Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Οι τρεις είδαν τον ίδιο άνθρωπο αλλά δεν έκαναν την ίδια σκέψη
Συμβαίνει να στέκεται κανείς κάπου τη νύχτα και περνάνε από μπροστά του τρεις άνθρωποι.
Ο ένας βάζει στο νου του ότι στέκεται εκεί και περιμένει κάποιον για να πάη να πορνεύση.
Ο άλλος τον θεωρεί κλέφτη και το τρίτος σκέπτεται ότι έχει φωνάξει έναν φίλο του από το διπλανό σπίτι και τον περιμένει να κατεβή για να πάνε να προσευχηθούν.
Να λοιπόν και οι τρεις είδαν τον ίδιο άνθρωπο στον ίδιο τόπο, αλλά δεν έκαναν την ίδια σκέψη.
Εάν εμείς αγωνιζόμαστε να ανήκουμε στην τρίτη κατηγορία σημαίνει ότι αγαπάμε τους συνανθρώπους μας γιατί «η αγάπη ου λογίζεται το κακόν, πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει».

Αββάς Δωρόθεος

[toula]

Ἀνατολή καί Δύση

Ἡ Δύση εὑρίσκεται στήν σπασμώδη ταραχή, ἐνῶ ἡ Ἀνατολή στήν παραίτηση καί τήν ὑποταγή στό πεπρωμένο.
Ἡ Δύση συνεχῶς τρώγει ἐκ τοῦ Δένδρου τῆς Γνώσεως καί αἰσθάνεται ὁλοένα καί περισσότερον τήν πείνα διά τήν γνώση, ἡ Ἀνατολή κάθεται κάτωθεν τοῦ Δένδρου τῆς ζωῆς, ἀλλὰ δέν μπορεῖ νά φθάση ἕως τόν καρπόν.
Ἡ Δύση ἔχει μανία διά τήν ὀργάνωση. Ἡ Ἀνατολή ἔχει μανία διά τόν ὀργανισμό.
Ἡ Δύση ἀπαύστως τακτοποιεῖ τά ἐξωτερικά πράγματα, ἐνῶ οἱ ἐσωτερικές ἀξίες ἡ μία μετά τήν ἄλλη ἐξαφανίζονται. Ἡ Ἀνατολή ἀπαύστως καλλιεργεῖ τάς ἐσωτερικός ἀξίας, καθώς αἱ ἐξωτερικαί πίπτουν καί χάνονται.
Ἡ Δύση κτίζει τούς τερατώδεις βαβυλώνιους πύργους, ἀλλ’ ἐπειδή οἱ πύργοι αὐτοί κτίζονται ἀπό ἀκατέργαστο πέτρα καί ἐπειδή πάντοτε τείνουν πρός μία πλευρά, ταχέως καταρρέουν· ἡ Ἀνατολή ἐν ἰδρώτι κατεργάζεται «πέτρα τήν πέτραν» καί κατάφερε νά κατεργασθεῖ τάς ὡραιοτέρας πέτρας, ὅμως, καθόλου δέν μπορεῖ νά τάς συναρμολόγηση σέ ἕνα οἰκοδόμημα.
Στήν Δύση καλλιεργοῦνται τά πράγματα καί τά πράγματα λάμπουν, καθώς ὁ ἄνθρωπος ὁλοένα καί περισσότερον ἐξαγριώνεται καί σκεπάζεται μέ τό σκότος.
Στήν Ἀνατολή καλλιεργοῦνται μόνον μερικοί ἄνθρωποι καί αὐτοί λάμπουν, καθώς τά πράγματα εἶναι ξεχασμένα στόν ἀγριότοπο καί μεγαλώνουν ἐκεῖ ἐντός τῶν ζιζανίων.
Ἡ Δύση πιστεύει πρωτίστως εἰς τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου, ἔπειτα εἰς τά ἔργα τοῦ Θεοῦ καί τελικῶς εἰς τόν Θεόν Ἡ Ἀνατολή πιστεύει εἰς τόν Θεόν, ἀλλά ἐκμηδενίζει τά ἔργα τοῦ Θεοῦ καί ἀπορρίπτει τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου.
