Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ο απρόσεκτος λόγος αφελούς Μοναχού που δέχθηκε παιδαγωγική τιμωρία από τον Θεό: μια εξήγηση για τα παθήματα του νεοέλληνα
Στο Γηροκομείο του Αγίου Παύλου ήταν ένας Παρανοσοκόμος λίγο αφελής μεν, αλλά πολύ καλοκάγαθος.
Μου είχε διηγηθή ο ίδιος, πριν από σαράντα χρόνια περίπου, ότι όταν υπηρετούσε στο Γηροκομείο της Μονής, του είχε δώσει ένας αδελφός ένα σταφύλι ευλογία.
Εκείνος από την καλοσύνη του δεν το έφαγε, αλλά το έκοψε μικρά τσαμπάκια και το μοίρασε στα Γεροντάκια.
Ένα δε φιλότιμο Γεροντάκι του έδινε συνέχεια ευχές:
«Καλό Παράδεισο! Καλό Παράδεισο!», γιατί ήταν και το πρώτο σταφύλι που είχε γευθή, αφού τα σταφύλια δεν είχαν ωρισμάσει ακόμη.
Ο Παρανοσοκόμος λοιπόν με την αφέλεια του του απήντησε αστειευόμενος:
– Φάε, ευλογημένε μου, σταφύλι. Εδώ είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.
Παρόλο που δεν το πίστευε αυτό –το είπε αστεία και είχε ελαφρυντικά λόγω της αφέλειας του– τί έπαθε όμως;
Βλέπει την νύχτα ένα φοβερό όνειρο, αλλά ένιωθε σαν να ήταν ξυπνητός!
Αντίκρισε λοιπόν μια πύρινη θάλασσα και απέναντι έναν ωραίο κόλπο με κρυστάλλινα παλάτια και έναν σεβάσμιο Γέροντα, που έμενε εκεί στον πολύ όμορφο κόλπο, που ακτινοβολούσε, αφού και τα γένια του ακόμη φαίνονταν σαν μεταξωτά.
Εκεί γνώρισε και έναν αδελφό της Μονής, που είχε κοιμηθή πριν από τρία χρόνια, και τον ρώτησε τί είναι αυτά τα παλάτια, γιατί του έκαναν μεγάλη εντύπωση, και ποιος ο σεβάσμιος Γέροντας.
Ο αδελφός του είπε:
- Αυτός είναι ο Γερο-Αβραάμ, και αυτός ο όμορφος κόλπος με τα κρυστάλλινα παλάτια είναι «ο κόλπος το Αβραάμ», όπου αναπαύονται οι ψυχές των Δικαίων..
Ενώ ο αδελφός έλεγε αυτά, τα ακούει ο Δίκαιος Αβραάμ και λέει με αυστηρό ύφος στον Παρανοσοκόμο Πατέρα Γρηγόριο:
- Εσύ να φύγης γρήγορα από εδώ, δεν έχεις καμιά θέση!
Με το μάλωμα όμως που του έκανε ο Πατριάρχης Αβραάμ, κι όπως ο Παρανοσοκόμος γύρισε να φύγη βιαστικά, ένιωσε ότι τον άρπαξε η φλόγα από την πύρινη εκείνη θάλασσα και από τον πόνο ξύπνησε.
Τί να ιδή όμως!
Το πόδι του εκείνο, στο οποίο ένιωσε το κάψιμο, ήταν γεμάτο από φουσκάλες και εγκαύματα και πονούσε συνέχεια είκοσι ημέρες, μέχρι να θεραπευτούν οι πληγές με αλοιφές και διάφορα άλλα πρακτικά βότανα..
Μετανόησε πολύ γι’ αυτό που είχε πει και ήταν πολύ προσεκτικός στα λόγια του στο εξής.
Από το βιβλίο:ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ "ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ", ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» - ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
https://choratouaxoritou.gr/
Στο Γηροκομείο του Αγίου Παύλου ήταν ένας Παρανοσοκόμος λίγο αφελής μεν, αλλά πολύ καλοκάγαθος.
Μου είχε διηγηθή ο ίδιος, πριν από σαράντα χρόνια περίπου, ότι όταν υπηρετούσε στο Γηροκομείο της Μονής, του είχε δώσει ένας αδελφός ένα σταφύλι ευλογία.
Εκείνος από την καλοσύνη του δεν το έφαγε, αλλά το έκοψε μικρά τσαμπάκια και το μοίρασε στα Γεροντάκια.
Ένα δε φιλότιμο Γεροντάκι του έδινε συνέχεια ευχές:
«Καλό Παράδεισο! Καλό Παράδεισο!», γιατί ήταν και το πρώτο σταφύλι που είχε γευθή, αφού τα σταφύλια δεν είχαν ωρισμάσει ακόμη.
Ο Παρανοσοκόμος λοιπόν με την αφέλεια του του απήντησε αστειευόμενος:
– Φάε, ευλογημένε μου, σταφύλι. Εδώ είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.
Παρόλο που δεν το πίστευε αυτό –το είπε αστεία και είχε ελαφρυντικά λόγω της αφέλειας του– τί έπαθε όμως;
Βλέπει την νύχτα ένα φοβερό όνειρο, αλλά ένιωθε σαν να ήταν ξυπνητός!
Αντίκρισε λοιπόν μια πύρινη θάλασσα και απέναντι έναν ωραίο κόλπο με κρυστάλλινα παλάτια και έναν σεβάσμιο Γέροντα, που έμενε εκεί στον πολύ όμορφο κόλπο, που ακτινοβολούσε, αφού και τα γένια του ακόμη φαίνονταν σαν μεταξωτά.
Εκεί γνώρισε και έναν αδελφό της Μονής, που είχε κοιμηθή πριν από τρία χρόνια, και τον ρώτησε τί είναι αυτά τα παλάτια, γιατί του έκαναν μεγάλη εντύπωση, και ποιος ο σεβάσμιος Γέροντας.
Ο αδελφός του είπε:
- Αυτός είναι ο Γερο-Αβραάμ, και αυτός ο όμορφος κόλπος με τα κρυστάλλινα παλάτια είναι «ο κόλπος το Αβραάμ», όπου αναπαύονται οι ψυχές των Δικαίων..
Ενώ ο αδελφός έλεγε αυτά, τα ακούει ο Δίκαιος Αβραάμ και λέει με αυστηρό ύφος στον Παρανοσοκόμο Πατέρα Γρηγόριο:
- Εσύ να φύγης γρήγορα από εδώ, δεν έχεις καμιά θέση!
Με το μάλωμα όμως που του έκανε ο Πατριάρχης Αβραάμ, κι όπως ο Παρανοσοκόμος γύρισε να φύγη βιαστικά, ένιωσε ότι τον άρπαξε η φλόγα από την πύρινη εκείνη θάλασσα και από τον πόνο ξύπνησε.
Τί να ιδή όμως!
Το πόδι του εκείνο, στο οποίο ένιωσε το κάψιμο, ήταν γεμάτο από φουσκάλες και εγκαύματα και πονούσε συνέχεια είκοσι ημέρες, μέχρι να θεραπευτούν οι πληγές με αλοιφές και διάφορα άλλα πρακτικά βότανα..
Μετανόησε πολύ γι’ αυτό που είχε πει και ήταν πολύ προσεκτικός στα λόγια του στο εξής.
Από το βιβλίο:ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ "ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ", ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» - ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
https://choratouaxoritou.gr/
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Να ζητάμε να λάμψει εντός μας το ακήρατον φως της θείας γνώσεως και να ανοίξει τα πνευματικά μας μάτια, για να κατανοήσουμε τα θεία Του λόγια.
Με τον τρόπο αυτό, χωρίς να το καταλάβουμε αγαπάμε τον Θεό χωρίς σφιξίματα, προσπάθεια και αγώνα.
Άγιος Πορφύριος
Με τον τρόπο αυτό, χωρίς να το καταλάβουμε αγαπάμε τον Θεό χωρίς σφιξίματα, προσπάθεια και αγώνα.
Άγιος Πορφύριος
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Πνευματική επικοινωνία με τον Άγιο Παΐσιο
Μαρτυρία ιερομονάχου Ιακώβου: «Ήμουν λαϊκός ακόμη, φοιτητής στό Εκκλησιαστικό Λύκειο Λαμίας, τό έτος 1986 μέ τό όνομα Ιωάννης. Ανέβηκα στό Άγιον Όρος καί επισκέφτηκα, μετά από ευλογία πού είχα από τόν γέροντά μου π. Ιάκωβο Τσαλίκη, τόν γέροντα Παίσιο, γιά νά τόν συμβουλευτώ άν πρέπη νά γίνω μοναχός ή όχι.
»Ο γέροντας Ιάκωβος ευλαβείτο τον γεροΠαίσιο καί όταν πήγα, μού έδωσε νά τού δώσω κάτι γιά ευλογία, καί πρόσθεσε: Νά πής στόν γερωΠαίσιο, όταν βγή στήν Θεσσαλονίκη, άς έλθη νά μάς δή. Εγώ, Γιαννάκη μου, είναι δύσκολο νά δώ τόν Γέροντα, γιατί πρέπει νά περάσω βουνά, λαγκάδια, θάλασσα, πού δέν τό επιτρέπει η υγεία μου καί εξ άλλου ο γερω Παίσιος είναι άγιος, εγώ αμαρτωλός καί ανάξιος. Μού έδωσε τότε καί 5.000 δραχμές νά ανάψω κερί στό εκκλησάκι του.
»Όταν πήγα στό Όρος, συνάντησα τόν Γέροντα έξω ακριβώς από τήν πόρτα του· μόλις μάς είδε ήμουν μαζί μέ κάποιο ιερομόναχο, μάς λέει: Βρέ, καλώς τους, βρέ, καλώς τους!.
»Πήραμε ευχή καί λέει σέ μένα:
–Βρέ, τί λές; Θά σέ κάνουμε καλόγερο;
–Γέροντα, τού λέω, έχω πρόβλημα από τούς γονείς μου.
–Άκουσε νά σού πώ, άφησε τούς γονείς νά κλάψουν ένα δυό μήνες, γιά νά μήν κλαίς εσύ αιωνίως, καί πήγαινε πρίν χάσης τόν θησαυρό (εννοούσε τόν γέροντα Ιάκωβο, χωρίς νά τού πώ πού σκεπτόμουν νά πάω γιά νά μονάσω).
