Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ήμουν παντρεμένος 12 χρόνια. Είχα πρόβατα, ήμουν καλός άνθρωπος όσο μπορούσα της Εκκλησίας, αλλά παιδί δεν είχα. Στα 12 χρόνια του γάμου μου άκουσα, το 1990, για τον γέροντα Παΐσιο ότι είναι πολύ καλός άνθρωπος και βοηθάει πολύ κόσμο.
Ξεκίνησα λοιπόν να τον βρω. Δεν ήξερα από Άγιον Όρος ρωτούσα από ‘δω, από ‘κει, μετά από κόπο τον βρήκα. Με άνοιξε και με έβαλε να προσκυνήσω στον ναό.
Αφού προσκύνησα, του λέω:
– Πάτερ Παΐσιε, έχω ένα πρόβλημα και ήρθα να μου το λύσης.
– Το ξέρω το πρόβλημά σου. Δεν έχεις παιδί.
– Ε…, πώς το ξέρεις;
– Το ξέρω, όπως ξέρω και πολλά για σένα που εσύ δεν τα ξέρεις.
– Ναι π. Παΐσιε, 12 χρόνια δεν έχω παιδί. Και είμαι καλός άνθρωπος.
– Το ξέρω ότι είσαι και καλός άνθρωπος, το βλέπω. Και γνωρίζω ότι θα αποκτήσης παιδί μέσα σε 9 μήνες.
– Πώς π. Παΐσιε;
– Έχεις χρόνο να πας προς την Αγία Άννα;
– Όχι δεν έχω, πρέπει να βγω.
– Ε, τότε θα πας στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Σουρωτή. Εκεί έχουν τα Λείψανα του Αγίου Αρσενίου [του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη]. Θα πας εκεί και θα πης τις αδελφές ότι με στέλνει ο π. Παΐσιος από το Άγιον Όρος, να μου δώσετε μία ζώνη κυήσεως. Θα σου την δώσουν και ό,τι σου πουν θα κάνης.
Πράγματι πήγα, μου έδωσαν την ζώνη και μου είπαν τι να κάνω. Στους τρεις μήνες κάτι κατάλαβε η γυναίκα μου, αλλά δεν ήθελε να κάνει εξετάσεις για να μην ξανααπογοητευτή.
Εν τω μεταξύ είδα ένα όνειρο. Μου εμφανίστηκε ένας άνθρωπος πολύ ψηλός και μου είπε: «Ετοιμάσου να γιορτάσης, σε 24 ημέρες θα σου τύχη το λαχείο».
Μου το είπε τρεις φορές και ξύπνησα. Το πρωί ξυπνώ την γυναίκα μου και της το λέω.
– Μην πιστεύης στα όνειρα, μου είπε.
– Μα, αυτό δεν ήταν κοινό όνειρο. Καθαρό, σαφές και έντονο.
Ε! τέλος πάντων, εγώ το άφησα, αλλά σημείωσα την ημερομηνία. Στην 22η γινόταν κλήρωση ΠΡΟΠΟ και στην 23η λαχείων και περίμενα μήπως τόχω… Τίποτα.
Την 24η αφού το είχα ξεχάσει και ήταν και οι τρεις μήνες που λέγαμε ότι κάτι κατάλαβε η γυναίκα μου, την πίεσα να μου δώση ούρα να τα πάω εγώ για εξετάσεις αφού αυτή δεν ήθελε να πάει η ίδια.
Πάω στον μικροβιολόγο, τα ανέλυσε και μου λέει:
– Δυστυχώς πάλι θετικά.
– Τι λες; του λέω εγώ! Και τον πιάνω από τον γιακά. Ξαναπέστο! Δώδεκα χρόνια περιμένω παιδί.
– Με συγχωρείτε, κύριε, σας μπέρδεψα με έναν που κάθε τόσο ερχόταν και όταν έβλεπε κύηση έριχνε το παιδί.
– Πόσο κοστίζει η εξέταση;
– 2.500 δρχ.
– Πάρε 3.000, να πάρης και έναν καφέ στην υγεία μου για το χαρμόσυνο γεγονός.
Μετά από 6 μήνες γέννησε η γυναίκα μου και γεμίσαμε από χαρά.
Ολόκληρο το όνομα είναι γραμμένο στο βιβλίο που αναφέρεται πιο κάτω.

Απόσπασμα από το βιβλίο ο «Όσιος Παΐσιος, Μαρτυρίες, περιστατικά, διδαχές» των εκδόσεων Ενωμένη Ρωμηοσύνη.

[toula]

«Στὴν ἀρχὴ τῆς ὑπακοῆς μου (σ.ἡμ. ὅταν ἦταν Δόκιμος), ὡς προσφοράρης, μᾶς διηγεῖτο, ἔτυχε ν᾿ ἀκούσω ἄθελα αἰσχρὲς συζητήσεις ἀπὸ κάποια παρέα παιδιῶν.

