Λιάνα Κανέλλη υπέρ του Αγιορείτικου αβάτου..

[panagiotisspy]

Το Άγιον Όρος, την τύχη την αγαθή είχα να το πρωταντικρίσω εγώ πετώντας μ' ένα ''Μιράζ 2000'' πάνω απ' τον Άθω πέρυσι τέτοιες μέρες.

Ήταν το δώρο των φρουρών του Αιγαίου, όπως έκτοτε αποκαλώ τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας, για τη γιορτή των Aρχαγγέλων, τη δική τους, προς μία δημοσιογράφο που επιμένει να μετράει τις αναχαιτίσεις των απέναντι κι όχι τις παραβιάσεις τους...


Λέγω «τύχη αγαθή» κι ας με πουν μελοδραματική, όσοι δεν ένιωσαν το προνόμιο να αεροζυγιάζονται με τα σύννεφα. Να περιδιάβαιναν τις κατοικίες των Aγγέλων. Να βλέπουν μ' όλα τα κύτταρα του φθαρτού σώματος τους, την προσευχή ως αύρα χαρμολύπης να εγκολπώνεται σκήτες και μοναστήρια, τις κατοικίες των εραστών μιας ταπεινότητας, που αντέχει χίλια χρόνια τώρα να υπερασπίζεται με πίστη κι αγάπη τους πολλούς και άπιστους.

Όταν διάβασα στις εφημερίδες πως δύο κοινοτικές κυρίες αξιωματούχοι βγήκαν να μας επιτιμήσουν που επιμένουμε στο Άβατον του «Περιβολιού της Παναγιάς» μας, ανάμεσα σε κάτι φληναφήματα περί ισότητας των δύο φύλων, διακρίσεις κι άλλα τέτοια εκ του πονηρού, όταν τα έργα απάδουν των μεγαλοστομιών, στην αρχή γέλασα. Ύστερα δημοσιογραφικώς πονηρεύτηκα, ανησύχησα, για να οργιστώ εντέλει από το ενδεχόμενο να πρέπει να είμαι συνεχώς σε ...αγιορείτικη επιφυλακή.

Ήθελα να τις έχω μπροστά μου με ελληνικό κρασί και ψωμοτύρι, σε άγιες νύχτες ανοιξιάτικες, να μυρίζει αγιόκλημα και θυμάρι, να σκάνε μέσα στα ρούχα του ορθολογισμού τους και να τους μιλάω ώρες για τον έρωτα της ελευθερίας.

Να προσπαθώ να τους πω πως για μας εδώ, τους εναπομείναντες και τις εναπομείνασες, ρωμιούς και ρωμιές, ο έρωτας είναι που έφερε το Άβατον του Ορους. Και πως στην κλίμακα των δικών μας αξιών, όπου θα βρεις κομουνιστή να κάνει το σταυρό του και παπά με το ντουφέκι να υπερασπίζεται τα ντουβάρια του και ελεύθερους πολιορκημένους και γυναίκες να χορεύουν κατά γκρεμού και μιαν Ανάσταση ακατανόητη, αφού πεθαίνεις με την πίστη πως ο θάνατος με θάνατο νικιέται.

Πώς να τους πω όμως, πως εμείς μαθημένοι να πληρώνουμε περατατζίδικα στο Χάρο, με τραγούδια σαν το «έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Άδη άκουσε μια ντουφέκια», έχουμε μια Παναγιά που δεν είναι σαν τη Μαντόνα τους και κηδεύει το παιδί της με «Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατον μου τέκνον πού έδυ σου το κάλλος...».