Διά τοῦτο ἡ Δύση δέν ἔχει τήν ἑνότητα, οὔτε μπορεῖ νά φθάση μέχρι τήν ἑνότητα, διότι ἡ ἑνότητα ὑπάρχει μόνον ἐν Θεῷ• οὕτως ἡ Ἀνατολή ἔχει τήν ἑνότητα ἐσωτερική, ἀλλά δέν θέλει νά τήν ἐφαρμόσει καί στά ἐσωτερικά. Διὰ τοῦτο τόσον συχνά ἡ δραστηριότητα τῆς Δύσεως μετατρέπεται στόν πόλεμο καί τήν εἰρήνη καί τῆς Ἀνατολῆς εἰς τήν παραίτηση καί τήν ὑποταγή στό πεπρωμένο.
Διατί ὅλα γίνονται οὕτω διερωτᾶσαι, παιδί μου;
Ἐπειδή ἡ Δύση δέν μπορεῖ νά δεχθεῖ τόν Χριστόν, καί ἐπειδή ἡ Ἀνατολή δέν μπορεῖ νά δεχθεῖ τόν Ἰησοῦν.
Ἤ ἐπειδή ἡ Δύση ἀνεγνώρισε τόν ἄνθρωπον καί δέν ἀναγνωρίζει τόν Θεόν, ἐνῶ ἡ Ἀνατολή ἀνεγνώρισε τόν Θεόν καί δέν ἀναγνωρίζει τόν ἄνθρωπον.
Διά τοῦτο ἡ Δύση εὑρίσκεται στήν σπασμώδη ταραχή καί ἡ Ἀνατολή στήν παραίτηση στό πεπρωμένο. Καθώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἁπλώνει καί τά δικά του χέρια, διά νά ἐναγκαλιστεῖ εἰς μίαν ἀγκάλη καί τήν Ἀνατολή καί τήν Δύση, ἀλλά δέν μπορεῖ. Δέν μπορεῖ νά ἐναγκαλιστεῖ τήν Ἀνατολή, λόγω τῆς νιρβάνας, οὔτε τήν Δύση λόγω τῶν ξιφῶν.
Ἰδού ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση εἶναι στήν ψυχή σου. Ὁ σπασμός καί ἡ παραίτησις εἶναι σπόροι στόν ἴδιο ἀγρό. Τό Δένδρον τῆς Γνώσεως καί τό Δένδρον τῆς Ζωῆς μεγαλώνουν τό ἕνα πλάι εἰς τό ἄλλο. Ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση συγκρούονται εἰς ἕκαστο ἄνθρωπον. Καί δέν σημαίνουν τήν συγκατοίκηση, ἀλλά τήν σύγκρουσιν.
Ἐάν ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση σήμαιναν τήν συγκατοίκηση καί ὄχι τήν σύγκρουση, στόν ἄνθρωπον θά βασίλευεν ἡ εἰρήνη, ὡς καί εἰς τόν κόσμον τότε εἰς τήν θέση τῆς σπασμώδους ταραχῆς καί τῆς παραιτήσεως στό πεπρωμένο θά ἦσαν ἄλλες δυνάμεις, θετικές καί ἤπιες
Γνώρισε τό Δένδρον τῆς Ζωῆς καί θά θεραπευθεῖς ἀπό τάς ἀσθενείας καί τῆς Δύσεως καί τῆς Ἀνατολῆς.
Καί θά γίνεις ὑγιής καί πλήρης ἄνθρωπος. Ἕνας ὑγιής καί πλήρης ἄνθρωπος εἶναι αἰσιόδοξος.
Τότε ἡ δραστηριότητα καί ἡ πίστη —τά ἀντίθετα τῶν ἐν λόγῳ ἀσθενειῶν— θά ἀνθίσουν στόν σκουπιδότοπο τῆς σπασμώδους ταραχῆς καί τῆς παραιτήσεως στό πεπρωμένο.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
(Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

[toula]

Ως άνθρωπος τα έκανα θάλασσα, Ως Θεός λυπήσου με...