῞Οταν λοιπὸν ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα ἔπεσα νὰ ξεκουρασθῶ, ἦρθαν στὴν μνήμη μου ὅσα ἄκουσα.᾿Επειδὴ ἤμουν ἀκόμη ἄπειρος στὴν πνευματικὴ ζωή, δὲν ἀπεμάκρυνα ἀμέσως αὐτὲς τὶς σκέψεις.
᾿Ενῶ τὶς συλλογιζόμουν, ἀποροῦσα πῶς συμβαίνει οἱ ἄνθρωποι ν᾿ ἁμαρτάνουν καὶ ποιὰ εὐχαρίστησι νιώθουν στὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες.
Τέτοιοι λογισμοί, ὅλο καὶ περισσότερο μὲ ἀπασχολοῦσαν καὶ δὲν μποροῦσα μὲ κανένα τρόπο ν᾿ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὴν κυριαρχία τους.
Ξαφνικὰ χτύπησαν τὴν πόρτα τοῦ κελλιοῦ μου καὶ μὲ φώναξαν στὴν ὑπακοή. Πῆγα χωρὶς ἀργοπορία καὶ ἄρχισα τὴν δουλειὰ πρόθυμα. Συγχρόνως προσευχόμουν.
Καὶ νά, οἱ λογισμοὶ ποὺ τόσο μὲ βασάνιζαν προηγουμένως, τώρα ἐξαφανίσθηκαν. Τοὺς ξέχασα ἐντελῶς. ᾿Εργάσθηκα ἀρκετὲς ὧρες μέχρι τὰ μεσάνυχτα. ῎Εκανα τὸν Κανόνα μου καὶ ἀποκοιμήθηκα.

Πρωὶ-πρωὶ μὲ φώναξαν νὰ πάω στὸν ῾Ηγούμενο. ᾿Εκεῖνος μὲ ὡδήγησε στὸ γραφεῖο του.
– Πές μου, Πέτρο (σ.ἡμ. αὐτὸ ἦταν τὸ βαπτιστικό του ὄνομα), μοῦ εἶπε, σὰν σὲ Πνευματικό, μήπως στὸ παρελθὸν ἔπεσες σὲ κανένα ἁμάρτημα ποὺ δὲν ἐξωμολογήθηκες;
᾿Εγὼ αἰφνιδιάστηκα. Σκέφθηκα πολλὴ ὧρα, ἐρεύνησα τὸν ἑαυτό μου, ἔκανα μιὰ ἀναδρομὴ στὰ περασμένα, ἀλλὰ δὲν βρῆκα τίποτε.
– ῎Οχι, Γέροντα, δὲν θυμᾶμαι κάτι, γιὰ τὸ ὁποῖο νὰ μὲ ἐλέγχη ἡ συνείδησίς μου.
– ᾿Εξέτασε καλύτερα τὸν ἑαυτό σου, μοῦ εἶπε πάλι, ἐπιμένοτας στὸ σημεῖο αὐτό.
᾿Εβύθισα τὴν σκέψι μου σὲ μιὰ ἐξονυχιστικὴ αὐτοκριτική, ἀλλὰ δὲν μποροῦσα νὰ θυμηθῶ κάτι ποὺ νὰ τὸ εἶχα κρατήσει ἀνεξομολόγητο.
– Κάτι πρέπει νὰ ὑπάρχη, μοῦ εἶπε. ῎Ακου τί εἶδα ἀπόψε στὸν ὕπνο μου:
᾿Ενῶ βρισκόμουν στὴν Μεγάλη ᾿Εκκλησία ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου ποὺ περιστοιχίζεται ἀπὸ τὶς Εἰκόνες τοῦ ᾿Αποστόλου Πέτρου καὶ τοῦ ῾Οσίου ᾿Αντωνίου, σὲ βλέπω νὰ μπαίνης στὸ Ναὸ καὶ προχωρῶντας πρὸς τὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ βάζης μετάνοια.
Τότε ἡ Παναγία σὰν νὰ ἦταν ζωντανὴ γύρισε ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό της. Κοίταξες καὶ σὺ πρὸς τὴν κατεύθυνσι ἐκείνη, ἀλλὰ πάλι σὲ ἀπεστράφη. Κάθισες ἀπέναντί της περίλυπος.