-Γέροντα, έχετε τήν ευχή τού π. Ιακώβου από τόν όσιο Δαυίδ.
–Άχ, παιδί μου, αυτοί είναι σήμερα οι άγιοι πού αγωνίζονται καί προσεύχονται έχοντας ταπείνωση καί αγάπη. Εγώ δέν είμαι άξιος νά δώ αυτόν τόν γίγαντα τής Ορθοδοξίας, αλλά είναι καί μακριά πολύ γιά νά τόν συναντήσω, χρειάζεται αγώνας καί κόπος πολύς. Αλλά ο Θεός μάς έχει δώσει αγάπη καί επικοινωνούμε πνευματικά μεταξύ μας.
»Αφού μάς είπε πολλά πνευματικά καί συμβουλές, στό τέλος τού λέω:
–Γέροντα, είναι ευλογημένο νά προσκυνήσω στό εκκλησάκι σας γιά ευλογία;
»Καί ο Γέροντας μού λέει:
–Όχι, δέν χρειάζεται.
–Γέροντα, κάντε αγάπη, γιά ευλογία.
–Όχι, παιδί μου, γιατί μπορεί ο γερω Ιάκωβος νά σού έχη δώσει κανένα πεντοχίλιαρο καί μετά τί θά τό κάνω εγώ, πού είμαι καλόγερος;
»Δέν μέ άφησε νά προσκυνήσω. Μού έδωσε ένα κομποσχοινάκι καί ένα σταυρουδάκι νά τά δώσω στόν Γέροντα. Όταν επέστρεψα στό Μοναστήρι, μέ δέχτηκε ο Γέροντας μέ χαρά. Καί τού έδωσα τά δώρα από τόν γέροντα Παίσιο καί αμέσως μού λέει: Τό πεντοχίλιαρο πού δέν πήρε ο γέροντας Παίσιος καί δέν σάς άφησε νά προσκυνήσετε, πάρτο δικό σου γιά τά έξοδα στήν Σχολή στήν Λαμία. Εγώ έμεινα άναυδος.
–Γέροντα, πού τό ξέρετε εσείς;
–Νά, μού λέει στό αυτί ψιθυριστά. Εμείς, παιδί μου, επικοινωνούμε πνευματικά».
Απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Ενωμένης Ρωμηοσύνης: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
Μαρτυρία ιερομονάχου Ιακώβου: «Ήμουν λαϊκός ακόμη, φοιτητής στό Εκκλησιαστικό Λύκειο Λαμίας, τό έτος 1986 μέ τό όνομα Ιωάννης. Ανέβηκα στό Άγιον Όρος καί επισκέφτηκα, μετά από ευλογία πού είχα από τόν γέροντά μου π. Ιάκωβο Τσαλίκη, τόν γέροντα Παίσιο, γιά νά τόν συμβουλευτώ άν πρέπη νά γίνω μοναχός ή όχι.
»Ο γέροντας Ιάκωβος ευλαβείτο τον γεροΠαίσιο καί όταν πήγα, μού έδωσε νά τού δώσω κάτι γιά ευλογία, καί πρόσθεσε: Νά πής στόν γερωΠαίσιο, όταν βγή στήν Θεσσαλονίκη, άς έλθη νά μάς δή. Εγώ, Γιαννάκη μου, είναι δύσκολο νά δώ τόν Γέροντα, γιατί πρέπει νά περάσω βουνά, λαγκάδια, θάλασσα, πού δέν τό επιτρέπει η υγεία μου καί εξ άλλου ο γερω Παίσιος είναι άγιος, εγώ αμαρτωλός καί ανάξιος. Μού έδωσε τότε καί 5.000 δραχμές νά ανάψω κερί στό εκκλησάκι του.
»Όταν πήγα στό Όρος, συνάντησα τόν Γέροντα έξω ακριβώς από τήν πόρτα του· μόλις μάς είδε ήμουν μαζί μέ κάποιο ιερομόναχο, μάς λέει: Βρέ, καλώς τους, βρέ, καλώς τους!.
»Πήραμε ευχή καί λέει σέ μένα:
–Βρέ, τί λές; Θά σέ κάνουμε καλόγερο;
–Γέροντα, τού λέω, έχω πρόβλημα από τούς γονείς μου.
–Άκουσε νά σού πώ, άφησε τούς γονείς νά κλάψουν ένα δυό μήνες, γιά νά μήν κλαίς εσύ αιωνίως, καί πήγαινε πρίν χάσης τόν θησαυρό (εννοούσε τόν γέροντα Ιάκωβο, χωρίς νά τού πώ πού σκεπτόμουν νά πάω γιά νά μονάσω).
-Γέροντα, έχετε τήν ευχή τού π. Ιακώβου από τόν όσιο Δαυίδ.
–Άχ, παιδί μου, αυτοί είναι σήμερα οι άγιοι πού αγωνίζονται καί προσεύχονται έχοντας ταπείνωση καί αγάπη. Εγώ δέν είμαι άξιος νά δώ αυτόν τόν γίγαντα τής Ορθοδοξίας, αλλά είναι καί μακριά πολύ γιά νά τόν συναντήσω, χρειάζεται αγώνας καί κόπος πολύς. Αλλά ο Θεός μάς έχει δώσει αγάπη καί επικοινωνούμε πνευματικά μεταξύ μας.
»Αφού μάς είπε πολλά πνευματικά καί συμβουλές, στό τέλος τού λέω:
–Γέροντα, είναι ευλογημένο νά προσκυνήσω στό εκκλησάκι σας γιά ευλογία;
»Καί ο Γέροντας μού λέει:
–Όχι, δέν χρειάζεται.
–Γέροντα, κάντε αγάπη, γιά ευλογία.
–Όχι, παιδί μου, γιατί μπορεί ο γερω Ιάκωβος νά σού έχη δώσει κανένα πεντοχίλιαρο καί μετά τί θά τό κάνω εγώ, πού είμαι καλόγερος;
»Δέν μέ άφησε νά προσκυνήσω. Μού έδωσε ένα κομποσχοινάκι καί ένα σταυρουδάκι νά τά δώσω στόν Γέροντα. Όταν επέστρεψα στό Μοναστήρι, μέ δέχτηκε ο Γέροντας μέ χαρά. Καί τού έδωσα τά δώρα από τόν γέροντα Παίσιο καί αμέσως μού λέει: Τό πεντοχίλιαρο πού δέν πήρε ο γέροντας Παίσιος καί δέν σάς άφησε νά προσκυνήσετε, πάρτο δικό σου γιά τά έξοδα στήν Σχολή στήν Λαμία. Εγώ έμεινα άναυδος.
–Γέροντα, πού τό ξέρετε εσείς;
–Νά, μού λέει στό αυτί ψιθυριστά. Εμείς, παιδί μου, επικοινωνούμε πνευματικά».
Απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Ενωμένης Ρωμηοσύνης: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Στην καθημερινότητά μας, στη ζωή μας όλη, έχουμε την τάση να πράττουμε και να ενεργούμε πολλές φορές το ο,τιδήποτε από συνήθεια. Αυτό μπορούμε να πούμε ότι είναι γνώρισμα του ανθρώπου αλλά και των άλογων ζώων. Μπορούμε να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας σε αυτό. Κινήσεις, ομιλίες, σκέψεις, πράξεις και άλλα, γίνονται απλώς επειδή έτσι το συνηθίσαμε.
Είναι καλό όμως αυτό; Ο,τιδήποτε είναι έμφυτο, δηλαδή από τη φύση μας, το έχει δώσει ο Θεός για κάποιο λόγο. Είναι σαν ένα όπλο. Όμως το όπλο αυτό εάν δεν μάθουμε να το χρησιμοποιούμε σωστά, μπορεί να μας "σκοτώσει", να μας κάνει κακό, να μας φθείρει.
Στην προκειμένη περίπτωση ποιο μπορεί να είναι το κακό της συνήθειας; Μπορεί να πάρει δύο ακραίες καταστάσεις. Η πρώτη είναι η συνήθεια εκ δεξιών, η λεγόμενη έξη. Μπορεί δηλαδή να είμαστε πιστοί άνθρωποι, να πηγαίνουμε στην εκκλησία, να κάνουμε γενικώς μία ζωή τυπικά εκκλησιαστική καθ' όλα, αλλά όλα αυτά να γίνονται για να γίνουν. Δεν έχουμε στην πραγματικότητα αντίληψη ουσιαστική. Όλα γίνονται επιδερμικά και πολλές φορές προς το θεαθήναι. Γι' αυτό και σε αυτήν την περίπτωση δεν μας αγγίζει τίποτε και δεν αισθανόμαστε τίποτε, νιώθουμε ένα μεγάλο κενό ακόμη και μέσα στην εκκλησία, ένα ανικανοποίητο. Πολύ δύσκολα ξεφεύγει κάποιος από αυτήν την κατάσταση και θέλει πολύ μετάνοια και προσευχή να βάλει ο Θεός το χέρι Του.
Υπάρχει και η δεύτερη περίπτωση, η οποία μπορεί να διορθωθεί μεν πιο εύκολα από την πρώτη, αφού όμως ο άνθρωπος έλθει εις εαυτόν. Αυτή αποτελεί το άλλο άκρο της πρώτης και είναι η συνήθεια της αδιαφορίας. Συνηθίζει ο άνθρωπος να είναι είτε γενικά αδιάφορος με όλους και με όλα, είτε ειδικά με κάτι, πχ με τα της Πίστεως.
Η περίοδος την οποία ζούμε όλον αυτόν τον καιρό ενέχει τον κίνδυνο αυτών των δύο. Και εάν μεν ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαζόμαστε διότι οι περισσότεροι χριστιανοί ανήκαν στην πρώτη κατηγορία, θα πρέπει να κάνουμε αγώνα έτι περισσότερο να διορθωθούμε και να μην πάμε στην δεύτερη κατηγορία. Ο αγώνας δεν σταματά! Θέλει επαγρύπνηση. Μας δίνεται η ευκαιρία σε όλο αυτόν τον πειρασμό να βγάλουμε ένα λουλούδι που λέγεται καλή συνήθεια. Δηλαδή να μάθουμε τον εαυτό μας, να συνηθίσει να κάνει προσευχή, να κάνει έναν καθημερινό απολογισμό, να φιλοσοφήσει τα πνευματικά μακρυά από τον καθημερινό θόρυβο και έτσι να αποκτήσει μια πιο ουσιαστική σχέση με τον ίδιο τον Θεό. Μην χάνουμε και αυτήν την ευκαιρία. Για να επιτρέπει ο Θεός το ο,τιδήποτε κάτι άλλο ζητάει από εμάς. Ας μη ξοδεύουμε τον χρόνο μας στην υπεράσπισή Του με λογομαχίες. Σίγουρα ο Ίδιος μπορεί να το κάνει καλύτερα. Καιρός σιωπής λοιπόν και αγώνος. Όταν θα έλθει η ώρα θα κάνουμε τον απολογισμό και θα φανεί το αποτέλεσμα.