Έλεγαν για κάποιον αββά Απολλώ στην Σκήτη, ότι όταν ήταν στον κόσμο ήταν τσοπάνος αγροίκος (άξεστος και αφελής).
Και συνέβη κάποτε να δει στο χωράφι κάποια γυναίκα έγκυο, και κυριευμένος από την ενέργεια του Διαβόλου είπε: «Θέλω να δω πώς είναι τοποθετημένο το βρέφος στην κοιλιά της».
Και αφού την ξέσχισε, είδε το βρέφος. Και αμέσως ένιωσε χτύπημα στην καρδιά του και με συντριβή ήλθε στη Σκήτη και ανέφερε στους πατέρες αυτή την πράξη του.
Τους άκουσε να ψάλλουν: «οι ημέρες τής ζωής μας είναι εβδομήντα χρόνια, και όταν οι δυνάμεις μας είναι μεγάλες, ογδόντα χρόνια το παραπάνω από αυτά είναι κόπος και πόνος».
Και τους είπε: «Είμαι σαράντα χρονών, και δεν έχω κάνει ούτε μία προσευχή. Και τώρα, αν ζήσω άλλα σαράντα χρόνια, δεν θα παύσω να προσεύχομαι στον Θεό να μου συγχωρήσει τίς αμαρτίες μου».
Και, πράγματι, δεν ασχολιόταν ούτε με εργόχειρο, αλλά πάντοτε προσευχόταν λέγοντας: «Αμάρτησα ως άνθρωπος, λυπήσου με ως Θεός!»
(«εγώ μεν ως άνθρωπος ήμαρτον, Συ δε ως Θεός ελέησον»).
Και η ευχή αυτή έγινε η μελέτη του νύκτα και ήμερα. Υπήρχε κάποιος αδελφός πού έμενε μαζί του και τον άκουσε να λέγει: «Σε ενόχλησα, Κύριε, άφησε με λίγο ν' αναπαυθώ».
Και του δόθηκε «πληροφορία» ότι ο Θεός του συγχώρησε όλες τις αμαρτίες του, ακόμη και τον φόνο της γυναίκας. Για το παιδί όμως δεν έλαβε «πληροφορία». Και του είπε κάποιος από τους γέροντες: «Και τον θάνατο του παιδιού, σου τον συγχώρησε ο Θεός, αλλά σ' αφήνει, στον πόνο, γιατί συμφέρει στην ψυχή σου».
Ό ίδιος είπε για την υποδοχή των αδελφών, ότι πρέπει να προσκυνούμε τους αδελφούς που έρχονται να μας επισκεφθούν, επειδή δεν προσκυνούμε αυτούς, αλλά τον Θεό.
«Γιατί, λέγει, είδες τον αδελφό σου, είδες τον Κύριο τον Θεό σου και αυτό, λέγει, το πήραμε από τον Αβραάμ. Και όταν δέχεσθε (τους αδελφούς), να τους πιέζετε να αναπαυθούν γιατί κι αυτό το μάθαμε από τον Λωτ πού πιεστικά φιλοξένησε τους αγγέλους».

(Από την «Φιλοκαλία...» της σειράς Ε.Π.Ε., Αποφθέγματα Γερόντων, τόμ. 1, σελ.153-157.)