Τότε ὁ ῞Οσιος ᾿Αντώνιος σὲ σκέπασε στοργικὰ μὲ τὸν μανδύα του καὶ μαζὶ μὲ τὸν ᾿Απόστολο Πέτρο εἶπαν στὴν Θεοτόκο:
– ῾Υπεραγία Δέσποινα, συγχώρεσέ τον, γιατὶ ἁμάρτησε ἀπὸ ἄγνοια. ᾿Εμεῖς δίνουμε ἐγγύησι γι᾿ αὐτόν.
Καὶ ἡ ἁγία Παρθένος τοὺς ἀπήντησε:
– ᾿Εφ᾿ ὅσον γίνεσθε σεῖς ἐγγυηταί του, γιὰ χάρι σας τὸν συγχωρῶ.
Καὶ ἀμέσως γύρισε τὸ πρόσωπό της πρὸς τὸ μέρος σου. ᾿Εγὼ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ξύπνησα. Αὐτὸ μὲ κάνει νὰ ἐπιμένω. Σκέψου καλά, μὴ τυχὸν ἁμάρτησες μὲ τὴν σκέψι, ἄν ὄχι μὲ ἔργα. »
Τότε, σὰν νὰ φωτίσθηκε ἡ μνήμη μου, θυμήθηκα τὶς ἀκάθαρτες ἐκεῖνες σκέψεις καὶ ἀμέσως τὶς ἐξωμολογήθηκα. ῎
Ω! πόσο πρέπει νὰ φυλᾶμε, σκεπτόμουν ὕστερα, τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ ἀπρεπεῖς λογισμούς. Δὲν ἀρκεῖ ἡ καθαρότης στὸ σῶμα. ῾Η Παναγία μᾶς ἀποστρέφεται καὶ ὅταν ἀκόμα σκεπτώμαστε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων.
Χρειάζεται προσοχὴ στὸ σημεῖο αὐτό, ποὺ ἐπιμένει ὁ Ψαλμωδὸς λέγοντας: «᾿Εκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με, καὶ ἀπὸ ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου».

Στάρετς Παρθένιος τῆς Κιεβο-Πετσέρσκαγια Λαύρας, Μετάφρασις ἀπὸ τὰ ρωσικά, ἔκδ. ἕκτη, ῾Ιερᾶς Μονῆς Παρακλήτου ᾿Ωρωπὸς ᾿Αττικῆς 1993, σελ. 31-34.

[toula]

Πολλές και συγκλονιστικές είναι οι στιγμές, κατά τις όποιες ο παπα-Εφραίμ στη θεία Λειτουργία βίωσε έντονα την αίσθηση της θείας Χάριτος.
Ξεχωρίζει όμως μία· εκείνη που συχνά περιέγραφε ο αδελφός του, ο σεβαστός μας Χαράλαμπος [κατά σάρκαν αδελφός του αγίου Εφραίμ Κατουνακιώτη], ο όποιος με βαθιά συγκίνηση αφηγείται:
Είχε έρθει μια φορά στο σπίτι μας, στη Θήβα, ο Γέροντας Νικηφόρος , ο όποιος έλεγε στη μητέρα μας: «Τον Εφραίμ να μην τον ζητήσετε να κατέβει στον κόσμο. Αν θα κατέβει κάτω, θα τον αρπάξουν και θα τον κάνουν αμέσως Ιερέα και θα χάσει αυτά που ζει στο Άγιον Όρος. Ο Εφραίμ ζει βλέπει από τώρα τον Παράδεισο.

Μια φορά λειτουργούσε. Εγώ και ο Προκόπιος [Μοναχός στο ίδιο κελλί παραδελφός του αγίου Εφραίμ Κατουνακιώτη] ψάλλαμε. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας, ενώ περιμέναμε να κάνει προσφωνήσεις, κρατούσε σιγή.
Περιμέναμε λίγο, αλλά καμία απάντηση. Μπαίνω μέσα στο ιερό να δω τι συμβαίνει, και βλέπω κατάπληκτος τον Εφραίμ να είναι πεσμένος στην αγία τράπεζα!
Τον σκουντάω, τον κουνάω και τότε συνήλθε. Κοιτάζει δεξιά και αριστερά να δει πού βρισκότανε. Ήταν μούσκεμα από τα δάκρυα. Χωρίς να ειπεί τίποτε, συνέχισε τη Λειτουργία.
Όταν τελείωσε, με πλησιάζει δακρυσμένος και μου λέγει:
«Γέροντα, ευλόγησε. Εάν είναι ευλογημένο, άλλη φορά, αν με δείτε σε παρόμοια κατάσταση, αφήστε με· μη με σκουντάτε για να συνέλθω. Σήμερα, Γέροντα, σας εξομολογούμαι τι μου συνέβη:
Δεν ξέρω πώς έγινε· βγήκα από τον εαυτό μου. Έβλεπα αγγέλους να ανεβοκατεβαίνουν εις το θυσιαστήριον και να ψάλλουν!
Βρισκόμουν σε απερίγραπτη μακαριότητα, ήμουν εκτός εαυτού. Συνήλθα με τα σκουντήματα και τις φωνές σου.
Σας παρακαλώ, Γέροντα, αν μου συμβεί το ίδιο άλλη φορά, αφήστε με, εκεί οπού θα είμαι».

Από το βιβλίο του καθηγητή Γεωργίου Κρουσταλάκη, «Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ο Θεολόγος και Παιδαγωγός της ερήμου» των εκδόσεων εν πλω.

