό και με βρήκε. Περπατούσε καμία ώρα. Είδε γνωστούς, φίλους στον δρόμο. Είδανε την κατάστασή της. Κανείς δεν την σταμάτησε. Σε κανέναν δεν σταμάτησε. Ήξερε από άλλες φορές ότι ίσως την λυπηθούν αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα την συμπονέσουν, δεν θα την ελαφρώσουν από τον σταυρό της. Γι’αυτό δεν σταμάτησε. Σταμάτησε όμως αυτήν την πορεία εδώ. Έξω από τον Άγιο Μηνά. Σταμάτησε από επιλογή.
----------------------------
Καθώς μου διηγήθηκε τον πόνο της, τα συμβάντα που είχανε γίνει, σήκωσε το βλέμμα της και κοιτώντας με στα μάτια μου είπε «το ξέρω, κάνω σαν τρελή, γυρνώ στους δρόμους, κλαίω εδώ και εκεί...το μόνο όμως λογικό σ’αυτήν την τρέλα είναι που ήρθα και σας βρήκα».
----------------------------
Σκούπησε τα μάτια της. Βρήκε την ανάσα της. Σηκώθηκε απότομα, ζητώντας την ευχή μου. «Συγνώμη και ευχαριστώ», μου είπε και έκανε να φύγει. Της κράτησα το χέρι. Θεώρησα ότι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να της κρατήσω το χέρι για λίγο ακόμα. Μου χαμογέλασε. «Είμαι καλύτερα, αλήθεια πάτερ» και μου έσφιξε το χέρι. Έφυγε προς την πλατεία με τα μαλλιά της βρεγμένα από το ψιλόβροχο και πλέον χωρίς μακιγιάζ. Αυτή και ο σταυρός της, αυτή και ο πόνος της χάθηκαν μέσα στο βροχερό σούρουπο του Νοέμβρη.
----------------------------
Καθώς μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο συγκινήθηκα. Ένιωσα μια πρωτόγνωρη ευγνωμοσύνη προς στον Θεό που μπορούσα να κάνω αυτό που κάνω, ευγνωμοσύνη γι’αυτό που είμαι. Όχι το ότι είμαι ιερέας. Αλλά για το ότι μπορώ να είμαι συνάνθρωπος.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Πριν να δούμε το φώς θυμήσου ότι σερνόμαστε στα σκοτάδια. Πριν γελάσουμε θυμήσου πως κλαίγαμε ώρες στις όχθες των ονείρων μας. Συρθήκαμε στην κολασμένη γη μας, χαθήκαμε στους πλανεμένους ουρανούς, και μονάχα όταν απελπιστήκαμε έως κολάσεως, γεννήθηκε ο παράδεισος στη ψυχή και το κορμί μας. Είναι πάντα ο σταυρός που προηγείται της ανάστασης. Ο άδης του παραδείσου. Είναι ο Θεός που φανερώνεται μόλις ξεγυμνωθούμε, και αφήσουμε τα άρματα των «αρετών» και των «κατορθωμάτων» μας κατά γης, στην εσχατιά της ταπείνωσης.....

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Ο Θεός δεν έχει όρια, γι'αυτό και η αγάπη είναι άπειρη και δε γνωρίζει μέτρο. Η αγάπη είναι εκπλήρωση όλου του νόμου».
Διάδοχος Φωτικής