[toula]

<<Όταν ένοιωσα τον πρώτο ζήλο να γίνω καλόγερος, τον εφανέρωσα σε κάτι άλλους. Τότε ο ένας από αυτούς, ο οποίος ήταν οδηγός, μου λέει:
«Άκουσε, Ευάγγελε (έτσι ήταν το κοσμικό όνομά μου), θα πάω με τ’ αυτοκίνητό μου στα τάδε χωριά και περίπου κατ’ αυτήν την ώρα (πέντε-έξι το μεσημέρι σύμφωνα με την αγιορείτικη ώρα), θα περάσω να σε πάρω, να σε πάω στο Μοναστήρι, να είσαι εκεί».
«Εντάξει», του απάντησα.
Πήρα και εγώ μία μπλούζα (σαν κοσμικό παιδί), και πήγα και κάθησα σ’ ένα βραχάκι και έβλεπα μακριά το δρόμο, περιμένοντας τον οδηγό. Προτού όμως να έλθη η ωρισμένη ώρα, σηκώθηκα και έφυγα…
Όταν (μετά από καιρό) ήλθε η (πραγματική) ώρα, τότε, ούτε πατέρα ούτε μητέρα λογάριασα, σηκώθηκα και έφυγα!
Εάν, λοιπόν, δεν στάξει επάνω σου (η Θεία Χάρις), πώς να το πει κανένας…, απρόκοφτος καλόγερος θα γίνεις… Θέλει να στάξει μέσα στην ψυχή σου, αυτός ο Θείος Έρως! Όταν σου έλθη, ούτε εμένα θα ερωτάς ούτε θα λογαριάζεις κανένα, και θα πας με μεγάλη προθυμία!
Ερώτησα παλαιούς Γεροντάδες:
«Τί είδατε;»
Και μου είπαν:
«Όταν πρωτοήλθαμε στο Άγιον Όρος, είχαμε φωτιά σαν τον Άθωνα και τώρα έχει μείνει ένα λεπτόκαρο (=φουντούκι)».
Εάν τώρα εσύ έρχεσαι μ’ ένα λεπτόκαρο, αύριο τί θα γίνει;
Γι’ αυτό και ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος λέει:
«Μακάριος εκείνος ο οποίος διατήρησε τον πρώτο ζήλο, έτσι που πήγε στο Μοναστήρι, μέχρι το τέλος της ζωής του»!
Μακαριότερος, μάλιστα, εκείνος ο οποίος τον ηύξησε, αυτόν τον πρώτο ζήλο!
Έρχονται πολλοί και με ρωτούν:
«Λέτε να γίνω καλόγερος;»
Και να προσευχηθώ, και να πάρω πληροφορία, δεν θα στο πω εσένα! Όχι! Γιά το μόνο που μπορώ να προσευχηθώ είναι: Εσύ, να διαλέξεις ποιόν δρόμο θέλεις! Όχι να στο πω εγώ! Γιατί αύριο-μεθαύριο, δεν ξέρω τί θα γίνει…
Εσύ ο ίδιος θα διαλέξεις ποιό δρόμο θέλεις! Νά, είναι η Γοργοϋπήκοος, είναι των Ιβήρων που είναι θαυματουργές εικόνες, εκεί να πας να κάνεις μία Παράκληση και να σου ανοίξει η Παναγία μας που Τήν παρακαλάς, ποιόν δρόμο να διαλέξεις!
Αλλιώς, μπορείς εσύ παιδί μου, να ανάψεις με τη φωτιά τη δική μου;;; Αυτό δεν γίνεται!>>!!

Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (1912-1998)

[toula]

Ο ταπεινός λογισμός.