[toula]

«ίνα τι υμείς ενθυμείσθε πονηρά εν ταις καρδίαις υμών;» (Ματθ. 9,4)

Όταν ο Κύριος επέπληξε τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, αυτοί, ακόμη, δεν είχαν σκοτώσει, ούτε εξαπατήσει, ούτε κλέψει κάποιον.
Όχι μόνον αυτό: ακόμη, δεν είχαν προσβάλλει κανέναν με τα λόγια τους.
Γιατί λοιπόν ο Κύριός μας τους επιπλήττει, ενώ αυτοί δεν είχαν διαπράξει καμία αμαρτία ή λόγω ή έργω; Διότι οι σκέψεις τους ήταν πονηρές.
Μία πονηρή σκέψη είναι αμαρτία!
Ιδού μια νέα μεγάλη αλήθεια, που ο Χριστός κομίζει στον κόσμο.
Πραγματικά, μια πονηρή σκέψη είναι η αμαρτωλή πηγή κάθε αμαρτίας διότι, προτού ένας άνθρωπος πει ή κάνει κάτι αμαρτωλό, σκέπτεται την αμαρτία.
Η σκέψη είναι η γενεσιουργός αμαρτία.
Όλες οι άλλες αμαρτίες είναι απλώς συνεπακόλουθες αμαρτίες.
Όποιος θέλει να εκμηδενίσει πονηρές πράξεις, πρέπει πρώτα να ξεριζώσει τις πονηρές σκέψεις.
Όποιος επιθυμεί να συγκρατήσει τη ροή του νερού, πρέπει πρώτα να ξεράνει την πηγή.
Έτσι λοιπόν, κανένας να μην δικαιολογεί τον εαυτό του λέγοντας: «Δεν είμαι αμαρτωλός, αφού δεν έχω σκοτώσει, ούτε ληστέψει, ούτε βλασφημήσει κανέναν, ούτε έχω πει σε κανένα ψέματα».
Δείτε, είμαστε γεμάτοι από θανατηφόρες σκέψεις κλοπής, βλασφημίας και υποκρισίας!
Κι αν δεν έχουμε διαπράξει αμαρτία με τις πράξεις μας, αυτό είναι μόνο χάρις στο έλεος του Θεού και στις εξωτερικές περιστάσεις.
Αν ο Θεός το είχε επιτρέψει κι αν οι συνθήκες ήταν κατάλληλες, ίσως θα είχαμε διαπράξει όλες τις παραπάνω αμαρτίες που σκεφθήκαμε.
Το φίδι είναι δηλητηριώδες όχι μόνον όταν δαγκώσει, αλλά και όταν δεν δαγκώσει – διότι το δηλητήριο το φέρει μέσα του.
Με αυτήν την έννοια, η σκέψη δεν είναι απλώς αμαρτία· είναι και η πηγή της αμαρτίας, η απαρχή, ο σπόρος και η ρίζα της αμαρτίας.
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης Κύριος επέπληξε εκείνους που είχαν πονηρές σκέψεις: «ίνα τι υμείς ενθυμείσθε πονηρά εν ταις καρδίαις υμών;».
Κύριε, Παντεπόπτη και Παντογνώστη, βοήθησε να καθαρίσουμε το νου και την καρδιά μας από πονηρές σκέψεις, ώστε τα λόγια και τα έργα μας να είναι αγνά.
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος- Ιανουάριος», εκδόσεις Άθως, σσ. 226-227.

[toula]

Εκείνος που θέλει να γίνει μιμητής του Χριστού

Αν λοιπόν ο άνθρωπος έχει τόση σύνεση, πολύ περισσότερο, απείρως περισσότερο η σύνεση του Θεού γνωρίζει πόσον πειρασμό πρέπει να επιτρέψει να έρθει σε κάθε ψυχή, για να γίνει δόκιμη και κατάλληλη για τη βασιλεία των ουρανών.

Εκείνος που θέλει να γίνει μιμητής του Χριστού, για να ονομαστεί και αυτός υιός Θεού, γεννημένος από το πνεύμα, οφείλει πριν απ’ όλα να υπομένει τις θλίψεις που έρχονται, δηλαδή τις σωματικές ασθένειες ή τις ύβρεις και τους ονειδισμούς από τους ανθρώπους, ακόμη και τις επιθέσεις των αοράτων εχθρών, με γενναιοψυχία και καρτερία.

Γιατί κατ’ οικονομίαν Θεού παραχωρείται στις ψυχές η δοκιμασία των διαφόρων θλίψεων, για να φανερωθούν οι ψυχές που τον αγαπούν ειλικρινά. Αυτό είναι το σημάδι των Αγίων όλων των αιώνων, Πατριαρχών, Προφητών, Αποστόλων και Μαρτύρων, ότι πέρασαν όχι από αλλού, αλλά από το στενό δρόμο των πειρασμών και των θλίψεων και έτσι ευαρέστησαν τον Θεό. «Παιδί μου, λέει η Γραφή, αν έρχεσαι για να υπηρετήσεις τον Κύριο, ετοίμασε την ψυχή σου για πειρασμούς.