Καλή δύναμη!
Aρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης
Είναι καλό όμως αυτό; Ο,τιδήποτε είναι έμφυτο, δηλαδή από τη φύση μας, το έχει δώσει ο Θεός για κάποιο λόγο. Είναι σαν ένα όπλο. Όμως το όπλο αυτό εάν δεν μάθουμε να το χρησιμοποιούμε σωστά, μπορεί να μας "σκοτώσει", να μας κάνει κακό, να μας φθείρει.
Στην προκειμένη περίπτωση ποιο μπορεί να είναι το κακό της συνήθειας; Μπορεί να πάρει δύο ακραίες καταστάσεις. Η πρώτη είναι η συνήθεια εκ δεξιών, η λεγόμενη έξη. Μπορεί δηλαδή να είμαστε πιστοί άνθρωποι, να πηγαίνουμε στην εκκλησία, να κάνουμε γενικώς μία ζωή τυπικά εκκλησιαστική καθ' όλα, αλλά όλα αυτά να γίνονται για να γίνουν. Δεν έχουμε στην πραγματικότητα αντίληψη ουσιαστική. Όλα γίνονται επιδερμικά και πολλές φορές προς το θεαθήναι. Γι' αυτό και σε αυτήν την περίπτωση δεν μας αγγίζει τίποτε και δεν αισθανόμαστε τίποτε, νιώθουμε ένα μεγάλο κενό ακόμη και μέσα στην εκκλησία, ένα ανικανοποίητο. Πολύ δύσκολα ξεφεύγει κάποιος από αυτήν την κατάσταση και θέλει πολύ μετάνοια και προσευχή να βάλει ο Θεός το χέρι Του.
Υπάρχει και η δεύτερη περίπτωση, η οποία μπορεί να διορθωθεί μεν πιο εύκολα από την πρώτη, αφού όμως ο άνθρωπος έλθει εις εαυτόν. Αυτή αποτελεί το άλλο άκρο της πρώτης και είναι η συνήθεια της αδιαφορίας. Συνηθίζει ο άνθρωπος να είναι είτε γενικά αδιάφορος με όλους και με όλα, είτε ειδικά με κάτι, πχ με τα της Πίστεως.
Η περίοδος την οποία ζούμε όλον αυτόν τον καιρό ενέχει τον κίνδυνο αυτών των δύο. Και εάν μεν ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαζόμαστε διότι οι περισσότεροι χριστιανοί ανήκαν στην πρώτη κατηγορία, θα πρέπει να κάνουμε αγώνα έτι περισσότερο να διορθωθούμε και να μην πάμε στην δεύτερη κατηγορία. Ο αγώνας δεν σταματά! Θέλει επαγρύπνηση. Μας δίνεται η ευκαιρία σε όλο αυτόν τον πειρασμό να βγάλουμε ένα λουλούδι που λέγεται καλή συνήθεια. Δηλαδή να μάθουμε τον εαυτό μας, να συνηθίσει να κάνει προσευχή, να κάνει έναν καθημερινό απολογισμό, να φιλοσοφήσει τα πνευματικά μακρυά από τον καθημερινό θόρυβο και έτσι να αποκτήσει μια πιο ουσιαστική σχέση με τον ίδιο τον Θεό. Μην χάνουμε και αυτήν την ευκαιρία. Για να επιτρέπει ο Θεός το ο,τιδήποτε κάτι άλλο ζητάει από εμάς. Ας μη ξοδεύουμε τον χρόνο μας στην υπεράσπισή Του με λογομαχίες. Σίγουρα ο Ίδιος μπορεί να το κάνει καλύτερα. Καιρός σιωπής λοιπόν και αγώνος. Όταν θα έλθει η ώρα θα κάνουμε τον απολογισμό και θα φανεί το αποτέλεσμα.
Καλή δύναμη!
Aρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Του Μητροπολίτου Αργολίδος Νεκταρίου....
Με την εμφάνιση του COVID 19 , το βιβλίο του Α. Καμύ “Η πανούκλα” ήρθε ξαφνικά στην επικαιρότητα και στις μέρες μας διαβάστηκε πολύ. Παρά το ότι είναι ένα βιβλίο αλληγορικό, μέσα απ’ το οποίο ο συγγραφέας φωτογραφίζει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι σημερινοί αναγνώστες ανακαλύπτουν εκπληκτικές ομοιότητες με την κατάσταση που ζούμε τους τελευταίους μήνες. Θα ήθελα να επισημάνω μερικά σημεία.
Το 1940 η πανούκλα εμφανίζεται στην Αλγερία και συγκεκριμένα στην πόλη Οράν. Τα κρούσματα και οι θάνατοι αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο. Η πρώτη αντίδραση των κατοίκων, είναι η άρνηση, ακριβώς αυτό που βλέπουμε και σήμερα: Άρνηση και υποτίμηση του κινδύνου. Οι πολίτες στρουθοκαμηλίζουν, κλείνουν τα μάτια στην τραγωδία που εξελίσσεται, δεν θέλουν να παραδεχτούν την σκληρή πραγματικότητα.
Γράφει ο Καμύ:
«Οι μάστιγες είναι βέβαια κάτι το συνηθισμένο, δύσκολα όμως τις παραδέχεσαι όταν σου έρθουν κατακέφαλα. Η οικουμένη γνώρισε τόσες πανούκλες όσους και πολέμους. Κι ωστόσο, πανούκλες και πόλεμοι βρίσκουν πάντα τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους. Ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, σαν όλους τους συμπολίτες μας, κι έτσι μόνο μπορούμε να καταλάβουμε τους δισταγμούς του καθώς και την αμφιταλάντευσή του ανάμεσα στην ανησυχία και τη σιγουριά. Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: «Δεν θα κρατήσει πολύ, είναι ανοησία». Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας πόλεμος είναι ασφαλώς μεγάλη ανοησία, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να κρατήσει πολύ. Η ανοησία είναι πάντα ανθεκτική, κι αυτό θα το διαπιστώναμε αν σταματούσαμε να σκεφτόμαστε συνέχεια τον εαυτό μας. Ως προς αυτό, οι συμπολίτες μας ήταν όπως κι όλος ο κόσμος, σκέφτονταν μόνο τον εαυτό τους, μ’ άλλα λόγια ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις μάστιγες. Η μάστιγα δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, και γι’ αυτό συμπεραίνουμε πως είναι κάτι εκτός πραγματικότητας, ένας εφιάλτης που θα περάσει. Όμως δεν περνάει πάντα και, από κακό όνειρο σε κακό όνειρο, οι άνθρωποι πεθαίνουν, και πρώτοι απ’ όλους οι ανθρωπιστές, γιατί δεν έλαβαν τα μέτρα τους. Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από άλλους, λησμονούσαν όμως τη μετριοφροσύνη, αυτό είν΄ όλο, και σκέφτονταν πως όλα ήταν δυνατά γι’ αυτούς, πράγμα που σήμαινε πως ήταν αδύνατο να υπάρξουν συμφορές. Εξακολουθούσαν ν’ ασχολούνται με τις επιχειρήσεις τους, να σχεδιάζουν ταξίδια και να εκφράζουν τη γνώμη τους. Πώς να σκεφτούν την πανούκλα, που εξαφανίζει το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις; Πίστευαν πως ήταν ελεύθεροι, αλλά ποτέ δεν θα ‘ναι κανείς ελεύθερος όσο υπάρχουν μάστιγες.».
Η πόλη μπαίνει σε καραντίνα. Το εμπόριο νεκρώνεται. Αλλά και πάλι οι κάτοικοι δυσκολεύονται να αποδεχτούν την πραγματικότητα.
«Υπήρχαν βέβαια τα κοινά συναισθήματα, όπως ο χωρισμός ή ο φόβος, μα εξακολουθούσαν να βάζουν σε πρώτο πλάνο τις προσωπικές τους έγνοιες. Κανένας δεν είχε ακόμα παραδεχτεί στ’ αλήθεια την αρρώστια. Οι περισσότεροι ήταν ευαίσθητοι κυρίως σε ό,τι ανέτρεπε τις συνήθειες τους ή έθιγε τα συμφέροντα τους. Ένιωθαν οργή κι αγανάκτηση, όμως αυτά δεν είναι συναισθήματα που μπορείς ν’ αντιτάξεις στην πανούκλα. Η πρώτη τους αντίδραση, λόγου χάριν, ήταν να ενοχοποιήσουν τη διοίκηση.».
Οι θάνατοι αυξάνουν, αλλά και πάλι οι κάτοικοι απωθούν τον κίνδυνο. Δεν αυτοπροστατεύονται. Το Οράν νεκρώνει. Όλα τα καταστήματα είναι κλειστά, αλλά οι άνθρωποι συνεχίζουν να κυκλοφορούν στους δρόμους.