Τι να τους πω; Πως το Άβατον το σεβάστηκαν επί τετρακόσια χρόνια οι μουσουλμάνοι κατακτητές μας; Πως, όποτε κατατρεγμένος, διωγμένος λαός, γυναικόπαιδα, έτρεξαν να κρυφτούν στο Άγιον Όρος. Το Άβατον ήρθη, όπως με την Αγάπη και για την Αγάπη αίρεται ως και η ελευθέρια;

Θα με κοίταζαν ωσάν κάτοικο άλλου πλανήτη αν τους έλεγα πως, όποιος προσπαθήσει να παραβιάσει το Άβατον θα βρει σ' αυτό το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής ως άπαρτο ανάχωμα, πρώτες και καλύτερες τις γυναίκες αυτού του τόπου που δεν μετράνε την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα τους» με το μέτρο που κονταίνει την πίστη των ανδρών τους. Πως δεν συλλογίζονται με το μέτρο των δήθεν δημοκρατών που καμώνονται τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποδέχονται την αποικιοκρατική πολιτική, τα στρατηγικά συμφέροντα με χώρες βαφτισμένες «χώρες του τρίτου κόσμου» και το εμπάργκο στα παιδάκια του Ιράκ, ως το απαραίτητο μέτρο συνετισμού της ηγεσίας τους.

Ποιος θα τολμήσει και κυρίως ποια γυναίκα πολιτικός να αντιπαρατεθεί σε μια στάση ζωής ελληνίδας γυναίκας που ακόμη κι όταν πονάει και δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος της αφιερώνεται στο Χριστό και χάνεται στο «Περιβόλι της Παναγιάς» το μόνο που δε σκέφτεται είναι να αντιπαρατεθεί στη βούληση του Άλλου, πατώντας εκεί όπου η ίδια δοξάζεται ως γυναίκα όσο πουθενά αλλού. Είναι παράλογο, λοιπόν, το Άβατον;

Πόσο; Ίσως. όχι τόσο για μας όσο το... πολιτισμένο γεγονός να υπάρχουν κέντρα διασκέδασης στη Δύση όπου οι πορτιέρηδες αποφασίζουν ποιος μπαίνει μέσα και ποιος όχι, με μόνο κριτήριο την όψη, τα ρούχα και τον... αέρα κοσμικότητας που αποπνέουν. Πώς να το καταλάβει το Αβατον αυτή η Δύση;

Που ό,τι δεν κατανοεί, όπου αδυνατεί να αισθανθεί τον όποιο Άλλο με συγκατάβαση, όταν δεν μπορεί να ηθικολογήσει κατά τα καλά και συμφέροντα της, επεμβαίνει, κατακτά, καταπιέζει, βιαίως «εκπολιτίζει», πλούσια σε προσχήματα και λογικοφανή τεχνάσματα, χρήματα και όπλα, βέτο σε διεθνείς οργανισμούς κι άλλα πολλά παρόμοια.

Όσο η Κύπρος θα χωρίζεται από μια γραμμή αίματος βαφτισμένη πράσινη για τις δυτικές συμμαχικές ανάγκες. Όσο οι πλούσιοι δυτικοευρωπαίοι θα αναζητούν σεξουαλικό τουρισμό ανήλικων στη Άπω Ανατολή ως ...διάλειμμα στις μπίζνες. Όσο ένα κεφάλι κυανοκράνου θα βαραίνει όσο μια χιλιάδα ανώνυμοι νεκροί σε μαύρη, άσπρη, κίτρινη, χώρα επιρροής τους. αυτοί οι υπερασπιστές δήθεν, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας δήθεν των φύλων, ούτε να μιλούν επιτρέπεται για το Άβατον του Άθω.

Νισάφι πια! Εκτός κι αν αληθεύουν οι πληροφορίες πως τάχαμου η Ουνέσκο για να πατήσει πόδι εκεί όπου της λένε πως υπάρχουν θησαυροί, με σταυροψυχάρεια τερτίπια και κατάλληλη διπλωματική εκμετάλλευση της βαλκανικής πολυεθνικότητας των μονών, μηχανεύεται να θέσει υπό την προστασία της το Άγιον Όρος. Στον τόπο μας κάποιος πρέπει να τους πει όλων αυτών των προστατών πως την προστασία αυτήν εμείς, άνδρες και γυναίκες, τη λέμε νταβατζιλίκι, την απεχθανόμαστε και την πατρίδα ακόμη και με Εφιάλτες δικούς μας, δεν την βγάζουμε στο κλαρί. Τη δε πίστη μας που δεν ξέπεσε ποτέ στην κοσμικότητα των συγχωροχαρτιών, την υπερασπιζόμαστε με αίμα.