Έχε ευθύτητα στην καρδιά και καρτερία»(Σ. Σειράχ 2, 1-2). Και αλλού λέει: «Όλα όσα σου έρχονται, δέξου τα σαν καλά, γνωρίζοντας ότι χωρίς να θέλει ο Θεός τίποτε δεν γίνεται». Λοιπόν η ψυχή που θέλει να ευαρεστήσει τον Θεό, πρέπει πριν απ’ όλα να αναλάβει την υπομονή και την ελπίδα.

Μία τέχνη της κακίας είναι και αυτό, στον καιρό της θλίψεως να βάζει μέσα μας την ακηδία, για να μας απομακρύνει από την ελπίδα στον Θεό. Ουδέποτε όμως ο Θεός άφησε την ψυχή που ελπίζει σ’ Αυτόν να καταβληθεί από τους πειρασμούς ώστε να φτάσει σε αδιέξοδο.

Όπως λέει ο Απόστολος: «Ο Θεός κρατά τις υποσχέσεις Του και δε θα αφήσει να δοκιμάσετε πειρασμό πάνω από τη δύναμή σας, αλλά όταν έρθει ο πειρασμός, θα δώσει μαζί και τον τρόπο εξόδου από αυτόν, ώστε να μπορέσετε να τον αντέξετε»(Α΄ Κορ. 10, 13).

Αλλά και ο πονηρός, δεν στενοχωρεί την ψυχή όσο θέλει αυτός, αλλά όσο του επιτρέπει ο Θεός. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πόσο βάρος μπορεί να σηκώσει ο ημίονος, πόσο ο όνος, πόσο η καμήλα, και τόσο τα φορτώνουν· και ο κεραμοποιός γνωρίζει πόση ώρα να βάλει τα κεραμικά σκεύη στη φωτιά, για να μη σπάσουν αν μείνουν περισσότερο, μήτε πάλι να γίνουν άχρηστα βγαίνοντας πριν από το κανονικό ψήσιμο.

Αν λοιπόν ο άνθρωπος έχει τόση σύνεση, πολύ περισσότερο, απείρως περισσότερο η σύνεση του Θεού γνωρίζει πόσον πειρασμό πρέπει να επιτρέψει να έρθει σε κάθε ψυχή, για να γίνει δόκιμη και κατάλληλη για τη βασιλεία των ουρανών.

Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

[toula]

O Σατανάς δεν σκανδαλίζεται αλλά σκανδαλίζει

Σκάνδαλο σημαίνει κάθε τι που εμποδίζει την σωτηρία μας.
Τρία είναι τα αίτια του σκανδάλου μας, σάρκα, κόσμος και διάβολος. Προκειμένου να μη σκανδαλιζώμεθα πρέπει να έχουμε απομάκρυνση ή αδιαφορία. Δεν είναι αρκετό να μην σκανδαλίζεται κανείς, αλλα και να μη σκανδαλίζει , διότι ο Σατανάς δεν σκανδαλίζεται αλλά σκανδαλίζει. Ας σκεφθούν όλοι, όσοι σκανδαλίζουν, ότι ονομάζονται πειρασμός- Σατανάς.

Ο Κύριος λέγει: Αλλοίμονον εις τον άνθρωπο δια του οποίου έρχεται το σκάνδαλον Η ελευθερία μας και ο σκανδαλισμός του άλλου Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Ιωάννη: -Αν κάνω μια δουλειά με τρόπο που θεωρώ σωστό, και κάποιος, χωρίς να έχει δίκιο, μου λέει να την κάνω αλλιώς, πρέπει να του δώσω εξηγήσεις, ή να σωπάσω, αποφεύγοντας έτσι την κενοδοξία; -Αν δεν είναι απαραίτητες οι εξηγήσεις, σώπασε, αποκρίθηκε ο γέροντας. Αν όμως η υπόθεση σκανδαλίζει τον αδελφό σου, πολέμησε την κενοδοξία, (εξήγησέ του πώς έχει το πράγμα) και ανάπαυσέ τον. -Αν κάνω κάτι ηθικά αδιάφορο, ρώτησε ο αδελφός, που δεν περιέχει δηλαδή στοιχείο αμαρτίας, και ξέρω πως, αν με δει ένας αδελφός, θα σκανδαλιστεί εναντίον μου, γι’ αυτό το κρύβω από κενοδοξία – επειδή ντρέπομαι αν με δει- οφείλω άραγε να μην το κρύψω για να μη νικηθώ από την κενοδοξία, ή να το κρύψω για να μην προκαλέσω το σκάνδαλο; Αν πάλι δεν ξέρω με βεβαιότητα ότι ο αδελφός σκανδαλίζεται αλλ’ απλώς το υποθέτω, τι να κάνω; -Αν η καρδιά σου, απάντησε ο γέροντας, σε πληροφορεί ότι σκανδαλίζεται ο αδελφός σου, σκέπασε το πράγμα και μην τον βάλεις σε λογισμούς. Αν πάλι δεν είσαι βέβαιος γι’ αυτό, αλλά μόνο το υποθέτεις, μη νοιάζεσαι. -Αν πω σε κάποιον έναν πειραχτικό λόγο και δεν τον καταλάβει, τι είναι καλύτερα, να του ζητήσω συγγνώμη, ή να σωπάσω και να μην του δημιουργήσω λογισμούς; -Αν ο αδελφός δεν καταλάβει ότι τον πείραξες, σώπα και μην του προξενήσεις ταραχή. Φρόντισε όμως να μετανοήσεις ενώπιον του Θεού γι’ αυτό. -Πες μου, πάτερ, ρώτησε πάλι ο αδελφός, τι λογής είναι η ελευθερία στην καθημερινή ζωή και πώς πρέπει να τη χρησιμοποιούμε;