Κι ενώ τα θύματα αυξάνουν, εμφανίζεται μια νέα πραγματικότητα, καθόλου άγνωστη από το παρελθόν. Σε περιπτώσεις θεομηνιών, πολέμων, επιδημιών, οι άνθρωποι προσπαθούν να πιαστούν από κάπου, να πάρουν ελπίδα, να μάθουν τι θα γίνει στο μέλλον και πότε θα σταματήσει το κακό. Το βλέπουμε και στις μέρες μας. Μάγοι και αστρολόγοι κάνουν χρυσές δουλειές, με το αζημίωτο βέβαια. ( Αλήθεια, ήθελα να απευθύνω επ’ ευκαιρία ένα ερώτημα σ’ όλους αυτούς τους τσαρλάτανους. Κάθε χρονιά αποφαίνονται και “προφητεύουν” τι θα συμβεί τη νέα χρονιά. Γιατί δεν βρέθηκε ένας, τον περασμένο Ιανουάριο, να μας προειδοποιήσει για τον κορωνοϊό; Πώς τους ξέφυγε ένα τέτοιο γεγονός,που έφερε τα πάνω κάτω σ’ όλο τον πλανήτη;…). Από την άλλη σύγχρονοι “μετά Χριστόν προφήτες”, προφητολόγοι, αντιχριστολόγοι, αποκαλυπτολόγοι, ψευτοπροορατικοί, συνωμοσιολόγοι, αναστατώνουν τον κόσμο με ένα σωρό ανοησίες. Εφημερίδες και περιοδικά με πηχιαίους τίτλους προβάλουν παλιές και νέες “προφητείες” των τάδε γερόντων και “φωτισμένων” επιφέροντας την σύγχυση. Νομίζετε ότι είναι σημερινό φαινόμενο; Όχι βέβαια. Ο Καμύ, το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο.
«Μπορούμε να φέρουμε ως παράδειγμα για τα παραπάνω την κατάχρηση προφητειών που έκαναν οι συμπολίτες μας. Πράγματι την άνοιξη, περίμεναν από τη μια στιγμή στην άλλη το τέλος της αρρώστιας και κανένας δεν νοιαζόταν να ζητήσει από τους άλλους διευκρινίσεις σχετικά με τη διάρκεια της επιδημίας, αφού όλος ο κόσμος είχε πειστεί ότι δεν θα κρατούσε άλλο. Όμως, όσο περνούσαν οι μέρες, άρχισαν να φοβούνται πως η συμφορά αυτή δεν θα ‘χε τελειωμό και, αμέσως, το τέλος της επιδημίας έγινε το αντικείμενο κάθε ελπίδας. Έτσι, κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι διάφορες προφητείες που τις είχαν κάνει μάγοι ή άγιοι της Καθολικής Εκκλησίας. Μερικοί τυπογράφοι της πόλης μυρίστηκαν πολύ γρήγορα το κέρδος που θα μπορούσαν ν’ αντλήσουν από τη νέα τούτη μανία και τύπωσαν σε πολλά αντίτυπα τα κείμενα που κυκλοφορούσαν. Όταν αντιλήφθηκαν ότι η περιέργεια των αναγνωστών ήταν ακόρεστη, καταπιάστηκαν με έρευνες στις δημοτικές βιβλιοθήκες, ξέθαψαν όλες τις μαρτυρίες αυτού του είδους, που μπορούσαν να τους προμηθεύσουν τα παλιά χρονικά, και τις κυκλοφόρησαν σωρηδόν στην πόλη. Κι όταν κι αυτές εξαντλήθηκαν, παράγγειλαν τότε στους δημοσιογράφους να επινοήσουν προφητείες, κι εκείνοι αποδείχτηκαν, ως προς αυτό τουλάχιστον, εφάμιλλοι με τα πρότυπά τους των περασμένων αιώνων.
Μερικές απ αυτές τις προφητείες δημοσιεύτηκαν μάλιστα σε συνέχειες και στις εφημερίδες και διαβάζονταν με την ίδια απληστία όπως και τα αισθηματικά ρομάντζα τον καιρό που όλα πήγαιναν καλά. Ορισμένες απ αυτές τις προβλέψεις βασίζονταν σε παράδοξους υπολογισμούς, όπου συμπλέκονταν η χρονολογία, ο αριθμός των νεκρών και το άθροισμα των μηνών που διήρκεσε το καθεστώς της πανούκλας. Άλλες έκαναν συγκρίσεις με τις μεγάλες πανούκλες της ιστορίας, υπογράμμιζαν τις ομοιότητες (που οι προφητείες τις αποκαλούσαν ¨σταθερές¨) και με τη βοήθεια διάφορων υπολογισμών το ίδιο παράδοξων, ισχυρίζονταν πως αντλούσαν διδάγματα σχετικά με την τωρινή δοκιμασία. Οι πιο ευπρόσδεκτες όμως απ’ το κοινό ήταν αναμφισβήτητα εκείνες που, με φρασεολογία της Αποκάλυψης, ανήγγειλαν σειρές γεγονότων που το καθένα τους θα μπορούσε να είναι αυτό που μάστιζε τώρα την πόλη και που ήταν τόσο πολύπλοκο ώστε να επιτρέπει κάθε λογής ερμηνεία. Έτσι συμβουλεύονταν καθημερινά τον Νοστράδαμο και την Αγία Οντίλ και πάντα επωφελώς. Κοινό γνώρισμα, άλλωστε, όλων αυτών των προφητειών είναι πως τελικά τους καθησύχαζαν. Μόνο η πανούκλα δεν τους καθησύχαζε».
Στο βιβλίο αυτό ένα από τα πρόσωπα που παίζει σημαντικό ρόλο είναι ο ιερέας, ο πατήρ Πανελού. Η Εκκλησία οργάνωσε τότε εβδομάδα προσευχών, λιτανειών κλπ. Ο π. Πανελού ανέλαβε να μιλήσει σ’ ένα πολυπληθές εκκλησίασμα. Όπως συνήθως συμβαίνει, ο π. Πανελού αποφαίνεται ότι η επιδημία είναι μάστιγα του Θεού, είναι τιμωρία για τις αμαρτίες των ανθρώπων.
Περνάει όμως ο καιρός και ο π. Πανελού με τον γιατρό Ριέ βρίσκονται στο νοσοκομείο και παρακολουθούν ένα άρρωστο παιδάκι να υποφέρει φρικτά και στο τέλος να πεθαίνει. Είναι ένα γεγονός που τον συγκλονίζει. Καλά οι μεγάλοι, αλλά αυτό το αθώο παιδί, τι έφταιξε; Το τιμώρησε και αυτό ο Θεός; Ο π. Πανελού συγκλονίζεται, προβληματίζεται. Την επόμενη φορά που θα κηρύξει αλλάζει στάση. Την πρώτη φορά μίλησε άσπλαχνα, τώρα πολύ διαφορετικά. Μεταξύ των άλλων ανέφερε κι’ ένα συγκινητικό περιστατικό.
« Όταν είχε πέσει πανούκλα στην Μασσαλία, από τους ογδόντα έναν μοναχούς της Μονής του Μαρσύ, μόνον τέσσερις επέζησαν. Και από τους τέσσερις, οι τρείς το έσκασαν. Έμεινε ένας μοναχός έχοντας μπροστά του την εικόνα των 77 πτωμάτων και το παράδειγμα της φυγής των τριών. Ο π. Πανελού φώναξε τότε:
« Αδελφοί μου, πρέπει να είμαστε εκείνος που μένει.»
Ο π. Πανελού δεν θα φύγει. Θα μείνει. Μετά από λίγο θα νοσήσει και θα πεθάνει. Κάποιοι άλλοι ήθελαν να φύγουν, αλλά τελικά έμειναν κοντά στον ανθρώπινο πόνο, όπως ο γιατρός Ριέ. Κάποιοι το ‘ριξαν στην κερδοσκοπία. Γνωστό φαινόμενο κι’ αυτό σε περιόδους κρίσεων και συμφορών.
Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο. Στο βιβλίο θίγονται πολλά ακόμα θέματα, που μπορεί ο αναγνώστης να τα διαβάσει. Θα σταθώ όμως σ’ ένα που το θεωρώ καίριο. Είναι η στάση όλων μας απέναντι στον άλλο άνθρωπο για τον οποίο έχουμε ευθύνη. Δανείζομαι τα λόγια του Σ. Ζουμπουλάκη.
«Οι επιδημίες δοκιμάζουν την τιμιότητα καθενός από εμάς, η οποία απαιτεί αδιάκοπη προσοχή. Με τα λόγια του ιατρού, άλλου κεντρικού προσώπου της πανούκλας:
¨Ο τίμιος άνθρωπος, αυτός που δεν μολύνει σχεδόν κανέναν, είναι ο όσο γίνεται λιγότερο αφηρημένος. Χρειάζεται θέληση και ένταση για να μην είσαι αφηρημένος¨.
Με άλλα λόγια, τιμιότητα είναι η ένταση της ευθύνης για τους άλλους που στην περίοδο των επιδημιών, για τους περισσότερους από εμάς, εκφράζεται παράδοξα και βασανιστικά με το να μένουμε μακριά τους.
Και αυτή η επιδημία θα περάσει, χωρίς κανείς να μπορεί να υπολογίσει τώρα τον αριθμό των θυμάτων της. Είναι σημαντικό οι ζωντανοί, όταν πια θα έχει περάσει το κακό, να μην ντρέπονται για την στάση τους τον καιρό της πανδημίας».
Δεν θα ήθελα ν’ αφήσω ασχολίαστο το θόρυβο που έχει ξεσπάσει για τις μάσκες. Είναι εξοργιστικό ένα τόσο απλά καθαρά τεχνικό- ιατρικό θέμα, να παίρνει από κάποιους πνευματικές διαστάσεις. «Αλλοιώνει το πρόσωπο, την εικόνα του Θεού» αποφάνθηκαν κάποιοι. Και ρωτώ, αν κάποιοι ιδιαίτερα ιερείς και ψάλτες τυλίγουν το πρόσωπο τους μ’ ένα κασκόλ, για να προφυλάξουν τον ευαίσθητο λαιμό τους, δεν αλλοιώνουν την εικόνα του Θεού; Ποια η διαφορά; Επειδή το ένα ονομάζεται κασκόλ επιτρέπεται και το άλλο επειδή ονομάζεται μάσκα απαγορεύεται; Φοράω την μάσκα σημαίνει κυρίως αισθάνομαι υπεύθυνος για τον άλλον, προστατεύω τον άλλον. Βρέθηκα λίγο καιρό πριν σε μία Εκκλησία. Η συντριπτική πλειονότητα των πιστών, τηρούσε τα μέτρα. Εκτός από δύο «ευσεβείς» που στέκονταν επιδεικτικά στα πρώτα στασίδια με «επηρμένην οφρύν» χωρίς μάσκα. Ένιωσα σα να έβλεπα τον Φαρισαίο της παραβολής και να λέει:
«Οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων»
Στην πραγματικότητα φορούσαν μια πολύ πιο χοντρή μάσκα υποκρισίας και αναλγησίας.