Άλλωστε, πώς να κατανοήσουν όλοι αυτοί οι προστάτες και οι προστάτιδες δυνάμεις πως εμείς την Παναγιά την έχουμε Αρχιστράτηγο, Υπέρμαχο και τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια και την έργω αγάπη μας καταθέτουμε πανηγυρικώς, ψάλλοντας Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Σ' αυτήν την Ορθόδοξη «πόρτα» του Ουρανού, οι δικοί μας άντρες μάς αφήνουν εμάς τις αγαπημένες τους κέρβερους. Και βρυχώμεθα κάθε που κάποιος ή κάποια βαφτίζει «πολιτική», το ανίερο δικαίωμα να παρεμβαίνει στην ιερότητα της προσευχής που δεν καταλαβαίνει. Αν δε, προσπαθήσει να την ...εφαρμόσει κιόλας, δαγκώνουμε....

Πηγή:
http://www.agioritikovima.gr/arxeio/252 ... 63ffd61936

[vasilisalt]

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΤΟΥ

Αλέκος Αλαβάνος

17/11/1997

Μια έντονη και οξεία συζήτηση άναψε πριν λίγο καιρό στην Ελλάδα για το θέμα του άβατου του Αγίου Όρους, με αφορμή από τη μια την άρνηση των γυναικών υπουργών Εξωτερικών της Σουηδίας και Φιλανδίας – χωρίς την κάλυψη των κυβερνήσεών τους – να δεχθούν την προσάρτηση δήλωσης για το ειδικό καθεστώς του Αγίου Όρους στη συνθήκη του Άμστερνταμ και από την άλλη την επιστολή 35 ευρωβουλευτών από όλες τις χώρες να προχωρήσει η υιοθέτηση αυτής της δήλωσης.

Με πολεμικά ανακοινωθέντα και εισαγγελικό λόγο άνοιξε μία μεγάλη επίθεση ενάντια σε όσους υπερασπίσθηκαν το ειδικό καθεστώς του Αγίου Όρους. Η επιβίωσή του εμφανίσθηκε ως απολίθωμα της θρησκευτικής κυριαρχίας, ως μία μεγάλη μάχη που εδώ και αιώνες θα έπρεπε να έχει δώσει με επιτυχία ο διαφωτισμός. Η κατάργησή του θεωρήθηκε ως μία μεγάλη επιτυχία – όχι μόνο στο επίπεδο των συμβόλων – του γυναικείου κινήματος και της παγκόσμιας εκστρατείας για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; Πώς διαμορφώνεται στο ειδικό καθεστώς η θέση της αριστεράς; Αξίζει να προβληματισθούμε σε μία σειρά ερωτήματα, χωρίς ατμόσφαιρα σύγκρουσης μέχρι θανάτου, χωρίς τον γνωστό διαχωρισμό σε “καλούς” και “κακούς” που πάντα εξάτμιζε κάθε χυμό στις συζητήσεις μέσα στην Αριστερά, με σεβασμό στις διαφορετικές γνώμες, που πιθανά να εκφράζουν και διαφορετικές πλευρές μιας αντιφατικής και όχι τόσο ισοπεδωμένης πραγματικότητας.