Μου έκανε εντύπωση πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη τού Θεού να ενεργή. Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Το καημένο, φαίνεται, κάτι είχε φάει πού το πείραξε και ζητούσε βοήθεια.
Χτυπιόταν άπό τον πόνο και πεταγόταν σάν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… Τό λυπόμουν πού το έβλεπα σ’ αυτήν τήν κατάσταση, αλλά δέν μπορούσα να κάνω τίποτε.
Τό σταύρωνα, τό ξανασταύρωνα, τίποτε! «Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, βλέπεις τά χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δέν μπορείς νά βοηθήσεις!».
Μόλις έλεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί πού τό γατάκι κόντευε να ψοφισει, αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τά πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες… Τί δύναμη έχει ή ταπείνωση!
Γι’ αυτό λέει: «Έν τη ταπεινώσει ημών έμνήσθη ημών ό Κύριος» .
Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπη, νά ακτινοβολεί.
«Οταν ό άνθρωπος παίρνει όλο το σφάλμα επάνω του, τον λούζει ή Χάρις τού Θεού.
Ήρθε προχθές ένας γιατρός πού έχει πολλά παιδιά και μου είπε: «Πάτερ μου, έχω πολλή υπερηφάνεια και γίνεται αιτία ή δική μου υπερηφάνεια νά κάνουν αταξίες τα παιδιά». Και το έλεγε αυτό μπροστά στα παιδιά του και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, αλλά το πρόσωπο του έλαμπε!
Τό Ιδιο πρόσεξα προ ήμερων και εδώ. Ήρθαν μερικές αδελφές να συζητήσουμε. Είπαμε διάφορα» αναγκάστηκα να τις μαλώσω πολύ. Μία από αυτές δέν βοηθήθηκε καθόλου» κρύα ήρθε, κρύα έφυγε» μόνον έκεϊ πέρα έλεγε τα κουσούρια τών άλλων χαρτί και καλαμάρι – βλέπεις, όποιος δέν κάνει δουλειά στον εαυτό του, έχει αυτό τό …χάρισμα!
Μία άλλη στριμώχτηκε, μέχρι πού έκλαψε. Ταπεινώθηκε, αλλά μετά έλαμπε το πρόσωπο της. Βλέπετε τι κάνει ένας ταπεινός λογισμός με συντριβή! Αμέσως πάνε όλα τα κουσούρια στην άκρη, τακτοποιείται ό άνθρωπος και ακτινοβολεί το πρόσωπο του» ενώ με έναν λογισμό υπερήφανο ή βλάσφημο σκοτεινιάζει.
«Όσο ανεβάζει πνευματικά την ψυχή ένας πολύ ταπεινός λογισμός πού θα φέρη γιά μια στιγμή ό άνθρωπος, δέν την ανεβάζουν χρόνια ολόκληρα αγώνες υπερφυσικοί.
– Γέροντα, άν κάποιος είναι υπερήφανος και βάλη έναν ταπεινό λογισμό, θά τον βοηθήσει ό θεός;
– Έμ, άν βάλη έναν ταπεινό λογισμό, τότε δέν θά είναι υπερήφανος» θά εΐναι ταπεινός καί θά τον βοηθήση ό Θεός. Ό άνθρωπος είναι τρεπτός» πάει μιά άπό ‘δώ-μιά άπό ‘κεϊ, ανάλογα μέ τό τί λογισμό έχει.
Ό υπερήφανος, άν βάλη έναν ταπεινό λογισμό, βοηθιέται. Καί ό ταπεινός, άν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό, παύει νά εΐναι ταπεινός. Είναι κανείς σέ καλή πνευματική κατάσταση;
Άν ύπερηφανευθή, τον εγκαταλείπει ή Χάρις του Θεού καί φθάνει σέ άσχημη κατάσταση. Είναι σέ άσχημη κατάσταση, γιατί έκανε λ.χ. κάποιο σφάλμα; Άν συναισθανθή τό σφάλμα του καί μετανοήση ειλικρινά, έρχεται ή ταπείνωση καί φθάνει σέ καλή κατάσταση, γιατί ή ταπείνωση φέρνει τήν Χάρη τοϋ Θεοϋ.
Άλλά, για νά γίνη ή ταπείνωση μόνιμη κατάσταση στόν άνθρωπο, ώστε νά παραμείνη μέσα του ή Χάρις τοϋ Θεοϋ, χρειάζεται δουλειά πνευματική.

Άγιος Παΐσιος

[toula]

Ο γάμος δεν είναι ανάμεσα σε δύο άτομα, αλλά σε τρία!