Πολύς λόγος γίνεται και πάλι για το κλείσιμο των ναών. Είναι ένα θέμα που μας πονά όλους μας. Ας το καταλάβουμε επιτέλους. Η απουσία μας από το ναό δεν γίνεται εκούσια, ούτε αδικαιολόγητα. Υπάρχει σοβαρός λόγος και το γνωρίζουμε όλοι. Δυστυχώς είδαμε τα αποτελέσματα σε ομόδοξες χώρες, όπου ολόκληρες ενορίες και μοναστήρια βίωσαν τις θλιβερές συνέπειες. Πλήθος κρουσμάτων και θανάτων από την ανεύθυνη στάση πολλών «πιστών».
Τον τελευταίο καιρό την ίδια θλιβερή πραγματικότητα βιώνουν και δικές μας μοναστικές κοινότητες, που δεν τήρησαν τα μέτρα. Επίσκοποι, Ιερείς, Μοναχοί και Μοναχές νόσησαν και κάποιοι έχασαν την ζωή τους. Και οι αρνητές του κορονοϊού, να αποφαίνονται ότι δεν πέθαναν από τον κορονοϊό, αλλά από άλλες αιτίες. Δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι και οι πιστοί, οι ιερείς, οι μοναχοί, ακόμα και οι Άγιοι, αρρωσταίνουν. Άραγε τόσο πολύ αμφιβάλουν για την πίστη τους;
Όλοι σήμερα στεκόμαστε με θαυμασμό στη μεγάλη μορφή του Αγίου Πορφυρίου. Και πολλοί έχουν γευτεί την θαυματουργική θεραπεία του. Ο ίδιος όμως ποτέ δεν υποτίμησε την επιστήμη, ούτε αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια. Η μαρτυρία του μακαριστού καθηγητή Γ. Παπαζάχου είναι πολύ σημαντική:
«Ωστόσο, ποτέ δεν αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια των πολλών γιατρών-πνευματικών του παιδιών. Μάλιστα μια μέρα τον ρώτησα: ¨Γιατί πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, κυρίως μοναχοί, αρνούνται την ιατρική βοήθεια, πιστεύοντας ότι θα τους βοηθήσει κατ’ ευθείαν η Παναγία;¨
Μου απάντησε: Είναι εγωισμός-πονηρή ενέργεια-να νομίζεις ότι ο Θεός θα κάνει, κατ’ εξαίρεση από τους πολλούς, θαυματουργική επέμβαση για σένα. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσύ δεν πρέπει να το προσδοκάς για σένα. Είναι εγωιστική εξαίρεση. Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί. ¨Ιατρούς και φάρμακα Κύριος έδωκε¨, λέει η Αγία Γραφή.¨
Τέλος θέλω να αναφερθώ στο φαινόμενο των ¨κρυφών λειτουργιών¨. Παρά τις συστάσεις της Ιεράς Συνόδου, εφημέριοι, γέροντες και γερόντισσες καλούν επιλεκτικά τους «δικούς τους» να μεταλάβουν ¨κρυφά¨ που σημαίνει «εμείς να σωθούμε και οι άλλοι να πάνε στο πυρ το εξώτερον. Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο να χρειάζεται μέσον για να κοινωνήσεις!
Αναρωτιέμαι: Είναι η Θεία Κοινωνία ατομικό γεγονός, ή αποκλειστικά και μόνον για κάποια χριστιανική ελίτ; Μεμέρισται ο Χριστός; Οι άλλοι δεν είναι μέλη του Χριστού; Αν η Θεία Κοινωνία είναι ατομικό γεγονός, ας κάνουμε αυτό που κάνουν χριστιανικές σέκτες στην Αμερική: Μηχανήματα σαν τους αυτόματους πωλητές σε διάφορα σημεία της πόλης. Πατάς το κουμπί και σου βγάζει σε σελοφάν τη Θεία Κοινωνία. Παίρνεις το χαπάκι σου και σώζεσαι, δεν χρειάζεται να κοινωνείς με τους αδελφούς σου. Έτσι δεν κινδυνεύεις και από την αστυνομία και το πρόστιμο.
Πριν από χρόνια είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ αρκετές φορές τον σύγχρονο ασκητή και Άγιο της Ρουμανίας, τον πατέρα Κλεόπα. Ο χαρισματικός αυτός γέροντας μας μίλησε τότε για τους πέντε τρόπους κοινωνίας με το Θεό. Παραθέτω τα λόγια του, τουλάχιστον για τους καλοπροαίρετους Χριστιανούς που βρίσκονται σε σύγχυση με τόσα που γράφονται και λέγονται και αναζητούν ένα φωτάκι ελπίδας.
«Όταν πήγα στην Αθήνα, στην Ιερά Σύνοδο με ρώτησαν πόσων ειδών κοινωνίες έχουμε. Και τους απάντησα πως με πέντε τρόπους μπορεί να κοινωνήσει ο χριστιανός.
Ο πρώτος τρόπος είναι με την συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, όταν ο ιερέας μας κοινωνεί με την λαβίδα.
Ο δεύτερος τρόπος, με την ευχή του Ιησού. Όταν λες την ευχή « Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με», είτε με το νου είτε με την καρδιά, μπορείς καθημερινά να κοινωνείς άπειρες φορές το Χριστό.
Ο τρίτος τρόπος είναι με την τήρηση των εντολών του Χριστού. Όποιος τηρεί τις εντολές του Χριστού, ενώνεται με το Χριστό, ενώνεται με την Αγία Τριάδα. Αυτήν την κοινωνία μας φανέρωσε ο ίδιος ο Χριστός. ¨ ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν¨.(Ιωαν.ιδ,23). Και ¨ ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου¨(Ιωαν.ιε,10) . Επίσης ο Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης λέγει ότι : ¨Η ομοιοτητά μας και η ενότητα μας με το Θεό πραγματοποιείται μόνο με την εφαρμογή των θείων εντολών¨.
Ο τέταρτος τρόπος κοινωνίας (εδώ σταμάτησε λίγο, πήρε μια βαθιά ανάσα και φώναξε δυνατά)….. είναι με τα αυτιά! (χαμογέλασε και συνέχισε). Γίνεται με την ακρόαση του λόγου του Θεού, διότι ο λόγος του Θεού έρχεται με την ακοή και διοχετεύεται στην καρδιά. Την ίδια κοινωνία που δέχεσαι από τον ιερέα με τη λαβίδα, την ίδια δέχεσαι από τα αυτιά, όταν ακούς με ευλάβεια το λόγο του Θεού. Εάν λοιπόν κάθεσαι στην εκκλησία ήσυχα, όπως κάθεστε εδώ, κι έχεις φόβο Θεού, τότε λοιπόν κάθε φορά κοινωνείς το Χριστό από τα αυτιά.
Ο πέμπτος τρόπος κοινωνίας γίνεται με την προσκομιδή, όπου ο ιερέας μνημονεύει τα ονόματα και βγάζει μερίδες πάνω στον άγιο δίσκο. Τη στιγμή της συστολής που ο ιερέας ρίχνει τις μερίδες στο άγιο ποτήριο και ενώνονται με το αίμα του Χριστού, οι πιστοί που μνημονεύθηκαν κοινωνούν το Χριστό και καθαρίζονται από τις αμαρτίες».
Η συζήτηση κατέληξε με την όμορφη ευχή του, που συνήθιζε να λέει στους επισκέπτες:
«Να σας φάει ο Παράδεισος»
Υστερόγραφο δικό μου
Αμήν
Ο Αργολίδος Νεκτάριος
Με την εμφάνιση του COVID 19 , το βιβλίο του Α. Καμύ “Η πανούκλα” ήρθε ξαφνικά στην επικαιρότητα και στις μέρες μας διαβάστηκε πολύ. Παρά το ότι είναι ένα βιβλίο αλληγορικό, μέσα απ’ το οποίο ο συγγραφέας φωτογραφίζει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι σημερινοί αναγνώστες ανακαλύπτουν εκπληκτικές ομοιότητες με την κατάσταση που ζούμε τους τελευταίους μήνες. Θα ήθελα να επισημάνω μερικά σημεία.
Το 1940 η πανούκλα εμφανίζεται στην Αλγερία και συγκεκριμένα στην πόλη Οράν. Τα κρούσματα και οι θάνατοι αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο. Η πρώτη αντίδραση των κατοίκων, είναι η άρνηση, ακριβώς αυτό που βλέπουμε και σήμερα: Άρνηση και υποτίμηση του κινδύνου. Οι πολίτες στρουθοκαμηλίζουν, κλείνουν τα μάτια στην τραγωδία που εξελίσσεται, δεν θέλουν να παραδεχτούν την σκληρή πραγματικότητα.
Γράφει ο Καμύ:
«Οι μάστιγες είναι βέβαια κάτι το συνηθισμένο, δύσκολα όμως τις παραδέχεσαι όταν σου έρθουν κατακέφαλα. Η οικουμένη γνώρισε τόσες πανούκλες όσους και πολέμους. Κι ωστόσο, πανούκλες και πόλεμοι βρίσκουν πάντα τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους. Ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, σαν όλους τους συμπολίτες μας, κι έτσι μόνο μπορούμε να καταλάβουμε τους δισταγμούς του καθώς και την αμφιταλάντευσή του ανάμεσα στην ανησυχία και τη σιγουριά. Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: «Δεν θα κρατήσει πολύ, είναι ανοησία». Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας πόλεμος είναι ασφαλώς μεγάλη ανοησία, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να κρατήσει πολύ. Η ανοησία είναι πάντα ανθεκτική, κι αυτό θα το διαπιστώναμε αν σταματούσαμε να σκεφτόμαστε συνέχεια τον εαυτό μας. Ως προς αυτό, οι συμπολίτες μας ήταν όπως κι όλος ο κόσμος, σκέφτονταν μόνο τον εαυτό τους, μ’ άλλα λόγια ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις μάστιγες. Η μάστιγα δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, και γι’ αυτό συμπεραίνουμε πως είναι κάτι εκτός πραγματικότητας, ένας εφιάλτης που θα περάσει. Όμως δεν περνάει πάντα και, από κακό όνειρο σε κακό όνειρο, οι άνθρωποι πεθαίνουν, και πρώτοι απ’ όλους οι ανθρωπιστές, γιατί δεν έλαβαν τα μέτρα τους. Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από άλλους, λησμονούσαν όμως τη μετριοφροσύνη, αυτό είν΄ όλο, και σκέφτονταν πως όλα ήταν δυνατά γι’ αυτούς, πράγμα που σήμαινε πως ήταν αδύνατο να υπάρξουν συμφορές. Εξακολουθούσαν ν’ ασχολούνται με τις επιχειρήσεις τους, να σχεδιάζουν ταξίδια και να εκφράζουν τη γνώμη τους. Πώς να σκεφτούν την πανούκλα, που εξαφανίζει το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις; Πίστευαν πως ήταν ελεύθεροι, αλλά ποτέ δεν θα ‘ναι κανείς ελεύθερος όσο υπάρχουν μάστιγες.».