Ερώτημα πρώτο, λοιπόν : Μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το θέμα του ειδικού καθεστώτος του Αγίου Όρους απόλυτα και αποκλειστικά μέσα από τη σκοπιά του φεμινισμού;

Η γνώμη μου είναι πως όχι. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο μέσα απο τη σκοπιά των γυναικών το ειδικό καθεστώς, που είναι ένα διεθνές θέμα με ιστορία διεθνών συνθηκών πίσω του (Συνθήκες Βερολίνου, Σεβρών, Λωζάννης, Προσχώρησης της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες). Το ειδικό καθεστώς εξάλλου, δεν περιορίζεται στο άβατο αλλά έχει πολλαπλές και ουσιαστικότατες ρυθμίσεις (Αυτοδιοίκητο, σύνορα, ιθαγένεια, φορολογία). Ας σκεφτούμε το Άγιον Όρος, στις συνθήκες ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων και προσώπων της Ε.Ε. χωρίς την προστασία του ειδικού καθεστώτος, πόσο γρήγορα θα εξελισσόταν όπως οι υπόλοιπες παραλίες της Χαλκιδικής με τις τουριστικές πολυεθνικές, τις καντίνες και τις ενοικιαζόμενες ομπρέλες.

Δεύτερο: Το γυναικείο ή άλλα απελευθερωτικά κινήματα πρέπει να σηκώνουν τα χέρια μπροστά στη θρησκεία ή την Εκκλησία;

Ασφαλώς όχι. Υπάρχουν πολλά πεδία διαφορών, εκεί που ορισμένες ανελαστικές θρησκευτικές παραδόσεις περνάνε μέσα στη σύγχρονη ζωή σε θέματα όπως είναι ο έλεγχος των γεννήσεων, οι αμβλώσεις, η θρησκευτική εκπαίδευση, ο πολιτικός γάμος, η ταφή των νεκρών. Δεν είναι χώρος σύγκρουσης μία χωροταξικά περιορισμένη, μακραίωνη, όμως, ιστορική, πολιτιστική και θρησκευτική εστία όπως είναι το Άγιον Όρος.

Τρίτο: Η Αριστερά μόνο από την άποψη των δικαιωμάτων των γυναικών θα μπορούσε να θέσει ενστάσεις για το καθεστώς του Αγίου Όρους;

Ασφαλώς όχι. Η Αριστερά π.χ. έχει ταυτίσει τον εαυτό της με την ανεξιθρησκεία. Με την ίδια λοιπόν λογική μπορούμε να φανταστούμε παγόδες και τζαμιά στη χερσόνησο του Άθω. Υπάρχει πλήρης σεβασμός σε όλες τις θρησκείες, όμως όλη η ανεπανάληπτη ταυτότητα του Αγίου Όρους θα έχει χαθεί, όπως αντίστοιχα θα γινόταν με τη Μέκκα και το Βατικανό.

Τέταρτο: Είναι σαφώς κατανοητή η βαθειά επιθυμία πολλών γυναικών να μπορέσουν να επισκεφθούν αυτόν τον χώρο του μεγάλου μυστηρίου και της βαθειάς γοητείας. Ή έστω να υπάρχει μία πρόσβαση σε ορισμένα τμήματά του.

Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι ότι μία τέτοια αλλαγή μπορεί να επιβληθεί εκ των έξω, διοικητικά και μάλιστα με απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία με τη Συνθήκη προσχώρησης μαζί με την ένταξη της Ελλάδας αποδέχονταν και την ιδιοτυπία του ειδικού καθεστώτος του Αγίου Όρους.

Αν σε ορισμένες χριστιανικές εκκλησίες αποφασίσθηκε να υπάρχουν γυναίκες – ιερείς, αυτό έγινε μέσα από τη δική τους εσωτερική δυναμική, κι όχι γιατί το επέβαλλε ο πρωθυπουργός της Βρετανίας με διάταγμα ή πολύ περισσότερο το Συμβούλιο Υπουργών στις Βρυξέλλες.

Η κάθε κοινωνία έχει τους δικούς της ρυθμούς και τον δικό της τρόπο να προχωρεί στην εξέλιξή της. Ας διατυπώσει ο καθένας υπεύθυνα και με σεμνότητα τις απόψεις του, ας αφήσουμε όμως τις μοναστικές κοινωνίες να παίρνουν οι ίδιες τις αποφάσεις τους που έτσι κι αλλοιώς δεν έχουν καμμία επιθυμία να εξάγουν στην υπόλοιπη κοινωνία.

Ας τους αναγνωρίσουμε, τουλάχιστον, σε αυτόν τον μικρό χώρο τους με το μεγάλο όμως ιστορικό του φορτίο, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, της ελεύθερης επιλογής για τη ζωή τους, τη δυνατότητα να αποφασίζουν οι ίδιοι για την πολιτιστική τους ταυτότητα και ιδιαιτερότητα.

Πέμπτο: Είναι πρόοδος η εφαρμογή όλων των σύγχρονων κοινωνικών στόχων στην περίπτωση του Αγίου Όρους;

Κατά τη γνώμη μου πρόοδος είναι, μέσα σ’ έναν κόσμο πνιγηρής και πλαστικής ομοιομορφίας να κρατήσουμε με μια ευρύτατη οικολογική αντίληψη ζωντανές τις ελάχιστες ακόμα υπεραιωνόβιες πολιτιστικές νησίδες, με τη δική τους αίσθηση του χρόνου και του νόμου, οι οποίες δεν δυναστεύουν κανέναν, αφού προϋποθέτουν για τα μέλη τους την ελεύθερη επιλογή αυτού του τρόπου ζωής. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει η επιβολή από τη σύγχρονη Κίνα, σε συνθήκες βέβαια κατοχής, των κανόνων της κοσμικής κοινωνίας στις μοναστικές κοινότητες του Θιβέτ. Ας αποφύγουμε τις : “πολιτιστικές επαναστάσεις” ευρωπαϊκού τύπου, χωρίς καν τη γοητεία του Μάο Τσε Τούνγκ.

Έκτο: Είναι ήττα του φεμινισμού η διατήρηση του ειδικού καθεστώτος του Αγίου Όρους;

Πιστεύω πως όχι. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι γνωστές φεμινίστριες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπως η Λουτσιάνα Καστελίνα, πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτισμού του Ε.Κ. συνυπέγραψε την έκκληση για το ειδικό καθεστώς του Αγίου Όρους. Όπως είπαν, με μεγάλη αίσθηση ασφάλειας – που δυστυχώς δεν συναντήσαμε στην Ελλάδα – λόγω της ιστορίας του γυναικείου κινήματος, “Ας δώσουμε τις μεγάλες μάχες της γυναικείας απελευθέρωσης και ας αφήσουμε το Άγιον Όρος στην ηρεμία του”.

► Αναδημοσίευση από το 11ο Τεύχος του περιοδικού Άρδην (Δεκέμβριος ’97-Ιανουάριος ’98).

► Στον τίτλο του ιστοσημειώματος πρόσθεσα και τη λέξη “Άγιον” πριν το “Όρος” για να μην μπερδευτεί κανένας με το… Σινά…


http://theamapati.wordpress.com/2007/10/04/041007/

[Captain Yiannis]

Κύριε ελέησον, τι έγραψε η γυναίκα, ... ελπίζω να μην είναι ψηφοθηρικό,

[stathisekp]

Κύριε ελέησον, τι έγραψε η γυναίκα, ... ελπίζω να μην είναι ψηφοθηρικό,

Όχι, άλλωστε το κείμενο είναο πολύ παλιό (νομίζω του 1997).
Μη ξεχνάμε ότι όταν εξέδιδε το περιοδικό "Νέμεσις" σε κάποιο τεύχος υπήρχε επιμελημένο αφιέρωμα στο βιβλίο "Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών" με επιμέλεια της "Αγιορείτικης Φωτοθήκης". Μαζί με το περιοδικό προσφέρθηκε και ένα CD-ROM με τη "Φιλοκαλία" από την ελληνική έκδοση της Βενετίας (1782)

[aposal]

Η μοναδική βουλευτής του ΚΚΕ που ορκιζόταν στο Ευαγγέλιο.