-Ελευθερία είναι η αλήθεια που λέγεται φανερά. Αν λ.χ. έχει κανείς ανάγκη από τροφή ή ένδυμα ή οποιοδήποτε άλλο πράγμα, οφείλει να το λέει καθαρά σ’ εκείνον που μπορεί να του δώσει. Γιατί δεν πρέπει να κάνουμε χρήση αυτής της ελευθερίας με τον κάθε άνθρωπο, αλλά μόνο με πρόσωπα που είναι ικανά να τη δεχθούν χωρίς να σκανδαλιστούν. Όποιος έχει διάκριση, οικοδομείται και χαίρεται μ’ αυτή την ελευθερία, ενώ όποιος δεν έχει, σκανδαλίζεται. Και πρέπει αυτός που τη χρησιμοποιεί, να μην το κάνει εμπαθώς, για την ικανοποίηση δηλαδή του πάθους που τον ενοχλεί, αλλά για τη θεραπεία της ανάγκης. Αν λοιπόν ούτε πρόσωπο σκανδαλίζεται ούτε πάθος υποβόσκει, τότε μπορεί να γίνει χρήση της ελευθερίας. Αν όμως κάποιος σκανδαλίζεται από τη χρήση της ελευθερίας μας, πρέπει να ασκούμε οικονομία και να μην τη χρησιμοποιούμε απρόσεκτα. Έρχεσαι, για παράδειγμα, από κοπιαστική εργασία πεινασμένος, και θέλεις να φας νωρίτερα από την καθορισμένη ώρα. Ένας άλλος όμως σε ακούει να το λες ή σε βλέπει να το κάνεις, και σκανδαλίζεται. Ή ζητάς κάποιο πράγμα, και δεν οικοδομείται ο αδελφός που σε ακούει. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να απευθυνθείς ιδιαιτέρως για το πράγμα που ζητάς σ’ εκείνον που είναι σε θέση να σου το δώσει, ώστε να φυλαχθεί έτσι αβλαβής ο λογισμός του αδελφού. Καθώς λοιπόν είπαμε, είναι καλή η ελευθερία, όταν όμως χρησιμοποιείται με φόβο Θεού. Αυτή την ελευθερία την καταστρέφεις με τον εξής τρόπο: Αν χρειάζεσαι ένα πράγμα και δεν απευθυνθείς σ’ εκείνον που μπορεί να σου το δώσει, περιμένοντας να το κάνει μόνος του. Και συμβαίνει να μη γνωρίζει τι χρειάζεσαι, ή να γνωρίζει αλλά να το ξεχάσει, ή και ν’ αδιαφορεί σκόπιμα, για να δοκιμάσει αν έχεις υπομονή. Τότε εσύ αρχίζεις να βαρυγκωμάς εναντίον του, να σκανδαλίζεσαι και ν’ αμαρτάνεις. Αν όμως κάνεις χρήση της ελευθερίας σου και του ζητήσεις ξεκάθαρα ό,τι θέλεις, τίποτε απ’ αυτά δε γίνεται.

Προετοιμάσου πάντως ψυχικά, ώστε, αν μετά την αίτησή σου δεν πάρεις αυτό που ζητάς, να μη λυπηθείς ή σκανδαλιστείς ή γογγύσεις. Απεναντίας, να πεις με το λογισμό σου: «Ο Θεός επέτρεψε να μη μου το δώσει, επειδή δεν μπορεί ή δεν είμαι άξιος ή δε με συμφέρει». Και πρόσεχε μην τυχόν, επηρεασμένος από την προηγούμενη αποτυχία, σταματήσεις την καλή χρήση της ελευθερίας σου απέναντι στον αδελφό εκείνο, και δεν του ξαναζητήσεις τίποτε. Αντίθετα, όταν χρειαστείς οτιδήποτε, ξαναζήτησέ του, παραμένοντας όμως πάντοτε, όπως είπα, ατάραχος σε περίπτωση αποτυχίας. Όμοια, αν κανείς σε ρωτήσει από μόνος του για πράγμα που χρειάζεσαι, πες του την αλήθεια. Και αν ξαφνιαστείς και πεις «δεν το χρειάζομαι», μην ντραπείς να επανέλθεις στο θέμα και να του πεις: «συγχώρεσέ με, αλλά μου ξέφυγε και σου είπα κατά λάθος ότι δεν το χρειάζομαι. Στην πραγματικότητα έχω ανάγκη να το πάρω». Τότε ο αδελφός ρώτησε: -Και όταν δεν έχω εσωτερική πληροφορία, αλλά αμφιβάλλω για το αν σκανδαλίζεται ή όχι κάποιο πρόσωπο με μια τέτοια ελευθερία, τι να κάνω; Μπορείς να τον δοκιμάσεις, αποκρίθηκε ο γέροντας, αν σκανδαλίζεται ή όχι. Αν λ.χ. χρειάζεσαι φαγητό, μην του πεις «δώσε μου να φάω», αλλά πες του: «Είμαι πεινασμένος γι’ αυτήν εδώ την αιτία». Όταν θα σ’ ακούσει εκείνος, θα εκδηλωθεί με κάποιον τρόπο, κι έτσι θα αντιληφθείς τη διάθεσή του, κατά πόσο σκανδαλίζεται ή όχι. Ελπιδοφόρα πνευματικά αντίδοτα

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη – ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ

orthodoxia.online

[toula]

Μία άλλη φορά που είχα πάει στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ (ήταν θυμάμαι μετά το Πάσχα), βρήκα τον π. Ιάκωβο να είναι έξω στην αυλή, πίσω από το Ιερό του Καθολικού. Συζητούσε μ’ έναν κύριο.
Όταν με είδε, χάρηκε πολύ. Και εγώ χάρηκα που τον είδα και τον ρώτησα τι κάνει.
Μου λέει:
«Παιδί μου, σήμερα ήταν η κηδεία της κυρίας Αγγελικής».
Η κυρία Αγγελική είχε υιοθετήσει και είχε μεγαλώσει την Μαρία, την ανιψιά του Γέροντα, όταν πέθανε η μητέρα της. Επίσης η κυρία Αγγελική και ο σύζυγός της είχαν φερθεί από παλιά με πολλή αγάπη στον π. Ιάκωβο, γι’ αυτό και εκείνος τους αγαπούσε πολύ.
Και συνέχισε ο γέροντας Ιάκωβος:
«Δεν μπόρεσα, παιδί μου, να πάω στην κηδεία της κυρίας Αγγελικής, παρ’ όλο που το ήθελα πολύ, γιατί είμαι άρρωστος με την καρδιά μου και δεν μπορούσα να ταξιδέψω. Όμως, με συγχωρείτε, έφυγα, παιδί μου, πνευματικώ τω τρόπω. Άγγελος Κυρίου με πήρε και βρέθηκα σ’ ένα πολύ ωραίο τόπο. Παντού υπήρχαν πανέμορφα λουλούδια!
Ο Άγγελος μου έλεγε να προχωρήσω και εγώ δεν ήθελα να πατήσω και να χαλάσω τα λουλούδια. Όμως περπατούσα και μετά τα πατημένα λουλούδια επανέρχονταν στην θέση τους χωρίς να χαλάνε. Και φθάσαμε, με συγχωρείτε, παιδί μου, μπροστά στον Κριτή.
Ο Κριτής ήταν σκυμμένος πάνω στις Βίβλους. Άστραφτε και έλαμπε.
Και εγώ του είπα:
– Χριστός Ανέστη! Επανέλαβα δεύτερη φορά. Εμείς στην γη λέμε «Χριστός Ανέστη»!, και γυρίζει ο Κριτής και μου λέει:
– Αληθώς Ανέστη, π. Ιάκωβε! Τι θέλεις, παιδί μου, και ήλθες εδώ;
Και εγώ είπα:
– Ήλθα να παρακαλέσω για την ψυχή της δούλης Αγγελικής, που έφυγε σήμερα.
Και ο Κριτής μου έδειξε προς τα δεξιά και μου είπε:
– Πάτερ Ιάκωβε, δεν χρειάζεται να παρακαλέσης, γιατί η δούλη του Θεού Αγγελική πάει από εδώ (από δεξιά!). Σώθηκε από μόνη της!
Όταν μετά από χρόνια συνάντησα την Μαρία, την ανιψιά του γέροντος Ιακώβου, (ο π. Ιάκωβος δεν ζούσε) και της είπα το γεγονός, την ρώτησα να μου περιγράψη πως ήταν η κυρία Αγγελική που την υιοθέτησε και την μεγάλωσε. Μου είπε ότι ήταν μία χριστιανή γυναίκα, που έκανε πολλές φιλανθρωπίες και τηρούσε πιστά το Ευαγγέλιο. Άνθρωπος αγάπης και χριστιανικής καλωσύνης και γι’ αυτό σώθηκε!
Όταν ακόμα ζούσε ο γέροντας Ιάκωβος σε κάποια εορτή ήμασταν μέσα στην τραπεζαρία με πολλούς προσκυνητές και τρώγαμε, θέλησα να αναφέρω αυτό το περιστατικό με την κυρία Αγγελική, αλλά δεν με άφησε. Μου έκανε νόημα να σωπάσω και να μην το ακούσουν οι άλλοι! Δείγμα ταπείνωσης του γέροντος Ιακώβου. Τις πνευματικές του εμπειρίες τις έκρυβε επιμελώς, για να μην δοξάζεται.

Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, νουθεσίες, μαρτυρίες», των εκδόσεων Ενωμένη Ρωμηοσύνη.

[toula]

…Λίγο πριν το επίγειο τέλος της η Γερόντισσα Γαβριηλία είχε μια θαυμαστή εμπειρία.

Λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για τον ουρανό, ο Άγιος Πορφύριος της τηλεφώνησε στην Λέρο, για να την αποχαιρετήσει, λίγο πριν τον Δεκέμβριο του 1991. Το περιστατικό διηγείται η Ν.Μ., αγαπημένο της παιδί και αυτόπτης μάρτυς:
-Σας τηλεφωνώ για να σας αποχαιρετήσω. Φεύγω για τα Καυσοκαλύβια.
Μίλησαν αρκετά. Κάποια στιγμή της είπε:
-Αδελφή γιατί δεν κάθεστε;
Εκείνη λάμποντας από χαρά κάθισε και έδωσαν ραντεβού πρώτα στην προσευχή και μετά στον ουρανό. Είπαν πάρα πολλά και την έβλεπα χαρούμενη και ευτυχισμένη, ενώ εκείνη την περίοδο δεν ήταν πολύ καλά στην υγεία της.
Μετά από 3 μήνες αναχώρησε για τους ουρανούς. Την ρώτησα γιατί στεκόταν όρθια, όσο μιλούσε με τον γέροντα Πορφύριο και μου είπε:
-Αισθάνομαι σαν τον χωροφύλακα που του μιλάει ο διοικητής του. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Κατ’ αρχήν που βρήκε το τηλέφωνό μου;
Και μετά μου είπε:
-Το απρόβλεπτο καθορίζει το πεπρωμένο. Και ποιο είναι το πεπρωμένο δηλαδή; Ότι θα συναντήσω τον Γέροντα Πορφύριο και είμαι πολύ ευτυχισμένη γι’ αυτό. Το πεπρωμένο μου είναι να τον συναντήσω. Γιατί; Γιατί ερχόμαστε από μια αιωνιότητα, συναντιόμαστε, αγαπιόμαστε και πάμε σε μιαν άλλη, που είναι η βασιλεία των ουρανών. Δεν μπορώ εγώ να αμφισβητήσω την βασιλεία των ουρανών, όταν μου τηλεφωνεί ο άγιος Πορφύριος!
***
Εκείνη την περίοδο είχε μιλήσει και με έναν άλλο αγαπημένο της, τον Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου κ. Ειρηναίο Γαλανάκη. Πάλι η Ν.Μ. μας μεταφέρει τα λόγια του:
-Γερόντισσα κρούει ο κώδων.
-Γιατί σας το είπε αυτό; ρώτησε η Ν έκπληκτη.
-Γιατί αναχωρούμε. Εγώ θα φύγω πρώτη, γιατί είμαι μεγαλύτερη και έχω ζητήσει από τον Κύριο, να μη μου χαλάσει το χατήρι, να φύγω πριν από αυτούς που αγαπώ.
Τον άκουσα που της είπε:
-Χαίρε, αρχιαγγέλισσα. Θα συναντηθούμε στους ουρανούς!

Από το βιβλίο: «Η Γερόντισσα της χαράς – ΜΟΝΑΧΗ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ»

[toula]

Αγίου Λουκά του Ιατρού: Μήνυμα προς πνευματικό του παιδί

«Θάρρος, θάρρος…Το βλέμμα ψηλά…Μη θλιβεσαι…

Μη λυπάσαι πιο πολυ, απ’ όσο πρέπει…

Να συνεχίσεις το δρόμο σου με θάρρος με πολύ θάρρος.

Χάρισε τη καρδιά σου στο Κύριο και Εκείνος θα της δώσει όλες τις βιταμίνες και όλη τη ενέργεια που χρειάζεται για να μη καταρρεύσει.

Τίποτε να μη σου φαίνεται δύσκολο.

Θάρρος, θάρρος, το βλέμμα ψηλά και θα δεις τον Κύριο, όταν θα κλάψεις, όταν θα ψάξεις με λαχτάρα, όταν θα ματώσεις, ίσως θα Τον δεις πως σου απλώνει το στέφανο με το Αγαπητικό και Παρηγορητικό χέρι Του.

Μην θλίβεσαι, μη λυπάσαι πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί έτσι δίνεις δικαιώματα στο πονηρό να σε χτυπάει με δύναμη…

Κάνε τη καρδιά σου μοναστήρι.

Χτύπα εκεί το σήμαντρο,

κάλεσε εκεί για αγρυπνία,

θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυτα προσευχές.

Ο Θεός είναι δίπλα σου…»

Άγιος Λουκάς Επίσκοπος Κριμαίας ο ιατρός

[toula]

Αν ένας λαός ή μια πολιτεία υποφέρουν, τότε πρέπει να μετανοήσουν οι πάντες κι ο Θεός θα τα εξομαλύνει όλα προς το καλό.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης