Το μαύρο κουτί μου

Καθημερινά πνευματικά μηνύματα.

Συντονιστής: Συντονιστές

Απάντηση
vasilisalt
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6173
Εγγραφή: Παρ Ιουν 19, 2009 12:19 pm

Το μαύρο κουτί μου

Δημοσίευση από vasilisalt »

Μέσα μας έχουμε ένα μαύρο κουτί. Σαν τα αεροπλάνα.

Κρύβει όλα τα μύχια μυστικά μας. Όλες τις ανομολόγητες ενοχές μας. Όλες τις μαύρες αμαρτίες μας. Όλες τις ύπουλες συκοφαντίες που επιστρατεύσαμε, όλες τις υπόγειες αδικίες που κάποτε χρησιμοποιήσαμε. Μέσα στην κατάμαυρη μνήμη του έχουν καταγραφεί οι μικρές και μεγάλες αθλιότητες στις οποίες καταφύγαμε, οι ταπεινοί υπολογισμοί που καθοδήγησαν πράξεις μας, οι κακόβουλες κατάρες που εκστομίσαμε. Στα βάθη του είναι καταχωνιασμένες στρώματα-στρώματα τα θλιβερά πισωπατήματα μας, οι ξεφτιλισμένες δικαιολογίες μας, οι ανίερες συμφωνίες μας, οι ντροπιαστικές καταφάσεις μας.

Εκεί μέσα κείτονται σωριασμένοι όσοι τσαλαπατήθηκαν απ’ τις σόλες μας, όσοι ξεδοντιάστηκαν απ’ την κρυφή κακία μας, όσοι ξεγελάστηκαν από την καμουφλαρισμένη υποκρισία μας, όσοι έπεσαν στις παγίδες μας, όσοι γλίστρησαν στα λάδια που ρίξαμε στον δρόμο τους. Εκεί βρίσκονται τσακισμένοι όσοι πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις μας, όσοι έδωσαν πίστη στους όρκους μας, όσοι εμπιστεύτηκαν την ειλικρίνεια μας. Σαν καζάνι γεμάτο πίσσα κουκουλώνει όσους αφελείς και ευκολόπιστους διασταυρώθηκαν μαζί μας στους δρόμους της ζωής και περάσαμε από πάνω τους σαν οδοστρωτήρες. Εκεί επιπλέουν οι κραυγές του θριάμβου μας, εκεί έχουν κατακαθίσει και τα πανικόβλητα σουφρώματα της ουράς μας κάτω απ’ τα σκέλια μας.

Σ’ αυτό το μαύρο κουτί λιμνάζουν οι οργές μας που δεν ξέσπασαν, οι φόβοι που μας νίκησαν, οι στιγμές που λουφάξαμε, οι άτακτες υποχωρήσεις μας. Εκεί μέσα βρικολακιάζει το ειρωνικό γέλιο που πετάξαμε κατάφατσα στον απέναντι όταν νιώσαμε πανίσχυροι, εκεί και ο καγχασμός απαξίωσης που εισπράξαμε με τη σειρά μας και τον κατάπιαμε από δειλία. Εκεί τα πλημμελήματα, τα κακουργήματα μας, τα πισώπλατα χτυπήματα μας, τα εγκλήματα μας. Εκεί οι τραυματίες και οι νεκροί της επέλασης μας, εκεί και οι δικές μας πληγές απ’ τις εφόδους των άλλων. Στα σκοτεινά του διαμερίσματα, σαν καρτελάκια στη σειρά, καμαρώνουν οι βιασμοί μας, τα χαστούκια μας, οι προδοσίες μας. Και στην διπλανή σειρά, το κλάμα μας από τους βιασμούς, τις προδοσίες και τα χαστούκια που αδιαμαρτύρητα ανεχτήκαμε.

Λένε πως την ώρα που παραδίδεις το πνεύμα, το μαύρο κουτί ανοίγει ξαφνικά μέσα σου και το περιεχόμενο του αρχίζει να περνά μπροστά απ’ τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία. Αχ Θεούλη μου, πόσες ώρες δηλαδή θα ξεψυχώ;

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=22515
vasilisalt
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6173
Εγγραφή: Παρ Ιουν 19, 2009 12:19 pm

Re: Το μαύρο κουτί μου

Δημοσίευση από vasilisalt »

Αν όχι η πρώτη, σίγουρα από τις σπάνιες φορές που δημοσιογράφος κάνει και μια μορφή αυτοκριτικής. Μπράβο του!!! Και εννοείται πως το άρθρο του μας αφορά όλους! Το ΄΄αχ Θεούλη μου πόσες ώρες θα ξεψυχώ;΄΄ νομίζω ότι άνετα μπορεί να αποτελέσει και απόφθεγμα!
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Το μαύρο κουτί μου

Δημοσίευση από dionysisgr »

Οσο θα σφιγγουν τα γαλατα, τοσο θα σπαει το κουκουλι,
θα αρχιζει και βγαινει η ψυχη απο μεσα, να αναπνεει τον αερα του Θεου,
να αχνοφαινεται ο εσω ανθρωπος, να αναγενναται, εν μεσω οδυνων και ωδινων.

Θα φευγει η ξεραμενη λασπη, και τα κατακαθια που σκεπαζουν την πραγματικη μας εικονα,
γιατι οπου και εαν εχουμε πεσει, οσο και εαν εχουμε εξαχρειωθει, ειμαστε εικονες Θεου.

Η Πατρικη, αιωνια, ακτιστη, απειρη παιδαγωγικη αγαπη του Θεου,
παλι και παλι, οσο στεκεται ο κοσμος, θα ευεργετει και θα ξυπνα τον ανθρωπο,
θα τον επαναπροσανατολιζει ξανα ορθα, και σωστικα,
προς το Φως το Ανεσπερο, προς την Οδο και την Αληθεια της Ζωης,
τελικα προς την Οντως Ζωη, και οχι αυτο που νομιζαμε τοσα χρονια ως ζωη.

Θα βγουν πολλα, θα βγουν καλα, θα βγουν σωτηρια απο την Κριση.

Γιατι Κριση, σημαινει αποφαση, αποφαση δικη μας,
για μια ζωη εν Θεω, για μια ζωη ανθρωπινη αληθινη.

Κριση Θεου, σημαινει αποφαση σωτηριας για τον ανθρωπο,
για καθε ανθρωπο που δεν εχει φτασει σε πορρωση καρδιας,
αλλα εχει μεσα του ακομα, ενα εστω ξεθυμασμενο φυτιλακι να σιγοκαιει,
και να αναμετραται με την αθλιοτητα, την αστοχια, την αρρωστη θεληση.

Κριση τελικα, σημαινει αποκριση Θεου, οτι ειναι κοντα στον Ανθρωπο,
οτι δεν μας εγκατελειψε εις τελους, δια τας αμαρτιας ημων,
οτι ειναι εδω, μας αναμενει, μας νουθετει, μας καλει κοντα Του,
και απομενει σε εμας, να κανουμε ενα μικρο κτιστο βηματακι,
την στιγμη που Αυτος εχει κανει απειρα ακτιστα και απροσμετρητα βηματα,
σωτηριας και προνοιας για εμας, τα πλασματα Του.

Ιδου νυν καιρος ευπροσδεκτος και ημερα σωτηριας.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Άβαταρ μέλους
Dimitris39
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5841
Εγγραφή: Κυρ Ιούλ 05, 2009 5:46 pm

Re: Το μαύρο κουτί μου

Δημοσίευση από Dimitris39 »

'Κύριε, δίχως Εσένα, είμεθα εδώ, εορτάζοντες δίχως εορτή, επιστήμονες δίχως γνώση, γονείς δίχως παιδιά, παιδιά δίχως γονείς, ζωντανοί δίχως ζωή, οδοιπόροι δίχως δρόμο, κράζοντες δίχως κραυγή, νοσταλγούντες δίχως ταξείδι, πονεμένοι δίχως πόνο, αγαπώντες δίχως αγάπη, θρηνούντες δίχως θρήνο, είμαστε εδώ ως λέξεις άδειες, μορφές κενές, δίχως ουσία και ομορφιά…'

('Ενός θνητού κραυγή', Ανωνύμου)
Κύριε,Θεέ μου,Νύμφιε της ψυχής μου, λυτρωτή μου.
Μνήσθητί μου εν τη βασιλεία σου

«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα»

ἳνα ὦσιν ἓν, καθώς ἡμεῖς

Θεέ μου σ'αγαπώ
Άβαταρ μέλους
Georgios1
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 182
Εγγραφή: Πέμ Ιαν 31, 2013 9:07 pm

Re: Το μαύρο κουτί μου

Δημοσίευση από Georgios1 »

Dimitris39 έγραψε:'Κύριε, δίχως Εσένα, είμεθα εδώ, εορτάζοντες δίχως εορτή, επιστήμονες δίχως γνώση, γονείς δίχως παιδιά, παιδιά δίχως γονείς, ζωντανοί δίχως ζωή, οδοιπόροι δίχως δρόμο, κράζοντες δίχως κραυγή, νοσταλγούντες δίχως ταξείδι, πονεμένοι δίχως πόνο, αγαπώντες δίχως αγάπη, θρηνούντες δίχως θρήνο, είμαστε εδώ ως λέξεις άδειες, μορφές κενές, δίχως ουσία και ομορφιά…'

('Ενός θνητού κραυγή', Ανωνύμου)
"..προσκυνῶ καὶ μεγαλύνω
καὶ δοξάζω σε, Θεέ μου,
ὡς εὐλογημένον ὄντα
νῦν τε καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας."
Εικόνα «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς»
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Μηνύματα”