Πάνω από την αγάπη, πάνω από τον άνδρα σου, πάνω από την γυναίκα σου, πάνω από τα καθημερινά σου γεγονότα, να θυμάσαι…ότι προορίζεσαι για τον ουρανό, ότι μπήκες στο δρόμο πού πρέπει οπωσδήποτε να σε βγάλει εκεί.
Η νύμφη και ο γαμπρός δίνουν τα χέρια τους, τους πιάνει ο ιερεύς και ακολουθούν γύρω από το τραπέζι χορεύοντας και ψάλλοντας. Αυτό σημαίνει ότι ο γάμος είναι η πορεία, το ταξίδι πού θα καταλήξει στον ουρανό, στην αιωνιότητα.
Στον γάμο φαίνονται ότι παντρεύονται δύο. Δεν είναι όμως δύο αλλά τρεις. Παντρεύεται ο άνδρας την γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα, αλλά και οι δύο μαζί υπανδρεύονται το Χριστό. Τρεις επομένως λαμβάνουν μέρος στο μυστήριο και τρεις πλέον παραμένουν στη ζωή τους.
Όταν βλέπεις το γάμο σου, τον άνδρα σου, τη γυναίκα σου, όταν βλέπεις τις στεναχώριές σου, τα πάντα μέσα στο σπίτι σου, να ξέρεις ότι είναι σημάδια της παρουσίας του Χριστού.
Είναι σαν να ακούς τα βήματά του, σαν να έρχεται, σαν να πρόκειται να ακούσης τώρα και τη φωνή του. Σκιές είναι όλα αυτά πού δείχνουν ότι μαζί μας είναι ο Χριστός. Είναι αλήθεια ότι εξ αιτίας των μεριμνών μας τον νοιώθομε ως απόντα.
Τον βλέπομε όμως μέσα στις σκιές και είμαστε βέβαιοι ότι είναι μαζί μας…. Η ζωή μας είναι πλέον μαζί με το Χριστόν…

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

[toula]

Πάντα κάνει καλό.
Αγώνας, προσευχή, πίστη.
Νά ’χουμε ταπείνωση, σεμνότητα, τιμιότητα.
Η δύναμη του Θεού είναι πολύ μεγάλη.
Η προσευχή, πάντα κάνει καλό.
Ό,τι κάνομε, να το κάνομε για τον Θεό και όχι για την κενοδοξία.
Ο Θεός δέχεται την λίγη νηστεία που γίνεται με ταπείνωση.

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

[toula]

΄΄Τον κάθε άνθρωπο, που σε πλησιάζει,
να τον δέχεσαι με καλοσύνη και με χαρούμενη διάθεση,
ακόμη κι αν είναι ένας επαίτης ή μία πτωχὴ γυναίκα.
Εσωτερικὰ να ταπεινώνεσαι μπροστὰ σε όλους,
θεωρώντας τον εαυτό σου κατώτερο απὸ όλους, ΄΄

Αγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

[toula]

Πῶς γίνεται μέσα στὴν καρδιά μας ἡ ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

«Τὸν 7ο αἰώνα ὑψώθηκε πανηγυρικὰ ὁ τίμιος Σταυρὸς στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν προσκυνήσει ὅλος ὁ λαός. Ἐκείνου τοῦ γεγονότος ἀνάμνηση εἶναι ἡ τελετὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ, ποὺ γίνεται κάθε χρόνο, στίς 14 Σεπτεμβρίου, στοὺς ἐνοριακοὺς καὶ μοναστηριακοὺς ναούς. Αὐτὴ ἠ Ὓψωση, ὅμως, εἶναι ἐξωτερική. Ὑπάρχει, θὰ λέγαμε, καὶ μία πνευματική Ὓψωση τοῦ Σταυροῦ πού συντελεῖται μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.
Πότε; Ὅταν κάποιος σταθερὰ ἀποφασίζει νὰ αὐτοσταυρωθεῖ, νεκρώνοντας τὰ πάθη του. Ὅποιος δὲν τὸ κάνει, δὲν εἶναι ἀληθινὸς Χριστιανός. Τὸ λέει ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος: «Οἱ τοῦ Χριστοῦ...
τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτας 5, 24). Ὅσοι, δηλαδή, εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν σταυρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτὸ τους μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του.