Η πόλη μπαίνει σε καραντίνα. Το εμπόριο νεκρώνεται. Αλλά και πάλι οι κάτοικοι δυσκολεύονται να αποδεχτούν την πραγματικότητα.
«Υπήρχαν βέβαια τα κοινά συναισθήματα, όπως ο χωρισμός ή ο φόβος, μα εξακολουθούσαν να βάζουν σε πρώτο πλάνο τις προσωπικές τους έγνοιες. Κανένας δεν είχε ακόμα παραδεχτεί στ’ αλήθεια την αρρώστια. Οι περισσότεροι ήταν ευαίσθητοι κυρίως σε ό,τι ανέτρεπε τις συνήθειες τους ή έθιγε τα συμφέροντα τους. Ένιωθαν οργή κι αγανάκτηση, όμως αυτά δεν είναι συναισθήματα που μπορείς ν’ αντιτάξεις στην πανούκλα. Η πρώτη τους αντίδραση, λόγου χάριν, ήταν να ενοχοποιήσουν τη διοίκηση.».
Οι θάνατοι αυξάνουν, αλλά και πάλι οι κάτοικοι απωθούν τον κίνδυνο. Δεν αυτοπροστατεύονται. Το Οράν νεκρώνει. Όλα τα καταστήματα είναι κλειστά, αλλά οι άνθρωποι συνεχίζουν να κυκλοφορούν στους δρόμους.
Κι ενώ τα θύματα αυξάνουν, εμφανίζεται μια νέα πραγματικότητα, καθόλου άγνωστη από το παρελθόν. Σε περιπτώσεις θεομηνιών, πολέμων, επιδημιών, οι άνθρωποι προσπαθούν να πιαστούν από κάπου, να πάρουν ελπίδα, να μάθουν τι θα γίνει στο μέλλον και πότε θα σταματήσει το κακό. Το βλέπουμε και στις μέρες μας. Μάγοι και αστρολόγοι κάνουν χρυσές δουλειές, με το αζημίωτο βέβαια. ( Αλήθεια, ήθελα να απευθύνω επ’ ευκαιρία ένα ερώτημα σ’ όλους αυτούς τους τσαρλάτανους. Κάθε χρονιά αποφαίνονται και “προφητεύουν” τι θα συμβεί τη νέα χρονιά. Γιατί δεν βρέθηκε ένας, τον περασμένο Ιανουάριο, να μας προειδοποιήσει για τον κορωνοϊό; Πώς τους ξέφυγε ένα τέτοιο γεγονός,που έφερε τα πάνω κάτω σ’ όλο τον πλανήτη;…). Από την άλλη σύγχρονοι “μετά Χριστόν προφήτες”, προφητολόγοι, αντιχριστολόγοι, αποκαλυπτολόγοι, ψευτοπροορατικοί, συνωμοσιολόγοι, αναστατώνουν τον κόσμο με ένα σωρό ανοησίες. Εφημερίδες και περιοδικά με πηχιαίους τίτλους προβάλουν παλιές και νέες “προφητείες” των τάδε γερόντων και “φωτισμένων” επιφέροντας την σύγχυση. Νομίζετε ότι είναι σημερινό φαινόμενο; Όχι βέβαια. Ο Καμύ, το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο.
«Μπορούμε να φέρουμε ως παράδειγμα για τα παραπάνω την κατάχρηση προφητειών που έκαναν οι συμπολίτες μας. Πράγματι την άνοιξη, περίμεναν από τη μια στιγμή στην άλλη το τέλος της αρρώστιας και κανένας δεν νοιαζόταν να ζητήσει από τους άλλους διευκρινίσεις σχετικά με τη διάρκεια της επιδημίας, αφού όλος ο κόσμος είχε πειστεί ότι δεν θα κρατούσε άλλο. Όμως, όσο περνούσαν οι μέρες, άρχισαν να φοβούνται πως η συμφορά αυτή δεν θα ‘χε τελειωμό και, αμέσως, το τέλος της επιδημίας έγινε το αντικείμενο κάθε ελπίδας. Έτσι, κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι διάφορες προφητείες που τις είχαν κάνει μάγοι ή άγιοι της Καθολικής Εκκλησίας. Μερικοί τυπογράφοι της πόλης μυρίστηκαν πολύ γρήγορα το κέρδος που θα μπορούσαν ν’ αντλήσουν από τη νέα τούτη μανία και τύπωσαν σε πολλά αντίτυπα τα κείμενα που κυκλοφορούσαν. Όταν αντιλήφθηκαν ότι η περιέργεια των αναγνωστών ήταν ακόρεστη, καταπιάστηκαν με έρευνες στις δημοτικές βιβλιοθήκες, ξέθαψαν όλες τις μαρτυρίες αυτού του είδους, που μπορούσαν να τους προμηθεύσουν τα παλιά χρονικά, και τις κυκλοφόρησαν σωρηδόν στην πόλη. Κι όταν κι αυτές εξαντλήθηκαν, παράγγειλαν τότε στους δημοσιογράφους να επινοήσουν προφητείες, κι εκείνοι αποδείχτηκαν, ως προς αυτό τουλάχιστον, εφάμιλλοι με τα πρότυπά τους των περασμένων αιώνων.
Μερικές απ αυτές τις προφητείες δημοσιεύτηκαν μάλιστα σε συνέχειες και στις εφημερίδες και διαβάζονταν με την ίδια απληστία όπως και τα αισθηματικά ρομάντζα τον καιρό που όλα πήγαιναν καλά. Ορισμένες απ αυτές τις προβλέψεις βασίζονταν σε παράδοξους υπολογισμούς, όπου συμπλέκονταν η χρονολογία, ο αριθμός των νεκρών και το άθροισμα των μηνών που διήρκεσε το καθεστώς της πανούκλας. Άλλες έκαναν συγκρίσεις με τις μεγάλες πανούκλες της ιστορίας, υπογράμμιζαν τις ομοιότητες (που οι προφητείες τις αποκαλούσαν ¨σταθερές¨) και με τη βοήθεια διάφορων υπολογισμών το ίδιο παράδοξων, ισχυρίζονταν πως αντλούσαν διδάγματα σχετικά με την τωρινή δοκιμασία. Οι πιο ευπρόσδεκτες όμως απ’ το κοινό ήταν αναμφισβήτητα εκείνες που, με φρασεολογία της Αποκάλυψης, ανήγγειλαν σειρές γεγονότων που το καθένα τους θα μπορούσε να είναι αυτό που μάστιζε τώρα την πόλη και που ήταν τόσο πολύπλοκο ώστε να επιτρέπει κάθε λογής ερμηνεία. Έτσι συμβουλεύονταν καθημερινά τον Νοστράδαμο και την Αγία Οντίλ και πάντα επωφελώς. Κοινό γνώρισμα, άλλωστε, όλων αυτών των προφητειών είναι πως τελικά τους καθησύχαζαν. Μόνο η πανούκλα δεν τους καθησύχαζε».
Στο βιβλίο αυτό ένα από τα πρόσωπα που παίζει σημαντικό ρόλο είναι ο ιερέας, ο πατήρ Πανελού. Η Εκκλησία οργάνωσε τότε εβδομάδα προσευχών, λιτανειών κλπ. Ο π. Πανελού ανέλαβε να μιλήσει σ’ ένα πολυπληθές εκκλησίασμα. Όπως συνήθως συμβαίνει, ο π. Πανελού αποφαίνεται ότι η επιδημία είναι μάστιγα του Θεού, είναι τιμωρία για τις αμαρτίες των ανθρώπων.
Περνάει όμως ο καιρός και ο π. Πανελού με τον γιατρό Ριέ βρίσκονται στο νοσοκομείο και παρακολουθούν ένα άρρωστο παιδάκι να υποφέρει φρικτά και στο τέλος να πεθαίνει. Είναι ένα γεγονός που τον συγκλονίζει. Καλά οι μεγάλοι, αλλά αυτό το αθώο παιδί, τι έφταιξε; Το τιμώρησε και αυτό ο Θεός; Ο π. Πανελού συγκλονίζεται, προβληματίζεται. Την επόμενη φορά που θα κηρύξει αλλάζει στάση. Την πρώτη φορά μίλησε άσπλαχνα, τώρα πολύ διαφορετικά. Μεταξύ των άλλων ανέφερε κι’ ένα συγκινητικό περιστατικό.
« Όταν είχε πέσει πανούκλα στην Μασσαλία, από τους ογδόντα έναν μοναχούς της Μονής του Μαρσύ, μόνον τέσσερις επέζησαν. Και από τους τέσσερις, οι τρείς το έσκασαν. Έμεινε ένας μοναχός έχοντας μπροστά του την εικόνα των 77 πτωμάτων και το παράδειγμα της φυγής των τριών. Ο π. Πανελού φώναξε τότε:
« Αδελφοί μου, πρέπει να είμαστε εκείνος που μένει.»
Ο π. Πανελού δεν θα φύγει. Θα μείνει. Μετά από λίγο θα νοσήσει και θα πεθάνει. Κάποιοι άλλοι ήθελαν να φύγουν, αλλά τελικά έμειναν κοντά στον ανθρώπινο πόνο, όπως ο γιατρός Ριέ. Κάποιοι το ‘ριξαν στην κερδοσκοπία. Γνωστό φαινόμενο κι’ αυτό σε περιόδους κρίσεων και συμφορών.
Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο. Στο βιβλίο θίγονται πολλά ακόμα θέματα, που μπορεί ο αναγνώστης να τα διαβάσει. Θα σταθώ όμως σ’ ένα που το θεωρώ καίριο. Είναι η στάση όλων μας απέναντι στον άλλο άνθρωπο για τον οποίο έχουμε ευθύνη. Δανείζομαι τα λόγια του Σ. Ζουμπουλάκη.
«Οι επιδημίες δοκιμάζουν την τιμιότητα καθενός από εμάς, η οποία απαιτεί αδιάκοπη προσοχή. Με τα λόγια του ιατρού, άλλου κεντρικού προσώπου της πανούκλας:
¨Ο τίμιος άνθρωπος, αυτός που δεν μολύνει σχεδόν κανέναν, είναι ο όσο γίνεται λιγότερο αφηρημένος. Χρειάζεται θέληση και ένταση για να μην είσαι αφηρημένος¨.
Με άλλα λόγια, τιμιότητα είναι η ένταση της ευθύνης για τους άλλους που στην περίοδο των επιδημιών, για τους περισσότερους από εμάς, εκφράζεται παράδοξα και βασανιστικά με το να μένουμε μακριά τους.
Και αυτή η επιδημία θα περάσει, χωρίς κανείς να μπορεί να υπολογίσει τώρα τον αριθμό των θυμάτων της. Είναι σημαντικό οι ζωντανοί, όταν πια θα έχει περάσει το κακό, να μην ντρέπονται για την στάση τους τον καιρό της πανδημίας».
Δεν θα ήθελα ν’ αφήσω ασχολίαστο το θόρυβο που έχει ξεσπάσει για τις μάσκες. Είναι εξοργιστικό ένα τόσο απλά καθαρά τεχνικό- ιατρικό θέμα, να παίρνει από κάποιους πνευματικές διαστάσεις. «Αλλοιώνει το πρόσωπο, την εικόνα του Θεού» αποφάνθηκαν κάποιοι. Και ρωτώ, αν κάποιοι ιδιαίτερα ιερείς και ψάλτες τυλίγουν το πρόσωπο τους μ’ ένα κασκόλ, για να προφυλάξουν τον ευαίσθητο λαιμό τους, δεν αλλοιώνουν την εικόνα του Θεού; Ποια η διαφορά; Επειδή το ένα ονομάζεται κασκόλ επιτρέπεται και το άλλο επειδή ονομάζεται μάσκα απαγορεύεται; Φοράω την μάσκα σημαίνει κυρίως αισθάνομαι υπεύθυνος για τον άλλον, προστατεύω τον άλλον. Βρέθηκα λίγο καιρό πριν σε μία Εκκλησία. Η συντριπτική πλειονότητα των πιστών, τηρούσε τα μέτρα. Εκτός από δύο «ευσεβείς» που στέκονταν επιδεικτικά στα πρώτα στασίδια με «επηρμένην οφρύν» χωρίς μάσκα. Ένιωσα σα να έβλεπα τον Φαρισαίο της παραβολής και να λέει:
«Οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων»
Στην πραγματικότητα φορούσαν μια πολύ πιο χοντρή μάσκα υποκρισίας και αναλγησίας.
Πολύς λόγος γίνεται και πάλι για το κλείσιμο των ναών. Είναι ένα θέμα που μας πονά όλους μας. Ας το καταλάβουμε επιτέλους. Η απουσία μας από το ναό δεν γίνεται εκούσια, ούτε αδικαιολόγητα. Υπάρχει σοβαρός λόγος και το γνωρίζουμε όλοι. Δυστυχώς είδαμε τα αποτελέσματα σε ομόδοξες χώρες, όπου ολόκληρες ενορίες και μοναστήρια βίωσαν τις θλιβερές συνέπειες. Πλήθος κρουσμάτων και θανάτων από την ανεύθυνη στάση πολλών «πιστών».
Τον τελευταίο καιρό την ίδια θλιβερή πραγματικότητα βιώνουν και δικές μας μοναστικές κοινότητες, που δεν τήρησαν τα μέτρα. Επίσκοποι, Ιερείς, Μοναχοί και Μοναχές νόσησαν και κάποιοι έχασαν την ζωή τους. Και οι αρνητές του κορονοϊού, να αποφαίνονται ότι δεν πέθαναν από τον κορονοϊό, αλλά από άλλες αιτίες. Δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι και οι πιστοί, οι ιερείς, οι μοναχοί, ακόμα και οι Άγιοι, αρρωσταίνουν. Άραγε τόσο πολύ αμφιβάλουν για την πίστη τους;
Όλοι σήμερα στεκόμαστε με θαυμασμό στη μεγάλη μορφή του Αγίου Πορφυρίου. Και πολλοί έχουν γευτεί την θαυματουργική θεραπεία του. Ο ίδιος όμως ποτέ δεν υποτίμησε την επιστήμη, ούτε αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια. Η μαρτυρία του μακαριστού καθηγητή Γ. Παπαζάχου είναι πολύ σημαντική:
«Ωστόσο, ποτέ δεν αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια των πολλών γιατρών-πνευματικών του παιδιών. Μάλιστα μια μέρα τον ρώτησα: ¨Γιατί πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, κυρίως μοναχοί, αρνούνται την ιατρική βοήθεια, πιστεύοντας ότι θα τους βοηθήσει κατ’ ευθείαν η Παναγία;¨
Μου απάντησε: Είναι εγωισμός-πονηρή ενέργεια-να νομίζεις ότι ο Θεός θα κάνει, κατ’ εξαίρεση από τους πολλούς, θαυματουργική επέμβαση για σένα. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσύ δεν πρέπει να το προσδοκάς για σένα. Είναι εγωιστική εξαίρεση. Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί. ¨Ιατρούς και φάρμακα Κύριος έδωκε¨, λέει η Αγία Γραφή.¨
Τέλος θέλω να αναφερθώ στο φαινόμενο των ¨κρυφών λειτουργιών¨. Παρά τις συστάσεις της Ιεράς Συνόδου, εφημέριοι, γέροντες και γερόντισσες καλούν επιλεκτικά τους «δικούς τους» να μεταλάβουν ¨κρυφά¨ που σημαίνει «εμείς να σωθούμε και οι άλλοι να πάνε στο πυρ το εξώτερον. Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο να χρειάζεται μέσον για να κοινωνήσεις!
Αναρωτιέμαι: Είναι η Θεία Κοινωνία ατομικό γεγονός, ή αποκλειστικά και μόνον για κάποια χριστιανική ελίτ; Μεμέρισται ο Χριστός; Οι άλλοι δεν είναι μέλη του Χριστού; Αν η Θεία Κοινωνία είναι ατομικό γεγονός, ας κάνουμε αυτό που κάνουν χριστιανικές σέκτες στην Αμερική: Μηχανήματα σαν τους αυτόματους πωλητές σε διάφορα σημεία της πόλης. Πατάς το κουμπί και σου βγάζει σε σελοφάν τη Θεία Κοινωνία. Παίρνεις το χαπάκι σου και σώζεσαι, δεν χρειάζεται να κοινωνείς με τους αδελφούς σου. Έτσι δεν κινδυνεύεις και από την αστυνομία και το πρόστιμο.
Πριν από χρόνια είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ αρκετές φορές τον σύγχρονο ασκητή και Άγιο της Ρουμανίας, τον πατέρα Κλεόπα. Ο χαρισματικός αυτός γέροντας μας μίλησε τότε για τους πέντε τρόπους κοινωνίας με το Θεό. Παραθέτω τα λόγια του, τουλάχιστον για τους καλοπροαίρετους Χριστιανούς που βρίσκονται σε σύγχυση με τόσα που γράφονται και λέγονται και αναζητούν ένα φωτάκι ελπίδας.
«Όταν πήγα στην Αθήνα, στην Ιερά Σύνοδο με ρώτησαν πόσων ειδών κοινωνίες έχουμε. Και τους απάντησα πως με πέντε τρόπους μπορεί να κοινωνήσει ο χριστιανός.
Ο πρώτος τρόπος είναι με την συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, όταν ο ιερέας μας κοινωνεί με την λαβίδα.
Ο δεύτερος τρόπος, με την ευχή του Ιησού. Όταν λες την ευχή « Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με», είτε με το νου είτε με την καρδιά, μπορείς καθημερινά να κοινωνείς άπειρες φορές το Χριστό.
Ο τρίτος τρόπος είναι με την τήρηση των εντολών του Χριστού. Όποιος τηρεί τις εντολές του Χριστού, ενώνεται με το Χριστό, ενώνεται με την Αγία Τριάδα. Αυτήν την κοινωνία μας φανέρωσε ο ίδιος ο Χριστός. ¨ ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν¨.(Ιωαν.ιδ,23). Και ¨ ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου¨(Ιωαν.ιε,10) . Επίσης ο Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης λέγει ότι : ¨Η ομοιοτητά μας και η ενότητα μας με το Θεό πραγματοποιείται μόνο με την εφαρμογή των θείων εντολών¨.
Ο τέταρτος τρόπος κοινωνίας (εδώ σταμάτησε λίγο, πήρε μια βαθιά ανάσα και φώναξε δυνατά)….. είναι με τα αυτιά! (χαμογέλασε και συνέχισε). Γίνεται με την ακρόαση του λόγου του Θεού, διότι ο λόγος του Θεού έρχεται με την ακοή και διοχετεύεται στην καρδιά. Την ίδια κοινωνία που δέχεσαι από τον ιερέα με τη λαβίδα, την ίδια δέχεσαι από τα αυτιά, όταν ακούς με ευλάβεια το λόγο του Θεού. Εάν λοιπόν κάθεσαι στην εκκλησία ήσυχα, όπως κάθεστε εδώ, κι έχεις φόβο Θεού, τότε λοιπόν κάθε φορά κοινωνείς το Χριστό από τα αυτιά.
Ο πέμπτος τρόπος κοινωνίας γίνεται με την προσκομιδή, όπου ο ιερέας μνημονεύει τα ονόματα και βγάζει μερίδες πάνω στον άγιο δίσκο. Τη στιγμή της συστολής που ο ιερέας ρίχνει τις μερίδες στο άγιο ποτήριο και ενώνονται με το αίμα του Χριστού, οι πιστοί που μνημονεύθηκαν κοινωνούν το Χριστό και καθαρίζονται από τις αμαρτίες».