Οἱ Χριστιανοί, λοιπόν, ὑψώνουν μέσα τους αὐτὸν τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν κρατοῦν ὑψωμένο σὲ ὅλη τους τὴν ζωή. Ἔτσι εἶναι, ἄραγε; Ὁ καθένας ἂς ρωτήσει τὴν συνείδησή του. Καὶ μακάρι νὰ μὴν πάρει τὴν ἀπάντηση· «Ἐσὺ κάνεις τὰ σαρκικά σου θελήματα καὶ ὑπακούεις στὶς ἐπιθυμίες σου. Ὁ σταυρός σου δὲν εἶναι ὑψωμένος, ἀλλὰ ριγμένος στὸν λάκκο τῶν παθῶν, ὅπου σαπίζει ἀπὸ τὴν καταφρόνια καὶ τὴν ἀμέλειά σου».
Μετὰ τὴν ἀποκαθήλωση τοῦ νεκροῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὁ τίμιος Σταυρος ἒμεινε στὸν Γολγοθά. Οἱ Ἰουδαῖοι τὸν πῆραν καὶ τὸν ἔριξαν σὲ ἕνα σκουπιδόλακκο. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, πάλι, δὲν δίστασαν νὰ ἐπιχώσουν μὲ πέτρες καὶ χώματα τὸν Πανάγιο τάφο Του, γιὰ νὰ τὸν ἐξαφανίσουν. Τέλος, ὅταν οἱ Ρωμαῖοι κυρίευσαν τὴν ἐπαναστατημένη Ἱερουσαλήμ, τὸ 70, κατέσκαψαν καὶ ἰσοπέδωσαν ὅλην τὴν πόλη καὶ τὰ περίχωρά της. Καὶ ἀργότερα, κατὰ τὴν ἀνοικοδόμησή της, στὸν τόπο ὅπου πρῶτα ἦταν ὁ Πανάγιος τάφος, μὲ ὑποκίνηση τοῦ ἐχθροῦ, ἔχτισαν ναὸ τῆς Ἀφροδίτης, τῆς εἰδωλολατρικῆς θεᾶς τῆς ἀσέλγειας.

Κάτι παρόμοιο γίνεται καὶ μὲ τὸν ἐσωτερικὸ σταυρό μας. Ὅταν ὁ ἐχθρὸς κυριεύσει καὶ κατασκάψει τὴν νοητὴ Ἱερουσαλήμ, τὴν ψυχή μας, ὁ Σταυρὸς αὐτὸς γκρεμίζεται ἀπὸ τὸν καρδιακὸ Γολγοθὰ στὸν σπουπιδόλακκο τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ἡδονῶν. Στὴν θέση του τότε βάζουμε καὶ προσκυνᾶμε τὸ εἴδωλο τῆς Ἀφροδίτης, ὥσπου νὰ μᾶς ἐπισκεφτεῖ ἡ Θεία Χάρη, ἂν βέβαια μετανοήσουμε εἰλικρινά, ἡ ὁποία θὰ τσακίσει τὸ εἴδωλο τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ ὑψώσει μέσα μας τὸν Σταυρὸ τῆς νεκρώσεως τῶν παθῶν»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χειραγωγία στὴν πνευματικὴ ζωὴ», Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου
orthodoxia-ellhnismos.gr

[toula]

«Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα
τα τόσα σκάνταλα που μου παρουσιαζόντουσαν.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να θυμώνεις!
Και ‘γω δεν ξέρω να μιλήσω;
Ξέρω! αλλά σκέφτομαι το αποτέλεσμα και έτσι σιωπώ.»

Άγιος Νικόλαος Πλανάς