Η συζήτηση κατέληξε με την όμορφη ευχή του, που συνήθιζε να λέει στους επισκέπτες:
«Να σας φάει ο Παράδεισος»
Υστερόγραφο δικό μου
Αμήν
Ο Αργολίδος Νεκτάριος
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Στην προσευχή μπαίνουμε χωρίς να το καταλάβουμε.Χρειάζεται να βρεθούμε σε κατάλληλο κλίμα.
Η συναναστροφή με τον Χριστό, η συζήτηση, η μελέτη, η ψαλτική, το καντηλάκι, το θυμίαμα, γίνονται το κατάλληλο κλίμα,
ώστε όλα να γίνουν απλά, «εν απλότητι καρδίας».
Άγιος Πορφύριος
Η συναναστροφή με τον Χριστό, η συζήτηση, η μελέτη, η ψαλτική, το καντηλάκι, το θυμίαμα, γίνονται το κατάλληλο κλίμα,
ώστε όλα να γίνουν απλά, «εν απλότητι καρδίας».
Άγιος Πορφύριος
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη έχει τη δική του ιστορία
Ένας νεαρός άνδρας 24 χρονών κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου φώναξε: «Μπαμπά κοίτα, τα δέντρα πηγαίνουν προς τα πίσω!»…
Ο πατέρας του χαμογέλασε, ενώ ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα τους έδειξε να αισθάνεται οίκτο για την παιδιάστικη συμπεριφορά του 24χρονου.
Ξαφνικά ο νεαρός αναφώνησε πάλι: «Μπαμπά κοίτα, τα σύννεφα τρέχουν μαζί μας!»
Το ζευγάρι δεν μπόρεσε να αντισταθεί και είπε στον πατέρα: «Γιατί δεν πηγαίνετε τον γιο σας σε έναν καλό γιατρό;»
Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Αυτό έκανα και τώρα μόλις επιστρέφουμε από το νοσοκομείο. O γιος μου ήταν τυφλός εκ γενετής, αλλά από σήμερα μπορεί να βλέπει»…
Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη έχει τη δική του ιστορία. Αν το σκεφτούμε όλοι μας αυτό πριν ασκήσουμε κριτική, τότε ο κόσμος μας θα γίνει πολύ καλύτερος...
https://www.facebook.com/10033906468059 ... 756049653/
Ένας νεαρός άνδρας 24 χρονών κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου φώναξε: «Μπαμπά κοίτα, τα δέντρα πηγαίνουν προς τα πίσω!»…
Ο πατέρας του χαμογέλασε, ενώ ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα τους έδειξε να αισθάνεται οίκτο για την παιδιάστικη συμπεριφορά του 24χρονου.
Ξαφνικά ο νεαρός αναφώνησε πάλι: «Μπαμπά κοίτα, τα σύννεφα τρέχουν μαζί μας!»
Το ζευγάρι δεν μπόρεσε να αντισταθεί και είπε στον πατέρα: «Γιατί δεν πηγαίνετε τον γιο σας σε έναν καλό γιατρό;»
Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Αυτό έκανα και τώρα μόλις επιστρέφουμε από το νοσοκομείο. O γιος μου ήταν τυφλός εκ γενετής, αλλά από σήμερα μπορεί να βλέπει»…
Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη έχει τη δική του ιστορία. Αν το σκεφτούμε όλοι μας αυτό πριν ασκήσουμε κριτική, τότε ο κόσμος μας θα γίνει πολύ καλύτερος...
https://www.facebook.com/10033906468059 ... 756049653/
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 25044
- Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Μεταλαμβάνετε συχνά, προσεύχεστε θερμά, υπομένεται και θα δείτε χέρι δυνατό να σας κρατά».
Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής
Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Να ζητάμε να λάμψει εντός μας το ακήρατον φως της θείας γνώσεως και να ανοίξει τα πνευματικά μας μάτια, για να κατανοήσουμε τα θεία Του λόγια. Με τον τρόπο αυτό, χωρίς να το καταλάβουμε αγαπάμε τον Θεό χωρίς σφιξίματα, προσπάθεια και αγώνα.
Άγιος Πορφύριος
Άγιος Πορφύριος
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36555
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ:
Ο Xριστός είναι η αγάπη που δεν μπορείς να αντέξεις. Σπάει την καρδιά και την ύπαρξή σου. Όπως δεν αντέχεις να δεις με γυμνό μάτι τον ήλιο. Δεν αντέχεται τέτοια αγάπη, δεν μπορείς να τη βάλεις σε κουτάκια για κανέναν λόγο. Αυτή θα είναι και η κρίση, θα μας κρίνει μέσω της αγάπης και αυτό είναι το φοβερό. Όπως όταν είσαι μικρό παιδί και κάνεις μια σκανταλιά, τρέχεις αμέσως στον πατέρα και από εκείνο το αγαπητικό βλέμμα καταλαβαίνεις τα πάντα: το λάθος σου , την πληγή που δημιούργησες, τα πάντα. Μόλις ανοίγει η αγκαλιά τελειώνουν όλα. Ξαφνικά διδάσκεσαι και βιώνεις ότι η αμαρτία δεν είναι αυτή που πληγώνει τον Πατέρα αλλά που θανατώνει εσένα τον ίδιο και δεν μπορείς πλέον να βιώνεις αληθινά την αγάπη Του διότι όντας τραυματισμένος, ο πόνος σε αποπροσανατολίζει.
Η ομορφιά στη σχέση με τον Χριστό είναι ότι και 100 χρονών να πάμε θα είμαστε για πάντα τα παιδιά Του. Θα μας βλέπει όπως βλέπει ένα βρέφος. Θα μας δίνει ελαφρυντικά και θα μας περιμένει στην αγκαλιά Του πάντοτε όπως ένας πατέρας πάντα δικαιολογεί τα λάθη των παιδιών Του διότι γνωρίζει ότι έχουν αδυναμίες και δεν ξέρουν.
Δεν ξέρουμε, δεν γνωρίζουμε ούτε τον Χριστό ούτε τον εαυτό μας. Προσπαθούμε και η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι προσπάθειας και εσωτερικών ανακαλύψεων. Η εικόνα του εαυτού μου δεν ολοκληρώνεται με προσωπικές μας διαγνώσεις αλλά μέσα από τη σχέση με τον Νυμφίο.
Πολλές φορές μπαίνουμε σε μια νοσηρή θρησκευτικότητα σαν το λουλούδι που ενώ ο ήλιος λάμπει εκείνο είναι κλεισμένο σε ένα κουτί και δεν μπορεί να σχετιστεί οντολογικά με τις ακτίνες του ήλιου και τον ίδιο τον ήλιο προσωπικά.
Η σχέση μας με τον Χριστό όσο προχωράει τόσο γνωρίζουμε και τον εαυτό μας. “Γυρνάμε” την ύπαρξη μας από την ανατολή στη δύση, αυτός είναι ο τρόπος της μετανοιας μέσα από τον δρόμο της ασκήσεως.
Δεν είναι δύσκολος ο αγώνας, δεν είναι δύσκολη η άσκηση... Απλά είναι δύσκολο και θέλει “κότσια” να δεις τα χάλια μέσα σου και να μπείς στην επίπονη διαδικασία να τα θεραπεύσεις...
Όλη μας η ζωή ένας αγώνας να αγαπήσουμε απροϋπόθετα...
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου
Ο Xριστός είναι η αγάπη που δεν μπορείς να αντέξεις. Σπάει την καρδιά και την ύπαρξή σου. Όπως δεν αντέχεις να δεις με γυμνό μάτι τον ήλιο. Δεν αντέχεται τέτοια αγάπη, δεν μπορείς να τη βάλεις σε κουτάκια για κανέναν λόγο. Αυτή θα είναι και η κρίση, θα μας κρίνει μέσω της αγάπης και αυτό είναι το φοβερό. Όπως όταν είσαι μικρό παιδί και κάνεις μια σκανταλιά, τρέχεις αμέσως στον πατέρα και από εκείνο το αγαπητικό βλέμμα καταλαβαίνεις τα πάντα: το λάθος σου , την πληγή που δημιούργησες, τα πάντα. Μόλις ανοίγει η αγκαλιά τελειώνουν όλα. Ξαφνικά διδάσκεσαι και βιώνεις ότι η αμαρτία δεν είναι αυτή που πληγώνει τον Πατέρα αλλά που θανατώνει εσένα τον ίδιο και δεν μπορείς πλέον να βιώνεις αληθινά την αγάπη Του διότι όντας τραυματισμένος, ο πόνος σε αποπροσανατολίζει.
Η ομορφιά στη σχέση με τον Χριστό είναι ότι και 100 χρονών να πάμε θα είμαστε για πάντα τα παιδιά Του. Θα μας βλέπει όπως βλέπει ένα βρέφος. Θα μας δίνει ελαφρυντικά και θα μας περιμένει στην αγκαλιά Του πάντοτε όπως ένας πατέρας πάντα δικαιολογεί τα λάθη των παιδιών Του διότι γνωρίζει ότι έχουν αδυναμίες και δεν ξέρουν.
Δεν ξέρουμε, δεν γνωρίζουμε ούτε τον Χριστό ούτε τον εαυτό μας. Προσπαθούμε και η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι προσπάθειας και εσωτερικών ανακαλύψεων. Η εικόνα του εαυτού μου δεν ολοκληρώνεται με προσωπικές μας διαγνώσεις αλλά μέσα από τη σχέση με τον Νυμφίο.
Πολλές φορές μπαίνουμε σε μια νοσηρή θρησκευτικότητα σαν το λουλούδι που ενώ ο ήλιος λάμπει εκείνο είναι κλεισμένο σε ένα κουτί και δεν μπορεί να σχετιστεί οντολογικά με τις ακτίνες του ήλιου και τον ίδιο τον ήλιο προσωπικά.
Η σχέση μας με τον Χριστό όσο προχωράει τόσο γνωρίζουμε και τον εαυτό μας. “Γυρνάμε” την ύπαρξη μας από την ανατολή στη δύση, αυτός είναι ο τρόπος της μετανοιας μέσα από τον δρόμο της ασκήσεως.
Δεν είναι δύσκολος ο αγώνας, δεν είναι δύσκολη η άσκηση... Απλά είναι δύσκολο και θέλει “κότσια” να δεις τα χάλια μέσα σου και να μπείς στην επίπονη διαδικασία να τα θεραπεύσεις...
Όλη μας η ζωή ένας αγώνας να αγαπήσουμε απροϋπόθετα...
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου